หัวข้อ: สัตว์ประหลาด(30 Days of Something Disgusting) - เปิดจองตั้งแต่วันนี้ -20/10/58

[MOMAMi_96]

คุณคนเขียนยังคงไม่ทำให้เราผิดหวังเช่นเคย  ตบมือแบบรัว ๆ กับความยอดเยี่ยมของเรื่องราว ที่สามารถนำตัวละครประหลาด ๆ ที่เราเคยได้อ่านได้ดูแบบสยอง ๆ กันมาแล้วมาร้อยเรียงเรื่องราวได้อย่างน่าสนใจกับมุมมองดี ๆ อ่านไปแล้วทำให้เราได้คิดว่าระหว่างมนุษย์กับโจ๊กใครกันแน่ที่เป็นสัตว์ประหลาด พวกเขาอาจจะหน้าตาไม่เจริญหูเจริญตามองแล้วไม่สวยงามแต่จิตใจของเขากับสวยงามซื่อตรงและไม่บิดเบี้ยว กินคือกิน รักคือรัก มนุษย์เสียอีกที่จิตใจนั้นยากแท้หยั่งถึง อ่านแต่ละตอนนี่คาดเดาไม่ถูกเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป เพราะคนเขียนมีลูกเล่นมาให้เราได้แปลกใจตลอด และตอนท้ายแบบเสียน้ำตาเลย แบบมันเศร้าอยู่ในอกน่ะ และช่วงตอนพิเศษเราต้องขอบคุณคนเขียนจริง ๆ ที่มาทำให้หัวใจเราชื่นบานน่ะ เลยอดฟินไม่ได้ว่าจะมีภาคสองไหม แต่คงไม่ดีน่ะ กลัวไม่ฟิน เอาแบบตอนพิเศษสักอีกตอนสองตอนน่าจะดีกว่า
อ้อ และ ตกลงเต๋าก้อมีอะไรมากกว่าที่คิดจริง ๆ เพราะนายช่างผิดปกติมนุษย์เกินน่ะ  เรื่องนี้แม้จะดราม่ากว่ากลับมาจากนรกแต่ก้อให้ความสนุกความฟินได้ไม่แพ้กันจริง ๆ  สมัครเป็นแฟนคลับเลยจ้า เสียดายคนเขียนไม่มีเฟซเลยไม่สามารถติดตามว่ามีอะไรมาอัพเดท หรือเปิดเรื่องใหม่หรือยัง รู้เรื่องนี้จากทางสกาเล็ตน่ะจ้ะ

อยากกดไลค์ให้สักแสนล้านรอบ 'ใครกันแน่ที่เป็นสัตว์ประหลาด' มันตรงจริงๆค่ะเพราะโจ๊กบริสุทธิ์มากๆ 
ปล.สร้างเพจเถอะค่ะได้ตามไปกดไลค์ ตามไปฟอลโล่ววววววว

[rinny]

กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆ สกรีมแปป ในที่สุดต้นกล้ากับโจ๊กก็ได้กลับมาเจอกันแล้วววว ><

[darling]

อยากได้ตอนหวานๆอีกสัก 10 หรือ 20 ตอนดี เอิ่ม...ขอมากไปป่ะ 

[~ ฤดูใบไม้ผลิ ~]

ในที่สุดก็ได้เจอกันแล้ววววว 
อย่าเพิ่งจบเลยน้าา เอาอีกๆ อยากอ่านโจ๊กกับกล้าไปเรื่อยๆเลย 

[hormonesyj]

สัตว์ประหลาดเป็นมนุษย์ดีๆนี่เอง เฮ้อ สงสารโจ๊กมากเลยอ่ะ
ได้เจอกล้าแล้ว ไปอยู่ด้วยกันน้าาาาา 

[mutyamania]

ตอบหลายๆคอมเม้นท์นะคะ

คือคนแต่งก็ทำเป็นยั่วแย็บไปอย่างนั้นเองแหละค่ะ  ตอนพิเศษต้องมีแน่นอนอยู่แล้ว  และสุดท้ายเรื่องนี้ก็แฮปปี้เอนดิ้งอย่างที่มันควรจะเป็น  อย่างที่เคยบอกเอาไว้จริงๆนั่นแหละ  มิได้โกหก อิอิอิ

แต่ใจหนึ่งคิดว่าตอนจบแบบไม่ต้องมีตอนพิเศษมันสมบูรณ์อยู่ในตัวเองแล้วนะคะ  แบบให้โจ๊กตายไปเลยแล้วกล้าก็มีความสุขแบบขื่นๆจากความฝัน  มันก็ดูเป็นผลกรรมของกล้าดี  ส่วนลูกเต๋าที่ไม่ได้ดีไปเสียทั้งหมด  แต่มีมุมสีเทา  และมีปมในเรื่องของครอบครัว  อีกทั้งยังเคยตายไปแล้วแต่ถูกดึงกลับมา  นางก็เหมาะที่จะพบกับบทสรุปอันแสนสยองแบบนี้แหละ  เพราะในหนังฝรั่งหลายเรื่อง  ตัวละครที่ฟื้นกลับมาจากความตายมักมีบางอย่างในตัวที่เปลี่ยนไป (คนเปลี่ยนหัวคน ,กลับมาจากป่าช้า 1-2 , etc.)  ส่วนต้นกล้าตอนที่โจ๊กช่วย  นางยังไม่ตายแค่เดี้ยงไปเท่านั้น และตัวละครที่เลวแบบสุดขั้วอย่างไอ้เสือ(ที่มีความดีอยู่น้อยมาก) ก็มีจุดจบที่น่าสมเพชเช่นกัน(คาแรคเตอร์แบบรู้ดีชั่วแต่ยังทำ)

รวมไปถึงตัวละครสมทบอื่นๆอย่างไอ้ชด(ตายคนแรก) แม่พร  หญิงที่ขาดความรักไม่ได้และโหดสุดเมื่อถูกนอกใจ  เจ๊กุหลาบ  ผู้รอดชีวิตจากสัตว์ประหลาดตัวก่อน  แต่ต้องมาจบชีวิตเพราะช่วยกล้า ล้วนมีบทสรุปที่สาสมและเติมเต็มให้เรื่องนี้สมบูรณ์

ที่ขาดไม่ได้คือชายแก่ลึกลับผู้มีหน้าที่ผลิตและแจกจ่ายสัตว์ประหลาดน่ารัก ๆ ความจริงแล้วแกเป็นปิศาจ ซาตาน  หรือนายหน้าจากอเวจีกันแน่นะ  ไม่มีแกก็ไม่มีน้องโจ๊กนะ.....กิ๊

ส่วนตอนพิเศษนี่แต่งมาเพื่อให้คนอ่านได้ยิ้มได้ชุ่มชื้นหัวใจกันบ้างน่ะค่ะ  เห็นว่าเศร้าสร้อยกันมาทั้งเรื่องแล้ว  ถ้าเป็นหนังก็คงเป็น alternate ending หรือฉากที่ถูกตัดออก  อะไรประมาณนั้นมากกว่า  เพราะเรื่องนี้มันสมบูรณ์จริงๆในตอนสุดท้ายอยู่แล้ว

ปล.ขอไปดูแฟนเพจชาวบ้านก่อนนะคะ  ว่ามีอะไรกันบ้าง  น่าทำเนอะ  ทำแล้วจะบอกนะจ๊ะ  อย่าลืมมาไลค์กันเยอะๆนิ

[hormonesyj]

รอเสมอค่ะคนเขียน 

[plengpit]

รักคนเขียนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน

[ikou]

  สุดยอดจริงๆ 

[mutyamania]

ทำแฟนเพจแล้วนะคะ  มาเม้าส์ห....มอยกันได้
พูดคุยกุ๊งกิ๊ง...จุ๊งจิ๊ง....ฟรุ๊งฟริ๊ง....งุงิ..คุคิคะ
มานั่งอ่านตัวละครเวิ่นเว้อความในใจกันได้ที่นี่



https://www.facebook.com/MutyaWhoCameBackFromTheDead

[ohho99]

แอบไปส่องในเฟสคนเขียนมาแล้ว โจ๊กน่ารักมากมายค่ะ
ถือว่าเป็นตอนจบที่สวยงามและสมบูรณ์ที่สุดแล้วค่ะ
ทุกคนมีจุดสรุปลงตัวอย่างที่คนเขียนบอก รออ่านตอนพิเศษนะคะ
ชื่อคนเขียนไม่เคยทำให้ผิดหวังเลยค่ะ ชอบมากๆๆ


+1 เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^

[kaew203]

ทำแฟนเพจแล้วนะคะ  มาเม้าส์ห....มอยกันได้
พูดคุยกุ๊งกิ๊ง...จุ๊งจิ๊ง....ฟรุ๊งฟริ๊ง....งุงิ..คุคิคะ
มานั่งอ่านตัวละครเวิ่นเว้อความในใจกันได้ที่นี่



https://www.facebook.com/MutyaWhoCameBackFromTheDead

มะ มะ เมาท์อะไรนะคะ!
5555  ตามไปกดไลค์มาแล้วค่ะ
รักน้องโจ็กก

[GBlk]

ฝีมือไปไกลกว่าเรื่องแรก เป็นหนังคนละม้วนเลย

แรกๆ เสน่ห์อยู่ที่ความแหวกแนว และคาดเดายาก แต่สำนวนยังไม่เนียน และพล็อตยังไม่แน่น

ก็พัฒนาขึ้นทุกเรื่อง

จนพอมาถึงเรื่องนี้ มันแน่นไปหมด เยี่ยมจริงๆ

และยังคงรักษาเอกลักษณ์ของพล็อตแหวกๆ ไว้อย่างเสมอ

[Moose]

จะบอกว่าตอนจบแบบนั้นมันก็เหมาะสมกันแล้วกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่อดเศร้าไม่ได้จริงๆ ยังดีที่มีตอนพิเศษมาให้ อย่างน้อยก็ยังทำให้โจ๊กได้สมหวัง ได้เจอกันคนโจ๊กรัก และรักโจ๊ก  #เม้นทั้งน้ำตา 

[tamako]

สรุปเรื่องนี้โจ๊กดีสุด และน่าสงสารสุดสินะ

[em1979]

เพิ่งได้มาอ่าน ร้องไห้สงสารโจ๊กตั้งแต่วันที่ 10 จนจบ
ขอตอนพิเศษหวานๆ ให้เห็นโจ๊กมีความสุขสมหวังสักตอนเถอะ

ขอร้อง พลีสสสสสสสสสสสสสส

[zaszaq]

  คิดถึงนะโจ๊ก   


สนุกมากๆค่ะ 

[jamlovenami]

อ๊ายยยยย ไม่เจ็บ แต่ไม่จบค่ะ 

ชอบอ่ะะะ อยากอ่านตอนต่อ แบบ คนแต่งเหมือนไม่ได้มาแต่งแบบให้คนอ่านอยากจบอ่ะ 5555

จริงๆนึกว่ามันจบตั้งแต่วันที่ 30 นะ แต่พอมีตอนพิเศษแค่นั้นแหละคุณเอ๋ยย

อยากอ่านต่อแหงะ    ชอบๆๆๆ กระทืบไลค์รัวๆเลยค่ะ มาลงแบบตอนพิเศษก็ได้ค่ะ

พอให้รู้ว่าหลังจากนี้ที่สองคนนี้อยู่ด้วยกันรึเปล่า? แล้วมันจะเป็นยังไง? จบแบบนั้นเลยก็ได้ค่ะ แหะๆ

รักหนูโจ๊ก+หน่องกล้า     

ปล.แอบสงสารลูกเต๋านะ ฟื้นจากความตายมาได้ แต่ดั๊นนนน ไม่ได้เป็นมนุษย์ปกติกับเค้าอีก แถมไม่ได้อยู่กับกล้า เหมือนการที่โจ๊กยอมตายเพื่อให้ลูกเต๋ารับความกระหายเลือดมาอีกที - - แถมพออยากตาย ก็ดั๊นไม่ได้ตายอีกอยู่ดี เออ คนเรา 

[Biwty...]

 

[hormonesyj]

มารอตอนพิเศษค่ะ 

[waterlily]

มารอตอนพิเศษ ของกล้ากับโจ๊ก

[Feporchz]

ได้มีโอกาสมาอ่านนิยายของคุณมัสยาครั้งเเรกค่ะ
ประทับใจกับเรื่องกลับมาจากนรกมาก
ก็เลยตามมาอ่านเรื่องนี้ต่อ
บ่อน้ำตาเเตกเลยค่ะตอนที่โจ๊กช่วยลูกเต๋าไว้
ณ จุดๆนั้นมันตื้อเลยค่ะ
นึกว่าจะจบเเบบ Bad end โดยต้นกล้าคู่กับลูกเต๋าซะเเล้ว
ในใจเราเชียร์โจ๊กมากค่ะ 555
ตอนเราอ่านเราไม่ชอบลูกเต๋าเลยค่ะ
ในใจก็คิดว่าจะมาเเบบหยกรึเปล่า 555
เเล้วก็นะ คิดไว้ไม่มีผิด
อ่อ .. มาต่อตอนพิเศษไวๆนะคะ
ป.ล. รักคนเขียนนะคะ 555
เเล้วก็ชอบพล็อตเเละการวางเรื่องมากค่ะ

[NaOYaII]

 

รักโจ๊กนะ

[แฟนตาเซีย]

ฮือออออ

[Anyann]

สุดยอดเลยเรื่องนี้ ครบทุกรสจริงๆ
อ่านแล้วหลงโจ๊กเลย สงสารอะ พระเอกตัวจริงต้องเค้าคนนี้นี่แหละ

อ่านถึงตอนจบนึกว่าจะต้องอ่านแล้วเก็บไปอึนๆต่อคนเดียวแล้ว แต่อ่านตอนพิเศษละฟินเลยค่ะ
ได้แค่นี้ก็เอาละ อย่างน้อยก็ให้โอกาสโจ๊กมีความสุขกับเค้าบ้าง

สุดท้ายก็ ชอบมากเลยค่ะ จะติดตามผลงานเรื่องต่อๆไปนะคะ 

[mutyamania]

ตอนพิเศษ เด็กชายสัตว์ประหลาดกับชายหนุ่มผู้โดดเดี่ยว

กี่ปีแล้วนะ  ที่ต้องใช้ชีวิตแบบนี้
อยู่ไปวันๆ  ในบ้านหลังเดิมที่ดูเหมือนจะใหญ่ขึ้นทุกวันในความรู้สึก  ความโดดเดี่ยวมาพร้อมกับความเหงา  เกาะกุมหัวใจที่แต่เดิมเคยด้านชา  ให้ด้านชายิ่งกว่าเก่า
ความฝัน  ดูเหมือนจะเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ชดเชยและเติมเต็มไฟแห่งชีวิต
อย่างน้อยก็ทำให้คนๆหนึ่งได้อยู่อย่างมีความหมาย  ไม่ใช่ของเล่นที่ไขลาน
ในความฝัน
สิ่งที่แม้นอัปลักษณ์ในสายตาคนทั้งโลก  กลับเป็นเพียงสิ่งเดียวที่สวยงามที่สุดสำหรับเขา
ต้นกล้าใช้ชีวิตอยู่กับฝันนั้น  ไม่สนหากใครจะมองว่าหมกมุ่น  ใครจะหาว่าลมๆแล้งๆก็ช่างเถิด
ไม่มีใครรู้เสียหน่อย  ไม่มีใครรู้เรื่องราวเกี่ยวกับตัวเขา  เพราะเขาไม่เคยปริปาก 
ไม่มีเพื่อน  ไม่พูดจา  ไม่สุงสิงกับใคร  จากเด็กหนุ่ม  กลายเป็นชายหนุ่มเต็มตัว  งานที่ทำแม้จะไม่ได้เงินมากมาย  แต่ก็พอหล่อเลี้ยงชีพให้อยู่รอดได้ในแต่ละวัน
ปิดกั้นตัวเอง  ใครสักคนพูดถึงเขาแบบนั้น  ก็จริงอย่างที่เขาว่ากันนั่นแหละ
จนกระทั่งได้เจอเด็กคนนี้
เด็กชายผู้มีใบหน้าประหลาด  ที่โผล่มาในวันที่ฝนกระหน่ำ
ริมฝีปากปริแตกเอ่ยบางอย่างออกมาอย่างแผ่วเบา  และถูกสรรพเสียงที่รายล้อมกลบจนฟังไม่ได้ยิน  แต่เขากลับรู้สึกเหมือนเด็กคนนี้กำลังเรียกชื่อเขา  ทั้งๆที่ไม่รู้จักกัน
กล้า.....ชายหนุ่มอ่านปากของเด็กชายได้เช่นนั้น
และเขาคิดถึงมัน
ตัวประหลาดในความฝันที่มีดวงตาใสซื่อ  กับเขี้ยวที่แหลมคม
อย่างที่เด็กคนนี้มี

โจ๊ก
.
.
.
.
.
.
‘เด็กชายสัตว์ประหลาดเจ้ามาจากไหน’
‘ผมมาจากคณะละครสัตว์ไงครับ’
‘แล้วก่อนหน้านั้นล่ะ’
‘ผมจำไม่ได้แล้ว’

คืนแรกกับความฝันที่ปราศจากไอ้โจ๊ก......คือค่ำคืนที่ทรมานที่สุด
เวลาที่ล่วงผ่านมา  ไม่มีค่ำคืนไหนที่ไม่ฝันถึง  ความฝันกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต  ขณะที่ยามตื่นนั้นช่างไร้ความหมาย  ทว่าคืนนี้มันต่างออกไป  ไม่มีไอ้โจ๊กตัวนั้น  ตัวที่ส่งเสียงร้องน่าชัง  ตัวที่ทำตาใสแป๋วคอยออดอ้อนขอรางวัลจากเขา  หลังจากที่มันสามารถออกเสียงหรือเขียนสะกดคำที่เขาบอกได้อย่างถูกต้อง  ตัวที่ร้องขอให้เขาเล่านิทานก่อนนอนพร้อมกับเกาหัวของมันเบาๆในทุกคืน  แต่เขากลับฝันถึงเรื่องที่ไร้สาระ  เขาฝันเห็นเด็กผู้ชายที่มีฟันเขี้ยวและดวงตาสีแดงเข้มอย่างไอ้โจ๊ก  กำลังร้องเรียกเขาอยู่กลางถนนในคืนพายุกระหน่ำ
ฝนที่ทำเอาตัวเขาเปียกปอน
เปียกปอน
เปียก
“เหี้ยยยย!!!!”
ที่ว่างข้างกายของชายหนุ่มเปียกชื้น  และมีกลิ่นแปลกๆที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดีในวัยเยาว์

“ไอ้หนู”
นี่ไม่ใช่ฝัน  เด็กชายคนนี้....มีดวงตาและฟันที่ไม่เหมือนใคร  เด็กชายที่หน้าละม้ายคล้ายสัตว์ประหลาดที่เขาเคยเลี้ยง  กำลังนั่งกอดเข่าอยู่ตรงมุมห้องรับแขก  และเงยหน้าขึ้นมองด้วยสายตาสำนึกผิด
“.......”
“ปวดฉี่ทำไมไม่เข้าห้องน้ำ....มาฉี่รดที่นอนน้าทำไม....หืม?”
“......”
“พูดภาษาคนได้ไหมเนี่ย”
“ผมขอโทษ”
“เออๆ...ช่างมันเถอะ....ก็ฉี่ไปแล้วนี่นะ....ไปอาบน้ำเสียไป  เดี๋ยวจะพาไปส่งบ้าน”
“บ้าน?”
“ใช่....บ้าน”
“บ้าน.....คืออะไร?”
“หา?”

‘เด็กชายสัตว์ประหลาด  เธอมีบ้านไหม’
‘บ้านคืออะไร?’
‘บ้านไง....เธอไม่รู้จักบ้านหรือ  บ้านก็คือที่อยู่อาศัย’
‘กรงขังไง....กรงขังคือบ้านของผม’

กลายเป็นต้นกล้าที่ต้องพาเด็กชายหน้าตาประหลาดที่แสนจะหวาดกลัวผู้คน  ไปอาบน้ำชำระล้างร่างกายให้สะอาด  เด็กชายประหลาดที่ไม่กล้าแม้แต่จะขยับเขยื้อนตัวไปไหนๆ  หากเขาไม่สั่ง  ชายหนุ่มฉีดน้ำฝักบัวใส่ร่างผอมบางนั่น  ทันทีที่เจอน้ำ  เด็กชายก็สะดุ้งจนตัวโยน
“อย่าดิ้นสิ”
“ผมขอโทษ”
“เคยอาบน้ำบ้างไหมเนี่ย”
“.......”
ไม่มีเสียงโต้ตอบ  เด็กชายไม่พูด  หากเขาไม่ถาม  แต่เอาเข้าจริงเมื่อถูกถาม  ก็ใช่ว่าเด็กคนนี้จะตอบคำถามของเขา  สิ่งที่ออกมาจากปากของเด็กชายมีเพียงคำขอโทษ  กับทวนคำถามของเขาด้วยประโยคคำถามสั้นๆก็เท่านั้น
ผิวหนังขาวซีดจนเห็นเส้นเลือด  เคยโดนแสงแดดบ้างไหม?
รอยแผลเป็นพวกนี้อีกเล่า  เด็กคนนี้ถูกเลี้ยงดูมาแบบไหนกัน
ร่างกายที่ผ่ายผอมแบบนี้  เคยได้กินอาหารดีดีกับเขาบ้างหรือเปล่า
ใบหน้ากับฟันแบบนั้น  จะใช้ชีวิตอยู่ในสังคมได้อย่างไรกันนะ
สรุปแล้วเด็กคนนี้มีชีวิตรอดมาจนโตป่านนี้ได้อย่างไรกัน
ให้เดา....คงจะต้องเจอแต่เรื่องเลวร้าย  อาหารชั้นเลว  และการเลี้ยงดูที่ขาดการเอาใจใส่
“ถ้าไม่มีบ้าน.....อยู่กับน้าไปก่อนไหม”
“ผม....อยู่ได้เหรอครับ”
“ได้สิ”
“..........”
แล้วเด็กชายก็เงียบไปอีกพักใหญ่
“น้าชื่อต้นกล้า.....เราล่ะชื่ออะไร”
“สัตว์ประหลาด....ผมชื่อสัตว์ประหลาด”
ชายหนุ่มถึงกับสะอึกกับคำตอบนั้น  เด็กคนนี้ไม่มีชื่อ  และเพราะหน้าตาแบบนี้  ถึงได้ถูกเรียกอย่างใจร้ายว่าสัตว์ประหลาด  อย่างน้อยไอ้โจ๊กของเขาก็ยังมีชื่อ
“นั่นน่ะ.....มันไม่ใช่ชื่อหรอกนะ”
“มนุษย์ฉลาม....คุณลุงเรียกผมว่ามนุษย์ฉลาม”
“ลุงไหนกัน”
“ลุง....เจ้าของคณะละครสัตว์”
“เราเป็นหลานของเขาหรือ?.....”
“เปล่าครับ”
“ทำงานที่นั่นใช่ไหม.....ใช้แรงงานเด็กมันผิดกฎหมายนะรู้หรือเปล่า”
“ผมแสดง.....แสดงเป็นมนุษย์ฉลาม.....อยู่ในกรงให้คนมาดู”
บ้าไปแล้ว.....นี่คือคนนะ  ไม่ใช่สัตว์  ลุงใจร้ายแบบนี้ขืนปล่อยให้กลับไป  มีหวังคงถูกทารุณอีกแน่  แค่คิด....ชายหนุ่มก็สงสารเด็กคนนี้ขึ้นมาจับใจ
“พอเถอะ.....ต่อไปนี้น้าเรียกเราว่าโจ๊กละกัน”
“โจ๊ก”
“ชอบไหม”
“ครับ”

ต้นกล้าตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกัน  ว่าเหตุใดเขาถึงได้ผูกพันและรู้สึกเป็นห่วงเป็นใยเด็กคนนี้ทั้งๆที่เพิ่งจะรู้จักกัน  เขารู้แค่เพียงว่า  คงจะเป็นคนที่ใจร้ายไม่ต่างจากคนพวกนั้น  หากปล่อยให้เด็กน้อยคนนี้กลับไปเผชิญโลกที่โหดร้ายที่เคยหนีจากมา  เพียงลำพัง

“สวมแว่นนี่ไว้.....แล้วก็ผ้าปิดปาก.....เราจะไปข้างนอกกัน”
“ข้างนอก”
“ใช่......ไปข้างนอก....ไปหาของกินกัน.....”
“ผม.....ไม่อยากไป”
“ทำไมเล่าโจ๊ก”
“ผม......ไม่เหมือนคนอื่น.....คนกลัว.....คนไม่ชอบผม.......ผมน่าเกลียด.......สัตว์ประหลาด...เป็นสัตว์ประหลาด”
“ไม่ใช่สักหน่อย....ไม่ใช่สัตว์ประหลาด....โจ๊ก...กับน้า....เราเหมือนกัน”
“ไม่เหมือน.....คุณน้า....ไม่น่าเกลียด.....คุณน้า....กับคนอื่น....เหมือนกัน....ผมไม่เหมือน....ไม่”
.
.
.
.
.
‘นั่นคืออะไร’ เด็กชายถาม
‘นั่นคือครอบครัว’ ต้นกล้าตอบ
‘ครอบครัวคืออะไร’
‘ครอบครัวคือพ่อกับแม่แล้วก็ลูกไง’ 
‘แล้วครอบครัวของคุณน้าล่ะ’
‘ไม่มีหรอก’
‘แล้วครอบครัวของผมล่ะ’
‘..........’
‘...........’
‘เอางี้ไหม  โจ๊กกับน้า  เรามาเป็นครอบครัวเดียวกันนะ’

กว่าจะยอมออกมาก็ต้องเสียเวลาเกลี้ยกล่อมกันเป็นชั่วโมง
เด็กชายสะดุ้งกับอากาศที่เย็นเฉียบจากแอร์ในซุปเปอร์มาร์เก็ต  ทุกสิ่งรอบตัวล้วนเรียกความสนใจได้เกือบทั้งหมด
โดยเฉพาะตรงนั้น  เด็กชายมองตรงไปยังเบื้องหน้า  ท่ามกลางผู้คนที่เดินกันขวักไขว่จับจ่ายซื้อของกันในวันหยุด
ตรงนั้น....มีผู้ชายตัวโตๆ  กำลังเข็นรถเข็น
มีผู้หญิงที่สวยและดูใจดี
แล้วก็มีเด็กผู้ชายอีกสองคน  คนหนึ่งน่าจะตัวเท่าๆกับเขา  อีกคนหนึ่งตัวนิดเดียว  ในมือถือตุ๊กตาหมี  ทั้งสี่หัวเราะร่ากันอย่างมีความสุข 
ทำไม.....ถึงดูมีความสุขกันจังนะ
ทำไมคนที่ดูแตกต่างกันถึงได้อยู่รวมกันได้
จะมีผู้ชายตัวโตกับผู้หญิงที่มีใบหน้าแบบเขาไหม....แล้วก็เด็กผู้ชายอีกคนที่มีหน้าตาน่าเกลียดแบบเขา
ถ้ามีก็คงดี
ถ้ามีคงไม่โดดเดี่ยวอีกต่อไป
“โจ๊ก......ไปดูนมกับขนมกัน”
“......ให้ผม...ให้ผมใช่ไหม”
“ก็ใช่น่ะสิ  แล้วเดี๋ยวจะพาไปหาเพื่อนน้าที่เป็นหมอเด็กนะ....ตรวจร่างกายดูหน่อย”
“ตรวจ.....ร่างกาย.....”
“ใช่...ให้หมอตรวจ  จะได้รักษา”
“รักษาแล้วผมจะเหมือนน้ากล้าไหม”
“.....เอ่อ.....เรื่องนั้นน่ะ....”
ต้นกล้าไม่สามารถตอบคำถามของเด็กชายได้เลย
.
.
.
.
.
“กล้า.....นายไปเจอเด็กคนนี้ที่ไหน”
ศร....คือเพื่อนร่วมห้องสมัยมัธยมต้นของกล้า  ก่อนที่จะแยกห้องกันตอนขึ้นมัธยมปลาย  เขาทั้งสองไม่ใช่เพื่อนกัน  เป็นเพียงคนรู้จักที่เรียนอยู่โรงเรียนเดียวกันเท่านั้น  หลับจบมัธยมปลาย  ศรสอบติดแพทย์ที่มหาวิทยาลัยชื่อดัง  หลังเรียนจบก็กลับมาเปิดคลินิกที่บ้านเกิด 
เคสของโจ๊กเป็นเคสแรกที่หมอหนุ่มเคยเห็น  ลักษณะความผิดปกติที่ไม่เคยพานพบมาก่อนทั้งในตำราแพทย์  และประสบการณ์ที่ผ่านมา  หน้าตาแบบนี้ไม่น่าจะมีอยู่จริงบนโลกใบนี้ด้วยซ้ำ  หากสื่อรู้เรื่องนี้  คงกลายเป็นเรื่องดังกระฉ่อน  ทั้งทางการแพทย์  และทางโลก
ต้นกล้าไม่กลัว....หากเกิดอะไรขึ้น 
ก็ในเมื่อเขาเป็นคนบอกกับโจ๊กเอง  ว่าโจ๊กก็เป็นมนุษย์คนหนึ่ง  ไม่มีเหตุผลที่ต้องหลบๆซ่อน  หากป่วยเป็นโรค  จะได้รักษาได้ทัน 
“ก็.....เป็นเด็กที่ค่อนข้างแข็งแรงเลยทีเดียว  ถึงจะถูกเลี้ยงมาไม่ดีนักก็เถอะ  นายไม่ต้องห่วง”  ศรบอกกับเพื่อนร่วมโลกให้เข้าใจ  ก่อนจะสั่งจ่ายยาบำรุงให้สองสามอย่าง  เพื่อเอากลับไปกินที่บ้าน
“เหลือ....ค่อยยังชั่ว”
“แต่ถ้ามีอาการอะไรก็รีบพามาหาเราก็แล้วกัน  ถ้ามีอะไรร้ายแรงเกินกำลัง  ก็ส่งเข้ากรุงเทพได้  นายพยายามให้เขากินเยอะๆก็แล้วกันนะ”
“อืมมมม”
“แล้ว....นายจะทำยังไงต่อไป”  ศรถามอย่างเป็นห่วง
“ก็ทำทุกอย่างให้ถูกต้อง  จะเกิดอะไรขึ้นก็ค่อยว่ากัน  แต่ถ้าเราได้เลี้ยงเขา  เราก็จะเลี้ยงให้ดีที่สุด  ให้เขาได้อยู่ได้ด้วยตัวเอง” 
ศรพยักหน้าอย่างเห็นด้วย
.
.
.
.
.
.
‘ครอบครัวต้องมีพ่อกับแม่  แล้วก็ลูก  คุณน้ากับผม  เรามีสองคน  ไม่ใช่ครอบครัว’
‘ไม่จำเป็นหรอก  เพราะโจ๊กกับน้า  เราไม่เหมือนใคร’
‘คุณน้าเหมือน  เหมือนคนอื่นๆ  โจ๊กต่างหากที่ไม่เหมือน’
‘ครอบครัวต้องมีความรัก  ถึงมีครบพ่อแม่ลูก  ถ้าไม่มีรัก  ก็ไม่ใช่ครอบครัว’
‘รักคืออะไร’
‘น้าก็ไม่รู้’
‘........’
‘แต่โจ๊กกับน้า....เราจะเรียนรู้ไปด้วยกัน’

สองปีผ่านไป  เด็กชายก็เรียนรู้ที่จะมีความสุข
ได้เข้าเรียน....
ได้มีเพื่อน.....
อาจจะช้าไปเสียหน่อยกับการเริ่มต้นใหม่ทุกอย่าง  แต่เพราะไม่ได้อยู่ลำพังอีกต่อไปแล้ว  นับจากนี้เด็กชายไม่ได้สู้ตัวคนเดียว  เป็นครั้งแรกที่เด็กชายรู้สึกว่าตัวเองก็เป็นสิ่งสำคัญของโลกใบนี้อยู่เหมือนกัน  ในช่วงแรกสื่อมวลชนให้ความสนใจ  มีทั้งคนที่อยากจะจับไปทดลอง  ทว่าไม่อาจต้านทานกระแสสังคมจนต้องรามือไป  อย่างน้อยตัวประหลาดอย่างเขายังมีคนเห็นพ้องว่าเขาคือมนุษย์  และพึงได้รับสิทธิ์อย่างที่มนุษย์คนหนึ่งพึงจะได้รับ  มีทั้งคนที่ยื่นมือเข้ามาเพื่อที่จะช่วยเหลือค่ารักษา  แม้เด็กชายไม่อาจเปลี่ยนสิ่งที่มีมาแต่กำเนิดได้  แต่ไม่มีใครอยากจะพาเขาไปเลี้ยง  เด็กชายกับน้ากล้าจึงยังได้อยู่ด้วยกัน
ครอบครัวที่สมบูรณ์...แม้สมาชิกจะไม่ครบถ้วน
คนอื่นเปลี่ยนจากหวาดกลัวมาเป็นชอบเขา  แม้จะถูกล้อบ้าง  ถูกรังเกียจบ้าง  แต่ก็ไม่ใช่สิ่งแปลกใหม่อะไร  สำหรับเด็กชายคนหนึ่งที่ถูกทารุณทั้งร่างกายและจิตใจมาตลอดชีวิต

‘น้ากล้าเป็นผู้ชาย  โจ๊กก็เป็นผู้ชาย  เรามีลูกไม่ได้หรอก’
‘เด็กโง่เอ๊ย.....งั้นโจ๊กเป็นลูกน้าไหมล่ะ’
‘ไม่เอา....โจ๊กอยากเป็นพ่อ....เป็นพ่อ....น้ากล้าเป็นแม่ได้ไหม....แล้ว...แล้ว.....โจ๊กตัวเล็กเป็นลูก’ เด็กชายชูเจ้าตุ๊กตาตัวเก่าที่ถูกเก็บรักษาเป็นอย่างดี  เจ้าตุ๊กตาที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นของเจ้าสัตว์ประหลาดน่าเกลียดที่ชื่อไอ้โจ๊ก
‘หึหึหึ  ได้สิ  แล้วแต่โจ๊กเลย’

จากเด็กชาย....กลายเป็นหนุ่มน้อย  เด็กหนุ่มได้รับการช่วยเหลือและเลี้ยงดูอย่างดีจนสูงใหญ่
แต่ถึงจะสูงแค่ไหน  หนุ่มน้อยกลับมีจิตใจที่บริสุทธิ์ไร้เดียงสา
ตุ๊กตาตัวนั้น....ตัวที่ต้นกล้าเคยซื้อให้เจ้าสัตว์ประหลาด  ถูกเก็บรักษาเป็นอย่างดี  และกลายมาเป็นตัวโปรดของเด็กหนุ่ม  เจ้าโจ๊กตัวเล็กที่มีใบหน้าน่าชัง  ถูกเด็กหนุ่มกอดนอนทุกคืน  โจ๊กหลับไปพร้อมๆกับมัน  หลังจากฟังนิทานจนจบ  เสียงเย็นๆที่ฟังดูเย็นชาสำหรับคนอื่น  กลับเป็นเสียงที่ฟังแล้วอบอุ่นหัวใจมากที่สุด 

‘น้ากล้า.......คือ.....โจ๊กว่าโจ๊ก.....รัก....รักน้ากล้าแล้วล่ะ  น้ากล้ารักโจ๊กไหม’
‘รักสิ  น้ารักเราที่สุดเลย’
‘โจ๊กไม่น่ารักหรอก....โจ๊กน่าเกลียดจะตาย....ให้โจ๊กรักน้ากล้าคนเดียวพอแล้ว  น้ากล้าไม่ต้องรักโจ๊กหรอก  โจ๊กไม่เป็นไร’
‘ไม่เป็นไรแล้วร้องไห้ทำไม’
‘โจ๊กแค่เสียใจ.....ที่น้ากล้าจะไม่รักโจ๊ก’
‘ตกลงยังไงเนี่ย....อยากให้น้ารักไหม  ตอบมาอย่าลีลา’
‘รักนิดเดียวก็พอ......แต่รักโจ๊กตลอดไป’

โจ๊กตัวนั้นไม่ได้หายไปไหน  มันถูกเก็บรักษาเอาไว้เป็นอย่างดีในเซฟแห่งความทรงจำ  แต่ในชีวิตจริงที่แสนเหงาของชายหนุ่ม  มีโจ๊กอีกคนหนึ่งเข้ามาแทนที่  ต้นกล้ายังคงฝันถึงไอ้โจ๊กตัวนั้นเป็นครั้งคราว  ขณะที่เจ้าต้นไม้ประหลาดนั้นยังคงตั้งตระหง่าน  คอยปกปักคุ้มครองเขาเหมือนที่เคยเป็นมา

‘น้ากล้า......เขี้ยวโจ๊กขาวไหม  คุณหมอขูดหินปูนให้เกลี้ยงเลย’
‘ขาวสิ’
‘หมอชมว่าโจ๊ก....ล้อ.....หล่อ  หน้ากล้าว่าโจ๊กหล่อไหม’
‘มันแน่นอนอยู่แล้วหลานน้า’
‘หล่อกว่าน้ากล้าไหม’
‘ไม่รู้สิ....คงงั้นมั้ง’
‘น้ากล้าอย่าอิจฉาโจ๊กเลยนะ’
‘เอ้า...ไอ้นี่’
‘ก็คนมันหล่ออ่ะ’
‘หึหึหึ......ครับ....หล่อครับ  หล่อกว่าน้าอีก’
‘ยอมรับแล้วล่ะสิว่าโจ๊กหล่อ’

สองน้าหลานใช้ชีวิตร่วมกันอย่างมีความสุข  ชีวิตที่เคยเหี่ยวเฉาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม  จวบจนกระทั่งความเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่เข้ามาเยือนอีกครั้ง
สัตว์ประหลาดหนุ่มเริ่มมีความรัก....
และความต้องการ....
“น้ากล้า......”  เด็กหนุ่มเอ่ยอย่างเคอะเขิน  แม้ว่าแววตากับเขี้ยวแหลมๆจะทำให้ดูน่าสะพรึงมากก็ตาม
“ว่าไง....อ้อนแบบนี้อย่างได้อะไรหรือเปล่า”  จะมีก็แต่ผู้เป็นน้าที่มองเห็นความออดอ้อนในแววตาคู่นั้น  ชายหนุ่มขยี้หัวหลานชายอย่างเอ็นดู
“โจ๊กจะมีแฟนแล้วนะ.....มีคนมาจีบโจ๊กด้วย....เป็นรุ่นพี่.....นิสัยดีมากๆเลย”
“งั้นเหรอ.....ก็.....ดีแล้วนี่”
“พี่ฟางไม่กลัวโจ๊ก  แถมยังชวนโจ๊กไปดูหนังด้วยนะ”
“เมื่อไหร่ล่ะ”
“พรุ่งนี้ครับ....โจ๊กคงกลับมืดหน่อย  น้ากล้าอนุญาตไหม.....”
“ตามใจสิ”

..แปล๊บ...
ชายหนุ่มรู้สึกชาวาบในอกอย่างบอกไม่ถูก
เขาควรดีใจ....แต่กลับรู้สึกเป็นห่วง
เด็กหนุ่มไม่เหมือนใคร  ใบหน้าแบบนั้น  จะมีสักกี่คนที่ยอมรับ  แล้วมองเข้าไปในเนื้อแท้ที่บริสุทธิ์
ใครจะรู้ว่าเจ้าโจ๊กนั้นรักแมว....และมักจะร้องไห้ออกมาทุกครั้งที่เห็นสัตว์เล็กๆนอนตายอย่างเดียวดายอยู่ริมถนน
โจ๊กที่มีจิตใจอ่อนโยนเกินคนปกติ
เด็กผู้หญิงคนนั้นจะมาดีหรือเปล่า
จะมาหลอกเจ้าโจ๊กไหม
อยากจะพูดสิ่งที่คิดออกไป  แต่ทำไม่ได้เลย  เพราะเขาเอง....เขาเองที่ย้ำกับเด็กคนนี้มาตลอด  ย้ำว่าเจ้าโจ๊กนั้นปกติและเหมือนกับคนอื่นๆ 
แต่ความจริงแล้วมันไม่ใช่
โลกนี้มันไม่ได้สวยงามขนาดนั้น

วันต่อมา
หลานชายเปิดประตูเข้ามาด้วยหน้าตาตื่น
“น้ากล้า”
“ไปดูหนังมาสนุกไหม”
เด็กหนุ่มไม่ตอบ  แต่กลับโผเข้ากอดเสียแน่น
“เป็นอะไร.....ร้องไห้ทำไม”
“พี่ฟางแกล้งโจ๊ก.....โจ๊กหนีมา.....พี่ฟางแกล้ง”
“แกล้ง....เขาแกล้งอะไรให้โจ๊กเสียใจงั้นหรือ”
“โจ๊ก....โจ๊ก”
เด็กหนุ่มหน้าแดงจัด  ดูๆไปแล้วก็น่าเอ็นดูดีเหมือนกัน
“พี่ฟางจะ........ปล้ำโจ๊ก”
“เฮ้ยยยย”
“พี่ฟางพูดออกมา...โจ๊กไม่ชอบเลย.....พี่ฟางชอบทำแบบนั้นกับสัตว์....พี่ฟางเป็นคนแปลก.....แต่โจ๊กไม่ใช่ของแปลกนะ....โจ๊กทั้งโมโหทั้งเสียใจ.....โจ๊กไม่เคยคิดแบบนั้นเลย.....โจ๊กนึกว่าเราจะแค่จับมือกันเฉยๆ...จับมือแล้วก็มองตากันแบบในละคร....”
“ขวัญเอ๊ย....ขวัญมานะหลานน้า....ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”
“น้ากล้า”
“หืม”
“น้ากล้าไม่มีแฟนบ้างเหรอ.....น้ากล้ามีแฟนสิ  โจ๊กจะได้เรียนรู้จากน้ากล้าไง”
เจ้าสัตว์ประหลาดเอย.....เจ้าช่างอ่อนต่อโลกเสียจริง

โจ๊กชอบเฝ้าดูน้ากล้าอยู่ห่างๆ
ชอบมองเวลาที่น้ากล้าเอางานกลับมาทำ
น้ากล้าชอบทำหน้านิ่งๆ  แต่เวลายิ้มทีหัวใจของโจ๊กนั้นเต้นไม่เป็นจังหวะ
ตึกตัก
ตึกตัก
แต่ถึงจะไม่ยิ้ม  แค่มองหน้าขรึมๆโจ๊กก็มีความสุขแล้ว
รู้สึกปวดหนึบตรงน้องชาย  และบางครั้งก็เก็บเอาไปฝันลามก
โจ๊กนึกถึงคืนนั้น  ในห้องของฟาง  หญิงสาววิปริตที่เลี้ยงหมาโกลเด้นตัวโตเอาไว้สนองกามกิจของตัวเอง  มันทำให้โจ๊กรู้สึกขยะแขยง  ภาพพี่ฟางคนที่สวยน่ารักและจิตใจดีถูกทำลายลงในคราวเดียว

โจ๊ก.....พี่ขอร้อง...โจ๊กอย่าบอกใครนะ
อื่อ....โจ๊กไม่บอกหรอก....แต่ว่าพี่ฟางอย่ามายุ่งกับโจ๊กอีกเลยนะ....โจ๊กไม่ชอบแบบนี้จริงๆ
โจ๊ก...เกลียดพี่แล้วใช่ไหม
เปล่าเลย...ผิดหวัง...ผิดหวังมากต่างหาก

ภาพพี่ฟางที่ค่อยๆปลดเปลื้องเสื้อผ้าจนเปลือยเปล่า  ไม่ทำให้โจ๊กใจเต้นได้เลย  แต่กลับรู้สึกแบบนั้น  เมื่อเห็นน้ากล้านุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียว  ผิวน้ากล้าขาวจั๊วะ  หัวนมชมพูซีด  หน้าทองมีขนนิดๆดูแล้วน่ารักเซ็กส์ซี่จะตาย
โจ๊ก....เป็นเกย์สินะ
คิดลามกแบบนั้นกลับผู้ชาย....มิหนำซ้ำยังเป็นน้ากล้าอีก
“โจ๊ก.....ทำอะไรอยู่.....อาบน้ำเสร็จยัง”
อย่า...
น้ากล้าอย่าเรียกโจ๊ก....
โจ๊กกำลังทำเรื่องไม่ดี....
โจ๊กกำลังคิดแบบนั้น....นึกถึงน้ากล้าแล้วช่วยตัวเอง....นึกถึงหนังโป๊ชายชายที่แอบโหลดมาดู  แต่จินตนาการเป็นตัวโจ๊กเองกำลังทำแบบนั้นกับน้ากล้าอยู่
อ๊า.....ไอ้โจ๊กลามก....ไอ้ลามก
เสียงน้ากล้าในตอนนี้....มันยิ่งกระตุ้นเข้าไปอีก
“ทำไรเนี่ย....อาบนานจัง....นึกว่าล้มหัวฟาด”
“แหะๆ”
แฮ่กๆ
โจ๊กกำลังหอบ  ดวงตาสีเข้มนั้นจ้องมองอีกฝ่ายอย่างมีความหมาย  ขณะที่ส่วนกลางลำตัวนั้นนูนโป่งขึ้นมาจนมองเห็นได้ชัด  น้ากล้าก้มลงมองแล้วก็หน้าแดง.....
อ๊ากกกก....
อย่ามองนะ...
โจ๊กอายจะแย่แล้ว
“ไปกินข้าวเถอะไป”
“ครับ”

น้ากล้าเองก็ชอบผู้ชายเหรอ

วันหนึ่งโจ๊กแอบเห็นรูปของคนๆนั้น  คนที่ดูคุ้นหน้าเหลือเกิน  น้ากล้าเก็บรูปพวกนั้นเอาไว้ที่ห้องใต้หลังคา 
My Sweet And Sadness
ไดอารี่ของน้ากล้า....
ลูกเต๋า....
น้ากล้าไม่เคยเอ่ยถึงเลย.....ใครกันนะ
หวานแต่ก็เศร้าอย่างนั้นเหรอ....ไม่หรอก  Sweet น่าจะหมายถึงคนรักมากกว่า
ใครกันที่ทำให้น้ากล้ารู้สึกแบบนั้นได้
ถ้าเป็นโจ๊กก็ดีสินะ

11/7/20xx
ครบรอบหนึ่งปีแล้วที่นายหายไป.....
น่าเสียดายที่ผ่านเหตุการณ์มามากมาย  แต่ไม่เคยได้เขียนถึงเลย
มาวันนี้....มันเขียนไม่ออกแล้ว
นึกถึงนาย....น้ำตามันก็เอ่อไปหมด

น้ากล้า.....ร้องไห้...แค่นึกถึงก็ร้องไห้
คนๆนี้ต้องสำคัญมากแน่ๆ

24/7/20xx
ผ่านไปสองปีแล้ว....ตามหานายจนไม่เป็นอันทำอะไร
ไม่มีน้ำตาแล้ว แต่ไม่ได้แปลว่าลืม
นึกถึงคืนแรกของเรา
เรากอดกัน....บนเตียงของนาย
กลิ่นกายของนาย
รอยยิ้มของนาย
อาหารฝีมือนาย
ยังอยู่ในใจ

19/7/20xx
ห้าปีแล้ว.....คงเป็นครั้งสุดท้ายที่เขียนถึง
ไม่รู้จะเขียนอะไร  เพราะไม่ใช่คนชอบเขียน
จะเก็บนายเอาไว้ในกล่องแห่งความทรงจำ
อยู่อย่างโดดเดี่ยว....เหมาะแล้วกับคนเลวๆคนนี้

ไม่จริงเสียหน่อย....น้ากล้าดีที่สุด

“ทำอะไรน่ะโจ๊ก”
“หวาๆๆๆ”
“ซ่อนอะไรเอาไว้ข้างหลัง”
“ผมขอโทษ.....แค่ขึ้นมาทำความสะอาดน่ะครับ....ขอโทษ”   
เด็กหนุ่มค่อยๆส่งไดอารี่ที่ถูกฝุ่นจับจนเกรอะให้น้าชายอย่างรู้สึกผิด
น้ากล้า...หน้าบึ้งมากเลย
คงโกรธโจ๊กมากสินะ
ไอ้โจ๊ก....มึงนี่มันสอดรู้สอดเห็นไม่เข้าเรื่องจริงๆ  เป็นแค่เด็กที่เค้าเก็บมาเลี้ยงแท้ๆ....บ้าเอ๊ย
แค่คิดน้ำตาของเด็กหนุ่มก็ไหลเอ่อ.....ไม่อยากถูกโกรธ....ไม่อยากสร้างปัญหา....ไม่อยากทำอะไรรบกวนจิตใจ
อยากให้น้ากล้ามีความสุข
อยากทำอะไรได้มากกว่านี้
“จะร้องทำไมหืม?....ไอ้ตัวโต....ตัวก็โตทำไมขี้แยจัง”
“น้ากล้า....โจ๊กวุ่นวาย.....กับของสำคัญ....น้ากล้าไม่โกรธเหรอ”
น้าชายคลี่ยิ้ม  ยิ้มที่อ่อนโยนและอบอุ่น  ยิ้มของโจ๊กคนเดียวเท่านั้น  พอได้เห็นรอยยิ้มนั่น  เด็กหนุ่มก็รู้สึกคลายความกังวลลงไปได้มากเลยทีเดียว
“ในนั้นน่ะไม่มีอะไรสำคัญหรอก....น้าเขียนไม่เก่ง....ก็เลยเขียนได้แค่นั้น...ฮึ่ยยย...ไอ้แสบเอ้ยมาแอบอ่านซะได้  ขายหน้าชะมัดเลย...อ่านของเค้าแล้วยังมาร้องห่มร้องไห้อีก”
“น้ากล้าคิดถึงเค้าไหม”
ถามไปแล้ว  ถามเองก็ใจแป้วเอง  ถ้าน้ากล้าบอกว่ายังคิดถึงเล่า....
กลัวคำตอบเหลือเกิน
ไม่อยากให้น้ากล้าคิดถึงใครทั้งนั้นแหละ
“ก็.....นานๆครั้ง....ถามทำไมเหรอ”
“คนๆนั้นสำคัญมากเลยใช่ไหม....” 
ผู้ชายคนนั้น....เด็กหนุ่มเคยฝันถึง  เหมือนที่เคยฝันถึงน้ากล้า.....นิมิตเหล่านั้นมีอะไรซ่อนเร้นอยู่  รูปของเด็กผู้ชายที่มีรอยยิ้มสดใสถูกแปะในสมุดไดอารี่....ช่างละม้ายคล้ายชายในฝันเหลือเกิน 
ลืมไปแล้ว
ตั้งแต่อยู่กับน้ากล้า  เด็กหนุ่มก็ไม่ฝันอะไรแบบนั้นอีก  แต่พอมาวันนี้  ใบหน้าซีดเซียวที่ดูตื่นตะลึงของชายคนนั้นซึ่งมองผ่านม่านตาอันถูกบดบังด้วยเลือดและเครื่องใน  หวนกลับมาอีกครั้ง  ความฝันที่เด็กหนุ่มไม่เคยปริปากบอกเรื่องนี้แก่ใคร  แม้แต่กับน้ากล้าก็เถอะ
“เคยสำคัญน่ะ.....แต่ตอนนี้ไม่แล้ว.....ตอนนี้โจ๊กสำคัญมากที่สุด”
“น้ากล้า....ฮึกฮึก”
“ขี้แยจริงวุ้ย....หึหึ....ถ้าสำคัญน้าคงไม่เก็บมันบนนี้หรอก.....บนนี้สำหรับของที่ไม่ได้ใช้แต่ก็ทิ้งไม่ได้น่ะ....”
“ไม่สำคัญแต่ก็ไม่ลืมใช่ไหมครับ”
“สมุดเล่มนั้นน่ะ....มันไม่มีอะไรหรอกนะ....แต่ถ้าโจ๊กอยากรู้....เรื่องของคนๆนั้น....น้าจะเล่าให้ฟังก็ได้....เรื่องของน้า....กับคนๆนั้น.....แล้วก็ใครอีกคนหนึ่ง.....อยากฟังไหม”
“อยากครับ....โจ๊กอยากรู้เรื่องของน้ากล้า...อยากรู้ที่สุดเลยครับ”
“สัญญากับน้าได้ไหม.....ว่าจะไม่เกลียดน้า....หลังจากที่ฟังจนจบน่ะ”
“โจ๊กเกลียดคนที่รักมากที่สุดไม่ได้หรอก.....ไม่มีวัน...โจ๊กจะไม่มีวันเกลียดคนที่ช่วยชีวิตโจ๊กเป็นอันขาด  น้ากล้าวางใจเถอะ”
“ถ้าอย่างนั้นคืนนี้น้าจะเล่านิทานให้ฟัง......นิทานเรื่องนี้กล่าวถึงสัตว์ประหลาดใจร้ายตนหนึ่ง.....ชื่อของมันก็คือต้นกล้า.....เจ้าสัตว์ประหลาดตัวนี้ทำเรื่องไม่ได้เอาไว้มากพอดูเลย.....ไม่ต้องมาทำตาใสเลยเรา....ยังไม่ใช่ตอนนี้  ลงไปกินข้าวเที่ยงได้แล้ว”
“ครับน้ากล้า”
“เฮ้ยไอ้เด็กบ้านี่....ปล่อยน้านะเฮ้ย”
เด็กหนุ่มอุ้มช้อนร่างผอมๆของน้าชายขึ้นมาได้อย่างง่ายดาย  คืนนี้จะได้รู้จักน้ากล้ามากขึ้นไปอีก  แค่คิดหัวใจของเจ้าโจ๊กก็พองโตไปด้วยความสุขล้น  ไม่แน่ว่านิทานเรื่องนี้  อาจจะไขปมปริศนาความฝันประหลาดพวกนั้นก็เป็นได้  พอนึกถึงน้ากล้าในชุดมัธยมปลายแล้วมันก็รู้สึกคึกอย่างไม่มีสาเหตุ
น้ากล้าน่ารัก
โจ๊กรักน้ากล้าที่สุดเลย
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
โจ๊กคนนี้จะอยู่เคียงข้างน้ากล้าเอง
จะปกป้องน้ากล้าด้วยชีวิต
เราสองคนก็จะมีกันและกันตลอดไป
.
.
.
.
.
.
จบบริบูรณ์

น้าโจ๊กกับหลานกล้ายังคงดำเนินชีวิตต่อไป  บทสรุปของคนทั้งคู่ยังอีกยาวไกล  แต่ที่แน่ๆคือทั้งสองคนไม่ต้องโดดเดี่ยวอีกแล้ว  แม้ตอนหลักจะจบเศร้า  แต่ตอนพิเศษก็แฮปปี้สุดๆเช่นกัน(แม้ไม่ากเท่าที่หลายคนหวัง  แต่อย่าลืมว่าเรื่องนี้เน้นโทนหม่นนะคะ 5555+)
เอาเป็นว่าหมดแล้วนะคะสำหรับเรื่องนี้.....ลงให้ตามที่สัญญาไว้  คงไม่มาต่ออีกแล้ว  หลังจากนี้ไปคงมีเวลาเต็มที่สำหรับการแก้ไขงานส่ง สนพ. เพื่อรวมเล่ม (แก้เยอะมากค่ะ....ก็ทำไปได้ประมาณหนึ่งแล้ว) 
ภาพร่างปกของน้องโจ๊ก....แอบเห็นแล้ว  สยองใช้ได้เลยค่ะ 5555  ถ้าเสร็จแล้วคงได้ดูกัน  ตอนนี้อุบไว้ก่อน
วันที่เปิดจอง...ระยะเวลา....ราคา  ยังไม่มีกำหนดการออกมาค่ะ  จนกว่าทุกอย่างจะลงตัว(ทาง สนพ. ไม่อยากให้รอนานอย่างเล่มก่อน----น่ารักมาก สนพ.นี้  55555+)
หากมีความคืบหน้าเพิ่มเติมอย่างไรจะมาอัพเดตให้ทราบกันค่ะ

[mukmaoY]

      น่าร้ากกกกกกกก

[tsubasa_6927]

เห็นว่าอัพปุ๊บ รีบอ่านเลยค่ะ 
หลงรักบักโจ๊กแบบฝุดๆ พออ่านตอนพิเศษนี่...
น่าร๊ากกกกกกก น้องต้นกล้าด้วย
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

แอร่ยย ยย  แฮปปี้

[AutumnWind]

แม้เนื้อเรื่องจะสยดสยองน่ากลัวขนาดไหน
แต่ความน่ารักของโจ๊กก็สะกดราได้อยู่หมัด
ดีใจที่ท้ายที่สุดแล้วทั้งคู๋ก็ได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง

ขอบคุณคนแต่งสำหรับนิยายดีๆ ค่ะ