ตอนที่ 11 : แอบหวง
“อือ พอแล้ว พรุ่งนี้มีเรียน” ผมบอกร่างสูงที่ผลิกตัวขึ้นคล่อมผมอยู่ จับหน้าขึ้นมาจากอกก่อนหอมน้องมันไปเต็มๆ หน้าก็หวานทำไมการกระทำไม่หวานเหมือนหน้าเลยนะ
“ยังไม่พอเลย” เขาว่าทิ้งตัวลงมาทับผมเต็มๆ เหมือนกับตัวเองตัวเล็กเหมือนแต่ก่อนอ่ะครับ
“พอก่อนไม่ไหวแล้ว” ผมบอกเขาไปพยายามจะจับมือปลาหมึกให้อยู่นิ่งๆ
“อีกรอบน่ะ”
“งื้อ” ผมส่ายหน้าก่อนเลย อีกรอบของเขามันเบาๆที่ไหน
“นะครับ มีรักครับ รักผมไหม”
แต่ก็ดูเหมือนผมจะต้านลูกตื้อน้องไม่ได้อีกแล้ว เลยได้แต่พยักหน้าตอบกลับไปให้เขาที่เข้ามาคลอเคลียใกล้ๆหูผม เขารู้
จุดอ่อนผมนี่ TT
ผมก็ได้แต่บอกให้น้องมันเบาๆไว้ก่อน “ไม่กระแทกแรงแล้วนะ”
“หึ ครับ” ตกปากรับคำอย่างดี เจ้าตัวดีก็ยกขาผมทันที อะไรมันจะรวดเร็วแบบนี้ล่ะครับ T T “อิ๊ อ๊ะ อื้อออ”
….
ขนาดไม่กระแทกเข้ามานะครับ ให้ตายสิครับมัน “อื้ออ จุกจริงๆ”
“อ๊างง”
…
“เห้ยย มึง วันนี้ น้องฟ้าเดือนมหาลัย มาคณะบริหารด้วยเว้ย แม่งโคตรขาวเลย ผู้ชายอะไรว่ะ จะบอกว่ามันหล่อก็หล่อนะ
แต่แบบแม่งน่ารักกว่าวะ”
“( *-*)”
“เออ เห็นว่าที่มันได้เป็นเดือนนี่ผู้ชายในมอโหวดให้มันป่าวว่ะ”
“ก็ทั้งสองอ่ะกูว่าหน้ามันกินขาด เก้งกวาง ผู้หญิงผู้ชาย เจอหน้าแบบมันไปก็โดนตกหมดอ่ะ”
“(O_*)”
“อ่ะ มึงด้วยใช่ไหม”
“สัสอะไร”
“หน้ามึงแดงเวลาพูดถึงมันนี่หว่า”
“เหอะ แดงเหี้ยไรกูร้อยเว้ย นี่มึงดูเชี่ยรักก่อน กูไม่แดงกับมันมากกว่าเหรอว่ะ กูนึกว่าผู้หญิงปลอมตัวมา เสียอย่างแม่งปาก
หมาชิบหาย จีบไม่ลงว่ะ”
“เออ เหมือนกูอยากให้มึงจีบอ่ะไอต้น ไอควาย” ไอนี้ชอบให้ผมด่า ผมพยายามนั่งเงียบๆแอบฟังพวกมันคุยกันดีๆแล้วนะ
พวกมันยังดึงผมเข้าไปนินทาอีก ขนาดผมยังนั่งอยู่ด้วยนะครับ ตอนผมไม่อยู่ด้วยไม่รู้มันเอาผมไม่คุยกันสนุกเลยมั้ง
“ไม่คุยต่ออ่ะ” คนกำลังอยากรู้ ผมว่าให้พวกมันนั่งคุยกันต่อหลังจากผมให้พรมันไป
“เชี่ยมึงแม่ง ทำตัวให้น่ารักเหมือนกับหน้าบ้างดิว่ะ เสียดายวะบอกตรง” มันว่าเอามือมาช้อนค้างผมขึ้นก่อนสะบัดทิ้ง ก็ดูมัน
สิครับผมควรทำตัวน่ารักกับมันไหม ถามว่าพวกมันเคยอ่อนโยนกับผมบ้างรึเปล่าดีกว่า เดี๋ยวผมทุบ “ปัก”
ไม่ต้องรอช้าครับซัดเข้าไปที่กลางหัวให้มันเป็นของขวัญที่กล้าจับหน้าผม เนี่ยผมทำตามคำสั่งน้องนะครับ เขาว่าไม่ให้ใคร
มาสัมผัสน่ะ
“โอ๊ย ไอรัก ไม่น่ารักเลยนะมึง” ต้นมันว่ามันไม่ได้ตบหัวผมกลับ มันเคยบอกว่ามันไม่กล้าลงมือกับคนหน้าตาดีแบบผมเพราะกลัวเสียของน่ะ ผมรู้อยู่แล้วล่ะครับ
“พอๆเลยพวกมึง แยกจะได้ทำไหมงานกลุ่มเนี่ย” ในที่สุดก็เป็นไอปอนที่เข้ามาสงบศึกระหว่างผมกับไอต้นเหมือนทุกครั้ง
ตอนนี้อาจารย์ปล่อยให้พวกเรามาทำงานกัน ซึ่งก็ไม่มีใครอื่นนอกจากผมไอต้นแล้วก็ไอปอน ที่อยู่กลุ่มเดียวกัน
“กูทำเสร็จนานล่ะ ส่งงานไปให้ในแชทพวกมึงตั้งแต่เช้าไม่เปิดอ่านเอง เอาไปเข้าเล่มให้ด้วย แล้วก็จ่ายมาซ่ะดีๆ” ผมว่า
แบมือออกไป “ค่าข้อมูล ค่าพิมพ์ ค่าความคิดสร้างสรรค์”
“แล้วไม่บอกให้กูแบกแล็ปท็อปมา” ปอนว่าเปิดกระเป๋าตัง ส่งแบงค์สีม่วงมาให้ผม ตามด้วยไอต้น แบงค์สีเทา
“ขอบคุณป๋า”
“เออเอาไปซื้อหนมมาเลี้ยงพวกกูด้วย” ไอต้นว่า มันให้ผมมาพันหนึ่งเองผมไม่ได้กำหนดว่ามันจะให้เท่าไหร่ แต่เพราะบ้านมันรวยไง แค่นี้ไม่สะเทือนขนหน้าแข้งมันหรอกครับ มันอยากให้ผมก็รับ เดี๋ยวไม่รับมันจะไม่สบายใจเอา แต่ก็อย่างที่มันบอกยัง
ไงผมก็เอาไปซื้อขนมนมเนยมากินกับพวกมันออยู่แล้ว บางทีผมก็เลี้ยงพวกมันจากเงินนี่แหละ หุหุ
“เห้ยๆ นั้นน้องฟ้าเดือนมหาลัย”
“( *-*)”
“เออนั้นไอโรมปีสองป่ะ”
“อืมแม่งมาด้วยกันอีกแล้ว”
“O-O”
“ก็แฟนกันนี่ ปกติป่าวว่ะ”
“( *^*)”
“ใช่ที่ไหน กูเห็นว่าโรมมันตามจีบอยู่”
“( *^*)”
“แบบนี้ไม่ติดแล้วหรอว่ะ”
“O-O*”
“งั้นมั้ง แต่มันบอกกูว่าฟ้ายังไม่ยอมเปิดตัวนี่”
“ตกข่าวเปล่า”
“กูถามมันเมื่อวานก่อน มันบอกพัฒนาก็จริงแต่อีกฝ่ายยังไม่มั่นใจในตัวมันก็เลยไม่ได้พามาแนะนำกับกู มันหลานรหัสกูน่ะถ้าคบจริงๆกูต้องรู้ดิว่ะ”
“เห็นไหมไม่เห็นถูกตัวกันเลย”
“(
)”
“ทำไมกูดูเหมือนน้องฟ้าเขาเป็นฝ่ายอยากเปิดตัวมากกว่าหลานรหัสมึงว่ะ”
“กูจะไปรู้ไหมเล่า แล้วกลางวันนี้กินอะไรกันดีว่ะ”
“ให้ไอรักเลี้ยงดิ วันนี้มันรวยนี่”
“( -_-)“ คุยกันอยู่ดีๆไงวนกลับมาเรื่องกินกันได้ว่ะครับพวกมันนี่ แถมการแอบส่องคนอื่นจากพุ่มไม้แบบนี้มันไม่เกินไป
หน่อยเหรอ ผมยังไม่กล้าเลยเดี๋ยวกระถางต้นไม้ล้มขึ้นมาอีกฟังได้รู้ตัวหมด เพราะที่ผมอยู่มีต้นส้นหรืออะไรเนี่ยที่ผมไม่รู้จักตั้งบัง
อยู่อีกฟังมองมาไม่เห็นหรอกครับแต่ฟังผมมองไปเห็นหมด น้องกำลังยืนคุยกับเด็กที่ชื่อฟ้าเดือนมหาลัยอยู่หน้ายิ้มเลย หึ
“ข้าวแกงป้าแจ้ที่โรงอาหารอ่ะ จะไปกันได้ยัง แอบดูอยู่ได้กระถ่างต้นไม้มันล้มกูจะหัวเราะให้” บอกมันแล้วผมก็เดินสะบัด
ผมออกมาเลย ทว่า “โครมมมม” ใครเอากระถางต้นไม้มาตั้งไว้ตรงนี้ครับ ผมชนมันแต่มันไม่ได้ล้มหรอกนะครับเป็นผมเนี่ยล้ม
พร้อมกับจักรยานของใครก็ไม่รู้ที่เอามาจอดอยู่ข้างๆ T T
“อุ๊ป ฮ่าๆ ๆ ไหนใครจะหัวเราะให้ว่ะ ฮ่าๆ โอ๊ยกูไม่ไหวแล้ว แม่งจี้ชิบ”
“*^*” แกล้งเป็นลมดีไหมเนี่ย
“สัสหัวเราะมันเพื่อนเจ็บ ไปดูมันก่อน” สมกับเป็นไอปอนผู้รักเพื่อน “ช่วยกูเลย”
“เออ ไหวไหม/เป็นอะไรไหมครับ” โรมเห็นผมจนได้
“เห้อ เลือดออกนี่หว่า/ มาผมอุ้ม”
“โอ๊ะ” ไอต้นมึงจะร้องโอ๊ะหาอะไร ผมอยากจะกระโดดออกจากอ้อมแขนน้องไปหยิกมันจริงๆ
“เออ ไม่เป็นไรครับน้องโรมเดี๋ยวพี่พาเพื่อน/เดี๋ยวผมพาพี่มีรักไปทำแผลก่อนนะครับ” ไม่รอให้ไอปอนพูดจบน้องก็เดินพาผมออกมาทันที รอบๆราวกับเกิดความเงียบขึ้นมาชั่วขณะ สายตาของเหล่านักศึกษาต่างมองมายังผมกับน้องที่อุ้มผมอยู่ในท่าเจ้าสาว
….
“ไหนผมดูมือหน่อย”
“แค่นี้เองไม่ต้องทำแผลก็ได้ล้างน้ำก็พอ” ผมว่าเตะๆเลือดที่ซึมออกมาไม่รู้ว่ามันมีเศษกระเบื้องที่พื้นได้ไง ซวยจริงๆ
“ทำไงถึงล้มได้ต้นไม้ออกจะใหญ่ทางเดินก็กว้าง” โรมว่าจะให้ผมบอกว่าหน้ามืดเพราะโมโหหึงรึไง
“หิวข้าวอ่ะ รีบไปกิน”
“มันน่ามั้ยครับ เรื่องกินเนี่ย”
“*^*”
“เมื่อเช้าผมว่าก็ขุนให้เยอะแล้วนะ ยังหิวอีก” เขาว่าเมื่อเช้าเขาขุนผมเยอะจริงๆทั้งขนมหวานขนมกินเล่นผมยังเอาใส่กระเป๋ามาเลย
“มื้อเช้าก็มื้อเช้ากลางวันก็กลางวันสิ”
“หึ แล้วถ้าเป็นแบบนี้ทุกเที่ยงไม่แย่เหรอ” ปากก็บอกแต่มือก็ล้างแผลใส่ยาให้ผมอย่างดี
“ใครจะไปรู้พึ่งเป็นครั้งแรกเอง ไม่เป็นทุกครั้งหรอก”
“นั่นสิใครจะรู้ ถาพี่เป็นอีกผมต้องแย่แน่”
“ห่ะ”
“แย่สิครับเห็นพี่เจ็บอ่ะ”
“บะ บ้าเหรอ นายจะแย่จะไรเห็นพี่เจ็บเนี่ย”
“เพราะว่าถ้าพี่เจ็บ ผมก็จะเจ็บยิ่งกว่าไง”
….