อันดามัน...ซ่อนรัก
(Andaman In Love)
ตอนที่ 16
ระหว่างทางหมอตั้นก็ทำหน้าที่เป็นไกด์ได้ดีมากเลย อธิบายให้ฟังว่าสระมรกตเนี๊ยะ กำเนิดจากธารน้ำอุ่น ในผืนป่าที่ราบต่ำภาคใต้ มีอุณหภูมิประมาณ 30-50 องศาเซลเซียส มีลักษณะเป็นสระน้ำใสสีเขียวอมฟ้ากลางใจป่า สีของน้ำในสระจะเปลี่ยนไปได้ตามวันเวลาและสภาพอากาศ มีทั้งหมด 3 สระ ได้แก่ สระแก้ว สระมรกต และ สระน้ำผุด
ความจริงทางเหนือก็มีสระมรกตเหมือนกันนะ แต่ชื่อจริงๆ เค้าเรียกว่า "หล่มภูเขียว" ตั้งอยู่ในอุทยานแห่งชาติถ้ำผาไท มีลักษณะเป็นแอ่งน้ำขนาดใหญ่อยู่บนภูเขาคล้ายปล่องภูเขาไฟ น้ำในแอ่งลึกมากจนมองเห็นเป็นสีเขียว มีปลาอาศัยอยู่เป็นจำนวนมาก เนื่องจากตั้งอยู่กลางป่า เลยทำให้เป็นสถานที่ที่เงียบสงบ น้ำใสๆ นิ่งๆ มองเห็นตัวปลาว่ายวนไปมา ไม่น่าเชื่อนะครับว่าจะมีสถานที่สวยงามแบบนี้ซ่อนอยู่กลางธรรมชาติแบบนี้ ถึงการเดินทางเข้าไปสู่หล่มภูเขียว อาจดูยากลำบากไปบ้าง แต่เชื่อเถอะครับว่ามันก็คุ้มค่ากับการที่ได้มาเห็นจริงๆ สำหรับใครที่ไม่ชอบเดินทางไกลก็ไม่ขอแนะนำสักเท่าไหร่นะครับ เพราะมันเหมาะกับคนที่ชอบเดินป่าหรือชอบดูธรรมชาติจริงๆ ข้อแนะนำอีกอย่างนะครับ คือไม่ควรลงไปว่ายน้ำเล่นในสระ เพราะมันอันตราย เนื่องจากมันมีลักษณะเหมือนกับหลุมลึก บนปล่องภูเขาไฟ ซึ่งเราไม่รู้ว่ามันลึกแค่ไหนนะสิ
กลับมาที่สระมรกตของเรากันดีกว่า จากที่จอดรถเราต้องเดินทางเท้าเข้ามาอีกประมาณ 800 เมตร จนถึงตัวสระมรกต หรือจะไปอีกทางที่เป็นเส้นทางศึกษาธรรมชาติที่มีระยะทางประมาณ 2.7 กิโลเมตร แต่ไม่ว่าจะเดินไปทางไหนก็จะมาบรรจบกันที่สระมรกตที่เดียวกัน ขอแนะนำว่าตอนเดินเข้าไป ให้ใช้เส้นทางปกติ ส่วนขากลับนั้นก็กลับมาเส้นทางศึกษาธรรมชาติ เดินเป็นลักษณะวงรอบ เส้นทางศึกษาธรรมชาติเป็นป่าเขียวครึ้ม ร่มรื่นด้วยพรรณไม้ที่น่าสนใจเป็นแหล่งชมนกหายาก เช่น นกแต้วแร้วท้องดำ นกกระเต็นสร้อยคำสีน้ำตาล นกเงือกดำ ฯลฯ ระหว่างเดินไปก็จะพบสายน้ำไหล และสระใหญ่ สระเล็กไปตลอดทาง สวยงามมากครับ ส่วนพวกเราเลือกเส้นทางที่ง่ายที่สุด นั่นก็คือเส้นทางปกติ แล้วก็กลับทางปกติครับ เพราะอะไรไปติดตามกันเลยครับ
หลังจากที่เดินชมสระมรกตเสร็จ ก็ไปชมบ่อน้ำผุด ซึ่งเป็นต้นกำเนิดของสระมรกต ลักษณะเป็นแอ่งน้ำสีฟ้าอมน้ำเงิน เป็นสระน้ำแร่ธรรมชาติ ด้วยความมีแร่ธาติอยู่มาก และได้สะท้อนแสงอย่างที่เห็น นอกจากนั้นยังมีฟองอากาศที่ผุดขึ้นมาเหนือน้ำตลอดเวลา สันนิษฐานว่า เกิดจากน้ำที่ซึมออกมาจากใต้ดิน ทำให้ที่แห่งนี้มีน้ำตลอดปี และไหลเป็นลำธารสู่ที่ต่างๆ ด้วย
"ขิงๆ เล่นน้ำกันเถอะ ไหนๆก็มาแล้ว" คีย์วิ่งมาชวนหลังจากที่ถ่ายรูปเสร็จแล้ว
"แต่เราไม่ได้เตรียมเสื้อผ้ามาเปลี่ยนนะ"
"ไม่เป็นไร เราเตรียมมาเผื่อละ คิดไว้แล้วว่าขิงต้องไม่ได้เอามา"
"คุณหมอเล่นไหม๊ครับ? หรือว่าจะอยู่ข้างบนกับคุณครามดีครับ?"
"ผมลงไปเล่นด้วยดีกว่าครับ มึงอยู่ข้างบนคนเดียวไปก่อนนะเพื่อน กูขอไปเล่นน้ำก่อนล่ะ หึๆๆๆ" หมอตั้นยักคิ้วกวนๆใส่คุณคราม แล้วถอดเสื้อออก ผมเลยต้องแกล้งหันไปชมนกชมไม้ทางอื่นซะ จะได้ไม่เขิน ส่วนคีย์ลงน้ำปุ๊บก็ว่ายไปจนทั่ว ไม่สนใจใคร
"ไปทางโน้นกันเถอะครับคุณขิง?" หมอตั้นชวน
"ครับ"
"กางเกงเปียกหมดขนาดนี้ แล้วขากลับคุณหมอจะเอาที่ไหนเปลี่ยนครับเนี๊ยะ?" ผมหันมาตอบ เลยได้เห็นมองท่อนบนหมอตั้นเต็มๆอย่างเลี่ยงไม่ได้ หมอตั้นเป็นคนดูแลตัวเองดีเหมือนกันแหะ ขนาดไม่ค่อยมีเวลายังได้ขนาดนี้เลยนะเนี๊ยะ มัดกล้ามลีนๆ สาวๆเห็นคงละลาย ผมละสายตาเพราะรู้สึกว่าตัวเองทำตัวน่าเกียจเกินไปแล้ว หน้าเลยเห่อร้อนขึ้นมาทันที จนหมอตั้นหัวเราะขึ้นมาเบาๆ ผมเลยยิ่งเขินเข้าไปอีก ถูกหมอตั้นจับได้ว่าแอบมองหุ่นเค้า
"กลับทั้งอย่างนี้ก็ได้ครับ ไม่ใช่ปัญหา" ผมว่าหมอตั้นนี่ก็ยิ้มพร่ำเพรื่อไปนะ คนนั้นคนนี้ยิ้มให้ ก็ยิ้มตอบเค้าไปหมด ชนิดที่ว่าผู้หญิงพวกนั้นเขินกันไปตามๆกันเลย แบบนี้เค้าเรียกว่าคนขี้อ่อยรึเปล่า?
"เดี๋ยวจะไม่สบายเอานะครับ"
"ผมแข็งแรงครับคุณขิง ไม่ต้องห่วง" ผมพยักหน้าให้หมอตั้น
"ขิงๆ ไปทางโน้นสิ น้ำอุ่นกว่าตรงนี้อีก" คีย์ชี้ไปอีกฟากหนึ่งที่มีเด็กวัยรุ่นเล่นอยู่ แล้วปรายตามองหมอตั้น หน้าแดงลามมาจนถึงคอเลย
"ไปด้วยกันไหม๊ครับคุณหมอ?"
"จะชวนเค้าทำไม เราชวนขิงคนเดียวนะ" คีย์อ้อมแอ้มตอบ จนหมอตั้นแอบยิ้มมุมปากที่ทำให้คนปากร้ายอย่างคีย์เขินได้
"เอ้า คุณหมอเค้าก็มากับเรา จะทิ้งให้เค้าเล่นคนเดียวได้ยังไงล่ะ" คีย์ทำหน้างอ แล้วเบ้ปากใส่คุณหมอทั้งๆที่ตัวเองก็กำลังหน้าแดงอยู่
"ไม่รู้ล่ะ" พูดเสร็จก็ลากแขนผมออกไป ปล่อยให้หมอตั้นยิ้มแล้วมองตาม สงสัยคู่นี้คงจะมีลุ้นแน่ๆ
"เราแอบสังเกตมาหลายครั้งแล้วนะ ว่าหมอตั้นมาก้อล่อก้อติกขิงอยู่บ่อยๆ เค้าจีบขิงใช่ไหม๊?"
"ว่าไปนั่น เพื่อนกัน เหมือนขิงกับคีย์นั่นแหละ อย่าคิดมาก" ผมไขข้องข้องใจกับคีย์ เพราะกลัวว่าจะมีปัญหาตามมาทีหลัง
"ขิงน่ะสิคิดน้อยเกินไป เรารู้จักอีตาหมอนี่ดี เจ้าชู้จะตาย ดูอย่างขาเดินเข้ามาสิ ยิ้มให้เค้าซะทั่วอย่างกะนางงามสามแผ่นดิน" คีย์เบ้ปากใส่อย่างหมั่นไส้
"บอกว่ารู้จักผมดี แล้วรู้จักดีแค่ไหนกันล่ะครับ น้องคีย์? หึๆๆๆ"
"เห้ย!!" ผมกับคีย์ร้องขึ้นพร้อมกัน ตกใจที่จู่ๆ หมอตั้นก็โผล่มา พวกเราที่หันหลังคุยกันอยู่ เลยไม่ได้สังเกตเห็น
"ตกใจกันเหรอครับ?" หมอตั้นยังยิ้มให้อยู่ ไม่ยักโกรธอะไร
"ก็ตกใจน่ะสิ อยู่ดีๆก็โผล่มาอย่างกะผี เสียมารยาท"
"ใครกันแน่ที่เสียมารยาท แอบนินทาคนอื่นเค้าลับหลัง หื้อ?" หมอตั้นยักคิ้วให้คีย์ ส่วนผมน่ะเหรอก็หน้าม้านน่ะสิ แอบนินทาเค้าในระยะเผาขน แถมเค้ายังจับได้อีก
"ใครว่านินทา เค้าเรียกว่าไถ่ถามเพื่อนแต่ไม่ให้คนอื่นรู้ต่างหาก" พอเถอะคีย์ ยิ่งแถยิ่งเลือดออก
"แถเก่งจริงเนอะคนแถวนี้"
"นี่คุณว่าอะไรนะ?"
"เปล๊า!!!!"
"แล้วไป งั้นอีกคำถามหนึ่ง ตอบมาเลยนะว่าหมอจีบเพื่อนผมรึเปล่า?" คีย์ถามสีหน้าจริงจัง
"ถ้าพี่จีบล่ะครับ น้องคีย์จะว่ายังไง? หื้ม?" หมอตั้นก้มหน้าลงมาใกล้จนแทบติดกัน
"กะ..ก็จะขัดขวางให้ถึงที่สุดน่ะสิ" พูดเสร็จก็ผลักหน้าหมอตั้นออกไป ส่วนตัวเองก็ยืนเม้มบางหน้าแดงให้หมอตั้นล้อเลียนอยู่
"ขิงมันไม่เหมาะกับคนเจ้าชู้แบบคุณหรอก ไปหาคนอื่นเลยไป๊!!" คีย์แวดๆใส่ตอนท้ายเพราะทนเห็นหมอตั้นทำหน้าเป็นใส่ไม่ได้
"อ้าว แล้วคนแบบไหนล่ะครับที่เหมาะกับพี่? แบบน้องคีย์รึเปล่า? หึๆๆๆ" หมอตั้นทำหน้ากรุ้มกริ่ม
"นี่คุณอย่ามาพูดไปเรื่อยนะ กลับไปอยู่กับพี่ครามเลยไป๊ ไม่ต้องมายุ่งด้วย แล้วก็อย่าหวังว่าจะได้จีบเพื่อนผมด้วย คอยดู!!"
"ไปกันเถอะขิง เล่นไม่สนุกแล้ว มีมารมาผจญ" คีย์สะบัดหน้าใส่แล้วจูงแขนผมเดินออกมา
"เดี๋ยวก่อนๆคีย์ เดินช้าๆหน่อย นี่มันในน้ำนะ มันเดินลำบาก"
"คุณหมอ งั้นผมขึ้นก่อนนะครับ โอ๊ยคีย์เดินช้าๆ" ผมตะโกนบอกหมอตั้นแล้วยิ้มแหยๆเป็นการขอโทษแทนคีย์ด้วย
"นี่ก็อีกคน จะไปอะไรกับเค้านักหนา ไม่ต้องหันกลับไปมองเลยนะ" โดนเหวี่ยงอีกคนแล้วสิเรา ฮ่าๆ
"เกิดอะไรขึ้นคีย์?" คุณครามถามน้องชาย เพราะคงเห็นเจ้าตัวทำหน้ามุ้ยเดินมาแต่ไกล
"ก็เพื่อนพี่ครามน่ะสิ บอกว่าจะจีบขิง"
"เห้ย!! ไม่ใช่นะคีย์" ผมรีบปฏิเสธ เพราะหมอตั้นไม่ได้บอกแบบนั้นสักหน่อย
"จะไม่ใช่ได้ไง ก็ได้ยินบอกเมื่อกี้อะ" ผมกำลังจะอ้าปากตอบอยู่แล้วเชียวถ้าคุณครามไม่ถามขึ้นมาก่อน
"จริงรึเปล่า?"
"มะ..."
"จริงไม่จริงแล้วเกี่ยวอะไรกับแกวะไอ้คราม เกี่ยวกับชั้นนี่ งั้นขอตัวคุณขิงแป๊บนึงนะ เดี๋ยวมา" นี่ก็อีกคนทำไมถึงชอบแย่งคนอื่นเค้าตอบนักนะ หมอตั้นยักคิ้วให้คุณคราม แล้วจูงแขนผมเดินออกมา ไม่สนใจว่าคีย์อ้าปากพะงาบๆ ส่วนคุณครามก็กำลังทำหน้าดุอยู่
"คุณหมอมีอะไรรึเปล่าครับ?" ลากมาซะไกลเชียว
"มีครับ แต่ไม่ต้องทำหน้ากังวลขนาดนั้นก็ได้ครับ หึๆๆ ผมไม่ได้จะบอกรักคุณขิงหรอกครับ สบายใจได้" โล่งอก นึกว่าจะเสียเพื่อนดีๆ อย่างหมอตั้นไปแล้วซะอีก
"แล้วคุณหมอลากผมออกมาทำไมครับ?"
"แค่อยากแกล้งคนนิดหน่อยครับ" หมอตั้นขยิบตาให้
"แกล้งคน แกล้งใครครับ?"
"ก็คนแถวนี้แหละครับ ยิงปืนนัดเดียวได้นกตั้งสองตัวแหนะ"
"ครับ???"
"หึๆๆ อยากรู้ไหมครับว่าผมหมายถึงอะไร?" หมอตั้นทำเสียเจ้าเล่ห์
"...." ผมพยักหน้า
"งั้นเดี๋ยวผมกระซิบบอก แต่คุณขิงต้องหลับตาด้วยนะครับ"
"ทำไมต้องหลับตาครับ?"
"เอาหน่า เชื่อผม แล้วจะดีเองครับ" ผมพยักหน้าตอบอีกครั้ง รอหมอตั้นกระซิบบอก
"จุ๊บ!! / เห้ย!!" หมอตั้นจูบผม
"พลั๊วะ!! โอ๊ะ!!"
"คุณหมอ!!" ผมตกใจ ในหัวก็ตื้อไปหมด รู้ตัวอีกทีคุณหมอล้มกองอยู่กับพื้นแล้ว พร้อมกับคนทำที่ยืนทำหน้าบอกบุญไม่รับอยู่ใกล้ๆ
"คุณคราม!! ทำบ้าอะไรของคุณเนี๊ยะ?"
"ซี๊ด!!"
"เป็นงั้นบ้างครับคุณหมอ?" ผมรีบเข้าไปประคองหมอตั้นขึ้นมา ดูสิเลือดกลบปากเลย
"เจ็บครับ ซี๊ดดด!!"
"ออกมาจากมันเลยนะ ก่อนที่ชั้นจะทนไม่ไหวแล้วซัดมันอีกหมัด" ผมหันหน้าไปมองเค้าอย่างรวดเร็ว ตัวเองเป็นคนทำเพื่อนเจ็บ ยังไม่คิดจะขอโทษแล้วยังจะทำเค้าอีก
"คุณมันคนเจ้าอารมณ์ ใช้แต่กำลัง หมอตั้นไปทำอะไรให้คุณ คุณถึงต่อยเค้าแบบนั้นห๊ะ?"
"โอ๊ย....แสบชิบ!! ซี๊ดดดด" หมอตั้นเอามือแตะเบาๆตรงมุมปาก ผมว่าพรุ่งนี้คงเขียวช้ำน่าดู
"อย่ามาสำออย แล้วก็เลิกแตะต้องคนของกูเดี๋ยวนี้!!" คนของกู?? หมายความว่าไง? ผมหันไปมองคุณคราม
"ทำไมกูต้องทำตามที่มึงบอกด้วย ไปกันเถอะครับคุณขิงอย่าไปยุ่งกับคนอันธพาลเลย ซี๊ด!!"
"ขิง..มานี่!!" คุณครามยืนนิ่งๆ พูดเสียงเข้ม
"มึงเป็นแค่เจ้านายเค้า ไม่ได้เป็นเจ้าชีวิตเค้าสักหน่อย ทำไมเค้าต้องเชื่อฟังมึงด้วย?" ปากเนี๊ยะนะหมอตั้น ถ้าถูกซัดอีกหมัด ผมจะไม่ห้ามแล้วนะ
"เพราะกู.......กู ปั๊ดโถ่เว้ย!! มานี่เลย"
"เดี๋ยวคุณคราม จะลากผมไปไหน แล้วหมอตั้น" ผมหันไปมองมองตั้นที่ยืนอยู่ที่เดิม มองมาทางนี้
"จะสนใจมันทำไมนักหนาห๊ะ? ชอบมันรึไง?" ครามตะคอกเสียงดัง
"อะไรของคุณ แล้วนั่นก็เพื่อนคุณนะ" ผมชักไม่ไหวแล้วเหมือนกันนะ แล้วกี้ก็พูดอะไรไม่รู้เรื่อง ไม่เห็นเข้าใจเลยสักอย่าง
"นายชอบมันรึไง?" คุณครามถอนหายใจออกมาแรงๆ แล้วถามออกมา
"เปล่าครับ" ผมคิดว่าผมตอบคำถามแบบนี้หลายครั้งแล้วนะ ไม่คิดว่าจะถามอย่างอื่นบ้างรึไง
"แล้วยืนให้มันจูบอยู่ทำไม ห๊ะ???"
"ห๊ะ?"
"ไม่ต้องมาห๊ะ ตอบชั้นมา ให้มันจูบทำไม?"
"ผมไม่ดะ....อื้ออออออ.............." ผมไม่เข้าใจ มันเกี่ยวอะไรกับที่หมอตั้นจูบแล้วมาจูบผมอีกทำไม
"อย่าให้ใครทำแบบนั้นกับนายอีก ชั้นไม่ชอบ"
"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณกันเล่า?" ผมพูดเสียงเบา
"ก็ชั้น...ปั๊ดโถ่โว๊ย..เข้าใจอะไรยากจริง.!!"
"อื้ออออออ!!!"
"ที่นี้เข้าใจรึยัง?" ผมทั้งมืนทั้งงง ส่ายหัวบอกว่าไม่เข้าใจ
"นายนี่มันบื้อ ไม่รู้เรื่องอะไรเลยสักอย่าง"
"คุณนั่นแหละบ้า ไม่รู้เรื่องอะไรเลยสักอย่าง บื้อๆ ๆๆๆๆๆ" ผมทนไม่ไหวทุบกำปั้นลงที่อกหลายครั้ง
"โอ๊ยยย เจ็บ ทุบทำไมเนี๊ยะ"
"ทุบให้คุณรู้สึกตัวสักทีไง ทั้งโง่ทั้งบื้อ"
"ว่าชั้นทำไม นายนั่นแหละผิด เดี๋ยวจะโดน!!"
"ก็คุณมันบื้อ เอ๊ะอะก็เอาแต่จูบคนอื่นเค้า โดยที่ไม่บอกว่ารู้สึกยังไง คุณมันแย่ที่สุด" ผมสะบัดแขนแล้วเดินหนีออกมา
"เดี๋ยวอย่าเพิ่งไป" เสียงคุณครามตามหลังมา แต่ผมไม่สนใจหันกลับไปมอง จะว่าน้อยใจก็ได้ แต่ผมทนความรู้สึกแบบนี้ไม่ไหวแล้วจริงๆ
"หยุดแล้วฟังชั้น!!" ผมหยุดเดินแต่ไม่หันกลับไปมอง กลัวตัวเองจะใจอ่อน
"ชั้นชอบนาย พอใจรึยัง?"
"คะ...คุณ!!" ผมหันกลับไปอย่างรวดเร็วแต่พูดไม่ออก
"เอ่อ!! ได้ยินแล้วนิ ขอบอกไว้ก่อนนะ ห้ามเข้าใกล้มันอีก ชั้นเป็นคนขี้หึง แล้วก็ขี้หึงมาก ถ้าไม่อยากถูกจูบต่อหน้าคนอื่นก็ห้ามทำอีก"
"ป๊ะไปกันเถอะ ชั้นอยากกลับแล้ว" เหอะ!!ไม่โรแมนติกเลยสักนิด แต่ก็ยังดีแหละที่ได้ยิน
"แล้วหมอตั้นล่ะครับ?"
"ยังจะห่วงมันอีก"
"แต่นั่นเพื่อนคุณนะครับ"
"มันคงไม่โง่เดินเข้าป่าไปหรอก ป่านนี้คงไปรอที่รถแล้วมั้ง"
.............................
......................
...............
"ไปไหนกันมาครับคุณขิง?"
"แถวนี้แหละ ไม่ต้องมายุ่ง ต่อไปนี้ก็ห้ามมายุ่ง" คุณครามพูดช้าๆชัดๆ
"ทำไม?"
"ปกติมึงก็ไม่ได้โง่นะ หาคำตอบเอาเองสิ"
"แล้วนี่ก็อีกคน มองหน้าพี่ทำไม?"
"ก็แค่สงสัย พี่ครามหายไปกับเพื่อนคีย์ตั้งนาน แล้วกลับมาก็พูดกำกวมแบบนี้อีก ใครจะเข้าใจ บอกคีย์มาเดี๋ยวนี้นะ ขิงบอกมาเดี๋ยวนี้นะ!!!"
"อยากรู้อะไรก็ถามไอ้หมอสิ" คุณครามพยักหน้าไปทางหมอตั้น ส่วนผมก็ปิดปากเงียบจนคีย์กระฟัดกระเฟียดใส่
"ไม่ถามหรอก คุยกับหมา เดี๋ยวหมาเลียปาก" คีย์เบ้ปากแล้วสะบัดหน้าหนีสายตาหมอตั้นที่กำลังมองอยู่
"นี่ทะเลาะกันอีกแล้วเหรอสองคนนี้?" คุณครามถาม
"เปล่า" ทั้งหมอตั้นทั้งคีย์ตอบพร้อมกัน อย่างกะนัดกันมาแหนะ
"งั้นก็ขึ้นรถ จะได้กลับบ้าน ส่วนผ้าก็ไม่ต้องเปลี่ยนแล้ว กลับไปเปลี่ยนบ้านเลยดีกว่า ไม่ไกลหรอก" เผด็จการ!! ก็ตัวเองไม่ได้เปียกนิ ก็พูดงั้นได้สิ
"ขิง มานั่งข้างหลังกับชั้นสิ" คุณครามสั่ง
"อ้าวไหงงั้นอะพี่คราม? งั้นคีย์ก็ได้นั่งหน้ากับหมอนี่อะดิ ไม่เอาด้วยหรอก" คีย์แย้ง
"รังเกียจกันนักรึไง? ทีตอนจู.....อุ๊บ!!" หมอตั้นพูดไม่ออกเพราะโดยคีย์ตุ่ยท้อง คงจะจุกหน้าดู
"หยุดพูดเลยนะ ถ้าไม่อยากโดนอีก" คีย์ชูกำปั้นใส่หมอตั้น
"ขิง..มานั่งนี่สิ" สั่งอีกละ ขนาดบอกชอบคนอื่นไปแล้วก็ยังวางมาด ออกคำสั่งอยู่ได้ ไม่แตกต่างกันเลยกับก่อนหน้านี้ เคยเป็นยังไงก็เป็นอย่างงั้น
"........"
"ส่วนมึงออกรถได้ละไอ้หมอ"
"แผลที่ปากคุณหมอเป็นไงบ้างครับ?" ผมเห็นหมอตั้นใช้ลิ้นดุนๆตอนสตาร์ทรถ เห็นแล้วเจ็บแทนเลย เวลากินข้าวคงลำบากน่าดู
"ก็ยังเจ็บๆ ซี๊ดๆ อยู่เลยครับ สงสัยคืนนี้ต้องกินยาแก้ปวดกันไว้ก่อนแล้วล่ะครับ คนอะไรหมัดหนักชะมัด" หมอตั้นบ่นไม่จริงจัง
"อย่าสำออย"
"นั่งดีๆ ไม่ต้องไปสนใจมันให้มาก เดี๋ยวจะโดน" ผมเขยิบมานั่งผิงเบาะ ไม่อยากให้ท้าทายกับอำนาจมืด
"ขี้หวงเป็นบ้า" หมอตั้นพูดเบาๆ แต่ได้ยินทั่วรถ คุณครามเลยจ้องเขม็ง
หัวข้อ: Andaman in Love |♬ ☆ อันดามัน...ซ่อนรัก ☆ ♬ | Ch.25 ☆ P.11 >> (25/03/59) (อ่าน 68377 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก