หัวข้อ: [Novel] สายใยรัก & Love You Only และตอนตัวอย่างของ Love U Andy

[j-muay]

Love you Only  8..

From the moment I met you, I want to know you.

"รักนะ ทอม.. รักสุดหัวใจเลย.."

ริมฝีปากบางถูกประกบจูบครั้งแล้วครั้งเล่าจนเริ่มร่องรอยแดงช้ำ ทอมไม่ใช่ผู้ชายร่างบางอ้อนแอ้น เป็นถึงสุดยอดนายแบบจึงมีเรือนร่างและกล้ามเนื้อที่งดงามสมส่วนอย่างชายชาตรี รูปร่างหน้าตาเป็นอเมริกันเต็มร้อยแต่ผิวพรรณกลับเนียนสวยอย่างชาวเอเชีย สวยกว่าผู้หญิงหลายคนที่จิมเคยพบเห็นและสัมผัส และเมื่อเทียบกับสรีระของจิมซึ่งสูงกว่าเล็กน้อยแต่ใหญ่ล่ำกว่ามาก อีกฝ่ายจึงดูบอบบางไปถนัดตา ผิวสีแทนของเขาช่วยขับผิวขาวอมชมพูของทอมให้ดูผุดผ่องงดงามมากขึ้น ใบหน้าแดงซ่านและสีหน้าเชิญชวนของร่างเปลือยที่งดงามตรงหน้าจึงทำให้จิมแทบคลั่ง อารมณ์ปรารถนาที่คั่งค้างและสุมอัดแน่นไว้นานปีลุกโชนจนแทบจะหลอม 2 ร่างให้รวมเป็นหนึ่งเดียว

ฝ่ามือกร้านไล่สัมผัสไปทั่วร่างงามอย่างช้าๆ ตั้งแต่แผงอกลงไปที่หน้าท้องเรียบ และเลยผ่านส่วนอ่อนไหวไปที่ต้นขาก่อนจะลูบวนไปมาที่สะโพกและใช้ปลายนิ้วสัมผัสร่องสะโพกเบาๆ  ร่างของทอมผวาขึ้นส่งเสียงอู้อี้ประท้วง  ปลายลิ้นอุ่นเหนี่ยวกระหวัดลิ้นของจิมเหมือนกับจะบอกว่าต้องการสัมผัสมากกว่านี้
 
จิมถอนริมฝีปากและขยับลงไปจูบพรมที่แผ่นอก ไล้ลิ้นแผ่วๆและดูดเม้มที่ยอดอกสีชมพูเข้มจนร่างบางข้างใต้สะท้าน จึงผละลงไปไล่จูบผะแผ่วที่หน้าท้องเรียบและซุกไซ้ไรขนรอบส่วนอ่อนไหวที่อยู่ในอาการแข็งขัน แต่หยอกเย้าอยู่รอบๆ โดยไม่ยอมสัมผัสถูก จนร่างบางข้างใต้ส่งเสียงร้องอย่างขัดใจและขยับบั้นท้ายไปมาพยายามจะให้แม็คกิลล์น้อยสัมผัสถูกริมฝีปากเขา

“อื้ออออ...”

จิมระบายยิ้มอย่างมีความสุขที่ได้เห็นความต้องการของคนรัก ฝ่ามือร้อนผ่าวกอบกุมมันไว้อย่างทะนุถนอมและจุมพิตเบาๆ หนึ่งครั้งก่อนจะผละขึ้นมาสบดวงตาคู่สวยที่ส่อแววเร่าร้อน…เซ็กซี่เหลือคณา

"อยากให้ทำอะไรที่รัก.. บอกซิว่าอยากให้ฉันทำยังไงกับไอ้หนูของนาย หือ.. " จิมกระซิบถาม ขบติ่งหูนิ่มเบาๆ และขยับมือที่กอบกุมแม็คกิลล์น้อยเคลื่อนไหวช้าๆ

ใบหน้างามแดงเรื่อกับคำถาม หากแต่ความปรารถนาที่รุมเร้าอยู่ทำให้สองแขนของร่างบางยกขึ้นโอบกอดร่างสูงใหญ่ไว้ และเบียดกายตัวเองเข้าไปแนบชิดก่อนกระซิบสั่งด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

"suck me jimmy… , suck me now...."

…โอ! พระเจ้า… หัวใจจิมพองโตจนแทบทะลุออกนอกอก เป็นคำสั่งที่ไพเราะระรื่นหูที่สุด เท่าที่ทอม แม็คกิลล์ เคยออกคำสั่งกับเขา

"yes, sir baby.."

จิมตอบรับคำสั่งด้วยความเต็มใจยิ่ง ก่อนจะซุกไซ้ร่างบางระเรื่อยลงไปหาส่วนอ่อนไหวที่ตื่นตัวเต็มที่อยู่ในอุ้งมือเขา จุมพิตและวนลิ้นอุ่นไล้เลียไปมารอบๆ ในขณะที่มือขยับเคลื่อนไหวเบาๆ เสียงครางในลำคอพร้อมกับบั้นท้ายที่ยกขึ้นเล็กน้อยทำให้เขาต้องรีบครอบครองแม็คกิลล์น้อยไว้ทั้งหมด และขยับดูดดื่มความแข็งแกร่งเป็นจังหวะจากช้าเป็นเร็วขึ้น

"อ๊ะ !!.. อาาา….จิมมี่…"    เสียงครางดังไม่ได้ศัพท์ ร่างบางสั่นระริกแอ่นกายขึ้นปลดปล่อยทุกหยาดหยดของความรู้สึกเข้าสู่ลำคอคนรักที่รอดื่มด่ำอยู่ด้วยความกระหาย

จิมผละขึ้นมาประกบจูบริมฝีปากบางที่หอบหายใจอยู่ด้วยความอ่อนโยน ทอมหน้าร้อนวูบเมื่อรับรู้รสชาดของอารมณ์ตัวเอง  ความต้องการในส่วนลึกถูกกระตุ้นต่อเนื่องด้วยฝ่ามือกร้านที่ไล้สัมผัสไปทั่วร่าง   ก่อนจะหยุดเค้นเบาๆที่ก้อนเนื้อสะโพก

"พร้อมรึยังจ๊ะที่รัก.." น้ำเสียงทุ้มแหบพร่าเหมือนพยายามอดกลั้น

ทอมเข้าใจความหมายของคำถาม ดวงตาคู่งามที่หลับพริ้มอยู่ปรือขึ้นและพยักหน้าให้อย่างกล้าๆ กลัวๆ

"ไม่ต้องกลัว ฉันจะอ่อนโยนที่สุดเลย"   จิมกระซิบปลอบด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยอารมณ์ปรารถนาขณะที่มือเอื้อมไปเปิดลิ้นชักข้างเตียง

ทอมพยักหน้ารับอีกครั้ง เขาเชื่อคำพูดของจิมแต่ทั้งที่เชื่อหัวใจก็ยังเต้นเป็นกลองรัว  จิมป้ายของเหลวเย็นลงที่ช่องทางด้านหลัง ใช้ปลายนิ้ววนและลากผ่านรอยแยกไปมาสร้างความเสียวซ่านให้จนร่างบางบิดตัวไปมาและอ้าขาออกกว้างอย่างไม่รู้ตัว จิมจึงสอดปลายนิ้วเรียวเข้าไปเบิกทางก่อนช้าๆ จากหนึ่งเป็นสองและสาม เสียงหวานครางลั่นขึ้นอย่างสุดกลั้นทำให้จิมเริ่มบังคับอารมณ์ตัวเองไม่ได้ ถ้ายังขืนอ้อยอิ่งอยู่การ์เซียน้อยของเขาอาจล่มทั้งๆ ที่ยังไม่ได้ลงอ่าวเลยก็ได้  จิมถอนนิ้วออกเสียงครางก็เปลี่ยนเป็นเสียงท้วงเบาๆในลำคอ เขาขยับตัวขึ้นในท่าเตรียมพร้อมและรั้งต้นขาเรียวของทอมให้สูงขึ้น ก่อนจะโน้มตัวลงกระซิบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"พร้อมนะ ทอม..."

 

[nithiwz]

 

[j-muay]

From the moment I know you,  I was in love with you. 

ทอมตอบรับด้วยการสวมกอดร่างสูงใหญ่ไว้แน่น และเตรียมตัวเตรียมใจยอมรับทุกความรู้สึกที่จะเกิดขึ้น แต่แล้วก็ต้องสะท้านเฮือกน้ำตาคลอระริกเพราะความรู้สึกที่ได้รับในทันทีคือความเจ็บปวดที่แล่นสวนขึ้นมา แม้ว่าอีกฝ่ายจะพยายามสอดแทรกอย่างแผ่วเบาแล้วก็ตาม ใบหน้างามนิ่วหน้ากัดฟันระงับความเจ็บ มันมากกว่าที่เตรียมใจไว้เหมือนร่างกายกำลังจะฉีกออก

จิมหยุดนิ่งชั่วขณะเมื่อเห็นสีหน้าทรมานของเทพบุตรแสนรัก สงสารจับใจเพราะสัมผัสที่ได้รับจากปลายเล็บที่จิกเกร็งบริเวณแผ่นหลังของเขาทำให้จิมตระหนักดีว่าร่างกายที่สะท้านอยู่ข้างใต้กำลังเจ็บปวดเพียงใด แม้จะหล่อลื่นช่องทางไว้แล้ว แต่นี่เป็นครั้งแรกของทอม และขนาดน้องชายของเขาซึ่งเขาเชื่อว่าเป็นปัญหาหนึ่งที่ทำให้ทอมพยายามเลี่ยงและบ่ายเบี่ยงมาตลอด ทอมชอบบ่นบ่อยๆเวลาจับต้องถูกมันว่า "ถ้านายไม่ทำให้มันเล็กลงกว่านี้ อย่าหวังเลยว่าจะมีเซ็กซ์กับฉันจนถึงขั้นสุดท้ายได้"

…ให้ตายเถอะ !! มาถึงขั้นนี้แล้ว… ทำยังไงดี… อีกแค่ครึ่งทางเขาก็จะได้เป็นหนึ่งเดียวกับร่างกายที่แสนจะงดงามตรงหน้านี้ …

จิมก้มลงจูบซับน้ำตาและปลอบประโลมด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน หากแต่สั่นพร่าด้วยอารมณ์ปรารถนา

"อดทนหน่อยนะ คนดี.. อย่าเกร็ง เราจะเป็นของกันและกันแล้วนะ เจ็บอีกนิดเดียวเท่านั้น..."

คำปลอบโยนของจิมทำให้เทพบุตรทอมถึงที่สุดของความอดทน ส่งเสียงร้องครางออกมาอย่างหมดความอดกลั้น น้ำตาไหลพราก สองแขนที่สวมกอดร่างกำยังของอีกฝ่ายไว้เปลี่ยนมาผลักอกกว้างออก

"มะ.. ไม่ไหวอ่ะ.. จิมมี่…. เจ็บกว่านี้อีก…ฉันต้องตายแน่.. ฮึก…ฮือ…"

…โอ! พระเจ้า จิมอยากจะกัดลิ้นตัวเองนัก นี่เขาพูดอะไรโง่ๆ ออกไป…

ทอมเริ่มขยับหนีแต่สู้แรงร่างสูงใหญ่กว่าไม่ได้ อารมณ์ตื่นกลัวเริ่มครอบงำความปรารถนา จิมเห็นท่าไม่ดีเขาต้องพลาดการเป็นหนึ่งเดียวกับทอมแน่ถ้าไม่ทำอะไรสักอย่าง และถ้าพลาดทั้งๆ ที่ไปได้เกือบครึ่งทางแล้วล่ะก็ สาบานได้เลยว่า เขา.. เจมส์ การ์เซีย จะกระโดดลงจากเตียงวิ่งเข้าวัดบวชซะให้รู้แล้วรู้รอดเลย
จิมตระหนักแล้วว่าเขาอ่อนโยนกับเทพบุตรแสนรักมาตลอด ยินยอมที่จะรอคอยจนกว่าอีกฝ่ายจะพร้อม และเมื่อความพร้อมมาถึงแล้วในวันนี้ อย่าหวังเลยว่าเขาจะใจอ่อนยอมให้โอกาสหลุดลอยไปอีก

จิมปิดเสียงสะอื้นของทอมด้วยการบดจูบเรียวปากนุ่มอย่างดูดดื่มและเร่าร้อน มือแกร่งทั้งสองเคล้นคลึงสะโพกมนและขยำเบาๆ สร้างความรู้สึกวาบหวิวให้เกิดขึ้นกับอีกฝ่ายจนเมื่อสองแขนที่ดันร่างเขาไว้อ่อนแรงลง จึงกดสะโพกบางเข้าหาตัวพร้อมกับแทรกกายลึกลงไปแนบสนิทในครั้งเดียว จนร่างกายข้างใต้กระตุกเกร็งและกรีดเสียงร้องออกมาเต็มเสียง หากแต่ดังโหยอยู่แค่ในลำคอเพราะถูกเขาประกบจูบอยู่
ใบหน้างามพยายามสะบัดหนีไปมาแต่ถูกมือใหญ่จับล็อคไว้ ดวงตาคู่สวยเบิกค้างน้ำตาไหลพราก เพราะรู้สึกเจ็บเสียดและทรมานจนแทบจะหยุดหายใจ

จิมถอนริมฝีปากออกเมื่อเสียงโหยหวนในลำคอเปลี่ยนเป็นเสียงครางสะอื้น เขาจูบซับน้ำตาทั่วใบหน้างามและกัดฟันกระซิบปลอบ เพราะช่องทางที่กระชับแน่นและอาการเกร็งของอีกฝ่ายทำให้เขารู้สึกปวดหนึบจนควบคุมอารมณ์แทบจะไม่ไหว

"เราเป็นหนึ่งเดียวกันแล้วนะ ทอม.. อดทนอีกนิดได้มั้ย ที่รัก.. ฉันจะทำให้นายมีความสุขที่สุดเลย"

ฝ่ามือร้อนผ่าวเลื่อนลงไปบีบเคล้นสะโพกมนอีกครั้ง มือข้างหนึ่งวกกลับมาด้านหน้า ลูบคลึงส่วนปลายของแม็คกิลล์น้อยก่อนจะเกาะกุมขยับเคลื่อนไหวเร็วและช้าสลับไปมา

ทอมสะอื้นไห้ แม้จิมจะพยายามปลุกเร้าอารมณ์เขาอยู่ แต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้ความเจ็บปวดภายในคลายลง หากแต่สีหน้าของจิมตอนนี้บอกให้รู้ว่าไม่ใช่เขาฝ่ายเดียวที่กำลังรู้สึกทรมาน  ตลอดเวลาที่ผ่านมาจิมต้อง อดกลั้นและฝืนความต้องการของตัวเองถามความรู้สึกและขออนุญาตเขาทุกๆ ครั้ง  แม้ในนาทีนี้จิมก็ยังไม่กล้าหักหาญเขาด้วยการใช้กำลังจนถึงที่สุด ถึงขนาดนี้แล้วยังออกปากถามอีกว่า ได้มั้ย ?

ทอมกัดฟันข่มความเจ็บที่จุกแน่นบริเวณท้องน้อย ปลายนิ้วจิกและข่วนลงกลางแผ่นหลังกว้างเพื่อระบายความเจ็บปวดก่อนจะพยักหน้าให้

"อา~~" จิมส่งเสียงครางด้วยความรู้สึกเป็นสุขเมื่อเทพบุตรแสนรักยินยอมพร้อมใจโดยดี เขาต้องกัดฟันอดทนอย่างมากเช่นกันเพราะร่างกายของทอมตอดและบีบรัดแน่นจนเขาแทบจะขยับไม่ได้

"อย่าเกร็งซีทอม.. หายใจลึกๆ ฉันจะทำเบาๆ นะ" จิมกระซิบเสียงพร่าและเริ่มขยับตัวเบาๆ

ทอมสะอื้นยอมทำตามที่จิมบอกอย่างว่าง่าย เมื่อความเจ็บปวดผ่อนคลายลงเล็กน้อยความรู้สึกแปลกๆ ก็เริ่มรุมเร้า ใบหน้าที่ฉ่ำนองด้วยน้ำตาแดงระเรื่อ

"อ๊ะ~ อา~" จิมเผลอคลางกับช่องทางที่บีบรัดแน่น "เป็นไงบ้างทอม.. รู้สึกดีขึ้นบ้างมั้ย... "

ทอมรู้สึกเสียวแปลบที่ท้องน้อย ความรู้สึกเจ็บเริ่มลดน้อยลงเปลี่ยนเป็นความรู้สึกอื่นเข้ามาแทนที่

"ฮ้า~ จ.. จิมมี่.. ม..มัน..ป..แปลก..อ่ะ"
 
น้ำเสียงที่ตอบกลับมาพร้อมกับใบหน้าที่แดงกล่ำไปด้วยอารมณ์ปรารถนา และร่างกายที่เริ่มเคลื่อนไหวสอดรับการสัมผัสจากมือและร่างกายของเขาทำให้จิมบังคับตัวเองให้อ่อนโยนต่อไปไม่ไหวแล้ว จำต้องเร่งจังหวะการเคลื่อนไหวให้หนักหน่วงและรุนแรงขึ้น แต่ยิ่งเร่งร่างกายของทอมก็ยิ่งตอดรัดเขามากขึ้นเช่นกัน

"โอย~ จ.. จิมมี่..ม..ไม่..ไหว.. ..แล้ว..อ่ะ อ๊าาาา~~" ทอมร้องครางออกมาด้วยอารมณ์ของความสุขผสานกับความเจ็บ มือจิกเกร็งแผ่นหลังของจิมเพื่อรองรับอารมณ์ที่กำลังพลุ่งขึ้นขีดสุด

"ซี๊ดดด~ อีกนิดเดียวคนดี… อ๊ะ~ อาา~"
 
จิมโถมกายครั้งสุดท้ายอย่างแรงจนร่างบางข้างใต้สะท้านเฮือกผวากอดเขาไว้แน่น อารมณ์ปรารถนาถูกปลดปล่อยออกมาพร้อมกันในที่สุด….


 


เจ๊หมวย    สลบยกหนึ่ง

[j-muay]

สมใจกันละซี!  !   ไม่มีคำพูดใดๆ หลุดออกมาเลยเหรอ

[kunkai]

 

 

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

ไม่ขอบรรยายใดๆทั้งสิ้นนอกจาก

ในที่สุดทอมน้อยพ่อแม็กกี้ก็เสียสาว

 
 

คืนนี้คงนอนหลับฝันดีแล้วเรา

รักเจ๊หมวยสุดๆๆอ่ะ

[j-muay]

จิมถอนกายออกแผ่วเบาและขยับตัวลงสวมกอดเทพบุตรแสนรัก ไม่กล้าเอ่ยถามว่าเจ็บหรือเปล่า เพราะแค่สีหน้าและน้ำตาที่ไหลเป็นทางก็เป็นคำตอบแล้ว ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง... วันที่ทอม แม็คกิลล์ เป็นของเขาทั้งร่างกายและหัวใจ

"รักนะทอม รักสุดหัวใจเลย ฉันมีความสุขมาก... นายล่ะ รู้สึกดีมั้ย มีความสุขหรือเปล่า… หือ..." จิมกระซิบถามขณะจูบซับน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน

ทอมไม่ตอบและยังเบือนหน้าหนีสายตาชวนฝันของจิมด้วย ไม่ว่าจะรู้สึกดียังไงก็จะไม่พูดออกไปหรอก แค่นี้ก็อายจนอยากจะมุดลงไปในที่นอนแล้ว วันนี้เขาเป็นฝ่ายออกปากชวนจิมมีเซ็กซ์ด้วยเพราะอยากแก้ตัวเรื่องเมื่อคืน พูดยังไม่ทันขาดคำจิมก็คว้าแขนเขาพากลับขึ้นมาที่ห้องนอนทันที เหมือนช้างตกมันยังไงยังงั้นเลย บทรักของจิมอ่อนโยนและร้อนแรงในคราวเดียวกัน ถึงจะรู้สึกเจ็บปวดและทรมานแต่กลับไม่อยากให้หยุด และต้องการได้รับสัมผัสที่หนักหน่วงและรุนแรงมากขึ้น ช่างน่าอายจริงๆ ...

"ฉันสัญญานะ ทอม.. ชาตินี้จะไม่ขอรักใครนอกจากนายคนเดียว…จะอยู่เคียงข้างจนแก่เฒ่าถือไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชรเลย"

คำพูดและสายตาของจิมทำให้ ใบหน้าของทอมแดงซ่านขึ้นอีก
"พอซะที จิมมี่.. พูดอยู่ได้ วันหนึ่งจะบอกรักกี่ร้อยหน"
"จะบอกทุกครั้งที่อยู่ใกล้ ทุกครั้งที่ได้กอด ทุกครั้งที่มีเซ็กซ์ด้วย และเฉพาะกับนายคนเดียวเท่านั้น"
"พูดงี้หมายความว่าไง แปลว่านายอาจมีอะไรกับใครอื่นอีกก็ได้ แต่จะไม่บอกรักเขายังงั้นเหรอ.." ทอมหน้างอจ้องมองจิมด้วยสายตาคาดคั้น
"เอ๋?.." จิมหน้าตื่นนึกทวนคำพูดเมื่อครู่ ไม่แน่ใจว่าเขาพูดผิดหรือทอมเข้าใจผิด หากแต่สีหน้าตกใจของจิมยิ่งทำให้ทอมโกรธและเข้าใจผิดหนักขึ้น

ทอมลุกพรวดขึ้นนั่งก็ต้องนิ่วหน้าเพราะเจ็บ   เมื่อรู้สึกเจ็บก็ยิ่งโมโหแต่กลับนั่งกอดอกนิ่งไม่ร้องบ่น  ร่างสูงลุกตามขึ้นมา
โอบคนรักไว้ในอ้อมแขน
"ค่อยๆ ลุกซิ  เจ็บมากมั้ย หือ.."
"นายพูดเผื่อไว้ เพื่อว่าสักวันนายอาจจะมีอะไรกับมาเรียแม่ของลูกนายใช่มั้ยจิมมี่.. คนบ้า.. คนโกหก.."

จิมตกใจเมื่อทอมเอาจริงเอาจังกับคำพูดของเขา   เขาถูกคนรักจับผิดตั้งแต่วันแรกของการใช้ชีวิตคู่ ต่อไปจะคุยอะไรต้องระวังคำพูดแล้ว...

ทอมเบี่ยงกายออกจากอ้อมแขน  เมื่อจิมนั่งนิ่งเหมือนยอมรับคำกล่าวหา ขยับจะลงจากเตียงก็ถูกลำแขนแกร่งโอบเข้าไปในอ้อมแขน จิมรีบปลอบและอธิบายก่อนจะเข้าใจผิดยกใหญ่

"…………………….."

"นายนี่ขี้หึงสุดๆ เหมือนกันนะ"
จิมกระเซ้าหลังจากปลอบเทพบุตรจนเข้าใจและอารมณ์ดีขึ้นแล้ว
"นายก็เหมือนกันน่ะแหล่ะ ลองฉันพูดถึงบ๊อบบี้หรือผู้หญิงคนอื่นดูบ้างซี"
จิมหน้าเสียแต่ก็ฝืนยิ้มให้
"เราจะไม่พูดถึงคนอื่นอีกต่อไปนะทอม.. ตอนนี้นายกับฉันเป็นคนเดียวกันแล้วถึงทางกฎหมายจะไม่ยอมรับ แต่โดยพฤตินัย..ทั้งร่างกายและหัวใจของเราเป็นของกัน ฉันไม่มีวันยกนายให้ใคร จำเอาไว้.. ตกลงเมื่อกี้นายมีความสุขหรือเปล่า ยังไม่ได้ตอบฉันเลย หือ.."

จิมกระซิบคำถามเดิมข้างหู และพยายามปลุกอารมณ์ทอมเพื่อต่อรอบสองแต่ถูกอีกฝ่ายเลี่ยงด้วยการปัดมือไม้ที่ซุกซนของเขาออก และเปลี่ยนเรื่องพูดโดยไม่ยอมตอบคำถามอีกต่างหาก

"ตอนมาเรียใกล้คลอดนายต้องกลับไปอีกใช่มั้ย คงนานซีนะอาจเป็นเดือนๆ เลยก็ได้.."
จิมเลิกคิ้วไม่ได้นึกแปลกใจที่จู่ๆ ทอมก็ถามเรื่องนี้ แต่แปลกที่ทอมคิดเอาเองว่าเขาจะต้องไปนานเป็นเดือนๆ
"ทำไมคิดว่าฉันต้องไปเป็นเดือนล่ะ"
"ก็.. พอนายเห็นหน้าลูกแล้วอาจจะอยากอยู่นานๆ บางที..เป็นเดือนอาจน้อยไปด้วยซ้ำ นายอาจเปลี่ยนใจไม่อยากกลับมาอีกเลยก็ได้.."

ทอมนึกเทียบกับความรู้สึกของตัวเอง เพราะรู้ซึ้งดีถึงความรักและภาระหน้าที่ของคนเป็นพ่อว่า "ลูก" สำคัญเหนือสิ่งอื่นใด ขนาดแม็กกี้กำลังจะเข้าวัยหนุ่มน้อยแล้ว เขายังอดแสดงความรักและเอ็นดูอย่างเด็กๆ ไม่ได้ หากมาเรียคลอดลูกชายน่ารักน่าชังออกมา จิมต้องหลงรักหัวปักหัวปำ ถึงเวลานั้นทอม แม็คกิลล์ 10 คนก็ไม่อาจสู้ จิมมี่จูเนียร์เพียงคนเดียวได้ แค่นึกคิดไปเองทอมก็รู้สึกใจโหวง น้ำตาคลอไม่รู้ตัว

จิมใจหายเมื่อเห็นสีหน้ากังวลของทอม
"เหลวไหล.. ฉันมีครอบครัวอยู่ที่นี่แล้ว จะไม่กลับมาได้ยังไง คิดมากเกินไปแล้วทอม.."
"แต่ทางโน้นก็เป็นครอบครัวของนายนะ เป็นสายเลือดเดียวกันด้วย ไม่ว่าจะพ่อแม่หรือลูก.. ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับนายเลย.."
"เฮ้ !.." จิมถลึงตาใส่ "พูดอะไรน่ะ ทอม.. ถึงขนาดนี้แล้วยังบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรกับฉันงั้นเหรอ สายเลือดก็อยู่ส่วนสายเลือด จะสำคัญกว่าคนที่กุมหัวใจฉันไว้ได้ยังไง บอกกี่หนแล้วว่าหัวใจฉันอยู่กับนาย ให้ฉันจากไปเป็นเดือนก็ขาดใจตายพอดีซี.."
"แต่ว่า.."
จิมเอามือปิดปากทอมไว้
"ไม่มีแต่… ลูกก็อยู่ส่วนลูก… มนุษย์เราต้องมีความรักและความสุขส่วนตัวด้วยซี ดูอย่างนายซิ ในที่สุดก็ยอมรับฉันเป็นคนรัก ยอมให้ฉันเข้ามาเป็นคนในครอบครัวทั้งๆ ที่นายก็มีลูก เห็นมั้ยว่าลูกก็อยู่ส่วนลูก…"
"แต่แม็กกี้โตแล้ว เขาเข้าใจและยอมรับเรื่องของเรา"
จิมหัวเราะ
"รู้อะไรมั้ย ทอม.. การทำให้เด็กโตแล้วอย่างแม็กกี้ยอมรับเป็นเรื่องยากที่สุดแล้ว เพราะฉะนั้นนายไม่ต้องกังวลว่าจิมมี่จูเนียร์จะไม่ยอมรับนาย ฉันจะให้เขารู้จักนายตั้งแต่ยังเป็นทารกเลย เขาจะโตขึ้นมาโดยรับรู้ว่านายเป็นคู่ชีวิตของพ่อ.. แต่…เอ!.. ฉันจะให้ลูกเรียกนายว่าอะไรดีนะ…ฉันเป็นพ่อ… นายก็ต้องเป็น…"
"หยุดนะ ฉันไม่ยอมเป็นหรอก…" ทอมหน้าแดง
"เป็นอะไร" จิมแสร้งตีหน้าเหรอ " รู้หรือว่าฉันจะให้นายเป็นอะไร"
"ก็.. เป็นอย่างที่นายอยากให้เป็นนั่นแหล่ะ ฉันไม่เป็นด้วยหรอก ถึงจะอยู่ในฐานะคนรักของพ่อ แต่ฉันเป็นผู้ชายนะ"
"อ๊ะ !… แล้วใครว่านายเป็นผู้หญิงล่ะ ผู้ชายที่มีอายุน้อยกว่าพ่อเขาต้องเรียกว่าอะไร นายยังให้แม็กกี้เรียกฉันว่าลุงเลย เพราะฉะนั้นนายก็ต้องเป็นอาทอมของจิมมี่จูเนียร์ หรือว่า นายอยากเป็น…แม่.."

จิมกระซิบเบาๆ ข้างหู ทอมหน้าแดงเงื้อกำปั้นขึ้นตั้งท่าจะชกก็ถูกจับข้อมือไว้ ร่างสูงใหญ่ขยับขึ้นมาทาบทับเขาทั้งตัว ทอมอ้าปากจะโวยก็ถูกริมฝีปากร้อนผ่าวบดจูบอย่างดูดดื่ม ปลายลิ้นอุ่นกวาดไล้เข้ามาสัมผัสความอ่อนหวานภายในอย่างเร้าร้อน เพื่อปลุกอารมณ์ให้กลับคืนมาอีกครั้ง
 

[j-muay]

From the moment I love you, I wanted to share my life with you

"อึ๊~ อื้อ~" เสียงอืออาในลำคอเหมือนรู้ชะตากรรมของตัวเอง หากแต่สัมผัสที่ได้รับจากปลายนิ้วเรียวที่ไล้วนไปมารอบๆ ส่วนอ่อนไหว ทำให้เสียงท้วงกลายเป็นเสียงคราง
"มะ.. ไม่ไหวแล้วนะจิม.. ฉันยังเจ็บอยู่…" เสียงสั่นเครือร้องขอทันทีที่จิมถอนริมฝีปากออก
"เจ็บเหรอ.." เสียงทุ้มอ่อนโยนของจิมขัดกับสีหน้าและแววตาที่เต็มไปด้วยอารมณ์ปรารถนา "ฉันอยากให้นายมีความสุขด้วยวิธีที่จะไม่ทำให้นายเจ็บ อยากลองมั้ย หือ.."
"วะ…วิธีอะไร" เสียงใส่สั่นพร่า เพราะมือไม้อีกฝ่ายอยู่ไม่สุข สัมผัสลูบไล้ไปทั่วร่างเปลือยของเขาอย่างถือสิทธิ์
"วิธีนี้ไงจ๊ะ" จิมพลิกตัวลงบนที่นอน ชั่วอึดใจเทพบุตรแสนรักก็เป็นฝ่ายคร่อมทับเขาไว้
"ฉันให้นายคุมเอง เจ็บก็หยุด ดีมั้ย"   ทอมหน้าร้อนผ่าวกับวิธีขี้โกงของอีกฝ่าย พยายามจะขืนตัวขึ้นแต่ถูกอ้อมแขนแกร่งรัดแน่น
"ไม่เอาาา  วิธีบ้าๆ ฉันทำไม่เป็น.."
"เอ๋?.. ฉันไม่ได้ให้นายทำซะหน่อย ให้เป็นคนควบต่างหากที่รัก.."
"ห๊ะ !.. มะ.. ไม่เอาน้าาา.."
ทอมปฏิเสธเสียงสั่น ไม่เคยอายอะไรเท่านี้มาก่อนในชีวิต หากแต่สัมผัสและอาการเสียดสีของอวัยวะบริเวณกึ่งกลางร่างกายทั้งสองฝ่าย ทำให้ความรู้สึกภายในเริ่มร้อนระอุ…อารมณ์ปรารถนาก่อตัวขึ้นอีกระลอก แม็คกิลล์น้อยและการ์เซียหนุ่มกอดคอกันแข็งขันขึ้นมาอีกครั้ง
"ฉะ.. ฉัน..ทำไม่เป็น~"
จิมระบายยิ้มอ่อนโยนมองใบหน้างามแดงระเรื่ออย่างแสนรัก อาการปฏิเสธอย่างแข็งขันเริ่มอ่อนลงตามภาวะอารมณ์แล้ว เขาขยับศีรษะขึ้นจูบแผ่วเบาที่หน้าผากก่อนกระซิบปลอบ
"ไม่ต้องกลัวคนดี.. ฉันจะช่วยสอน" ฝ่ามือใหญ่เริ่มลูบไล้ไปทั่วร่างงามอีกครั้ง
"อือ~"
ทอมส่งเสียงครางเบาๆ รู้สึกปั่นป่วนร้อนรุ่มไปทั่วทุกพื้นผิวที่ถูกฝ่ามือใหญ่แตะสัมผัส ดวงตาคู่สวยฉายแววปรารถนาเต็มเปี่ยม ร่างกายพร้อมขนาดนี้หากแต่น้ำเสียงสั่นพร่าที่หลุดออกมาก็ยังเป็นคำถามที่ค้างคาใจ
"ทำเองไม่เจ็บจริงเหรอ~"
"จริงซีจ๊ะ" จิมพยายามข่มอารมณ์ตนเอง ขณะปลอบโยนให้เทพบุตรสุดรักใจอ่อน ฝ่ามือร้อนเลื่อนลงไปเกาะกุมสะโพกและเคล้าคลึงเบาๆ เพื่อเร่งรัดการตัดสินใจ
"โอเคมั้ย ที่รัก.."   เสียงทุ้มแหบพร่าด้วยอารมณ์ปรารถนา ทั้งสีหน้าและสายตาเว้าวอนสุดๆ จนทอมสงสารตัดใจพยักหน้ารับอย่างกล้าๆ กลัวๆ จิมยิ้มหวานให้รีบขยับตัวขึ้นในท่าครึ่งนั่งครึ่งนอนและรั้งทอมให้อยู่ในท่านั่งคร่อมบนตัก
"อ๊ะ!.."
ทอมสะดุ้งเมื่อถูกมือใหญ่กอบกุมส่วนอ่อนไหวที่กำลังแข็งขืนของเขาไว้และขยับเบาๆ
"อือ~ จิมมี่~"

เสียงหวานสั่นพร่า ริมฝีปากบางถูกประกบจูบอย่างดูดดื่มเพื่อปิดเสียงท้วงหรือปัญหาคาใจที่อาจจะมีขึ้นอีก ในขณะที่มือใหญ่เคลื่อนไหวเป็นจังหวะช้า ๆ ทอมหอบหายใจถี่ๆ เมื่อจิมถอนริมฝีปากออก ใบหน้าแดงเรื่อร่างกายสะท้านขึ้นลงด้วยอารมณ์ปรารถนาที่ถูกปลุกเร้าขึ้นอีก ยังไม่ทันตั้งตัวก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อมือใหญ่อีกข้างลูบไล้ผ่านรอยแยกระหว่างสะโพก ปลายนิ้วเรียววนไปมารอบๆ เหมือนแกล้ง ทอมสวมกอดร่างสูงใหญ่ไว้และซบใบหน้าลงกับไหล่กว้างส่งเสียงท้วงในลำคอ

"อื้อ~"

จิมระบายยิ้มเมื่อรับรู้ถึงความต้องการของคนรัก นิ้วเรียวยาวแทรกผ่านช่องทางคับแน่นเข้าไปอย่างเชื่องช้าหากแต่ง่ายดาย เพราะช่องทางภายในยังฉ่ำชื้นด้วยอารมณ์ของเขาที่ปลดปล่อยในร่างบางเมื่อครู่ เสียงครางเครือดังแผ่วเป็นระยะเมื่อเขาสอดปลายนิ้ววนลึกเข้าไปจนสุดและขยับเข้าออกช้าๆ จากหนึ่งเป็นสอง... ทอมผวาเฮือกกับสัมผัสเสียวซ่านที่ได้รับ อารมณ์ปั่นป่วนทรมานจนอยากจะกรีดเสียงร้องออกมาแต่ที่ทำได้กลับเป็นแค่เสียงร้องครางแผ่วๆ รู้สึกอายจนไม่กล้าเงยหน้าขึ้นสบตากับคนเจ้าเล่ห์ สองมือบีบต้นแขนแข็งแรงไว้ ริมฝีปากบางงับไหล่ร่างกำยำเพื่อสะกดอารมณ์ตนเองไม่ให้พลุ่งพล่านมากขึ้นกว่านี้ จิมสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อรู้สึกเจ็บจี๊ดที่หัวไหล่ รับรู้ถึงความพร้อมของร่างกายและอารมณ์ของเทพบุตรสุดรักที่แสนจะขี้อาย จึงหยุดการเคลื่อนไหวที่ปลายนิ้วและค่อยๆ ถอนออก

"โอเคนะ ทอม.. พร้อมนะ.." น้ำเสียงทุ้มแหบพร่า อย่าว่าแต่ทอมเลย อารมณ์ของจิมก็พลุ่งพล่านจนควบคุมแทบจะไม่ไหวแล้ว
"อื้อ.." เสียงครางตอบรับเบาๆ เหมือนไม่พอใจที่จู่ๆ สัมผัสจากปลายนิ้วหายไป

จิมซ่อนยิ้มในสีหน้า มือใหญ่ยึดสะโพกของทอมให้เข้ามาชิดกับร่างกายของเขา ก่อนจะรั้งร่างที่เกาะหนึบเป็นลูกหมีเพราะความอายให้ออกจากตัวเล็กน้อย ..โอ! พระเจ้า.. ใบหน้างามแดงระเรื่อ สีหน้าเต็มไปด้วยอารมณ์ปรารถนาเซ็กซี่และเย้ายวนขนาดนี้.. รอให้จัดการเองทุกขั้นตอนไม่ไหวแล้ว.. จิมยิ้มอ่อนโยนให้ก่อนประกบจูบอย่างดูดดื่มเพื่อเบนความสนใจกับกิจกรรมด้านล่าง มือขวาเคลื่อนจากสะโพกมาเกาะกุมที่เอว มือซ้ายขยับการ์เซียหนุ่มที่มีรูปร่างบึกบึนไม่แพ้ตัวเขาวนไปมาที่ช่องทางเข้าชุ่มชื้นอย่างยั่วเย้า ทอมส่งเสียงในลำคอเพราะถูกประกบจูบอยู่ สองมือบีบต้นแขนใหญ่อย่างแรงเพราะรู้สึกวาบหวิวกับการกระทำ จิมถอนริมฝีปากออกและสวมกอดเทพบุตรแสนรักไว้ด้วยลำแขนขวาเพียงข้างเดียว แต่เพียงแค่ข้างเดียวก็ดิ้นไม่หลุดแล้ว

 

[j-muay]

And from that moment to this moment, and for all the moments to come,
I will LOVE YOU ONLY with all my heart.

"จัดการซีทอม อยากให้มันหยุดอยู่ตรงไหน จัดการเองเลยที่รัก"

จิมกัดฟันกระซิบเสียงพร่า เพราะเสียวกับการกระทำของตัวเองจนต้องสูดลมหายใจลึกๆ อยู่หลายรอบ ใบหน้างามแดงจัดดวงตาคู่สวยฉ่ำเยิ้ม อารมณ์ปรารถนาถูกปลุกเร้าขึ้นอย่างรุนแรงจนไม่สามารถควบคุมได้แล้ว ตัดสินใจกดตัวเองลงช้าๆ

"อาาา.. ทอม.." จิมแทบสำลักความสุขที่กำลังได้รับเมื่อรู้สึกว่าตัวเองกำลังจมลึกในที่คับแคบและตึงแน่น สองแขนสวมกอดเทพบุตรแสนรักไว้เหมือนกลัวว่าจะถูกใครแย่งหรืออันตรธานหายไปในเวลานี้

"จะ.. จิมมี่…." เสียงเรียกสั่นเครือเมื่อรับการ์เซียหนุ่มเข้าไปได้เพียงครึ่งก็รู้สึกอึดอัดและคับแน่นมากจนต้องหยุดนิ่งไม่กล้าขยับต่อ

"หือ.." จิมส่งเสียงตอบรับในลำคอเพราะมัวแต่สนใจความสุขตรงหน้า ใบหน้าคมจูบไล่ละไปตามแผงอกขาว หากแต่อาการหยุดนิ่งทำให้เขารู้สึกตัวแทบจะในทันที รีบเงยหน้าก็สบดวงตาคู่สวยมีน้ำใสคลอระริกอยู่

"ว่าไงจ๊ะ" มือใหญ่คล้อยลงจากเอวเกาะกุมบั้นท้ายเคล้นคลึงไปมา

"มะ.. ไม่ไหวแล้ว….จะ.. เจ็บบบ.." จิมยิ้มอ่อนโยน สองมือกดร่างบางที่ทำท่าจะถอนตัวออกไว้

"โอ๊ะ ! โอ๋!.. ไม่เป็นไรที่รัก.. หยุดพักก่อน อย่าเพิ่งขยับ"

..อา! ให้ตายเถอะ กำลังจะเห็นสวรรค์อยู่รำไรแล้วแท้ๆ... จิมเลื่อนมือขึ้นมาลูบไล้แผ่นหลังเปลือย ริมฝีปากอิ่มบรรจงจูบที่หน้าผากชื้นเหงื่อ และเลื่อนช้าๆ ลงมาที่ปลายจมูก ก่อนจะประกบลงที่ริมฝีปากบาง ลิ้นอุ่นแทรกซอนเกี่ยวกระหวัดเข้าหากัน ในชีวิตนี้เขาไม่เคยสัมผัสริมฝีปากผู้หญิงคนไหนแล้วให้ความรู้สึกที่ดูดดื่มอ่อนหวานแบบนี้มาก่อน จะว่าไปแล้วเขาไม่เคยจูบผู้หญิงอย่างดูดดื่มขนาดนี้ด้วยซ้ำ จิมสัมผัสถึงอาการผ่อนคลายของร่างในอ้อมแขนขณะจูบ สองมือค่อยๆ กดสะโพกบางลงพร้อมกับแทรกตัวเองขึ้นช้าๆ โดยไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัว ก่อนจะผละจากความอ่อนหวานที่ริมฝีปากมาซุกไซ้ที่ลำคอขาวเนียนและกระซิบถาม

"หายเจ็บยังจ๊ะ" ใบหน้างามพยักหงึก ไม่ยอมตอบเรื่องน่าอายแบบนี้เป็นคำพูด
"งั้นก็ขยับได้แล้วซี" จิมเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าแดงเรื่อของอีกฝ่าย
"อื้อ~ไม่ได้…"
จิมเลิกคิ้ว ฟังไม่ถนัดกับเสียงงุบงิบตอบอยู่ในลำคอ แต่ก็พอจะเดาออกจึงย้อนถามกลับไปด้วยสีหน้าระรื่น
"ทำไมขยับไม่ได้ล่ะ หือ.."
"ก็มันยังเข้าไม่หมดนี่ คนบ้าาา.."  เสียงตอบแผ่วเบาหากแต่ชัดถ้อยชัดคำพร้อมคำอวยพรแถมท้าย ใบหน้างามงอเง้า ฉุนที่ถูกเซ้าซี้ถามเรื่องน่าอายอยู่ได้
จิมแกล้งทำหน้าไม่เข้าใจ ไม่กล้ายิ้มหรือหัวเราะกลัวถูกโกรธ
"อะไรเข้าไม่หมดเหรอ ที่รัก.."

ทอมเอะใจก้มลงมอง ใบหน้าร้อนวูบวาบไปมาเมื่อเห็นกับตาว่าร่างกายตัวเองรับการ์เซียหนุ่มไว้ทั้งลำแล้ว ตั้งแต่เมื่อไรทำไมไม่รู้ตัวเลย เมื่อกี้ยังเจ็บมากจนขยับลงไปแทบจะไม่ได้

ทอมไม่กล้าเงยหน้าขึ้นสบตากับคนรักเจ้าเล่ห์ ซุกหน้ากับไหล่กว้างด้วยความอายสุดชีวิต จิมรู้ใจเทพบุตรแสนรักสองมือลูบหลังและกล่าวปลอบให้หายเขินอาย

"ข้างในอบอุ่นจังเลย ที่รัก.. อยู่นิ่งๆ สักครู่ก่อนนะจ๊ะ"

จิมขยับร่างกายตัวเองวนไปมาในช่องทางแคบสร้างความคุ้นเคยให้และกระตุ้นอารมณ์ของอีกฝ่ายไปในตัว มือขวาผละจะแผ่นหลังมากอบกุมแม็คกิลล์น้อยที่แข็งแรงขึงขังอย่างทะนุถนอม

"หายเจ็บรึยัง.. หือ.." คำถามเดิมของจิมและคำตอบที่ได้ก็เหมือนเดิมคืออาการพยักหน้าหงึก จิมจึงหยุดขยับทุกส่วนของร่างกาย และนั่นทำให้ใบหน้างามผละขึ้นมองเขาด้วยสายตาโกรธๆ

จิมแสร้งไม่เข้าใจ "ขยับซีจ๊ะ จะนั่งเฉยๆ อยู่อย่างนี้เหรอ.."

ริมฝีปากบางเม้มแน่นอย่างไม่พอใจที่ถูกสั่งให้ทำเรื่องน่าอาย หากแต่อารมณ์ที่ถูกปลุกขึ้นจนเลือดในกายฉีดพล่าน ทำให้ความต้องการอยู่เหนือความอายแล้ว สองแขนโอบลำคอร่างสูงใหญ่ไว้และตั้งท่าจะขยับตามที่อีกฝ่ายบอก แต่กลับนั่งนิ่งอยู่ชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยเรียกเสียงสั่น

"จิมมี่~"
"หือ.." จิมยิ้มอ่อนโยน สีหน้าเหมือนไม่ทุกข์ร้อน ทั้งที่ความรู้สึกภายในกำลังพลุ่งพล่านจนแทบจะระเบิดอยู่แล้ว
"ฉะ.. ฉัน..ทำไม่เป็น สอนหน่อย~"

เสียงอึกอักสั่นเครือด้วยความอายใบหน้างามแดงจัด ….ก็ทำไม่เป็นจริงๆ นี่นา… มันไม่เหมือนทำกับผู้หญิงซะหน่อย จะให้เป็นคนขยับยังไงทั้งที่ร่างกายตัวเองเป็นฝ่ายถูกรุกอยู่… จิมยิ้มปลอบกับความไม่ประสาของเทพบุตรแสนรัก ถึงจะเชี่ยวกับผู้หญิงมามากต่อมาก แต่สถานการณ์ของเกมรักขณะนี้เป็นประสบการณ์ครั้งแรกในชีวิตของทอม

"ทำแบบนี้ไงจ๊ะ" สองแขนโอบกระชับรอบเอวแล้วดึงให้ร่างบางขยับตัวตามช้าๆ
"ไม่ยากเลยเห็นมั้ย ไม่เจ็บด้วยใช่มั้ย หือ.."

ทอมไม่กล้าเอ่ยตอบ ไม่อยากให้จิมรับรู้ถึงอารมณ์และความรู้สึกผ่านทางน้ำเสียงว่าเขากำลังรู้สึกดีมากๆ แต่จะสุขกว่านี้อีกหลายเท่าถ้าอ้อมแขนแกร่งคลายออกหน่อยเพราะมันทำให้เขาขยับเร็วๆ ไม่ได้

จิมกัดฟันกรอดเมื่อรู้สึกว่าจังหวะและความเร็วถูกเร่งขึ้นโดยที่เข้าไม่ได้เป็นฝ่ายชักนำ เพียงครู่เดียวเทพบุตรของเขาก็ควบการ์เซียหนุ่มด้วยตัวเองโดยไม่สนใจคำแนะนำของโค้ช

"โอว!!! ทอม.. ช้าหน่อยที่รัก.. เก่งเกินไปแล้วจ้าา"

ทอมยิ้มหวานให้ ใบหน้างามแดงกร่ำด้วยอารมณ์ปรารถนา เหงื่อผุดซึมไปทั่วร่างทั้งที่แอร์ในห้องเย็นฉ่ำ ความรู้สึกของทอมขณะนี้เหมือนอยู่เหนือกว่าอีกฝ่ายและเป็นผู้คุมเกมจริงๆ สะโพกถูกยกขึ้นช้าๆ และกระแทกกลับลงไปอย่างแรง กลืนกินการ์เซียหนุ่มเข้าไปภายในทั้งลำ

"อ้าาา… ดีรึเปล่า จิมมี่.." เสียงหอบสั่นพร่าถามคนรัก

"ดีจ๊ะที่รักกก.. สุดยอดเลย.. โอ้วว!!!.."   จิมกัดฟันยิ้มหวานตอบหน้าแดงด้วยความอัดอั้น ความสุขใกล้จะล้นทะลักแล้ว น้องชายตัวล่ำของเขาเสียดสีเข้าออกอยู่ในช่องทางที่บีบรัดมากโดยเจ้าตัวไม่ร้องเจ็บ แสดงว่าอารมณ์ของร่างงามตรงหน้าคงใกล้จะถึงขีดสุดแล้วเช่นกัน

"อา!!.... จิมมี่…"   ทอมร้องคราง สีหน้าเหมือนทรมานหากแต่น้ำเสียงและสีผิวที่แดงระเรื่อบ่งบอกถึงความสุขสม ทั้งน้ำเสียงและการกระทำตลอดจนสีหน้าที่แสนจะสุขสมของทอม ทำเอาจิมเกือบจะปลดปล่อยออกมาในนาทีนั้น รีบสวมกอดและซุกไซ้ซอกคอขาวเพื่อตัดกำลังให้อีกฝ่ายลดสปีดลง ต้องการยืดช่วงเวลาแห่งความสุขสมนี้ให้ยาวนานออกไปอีก

"ช่วยขยับที จิม…" เสียงเรียกให้ช่วยในอารมณ์นี้ ทำให้จิมต้องรีบเกาะกุมแม็คกิลล์น้อยไว้และขยับเคลื่อนไหวค่อนข้างเร็ว "อ๊ะ!.. ไม่ใช่ตรงนี้"
"หือ?" จิมเลิกคิ้วถาม เป็นครั้งแรกที่เขาไม่เข้าใจความต้องการของทอม "ตรงไหนล่ะ"
"ช่วยขยับของนายให้ที ฉันไม่ไหวแล้ว" ทอมซบลงกับไหล่กว้างและเคลื่อนไหวช้าลง
"โอ! ได้เลยที่รัก.." จิมยิ้มหวานช่วยบรรเลงเพลงรักต่อทันที หากแต่ดำเนินไปอย่างเชื่องช้าเหมือนเริ่มเกมใหม่ จึงถูกเสียงใสตวาดใส่เพราะอารมณ์ไม่ต่อเนื่อง
"ไม่เอา เร็วกว่านี้!!.."  จิมสะดุ้งเล็กน้อย รีบปฏิบัติตามคำสั่งทันที ขยับกายเข้าออกเร็วขึ้นแต่กลับถูกตวาดอีกเป็นรอบที่สอง
"แรงๆ ด้วยซีจิมมี่.. ฉันจะไม่ไหวแล้ว อือ~" เสียงหวานครางลั่นเหมือนอารมณ์กำลังจะพลุ่งขึ้นขีดสุด

จิมเคลื่อนไหวร่างกายลึกล้ำเข้าไปภายในมากขึ้นและรุนแรงขึ้นจนร่างในอ้อมแขนสั่นระริกและอยู่ในอาการเกร็ง จึงยกสะโพกขึ้นรับพร้อมกับดึงร่างบางกระแทกลงมาอย่างรวดเร็วและรุนแรง

"จะ.. จิมมี่ อ๊าาาาา…"  เสียงหวานกรีดร้องพร้อมกับเสียงครางหนักๆ ของจิม ช่องทางที่คับแน่นตอดรัดเขาอย่างแรง อารมณ์ที่พลุ่งขึ้นขีดสุดถูกปลดปล่อยออกมาพร้อมๆ กัน สองร่างตระคองกอดกันแน่นจนแทบจะรวมเป็นหนึ่งเดียว อารมณ์รักไหลเรื่อยเปรอะตามเรียวขาและหน้าท้องของคนทั้งสอง

จิมสวมกอดร่างในอ้อมแขนไว้อย่างแสนรัก ใจหายเมื่อสัมผัสถึงอาการสะท้านที่ผิดปกติ รีบรั้งร่างบางออกจากตัวก็พบต้นเหตุของอาการสะท้าน

"ร้องไห้ทำไมทอม เจ็บใช่มั้ย ฉันขอโทษที่ทำรุนแรง" จิมจุมพิตปลอบที่หน้าผากชื้นเหงื่อ
"ฉันรักนายจิม.. รักที่สุดเลย" ทอมสวมกอดและซบลงที่ไหล่กว้างตามเดิม ในขณะที่จิมยังตะลึงเพราะนึกไม่ถึงว่าจะได้ยินคำบอกรักจากปากทอมในเวลาแบบนี้
"นายต้องกลับมาเร็วๆ นะ สัญญานะว่าจะไม่หายไปนานๆ เหมือนครั้งก่อนโน้นอีก"
"โอ! ทอม ฉันสัญญา.. สาบานเลยก็ได้… ไม่มีใครพรากเราจากกันได้แน่ เพราะฉันเปลี่ยนใจจะพานายกลับไปด้วยแล้ว "
ร่างบางผละออกจากไหล่ ดวงตาฉ่ำนองด้วยน้ำใสวาววับด้วยความดีใจ
"จริงเหรอ.. พาฉันกลับไปด้วยจริงเหรอ"
"จริงซี" จิมเสยผมชื้นเหงื่อของทอมขึ้น ก่อนจะเลื่อนมือลงลูบไล้ผิวกายขาวเนียนที่มีร่องรอยความรักของเขาประปรายไปทั่ว แต่ดูเจ้าตัวจะไม่สนใจ
"มาเรียจะรู้สึกไม่ดีรึเปล่า เธอกำลังจะคลอดลูกด้วย ไม่เหมาะมั้ง"
"เธอเป็นคนบอกเองว่าครั้งหน้าให้พานายกลับไปด้วย เพราะฉะนั้นเลิกกังวลได้แล้ว ตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมาคิดเรื่องอื่นนะ"

ทอมสะดุ้งเมื่อรู้สึกว่าตัวเองยังอยู่ในท่า make love อยู่ หน้าแดงซ่านเมื่อเริ่มรู้สึกถึงความคับแน่นภายในร่างกายตัวเอง ในขณะที่เจ้าตัวยังนั่งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ แต่สายตาส่อแววเจ้าเล่ห์สุดๆ ริมฝีปากบางขบกันแน่นเพราะรู้สึกเขินอายกับท่านี้มากๆ ขยับจะลุกก็ถูกอ้อมแขนแกร่งสวมกอดไว้อย่างรู้ทัน และพลิกตัวให้ลงไปนอนบนเตียง

"มะ.. ไม่เอาแล้วนะจิม.. ไม่ไหวแล้ว อ๊ะ !.. " ทอมอุทานเบาๆ เมื่อร่างสูงใหญ่แกล้งถอนกายออกอย่างรวดเร็วทั้งๆ ที่อยู่ในสภาพตื่นตัวแล้ว
"คนบ้า!.. เจ็บนะ นี่แน่ะ ๆ ๆ " กำปั้นรุ่นๆ ทุบลงที่ต้นแขนล่ำไม่นับครั้ง จนอีกฝ่ายร้องครวญ
"โอ๊ะ!.. โอย!.. ขอโทษจ้ะ.. ขอโทษ.. " จิมคว้ากำปั้นคนรักไว้และแกล้งกระเซ้าต่อ
"ความรู้สึกเมื่อกี้ไม่ได้เรียกว่าเจ็บ.. เขาเรียกว่าเสียวว..จ้ะ เบบี๋..." กล่าวจบก็ก้มลงประกบจูบดูดดื่มจนอีกฝ่ายอ่อนแรงลง
"นอนพักเถอะนะ ไม่ทำอะไรแล้วจ้ะ ไว้คืนนี้ค่อยต่อ "
"บ้า!.. ใครจะให้ต่อไหวอ่ะ…" ดวงตาคมเข้มของจิมที่จ้องมองมาหวานซึ้งจนน้ำเสียงต่อว่างึมงำอยู่แค่ในลำคอ "คนลามก บ้ากาม.."
"ว่าใครบ้ากาม หือ.. ตกลงจะนอนพักหรือจะให้คนบ้ากามขมขื่นต่ออีกสัก 2-3 รอบ ฮึ!.. " ทอมสะดุ้งเฮือก สีหน้าจ๋อยลงแต่ยังมีข้อต่อรองอยู่
"ฉันอยากอาบน้ำก่อน เหนียวตัวอ่ะ"
"โอเค..ที่รัก ฉันจะไปเตรียมน้ำอุ่นให้ นอนเล่นไปก่อนนะ เดี๋ยวจะมาอุ้มไปอาบจ้ะ"

จิมยิ้มอ่อนโยน ก้มลงจุมพิตที่ริมฝีปากบางเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงเดินเปลือยโทงๆ ไปที่ห้องน้ำ ทอมมองตามด้วยสายตาเปี่ยมด้วยความรัก แน่ใจในนาทีนี้แล้วว่าจะไม่มีวันปล่อยมือชายหนุ่มผู้นี้ไปจากชีวิต ไม่ว่าใครก็แย่ง จิม การ์เซีย ไปจากเขาไม่ได้ เทพบุตรทอม แม็คกิลล์ ซะอย่าง ต่อให้มาเรีย 10 คนก็ไม่กลัว รอยยิ้มอย่างผู้มีชัยปรากฏขึ้น แต่เพียงครู่เดียวก็จางหาย ใบหน้างามส่อแววกังวลขึ้นอีก

…แต่ถ้าเป็นหนูน้อยการ์เซีย จูเนียร์ ล่ะ ต้องใช้ทอม แม็คกิลล์ กี่คนถึงจะสู้ได้… ...กลัวใจจังเลย.. ถึงวันนั้นนายจะยังรักฉันเหมือนเดิมมั้ย ...


 


สะใจ สมใจ กันแล้วใช่มั้ย  เจ๊หมวยตายก่อน 
คร่อก

[jasmin]

ตายตามเจ้หมวยไปติดๆ 
สมใจที่สุดเลย ในที่สุดทอมก็มีสามีเป็นตัวเป็นตนแล้ววววว
ครั้งแรก อ่อนหวานนุ่มนวลมาก จิมถนุถนอมทอมสุดๆไปเลย
ครั้งที่ 2 เร้าร้อนเหลือเกิน แม่เจ้า!!! ทอม On top อ่ะถูกใจที่สุดเลย
ตามหาเคะราชินีสุดเซะซี่แบบนี้มานานแล้ว
งานนี้ทอมได้ใจไปเต็มๆเลยยยยยยย

[-N-]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
กรี๊ดดดดดดดดดดด
กรี๊ดดดดดดดด
กรีีดดดดด
กรี๊ดดด




 

[bbyuqin]

โอยยยย........ตายๆๆ  เลือดหมดตัว ตามเจ๊หมวยด้วย

พูดไม่ออก..แต่ชอบ.....กร๊ากกกกกก

ทอมกับคุณจิมร้อนแรงมากมาย

[Junrai_Hyper™]

 

 

 

[aekporamai2]

 

[kungyung]

ข้าน้อยขอตายตามท่านเจ้ไปด้วยคน
 

[iiดาวพระสุขლii]

       สุดยอดมากๆค่ะ แต่งได้สวยงามมากๆๆๆ   

[nbee]

 

ทอมกับจิมทำเอาเลือดที่เตรียมไว้หมดเลย


เจ้หมวยสุดยอดแต่งได้ดีมากเลย บอกไม่ถูกอ่ะ มันมีทั้งอารมณ์  + :give2:หลากหลายดี


สรุป ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ 



+1 แถม:จุ๊บๆ:

[j-muay]

เหอๆ  เป็นไงค้า~  รอคอยวันนี้มานานแสนนาน  อยากให้ถึงวันนี้กันนักหนา 
ถึงใจพระเดชพระคุณ พ่อยก แม่ยก กันหรือไม่เจ้าคะ

นิยายเรื่องนี้  สอนให้รู้ว่า 

เจ๊หมวยไม่ได้แกล้งเด็กเป็นอย่างเดียว
ไม่ได้แกล้งบีบหัวใจให้คนอ่านเสียน้ำตาเป็นอย่างเดียว 
แต่
เจ๊หมวยทำให้คนอ่านหน้าระรื่น อมยิ้มน้อยๆ จนถึงระบายยิ้มกว้างๆ ก็เป็น
และ
ทำให้คนอ่านเสียเลือดหมดตัว.. .  ก้อเป็นค่า~..

ชะเอิงเอย  :z2:ชะเอิงเอย   

[j-muay]

เจมส์ การ์เซีย เดินผิวปากอย่างสบายอารมณ์ เขาตามหาแม็กกี้ทั่วบ้านในที่สุดก็มาพบเจ้าหนูที่โรงรถกำลังง่วนอยู่กับนายเอ๊ดช่วยกันต่อกรงให้กับ เจ้าวุ้น ลูกหมาพันธุ์เกรตเดน (Great Dane) วัย 2 เดือนเศษ กำลังน่ารักน่าชังเหมือนเจ้าของที่กำลังโตวันโตคืนและจะเป็นหนุ่มน้อยในอีกไม่กี่ปีนี้แล้ว จิมอดยิ้มไม่ได้เมื่อเห็นเด็กชายชี้มือชี้ไม้สั่งการวุ่นวายไปหมด

“ทำอะไรกันน่ะ แม็กกี้..”
แม็กกี้หันมายิ้มให้และหันกลับไปสนใจงานตรงหน้าต่อ “สร้างบ้านให้เจ้าวุ้นฮะ”

...บ้าน!!.. โชคดีจริงๆ ที่เขาไม่เผลอพูดออกไปว่า กรง ไม่งั้นมีหวังโดนเจ้าหนูค้อนขวับแน่...

“เจ้าวุ้นนี่โชคดีจังนะ มีเจ้าของใจดีแบบนี้ จะสร้างบ้านให้อยู่ตั้งแต่ยังเล็กเลยเหรอ.. โตขึ้นก็ต้องสร้างใหม่อีกหลังล่ะซี..”
“ผมสร้างบ้านหลังใหญ่ฮะ กะให้มันอยู่ถึงโตเลย แต่ก็ไม่แน่.. ถ้าออกมาไม่สวยพอโตแล้วค่อยสร้างใหม่ก็ได้ฮะ ”

เด็กชายกล่าวเป็นการเป็นงานไม่ได้คิดอะไรกับคำพูดที่ออกมา หากแต่นายเอ๊ดรู้สึกเหมือนถูกเหน็บจึงแอบค่อนขอดเจ้านายน้อยอยู่ในใจ ... ผมเป็นโชเฟอร์นะคุณหนู.. ไม่ใช่ช่างไม้ จะให้สวยงามดั่งใจได้ยังไงล่ะครับ ...

“เอ่อ.. แม็กกี้.. ขอคุยอะไรด้วยหน่อยซี..”
“ครับ” เด็กชายเงยหน้าขึ้นถามด้วยสายตาว่าเรื่องอะไร    “คุยตรงนี้ได้มั้ยฮะ”

จิมยิ้มหวานให้แต่ส่ายหน้าความหมายว่าไม่เหมาะที่จะคุยตรงนี้ เจ้าหนูที่แสนฉลาดและรู้ใจเขาก็หันไปสั่งช่างไม้จำเป็นทันที
“เดี๋ยวผมมานะ น้าเอ๊ดดี้.. อย่าลืมใส่คิ้วตรงนี้ด้วยนะฮะ..”
“คร้าบบบ... คุณหนู เชิญครับ เชิญตามสบาย”

นายเอ๊ดภาวนาให้คุณจิมชวนเด็กชายไปไหนก็ได้ หรือไม่ก็ใช้เวลาพูดคุยด้วยนานๆ จะได้ไม่ต้องมาคอยนั่งคุมงานก่อสร้างอยู่แบบนี้ มันทำให้เขาทำอะไรไม่ถนัด นึกพาลไปถึงเจ้าวุ้นตัวแสบ หลงไปบ้านไหนไม่หลง.. ดันหลงเข้ามาในบ้านแม็คกิลล์ รู้งี้ให้เจ้าฮาร์เวิร์ดวิ่งไล่หางจุกตูดไปตั้งแต่แรกก็ดี..

“มีอะไรฮะ ลุงจิม.. เรื่องลับเฉพาะในครอบครัวเหรอ.. ถึงให้น้าเอ๊ดดี้รู้ไม่ได้”

จิมอึ้งไปไม่ใช่เพราะคำพูดรู้ทันที่แสดงความเฉลียวฉลาดของเจ้าหนู หากเพราะคำเรียกแทนตัวเขาว่า ‘ลุง’ เพิ่งได้ยินจากปากเด็กชายเป็นครั้งแรก มันทำให้เขารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นญาติผู้ใหญ่และเป็นครอบครัวเดียวกันกับสองพ่อลูกแม็คกิลล์แล้วจริงๆ

“ตกลงมีธุระอะไรฮะ จะคุยรึเปล่า..” เด็กชายถามย้ำเมื่อเห็นคนรักของพ่อนั่งทำหน้าระรื่นยิ้มกริ่มอยู่ได้
“เอ่อ.. คุยจ้ะ.. คือ.. จะมาบอกว่า.. เย็นนี้นั่งทานข้าวคนเดียวได้รึเปล่า แม็กกี้..”
แม็กกี้ตาปริบๆ ตกลงมันเป็นคำถามหรือคำบอกเล่ากันแน่..
“ทำไมฮะ แด๊ดกับลุงจะไปเลี้ยงฉลองกันสองคนข้างนอกเหรอ..”   จิมใจหายกับคำถาม แม้สีหน้าเด็กชายจะเป็นปกติแต่ความรู้สึกเสียใจแฝงอยู่ในน้ำเสียงจนสัมผัสได้
“โอ!.. เปล่าจ้ะ ไม่ได้ไปไหน คือ.. แด๊ดดี้ไม่ค่อยสบายน่ะ ก็เลยอยากให้นอนพัก อาหารเย็นฉัน เอ่อ.. ลุงจะยกขึ้นไปให้ทานที่ห้องเลย”
เด็กชายตาโตเมื่อได้ยินว่าพ่อไม่สบาย
“แด๊ดเป็นอะไรฮะ เมื้อเช้ายังดีๆ อยู่เลย ทำไมถึงไม่สบายได้”
“เอ่อ.. ปะ..เปล่า แม็กกี้..” จิมฉุนตัวเองที่หลุดคำว่าไม่สบายออกไปให้เด็กชายตกใจ “แด๊ดสบายดี แค่รู้สึกเพลียและปวดเมื่อยตัวนิดหน่อย เลยอยากให้นอนพักยาวๆ น่ะ” จิมพยายามอธิบายให้ดูเหมือนว่าเป็นอาการเริ่มต้นของคนเป็นไข้
“เพลีย? ” เด็กชายทำหน้ายุ่ง “ทำไมถึงเพลียได้ฮะ แด๊ดไปทำอะไรมาเหรอ..”
“เอ่อ..”
หนุ่มใหญ่อึ้ง.. ตอบคำถามไม่ถูก สีหน้าของเขาคงทำให้เด็กฉลาดอย่างแม็กกี้รู้ทัน จึงถูกย้อนด้วยคำถามที่ฟังแล้วถึงกับสะดุ้งโหยง
“ลุงจิมรังแกแด๊ดใช่มั้ยฮะ ลุงต้องกอดแด๊ดแรงๆ แน่เลย แด๊ดถึงปวดเมื่อยตัวอ่ะ ”
จิมกลืนน้ำลายลงคอ ไม่คิดว่าจะได้ยินคำถามนี้ เขาตอบไม่ถูกเพราะไม่รู้ว่าเด็กชายเข้าใจไปถึงไหน หากแต่อาการนิ่งอึ้งและสีหน้าเหมือนยอมรับผิดของเขากลับทำให้เจ้าหนูเข้าใจผิดและออกอาการโกรธทันที
“บ้าที่สุดเลย รู้งี้ผมไม่ยกแด๊ดให้ลุงหรอก แค่วันเดียวก็ทำแด๊ดของผมเจ็บแล้ว ลุงจิมบ้าที่สุด!!..” เด็กชายผลุนผลันวิ่งขึ้นบันไดไป

แม็กกี้เข้าใจตามที่พูดจริงๆ ไม่ได้มีความหมายลึกซึ้งมากกว่านี้ เด็กชายเข้าใจว่าคนรักกันก็ต้องอยากอยู่ใกล้และกอดกันเล่นเป็นธรรมดาอยู่แล้ว เพราะตัวเองยังชอบกอดปล้ำกับพ่อก่อนจะนอนเลย บางครั้งทอมหมั่นเขี้ยวแกล้งกอดแรงๆ จนเจ้าหนูร้องเจ็บ จึงเข้าใจว่าคงเป็นแบบเดียวกัน นึกว่าอาการปวดเมื่อยของพ่อคงเป็นเพราะถูกผู้ชายร่างกายใหญ่โตคนนี้กอดแรงเกินไปแน่ๆ ...

จิมอ้าปากค้างมองตามตาปริบๆ หายจากตกใจก็รีบวิ่งตามขึ้นไป

 

แม็กกี้วิ่งขึ้นมาหาพ่อที่ห้อง เมื่อไม่พบก็รู้ทันทีว่าต้องอยู่ห้องลุงจิมแรงยักษ์แน่ๆ หันหลังวิ่งกลับออกไปก็ชนกับร่างสูงใหญ่ที่ประตู
“จะไปไหน แม็กกี้.. ไม่ไปคุมเอ๊ดดี้สร้างบ้านเจ้าวุ้นต่อเหรอ เดี๋ยวออกมาผิดแบบนะ” จิมยิ้มหวานให้พยายามเอาใจลูกเลี้ยงสุดๆ เพราะไม่อยากให้เจ้าหนูเอาเรื่องเข้าใจผิดนี้ไปเข้าหูทอม
“ผมจะไปหาแด๊ด หลีกทางหน่อยฮะ”
“เอ่อ.. แม็กกี้..” จิมขวางเด็กชายไว้ “แด๊ดนอนหลับอยู่ ฟังลุงอธิบายก่อนได้มั้ย ลุงไม่ได้รังแกแด๊ดนะ ไม่ได้กอดแรงๆ ด้วย กอดเบาๆ เอง..”
“ไม่รู้ล่ะ ผมจะไปถามแด๊ด จะไปดูด้วยว่าแด๊ดเจ็บมากรึเปล่า หลีกทางซีฮะ”
ดวงตาสีน้ำทะเลจ้องมองอย่างเอาเรื่องจนจิมต้องยอมหลีกทางให้ ร่างเล็กวิ่งผลุบออกไปหาพ่อทันที
จิมถอนใจเฮือก ..ถูกทอมโกรธแน่.. จิมมี่เอ๋ย.. และถ้าถูกโกรธก็หมายความว่า.. ความหวังที่จะได้กินขนมหวานต่อในคืนนี้ก็คงอด.. โฮ้ยย!!..

จิมนึกโกรธตัวเองที่เจ้ากี้เจ้าการดีนัก ปล่อยให้ทอมจัดการเองซะก็สิ้นเรื่อง ไม่น่าเลยเรา เป็นเพราะได้ยินเสียงบ่นพึมพำก่อนหลับไปว่า
“ปวดไปหมดทั้งตัวเลย จิมมี่.. ถ้าฉันหลับยาว นายทานมื้อเย็นกับแม็กกี้สองคนเลยนะ ไม่ต้องปลุก..”
เพราะอยากนั่งเฝ้าอยู่ข้างๆ และไม่อยากให้ทอมตื่นขึ้นมานั่งทานข้าวคนเดียวในตอนค่ำ จิมจึงคิดจะมาบอกกล่าวให้แม็กกี้รู้ก่อนเพราะเจ้าหนูเป็นคนที่เข้าใจอะไรง่าย แต่นึกไม่ถึงเลยว่าจะเข้าใจผิดไปยกใหญ่ แถมยังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟด้วย

(ที่จริงแล้วความเข้าใจของแม็กกี้ถูกและตรงประเด็นจนน่าตกใจมากกว่า)

 

[j-muay]

เด็กชายทรุดตัวลงข้างเตียงนั่งเท้าคางมองดูแด๊ดดี้สุดที่รักนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงนอนของจิม พิศไปมาแล้วดูท่าจะเพลียเหมือนไม่ค่อยสบายจริงๆ แต่ทำไมสีหน้าเหมือนคนกำลังฝันดีเลยอ่ะ…

…นึกแล้วก็โมโห ลุงจิมบ้าที่สุดเลย  คงจะเล่นกอดแรงๆ แน่ แด๊ดถึงปวดตัวได้…

แม็กกี้รู้สึกคันจมูก รีบปิดปากและหันหน้าหนีแต่จามออกมาโดยไม่ได้ออมเสียง ตกใจรีบหันกลับมาก็เห็นแด๊ดดี้นอนตาปริบๆ มองดูอยู่ จึงยิ้มแห้งๆให้และกล่าวขอโทษเสียงอ่อย

"ขอโทษฮะแด๊ด.. ที่ทำให้ตกใจตื่น"
"มานั่งทำอะไรตรงนี้น่ะ แม็กกี้.." ทอมเอ่ยถามพร้อมกับขยับตัวลุกขึ้นนั่ง แต่แล้วก็ต้องนิ่วหน้าเพราะรู้สึกเจ็บแปล๊บที่ก้นกบขึ้นมาถึงแนวสันหลัง เด็กชายหน้าเสียเมื่อเห็นพ่อเจ็บ รีบขยับเข้าไปประคอง
"เจ็บตรงไหนฮะแด๊ด เจ็บมากมั้ย ปวดกระดูกรึเปล่าฮะ "
"เปล่านี่ลูก แด๊ดไม่ได้เป็นอะไร เฮ้!.. ตกใจอะไร หือ.." ทอมตกใจกับอาการตื่นตระหนกของลูกจนลืมเจ็บ
"ลุงจิมบอกว่าแด๊ดไม่ค่อยสบายปวดเมื่อยตัว ลงไปทานอาหารเย็นไม่ได้ ให้ผมนั่งทานคนเดียวฮะ ผมไม่เชื่อหรอกว่าแด๊ดไม่สบาย ก็เมื่อเช้ายังดีๆ อยู่เลย ผมว่าลุงจิมต้องรังแกแด๊ดแน่ๆ ลุงแกล้งกอดแด๊ดแรงๆ ใช่มั้ยฮะ ฮึ่ยย!.. รู้งี้ไม่ยกให้ดีกว่า   อยู่ด้วยกันแค่วันเดียวก็ทำแด๊ดของผมเจ็บแล้ว ลุงจิมบ้า!!! "

แม็กกี้หายใจหอบเพราะพูดโดยไม่หยุดพักเลยในขณะที่ผู้เป็นพ่อนั่งตะลึง ทอมเข้าใจความหมายของคำว่า กอดแรงๆ ที่เด็กชายพูด จึงไม่ได้ตกใจกับคำบอกเล่าของเจ้าหนู แต่ตกใจที่หลับไปแค่แป๊บเดียวก็เกิดเรื่องไม่เข้าใจระหว่างลูกชายกับคนรักซะแล้ว ชีวิตครอบครัว พ่อ ๆ ลูก จะไปรอดมั้นเนี่ยยย.. นี่แค่วันแรกเองนะ..

"เอ่อ.. แด๊ดไม่ได้เมื่อยตัวเพราะลุงจิมรังแกนะ แม็กกี้.. ลูกเข้าใจผิดน่ะ"

ทอมรีบออกรับแทนจิมเมื่อได้ยินคำว่า "รู้งี้ไม่ยกให้ดีกว่า" ฟังแล้วใจหาย ถ้าเจ้าหนูเกิดงอแงไม่ยอมรับขึ้นมาตอนนี้ล่ะก็ ชีวิตครอบครัวคงไม่สงบสุขแน่

"แด๊ดไม่ค่อยสบายจริงๆ เมื่อยตัวเหมือนกับจะเป็นไข้น่ะ ไม่เกี่ยวกับคุณจิมซะหน่อย"
"จริงเหรอฮะ"   

สีหน้าเด็กชายครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนที่มือเล็กจะเอื้อมมาแตะที่หน้าผากของพ่อ หน้าจ๋อยลงทันทีเมื่อรู้สึกว่าตัวพ่ออุ่นๆ เหมือนกับเป็นไข้จริงๆ ทอมพยักหน้าและยิ้มหวานให้ รอยยิ้มของเทพบุตรทอมใครได้เห็นเป็นต้องหลงและเคลิ้มทุกคนไม่เว้นแม้แต่หนุ่มน้อยลูกชายแสนรัก

"ขอโทษฮะ ผมนึกว่าลุงจิมรังแกแด๊ดอ่ะ.." เสียงใสดังแผ่วๆ ไม่เต็มปากเต็มคำเมื่อรู้ว่าตัวเองเข้าใจผิดและทำนิสัยไม่ดีกับคนรักของพ่อไปซะแล้ว แม็กกี้ยิ้มหวานตอบรีบอ้อนเอาใจ
"ไม่ต้องห่วงนะฮะ แด๊ด.. เย็นนี้ผมนั่งทานข้าวคนเดียวได้ สบายมาก.. ให้ลุงจิมมาอยู่เป็นเพื่อนคอยดูแลแด๊ดนะฮะ.. เดี๋ยวผมจะไปบอกให้ลุงเอายาแก้ไข้มาให้แด๊ดทานด้วย"

เด็กชายขยับเข้าไปจุ๊บแก้มพ่อเบาๆ ก่อนจะกระโดดลงจากเตียงวิ่งกลับออกไปคุมงานก่อสร้างบ้านเจ้าวุ้นต่ออย่างสบายใจ ทอมถอนใจเฮือกเหนื่อยใจกับอารมณ์ของลูกชายตัวดี โกรธง่ายหายเร็ว เจ้าอารมณ์แบบนี้เหมือนใครกันนะ..

...โชคดีเหลือเกินที่แม็กกี้เชื่อคำพูดของเขาและไม่ซักมากความต่อ ให้ตายเถอะ ! .. คิดได้ไงว่าจิมรังแกเขา  "ลุงจิม ต้องรังแกแด๊ดแน่ๆ ลุงจิมแกล้งกอดแด๊ดแรงๆ ใช่มั้ยฮะ"..

ทอมหน้าร้อนวูบเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อตอนสาย …ไม่ใช่ความผิดลุงจิมซะหน่อย แม็กกี้.. แด๊ดเป็นคนบอกให้เขากอดแรงๆ เองแหละ… ทอมนอนหลับตานิ่งอยู่พักใหญ่จนเกือบจะเคลิ้มหลับไปอีกรอบก็สะดุ้งเมื่อถูกริมฝีปากอุ่นประทับจูบเบาๆ ลืมตาขึ้นก็สบสายตาหวานซึ้งของคู่กรณีลูกชาย ริมฝีปากบางเผยอขึ้นเพราะต้องการสัมผัสที่ดูดดื่มมากกว่านี้ หากแต่สิ่งที่ได้รับกลับเป็นยาเม็ดส่งผ่านลงลำคอพร้อมกับน้ำ ทอมขมวดคิ้วเมื่อรู้ว่าถูกป้อนยาด้วยวิธีพิสดาร พยายามกลืนลงคออย่างยากลำบากขณะที่สองมือดันร่างสูงใหญ่ให้ผละออก

"ทำอะไรอ่ะ จิมมี่.."
"ป้อนยาไงจ๊ะ ที่รัก.. คำสั่งของคุณหมอแม็กกี้ครับ"
"บ้าเหรอ.. ทำไมต้องให้กินจริงๆ ด้วย ฉันไม่ได้เป็นอะไรซะหน่อย" จิมยิ้มอ่อนโยน เทพบุตรของเขาช่างไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองเริ่มมีอาการไข้เล็กน้อยแล้ว
"ยาลดไข้จ้ะ แม็กกี้บอกว่านายมีไข้"
คิ้วเรียวขมวดมุ่นกับคำตอบที่ได้รับ "อะไรนะ แม็กกี้บอก..นายก็เอายามาให้ฉันกินเลยงั้นเหรอ.."

จิมล้วงกระเป๋าเสื้อหยิบแถบวัดไข้ขึ้นมาแปะที่หน้าผากเทพบุตรสุดรักและบอกให้ช่วยกดไว้ก่อนจะผละไปที่ห้องน้ำ ทอมมองตามตาปริบๆ …นี่เขาไม่สบายจริงหรือเนี่ย.. เขาแค่เหนื่อยกับกิจกรรมบนเตียงเท่านั้นนะ ก็จิมมี่เจ้าเล่ห์น่ะซี... บอกว่าจะพาไปอาบน้ำและช่วยถูหลังให้ ถูไปถูมาก็ทำเรื่องน่าอายกับเขาในอ่างน้ำอีกจนได้ คนบ้า!! น่าไม่อายจริงๆ...

คนบ้าเดินยิ้มกริ่มออกมาพร้อมผ้าขนหนูชุบน้ำในมือ และหยิบแถบวัดไข้ขึ้นดู

"นายมีไข้จริงๆ อย่างที่แม็กกี้บอก" ทอมอ้าปากหวอ "ทำไมเป็นได้อ่ะ ฉันแค่เหนื่อยเท่านั้นนะ จิม.." จิมอมยิ้ม "มันไม่ใช่แค่เหนื่อย ที่รัก.. มีอวัยวะบางส่วนในร่างกายอักเสบและระบมจ้ะ รู้มั้ยว่าตรงไหน หือ.."

ทอมหน้าแดงเขินอายกับสายตาที่จ้องมองมา หันหลังกลับเอาหมอนปิดหน้าไม่พูดไม่จาด้วย แต่แล้วก็ถูกดึงหมอนออก ลมหายใจและเสียงกระซิบแผ่วดังข้างๆ หู

"เข้าใจเหตุผลรึยัง ว่าทำไมฉันถึงไม่อยากมีอะไรด้วยแล้วจากไปทันทีในเช้าวันนั้น" มือใหญ่จับร่างบางหันกลับเผชิญหน้าด้วย
"ฉันไม่ได้ห่วงว่านายจะเจ็บที่ร่างกายอย่างเดียวแต่ห่วงจิตใจด้วย นายจะรู้สึกยังไงถ้าตอนนี้ฉันบินกลับไปบ้านแล้ว ปล่อยให้นายนอนเหงาอยู่บนเตียงคนเดียว หือ…"

ใบหน้างามแดงเรื่อริมฝีปากบางขบกันแน่น เข้าใจอย่างลึกซึ้งในนาทีนี้แล้วว่า เจมส์ การ์เซีย มีความรักและความจริงใจให้กับเขามากมายขนาดไหน เขาตัดสินใจไม่ผิดที่เลือกชายหนุ่มผู้นี้เป็นคู่ชีวิต ทอมสวมกอดร่างสูงใหญ่ไว้รั้งตัวให้นอนลงข้างๆ และกระซิบแผ่วเบาข้างหู

"I love you so much... love you only.. Darling.."

จิมยิ้มอ่อนโยน กระซิบตอบด้วยประโยคเดียวกัน

" love you only too.. Baby.. "

ริมฝีปากบางถูกประกบจูบ ความรักถูกส่งมอบและถ่ายทอดให้กันผ่านเรียวปากนุ่มอย่างดูดดื่มและอ่อนหวาน เจมส์ การ์เซีย เฝ้าประคบประหงมเทพบุตรทอม แม็คกกิลล์ อย่างอ่อนโยน คุณพ่อทั้งสองไม่ย่างกรายออกจากห้องอีกเลยตลอดบ่ายเย็นจนถึงค่ำคืนในวันนั้น

…….......................

Two dear friends lucky enough to have found each other
May your good fortunes follow you as the years unfold
to fill your cups with all the happiness that they can hold!


Congratulations!

[nithiwz]

จิมนี่  ตรงกับที่จิ้นไว้เลย เหอะๆๆๆๆ 
แต่แม็กกี้นี่ผิดคาด  จิ้นไว้หน้าตาไม่คมขนาดนี้ เหะๆ

น่ารักอ่ะครับ  แม็กกี้ดูเด็กๆ ซื่อๆ มากมาย  น่ารักดี
แต่แบบว่านะ  ตอนที่เป็นตัวหนังสือขาวๆ ชอบมีอะไรขาวๆ ปิดท้ายอยู่เรื่อยเลย
(หมายถึงแผ่นหลังขาวๆ อ่ะ  .... ไม่ได้หมายถึงอย่างอื่น)
อ่านแล้วเลือดจะหมดตัว  พระเจ้าช่วย  เริ่ดจริงอะไรจริง 
 

[Junrai_Hyper™]

จิมคนนี้ไม่เป็กอะ น่าจะเป็นแบบแขกขาวมากกว่า

ขอบคุณครับ

[-N-]

เลิฟๆๆๆๆน่าร๊ากกกกก

[kungyung]

 
 
 

[j-muay]

 

[j-muay]

LOVE YOU ONLY
[THE   END]

จิมเดินทาง กลับเม็กซิโกก่อนมาเรียครบกำหนดคลอด 2 สัปดาห์ ครั้งนี้เขาอยู่นานเป็นเดือนอย่างที่ทอมกังวลจริงๆ และอยู่อย่างสุขกายสบายใจที่สุดด้วย ทอมพูดถูกการ์เซียตัวน้อยช่างน่ารักน่าชังจนทำให้เขาลืมทุกสิ่งทุกอย่างไปได้ชั่วขณะ แต่ที่ไม่ลืมและไม่มีมีวันลืมเลยก็คือ ทอม แม็คกิลล์ ซึ่งเขาพามาด้วยและเหน็บไว้ข้างกายตลอดเวลาไม่ยอมให้ห่างเลย จะยอมได้ยังไงในเมื่อรอบกายเขาไม่ว่าหนุ่มหรือสาว ต่างตกตะลึงกับความหล่องดงามปานเทพบุตรของทอม เห็นในนิตยสารว่าหล่อแล้วตัวจริงยิ่งงดงามและมีเสน่ห์มากกว่าหลายเท่า ทั้งบิดาและมารดารวมถึงมาเรียต่างชื่นชมทอมไม่ขาดปากจนเขาหมดความหมายไปเลย ใครจะเข้ามานัวเนียและชื่นชมเทพบุตรของเขา เขาไม่ว่า… แต่คนคนเดียวที่เขาไม่ยอมให้เข้าใกล้เด็ดขาดคือ โดมินิค ซึ่งมีศักดิ์เป็นพี่ชายของมาเรีย หลังจากเกิดเหตุการณ์ที่ทำให้เขารู้สึกโกรธจนต้องใช้กำลังทำร้ายหมอนี่อย่างช่วยไม่ได้ก็คือ การที่เจ้าโดมินิค พยายามเข้ามาตีสนิทเทพบุตรสุดรักของเขาด้วยการโอบไหล่โอบเอวอย่างเป็นกันเอง ทั้งๆ ที่ก็รู้ว่าทอมมาที่นี่ในฐานะอะไร ผลก็คือถูกเขาแจกหมัดรุ่นๆ ให้หนึ่งหมัด ลงไปนอนกองกับพื้นต่อหน้ามาเรียและมารดาของเขา เขาถูกมารดาต่อว่าว่าใช้กำลังเกินกว่าเหตุ แต่มาเรียกลับหัวเราะสมน้ำหน้าเพราะรู้จักนิสัยเจ้าชู้ของญาติผู้พี่คนนี้ดี

การเดินทางกลับมาพบปะญาติพี่น้องของเขาครั้งนี้ เป็น trip ที่จิมน่าจะแฮปปี้ที่สุดเพราะได้เดินทางมาพร้อมกับคนรัก แต่ที่ทำให้รู้สึกกร่อยเล็กน้อยก็คือ เจ้าหนูแม็กกี้แก้วตาดวงใจของทอม ซึ่งจำเป็นต้องติดตามมาด้วยอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ปัญหาของเขาไม่ได้อยู่ที่หนุ่มน้อยที่มีดวงตาสีน้ำทะเลแสนสวยกลายเป็นขวัญใจที่ทุกคนชื่นชมรักใคร่มากที่สุดหรอก แต่มันเลวร้ายกว่านั้นหลายเท่า…

"ให้แม็กกี้นอนกับเรานะ จิม.."
"เอ๋?.. เอ่อ..ฉันให้เขาเตรียมห้องไว้ให้แล้ว รับรองว่าแม็กกี้ต้องชอบ"
"ไม่เอา.. ที่นี่ไม่ใช่บ้านเรา ฉันไม่ให้เขานอนคนเดียว"
"แต่ว่า.. ที่นี่…"
"ไม่มีแต่นะจิม.. แม็กกี้ต้องนอนกับฉัน ถ้านายอึดอัดไม่อยากนอน 3 คนก็เชิญนายนอนคนเดียวตามสบาย ฉันจะนอนกับลูก.."
"โอ๊ะ !.. โอ !.. ไม่เอาน้าาาา… อย่าสรุปแบบนั้นซี ที่รัก.. นอนสามคนก็ด้ายยยยย…. เตียงออกกว้าง อยู่ที่บ้านเราก็นอนด้วยกันสามคนบ่อยๆ…"

จิมจำเป็นต้องรับปากอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ไว้ค่อยหาทางเปิดอกคุยกับเจ้าหนูอย่างลูกผู้ชายถึงความจำเป็นในการแยกห้องไปนอนคนเดียว แต่ถ้าเด็กชายเจ้าเล่ห์โยกโย้ล่ะก็...ถึงติดสินบนก็ต้องยอมแล้ว….

 :เฮ้อ:

[kungyung]

ง่ะ ทำไมมาแค่นี้อ่ะเจ้

[j-muay]

จิมพาทอมและแม็กกี้เดินทางกลับไปเยี่ยมลูกชายปีละ 2 ครั้ง จนเมื่อการ์เซียน้อยอายุได้ 5 ขวบ มาเรียพบรักกับนักดนตรีหนุ่มออสซี่และต่างมีความรักให้กันอย่างจริงใจ จึงขอแยกทางไปใช้ชีวิตคู่ของตัวเอง มารดาของจิมไม่ขัดข้องแต่ไม่ให้เธอพาลูกไปด้วย มาเรียเข้าใจดีว่าลูกชายตัวน้อยของเธอเป็นความหวังของตระกูลการ์เซีย  และเธอเองก็ไม่อยากพาลูกไปลำบากด้วย    จึงออกปากฝากการ์เซียน้อยไว้กับมารดาของจิมแทนที่จะฝากให้เขาดูแล    เป็นเพราะเธอคิดว่า จิมต้องการมีชีวิตส่วนตัวและความเป็นอิสระซึ่งเธอเข้าใจผิด   เธอไม่รู้หรอกว่าจิมปรารถนาอยากได้เด็กชายมาอยู่ใกล้ชิดด้วย แต่เขาไม่กล้าเอ่ยความในใจนี้กับใครแม้แต่ทอม   เพราะทุกคนต่างเข้าใจเหมือนกันหมดว่าเขาตั้งใจมีลูกชายคนนี้ไว้เพื่อสืบสกุลเท่านั้น

แต่แล้วมารดาของจิมกลับออกปากให้เขาพาลูกชายตัวน้อยกลับมาเลี้ยงดูที่เมืองไทย โดยให้เขาเป็นฝ่ายพาเด็กชายกลับไปเยี่ยมบ้านปีละ 2 ครั้ง ซึ่งคนที่ทำให้มารดาของเขายอมเปลี่ยนใจมอบหลานชายสุดที่รักให้เขาดูแลก็คือ เทพบุตรแสนรักของเขานั่นเอง

ทอมเป็นคนเดียวที่รับรู้ความรู้สึกของจิมในฐานะพ่อ ทุกครั้งที่เดินทางกลับมาจากเยี่ยมลูก จิมจะมีอาการเหม่อลอยและหงอยเหงา ถึงจะไม่เคยบ่นคิดถึงลูกให้เขาได้ยิน แต่ทอมรู้ดีว่าจิมรู้สึกอย่างไร

ดังนั้นเมื่อหนูน้อยไม่มีโอกาสได้อยู่ใกล้ชิดกับแม่ที่คอยให้ความรักและความอบอุ่น คนเดียวที่จะให้สิ่งนี้ทดแทนได้ก็มีแต่พ่อเท่านั้น ทอมอยากเห็นจิมมีความสุขและเขาเองก็รักและอยากเลี้ยงดูหนูน้อยด้วยเช่นกัน จึงแอบเอ่ยปากกับมารดาของจิมขอรับหนูน้อยมาเลี้ยงดู มารดาของจิมตกลงทันทีและบอกว่ารอให้เขาเอ่ยปากอยู่แล้ว

หนูน้อยแอนเดรส การ์เซีย หรือ จิมมี่จูเนียร์ จึงเติบโตขึ้นมาในฐานะคุณหนูคนเล็กของบ้านแม็คกิลล์ที่มีแต่ความซุกซน ความปั่นป่วนที่หนูน้อยมอบให้ทุกคนในบ้านสร้างรอยยิ้มและเสียงหัวเราะให้ด้วย สมาชิกทุกคนต่างมีความสุขกันทั่วหน้าโดยเฉพาะเจมส์ การ์เซีย ผู้เป็นพ่อ

ในขณะที่ทุกคนต่างชื่นชมและมีความสุขกับเด็กชายวัย 5 ขวบที่แสนจะซุกซน สแตนลีย์ แม็คกิลล์ หนุ่มน้อยวัย 18 ปีของเรากลับไม่ค่อยแฮปปี้เท่าไร เนื่องจากถูกเด็กชายตัวน้อยตามติดเป็นตังเม จะไปไหนก็ขอตามไปด้วย และเนื่องจากวัยที่ต่างกันมากกว่า 1 รอบ แม็กกี้จึงดูเหมือนเป็นพี่เลี้ยงเด็กมากกว่าพี่ชาย

“พี่จะไปโรงเรียนแล้ว แอนดี้.. ปล่อยมือเร็ว ” แม็กกี้พูดภาษาอังกฤษกับหนูน้อย
“อื้อ.. ไม่เอา หนูจะไปโรงเรียนด้วย”
“ไปไม่ได้นะ นี่มันโรงเรียนของผู้ใหญ่ แอนดี้ยังเด็กอยู่ต้องเรียนโรงเรียนของเด็ก”
“ไม่เอา”

หนูน้อยคว้าชายเสื้อแม็กกี้ไว้แน่น เงยหน้าขึ้นจ้องมองพี่ชายที่โตกว่าตาปริบๆ หวังจะอ้อนขอให้พาไปด้วย
แม็กกี้มองเด็กชายตัวน้อยอย่างพิเคราะห์ ผิวขาวเหมือนแม่ ผมหยิกเป็นลอนเหมือนแม่ ดวงตาดำขลับกลมโตเหมือนแม่ ปากบางสวยก็เหมือนแม่อีก เป็นลูกลุงจิมจริงๆ รึเปล่าเนี่ย ไม่อยากจะเชื่อเลย..

“ไม่ได้หรอก ยังไงก็ไปไม่ได้ อย่าดื้อนะ แอนดี้.. ถ้าดื้อพี่ไม่รักนะ”
แม็กกี้ใช้ไม้ตายเพราะเคยใช้ได้ผลหลายครั้งแล้ว ครั้งนี้เด็กชายทำหน้าตกใจก็จริง แต่ไม่ยอมปล่อยมือแถมยังกอดหมับเข้าให้
“ไม่เอา.. แอนดี้รักพี่แม็ก พี่แม็กต้องรักแอนดี้ด้วย ฮือๆ…” หนูน้อยร้องไห้โฮ แม็กกี้ทำหน้าเหมือนกับจะร้องไห้ตาม
“โอ๊ะ.. โอ๋.. รู้แล้วๆ รักก็รัก อย่าดื้อซี.. ปล่อยก่อนแล้วจะรัก..”
หนูน้อยยิ้มทั้งน้ำตา รีบปล่อยมือทันที
“แอนดี้ให้พี่แม็กไปโรงเรียนก็ได้ แต่ต้องสัญญาก่อนว่าจะกลับมาเล่นกัน..”

แม็กกี้รีบตกลงทันที หนูน้อยจึงเดินจูงมือไปส่งที่รถโดยไม่เซ้าซี้ขอตามไปอีก บทจะพูดรู้เรื่องก็ว่าง่าย น่ารักเหลือเกิน…
จิมและทอมเดินออกมาตามหนูน้อยเห็นกำลังยืนโบกมือร่ำลาพี่ชายที่นั่งอยู่ในรถ คุณพ่อทรุดตัวลงสวมกอดลูกชายตัวน้อยและหอมแก้ม 1 ฟอด

“ส่งพี่แม็กไปโรงเรียนหรือลูก วันนี้ไม่ร้องตามเหรอ..”
จิมใช้ภาษา Spanish กับลูกเป็นเป็นส่วนใหญ่ เด็กกำลังอยู่ในวัยจดจำถ้าไม่พูดคุยด้วยให้เกิดความเคยชิน กลับไปพูดกับปู่และย่าไม่รู้เรื่อง เขาถูกมารดาเล่นงานแน่
“ไม่ร้องแล้วฮะ เดี๋ยวพี่แม็กไม่รัก ตอนเย็นพี่แม็กจะกลับมาเล่นด้วย”
“โอ!.. จริงเหรอ.. ว่าง่ายจังน้า… ลูกใครเนี่ย.. น่ารักที่สุดเลย”
“ลูกแด๊ดดี้จิม.. กับ แด๊ดดี้ทอม..ไงฮะ” หนูน้อยเรียกทอมว่าแด๊ดดี้ตามที่แม็กกี้เรียก

เด็กชายตอบเป็นภาษาอังกฤษเอาใจทอมซึ่งยืนกอดอกอยู่ข้างๆ ใจจริงอยากจะบอกว่าเป็นลูกของแด๊ดดี้จิมกับมามี้มาเรีย... แต่นึกขึ้นได้ว่าตอนนี้ที่อยู่ข้างๆ แด๊ดดี้จิมก็เห็นมีแต่แด๊ดดี้ทอมเท่านั้น

“เข้าบ้านเถอะลูก..”
จิมลุกขึ้นยืนฉุดมือเด็กชายจะพาเข้าบ้าน แต่ถูกสะบัดออก
“เดี๋ยวฮะ” มือเล็กป้องปากตะโกนไล่หลังรถ
“กลับมาเร็วๆ นะ พี่แม็ก.. แอนดี้จะรอเล่นแต่งงานน้าาา..”
จิมสะดุ้งโหยงในขณะที่ทอมเองก็ทำสีหน้าอธิบายความรู้สึกไม่ถูก
“เอ่อ.. แอนดี้.. ล้อพี่เขาเล่นใช่มั้ยลูก..”
จิมกล่าวถามขณะเป็นฝ่ายเดินตามเด็กชายที่วิ่งกลับเข้าบ้านด้วยสีหน้าและอารมณ์เบิกบาน
หนูน้อยหยุดชะงักเงยหน้าทำหน้าเหรอใส่พ่อ
“เรื่องไรฮะ”
“ก็เรื่องเล่นแต่งงานน่ะซี..”
“ไม่ได้ล้อ..เล่นจริง รอพี่แม็กกลับมาก่อน... แด๊ดกับแด๊ดดี้ทอมเล่นด้วยกันมั้ยฮะ เป็นแขกมาในงาน..”
จิมทำหน้าแปลกๆ ทอมยิ้มแห้งๆ เอ่ยถามหนูน้อยอย่างรู้สึกเกรงใจ
“พี่แม็กเขารู้หรือเปล่าว่าแอนดี้จะเล่นแต่งงานด้วยน่ะ”
“เมื่อกี้ตะโกนบอกแล้วฮะ เดี๋ยวค่อยบอกใหม่ตอนกลับมาก็ได้”
“เล่นแต่งงานแบบไหนเหรอ แอนดี้.. บอกแด๊ดหน่อยได้มั้ย”
จิมทรุดตัวลงสวมกอดเด็กชายไว้ อยากรู้ว่าเด็กอายุ 5 ขวบรู้จักการแต่งงานแบบไหน
“ก็เล่นแบบในหนังไงฮะ สวมแหวนแล้วก็จุ๊บกัน แบบนี้..” มือเล็กๆ ของหนูน้อยโน้มศีรษะจิมเข้าไปใกล้และจุ๊บที่ริมฝีปากเบาๆ ให้ดูเป็นตัวอย่าง
ทอมยืนอึ้งในขณะที่จิมนั่งตาปริบๆ กลืนน้ำลายลงคอก่อนจะเอ่ยขัดคอหนูน้อยแสนซนของเขา
“เอ่อ.. แด๊ดว่าเล่นอย่างอื่นดีกว่านะลูก.. พี่แม็กเขาคงไม่ชอบเล่นแบบนี้หรอก”
“ไม่เอา จะเล่นแต่งงาน..” เด็กชายทำหน้าจะร้องไห้เมื่อถูกขัดใจ ผละจากจิมหันไปสวมกอดและอ้อนแด๊ดดี้ทอมซึ่งใจดีกว่าเยอะ
“แอนดี้จะเล่นแต่งงานกับพี่แม็กอ่ะฮะ.. แด๊ดดี้..”
“เอ่อ.. ไว้รอพี่แม็กกลับจากโรงเรียนแล้วค่อยถามพี่เขาว่าอยากเล่นมั้ย ถ้าพี่เขาโอเคหนูก็เล่นได้ แต่ถ้าพี่เขาไม่ชอบก็เปลี่ยนไปเล่นแบบอื่นดีมั้ยแอนดี้.. เรื่องแบบนี้ไม่ควรบังคับใจกันนะ..”
ทอมโอ๋ก็จริง แต่พยายามตะล่อมไม่ให้เด็กชายเล่นแปลกๆ แบบนี้
“ไม่บังคับหรอก... พี่แม็กบอกรักแอนดี้ แอนดี้ก็บอกรักพี่แม็กแล้ว..”

ครั้งนี้ทอมสะดุ้งโหยง จิมส่ายหน้ากับลูกชายตัวน้อยที่มีเรื่องทำให้เหนื่อยใจอยู่เรื่อย ทอมโบกมือห้ามเมื่อจิมทำท่าจะต่อความยาวออกไปอีก

…ปล่อยเถอะ จะเอาอะไรกับเด็ก 5 ขวบ ให้แม็กกี้กลับมาแก้ปัญหาเองก็แล้วกัน…

 

สามวันถัดมาหนูน้อยจอมซุกซนของบ้านล้มป่วย มีไข้สูงและอาเจียน  จิมแทบขาดใจที่จู่ๆ ลูกก็ป่วยหนัก หมอแจ้งว่าเป็นไวรัสลงกระเพาะ คืนแรกที่ป่วยเด็กชายไม่มีสติเพ้อหาแต่แม่จนจิมใจไม่อยู่กับตัวต้องนอนเฝ้าและกอดลูกไว้ทั้งคืน คืนที่สองหนูน้อยมีสติขึ้นมาบ้าง แต่ขณะที่มีไข้จะเพ้อหาแต่พี่แม็กกี้บอกว่าอยากจะแต่งงานด้วย เนื่องจากเมื่อเย็นวันก่อนหนูน้อยไม่ได้เล่นแต่งงานกับพี่แม็ก เพราะจู่ๆ พี่แม็กก็ยื่นคำขาดกลับมาใหม่อีกว่า ถ้าให้เล่นแต่งงานด้วยจะไม่รัก แปลว่าถ้าอยากให้รักก็ห้ามเล่นแบบนี้ หนูน้อยหน้าจ๋อยจำใจต้องล้มเลิกแผนการแต่งงานกับพี่แม็กกี้ตามที่ตั้งใจไว้ แต่ภายในจิตใจของเด็กชายยังคงค้างคาความผิดหวังไว้จนเก็บไปละเมอเพ้อในขณะที่มีไข้

แม็กกี้ซึ่งนั่งเฝ้าไข้อยู่ด้วย ไม่อาจทนเห็นน้องชายตัวน้อยป่วยหนักอยู่ต่อไปได้ จึงกระซิบปลอบเด็กชายให้หายเร็วๆ ด้วยคำพูดที่สร้างความตกใจให้จิมและ ทอม

“หายเร็วๆ นะ แอนดี้.. อยากแต่งงานกับพี่แม็กต้องหายเร็วๆ นะ เด็กดี..”
“แม็กกี้..” จิมรีบปราม ถึงจะป็นแค่การเล่นของเด็กแต่เขาไม่อยากให้ลูกชายตัวน้อยฝังใจกับเรื่องนี้ไปจนโต
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ลุงจิม.. เดี๋ยวโตขึ้นก็ลืม ตอนเด็กๆ ผมยังเคยเล่นแต่งงานกับเพื่อนข้างบ้านเลย..”

จิมอยากจะถามต่อว่า …เพื่อนผู้หญิงหรือผู้ชายล่ะที่เล่นแต่งงานด้วย แต่ช่างเถอะ !.. ขอให้แอนดี้ของแด๊ดหายป่วยเร็วๆ ก็พอ ปัญหาอื่นไว้แก้กันทีหลัง บางทีเขาอาจจะกังวลเกินไป...

แม็กกี้สวมแหวนให้น้องชายตัวน้อยในขณะที่ยังสะลืมสะลือ  และไม่ลืมจุมพิตริมฝีปากเล็กที่ร้อนผ่าวเพราะพิษไข้ด้วย เพราะรู้ว่าพิธีแต่งงานตามความคิดของหนูน้อยคือการสวมแหวนและจูบกันอย่างที่ดูในหนัง

ทันทีที่ผ่านพ้นพิธีแต่งงานแบบแกล้งๆ หนูน้อยแสนซนก็หายจากอาการไข้ในวันรุ่งขึ้น  และกลับมาซุกซนได้ต่อในอีก 2 วันถัดมา
 
 

[kungyung]

  :z1:แต่เล็กเลยนะเจ้าหนูแอนดี้

[j-muay]

วันนี้.. คนที่มีความสุขมากที่สุดคือ ทอม แม็คกิลล์  เพราะนอกจากจะได้เห็นคนรักมีความสุขแล้ว  การได้เลี้ยงดูหนูน้อยแอนเดรสในฐานะลูกชายคนเล็กของครอบครัวสร้างความปลื้มปีติกับทอมอย่างมาก  แม้จะไม่เคยเลี้ยงเด็กเล็กในวัยซนขนาดนี้มาก่อน  แต่ทอมอยู่ในฐานะ พ่อ ของลูกก่อนจิมและมีประสบการณ์ในการเลี้ยงลูกมากกว่า  จึงแอบหมายมั่นกับตัวเองว่าจะให้ความรักความอบอุ่นในฐานะพ่ออีกคนของหนูน้อย  และเลี้ยงดูให้เติบโตขึ้นเป็นคนดีเป็นลูกที่น่ารักเหมือนพี่แม็กกี้

   ทุกวันนี้.. ทอมยังจำคำพูดแสลงใจของตัวเองไม่มีวันลืม เป็นคำพูดที่ผลักไสให้แม็กกี้ต้องหนีจากไปจนประสพกับชะตากรรมที่เลวร้าย ทุกครั้งที่นึกถึงทอมรู้สึกเสียใจมากเหมือนเหตุการณ์เพิ่งผ่านพ้นไปไม่นาน หากแม็กกี้อยู่ใกล้ก็จะเดินเข้าไปสวมกอดแน่นโดยไม่มีเหตุผล ทั้งที่งงแต่หนุ่มน้อยก็กอดตอบ อ้อมกอดของลูกช่วยให้ความปวดร้าวในใจของเขาคลายลงเป็นปลิดทิ้ง...

   การเลี้ยงดูหนูน้อยแอนเดรสจึงเป็นโอกาสที่ทอมจะได้แก้ตัว  เขาจะทำให้ทุกคนเห็นว่า

   .... ขึ้นชื่อว่า ลูก  ไม่จำเป็นต้องเลี้ยงดูกันมาตั้งแต่แรกเกิด  และถึงไม่ใช่ลูกจริงๆ  ก็สามารถมอบความรักในฐานะ พ่อ ให้ได้...

 





…10 ปีต่อมา…   (อยู่ใน Love U andy]

บ้านแม็คกิลล์วันนี้มีเพียงสองหนุ่มสองวัยอาศัยอยู่ สถาปนิกหนุ่มวัย 28 ปี สแตนลีย์ แม็คกิลล์ ซึ่งเป็นทั้งพี่ชายและผู้ปกครองของหนุ่มน้อยแอนเดรส การ์เซีย วัย 15 ปี ในขณะที่สองหนุ่มใหญ่ผู้เป็นพ่อ เจมส์ เมเนนเดส การ์เซีย และ ทอม แม็คกิลล์ ขอปลีกวิเวกไปพักร้อนรอบโลกเป็นเวลานานถึง 6 เดือน เมื่อพ่อและลุงไม่อยู่ แม็คกิลล์หนุ่มจึงต้องรับหน้าที่ดูแลการ์เซียน้อยทุกเรื่อง ทั้งด้านการเรียนและความเป็นอยู่

ดวงตาสีน้ำทะเลคู่สวยวาววับด้วยความขุ่นเคืองกับภาพที่เห็นตรงหน้า หนุ่มน้อยของเขาลงจากรถใครก็ไม่รู้ที่หน้าประตูบ้าน มีเด็กหนุ่มสามคนก้าวตามลงมาล้อมหน้าล้อมหลัง เห็นแล้วรู้สึกขัดตาขัดใจอย่างแรงจนไม่อาจยืนนิ่งเฉยรอให้หนุ่มน้อยเป็นฝ่ายเดินเข้ามาทักเหมือนทุกวันได้

“ทำไมกลับเย็นป่านนี้ ใครมาส่ง ทำไมไม่ให้น้าเอ็ดดี้ไปรับ”

แอนเดรสตาปริบๆ มองพี่ชายสุดหล่อตรงหน้า นับวันก็ยิ่งเท่และมีเสน่ห์มากขึ้น สมกับที่เป็นลูกชายของอดีตสุดยอดนายแบบสามสมัยจริงๆ แต่ทำไมวันนี้ทำหน้าดุจัง ทุกวันเห็นมีแต่รอยยิ้มให้…

“ให้ตอบคำถามไหนก่อนฮะ”
คิ้วเข้มขมวดมุ่นเข้าไปอีกทำเอาหนุ่มน้อยหัวเราะคิก
“อย่าทำหน้าดุแบบนั้นซีฮะ พี่แม็ก.. เดี๋ยวแก่เร็วนะ”
“นายนั่นแหล่ะ อย่ามาทำหน้าทะเล้น ฉันซีเรียสนะ รถที่บ้านมีทำไมต้องให้คนอื่นมาส่งด้วย”
หนุ่มน้อยหน้าจ๋อยลงทันทีเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายโกรธจริง อยู่ด้วยกันมาเป็นสิบปีเพิ่งเคยได้ยินพี่แม็กเรียกแทนตัวว่า “ฉัน” วันนี้เอง
“คนอื่นที่ไหนกันฮะ เป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียน สนิทกันฮะ พวกเขาก็เลยมาส่ง โอ๊ยยย!!..”
แม็กคว้าแขนหนุ่มน้อยกระชากเข้าหาตัวด้วยความโกรธทันทีที่ได้ยินคำว่า “สนิทกัน”
"รุ่นพี่บ้าบอที่ไหน สนิทยังไงก็เป็นคนอื่น เขาไม่ใช่ครอบครัวของเรา ได้ยินมั้ย ห้ามไว้ใจนั่งรถไปไหนมาไหนกับคนอื่นอีก..”
“เจ็บ.. ผมเจ็บนะ..ปล่อย~~”
น้ำตาคลอดวงตากลมโตคู่สวย ทำเอาชายหนุ่มใจหายวาบรีบปล่อยมือและคว้าร่างเล็กบางเข้ามาสวมกอดและปลอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ผิดจากเมื่อครู่เป็นคนละคน
“พี่ขอโทษ แอนดี้.. เจ็บมากมั้ย..”

หนุ่มน้อยส่ายหน้า ถึงเจ็บก็ไม่บอกหรอก ทุกคนในบ้านชอบเห็นเราเป็นเด็กเล็กๆ โดยเฉพาะพี่แม็กกี้ตัวดีที่สุด เราอยู่ตั้ง High school แล้ว ยังเห็นเราเป็นแค่เด็กประถมอยู่เลย

แม็กลูบต้นแขนหนุ่มน้อยที่มีรอยนิ้วมือของเขาเป็นจ้ำๆ รู้สึกเสียใจกับการกระทำของตัวเอง ตั้งแต่เป็นพี่น้องกันมาเขาไม่เคยแกล้งหรือทำน้องชายแสนรักคนนี้เจ็บเลย มีแต่เป็นฝ่ายถูกทำให้เจ็บ อารมณ์โกรธเมื่อครู่เป็นเพราะคำพูดของหนุ่มน้อยทำให้เขาแว่บถึงเหตุการณ์ร้ายที่เกิดขึ้นกับตนเองในวัยเด็ก นึกแล้วก็พาลโกรธน้องชายตัวดีที่ยอมนั่งรถมากับเด็กหนุ่มถึง 3 คนที่เป็นแค่รุ่นพี่ที่โรงเรียนเท่านั้น

"ขอโทษนะ แอนดี้.. พี่ขอโทษ.."
ชายหนุ่มจูงมือน้องชายต่างสายเลือดเข้าบ้าน ปากก็พร่ำขอโทษไม่หยุด
“พี่ขอโทษ.. พี่ไม่ชอบใจที่เห็นใครที่พี่ไม่รู้จักมาส่งนายถึงบ้าน เห็นน้าเอ๊ดดี้บอกว่านายจะขอกลับบ้านเองอาทิตย์นึงเพราะต้องซ้อมกีฬา เป็นเหตุผลที่ไม่เข้าท่าเลย..”
“ก็ผมไม่รู้เวลาที่แน่นอนนี่ฮะ ว่าเขาจะซ้อมเสร็จกี่โมง บางวันก็เร็วบางวันก็ช้า ไม่อยากให้น้าเอ๊ดดี้ไปนั่งคอย..”
“เหลวไหล ไม่อยากให้น้าเอ๊ดดี้ไปนั่งคอย แปลว่าถ้าเป็นพี่ไปนั่งคอยได้ใช่มั้ย..”
แอนเดรสอ้าปากหวอ มองพี่ชายสุดหล่ออย่างไม่เชื่อสายตา
“ล้อเล่นเปล่า..”
“ไม่ล้อเล่น… ฟังนะ แอนดี้.. นับจากวันนี้ไปพี่จะเป็นคนไปรับนายกลับบ้าน ตอนเช้ายังให้น้าเอ๊ดดี้ไปส่งเหมือนเดิม..”
“โห!.. เอาจริงเหรอ..”
“จริงซี.. พี่ไม่อนุญาตให้ใครที่พี่ไม่รู้จักมาส่งนายที่บ้านอีกต่อไปแล้ว เข้าใจมั้ย”
“ทำไมไม่ได้ล่ะ เพราะเขาเป็นคนอื่น ไม่ใช่คนในครอบครัวงั้นเหรอ.. พี่แม็กกลัวมีเหตุการณ์ไม่ดีเกิดขึ้นกับผมเหรอฮะ..”

แม็คกิลล์จ้องมองน้องชายแสนรักด้วยสายตาอ่อนโยนแต่จริงจัง เขาใช้นิ้ววนผมที่หยิกเป็นลอนไปมาของหนุ่มน้อยอย่างที่เคยทำบ่อยๆ
“ไม่ใช่แค่นั้น.. เหตุผลมีมากกว่านั้น ไว้นายโตขึ้นกว่านี้อีกหน่อยแล้วพี่จะบอก”
“ทำไมบอกตอนนี้ไม่ได้..”
“เพราะตอนนี้นายยังเด็กอยู่ ไว้รอเข้ามหา’ลัยก่อน ขอแค่ตอนนี้นายอย่าดื้อ พี่บอกพี่สอนอะไรต้องเชื่อฟัง โอเค..”
“ผมก็ฟังทุกทีนี่นา.. ผมเชื่อที่พี่แม็กบอกทุกเรื่องเหมือนทั้ง 2 แด๊ดพูดเองเลยแหล่ะ..”
แอนเดรสพูดประชดพี่ชายสุดหล่อ แต่ดูท่าเจ้าตัวจะไม่รู้ว่าถูกประชด
“ใช่.. นายน่ารัก แอนดี้.. นายเป็นเด็กดีที่พี่รักมากเลย..”

หนุ่มน้อยหัวเราะแก้เขินที่พี่ชายบอกรัก แถมยังไม่บอกเปล่า ถูกดวงตาสีน้ำทะเลแสนสวยจ้องมองแปลกๆ แบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อนด้วย ถึงจะรู้สึกเขินแต่ก็ให้ความรู้สึกดี อยากให้สายตาแบบนี้มองแต่เขาคนเดียว…

“จำไว้นะ แอนดี้.. นายเป็นครอบครัวของพี่ เป็นน้องชายแสนรักเพียงคนเดียวของพี่เลยนะ รู้มั้ย..”

แม็กรั้งศีรษะหนุ่มน้อยเข้ามาจูบที่หน้าผากและเปลือกตา ก่อนจะจบลงที่แก้มเนียนใสเบาๆ พร้อมกับส่งยิ้มหวานร้อยเสน่ห์ให้ ทำเอาหนุ่มน้อยแอนเดรสต้องรีบผละออกเพราะรู้สึกเขินอายอย่างแรง

“ผมไปอาบน้ำก่อนดีกว่า”

แม็คกิลล์มองตามหนุ่มน้อยร่างบางวิ่งขึ้นบันไดจนคล้อยหลังไป จึงถอนใจเฮือกใหญ่ให้กับความรู้สึกของตัวเอง ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าความรู้สึกที่เขามีต่อหนุ่มน้อยแอนเดรสที่เติบโตขึ้นมาด้วยกันในฐานะน้องชายที่อ่อนวัยกว่าถึงหนึ่งรอบผู้นี้ ทำไมจึงแปรเปลี่ยนไปได้ รู้แต่ว่าระยะหลังเขาหวนนึกถึงเหตุการณ์เมื่อ 10 ปีที่แล้วบ่อยครั้ง โดยเฉพาะเหตุการณ์ตอนสวมแหวนให้กับหนูน้อยที่โรงพยาบาล

…เขาสวมแหวนให้ในขณะที่หนูน้อยรู้สึกตัว แต่ยังอยู่ในอาการสะลืมสะลือเพราะพิษไข้ เขาไม่ลืมจุมพิศริมฝีปากเล็กบางที่ร้อนผ่าวเพราะพิษไข้ด้วย แม้ลุงจิมกับแด๊ดจะห้ามไม่ให้เขาจูบเพราะกลัวจะติดเชื้อแต่เขาก็ไม่สน เพราะรู้ดีว่าพิธีแต่งงานตามความคิดของหนูน้อยคือ การสวมแหวนแล้วก็จูบกันอย่างที่ดูในหนัง และทันทีที่ผ่านพ้นพิธีแต่งงานแบบแกล้งๆ หนูน้อยแสนซนก็หายป่วยในวันรุ่งขึ้นทันที....

…เราไม่ใช่แค่เป็นคนในครอบครัวเดียวกันเท่านั้นนะ แอนดี้.. พี่ไม่ยอมให้นายไปเป็นของคนอื่นหรือไปอยู่กับใครนอกจากพี่ จะหาว่าพี่เห็นแก่ตัวก็ไม่ได้นะ… นายอยากมาชวนพี่แต่งงานก่อนทำไมล่ะ เล่นเบื่อแล้วก็เลิกหรือลืมเลือนไป นายลืมได้เพราะนายยังเด็ก แต่พี่ไม่ลืมและไม่มีวันลืม พี่ไม่ยอมให้นายทิ้งขว้างพี่หรอกนะ แอนดี้.. และพี่ก็จะไม่ยอมให้นายจากไปไหนด้วย ขอแค่ได้อยู่ด้วยกันในฐานะอะไรก็ได้ที่มีเราผูกพันกันแค่ 2 คน พี่รักนายนะ ไอ้ตัวเล็ก.. จะรอจนกว่านายจะพร้อมและโตกว่านี้ ครั้งนี้พี่จะจูงมือนายเข้าโบสถ์สวมแหวนแต่งงานจริงๆ เลย แด็ดกับลุงจิมจะว่าไงพี่ก็ไม่สนหรอก

… ช่วยไม่ได้นี่.. พี่พยายามรักผู้หญิงมาหลายคนแล้ว แต่ทุกครั้งก็จะแว่บถึงภาพตอนสวมแหวนแต่งงานให้นายที่โรงพยาบาล เพราะหลังจากวันนั้นนายหายวันหายคืนเหมือนกับจะบอกว่าชีวิตนายเป็นของพี่แล้ว เหมือนกับจะบอกว่าพี่ต้องรับผิดชอบนายไปตลอดชีวิตด้วย…

 

หนุ่มน้อยวิ่งกลับเข้ามาในห้องนอน หัวใจยังเต้นตึกตักอยู่เลย จำได้ว่าครั้งหลังสุดที่ถูกพี่ชายสุดหล่อจูบตอนนั้นอายุแค่ 10 ขวบเอง ห้าปีแล้วที่พี่แม็กไม่เคยจูบเรา ไม่ว่าจะส่วนไหนของร่างกาย มีแต่กอดและหอมแก้มเท่านั้น วันนี้เกิดอะไรขึ้น จู่ๆ ก็มาพรมจูบทั่วใบหน้าเราแบบนี้ ดีนะเนี่ย.. ที่ไม่จูบตรงนี้…

แอนเดรสเอามือแตะริมฝีปากตัวเองเบาๆ ก็รู้สึกร้อนวูบที่ใบหน้า รีบตรงรี่ไปเปิดลิ้นชักโต๊ะหยิบแหวนทองKวงเล็กๆ ที่แอบเก็บอยู่ในกระป๋องขึ้นมาถือไว้ในมือ เหตุการณ์ในวัยเด็กซ้อนขึ้นในมโนภาพเป็นฉากๆ ทั้งๆ ที่พยายามนึกถึงหลายครั้งแล้วแต่ก็จำได้แค่ลางเลือน ทำไมจู่ๆ วันนี้ก็นึกออก หรือว่า… เพราะถูกจูบ…  

 

…โอ๊ะ !..โอ๊ะ !.. โอ !..  แย่แล้ว.. เจมส์ การ์เซีย และ ทอม แม็คกิลล์ ไปสวีทกันอยู่ที่ไหนเนี่ย… รีบกลับมาโดยด่วน ลูกชายต่างวัยทั้งสองกำลังจูนความรู้สึกเข้าด้วยกันแล้วนะ…


…เฮ้อ!.. แต่ก็ช่างเถอะ.. ถึงกลับมาหนุ่มใหญ่ผู้พ่อทั้งสองจะแก้ไขอะไรได้ เรื่องของความรักเกิดขึ้นกับใครก็ได้ ไม่แบ่งเพศและวัย ขอแค่เป็นรักแท้… ย่อมงดงามและสามารถอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุขได้ เฉกเช่นเดียวกับรักแท้ที่เกิดขึ้นกับหนุ่มสาวทุกคู่ในโลกนี้...

จบแล้วนะคะ  ขอบคุณเพื่อนๆ น้องๆ ที่อุตส่าห์ติดตามอ่านจนจบ
อ่านนิยายเจ๊หมวยต้องเสียทั้งน้ำตา เสียทั้งเลือด แหะๆ    
แต่ทุกคนก็ยืนหยัดกันมาจนได้รอยยิ้มกลับไปในที่สุด

ตามที่แจ้งไว้ล่วงหน้าว่าเจ๊หมวยจะโพสแค่ 2 ภาค  
ภาค 3   เป็นเรื่องราวน่ารักๆ ในครอบครัวแม็คกิลล์  เนื้อเรื่องใสๆ  (ไม่มีฉากค่ะ)

เรื่องนี้ทำรวมเล่มขาย  ใครสนใจก็ message ถามเป็นการส่วนตัวนะคะ

   หวัดดีค่ะ  
ซินเจียยู่อี่  ซินนี้ฮวดใช้ค่า