ตอนที่ 24 ความรักกับความใคร่
มันเดินไปหยิบผ้าขนหนูที่แขวนอยู่ที่หน้าประตูห้องน้ำ
"ห้ามแอบดูนะไอ้โรคจิต" มันหันมาทำตาเขียวใส่ผมก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องน้ำ
ไอ้บ้านี่ กูม่ะช่ายโรคจิตนะเว้ย แต่...เอ!!!!!!! แต่ถ้าผมจะโรคจิตก็โรคจิตเพราะมันเนี่ยหล่ะ ก็มันเล่นเปิดไฟสีส้มๆ แบบนี้ แล้วไฟห้องน้ำมันสว่างกว่า ข้างนอกมันก็ต้องมองเห็นชัดเป็นธรรมดาแหละ
"ขอเวย์ดูรูปในคอมหน่อยนะ" ผมตะโกนเข้าไปถามมันซึ่งตอนนี้กำลังสระผมอยู่ (คงไม่ต้องถามนะว่าผมรู้ได้ไงว่ามันสระผมอยู่)
"ตามสันดานเลย" คนในห้องน้ำตะโกนกลับมา ไอ้เวรนี่ มันหลอกด่ากรูชัดๆ เลย
ผมเปิดดูรูปในคอมไปเรื่อยๆ เห็นมันถ่ายรูปนั้นรูปนี้ ไปนุ้นไปนี่ มีเยอะมากๆ เป็นคอเลคชั่นเลยก็ว่าได้ ตอนผมยาว ผมสั้น หน้าม้าเต่อ เยอะแยะไปหมด ดูรวมๆ แล้วมันชอบถ่ายรูปแบบถอดเสื้อซะมากกว่า มันยิ่งทำให้ผมคิดถึงวันที่เชียงใหม่มากๆ
ผมเปิดไปในอัลบั้มเซ็ตที่มันไว้ผมยาว เปิดไปได้อีกหน่อยทำให้ผมต้องสะดุด เพราะมันเป็นรูปที่เชียงใหม่่ มันแอ๊คท่ากับหมากฝรั่งทำท่าเหมือนจะกินหมากฝรั่งทั้งกล่อง แต่ด้านหลังสิครับ
มันคือผม ผมเอง มันคงถ่ายตอนหลังจากที่เดินออกจากตอนเล่นสาดเบียร์กับผมแน่ๆ จะบอกมันดีไหมว่านั่นคือผม หรือจะไม่บอก ในตอนนี้ความรู้สึกมันไม่รู้จะเอาไงดี แต่ก็แอบน้อยใจเล็กๆ ทำไมมันถึงจำผมไม่ได้หว่า
"พรีด.." เสียงเปิดประตูห้องน้ำ ผมรีบปิดรูปนั้นทันที ผมกลัวอะไรเนี่ย แต่ทำไมวันนี้มันอาบน้ำเสร็จไวจังเนี่ย เห็นทุกทีมันอาบช้ากว่านี้นี่หว่า?
กลิ่นครีมอาบน้ำอ่อนๆ ผสมกับแชมพูกลิ่นที่มันชอบ โอ้ยทำไมผมถึงอยากกอดมันซะตอนนี้เลย มันก้มลงมามองหน้าจอคอม และเช็ดผมไปด้วย มันเช็ดแรงมากๆ เหมือนจะเช็ดให้หัวหลุดออกมางั้นแหละ
"มานี่ เดี๋ยวเวย์เช็ดให้ นั่งลงดิ" มันทำหน้างงๆ ก่อนที่จะนั่งลงตรงข้างหน้าผม ที่ตอนนี้ผมนั่งบนเก้าอี้หน้าคอม มันเลื่อนเก้าอี้ที่ผมนั่งให้ออกไปนิดหน่อย และนั่งลงบนพื้นระหว่างขาผม และส่งผ้าเช็ดผมให้ผม ใจผมจริงๆ แล้วไม่ได้ต้องการให้มันนั่งแบบนี้
ผมจะลุกขึ้นแล้วให้มันนั่งบนเก้าอี้แทน แต่ดูมันทำดิ โอ้ยใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย ตอนนี้มันไม่ใส่เสื้อ ใส่แต่บ๊อกเซอร์ตัวเดียว กลิ่นแชมพูอ่อนๆ ฟุ้งกระจายตอนผมเช็ดผมให้ ทำเอาผมแทบคลั่งแหนะ
"พรุ่งนี้ต้องไปไหนไหม" มันถามผม พร้อมกับแหง๋นหน้าขึ้นมา
"จุ๊ป" ซวยแล้วกรู ทำไปโดยไม่คิดอีกแล้ว ผมก้มลงไปจุ๊บที่ปากมัน และมันตอนนี้ก็ทำหน้าเหว๋อๆ ผมเองก็เหว๋อ ไม่รู้ว่าทำไปได้ไง แค่คิดเฉยๆ แต่ทำไมร่างกายมันไปก่อนซะงั้นวะเนี่ย ตอนนี้ผมหยุดเช็ดผมให้มันแล้ว แต่มันยังมองหน้าผมอยู่
"ไปอาบน้ำเหอะเวย์ ขับมอไซด์เหม็นควัน" มันก้มลงไปเหมือนเดิม และพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ผมทำมันโกรธหรอเนี่ย ซวยแล้วกู
"ขอโทษ เวย์ไม่ได้ตั้งใจ" .......................
"..........................." มันยังคงเงียบครับ ก้มหน้าไม่มองหน้าผม
"เวย์อาบน้ำก่อนนะ" ผมลุกจากเก้าอี้เดินไปอาบน้ำ ตอนนี้ผมงงไปหมดแล้ว ผมทำแบบนั้นไปได้ยังไง มันต้องโกรธผมแน่ๆ ผมจะทำยังไงดี ถ้ามันไม่เหมือนเดิม มันต้องเร็วไปแน่ๆ 5 วัน เจอกันแค่ 5 วันเอง ในความคิดมันต้องคิดแบบนี้แน่ๆ
แฟนมันก็มีแล้ว แต่ผมยังไปทำกับมันแบบนั้นอีก ผมชักจะเกียจตัวเองในตอนนี้ซะแล้วจริงๆ
ผมอาบน้ำนานมากๆ คราวนี้ ในสมองก็คิดแต่เรื่องเมื่อครู่ที่ทำลงไป ผมทำไปได้ยังไงนะ ผมไม่กล้าออกไปเจอหน้ามัน ผมกลัวว่าถ้าออกไปแล้วมันจะไล่ผมกลับบ้าน ผมไม่อยากกลับ ผมไม่อยากเป็นแบบนี้นี่
"เวย์กินเค้กเปล่า" เสียงสดใสของมันตะโกนเข้ามา
"เค้กอะไร" มันเป็นอะไรของมันอีกวะ เมื่อกี้ทำเป็นเหมือนจะโกรธๆ แต่ดันหาเค้กมาให้ผมกินซะนี่ ผมตามอารมณ์ไม่ถูกแล้ว
"ก็ที่อบไว้เมื่อวานไง แม่ยังกินไม่หมดเลย เดี๋ยวจะเสียซะก่อน เสียดายของ" สรุปว่ามึงเห็นกูเป็นตัวกันบูดหรือไงไอ้เฟย
"เอามาดิ เดี๋ยวเวย์จัดการให้" ผมตะโกนกลับออกไป ตอนนี้ผมยอมรับครับว่าผมเลิกคิดเรื่องที่มันจะโกรธผมแล้ว ผมรีบอาบน้ำให้เสร็จเพื่อจะออกไปหามัน
มันนั่งอยู่บนที่นอน ในตักมีจานเค้กบัตเตอร์อยู่ เกือบครึ่งปอนด์ มันหยิบกินอย่างสบายอารมณ์ ผมไม่เห็นว่าสิ่งที่ผมได้ทำไปเมื่อกี้ มันรู้สึกหรือเปล่า หรือมันไม่สนใจ แต่ช่างมันเถอะ ผมได้กำไรนี่หว่า
มันนั่งดูรายการเพลง ซึ่งตอนนี้เปิดเพลง อย่าใกล้กันเลย ของอ๊อฟ ปองศักดิ์ มันนั่งฟังได้สักครึ่งเพลง แล้วมันก็กดปิด
"แล้วไง" มันพูดก่อนที่มันจะเอาจานมายืนให้ผม ซึ่งยืนอยู่ข้างๆ เตียงเช็ดผมอยู่ ผมต้องหยุดเช็ดผม เพราะต้องรับจานเค้กจากมัน
"นั่งดิ เดี๋ยวเช็ดให้" มันพูดพร้อมกระตุกชายเสื้อผมเบาๆ
ผมทำตามมันอย่างว่าง่าย เหมือนลูกแมวเชื่องๆ เลย มันค่อยๆ เช็ดผม ของผมเบาๆ ทำไมตอนมันเช็ดผมของมันเองมันเช็ดแรงจัง แต่เช็ดให้ผมกลับเช็ดเบาจนผมแทบจะไม่รู้สึกเลยด้วยซ้ำ
"ยังไม่ตอบเลยพรุ่งนี้ไปไหนไหม" มันถามผมพร้อมกับขยี้ผมของผมเบาๆ
"ก็มีซ้อมบาสตอนหกโมง แต่ตอนเช้าก็ไม่มี" ถ้าเป็นเสาร์ อาทิตย์ ผมจะนัดซ้อมกันเร็วกว่าเดิมขึ้นมาอีก
สรุปว่ามันชวนผมไปสวนหลวงร.9 ตอนเช้า เอามอไซด์ไป โดยมีผมเป็นคนขี่ มันอ้างว่ามันยังเดินไม่ทั่วสวนเลย ถ้าเอามอไซด์ไปขับเล่นคงจะไปทั่วสวนได้
ตอนนี้มันหยุดเช็ดผมแล้ว แล้วโยนผ้าเช็ดผม ไปแถว ๆ ราวแขวนผ้า ก่อนที่จะล้มตัวลงนอนบนที่นอน มันใช้ให้ผมไปเปิดเพลงในคอม แล้วก็กินเค้กให้หมดด้วย ไอ้บ้าเอ้ย เค้กเกือบครึ่งปอนด์ใครจะกินหมด
ผมทำตามที่มันบอก แต่เค้กกินได้แค่ 2 ชิ้น ผมก็จุกแล้ว ไหนจะขนมนมเนย ที่ไปกินที่ตลาดโต้รุ่ง ตอนนี้ยังไม่ย่อยเลยด้วยซ้ำ ผมคงอ้วนแน่ๆ กินแล้วก็นอนเนี่ย สงสัยต้องหาอะไรทำเพื่อสลายพลังงานมากมายที่กินเข้าไปซะหน่อย
ว่าแต่ทำอะไรดีหว่า??????
ผมเดินไปนอนข้างๆ มันมันเหมือนรู้ว่าผมต้องนอนยังไง มันยกคอขึ้น ผมจึงเอาแขนผมสอดเข้าไปแล้วลากมันเข้ามานอนติดกับผม
กลิ่นแชมพูอ่อนๆ มันยิ่งทำให้ผมใจสั่น มันต้องรู้แน่ๆ ว่าผมใจเต้นแรงขนาดไหน มันนอนติดกับผมอยู่นี่ แต่ตอนนี้ผมก็รู้เหมือนกันว่ามันใจเต้นแรงมากๆ ไม่ต่างจากผมหรอก เพราะว่ามันจับมือผมแล้วไปทาบที่หน้าอกมัน
"เวย์ขอโทษนะ เวย์ไม่ได้ขอก่อน" ผมเริ่มคิดถึงเรื่องที่ผมทำลงไปเมื่อกี้ อยากขอโทษมัน มันไม่พูดอะไรนิ่งอยู่แบบนั้น ผมพยายามยืดคอไปมองหน้ามัน
มันร้องไห้ ................. เห้ย ผมทำอะไรผิดเนี่ย
____________________________________________________
ผมสับสนไปหมดแล้ว อันไหนมันคือความรัก อันไหนคือความรู้สึกดีๆ ที่แท้จริงกันแน่ ผมอึดอัด อึดอัดแบบไม่รู้จะพูดยังไง มารู้ตัวอีกทีน้ำตาก็ไหลออกมาแล้ว
พวกพี่ๆ จูบผมด้วยความเร่าร้อนและรุณแรง มันไม่ได้ทำให้ผมใจเต้นหรือตื่นเต้นได้เลย มันมีแต่ความปรารถนาที่เพิ่มขึ้น แต่ทำไมมันแค่จุ๊บ เบาๆ ไม่ถึงวินึง แค่เอาปากแตะปากเองด้วยซ้ำ ผมกลับใจเต้นแรง เลือดซูบฉีดไปทั่วร่าง
มีความรู้สึกเป็นสุขแบบอธิบายไม่ได้ ผมเขินเลยมากๆ จนไม่กล้ามองหน้ามัน ต้องพยายามหาเรื่องอื่นมากลบเกลื่อน
แล้วนี่ผมกำลังนอกใจใช่ไหม นอกใจคนที่ผมรักอยู่ อันนั้นคือหรืออันนี่กันแน่คือความรัก ผมงงไปหมดแล้ว
พวกพี่ไม่เคยขอ ไม่เคยขอโทษ แต่มันกลับขอ ผมสำคัญขนาดนั้นเลยหรอ? ตอนนี้ในหัวของผมมันตีกัน ความสับสน ยิ่งฟังเพลงอย่าใกล้กันเลย มันยิ่งทำให้ผมหงุดหงิด ทำไมหล่ะ ก็ผมมีความสุขนี่ ผมผิดใช่ไหม ที่ผมแค่อยากทำอะไรตามใจตัวเอง
แล้วไงหล่ะ แล้วใครจะสน ทีพวกมันยังทำตามความสุขของพวกมันได้เลย แล้วทำไมแค่นี้ผมจะทำไม่ได้ แค่กอด เท่านั้นเอง
"เฟย เวย์ขอโทษ ขอโทษจริง ๆ เวย์ทำไปเพราะว่าเวย์อยากทำ อย่าโกรธเวย์เลยนะ" มันพูดพร้อมกับกอดผมแรงขึ้นๆ
"ช่างเหอะ ไม่ได้โกรธหรอก เฟยแค่สับสนนิดหน่อย" ผมตอบกลับไป แต่ตอนนี้ผมหยุดร้องแล้ว
"เวย์จะไม่ทำอีกแล้ว เวย์สัญญา แต่ขอร้องอย่าไล่เวย์ไปนะ เวย์อยู่ใกล้ๆ เฟยแล้วเวย์มีความสุข แค่อยู่ใกล้ๆ ก็ได้ นะ ๆ " คนข้างหลังพูดพร้อมกับเขย่าตัวผมเพื่อเป็นการบอกว่า มันต้องการคำตอบที่มันถาม
ก็แล้วไงหล่ะ
ผมไม่สนอะไรอีกแล้ว คนที่ดีขนาดนี้ คนที่ทำให้ผมรู้สึกแบบนี้เป็นครั้งแรก คนที่ทำให้ผมใจเต้น ใจสั่น ผมไม่รู้ว่านี่คือความรู้สึกอะไร เพราะผมไม่เคยได้สัมผัสมัน แต่ผมรู้แค่ว่า ผมจะทำตามใจที่ผมอยากทำ ใครจะว่ายังไงผมไม่สน
ผมหันไปหามัน แล้วจูบมันเบาๆ มันหยุดชะงักไปชั่วครู่ ผมจูบค่อยๆ รุณแรงขึ้น แต่ไม่เท่ากับที่จูบกับพวกนั้น ไม่รู้เพราะอะไร แต่แค่นี้ก็ทำให้ผมมีความสุข มันมีความสุขมากกว่าจูบกับคนพวกนั้นมากมาย ตอนนี้มันจูบกลับผมมา
จูบแบบเก้งๆ กังๆ เหมือนคนไม่เคย แต่มันไม่ได้ทำให้ผมหงุดหงิด มันยิ่งกลับทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นเป็นทวีคูณ ผมละการจูบจากมันแล้วขึ้นนั่งคร่อมบนตัวมัน
"เฮ้ย........" มันตะโกนออกมา ผมอยุดอารมณ์นั้นทันที อึ้ง... มันตะโกนทำไม มันหยุดทำไม หรือมันไม่อยากมีอะไรกับผม แล้วที่ก่อนหน้านี้หล่ะมันคืออะไร มันกอดผมทำไม มันจูบผมทำไม
"เวย์ว่า แค่นอนกอดกันเวย์ก็มีความสุขแล้ว หรือเฟยไม่มีความสุข" มันมองหน้าผม แล้วถามด้วยสีหน้าเคียจ
นั่นอะดิ แค่กอดกันมันก็ทำให้ผมใจสั่นได้แล้ว ทำไมผมต้องทำแบบนี้ด้วย ผมไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ หรือมันเป็นนิสัย ไม่ใช่สิมันต้องเป็นสันดานผมไปแล้วแน่ ๆ สันดานที่เคยชินแต่เรื่องพวกนี้
"เฟยขอโทษ เฟยแค่............" ผมพูดอะไรไม่ออก ผมไม่รู้จะพูดอะไร
"เวย์ไม่ใช่คนแบบนั้นนะเฟย เวย์รอได้ รอให้เฟยพร้อมจริงๆ ก่อนก็ได้ เวย์รอได้จริงๆ เฟยถามใจตัวเฟยก่อน ว่าดีแล้วหรอ ที่เป็นแบบนี้" เวย์พูดด้วยสีหน้าจริงจังกว่าเดิมมากๆ
"เวย์รู้สึกดีมากๆ ที่ได้ใกล้เฟย ใช้เวลาด้วยกัน อยู่ด้วยกัน กอดกัน แค่นี้เวย์ก็เกินพอแล้ว" ผมทำอะไรลงไปเนี่ย มันจะโกรธผมไหม
"หรือเฟยไม่มีความสุข เฟยต้องการแบบนั้นหรอ?" ตอนนี้ผมยังอยู่บนตัวมัน ผมต้องการแบบนั้นจริงๆ หรอ ผมลองถามใจตัวผมเอง
"ขอโทษ" มันคือคำเดียวที่ผมพูดได้ในตอนนี้ ผมอธิบายไม่ถูกว่าผมรู้สึกยังไง แต่ผมรู้สึกผิดที่ทำแบบนี้ลงไป มันแตกต่าง แตกต่างกันจริงๆ มันตรงข้ามกับความรู้สึกที่มีต่อพวกนั้นมากๆ
มันดึงตัวผมลงไปกอด ลูบหัวผมเบาๆ
"ไม่เป็นไรนะเฟย รอเฟยถามตัวเองว่าต้องการแบบนั้นจากเวย์จริงๆ แล้วค่อยเริ่มใหม่ก็ได้" มันพูดด้วยเสียงนุ่มนวล ทุ้มต่ำ แบบที่ผมชอบ
"ขอบคุณนะ ขอบคุณจริงๆ" ผมบอกกับมัน และลงมาจากตัวมันและนอนกอดกับมันจนหลับไปทั้งคู่
____________________________________________________________
ผมก็แค่อยากนอนกอดมันเฉยๆ ผมไม่ได้คิดเรื่องอย่างว่าเลย มันจูบผมตอนแรกผมสัมผัสได้ถึงความรู้สึกดีๆ แต่หลังจากนั้นมันเริ่มไม่ใช่ความรู้สึกดีๆ แล้วแต่มันเป็นแค่ความใคร่
ผมไม่อยากผูกพันกับมันด้วยความใคร่ เพราะแบบนั้นมันจะจบลงง่ายๆ เพราะเริ่มต้นมันง่าย ทำไมผมถึงคิดแบบนี้ก็ไม่รู้หรือว่าผมรักมันจริงๆ ผมคิดขณะที่นอนกอดมันไว้ในอ้อมแขน ก่อนที่จะหลับไป
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
