Dear, My customer. รักลับๆ ของช่างตัดเสื้อตอนที่53 เดินไปด้วยกัน ลอร์ดโทรว์บริดจ์รีบมาพบลอร์ดแมกซ์ เมอร์เรย์ที่ห้องรับแขก สีหน้าของเขาดีขึ้นกว่าสองสามวันก่อนเหมือนคนละคน ลอร์ดแมกซ์ เมอร์เรย์รู้สึกได้ทันทีว่าเพื่อนรักของเขากลับมาในสภาพสมบูรณ์เต็มที่แล้ว
“จอห์นนี่ ดีใจที่เห็นนายดูสดชื่นนะ นายคุยกับพ่อแม่แล้วงั้นหรือ”
“ใช่... นั่นทำให้ฉันอยากจะต่อยตัวเองสักหมัด ว่าทำไมฉันถึงไม่กล้าคุยเรื่องนี้กับพวกเขาแต่แรก”
“เอ่อ... พวกเขาเห็นด้วยกับนายหรือ”
“เปล่าหรอก แต่พวกเขาพอจะทำใจยอมรับได้ อย่างน้อยๆ พ่อก็เลิกล้มความคิดที่จะทำให้กอร์ดอนหายไปจากชีวิตฉันแล้ว ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าเขาปลอดภัยดี เพียงแต่ยังไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน”
“จอห์นนี่ นายแน่ใจนะว่าถ้าเขากลับมา พ่อนายจะไม่แจ้งจับเขา”
“หืม”
“ฉันได้ข่าวมาว่าพ่อนายบอกพ่อฉันว่าอาจจะแจ้งจับเขา ถ้าเราทำให้เขาออกไปจากชีวิตนายไม่ได้”
“พ่อฉันอาจจะพูดแบบนั้นจริงๆ ก็ได้” ลอร์ดโทรว์บริดจ์ยอมรับ “แต่ก็ทำให้ฉันคิดขึ้นมาได้ว่า เขาคงไม่ได้เกลียดกอร์ดอนเพราะเรื่องนี้จริงๆ หรอก ถ้าเขารู้สึกแบบนั้นก็คงแจ้งความไปแต่แรกแล้ว ไม่ต้องเสียเวลาไปทำสัญญากับพ่อนายหรอก รู้ไหม ฉันดีใจมากที่พ่อฉันไม่ใช่คนใจยักษ์ใจมารขนาดต้องฆ่าแกงคนอื่นเพื่อรักษาชื่อเสียงของลูกชายตัวเอง”
“นี่นายไม่ได้ว่ากระทบกระเทียบพ่อฉันใช่ไหม”
“เปล่าๆ ฉันรู้ว่าสิ่งที่พ่อนายและตระกูลนายทำมันเป็นเรื่องที่เสียสละมาก ถ้าจะให้ว่า ก็คงเป็นพวกที่เอาเรื่องวุ่นวายนี้ไปให้พวกนายจัดการนั่นแหละ”
“งั้นนายก็ว่าพ่อตัวเอง”
“เอาล่ะ” ลอร์ดโทรว์บริดจ์พูดขึ้นมา “ฉันจะไม่เถียงนายแล้วกัน ว่าแต่นายมีข่าวของกอร์ดอนรึเปล่า”
“เมื่อวานแคทเธอรีนขอให้ฉันไปส่งที่คฤหาสน์ของไมกี้ เธอคิดว่าไมกี้รู้ที่อยู่ของกอร์ดอน”
“ให้ตาย แคทเธอรีนไปหาเขาหรือ แล้วนายอยู่ด้วยรึเปล่า”
“ถ้าฉันอยู่ด้วยจะกลายเป็นว่าฉันช่วยเธอสอดแนมพี่ชายตัวเอง” ลอร์ดแมกซ์ เมอร์เรย์ตอบ “เธอให้ฉันทิ้งเธอไว้ที่นั่น นายจะด่าว่าฉันไม่เป็นสุภาพบุรุษก็ได้ แต่นั่นเป็นเหตุผลเดียวที่ทำให้ฉันยอมไปส่งเธอ”
ลอร์ดโทรว์บริดจ์ถอนหายใจออกมา “ฉันเข้าใจความลำบากใจของนายนะ แมกซ์ ฉันซาบซึ้งจริงๆ ที่นายยอมทำเพื่อเราถึงขนาดนี้”
“นายเป็นเพื่อนรักฉัน จอห์นนี่ ฉันต้องพยายามเต็มที่เพื่อช่วยนายอยู่แล้ว”
“แล้วแคทเธอรีนได้อะไรไหม”
ลอร์ดแมกซ์ เมอร์เรย์ใคร่ครวญคำพูด “เธอบอกว่าไมกี้กังวลเรื่องความปลอดภัยของกอร์ดอน เขาเลยไม่ยอมเปิดเผยที่อยู่ กลัวว่าจะถูกพ่อนายแจ้งจับ”
“ฉันรับรองกับเขาได้เลยว่าจะไม่มีทางเกิดเรื่องแบบนั้น”
ลอร์ดแมกซ์ เมอร์เรย์มองหน้าเพื่อนรัก “นายรับรองด้วยได้ไหมว่าจะไม่ไปต่อยหน้าเขา”
“งั้นนายก็รู้อยู่แต่แรกน่ะสิว่าเขารู้ที่อยู่ของกอร์ดอน”
“โธ่ จอห์นนี่ ฉันไม่รู้จริงๆ ต่อให้ฉันรู้ฉันก็จะขอร้องนายแบบนี้เหมือนกัน เขาเป็นพี่ชายฉันนะ”
“โทษทีแมกซ์ นายเป็นคนที่ลำบากใจที่สุดในเรื่องนี้จริงๆ”
“ขอบใจที่นายยังจำเรื่องนั้นได้ สัญญากับฉันได้ไหมว่าถ้ากอร์ดอนอยู่กับไมกี้จริงๆ นายจะไม่ต่อยหน้าเขา”
“ตกลง ฉันจะไม่ทำอะไรกับหน้าพี่ชายนาย”
“ส่วนอื่นๆ ของเขาด้วย ฉันไม่อยากให้พวกนายวางมวยกัน”
“งั้นนายไปกับฉันด้วยเลยดีกว่า เพื่อความแน่ใจ”
“ฉันไปกับนายอยู่แล้ว” ลอร์ดแมกซ์ เมอร์เรย์ว่า “อีกอย่างนะจอห์นนี่ แคทเธอรีนกำชับว่านายต้องแสดงให้ไมกี้เห็นว่านายรับรองความปลอดภัยของกอร์ดอนได้”
“งั้นฉันจะเชิญเขามาที่นี่ด้วยเลย โอ้ ให้ตาย ไมครอฟต์คิดว่าตัวเองเป็นใครกัน ถ้าฉันรับรองความปลอดภัยของกอร์ดอนไม่ได้ ฉันคงไม่บ้าไปตามหาเขาหรอก”
“นายต้องยอมรับนะจอห์นนี่ ว่าเรื่องคราวนี้มันเกิดเพราะนายคุมสถานการณ์ไม่ได้”
“อืม... เพราะฉันขี้ขลาดเอง แต่ต่อไปจะไม่เป็นแบบนั้นอีกแล้ว เราจะไปกันได้หรือยัง”
“นายจะต้องไปบอกพ่อแม่นายก่อนไหม”
“งั้นนายก็มาด้วยกันเลย” พูดจบเขาก็ฉุดมือลอร์ดแมกซ์ เมอร์เรย์ให้ลุกขึ้น
“ให้ตาย จอห์นนี่ จะให้ฉันไปด้วยงั้นหรือ พ่อแม่นายจะได้ฆ่าฉันเอาน่ะสิ”
“ไม่เอาน่าแมกซ์ ถ้านายไม่ไปด้วย จะแน่ใจได้ยังไงว่าฉันคุมสถานการณ์เรื่องนี้ได้ ไม่ต้องกลัวพ่อแม่ฉันจะฆ่านายหรอกน่า พวกเขาไม่ใช่คนแบบนั้น”
ลอร์ดและเลดี้บาธมีสีหน้าประหลาดใจเมื่อเห็นลอร์ดโทรว์บริดจ์กับลอร์ดแมกซ์ เมอร์เรย์มาพบพวกเขาที่ห้องหนังสือ
“อรุณสวัสดิ์จ้ะแมกซ์ พวกเธอมีอะไรกันหรือ”
“คืออย่างนี้ครับ” ลอร์ดโทรว์บริดจ์พูดออกมา “ผมจะมาบอกพ่อกับแม่ว่า เราจะออกไปรับกอร์ดอน”
“หืม โอเดนเบิร์กกลับมาแล้วหรือ”
“ทำนองนั้นครับ”
“แล้วทำไมเขาถึงไม่มาเอง” ลอร์ดบาธหันไปมองลอร์ดแมกซ์ เมอร์เรย์ ฝ่ายนั้นมีสีหน้าเก้ๆ กังๆ ลอร์ดโทรว์บริดจ์จึงตอบแทนให้
“เพราะมีใครบางคนกลัวว่าพ่อกับแม่จะแจ้งจับเขา ผมเลยต้องไปรับตัวเขาเอง อ้อ... อย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะครับ ผมรู้ว่าพ่อกับแม่ไม่ทำแบบนั้นแน่”
“แกหยุดประชดพ่อกับแม่เสียที” ลอร์ดบาธเค้นเสียง “ถ้าจะไปรับโอเดนเบิร์กก็รีบๆ ไป แต่แกต้องสัญญานะ ว่าจะพาเขามาที่นี่ก่อน แล้วก็ต้องไม่ทำอะไรประเจิดประเจ้อต่อหน้าธารกำนัลด้วย เห็นแก่หน้าพ่อหน้าแม่บ้าง”
“ตกลงครับ ผมจะรีบพาเขามาพบพ่อกับแม่”
ลอร์ดโทรว์บริดจ์ลากลอร์ดแมกซ์ เมอร์เรย์ไปขึ้นรถม้า
“ให้ตายเถอะ จอห์นนี่ ถ้าเป็นพ่อฉันนะ รับรองนายถูกตะพดฟาดหน้าไปแล้ว”
“ก่อนหน้านี้ฉันก็ถูกเขาตบฟันแทบร่วงล่ะ” ลอร์ดโทรว์บริดจ์บอกเพื่อนรัก “แต่นั่นก็ทำให้ฉันเข้าใจว่าพวกเขาเป็นห่วงและหวังดีกับฉันแค่ไหน”
“ถ้าพ่อจะเป็นห่วงฉันด้วยตะพด ฉันยอมไม่ให้เขาห่วงดีกว่า” ลอร์ดแมกซ์ เมอร์เรย์ว่า ก่อนที่รถม้าจะแล่นออกไป
ลอร์ดฟาริงดอนไม่ได้แสดงท่าทางประหลาดใจที่เห็นลอร์ดโทรว์บริดจ์มาที่คฤหาสน์พร้อมกับน้องชายของเขา เขานั่งลงบนโซฟา แล้วเอ่ยทักทาย
“ไงแมกซ์ ไงจอห์น ฉันรออยู่ว่าเมื่อไหร่นายจะโผล่หน้ามา”
“ฉันโผล่มาแล้ว ไมครอฟต์ ขอบใจที่ช่วยดูแลกอร์ดอนให้”
คราวนี้ลอร์ดฟาริงดอนมีสีหน้าประหลาดใจ ไม่ใช่แค่เขา ลอร์ดแมกซ์ เมอร์เรย์เองก็เช่นกัน
“นายจะมาไม้ไหนอีกเนี่ย ฉันคิดว่านายจะพุ่งมาวางมวยกับฉันเสียอีก”
“ที่จริงตอนแรกฉันก็คิดแบบนั้นนะ” ลอร์ดโทรว์บริดจ์ว่า “แต่แมกซ์ขอไว้ ฉันรู้ว่าเขาอยู่ตรงกลางและลำบากใจมากกับเรื่องนี้ และอีกอย่าง ถึงจะไม่พอใจเท่าไหร่ แต่ฉันยอมรับว่าดีใจที่นายยื่นมือไปจัดการเรื่องนี้แทนพ่อนาย ถ้าเขาเป็นคนจัดการเอง ฉันคง...”
“นายต้องรู้ว่าฉันจะไม่ยอมให้เกิดเรื่องแบบนั้น” ลอร์ดฟาริงดอนว่า “ถึงฉันจะไม่เคยรับปากอะไรกับโอลเดนเบิร์ก แต่ฉันสาบานกับตัวเองไว้ว่าจะทำทุกอย่างเพื่อให้เขาปลอดภัย”
เกิดความเงียบงันขึ้นชั่วอึดใจ จากนั้นลอร์ดโทรว์บริดจ์จึงพูดขึ้นต่อ “ฉันต้องบอกนายอีกครั้งจากใจจริง ว่าขอบใจสำหรับการช่วยเหลือครั้งนี้มาก ฉันรับรองว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สอง”
“งั้นหรือ จากเรื่องที่เกิดขึ้น ฉันควรจะเชื่อลมปากนายงั้นหรือ”
“นายก็รู้อยู่แก่ใจ ไมครอฟต์ ฉันคงไม่มาที่นี่ ถ้าไม่แน่ใจว่าจัดการเรื่องทั้งหมดได้แล้ว”
“บอกฉันมาก่อน ถ้านายได้เจอเขาแล้ว นายจะพาเขาไปที่ไหน”
“พบพ่อกับแม่ฉัน” ลอร์ดโทรว์บริดจ์ตอบ “นั่นคือสิ่งที่จะเกิดขึ้น แมกซ์ยืนยันกับนายเรื่องนี้ได้”
“ลอร์ดกับเลดี้บาธอยากพบกอร์ดอน” ลอร์ดแมกซ์ เมอร์เรย์พูดขึ้น “ฉันบอกนายได้ว่าพวกเขาคงไม่คิดจะกำจัดกอร์ดอนอีกหรอก”
“ฉันรู้ว่านายเป็นเพื่อนที่ดี... แล้วก็เป็นน้องชายที่ดี แมกซ์” ลอร์ดฟาริงดอนว่า ก่อนจะหันไปหาลอร์ดโทรว์บริดจ “และเพราะเขาเป็นน้องชายที่น่ารักของฉัน ฉันเองก็ไม่อยากจะทำให้เขาลำบากใจไปมากกว่านี้” เขาตะโกนเรียกคนรับใช้ ให้ไปตามตัวกอร์ดอนลงมา ลอร์ดโทรว์บริดจ์แทบจะนับวินาทีรอ เขารู้สึกเหมือนเวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้าเสียเหลือเกิน และแล้วในที่สุด
“จอห์น”
เหมือนสายฟ้าพาดผ่าน ลอร์ดโทรว์บริดจ์ลุกจากเก้าอี้ วิ่งเข้าไปหากอร์ดอนที่กำลังวิ่งมาหาเขา ทั้งคู่โผเข้ากอดกัน
“โอ้... ยอดรัก ขอบคุณพระเจ้าที่คุณปลอดภัยดี ผมคิดถึงคุณเหลือเกิน”
“ผมก็เหมือนกัน” กอร์ดอนพูดเสียงพร่า น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่อาจห้ามได้ ลอร์ดฟาริงดอนถึงกับเบือนหน้าไปทางอื่น ส่วนลอร์ดแมกซ์ เมอร์เรย์นั่งอึ้ง ความซาบซึ้งที่เอ่อท้นขึ้นมาทำให้เขาอดนึกถึงลอร์ดจอร์จ เฟลตันเพื่อนรักไม่ได้ ถ้าเขามาด้วยกัน คงจะต้องเสียน้ำตากับฉากนี้แน่ๆ
“กอร์ดอน ผมขอโทษจริงๆ ที่ทิ้งคุณให้เผชิญกับเรื่องเลวร้ายนี้คนเดียว” ลอร์ดโทรว์บริดจ์ลูบใบหน้าของคนรัก อีกฝ่ายยิ้มทั้งน้ำตา
“ผมรู้ว่าคุณเองก็ต้องเผชิญเรื่องนี้ด้วยตัวคนเดียวเหมือนกัน ไม่ต้องขอโทษหรอกครับ มันเป็นเรื่องสุดวิสัย ผมรู้ว่าสักวันมันจะต้องเกิดขึ้น”
“แต่มันจะไม่เกิดขึ้นอีกแล้ว ยอดรัก” ลอร์ดโทรว์บริจด์จับมือของช่างตัดเสื้อขึ้นมาจูบ “ต่อจากนี้ นับแต่วินาทีนี้ เราจะผ่านเรื่องนี้ไปด้วยกัน คุณกับผม ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมจะไม่ทิ้งคุณไว้อีก ผมจะอยู่ข้างคุณ”
“ผมรู้ ผมก็จะทำเหมือนกัน... จอห์น... ผมกลัวมาโดยตลอด ว่าถ้าเรื่องนี้เปิดเผยผมจะสูญเสียคุณไป แต่ตอนนี้... คุณมาอยู่ตรงนี้แล้ว... ผมจะไม่ยอมเสียคุณไปอีก ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ผมจะอยู่ข้างคุณ อยู่ข้างคุณตลอดไป”
-------------------------------------
(จบ)
อ๊ากก ในที่สุดเรื่องนี้ก็จบลงจนได้ค่ะ สำหรับตอนจบฉบับเต็มและตอนพิเศษ สามารถติดตามได้ในรวมเล่มซึ่งกำลังเปิดจองอยู่ค่า
ขอบคุณสำหรับการติดตามมาโดยตลอดนะคะ (โค้งสวยๆ)
https://www.readawrite.com/?action=view_preorder_detail&article_guid=2c5bb18f28463501c63751d2d2f4b1d9