DOLLFIE
ตุ๊กตาต้องสาป
6
ผมไม่รู้ว่าผมหลับไปนานแค่ไหน ไม่รู้ว่าตอนนี้มันกี่โมงแล้ว และไม่รู้ด้วยว่าอีกเมื่อไรที่ผมจะหลุดออกมาจากความฝันบ้าๆพวกนี้สักที รู้สึกเหมือนตัวเองหลับไปนานมาก และหนาวจนอยากจะเอาแต่ซุกตัวอยู่ในผ้าห่มอุ่นๆ แต่ร่างกายของผมที่มันร้องว่ามึงสมควรที่จะตื่นได้แล้วหลังจากที่สลบเหมือดนอนซมไข้กินมาหลายชั่วโมง ในที่สุดเปลือกตาของผมก็ค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ
ดวงตาสีครามลอยเด่นอยู่ตรงหน้าจนผมถึงกับสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ ผงะลุกขึ้นนั่งมองดอลฟี่ที่นั่งมองมาทางผมอยู่ข้างๆ ผมอุ้มคริสขึ้นมาสบตาแล้วถอนลมหายใจออกมาดังพรืด นึกว่าจะตื่นขึ้นมาแล้วเห็นคริสเวอ์ชั่นมนุษย์แล้วซะอีก แต่จะมนุษย์หรือตุ๊กตามันจะแตกต่างกันตรงไหนกันวะในเมื่อตุ๊กตาของผมมันไม่ธรรมดาเหมือนชาวบ้าน แล้วก็ไม่ได้น่ากลัวเหมือนตุ๊กตาผีอย่างที่ไอ้ไก่ว่าด้วย
ห้องทั้งห้องมีแค่ผมคนเดียวที่ยังคงนอนซมอยู่ สรุปวันนี้ไอ้ไก่มันคงไม่มาค้างกับผมแน่ๆ พอเห็นเวลาโพล้เพล้แบบนี้แล้วมันหนาว และวังเวงชอบกล เสียงเครื่องยนต์บนท้องถนนไม่ได้ช่วยให้ห้องทั้งห้องลดความน่ากลัวลงเลย...
อยู่มาตั้งกี่ปีเพิ่งจะมาปอดแหกตอนอยู่คนเดียว...
ผมวางคริสเอาไว้บนที่นอนตามเดิมเพราะพิษไข้ที่กำลังรุมเร้าทำให้ผมเลิกคิดมาก คิดเล็ก คิดน้อย หรือคิดอะไรก็แล้วแต่ที่ทำให้ผมปวดหัว คือตอนนี้ทั้งมึน และอึนมาก ใครจะทำอะไรก็ช่างแต่ขอให้วันนี้ผมรอดพ้นไปจากพิษไข้นี่เถอะ
พาร่างที่ไร้เรี่ยวแรงลุกขึ้น ขาผมนี่สั่นพับๆโลกทั้งโลกนี่หมุนติ้ววิ๊งๆ อาจเป็นเพราะผมกินข้าว และยาไปมื้อเดียวนั่นล่ะ เดินไปที่มือถือของตัวเองที่วางอยู่หน้าจอมคอมเผื่อจะมีเครือญาติโทรหา ปรากฏเห็นเบอร์ไอ้ไก่ที่โทรมาสิบกว่าสายแต่ผมไม่ได้ยิน พร้อมกับไลน์ของไอ้เพื่อนอีกนั่นล่ะที่ไลน์มาหาผมเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนบอกให้ผมโทรหา ผมเลยหย่อนก้นนั่งที่ปลายเตียงแล้วโทรหามัน
[[เป็นไงบ้างวะโทรไปตั้งหลายรอบไม่ยอมรับสายกูเลย]]
"โทษทีว่ะกูนอนเพลิน" ผมตอบมันเสียงงัวเงีย
[[แล้ว... ค่อยยังชั่วยัง]]
"ไม่ค่อยดีว่ะ ยังปวดหัวแต่เดี๋ยวจะหาอะไรกินแล้วกินยานอนว่ะ แล้วมึงจะเข้ามาปะ"
[[เอ่อ... คงไม่ได้เข้าแล้วว่ะกูมีงานกลุ่มต้องทำ พรีเซ้นพรุ่งนี้ด้วย ตัวที่ไม่ได้ลงเรียนกับมึงนั่นล่ะ]]
ผมพยักหน้า "อืมๆไม่เป็นไรกูดูแลตัวเองได้" ไม่อยากให้มันต้องเสียเรื่องเรียนตามผมมาด้วยยังไงงานก็ต้องมาก่อนเสมอ ยังไงผมกับมันก็ไม่สามารถที่จะแบ่งเกรดกันได้อยู่แล้ว ผมเลยไม่อยากอ้อนมันมาก
[[เออ ให้กูส่งใครไปดูมึงใหม?]]
"เฮ้ยไม่ต้อง! กูดูแลตัวเองได้ไม่ใช่เด็กๆ"
[[ไม่ใช่ห่าไรเล่นตุ๊กตา]]
"อันนั้นมันความชอบส่วนตัวกูเข้าใจปะ แคกๆ ฮึ่ม ไม่เป็นไรไม่ต้องให้ใครมา" พยายามบอกปัดมันหน้าแดง แล้วยกมือกุมหน้าผากที่ร้อน
[[เออๆ เดี๋ยวกูถามพวกไอ้แบคให้ว่ามีใครว่างไหม]] ไอ้นี่มันไม่ฟังผมเลยใช่ไหมเนี๊ยะ! ได้ยินเสียงมันแว่วๆเหมือนตะโกนถามไอ้แบคจริงๆสงสัยมันยังคงอยู่ที่ซุ้ม [ไอ้เต๋ามันป่วยการเมืองมีใครอยากไปดูใจมันปะวะ]
[ป่วยจริงดิ่ เออๆเดี๋ยวกูไป]
[ไปเหี้ยไรมึงแล้วงานจ็อบมึงล่ะเขาจะเอาพรุ่งนี้] เสียงไอ้ดีโด้ลอดผ่านเข้ามาเหมือนด่าไอ้แบค
[อ้าวทำไมที่รักพูดไม่เพราะเลยล่ะจร๊ะ กลัวไม่มีเงินทำทุนวงไพ่หรือไง]
[เหี้ยแบคแดกตีนกูไหม!]
ย่นคิ้วให้กับความวุ่นวายที่ลอดเข้ามาในสาย เฮ้ย! พวกมันทำไรกันวะดูครึกครื้นเชียว ทีเวลาตูไม่อยู่ทำไมมันดูลั้นลากันจังวะ รู้สึกอยากหายไข้ขึ้นมาในทันทีเบื่อจริงๆเวลาที่เป็นไข้เนี่ย
[[ไอ้แบคมันมาไม่ได้แล้วว่ะ]] ไอ้ไก่มันกลับมาพูดอีกครั้ง
"เออไม่เป็นไร"
[เดี๋ยวเป็ดไปดูให้ พรุ่งนี้เป็ดไม่มีเรียน]
[[เฮ้ย! ได้น้องเป็ดแล้วว่ะเดี๋ยวส่งน้องไปดูใจมึงแล้วกัน]]
"ดูใจพ่องมึงสิกูยังไม่ตาย"
[[อ้าวหรอ ฮะๆๆๆ]] มันยังมีหน้ามาหัวเราะกวนตีนอีก ให้กูหายไข้ก่อนเถอะมึงโดนกูเจี๋ยนแน่ไอ้ไก่
"กวนตีนนะมึงเนี่ย เออๆให้น้องส้มมา" อันที่จริงผมก็กลัวการอยู่คนเดียวเหมือนกันครับในเวลานี้ เพราะรู้สึกว่าการที่ผมอยู่คนเดียวมันไม่ปลอดภัยสำหรับผมเลยสักกะติ๊ด! เพราะอะไรนะหรอ...
ผมค่อยๆหันไปทางคริสที่นอนอยู่รู้สึกหวิวๆวังเวงชอบกล ยิ่งคิดตอนที่ดอลฟี่มันขยายใหญ่หรือหดตัวแล้วมันขนลุก
"..." แต่เมื่อเห็นตุ๊กตามันทำให้ผมนึกถึงลูกๆที่นั่งอยู่ในห้อง ชิบหายแล่ววววว!!!
"เฮ้ยไอ้ไก่บอกน้องไม่ต้องมาแล้ว!"
[[อ้าวทำไมวะ]]
"เดี๋ยวน้องเขารู้ความลับกู"
ไอ้ไก่มันเงียบเหมือนอึ้งๆในคำตอบ แล้วมันก็พ่นลมขำพรืดใส่หูพูดกลั้วหัวเราะ [[มึงกลัวว่าน้องเขาจะไปเจอคริสเวอร์ชั่นแอลนาเบลหรอวะ?]]
"มึงจะพูดทำเหี้ยไรตอนนี้เนี่ยกูอยู่คนเดียวยิ่งกลัวๆอยู่" ผมยู่ปากใส่มันไม่พอใจ บรรยากาศโพล้เพล้แบบนี้ยังจะชวนพูดเรื่องน่าขนลุก
[[เอ้า! ไหนมึงรักคริสหนักหนาไงวะ กูก็แค่ล้อเล่นจะเอามาใส่ใจทำไม]]
กูไม่ใส่ใจแน่ถ้าอะไรบางอย่างที่เกิดขึ้นเกี่ยวกับตุ๊กตาผีสิงเทือกนั้นถ้ากูไม่ได้พบมันกับตัว ผมเหล่ไปทางคริสแบบหวาดระแวงเพราะกลัวว่าเขาจะได้ยินในสิ่งที่ผมกำลังจะพูด ป้องปากพยายามทำเสียงให้เบาที่สุด
"มันก็จริงที่กูชอบ... เอ่อคริสดอลฟี่ แต่... คริสเขาไม่ได้เป็นอย่างที่มึงคิด"
[[อะไรของมึงวะ]] มันถามผมเหมือนตลก น้ำเสียงนี่มันพยายามกลั้นขำสุดๆ
"มึง... กูเห็นคริสกลายเป็นคน"
[[ไอ้บ้า! เมาไข้แล้วมโนไปเองปะ?]]
"กูว่ากูสติดีทุกอย่างแล้วก็ไม่ได้เมาไข้หรือมโนไปเอง"
[[ฮ่าๆๆๆ มึงคิดมากเรื่องที่กูพูดเมื่อวันก่อนหรือไงวะ อย่าไร้สาระน่าถ้าเกิดคริสเป็นผีจริงๆเมื่อคืนกูก็โดนหลอกแล้วดิ]]
"ก็กูโดนไง!" ผมเผลอหวาดเสียงแหบ ก่อนจะนึกขึ้นได้แล้วป้องปากคุยกับไอ้ไก่เพื่ออธิบายให้มันฟัง "อย่าว่าแต่เมื่อคืนเลย ตอนที่มึงออกไปจากห้องแล้วกูก็โดน"
[[แล้วมึงโดนทำอะไรบ้างล่ะ]]
"..." จะตอบมันยังไงดีวะ
ทั้งผมทั้งไอ้ไก่เงียบเสียงเพื่อรอคำตอบจากผม ซึ่งผมยังพอได้ยินเสียงแว่วๆของบรรดาเพื่อนๆที่ซุ้มดูเหมือนกำลังวุ่นวายอาจจะเป็นเพราะวงไพ่อย่างปกติ แต่ผมกลับรู้สึกกดดันเวลาที่จะตอบคำถาม แต่ไอ้ที่กดดันนี่ไม่ใช่ว่าไม่อยากจะเล่านะ แต่ไอ้ตุ๊กตาผีที่นอนแอ้งแม้งนั่นมากกว่า...
มัน... ทำให้ผมเกรงใจจนไม่กล้าเล่าให้ไอ้ไก่ฟัง...
"ช่างเถอะกู... คงจะเมาไข้จริงๆ"
[[เอ้าไอ้นี่ กวนตีนกูนะเนี่ยเอาให้เครียดตามไปด้วย]]
"เออๆช่างเถอะ บอกน้องส้มมาไวๆก็แล้วกัน"
[[เออ! ทีอย่างนี้ล่ะมาเร่ง เดี๋ยวกูให้น้องเขาโทรหามึงตอนใกล้จะถึงห้องก็แล้วกัน]]
"อืม..." ผมครางในลำคอเบาๆก่อนจะวางสายจากไอ้ไก่ แล้วกลับมานั่งอึนอยู่กับที่ ยังไงก็ดีกว่าอยู่คนเดียวละวะอย่างน้อยก็ได้น้องส้มหรือน้องเป็ดนั่นล่ะมานอนเป็นเพื่อน บางที... คริส... ในเวอร์ชันแปลงร่างก็คงไม่กล้าโผล่ออกมาตอนที่มีคนอื่นอยู่ด้วย ความรู้สึกผมมันบอกอย่างนั้น
หืม?
ค่อยๆหันกลับไปมองดอลฟี่ที่นอนแน่นิ่งไม่ไหวติงก่อนจะหันกลับไปยังจอคอมอย่างช้าๆ ภาพเงาสะท้อนที่ผมสะดุดเข้าตามันทำให้ผมขนลุกไม่น้อย หันกลับไปยังเตียงนอนอีกครั้งก็ยังเป็นดอลฟี่ตัวเล็กๆที่เหมาะมือสำหรับผม แต่เมื่อหันกลับไปยังจอที่สะท้อนเงานั่นไหงกลับกลายเป็นคนที่กำลังนอนหลับสงบนิ่งอยู่ฟระ!
ผมรีบลุกขึ้นแล้วเอี้ยวตัวไปยังที่นอนจนตัวเซ สิ่งที่ผมเห็นมันกำลังทำให้ผมเป็นบ้ามิหนำซ้ำยังขนลุกเกรียวตั้งชันจับไข้หัวโกร๋นมันซ้ำเข้าไปอีก
ตึกตัก ตึกตัก!
"ขนาดคนป่วยนี่ยังไม่เว้นอีกหรอวะ!?" ในนาทีนั้นผมไม่ได้กลัวเลยครับ แต่ผมกำลังหงุดหงิด และโกรธมากกว่า นี่ตกลงมันจะเอายังไงกับผมกันแน่วะ!
ไม่มีเสียงหืออือใดๆตอบกลับมาจากคริสที่ท่านเรียก... มันยังคงนอนเงียบไม่ขยับเขยื้อนจนน่าโมโห ผมเดินฉับๆเข้าไปมองแล้วเท้าสะเอวด้วยท่าทางที่ขึงขัง เวลาที่เลือดขึ้นหน้านี่มันก็ไม่ได้มีความกลัวแล้วล่ะครับ ตอนนี้มีแต่โกรธกับโกรธมากที่สุดเลยก็ว่าได้
อุ้มคริสขึ้นมาหมับ! แล้วประชันสายตาจ้องมอง ดวงตาสีครามที่ดูเหมือนตุ๊กตาทั่วไปทำให้ผมย่นคิ้วเข้าหากันแน่น
"นี่คิดจะเล่นตลกอะไร? ไม่ตลกเลยนะทำไมไม่ต่างคนต่างอยู่ ถ้าไม่ทำให้กลัวจะรู้สึกดีมากทั้งๆที่ชอบมากขนาดนี้ รู้ไหม! ถ้ายังทำให้กลัวจะเอาไปคืนร้านจริงๆด้วย!" ตวาดห้วนแม้เสียงจะแหบแห้ง และรู้สึกปวดหัวตุบๆ ผมย่นคิ้วมองดอลฟี่ที่ยังคงจ้องผมตาแป๋วไม่ได้มีสีหน้าหรือหืออือโต้ตอบผมแต่อย่างใด เหมือนเขากำลังแกล้งผมให้กลายเป็นคนบ้าคนหนึ่งที่ทำตัวประหลาดใส่ดอลฟี่ แถมยังคุยกับเขาได้เป็นตุเป็นตะถึงแม้ผมจะทำสิ่งเหล่านี้เป็นประจำกับพวกลูลู่ แต่เด็กๆของผมเป็นเด็กดีกันทุกตัวยกเว้นแต่กับคริสนั่นล่ะที่ชอบแกล้งผม!
"ตอบสิทำไมไม่ตอบล่ะ นี่ถามแล้วนะ เวลาที่อยากให้ตอบกลับเล่นตัวคิดว่าหล่อมากหรือไง? ถึงหล่อก็ไม่สนใจหรอกนะถ้ายังตัวเกเรแกล้งกันแบบนี้ ตอบสิว่าทำไมถึงแกล้งไม่อย่างนั้นจะเอาไปทิ้งจริงๆ!"
เปรี้ยง!!!
เฮือกกกกก!!!
ผมสะดุ้งสุดตัวด้วยความตกใจเมื่อเสียงที่ดังลั่นไปทั้งห้องเหมือนฟ้าฝ่าในระยะเผาขน ทำให้ดอลฟี่ที่อยู่ในมือหล่นตุบไปบนที่นอนตามเดิม ก่อนที่ผมจะรู้สึกหัวหมุนติ้วด้วยอาการมึนงงแล้วนั่งกุมขมับด้วยความปวดหนึบ ดวงตาของผมเหลือบขึ้นมองตักแกร่งที่อยู่ตรงหน้า พลันร่างกายกลับรู้สึกชาหนึบขึ้นมาเสียดื้อๆ ใบหน้าของผมนี่ชาวาบขึ้นมาในทันที เผือดสีซีดค่อยๆเงยหน้ามองใบหน้าคมหล่อที่นั่งชักสีหน้าบึ้งตึง ดวงตาแข็งวาวโรจน์เหมือนโกรธเคืองในสิ่งที่ผมพูดออกไป...
ฮึก!
พอเอาเข้าจริงๆอาการปอดแหกของผมมันก็เข้าเล่นงานเหมือนเดิมนั่นล่ะว่ะ!
"ถ้าคิดจะทิ้งก็ลองดูสิ"
นั่น... ผมจะถือว่านี่เป็นคำขู่ระหว่างผมกับไอ้ตุ๊กตาผีที่อยู่ตรงหน้า...
ผมนี่ตัวแข็งทื่อขึ้นมาเสียดื้อๆตาค้างปากค้างตัวเกร็งจนไม่กล้าที่จะขยับไปไหนเมื่อมือหนาๆค่อยๆเอื้อมสัมผัสมาที่พวงแก้มของผม นาทีนั้นเหมือนร่างกายที่ร้อนรุมค่อยๆถูกถ่ายเทออกไปด้วยสัมผัสของฝ่ามือที่เย็นชืด ก่อนที่มันจะร้อนจัดราวกับไฟ
"ฮือ..." ผมครางในลำคอเบาๆ และนิ่วหน้าด้วยความรู้สึกแปลกๆ กลิ่นหอมประหลาดที่อยู่ๆก็โชยมาเตะจมูก มันมีความหอมเหมือนกลิ่นกุหลาบระคนกลิ่นกำยาน และฉุนในเวลาเดียวกันก่อนที่ผมจะค่อยๆปรือดวงตาขึ้นมองอย่างช้าๆ สบตาคมที่ยกยิ้มเจ้าเล่ห์ มันรู้สึกเหมือนกระหายเหมือนเมื่อครั้งที่ผมได้เจอกับเขาในรูปกายนี้ ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ และรู้สึกหนักอึ้งไปทั้งร่างกายปล่อยให้เขาใช้นิ้วหัวแม่มือเกลี่ยไปตามแก้มของผมอย่างช้าๆ
"นะ... นายเป็นอะไรกันแน่" ถามเสียงสั่นแม้ในใจจะหวาดกลัวต่อรอยยิ้มที่เย็นชา
คริสไม่ตอบกลับในทันที แต่เขากลับเลือกที่จะโน้มตัวลงมาแล้วประทับริมฝีปากของผมผะแผ่วแล้วผละออกไป ความนุ่มนิ่มที่ผมสัมผัสได้ทำให้ผมรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งใบหน้า ร่างกายของผมเมื่อก่อนหน้าผมรู้ตัวดีว่าอาการไข้หวัดมันย่ำแย่มากแค่ไหน แต่ตอนนี้ผมกลับรู้สึกโล่งสบายไปทั้งตัว ไม่ได้มีความรู้สึกปวดร้าวหรือครั่นเนื้อครั่นตัวอะไร แต่มันกลับแทนที่ด้วยความอ่อนละทวยเพราะรสจูบของมันเสียมากกว่า...
ยอมรับเลยว่าตอนนี้ใจเต้นแรง...
"ครั้งหนึ่งเราเคยเป็นมนุษย์เหมือนกับเธอ" เสียงทุ้มนุ่มหูที่กระซิบบอกผมทำให้ผมใจสั่นไม่น้อยจนรูขุมขนตั้งชันไปทั้งร่าง หลับตาแน่นเมื่อใบหน้าคมหล่อเหลาแฟนตาซีนั่นค่อยๆโน้มเข้ามาหาผมอีกครั้งอย่างอ้อยอิ่ง ริมฝีปาก และจมูกที่คลอเคลียอยู่ข้างแก้มทำให้ผมกลัว และจินตนาการว่าไอ้บ้านี่มันอาจจะเป็นผีดูดเลือดแล้วหมายจะกัดคอผมให้จมเขี้ยวแต่นั่นมันก็แค่สิ่งที่หวาดกลัวเมื่อคริสกระซิบกระซาบ
"แต่เพราะโดนคำสาป... เลยต้องกลายเป็นตุ๊กตานำโชคเพื่อให้เจ้านายสมหวัง..."
โชคเลือดกับเอ็งน่ะสิวะ! ตั้งกะเอามานี่ผมยังไม่เคยเห็นคำว่าโชคดีอะไรสักนิดนอกจากเสียกับเสีย! อย่าพูดต่อนะเว้ยพ่อยังเคืองเรื่องเมื่อคืนไม่หาย... ฮรึก! ประตูหลังของไอ้เต๋า...
"อยากได้อะไร... เราจะทำให้เต๋า... สมหวัง..." คำว่าเต๋าที่ไอ้นี่มันเรียกชวนให้ผมสยิวกิ้วพิลึก แต่ตอนนี้ผมไม่กล้าแม้แต่จะขยับเขยื้อนอะไร มันกลัว ตกใจ และเกร็งกลายเป็นคนที่ถูกครอบงำเสียเอง เสมือนว่าผมถูกชักนำมากกว่าที่จะเป็นเจ้านายมันอีกนะ ผมขอใช้สิทธิ์นั้น (เจ้านาย) เดี๋ยวนี้!
"ปะ ปล่อย" พยายามที่จะดันตัวของคริสออกไปเมื่อแผ่นอกแกร่งมันใกล้ชิดกับผมเสียเหลือเกิน ผมสาบานได้ว่าผมไม่เคยคิดที่จะพิศวาสผู้ชายด้วยกันเลยนะ ไม่เคยแม้แต่จะแลเลยด้วยซ้ำในเรื่องทำนองนี้ ตะ.. แต่... ไอ้บ้านี้มันกำลังทำให้ผมใจสั่น ร่างกายสั่นเทาเหมือนลูกแมวตกน้ำ ย๊ากกกกก! พอเถอะออกไปจากกรูวววววว!
"ขอมาก่อนสิแล้วจะปล่อย"
เอ้อ! ให้มันได้อย่างนี้สิวะ! มีการสั่งให้ขอด้วยผมว่าผมได้กลิ่นตุ่ยๆไม่ชอบมาพากล ดูเหมือนมันพยายามอยากจะให้ผมขอพรกับมันมาก นี่มันพยายามเล่นบทเป็นนี่ยักษ์จินนี่ในตะเกียงแก้วหรือไงฟระ! คนอย่างไอ้เต๋านี่ไม่ได้โง่ที่จะโดนหลอกง่ายๆนะเฟร้ย! ถ้ายิ่งรบเร้าให้ขอแบบนี้ผมว่ามันมีอะไรมากกว่าขอพรเฉยๆแน่นอน!
"ไม่" ผมส่ายหน้ารัวๆแล้วดันมันออกไป อันที่จริงต้องเรียกว่ายันมากกว่า เพราะทั้งมือทั้งเท้าที่ใช้แรงเฮือกที่มีพยายามไม่ให้มันโน้มตัวเข้ามาใกล้ยังไม่สามารถที่จะทานแรงมหาศาลนี่ได้เลย แล้วไอ้รอยยิ้มกวนตีนนี่มันทำให้ผมแทบจะบ้า! มีอย่างที่ไหนตุ๊กตากลายเป็นคนที่คิดจะปล้ำคนด้วยกัน เดี๋ยว.. เดี๋ยวนะ แล้วทำไมผมต้องมาคิดเล็กคิดน้อยแบบนี้ด้วยวะก่อนอื่นต้องเอาชีวิตรอดก่อนดิ่เฮ้ย!
"ถ้าไม่ขอก็ต้องฆ่า" ในนาทีนั้นผมชะงักกึก! เบิกตาโพลงด้วยความตกใจเมื่อไอ้ที่มันพูดออกมานี่เต็มสองรูหู
ขะ... ฆ่า หรอ? สีหน้าที่ดูเย็นชารอยยิ้มที่ดูเยือกเย็น น้ำเสียงที่ไม่ได้ล้อเล่นนี่ทำให้ผมตัวชาหนึบแทบไม่กล้าจะหืออือเลยให้ตาย!
"หากให้กลับไปเป็นตุ๊กตาเจ้านายก็ต้องสละชีวิตให้ อยากเอาแบบนั้นไหมล่ะ" ส่ายหัวรัวๆ ผมนี่ขนลุกเกรียวไปทั้งตัวไม่รู้ว่ารอบที่เท่าไรแล้ว! สิ่งที่พูดออกมาจริงป่าววะ แต่สีหน้าที่จริงจังนี่บ่งบอกได้เลยว่ามันไม่มีทางโกหกแน่ๆ รู้สึกมึนงง สับสน หวาดกลัว และเหมือนโดนดึงวิญญาณออกจกร่างอย่างไงอย่างงั้น
"ถ้าเช่นนั้นก็ขอ" น้ำเสียงแผ่วเบาแต่หนาวไปถึงขั้วหัวใจพูดพลางแสยะยิ้มจนตาหยี ไม่มีคำว่าน่ารักหลงเหลืออยู่ในหัวผมแล้วในตอนนี้ เข็ด... เข็ดมาก เข็ดไปจนวันตาย ไหงดอลฟี่มันถึงได้โหดร้ายกับเจ้านายของมันนัก!
"กะ ก็ได้" ลิ้นที่แข็งพยายามที่จะเปล่งเสียงออกมา ผมเบือนหน้าหลับตาแน่นในหัวกำลังเพิ่มเส้นหยักในสมองให้นึกถึงอะไรก็แล้วแต่ที่มันสามารถที่จะทำให้ผมรอดพ้นไปจากเจ้าสิ่งชั่วร้ายสิ่งนี้ ยิ่งร่างสูงที่กำลังคร่อมร่างของผมจ้องนิ่งค้าง ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ในขณะที่ผมกำลังอ้าปากพะงาบๆ เมื่อเสียงที่จะเปล่งออกมานี่มันช่างเบาหวิวแทบกลืนหายเข้าไปในลำคอ
"ขะ.. ขอ..."
"หืม?"
"ขอให้..." ผมกลืนน้ำลายอึกก่อนจะใช้เสียงเฮือกที่มี ""คริส กะ กลับไปเป็นตุ๊กตาเหมือนเดิมเดี๋ยวนี้!"
ก็อก ก็อก ก็อก!
เสียงเคาะประตูพร้อมเสียงที่ดังลั่นที่ตะโกนสุดเสียงด้วยความหวาดกลัวจนถึงขีดสุด และเปล่งเสียงตวาดลั่นเอาชนะความกลัวเหล่านั้นออกไป ดวงตาที่หลับแน่นแขนที่ปกป้องตัวเอาไว้กอดร่างกายด้วยความหวาดหวั่น หัวใจเต้นระทึกต่อสิ่งที่สัมผัส ก่อนที่ทุกๆอย่างจะกลับมาเป็นปกติไม่มีเสียงหรือสัมผัสใดๆเกิดขึ้นเลย...
ก็อก ก็อก ก็อก!
ค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆเมื่อเสียงเคาะประตูห้องเตือนสติของผมให้กลับมา และพบว่าคริสไม่ได้อยู่ตรงหน้าผมแล้ว รีบยันตัวลุกขึ้นพรึบ! มองไปทางดอลฟี่ที่นั่งพิงหมอนผมรีบถอยกรูออกห่างมาหลายก้าวนักก่อนที่จะสะดุ้งตกใจเพราะเสียงมือถือ
"ฮัลละ..."
"พี่เต๋าเปิดประตูให้เป็ดหน่อยเป็ดอยู่หน้าห้องพี่แล้วเนี่ย"
ชิบหาย!
ลืมความกลัวไปก่อนเมื่อเรื่องนี้มันสำคัญเสียยิ่งกว่าการโดนผีตุ๊กตาหลอก จะเป็นอะไรก็ช่างหัวมัน ผมรีบวิ่งไปที่ลูลู่ และมินนี่ อุ้มพวกเขาขึ้นมา แล้วคว้าเอาเซย์มาไว้ในอ้อมกอด มองซ้ายมองขวาหาที่ซุกซ่อนจึงตัดสินใจพาพวกเขาไปที่ตู้เสื้อผ้าของตัวเอง
แต่พอหันไปที่เตียงไอ้ตัวปัญหานั่นมากกว่าที่ผมจะต้องกลัว เดินฉับๆไปอย่างเร่งรีบแล้วคว้าเอาคริสอุ้มขึ้นมาหมับ! แล้วรีบจับยัดไปกับดอลฟี่ตัวอื่นๆ เมื่อทุกอย่างคิดว่าโอเคดีแล้วไม่มีอะไรที่น่าสงสัย เพราะกลัวว่าน้องมันจะรู้ในสิ่งที่น่าอาย ผมรีบหมุนตัว และเดินฉับๆไปทางประตูเพื่อเปิดให้ไอ้น้องส้มเข้ามา
"หวัดดีพี่" มันยกมือไหว้ผมโดยมีข้าวของพะลุงพะลังเต็มมือ ผมพยักหน้าให้มันไปทีแล้วหลบให้มันเข้ามาข้างใน พยายามทำตัวให้เป็นปกติมากที่สุด....
"เห็นพี่ไก่บอกว่าพี่ป่วยแล้วยังไม่ได้กินอะไรเป็ดเลยซื้อบะหมี่เกี๊ยวหน้าปากซอยมาฝาก" มันว่าแล้วยกถุงบะหมี่ให้ดู ผมพยักหน้าหงึกหงักแล้วยืนลูบหน้าพยายามกล้ำกลืนความตื่นเต้นให้กลืนหาย แต่ดูเหมือนผมจะเก็บอาการนั้นไม่ดีเท่าไรเจ้าเป็ดมันเลยทัก
"พี่เต๋าไม่สบายมากจริงๆนะเนี่ยหน้าซีดเลย มานั่งสิพี่เดี๋ยวก็น็อกไปหรอก" ผมพยักหน้าให้มันอีกครั้งแล้วเดินไปทางโซฟาโดยพี่มันกำลังเอาโต๊ะญี่ปุ่นมากางเตรียมหาข้าวให้ผมกิน ทิ้งตัวไปบนโซฟาด้วยสภาพที่หมดแรง เหงื่อโทรมกายจนรู้สึกเหนียวเหนอะหนะไปทั้งตัว หลับตาเพื่อพยายามสงบสติอารมณ์ของตัวเอง
แหมะ...
หืม?
"ทำอะไรน่ะส้ม" ผมถามรุ่นน้องที่มันเอามืออังที่หน้าผากของมันกับของผม
"วัดไข้ไงพี่" มันตอบยิ้มๆ
"นี่ดูอนิเมะมากไปป่าวเนี่ยทำซะโมเอะเลย"
"โถ่ พี่เต๋าอย่าพูดงั้นดิ่เป็ดเป็นผู้ชายนะ แล้วอย่าเรียกส้มได้ไหมมันเหมือนผู้หญิง"
"เอ้า! ไอ้นี่ชื่อส้มออกจะเพราะจนน่ากิน แต่พูดถึงแล้วพี่ก็อยากว่ะ"
ผมค่อนข้างที่จะอารมณ์คงที่ขึ้นมาบ้าง และคุยกับน้องเป็ดหรือเจ้าส้มที่ยิ้มแหยๆให้ผม มันเอื้อมหยิบถุงอีกถุงขึ้นมาแล้ววางแหมะเอาไว้ที่ตักของมัน "เป็ดรู้ว่าพี่ต้องอยากกินก็เลยซื้อมาครึ่งโล เดี๋ยวกินข้าวกินยาเสร็จก่อนแล้วกัน เดี๋ยวส้มแกะให้กิน"
แหม๊! เจ้าส้มนี่มันเด็กดีเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ ผมมองรุ่นน้องที่ผมสัมผัสได้ถึงออร่าความพรุ้งพริ้งที่เปล่งออกมา แถมเจ้าตัวยังน่ารักในความคิดของผม อันที่จริงเจ้าส้มไม่ได้หล่ออะไรมากมายถ้ามองผ่านๆ แต่ถ้าเกิดลองสังเกตดีๆไอ้เด็กนี่มันหน้าหวานมากอาจจะเป็นเพราะตาเล็กๆของมัน ขนตางอนๆจนดูสวย จมูกโด่ง ริมฝีปากบางๆแต่มุมปากยกยิ้มอยู่ตลอดเวลาแม้ในเวลาที่มันโกรธหรืองอนพวกผมตอนที่โดนแกล้งบ่อยๆก็ตาม
"อืมมมมม เราก็กินกับพี่ด้วยเลยสิ"
"โหยไม่ชวนก็กินอยู่แล้ว"
ยิ้มบางๆให้เจ้าส้มที่มาคั่นเวลาได้อย่างเหมาะเจาะ ก่อนจะเอื้อมหยิบกระเป๋าเงินผมควักแบงก์ร้อยให้มันคืน เจ้าส้มมันมองหน้าผมตาปริบๆ ผมเลยเลิกคิ้วว่ามันข้องใจอะไร
"พี่... ค่าบะหมี่แปดสิบ ส้มครึ่งโลสามสิบห้าบาท"
"โหไอ้งก!" ด่ามันแบบยิ้มๆพร้อมส่ายหน้าให้กับความงกของมันแล้วควักแบงก์ร้อยให้มันอีกใบ แน่นอนว่าผมไม่ได้เงินทอนหรอก มองเจ้าส้มที่ยิ้มทะเล้นแล้วหันไปแกะบะหมี่ใส่ชามให้ผมต่อ ส่วนผมน่ะหรอ? กลับไปพิงโซฟาตามเดิมแล้วถอนลมหายใจออกมาดังเฮือก! ตามองไปทางตู้เสื้อผ้าแล้วเบะปากเมื่อคิดว่าคริสคงไม่พอใจผมแน่ๆ เพราะข้างในมันค่อนข้างที่จะอึดอัด แต่ผมก็ห่วงลูกๆอีกสามตัวเช่นกัน แต่ให้ทำไงได้พวกเขาต้องอยู่ในนั้นก่อน
"พี่ช่องซีรี่ย์เกาช่องไหนอ่ะ" ไอ้เจ้าส้มมันหันมาถามผมเลยคว้ารีโมทขึ้นมากดให้มันก่อนจะเลื้อยตัวเองลงไปข้างล่างเพื่อจัดการกับของกินซะ
กองทัพมันก็ต้องเดินด้วยท้องสิ จะเจออะไรก็แล้วแต่เรื่องกินเรื่องใหญ่เรื่องผีๆนี่กลายเป็นเองขี้ปะติ๋วไปในพริบตา จัดการโซ้ยบะหมี่กับเจ้าส้มในเวลาที่รวดเร็วเมื่อผมไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่บ่าย ส่วนเรื่องไข้หวัดนี่มันเป็นเรื่องนี่อัศจรรย์ใจที่ว่าตอนนี้ไข้ผมลดลงเยอะมาก
"อะ นี่ยา" ผมรับยามาจากเจ้าส้มแล้วโยนใส่ปากอย่างว่าง่าย ตามองไปที่โทรทัศน์ถึงแม้ว่าซีรี่ย์ที่ไอ้ส้มมันดูออกจะน้ำเน่าไปหน่อย ในใจก็แอบนินทาผู้ชายห่าอะไรดูซีรี่ย์รักมุ้งมิ้ง ผมคนนึงล่ะที่ไม่ชอบดูอะไรพวกนี้แน่นอน ครั้นจะเปลี่ยนช่องก็สงสารน้องมันเห็นมันบอกว่าดูทุกวัน แถมนำเสนอว่าสนุกมาก...
มัน... สนุกมากเลยไอ้น้อง สนุกจนพี่นี่อยากจะหลับ...
"นอนบนเตียงกับพี่ก็แล้วกันนะ เดี๋ยวผ้าขนหนูพี่หยิบให้เตรียมมาหรือเปล่า"
"หึ เป็ดไม่ได้เตรียมมากะจะยื้มพี่นั่นล่ะ" ผมพยักหน้าให้มันแล้วเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า แต่พอเปิดผาง! ออกมานี่ทำเอาผมใจหาย เกิดอาการสะดุ้งสุดตัวเมื่อเห็นดอลฟี่ของตัวเองนั่งอยู่...
แหะๆ บางทีผมก็ลืมพวกเขาจริงๆนะ...
เอื้อมมือหยิบผ้าขนหนูที่ไม่ค่อยได้ใช้ออกมา แต่ไม่วายขอกวนตรีนสักนิดนึง ผมเบะปากใส่คริสที่นั่งนิ่งค้างไม่ได้ขยับเขยื้อนอะไรดวงตาของเขายังคงจ้องไปทางข้างหน้าตลอดไม่ได้สบตาผม ตอนนี้มีพวกแล้วเว้ย! ไม่กลัวหรอก เดี๋ยวเช้าเมื่อไรเตรียมย้ายบ้านได้เลยคริสเดี๋ยวพ่อจะพาไปเข้าวัดแล้วขับไล่วิญญาณร้ายออกไปซะ เหยียดยิ้มที่มุมปากแล้วแลบลิ้นใส่ให้มันด้วยความหงุดหงิด ก่อนที่จะปิดตู้เสื้อผ้าเอาไว้ตามเดิม ดังปัง!
"พี่เต๋าจะอาบน้ำหรอ เช็ดตัวดีกว่ามั้ง"
"ไม่เอาอ่ะพี่เหนียวตัว ไข้ก็ลดมากแล้วไม่เป็นไรหรอก"
"อ่า... งั้นก็ได้ แต่อย่าอาบนานนะพี่เดี๋ยวไข้กลับ" ผมพยักหน้าตอบมันอีกครั้งก่อนจะพาดผ้าขนหนูเข้าไป ไอ้ส้มนี่มันก็เป็นน้องที่ดีจริงๆตั้งแต่รู้จักกันมามีแต่มันนั่นล่ะที่ดูเรียบร้อยที่สุด แถมสั่งให้ทำอะไรก็ทำ มองโลกในแง่ดีจนผมคิดว่าไอ้เด็กนี่น่าจะเอาตัวรอดยาก แต่ก็นะ โดยส่วนตัวก็อยากได้มันมาเป็นน้องชายจริงๆเหมือนกัน ดูมันรักรุ่นพี่มันดีจริงๆ แต่อย่างว่าล่ะคนดีมักจะเป็นเหยื่อของคนเลว โดยเฉพาะไอ้พวกรุ่นพี่ที่ชอบใช้แรงงานน้องๆอย่างพวกผมนี่แหละ ฮ่าๆๆๆ
รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมานิสนึงหลังจากที่ได้สายน้ำช่วยชโลมความหงุดหงิดที่อยู่ภายในให้หายออกไป รู้สึกโล่งจนร่างกายเบาขึ้นเยอะมาก สิ่งที่ทำให้ผมหายป่วยได้เร็วขนาดนี้อาจจะเป็นเพราะคริสหรือเปล่าวะ? แต่ช่างเถอะจะถูกทำอะไรก็ช่างแต่ผมต้องหาทางทำอะไรบางอย่างกับไอ้ตุ๊กตาผีที่คิดจะฆ่าผมให้ได้ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะเอาไปที่วัดให้หลวงพ่อพ่นน้ำมนต์ให้หน่อย เผื่อวิญญาณชั่วร้ายจะได้หลุดออกไปเสียที ดอลฟี่ผมราคาตั้งสามแสนนะครับ! ไม่ใช่สามบาท ถึงแม้ว่าจะครอบครองมาอย่างฟรีๆก็ตามที จะทิ้งมันก็ทิ้งไม่ลงอยู่ดีนั่นล่ะให้ตาย! ผมทั้งสงสาร แล้วก็... ทำไมผมถึงมาถูกชะตากับไอ้บ้านั่นด้วยวะ! (ข้ออ้างของคนงก)
ถอนลมหายใจเฮือกเพื่อสงบจิตใจที่กำลังสับสน และหวังว่าคริสจะไม่ออกมาหลอกหลอนผมอีก หยิบชุดนอนขึ้นมาใส่ก่อนจะเปิดประตูออกไปเพื่อเรียกให้น้องมันเข้ามาอาบบ้างจะได้นอนหลับพักผ่อนกันเสียที ถึงจะนอนมาทั้งวันแต่ก็ยังรู้สึกเพลียอยู่ดีนั่นล่ะวะ!
แต่เมื่อเปิดประตูออกไปกลับทำให้ผมรู้สึกช็อกจนตาค้างอีกครั้ง...
"อ้าว พี่เต๋าอาบน้ำเสร็จแล้วหรอ เป็ดเห็นดอลฟี่พี่หล่นออกมาจากตู้ก็เลยหยิบขึ้นมาดู แต่ทนความน่ารักไม่ไหวก็เลยรื้อห้องพี่เอาดอลฟี่มาเปลี่ยนโฉมซะเลย แหะๆ"
ผมมองไอ้ส้มที่กำลังหวีผมให้กับคริส ซึ่งตอนนี้ผมของเขากลายเป็นสีน้ำตาลอ่อน เสื้อผ้าถูกเปลี่ยนเป็นเซทฤดูหนาวที่ผมคิดว่าจะเปลี่ยนแต่เพราะกลัวว่าดอลฟี่ผมจะร้อนนั่นล่ะ ซ้ำไม่พอมันยังอุตส่าห์จับคริสหันหน้ามาทางผมเพื่อให้ดูประกอบว่าตุ๊กตาที่มันเล่นอยู่นั่นน่ารักมากแค่ไหน ผมเหลือกตาค้าง มองคริสที่นัยน์ตาตอนนี้เปลี่ยนไปเป็นสีน้ำตาลอ่อนเข้ากับสีผมได้อย่างลงตัวเหมือนคนเอเชียก็ไม่ปาน ทำให้ดอลฟี่ตัวนั้นกลับกลายเป็นตัวละตัวเลยก็ว่าได้...
ผมอาจจะชื่นชมในความน่ารักของมันมากกว่านี้ ถ้าสิ่งที่ไอ้ส้มอุ้มอยู่มันเป็นเพียงแค่ตุ๊กตาดอลฟี่ธรรมดา แต่... คุณยังจะยิ้มตอบไอ้ส้มอีกหรือครับที่มันสามารถแต่งตัวให้คริสได้น่ารักขนาดนี้ ถ้าสิ่งที่คุณเห็น และจ้องมอง... ดวงตาสีน้ำตาอ่อนนั่นกระพริบปริบๆแล้วค่อยๆระบายยิ้มออกมาอย่างช้าๆพร้อมๆกับยักคิ้วหลิ่วตาให้กับผมเอาซะแฟนตาซีอย่างกับหลุดออกมาจากตัวการ์ตูนใน3D...
นอกจากคำว่าน่ารัก น่ากลัว ก็ยังมีคำว่ากวนตรีนนี่แหละครับที่ทำให้ผมอยากจะจับมันเหวี่ยงลงหน้าต่างไปเสียเดี๋ยวนั้นจริงๆ...
เอิ่ม... พี่ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรต่อจากนี้แล้วล่ะส้มเอ้ย!
....
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
