ว๊ากกกกก ดีใจมากกับการกลับมาของนักเขียน รอเรื่องใหม่แบบใจจดใจจ่อทุกวันเลยค่ะ
พอเห็นมาเปิดเรื่องใหม่แล้วกรีดร้องไปหลายรอบเลย
พยายามจะดองเอาไว้หลายๆตอนแล้วค่อยกลับมาอ่านทีเดียวจบ
แต่สุดท้ายก็อดใจไม่ไหว ต้องเข้ามาอ่านจนได้ พออ่านแล้วก็ติดเลย
สนุกมากจริงๆค่ะ ที่สำคัญคือ...บวกเป็ดให้ทุกตอนเลยเน้อ
ความรู้สึกแรกและปัจจุบันที่มีให้จันทร์จ้าวคือ...นี่มันจอมขวัญเมื่อครั้งอดีตกาลชัดๆ
แต่เห็นนักเขียนยืนยันอย่างหนักแน่นแล้วว่าเหมือนถ้วยฟูมากกว่าเราก็ไม่ขัดศรัทธา
เพราะไม่ว่าจะถ้วยฟูหรือจอมขวัญก็เอาแต่ใจทั้งคู่ ต้องถูกปราบพยศให้หมด
จริงๆตอนแรกก็นึกเอ็นดูจันทร์นะ คือออกแนวดื้อๆน่าปราบ น่าทำโทษ
แต่ตอนหลังๆที่ช่างปากไม่ตรงกับใจพร้อมด้วยพฤติกรรมกระฟัดกระเฟียดที่ทำให้หมอแล้ว ฮึ่ม
มันน่าจับมาตีก้นให้เข็ดให้จำจะได้ไม่กล้าทำท่าทางแบบนี้อีก
ตอนทำเมินทำไม่สนใจใส่หมอก็ออกจะดูเก่งกล้าดี แต่ไหงพอหมอเค้าหายไปจริงๆ
มาหนนี้กลับซึมไม่พูดไม่จาทำตัวปลีกวิเวกไปได้ แบบนี้ไม่เรียกว่าเก่งจริงนะคะจันทร์จ้าว
คุณแม่ก็อดจะสงสารหนูไม่ได้ อยากเข้าไปปลอบอยู่หรอก
แต่ติดตรงหนูเองก็ควรจะได้รับการลงโทษซะบ้าง คราวหลังจะได้เลิกดื้อเลิกพยศกับหมอเขาสักที
ตั้งแต่ตอนแรกยันตอนล่าสุดก็เห็นแต่จันทร์จ้าวนี่แหละเอาเปรียบหมออยู่ฝ่ายเดียว
หมอก็ยอมลงให้ตลอดทั้งที่บางครั้งแล้วหมอไม่ได้ทำผิดอะไรเลย เมื่อไหร่จะคืนความสุขให้หมอสักที..เรารออยู่
แต่เอาจริงๆแล้วถึงจะได้คุณพงศ์เข้ามาช่วยเบิกเนตรเบิกทางเบิกหัวใจให้
ยังไงทั้งหมอทั้งจันทร์ก็ต้องคิดถึงเรื่องจารีตประเพณีอีก ต้องมองสังคม มองคนรอบข้างอีก
ดูอุปสรรคคราวนี้ใหญ่หลวงยิ่งนัก จะแก้ปัญหากันได้ด้วยวิธีไหน และใครจะเข้ามาช่วย
คุณพงศ์จะเป็นคนมาช่วยเหมือนครั้งของพี่อาทิตย์กับคุณพิมอีกไหม นี่ก็ลุ้นอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน
และก็เป็นเรื่องที่ต้องยอมรับจริงๆว่าตัวละครช่างครบครันและเยอะมากกว่าเรื่องของจอมขวัญหลายเท่า
แต่ทุกคนก็มีเอกลักษณ์เด่นจนจำได้หมด ไม่มีสับสน ขอยกความดีความชอบให้นักเขียนค่ะ *ปรบมือ
จริงๆยังมีอะไรอีกมากที่อยากพูดอยากบอกกับทุกตัวละครของเรื่องนี้
แต่ก็ไม่รู้จะพูดจะบอกอะไรดี เอาเป็นว่าปลื้มปริ่มกับเรื่องนี้มากจริงๆค่ะ
เราจะรอคอยตอนต่อไปในเร็ววันนะคะ พร้อมเก็บเงินรอรูปเล่มที่สวยงามของเรื่องนี้ด้วยค่ะ ฮ่าๆๆๆ
จุกพลุ