หัวข้อ: >>**ปล้นร้ายกลายรัก**<< "เรือนจำเปิด" หน้า 167 (17-03-59 )

[MK]

ขอให้เฮียรอด  ขอใหหนูปลอยภัย 

ตอนหน้าจะบู๊สนั่นกว่าตอนนี้ไหม

 

รอค่ะ

ขอบคุณคนเขียน

[greenapple]

อยากอ่านแล้วสงสารเฮียอ่ะ 

[summerkiss]

ปูเสื่อนอนรอ ตอนต่อไป

[kaew_ta]

เฮียของหนู หนูของเฮีย ต้องกับมาอยุ่ด้วยกันให้ได้นะ
เฮียจะต้องปลอดภัย
ปล.ไอ้อัลมันบังอาจมากที่ทำน่องชายเฮียถ้าเกิดใช้การไม่ได้ขึ้นมาน้องหนูจะเอาที่ไหนมาแทนได้
มันต้องตายสถานเดียวไอ้เจี้ยวอัลลลลลล

[AdLy]

ไม่นะๆๆๆๆ

โหดร้ายกับเฮียของหนู มากไปแล้วนะ หึ่ยๆๆๆๆๆๆ

[minenat]

ขอให้เฮียปลอดภัย
อย่าเกิดอะไรร้ายๆกับหนูนะ

[Lily teddy]

แง เฮียของหนูพลาดท่าซะแล้ว แต่อย่างน้อยงานที่เฮียตั้งใจก็คงสำเร็จแล้ว 
ยังไงสองนายและพวกเพื่อน ๆ จะต้องกลับมาช่วยเฮียแน่
แล้วดูเหมือนเรื่องนี้คนที่ร้ายจะกลายเป็นดี แต่คนที่คิดว่าดีจะกลายเป็นเลวนะเนี่ย
ยังไงก็ขอให้ไอ่คนชั่วในคราบผู้พิทักษ์สันติราษฏ์(เดา) ได้รับกรรมเร็ว ๆ เรื่องราวต่าง ๆ ทั้งในอดีต และปัจจุบันจะได้คลี่คลายซะที
ตอนนี้ก็ยังดูมีความลับต่าง ๆ ซ่อนอยู่หลายเรื่องอยากรู้ว่าตกลงสองนายเป็นใครกันแน่
แล้วยังข้อตกลงของเฮียกะสองนายอีก ตอนนี้ถึงหนูจะไม่ได้ออกก็เหมือนออก
เพราะไม่ว่าเฮียจะทำอะไรเฮียก็คิดถึงหนูตลอดจนเหมือนมีหนูอยู่ข้าง ๆ เฮียเลยอะ แล้วตอนนี้ไอ่คนไม่ดี(ยังไม่รู้ชื่อ)
ก็กำลังคิดจะเอาหนูมาต่อรอง แล้วเฮียจะปกป้องหนูของเฮียได้ไหมเนี่ย งานนี้ต้องยกเป็นหน้าที่พี่สิบซินะ
รอติดตามและเป็นกำลังใจผู้เขียนต่อไปขอให้ทุกคนทุกคู่ปลอดภัย ได้กลับมาอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขค่ะ       

[tong_pub]

ฮรึก....ตามอ่านมา 2 คืน 3 วัน
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮอ
ทำไมเฮียถึงได้เสียท่าเอาตอนเน้!!
เฮีย...ฟื้นก่อน ใช้พลังช้างสารต่อสู้กับข้าศึกช่วงชิงอำนาจแลบัลลังก์ความแข็งแกร่งกลับคืนมา
มิฉะนั้นเมียเฮียจะกลายเป็นเมียผู้อื่นนะ


 

[aorpp]

มาเฝ้ารอเฮียกับหนูค่ะ
ห่วงเฮียมากกกกกก
วันนี้คนแต่งจะพาเฮียกับหนูมามั๊ยคะ 

[末っ子]

นายเทียนเป็นเคะราชินีสินะ นายเฟยจัดการให้อยู่หมัดไปเลย

เฮียของหนูต้องปลอดภัย เฮียจะต้องไปเป็นไร หนูกับตุลรอเฮียอยู่น้าาาาิา

[greenapple]

รออยู่เป็นกำลังใจให้เฮียค่ะ 

[goonglovenut]

>> ป.35 <<

‘หนู’

‘หนู’

‘อืม’

ผมพลิกตัวไปมา ตาอยากลืมแต่ลืมไม่ขึ้น ยกเว้นหูที่ตั้งฟัง ก่อนจะตั้งกว่าเดิมพร้อมตาที่ลืมขึ้นแล้ว แต่ไม่ใช่ห้องที่นอนอยู่ มืดไปหมด ไฟฉายก็ไม่ได้พกติดมา

‘คิดถึง’

‘รัก’

‘เฮีย เฮีย ใช่ไหม’

ผมส่งเสียงถามออกไป เมื่อแน่ใจแล้วว่าเสียงใคร เสียงของคนที่ผมรัก คิดถึง และ รอ ให้เขามาหา

‘เฮียเอง หนู’

เสียงตอบรับกลับมา แต่ยังไม่เห็นว่าอยู่ตรงไหน

‘เฮียอยู่ไหน เฮีย’

‘เฮียยยยยยยยยยยยยยยยย ’

ผมเรียกอีกเสียงดังมากขึ้น จนลืมไปว่าพ่อนอนอยู่ด้วย เฮียอาจจะกลัวพ่อเห็นเลยซ่อนตัวอยู่ พ่อจะรู้ว่ามีผู้ชายมาหาก็เพราะกูเสียงดังนี่แหละ ผมเลยผ่อนเสียงลงจนเกือบกระซิบ

‘เฮีย ออกมาเถอะ พ่อไม่ได้มาด้วย เฮีย’

ผมมองหาเฮีย ไม่มีอะไรให้หลบซ่อนได้เลย แล้วเฮียอยู่ไหนกัน มีแต่ความมืด ก่อนผมจะรู้สึกว่ามีแขนสอดเข้ามาโอบเอวและรวบเข้าไปหาทั้งตัว

‘เฮ้ย’

ผมร้องก่อนจะหันไปพบว่าอยู่ในวงแขนของใคร ผมยิ้มพร้อมกอดตอบเจ้าของแขนที่อบอุ่นและปกป้องเสมอตอนอยู่ด้วยกัน

‘เฮีย เฮีย จริงๆ ด้วย เฮียมาแล้ว มาหาหนูแล้ว’

ผมพูดเสียงตื่นเต้น จนเจ้าของชื่อต้องลูบหัว ลูบหลัง เสียงทุ้มนุ่มกระซิบข้างหู

‘ครับ เฮียมาแล้ว คิดถึง คิดถึงเหลือเกิน’

พูดพร้อมกระชับแทบจะอุ้มผมทั้งตัว ผมกอดหน้าซุกไปมา

‘คิดถึงเฮีย คิดถึงมาก มากที่สุด กลัวเฮียจะไม่มา’

‘มาสิ เฮียสัญญาแล้ว’

เฮียยกยิ้ม เอามือเกลี่ยปาก โน้มมางับจมูกอย่างหยอกล้อ จนผมต้องหลบไปซุกตรงซอกคอแก้เขิน เฮียจับออกสบตาหน้าโน้มจนหน้าผากเราชนกัน ผมยกมือประคองหน้าเฮียที่ตอบไปแต่ไม่มีริ้วรอย

‘ใช่เฮียจริงด้วย อืม’

เฮียจูบปากบดเบาๆก่อนจะเรียกร้องมากขึ้น ผมตอบรับเฮียด้วยความรู้สึกทั้งหมดในใจ คิดถึง โหยหา รัก

‘รัก เฮียรักหนู’

‘อืม หนูคิดถึง รักเฮีย รัก’

พูดจบเราผวาเข้าหากันอีก สัมผัสกันและกันอย่างแสนคิดถึง รู้ตัวอีกทีไม่รู้ลงมานอนกอดกันที่ห้องของเราได้ยังไง ห้องที่คุ้นเคย ห้องที่มีแต่เรา หนูกับเฮีย

‘ดีใจไหมได้เจอพ่อ’เฮียถามปากก็หอมแก้มไปด้วย

‘ดีใจ ดีใจมาก ขอบคุณเฮีย’ผมหอมเฮียกลับบ้างจะได้ไม่เสียเปรียบกัน

‘ดีแล้วที่ส่งหนูกลับก่อน ดีแล้ว’เฮียพึมพำจูบหน้าผากเหม่งๆของผมอย่างที่เคยทำประจำ

‘อยากให้เฮียมาด้วย อยากให้เฮียเจอพ่อจัง’ผมจูบหน้าผากเถิกๆของเฮียกลับไปบ้าง จะบอกล้านเกรงใจเฮีย

‘จะให้เฮียสู่ขอเหรอ’เฮียพูดเสียงกลั้วหัวเราะ

‘อ้าว ก็เฮียสัญญาว่าจะมาบอกพ่อ อะไร ฟันแล้วทิ้งไง’ผมทำหน้าใส่ก่อนจะพยักหน้า โขกล้านเฮียเบาๆ

‘ทิ้งได้ไง ยังฟันไม่ครบตามอายุเลย’เฮียพูดกลับเอาจมูกถูไปมา

‘โห ถ้าฟันครบตามอายุเฮีย รอนานเลยดิ’ผมพูดแหย่เฮียกลับไปบ้าง ยักคิ้วสองจึ๊ก
 
‘อ่อยเฮียเหรอ’เฮียพูดพร้อมกัดปากล่างอย่างหยอกล้อ

‘เขาเรียกท้าทายเฮีย อ่อย เอ่ย อะไร’ผมทำกลับบ้างแต่กัดปากบน ก่อนเฮียจะกอดแนบชิด

‘จะเรียกอะไรก็ช่าง ขอแค่ทำให้เฮียคนเดียวก็พอแล้ว เฮียรักหนู’เฮียพูดชิดปากผมที่เผยอยิ้ม

‘ก็บอกไปแล้ว แค่เฮียเท่านั้น ยังไม่หลักสี่ลืมไว้จัง ครึครึ’ผมเขยิบปากเข้าไปพูดชิดจนแนบกันพอดี

‘เฮียจะอยู่ถึงหลักสี่หรือเปล่าก็ไม่รู้’เฮียพูดพึมพำเสียงเบา แต่ผมที่อยู่แนบชิดมีหรือจะไม่ได้ยิน

‘เฮีย ทำไมพูดเป็นลางแบบนี้ ไม่เอาไม่พูด’ผมผละออกพูดใส่เสียงดังขึ้นมานิด

‘ถ้าเฮียไม่อยู่ หนูดูแลตัวเองและพ่อดีๆนะ อย่าไว้ใจใคร อย่าไปไหนกับใคร แม้แต่เขาจะเอาเฮียมาอ้างก็ห้ามไป ต้องฟังจากปากเฮียเท่านั้น เข้าใจไหม’เฮียไม่ได้ฟังที่ผมพูดสักนิด แต่กลับพูดสั่งแบบเป็นห่วง ให้ระวังตัวเอาไว้ราวกับจะมีใครมาทำร้ายผมกับพ่อ

‘หนูเข้าใจ แต่เฮียอย่าพูดแบบนี้สิ ฮึก ไม่เอานะ อย่าพูดเหมือนเฮียจะไม่มาอยู่ด้วย หนู ฮึก ไม่อยากแยกจากเฮียแล้ว’ผมกอดเฮียอย่างใจหาย กอดแนบแน่นให้รู้ว่าเฮียยังอยู่ตรงนี้

‘อย่าร้อง เฮียชอบหนูยิ้มและหัวเราะมากกว่า ยิ้มให้เฮียดูนะ หนูของเฮีย’เฮียจับหน้าผมขึ้นไปสบตา

‘ได้ ๆ แต่เฮียอย่าพูดอย่างนี้อีกนะ เฮียสัญญาแล้ว เฮียต้องไม่ตาย เฮียต้องอึด เฮียต้องกลับมาหาหนู’ผมยิ้มพูดทั้งน้ำตาทั้งที่กลั้นมันเอาไว้ แต่ไม่รู้ทำไมมันในหายเหลือเกิน กลัว เฮียจูบซับน้ำตาเอามือกอดลูบหลังปลอบโยน

‘เฮียไม่ได้ไปไหน เฮียจะอยู่ข้างๆตลอดไป เฮียสัญญา สัญญา’เสียงเฮียพูดอยู่ก้องหู ก่อนจะสัมผัสจะลางเลือน

‘เฮีย เฮีย’ผมเรียกเฮีย มือไขว่คว้าเฮียที่ลอยออกไป ก่อนจะเบิกตากว้างกว่าเดิม เมื่อเห็นร่างเฮียอาบไปด้วยเลือด

‘ไม่ เฮียเป็นอะไร เฮียเลือดออก กลับมาหาหนู หนูจะพาไปหาหมอ เฮีย เฮีย’ผมวิ่งพร้อมร้องเรียกเฮียที่ลอยออกไป

‘เฮียรักหนู รัก รัก’

‘รัก รัก’

‘รัก ก็มาหาหนูสิ อย่าหนีไป’

‘เฮีย กลับมา กลับมา’

‘เฮีย กลับมา กลับมา’

‘กลับมา กลับมา’

.
.
.
.
“เฮียยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!”เสียงเรียกสุดท้ายอย่างดัง พร้อมร่างผมผวาลุกจากที่นอน มองไปรอบตัวก็เป็นห้องบ้านพี่สิบ ผมยกมือเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาไม่ขาดสาย

“ฮึกกก ฮืออออออออออออออ เฮีย เฮียอย่าเป็นอะไรนะ เฮียกลับ กลับมา ฮืออออออออออ”ผมก้มหน้ากอดเข่าร้องไห้ออกมา ปากก็พร่ำถึงแต่เฮีย

“หนู เป็นอะไรลูก ร้องเสียงดังทำไม ใครทำอะไรเอ็ง”เสียงพูดอย่างร้อนรนพร้อมร่างพรวดพราดเข้ามากอด

“ฮือออออออออ พ่ออออออออออออ”ผมร้องไห้เหมือนตอนเด็กที่ฝันร้าย โผเข้ากอดพ่อที่ลูบหัวลูบหลัง

“โอ๋ พ่ออยู่นี่ลูก ไม่เป็นไรนะ พ่ออยู่นี่ โอ๋ ขวัญเน้อขวัญมา”เสียงโอ๋พูดปลอบเหมือนตอนเด็ก เพราะขณะนี้ผมคิดว่าตัวเองสติปัญญาลดลงกลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง 

“พ่อ ฮึก ฮึก เฮีย เฮีย ฮือออออออออ”ผมละล่ำลักบอกพ่อที่เช็ดน้ำตาให้

“เฮีย ทำไม มันทำอะไรเอ็ง บอกพ่อสิ”พ่อถามกลับหน้าถมึง ผมส่ายหน้าเร็วๆ ไม่ให้พ่อเข้าใจผิด

“เฮีย ฮึก ไม่ได้ ทำ หนู แต่ เฮีย เลือด เลือดเต็มตัวเลย ฮืออออออออ หนูฝัน ฝันเห็น เฮีย มีเลือดเต็มไปหมดเลย พ่อ”ผมละล่ำละลักบอกพ่อหน้าตื่น สะอื้นฮึกฮึก พ่อพยักหน้า

“ไม่ร้อง ไม่ร้อง โบราณว่าไว้ฝันร้ายกลายเป็นดี”พ่อกอดผมลูบหัว พูดปลอบให้คลายกังวล

“จริงเหรอพ่อ”ผมถามพ่อทันที พ่อพยักหน้าอีกครั้งเป็นการย้ำ

“จริงสิวะ เฮียเอ็งไม่เป็นอะไรหรอก เชื่อพ่อสิ ฟังจากที่เอ็งเคยเล่า และพ่อเคยฝัน มันถึกจะตาย ถ้ามันจะตาย ตายไปนานแล้วไม่รอจนอายุไล่เลี่ยกับพ่อหรอก ครึครึ”พ่อย้ำและพูดกลั้วขำ เพื่อให้ผมรู้สึกดี ผมรู้แต่มันก็ช่วยให้ผมดีขึ้นมานิดจริงๆ ถ้าไม่มีพ่ออยู่ด้วย ผมคงนั่งร้องไห้ไม่หยุดแน่

“ตัวสั่นไปหมดเลย คงจะฝันน่ากลัวมากสินะ หืม ไอ้ลูกหนู”พ่อตบหลังผมเบาๆ อีกมือเช็ดน้ำตาให้ พ่อจะทำแบบนี้ประจำเวลาผมฝันร้าย หรือเป็นอะไรตอนเด็กๆ

“เหมือนจริงเลยพ่อ หนูกลัว เรียกให้เฮียกลับมาจะพาไปหาหมอ เฮียก็ไม่มา”ผมพยักหน้ากับอกพ่อ เล่าต่อเสียงสั่น

“นั่นไง เอ็งไปพูดว่าจะพามันไปหาหมอก็ไม่มาสิ มันคงกลัว”พ่อจับผมออกเอามือเช็ดน้ำตาให้และพูดต่อ“เอ็งต้องเติมนวดไปด้วย ทีนี้มันวิ่งปรู๊ดมาเลย เชื่อพ่อ”พ่อบอกยิ้มๆเสยผมชื้นเหงื่อขึ้นให้ 

“งั้นก็ไปหาสัปเหร่อแทนเถอะ”ผมพูดก่อนจะลุกเพื่อไปอาบน้ำล้างหน้าล้างตา พ่อจะพาไปทำบุญที่วัดใกล้ๆ ตรงหลังบ้านมีท่าน้ำ มีเรือมาขายของประจำ พี่สิบบอกจะได้ไม่ต้องไปข้างนอก แต่ถ้าอยากไปก็เอารถไปได้ แต่อย่าลืม Cover ด้วย

“พูดเฉยๆสิ ทำไมต้องทำหน้าทำเสียงเหมือนแม่เอ็งตอนหึงพ่อด้วยวะ”พ่อพูดไล่ตามหลัง ทำเอาผมนึกได้ว่าทำอะไรออกไป นี่แค่พูดเล่น ผมทำกิริยาเหมือนแม่ให้พ่อเกือบจับได้ซะแล้ว

“อะไรพ่อ หนูแค่พูดเล่นเอง”ผมรีบบอกพ่ออย่างเร็วจนตอนท้ายเสียงสูงไปนิด

“พ่อก็พูดเล่น แม่เอ็งไม่ได้ทำหน้าแบบนี้หรอก ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”พ่อตอบกลับพร้อมหัวเราะชอบใจ

“พ่ออออออออออออออ”เสียงผมเองที่ตะโกนออกมาจากห้องน้ำ แต่ในใจยังนึกห่วงเฮียไม่หาย

“อย่าเป็นอะไรนะเฮีย ขอให้ปลอดภัย”ผมพึมพำก่อนจะรีบอาบน้ำไปทำบุญ เผื่อผลบุญจะส่งไปช่วยเฮียถ้ากำลังตกอยู่ในอันตราย
.
.
.
.
>>นอกห้องน้ำ<<

 คนสูงวัยหยุดเสียงหัวเราะมองลูกชายที่เข้าห้องน้ำไปแล้วพลางส่ายหน้า

“ไอ้หนูเอ้ย แต่ฝันใกล้รุ่งมักจะเป็นจริง ถ้าพ่อพูดออกไปเอ็งคงห่วง เฮียของเอ็งมากกว่านี้แน่”ผู้เป็นพ่อหันหลังถอนหายใจ พลางครุ่นคิด

“แล้วทำไมเอ็งถึงห่วงมันนักวะ จะว่ามันดูแลเอ็งตามที่รับปาก ก็ไม่น่าจะห่วงกันขนาดนี้ มันดูไม่เหมือนพี่ห่วงน้อง เพื่อนห่วงเพื่อน มันเหมือน อืม”เขาหยุดพูดในตอนท้าย แต่ก็ต้องคายออกมาจนได้เพราะเปอร์เซ็นต์ความใช่มันเกินร้อย

“เหมือนความรู้สึกที่พ่อกับแม่ห่วงกันเหลือเกินเวลาใครเป็นอะไร”ผู้เป็นพ่อถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนจะเดินลงไปข้างล่าง ดูแล้วลูกชายมีความในใจแต่คงยังไม่อยากจะพูดอะไร เขาก็ไม่อยากจะเร่งรัดให้ลูกพูดในตอนนี้ เอาไว้อยากพูดก็ให้พูดเอง แค่ลูกกลับมาสู่อ้อมอกอีกครั้งเขาก็ดีใจแล้ว ยังไงก็ต้องขอบใจไอ้เฮียของไอ้ลูกหนูมันที่รักษาสัญญาและพากลับมาให้ ถึงจะวานเขามาอีกทีก็เถอะ

“ไอ้หนุ่ม ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเอ็งเหมือนที่ไอ้ลูกหนูมันฝัน ก็ขอให้เอ็งแคล้วคลาดปลอดภัยนะ ข้าไม่อยากเห็นไอ้ลูกหนูมันร้องไห้เหมือนวันนี้”

 และที่สำคัญ


“เอ็งถือสิทธิ์อะไรมาเปลี่ยนนามสกุลลูกข้าวะ”

 ฮึ่มมมมมมมมมมมมมมมมมม ไอ้เฮีย ขอให้รอดมาเจอคุณนกหน่อยเถอะ กูจะถามสักหน่อย นอกจากเปลี่ยนนามสกุลแล้วมึงเปลี่ยนอะไรมันอีกไหม

.
.
.
.

“พ่อไปไหนแล้วเนี่ย”ผมเดินลงมาจากบนบ้านหลังจากอาบน้ำไม่กี่นาที แต่แต่งตัวหลายนาทีหน่อย กว่าจะเลือกชุดใส่ไปทำบุญได้ เข้าใจผู้หญิงเลย กว่าจะออกจากบ้านแต่ล่ะครั้งทำไมนาน ไม่ใกล้ไม่ไกลคุณนายไก่แม่ผมนี่แหละ ดึงหัวตัวเองอีกทีกลัววิกหลุดเผื่อมีคนอิจฉาแล้วมากระชาก

“พ่อ”ผมเรียกครั้งที่หนึ่งเป็นการเข้าที่

“พ่อออออ”เพิ่มความยานควบความดังเป็นการให้ระวังถ้ายังไม่รับปาก

“พ่ออออออออออออออออ อยู่ไหนนนนนนนนนนนนนน”ออกตัวทันทีเมื่อไม่มีการตอบรับ ผมถกกระโปรงวิ่งกลับขึ้นบ้านอีกครั้ง เปิดทุกห้องยกเว้นห้องที่ล็อค ไม่เจอ วิ่งลงมาข้างล่างเข้าไปในห้องครัว ห้องน้ำ หลังบ้าน ผมเริ่มใจคอไม่ดี ควักปืนออกมา ขออย่าให้เป็นอย่างที่เฮียเตือนในฝันเลย

“พ่อ ได้ยินไหม อยู่ไหน”ผมเรียกอีกครั้งเดินไปรอบหันซ้ายแลขวา แต่เอาปืนทิ่มลงพื้นไว้กันไว้ก่อนเผื่อพ่อโผล่มา

“หนู พ่ออยู่นี่”มีเสียงตอบกลับ ผมเดินไปตามเสียงทันที ก่อนจะเบิ่งตา ยกปืนจ่อทันที

“แกเป็นใคร เอาพ่อฉันไปไว้ไหน”ผมถามเสียงแข็งทั้งที่พยายามดัดเพื่อไม่ให้มันจับได้ ตามองสอดส่ายหาพ่อ เจอแต่ผู้ชายหนวดเคราครึ้มยืนจังก้าอยู่

“อยู่นี่ไง”มันตอบพร้อมพยักหน้า เสียงครึกครื้น ผมกวาดตามองจนทะลุข้างหลังก็ไม่มี ไม่รู้มันมาคนเดียวหรือพวกมันซุ่มอยู่ อาจจะจับตัวพ่อไว้ ไหนพี่สิบบอกไม่มีใครรู้ไง เฮียเพิ่งสั่งกูในฝันแหมบๆ ยังไม่ทันข้ามคืนเลย ฝันกูเป็นจริงซะแล้ว ถ้าอย่างนั้นเฮียล่ะ ผมเริ่มกังวลแต่ตอนนี้ต้องหาพ่อให้เจอก่อน

“อย่ามาตลก พ่อกูไม่ใช่นินจาจะได้มีวิชาแฝงร่าง มึงส่งพ่อกูมาเดี๋ยวนี้ ก่อนจะไส้แตก เร็วๆ”ผมไม่สนอะไรแล้ว พูดเสียงจริงข่มขู่มัน แทนที่จะกลัวมันหัวเราะจนหน้าหงาย นี่มึงตลกคำขู่หรือการแต่งตัวกูวะ

“ก๊ากกกกกกกกก เออ พ่อมึงไม่ใช่นินจา แต่ตอนนี้เอ็งก็จำพ่อไม่ได้ล่ะวะ ไอ้ลูกหนู ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”เสียงหัวเราะพร้อมเรียกชื่อ ผมเพ่งมองแต่ยังไม่ไว้ใจ

“มึงเลิกอำกูได้แล้ว ส่งพ่อกูคืนมา”ผมยังบ่ายเบี่ยง  ไม่ได้ เฮียบอกว่าอย่าไว้ใจใครง่าย มันอ้างชื่อก็อย่าไปเชื่อ ไอ้คนตรงหน้ามันยังหัวเราะเอามือกุมท้อง

“โอ้ย ไอ้ลูกหนู ดูซะ ก่อนจะทรพีไปมากกว่านี้ ครึครึ”พูดเสียงกลั้วหัวเราะก่อนจะลอกหนวดเคราออก จนเห็นหน้าจริง

“พ่อ”ผมเรียกเสียงดังเมื่อคนตรงหน้าคือพ่อจริง เดินเข้าไปหายกมือไหว้พร้อมถาม “พ่อ หนูขอโทษ แล้วพ่อ Cover ทำไมเนี่ยจำไม่ได้เลย”

“ไม่เป็นไร แสดงว่าได้ผล ขนาดเอ็งยังไม่ได้ คุณสิบน่ะสิบอกให้พ่อ Cover ด้วย”พ่อพูดก่อนจะติดเหมือนเดิม ผมส่ายหน้า

“คราวหน้าพ่อบอกหนูด้วยนะ เกิดโป้งป้างขึ้นมา หนูต้องเป็นเด็กกำพร้าใครจะรับเลี้ยงดู”ผมพูดกับพ่อพร้อมจูงมือ พ่อนี่เล่นอะไรไม่รู้เรื่องเลยดีนะผมไม่หน้ามืดโมโหปนห่วงจนเผลอยิงเข้าให้

“ญาติพี่น้องเราเยอะแยะ สมบัติพ่อก็มี เอ็งจะกลัวอะไรว้า”พ่อเอามือกอดไหล่ผมพูดใส่เสียงวัยรุ่น

“กลัวติดคุกก่อนดิพ่อ คราวหน้าไม่เอาแล้วนะ ไหนดูสิจำไว้ก่อน เผื่อลืม”ผมมองหน้าพ่ออีกครั้ง สแกนด้วยม่านตาส่งไปที่ส่วนความจำว่านี่ คือ คุณนก ตอน Cover เดี๋ยวไปเผลอจำไม่ได้อีก ส่วนผมแว่บเดียวพ่อก็รู้แล้ว ว่าคือ แม่

“ครับ ลูก คราวหน้าพ่อจะไม่ทำแล้ว อย่าดุพ่อเลยนะ พ่อเข็ดแล้ว”พ่อทำเสียงอ่อนเสียงหวานเหมือนตอนอ้อนแม่เวลาผิด

“เดี๋ยวตีแก้มด้วยปากเลย ไป เดี๋ยวเลยเวลา”ผมไม่พูดเปล่าทำด้วย พ่อยิ้มจนตาหยี

“แบบนี้ป๋าชอบ อีกข้างล่ะหนู”พูดเอาพร้อมทำแก้มป่องให้จุ๊บอีกข้าง

“พอๆๆ หัวงูนี่ไม่ต้อง Cover เลยนะ ทำซะเหมือนเชียว”ผมกอดแขนพ่อเดินกึ่งวิ่งเข้าบ้านไปเตรียมของพร้อมไปวัดกันสักที
.
.
.
.
“นี่ถ้าเอ็งเป็นลูกสาว พ่อคงกลุ้มใจน่าดู”พ่อพูดกับผมที่กำลังขี่รถมอเตอร์ไซด์อยู่ จะเอารถยนต์มาแต่มันไม่ไกลเท่าไหร่เลยประหยัดน้ำมันเอาไว้ใช้ยามจำเป็นดีกว่า

“ทำไมล่ะพ่อ”ผมถามพ่อในกระจก ที่นั่งซ้อนเอามือกอดเอว อีกข้างถือตะกร้าใส่ของ เกือบจะเจ็ดโมงแล้ว อากาศกำลังดี มีผู้คนไปวัดพอสมควรจากที่สวนทางกัน มีคนมองและยิ้มให้ด้วย ต้อนรับที่มาอยู่ใหม่ เห็นแล้วก็นึกถึงบรรยากาศที่บ้าน

“ไม่รู้จะเลือกลูกเขยคนไหนก่อน แค่ขี่ผ่านดูสิ มองส่งยิ้มกันเป็นพรวน หรือเพราะเอ็งส่งยิ้มให้พวกมันด้วยวะ”พ่อทำเป็นถอนหายใจ มองมอไซด์แต่ล่ะคันที่แซงไป เป็นผู้ชายส่งยิ้มให้จนน่าจะเมียมั้งจิกเข้าให้ อยากจะตะโกนบอกว่า ไม่ชอบผู้ชาย เพราะมีผัวแล้ว ให้รู้กันไปเลย

“ยิ้มที่ไหนล่ะ และจะเลือกทำไม”ผมพูดเล่นกับพ่อ แต่ในใจ ‘หนูเลือกให้พ่อแล้วจ๊ะ’ สุภาพหน่อยตอนนี้เป็นผู้หญิงถึงจะตอบในมโนก็ตาม ฝึกไว้จะได้ชิน

“เออ ถึงมึงไม่เลือก มันก็มาแล้ว ดูมึงขี่รถสิ ถ่างซะขนาดนี้”พ่อส่ายหน้าพูดอย่างปลงตกกับสภาพผมที่คร่อมมอเตอร์ไซด์รุ่นคาวาซากินินจา ของไอ้พี่สิบ ที่ดูแล้วมันน่าจะเพิ่งซื้อหมาดๆ

“มันก็ถ่างเป็นธรรมดาพ่อ มอไซด์ผู้ชายมันก็แบบนี้แหละ”ผมบอกพ่ออย่างไม่ผิดปกติตรงไหน

“เออ แต่สภาพเอ็งตอนนี้มันผู้ชายไหมล่ะ”พ่อพูดออกมาอีก เมื่อเห็นผมแย้ง

“โธ่ พ่อยุคนี้ผู้หญิงก็คร่อมได้ ดูนักแข่งรถดิ ยังมีผู้หญิงเลย”ผมไม่ยอมจนมุม หาเหตุผลพูดกับคุณนกไปอีก ก่อนจะเลี้ยวทางแยกข้างหน้าที่อีกนิดก็ถึงวัดแล้ว

“กูรู้ ไอ้หนู แต่เวลาแข่งรถกูไม่เห็นเขานุ่งกระโปรงนี่หว่า หรือไม่ทำไมมึงไม่นุ่งกางเกงมา ห่าราก เลิกแย้งได้หรือยัง”พ่อเขกหัวผมที่ใส่หมวกกันน็อคพอรู้สึก

“ก็หนูเป็นผู้หญิงก็ต้องนุ่งกระโปรงสิพ่อ”ไม่มีทางที่นางพฤษภ จะจบคำแย้ง

“กางเกงก็นุ่งได้ มึงดูสิ น่ะ ผู้หญิงไหม”พ่อโขกอีกโป๊ก ก่อนจะพูดทำปากยื่นปากยาวให้ดูผู้หญิงที่นุ่งกางเกงเดินอยู่

“เออว่ะ”ผมเห็นด้วย แต่กลัวโดนอีกโป๊ก “แล้วพ่อไม่เตือนหนูตั้งแต่ออกจากบ้าน ความผิดพ่อแหละ ครึครึ”ด้วยหน้าที่ของลูกที่ต้องเสียสละให้ผู้เป็นพ่อผมจึงยกให้

“ถ้ากูนึกได้ จะมานั่งเถียงทำด๋อยอะไรวะ โทษพ่ออีกนะมึง”ไม่พ้นโดนอีกโป๊ก ถึงวัดพอดี ดูลาดเลาก่อนลงเดี๋ยวมันส่งยิ้มล่อผู้ชายมาติดกับอีก ทีอย่างนี้เรียบร้อยขึ้นมาเชียว ก่อนจะพากันเดินขึ้นศาลา

“มาอยู่ใหม่ล่ะสิ อีหนู”เสียงทักอย่างมีไมตรี ปากแดงด้วยติ๊นยี่ห้อหมาก ว่าแต่ยายรู้จักผมได้ยังไง แถมเรียกอีด้วย

“จ้ะ ยาย”ผมตอบคุณยายด้วยเสียงไพเราะ สาบานไม่ได้แอ๊บแต่อย่างใด การ Cover มันพาไป

“น่ารักจัง แต่ผัวเอ็งแก่เน๊าะ”ยายชมก่อนจะชี้ไปทางพ่อ ที่ชะงักมือตักข้าวลงบาตร

“เอ้อ พ่อจ้ะ ไม่ใช่ผัว”ผมแก้ความเข้าใจของคุณยายซะใหม่

“อ้าว เหรอ นึกว่าผัว เห็นซ้อนท้ายกอดซะแน่น ไอ้หนุ่มแถวนี้มอง ก็ตาขวางๆ”ยายพูดกลั้วขำ ผมได้ยิ้มแหยๆ ก่อนจะใส่บาตรต่อจากพ่อเรียบร้อย พระสงฆ์ห้ารูปก็เดินขึ้นมาด้วยท่าทีสำรวม เมื่อทุกอย่างพร้อมก็เริ่มทำบุญกัน จนสิ้นสุด ผมกับพ่อเอาน้ำที่กรวดเรียบร้อยแล้วไปรดต้นไม้ใหญ่ภายในวัด ผมนึกถึงแม่ ปู่ย่าตายาย รวมถึงเจ้ากรรมนายเวร ขอให้ได้รับผลบุญ และฝากส่งไปถึงเฮียด้วย ก่อนจะไปให้อาหารปลาในบริเวณวัดกัน มีอาหารวางพร้อมกล่องบริจาคแล้วแต่ศรัทธา คนไม่ค่อยเยอะแล้ว ทำเสร็จก็กลับเหลือแต่คนสูงอายุอยู่ห้าหกคนได้ที่อยู่ต่อ พ่อก็ดูจะคุยถูกคอกับเจ้าอาวาสเลยนั่งสนทนาต่อบนศาลา

“เฮีย ป่านนี้เป็นยังไงบ้าง สดชื่นบ้างไหม หนูทำบุญเผื่อแล้วนะ จะได้หมดเคราะห์พร้อมกัน”ผมรำพึงกับตัวเอง มือก็โปรยอาหารให้ปลาไปด้วย

“แม่ คุณพระคุณเจ้าคุ้มครองพ่อ หนู และก็เฮียด้วยนะครับ”ผมยกมือท่วมหัวหลับตาพริ้ม อธิษฐานอีกนิดก่อนจะลืมตา

“เฮ้ย”ส่งเสียงออกไปอย่างลืมตัว จนคนตรงหน้าผงะนิดหน่อย ก่อนจะอมยิ้ม เป็นผู้ชายหน้าตาสไตล์ลูกครึ่งออกคมเข้ม ใส่เสื้อโปโลสีขาว กางเกงยีนส์สีเข้มเข้ารูป รองเท้าหนังสีดำมันปลาบ

“ขอโทษครับ ที่ทำให้ตกใจ”ยกยิ้มพร้อมก้มหัวเป็นการขอโทษ เซ็งเลยกูจะใช้มุกเป็นใบ้ก็ไม่ได้ เพราะเสือกอุทานออกไปแล้ว

“โกรธเหรอครับ”เขาถามต่ออย่างสุภาพ รอยยิ้มดูไม่น่ามีภัย ถ้าผมไม่มองโลกแง่ดีเกินไป

“เปล่า แค่ตกใจ”ผมบอกเขาก่อนจะโปรยอาหารให้หมดๆ จะได้ไปสักที ก่อนจะคิดได้ว่า ทำไมไม่แกล้งหูหนวกวะ

“แล้วไป นึกว่าโกรธ”เขายิ้มให้ต่อ มันดูไม่ออกเหรอวะว่ากูไม่ใช่ผู้หญิง หรือรู้แต่กูชอบ เบี่ยงเบนชัดๆถ้าเป็นอย่างนั้น ผมชักจะเชื่อพ่อแล้วสิว่าตอนแม่ยังสาว เสน่ห์แรงไม่แพ้กลิ่นตัว ที่หอม พ่อบอกให้ผมฟัง ตอนแรกฮาก๊ากกับมุกพ่อที่ใช้หยอดแม่ที่หยอดเท้ามาหาหากไม่มีคำว่า ‘ที่หอม’ ต่อหลัง

“ให้อย่างนี้บาปนะครับ”เขาพูดต่อเมื่อผมหยิบถุงที่สอง ที่สาม โปรยจนเกือบหมด ผมขมวดคิ้วเพื่อให้หมาพูดต่อ

“ก็ให้เยอะจนมันกินไม่ทัน เดี๋ยวติดคอตายกันพอดี ครึครึ”เขาบอกเหตุผลที่ผมไม่ขำ สัด กูนึกว่าเรื่องจริง น่าจะเหลือไว้ยัดปากมึงแทน สูง หนา ไม่ใช่ปัญหา ขากูยาวถึงก้านคอมึงพอ ถ้ามีเรื่อง

“เหรอ นึกว่าอยากจะให้โยนใส่ปากบ้าง เห็นท้วง”ผมพูดกลับเรียบๆ แต่ในใจ กูนึกว่ามึงท้วงเพราะอยากแดกแทนปลา แต่ความจริงแค่นี้พอมันจะได้ไม่อยากคุยด้วย  แต่วิธีนี้คงใช้ไม่ได้กับคนหน้าตาดีอย่างผม มันหัวเราะชอบใจ

“มีอารมณ์ขันดีนะครับ”อย่างอื่นกูก็ขัน แต่วูบหนึ่งผมนึกถึงเฮียขึ้นมา ถ้าเป็นเฮียก็ดีสิ มาทำบุญให้อาหารปลาด้วยกัน ผมหลุบตาลง พร้อมเสียงหัวเราะในลำคอที่เบาลงตามไปด้วย

“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ ผมพูดเล่น เห็นคุณยืนเหม่อคล้ายมีเรื่องทุกข์ใจ ก็เลยเข้ามาคุยด้วย ถ้าเป็นการขัดจังหวะผมก็ขอโทษอีกครั้ง”เขาก้มหัวให้ ยิ้มเจื่อนๆ

“เปล่า ตามสบาย”ผมบอกเขาเตรียมจะเดินหนี นึกถึงที่เฮียบอกไว้ แต่ถ้าคิดไม่ซื่อตอนนี้เขาคงทำอะไรไม่ได้หรอก มีคนอยู่พอสมควร ไหนจะเรือแล่นผ่านไปมา และเป็นเขตอภัยทาน ซึ่งมันน่าจะเกรงใจอยู่บ้าง ผมเอาปืนติดมาด้วยเหน็บในกางเกงขาสั้นข้างใน ยังกลัวจะลั่นใส่ลูกหนูเหมือนกัน

“เดี๋ยวสิครับ ตรงโน้นยังไม่ได้เลย ผมมีเหลือสี่ถุง ช่วยหน่อย ถือว่าทำบุญให้ปลากัน”เขาพูดพร้อมชูถุงอาหารปลาแกว่งไปมา ผมมองอย่างซาบซึ้งจนอยากถีบให้หน้าหงาย มึงจะทำให้กูนึกถึงเฮียไปถึงไหน แต่ก็รับมาหนึ่งถุง เห็นแก่ปลา

“ลมเย็นดีนะครับ”พูดหันมาหาผม ก่อนจะหันกลับไปให้ปลาต่อ

“อืม ติดน้ำก็อย่างนี้แหละ”จะบอกไม่เย็นก็ไม่ได้ ลมตีจนหนังหน้ากระพรือไปหมด ดีนะวิกติดมาแน่น

[goonglovenut]

“มาบ่อยไหมครับ แต่บ้านอยู่แถวนี้คงมาบ่อยแน่เลย”ชวนคุยต่อส่งอาหารให้ผมอีก ไหนมึงบอกมีสี่ถุงไง แล้วอีกสอง อ้อ เลิกสงสัย แม่ง อยู่ในกระเป๋าสะพาย ใส่ยี่สิบหยิบมาซะคุ้มเลยนะมึง กะให้บุญคุ้มกะลาหัวถึงชาติหน้าเลยหรือไงวะ

“ก็บ่อยอยู่”ผมตอบแบบสวมรอย ถ้าบอกไม่ใช่คนที่นี่มันก็สงสัยอีก ผมไม่บาปโกหกเพราะป้องกันตัว ส่วนมันไม่บาปก็ได้เพราะทำบุญ ผมยกให้

“ผมไม่ได้อยู่แถวนี้หรอก ผ่านมาธุระก็เลยแวะพักผ่อนซะเลย”ตอบโดยที่กูไม่ได้ถาม หรืออยากรู้สักนิด ว่าแต่คุณนกไม่ลงมาสักที อย่าบอกว่าถูกคอกับเจ้าอาวาสเลยจะขอบวชกับท่านไปด้วย

“อืม”แต่ก็ตอบรับ ไม่อยากให้มันเสียน้ำใจที่เสือกบอก

“แต่ อันที่จริง ผมก็ไม่เชิงแวะพักผ่อนซะทีเดียวหรอก”พูดพร้อมเอามือเกาท้ายทอยเหมือนจะเขิน มองหน้าเหมือนจะบอกว่ากูเป็นสาเหตุของการแวะใช่ไหม ถ้าไม่หลงตัวเองเกินไป กูว่าใช่แน่เลย

“ผม เอ้อ เห็นคุณขี่มอไซด์ ต่างจากผู้หญิงคนอื่น มันดูเท่ห์มาก จนผมต้องตามมา แหะแหะ”พูดจบยิ้มเจื่อนๆ กูว่าแล้ว แต่ไม่คิดว่าเหตุผลมึงคือหลงไหลท่ากูคร่อมมอไซด์เนี่ยนะ

“เท่ห์จริงนะ ผมไม่ได้มองว่า ทุเรศหรืออุบาวท์อะไรเลย”มันโบกไม้โบกมือยืนยันคำพูด

“ใช่ ไม่ได้มอง แต่พูดออกมาตรงๆเลย แค่นี้ใช่ไหมที่จะบอก”ผมไม่ได้โกรธมันหรอก แต่หาทางชิ่ง ดีแล้วที่มันเข้าใจอย่างนี้ กูจะได้ไปพาพ่อลาสิกขาสักที นานเกินแล้ว คุณนก

“เอ้อ ขอโทษ ผมไม่ได้คิดอย่างที่พูดจริงๆ คุณ คุณ”มันเดินตามหลังมาติดๆ ก่อนจะมาดักหน้า

“ผมขอโทษ นะ คุยกันก่อน”มันทำเสียงอ้อน หน้าไม่ได้เหมือนเฮียสักนิด แต่ทำไมผมถึงคิดว่าถ้าเฮียทำแบบนี้คงน่ารักดี ถึงเฮียจะหน้าดุ โหดกับคนอื่น แต่เวลาพูดถึงลูกหรืออยู่กับผม เฮียจะอ่อนโยนมาก ผมคิดถึงเฮียเหลือเกิน

“อย่าร้องไห้เลย ผมไม่ได้ว่าจริงๆ ขอโทษครับ”เสียงทุ้มตรงหน้า ยิ่งทำให้ผมนึกถึง ก่อนจะนึกได้ว่าน้ำตาผมไหลออกมา ตั้งแต่ห่างเฮีย ผมร้องไห้ง่ายเหลือเกิน ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย ผมยกชายเสื้อขึ้นเช็ด มันคงนึกว่าผมดัดจริตแค่นี้ก็ร้องไห้ แต่ผมไม่บอกมันหรอก

“เวลาคุณยิ้มน่ารักกว่านะ”ไอ้สัด จะหยุดพูดได้หรือยัง กูเพิ่งฟังเฮียพูดเมื่อคืนเอง จะตอกย้ำกูไปถึงไหน เหี้ยเอ้ย

“โอ้ยยยยยยยยยยยยยยย ผมขอโทษแล้วไง ไม่ได้ว่าจริงๆ”มันร้องออกมา เอามือกุมเป้า ที่ผมเผลอยกตีนเตะไปหลังด่ามันในความคิดเสร็จ เหี้ยแล้วกู เอาไงดีวะ หน้าแม่งเริ่มเขียวแล้วด้วย มีคนผ่านมาสามคนหันมามอง ยกมือปิดปากหัวเราะ

“เอ้อ มานั่งนี่ก่อน โทษที”ผมเลยต้องไปประคองมันมานั่ง พร้อมขอโทษแทนตีนที่ไวไปหน่อย เสือกพูดบลิ๊วกูอยู่ได้

“อูย ไม่เป็นไร”มันพูดตอบ แต่หน้าแหยเก ผมเกือบหัวเราะออกมา ไม่ใช่สมน้ำหน้า แต่ขำหน้ามัน

“เอาเป็นว่าหายกัน โอเคป่ะ”ผมพูดบอกมันที่เงยหน้ามามอง

“ครับ คุ้มมากกกก”มันรับคำแต่ลากเสียงเชิงประชด เรื่องของมึงไม่ใช่ลูกหนูกู

“ไปหาหมอไหมล่ะ จะพาไป”ผมเลยออกปากรับผิดชอบสักหน่อย ดูมันจะเจ็บมากเพราะไม่ได้ตั้งตัวทั้งคู่

“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวก็หาย จุกๆเสียดๆนิดๆ”มันพูดยิ้มๆตามเดิม ผมเลยต้องนั่งเป็นเพื่อนมันก่อน หยุดพักไปลาสิกขาพ่อเอาไว้ก่อน แต่เรื่องเฮียพักไม่ได้คิดถึงและเป็นห่วงอยู่ตลอด

จะมีก็แต่เรื่องเดียว

ที่ผมลืม

คือ

อันตราย

ที่

เฮียเตือน

.
.
.
.
.

“ไอ้รัน มึงรู้หรือยัง ว่าไอ้เฮียถูกจับได้”เสียงวิ่งกระหืดกระหอบพร้อมเรียกชื่อเพื่อน ผมรีบซ่อนตัวตรงมุม

“อะไรนะ ไอ้เบียร์ มึงพูดว่าอะไร”คนที่ถูกเรียก ลุกพรวดก้าวไปหาถามเสียงร้อนรนไม่ต่างจากสีหน้า

“ดร. โดนจับ”ผมรำพึงกับตัวเอง ก่อนจะเงี่ยหูฟังต่อ

“ไอ้เฮียถูกจับได้ ไอ้โจ๊กบอกกูเมื่อเช้า”เบียร์พูดต่อ ยังหอบไม่หาย เดี๋ยวก็จุกหรอก ไม่พักก่อน รันถอยหลังลงไปนั่งเหมือนหมดแรง

“ไอ้เฮีย มึงอย่าเป็นอะไรนะโว้ย”พูดเสียงสั่นทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ไปด้วย ทำไมมีแต่คนห่วง ดร. กรกฎ กันเหลือเกิน แม้แต่เบียร์ยังเป็นไปด้วย ดูจากที่ไม่ยอมเลือกผม เลือกที่จะอยู่ที่นี่ คงต้องมีเหตุอะไรมากกว่านั้นแน่นอน

“ไม่รู้ว่ะ เฮ้ย ไอ้เข้ม ไอ้เข้ม”เบียร์พูดเหมือนจะหมดแรงตาม ก่อนจะเรียกชื่อใครอีกคนเสียงดัง เข้ม มือปืนชื่อดังก่อนจะติดคุก เดินหน้าเข้มสมชื่อเข้ามา

“ไอ้เฮียเป็นไงบ้าง มึงรู้อะไรไหม”รันถลาเข้าไปจับเขย่าถามตัดหน้าเบียร์ที่ได้แต่อ้าปากค้าง ไอ้เข้มมองหน้าก่อนจะพูด

“รู้แค่ว่าถูกจับ แต่หลังจากนั้นไม่รู้ ไอ้ไป่ ไอ้ย้ง มันบอกว่า ไอ้เฮียให้พวกมันออกมาก่อน”ไอ้เข้มตอบ ก่อนจะมองคนตรงหน้าแววตาอ่อนโยน ขัดกับภาพลักษณ์ที่เห็น

“มันแกล้งไอ้เฮียหรือเปล่าวะ”เบียร์พูดออกมาเหมือนจะไม่พอใจใครบางคนในกลุ่มที่ไปด้วย

“มันจะเอาเวลาที่ไหนแกล้ง มึงก็พูดไป ไอ้ไป่ พี่เป้า ก็ไปด้วย มันไม่กล้าหรอก ถ้าทำอย่างนั้น นายเอาตาย”ไอ้เข้มส่ายหน้าออกความเห็นอย่างไม่เห็นด้วยกับคำพูดเบียร์

“กูว่างั้น มันไม่กล้าหรอก แล้วมึงรู้ไหมว่านายจะเอายังไงต่อ”รันเห็นด้วยกับไอ้เข้มที่เหมือนจะอมยิ้ม ไม่รู้มันถูกใจอะไร ก่อนจะถามอย่างอยากรู้

“ปรึกษากันอยู่ กูไม่ได้เข้าไป คงต้องรอพี่เป้ามาบอก มึงก็ไม่ต้องกังวลไปหรอก ไอ้เฮียมันตายยาก ยังไงมันก็อยากเจอเมียมันอยู่ มันตายไม่ได้หรอก”เหมือนจะพูดปลอบใจ แต่ทำไมรันตาเขียวใส่

“มึงประชดกูเหรอ มันลูกพี่กู ไอ้หนูเมียมัน ก็ดีกับกู”รันพูดใส่มือกระชากคอเสื้อคนตัวสูงกว่า เบียร์มองหน้าสองคนไปมา เดินมาหาพี่นี่เร็ว ไปอยู่ขัดคอเขาทำไม

“ประชดห่าอะไร กูพูดเรื่องจริง”ไอ้เข้มว่าแต่หน้ายิ้มๆยื่นไปพูดใกล้ จนรันปล่อยเสื้อถอยห่างแถบไม่ทัน

“เหี้ย ไปเลย”ด่าพร้อมไล่ ก่อนจะเดินหนี

“หมดประโยชน์ไล่กูเชียวนะมึง ฝากไว้ก่อนเถอะ”ไอ้เข้มพูดขู่ แต่ดูไม่จริงจัง ส่วนผมมองสองคนที่เดินไปจากตรงนั้นแล้ว ก่อนจะหลบวูบเมื่อไอ้เข้มเดินมาทางนี้ แล้วผมจะหลบมันทำไมวะ ในเมื่อตอนนี้ผมคือผู้ช่วยหมอ
.
.
.
.
ตกดึก ผมพักงานผู้ช่วย หันมายึดงานตะกายตึก คงไม่ต้องบอกมั้งครับว่าห้องใคร จนเกาะขอบหน้าต่างได้แล้วค่อยๆแงะ

“ไอ้รัน มึงไม่นอนกับกูเหรอ”เสียงเบียร์ดังแหวกอากาศทะลุหน้าต่าง อ้าว นึกว่าอยู่คนเดียว และไปท้วงรันมันทำไม พี่อยากคุยด้วย ขอให้รันปฏิเสธ สาธุ
“ไม่ดีกว่าว่ะ กูนอนดิ้น อยากคิดอะไรด้วย”เยส ในที่สุดรันก็ฟังคำขอผม

“นอนเถอะ ทำอย่างกับกูกับมึงไม่เคยนอนด้วยกัน คิดอะไร เรื่องไอ้เฮีย กูคิดเป็นเพื่อน เพราะกูก็ห่วงมันว่ะ ป่านนี้เป็นไงบ้างไม่รู้ ถ้าไอ้หนูยังอยู่ แม่ง คงร้องไห้ตาปูดแน่”มีน้ำใจไม่เคยเปลี่ยน แถมพาดพิงถึงคนที่อยู่เรือนหอเราด้วย ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าถ้ารู้เข้าสภาพอย่างที่เบียร์พูดนั่นแหละ แค่พากลับยังร้องไห้ซะตาบวมไปหมด กลับมาก็สั่งนักสั่งหนา อย่าจับเฮีย อย่าทำรุนแรงกับเฮีย ที่เตือนเพราะไม่อยากให้เจ็บตัว ไม่ค่อยจะหลงผัวเลย

“นั่นสิ ตอนนี้มันจะคิดถึงไอ้เฮียหรือเปล่าวะ หรืออยู่กับพ่อลืมไปแล้ว มึงว่ามันจะลืมไหม”รันถามเบียร์เสียงหงอย ดูท่าจะสนิทกันดีจริง นักโทษกับตัวประกัน

“ไม่หรอก ไอ้หนูมันไม่ใช่คนแบบนั้น และมันก็รักไอ้เฮียไม่น้อยไปกว่าไอ้เฮียรักมัน”เบียร์พูดอย่างรู้ดี ทีใจพี่เบียร์ไม่รู้บ้างล่ะว่าคิดยังไง รักเบียร์แค่ไหน ตามมาขนาดนี้แล้ว เชื่อใจพี่บ้างสิ

“ยังไง ก็ขอให้มันรอด หรือไม่ก็นายส่งคนไปช่วยมันด้วย”รันพูดต่ออย่างเอาใจช่วย

“มันต้องรอดอยู่แล้ว นายกำลังหาทางอยู่”เบียร์ตบไหล่เพื่อน ผมเห็นด้วยกับเบียร์ ดูแล้ว ดร. น่าจะสำคัญไม่งั้นหนูไม่อยู่รอดมาจนถึงมือพ่อหรอก และยังรับประกันเรื่องผมอีก

“มึงนอนเถอะ กูกลับห้องดีกว่า”รันพูดอย่างตัดสินว่าจะไม่นอน ลุกขึ้นจากเตียง เบียร์พี่หวังว่าคงไม่รั้งหรอกนะ พี่ขอ

“ตามใจ มีอะไรก็มาหากูแล้วกัน”เบียร์ตบไหล่เดินไปที่ประตู รันพยักหน้าก่อนจะเดินออกไป เบียร์ปิดประตูตามหลัง พอหันมาเบิกตา

“ไอ้เหี้ยสิบ มึงเข้ามาได้ไงเนี่ย”เรียกผมเสียงดัง แต่ถ้าไม่เข้าข้างตัวเองไปนัก ผมเห็นประกายความดีใจทางสีหน้าและแววตาชั่วแวบ

“ปีนเข้ามา และเรียกพี่ซะ”ผมบอกก่อนจะตัดพ้อ เบียร์มองไปมา มองประตูที่กดล็อค

“เรื่องของกู แล้วมึงทำแบบนี้ทำไม เกิดใครเห็นเข้า”เบียร์พูดเสียงเบาลง แต่เน้นลอดไรฟัน

“คิดถึง ห่วงพี่เหรอ”ผมบอกยกยิ้มกว้าง

“ห่วงห่าอะไร กูห่วงตัวเองจะโดนเก็บมากกว่า มึงรีบไปซะก่อนที่จะมีใครมาเห็นเข้า”เบียร์พูดเสียงเรียบแต่หน้าแดง

“ไม่ไป จนกว่าจะคุยกันรู้เรื่อง ฟังพี่สักนิดสิ เบียร์”ผมเดินเข้าไปคว้าตัวเบียร์อย่างเร็ว ดึงเข้ามากอดอย่างคิดถึง ลมหายใจเป่ารดตรงต้นคอ หัวใจที่เต้นแรงไม่แพ้กัน อย่างน้อยเบียร์ก็ยังรักผมอยู่แน่นอน

“ปล่อย ปล่อยกู”พอรู้สึกตัวเบียร์ดิ้นรนออกจากแขน แต่ผมรัดแน่นก่อนจะลากไปที่เตียง ล้มตัวทั้งคู่ ผมพลิกเบียร์ไปอยู่ใต้ร่างอย่างเร็วพร้อมกดทับก่อนที่ตีนจะกระเด้งมาถีบออก

“อยู่เฉยๆก่อนได้ไหม พี่ไม่ทำอะไร เราคุยกันดีๆ”ผมพยายามประเลาะเบียร์ ถ้ายิ่งแรงใส่ เบียร์ก็จะยิ่งรั้น

“ไม่มีอะไรจะคุย ปล่อย”เบียร์ยังไม่ยอมฟัง ถึงตาใส่

“สัด สิบ กูบอกให้ปล่อย มึงอยากให้กูเรียกคนมาใช่ไหม”เห็นผมไม่ปล่อย ด่าและพูดใส่

“เอาสิ เรียกมาเลย หรือจะให้พี่เรียกก็ได้ ทำไมไม่ฟังกันบ้างวะ ห๊ะ”ผมเริ่มฉุนขาดเหมือนกัน ปล่อยและลุกพูดเสียงดัง

ผลัวะ

ตุบ

พลั่ก

“อุ๊บบบบบบบบบบบบ เบียร์กระโดดถีบพี่ทำไม”ผมถามเสียงจุกเสียด หน้าแนบกำแพง เมื่อโดนเต็มๆกลางหลัง

“มึงจะโวยวายเพื่อ”เบียร์ตามมาดึงคอเสื้อผมหันไปหา หน้าตาแตกตื่น

“ก็เบียร์พูดก่อนทำไมล่ะ ไม่ฟังพี่สักนิด อูยยย”พูดอย่างน้อยใจ ความจุกยังแน่นอยู่

“โว้ยยยยยยยยยยย แม่งงง”เบียร์ร้องเอามือยีหัวตัวเองที่มีผมขึ้นหรอมแหรม ดูน่ารักไปอีกแบบ ยังมีแก่ใจคิดอีกกู

“เอาไง จะเรียกหรือจะฟัง”ผมได้ทีพูดเสียงแข็งนิดๆ แต่ตาก็ระวังตีนด้วยเผื่อมาอีก

“บอกตามตรง ตอนนี้กูไม่อยากจะฟังอะไร เรื่องของกูกับมึง เก็บไว้ก่อน มีเรื่องที่ใหญ่กว่าอยู่”เบียร์พูดก่อนจะนั่งอีกฟากของเตียง

“ไม่มีเรื่องอะไรใหญ่ไปกว่าเรื่องเบียร์”ผมหันไปพูดกับเบียร์ที่มองแววตาอ่อนลง

“ใหญ่ มันใหญ่มาก เรื่องกูเอาไว้ทีหลัง”เบียร์พูดเสียงอ่อนลง

“มันเรื่องอะไรล่ะเบียร์ ทำไมเบียร์ต้องแหกคุกมากับเขา ทำไมถึงไม่กลับไปกับพี่ หรือถ้ามีอะไรบอกพี่ได้ไหม”ผมค่อยเขยิบเข้าไปใกล้ ตอนนี้เบียร์ดูจะสับสน

“กูบอกไม่ได้ อย่าถามกู”เบียร์ส่ายหน้าพูดพร้อมหลุบตา ผมดึงเข้ามากอด

“เบียร์ มีอะไรที่พี่ช่วยได้ไหม”ผมพูดพลางลูบหลังเบียร์อย่างปลอบโยน ก่อนจะพูดต่อเสียงเบา “อย่ามองว่าตอนนี้พี่เป็นตำรวจที่ซักผู้ต้องหา หรือล้วงความลับ ให้มองว่าเราเป็นคนรักกันได้ไหม”เบียร์เงยหน้ามองผม ก่อนจะกอดตอบ

“พี่ พี่สิบ ฮือออออออ”เบียร์เรียกผมเสียงเครือก่อนจะร้องไห้ออกมาเสียงเบา ผมดีใจเหลือเกินที่ได้ยินคำนี้อีกครั้ง นานเหลือเกินที่ไม่ได้ฟัง

“ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร ใจเย็น ปัญหามีทางแก้”ผมพูดต่อ พยายามไม่ดึงเรื่องเรามาคุย
“กู เบียร์ เอ้อ”เบียร์ตะกุกตะกัก

“ตามสบาย เบียร์อยากใช้คำไหนก็ใช้”ผมยกยิ้ม เช็ดน้ำตาให้อย่างเบามือ ไม่ว่าผ่านไปสักเท่าไหร่ ผู้ชายร่างโย่งตรงหน้าก็เหมือนเด็กตัวเล็กที่ต้องคอยปลอบเวลาใจเสีย

“ตอนนี้ เบียร์เป็นห่วงไอ้เฮีย มันเป็นลูกพี่ เป็นเพื่อน ที่ดีมาก ทั้งในและนอกคุก มันช่วยเหลือหลายครั้ง แต่ตอนนี้”เบียร์ตัดสินใจใช้ชื่อแทนตัว พูดถึง ดร. กรกฎ ที่ผมรู้สึกอิจฉาขึ้นมาทันทีที่เบียร์เป็นห่วงมากกว่าเรื่องตัวเอง

“ใครจับเขา”ผมถามเบียร์ที่เอามือลูบหน้า

“ไม่แน่ใจ รู้แต่เป็นคนใหญ่คนโตคนหนึ่ง รู้แค่นี้”เบียร์ส่ายหน้าพูดด้วยเสียงไม่มั่นใจเท่าไหร่นัก ส่วนนายทั้งสองของเบียร์จากประวัติเป็นลูกเจ้าสัวชื่อดัง ประกอบธุรกิจทั้งในและนอกประเทศ ไม่เคยมีประวัติด่างพร้อย ยกเว้นครั้งล่าสุดที่ถูกจับ ข้อหาร้ายแรงมาก เข้าข่ายเป็นอันตรายต่อชาติ ส่วน ดร. กรกฎ ถ้ายังอยู่ในคุกก็อีกหลายสิบปีกว่าจะได้ออก มีเบียร์กับรันที่ยังพอจะออกมาก่อนได้บ้าง เท่าที่ทราบ

“พี่ว่า เบียร์อย่าเพิ่งกังวลเลย เขาเป็นคนฉลาด และรอดมาได้หลายครั้ง นายเบียร์ก็กำลังหาทางช่วยเขาอยู่”ผมไม่รู้จะพูดยังไงเพราะไม่ทราบต้นสายปลายเหตุ ได้แต่ปลอบให้เบียร์คลายกังวล แต่ขณะที่กำลังจะพูดต่อ ประตูถูกเปิดเข้ามาอย่างแรง พร้อมบุคคลอีกสี่คนถือปืนจ่อมาทางเรา

ปัง


“ไอ้ทวน”เสียงที่ออกจากปากเบียร์ พร้อมหน้าที่ซีดลงอย่างเห็นได้ชัด แต่ยังลุกขึ้นเอาตัวกันผมไว้ แต่ผมดึงไปหลบข้างหลัง

“ไม่ต้องเกี่ยงกัน”คนที่เบียร์เรียกยกยิ้ม ก่อนจะพยักหน้า ให้ลูกน้องอีกสองคนเข้ามา ผมจะสู้ แต่เบียร์ส่ายหน้า

“อย่า”พูดเบา ก่อนจะถูกคุมตัว

“นายต้องการพบ”หัวหน้าพวกมันบอกก่อนจะถูกลากออกห้อง
.
.
.
.
.

“สวัสดี คุณตำรวจ”เสียงคนเป็นนายทักผมเนิบๆ แต่หน้าตาเย็นชา

“มาตามแฟนเหรอครับ”อีกคนยกยิ้มพูดเชิงล้อ

“นาย”เบียร์เรียกเสียงสั่น แม้แต่มือที่ผมกุมไว้ก็สั่นอย่างเห็นได้ชัด

“ไงล่ะ เขามาตามทำไมไม่กลับไปกับเขา หืม”นายหน้าเย็นชาถาม

“หรือ มึงแอบบอกให้มาจับพวกกู”อีกคนถามเสียงกระด้าง เดินมาใกล้

“ไม่เกี่ยวกับเบียร์ ผมเข้ามาเอง”ผมออกรับแทนเบียร์ที่ไม่แก้ตัวอะไรเลย

“อย่างนั้นเหรอ หึหึ”เขาเลิกคิ้ว ก่อนหน้าผมจะหัน

ผลั่วะ

ผลั่วะ

“พี่สิบ นาย อย่า ผมผิดเอง”เบียร์เรียกผมก่อนจะจับมือนายให้หยุด

ผลั่วะ

แต่เบียร์กับหงายหลัง ผมเข้าไปขวาง

“ถ้าคุณทำเขาอีก ผมจะฆ่าคุณ”ผมประคองเบียร์พูดใส่หน้าเขา

“จะฆ่าเหรอ งั้นตายก่อนดีกว่าไหม”เขาพูดพร้อมชักปืนเสียงดังกริ๊ก ผมกอดเบียร์ไว้แน่น

“พอได้แล้ว จะใช้เขาทำงาน ไม่รู้จักพูดดี”เสียงเนิบๆขัดเอาไว้พร้อมพูดบางอย่าง

“แต่มันทรยศเรา โทษคนทรยศ สมควรตาย”คนที่ชักปืนแสยะยิ้ม จ่อปืนใกล้กว่าเดิม แต่ผมไม่กลัวสักนิด เบียร์ก้มหน้าอย่างยอมรับชะตากรรม ผมไม่น่าทำให้เบียร์ต้องมาลำบากเลย พี่ขอโทษ เหมือนเบียร์จะรู้สิ่งที่ผมคิดในใจ ยกยิ้มให้ เป็นครั้งแรกตั้งแต่มีเรื่อง เบียร์ยิ้มให้ผม

“หูหนวกเหรอ คุณตำรวจเขาก็บอกว่าไม่เกี่ยวกับมัน เขาเข้ามาเอง”เขาเลิกคิ้วใส่อีกฝ่าย

“เชื่อคำพูดตำรวจตั้งแต่เมื่อไหร่”อีกฝ่ายก็ดูไม่ยอม หันไปเลิกคิ้วใส่บ้าง

“เพิ่งเชื่อ”เขาตอบหน้าตาเฉย เหมือนจะยั่วอีกฝ่าย ที่หรี่ตาใส่ หันมามองหน้าพวกผม

“เบียร์”เขาเรียกเบียร์ที่เงยหน้าทันที มุมปากมีรอยเลือดซึม

“ครับ นาย”เบียร์รับคำ ก่อนจะมองหน้าผมและคลานเข้าไปหาเขาที่พยักหน้า

“เบียร์ อึก”ผมดึงเบียร์เอาไว้ ก่อนจะตัวงอเมื่อโดนดึงออกจนหลังกระแทกพื้นอย่างแรง จะลุกขึ้นแต่โดนปืนจ่อ

“เขาเป็นอะไรกับเบียร์”ถามพลางเอามือลูบหน้า ก่อนจะบีบอย่างแรง ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อเมื่อมือเรียวดูบอบบางบีบคางผู้ชายตัวใหญ่กว่าจนหน้าเบ้

“อึก”เบียร์ยังไม่ยอมพูด

“ไม่ตอบ ฉันฆ่าเขานะ”เขายื่นหน้าไปพูดใกล้ๆ

“ปล่อยเบียร์”ผมตะโกนบอก แต่เข้าไปไม่ได้เมื่อโดนกดไหล่กับพื้นโดยผู้ชายตัวโตสองคน

“เป้า เบาหน่อยเดี๋ยวกระดูกหัก”คนที่เอาปืนจ่อพูดขัดกับสีหน้าที่รื่นเริง

“ว่าไง”เขาถามพร้อมบีบอีก

“เป็นคนรัก”เบียร์พูดออกมา เขายกยิ้ม

“จริงเหรอ คุณตำรวจ”หันมาถามผม

“ใช่ ผมจะเอาเบียร์กลับ ปล่อยเขาไป”ผมยอมรับพูดใส่ ทั้งที่เสียเปรียบอยู่

“เอากลับไปได้ แต่มีข้อแลกเปลี่ยน”เขาปล่อยคางเบียร์ หันมาพูดกับผม

“.............”

“ว่ายังไงคุณตำรวจ”คนจ่อปืนถามผม โบกปืนไปมาตรงหน้า

“ผิดกฎหมายหรือเปล่า”ผมหลุดปากถามออกไป อย่างที่ไม่น่าถาม ก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะ

“คุณตำรวจ เวลาอย่างนี้คุณยังห่วงหน้าที่อีกเหรอ แสดงว่าคุณไม่ห่วงมันเลยนี่หว่า ไหนบอกว่ารักไง”เขาพูดเสียงเยาะใส่ผมที่เม้มปาก ก่อนจะมองหน้าเขา

“ผมแค่ถาม แต่ไม่ได้บอกว่าจะไม่ทำ ผมห่วงคนที่ผมรัก แต่ผมจะรู้ได้ยังไงว่าสิ่งที่ให้ไปทำนอกจากผิดกฎหมายแล้วยังไม่ได้คนของผมคืน”ผมยื้อเพื่อต่อรองเขา ผมห่วงเบียร์กลัวว่าถ้ารับปากแต่จะไม่ได้เบียร์คืน มันจะสูญเปล่า

“ได้คืนแน่ ถ้าคุณทำงานสำเร็จ”เขาพูดกับผมก่อนจะมองเบียร์ และดึงมาใกล้อีก

“เขาจะอยู่ที่นี่จนกว่าคุณจะกลับมารับ แต่ถ้าคุณทำไม่สำเร็จ ผมจะส่งศพกลับไปให้ ดีไหม”เขายกยิ้ม แต่แววตาสีหน้าเย็นชาตามเดิม

“ว่ายังไง แฟร์ดีไหม”คนจ่อปืนถามบ้าง ยักคิ้วกวน

“ผมต้องทำอะไร”ในที่สุดผมก็ต้องทำตามทั้งที่ยังไม่รู้ว่ามันคืองานอะไร

“ไม่ยาก คุณอยากได้คนของคุณคืน ผมก็อยากได้คนของผม ไปเอามาแลกกัน”เขาพูดเชิงอ้อม แค่นี้ผมก็รู้แล้วว่าคืออะไร

“คนฉลาดอย่างคุณ ผมไม่ต้องแปลหรอกมั้งว่าหมายถึงอะไร ว่าไงล่ะ”เขาพูดเหมือนรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่

“ที่ไหน”ผมถามเขาอย่างที่ต้องทำ และคำตอบของเขาก็ทำเอาผมเบิ่งตาเล็กน้อย
.
.
.
.

นี่พวกเขาหมายความว่ายังไง ดร.ไปทำอะไรที่นั่น เกี่ยวอะไรกับคนมีสีที่ตำแหน่งใหญ่โต

“บ้านตำรวจก็ต้องให้ตำรวจเข้าไป แต่ผมจะให้คนของผมไปด้วย แล้วแต่คุณจะใช้วิธีไหน ถ้าคนของผมกลับมาอย่างมีชีวิต คนของคุณก็จะมีชีวิตเช่นกัน”เขาพูดต่อเอามือลูบคางเบียร์ไปมา

“กักบริเวณ ห้ามออกไปไหน จนกว่างานจะเสร็จ”เขาสั่งอีกครั้งก่อนเบียร์จะถูกนำตัวออกไป

“เบียร์ เบียร์”ผมเรียกเบียร์ ที่หันมายิ้มให้ พลางส่ายหน้าบอกว่า ไม่เป็นไร เบียร์ออกไปแล้ว

“ทวน ไป่ เป้า ย้ง ไปกับคุณตำรวจ จะเอาใครเพิ่มก็เลือกไป”เขาหันไปพูดกับคนของเขา ก่อนจะเดินหายเข้าไปข้างใน

“โชคดีนะคุณตำรวจ แต่ไม่น่ายากนะ บ้านคนคุ้นเคยไม่ใช่เหรอ หึหึ”คนที่จ่อปืนแสยะยิ้มพูดใส่ผมก่อนจะเดินหายไปเช่นกัน ทิ้งไว้แต่ผมกับลูกน้องที่เหลือ ผมจะต้องทำจริงเหรอ ทั้งที่ยังไม่รู้เลยว่าเบื้องหน้าเบื้องหลังเป็นยังไง แต่ถ้าไม่ทำเบียร์ก็จะไม่มีชีวิตอยู่ เขาไม่ได้ขู่แน่นอน


ผมจะต้องทำยังไงดี ไม่มีวิธีไหนที่ดีกว่านี้แล้วเหรอ

********************************************************************************************************************
ปล. อ๊าคคคคคคคคคคคค อย่าเพิ่งตบคนเขียนที่มาช้าและยืดยื้อ อ่านน้องหนูกับพ่อนกคลายเคลียดกันก่อนเน้อ พักวอร์มร่างกายก่อนไปช่วยเฮียในตอนถัดไป ตอนหน้าเคลียร์แน่นอน อะไรๆก็เริ่มกระจ่างแล้วเน๊าะ ไม่เคลียดค่ะไม่เคลียด มาม่าไม่มี มีแต่ยำยำ ไวไว ไปเคลียร์งานแล้วจ้า ขอบคุณกันเช่นเคยค่ะที่เป็นกำลังติดตาม และโหวตให้ ขอบคุณมากนะคะ

[greenapple]

  :pig4:จิ้มไว้ก่อนนะ

[aoihimeko]

^
^
^
เราก็อยากจิ้มอ่ะ ทำไมมาตัดหน้าแบบนี้ 


****************************************************************

เราสังหรณ์ใจแปลกๆว่าไอ้คนที่มาทักหนูจะใช่คนที่เขาให้มาจับตัวรึเปล่า

พี่สิบช่วยเฮียให้ได้นะ สู้ๆ

รอตอนต่อไปจ้า

[วัวพันปี]

 ::รอลุ้น

[nutjisub]

ไม่มีอะไรจะพูดนอกจาก ค้างมากถึงมากที่สุด ตายๆ ๆๆๆๆๆ เฮีย น้องหนู เบียร์ สิบ พ่อนกทุกคนล้วนอยู่ในอันตรายแต่เฮียน่าห่วงสุดแล้ว

[Rafael]

กรี๊ดด
รอตอนหน้าที่พี่สิบบุกบ้าน
อยากรู้ว่าคราวนี้จะปลอมตัวกันเข้าไปยังไงอีก
ครึครึ

[Dezzerr]

ไม่น้าาาา 
เฮียอย่าเป็นไรเน้อ เดี๋ยวหนูร้องไห้แย่เลย
พี่สิบ ช่วยเฮียกับมาให้ได้นะ จะได้มารับเบียร์ 

[maemix]

นายฉลาดมาก
พี่สิบจะต้องช่วยเฮียออกมาให้ได้นะ
สงสารหนูจัง ฝันแม่นมาก

[why yyy]

พี่สิบต้องช่วยเฮียให้ได้นะ!!

[entirom]

พี่ชายไอ้เอียน ที่เฮียฆ่าไปแล้วป่าว
ที่ทักกับหนูอ่ะ

 

[zearet17]

ฮาท่าคร่อมคาวาซากินินจา 
เชื่อว่ายังไงเฮียต้องรอด !!!

[ROCKLOBSTER]

บอกว่าเอาหนูกับพ่อมาคลายเครียด มันใช่แน่เหรอ แล้วไอ้คนแปลกหน้าที่มาคุยกับหนูนั่นมันไอ้แฝดนรกไม่ใช่เหรอ แล้วเฮียจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้  เฮ้อ.....

[sukie_moo]

หนูไว้ใจคนง่ายไปแล้ว   กรี้ด!!!!!!!!!! หนีออกมาเดี๋ยวนี้นะ
พี่สิบทำได้ สู้ๆ

[่jjay]

เฮียเป็นยังไงมั่งเนี่ย พี่สิบไปช่วยเฮียออกมาให้ได้นะ เบียร์รออยู่

หนูกับพ่อนกก็ยังกระหน่ำมุขใส่กันเหมือนเดิม  

[ninghyuk]

ขอให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี ฮืออออ

[aorpp]

ลุ้นระทึกทุกตอนที่อ่าน   

รอตอนต่อไปอย่างใจจรดใจจ่อค่ะ

+1 

[raluf]

โอ้ย เฮียโดนตำรวจจับตัวไว้เหรอ พี่สิบต้องช่วยเฮียออกมานะ(แล้วจากนั้นชีวิตราชการพี่สิบจะวิบัติใช่ไหมเล่นกะคนใหญ่คนโต)
ว่าแต่ไอ้หนุ่มที่คุยกะหนูเป็นสายของฝ่ายตรงข้ามรึเปล่าเนี่ย ระแวงไปหมดแล้วนะ

[Chichi Yuki]

กรี๊ดดดดดดดด! พ่อนกพูดเป็นลางมาก
กลัวแต่ว่าพี่สิบไปช่วยเฮียทัน ยังมีชีวิตอยู่ แต่อย่างอื่นมันไม่เหมือนเดิมนี่น่ะสิ
นายเจ้าเล่ห์มาก ใช้ตำรวจไปบ้านตำรวจ
แต่จะช่วยกันได้หรือไม่ จากนี้ต้องตามลุ้น