* คำเตือน ผู้ปกครองควรให้คำแนะนำแก่บุตรหลาน 
- STEP 25 -
PHAO’s POVห้ามก็แล้ว เตือนก็แล้ว ขู่ก็แล้ว...เจ้าตัวยุ่งของผมก็ยังขยันยั่วเหลือเกิน ทั้งยั่วโมโห ทั้งยั่วอารมณ์
บอกแล้วว่าให้สวมเสื้อด้วย เคยรู้ตัวบ้างหรือเปล่า...ว่าผิวขาวๆ หุ่นผอมๆของตัวเองน่ะ ดึงดูดสายตาชาวบ้านชาวช่องมากแค่ไหน มันน่าทำให้เป็นรอยจนไม่กล้าถอดเสื้อซะให้เช็ด
ยิ่งตอนที่เห็นหน้าอกขาวๆแนบอยู่กับแผ่นหลังกว้างของเวย์ ถึงจะรู้ดีว่าสนิทสนมกันมากแค่ไหน แต่ยอมรับเลยว่าผม...หึงมากและหวงมาก
พยายามระงับอารมณ์โกรธแทบตาย บอกตัวเองว่านั่นเพื่อนสนิทกัน ถึงเนื้อถึงตัวเป็นเรื่องธรรมดา ผมจะไม่คิดอะไรเลย ถ้าทั้งแอลและเวย์จะไม่ได้เปลือยท่อนบนอยู่ ผมยอมรับว่าคิดอะไรอกุศลระหว่างแฟนกับญาติผู้น้อง แต่ให้ตายเถอะ! คนของใคร ใครก็หวง
ผมไม่ได้ปฏิบัติเหมือนแอลเป็นผู้หญิง เพราะรู้ว่าน้องเป็นผู้ชาย ไม่ชอบถูกทำเหมือนเป็นผู้หญิง แต่เพราะแอลเป็นคนที่ผมรัก ผมถึงหวงและห่วงทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นแอล
แค่เฉพาะตอนที่ต้องอุ้มเจ้าตัวแสบกลับมาที่ห้อง ผมก็ต้องควบคุมอารมณ์อย่างหนัก แอลดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอดของผม จนอะไรต่อมิอะไรมันเสียดสีกันไปหมด
ผมก็เป็นผู้ชาย เป็นปุถุชนคนธรรมดา แม้จะพยายามควบคุมตัวเองมากแค่ไหน แต่มันก็มีขีดจำกัดเหมือนกัน แล้วยิ่งเป็นคนที่ผมรักมาก ความปรารถนามันก็มากตามไปด้วยเช่นกัน
“พี่เภา...” เรียกเสียงอ่อนแบบนี้ จะยั่วกันใช่ไหมครับ
ผมมองสบดวงตาสีน้ำตาลที่จ้องผมแป๋ว แค่เห็นเงาผมที่ทอประกายอยู่ในดวงตาของน้อง ความรู้สึกเต็มตื้นก็แล่นพล่านทั่วอก ผมไม่ใช่คนดี ผมรู้ตัว แต่ผมอยากเป็นคนที่คู่ควรกับน้อง
“ครับ?...”
“พี่เภาเหมือนพระเอกเรื่องจำเลยรักเลย”
ดูคำพูดเจ้าตัวแสบ รู้ตัวบ้างไหมว่าอยู่ในสถานการณ์ล่อแหลมแค่ไหน แต่เอาเถอะ เล่นกับเขาหน่อย
“แล้วแอลอยากเป็นนางเอกให้พี่ไหมล่ะ?”
“แต่ค่าตัวแอลแพงนะ”
“จ่ายหมดตัวหมดใจ...พอไหวไหมครับ?”
ผมถาม แต่ไม่ได้คิดจะรอคำตอบจากน้อง เพราะผมปิดปากแอลเรียบร้อย เจ้าตัวแสบเริ่มคุ้นเคยกับจูบของผม ทุกอย่างจึงเป็นไปโดยธรรมชาติ เราเหมือนแม่เหล็กต่างขั้วที่ดึงดูดเข้าหากัน ผมเหมือนนักเดินทาง ที่มาเจอโอเอซิสกลางทะเลทราย แต่ผมไม่ได้ดื่มอย่างกระหาย ผมกลับค่อยดื่มทีละน้อย ค่อยซึมซับความหวานที่เย็นฉ่ำชื่นใจ
.
.
ผมไล้นิ้วไปตามกลีบปากที่บวมเจ่อ เพราะโดนผมตักตวงความหอมหวาน ร่างที่นอนอยู่บนเตียง โดยมีผมคร่อมทับอยู่ มีเพียงแค่กางเกงเซิร์ฟสีดำตัวเดียวที่เกาะสะโพกอย่างหมิ่นเหม่ ผิวขาวเนียนกำลังล้อกับแสงไฟในห้อง จนผมต้องลูบไล้ไปตามลำตัวที่เปล่าเปลือยด้วยความหวงแหน ทุกสัมผัสที่ผมลากผ่าน น้องจะเกร็งตัวและขนลุก จนผมต้องยิ้มด้วยความเอ็นดู
แอลอาจจะเก่งหลายเรื่อง แต่กับเรื่องรัก ผมรู้ดีว่าแอลยังไม่ประสา และผมก็ยินดีจะเป็นคุณครู ที่พร้อมจะถ่ายทอดวิชาและความรักให้กับแอล ให้แอลได้รู้จักคำว่า
‘รัก’ จากตัวผมเอง
ผมโน้มหน้าลงจูบน้องอีกครั้ง อยู่กับน้องผมกลายเป็นพวกเห็นแก่ตัว ได้เท่าไหร่ก็ไม่พอ อยากจะได้ทุกอย่างมาเป็นของตัวเอง ผมหวง...หวงทุกอย่างที่เป็นแอล เรียวลิ้นเล็กที่โต้ตอบกลับมา ยิ่งทำให้ผมต้องควบคุมอารมณ์ ไม่ให้เตลิดไปไกลกว่านี้
ผมผละจากริมฝีปากของน้อง จูบไล่ลงมาตามลำคอระหง ทิ้งรอยจูบเอาไว้ตามลำตัว อย่างที่เจ้าของคงไม่กล้าถอดเสื้อโชว์อีกอย่างแน่นอน ก่อนจะยืดตัวไปกระซิบข้างหู
“พี่ทำโทษแอล เพราะแอลไม่เชื่อฟังพี่ พี่ไม่อยากให้ใครเห็น พี่หวงนะครับ...”
แอลพยักหน้าหงึกหงัก ดวงตาสีน้ำตาลปรือปรอยเพราะเคลิ้มไปกับรสจูบ ดูน่ารักน่าเอ็นดูและน่าปรารถนาในเวลาเดียวกัน จนผมต้องจูบน้องซ้ำ พร้อมกับข่มความปรารถนาที่กำลังปะทุอย่างรุนแรง ผมไม่อยากเอาเปรียบ แอล อยากจะทะนุถนอมน้อง แม้ตัวเองจะทรมาน
“ไม่ยอมฟังพี่ อดเล่นทะเลเลยเห็นไหม” ผมบ่น ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนข้างน้อง แล้วดึงน้องเข้ามากอดแนบอก
ผมหลับตา พยายามข่มความปวดหนึบที่กำลังก่อตัวอยู่ที่กลางลำตัว ผมเป็นผู้ชายวัยเจริญพันธุ์ มีความต้องการทางเพศเป็นเรื่องปกติ และยิ่งมีคนรักมาอยู่นอนอยู่ในอ้อมกอด มันเลยยิ่งยากที่จะควบคุมความต้องการ
แล้วยิ่งมีมือเล็กมายุกยิกป้วนเปี้ยนแถวกลางลำตัวผม ผมพยายามข่มใจไม่ลืมตา แต่ก็เอ่ยเตือนน้องเสียงพร่า
“แอล...อย่า”
ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ เจ้าตัวแสบสะบัดตัวหลุดออกจากอ้อมกอดของผม แล้วเป็นฝ่ายมาคร่อมทับผมเอาไว้ ผมลืมตาโพลงทันทีด้วยความตกใจ
ตัวต้นเหตุของอาการแข็งขืนที่กลางลำตัวผม ยิ้มระรื่น ก่อนจะแตะริมฝีปากลงมา
เตือนแล้ว...ว่าอย่า แต่ก็ยังไม่ยอมฟัง ผมไม่ใช่คนดี และผมไม่ใช่พระอิฐพระปูน.
.
ผมพลิกตัวเป็นฝ่ายทาบทับน้องอีกรอบ เจ้าตัวแสบเบิกตาเล็กน้อย ท่าทางตระหนก ดูแล้วน่าขันปนเอ็นดู
“อย่ามาหาว่าใจร้ายทีหลังนะ...” ผมขู่ แต่ไม่คิดจะเปลี่ยนใจอีกแล้ว ในเมื่อยั่วกันขนาดนี้ ถ้าทนได้ก็อย่ามาเรียกชื่อผมอีกเลยครับ
ริมฝีปากร้อนผ่าวไล่พรมจูบทั่วลำตัว ทิ้งร่องรอยมากมาย ร่างบางที่อยู่ข้างใต้ผมสะท้านเยือก ทุกสัมผัสที่โดนผมแตะต้อง ยอดอกเล็กที่ยั่วตายั่วใจ ก็ไม่อาจหลุดรอดจากการรุกรานของผม เพียงแค่นี้...เจ้าตัวแสบที่น่ารักของผมก็ครางเสียงหวานไม่เป็นภาษา ยิ่งเจ้าตัวร้องมากเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งแกล้งรุกรานมากขึ้นเท่านั้น
“อะ...อื๊อ...พี่เภา...ยะ...อย่าแกล้ง...”
แอลยกมือขึ้นปิดใบหน้าที่แดงระเรื่อด้วยความเขินอาย แต่ผมอยากเห็น เลยรวบข้อมือแอลไว้เหนือหัว น้องค้อนผมตาคว่ำเลยครับ ผมเลยกดจูบแรงๆที่ริมฝีปาก ก่อนที่มืออีกข้างที่ว่างจะลากผ่านมาถึงขอบกางเกงเซิร์ฟ และล่วงล้ำเข้าไปแตะต้องความเป็นชายของน้อง ที่แข็งขืนด้วยความต้องการไม่แพ้ของผม
ผมไล้ปลายนิ้วไปมาเหมือนจะแกล้งน้อง แต่พอเห็นน้องน้ำตาคลอก็แทบทนไม่ได้ ผมไม่เคยใจร้ายกับแอลลงซักที แต่เวลานี้ ยิ่งทรมานแอลก็เหมือนทรมานตัวเองไปด้วย ผมเลยต้องจัดการกับปราการท่อนล่างของน้อง เข้าครอบครองแกนกายที่ร้อนผ่าวของน้องด้วยริมฝีปาก ร่างบางดิ้นขลุกขลักพร้อมกับส่งเสียงห้าม จนผมต้องเอามือข้างที่ว่างยึดสะโพกไว้แน่น เสียงแหบพร่ายังเอ่ยห้ามปราม แต่ผมไม่สนใจแล้วครับ
“อ๊ะ...อื๊อ...พี่เภา...มัน...สกปรก...นะ...”
“หวานจะตาย” ผมละริมฝีปากออกมาตอบเสียงแหบพร่าไม่ต่างกัน
ผมปรนเปรอจนแอลถึงฝั่งฝัน ปลดปล่อยออกมาให้ผมรับไว้ทุกหยาดหยดอย่างไม่รังเกียจ มีแต่เจ้าตัวนั่นแหล่ะ ที่พยายามจะขืนตัวหนี ผมจับมือน้องมาแตะต้องส่วนกลางลำตัวที่กำลังปวดหนึบของตัวเอง เจ้าตัวแสบหน้าแดงแป๊ด จนต้องหันหน้าหนี ผมเลยยืดตัวไปกระซิบข้างหู
“ขอพี่...ได้ไหมครับ”น้องหลับหูหลับตาพยักหน้าด้วยความอาย ผมเดินไปหยิบเจ้าตัวช่วยมาวางข้างตัว น้องตาเหลือกเลยครับ ก่อนจะร้องออกมาด้วยความตกใจ
“เฮ้ย!! มีได้ยังไงเนี่ย”
“ก็พี่ไม่อยากให้แอลเจ็บนี่นา” ผมแกล้งตอบไม่ตรงประเด็น น้องคงอยากรู้มากกว่าว่าผมเตรียมมาทำไม เผื่อฉุกเฉินไงครับ แล้วก็เจอเหตุฉุกเฉินจริงด้วย
น้องขมุบขมิบปาก แน่นอนว่าด่าผมชัวร์ ผมรีบปลดเปลื้องสิ่งห่อหุ้มร่างกายตนเองออก พออยู่ในสภาพเดียวกัน ก็โถมตัวทับแอล กักขังเจ้าตัวเอาไว้ในอ้อมแขนของผม
“ถึงห้าม...พี่ก็ไม่หยุดแล้วนะ...”
“ละ...แล้วถ้าเจ็บล่ะ”
“ไม่รับประกันว่าจะไม่เจ็บ แต่สัญญา...จะอ่อนโยนที่สุด โอเคหรือเปล่า”
เห็นน้องยังกลัว แม้ว่าดูแล้วเจ้าตัวจะเตรียมตัวเตรียมใจมาบ้าง ผมก็ยิ่งต้องพยายามเล้าโลมให้น้องรู้สึกผ่อนคลาย ผมอยากให้ครั้งแรกเป็นความทรงจำที่ดีที่สุด ผมอยากอ่อนโยนกับแอลมากที่สุด ไม่อยากให้แอลกลัว ผมไม่อยากตักตวงอยู่ฝ่ายเดียว ผมอยากให้เราสองคนมีความสุขด้วยกัน เป็นฝ่ายให้และรับด้วยกันทั้งคู่
ถึงแม้จะมีตัวช่วยที่ผมติดมาจากกรุงเทพฯ แต่ความคับแน่นก็ยังเป็นอุปสรรคในการล่วงล้ำ ขณะเดียวกันก็ทำให้ผมรู้สึกดีจนแทบคลั่ง เห็นน้องหน้าเบ้ด้วยความเจ็บปวด พร้อมกับกลั้นสะอื้น ผมก็รีบจูบปลอบประโลม ทุกสิ่งทุกอย่างทำงานกันเป็นทีมอย่างพร้อมเพรียง ริมฝีปากคอยจูบซับเสียงสะอื้นของน้อง มือคอยปรนเปรอให้น้องลืมความเจ็บปวด พร้อมกับที่ลุกล้ำผ่านความคับแคบไปในเวลาเดียวกัน
ผมหยุดนิ่ง ให้แอลได้ปรับตัว แม้ว่าผมจะทรมานเต็มที่ และน้องก็คงรู้ ถึงได้เอื้อมมือมาลูบใบหน้าผม แล้วบอกเสียงแหบพร่าปนสะอื้น
“พี่เภา...ขยับเถอะ แอลไหว” แล้วผมจะไปไหนรอดล่ะครับ ถ้าเจอแบบนี้
ทุกครั้งที่ผมขยับเขยื้อนอยู่ในตัวของแอล เพื่อเป็นหนึ่งเดียวกัน เสียงครางของแอลจะถูกแปรเปลี่ยนจากความเจ็บปวดเป็นความสุขสม ดังระงมคลอไปกับเสียงครางของผม ผมเร่งมือที่กำลังปรนเปรอน้อง เมื่อรู้ว่าตัวเองใกล้จะถึงปลายทาง ก่อนที่เราทั้งคู่จะปลดปล่อยทุกอย่างออกมาพร้อมกัน
ผมได้น้องมาอย่างสมบูรณ์แล้ว มันคือความสุขอย่างที่สุด ผมจะไม่มีวันปล่อยมือจากแอลเด็ดขาด!!.
.
ผมจัดการอุ้มแอลเข้าห้องน้ำ ชำระล้างทำความสะอาดให้อย่างเบามือที่สุด เพราะกลัวมันจะกระทบกระเทือน ขนาดผมไม่กล้าหักโหมกับน้องมาก เพราะเป็นครั้งแรก น้องยังดูอ่อนเพลียจนผมรู้สึกผิด จัดการสวมเสื้อผ้าให้แอลจนเรียบร้อย ก่อนจะประคองให้นอนลงบนเตียง เจ้าตัวแสบยังไม่ยอมหมดฤทธิ์ ยิ้มเผล่ให้ผม แล้วพูดออกมาหน้าตาเฉยซะผมแทบหัวทิ่ม
“พี่เภาเป็นของแอลแล้วนะ”“แอลต่างหากที่เป็นของพี่...เด็กดื้อ” ผมเถียง ก่อนจะบีบจมูกเชิดของแอลด้วยความหมั่นไส้
ผมนั่งอยู่ซักพัก รอจนแอลผล็อยหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย ถึงได้เดินออกมาจากห้อง ทุกสายตามองตรงมาที่ผม เหมือนกับผมเป็นนักโทษคดีอุกฉกรรจ์ ผมหยิบตังค์ในกระเป๋าเดินไปยื่นให้เวย์ พยายามไม่สนใจสายตาหลายคู่ที่จับจ้องมองมา
“ออกไปซื้อยาลดไข้กับยาแก้อักเสบมาให้ที”
มันทำตาโตจนผมต้องโบกหัว แล้วถลึงตาใส่มัน มันถึงได้สงบปากสงบคำ แล้วลากจีนออกไปกับมัน เสร็จแล้วผมก็หันไปบอกเจ้าของบ้าน
“มึงบอกป้าเค้าทำข้าวต้มให้หน่อย พรุ่งนี้เช้าด้วยนะ ส่วนพวกมึงก็กินบาร์บีคิวกันตามสบายเลย แต่กูขอบายหว่ะ”
ไม่รู้ว่าแอลจะโกรธหรือเปล่า ที่ผมทำแอลอดปาร์ตี้บาร์บีคิวริมชายหาด ไว้วันหลังผมค่อยพาแอลมาใหม่ละกัน แทนมันมองมาที่ผมก่อนจะพูดลอยๆ แต่ฟังดูก็รู้ว่าจงใจพูดกับผม
“ดูแลเพื่อนผมดีๆด้วยนะ”
ผมเลยเดินไปตบบ่ามันกับเพียว ย้ำให้พวกมันมั่นใจอีกครั้ง ว่าผมจะไม่มีวันปล่อยมือจากแอล
“ไม่รู้ว่าจะดูแลได้ดีเท่ามึงสามคนหรือเปล่า แต่กูมั่นใจว่ากูดูแลเท่าชีวิตกูเลย”
“ฝากมันด้วยละกัน ถ้าทำมันเสียใจเมื่อไหร่ พวกผมเอาตายแน่” เพียวมันพูดยิ้มๆ แต่ดูก็รู้ว่าขืนผมทำมันเสียใจ พวกมันเอาจริงอย่างที่พูดแน่นอน
.
.
หัวข้อ: [MY BUTLER] ❤ คุณพ่อบ้านของผม // แจ้งข่าวรีปรินต์ 05.06.2020 หน้า 135 (อ่าน 1511333 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก