เอาหล่ะ จะเม้นแล้วนะ
เรื่องนี้นะเป็นเรื่องที่ทำให้ผมทรมานมากๆ เพราะผมปวดหัว เครียด และ...ร้องไห้ไป 1 เดือนเต็มๆ
มันเป็นดราม่าที่หนักหน่วงมากๆ แม้ผมจะชอบนิยายประเภทนี้ แต่ก็ใช่ว่าอ่านถึงอะไรที่หนักๆและจะตบเข่าดีใจ
และแน่นอนผมยอมรับอย่างหน้าด้านๆว่าร้องมันตลอดเรื่องอ่ะ
อ่านเรื่องนี้จบมาน่าจะปีกว่าแล้วหรือ 2 ปีแล้วผมไม่แน่ใจ เรื่องนี้ยังคงฝังรากลึกอยู่ในความทรงจำ
ในฐานะที่เป็นนิยายที่โศกที่สุดเท่าที่ผมเคยได้สัมผัส และภายใต้จิตสำนึก บางครั้งผมมองว่ามันไม่ใช่นิยาย
เรื่องนี้ยังคงเป็นทั้งกำลังใจให้ผมว่าเรื่องของผมคงไม่เลวร้ายและไม่มีวันเลวร้ายได้เท่านี้
และยังเป็นภูมคุ้มกันเวลาผมอ่านนิยายเรื่องอื่นๆ ว่าต่อให้ตัวละครในเรื่องนั้นๆเจอเรื่องเลวร้ายแค่ไหน
ไม่มีเรื่องไหนเลยที่จะเท่าเรื่องนี้ ไม่มีเลยจริงๆ
ในวันนี้ดีใจนะครับที่ได้กลับมาอ่านตอนพิเศษนี้ มันคลายปมทุกอย่างแล้วหล่ะนะ
ดีใจที่วันนี้ได้มองตัวละครนึงที่ดูเหมือนจะไม่รู็จักโตสักที ในวันนี้ตัวละครนี้โตแล้ว เลือกที่จะรักตัวละครอีกตัว
เข้าใจสิ่งที่อีกฝ่ายกำลังรู้สึก เข้าใจสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการ และปกป้องดูแลกันและกัน
ตอนแรกกลัวที่จะอ่าน ตอนนี้อยากบอกว่าดีใจที่ได้อ่านครับ
ขอบคุณมากครับ