▼ツ▼หนุ่มเขี้ยวเปรี้ยวใจ ☂ My Canine Loverตอนที่ 14 ตัวจริงของเป็ง
ภูริช...ตั้งแต่รู้จากแนนว่าเป็งไม่ได้ไปหาคานินหลายวันแล้วผมก็ชักเป็นห่วงเพื่อน
ปกติเวลามีเรื่องไม่สบายใจแบบนี้เป็งมักจะปรึกษาผมก่อนเสมอ
แต่น่าแปลกที่คราวนี้เป็งกลับไม่เล่าอะไรให้ผมฟังเลยแม้แต่นิดเดียว
ผมจึงโทรไปบอกเพื่อนรักว่าจะมาหาที่คอนโดเพราะมีเรื่องอยากคุยด้วย
เป็งไม่ขัดข้อง แต่บอกให้ผมมารอที่ล็อบบี้ของคอนโดก่อนเพราะเป็งยังไม่เสร็จงาน
ผมนั่งรออยู่เกือบๆ ครึ่งชั่วโมงเป็งก็มาถึง พอเจอผมก็ยิ้มแปลกๆ ท่าทางมีพิรุธ
เป็งพาผมขึ้นไปบนห้อง พูดคุยถามไถ่สารทุกข์สุกดิบกันพอหอมปากหอมคอ
จากนั้น ผมก็ขอให้เป็งเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ผมฟังจนหมด ตรงไหนไม่เข้าใจผมก็ซักจนเข้าใจ
ผมจำเป็นต้องได้ข้อมูลมากที่สุดมาวิเคราะห์และตัดสินใจ จะได้ช่วยเพื่อนได้ถูกจุด
พอฟังจบแล้วผมก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเปิดดูข้อความหนึ่งในหนังสือที่ผมถ่ายรูปเก็บไว้
จากนั้นก็อ่านช้าๆ ชัดๆ ให้เพื่อนรักฟังอย่างตั้งใจ
"Love is the desire to support a person in being all that can be.
It's helping the other person to grow emotionally, mentally and spiritually.
Most of all, love is allowing another person the complete freedom
to be himself or herself and accepting that person without trying to change them."
ใช่แล้วครับ ผมเห็นด้วยกับข้อความสั้นๆ ในหนังสือเล่มนี้ที่ผมเคยอ่านอย่างยิ่ง
ความรักคือความปรารถนาที่จะช่วยสนับสนุนให้คนๆ หนึ่งเป็นในสิ่งที่สามารถเป็นได้
ช่วยให้เขาเติบโตทางอารมณ์ จิตใจและจิตวิญญาณ
ที่สำคัญ ความรักคือการยินยอมให้อีกคนมีอิสรภาพอย่างเต็มที่จะเป็นตัวของตัวเอง
และยอมรับคนๆ นั้นอย่างที่เป็นโดยไม่พยายามจะเปลี่ยนแปลงใดๆ
"คานินเขาให้อิสระมึงมากเลยนะเว้ย เขาไม่มาเจ้ากี้เจ้าการกับชีวิตของมึงเลย
ให้โอกาสมึงค้นหาคำตอบให้ตัวเองอีกต่างหาก
มึงรู้ไหมไอ้เป็ง ในโลกนี้มึงจะหาแฟนแบบนี้ไม่ได้ง่ายๆ นะเว้ย
ส่วนมากพอเป็นแฟนกันแล้ว เราก็จะควบคุมชีวิตของกันและกัน จนไม่เป็นตัวของตัวเอง
โดยเฉพาะความรักของชายจริงหญิงแท้ เพราะสังคมสอนมาแบบนั้น
แต่คานินน่ะ...เขารักมึงอย่างบริสุทธิ์ใจ เขาถึงไม่พยายามจะเปลี่ยนมึงไง"
เพื่อนรักของผมหน้าจ๋อย แต่ผมก็จำเป็นต้องเพิ่มดีกรีความแรงขึ้นเรื่อยๆ
"เอาอย่างงี้ละกัน กูมีอะไรที่อยากจะบอกมึงนานแล้ว แต่กูก็ไม่เคยพูดกับมึงเลย"
เป็งมองหน้าผม ทำท่ารอฟังอย่างตั้งใจ
"จากเรื่องที่มึงเล่าให้กูฟัง แล้วก็...จากที่กูเป็นเพื่อนกับมึงมาสิบกว่าปี
กูขอสรุปแบบกำปั้นทุบดินว่า...มึงไม่ได้ชอบผู้หญิงคนนั้นหรอก
คนที่มึงชอบ...ก็คือคานิน มึงรู้ไหมว่าทำไมกูถึงคิดอย่างงั้น"
ผมหยุดเว้นจังหวะ พอเห็นเพื่อนรักยังตั้งใจฟังก็พูดสืบไป
"เพราะถ้ามึงชอบคนที่ชื่อกัญชพรจริงๆ มึงคงโทรมาเวิ่นเว้อกับกูตั้งนานแล้ว
มึงก็คงจะบอกให้กูช่วยหาวิธีจีบ หรือไม่ก็คงมาพร่ำเพ้อรำพันว่ามึงชอบเขายังไง
แต่กูไม่เห็นมึงทำอย่างงั้นเลย แถมมึงยังไม่เล่าให้กูฟังอีกว่ามึงเจอเขา
มึงจำตอนที่มึงเจอคานินครั้งแรกได้ไหม มึงจำได้ไหมว่ามึงมาขอให้กูช่วยอะไร
มึงจำอารมณ์ตื่นเต้น พร่ำเพ้อรำพันของมึงได้ไหม มึงเป็นเอามากเลยนะ
ตั้งแต่กูรู้จักมึงมา กูไม่เคยเห็นมึงเป็นแบบนี้เลยนะเว้ยไอ้เป็ง
แล้วตอนที่เราไปเที่ยวด้วยกันที่สวนรถไฟ กูคอยสังเกตพวกมึงสองคนตลอด
กูดูออกว่ามึงน่ะรักคานินมาก มึงก็รู้ตัวดีไม่ใช่เหรอวะไอ้เป็ง"
เป็งหน้านิ่วคิ้วขมวด คงเป็นเพราะคอยคิดตามที่ผมพูดไปเมื่อสักครู่นี้
"แล้วทำไมกูถึงได้สับสนแบบนี้ล่ะไอ้ภู กูก็อยากจะบอกคานินว่ากูยังรู้สึกดีๆ กับเขานะ
แต่กูก็มีปัญหากับไอ้ความสับสนที่มันเพิ่งเกิดขึ้นนี่แหละ กูก็เลยไม่กล้ายืนยัน
กูไม่รู้จริงๆ ว่าทำไมกูสับสนขนาดนี้ มันทำให้กูสงสัยตัวเองว่ากูชอบคานินจริงๆ หรือเปล่า"
ผมพยักหน้ารับรู้อย่างช้าๆ แล้วยิ้มมุมปากให้เพื่อนรัก
"You have to distinguish between infatuation and love" ผมพูดภาษาอังกฤษนำก่อน
"มึงต้องรู้จักแยกแยะระหว่างความหลง...กับความรักนะเว้ยไอ้เป็ง
มึงน่ะ...หลงผู้หญิงมีเขี้ยวมาตั้งแต่มอสาม แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ามึงรักผู้หญิงมีเขี้ยวนะเว้ย
ก็มึงน่ะเก็บเอามาพร่ำเพ้อ ฝังใจ ทำอย่างงี้มาสิบๆ ปี แล้วมึงจะไม่สับสนได้ไงวะ
ตอนนี้มึงต้องแยกแยะให้ออก มีเขี้ยวหรือไม่มีเขี้ยวไม่ใช่เหตุผลที่มึงจะรักใครสักคนนะเว้ย
มึงลองคิดดูดีๆ สิ คานินเป็นผู้ชาย มึงจะไปชอบเขาได้ยังไงถ้ามึงไม่รู้สึกกับเขามากพอ
แล้วอะไรล่ะที่ทำให้มึงกล้าตัดสินใจที่จะคบกับคานินทั้งๆ ที่เขาเป็นผู้ชาย
อะไรทำให้มึงมาขอให้กูช่วยมึงว่าจะจีบคานินยังไง จะเอาชนะใจเขาได้ยังไง
อะไรที่ทำให้มึงยอมกินส้มตำเผ็ดๆ ทั้งที่ไม่เคยกิน ท้องเสียจนเกือบตาย
อะไรทำให้มึงไปคุยกับเตี่ยของมึงเรื่องจะมีแฟนเป็นผู้ชาย มึงทำไปเยอะแล้วนะไอ้เป็ง
มึงลองถามตัวเองให้ดีๆ ทั้งหมดที่มึงทำไปเนี่ย...ทำไปเพราะอะไร มึงรักคานินไม่ใช่เหรอ
มึงไม่ได้หวั่นไหวหรอก มันเป็นแค่ Infatuation ที่มึงฝังใจตอนสมัยวัยรุ่นแค่นั้นแหละ
นี่แหละที่กูอยากจะบอกมึงตั้งนานแล้ว แล้วมึงคิดว่า...มึงเชื่อคำพูดกูได้หรือเปล่าล่ะ"
เป็งคงจะอึ้งไปเลยเพราะนั่งนิ่งและครุ่นคิด สักพักก็ลุกขึ้นพรวด ทำท่าจะวิ่งออกไปจากห้อง
"เฮ้ย แล้วมึงจะไปไหน" ผมรีบร้องถาม
เป็งหยุดชะงัก แต่ท่าทางยังดูร้อนรนอยู่ "จะไปหาคานิน"
"ไปตอนนี้เลยเหรอ ไปทำไม"
"กูจะไปขอโทษคานิน ตอนนี้คานินเสียใจมาก กูทำเขาเสียใจมากเลยนะเว้ยไอ้ภู"
"เฮ้ย มึงอย่าเพิ่งใจร้อนสิวะไอ้เป็ง"
ปกติแล้วเป็งไม่ใช่คนหุนหันพลันแล่น แต่เป็นเพราะเป็งไม่เคยมีความรักมาก่อน
ก็เลยมีอาการรุ่มร้อนไม่ต่างจากเด็กหนุ่มๆ ที่เพิ่งมีความรักครั้งแรก
"มึงก็พูดเองไม่ใช่เหรอว่าคานินไม่ไว้ใจมึงแล้ว ไปอธิบายตอนนี้ก็เท่ากับมึงแก้ตัว
คานินจะยิ่งรู้สึกไม่ดีกับมึงเข้าไปใหญ่ ใจเย็นๆ ก่อนเพื่อน ให้เวลาตัวเองนิดนึง
คานินพูดถูกแล้ว พิสูจน์ให้คานินเห็นก่อนสิว่ามึง...รักเขาจริงๆ"
เป็งดูเหมือนจะเห็นด้วยจึงค่อยๆ นั่งลงอย่างช้าๆ ท่าทางดูผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด
"พิสูจน์ยังไงอีกล่ะวะไอ้ภู กูเป็นห่วงคานิน กูเครียดมาหลายวันแล้ว
กูไม่อยากเห็นคานินเจ็บเพราะเรื่องนี้เลย อยากให้จบให้เร็วที่สุด
ที่มึงพูดมาก็ถูกแล้ว มันเป็นแค่ Infatuation ไม่ใช่ Love กูเข้าใจตัวเองแล้ว"
"แล้วมึงจะไปบอกคานินอย่างงี้เหรอ มึงคิดว่าเขาจะเชื่อมึงหรือเปล่าล่ะ"
คำถามของผมทำให้เป็งอึ้งไปอีกรอบ "เออ...นั่นน่ะสิ"
"ที่เจแนะนำมึงมาก็เป็นวิธีที่ใช้ได้นะเว้ย มึงไม่ลองทำดูก่อนล่ะวะ
ไม่ต้องกลัวหรอก ถ้ามึงไม่ได้ชอบผู้หญิงคนนั้น มึงก็จะค่อยๆ รู้ตัวเองแล้วก็ถอยออกมา
มึงจะไปจัดอบรมให้เขาไม่ใช่เหรอ ก็ลองใช้เวลาที่มึงเจอเขาพิสูจน์ไปเลยสิวะ"
"เอางั้นเลยเหรอวะ" เป็งถามอย่างไม่แน่ใจ
"อืม อย่างน้อยมึงก็ยังบอกคานินได้ว่ามึงพิสูจน์แล้ว ไม่ใช่ไปบอกเขาปากเปล่า
คานินไม่เชื่อมึงแน่นอน มึงไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวกูจะคอยดูคานินให้มึงเองตอนที่มึงไม่อยู่"
เป็งครุ่นคิด สักพักก็ถอนหายใจ ก่อนที่จะค่อยๆ พยักหน้ายอมรับ
"ว่าแต่มึงเหอะ มึงชอบแนนจริงๆ เหรอ เอาจริงใช่ไหม"
เป็งเปลี่ยนเรื่องคุยแบบร้อยแปดสิบองศาจนผมตั้งตัวแทบไม่ทัน แต่ก็ไม่ใช่ปัญหาหรอก
ผมจับต้นขาสองข้างของตัวเอง เหยียดยิ้มให้เพื่อนแล้วก็พยักหน้า
"ผู้ชายอย่างกูน่ะ...ถ้าจะหาแฟนสาวๆ สวยๆ แล้วก็ไม่มีภาระ กูก็หาได้ไม่ยากหรอก
กูก็คงเหมือนมึงนั่นแหละไอ้เป็ง ถ้ามึงไม่ได้ชอบคานินจริงๆ มึงจะกล้าจีบผู้ชายเหรอวะ
ส่วนกู ถ้ากูไม่รู้สึกกับแนนมากขนาดนั้นจริงๆ กูจะไปจีบผู้หญิงมีลูกติดทำไมวะ"
เป็งพยักหน้ารับรู้ "ก็น่าจะจริง นั่นสิ...ถ้ากูไม่รู้สึกกับคานินขนาดนั้น กูจะไปจีบเขาทำไม"
แล้วเป็งก็ถอนหายใจเบาๆ สีหน้าดูเหมือนสบายใจขึ้นมากหลังจากที่เริ่มได้คำตอบแล้ว
เป็งยิ้มบางๆ ให้ผม ก่อนจะเอื้อมมือมาตบไหล่ผมเบาๆ
"มึงก็อย่าทำให้แนนเสียใจล่ะ คานินรักน้องสาวมาก เขาไม่ยอมให้น้องเขาเจ็บอีกหรอก"
"เออ...กูรู้น่า" ผมรับคำแล้วก็ขำเบาๆ กับเพื่อนรัก
"ขอบใจมากนะเว้ย กูเชื่อมึงนะไอ้ภู มึงเป็นเพื่อนกูมาสิบกว่าปี
กูคิดว่ามึงเห็นอะไรหลายๆ ที่กูไม่สามารถเห็นได้ด้วยตัวของกูเอง
กูคิดว่ากูได้คำตอบที่ชัดเจนแล้ว เหลือแค่พิสูจน์ให้มั่นใจอีกนิดหน่อย"
นานๆ ทีผมจะเห็นเป็งทำท่าทางซาบซึ้งแบบนี้กับผม
ปกติคนเป็นเพื่อนกันก็มักจะเล่นสนุกและไม่ค่อยมีสาระเท่าไหร่
แต่ถึงจะไม่ชิน ก็ไม่ใช่เรื่องยากที่ผมจะปรับตัวกับสีหน้าและแววตาแบบนั้นของเพื่อนรักได้
"ไม่เป็นไรเว้ย มึงเพื่อนกูนี่ ไม่ช่วยมึงแล้วกูจะช่วยใครวะ"
ผมตบไหล่เพื่อนเบาๆ บ้าง เป็งยิ้มได้แล้ว คงจะหายทุกข์ใจไปพอสมควร
"กูขอโทษด้วยนะเว้ยที่กูไม่ได้ปรึกษามึงเรื่องนี้ตั้งแต่แรก ป่านนี้เรื่องคงจบนานแล้ว"
เป็งขำตัวเองเบาๆ ผมก็หัวเราะตามันไปด้วยพร้อมกับแอบยิ้ม
ยังหรอกเพื่อนรัก บททดสอบของนายยังไม่จบง่ายๆ แค่นี้
ขอโทษจริงๆ นะเพื่อนที่นายจะต้องเจอบททดสอบหนักๆ อีกสักหน่อย!!!
คานิน...แม้ว่าจะเลิกงานดึกกว่าคนทั่วไปเป็นประจำจนกลายเป็นเรื่องปกติไปแล้ว
แต่ช่วงนี้ผมก็รู้สึกเหนื่อยล้าและไม่มีความสุขกับการทำงานและใช้ชีวิตเลย
หน้าตาท่าทางของผมจึงแสดงออกมาตามความรู้สึกข้างในที่ตอนนี้ปิดบังไม่ได้แล้ว
"พี่คานินเป็นไรน่ะช่วงนี้ ทำไมดูไม่ร่าเริงเลย เหม่อๆ ชอบกล มีเรื่องไม่สบายใจเหรอ"
ผมละสายตาจากการมองออกไปนอกตัวรถ ก่อนจะหันมายิ้มเศร้าๆ ให้คนที่นั่งข้างๆ
"ก็นิดหน่อย"
"เรื่องคุณเป็งเหรอ อัญไม่เห็นคุณเป็งมาหาพี่คานินเลยช่วงนี้ ตอนเจอกันก็ไม่คุยกันด้วย
มีอะไรหรือเปล่าคะพี่นิน ทะเลาะกันเหรอ"
แม้ว่าก่อนหน้านี้อัญญาพยายามจะสร้างความสัมพันธ์กับผม
แต่พอรู้ว่าเป็งกับผมคบกัน เธอก็เลิกความคิดนั้นไปได้สักพักใหญ่แล้ว
"แหงๆ เลย แล้วใครผิดล่ะ คุณเป็งผิดเหรอ เดี๋ยวคุณเป็งก็มาง้อแหละ ไม่ต้องเครียดหรอก"
อัญพยายามปลอบใจ แต่สำหรับผมมันไม่ใช่เรื่องง้อหรือไม่ง้อ ปัญหามันมากกว่านั้น
"คงไม่หรอกมั้ง" ผมบอกไปเบาๆ โดยไม่หันไปมองหน้า
"ทำไมล่ะคะ เรื่องใหญ่เลยเหรอ" อัญญาถามด้วยท่าทางอยากรู้
ผมถอนหายใจเบาๆ รู้สึกเหนื่อยกับตัวเองที่ต้องมาทุกข์ใจกับเรื่องนี้หลายวันแล้ว
แค่งานอย่างเดียวก็ปวดหัวจะแย่ แถมพ่อกับแม่ก็กำลังจะขึ้นมาหาอีกสองวันข้างหน้า
"ดูเครียดขนาดนี้ สงสัยจะเป็นเรื่องใหญ่ พี่คานินเล่าให้อัญฟังก็ได้นะ เผื่ออัญช่วยได้"
ผมหันไปมองหน้าอัญญา เธอยิ้มเล็กยิ้มน้อย ทำให้ผมต้องชั่งใจพอสมควร
"ถ้าเกิดอัญมีแฟน คบกันไปสักพัก...แล้วเขาก็บอกอัญว่า...อัญไม่น่าใช่คนที่เขาต้องการ
อัญจะทำยังไง"
อัญญานิ่วหน้า "โห คำถามยากจัง เรื่องใหญ่นะเนี่ย ก็คงต้องเลิกกันนั่นแหละ ก็ไม่ใช่แล้วนี่"
"แล้วอัญจะโกรธเขาหรือเปล่า"
"โกรธมั้ง แต่อย่างว่า...ไม่ใช่ก็คือไม่ใช่ อืม...อัญไม่ชอบคิดเรื่องแบบนี้เลย เครียด
อย่าบอกนะว่า...คุณเป็งเขาพูดกับพี่คานินแบบนี้"
ผมละสายตาจากอัญญา ถอนหายใจอีกครั้ง
"คุณเป็งเขาคงชอบผู้หญิงมากกว่า คงไม่ได้ชอบผู้ชายหรอก"
"จริงเหรอคะ" อัญญาทำตาโต "อัญว่าแล้วต้องเป็นแบบนี้"
ผมหันกลับมามองอัญญาอย่างสัย ไม่รู้ว่าเธอสังเกตยังไงถึงรู้ว่าสุดท้ายก็จะเป็นแบบนี้
"ก็พี่สองคนน่ะไม่เห็นจะเหมือนเกย์ตรงไหนเลย ตอนอัญรู้ว่าเป็นแฟนกันอัญยังงงเลย
ก็เห็นแมนๆ ทั้งคู่ ไม่รู้ชอบกันได้ยังไง แล้วอีกอย่างนะ คุณเป็งน่ะเขาคนละระดับกับเรา
พี่คานินสังเกตไหมล่ะว่าเดี๋ยวนี้ไม่ค่อยมีละครประเภทพระเอกรวย นางเอกจนอีกแล้ว
สมัยนี้นะ คนรวยก็อยู่กับคนรวย คนจนก็อยู่กับคนจน คนปานกลางก็อยู่กับคนปานกลาง
อัญว่าพี่เป็งน่ะเขาคงเห็นแล้วล่ะว่าพี่คานินกับเขาต่างกันมาก เข้ากันยาก ใช่ไหมล่ะคะ"
ถ้าเป็นเมื่อก่อน ผมคงคิดว่าอัญญาพยายามเสี้ยม แต่ตอนนี้ผมกลับคล้อยตามไม่ยากนัก
อาจจะเป็นเพราะสิ่งที่เธอพูดตรงกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นจริงตอนนี้ก็ได้
"แล้ว...คุณเป็งเขาแอบไปมีแฟนเป็นผู้หญิงเหรอคะ"
อัญญาถามอย่างไม่ลดละ ดูท่าทางเธอคงจะอยากรู้เรื่องของผมกับเป็งมากจริงๆ
"ถ้าลำบากใจก็ไม่ต้องพูดก็ได้ค่ะ แต่อัญขอเดาว่าใช่ละกัน แย่จังเลยนะคะ"
อัญญาทำเป็นถอนหายใจและพยายามแสดงสีหน้าว่าเห็นใจผม
"พี่คานินไม่ต้องเสียใจหรอก ถ้าเขามีแฟนเป็นผู้หญิงได้ พี่คานินก็มีแฟนเป็นผู้หญิงได้เหมือนกัน"
"อัญหมายความว่าไง" ผมหันมาถามอย่างตกใจ
"พรุ่งนี้...เลิกงานแล้วเราไปหาอะไรสนุกๆ ทำกันดีไหมคะ"
แทนที่จะตอบคำถาม อัญญากลับเชิญชวนผมด้วยคำถามกำกวมเสียอย่างนั้น
"ไม่ต้องคิดมากหรอกค่ะพี่คานิน จะเครียดทำไมตลอดเวลาล่ะคะ
ไปทำอะไรสนุกให้มันคลายเครียดดีกว่า เผื่ออะไรมันจะดีขึ้น ตกลงนะคะ"
ตอนแรกผมกะว่าจะปฏิเสธ แต่พอนึกถึงคำแนะนำของใครบางคน ผมก็ต้องคิดใหม่
แม้ว่าผมจะไม่รู้เลยว่าอัญญาจะชวนผมไปไหน สุดท้ายผมก็ตอบตกลงด้วยการพยักหน้า
อัญญายิ้มอย่างพอใจ แต่ผมกลับกังวลว่าตัวเองตัดสินใจดีแล้วหรือเปล่า
เป็ง...การอบรมวันแรกผ่านไปได้ด้วยดี ถือว่าได้รับการตอบรับจากผู้เข้าร่วมมากพอสมควร
หลังจากเลิก ผมกับน้องๆ ในทีมและกัญชพรก็ประชุมสรุปงานและเตรียมสำหรับวันต่อไป
ประมาณหกโมงเย็นจึงประชุมเสร็จ จากนั้นกัญชพรก็พาพวกเราออกไปเลี้ยงอาหารเย็นข้างนอก
ส่วนผู้เข้าร่วมคนอื่นๆ ก็จัดการเรื่องกินอยู่ของตัวเองตามอัธยาศัยเพราะได้เบี้ยเลี้ยงแล้ว
ร้านอาหารที่กัญชพรพาพวกเรามาเป็นร้านอาหารขึ้นชื่อของจังหวัดนครนายกร้านหนึ่ง
เมนูยอดนิยมเป็นอาหารเกี่ยวกับปลา ลำบากเจหน่อยเพราะกินได้แต่ผัดผัก
"คุณเป็ง คุณเจ แล้วก็คุณแอนเก่งมากๆ เลยนะคะ พออบรมวันนี้แล้วทำให้เข้าใจเลยค่ะ
การที่เราไปตำหนิตัวคนมันทำให้เกิดปัญหาความขัดแย้งจริงๆ นั่นแหละ
อย่างเมื่อก่อน เวลาเกิดปัญหาขึ้นเราก็ชอบหาคนผิด ชอบตำหนิกัน ว่าตัวบุคคล
กัญเพิ่งรู้วันนี้เองว่าเราพูดถึงแค่ปัญหาที่เกิดขึ้น ไม่จำเป็นต้องพูดถึงตัวบุคคลก็ได้
มีประโยชน์มากๆ เลยค่ะ"
กัญชพรเริ่มการสนทนากับผมเมื่อเราหาโต๊ะนั่งได้แล้ว พอสนิทกันมากขึ้นเธอก็เรียกผมว่า "เป็ง"
ส่วนอีกสองคนที่กัญชพรเอ่ยชมด้วยไม่อยู่ที่โต๊ะ มาถึงก็ขอตัวไปห้องน้ำก่อนเลย
"ครับ" ผมรับคำสั้นๆ แล้วก็ยิ้ม พร้อมกับสบตากับกัญชพรอย่างมีความหมาย
"คุณเป็งไปเรียนเรื่องนี้มาจากอเมริกาเลยเหรอคะ"
กัญชพรยิ้มเผยให้เห็นเขี้ยวเสน่ห์เช่นเคย แต่สักพักก็เริ่มเขินๆ เมื่อรู้ว่าผมจ้องเธอไม่วางตา
"ครับ พอดีเจอพี่หริ่งที่นั่น พี่เขาชวนไปลองอบรมดู พอดีผมว่างๆ ก็เลยไป พออบแล้วก็ชอบ
ก็พยายามหาที่อบเรื่อยๆ ก็ได้พี่หริ่งนี่แหละครับที่คอยแจ้งเวลามีอบรม"
ผมยังคงไม่ละสายตาจากกัญชพร คราวนี้เธอเขินจนต้องหยิบเมนูมาดูโดยไม่รู้ตัว
แต่สักพักก็วางลงเพราะตกลงกันว่าให้สองคนนั้นมาก่อนแล้วค่อยสั่งพร้อมกัน
"คุณเป็ง...มีอะไรหรือเปล่าคะ"
"ทำไมเหรอครับ" ผมยิ้มกรุ้มกริ่ม กะให้อีกคนละลายไปต่อหน้าต่อตา
"ก็...เปล่าค่ะ" กัญชพรหัวเราะเบาๆ กลบเกลื่อน
ผมรู้ว่าเธออยากถามว่าผมมองเธอทำไม แต่สุดท้ายเธอก็ไม่กล้าถาม
ใช่ว่าผมรู้แล้วจะยอมละสายตาเสียเมื่อไหร่ ผมยังคงมองเธออยู่ โดยเฉพาะเขี้ยวเสน่ห์
"คุณกัญ...มีแฟนหรือยังครับ"
เชื่อว่าสาวๆ คนไหนเจอหนุ่มหล่อถามคำถามนี้ก็คงสงสัยว่าคนถามอาจคิดอะไรบางอย่าง
ความจริงผมได้ข้อมูลมาแล้วล่ะว่าเธอยังไม่มีแฟน แต่ผมก็ยังอยากฟังจากปากของเธออยู่ดี
"ยังค่ะ คุณเป็งถามทำไมเหรอคะ"
กัญชพรยิ้มเขิน แต่เจ้าตัวก็พยายามรักษาอาการไว้อย่างเต็มที่
"ไม่น่าเชื่อนะครับว่าคนสวยๆ อย่างคุณกัญยังไม่มีแฟน"
"ตอนนี้กัญก็ทำแต่งานน่ะค่ะ เลยยังไม่ได้สนใจเรื่องมีแฟนเท่าไหร่"
ผมพยักหน้ารับรู้ "แล้ว...เมื่อไหร่จะคิดล่ะครับ"
"ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ถ้าเจอคนที่ถูกใจก็อาจจะคิดมั้งคะ"
หญิงสาวตรงหน้าผมหลบตา เธอมองไปรอบๆ แต่สุดท้ายก็มาหยุดสายตาที่ผมอยู่ดี
"ยิ้มอะไรคะ"
คราวนี้ผมเป็นฝ่ายหัวเราะร่วนบ้าง "ไม่มีอะไรหรอกครับ แค่สงสัยว่า...คุณกัญเจอคนถูกใจหรือยัง"
"ถามแบบนี้...จะจีบหรือเปล่าคะ"
นับว่าผมคิดผิดไปมากทีเดียว ผมนึกว่ากัญจะไม่กล้าถาม แต่เธอกลับกล้ากว่าที่ผมคิดไว้
จากที่ยิ้มอยู่ผมก็ค่อยๆ หุบยิ้ม ก็อย่างที่รู้กัน ผู้หญิงสมัยนี้เปิดเผยมากกว่าเมื่อก่อน
"จะตอบว่าไงดีล่ะครับ"
"ไม่รู้ค่ะ กัญก็ถามไปงั้นแหละ คนหล่อๆ อย่างคุณเป็งคงไม่โสดหรอก ใช่ไหมคะ"
สาวเจ้ายิ้มอีกแล้ว ทำให้ผมเข้าใจเลยว่าทำไมผู้ชายถึงแพ้ความอ่อนหวานของผู้หญิง
พอเจอกับตัวเองเข้าก็เลยรู้ว่ามันยากแค่ไหนที่จะต้านทาน
บวกกับเขี้ยวเสน่ห์ของเธอด้วยก็ยิ่งแล้วใหญ่ ยากกว่าอีกหลายเท่าตัวเลย
"ก็..." ผมโคลงศีรษะพร้อมกับขำเบาๆ
"อึกอักแบบนี้ มีแล้วแน่ๆ เลย"
กัญชพรดูคลายความเขินอายลงเมื่อเธอกำลังสงสัยว่าผมคงมีแฟนแล้ว
จะให้ผมโกหกก็คงใช่ที่ แต่กระนั้น ผมก็ไม่ได้บอกออกไปตรงๆ
เจกับแอนกลับมาที่โต๊ะอาหารพอดี ผมกับกัญชพรจึงยุติการสนทนาไว้แต่เพียงเท่านี้
หลังจากนั้นเราก็คุยกันเรื่องทั่วๆ ไป แต่เผลอเมื่อไหร่ผมกับกัญชพรก็มักจะสบตากันบ่อยๆ
หลังจากอาหารเย็น เราทั้งสี่คนต่างก็แยกย้ายกันไปพักผ่อนตามอัธยาศัย
เจกับแอนไปเดินเล่นที่สระว่ายน้ำ กัญชพรขอตัวไปพักผ่อนที่ห้องพัก
ส่วนผม ตอนแรกว่าจะขึ้นห้องพักเลยเหมือนกัน แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจตามเจและแอนมา
แรกๆ เราสามคนก็เดินคุยกันอย่างสบายอารมณ์ แต่สักพักผมก็แยกตัวออกมาเดินคนเดียว
หยิบมือถือขึ้นมาแล้วก็เช็คไลน์เป็นอันดับแรก เผื่อว่ามีใครติดต่องานเข้ามา แต่ก็ไม่มีอะไร
จากนั้นจึงเปิดดูเฟสบุ๊คดูความเคลื่อนไหวของคนรู้จักว่าทำอะไรกันบ้าง
เลื่อนไปเลื่อนมาก็เจอกับโพสต์ที่ทำให้ผมถึงกับอึ้ง
คานินไม่ค่อยโพสต์บนเฟสบุ๊คเท่าไหร่ แต่วันนี้มาแปลกเพราะโพสต์หลายภาพเลย
แต่ละภาพนั้นล้วนแล้วแต่กำลังคลอเคลียกับอัญญาในผับที่ไหนสักแห่ง
ดูท่าทางว่าจะเมามากเสียด้วย คนที่ไม่เคยรู้จักเห็นแล้วต้องคิดว่าสองคนนี้เป็นแฟนกันแน่
ผมเลื่อนดูภาพที่คานินโพสต์จนหมดทุกภาพด้วยอาการมือไม้สั่นเทา
ตอนแรกกะว่าจะโทรหาคานินโดยตรง แต่พอนึกได้ว่าไม่ควรก็โทรหาเพื่อนรักแทน
"ไอ้ภู มึงมีเฟสคานินหรือเปล่า มึงเห็นหรือยัง" พอเพื่อนรับสายผมก็เข้าเรื่องทันที
"เออ เห็นแล้ว" ภูริชตอบมาอย่างกับไม่มีอะไรสำคัญ
"เห็นแล้ว" ผมทวนเสียงสูง "ก็ไหนว่ามึงจะช่วยดูแลคานินให้กูไง" ผมโอดครวญ
"เฮ้ย กูไม่ได้ตัวติดกับคานินนะเว้ย แล้วอีกอย่าง...มันก็เป็นสิทธิ์ของคานินนี่หว่า"
"แต่คานินเป็นแฟนกูอยู่นะเว้ย มึงรู้ไหมว่าผู้หญิงในรูปที่ชื่ออัญน่ะ จ้องจะงาบคานินอยู่
ไปเที่ยวผับด้วยกันแบบนี้ ไม่รู้ว่าไปถึงไหนต่อไหนกันแล้ว โอ๊ย...เครียดว่ะ"
"มึงหึงเหรอ"
"เออดิ" ผมยอมรับตามตรง ถ้ากลับตอนนี้ได้ผมคงกลับไปทันที
"หึงทำไมวะ มึงมีสาว คานินก็มีสาวมั่ง ยุติธรรมดีออก"
"เฮ้ยไอ้ภู มึงจะเอาไงกันแน่ ไหนว่ามึงจะช่วยกูไง ทำไมมึงพูดเหมือนอยากให้คานินเลิกกับกูวะ"
"เปล่าเว้ย" ภูริชรีบแก้ตัว "แต่มึงก็ต้องเข้าใจคานินนะเว้ย เขากำลังเครียดๆ อยู่
ก็คงอยากผ่อนคลายบ้างอะไรบ้าง ไม่มีอะไรหรอกน่า อย่าคิดมากเพื่อน"
"ไม่คิดมากได้ไงวะ กูไม่ไว้ใจผู้หญิงที่ชื่ออัญเลยนะเว้ย คราวก่อนคานินก็เกือบไปทีแล้ว"
"มึงไม่ไว้ใจคานินเหรอไอ้เป็ง คานินไม่ทำอย่างงั้นหรอกน่า"
"คานินไม่ทำ แต่อัญน่ะไม่แน่ กูกลัวเว้ย ยังไงๆ มึงก็ช่วยดูให้กูหน่อยละกัน"
ผมบอกอย่างจนปัญญา ผมอยู่ไกลขนาดนี้ แถมยังคุยกับคานินไม่ได้อีก ก็ทำได้แค่นี้แหละ
"เออๆ เดี๋ยวกูดูให้ พรุ่งนี้ก็จะไปหาคานินที่ร้านแล้วคุยกับเขาดู"
"ขอบใจมากเพื่อน อย่าลืมนะเว้ย ฝากเตือนคานินเรื่องอัญด้วย อย่าไปไหนกับอัญแบบนี้บ่อยๆ"
"เออๆ เดี๋ยวจะบอกให้ แค่นี้ก่อนนะเว้ย ม๊ากูโทรมา"
"เดี๋ยวๆๆ พ่อกับแม่ของคานินมาวันมะรืนนี้ใช่ไหม"
"ใช่ๆ แค่นี้ก่อนนะเว้ย กูมีธุระกับม๊านิดนึง"
"เออๆ"
จบการสนทนาปุ๊บผมก็ถอนหายใจปั๊บ ไม่ทันจะได้ทำอะไร เจก็เดินยิ้มแฉ่งเข้ามาหาผม
"พี่เป็ง พี่เป็งได้คำตอบแล้วใช่ไหมว่าจะเลือกใคร"
ผมหน้านิ่วคิ้วขมวดอีกรอบ เพิ่งเครียดกับเรื่องคานินหยกๆ นี่เจก็จะทำให้เครียดอีกแล้วเหรอ
"เจรู้ได้ยังไง"
รุ่นน้องหน้าหวานของผมเอามือล้วงกระเป๋า ยิ้มมีเลศนัย
"แหม...กินข้าวไป สบตากันไป ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เลยนะพี่
สรุปว่า...คนนี้ตัวจริงของพี่เป็งใช่ไหมครับ ถ้างั้น...ผมขอจีบคานินนะครับพี่ เนี่ย...ผมมีเบอร์แล้ว
ขอโทรหาคานินคืนนี้เลยละกันนะครับ"
ผมเกือบจะหลุดปากเรียกเจว่า "ไอ้เจ" อยู่แล้วเชียว พอดีเจวิ่งหนีไปซะก่อน แอนก็หายไปด้วย
จะไม่ให้ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ได้ยังไงล่ะ ที่ผมทำไปทั้งหมดก็มาจากที่เจแนะนำทั้งนั้นแหละ
"อะไรวะเนี่ย!" ผมสบถกับตัวเองเบาๆ อย่างหัวเสีย
การสื่อสารอย่างสันติที่เรียนมาตั้งหลายปีช่วยผมไม่ได้ซะแล้ว
ตอนนี้ผมอยากจะสื่อสารอย่างรุนแรงซะมากกว่า
มึง! ไอ้เจนะไอ้เจ!
TBC...
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
