ตอนที่ 25พี่แคนทำทุกอย่างเหมือนเป็นการสั่งเสีย
การเข้าออกบ้านของพี่แคนเป็นเรื่องปกติไปแล้ว ก่อนหน้านี้มาสัปดาห์ละครั้ง พอเข้าช่วงสอบในวันที่ได้หยุดยาวลูกชายคนเดียวของบ้านกลับเป็นฝ่ายลากผมมาที่บ้านเสียเอง พี่ทัพกับอาพรตต้อนรับอย่างดิบดี พ่อพี่แคนถึงหน้านิ่งไปหน่อยแต่ก็ใจดีกับผม เมื่อวานมีเกมออกใหม่ พี่ทัพเล่าว่าอาพรตไปเดินห้างแล้วเจอถึงกับซื้อแผ่นมาฝาก ตอนแรกผมเห็นวางอยู่ในห้องนอนพี่แคน พอถามเจ้าของห้องก็บอกไม่รู้เรื่อง เลยมาเซ้าซี้ถามพี่ทัพถึงได้ความ โดยมีข้อแม้อย่างหนึ่งว่าผมจะได้เล่นเกมต่อเมื่อสอบตัวสุดท้ายเสร็จเท่านั้น แต่พอถึงเวลาเข้าจริงผมกลับไม่มีอารมณ์อยากจะเล่นหรือทำอะไรเลยสักอย่าง
พระอาทิตย์ตกดินตามเวลาปกติ แต่ผมกลับรู้สึกว่ามันไวเกินไป แม้โลกจะหมุนด้วยความเร็วเท่าเดิม ตอนนี้ผมนั่งแกว่งชิงชาไปมาใต้ต้นก้ามปูยักษ์ บนตักมีแมวเหมียวตัวสีดำหน้าไม่เป็นมิตรนอนสงบนิ่งอยู่ เจ้าของมันไปเช็กสัมภาระกับพี่ทัพ เพราะพรุ่งนี้พี่แคนจะต้องเดินทางไปอีกซีกโลกหนึ่งแล้ว ห่างกันครั้งแรกนับตั้งแต่รู้จักกันมา ต่อให้ทำใจแค่ไหนก็อดรู้สึกวูบโหวงไม่ได้ ผมติดพี่แคนเกินไป ติดจนนึกภาพตัวเองในวันที่ไม่มีคนข้างกายไม่ออก
“เครียดหรือเปล่า”
เสียงทุ้มทักจากด้านหลังผ่านความเงียบ ผมสะดุ้งตัวเล็กน้อย ส่งผลให้แมวดำตัวเดิมกระโดดผลุง มันเป็นแมวไฮโซที่ทำตัวเหมือนแมวบ้าน ไม่ค่อยมีใครใส่ใจมันนัก แต่ดูเจ้าตัวก็ชอบอิสระแบบนี้ดี เขี้ยวกุดทำให้ผมนึกถึงความสัมพันธ์ของพี่แคนกับครอบครัวเสมอๆ ทั้งเรื่องความเป็นอิสระและเสรี แต่ถึงอย่างไรก็ยังคงต้องอยู่ในกรอบที่บุพการีทั้งสองวางไว้
“ก็...ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ อาจจะเหงาๆ นิดหน่อย”
เป็นครั้งแรกที่ผมได้มีโอกาสคุยกับอาพรตเพียงลำพัง ใกล้ๆ กันมีม้านั่งหินอ่อนตั้งอยู่ ชายวัยกลางคนใช้มือปัดเศษใบไม้ออกก่อนจะทรุดตัวนั่งลง สักพักแมวดำตัวเมื่อครู่ก็วิ่งเข้าไปคลอเคลีย ไม่นานนักมันก็กระโดดขึ้นตักพ่อพี่แคนด้วยความเคยชิน
“แคนมันพาแฟนทุกคนเข้าบ้านหมดนั่นแหละ แต่คนที่แล้วเห็นกันมาตั้งแต่เล็กๆ เป็นน้องชายเพื่อนมัน เลยสนิทกับทัพไปด้วย ก่อนหน้านี้ถ้าเผลอพูดอะไรให้คิดมากก็ขอโทษนะ”
“ครับ?” ผมเอียงคอหันหน้ากลับไปหา อาพรตไม่ได้สบตาแต่ก้มหน้าลงเกาคางแมวตัวเดิม
“ไม่ได้คิดหรอกว่าจะเลิกกัน เห็นเป็นเพื่อนกันมานานก่อนคบเลยคิดว่าจะจริงจังน่ะ ตอนเลิกกันพ่อกับพี่ทัพก็ไม่รู้ว่าเรื่องอะไร แต่กัสก็พยายามติดต่อมาตลอด แคนเองก็ไม่ได้ว่าอะไร จนเมื่อไม่นานมานี้มันเพิ่งมาคุยว่าไม่อยากทำให้เราลำบากใจ แล้วก็มาบอกว่าว่านเป็นคนพูดให้แคนตัสรับทุน ทัพดีใจมากเลยนะ”
พอพูดมาถึงตรงนี้ผมก็รู้สึกประดักประเดิดอีกครั้ง ผมยกมือขึ้นเกาหลังหู ไม่ได้คิดว่าจะเป็นความดีความชอบ แต่ส่วนหนึ่งที่พี่ทัพกับอาพรตดีกับผมเท่าทุกวันนี้ก็เข้าใจได้ว่าเป็นเพราะลูกชายคนเดียวของบ้านยอมไปเรียนต่อตามความต้องการ
“ทัพรักทุกคนที่แคนตัสรักนั่นแหละ เขาไม่ได้มีอคติกับใคร เพียงแต่เจ้านั่นพอรักใครก็ดื้อกับทัพตลอด บางครั้งก็น่าโมโห”
“พี่แคนก็เคารพพี่ทัพครับ แล้วก็เป็นห่วงความรู้สึกอาพรตมากๆ ด้วย”
“พูดจาเป็นนะเรา” อาพรตยิ้มนิดๆ มองมาด้วยแววตาอ่อนโยน “แคนตัสเป็นคนจริงจังมากนะ รู้ใช่ไหม”
ผมพยักหน้า ครางรับในลำคอ จากที่รู้จักกันมาตั้งแต่แรกก็พอจะเดาออก พี่แคนเป็นคนเก่ง ไม่ใช่เก่งเพราะโชคช่วย แต่เพราะเป็นคนที่มีความตั้งใจมากๆ ต่างหาก
“มันไม่เปลี่ยนใจง่ายๆ หรอก ว่านเชื่อใจมันใช่ไหม”
ผมพยักหน้าอีกครั้ง ก่อนคนพูดจะลุกขึ้นและเดินเข้ามาหา รองเท้าเหยียบใบไม้แห้ง แมวดำตัวเดิมเดินคลอเคลียไม่ห่าง ผมไม่ได้เงยหน้า กระทั่งมือใหญ่วางลงบนหัวก็หดคอเข้าหากันโดยอัตโนมัติ
“ว่านรอมันหน่อยนะ อย่าให้มันเสียใจที่ตัดสินใจไป มีอะไรไม่สบายใจหรือต้องการความช่วยเหลือก็บอกที่นี่ได้ ถ้าแคนตัสฟังว่าน ที่นี่ก็เป็นบ้านของว่านเหมือนกัน”
น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความจริงใจ ผมรู้ว่าพ่อพี่แคนพูดไม่เก่ง ดังนั้นการได้ฟังประโยคแบบนี้จากปากก็อดรู้สึกอิ่มเอมไม่ได้ ความอบอุ่นภายใต้โทนเสียงนิ่งเรียบ เมื่อพินิจพิจารณาให้ดีจะพบว่าเต็มไปด้วยความคาดหวังว่าผมจะเป็นลูกชายอีกคนหนึ่งของเขาที่เคียงข้างพี่แคนแบบนี้ตลอดไป
“ครับ” ผมรับปาก นั่งนิ่งให้มือใหญ่ลูบหัวเหมือนที่พี่แคนชอบลูบ ไม่นานสัมผัสหนักๆ ก็วางลงตรงบ่าและตบเชิงให้กำลังใจ ผมเงยหน้าขึ้นมองและยกมือไหว้รับความเมตตานั้นก่อนเสียงกระแอมไอจากเบื้องหลังจะดังขึ้น พี่ทัพยืนมองด้วยใบหน้ายิ้มที่เต็มไปด้วยความสุข
“ปรับทุกข์อะไรกันครับ”
“เปล่า” อาพรตตอบเบี่ยงประเด็น แต่อีกฝ่ายยังอดไม่ได้ที่จะยิ้มล้อ “คุณพ่อกำลังเหงาที่ลูกชายจะไปต่างประเทศจนต้องมาชวนสะใภ้คุยหรือเปล่า”
“ไร้สาระน่า” โห วลีแบบนี้ถอดแบบกันมาเป๊ะ ผมยิ้มรับจนตาปิด เอ่ยปากถามพี่ทัพถึงอีกคนที่ไม่อยู่ตรงนี้ “พี่แคนล่ะครับ”
“เอาของขึ้นไปเก็บครับ ว่านขึ้นไปช่วยแคนตัสเช็กของอีกรอบไหม เยอรมันช่วงนี้อากาศหนาว พี่ให้แคนเอาเสื้อไปเพิ่มเผื่อจะเตรียมไปไม่พอ แต่เจ้าตัวกลับไม่ยอมเอาไป ว่านไปช่วยพูดให้หน่อยสิ”
“พี่แคนคงอยากซื้อใหม่ที่นั่นเลยน่ะครับ”
“นั่นแหละ แต่ถ้าป่วยขึ้นมาจะทำยังไง ลงเครื่องก็อากาศเย็นแล้ว” พี่ทัพบ่นยืดยาวเหมือนคุณแม่ เขาจูงแขนผมให้เดินกลับเข้าไปในบ้าน “น้ำค้างลงแล้ว พี่ว่าว่านไปดูของอีกครั้งนั่นแหละ เสร็จแล้วจะได้อาบน้ำสระผมเข้านอน พรุ่งนี้สายๆ ต้องไปที่สนามบิน พี่พรตก็อีกคน ทัพบอกให้มาเรียกว่านเข้าบ้านไม่ใช่ชวนกันคุยตากน้ำค้างแบบนี้”
“อืม”
“ยังจะมาอืมอีก”
พี่ทัพทำตาเขียว ก่อนถูกดึงเข้าไปในอ้อมแขน ความเงียบของอาพรตทำให้พี่ทัพหน้าแดง เขาไม่ต้องพูดอะไรด้วยซ้ำ เพียงแค่จูบที่ขมับเบาๆ เสียงบ่นก็อันตรธานหายไป รู้สึกเหมือนเบาหวานจะขึ้นตา ผมทนดูไม่ได้ เห็นแล้วอิจฉา สุดท้ายเลยเดินเลี่ยงกลับขึ้นห้องตามคำสั่งนายใหญ่
ห้องนอนพี่แคนโล่งเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือกระเป๋าเดินทางที่วางใกล้ประตู ผมได้อภิสิทธิ์เพิ่มเติมเป็นคำสั่งสุดท้ายไม่กี่อย่าง หนึ่งคือต้องอยู่คอนโดฯ พี่แคนจนกว่าเจ้าของจะกลับมา เงินที่เคยโอนเข้าบัญชีเป็นค่าใช้จ่ายเล็กๆ น้อยๆ ถูกสั่งระงับให้เก็บไว้ใช้ พี่ทัพกับอาพรตอยากให้ผมมากินข้าวด้วยทุกเย็นวันศุกร์ หรือบ่อยเท่าที่จะทำได้เพราะเชื่อว่าพี่แคนจะไม่ติดต่อกลับมาที่บ้านเลยตั้งใจจะทวงถามความเป็นไปจากผม
ตัวปัญหาที่ว่ากำลังมองหน้าอยู่ ดูจากแววตาแล้วค่อนข้างเครียดเหมือนกัน แต่คงไม่มากนัก เขานั่งบนเตียงนุ่มพลางเท้าข้อศอกลงกับหัวเข่าและประสานมือเข้าด้วยกัน จนกระทั่งเขาสบตากับผมจึงเรียกให้ไปนั่งใกล้ๆ
“พรุ่งนี้จะบินแล้ว พร้อมยัง” ผมชิงถาม ยิ้มหน้าแป้นแม้ไม่ได้อยากยิ้ม เวลานี้ก็ยังคงหวั่นใจ นักเรียนทุนถอนหายใจ พยักหน้าลงเนือยๆ
“ไม่มีมึงซะก็ดี”
“อะไรเล่า”
“จะได้ไม่รู้สึกหงุดหงิดที่ต้องไปเรียนต่อขนาดนี้”
ประโยคยังคงไม่รื่นหูเหมือนเคย ผมถูกโอบกอดไว้ ชอบฟังคำพูดนี้ซ้ำๆ ว่านสาย M นะครับ เวลาพี่แคนด่าแล้วรู้สึกฟินเฟร่อ คล้ายกับได้รับพรอันใหญ่หลวง
“หน้าระรื่นเชียวนะมึง”
“จะมีแฟนไปเรียนนอก ใครไม่ตื่นเต้นบ้าง”
“คิดแต่เรื่องแบบนี้หรือไง”
“จะให้คิดเรื่องอะไรเล่า อย่าหนีทุนนะพี่แคน เดี๋ยวโดนฟ้องล้มละลายจะหาว่าว่านไม่เตือน”
“เพ้อเจ้อ”
“อย่าเครียดดิ” ผมใช้นิ้วกดหัวคิ้วที่ขมวดเป็นปมพลางนวดเบาๆ ให้คลายออกไปด้านข้าง เวลาแบบนี้ไม่อยากให้พี่แคนคิดมาก ผมเองก็พยายามไม่คิดมากเหมือนกัน “ไว้ว่านบินไปหาพี่เมื่อไร เราจะได้มีเซ็กส์ที่ต่างประเทศครั้งแรกด้วยนะเว้ย ไม่ตื่นเต้นเหรอ”
พอวนมาเรื่องใต้สะดือคู่สนทนากลับยิ้มออก ทูนหัวของบ่าว ไม่น่าเลยจริงๆ ไหนวะเทพแคนคนอื่นที่กรี๊ดนักกรี๊ดหนา ที่จริงเป็นเสี่ยตัณชัดๆ “ยิ้มแล้ว เห็นไหม”
“มึงนี่มันแบบนี้ตลอด เคยเครียดกับเขาไหม”
“เคยสิ แต่ถ้าเรื่องที่จะห่างกันไม่เครียดหรอกนะ” ไม่เชิงว่าไม่เครียด เรียกว่าใจหาย ใช่ ผมใจหาย แต่ไม่ได้กังวลเรื่องอื่นเลย อย่างที่อาพรตบอก พี่แคนเป็นคนมั่นคง เรื่องนี้ผมเองก็รู้มาตลอด
“เพิ่งนึกขึ้นได้ พี่กัสเคยบอกว่าพี่อาร์มชอบพี่แคนด้วยนะ”
“เหอะ ไร้สาระ”
“ใช่ไหม เรื่องนั้นว่านน่าจะเครียดมากกว่าเนอะ เพราะพี่แคนเล่นอยู่กับพี่อาร์มตลอดเลย”
“ถ้ามึงเครียดเรื่องนี้กูจะตบกะโหลกมึง เพ้อเจ้อ กูเป็นเพื่อนมันมากี่ปี ถ้าจะเอาคงเอากันไปนานแล้ว”
“ใช่ไหมล่ะ” ผมบอกพลางยิ้มตาปิด “เหมือนกันเลย ถ้าเราจะไม่รักกันก็ไม่รักกันไปนานแล้ว ห่วงอะไรกับแค่ห่าง”
ผมจับมือใหญ่แน่น เวลานี้พี่แคนต้องการความมั่นใจ ผมก็เหมือนกัน เราเพิ่งคบกันได้ไม่นานแต่กลับต้องไกลกัน หลายคนบอกว่าระยะทางอาจทำให้อะไรๆ เปลี่ยน แต่สำหรับผม ระยะห่างจะทำให้เรารักกันมากขึ้นต่างหาก
อย่างน้อยตอนนี้ผมก็รับรู้ได้ว่าพี่แคนรักผมมากแค่ไหน
“ว่านเล่นกีตาร์ให้ฟังเอาไหม ร้องเพลงแถมด้วย”
“มึงเอามาหรือไง”
“กีตาร์ลม”
กระโดดไปคว้าหมอนข้างมากอดแทนกีตาร์โปร่งตัวโปรด เจ้าของห้องยิ้มที่มุมปาก ถึงสีหน้ายังกังวลอยู่แต่ก็น้อยลงแล้ว ดวงตาคมเฝ้ามองว่าผมจะมามุกไหน ผมทำท่าดีดข้างหนึ่ง อีกข้างกดคอร์ดไปตามโน้ตที่จำได้พลางฮัมเสียงในลำคอเป็นดนตรีก่อนขับกล่อมออกมาด้วยเสียงประหลาดๆ ผมไม่ใช่คนเสียงดี แต่อย่างน้อยทำนองแปลกๆ ก็ไม่ได้ทำให้การสื่อความหมายที่ต้องการผิดเพี้ยนไปแต่อย่างใด
หากเคียงชิดใกล้ แต่เธอต้องทิ้งทุกอย่างเพื่อฉัน
ประโยชน์ที่ใด หากรักทำร้ายตัวเอง
หากเดินแนบกาย มีพลั้งต้องล้มลงเจ็บ ด้วยกัน
ห่างเพียงนิดเดียว ให้รักเป็นสายลมผ่านระหว่างเรา
แบ่งที่ว่างตรงกลางไว้คอย เพื่อให้เธอได้ตามหาฝัน ของเธอ
มือที่กอดหมอนข้างถูกฉวยไป หมอนใบยาวร่วงหล่นลงเตียง สักพักผมก็ถูกดึงให้นั่งลงบนตักกว้าง ดวงตาสีดำสนิทของพี่แคนทอดมองมา ไม่กะพริบแม้ยามริมฝีปากสัมผัส ผมไม่หลับตา ไม่หลบลี้ แต่จ้องมองภาพสะท้อนของตัวเองในแววตาคู่นั้น กลีบปากบดเบียดกันเนิบช้าราวกับบรรจงถ่ายทอดความรู้สึกให้มากที่สุด
“ว่าน”
คำหนึ่งที่พี่แคนไม่เคยบอกผม ถูกถ่ายทอดเมื่อแผ่นหลังทาบลงเตียง มือใหญ่ลูบไล้ไปบนผิว สัมผัสนี้ของพี่แคน และผมจะให้พี่แคนเพียงคนเดียวตลอดไป
“กูรักมึง”
ยอมรับว่าถ้าไม่ใช่เพราะอ่อนเปลี้ยเพลียแรงจากเมื่อคืนผมคงนอนไม่หลับ เพราะเช้าวันรุ่งขึ้นพอตื่นมาก็ยังมีอาการสะโหลสะเหลงัวเงียอยู่ พี่แคนกินข้าวต้มของพี่ทัพได้นิดหน่อย แต่กลับบังคับให้ผมกินจนหมดถ้วย เราออกจากบ้านพร้อมกันหมด เพราะต้องไปถึงสนามบินก่อนขึ้นเครื่องอย่างน้อยสองชั่วโมง เขี้ยวกุดมาคลอเคลียขาพ่อมันเป็นการบอกลา ก่อนจะสะบัดตูดหนีไปเมื่อเห็นนกที่ริมรั้วบ้าน
พี่อาร์มกับพี่โจ๊กเดินทางวันพรุ่งนี้พร้อมกัน วันนี้เลยมีโอกาสมาส่งเพื่อนรักที่สนามบิน กระเป๋าเดินทางของพี่แคนใบใหญ่และเป็นล้อลาก อาจารย์ที่ผมเคยเห็นก็มาส่งด้วย ท่าทางจะสนิทสนมกับพี่แคนเป็นอย่างดี ผมยืนข้างพี่ทัพ มองพี่แคนคุยกับอาจารย์ผดุงที่สั่งกำชับว่าถึงมิวนิคแล้วให้ไปติดต่อที่ไหนและใครจะคอยดูแลอยู่ที่นั่น พี่แคนสวมเสื้อคอเต่าสีดำ แขนซ้ายพาดเสื้อกันหนาวเอาไว้ กางเกงยีนขายาวสีสุภาพ รองเท้าหนังคู่โปรดที่สวมไปเรียนเป็นประจำ
ผมมองภาพคนตรงหน้า เป็นพี่แคนที่ผมชื่นชมตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกันจนถึงวันนี้ แต่ต่างกันตรงที่ผมทำได้มากกว่าแค่เฝ้ามองอีกฝ่ายเป็นเพียงแค่ไอดอล เขาเป็นคนของผมโดยสมบูรณ์แบบทั้งร่างกายและหัวใจ ผมเองก็เช่นกัน
“ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้” เสียงทุ้มทักเชิงหยอกล้อ ในขณะที่คนพูดกวักมือเรียกเข้าหา ผมส่งยิ้มให้เฝื่อนๆ พลางปฏิเสธแต่ก็ขยับเดินไปใกล้ “เปล่าสักหน่อย”
“เสียงอู้อี้เชียว” ทีแบบนี้ทำเป็นขำ เมื่อคืนใครกันที่ยังงอแงว่าไม่อยากไป พูดถึงก็แปลกดี ผมกับพี่แคนจะสลับกันมีอาการแบบนี้ตลอด ถ้าพี่แคนดูไม่เป็นไรจะกลายเป็นผมเองที่รู้สึกห่อเหี่ยว ไร้ชีวิตชีวา
มือใหญ่ลูบหัวผม เขาก้มหน้าลงมาจูบกลางกระหม่อม ที่ตรงนี้เราคบหากันอย่างเปิดเผย ไม่มีอะไรต้องเหนียมอาย ผมโผเข้ากอดพี่แคนไว้ทั้งตัว ทำเสียงฮือๆ คล้ายจะร้องแต่ไม่ได้ร้อง แสร้งทำเป็นติดตลกกลบเกลื่อนความรู้สึกโหยหาภายใน พี่แคนหัวเราะ คนอื่นในเวลานี้ก็เช่นกัน
“งอแงนะมึง”
“ว่านคิดถึง”
“ยังไม่ทันไปเลย”
“คิดถึงไว้ก่อนไม่ได้เหรอ”
เขากระชับกอดผมแน่น ก่อนยกแขนข้างหนึ่งขึ้นดูนาฬิกา “ใกล้ถึงเวลาแล้ว”
“ห้ามกลับมาแล้วเพิ่งรู้ตัวว่ารักว่านแบบเพื่อนนะ”
“เออ”
“อยู่จนกว่าไฟนอลคอลนะ”
“เกเรกว่าที่คิดแฮะ” แม้อีกฝ่ายจะลูบหัวผมไปมาแต่มันกลับไม่อุ่นเลย ผมทำใจครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ก็ยังใจคอไม่ดี ถ้านับว่าเด็ก ผมก็เด็กจริงๆ เข้าใจที่พี่แคนเคยบอกว่าไม่อยากไปไม่ใช่แค่เพราะห่วงหรือหวง แต่ไม่อยากให้ห่างสายตา ผมรู้ว่าผมรอพี่แคนได้เสมอ เขาเองก็ไม่ต่างกัน กระนั้นก็ยังอดคร่ำครวญไม่ได้
“โวยวายเหมือนผัวไปตาย”
เสียงคุ้นหูดังขึ้นสลับกับเสียงหอบ ประโยคที่กวนประสาทแต่เต็มไปด้วยคำปลอบโยน พี่ไผ่ทรุดตัวลงนั่ง เหงื่อไคลแตกเต็มหลัง หน้ามันย่อง ดูปราดเดียวก็รู้ว่ารีบวิ่งมา
“เชี่ย เหนื่อยสัด รถโคตรติด กูติดอยู่ตรงมอเตอร์เวย์เกือบชั่วโมง”
“พี่ไผ่มาได้ไง”
“ไอ้แคนบอกให้มารับมึงกลับชล” ผมเงยหน้ามองคนที่ถูกพาดพิง พี่แคนอมยิ้มที่มุมปาก
“ปิดเทอมแล้ว กลับไปอยู่ที่บ้านจะได้ไม่ฟุ้งซ่าน”
“ว่านรู้แล้วน่า”
“ที่พี่มึงบอกว่าถ้าไม่เอาแล้วให้ส่งคืนกับมือ สองปีนี้ไม่ได้จะส่งคืน แต่ช่วงที่ไม่อยู่ก็จะเอากลับไปฝากไว้ก่อน” เขาดันไหล่ผมให้เดินกลับไปหาพี่ไผ่จริงๆ พี่แคนยื่นมือให้พี่ชายผมและทั้งสองคนก็จับมือกันเป็นครั้งแรก
น้ำเน่าเป็นบ้า แต่ไม่คิดว่าพี่แคนจะมองพี่ไผ่ด้วยสายตาวาดหวังแบบนี้เข้าสักวัน วลีสั้นๆ ที่แสดงออกว่าไม่ว่าผมจะเป็นยังไง ดูแลตัวเองได้หรือไม่พี่แคนก็ยังเป็นห่วงผมหลุดออกมา “ฝาก อย่าให้มันแรด”
“มาเอาน้องว่านคืนไปด้วยนะ กูขี้เกียจเลี้ยง เรื่องแรดนี่ห้ามได้ แต่เรื่องตอแหลนี่กูเองก็เหนื่อยใจ”
“หึ อย่ามาโยเยตอนรับกลับแล้วกัน” พี่แคนพูดอย่างรู้ทัน พี่ชายผมทำเสียงจิ๊ในปาก แต่ไม่ต่อล้อต่อเถียงกลับ กระทั่งไฟนอลคอลดังขึ้น นักเรียนทุนคนเดิมมองหน้าผมนิ่ง เรารู้ว่าจากนี้ต้องเดินตามเส้นทางของตัวเอง วันหนึ่งที่ตรงนี้ ผมจะยืนรอพี่แคนกลับมาใหม่ และเราจะเป็นคู่รักคู่เดิมที่เติบโตขึ้น แข็งแกร่งขึ้น สามารถเรียนรู้และตัดสินใจชี้นำชีวิตด้วยเหตุผลของตัวเอง
“ไปนะ อย่าดื้อ อย่าเกเร อย่างอแง แล้วก็อย่ารั้ง...”
“ถ้าว่านรั้งล่ะ”
“กูคงไม่ไป”
ผมรู้ว่าเขาหมายความตามที่พูดจริง เราจับมือกันแน่น มองตากันอยู่อย่างนั้น ไม่รู้สึกถึงความห่างเหิน แม้ตัวจะไกลแต่ทั้งใจทั้งความรู้สึกกลับกลายเป็นหนึ่งเดียว
“ว่านไม่รั้งหรอก ไม่เกเร ไม่ดื้อ ไม่งอแงด้วย จะตั้งใจเรียน ถ้าว่างจะขอตังค์พี่ไผ่บินไปหา เดินทางปลอดภัยนะ”
พี่แคนพยักหน้าก่อนละสายตาไปที่คนอื่นๆ “พ่อ พี่ทัพ ผมฝากว่านด้วยนะครับ ถึงแล้วจะรีบติดต่อมา ไม่ต้องเป็นห่วง โชคดีนะพวกมึง ไว้เจอกัน”
ผมชอบประโยคคำว่าไว้เจอกันของพี่แคน เขาโบกมือให้ทุกคนและเดินผ่านเกตไปคนเดียว ไม่หันหลังกลับ แผ่นหลังนั่นค่อยๆ เล็กลง หัวใจผมก็เช่นกัน พี่ไผ่ดึงหัวไหล่ผมชิด ดันหัวให้ลงมาซบกับบ่า ผมอ่อนแอแต่ต้องเข้มแข็ง ผมใจหายแต่ต้องไม่เป็นไร เรายังหายใจบนโลกเดียวกัน รอเพียงวันเวลาให้หมุนผ่านและกลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง
“เก่งมากน้องว่าน”
ทั้งๆ ที่ตั้งใจจะไม่ร้องไห้แล้ว แต่เมื่ออีกฝ่ายลับสายตา ผมก็อดเอาหน้าซุกบ่าพี่ชายตัวเองไม่ได้ ปล่อยน้ำตาให้ไหลริน พรุ่งนี้เช้าตื่นมาไม่เจอพี่แคนอีกแล้ว และมันจะเป็นแบบนี้ไปตลอดสองปี
แต่ผมก็จะรอ...
ว่านหวานหวาน @Wannwannwannn 10 ชั่วโมง.
คิดถึงแล้วอ่ะ
กวินท์ @c8o9yl เมื่อสักครู่
@Wannwannwannn เว่อร์
ว่านหวานหวาน @Wannwannwannn เมื่อสักครู่
@c8o9yl อะไรวะคุณแมวดำ ไม่ได้คุยกันนานเลย สบายดี?
กวินท์ @c8o9yl เมื่อสักครู่
@Wannwannwannn ก็ดี อากาศหนาวไปหน่อย เพิ่งลงเครื่อง
ว่านหวานหวาน @Wannwannwannn เมื่อสักครู่
@c8o9yl ปิดเทอมแล้ว ไปเที่ยวสินะสินะ
กวินท์ @c8o9yl เมื่อสักครู่
@Wannwannwannn มาเรียนภาษาอยู่นอก
ว่านหวานหวาน @Wannwannwannn เมื่อสักครู่
@c8o9yl โอย มีแต่คนไปต่างประเทศ นี่อาทิตย์หน้าไปเข้าค่ายที่หนองปลาไหล ส่วนแฟนไปมิวนิค แม่ง ฉี่วิต!
กวินท์ @c8o9yl เมื่อสักครู่
@Wannwannwannn เพ้อเจ้อ หายไปจากทวิตนี่ติดแฟน?
ว่านหวานหวาน @Wannwannwannn เมื่อสักครู่
@c8o9yl แน่น้อนนนน
ผมนอนแผ่อยู่บนเตียงอย่างหมดอาลัยตายอยาก กลับมาถึงบ้านที่ชลบุรีตอนช่วงบ่าย กินข้าวได้หนึ่งจานก็ขึ้นมานอนดูรูปตัวเองกับพี่แคนในมือถือบนห้อง และเผลอหลับไปเมื่อไรไม่รู้ แต่พอรู้สึกตัวอีกทีก็ตอนคุณแมวดำเพื่อนเก่าเมนชั่นมาหา
ว่านหวานหวาน @Wannwannwannn เมื่อสักครู่
@c8o9yl ช่วงที่ผ่านมาไม่เล่นทวิตเหมือนกันเลยนี่
กวินท์ @c8o9yl เมื่อสักครู่
@Wannwannwannn อืม ติดแฟน
ว่านหวานหวาน @Wannwannwannn เมื่อสักครู่
@c8o9yl ง่อวววววว น่ารักป่ะ
กวินท์ @c8o9yl เมื่อสักครู่
@Wannwannwannn โง่ๆ แต่ก็ดี น่ารัก กี่โมงแล้ว ทำไมไม่นอนอีก
ว่านหวานหวาน @Wannwannwannn เมื่อสักครู่
@c8o9yl เพิ่งตื่น นอนต่อไม่หลับละ รอแฟนคอลมา บินไปเยอรมันใช้เวลากี่ชั่วโมงวะ
กวินท์ @c8o9yl เมื่อสักครู่
@Wannwannwannn 10-11 ชั่วโมง รอไป เดี๋ยวกูคอลหาแฟนละ
ว่านหวานหวาน @Wannwannwannn เมื่อสักครู่
@c8o9yl เอออออออออออออออออออ ขอให้แฟนไม่รับสาย ฟายยยยย ทิ้งกู
ผมกดทวิตถึงคนไม่รู้จักผ่านโปรแกรมนกแลร์รี่สีฟ้าด้วยคำสาปแช่ง รอกระทั่งแน่ใจชัดเจนแล้วว่าเพื่อนคุยคนเดิมไม่อยู่แล้วก็ตั้งใจจะลุกไปเล่นกีตาร์แก้เครียด ไม่ได้เศร้าอย่างที่คิดไว้ โอเค มีน้ำตาซึมที่สนามบิน แต่พอออกมาแล้วพี่ไผ่ที่ยังร่ำไรเอาแต่ปลอบประโลมเหมือนคนบ้าก็หายเหงา ออกจะรำคาญด้วยซ้ำไป ผมรู้ดีว่าทั้งหมดนี้เป็นเพราะพี่ชายคนเดียวของผมมันรักผมมากกว่าใคร ไอ้พี่ไผ่ถึงได้รุงรังช่วยเปิดหารูปเพื่อนๆ หาน้องเขยคนใหม่มาคุยกับผมช่วงตัวจริงไปเยอรมัน
ไม่เลวจริงทำไม่ได้ครับ ไม่กี่ชั่วโมงก่อนมันยังรับปากพี่แคนเรื่องที่ฝากฝังผมไว้เสียดิบดีอยู่เลย
เสียงเรียกเข้าวีดีโอคอลของโปรแกรมแชทดังขึ้นขณะนั่งจูนสายกีตาร์ตัวโปรดอยู่ปลายเตียง ขาที่ก้าวลงเมื่อครู่กระโดดผลุงเข้าหาโทรศัพท์แบบไม่คิดชีวิต ยิ้มแก้มปริเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนโทรเข้า ผมรู้ว่าต้องเป็นเขา และก็เป็นพี่แคนจริงๆ ด้วย
“ว่านกำลังคิดถึงเลย”
ภาพเสมือนจริงตรงหน้าคือชายหนุ่มยิ้มกรุ้มกริ่ม เขายักคิ้ว สบตา ไม่เห็นรู้มาก่อนว่าแฟนผมจะตาหวานฉ่ำได้ขนาดนี้ มองผ่านจอแบนๆ ของโทรศัพท์แท้ๆ แต่กลับเขินอายเหมือนสาวน้อยวัยแรกรุ่น เหมือนกับวันแรกที่คบกัน หัวใจเต้นแรง ยิ้มกลับไปให้อีกคนที่อยู่ฟากฝั่งตรงข้ามโลกจนตาปิด
“รออยู่ล่ะสิ”
“ใช่เลย”
“เพิ่งถึง” เขาว่า ฉายภาพบรรยากาศโดยรอบให้ดู ผู้คนมากมายสวมเสื้อแขนยาว และในขณะนี้พี่แคนก็ไม่ได้ใส่แค่เสื้อคอเต่าตัวเดียวเหมือนตอนอยู่ที่สุวรรณภูมิแล้ว พี่แคนเป็นชาวเอเชียตัวใหญ่ที่สวมเสื้อกันหนาวตัวหนา เขาหล่ออย่างกับพระเอกหนังจีน
“หนาวมาก”
“ที่นี่โคตรร้อน” ผมบอกและเอียงคอไปมา ที่ว่ากันว่าตัวห่างแต่ใจกลับใกล้เหมือนอยู่ด้วยกันคงเป็นแบบนี้ ผมกลิ้งตัวหลุนๆ บนเตียงที่ครั้งหนึ่งพี่แคนกับเพื่อนๆ เคยมานอนเล่นด้วยกัน พลอยทำให้นึกถึงวันเก่าๆ มองคนที่อยู่ไกลตอนนี้พลางยกมือขึ้นลูบหน้าจอเครื่องมือสื่อสารที่ฉายหน้าคนรักด้วยความเคยชิน ปลายนิ้วไม่ได้สัมผัสผิวหน้า ทว่าอย่างน้อยก็ทำให้อุ่นวาบภายใน
“หนาวใจนิดๆ แต่ยังโอเคอยู่”
พี่แคนหัวเราะกลับมา เขายื่นมือมาสัมผัสจอเช่นเดียวกัน ตาสบตา ระยะทางค่อนโลกไม่ทำให้ความรู้สึกนี้เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย
“ว่านคิดถึงพี่แคนอ่ะ”
“อืม” เขารับคำ แต่ไม่ตอบกลับตามสไตล์ “เดี๋ยวต้องออกจากสนามบินไปเรียกแท็กซี่ คอลมาบอกเฉยๆ ว่าถึงแล้ว ถ้าได้ซิมจะโทรไปใหม่ นี่ใช้ไวไฟของสนามบิน”
“ครับ”
“นอนไปเลยนะ กว่ากูจะจัดการทุกอย่างเสร็จที่นั่นคงดึกมาก”
“ว่านจะรอ”
“ใครบอกกูว่าจะไม่เกเร” เขาย้อนด้วยเสียงขบขัน ไม่ได้ดุจริงจัง “นอนเถอะ พรุ่งนี้เช้าจะโทรหาอีกที”
“นอนช้าๆ จะได้คิดถึงพี่แคนได้นานขึ้นไง”
“แต่ถ้านอนไวจะฝันถึงกูได้มากขึ้นนะ”
ผมหัวเราะ ไม่คิดว่าพี่แคนจะตอบมาด้วยประโยคแบบนี้ “งั้นว่านจะเปิดวาร์ปไปหาพี่คืนนี้”
“อืม”
“เจอกันในฝัน”
“เออ” เสียงนั้นตอบกลับมาดุกว่าเดิม คาดว่าเพื่อกลบความเขินมากกว่ารำคาญ ผมพูดหวานเพราะอยากเอาใจ พี่ไผ่ด่าว่าตอแหลยังไงก็ตอแหลอย่างนั้น ยืดอกรับ ผมอยากให้พี่แคนชื่นใจเวลาได้ยินอะไรแบบนี้
“ไว้เจอกันนะพี่แคน” เขากระแอมไออีกครั้ง มุมปากยกยิ้มนิดๆ แต่ก่อนหน้าที่จอจะดับและสายจะตัดไป รูปปากสวยพูดแบบไม่มีเสียงให้ผมใจสั่น
“พี่ก็คิดถึงว่านเหมือนกัน”
ผมหัวเราะ ยินยอมให้คู่สนทนาไปจัดการธุระตัวเองแต่โดยดี
ว่านหวานหวาน @Wannwannwannn เมื่อสักครู่
บอกเค้าไปว่าชั้นชอบเค้าาา ชั้นคิดถึงเค้าาาา
กวินท์ @c8o9yl เมื่อสักครู่ ชื่นชอบทวีตของคุณE N D
จบแล้วอะะะ เฝียใจ อยากเขียนอีก 555555
เดี๋ยวมีบทส่งท้ายมาพุธหน้า กับตอนพิเศษอีกตอนค่ะ
จริงๆตอนนี้เรียกว่าจบก็ได้ ไม่จบก็ได้(เอ๊ะยังไง) คือส่วนนึงก็อยากให้เห็นว่าระยะทางไม่ได้ทำให้ความตอแหลของนังว่านลดลงเลย พี่แคนไกลแค่ไหนมันก็เหมือนเดิม ส่วนพี่แคนแสนดียังไงก็อย่างนั้น(ไม่ได้ลำเอียงเลยซักกะติ๊ด) และตอบคำถามของคนอ่านที่ว่า เมื่อไหร่นังจะรู้ว่านังเพ้อเรื่องโผใส่โผทุกคืนวันผ่านทวิต แน่นอนค่ะ คนโง่ก็คือคนโง่ เชิญนังปล่อยไก่ไปตลอดชีวิตจย้าาา
ส่วนบทส่งท้าย(สปอยล์) ไม่มีอะไรให้ปิดแล้วอะเนอะ เป็นเหตุการณ์หลังจากพี่แคนเรียนจบค่ะ ติดตามกันอีกนิดเนอะ สงสารนังว่านมัน ตัดจบงี้เหงาตาย อิอิ
ขอบคุณที่ติดตามกันมานะคะ ขอบคุณแทนตัวละครทุกๆตัวด้วย ดีใจที่ทำให้ทุกคนยิ้มได้นะ
#candynovel เจอกันพุธหน้า สำหรับคืนนี้ราตรีสวัสดิ์ค่ะ
หัวข้อ: ♡CANDY♡ ตอนพิเศษ ความฝัน ความรัก ความลับ P103 (16/3/59) (อ่าน 973115 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก