กับดักพิศวาส
ตอนที่11
“สวัสดีครับน้องขนม”
ขนมแปลกในเล็กน้อยเมื่อเห็นเตอร์เพื่อนสนิทของแดนไทมาดักรอเขาหน้าห้องตอนเลิกเรียน
“เอ่อ สวัสดีครับพี่เตอร์” ขนมพูดพร้อมยิ้มน้อยๆ
“น้องขนมว่างหรือเปล่า พอดีพี่จะชวนไปหาอะไรกินหน่อยนะครับ” เตอร์พูดพร้อมยิ้มน้อยๆตามสไตล์
ขนมกวาดสายตามองเตอร์ เตอร์หล่อ เท่ห์ และแบดบอยเต็มรูปแบบ ใครๆก็รู้ถึงกิตติศัพท์ความเจ้าชู้ แต่นั้นก็ดึงดูดใครต่อใครให้อยากจะปราบเสือตัวนี้
“เอ่อ ขนมไม่ว่างนะครับ พอดีต้องไปทำรายงานกับเพื่อน” ขนมพูดจบหันไปขอความช่วยเหลือจากเป้ยและหมิวที่เพิ่งเดินออกมา
“ใช่ค่ะ เราต้องไปทำรายงานกัน” เป้นรีบพูดขึ้นทันที เมื่อเห็นว่าขนมไม่อยากไป
“แย่จัง งั้นพี่ขอไลน์น้องขนมไว้ได้ไหมครับ วันหลังจะได้ไลน์มานัดก่อน” เตอร์พูดพร้อมยื่นหน้าเข้ามาใกล้ขนม เตอร์สูงพอๆกับแดนไทซึ่งสูงกว่าขนมพอสมควร
ขนมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะประสานตาสายตากับเตอร์อย่างไม่เขินอายในเสน่ห์ของอีกฝ่าย
“พี่เตอร์จะจีบขนมเหรอ” ขนมพูดตรงๆขึ้นมาทำเอาเตอร์หัวเราะออกมาเบาๆ
“ฮ่าๆ พี่ชักจะชอบเรามากกว่าเดิมแล้วสิ พูดตรงๆแบบนี้พี่ชอบ ใช่พี่จะจีบขนม” เตอร์พูดด้วยรอยยิ้มที่ดูยังไงก็เสือร้ายชัดๆ
“ถ้าขนมไม่ให้จีบละครับ”
“พี่ก็จะตื้อ ขนมไปทำรายงานพี่ก็จะไปนั่งเฝ้า” เตอร์พูดอย่างไม่ยอมแพ้
“งั้นก็ได้ครับ เอาโทรศัพท์มาสิ” ขนมพูดอย่างง่ายทำเอาเตอร์งงไม่น้อย
เตอร์ยื่นโทรศัพท์ให้ขนมพลางมองใบหน้าขาวใสที่ไม่ใส่แว่นตาแล้วกลับดูโดดเด่นกว่าที่คิด ดูทั้งน่ารัก บางมุมก็หล่อ บางมุมก็สวย แต่ก็ดูหยิ่งไม่น้อย ด้วยการเอาถึงตัวยาก ชักน่าสนใจแล้วสิ
“ขนมขอตัวนะครับ” ขนมยื่นโทรศัพท์กลับให้เตอร์ ก่อนรีบดเดินเลี่ยงออกมาทันทีไม่สนใจเตอร์ที่ชวนคุยต่อ
“เฮ้อ กว่าจะหนีจากไอ้พี่เจ้าชู้นั้นได้” หมิวพูดออกมา
“นั้นดิ สายตาเวลาที่พี่เตอร์มองแกนะขนม ยังกับจะกลืนแกลงไปทั้งตัว” เป้ยสมทบขึ้นอีกคน
“พวกแกก็พูดเกินไป ช่างพี่เขาเถอะ” ขนมพูดปัด เขาไม่อยากยุ่งกับเตอร์ แต่อีกฝ่ายเข้ามาก็ดี ช่วยกระตุ้นแดนไท
“ตั้งแต่แกเลิกใส่แว่น เห็นมั้ยฉันบอกแล้วว่าแกต้องป็อปมากๆ แล้วก็จริงด้วย” เป้ยพูดขึ้นอย่างตื่นเต้น
“ไม่ขนาดนั้นหรอกเป้ย แว่นเราพังนะ แล้วยังไม่มีเวลาไปตัดใหม่”
“ไม่ต้องตัดเลย ใส่คอนแทคนี่แหล่ะ เกิด!” เป้ยพูดอย่างออกรสจนเขาและหมิวอดที่จะหัวเราะไม่ได้
“ขนม” เสียงเรียกเบาๆทำให้ขนมหันไปมอง เขาเจอต้นยืนอยู่
“ว่าไงครับพี่ต้น” ขนมพูดพร้อมยิ้มให้อีกฝ่าย
หมิวและเป้ยมองหน้ากันก่อนจะหลีกออกไปเพราะเข้าใจว่าทั้งคู่คงอยากคุยกันเป็นการส่วนตัว
“พี่ต้นมีอะไรเปล่าครับ” ขนมพูดขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังจ้องเขาไม่เลิก
“ขนมไม่ใส่แว่นแล้วน่ารักมากเลย ใครๆก็พูดถึง” ต้นพูดออกมา เขาพยายามตัดใจจากอีกฝ่าย แต่เขาก็ทำไม่ได้ ยิ่งมาเห็นอีกฝ่ายเปลี่ยนลุคแบบนี้เขายิ่งทำใจยาก
“ขนาดนั้นเลยเหรอครับ” ขนมพยายามพูดติดตลกเพื่อไม่ให้สถานการณ์ตึงเครียด
“พี่พยายามตัดใจแล้วนะขนม แต่พอพี่มารู้ว่ามีเด็กวิศวะอินเตอร์มาจีบขนม พี่ก็ไม่พอใจ” ต้นพูดขึ้น ทำให้ขนมเข้าใจแล้วว่าอีกฝ่ายเข้ามาหาเขาเพราะอะไร
“พี่ต้นตัดใจจากขนมเถอะครับ ขนมไม่ใช่คนดีหรอก ขนมกำลังจะทำสิ่งที่เลวร้ายมากที่สุด ขนมไม่อยากให้พี่ต้นมายุ่งกับคนอย่างขนม” ขนมพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ต้นมองขนมด้วยความเป็นห่วง
“ขนมกำลังจะทำอะไร”
ขนมได้แต่ยิ้มไม่ตอบอะไร ก่อนจะพูดต่อ “พี่ต้นตัดใจจากขนมเถอะครับ ถ้าอยากให้เราสองคนยังมองหน้ากันติด”
ขนมพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาดจนต้นนิ่งไป เขาต้องใจร้าย เพื่อให้ทุกอย่างมันจบสักที
“พี่ขอโทษที่มารบกวนขนม” ต้นยิ้มให้ขนมก่อนจะมองขนมเต็มตาอีกครั้ง ขนมกำลังจะทำอะไรนะ
ขนมยิ้มให้อีกฝ่ายไม่พูดอะไรต่อพร้อมเลี่ยงออกมาทันที
ต้นยืนมองขนมที่เดินออกไปเรื่อยๆแล้วถอนหายใจ อยากจะร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออก เขาคงตัดใจจริงๆแล้วสินะ ถ้ายังอยากสามารถพูดคุยกับอีกฝ่ายได้
ต้นขับรถออกมาจากคณะเขาเห็นฟ้ายืนรอรถรางของมหาลัยอยู่ก็ตัดสินใจลดกระจก
“ฟ้าจะไปไหนพี่ไปส่งมั้ย” ต้นถามด้วยรอยยิ้มตามแบบฉบับ
“เอ่อ พี่ต้น ไม่เป็นไรค่ะ ฟ้ารอรถได้” ฟ้าตกใจเล็กน้อยที่เห็นรุ่นพี่หนุ่ม ตั้งแต่วันเกิดเรื่องเธอเข้าไปขอโทษอีกฝ่ายก็ไม่มีโอกาสได้พูดคุยอะไรกันอีก
“ขึ้นมาเถอะ เดี๋ยวพี่ไปส่ง”
“เอ่อ...” ฟ้าลังเลเพราะเธอไม่อยากให้ใครต่อใครเอาเรื่องของเธอและต้นไปพูดในทางเสียๆหายๆอีก
“ขึ้นมาเถอะ อย่าไปสนใจคนอื่นเลย เราเป็นยังไงเรารู้ตัวเราดีที่สุด” ต้นพูดขึ้นเมื่อเห็นสีหน้ากังวลของฟ้า เขาเข้าใจว่าทำไมฟ้าถึงไม่อยากขึ้นมา
“ก็ได้ค่ะ” ฟ้าตัดสินใจขึ้นรถต้น เธอมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของรุ่นพี่หนุ่ม เขาพอรู้มาบ้างว่าอีกฝ่ายเลิกคุยกับขนมแล้ว ต้นเป็นคนดี ทำไมนะขนมถึงปฏิเสธ
“ฟ้ามองหน้าพี่มีอะไรติดหรือเปล่า”
“เปล่าค่ะ” ฟ้าก้มหน้าเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายจับได้
“พี่ต้นเลิกคุยกับขนมเพราะฟ้าหรือเปล่าค่ะ” ฟ้าถามในสิ่งที่อยากรู้
“ไม่ใช่หรอก ขนมแค่บอกว่าพี่ไม่ใช่ ” ต้นตอบด้วยน้ำเสียงนิ่ง
“นั้นสินะคะ คนไม่ใช่ก็คือไม่ใช่” ฟ้าแอบจี๊ดไม่น้อยเมื่อพูดถึงเรื่องนี้
“พี่ก็เลยมีคำถามว่า คนที่ใช่ คืออะไรกันแน่” ต้นพูดทิ้งท้ายก่อนที่ในรถจะเงียบไปตลอดทาง
ตั้งแต่วันที่ขนมให้ไลน์เตอร์ไป อีกฝ่ายก็คอยไลน์หาทุกวัน จะมาหาเขาให้ได้แต่เขาก็ปฏิเสธไป ขนมเดินออกจากร้านกาแฟใกล้คณะ เขาว่าจะรีบกลับบ้านแต่ก็ซวยเมื่อเห็นเตอร์เดินยิ้มหน้าบานมาแต่ไกล
“พี่คิดไว้แล้วว่าต้องเจอน้องขนม” เตอร์ทักขึ้น
“แต่ขนมไม่คิดเลยว่าจะเจอพี่เตอร์” ขนมพูดติดตลก แต่กลับทำเอาเตอร์หัวเราะออกมาอย่างพอใจ
“จะเจอได้ไงละ เพราะขนมตั้งใจหลบหน้าพี่”เตอร์พูดอย่างรู้ทัน
ขนมจ้องอีกฝ่ายก่อนจะดูดน้ำในมือแล้วพูดขึ้นเบาๆ “รู้งี้แล้วคนเอย่างพี่เตอร์น่าจะเลิกยุ่งกับขนมนะครับ”
“ไม่หรอก ขนมยังไม่รู้จักพี่ดีพอ ยิ่งยากพี่ยิ่งชอบ เจออะไรง่ายๆมาเยอะละ” เตอร์พูดพร้อมยื่นหน้าเขาไปใกล้
ขนมไม่หลบตาไม่ชะงักอะไรทั้งนั้น เขาประสานสายตาสู้อีกฝ่าย
“งั้นถ้าขนมง่ายพี่เตอร์จะเลิกยุ่งกับขนมมั้ย” ขนมพูดพร้อมกระตุกยิ้ม
“เฮ้ยย ไอ้เตอร์ รีบวิ่งมาทำไมวะ” เสียงโอมดังขึ้นขัดเตอร์ไม่ทันจะได้ตอบอีกฝ่าย
“หึ กูรีบมาดักน้องขนม เดี๋ยวจะหนีกูไปอีก” เตอร์หันไปตอบเพื่อนพร้อมหันมามองขนมอย่างพอใจ
แดนไทที่เดินตามเพื่อนมาเขาจ้องมองเหตุการณ์ตรงหน้าอยู่ตลอด เขาเห็นท่าทีของเตอร์และขนมแล้วแปลกใจ ทำไมคนนี้ไอ้เตอร์ถึงได้ชอบและตื้อขนาดนี้
“น้องขนมก็อย่าหนีเพื่อนพี่นักสิครับ” โอมพูดขึ้นอย่างแซวๆ
“ขนมไม่ได้หนีครับ แค่ไม่ว่าง” ขนมตอบพร้อมรอยยิ้มก่อนหันไปมองแดนไทแล้วยิ้มหวานให้อีกฝ่าย
แดนไทหน้านิ่งไม่สนใจ ก่อนจะไปบีบไหล่เตอร์แล้วพูดขึ้น
“ไปกินข้าวเหอะ กูหิวละ” แดนไทพูดพลางหันไปมองร้านอาหารใกล้ๆร้านกาแฟ
“ขนมไปด้วยกันนะครับ” เตอร์หันมาชวนขนม
ขนมมีท่าทีจะปฏิเสธแต่เมื่อเห็นสีหน้าอันนิ่งเฉยของแดนไทแล้วอดที่จะหมั่นไส้ไม่ได้เลยเปลี่ยนมาเป็นยิ้มหวานตอบตกลง
“ก็ได้ครับ ขนมหิวพอดี”
แดนไทขมวดคิ้วทันที หึ ทำเป็นเล่นตัวหนีเพื่อนเขา คิดจะขึ้นราคาตัวเองละสิ
“ไปกันครับ มื้อนี้พี่เลี้ยงขนมเอง” เตอร์พูดจบจับมือขนมทันที ขนมชะงักไปเล็กน้อย แต่เขาก็ตัดสินใจให้อีกฝ่ายกุมมือไปในร้าน
แดนไทมองขนมและเตอร์กุมมือกันเข้าร้านไปแล้วอดหมั่นไส้ไม่ได้ เพื่อนเขาบ่นว่าขนมเล่นตัวมาหลายวัน ไม่เห็นจะเป็นแบบนั้น จริงๆก็ง่ายเหมือนเดิม
“ขนมจะทานอะไรสั่งเลย” เตอร์พูดอย่างเอาใจจนโอมอดที่จะแซวไมได้
“แหม๋ เอาใจมากเลยนะมึง”
“ต้องเอาใจสิวะ ครั้งแรกเลยนะเว้ยที่น้องขนมยอมมากินข้าวกับกู” เตอร์พูดพร้อมจ้องหน้าขนม ขนมได้แต่ยิ้มให้ก่อนจะเปิดเมนูอาหาร เขามองไปฝั่งตรงข้ามเห็นแดนไทที่กำลังมองเขาอยู่
“ก็ขนมไม่ว่างนิครับ” ขนมหันไปตอบเตอร์พร้อมยิ้มให้อีกฝ่าย
“หึ” แดนไทเปล่งเสียงออกมาทำเอาเตอร์หันไปมอง
“เป็นไรไอ้แดน”
“กูเลี่ยน จะอ้วกไอ้สัส” แดนไทพูดพร้อมจ้องขนนกวนๆ
“ขนมอย่าไปสนใจมันเลย คนเพิ่งโดนทิ้งก็แบบนี้แหล่ะ” เตอร์หันมาพูดกับขนมต่อ
ขนมได้แต่ยิ้มตอบไม่พูดอะไรแต่สายตาเขามองไปที่แดนไทที่จ้องกวนๆก็อดที่จะกัดปากส่งให้อีกฝ่ายเบาๆ จนอีกฝ่ายหน้าตึงไปทันที
ขนมลอบหัวเราะในใจก่อนที่หันไปสั่งอาหาร
ระหว่างนั่งทานอาหารเตอร์พยายามชวนขนมคุย ขนมก็ตอบบ้างไม่ตอบบ้างแต่เขากลับสนใจแดนไทที่นั่งหน้านิ่งอยู่ตรงหน้ามากกว่า
“โอ๊ะ”
“เป็นไรวะไอ้แดน” โอมทักเพื่อนขึ้น
“เปล่าๆ” แดนไทรีบปรับสีหน้ากลับมานิ่งเหมือนเดิมแต่ไม่วานส่งสายตาดุไปให้ขนม
ขนมปั้นหน้าไม่รู้เรื่องให้อีกฝ่ายแต่เท้าเขาไม่หยุดแค่นั้น จากที่สีกับเท้าอีกฝ่ายค่อยไล่ไปเรื่อยๆตามเรียวขาออกอีกฝ่าย โต๊ะอาหารมีผ้าคลุมยาวแบบนี้ไม่มีใครเห็นหรอก
“เป็นไรวะแดน อาหารไม่อร่อยเหรอ” เตอร์ถามขึ้นอีกคนเมื่อเห็นว่าแดนไทดูมีสีหน้าเป็นกังวล
“เปล่า กูขอไปห้องน้ำแปป” แดนไทรีบลุกขึ้นทันที ไม่วายส่งสายตาคาดโทษมาให้ขนม
ขนมมองตามแดนไทก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆอย่างสะใจ อยากหน้านิ่งดีนัก
“มีอะไรหรือเปล่าขนม”เตอร์ถามขึ้น
“ไม่มีอะไรครับ ขนมขอตัวไปห้องน้ำแปปนะครับ” ขนมพูดพร้อมลุกขึ้นไปทันทีไม่รอให้อีกฝ่ายพูดอะไรต่อ
เตอร์มองแดนกับขนมแล้วกระตุกยิ้มมุมปาก สองคนนี้มีอะไรที่เขาไม่รู้แน่นอน เขายิ่งมั่นใจ!
ขนมเปิดประตูห้องน้ำมาเจอแดนไทที่ยืนอยู่หน้าอ่างล้างหน้าหน้าเครียด ขนมกดล็อคประตูไว้ก่อนเดินเข้าไปหาอีกฝ่าย
“ตามมาทำไม” แดนไทพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
“ก็ตามมาดูพี่แดนไงครับ” ขนมพูดด้วยยิ้มยั่วก่อนดินเข้าไปประชิดตัวอีกฝ่ายที่ถอยหลังหนี
“ออกไปซะ อย่าทำแบบนี้อีก เพื่อนฉันกำลังจีบเธออยู่!” แดนไทพูดเสียงเครียด
“แล้วไงครับ ขนมไม่สนใจพี่เตอร์ซะหน่อย” ขนมพูดพร้อมวางมือบนอกแกร่งของแดนไทที่หยุดถอยห่าง
“เธอต้องการอะไร” แดนไทพูดพร้อมจ้องขนม
ขนมไม่กลัวแววตาดุนั้นแต่เขากลับยิ่งชอบ เขาสบตากับอีกฝ่ายพร้อมเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้จนจมูกขนกัน
“ต้องการพี่แดนไง”
แดนไทผลักขนมออกห่างทันที
“เรื่องคืนนั้นบอกให้จบแค่นั้น ทำไมไม่จบ ตอนแรกนายก็โอเคนิ” แดนไทพูดขึ้นมาอย่างหัวเสีย
“ขนมกลับไปคิดทบทวนแล้วว่าขนมไม่อยากจบ ขนมชอบพี่แดนมานานพี่แดนก็รู้ ยิ่งได้ใกล้ชิด ผิดเหรอที่ขนมต้องการมากกว่านั้น” ขนมพูดพร้อมปั้นหน้าน่าสงสารมองอีกฝ่ายที่จ้องอยู่ตลอด
“อย่ามาทำหน้าแบนี้ใส่ฉัน ฉันไม่หลงกลนายหรอก”
“กลไกอะไรกัน ขนมแค่รักพี่แดน รักมานานขนมผิดเหรอ” ขนมพูดพร้อมพยายามบีบน้ำตา ขนมจ้องหน้าอีกฝ่ายก่อนพูดต่อ “ขนมพยายามตัดใจ เปิดใจให้คนอื่นเข้ามา แต่ก็ลืมพี่แดนไม่ได้ ยิ่งพี่เตอร์มาจีบทำให้ขนมรู้เลยว่าขนมยังมองแค่พี่แดนคนเดียว มองมาตลอด” ขนมปาดน้ำตาที่ไหลลงมาสักที ก่อนจะเม้มปากหลบตาอีกฝ่ายอย่างเสียใจ
แดนไทอึ้งไม่น้อยที่อีกฝ่ายมาแบบนี้ แม้ว่าจะมันจะจริงอยู่เพราะอีกฝ่ายเคยมาสารภาพกับเขาก่อนหน้าแล้ว
“เรื่องคืนนั้น ขนมพยายามลืม แต่ขนมก็ลืมไม่ได้ ขนมคิดถึงทุกอย่าง ทั้งอ้อมกอด” ขนมพูดพร้อมเดินเข้าไปใกล้แดนไทจนชิด “เสียงคราง” ขนมกระซิบข้างหูแดนไท “และรสจูบของพี่แดน” ขนมพูดจบจูบลงบนริมฝีปากแดนไททันที แดนไทชะงักจะถอยหนีแต่ขนมจับไว้พร้อมสอดลิ้นเข้าไปทันที
แดนไทพยายามข่มใจแต่กิเลส ตัณหากลับชนะ เขายอมรับว่าเขาอดที่จะคิดถึงรสชาติของคืนนั้นไม่ได้ เขาไม่เคยมีอะไรกับผู้ชาย ที่ทั้งสนุก และถึงใจกว่าผู้หญิง เขาสามารถกระแทกอีกฝ่ายได้อย่างเต็มที่โดยไม่ต้องกลัวเจ็บ สามารถบดจูบเร่าร้อนรุนแรงได้แบบไม่ต้องถนอมเหมือนผู้หญิงที่ผ่าน
“อ่าห์” ขนมครางออกมาเบาๆเมื่อแดนไทสอดลิ้นกลับมาและมีท่าทีผ่อนแรงยอมคล้อยตาม
ทั้งสองคนยืนบดจูบกันอย่างเร่าร้อน มือแดนไทเคล้นคลึงไปตามตัวขนมอย่างมันส์มือ
“ก็อกๆ ล็อคทำไมวะ” เสียงเตอร์ดังขึ้นทำเอาทั้งสองคนผละออกจากกัน
ขนมเลียิมฝีปากตัวเองเบาๆแต่สายตายังประสานมองแดนไทอย่างยั่วเย้า
“กูเผลอกดวะ” แดนไทตะโกนบอก พร้อมกระซิบบอกขนม “ไปหลบในห้องส้วมซะ บอกว่าท้องเสีย”
ขนมได้แต่พยักหน้าเข้าใจและทำตามทันที
แดนไทเดินไปเปิดประตูห้องน้ำให้เตอร์ที่ยืนจ้องอยู่
“มึงมาทำอะไรในห้องน้ำซะนานวะ ขนมละ”
“กูท้องเสียวะ เข้าห้องน้ำเพิ่งออกมา ขนมมาด้วยเหรอวะ” แดนไทหน้านิ่งปกติเพื่อไม่ให้เพื่อนผิดสังเกต
“เออๆ ขนม อยู่ในห้องน้ำไหมครับ” เตอร์ตะโกนขึ้น
“อยู่ครับ ขนมท้องเสีย” ขนมตอบกลับมา เตอร์กระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนมองแดนไท
“แปลกเนอะท้องเสียพร้อมกัน”
_____________________________________________________________
มาต่อให้แล้วครับ ขนมแดนไทกำลังเข้าได้เข้าเข็มเลย
มีอะไรติชมได้นะครับ
ขอบคุณทุกคนที่อ่านและคอมเม้นต์ครับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
