กับดักพิศวาส
ตอนที่7
“ฟ้า เมื่อวานไปไหนมา” แดนไทถามขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งทันทีที่ฟ้าขึ้นรถมา ฟ้าอึกอักอย่างตอบไม่ถูก แต่เธอก็ยิ้มหวานให้แดนไท
“เอ่อ ก็ไปซื้อของกับแก้มไงคะ” ฟ้าพยายามตอบให้ดูเป็นธรรมชาติที่สุด
“งั้นเหรอ” แดนไทกระตุกยิ้มมุมปาก สายตาที่ดุอยู่แล้วกลับดุยิ่งขึ้น “ซื้ออะไรกันละ” แดนไทถามต่อ
ฟ้ารับรู้ได้ถึงคลื่นนิ่งของแดนที่ที่ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่กลับไม่ใช่อย่างที่คิด มันเหมือนไฟใต้น้ำที่รอเวลาปะทุมากกว่า
“ซื้อของใช้ผู้หญิงจุกจิก ไม่มีอะไรหรอกค่ะ” ฟ้าพยายามเบี่ยงประเด็น “ละเมื่อวานพี่แดนไปไหนมาเหรอคะ”
“หึ ไปเดินตลาดในมอมา” แดนตอบตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งเงียบ หลังจากนั้นทั้งสองคนก็ไม่พูดอะไรกันอีกจนถึงมหาลัย
“เมื่อวานเราขอโทษด้วยนะฟ้าที่ต้องรีบกลับ” ขนมทักฟ้าขึ้นทันทีเมื่ออีกฝ่ายเข้ามาในห้องเรียน
“ไม่เป็นไรหรอกขนม” ฟ้าตอบด้วยรอยยิ้ม
“เรากลัวว่าฟ้าจะโกรธเรา เรานี่แย่จริงๆเลย ชวนฟ้ามาแท้ๆกลับทิ้งไว้แบบนั้น” ขนมพูดน้ำเสียงรู้สึกผิด
“อย่าคิดมากหน่าขนม” ฟ้าตอบด้วยรอยยิ้มพร้อมหัวเราะน้อยๆ
“ละเมื่อวานพี่ต้นดูแลฟ้าดีมั้ย” ขนมเข้าเรื่องทันที ถึงประเด็นที่เขาอยากรู้ที่สุด
“ก็ดีนะ กินเสร็จก็กลับเลย ไม่มีไรอะไร” ฟ้ารีบพูดทันทีเพราะกลัวขนมจะเข้าใจผิด เขาพอรู้มาว่าต้นและขนมกำลังคุยๆกันอยู่
“หื้ม พี่ต้นไปส่งฟ้าถึงหอรึเปล่า” ขนมถามต่อ
“ถึงสิ ละพี่ต้นก็รีบกลับเลยนะ” ฟ้ารีบแก้ตัวทันที
“ฟ้าจะรีบพูดอะไรขนาดนั้นละ ฮ่าๆ” ขนมมองฟ้าพร้อมรอยยิ้ม ทำไมเขาจะไม่รู้ละว่าฟ้าคิดอะไรอยู่
“เรากลัวขนมเข้าใจผิดนิ” ฟ้ายิ้มออกมา เธอคงจะคิดมากไปเองสินะ
“ทำไมฟ้าต้องกลัวเราเข้าใจผิดละ เรากับพี่ต้นไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย” ขนมพูดด้วยรอยยิ้ม แต่แววตากลับกำลังสนุก
“ขนมกับพี่ต้นกำลังคุยๆกันอยู่ไม่ใช่เหรอ” ฟ้าขมวดคิ้วอย่างงง
“ไม่ใช่หรอก เรากับพี่ต้นก็แค่พี่น้องกันธรรมดา แค่สนิทกันแค่นั้นเอง” ขนมพูดจบเขามองสีหน้าฟ้าที่แปลกใจ เขาเลยพูดต่อ “เราไม่รู้หรอกนะว่าพี่ต้นจะคิดกับเรามากกว่านั้นมั้ย แต่เราคงรับความรู้สึกของพี่ต้นไม่ได้”
ขนมพูดจบฟ้ารู้สึกสงสารพี่ต้นขึ้นมาทันที พี่ต้นดูดี สุภาพบุรุษขนาดนั้น แต่ทำไมนะ ขนมถึงไม่สนใจ
“ทำไมละขนม”
“เพราะเรากับพี่ต้นไม่เหมาะสมกันไงละ” ขนมพูดพร้อมจ้องในดวงตาฟ้าอย่างมีความนัย
“เราไม่เข้าใจ ความรักก็แค่รักไม่ใช่เหรอ ถ้าขนมลองเปิดใจให้พี่ต้น ขนมอาจจะรักพี่ต้นได้นะ”
“แต่ตอนนี้เราโตแล้วนะฟ้า ความรักมันไม่ใช่รักแล้วสิ ไหนจะฐานะ หน้าตาทางสังคม เราไม่คิดจะดึงพี่ต้นลงมาตกต่ำกับเราหรอก บ้านพี่ต้นทำงานมีหน้ามีตาในสังคม แล้วถ้าวันนึงพี่ต้นต้องตกต่ำเพราะเรา เราคงให้อภัยตัวเองไม่ได้ ฝืนไปก็เหนื่อยเปล่าๆ” ขนมเน้นประโยคสุดท้ายก่อนจะทำหน้าเศร้า
ฟ้าที่ยืนฟังนิ่งไปสนิท เธอยิ้มให้ขนมก่อนจะแยกออกมาเดินไปที่โต๊ะเรียนที่เพื่อนนั่งอยู่ ฟ้าก้มหน้านิ่งคิดถึงคำพูดของขนม แล้วเขากับแดนไทละ เหมาะสมกันรึเปล่า ฝืนไปก็เหนื่อยรึเปล่า
ขนมลอบมองสีหน้าของฟ้าแล้วยิ้มออกมาอย่างพอใจ ทุกอย่างกำลังไปได้สวย ไม่เกินสิ้นเดือนนี้ทุกอย่างจะต้องจบไปตามแผน นังคุณหญิงจะได้เลิกจิกเขาสักที
“ช่วงนี้แกดูสนิทกับฟ้านะขนม” เป้ยถามขึ้น
“ก็ไม่หรอก แค่มีเรื่องให้คุยกันมากกว่า”
“คุยเรื่องไรกัน” เป้ยสอดหน้าเข้าไปใกล้ขนมทันทีด้วยความอยากรู้
“ความลับ” ขนมพูดจบพร้อมขยิบตาให้เพื่อน หมิวและเป้ยหมั่นไส้จนต้องตีขนม
“ฮ่าๆ” ขนมหัวเราะร่า ก่อนพยายามตีเพื่อนกลับ
เรียนเสร็จฟ้าหันไปหาเพื่อนที่กำลังพูดถึงต่างหูคู่ใหม่ของตัวเอง
“แกว่าสวยมั้ยดาว” แก้มหันไปถามดาว
“ก็สวยดีนะแก้ม แกซื้อมาจากไหนเหรอ”
“ซื้อเมื่อวานที่ตลาดในมอไง ถูกมาก สวยด้วย ไว้ไปดูกันอีก”
ปึก!!
เสียงกระเป๋าดินสอของฟ้าหล่น ฟ้ามือสั่นไปหมด ขณะที่เขากำลังเก็บของอยู่นั้น ฟ้าได้ยินคำพูดของแก้มแล้วทำเอาเขามือสั่น
“แกม...แก้มไปตลาดในมอมาเหรอเมื่อวาน” ฟ้าถามขึ้นเสียงสั่น
“ใช่ดิ แกเป็นไรเนี้ยฟ้า เหม่อตั้งแต่ตอนเรียนละ” แก้มหันไปมองเพื่อนสนิทที่หน้าซีดยังกับไก่ต้ม
“เปล่าๆ ไม่มีอะไร ” ฟ้าพยายามฝืนยิ้มให้เพื่อน
“เออใช่ เมื่อวานฉันเจอพี่แดนด้วย ถามฉันว่าไปซื้อของอะไรกับแกเนี้ยแหล่ะ ยังไม่ทันตอบ พี่แกก็รีบเดินออกไปก่อน”
ฟ้าได้ยินอย่างเขาเบิกตากว้างทันทีก่อนจะเม้มปากแน่น แดนไทรู้เรื่องแล้วแน่ๆ
“เราไปก่อนนะ” ฟ้ารีบออกจากห้องทันทีจนเพื่อนๆในห้องมองอย่างสงสัยกับท่าทีของฟ้า
ขนมมองฟ้าที่รีบวิ่งออกไปอย่างงงๆ หรือว่าแดนไทจะโกรธแล้ว ขนมกระตุกยิ้มร้ายก่อนรีบเดินตามไปทันที
ฟ้ารีบเดินออกจากตึกคณะ เขาไม่อยากจะเจอหน้าแดนไทตอนนิ เขาต้องรีบหนี
“จะรีบไปไหนเหรอฟ้า” น้ำเสียงทุ้มคุ้นเคยทำให้ฟ้าหันไปมอง เธอตกใจทันที ไม่คิดว่าแดนไทจะมาไวเพราะปกติวันนี้แดนไทจะเลิกช้าว่าเธอ
“ตกใจอะไรกัน นี่จะรีบไปไหน” พี่เตอร์ เพื่อนแดนไทเป็นคนพูดแทน
ฟ้าตกใจไปอีกเมื่อเห็นแดนไทมาพร้อมเพื่อนสนิทอีกสองคน มาทำไมกัน!!
“หนีพี่เหรอฟ้า” แดนไทกดเสียงต่ำจนเขากลัว
“ปะ...เปล่าค่ะ” ฟ้าปฏิเสธเลิกลั่ก
ขนมที่เห็นสถานการณ์ตรงหน้า หยุดเดินทันที เขาได้แต่ยืนกอดอกมอง อยากรู้ว่าแดนไทจะทำยังไงต่อ
“เอ่อ ไปกันเถอะค่ะพี่แดน” ฟ้าพยายามยิ้มพร้อมจับแขนแดนไท
แดนไทเบี่ยงแขนหลบทันที เขามองฟ้าที่ดูกระสับกระส่าย ไม่เป็นตัวเองแล้วยิ่งมั่นใจและเข้าใจว่าอีกฝ่ายรู้แล้วว่าเขารู้เรื่องแล้ว
“รีบไปไหน พี่ยังอยากอยู่” แดนไทมองไปรอบๆใต้ตึกคณะ “คนที่พี่อยากเจอยังไม่มา”
ฟ้าขมวดคิ้วทันที อีกฝ่ายพูดถึงใคร!
“มึงอยากเจอใครวะแดน” โอมที่มาด้วยถามขึ้น เขาก็งงเพื่อนที่อยู่ดีดีชวนเขามาที่ตึกคณะบัญชี
“เดี๋ยวมึงก็รู้” แดนไทพูดด้วนน้ำเสียงเหี้ยมจนฟ้าขนลุก
ขนมที่ได้ยินขนลุกซู่ทันทีเมื่อเห็นแววตาและน้ำเสียงของแดนไท พี่ต้น พี่ต้นอันตรายแน่ๆ!!
ขนมถอยหลังจะวิ่งไปหาต้น แต่ไม่ทันแล้วเพราะอีกฝ่ายออกมาจากอีกฝั่งของตึก ขนมจะเดินไปหาแต่ก็ไม่ทัน
“มึง!!” เสียงเข้มของแดนไทดังขึ้นพร้อมชี้หน้าต้นทันที
ต้นสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะขมวดคิ้วอย่างงง
“มีอะไรหรือเปล่า”
ตอนนี้ใต้ตึกคณะทุกคนล้วนสนใจกับเหตุการณ์ตรงหน้า ขนมมองไปที่ฟ้าที่เริ่มตัวสั่นน้ำตาคลอ
“มึงชื่อต้นใช่มั้ย” แดนไทถามขึ้นเพื่อจะได้ไม่ผิดตัว เขาให้เพื่อนที่อยู่คณะบัญชีสืบให้แล้วว่าไอ้คนในรู้เป็นใคร
“ใช่ มีอะไรเปล่า” ต้นเริ่มนิ่งเพราะสถานการณ์ตรงหน้าเริ่มไมชอบมาพากล
ปั๊ก !!!
“กรี๊ดดดด !!”
เสียงต่อยดังลั่น แดนไทกระโจนใส่ต้นทันที ทุกคนที่สนใจลุกหือทันที พร้อมเสียงกรี๊ดของผู้หญิงที่มอง
“มึงต่อยเพื่อนกูทำไม” เพื่อนต้นจะเข้าไปช่วยสองคนที่กำลังฟัดกันอยู่และเหมือนต้นจะเป้นฝ่ายเสียเปรียบ
“อย่าเข้านะสัส” เตอร์ชี้นิ้วทันทีเมื่อเห็นว่าเพื่อนต้นจะเข้าไปช่วย
“หยุดนะ พอ!!” ฟ้าเข้าไปห้ามคนทั้งคู่ แต่ฟ้ากลับสู้แรงแดนไทไม่ได้
“หยุดๆ !!” ขนมอีกคนที่เข้าไปช่วยห้าม เขาพยายามจับแขนแดนไทแต่โดนเหวี่ยงกลับมาจนล้ม
ฟ้าที่มองคนทั้งสองน้ำตาไหลตัดสินใจเข้าไปกระชากแดนไท แต่แดนไทที่เลือดขึ้นหน้ากลับเหวี่ยงฟ้าจนเข้าไปกระแทกกับแจกัน
“เพล้ง !!”
แดนไปเบิกตากว้างทันทีหยุดต่อยต้นแล้วเดินเข้าไปหาฟ้า
“ไม่ต้องเข้ามา!!” ฟ้าพูดด้วยน้ำเสียงดัง เธอเจ็บ เจ็บมือไปหมด มือเธอมีเลือดไหลเต็มไปหมดเพราะฟาดกับแจกัน แต่แผลที่มือกับเจ็บน้อยกว่าแผลที่ใจ
“ฟ้า พี่...” แดนไทเสียงอ่อยทันที
ขนมที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่รีบเข้าไปประคองฟ้าพร้อมเพื่อนของฟ้าทันที
“เป็นไงบ้างฟ้า” แก้มรีบถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วง
แต่ฟ้ากลับไปไม่สนใจมองแดนไทด้วยสายตาผิดหวัง
“พี่แดนทำแบบนี้ทำไม !!”
“มึงมาต่อยกูทำไม!!” ต้นที่เงียบมานานถามขึ้น สีหน้าต้นนิ่งอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขาเช็ดเลือดที่มุมปากแล้วมองแดนไท
“หึ ไม่น่าจะมาถามกูนิ แอบกินกันไปถึงไหนแล้วละ หน้าไม่อาย!!”
แดนไทพูดจบคนที่กำลังสนใจเหตุการณ์ซุบซิบกันทันที ขนมได้ยินแบบนั้นรีบฝากฟ้ากับเพื่อนและรีบเดินไปหาต้นทันที
“มึงพูดอะไร กูกับน้องฟ้านี่นะ!!” ต้นขึ้นเสียงบ้างหลังจากทนมานาน
“ใช่ หลังจากเมื่อวานกินปิ้งย่างกันเสร็จ คงไปกินกันถึงหอกันอย่างมีความสุขละสิ” แดนไทพูดด้วยน้ำเสียงโกรธจัด สีหน้าแววตาเข้าแดงกล่ำไปหมด เขารู้สึกทั้งโกรธ เสียใจ ปนกันไปหมด เมื่อวานเขาขับรถจะมาเคลียร์กับฟ้าที่ห้องแต่กลับเห็นอีกฝ่ายลงจากรถต้น เป็นการยืนยันว่าทุกอย่างคือเรื่องจริง
ฟ้านิ่งไปทันที เขายืนร้องไห้น้ำตาไหล เขารู้เขาผิดที่โกหก แต่ไม่คิดว่าแดนไทจะเข้าใจผิดขนาดนี้ และไม่คิดว่าแดนไทจะดูถูกเขาขนาดนี้
“มันไม่ใช่อย่างที่มึงคิดนะ” ต้นพยายามแก้สถานการณ์
“อย่าพูดไปเลยพี่ต้น คนความคิดคิดได้แต่เรื่องต่ำๆ พูดไปก็เท่านั้น” ฟ้าประชดขึ้นมาทันที เขาเหนื่อยกับนิสัยโมโหร้าย เอาแต่ใจของแดนไทแล้ว
“กูคิดเรื่องต่ำๆเหรอ แล้วคนที่ทำเรื่องต่ำๆอย่างมึงละ” แดนไทโมโหกว่าเก่า ฟ้าที่ไม่เคยด่าเขากลับด่าเขาเพราะมัน “ใครต่ำกว่ากัน !!”
“เพี๊ยะ!!”
ฟ้าตบหน้าแดนไทเต็มแรง
“โอ๊ย !” ฟ้าจับมือทันทีที่ตบเสร็จ เขาลืมตัวไปว่ามือกำลังเจ็บอยู่
แดนไทเช็ดคราบเลือดที่เปื้อนแก้มทันที
“เมื่อวานมึงเข้าใจผิด กูไม่ได้ไปกับฟ้าสองคน ขนมก็ไปด้วย เราแค่ไปซื้อของกัน” ต้นพยายามอธิบายเมื่อเห็นว่าเรื่องมันไปกันใหญ่
“งั้นเหรอ แต่ฟ้าโกหกกูว่าไปซื้อของกับแก้ม แต่กูเจอแก้มที่ตลาด ถ้าบริสุทธิ์ใจจะโกหกกันทำไม!!” แดนไทพูดพร้อมมองฟ้าด้วยแววตาที่เสียใจ ผิดหวัง เขาตาแดงกล่ำไปหมด
“....” ฟ้านิ่งเงียบไปทันที “อึก ฟ้าขอโทษที่โกหก แต่มันไม่ใช่อย่างที่พี่แดนคิด อึก” ฟ้าพูดพร้อมน้ำตาไหลโฮ เธอรู้เธอผิด แต่เธอไม่คิดว่าเรื่องมันจะบานปลายขนาดนี้
“มันสายไปแล้วฟ้า” แดนไทพูดจบหันมาจ้องขนมที่ยืนนิ่งข้างต้น
“มึงไปด้วยจริงมั้ย!” ขนมสะดุ้งทันที เขาพยักหน้ารัวๆก่อนตอบ
“ไปจริงๆ ไม่เชื่อพี่แดนไปถามพนักงานที่ร้านปิ้งย่างก็ได้” ขนมพูดขึ้น สถานการณ์โยรอบมีแต่คนกำลังวิเคราะห์กันไปต่างๆนาๆ
“พี่แดนรู้ได้ไงว่า พวกเราไปกินปิ้งย่างกัน ละทำไมเห็นแค่สองคน” ขนมพูดขึ้นด้วยแววตาสงสัย แต่เขากลับแอบยิ้มอยู่ในใจ
“นั้นดิ มึงรู้ได้ไง” ต้นพูดขึ้น
“กูจะรู้มายังไงก็ไม่ใช่เรื่องของมึง” แดนไทปฏิเสธขึ้น ขนมยิ้มนิดหน่อยอย่างสะใจ เขาว่าแล้วคนอย่างแดนไทไม่คิดจะตามหาหรอก คงโกรธหน้ามืดตามัว ผู้ชายแบบนี้ควบคุมง่าย
“กูรู้แค่ฟ้าโกหกกู และไปกับมึงแค่นั้น” แดนไทพูดขึ้นอย่างไร้เหตุผล ก่อนจะหันไปหาฟ้าละพูดต่อ “พี่คิดว่าพี่รู้จักฟ้าดี แต่จริงๆแล้วพี่อาจคิดผิด”
แดนไทพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าจนรู้สึกได้ แววตาที่แข็งกร้าวดูอ่อนลงและเสียใจอย่างเห็นได้ชัด
“ฟ้าก็คิดว่าฟ้าอาจรู้จักพี่ดี แต่จริงๆเราสองคนอาจจะไม่เคยรู้จักกันเลยด้วยซ้ำ” ฟ้าสวนกลับทันที ฟ้าพูดด้วยเสียงเสียใจ น้อยใจ ประชดประชัน
“หึ” แดนไทไม่พูดอะไรต่อก่อนจะรีบเดินออกไปทันทีจนเพื่อนอีกสองคนต้องรีบวิ่งตาม
________________________________________________________________________
มาแล้วครับ ใกล้จุดแตกหักแล้ว
ขอขอบคุณคุณ Freja มากนะครับที่แนะนำเรื่องสรรพนามของฟ้า คนเขียนไม่เคยเขียนนิยายที่ผู้หญิงบทเด่นแบบนี้มาก่อนเลยไม่รู้ ขอบคุณครับ
ใครมีอะไรแนะนำติชมได้นะครับ ชอบฟัง
ชอบคุณทุกคนที่อ่านและคอมเม้นต์ ครับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
