ขอโทษค่ะที่เอามาลงช้าไปหน่อย แต่ยังหวังว่าจะมีคนอ่านบ้างนะคะ ทีแรกว่าจะไม่เอามาลงแต่ไหนๆก็เขียนไว้แล้ว อ่านกันเลยแล้วกันค่ะ ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
**************************
เฮ้อ! ผมอยากจะถอนหายใจแรงๆ ปล่อยลมออกจากปาก หันหน้ามองไปรอบๆกายก็มีแต่ความว่างเปล่า เสียงนักข่าวในโทรทัศน์ยังคงพูดคุยรายงานข่าวอย่างต่อเนื่อง ภาพถนนในกรุงเทพฯที่แสดงถึงความเงียบเหงาว่างเปล่า รถราที่เคยวิ่งกันพลุกพล่านในยามค่ำคืนอันตรธานหายไปเหมือนโดนเสกมนต์ บรรยากาศโดยรวมค่อนข้างซึมเซา เหมือนกับอารมณ์ผมในตอนนี้
“ผมคงไม่ได้กลับหรอกพี่ ยังไงก็ติดเคอร์ฟิวร์แน่ๆ งานก็ยังไม่เสร็จ สงสัยผมต้องนอนที่สตูแล้วล่ะ”
“แล้วอยู่กับใครมั่ง ทั้งทีมงานเลยรึไง? พี่บอกแล้วให้เลิกงานก่อนจะได้กลับทัน ก็ไม่เชื่อแล้วเป็นไง”
เสียงหัวเราะดังๆ สวนเสียงบ่นพึมพำๆ ของผม ทำเอาหงุดหงิดจนต้องบ่นต่อ “ยังมีอารมณ์มาขำนะ ถ้าบอกกันไม่ฟัง วันหลังจะได้ไม่พูด”
“โอ๋ๆๆ อย่างอนสิพี่หนุ่ยคร้าบ ผมเร่งทำแล้วแต่งานมันไม่เสร็จจริงๆ ทำไมผมจะไม่อยากกลับไปนอนบ้านเรา ผมเป็นห่วงพี่ด้วย อยู่บ้านคนเดียวเกิดอะไรขึ้นมาผมจะทำยังไง”
ผมอดหัวเราะที่ไอ้เตี้ยมันชิงพูดคำพูดในใจของผมไปก่อนซะได้ อย่างน้อยถึงไม่เจอกันมันก็ยังห่วงผม ก็ยังดีวะ
“อย่ามาทำปากดี อยู่ทำงานก็ให้มันจริงเถอะ แล้วระวังตัวด้วย ไม่ใช่ดึกๆ ทำเป็นคึกออกมาเที่ยว เดี๋ยวโดนทหารจับตัวไป พี่ไม่ไปประกันตัวนะ ตัดหางปล่อยให้อยู่ในคุกไปเลย”
น้ำเสียงโอดโอยปนงอนที่ผมคุ้นเคยดังขึ้นมา จนผมนึกหน้าคนพูดออกโดยไม่ต้องเห็นตัวเป็นๆ
“หูย...พี่หนุ่ยถึงกับถือโอกาสทิ้งกันได้ เห็นผมเป็นคนยังไง ผมเลิกเที่ยวกับคนอื่นมาตั้งนานแล้ว ไม่เชื่อกันบ้างเลย ทำงานเหนื่อยๆแทนที่จะให้กำลังใจกัน มีแต่เห็นเราเป็นเด็กตลอดเว..เลย รู้งี้...”
ก่อนที่เสียงตัดพ้อจะดำเนินต่อไปจนยาวเหมือนหนังชีวิตผมต้องรีบตัดบท ใส่น้ำเสียงทอดอ่อนเหมือนสอนเด็ก “เชื่อสิ...แต่ที่พูดก็เพราะห่วง เราอย่าตีความผิดๆ อยู่ด้วยกันยังดูแลกันได้ อยู่ไกลๆพี่ก็ไม่รู้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น”
เดี๋ยวนี้ผมใจเย็นขึ้น อดทนมากขึ้น ใช้เหตุผลที่เดิมก็คิดว่ามีมากแล้วก็ยังต้องมากขึ้นไปอีก ไม่ใช่เพราะว่าน้องเกี๊ยงเป็นเด็กมากๆ หรอกนะครับ ที่จริงเกี๊ยงเองก็ลดการใช้อารมณ์ลง แต่เมื่อยังเด็กมุมมองหรือความคิดก็ยังเด็กกว่าผมอยู่ดี ผมจึงต้องพยายามคิดในมุมมองของคนรุ่นเกี๊ยงให้มากขึ้น อายุเราต่างกันเกือบห้าปี มันมากพอที่จะทำให้ช่องว่างของผมกับเกี๊ยงมีมาก แต่เราก็พยายามลดช่องว่างให้อยู่ในระยะที่เราสบายใจกันทั้งสองฝ่าย
พอผมพูดจบน้องเกี๊ยงเงียบไปนานจนผมนึกว่าวางสายไปแล้ว ก่อนเอ่ยเสียงเบาๆ ขึ้นมาจนได้ “ขอโทษครับ ผมก็แค่น้อยใจ คิดว่าพี่ยังไม่เชื่อใจผมอีก”
“อืม เข้าใจก็ดีแล้ว” ผมผ่อนลมหายใจแรงๆ ออกอีกครั้ง โล่งอกที่อย่างน้อยก็ยังเข้าใจ ก็ยังดี “งั้นไปทำงานก่อนแล้วกัน จะได้ไม่ต้องเลิกดึกดื่น พี่จะไปนอนแล้ว”
“ครับพี่” น้ำเสียงอ่อยๆ ทำเอาผมคิดถึงเจ้าตัวดี ถ้าอยู่ใกล้ๆ ผมคงลูบหัวปลอบใจน้องไปแล้ว
“คิดถึงพี่นะ ผมวางก่อนนะพี่” คำพูดที่ติดปากของมันก่อนวางสายยังทำผมอุ่นในใจเหมือนเคย
“อืม” ผมยิ้มมุมปาก แค่มีคนที่เรารักและรักเรา มันเติมเต็มส่วนว่างเปล่าในหัวใจได้อย่างมหัศจรรย์ ความรักมันดีอย่างนี้นี่เอง
คืนนั้นหลังจากวางสายผมมานั่งเหม่อตามลำพังอยู่นาน ผมหยุดคิดเรื่องส่วนตัวเมื่อเสียงของทีวีที่ผ่านหูเข้ามา เพียงภาพของถนนที่ร้างผู้คนก็สร้างความเหงาและเศร้าใจ ดึงความสุขที่ผมมีเมื่อครู่ให้เหือดหายไปทันที การขัดแย้งในความคิดของคนช่างสร้างความเสียหายได้มหาศาล อย่างที่ผมไม่เคยนึกมาก่อน แก้วที่ร้าวไปแล้วยากที่จะประสาน เราอาจซ่อมแซมความสูญเสียไปได้บางส่วนแต่ร่องรอยของความเสียหาย และเนื้อแก้วที่เคยแยกจากกัน ไม่มีวันที่จะประสานได้เหมือนเดิม เราไม่ควรหลอกตัวเองว่ามันแก้ได้ ผมหลับตาอยู่ชั่วขณะอยากให้ภาพที่ผมเห็นนี้ไม่ใช่ความจริง ไม่ใช่ประเทศไทยที่รักของเรา แต่เมื่อมันคือความจริงต่อให้เราหลอกตัวเองยังไงก็หลอกตัวเองได้ยาก ผมลุกขึ้นปิดทีวีแล้วตัดสินใจอาบน้ำนอน ทั้งที่คิดว่าทำใจได้กับภาพที่เห็นแต่ก็ยังข่มตาไม่ลงอยู่นาน กว่าจะหลับสนิทจริงๆ ผมยังจำได้ว่าชะโงกดูเวลาได้เวลาตีสองพอดี
แรงรัดจากอ้อมแขนแข็งแรงและสัมผัสถึงการก่อกวนที่อยู่บนใบหน้าและลำตัว ทำให้ผมต้องลืมตาขึ้นมาดู ในความง่วงงุนยังได้ยินเสียงที่กระซิบข้างหู “คิดถึงพี่จัง”
“กลับมาแล้วเหรอเกี๊ยง”
“อื้อ...พอหมดเวลาเคอร์ฟิวร์ก็แจ้นกลับมาเลย เป็นห่วงพี่” พูดจบน้องเกี๊ยงก็ซุกตัวเข้าเบียดผมแน่น
แปลกที่ถ้อยคำจากปากอย่างเด็กแบบเกี๊ยงมันทำให้ผมเต็มตื้นในหัวใจอย่างบอกไม่ถูก ผมพลิกตัวนอนตะแคงเอามือไปโอบรอบเอวเกี๊ยงบ้าง สบสายตาน้องเกี๊ยงที่มองตอบผมอยู่ “พี่สิต้องเป็นห่วงเรา รอจนเช้าแล้วค่อยกลับมาก็ได้ พี่อยู่บ้านจะไม่ปลอดภัยได้ยังไง”
รอยยิ้มที่ส่งกลับมา “ไม่รู้ล่ะสถานการณ์ไม่น่าไว้ใจ อยู่ใกล้ๆกันไว้ดีที่สุด ยังไงก็ไปไหนไปด้วยกัน ต้องเข้ากระชับวงรักซะหน่อย” น้องเกี๊ยงขยับวงแขนรัดผมแน่นขึ้นเบียดกายเข้ามาจนชิด ผมหัวเราะกับคำสมัยใหม่ที่เด็กวัยรุ่นนิยมใช้กัน
ผมเอามือลูบหลังเกี๊ยงเบาๆ ตาสว่างขึ้นมาทั้งที่เพิ่งนอนหลับไปได้ไม่กี่ชั่วโมง “ถ้างั้นพี่ก็ต้องขอคืนพื้นที่บ้างสิ”
ผมเลื่อนหน้าเข้าไปหอมแก้มน้องเกี๊ยง สูดดมความหอมจากกลิ่นแก้มแรงๆ “ตรงนี้ด้วย”
ผมประทับริมฝีปากอุ่นลงที่ปากอิ่มที่ชอบต่อล้อต่อเถียงผมเสมอเวลาผมดุ น้องเกี๊ยงส่งเสียงครางเบาๆเหมือนประท้วงแต่อ้อมแขนกลับรัดผมแน่น แต่ในที่สุดเกี๊ยงก็โต้ตอบมาอย่างไม่ยอมแพ้
ผมรู้สึกดีที่เราใกล้ชิดกันขนาดนี้ ทุกอย่างระหว่างเราค่อยๆ ดำเนินไปอย่างช้าๆ มีการเปลี่ยนแปลงใหม่ๆเกิดขึ้นทุกวัน ไม่มีสิ่งใดมากำหนดว่าเมื่อไหร่เราควรทำอะไรถึงตรงไหน ให้การกระทำของเราเป็นไปโดยธรรมชาติ
ผมผละออกจากใบหน้าเกี๊ยงเอามือลูบไล้แก้มเล่น ก่อนหอมแรงๆอีกครั้ง “นอนซะ ตาจะปิดอยู่แล้ว”
น้องเกี๊ยงพยักหน้าหงึกหงักกะพริบตาถี่ๆ พยายามจะลืมตาขึ้นทั้งที่แทบจะลืมไม่ไหว พูดเสียงงัวเงียแผ่วๆแต่ยังไม่วายอ้อน “อื้อ...ง่วงจริงๆ ด้วย ไว้ผมหลับสนิทก่อน พี่ค่อยไปทำงานนะ”
ผมกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น มองหน้าเจ้าตัวดีแล้วก็ยิ้มขึ้นมาไม่รู้ตัว “ครับ นอนซะนะ เดี๋ยวพี่ค่อยไป” ไม่มีเสียงตอบจากคนช่างพูดเหมือนเคย เมื่อคืนคงทำงานทั้งคืนแล้วยังดังทุรังขับรถกลับมาบ้านแต่เช้ามืดอีก เสียงลมหายใจแผ่วๆของคนในอ้อมแขนดังขึ้น ผมรู้ได้เลยว่าน้องเกี๊ยงหลับสนิทไปแล้ว ผมมองเวลาแล้วนอนต่อได้อีกสักครึ่งชั่วโมงก่อนจะลุกไปทำงาน เพราะเพิ่งนอนไปได้ไม่นานไม่ทันคิดอะไรได้อีกผมก็ผล็อยหลับไปในไม่ช้า
ผมตื่นขึ้นมาอีกครั้งเป็นเวลาเจ็ดโมงพอดี ผมค่อยๆ ดึงแขนออกจากคอของน้องเกี๊ยงที่หนุนอยู่ เพราะไม่อยากให้ต้องตื่นทั้งที่นอนไปได้ไม่กี่ชั่วโมง แต่ดูท่าทางนอนหลับเงียบขนาดนี้คงไม่ยอมลุกมาง่ายๆแน่นอน ผมขยับแขนพับไปมาแล้วแกว่งแขนอีกหลายครั้งเพราะเป็นเหน็บชาเหมือนอย่างทุกครั้งที่เรานอนหลับด้วยกันแต่ผมก็ยังยิ้มได้
อาบน้ำเสร็จเดินมาชะโงกดูคนนอนหลับสนิทอีกครั้ง ยืนดูอยู่สักพักอดไม่ได้ต้องก้มลงหอมแก้มเด็กดื้อคนที่ยังนอนหลับทั้งที่ริมฝีปากยังคลี่ยิ้ม น้องมันคงรำคาญเอามือปัดแก้มไปมา เม้มปากเหมือนรำคาญ ผมต้องกลั้นหัวเราะแล้วรีบไปแต่งตัวไปทำงาน
อารมณ์กำลังดีกรุ่นไปด้วยความสุขในชีวิต แต่พอขึ้นรถไปเปิดวิทยุฟังข่าวแล้วก็อดหนักใจอีกครั้ง อะไรๆก็ยังดูไม่คลี่คลายทำให้อึดอัดใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้คงต้องตามฟังข่าวต่อไป แต่ก็ยังแปลกใจที่ถนนโล่งกว่าเคย เสียงเพลงจากโทรศัพท์ดังขึ้น ดึงผมกลับจากความกังวลใจเรื่องสถานการณ์ที่เป็นอยู่
“สวัสดีครับผมหนุ่ยครับ”
ไม่มีคำพูดมีแต่เสียงหัวเราะเบาๆ ที่ตอบกลับมา ทำเอาผมหงุดหงิด 'ใครวะ กวนตีนกูแต่เช้า จะพูดก็ไม่พูด'
“ต่อผิดหรือเปล่าครับ”
“เปล่าๆ กูเอง ฝันพ่อ...เอ๊ยเพื่อนมึง”
“ขำเหี้...อะไรของมึง กูเครียดจนต่อมแดกเหล้ากูอักเสบไปหมดแล้ว ยังมีหน้ามาขำอีก” ทั้งที่พูดแบบนั้นแต่ผมก็ดีใจที่มันโทรมาหา
“อย่าๆๆ...ไอ้หนุ่ยมึงต้องพยายามยิ้มเข้าไว้ อารมณ์เสียมาจากไหนกัน ได้ข่าวว่าแถวที่ทำงานมึงไม่ค่อยน่าไปทำงาน กูอุตส่าห์เป็นห่วง แล้วนี่อยู่ไหน”
ผมถอนหายใจแรงๆก่อนตอบมันไปอย่างเซ็งๆ “กำลังลากสังขารไปทำงาน หยุดมาหลายวันไม่อยากทิ้ง เซ็งว่ะ” เสียงถอนหายใจของไอ้ฝันดังเข้าสายมา ไม่มีใครสบายใจเลยเมื่อเกิดเหตุการณ์วุ่นวายแบบนี้ ไม่ว่าเราจะเป็นใครอยู่ที่ไหนในประเทศ ทุกคนต่างเจ็บปวด
“มึงจะไปทำงานทำไม เค้าหยุดต่อจนถึงวันเสาร์”
ผมประหลาดใจกับสิ่งที่ได้ยิน “จริงดิ”
“เออสิวะ กลับบ้านไป ไอ้เกี๊ยงรออยู่ อย่าออกไปไหนเลย อยู่บ้านปลอดภัยกว่า” น้ำเสียงของมันไม่ล้อเล่นอย่างเคย แต่มันมาสอดรู้ได้ยังไงว่าไอ้เตี้ยมันรอผมอยู่ที่บ้าน
“เออขอบใจที่โทรมาบอก เดี๋ยวกูโทรถามนายก่อนว่าหยุดแน่รึเปล่า มึงก็ดูแลตัวเองนะเว้ย กูก็ห่วงมึงกับใหญ่เหมือนกัน ไว้ว่างๆกูโทรหา เดี๋ยวกูวางก่อนนะโทรหาเจ้านายก่อน ขอบใจอีกครั้งเว้ยเพื่อน”
“เออ ฝากความเป็นห่วงไปถึงน้องกูด้วย มึงบอกมันล่ะ รักมึง รักกู ก็ดูแลตัวเองด้วย”
ไอ้ฝันวางสายไปแล้วผมรีบโทรเช็กข่าวกับเจ้านาย พบว่าหยุดงานจริงๆ แต่เจ้านายบอกงานไหนที่ติดต่อผ่านโทรศัพท์หรืออินเทอร์เน็ตได้ก็ให้ทำงานที่บ้าน ทำเท่าที่ทำได้ไม่ต้องกังวล ความปลอดภัยในชีวิตสำคัญที่สุด สุดท้ายแล้ววันนี้ผมเลยต้องวกรถกลับบ้าน ไปหาไอ้คนที่รอผมอยู่ที่บ้านอย่างที่ฝันมันบอกจริงๆ แต่ผมนึกในทางที่ดีว่า อย่างน้อยผมก็ยังมีคนที่รักรอให้ผมกลับไปหา นึกเสียว่ามีวันพักร้อนไปซะก็แล้วกัน แค่นึกภาพรอยยิ้มของน้องเกี๊ยงเมื่อเห็นผมกลับมาบ้านก็ทำให้วันนี้ไม่ได้แย่ไปซะหมดหรอกนะ ผมบอกกับตัวเองไปแบบนั้น
“พี่หนุ่ยเป็นไงฝัน” เสียงถามจากเจ้าของวงแขนคุ้นเคยที่กอดคอผม ยื่นหน้ามาใกล้ๆทำให้ผมต้องเปิดรอยยิ้มแล้วยื่นหน้าจูบปากคนข้างกายอย่างคุ้นชิน
“สบายดี แต่ฟังน้ำเสียงหงุดหงิดพอดู ก็น่าอยู่นะที่ทำงานเค้าอยู่ตรงนั้น จะไปทำงานก็ไม่ได้”
ใหญ่ถอนหายใจแล้วบ่น “น่าเบื่อ”
“ไปทำงานกันดีกว่า คิดไปก็ไม่มีประโยชน์” ใหญ่ทำท่าจะผละเดินจากไปแต่ผมดึงแขนรั้งเอาไว้
“เดี๋ยวก่อน...นั่งคุยกันก่อน ทำแต่งานทุกวัน ทั้งวัน ขนาดอยู่ด้วยกันแบบนี้วันๆไม่เห็นหน้า รู้งี้กลับไปอยู่กรุงเทพฯดีกว่า”
ผมแกล้งบ่นกับตัวเองอยากให้รู้ว่ามีคนน้อยใจอยู่ตรงนี้ ใหญ่ขยันทำงานจนแทบไม่มีเวลามาจู๋จี๋กับผมเลย บางครั้งก็ออกงานสังคมนอกบ้าน วันไหนไม่มีงานพอหลานกลับมาถึงบ้านก็ต้องแบ่งเวลาเลี้ยงหลานกว่าจะกลับเข้าห้องผมก็รอจนหลับ เวลาคุยกันยาวๆยังแทบไม่มี ผมปลดมือออกจากแขนใหญ่ยิ่งคิดยิ่งน้อยใจ ผมอยู่ก็เหมือนไม่อยู่
ผมหันหลังให้ทำเป็นแต่งตัวไปทำงานไม่อยากจะพูดอะไรอีก จนแรงรัดที่เอวกับลมหายใจกรุ่นที่ซอกคอทำให้ต้องเอี้ยวหน้ามองใหญ้ยิ้มกว้างให้ผมอย่างประจบ แต่ผมเบือนหน้ากลับ อย่ามาทำเป็นง้อผมเลย ไม่ใจอ่อนง่ายๆหรอก “ไปทำงานเถอะ งานเยอะนี่”
“อื้อ...ไหนว่าอยากคุยไง งานช่างมัน ตอนนี้คุยกับแฟนดีกว่า ท่าทางจะงอน หึหึ” ผมอายนิดหน่อย คำว่างอนไม่ควรจะเป็นผมเลย มันดูอ่อนแอและเหมือนคนไม่มีเหตุผลจนเกินไป
“ใครงอน ไม่มีหรอก มีแต่คนเซ็ง”
ใหญ่หัวเราะ เอามือมาลูบหัวผมเหมือนผมเป็นเด็ก “ไม่งอนก็ไม่งอน เซ็งก็ได้ คำไหนก็เหมือนกันแหละสำหรับกู” ใหญ่ชะโงกหน้ามาหอมแก้มผมไวๆ ผมทำเป็นเย็นชาสะบัดหน้าหนี แต่ที่จริงคือแอบยิ้มแต่ไม่อยากให้มันเห็น
“ชื่นใจจริงๆ เดี๋ยววันนี้มึงกลับมาไวๆนะ กูจะเคลียร์งานแล้วเราออกไปกินข้าวนอกบ้านกัน นะฝันนะ”
เจอลูกอ้อนเข้าไปแบบนี้ เจอรอยยิ้มน่ารักแบบนั้น ผมจะต้านทานใจไหวได้ยังไง หัวใจพองโตด้วยความดีใจ ถ้าบอกมันได้ผมคงบอกใจผมไปแล้วว่าเอ็งเต้นแรง โอเวอร์ไปแล้ว ทำอย่างกับเพิ่งเป็นแฟนกัน
“แน่นะ ห้ามเบี้ยวด้วย ไปกันสองคนนะ ไม่เอาคณะผู้ติดตาม” จะว่าคิดถึงแต่ตัวเองก็ยอมครับ ก็ผมเห็นแก่ตัวจริงๆนี่นา เวลาพิเศษแบบนี้ยิ่งมีน้อยๆ ต้องใช้สอยให้คุ้มค่า
ใหญ่กอดผมแน่นกระซิบที่ข้างหู “สัญญาครับ ไม่เบี้ยวแน่นอน ไม่มีผู้ติดตาม แค่เราเท่านั้น”
ผมดีใจจนอดไม่ได้ต้องรวบตัวใหญ่มากอดคืนบ้าง ก่อนประคองใบหน้าสดใสของใหญ่ เราสบตากันนิ่งชั่วครู่ ใหญ่ยิ้มให้ผมแต่ก็อายจนหลบตา “มึงอย่ามองกูแบบนี้สิ กูเขิน”
ผมยิ้มก่อนสัมผัสริมฝีปากใหญ่เนิ่นนาน จนใหญ่ต้องเอามือดันผมออก “อื้อ ไม่ไปทำงานรึไง สายแล้วนะ”
ผมจำใจต้องปล่อยคนในอ้อมแขนอย่างเสียดาย มองแก้มสีชมพูระเรื่อของใหญ่แล้วก็ขำ อาการขี้อายของมันที่เคยเป็นก็ยังเป็นอยู่อย่างนั้น “ขอบคุณนะใหญ่ เฮ้อ... ค่อยมีกำลังใจไปทำงานหน่อย ใครๆไม่รักกันไม่ปรองดองกัน กูกับมึงรักกันก็พอแล้ว”
วันนี้ผมทำงานอารมณ์ดีทั้งวันจนคนที่ทำงานแปลกใจ “พี่ฝัน อารมณ์ดีเข้าไปได้ยังไง คนเค้าเครียดกันทั้งประเทศแล้ว”
สาวน้อยน้องที่ทำงานคนหนึ่งถามผมขึ้นมาในขณะที่ผมลืมเรื่องนั้นไปแล้วนะครับ ทำเอาบรรยากาศดีๆของผมมลายหายไปในพริบตา
“เก่งมากเอ๋ ทำเอาพี่เครียดเลยทันตาเห็น แต่เครียดไปเราก็ทำอะไรไม่ได้นี่”
“นั่นสิ เราจะทำอะไรให้มันดีขึ้นได้บ้างพี่ฝัน ขนาดหนูไม่ค่อยสนใจเรื่องการบ้านการเมือง ตอนนี้หนูเริ่มสนใจแล้วนะ”
ผมส่งยิ้มให้กำลังใจน้องเอ๋ไป “นั่นก็นับเป็นข้อดีได้อย่างหนึ่ง อย่างน้อยก็ทำให้เรารู้ว่าเรารักชาติของเรา แล้วก็เริ่มสนใจการบริหารประเทศของรัฐบาลบ้าง”
น้องเอ๋พยักหน้า “แต่หนูก็ยังงงๆ อยู่นะพี่ ตอนนี้พอฟังข่าว อ่านหนังสือพิมพ์หนูก็สับสนไปหมดแล้วว่าอะไรคือถูกอะไรคือผิด”
“พี่เข้าใจ ตอนนี้ข่าวสารมันเยอะ เยอะจนเราต้องคัดกรองนะ ทางที่ดีคือฟังความหลายๆด้าน แล้วค่อยๆคิดอย่างมีสติ” ผมบอกตัวเองไปด้วยแล้วก็สอนน้องไปในตัว ผมเองก็ไม่ต่างจากน้องเอ๋หรอกครับ ต้องพยายามตั้งสติใช้เหตุผลให้มากๆกับเรื่องนี้
“มิน่าล่ะ พี่ฝันถึงยังอารมณ์ดียิ้มได้”
“ก็ยังดีกว่าหน้าบึ้งใส่กันไม่ใช่เหรอ หาความสุขใส่ตัวดีกว่า อะไรที่เราทำได้เพื่อช่วยให้มันดีขึ้น เดี๋ยวเราก็คิดออกเองล่ะน่า”
เสียงกรีดร้องของโทรศัพท์ผมดังขึ้นทำให้การสนทนาเรื่องบ้านเมืองของเราหยุดลงแค่นั้น “ว่าไงใหญ่ มีอะไรเหรอ”
“มึงกลับบ้านเร็วหน่อยนะ กูเป็นห่วง เราคงออกไปกินข้าวนอกบ้านกันไม่ได้แล้วล่ะ รัฐบาลสั่งเคอร์ฟิวส์เชียงใหม่ด้วย”
ข่าวจากใหญ่ทำเอาผมตกใจไปเหมือนกัน ทั้งที่เชียงใหม่เองก็ดูไม่มีวี่แววของความวุ่นวายอะไรเลย ทำให้ผมเป็นห่วงที่บ้านไปด้วย เดี๋ยวผมโทรศัพท์หาแม่ให้เก็บเสื้อผ้าไปค้างที่บ้านใหญ่ในตลาดดีกว่าไม่อยากทิ้งให้อยู่คนเดียว
“อืมได้ เลิกงานแล้วกูจะรีบกลับ ไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวเย็นเจอกัน ใหญ่ไปรับแม่มาอยู่ที่ร้านก่อนดีกว่า กูเป็นห่วง ช่วงนี้อยากให้อยู่ด้วยกันทั้งครอบครัวดีกว่า”
“เดี๋ยวกูออกไปรับแม่มาเอง มึงไม่ต้องเป็นห่วง ระวังตัวด้วยนะฝัน” น้ำเสียงกังวลใจของใหญ่ก่อนวางสายไปทำให้ผมกลับมาเครียดอีกครั้ง ถ้าวัดดัชนีความเครียดของคนไทยช่วงนี้คงจะพุ่งทะลุเพดานสวนกับตลาดหุ้นและราคาทองคำแน่ๆ
วันนี้บ้านเราอยู่กันพร้อมหน้าจริงๆครับ แม่กับพ่อนั่งฟังข่าวกันอย่างเคร่งเครียด จนผมต้องเตือน “พ่อกับแม่อย่าดูเยอะเลย เดี๋ยวความดันขึ้น ปิดทีวีไปเถอะ แม่ส่ายหน้า “ไม่ดูก็เครียดได้ แต่ปิดก็ดีนะคะคุณ คงต้องสวดมนต์ให้ประเทศ หรือไม่ก็ปลงแล้วล่ะ อะไรจะเกิดก็คงต้องเกิด”
พ่อพยักหน้าเห็นด้วย “จริงของคุณ ได้แต่หวังว่าทุกอย่างจะดีขึ้น ขอคุณพระคุ้มครองประเทศไทยด้วยเถอะ สาธุ” พ่อยกมือไหว้ท่วมหัวสีหน้าแววตากังวลใจอย่างหนัก คนรุ่นพ่อแม่ผ่านเหตุการณ์แบบนี้มาหลายครั้งท่านยังกังวลขนาดนี้ คนในวัยผมไม่เคยผ่านตรงนี้มาก่อนจะให้เข้าใจ ทำใจง่ายๆได้ยังไง
พ่อปลีกตัวไปสวดมนต์หลังจากทานข้าวเสร็จ ใหญ่แยกไปส่งน้องออมเข้านอน แม่ผมนอนกับน้องออมทุกครั้งที่มาค้างบ้านนี้ น้องออมเองก็ติดคุณย่าน่าดู ทำเอาผมหมดห่วง ก็ดีเหมือนกันน้องออมจะได้ไม่มาเกาะใหญ่มากไป แม่ผมก็ไม่เหงาด้วย ยิงทีเดียวได้นกสองตัว แถมผมยังได้ใหญ่มานอนกอดทุกคืนด้วย
ส่วนผมปลีกตัวไปอาบน้ำพอกลับเข้ามาในห้องใหญ่นั่งดูข่าวในทีวีอยู่ทำหน้าเคร่งเครียด “ใหญ่ไปอาบน้ำก่อน หยุดดูข่าวเถอะ ต้องพักสมองบ้างอย่าเคร่งเครียดมากไป”
แววตาของใหญ่ดูกังวลคิ้วขมวดมุ่น “กูยังทำใจไม่ได้เลย ดูทีวีทีไร ก็ถามตัวเองเรื่อย ว่าใช่เหรอนี่คือเมืองไทย” ผมเดินเข้าไปโอบใหญ่ไว้ มันเอาหัวมาพิงที่ตัวผม เราดูข่าวกันเงียบๆต่างคนต่างพูดไม่ออก ผมค่อยๆ ผ่อนลมหายใจอย่างกังวลแต่ก็บอกใหญ่ไปว่า
“อะไรจะเกิด เราก็คงต้องค่อยๆแก้ปัญหากันไป ยังไงมันต้องมีทางออก แต่ตอนนี้กูอยากนอนกอดมึงแล้ว ไปอาบน้ำก่อนนะครับ”
ใหญ่ยิ้มขำเมื่อผมพูดเพราะ “ไปก็ไป รอกูก่อนนะ เดี๋ยวกูมาให้กอด ชดเชยที่วันนี้นัดล่ม” พูดจบใหญ่หัวเราะเล็กๆ
ผมฟังแล้วชื่นใจจนต้องรวบตัวกอดมันไว้แน่นยังไม่ปล่อยให้มันผละไปอาบน้ำอย่างที่บอก “พูดแบบนี้น้ำไม่ต้องอาบดีกว่า กูลืมไปเลยว่าวันนี้นัดล่ม อย่างนี้ต้องทำโทษ”
“เฮ้ยได้ไง ไม่ใช่ความผิดของกูนะ อย่ามาโยนข้อหาให้” ใหญ่พยายามแกะแขนผมออกมือไม้เป็นพัลวัน แต่ผมก็ยังไม่ยอมอยากแกล้งมันเล่นๆ เราห่างหายเวลาแบบนี้มานานแล้ว
“ไม่รู้ล่ะ เหตุผลเพราะอะไรก็ตาม แต่ผลมันออกมาแบบนี้ กูต้องหาคนรับผิดชอบ”
“หาเรื่องแกล้งกูอีกแล้ว ไม่เปลี่ยนเลยนะมึง” ใหญ่ส่ายหน้าเหมือนระอา ปากบ่นแต่ก็ยังยิ้ม มองหน้าขาวๆปากแดงๆ ของใหญ่ทำเอาผมอดไม่ไหวก้มลงหอมแก้มมันแรงๆ อย่างหมั่นเขี้ยว “ไหนเช็กหน่อยซิ ว่ากลิ่นดีรึเปล่า”
“อื้อ หอมใช้ได้ไม่ต้องอาบแล้ว” ผมลากตัวใหญ่ในอ้อมแขนมาที่เตียง แต่มันไม่ยอมเดินตามผมง่ายๆ โวยวายเสียงดัง เอากำปั้นทุบแขนผมอย่างดื้อดึงขืนตัวไว้
“ปล่อยน่ะฝัน ชอบเล่นเป็นเด็กๆ เดี๋ยวกูไปอาบแป๊ปเดียว จริงๆ... นอนรอก่อนแล้วกันนะ” เสียงตอนท้ายอ่อยๆเหมือนอ้อน ทำเอาผมใจอ่อน ผมเม้มปากแกล้งทำท่าคิดอยู่สักครู่ “เอ้า ปล่อยก็ปล่อย อาบเร็วๆนะ กูง่วงแล้วกลัวเผลอหลับไปก่อน”
แต่พอผมปลดอ้อมแขนลง ใหญ่กลับเอามือยีหัวผมจนยุ่งแล้วรีบวิ่งหนีเข้าห้องน้ำ “เฮ้ย!...” ผมคว้าตัวไม่ทันมันวิ่งหนีเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว แต่ยังไม่วายตะโกนทั้งที่หัวเราะมาว่า “ขอสักหน่อยเถอะ แก้แค้นคนแกล้งกู หึหึ”
ใหญ่เงียบหายไปแล้ว ผมยืนหัวเราะกับตัวเองเบาๆ อย่างมีความสุข แล้วหันไปหันมาไม่รู้จะทำอะไรดีระหว่างการรอคอย ผมไม่อยากดูข่าวต่อไปอีก ตัดสินใจนอนมองเพดานคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย คิดดูแล้วชีวิตของคนก็ไม่แน่นอน เราไม่อาจคาดเดาได้เลยว่าในชีวิตของเราจะมีอะไรเกิดขึ้น สมัยก่อนผมเคยคุยถึงแฟนในอุดมคติกับใหญ่ว่าเราชอบผู้หญิงแบบไหน ผมจำได้ว่าตอนนั้นเราถกเถียงกันมากเพราะเราชอบไม่เหมือนกัน จนในที่สุดเราตกลงกันว่าถ้าใครมีแฟนก่อนจะเอามาโชว์ตัวให้อีกฝ่ายดู แต่ใครจะคิดว่าสุดท้ายแล้วเราทั้งคู่ก็ไม่มีโอกาสนั้น
ผมยิ้มขำเมื่อนึกถึงอดีต เมื่อก่อนมีเพื่อนมาแซวผมเล่นๆ ว่าผมกับใหญ่อยู่ด้วยกันตลอดเวลา ไปไหนด้วยกันทุกที่อีกหน่อยคงได้เสียเป็นแฟนกัน ผมหัวเราะเป็นบ้าเป็นบอก่อนด่ามันไปว่ามันเพี้ยน ผมกับไอ้ใหญ่วิ่งไล่เตะมันอยู่นาน ป่านนี้ถ้าไอ้เพื่อนคนนั้นมันรู้มันคงบอกว่า 'กูว่าแล้ว...กูไม่ได้เพี้ยน' นึกแล้วก็อยากบอกข่าวมัน คิดถึงมันตงิดๆ ผมเริ่มง่วงอยากจะหลับไปก่อน ผมรู้แค่ว่าถึงผมหลับไปแล้วใหญ่ก็ยังอยู่เคียงข้างผม ยังไงก็ตามเมื่อผมลืมตาขึ้นมามันก็ยังจะอยู่ตรงนั้น ผมผล็อยหลับไปทั้งที่ได้ยินเสียงเปิดประตูห้องน้ำออกมาแล้วแท้ๆ แต่เปลือกตากับเหมือนถูกถ่วงเอาไว้ด้วยมือที่มองไม่เห็น ผมลืมตาไม่ขึ้นจริงๆ
เสียงทีวีเงียบไปเมื่อผมเข้าไปอาบน้ำ ฝันเองมันก็คงไม่อยากเครียดด้วยการรับรู้ข่าวสารใดๆอีก ผมพยายามทำกายและใจให้ผ่อนคลาย การอาบน้ำอุ่นทำให้เลือดลมหมุนเวียนได้ดี แต่ฝันก็ชอบบ่นกับผมว่าเพราะผมชอบอาบน้ำอุ่นทำให้เดี๋ยวนี้ผิวผมแห้งเกินไป เดือดร้อนมันต้องไปหาครีมมาทาบำรุงผิวให้ผม แต่ผมก็ยังชอบอาบน้ำอุ่นอยู่ดี ผมจะต้องกลัวทำไมในเมื่อยังไงก็มีคนคอยดูแลช่วยอยู่แล้ว หึหึ
คิดแล้วต้องยิ้มกับตัวเอง ไม่เคยคิดว่าจะมีคนมาใส่ใจชีวิตเราขนาดนั้น ชีวิตตอนนี้เหมือนถูกเติมเต็มให้กันและกัน มันมีความอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก ผมอาบน้ำอย่างมีความสุข นึกถึงเมื่อเช้าที่ฝันมันงอนผม ผมก็โทษตัวเองที่ไม่ค่อยได้ใส่ใจฝันเท่าที่ควร พอมาอยู่ใกล้ๆ กันแล้วบางครั้งก็กลับลืมคิดถึงใจกันและกัน คงต้องสำรวจตัวเองให้มากขึ้นว่าเราหลงลืมอะไรไปบ้างโดยเฉพาะคนใกล้ตัว
กลับเข้ามาในห้องเหลือเพียงแสงไฟสลัวในห้องนอน แต่ร่างของคนที่เร่งให้ผมรีบอาบน้ำไวๆ กลับนอนหลับเงียบไปแล้ว ได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอมันคงจะง่วงจริงๆ ทั้งที่บอกว่าจะรอผม ผมแต่งตัวเสร็จเปิดผ้าห่มสอดกายเข้าไปนอนข้างๆ ฝัน ผมขยับตัวมันให้เลื่อนไปด้านใน มันทำเสียงอื้ออ้าแต่ก็ยังไม่ตื่น ผมสอดแขนกอดฝันไว้หลวมๆ ยังหัวค่ำอยู่มากผมเลยยังไม่ง่วง ผมแอบมองหน้าฝันยามหลับอย่างไม่รู้เบื่อ ทั้งที่เห็นกันมานานหลายปี ใบหน้ายามหลับของมันดูผ่อนคลาย ริมฝีปากยังยกยิ้มนิดๆเหมือนฝันดี ไม่รู้ว่าฝันถึงอะไรกัน ผมเอามือลูบแก้มมันเบาๆ รอยสากจากไรหนวดสั้นๆ สากมือแต่ผมกลับรู้สนุก ใหญ่เบือนหน้าหนีมือผมเหมือนรำคาญสัมผัสก่อกวนนั้น ทำให้ผมได้ใจแกล้งมันต่อเอามือไปหยิกจมูกรั้นๆของมันเล่น แต่ไม่คิดว่าคนที่นอนนิ่งจะขยับตัวได้ไวรวบตัวผมไว้ในวงแขนแล้วผลักผมลงนอนเบื้องล่างอย่างรวดเร็ว
“เอ๊ย...ไม่ได้หลับเหรอ หลอกกูนี่ ไอ้บ้าฝัน” สายตาพราวระยับที่มองมาเหมือนส่งยิ้มยั่วมาด้วยทำเอาผมหวั่นไหว ใจเต้นไม่เป็นส่ำ ใหญ่ก้มหน้าลงมาสัมผัสริมฝีปากผมอย่างแผ่วเบาเหมือนลมพัด ผมใช้แรงที่มีอยู่ไม่มากดันตัวมันออกไป “อื้อ กูจะนอนแล้ว”
ฝันไม่ตอบ ไม่มีคำพูดไม่มีแม้แต่คำเดียว เอาแต่หัวเราะ แววตาของมันล้อเลียนผมชัดๆ เสียงหัวเราะของมัน ดังเข้าหูมาอย่างน่ารำคาญ กวนประสาทจนผมต้องปล่อยหมัดทุบแขนมันไปแรงๆ
ขยับตัวดิ้นไปมาให้หลุดจากอ้อมแขนแข็งแรงนั่นเท่าไหร่ก็ไม่หลุดได้ง่ายๆ “ปล่อยกูก่อนนะ ทำไมเล่นอะไรแบบนี้”
ใหญ่หอมแก้มผมแรงๆ ก่อนล้มตัวลงนอนข้างผม แต่ยังไม่ปล่อยแขน น้ำเสียงทุ้มต่ำเจือด้วยเสียงหัวเราะที่พูดมาให้ความอบอุ่นใจแก่ผมอย่างประหลาด “ไม่ได้เล่นเลย แค่อยากให้รู้ว่า...รักมึง แค่นั้นเอง นอนกอดแบบนี้ดีกว่านะ อบอุ่นดี”
มองตามันแล้วต้องหลบสายตาคู่นั้น แปลกดีที่หัวใจผมเต้นแรงอีกครั้งเหมือนกำลังโดนจีบเป็นครั้งที่ร้อย แต่ก็ยังตื่นเต้นไม่หายทุกครั้งเมื่อได้ยินคำพูดทำนองนี้ ใบหน้าร้อนผะผ่าว แขนขยับสอดกอดตอบไปเหมือนเคย ก้มหน้าซุกอยู่ที่อกมัน เขินจนไม่รู้จะเอ่ยอะไรออกมาดี ฝ่ามือฝันลูบหัวผมเบาๆ น้ำเสียงนุ่มนวลเหมือนกล่อมเด็ก
“นอนเถอะ เหนื่อยมาทั้งวันแล้วนี่” ผมหลับตานอนรู้สึกปลอดภัย มั่นคงเมื่อมีมันอยู่ตรงนี้
ในความง่วงงุนก่อนที่จะหลับสนิทไปจริงๆ ยังได้เสียงนั้น “รักมึงนะใหญ่”
ผมจำไม่ได้ด้วยซ้ำไปว่าผมตอบมันไปเหมือนละเมอว่า “กูก็ด้วย รักมึง”
***********************************
เรื่องมันไม่มีอะไรเลยเนอะ ชอบกันบ้างมั้ยคะนี่
หัวข้อ: ¤ø,¸¸,ø¤จดหมายจากเพื่อนรัก¤ø,¸¸,ø¤ by M@nfaNG **กลับบ้านเรา**25/01/12 (อ่าน 218228 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก