หัวข้อ: ///รอย...รัก...ร้าว ตอนพิเศษ 5 เมารัก! (27-8-2012) P.38

[fannan]

จบแล้วว้าวๆๆๆๆกว่าจะมาถึงจุดนี้ผ่านมาหลายเรื่องจริงๆๆ


ง่าสงสารพี่ศักดิ์แก้วไม่กลับไปรักกับพี่ศักดิ์หรือนี่


รออ่านตอนพิเศษครับ

[nunamicky]

จบซะแล้ว
กว่าสองคนนี้เค้าจะหวานกันได้ก็ตอนท้ายๆ แล้ว
ขอตอนพิเศษหวานๆ ซักตอนนะคะ

[หมอตัวเปียก]

ตกลงว่าแก้วกับศักดิ์จบลงแบบนี้ใช่ไหมครับ

จะบอกว่าดีก็ดีนะ แต่แก้วเลิกรักศักดิ์ได้จริงๆเหรอ ถึงจะเจ็บมามากแต่แก้วก็ยังรักอยู่ไม่ใช่เหรอ ถึงได้บอกว่าพงษ์เป็นรุ่นพี่ตอนอยู่ต่อหน้าศักดิ์ มันรู้สึกไม่เคลียร์อะ 

แต่ยินดีกับภัทรด้วยนะที่มีความรักที่สวยงาม 

[frenzy19]

ถึงศักดิ์ จะเลว จะชั่วยังไง แต่ก้ออยากให้คู่กะแก้วอยู่ดี

รอศักดิ์ กะแก้วนะคะ

[ทานตะวัน]

จบแล้ว ในที่สุดก็มีความสุขสมหวังกันซักที
เราเชื่อว่าทั้งสองคนจะประคองความรักที่ผ่านเรื่องราวต่างๆกันไปได้จนสุดทางค่ะ
ขอบคุณสำหรับเรื่องนี้ รอตอนต่อไปนะคะ ^^

[lidelia]

ขอบคุณคนเขียนที่สละเวลามาแต่งนิยายให้อ่านนะค่ะ สนุกมากก

แล้วศักดิ์กับแก้วจะจบแบบนี้จริงๆเหรอเนี่ย 

รอตอนพิเศษนะค่ะ 

[GAZESL]

จบซะแล้วววว พี่เสือกะน้องภัทลงเอยด้วยดี แก้วกับพี่ศักดิ์ก็ต้องเดินต่อไปอะเนอะ
รอตอนพิเศษนะคะ ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ 

[nunnuns]

เอ่อ แฮปปี้แอนด์ดิ้ง แต่...คู่แก้ว....คู่แก้ววววTAT!!! มันเป็นจั่งได๋กันเน้อแง้งงง

[greenboy2012]

รออีกซัก 5 comment จะลงตอนพิเศษดีไหมน้า ฮิฮิ 

[rellachulla]

ม่ายยยน๊า ศักดิ์แก้วจะจบแบบนี้เหรอ
ฮึกกกก

[patee]

ใช้เวลาอ่านเรื่องนี้ 5 ชั่วโมง สนุกมากค่ะ

ขัดใจคู่ของพี่ศักดิ์กับแก้ว มันน่าจะดีกว่านี้

ชอบนะคะเรื่องนี้ 

[หมอตัวเปียก]

ลงเหอะน่าๆ   

อ่านอีกรอบก็ยังรู้สึกขัดๆกับเรื่องของศักดิ์กับแก้ว 

ศักดิ์ก็ได้บทเรียนหมดแล้ว แต่ก็สงสารแก้วเหมือนกันที่กว่าศักดิ์จะรู้ตัวแก้วก็เจ็บจนต้องหนี

แต่มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ 

[t2007]

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ น้องภัทพี่เสือ ทำให้หัวใจอบอุ่น
ส่วนแก้วคงตัดสินใจด้วยตัวเองแล้ว พยายามสู้ๆๆ เข้มแข็ง
เรื่องต่อไปขอแนวผีๆๆ ได้มั๊ย อ่านแล้วลุ้นดี

[kny]

 

[เฮีย.]

ยินดีด้วยกับ พี่เสือ และ น้องภัท จ้าา
แต่ ศักดิ์กับแก้ว ไม่อยากให้จบลงอย่างนี้เลย

 
ปล. ขอศักดิ์กับแก้วด้วยเถอะน้าาา จู๊บบบบ .

[greenboy2012]

ตอนพิเศษ 4 เจ็บเท้า

   “ภัทจะวิ่งไปไหนครับ มันมืดแล้วนะ” ผมไม่ฟังเสียงร้องเรียกของเขา ผมถอดร้องเท้าแล้วก็วิ่งออกจากอ้อมกอดของเขา วิ่งเข้าหาทะเลมืดสนิทเบื้องหน้า ก็แค่อยากสูดกลิ่นทะเลใกล้ๆ แล้วก็เหยียบพื้นทรายหยาบๆ บ้าง
   ผมล้มตัวลงนอนราบไปกับชายหาด รู้สึกเปียกๆ ชื้นๆ สากหลังเพราะนอนเหยียดยาวอยู่ใต้พื้นทราย น้ำเย็นๆ จากคลื่นทะเลซัดมาโดนเท้าผมเป็นระลอก
   เย็นสบายจัง...วันนี้รู้สึกมีความสุขจังเลย
   “ภัทกลับได้แล้ว มานอนแบบนี้มันอันตรายนะ มืดแล้วด้วย” เขาเดินมายืนหยุดที่เหนือศรีษะผม ผมเงยหน้าขึ้นยิ้มให้เขา
   “ไม่เห็นจะอันตรายอะไรเลยครับ เย็นสบายดีออก” ผมตอบเขาแล้วก็ยิ้มกวนๆ ไปให้
   “อืม ดื้อจริง” เขาว่าอย่างไม่จริงจัง
   “จั๊กกะจี๊เท้าจัง ฮิฮิ” ผมร้องเมื่อน้ำทะเลเย็นๆ กระทบปลายเท้า
   ผมนอนสักพักจนพอใจแล้ว ก็ลุกขึ้นยืน กำลังจะเดินกลับ เขายืนรออยู่ข้างๆ มือหนึ่งก็ถือรองเท้าเตะที่ผมถอดทิ้งไว้

   “โอ๊ย” ผมร้องขึ้นเมื่อรู้สึกว่าเหยียบอะไรเข้าแล้ว มันแหลม ทิ่มเข้าไปที่ฝ่าเท้าข้างซ้ายผม
   “ภัท” เขาร้องขึ้นเพื่อเห็นผมยกเท้าขึ้นดู

   ‘เศษแก้ว!’ คงแตกจากขวดเหล้า ขวดเบียร์ ชิ้นใหญ่ แหลมเชียว ยังคงปักติดเท้าผมอยู่!

   “โอ๊ย เจ็บ” ผมสะบัดเท้าสองสามที เศษแก้วชิ้นใหญ่นั้นก็หลุดออก แต่ผมรู้สึกเจ็บ แสบมาก
   ผมเขย่งยกเท้าข้างที่เจ็บไว้ เขาเดินเข้ามาใกล้ผม เมื่อเห็นสีหน้าเจ็บปวดโอดโอยของผมก็ส่ายหัว
   “เฮ้อ พี่ว่าแล้ว บอกแล้วว่าอย่าวิ่งออกไปก็ไม่เชื่อ” เขาดุผมเสียงเรียบ
   “เจ็บจังครับ” ผมเสียงอ่อยๆ รู้สึกมันเจ็บมาก
   “อืม แผลลึกอยู่เหมือนกัน” เขาก้มลงดูที่เท้าผม
   “เดินไม่ไหวอ่ะครับ” ผมอ้อนเขา กลัวโดนดุอีก
   “งั้นก็ถือรองเท้านี่ไว้” เขายื่นรองเท้าแตะของผมให้ถือไว้
            แล้วเขาก็ช้อนตัวผมขึ้น อุ้มผมทั้งตัว! ผมตกใจนิดหน่อย แต่แล้วก็อดยิ้มออกมาไม่ได้

   “ไม่ต้องมายิ้มเลยครับ ทำอะไรไม่เคยระวังเลย ประจำ! อายุเท่าไหร่แล้วนะ เราน่ะ” เขาทำเสียงเข้มใส่ผม
   “ฮิฮิ” ผมหัวเราะเบาๆ ก่อนจะคล้องแขนทั้งสองข้างของตัวเองกอดคอเขาไว้ ถ้าเป็นเมื่อก่อนเจอดุแบบนี้คงกลัวจนตัวสั่น แต่เดี๋ยวนี้ผมรู้แล้วว่า เขาก็แกล้งทำเสียงดุไปอย่างนั้นเอง ไม่ได้ดุจริงๆ ผมเลยไม่กลัวเขาแล้ว
   
   “แล้วนี่ไปนอนอย่างนั้น เสื้อผ้าก็เปียกหมด เปื้อนหมด เนื้อตัวเลอะไปหมด อาบน้ำไปเมื่อเย็นแล้วแท้ๆ ” เขาเริ่มบ่นเมื่ออุ้มผมมาจนถึงห้องพักบนชั้นสิบของโรงแรมหรู ตลอดทางเดินเข้าโรงแรมมีแต่คนมองเต็มไปหมด แต่เขาน่าจะคิดว่าพี่ชายอุ้มน้องชายล่ะมั้ง?
   “เดี่ยวก็อาบน้ำใหม่ได้นี่ครับ” ผมพูดขึ้นอย่างเอาใจ
   “งั้นก็อาบเลยครับ” เขาพูดเมื่ออุ้มผมมาจนถึงห้องน้ำ แล้วก็ปล่อยผมลง
   ผมได้แต่ยืนพิงพนังห้องน้ำ แล้วก็ยกเท้าข้างที่เจ็บไว้ ผมหันฝ่าเท้าขึ้นมาดู ก็เห็นว่ามีเลือดไหลทะลักออกมาไม่น้อย! เขาก็เห็นเลยดึงทิชชูออกมาก้อนใหญ่ นั่งยองๆ ลงกับพื้น แล้วรีบอุดก้อนทิชชูเข้าที่ฝ่าเท้าผม ห้ามเลือดเอาไว้ก่อน
   “แผลลึกซะด้วยซิ เลือดออกเยอะเลย” เขาพูดพึมพำ ขณะที่มือก็ยังจับเท้าผมและกดทิชชูไว้อยู่
   “คงอาบน้ำไม่ได้แล้วล่ะครับ แสบแผล” ผมเริ่มกลัวแผลจะโดนน้ำ เพราะตอนนี้เริ่มรู้สึกปวดแสบขึ้นมาแล้ว
   “ไม่ได้ครับ ตัวสกปรกแบบนี้จะนอนเข้าไปได้ยังไง” เขาเสียงเข้ม
   “ผมอาบไม่ได้หรอกครับ เดี๋ยวโดนแผล มันคงแสบน่าดู แผลลึก แค่เปลี่ยนเสื้อผ้าเฉยๆ ก็พอ หรือว่าคุณจะอาบให้ผมล่ะครับ” ผมยิ้มหวานให้เขา อยากจะอ้อนให้เขาตามใจ จะได้ไม่ต้องอาบน้ำ
   “ฮึ” เขาร้องในลำคอ แล้วก็เดินออกจากห้องน้ำไป เขาลากเก้าอี้สองตัวเข้ามาให้ห้องน้ำด้วย แล้วก็วางไว้ใต้ฝักบัวอาบน้ำ

   “คุณจะทำอะไรน่ะครับ” ผมร้องตกใจ เมื่อเขาเดินมาประชิดตัวผม และเลิกเสื้อยืดผมขึ้น จะถอดออกทางศีรษะ
   “ก็จะอาบน้ำให้ไงครับ ก็ภัทบอกว่าคงอาบเองไม่ได้ เดี๋ยวพี่จะช่วย!” เขายิ้มเย็น ที่ผมเห็นแล้วรู้สึกเสียวสันหลังวาบ
   “มะ...ไม่ต้องครับ ผมอาบเองได้แล้ว” ผมยืนตัวเกร็ง ทั้งอาย ทั้งกลัว รู้ว่าตัวเองพลาดไปแล้ว!
   “อยู่เฉยๆ ซิครับ เดี๋ยวก็กระเทือนแผลหรอก” เขายังคงพูดแล้วก็ยิ้มอย่างใจเย็น เขาถอดเสื้อยืดผมออกไปได้แล้ว!
และกำลังดึงเชือกผูกกางเกงขายาวของผมออก ผมพยายามเอามือยื้อไว้ แต่เขาแรงเยอะกว่า ดึงเชือกผูกออก และรูดกางเกงผมออกจนได้!
ผมรู้สึกว่าตัวเองเขินอายจนหน้าแดงไปหมดแล้ว พยายามปิดป้องของสงวนของตัวเองไว้ แต่ก็ไม่พ้นมือเขาอยู่ดี ในที่สุดเขาก็ดึงกางเกงในออกผมออกจนได้ ชิ้นสุดท้ายแล้ว หมดกัน ไม่เหลืออะไรแล้ว!
ผมยืนเปลือยกายต่อหน้าเขาแล้ว! พยายามหันหลังเข้าหาผนังห้องน้ำ แต่ไม่ทันแล้ว เขาจับผมอุ้มอีกครั้ง แล้วก็วางลงที่เก้าอี้ที่วางไว้ใต้ฝักบัว เขาจับขาข้างซ้ายที่โดนแก้วบาดพาดเหยียดยาวลงกับเก้าอี้อีกตัวที่วางห่างออกไป

โป๊หมดแล้วผม! เปลือยกายล่อนจ้อนเลยทีนี้! ไม่น่าไปพูดแหย่ พูดท้าท้ายเขาเลย
ผมได้แต่ก้มหน้า ไม่กล้าสบตาเขา ได้แต่เอามือสองข้างกุม ‘ของสงวน’ เอาไว้
ผมได้ยินเสียงเขาดึงฝักบัวออกจากที่แขวนตรงฝาผนัง เขาเปิดน้ำแล้วนั่งย่องๆ ลงข้างเก้าอี้ที่พาดขาข้างที่เจ็บอยู่ ผมเหลือบมองเขา สายตาของเขาที่มองมาตอนนี้ดูยิ้มได้ ดูหวานเยิ้ม ตาแววาว โลมเลีย ผมไปทั้งตัว ผมเริ่มรู้สึกร้อนวูบวาบ จึงรีบก้มหน้าหลบตาเขา
เขาค่อยๆ เอาน้ำจากฝักบัว ล้างแผลให้ผมช้าๆ
“อ๊ะ...โอ๊ย...โอ๊ย แสบนะครับ แสบอ่ะ” ผมร้องลั่นจะชักเท้าหนี แต่เขาจับไว้ได้ทัน แล้วก็ใช้มือลูบไล้ ล้างให้อย่างแผ่วเบา ผมเห็นมีเลือดไหลปนออกมาด้วย โอ๊ย เห็นแล้วเสียววูบ ผมกลัวเลือด!
“อยู่นิ่งๆ แล้วก็ไม่ต้องร้องด้วย” เขาดุแล้วคราวนี้ คงจะเอาจริงแล้ว ไม่กล้าร้องแล้วได้แต่เกร็งเท้าไว้ แล้วหุบปากเงียบ
เขายังคงใช้น้ำจากฝักบัวล้างเท้าให้ผมอีกสองสามรอบ มือก็ลูบไล้ ถูเบาๆ ไปด้วย ผมรู้สึกทั้งเจ็บ ทั้งเสียวทั้งจั๊กกะจี้ พอเขาเห็นว่าเศษแก้ว เศษทรายที่ติดน่าจะหลุดหมด  ก็หยุดแล้วหันไปปิดน้ำ
เขาเดินไปหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กๆ ที่พาดอยู่บนราวแขวนมาเช็ดเท้าให้ผม อย่างแผ่วเบา จนแห้งสนิท
แล้วเขาก็เปิดก๊อกฝักบัวอีกครั้ง คราวนี้ราดน้ำลงบนตัวผม น้ำเย็นจัง ผมเริ่มรู้สึกหนาว ขนลุกซู่ เขาเทครีมอาบน้ำลงบนฝ่ามือแล้วก็เทลงบนตัวผม เริ่มลูบไล้ ถูไปตามหน้าอกและแผ่นหลังของผม ผมรู้สึกว่าเขาลูบวนอยู่ตรงหน้าอกผมนานมาก วนไปวนมา นานผิดปกติ!
โอ๊ย...มะ...มัน เสียวไปหมดแล้วตอนนี้
“ผะ...ผมอาบเองได้ครับ” ผมดึงมือเขาออก แล้วรีบลูบไปตามเนื้อตัวอย่างรวดเร็ว ถูลวกๆ ให้มันทั่วทั้งแขน ขา ลำตัว อยากให้มันเสร็จไวๆ
“ฮึ” ผมได้ยินเสียงเขาหัวเราะในลำคอ
“เสร็จแล้วครับ” ผมพูดแล้วก็คว้าฝักบัวที่ยังคงเปิดน้ำทิ้งไว้จากมือของเขามา รีบๆ ล้างตัวให้สะอาดอย่างรวดเร็ว
พอเขาเห็นว่าผมอาบน้ำเสร็จแล้ว เขาก็หยิบผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ส่งให้ผม ผมลุกขึ้นยืน ปิดน้ำแล้วรีบรับผ้าเช็ดตัวมาเช็ดตัวลวกๆ แล้วก็รีบใช้ผ้าพันเอวไว้ทันที ผมเดินเขย่งเท้า ออกจากห้องน้ำอย่างทุลักทุเล จนมานั่งอยู่บนเตียงนอนขนาดใหญ่ ผ้าปูที่นอนที่ขาวสะอาดตา น่านอนชะมัด

“อ่ะ นี่ใส่ซะ” เขาเดินมาที่เตียงแล้ววางกางเกงบ๊อกเซอร์สีน้ำเงินเข้มให้ผมข้างเตียง
“รึว่าจะต้องให้พี่ใส่ให้ด้วย” เขาพูดแล้วก็ยิ้มประหลาดให้ผมอีกแล้ว
“ไม่ต้องครับ ผมใส่เองได้” ผมเริ่มทำหน้ายู่ หยิบก็หยิบมาแต่กางเกง เสื้อก็ไม่หยิบมาให้ซักตัว เขาก็เห็นว่าผมเจ็บแผล ต้องเดินโขยกเขยกออกมาจากห้องน้ำ แล้วจะให้ผมเดินไปหยิบเสื้อเองอีกเหรอ ตู้เสื้อผ้าก็อยู่ตั้งไกล
“ช่วยหยิบเสื้อยืดให้ผมตัวนึงได้ไหมครับ ผมไม่อยากเดินแล้ว” ผมร้องขอเสียงอ่อน

“เสื้อไม่ต้องใส่หรอกครับ เดี๋ยวก็ต้องถอด เสียเวลาเปล่าๆ” เขาตอบเน้นเสียง หน้าตานิ่งเฉยมาก แล้วก็เดินออกจากห้องนอนไป ทิ้งให้ผมตะลึงกับคำพูดเขาอยู่คนเดียว!
พอใส่กางเกงเสร็จผมก็ล้มตัวลงนอน ดึงผ้าห่มมาปิดกายท่อนบนไว้ อยากจะเดินไปหยิบเสื้อในตู้แต่ก็ไม่ไหว ตอนแรกก็ไม่รู้สึกอะไรเท่าไหร่ มันคงชา แต่ตอนนี้ทำไมรู้สึกปวดหนึบไปหมด เขาว่าแก้วบาดมันจะปวดมากกว่าปกติมันเป็นอย่างนี้เอง
สักพักเขาก็เดินกลับเข้ามาพร้อมถุงพลาสติดเล็กๆ
“พี่ไปขอชุดทำแผลจากเคาน์เตอร์โรงแรมมา แต่จริงๆ พี่ว่าไปหาหมอก็ดีนะ ภัทเจ็บมากรึเปล่าครับ” เขาถามขึ้นเมื่อเดินมานั่งที่ปลายเตียงและยกเท้าซ้ายข้างที่เป็นแผลพาดกับขาของเขา
“ก็เจ็บอยู่ครับ แต่ผมไม่ไปหาหมอนะ เดี่ยวพรุ่งนี้ก็คงหายปวด” ผมรีบบอกเพราะไม่อยากไปโรงพยาบาล ไม่อยากโดนฉีดยา
“อืม ก็ลองดูก่อนก็ได้ เดี่ยวพี่ทำแผลให้แล้วกัน” เขาพูดพร้อมกับจับเท้าผมยกขึ้น ใส่ยาแล้วใช้ผ้าก๊อซปิดบาดแผลไว้ แล้วก็ปิดด้วยพลาสเตอร์ใสๆ สองสามเส้น ผมกลั้นเสียงไว้ไม่ยอมร้องออกมา กลัวเขาจะพาไปหาหมอถ้าเจ็บมาก
“เสร็จแล้วครับ กินยาฆ่าเชื้อกับยาแก้ปวดนี่ไว้ก่อนนะ” เขายื่นยาสองเม็ดให้ผม พร้อมกับแก้วใส่น้ำ ผมรีบกินแล้วก็ล้มตัวลงจะนอนพัก
เขาเดินเอาของทั้งหมดไปเก็บแล้วก็เดินกลับมานั่งที่ปลายเตียงผมเหมือนเดิม
“เจ็บมากไหมครับ” เขาถามผม
“ไม่มากครับ” ผมตอบไปพอทำแผลแล้วก็รู้สึกดีขึ้นหน่อย
“งั้นก็ดีเลยครับ” เขาพูดแปลกๆ ผมเริ่มจะรู้ตัวแล้วว่าตอนนี้เขาจะทำอะไร แทนที่เขาจะกลับมานอนข้างๆ ผม เขากลับเลิกผ้าห่มที่คลุมตัวผมไว้ขึ้นจากปลายเท้า ดึงจนผ้าทั้งผืนหลุดออกจากตัวผม
“คุณ จะทำอะไรน่ะครับ” ผมถามเสียงร้อนร้น อายเนื้อตัวช่วงบนที่ไม่ได้ใส่อะไรเลย
เขาไม่ตอบ แต่เริ่มจูบขาข้างที่เจ็บของผม สลับกับอีกข้างหนึ่ง แล้วเริ่มเคลื่อนตัวสูงขึ้นเรื่อยๆ เขาเริ่มไถจมูกลงบนสะโพกผม มือไม้เขาก็ลูบไล้ไปตามเนินเนื้อด้านหลังผม ผมบิดตัวไปมาด้วยความเสียว ปลายเท้ายังคงเต้นตุบๆ ปวดหนึบ จนมาถึงกลางลำตัว เขาดึงกางเกงบ๊อกเซอร์ผมออกช้าๆ จนมันร่นออกไปจากปลายเท้าผมแล้ว
   ไม่นะ ไม่เอานะ!
   “คุณ ปล่อยผมนะครับ ไม่เอานะ” ผมร้องโวยวาย พร้อมกับใช้เท้าอีกข้างถีบเขาเบาๆ ที่กลางลำตัว แต่ตอนนี้ผมรู้สึกว่าเขาคงไม่รู้สึกรู้สาอะไรแล้ว เขาใช้ลำตัวและขาแข็งแรงของเขากดขาของผมไว้ ส่วนเท้าอีกข้างที่เจ็บไม่ต้องพูดถึง แค่จะยกยังไม่ไหว มันจึงช่วยอะไรผมไม่ได้เลยตอนนี้
   เขาเงยหน้าขึ้นมามองผม ดวงตาของเขาออกอาการแปลกประหลาด เหมือนจะบอกว่าเขา ‘ต้องการผม’ มากในตอนนี้ มันดูหื่นกระหายผิดปกติ ผมเริ่มใจเต้นแรง หายใจขัดๆ ด้วยความตื่นเต้น
   “อยู่นิ่งๆ ซิครับ อย่าดิ้นนะครับเดี่ยวก็กระเทือนแผลหรอก” เขาบอกผมเสียงกระเส่า
   “ปล่อยผมซิครับ ไม่เอานะ ผมเจ็บแผลอยู่นะครับ” ผมพยายามอ้อนวอนเสียงหวาน
   “ก็ไหนบอกว่าเจ็บไม่มากไงครับ”
   “เอ่อ ก็ตอนนี้เริ่มปวดมากขึ้นแล้วอ่ะครับ” ผมพยายามหาทางรอด

   “ไม่ต้องกลัวหรอกครับ พี่ไม่ให้ภัทใช้เท้าข้างนั้นทำอะไรหรอกครับ ภัทแค่นอนเฉยๆ ก็พอ” เขาเงยหน้ามาตอบ แล้วก็ก้มหน้าก้มตาอยู่แถวบริเวณหน้าท้องของผมต่อ

“พี่เสือ...ปล่อยผมเถอะนะครับ” ผมพยายามอ้อนวอน เพราะรู้ว่าเขาชอบให้ผมเรียกเขาว่า ‘พี่’

   “ไม่ต้องมาทำเสียงแบบนี้เลย พี่ทนไม่ไหวแล้ว ภัทอ้อนพี่ตั้งแต่อยู่ริมทะเล แถมยังมายั่วพี่ในห้องน้ำอีก ยังไงคืนนี้พี่ไม่ปล่อยภัทแน่” เขาพูดแล้วก็ขยับตัวขึ้นมา เอาปากเขาประกบปากผมไว้ไม่ให้ผมพูดอะไรได้อีก เขาหาว่าผมไปยั่วเขา เปล่าซะหน่อย ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลย! กล่าวหากันชัดๆ

      __________________________________________________

[พูดคุย]
           ตอนนี้ก็จะเหตุการณ์ต่อเนื่องจากตอนจบนั่นเอง 
           บางคนอาจจะคิดว่าพี่เสือทำไมหื่นจัง  แต่จริงๆ แล้วถ้าติดตามตั้งแต่แรกก็พอจะรู้ สมัยก่อนพี่แกก็เป็นแบบนี้แหละ ชอบสวีทกับพี่ภาให้น้องภัทเห็นจนเจ็บปวดใจอยู่บ่อยๆ 

           คำถาม
           พอจะมีใครสังเกตุุบ้างไหมคะว่า คำพูด (หมายถึงบทสนทนาทั่วไป) ที่พี่เสือพูดกับพี่ภา กับพูดกับน้องภัทมันต่างกันยังไงน้า และให้ความรู้สึกต่างกันอย่างไร (คนเขียนมันพร่ำเพ้ออีกแล้ว) ถ้ามีคนตอบถูกหรือใกล้เคียง เราจะลงตอนพิเศษ 5 ต่อทันที ฮิฮิ  (เพราะมันมีแค่ครึ่งหน้ากระดาษ คนเขียนหมดมุขแล้ว)

           ส่วนตอนพิเศษ
           จะเป็นเรื่องของน้องภัทกับพี่เสือเท่านั้น เป็นเรื่องอ่านสบายๆ แล้วก็ความในใจของพี่เสือที่ยังเขียนไม่ออก เพราะจำ timeline เรื่องเวลายังไม่แม่น  คงต้องกลับไปอ่านทวนของตัวเองอีกรอบ ทำไมตรูขี้ลืมแบบนี้ 
                     
          สำหรับเรื่องศักดิ์กับแก้ว จริงๆ คนเขียนวางพล็อตไว้แค่นิดหน่อยก็เท่าที่เขียนไปแล้ว กับส่วนตอนเรียกน้ำย่อยอีก 1 ตอนที่ยังไม่ได้เขียน (ตอนที่ทะเลาะกันก่อนจะหนีออกจากบ้าน) ขอติดไว้ก่อน แต่คราวนี้คงต้องมาคิดใหม่ว่าจะเขียนอย่างไรดี ก็คือสรุปที่มาของเรื่อง 1-2 ตอน หรือจะเขียนเป็นอีกเรื่องหนึ่งเลยแบบว่าภาคต่อ แต่คงต้องใช้เวลาไปวางโครงเรื่องใหม่อีกพอสมควรไม่สามารถเขียนได้ในตอนนี้อ่ะค่ะ ต้องขอโทษทุกคนด้วยจริงๆ นะคะ คือเรื่องมันเครียดมาก มันเขียนไม่ออก 

[jimmyFG]

เข้าใจนะครับ จะรอรอนะ แก้วกับศักดิ์นะ

ส่วนตอนนี้พี่เสือหื่นอ่ะ น้องภัทรขาเจ็บแผลอยู่นะ อิอิิ

[debubly]

รักหวานๆๆ อิอิ

[Pakbung Mazo]

สงสารศักดิ์ =( คู่นี้จบแบบนี้จริงๆหรอ?

__เสือ'ภัท ><! หวานเกิ๊นน น้องเจ็บเเผลยังหื่น กรี้ดดดดดดดดด

[greenboy2012]

สงสารศักดิ์ =( คู่นี้จบแบบนี้จริงๆหรอ?

__เสือ'ภัท ><! หวานเกิ๊นน น้องเจ็บเเผลยังหื่น กรี้ดดดดดดดดด

คู่นี้จะจบ (จริงๆ) แบบไหนยังบอกไม่ได้ในตอนนี้ค่ะ ฮิฮิ 

[หมอตัวเปียก]

รอพี่ศักดิ์กับแก้วได้จ้า จะนานแค่ไหนก็จะรอ แต่ขอให้มาต่อเถอะนะๆ 

เข้าใจนะว่าเรื่องของคู่นี้น่าจะเขียนได้ยากกว่าคู่ของภัทรกับพี่เสือ

เพราะมันซับซ้อนกว่า ความรู้สึกก็ซับซ้อนกว่า แต่เรามั่นใจว่าคนเขียนทำได้ สู้ๆ 

[takara]

แง่มแง่ม พี่เสือหื่นจริงจริง

[PetitDragon]

ทะนุถนอมหน่อยนะพี่เสือ 

[Vesi]

อยากจะร้อง รักไม่ต้องการเวลา แต่ก็ร้องไม่ได้เพราะนานล่ะเกินกว่าลุงเสือกับเด็กชายภัทจะมาบรรจบกันได้
กั่กๆๆๆ

[Mengjie_JJ]

หวานกันมาก มดขึ้นเตียงแล้ววว

[เฮีย.]

อ้าาา พี่เสือ หื่นนนนจ้าา !!
พี่เสือน้องภัท ยันเช้าแน่ๆ 55555

ศักดิ์แก้ว ขอให้จบแบบแฮปปี้ๆน้าา
สงสารศักดิ์จับใจ ตอนนี้ศักดิ์กลับใจแล้วว

ให้แก้วกลับมาหาศักดิ์เต๊อะ !

(อินกับคู่ศักดิ์แก้วมากกก  )
สู้ๆ น้าจ้าาา

[indy❣zaka]

พี่เสือพูดกับภา จะใช้คำค่อนข้างสุภาพหน่อย จะดูเป็นทางการกว่าเวลาพูดกับภัท จะแทนตัวเองว่า ผม อะไรงี้
แต่ถ้าอยู่กับภัท จะใช้คำแทนตัวที่เป็นกันเองหน่อย เช่น  พี่,ฉัน  ประมาณๆเนี๊ยค่ะ 



ตอบให้แล้ว  เอาตอนพิเศษมาเลย      อิอิ   

[roseen]

 

[fay 13]

ทำมัยศักดิ์ กะ แก้ว ไม่สมหวังว้า เสียจัยจัง
 

[HISY]

หื่นจริงๆ