“เจอกันตอนเย็นเลยนะครับ เที่ยงนี้ผมไม่ว่าง”
“อ่า..”
ไม่ทันให้ผมได้พูดอะไร
เขาก็ขับรถออกไปเลย
“อะไรของเขา..” บ่นเบาๆ กับตัวเอง ก่อนจะเดินเข้าออฟฟิต
สงสัยวันนี้เขาคงไม่ว่าง
ถึงมากินข้าวเที่ยงกับผมไม่ได้
น่าเสียดายจัง
ผมกำลังคิดว่าจะชวนเขา
ไปกินร้านที่มาเปิดใหม่ซะหน่อย
.
.
“สงสัยวันนี้จะมีเรื่องดีๆ เลขาผมถึงได้ดูสดใสแปลกๆ”
ผมอมยิ้มนิดๆ
แล้วรีบก้มหน้าก้มตาทำงาน
เงียบๆ ไม่พูดอะไรจะดีกว่า
การโดนเจ้านายตัวเองแซว
มันไม่น่าสนุกสักเท่าไรหรอก
.
.
[เอส]
[ว่างหรือเปล่า]
[ว่างแล้วโทรกลับหน่อยนะ]
วางมือถือลงแบบเซ็งๆ
โทรไปก็ไม่รับ
ข้อความก็ไม่ตอบ
กะจะชวนไปหามื้อเย็นทานข้างนอกซะหน่อย
.
.
“มีงานด่วนเข้ามา คืนนี้คงดึกแน่”
คำขู่ที่มาพร้อมกับสีหน้าแสดงความสะใจของเจ้านาย
ทำเอาผมเซ็ง
[กลับดึกนะ ไม่ต้องรอกินข้าว]
ส่งข้อความไปบอกเขาอีกครั้ง
ก่อนจะหอบแฟ้มวิ่งตามหลังเจ้านายเข้าห้องประชุม
ทำไมวันนี้อะไรๆ มันก็ไม่เป็นใจเลยนะ
มื้อเที่ยง
มื้อเย็น
พังลงไม่เป็นท่า
น่าเบื่อชะมัด
ประชุมตั้งแต่บ่าย
ยันสองทุ่ม
แล้วต้องรีบสรุปรายงานส่งอีก
กว่าจะเสร็จก็ปาเข้าไปเกือบห้าทุ่ม
ผมเดินโงนเงนลงมาจากตึก
สะลึมสะลือตอนโบกรถ
“ปุณ..”
“เอสสสสสสสสส” โผเข้าไปพิงตัวกับอกเขา “นายมาได้ไง”
“ผมส่งข้อความบอกแล้วนี่ ว่าจะมารับ”
“หือ..” รีบหยิบมือถือขึ้นมาดู “ยุ่งจนไม่มีเวลาอ่านเลย”
“ฮะๆ” หัวเราะขณะช่วยพยุงผม “รีบขึ้นรถเถอะครับ จะได้กลับบ้าน”
“อือออออออออออ”
กลับถึงบ้าน
ก็รีบตรงเข้าห้องน้ำ
อาบน้ำ
แต่งตัว
แล้วทิ้งตัวลงนอนทันที
“ปุณ..”
“หืม..”
“ลืมตามาก่อนสิ”
“ง่วงจะตายแล้ว” ยกมือขึ้นปิดหูตัวเอง “มีไรไว้คุยพรุ่งนี้นะ”
แบตหมดแล้วครับ
ตอนนี้ผมไม่รับรู้อะไรแล้ว
.
.
“อือ..”
ร้องออกมา
เมื่อถูกใครบางคนรบกวน
“เอส..”
ไอ้สัมผัสหยุ่นๆ ที่แก้ม
กับเสียงจุ๊บๆ ที่ดังอยู่ข้างหู
ทำให้ผมรู้แล้วว่า
สิ่งที่รบกวนการนอนของผมคืออะไร
“อย่ากวนได้ไหมเอสสสสสสสส”
ผมโวยวายทั้งที่ยังไม่ลืมตา
ก่อนจะพลิกตัวหันหลังให้เขา
“...”
ลืมตาขึ้นมา
เมื่อรู้สึกถึงอะไรเย็นๆ
ที่กำลังสอดเข้ามาบนนิ้วผม
“แหวน” หันกลับไปมองหน้าเขา “อะไร..”
“อยากให้น่ะ..”
“...”
แหวน?
นิ้วนางข้างซ้าย?
คืออะไร?
“ขอแต่งงานเหรอ”
ทันทีที่ได้ยินคำถาม
เขาก็ระเบิดหัวเราะออกมาดังลั่น
“ขำบ้าอะไรของนาย”
ทั้งที่ผมกำลังตกใจ
ที่จู่ๆ เขาก็มาสวมแหวนให้ผมแบบนี้
แต่เขากลับเอาแต่หัวเราะเนี้ยนะ?
“ก็ผมไม่คิดว่าคุณจะคิดมากขนาดนั้น”
“ก็ถ้าไม่ขอแต่งงาน แล้วนายจะมาให้แหวนฉันทำไม”
“หึๆ” เขาหัวเราะ ก่อนจะตอบผม “ผมแค่อยากให้”
“...”
“เพื่อเอาไว้ยืนยันความรักของผม”
“เอส..” ยกมือขึ้นจับแก้มเขา “มันไม่จำเป็น..”
“ผมรู้..” พูดขัด ทั้งที่ผมยังพูดไม่จบ “ผมรู้ว่าตอนนี้เราอยู่ด้วยกัน และก็จะอยู่ด้วยกันไปตลอด”
“เอส..” เรียกเมื่อถูกเขาดึงเข้าไปกอด
“รู้ดีว่าของแค่นี้มันยืนยันอะไรไม่ได้จริงๆ หรอก”
“...”
“แต่ผมก็อยากจะให้..” คลายอ้อมกอดออกไป ก่อนจะจ้องเข้ามาในดวงตาผม “ใส่มันเถอะนะ”
“อืม” พยักหน้าพร้อมกับรอยยิ้ม “ขอบคุณนะ”
“ความจริงผมเขินมากนะ อื้อ..”
ขโมยจูบ
ทั้งที่เขายังพูดไม่จบ
น่ารัก..
น่ารักเกินไปแล้ว..
“สงสัยวันนี้อยากขาดงานอีกแล้ว..” เขาพูดเสียงกลั้วหัวเราะ
“ถึงโดนไล่ออกก็ยอม..” เขายิ้มแล้วพลิกตัวมาคร่อมผมทันทีที่ได้ยินแบบนั้น
จะว่าไปวันนี้คงไม่ได้มีแค่ผมคนเดียวแล้วล่ะที่ขาดงาน
นี่ถ้าเกิดโดนไล่ออกพร้อมกันทั้งสองคน
จะทำยังไงกันดีล่ะทีนี้??
Ma-NuD_LaW
จบครับ
ในที่สุด
ขอบคุณที่ติดตามครับ
ปล.หวานสุดได้เท่านี้