หัวข้อ: แค่มีนาย by โอนนิมารุ *Rebirth*

[Twister]

ได้โปรดเถอะ กลับมารักกันอีกทีได้ไหม สงสารตั้มง่ะ......โอยยยย ใจจะขาดด

[THIP]

  เมื่อไหร่จะชัดเจนกันเสียที 

[Otaku]

เย้ๆ ในที่สุดก็มาต่อซะที

อยากให้กลับมารักกันเหมือนเดิมอ่ะ มันจะไปเป็นไปได้ไหมเนี่ย

[My name M]

 

ใช่ครับ

จะดีใจหรือเศร้าใจดีอ่ะ  ที่มาต่อ

ให้เวลาเยอะอ่ะครับ

ได้กลับมาเท่านี้เอง

แต่ก็รอครับ เพราะอยากอ่านมากกกกกกก

เป็นกำลังใจให้เสมอน่ะครับบบบบบบบบบบ

[alulugun]

สงสารวินนะ เพราะวินน่ะอยู่ในสภาพที่กลืนก็ไม่เข้า คายก็ไม่ออก
เพราะว่าเรื่องพ่อแม่ของตั้ม ใจก็รักตั้มมากมาย แต่ ก็เพราะรักนั้นแหละ
ที่ต้องทำให้วินน่ะ ตีตัวออกห่างตั้มเข้าไว้

ส่วนตั้ม ก็คงไม่รู้เรื่องที่พ่อแม่ของตัวเอง คุยกับวินหรอกมั้ง


สรุป  เป็นคู่ที่น่าสงสารเอาการนะคับ
แต่ยังไง ถ้าคู่กันแล้วก็คงไม่แคล้วกันหรอกนะ

สมหวังกันไวๆ

 

[graydragon]

เมื่อไรจะเข้าใจกันซะทีนะ 

[aisen]

สงสารตั้มงะ มาดีกันเถอะ
ทำอย่างงี้ก็เจ็บด้วยกันทั้งคู่

[thanwaruchara]

ผมติดตามเรื่องนี้มานานแระ
ชอบครับ
รออยู่นะครับ

[MyLoveMyBabe]

    อ่า ยังไม่ได้คุยเปิดอกกันซักที  ทิฐิ นั้น เมื่อไหร่จะหายไป

อยากให้กลับมารักกันเหมือนเดิม   

[hutsepsut]

. ...นิยายนั้นแต่งยาก....ต้องลำบากแต่งขึ้นมา...อดนอนทนถ่างตา...เพื่อบรรดาแฟนนิยาย...
  ...ขอบคุณครับกระผม...ขอชื่นชมไม่ห่างหาย...จะตามอ่านต่อไป...นานแค่ไหนก็จะรอ....
...5555...กลอนอารายมะรู้เนอะ...คริคริคริ

[BICHA]

    ทำไม่วินต้องวิ่งหนีความรักด้วยอ่ะ

                                 สงสารตั้มจางเลย อ่ะ   ในเมื่อมีรักทำไม่สู้อ่ะ   

                                       
                                   

[kYos]

    จะมีใครยอมเปิดใจก่อนมั๊ยเนี่ย คู่นี้

ยังรอเรื่องนี้อยู่เสมอน้าาา

[Junrai_Hyper™]

ล่วงเข้าสองทุ่ม ภัทรยังนั่งอยู่ในออฟฟิศเพื่อตรวจงานที่คั่งค้าง
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น เขาเหลือบมองชื่อที่โชว์บนหน้าจอแล้วถอนหายใจยาวก่อนจะกดรับ
“ว่าไง”
“พี่ภัทรอ่ะ ไม่เห็นโทรหามาร์คบ้างเลย ทำอะไรอยู่น่ะครับ เนี่ยตอนนี้มาร์คอยู่ที่ผับแถวทองหล่อ มาสนุกด้วยกันสิครับ” ปลายสายพูดเสียงนุ่ม
“ผมทำงานอยู่ ยังไม่ว่างไปไหน” เขาอ้างงาน
“งั้น ให้มาร์คไปหาดีรึเปล่าครับ” ปลายสายเสนอ
“ไม่ละ เสร็จจากนี้ผมมีนัด” ภัทรยืนยันคำเดิม หางเสียงออกจะรำคาญก่อนจะชิงวางสายโดยที่อีกฝ่ายไม่ทันได้พูดอะไรต่อ
วางมือถือได้ไม่นานก็มีสายโทรเข้ามาอีก
“มีอะไรอีก” ภัทรพูดห้วนๆ แต่พอได้ยินปลายสายพูดมาเขาก็เปลี่ยนน้ำเสียง “วินเหรอ”
“ครับพี่ วินมีเรื่องอยากจะคุยกับพี่หน่อยครับ พี่ภัทรพอจะว่างรึเปล่าครับ” วันชนะพูดมาตามสาย
“ได้สิ พี่ว่างพอดี”

ดังนั้นชั่วโมงต่อมาภัทรกับวันชนะจึงได้นั่งอยู่ในร้านอาหารย่านสีลม
วันชนะชวนคุยอ้อมไปมากว่าจะเข้าประเด็นได้ก็ผ่านไปนานพอดู
“คือว่า...” วันชนะลังเลจนถึงวินาทีสุดท้ายก่อนจะตัดสินใจเอ่อยออกไปว่า “ที่วินอยากจะคุยคือ...เรื่องของบอส”
“บอส?” ภัทรทวน
“ครับ” วันชนะรับคำด้วยสายตาจริงจัง

“ป๊าน่ะเป็นคนแข็ง...” ภัทรเริ่มเมื่อฟังวันชนะพูดจบ
“ครอบครัวพี่น่ะ มีป๊า ม๊า พี่แล้วก็บอส ม๊าอยากให้ลูกเป็นนักธุรกิจจะได้ดูแลกิจการของครอบครัว ส่วนป๊าอยากเป็นหมอมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว แต่เขาเรียนไม่ได้เพราะว่าป๊าสุขภาพไม่ค่อยดีมาตั้งแต่ยังหนุ่มๆ ป๊ารักม๊ามากพอม๊าขอให้พี่เรียนด้านบริหารป๊าจึงยอมให้ก่อน ความหวังทั้งหมดที่จะให้ลูกเป็นหมอเลยไปตกอยู่กับบอส” 
“อย่างนี้ไม่ถูกนี่...” วันชนะหลุดปาก “...ขอโทษครับ”
“พี่เข้าใจ ใช่ว่าพี่จะไม่เคยคุยกับป๊าเรื่องบอส แต่ป๊าก็ยังยืนยันคำเดิม ป๊าว่าป๊าเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับลูก”
ฟังจบวันชนะถึงกับหน้าเครียดแต่ก็ทำได้เพียงถอนใจแทนบอส เด็กคนหนึ่งต้องอยู่กับสิ่งที่ตัวเองไม่ได้ชอบไปตลอดชีวิตเลยนะ
“บอสก็เหมือนป๊า หัวแข็งพอกัน พี่กับม๊าเลยยืดเวลาออกไปก่อน เผื่อว่าพอถึงเวลาที่บอสต้องเลือกจริงๆ ป๊าอาจจะใจอ่อน...นั่นสินะ เหลือเวลาอีกปีเดียวแล้ว”
เรื่องของบอสจบเพียงแค่นั้นเพราะวันชนะรู้ว่าภัทรไม่อยากพูดต่อ จึงเสเปลี่ยนเรื่องคุยแต่ในใจทั้งสองก็เครียดขึงไปพอๆกัน

∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞

วันจันทร์ วันชนะมาสอนตามปกติ บอสก็มาเรียนตามปกติ แต่วันชนะรู้สึกว่าบอสดูขรึมขึ้น จนเลิกเรียนวันชนะก็เดินกลับทางเดิม
 “ไปหาไรกินกันป่าว” วันชนะเอ่ยโดยไม่หันไปมองข้างหลัง รู้ว่าเขาเดินตาม
“ไปดิ’จารย์” คนข้างหลังรับคำ ในน้ำเสียงเหมือนไม่มีความขี้เล่นเหมือนเคย

“ไม่กินเหรอ’จารย์” บอสพูดเมื่อเห็นวันชนะนั่งเหม่อ “งั้นขอนะ”
ปากว่ามือถึง ลูกชิ้นโดนเขาคีบไปแล้ว แต่วันชนะก็ยังเฉย
“ไม่หร่อยเหรอ” เขาถาม
“เปล่า” วันชนะเหลือบตามาที่บอส
“นายยังอยากจะเรียนมัณฑณศิลป์อยู่หรือเปล่า” วันชนะพูดขึ้น
บอสไม่พูด
แต่วันชนะรู้คำตอบดี

∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞

“กลับดีๆล่ะ” วันชนะกล่าวเมื่อบอสเดินมาเป็นเพื่อนถึงสถานีรถไฟฟ้า 
“อย่าไปฉุดใครเขาล่ะ” เขาทิ้งท้ายกวนๆ
วันชนะแยกเขี้ยวให้ก่อนเดินขึ้นบันไดเลื่อนไป ในหัวคิดถึงวิธีที่จะช่วยบอสอยู่ตลอดเวลาจนตัวเองมายืนอยู่ปากซอยตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ จากนั้นจึงเข้าไปซื้อของในร้านสะดวกซื้อที่อยู่ตรงนั้น พอเสร็จก็เดินเข้าซอยไป
ผ่านเสาไฟฟ้าที่หลอดไฟใช้การไม่ได้มานานแล้ว โดยไม่ทันตั้งตัว เงาดำหนาๆโผล่ออกมาอย่างรวดเร็วพร้อมกับมือเอื้อมมาล็อกที่คอของวันชนะ เขาดินโดยสัญชาติญาณแต่มือนั้นแกร่งกว่า ยิ่งดิ้นยิ่งจุกที่คอ
เป็นโชคร้ายของวันชนะ เพราะท่าทางเหม่อลอยตั้งแต่อยู่ในร้านสะดุดตาคนร้าย พอถึงที่มืดมันเลยสบจังหวะลงมือ
“เอากระเป๋าตังค์กับมือถือมา” เสียงแหบๆของมันพูดที่ข้างหู
อารามตกใจกลัวจนลนลาน วันชนะรีบทำตามที่มันว่า
พลั่ก!
อยู่ดีๆวันชนะก็หลุดจากพันธนาการ
“วิ่ง!” เสียงหนึ่งสั่ง แต่วันชนะยังยืนตะลึงอยู่
“แส่หาเรื่องนะมึง” เสียงมันโมโห
แม้จะเป็นจุดอับแสงแต่มีดที่มันชักออกมานั้นขาวปลาบ มันพุ่งเข้าหาคนที่มาช่วยวันชนะอย่างเร็ว แล้วก็กระเด็นออกมาอย่างรวดเร็วเช่นกัน
“มึง!” มันคำรามที่ดูเหมือนอีกฝ่ายเหนือกว่า
คราวนี้มันเปลี่ยนเป้าหมายใส่เป้านิ่งอย่างวันชนะ มีดยังกำแน่นอยู่ในมือมัน
ก่อนที่คนร้ายจะถึงตัว ร่างหนึ่งพุ่งมาขวางหน้าไว้ ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็ว
แสงไฟหน้ารถยนต์ที่ส่องมาเปิดทางสว่างโร่พร้อมกับแตรรถไล่ มันเห็นท่าไม่ดีเลยรีบวิ่งไป
“คุณเป็นอะไรรึเปล่า” วันชนะรู้ตัวเพราะเสียงแตร จึงรีบพาชายคนนั้นไปที่มีแสงสว่าง
“ไม่เป็นไร” เขาตอบ
“ตั้ม!”
เขามองหน้าวันชนะอึดใจ “...ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว” 
“ละ...เลือด!” วันชนะตกใจหน้าซีดเผือดเมื่อเห็นเสื้อสีขาวของนักขัตชุ่มเลือดที่หน้าอก

∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞

ระหว่างไปโรงพยาบาลกับขึ้นไปดูแผลที่บนห้อง วันชนะเลือกอย่างหลัง เพราะนักขัตบอกว่าไม่เป็นอะไรมาก
นักขัตนั่งอยู่ที่โต๊ะทานข้าว สายตาเขาสำรวจไปทั่วห้อง รอยยิ้มดีใจฉายออกมาแวบหนึ่งก่อนจะเก็บอาการไว้มิดชิดก่อนที่วันชนะจะเดินเข้ามา
“ถอดเสื้อนะ” วันชนะบอกแล้วจึงค่อยๆแกะกระดุมออก “เจ็บก็บอกนะ”
นักขัตนั่งนิ่ง
วันชนะพยายามควบคุมมือไม่ให้สั่นเพราะใจเขาตอนนี้มันเต้นตูมตามเหลือเกิน ภาพในอดีตประเดประดังเข้ามา สำลีชุบแอลกอฮอล์ค่อยเช็ดคราบเลือดออกจนเห็นแผลชัดเจน
นักขัตไม่ร้องแม้แต่น้อยเพราะแผลไม่ได้ลึกเท่าไร ไม่ถึงกับต้องเย็บ
“แสบรึเปล่า” วันชนะถามเมื่อเห็นนักขัตขยับอกหนีสำลี
“นิดหน่อย” เขาตอบ สายตาคมกริบจ้องวันชนะไม่ละสายตา
“ทำไมถึงทำแบบนั้น” คำถามที่ไม่ต้องการคำตอบนั้นกล่าวขึ้นเมื่อวันชนะควบคุมมือไม่ให้สั่นไม่ได้ รอยกรีดยาวเกือบห้าเซนติเมตรที่อกซ้ายนั่นทำให้วันชนะมองเห็นว่านักขัตน่าสงสารเพียงไร
“อย่าทำอย่างนี้เพื่อเราอีกเลยนะ...” สิ้นคำหยดน้ำตาก็ร่วงโดนตัวคนที่มีรอยแผล แต่เจ้าของน้ำตาก็ยังปั้นหน้าเรียบเฉย
“วิน...” นักขัตจับมือวันชนะข้างที่ถือสำลีเอาไว้ “...ยังรักผมอยู่ไหม”
วันชนะหลบสายตาคมกริบนั้น ปากเม้มจนเป็นเส้นตรง
...อย่านะ...อย่า...อย่าบอก...
วันชนะไม่ได้ตอบ แต่นักขัตก็อ้าแขนกอดเขาอย่างอ่อนโยน...เหมือนที่เคยกอด

ระหว่างเขาทั้งสองคนการกลับมาเจอกันคราวนี้ทำให้สายใยบางๆเริ่มพันเกลียวหนาขึ้นๆ อดีตที่เจ็บปวดถูกวันเวลาซัดให้ซาไป วัยที่โตขึ้นก็มีส่วนทำให้พวกเขาเข้าใจอะไรมากขึ้น
...ความรักคงไม่ใช่การครอบครอง...


∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞

[nOn†ღ]

เมื่อไรจะเข้าใจกันซะทีน้า

[pongsj]

จะเศร้าไปไหนกันคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ 

[น้ำค้าง]

สงสารจัง  เมื่อไหร่จะสมหวังกันซะทีล่ะ

วินอย่าใจแข็งนักเลย   สงสารตั้มเถอะ

สงสารคนอ่านมั่งซิ ลุ้นจนจะหมดแรงแล้วนะ

[mist]

นั่นจิ เมื่อไหร่จะดีกันสักทีเนี่ย ลุ้นจนเมื่อยแล้วนา 

[THIP]

คืนดีกันเถอะ 

[Twister]

ใกล้จะคืนดีกันแล้ว อ่ะๆๆๆๆๆๆๆ  กอดกันด้วย

[hutsepsut]

.....เย้ๆๆๆ..มาต่อแล้วอ่านแล้ว..ซึ้งในความมั่นคงของความรักของนายตั้มเลยอ่ะ...
  .....เมื่อใดที่ลมพัดหวนกลับมา...เราเชื่อว่ามันจะพาเอาความรัก...ความผูกพันธ์ของคนสองคนกลับมาคืนสู่คนทั้งคู่..... :เศร้า1:

[Otaku]

ใกล้จะคืนดีกันแล้วใช่ป่ะ

 

[graydragon]

เข้าใจกันซะทีจิ 

[aisen]

พูดกันให้เข้าใจกันไปเลย
 รัก กัน ยังไงก็รักกันวันยังค่ำ

[MyLoveMyBabe]

คืบหน้าไปหน่อย  กอดกันแล้ววว
 แต่ก็ยังเศร้ากันอยู่ดี  อ๊ากกกก 

[My name M]

 

รักไม่ใช่การครอบครอง.............

อยากให้กลับมาอยู่ด้วยกันอีก

เศร้า

[nai_nai]

คืบหน้าไปหน่อย   

กอดกันแล้ววว   

 แต่ก็ยังเศร้ากันอยู่ดี 
 

รักไม่ใช่การครอบครอง.............

อยากให้กลับมาอยู่ด้วยกันอีก

 

[alulugun]

 

คราวนี้ขอให้เข้าใจกันจริงๆนะคับ

ไม่อยากให้จากกันไปไหนอีกแล้ว สมหวังซะทีเถอะนะ

คุณเป็ดขอร้อง

[hutsepsut]

....คราวนี้จะมีอะไรเข้ามาขัดขวางความรักของเค้าสองคนอีกไหมน้า.... :เศร้า1:

[โอนริโอ้]

หนี ห่าว ๆ 

 

แหะๆๆ นี่แค่เริ่มต้นเน้อ ในที่สุดก็ได้กลับมาเจอกันเสียทีนะ
แต่จากนี้ไปยังมีอุปสรรคใหญ่รออยู่อีกนะ 

  แฮปปี้นิวเยียร์คร้าบบ 

[MyLoveMyBabe]

  Merry Christmas ค้าบบบ