หัวข้อ: รักวุ่นวายของนายตัวขาวสุดซ่า ตอนอวสาน (THE END) Up 11/5/62

[patchylove]

แคนนาดา ๆๆ 

[Kfc_Pizza]

 
น้องโจ้อารมณ์ร่มๆนะ
ทุกอย่างมีทางแก้ ถ้าแก้ไม่ได้ก็ให้ออกเลย 555:)
 

[micmicky]

 

[Yarkrak]

 

[jonathan2624]

สวัสดีทุกคนค้าบบบบบ วันนี้วันพุธ ปั่นงานกันแน่เลย ขออภัยที่หายไปหลายวันอะคับ แต่คิงคองก็มาเม้าท์แล้วเนอะ ว่าเกิดจากอะไร กว่าจะลงตัวก็ดำเนินคดีกันไปอะคับ ผลจากคดีนี้แหละ เลยต้องเดินสายตรวจงานสาขา ต่างจังหวัด เศรษฐกิจไม่ดีมีผลต่อการโกงนะนี่ 

เลยรีบมาลงตอนต่อไปอะค้าบบบ เพราะต้องไปตรวจงานเชียงใหม่สามวันอะค้าบบบ เดี๋ยวกลับมาจะมาตอบเม้นๆ ทุกคนเลยน้า   

เนี่ยช่วงที่ไม่อยู่สามวันอะ คิงคองหนีไปดื่มกะโอ๊ตแน่เลย แต่ฝากฝังสายสืบไว้แล้ว กลับมาตายแน่ กระทืบๆ ให้สาแก่ใจ พวกผู้ชายสันดานเจ้าชู้นักกกกกก ฝาก FC ดูแลคิงคองด้วยน้า เที่ยวบินออกเที่ยงครึ่ง ไปสนามบินก่อนนะค้าบบบบ

คิดถึงทุกคนค้าบบบบบบ 

ตอนที่ 54 คืนดีกันนะ

“พี่เป๊บถูกยิง”
   ผมตกใจมากกกกกก อะไรกัน ทำไมถูกยิง แล้วยังไงเนี่ย
“หาอะไรนะจิม ทำไมถูกยิงอะ” ผมถามด้วยความตกใจ
“ไม่รู้เหมือนกันพี่”
“พ่อของเป๊บเขาโทรมาบอกพ่อ พ่อเลยมาปลุกจิมนี่แหละ ตอนนี้พี่เป๊บอยู่ที่โรงพยาบาลจุฬา”
“อาการหนักมั้ยครับพ่อ”
“พ่อเองก็ไม่กล้าถาม พ่อว่าเราไปที่โรงพยาบาลกันเถอะลูก”
“ได้ครับๆ รีบไปกันเถอะครับ”
   ผมรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าจากชุดนอนเป็นชุดลำลอง  จิมขับรถเร็วมาก อาจจะเป็นช่วงเวลาดึก รถน้อย ไม่กี่นาทีก็มาถึงที่โรงพยาบาลจุฬา ผมกดโทรศัพท์หาแด๊ด
“แด๊ดครับ โจ้เองครับ ตอนนี้เป๊บอยู่ไหนครับ”
“เป๊บกำลังผ่าตัดนะลูก ตอนนี้แด๊ดคอยอยู่หน้าห้องผ่าตัด ตอนนี้ลูกอยู่ไหน”
“มาถึงโรงพยาบาลแล้วครับ เดี๋ยวผมไปหาที่หน้าห้องผ่าตัดครับ” ผมรีบวางสาย
“แด๊ดบอกว่า ตอนนี้คอยอยู่ที่หน้าห้องผ่าตัดครับ”
ผมบอกทุกคนเสร็จก็รีบเดินมาที่หน้าห้องผ่าตัด เจอแด๊ด มัม พี่ปริมกับพี่ปัน และพี่สะใภ้ นั่งรอบริเวณหน้าห้องผ่าตัด ผมรีบเดินเข้าไปหา แด๊ดนั่งก้มหน้าอยู่
“แด๊ดครับ เป๊บเป็นไงบ้างครับ” แด๊ดเลยหน้าขึ้นมาตาแดงๆ
“หมอกำลังผ่ากระสุนอยู่ลูก ยังไม่ออกมาเลย เท่าที่แด๊ดรู้ เจ้าเป๊บหมดสติ อาการก็หนักพอสมควร ไม่แน่ใจว่ากระสุนถูกจุดสำคัญหรือเปล่า”
“แล้วทำไมเป๊บโดนยิงครับ มีใครพอเล่าผมบ้างได้มั้ย”
ผมหันไปถามทุกคน พี่ปริมนั่งปลอบมัมที่กำลังร้องไห้ ผมเองก็เข้าไปปลอบมัมด้วย พี่ปันเองก็สีหน้าเคร่งเครียด พ่อกับแม่ ก็เข้าไปให้กำลังใจแด๊ดกับมัม
“พี่ก็ไม่รู้เรื่องทั้งหมดนะ แต่เท่าที่ถามๆ จากตำรวจ เหมือนกับจะมีการทะเลาะวิวาทกันเรื่องชู้สาวกัน แล้วคู่กรณีก็ชักปืนยิงเป๊บ” พี่ปันเล่าคร่าวๆ
“อะไรกันนี่ ปกติเป๊บไม่เคยมีเรื่องกับใครนะครับพี่ปัน แล้วเกิดเหตุแบบนี้ได้ยังไง” ผมงงมาก
“พี่รู้...แต่เท่าที่พี่คิด ผู้หญิงคนนั้นน่าจะเกี่ยว” ผมนึกถึงเก๋ขึ้นมาได้ เออใช่วันนี้วันเกิดเก๋นี่ มันต้องมีอะไรซับซ้อนแน่
“แล้วพวกที่ก่อเรื่องละพี่ปัน”
“หนีไปแล้ว ตอนนี้แด๊ดให้เพื่อนที่เป็นตำรวจตามคนผิดมาลงโทษอยู่”
   ผมนั่งรออยู่หน้าห้องผ่าตัด ในใจเป็นห่วงเป๊บมาก แต่แปลก ผมไม่ได้ร้องไห้หรือมีน้ำตาซักหยด เพราะในใจลึกๆ ผมคิดว่า เป๊บไม่ตายแน่นอน มันเป็นแค่เวรกรรมที่ผ่านมาและผ่านไปเท่านั้น
   ระหว่างที่นั่งรอไปไม่มีกำหนดเวลา ผมส่ง sms หาฉัตร เบิด ทราย โอ๊ต ว่าเกิดอะไรขึ้น เวลาตีสี่ไม่กล้าโทรครับ คงไม่มีใครตื่นมารับสายแน่ ยังไงถ้าได้อ่านข้อความแล้ว เพื่อนๆ คงโทรมาถามเอง ประมาณใกล้ๆ ตีห้า คุณหมอก็ออกมาจากห้องผ่าตัด แด๊ดก็รีบไปถามคุณหมอ
“คุณหมอครับ ลูกผมเป็นยังไงบ้าง”
“ผลการผ่าตัดสำเร็จลุล่วงดีครับ ตอนนี้ผู้บาดเจ็บพ้นขีดอันตราย ปลอยภัยแล้วครับ กระสุนไม่ได้ถูกจุดสำคัญ กระสุนที่แขนขวาผ่าออกแล้วครับ ส่วนกระสุนที่ถูกยิงที่อกด้านซ้าย แค่ทำให้เกิดแผล อาจจะเป็นแผลเป็น ทำศัลยกรรมก็น่าจะดีขึ้นครับ”
   ผมฟังคุณหมอแล้ว งง ทำไมอะไรยังไง แปลกๆ
“เอ่อคุณหมอครับ กระสุนแผลเป็นยังไงหรือครับ ผมไม่เข้าใจ” ผมถามคุณหมอ
“คือ ผู้บาดเจ็บถูกยิงสองนัดครับ นัดแรกโดนแขนขวา กระสุนฝังในแต่ไม่ถูกเส้นเลือดใหญ่ เลยไม่เสียเลือดมากครับ กระสุนเม็ดที่สอง คนที่ยิงเขาเล็งไปที่หัวใจ แต่ผู้บาดเจ็บดวงดีตรงที่.....กระสุนไปโดนพระเครื่องที่ผู้บาดเจ็บแขวนคอไว้ พระเครื่องเลยแตกกระจายเพราะแรงกระสุน เลยทำให้ไม่ทะลุเข้าหัวใจ แค่เกิดแผลตรงหน้าอกครับ”
   พระเครื่อง ผมอึ้ง ใช่ หลวงปู่ทวดที่พระอาจารย์ให้เป๊บไว้แน่ ผมลืมไปแล้วไม่เคยถามเป๊บเลยว่าแขวนหลวงปู่ทวดตลอดเวลาหรือเปล่า เป๊บเชื่อพระอาจารย์ แขวนตลอดเวลาจริงด้วย
“ขอบคุณมากครับคุณหมอ” ทุกคนยกมือไหว้
“สบายใจได้นะครับ เดี๋ยวผมจะให้ผู้ป่วยย้ายไปห้องพิเศษ คาดว่าประมาณสิบโมงน่าจะฟื้นนะครับ” คุณหมอเงียบไปสามวินาที แล้วหันไปพูดกับแด๊ด
“ลูกของคุณดวงดีมากนะครับ ในฐานะที่ผมเป็นหมอมานานมาก พระเครื่ององค์เล็กแบบนั้นกันแรงกระสุนไม่ได้หรอกครับ คงเป็นความศักดิ์สิทธิ์จริงๆ” หมอพูดกับแด๊ดแบบยิ้มๆ
“ขอบคุณมากครับคุณหมอ ขอบคุณมากครับๆ” แด๊ด น้ำตารื่นๆ คงดีใจที่เป๊บปลอดภัย
   เจ้าหน้าที่โรงพยาบาลเข็นเป๊บออกจากห้องผ่าตัดไปยังห้องพิเศษ พวกเราทุกคนเดินตามไป เจ้าหน้าที่ให้พวกเราคอยหน้าห้องครู่นึง หลังจากที่เจ้าหน้าที่อนุญาตให้เข้าไปแล้ว ผมเห็นเป๊บมีเครื่องอุปกรณ์ทางการแพทย์ระโยงระยางค์ สวมหน้ากากออกซิเจน มีผ้าพันแผลที่แขนขวากับหน้าอก สายน้ำเกลือ สายขวดเลือด ผมคิดในใจ คุณหมอบอกไม่หนัก แต่ดูเหมือนหนักมาก แด๊ดกับมัม พี่ปริมพี่ปัน ก็ไปยืนที่ข้างเตียง
“ขอให้ครั้งนี้ เป็นความเลวร้ายครั้งสุดท้ายนะลูก ครั้งหน้าแด๊ดกับมัมคงไม่ไหว” มัมพูดโน้มตัวไปจุ๊บหน้าผาก พลางลูบหัวเป๊บพลาง ผมเข้าใจอารมณ์นี้นะครับ ทุกคนรักเป๊บมาก และผมก็เช่นกัน
“น้องปลอดภัยแล้วนะครับมัม ไม่กี่วันก็หายแล้วครับ” พี่ปริมพยายามปลอบมัม
   ได้ยินเสียงเคาะประตู เวช เดินเข้ามาบอกแด๊ดว่า ตำรวจรอคุยด้านนอก
“พี่เดี๋ยวผมขอตัวไปคุยกับตำรวจก่อนนะครับ” แด๊ดบอกคุณพ่อผม
“งั้นพี่ไปด้วยดีกว่า มีอะไรจะได้ช่วยเหลือได้” พ่อผมขอตามไปด้วย
   กลายเป็นว่าทุกคนไปหมด เหลือผมกับจิมที่เฝ้าเป๊บในห้อง ผมเลื่อนเก้าอี้ไปนั่งข้างเป๊บ
“ครั้งสุดท้ายแล้วนะเป๊บ ไม่เอาอีกแล้วนะ โจ้จะรับไม่ไหวแล้วนะ” ผมกุมมือพร้อมยกมือเป๊บมาทาบแก้ม พลางพูดไปเรื่อย
“พี่ไหวป่าว ใจเย็นๆนะ” จิมปลอบผม
“ไม่เป็นไรหรอกจิม เจ็บมาเยอะแล้ว ทรมานก็มาก ไม่มีน้ำตาจะไหลแล้วละ”
“แล้วนี่ตกลงกับพี่เป๊บจะทำไงต่อละ”
“พี่ให้อภัยตั้งนานแล้วจิม ลืมเป๊บไม่ได้หรอก หายครั้งนี้คงไม่ปล่อยเป๊บไปไหนแล้ว”
“ดีนะพี่...พี่เป๊บนี่แหละคือคนที่ดูแลพี่ได้ การเจ้าชู้ครั้งนี้คงเป็นบทเรียนไปจนตาย”
“พี่ก็คิดงั้น ตอนนี้ก็ปลอดภัยแล้ว ยังไงก็ต้องหาคนมารับผิดให้ได้”
   ฟ้าเริ่มสางแล้ว ทุกคนก็กลับมาที่ห้อง
“ตำรวจว่ายังไงบ้างครับ” ผมถาม
“ตำรวจได้ข้อมูลมาประมาณว่า คู่รักของเก๋เขาตามมาหึงหวง พอเจอเป๊บเลยคิดว่าเป็นแฟนใหม่ เลยยิงซะงั้น คนชื่อเก๋นี่ร้ายจริงนะ” พี่ปริมเล่าคร่าวๆ
“ครับร้าย ร้ายมากด้วย”
   ผมก็เล่าเรื่องที่ผมปะทะฝีปากกับเก๋ กับเรื่องถูกปองร้ายให้ทุกคนได้ฟัง ประมาณว่าถ้าไม่ได้ฉัตรมาช่วยคงลำบาก แด๊ด มัม พี่ปริม พี่ปัน พี่สะใภ้ สีหน้าตกใจไปตามๆ กัน
“ชั่วมาก เจอหน้าจะกระทืบเข้าให้” พี่ปริมบ่นมาด้วยความโมโห
“คงหนีไปไกลแล้วละพี่ปริม แต่ตำรวจคงตามจับได้” พี่ปันเปรยๆ
“ปล่อยให้กฎหมายจัดการเขาแหละครับ”
   โทรศัพท์ผมมีสายเรียกเข้า ชื่อฉัตรโชว์ขึ้นมา ผมกดรับ
“เฮ้ยๆ อีโจ้ววววว เกิดอะไรขึ้น”
“ตามที่ส่งข้อความไปนะแหละ เป๊บถูกยิง”
“เฮ้ย มันอะไรยังไงวะเนี่ย แล้วนี่เป๊บอยู่โรงพยาบาลไหน”
“โรงพยาบาลจุฬา”
“เอ้ยๆ เมิงโอเคใช่ปะ เดี๋ยวกรูรีบไปหา แปบเดียวถึง”
“โอเคดี อยู่ห้องพิเศษ xxx นะ”
“เออได้ๆ เดี๋ยวเจอกัน”
   ไม่ทันจะวางสายฉัตร ก็มีสายเรียกซ้อนเข้ามา ดูหน้าจอ เบิด โทรมา ชนกับโอ๊ต เอาเข้าไป ผมกดรวมสายซะเลย ทุกคนตกใจแหกปากมั่วไปหมด แล้วบอกว่าจะรีบมาโรงพยาบาล วางสายเพื่อนๆ เสร็จ แด๊ด มัม พี่ปริม พี่ปัน พ่อ แม่ จิม ต่างไปจัดการอะไรหลายอย่าง ผมเลยอาสาเฝ้าเป๊บ ประมาณราวๆ เจ็ดโมง ฉัตร เบิด โอ๊ต ทราย ก็มาถึง
“อีหอยยยย เมิงเป็นไงบ้าง เรื่องราวเป็นยังไง” ฉัตรเดินเข้ามากอดผมก่อน พร้อมมองไปที่เป๊บ
“แล้วนี่เป๊บมันเป็นไงบ้างหมอว่าไง” โอ๊ตถาม
“เออเกิดอะไรขึ้นวะ” เบิดถาม
“เดี๋ยวๆ พวกเมิงใจเย็นๆ กรูตอบไม่ทัน”
   ผมก็เล่าเท่าที่มีข้อมูลถึงอาการของเป๊บ และเรื่องที่เป๊บโดนยิง
“อี here กรูว่าแล้วอีเก๋มันก่อเรื่อง อีห่านี่มันดอกทองนัก หลายผัวแล้วแม่มพาลมายิงอีเป๊บ ชั่วจริงๆ” ฉัตรบ่นด้วยอารมณ์โกรธ
“หรือว่าไอ้ผู้ชายนั่นมันคือผัวอีเก๋ขับรถมาชนโจ้วววว” ทรายพูดขึ้นมา
“เออวะไม่แน่ มันอาจจะไปตอแหลกะผัวให้มาจัดการอีโจ้ก็ได้...ร้ายนัก รอบนี้เจอแม่มกรูปรี่ตบแน่ ไม่ต้องปรานีละ” ฉัตรด่าแหลก
“ใจเย็นๆ เมิง ตอนนี้มันหนีไปไกลแล้วละ แด๊ดให้ตำรวจตามจับอยู่”
“เหอะ มันคงยืนดอกทองให้ตำรวจมาจับหรอก กรูว่ามันคงเกินที่คาดการ แม่มเป๊บซวยเลย”
“หน้าตาก็ดี ไม่น่าร้ายเลยวะ รู้หน้าไม่รู้ใจ” โอ๊ตบ่นๆ
“เออกรูก็คิดงั้น” เบิดสำทับ
“แล้วนี่เป๊บมันจะฟื้นตอนไหนเนี่ย กรูว่าฟังมันเล่าจะดีกว่า” ฉัตรถามขึ้นมา
“หมอว่าประมาณสิบโมง”
“งั้นรอ แต่กรูว่าสวมหน้ากากขนาดนี้ตื่นมาจะเล่าไหวมั้ยเนี่ย” เบิดบ่นๆ
“เดี๋ยวรอมันฟื้นก่อน เล่าไม่ได้ตบสักทีสองที แม่ม” ฉัตรบ่น
“อีนี่ ผัวกรูนอนเจ็บยังจะเถื่อนใส่” ผมด่า
“ฮ่าๆๆๆ แหมมมมมม ดีกับมันแล้วหรือยะอีห่าจิก”
“ดีนานแล้ว”
“แล้วฟอร์มเยอะ ทำเล่นตัว แล้วเป็นไง ผัวโดนยิงถึงสำนึก ดีที่แม่มไม่เป็นไร ไม่งั้นเมิงไม่นั่งร้องไห้โลกแตกเรอะไง” ฉัตรด่าซะ
   ผมคิดในใจ จริงเหมือนที่ฉัตรพูด เราเล่นตัวทำไม ถ้าหากเป๊บตายไปจริงๆ คงไม่ฟื้นมานั่งพูดคุยกัน นี่ซินะ คือ สิ่งที่พระอาจารย์สอนเรื่องทิฐิ จริงด้วย มันไม่ดีเลย คนเราเมื่อมีลมหายใจควรสร้างความดี เอาใจใส่ ทำดีต่อกัน วันนึงเมื่อจากกันไปแล้ว จะได้ไม่เสียใจ....คิดเสร็จน้ำตาผมร่วง
“เฮ้ยยย...ร้องทำไม กรูขอโทษๆๆ” ฉัตรตกใจ นึกว่าด่าแรงจนผมร้องไห้
“เปล่าๆ ไม่ได้ร้องเพราะเมิงด่า กรูคิดถึงคำสอนเลยน้ำตาไหล” ผมปาดน้ำตาพร้อมยิ้ม
“คำสอน...ใครวะ”
“เออช่างมันเถอะ...อย่าได้ใส่ใจ”
“อ้าวอีนี่ ดราม่าแบบลับๆ ซะงั้น ตบสักสองสามทีดีมะ”
“ตั้งแต่มาเยี่ยมเป๊บ กรูเห็นเมิงจะตบไปทั่วละนะนั่น” เบิดแซว
“ฮ่าๆๆๆ...นิดนึง อารมณ์ค้างงงงง”
   มีเสียงเคาะประตู คุณหมอกับพยาบาลเข้ามาตรวจเป๊บ พวกเราก็ออกมายืนห่างพอสมควร คุณหมอตรวจนั่นนี่ ดูนั่นนี่
“อาการเป็นยังไงบ้างครับคุณหมอ” ผมถาม
“ปกติครับ ทั้งความดัน อัตราการเต้นหัวใจ การตอบสนองม่านตา เดี๋ยวพอยาสลบหมดฤทธิ์ ผู้ป่วยก็จะฟื้นแล้วครับ อาจจะมีการปวดแผลมาก ถ้าผู้ป่วยทนไม่ไหว แจ้งพยาบาลนะครับ หมออาจจะให้มอร์ฟีนระงับอาการปวด”
“ได้ครับ ขอบคุณครับคุณหมอ”
“เอ่อ..คุณคะ...สะดวกรับของของผู้ป่วยมั้ยคะ” พยาบาลคนนึงถามผม
“อะไรหรือครับ”
“สร้อยที่ผู้ป่วยห้อยคอนะคะ เกรงว่าถ้าไม่รับไว้อาจจะสูญหายได้” พยาบาลส่งสร้อยคอทองคำที่ห้อยพระหลวงปู่ทวดให้ผมดู กรอบพระแตกละเอียด องค์พระหลวงปู่ทวด มีรอยบิ่นจากกระสุน แต่ไม่ถึงกับแตกหัก ผมเอื้อมมือไปรับ
“ขอบคุณมากนะครับ เดี๋ยวผมเก็บไว้ให้เองครับ”
“ด้วยความยินดีคะ เซ็นชื่อรับสิ่งของด้วยนะคะ” ผมก็เซ็นชื่อรับไว้
   คุณหมอกับพยาบาลออกไปแล้ว ผมกำองค์พระหลวงปู่ทวด พนมมือไหว้ พร้อมคิดในใจ “ตำนานเล่าขานว่าหลวงปู่ทวดศักดิ์สิทธิ์ ผมเพิ่งได้เห็นวันนี้เอง ขอบพระคุณมากครับหลวงปู่ทวดที่คุ้มครองเป๊บ....ขอบคุณมากครับ” ผมอฐิษฐานพร้อมน้ำตาด้วยความปิติ
“เมิง เป็นอะไร กรูว่าเรื่องมันน่าจะซับซ้อนละมั้งเนี่ย”
“อื้อ มั้ง สร้อยคอหลวงปู่ทวดที่เป๊บใส่ไว้ กันกระสุนนัดนึงที่จะยิงเข้าหัวใจ หมอบอกว่า ถ้ากระสุนไม่โดนพระเครื่อง อาจจะบาดเจ็บหนักถึงขั้นเสียชีวิต”
   ทุกคนอึ้ง แล้วก็หยิบสร้อยคอไปดู
“องค์หลวงปู่ทวดเล็กแบบนี้หรือวะ ไม่น่าจะกันกระสุนได้นะ ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อละวะ ศักดิ์สิทธิ์จริงๆ” เบิดเปรยขึ้นมา
   นั่งเม้าส์ๆ กันสักพัก เพื่อนๆ ก็บ่นว่าหิว เลยออกไปซื้อของกิน ส่วนผมไม่ไปขอเฝ้าเป๊บไว้ ประมาณใกล้ๆสิบโมง เป๊บขยับตัว ฟื้นตามที่หมอบอกเลย เป๊บลืมตาขึ้นมา ก็เจอผมคนแรก เป๊บ พยายามจะเอามือจับหน้ากากออกซิเจนออก ผมเองก็ช่วยเป๊บ
“เป๊บ อย่าเพิ่งขยับ เดี๋ยวเจ็บแผล” เหมือนจะห้ามไม่ทัน เป๊บขยับตัวเสียก่อน
“โอ๊ะ...โอ๊ย....เจ็บๆๆ” เป๊บครางออกมา พร้อมสีหน้าเจ็บแผลมาก ผมกดเรียกพยาบาล
“ผู้ป่วยฟื้นแล้วครับ ไม่แน่ใจว่าจะต้องฉีดมอร์ฟีนมั้ย”
“งั้นเดี๋ยวไปแจ้งคุณหมอให้นะคะ”
“เป๊บ...อย่าขยับมากนะ เดี๋ยวแผลไม่สมาน”
“ที่..ไหน..ครับ...นี่” เป๊บถามผม
“โรงพยาบาลจุฬา....” ผมบอกเป๊บ
   คุณหมอกับพยาบาลก็เข้ามาตรวจ พร้อมฉีดมอร์ฟีนให้เป๊บ ไม่ถึงสามนาที มอร์ฟีนออกฤทธิ์ สีหน้าเป๊บหายปวด พอที่จะพูดคุยได้
“โจ้ เป๊บสลบไปนานมั้ยครับ”
“12 ชั่วโมงได้มั้งเป๊บ กระสุนไม่โดนจุดสำคัญ หมอบอกว่าไม่นานก็หาย”
“ครับ...หนักสุดในชีวิตคงครั้งนี้”
“เป๊บจำเหตุการณ์ได้มั้ย” ผมถาม
“จำได้ครับ...มันเกิดขึ้นเร็วมาก”
   จังหวะเดียวกับที่เพื่อนกลับเข้ามาพอดี ทุกคนเห็นเป๊บฟื้นก็เข้าไปรุมถามใหญ่ว่าเกิดอะไรขึ้น เป๊บเล่าให้ฟังว่า
“ไปถึงงานเลี้ยงราวๆ สี่ทุ่มครึ่ง ก็มีเพื่อนๆ กลุ่มเก๋มากันเยอะแล้ว เป๊บก็เข้าไปร่วมตามปกติ ตั้งใจว่า ก่อนกลับจะบอกว่าเป็นเพื่อนกัน ต่างคนต่างอยู่ แต่เก๋ก็เข้ามาควงคลอเคลียร์ตลอด จนราวๆ เกือบๆ เที่ยงคืน มีกลุ่มผู้ชายขับรถเก๋งสีดำมาจอดหน้าผับ แล้วเดินเข้ามากระชากเก๋ พร้อมกับพูดอะไรสักอย่างดังมาก แต่เป๊บฟังไม่ถนัด ผู้ชายคนนั้นหันมามองหน้าเป๊บแบบอาฆาต พร้อมกับตะคอกว่า....เมิงใช่มั้ยที่มายุ่งเมียกู....เป๊บยังไม่ทันจะอธิบาย มันก็เอาปืนมาจ่อแล้วลั่นไก”
“อี here สดมาก เลวเกินไปละ” ฉัตรอุทานด้วยความตกใจ
“แล้วไงต่อวะ” โอ๊ตถาม
“มันลั่นไกแต่กระสุนด้าน ยิงไม่ออก เห็นมันลั่นไกสามสี่ครั้งกระสุนด้านยิงไม่ออก กรูเห็นท่าไม่ดีก็เลยพุ่งเข้าไปแย่งปืนจากมัน พยายามต่อยมัน เหตุการณ์เริ่มชุลมุนวุ่นวาย สิ่งกริ๊ดกร๊าดดังไปหมด ตอนที่แย่งปืน มันลั่นไกยิ่งขึ้นไปบนเพดาน ยิงได้ตามปกติ จังหวะที่กรูพลาด มันถีบกรูล้มเลง แล้วจ่อปืนมา กระสุนก็ด้านอีก”
“โห นี่เมิงมีอาคมคงกระพันธ์ชาตรีปะวะเนี่ย..แต่ไอ้ here นั่นสัตว์มากบอกเลย...แล้วเพื่อนกลุ่มเก๋ที่เป็นผู้ชายไม่เข้าไปช่วยเมิงบ้างหรือวะ” เบิดถาม
“ไม่เลยวะ พวกมันยืนหนีห่างไป บางคนก็วิ่งหนีไป”
“ใจหมามาก สัตว์เอ้ย” โอ๊ตสบถขึ้นมา
“แล้วยังไงต่อคะ” ทรายให้เป๊บเล่าต่อ
“จังหวะนั้นเพื่อนกลุ่มของมัน ส่งปืนอีกกระบอกให้ แล้วมันก็มาจ่อยิง ลั่นไกครั้งแรกกระสุนด้าน พอเห็นว่ากระสุนด้าน เลยกระโดดหลบ มันลั่นไกครั้งที่สอง ดังเปรี้ยง ตอนนั้นรู้เลยว่าโดนยิง เจ็บแสบปวดร้อนที่แขนขวามาก มันก็ลั่นไก่ครั้งที่สาม หลังจากนั้นก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย จนมาลืมตาเจอโจ้” เป๊บเล่าจบ
“มันเจตนาฆ่ากะเล่นเมิงถึงตายเลยนะนั่น....here เอ้ย หมาหมู่ชัดๆ” โอ๊ตบ่นด้วยอารมณ์ไม่พอใจ
   ผมฟังที่เป๊บเล่า บอกตรงๆ ครับ ว่าโกรธมาก อารมณ์ประมาณว่าถ้าเจอผู้ชายคนนั้นแล้วมีปืนบ้าง ผมคงจะยิงใส่มันให้หนำใจ หรือถ้าเจอเก๋ ผมขอต่อยให้มันเละคามือเลย แต่ก็ได้แค่คิดละครับ เพราะพวกมันหนีหายไปไกลแล้ว
“ชีวิตเมิงคุ้มเนอะอีเป๊บ กรูว่าถ้าไม่ใช่อภินิหารสร้อยพระหลวงปู่ทวด ก็ไม่รู้จะคิดไงแล้ววะ สองนัดที่เมิงโดนถือว่าเป็นกรรมที่เมิงชดใช้ละกันวะ.....กรูก็ไม่รู้จะปลอบยังไงวะ แต่เมิงปลอดภัยก็ดีแล้ว บทเรียนครั้งนี้หนักนะเมิง”
“เออกรูก็คิดงั้น กรรมที่กรูก่อเองแหละ ทำอะไรไว้ต้องได้รับแบบนั้น แต่กรูให้อภัยพวกมันนะ ทุกอย่างจะได้จบซะที” แววตาเป๊บยอมรับความจริง
   เพื่อนๆ เม้ามอยส์กันพักใหญ่ จนราวๆ เก้าโมงเช้า ฝ่ายโภชนาการก็นำอาหารอ่อนมาให้ เพื่อนๆ ก็ขอตัวกลับ ไว้มาเยี่ยมใหม่ ผมเองก็ป้อนข้าวให้เป๊บ
“หลังทานอาหารเสร็จ ให้ผู้ป่วยทานยาด้วยนะคะ แล้วก็ถ้ายังมีอาการปวดมากๆ แจ้งขอมอร์ฟีนเพิ่มได้นะคะ” พยาบาลสาวบอกผม
“ครับ ได้ครับ ขอบคุณครับ”
   ผมก็กลับมาป้อนข้าวให้เป๊บต่อ
“เจ็บแผลมากมั้ยเป๊บ”
“ตอนนี้ไม่เจ็บครับ คงเพราะมอร์ฟีน”
“นั่นซิ เจ็บแบบถูกยิงมันเป็นไงอะเป๊บ”
“ก็เจ็บแสบ ร้อน เหมือนเอามีดมาแทงมาคว้านนะครับ เจ็บจนทนไม่ไหวเลยทีเดียว”
“โหยยยย....สงสารอะ แช่งให้คนยิงมันตายโหงเลยอะ” ผมแอบแค้น
“อย่าเลยครับ อโหสิให้มันเถอะ วันนึงกรรมตามสนองมันเอง”
“เป๊บดูทำใจได้จังอะ” ผมถามด้วยอารมณ์แปลกใจ
“มีเรื่องที่เป๊บยังไมได้บอกโจ้....ตอนที่เรามีปัญหากัน เป๊บไปหาพระอาจารย์มาครับ”
   หา จริงอะ ผมก็ไปหาพระอาจารย์เหมือนกัน แต่ไปก่อนหรือหลังเป๊บเนี่ยซิ สงสัยน่าจะก่อนแหละ พระอาจารย์ไม่เห็นเล่าผมเลย
“หา...แล้วท่านว่าไงอะเป๊บ”
“พระอาจารย์สอนว่า คนเรามีกรรมเป็นที่ตั้ง มีกรรมเป็นที่เกิด เราทำกรรมอะไรไว้ ไม่ว่าดีหรือไม่ดี กรรมนั้นย่อมกลับมาสนองไม่วันใดก็วันนึง ดังนั้น เมื่อเรารู้เหตุมาแล้วว่า มันเกิดจากกรรม ในฐานะที่เราได้เกิดมาเป็นคน มีสติ มีสมาธิ มาปัญญา ต้องตั้งรับปัญหาได้อย่างฉลาด แก้ปัญหาไปทีละเรื่อง แล้วยอมรับสภาพด้วยผลกรรมนั้นอย่างมีสติ ไม่จองเวร ไม่อาฆาต ไม่พยาบาทซึ่งกันและกัน วิธีการนี้เท่านั้นจะหลุดจากกรรมได้”
   ผมฟังเป๊บเล่า พิจารณาตาม จริงเหมือนที่พระอาจารย์ว่า เป๊บเล่าต่อ ผมขอสรุปบทสนทนาระหว่างเป๊บกับพระอาจารย์นะครับ
“พระอาจารย์ ผมจะตายมั้ยครับ”
“ไม่ได้ตายตอนนี้หรอกโยมเป๊บ สำหรับโยมอีกนานทีเดียว”
“จริงหรือครับ แต่ปัญหาที่ผมเจอตอนนี้ ให้ผมตายเสียดีกว่า จะได้ไม่ต้องมารับรู้อะไร”
“ปัญหาที่โยมเจอเล็กน้อยมาก เมื่อเทียบกับคนอื่นๆ โยมลองพิจารณาดีๆ ว่า ปัญหาของโยมคืออะไร สร้างเวรกรรมไว้ยังไง นั่นแหละถึงคราวที่โยมต้องชดใช้ อย่าหนีกรรมเลย ถ้าหนี ไม่วันใดก็วันนึง กรรมก็สนองอยู่ดี”
“ผมทำกับโจ้ไว้มากเหลือเกินครับ กรรมคงสนองผมมาก”
“โยมโจ้เขาเป็นคนจิตใจดี โยมรู้หรือว่าเขาอาฆาตพยาบาทโยม”
“เอ่อ....ไม่รู้ครับ ผมคิดเอาเอง”
“นั่นไง เราอย่าไปคิดในสิ่งที่เราไม่รู้ มันจะทำให้เราคิดไปเอง โยมโจ้กับโยมเป๊บสร้างบุญมากเหลือเกิน เกินกว่าที่โยมทั้งสองรู้ได้ เชื่ออาตมาเถอะ คนมีบุญมากตกน้ำไม่ไหลตกไฟไม่ไหม้”
“ครับ...ขอบคุณมากครับพระอาจารย์” เป๊บก้มกราบ
“โยมกลับไปพักผ่อนเถอะ ลองนั่งสมาธิบ้าง เผื่อจะดีขึ้นนะ”
“ผมไม่เคยนั่งเลย วิธีการนั่ง ทำยังไงหรือครับ”
“นั่งขัดสมาธิ ขวาทับซ้าย ซ้ายทับว่า หรือบนเก้าอี้ แล้วแต่โยมสะดวก หลับตา หายใจเข้าพุท หายใจออก โธ นึกถึงลูกแก้วใสๆ กลมๆ เปรียบเสมือนดวงจิตของเรา ไว้ตรงกลางอก ปลายจมูกตรงลมหายใจ กลางหน้าผาก หรือส่วนใดที่โยมถนัด หากฟุ้งซ่าน อย่าไปบังคับจิตให้ไม่ฟุ้งซ่าน ปล่อยให้จิตฟุ้งซ่านไป สักพัก พอโยมเบื่อหรือเหนื่อย ก็มาพุทโธๆ ทำแบบนี้ไป...จิตจะสงบเอง แล้วโยมจะรู้ว่าควรทำยังไง”
“ได้ครับพระอาจารย์  ผมจะลองปฏิบัติดูครับ”
“โยมกลับไปพักผ่อนเถอะ....เอ....โยมได้เอาสร้อยหลวงปู่ทวดมามั้ย” พระอาจารย์ถาม
“อยู่ที่คอครับ”
“ถอดมาให้อาตมา จะทำความสะอาดให้” พระอาจารย์พูดยิ้มๆ เป๊บก็ถอดให้
   พระอาจารย์รับสร้อยไป ก็เอาไปสร้อยไปจุ่มในขันน้ำ เป๊บบอกว่า น่าจะเป็นขันน้ำมนต์ เป๊บนั่งเงียบๆ พระอาจารย์ก็จุ่มไป เอาผ้ามาเช็ด กิริยาของพระอาจารย์สงบมาก เป๊บดูปากเหมือนพระอาจารย์จะท่องคาถาอะไรบางอย่าง
“ทุกครั้งที่ออกนอกบ้านหรือเดินทางไปไหน สัญญากับอาตมานะ ว่าจะใส่สร้อยตลอด ห้ามลืม”
“สัญญาครับ ไม่เคยลืมเลยครับ ใส่ติดตัวตลอดครับพระอาจารย์”
“เป็นศิริมงคลนะ เจริญพรนะโยมเป๊บ ขอให้ทุกอย่างผ่านพ้น อดทนนะ” เป๊บเข้าไปก้มกราบที่ตักพระอาจารย์ ท่านเอามือลูบศรีษะ”
   หลังจากเป๊บเล่าจบ ผมก็อึ้งๆ
“เป๊บ หมายความว่า ที่กระสุนด้าน คือ สิ่งที่พระอาจารย์ทำให้”
“ไม่รู้เลยครับโจ้ แต่ถ้าคิด คงเป็นแบบนั้นบวกกับความศักดิ์สิทธิ์ของหลวงปู่ทวดครับ”
“โห...นั่นซิเป๊บ...เนี่ยเดี๋ยวออกจากโรงพยาบาลไปหาพระอาจารย์ดีกว่า ไปถามเลยว่าพระอาจารย์ใช้อาคมหยุดกระสุนป่าว เท่ห์มาก” ผมตื่นเต้น
“ฮ่าๆๆ...เกินไปนะโจ้ พระอาจารย์อวดแบบนั้นไม่ได้ ผิดหลักสงฆ์นะครับ”
“แหม นั่นซิ แต่อย่างน้อยสิ่งที่ท่านทำให้เป๊บก็ปลอดภัยนะ”
“ครับ...บุญคุณท่วมหัวมาก ถึงเวลาใกล้ตอบแทน”
“หา ยังไงหรือเป๊บ” ผมถามด้วยความงง
“ไม่มีอะไรหรอกครับ แล้วนี่โจ้ทานอะไรบ้างยัง เป๊บอิ่มแล้วละครับ”
“ยังเลยเป๊บ แต่ไม่เป็นไรไม่หิว”
“แต่เป๊บได้ยินเสียงท้องร้อง กร๊อกๆๆ” เป๊บแซว ผมตกใจนึกว่าได้ยินจริง
“บ้า...จริงอะ...หูดีไปปะ” ผมโวยวาย
“ฮ่าๆๆ ล้อเล่นครับ”
“แล้วไป...นึกว่าโดนยิงพอฟื้นมาแล้วมีหูทิพย์” เอาจริงๆ เริ่มหิวนะแหละ พอสบายใจก็หิวซะงั้น
“ให้อภัยเป๊บนะครับ” เป๊บพูดขึ้นมา
“ให้อภัยนานแล้วเป๊บ จริงอยู่โจ้โกรธและเสียใจ แต่ไม่เคยคิดแค้นเป๊บเลยนะ โจ้คิดว่าคนเราทำผิดพลาดกันได้ เป๊บอย่าคิดมากให้อภัยนานแล้ว” ผมตอบยิ้มๆ
“งั้นเราสองคนกลับมาเหมือนเดิมกันนะครับ”

ต่อตอนหน้าค้าบบบบ 

[❣☾月亮☽❣]

โอ๊ย ขนลุกจริงๆค่ะ หลวงปู่ทวดท่านศักดิ์สิทธื์มากจริงๆ เรื่องนี้รู้กันทั่ว
ยังไงก็ขอให้หมั่นทำความดีต่อไปค่ะ เพราะคนเราหนีกรรมไม่พ้นแต่ให้มันทุเลาลงได้ ทุกวันนี้ก็ทำบุญแผ่เมตตากันต่อไป
เรื่องโกง น้ำลดตอผุดค่ะ นานวันก็เห็นสันดานคนแบบนี้แล ดำเนินคดีกันไปเนาะ ขอบคุณที่มาต่อค่ะ    

[Kfc_Pizza]

 
สิ่งไม่ดีผ่านไปแล้ว
สิ่งดีๆก็จะเข้ามา
สาธุ สาธุ สาธุ
รักกัน
รักกัน
รักกัน
 

[Yarkrak]

 
แว๊กกกกกก กำลังมัน ต่อตอนหน้าอีกแล้ว
 แต่ตอนนี้เราก็ยังไม่สงสารคนเจ้าชู้นะ
ยอมรับยังทำใจไม่ได้กับพฤติกรรมนอกใจของเป๊บที่ทำกับโจ้ที่น่ารักของเรา 55555

น้องฉัตร เจออีเก๋เมื่อไหร่ จัดหนักเลยนะน้อง
 

ปล. เดินทางปลอดภัยนะน้องโจ้ อยากไปเดินชนที่เชียงใหม่จัง

[j123]

ตอนที่แล้วเดาพลาดไป นึกว่าคนร้ายจะยิงโจ้แต่เข้าใจผิดเลยไปยิงเป๊บ 

คนร้ายนี่ไม่น่าเลย พอยิงออกไปแล้ว กระสุนด้าน ถ้ามีสติระลึกได้ว่าที่ทำไม่ถูกต้อง แล้วยุติการทำกรรมไม่ดีนี้ได้ ก็จะถือเป็นโชคดีที่ไม่ได้บาป แต่นี่เจตนาชัดเจน ยิงหลายรอบมากกก หลวงปู่ทวดท่านศักดิ์สิทธิ์จริงๆ ช่วยให้เป๊บรอดมาได้

การให้อภัยทำได้ยาก แต่เป๊บทำได้ นี่ยอดเยี่ยมมากเลยค่ะ

[snowboxs]

ลุ้ยระทึกมากๆ
ใจเต้นตึกตักๆตามไปด้วยเลย

[noy]

 

[YouandMe]

นึกว่าจะปล่อยให้ฉัตรจัดการนะเนี่ย...เสียดายแทน อยากเห็นฉัตรตบๆๆๆๆ 

หมดเคราะห์แล้วนะ...ต่อไปก็มีความสุขมากๆ นะจ้ะ 

[nutto]

หวายยยยยย ตอนนี้หวานมากที่สุด ในที่สุดก็ได้เข้าใจกันสักกะทีนะครับ เรื่องกรรมก็อย่างที่พี่บอกจริงๆนั้นและ
หากเราผูกใจเจ็บตัวเรานั้นและที่จะทุกข์มากกว่าผู้ใด

ยิ่งได้ฟังเรื่องนี้ก็ยิ่งอยากได้พบพระอาจารย์ท่านแล้วสิครับ แต่ท่านว่าสักวันนึงผมจะได้เจอ ผมก็คงต้องตั้งจิตให้ได้เจอไวๆสินะ

[Yarkrak]

 
คนจตใจดีก็งี้แหละ ให้อภัยง่ายๆ
 

[patee]

หมดกรรมแล้วนะ ดีใจด้วย

[broke-back]

คงจะเข็ด
จดจำไปนานแสนนาน

เลิกเจ้าชู้นะเป๊บ

[คนอ่าน]

 

[meng]

หวานซะ แค่ชื่อตอนก็หวานแล้ว

ตอนหน้าอยากเห็นว่าเก๋ต้องโดนจับแล้วนะพี่โจ้

[IsoHeart]

ดีใจด้วยนะคะ ที่ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี คืนดีกันแล้วเย้ๆ
พี่ฉัตรมือตบมากค่ะตอนนี้555

[jonathan2624]

สวัสดีครับทุกท่าน วันหยุดสุดสัปดาห์ไปเที่ยวที่ไหนกันมาบ้างครับ วันนี้ผมกับตัวขาวไม่ได้ออกไปไหน พักผ่อนที่คอนโดสบายๆ ทั้งวันครับ หลายท่านคงทราบว่านางไปตรวจงานที่เชียงใหม่ สามวัน ผมเองก็ไปนอนที่บ้านใหญ่ อยู่คนเดียวก็มีแอบเหงาบ้าง ถ้าไปบ้านใหญ่ก็ยังเจอแด๊ด มัม พี่ๆ และหลานๆ พอคลายเหงา จนกระทั่งคืนวันศุกร์ที่ตัวขาวกลับมา ก็ได้กลับมานอนคอนโดละครับ

"ว่าไงค้าบเป๊บ" ตัวขาวรับสายหลังที่ผมกดหา

"ที่รักกลับถึงกรุงเทพกี่โมงครับ"

"ประมาณสี่ทุ่มอะเป๊บ"

"สายการบินอะไรครับ"

"บางกอกแอร์เวย์ค้าบ...เป๊บจะมารับหรือ"

"ว่าจะนะครับ แต่พอดีช่วงเย็น พี่ปริมชวนไปเลี้ยงรับรองลูกค้าจากญี่ปุ่น ถ้าเป๊บไปรับไม่ทัน จะให้เวชไปรับแทนนะครับ แล้วเจอกันที่คอนโดเนอะ"

"ได้ๆ เป๊บไปรับรองลูกค้าเถอะ เดี๋ยวโจ้จัดการเองค้าบ"

"โอเค ครับ แล้วตรวจงานเป็นไงบ้าง"

"ก็มีปัญหาบ้าง ส่วนใหญ่เงินไม่ตรงกับที่แจ้งนะเป๊บ ยังไงวันจันทร์คงเอาเข้าที่ประชุมใหญ่แล้วละ ไม่งั้นปัญหาบานปลาย"

"ครับๆ ยังไงอย่าเครียดเกินนะ เจอกันดึกๆ นะครับ"

"ได้ๆ เจอกันๆนะ...คิดถึงนะๆ"

"คิดถึงเหมือนกันครับ"

หลังจากวางสายตัวขาว ผมก็ทำงานต่อช่วงเย็นไปทานข้าวกับพี่ปริมและลูกค้า เจรจาธุรกิจไปเรื่อยครับ ผลออกมาก็เป็นที่น่าพอใจ ลูกค้าก็ต่อสัญญากับเรา สักพักมีเสียงไลน์มา ผมกดอ่าน

"เป๊บ เครื่องเลทเป็นสี่ทุ่มสิบ ถึง กทม ห้าทุ่มครึ่งอะคับ"

"อ้าวหรือครับ นี่สองทุ่ม งั้นเป๊บไปรับที่สนามบินนะ"

"ไม่ให้เวชมาละหรือ กับลุกค้าเสร็จละหรือ"

"ใกล้ละครับ เดี๋ยวเป๊บไปรับแทนนะ....แล้วนี่ทานอะไรยัง"

"ผจก สาขาที่นี่พาไปทานแล้วคับ ตอนนี้ก็มานั่งกินขนมที่เล้าจน์บางกอก อิ่มแล้วอะ"

"กินข้าวต้มมัดไปกี่ตันครับ"

"บ้าาาาาา....เดี๋ยวทืบบบบ กินไปสิบอันเอง...สติกเกอร์โดดถีบ"

"เยอะเหมือนกันนะครับ กินอีกสักสิบอันซิ"

"เดี๋ยวตายอะ....ก็อร่อยอะ นานๆ กินที"

"นี่บินบางกอกแทนการบินไทย เพราะข้าวต้มมัดหรือเปล่าเนี่ย"

"5555+ นิดนึงงงงง"

"ว่าแล้ว....งั้นเดี๋ยวเป๊บไปรับนะครับ เจอกันๆ"

"ได้ค้าบบบ....สติกเกอร์จุ๊บๆ"

ผมก็หันมาทานข้าวและคุยกับลูกค้าต่อ จนเวลาล่วงมาถึงสี่ทุ่มครึ่ง ก็แยกย้ายกันกลับ ผมอ่านไลน์ นางบอกนั่งรอบนเครื่องแล้ว ผมคำนวนเวลา ซิ่งรถไปน่าจะถึงพอดี

"เสือนอนที่ไหน" พี่ปริมถาม

"คอนโดครับพี่ปริม เดี๋ยวผมไปรับโจ้ที่สนามบิน"

"เออใช่ สะใภ้กลับมาวันนี้นี่ ได้ๆ ขับดีๆ เจอกันวันจันทร์"

"ครับพี่ เจอกันครับ"

หลังจากพี่ปริมออกไปแล้ว ผมก็รีบบึ่งไปรับตัวขาว ประมาณห้าทุ่มครึ่งตัวขาวโทรเข้ามา

"เป๊บมาถึงแล้ววววว"

"ครับๆ กำลังจะเบี่ยงทางเข้าสนามบิน ที่รักอยู่ประตูไหน"

"อ๋อ..คอยประตูสามนะคับ"

"ได้ครับ"

ซิ่งเต็มที่ถึงประตูสาม นางก็ยืนขาวมาแต่ไกล ผมบีบแตรเรียก นางก็รีบเดินมาขึ้นรถ

"คอยนานมั้ยครับ"

"เป๊บเดียวอะเป๊บ เหนื่อยๆ"

"ทานอิ่มมั้ยเนี่ย"

"มากอะเป๊บ ตอนนี้อยากนอนมาก" นางหันมายิ้มๆ แบบอิดโรย

"งั้นกลับคอนโดเลยนะครับ"

"อื้อ"

ผมซิ่งกลับคอนโด หันไปอีกที นางหลับแล้ว สงสัยจะเพลียจริงๆ ราวๆ สี่สิบนาที ก็ถึงคอนโด ผมปลุกตัวขาว นางก็เดินนำไปจนถึงห้อง ก็เปลี่ยนผ้าอาบน้ำทันที ผมก็ไม่ได้ถามอะไรมาก คงเหนื่อยจริงๆ

"เป๊บโจ้นอนก่อนนะค้าบบบบ" นางแต่งตัวเสร็จก็ล้มตัวลงนอน

"ได้ครับๆ เดี๋ยวเป๊บอ่านเมล์นิดนึง ที่รักนอนก่อนได้เลย"

"ฝันดีน้าาาา" ไม่ถึงนาทีได้ยินเสียงกรนเบาๆ

อ่านเมล์เสร็จราวๆ ตีสอง ผมก็ไปอาบน้ำ แต่งตัวเตรียมนอน ตัวขาวนอนดิ้นผ้าห่มกระจาย ผมก็ดึงผ้ามาห่มให้ จุ๊บหน้าผากทีนึง

"รักนะครับ...ฝันดีครับ" ผมเอ่ยเบาๆ และก็หลับไป

รู้สึกตัวอีกที เอามือควานไปข้างๆ ว่าจะกอดตัวขาว อ้าวนางไปไหน หยิบมือถือมาดูก็ประมาณเก้าโมงครึ่ง สายมากเลยนะนี่ ผมก็ลุกขึ้นเดินออกมาห้องรับแขก มองไปห้องครัว เห็นเงาแวบๆ เดินเข้าไปดู ตัวขาวกำลังเตรียมอาหาร

"เช้านี่ทำอะไรกินครับ"

"อ้าววว ตื่นละหรือ พอดีมาค้นๆ ตู้เย็นอะเป๊บ เจอของสดเยอะเลย ไปซื้อมาหรือคับ"

"ใช่ครับ พอดีวันหัส เป๊บไปนอนบ้านใหญ่ มัมเลยสั่งให้เด็กแม่บ้านซื้อของสดมาไว้ที่คอนโด"

"อ๋อ....งั้นวันนี้เราไม่ไหนกันเนอะ ทำกับข้าวกินกันดีกว่า"

"ดีครับๆ ไม่ได้ทำกินนานแล้ว"

"งั้นไปอาบน้ำเลยอะ เดี๋ยวโจ้จัดการเอง"

ผมก็เชื่อฟังเมียด้วยการไปอาบน้ำๆ ไม่ได้กลัวนะ....คำเดิม.....กลัวมากกกก ฮ่าๆๆๆ

อาบน้ำเสร็จ ก็เดินกลับมาที่ครัว

"ตอนเช้านี้ หมูแฮม ไข่ดาว เบคอนก่อนเนอะ มีสลัดด้วยนะเป๊บ เดี๋ยวเที่ยงๆ ค่อยทำมื้อใหญ่"

"ได้ครับ"

เราสองคนก็ทานอาหารเช้าไป คุยไปสัพเพเหระ กินเสร็จนางก็ไล่ผมไปนอนดูทีวี นางเก็บล้างจานเอง ผมก็ขนฟูกมาปูหน้าทีวี นอนดู HBO ไปเรื่อยๆ สักแป๊บ นางก็มานอนหนุนแขนผมดูหนัง ไม่นานนักนางก็หลับไปซะงั้น

"คงเหนื่อยสะสมนะนี่ หลับอีกแล้ว" ผมบ่นเบาๆ พร้อมโน้มตัวไปหอมเส้นผม

นานๆที นอนกอดก็ดีเหมือนกัน ผมก็ปิดทีวี แล้วหลับตามไปอีกคน รู้สึกตัวอีกที ได้กลิ่นอาหาร....หา บ่ายสามแล้ว เร็วจริงๆ

"เป๊บ ทานข้าวเที่ยงงงงง"

"บ่ายสามแล้วนะครับ ไม่เที่ยงแล้ว"

"เหมือนกันนะแหละ ก็กินเช้าสายนี่น่า มานั่งๆ อย่าเยอะ" เมียสั่งต้องรีบครับ ไปนั่งทันที

"เมนุอะไรบ้างนะนี่ น่ากินมากๆ"

"มีไข่เจียวลาบ ต้มยำไก่น้ำข้น ผัดกะเพราหมูสับ คะน้าน้ำมันหอย"

"น่ากินมากครับ ว่าไข่เจียวลาบนี่"

"โจ้เห็นแช่แข็งไว้อะ พออุ่นแล้วลองมาชิมๆ ไม่เสีย เลยใส่ในไข่เจียวซะเลย"

"น่ากินมากครับ ชิมละนะคร้าบบบ"

อร่อยทุกอย่างครับ ฝีมือเมียไม่ตกเลยจริงๆ

"อร่อยป่าววววว"

"มากกอั๊บ" ผมตอบขณะข้าวเต็มปาก

บอกเลยกินเยอะมากกกกกก ตัวขาวไม่ค่อยว่างทำกับข้าวหรอกครับ บางเสาร์อาทิตย์ต่างคนต่างติดงาน หรือไม่ถ้าว่างเราก็ไปกินข้างนอกกัน

"วันนี้นึกอะไรทำกับข้าวให้เป๊บกินครับ"

"ก็อยากทำให้กินบวกกะไม่มีงาน ว่างๆ โจ้เลยคิดว่า ทำกับข้าวพักผ่อนบ้าง น่าจะดี"

ทานเสร็จเรียบร้อย ผมก็ช่วยนางทำความสะอาด จนกลับมานอนหน้าทีวีที่เดิม สักพักตัวขาวก็หยิบหนังสือ มานอนอ่านข้างๆ

"อ่านอะไรครับ"

"หนังสือพวกการบริหารบุคคลอะเป๊บ ซื้อมานานแล้ว อ่านยังไม่จบเลย"

"ขยันจังนะครับ"

"ไม่หรอก ยุคสมัยเปลี่ยน ถ้าตามไม่ทัน เราอาจจะพลาดได้อะ"

ผมคิดในใจ ก็จริงนะ เรารู้มากย่อมได้เปรียบ มองการไกลจริงเมียผมเนี่ย

แต่อ่านไม่ถึงสิบนาที หันไปอีกที นางหลับ อ้าววววว อุตส่าชมว่าเมียขยัน ที่ไหนได้ ไปเฝ้าพระอินทร์ซะงั้น ผมละหัวเราะเบาๆ

"อ้าว จิงโจ้น้อยหลับซะละ....รักนะครับ ขอบคุณมากนะที่อยู่เคียงข้างกันนะครับ" ผมหอมแก้มตัวขาวเบาๆ กลัวนางตื่น ผมก็ดู HBO ไปเรื่อยๆ จนหลับไปอีกรอบ

ตื่นมาอีกที สองทุ่ม ตัวขาวเรียกไปทานสลัดผลไม้ พร้อมพวกน้ำผลไม้ปั่น แล้วนางก็มาจ้องทายาทอสูร ติดละครเหมือนเดิม

"น่ากลัวอะเป๊บ ตะขาบเต็มไปหมด"
ผมนึกได้ ตัวขาวไม่ชอบสัตว์ที่มีขาเยอะๆ นางวิ่งป่าราบ ครั้งนึงมีแมงสาปวิ่งผ่านในครัว นางถึงกับไปจ้างบริษัทกำจัดแมลงมาชุดใหญ่ เป็นเรื่องเป็นราวกันเลยทีเดียว

"เบนซ์เล่นเก่งนะครับ เด่นอยู่คนเดียว"

"จริงๆ แบบฟิลลิ่งได้มากอะ ฝีมือขั้นเทพ"

แล้วนางก็วิจารณ์ไปตามประสา และตอนนี้ นางก็นอนกรนเบาๆ ไปแล้วครับ

วันนี้เขียนเล่าซะเยอะเลย อาจจะไร้สาระไปบ้าง เขียนเล่าไม่เก่งเท่าตัวขาว แต่ก็อยากถ่ายทอดมุมความสุขของคู่รักชาย ชาย แบบเราสองคนให้ทุกท่านได้อ่านกัน หลายๆ ท่านที่มีคนรัก อย่าลืมเติมความหวานให้กันนะครับ อยู่กับปัจจุบัน ไม่คิดถึงอดีต ไม่คิดถึงอนาคต ทำปัจจุบันให้ดี เราก็จะดีตลอดกาลครับ

ขอบคุณทุกคอมเม้นนะครับ ผมอ่านของทุกคนก็รู้สึกดีใจที่รักเราสองคน สำหรับเรื่องแคนาดาไม่ลืมครับ ขอใช้เวลาเขียนสักระยะ จะนำมาให้อ่านนะครับ

Good Night & Have a nice Sunday Krabbbbb

Pep 

[noy]

พักผง่ายๆแต่มีความสุขมาก

[sugarcane_aoi]

พักผ่อนเยอะๆนะจ๊ะ สุขภาพเป็นเรื่องสำคัญ เป็นห่วงทั้งสองคนค่ะ

[Kfc_Pizza]

 
สุขสันต์วันหยุด
Happy Sunday too
รักกัน
รักกัน
รักกัน
 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

เบ๊บ โจ้ รักกัน คนอ่านสุขใจ

[Yarkrak]

สุขสันต์วันอาทิตย์เช่นกันครับ
พักผ่อนๆ น้องเป๊บมาเล่าอะไรที่น่ารักๆของน้องโจ้ก็ดีครับ
ผ่อนคลายดีครับ เหมือนกับเข้าไปอยู่ในบ้านน้องเลย
อิจฉาน้องโจ้ ได้นอนเป็นหลับ
พักผ่อนเยอะๆครับ จะได้ลุยงานต่อ
และมีแรงมาเขียนเรื่องเล่าอีกเยอะๆ
เดี๋ยวไปพักผ่อนเหมือนกัน
 

[j123]

ตอนนี้เป๊ปสบายมากเลยนะคะ ตื่นมาแล้วกินอย่างเดียว กินเสร็จแล้วนอน ตื่นมากินใหม่ โจ้น่ารักมาก ทำอาหารให้คุณสามีอย่างดีเลย 555

[คนอ่าน]

อ่านแล้วหิวเลยค่ะ  ไข่เจียวลาบน่ารับประทานมาก
โจ้ต้องทำอร่อยมากแน่ๆ
ดีใจที่เห็นเป็บและโจ้ยังครองคู่กันหวานฉ่ำค่ะ
ชอบอ่านมากๆ  มาอัพเดทบ่อยน่ะคะ   คู่รักชูรส ^_____^
ปล.รูปโจ้น่ารักขาวใสมากเลยค่ะ    ดูแพงมากๆ  ต้องไว้หนวดแล้วน่ะเป็บ  หวงภรรยาให้มากๆ

[micmicky]

น้องโจ้เป็นแม่ศรีเรือนมาก

ผู้หญิงอายเลย

น้องเป๊บไปไหนไม่รอด

 

[snowboxs]

เป๊บหลับทีหลัง ตื่นทีหลัง
แต่ได้กินพร้อมกันเฉยเลย
ที่รำพึงรำพันไม่ใช่ไรนะ
ต่อมอิจฉามันทำงาน
เป๊บดูแลโจ้ดีๆนะ อิอิ

[nutto]

พี่เป๊ปน่ารักมากกกกกกก อุส่ามาเขียนให้ได้อ่านกัน น่ารักมากครับ หล่อด้วยนะเออ ฮ่าๆๆๆ

พี่ตัวขาวเป็นแม่ศรีเรือนมากจริงๆ ทำงานก็เก่ง งานบ้านก็ดี ไม่ขาดตกบกพร่องเลย ช่างเป็นคนที่หาได้ยากมากครับ
ยินดีกับพี่ๆทั้งสองคน รักกันมากๆนะครับ