หัวข้อ: - - OMG! หมดกัน..มันเอาผมเป็นเมีย - - ตอนที่40 (END) P.54 >Up.15/04/14<

[hembetaro]

ไรว้าาาาา...พี่เขียนแมร่งงงง 

[mild-dy]

 
สงสารน้องเว้ย

[@Lucifer_Prince@]

ค้างอ่ะพี่แนน  สมมันน้องเหนือ  แก้เผ็ดไปเลยพี่เขียน

[snowboxs]

อืมมมม พี่เขียนใจร้ายอ่ะ เหนือเพิ่งจะพลาดครั้งแรกเอง (หรือเปล่า)
เอ๊ะหรือว่ามันเป็นแผนล่อเสือออกจากถ้ำ (ที่นอน) ได้ผลเลยนะ

[rmlab]

อะไร!!! ถึงเหนือจะงี่เง่า แต่ว่าพี่เขียนก็ไม่ค่อยเอาใจเท่าใหร่นะ

[aoihimeko]

ตอนนี้ไม่รู้จะว่าไงดี ทั้งพี่เขียนทั้งเหนือเลย

หวังว่าน้องขับรถไปคงไม่มีอะไรนะ

หรือถ้าไปถึงคงไม่มีอะไรให้น้องเข้าใจผิดอีก

เราเพิ่งจากเรื่องดราม่ามาหมาดๆไม่อยากให้เหนือเศร้าอีก

[HanATarO]

เห็นชามมาม่ามารอแล้วเนี่ย

[thanza1970]

มาเวอร์ชั่นเศร้าซะงั้น

 

[Apple_matinie]

ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

น่ารักกันจางงงเลยยยน๊าาา

[nokkasaa]

มาถึงก็มาม่าชามโตเลย

แต่พี่เขียนก็อดทนดีเนอะ ไม่โทรตั้งแต่สิบนาทีแล้ว

เต็มที่ก็ครึ่งชั่วโมงอะ

กว่าจะรักกันได้ กว่าจะได้คบกัน มันก็ไม่ง่ายนะเอ้อ

แอบมีแผนอะไรในใจรึเปล่า

[หมูกระต่าย]

โคตรเจ็บเลยแบบนี้

[sukaz]

อ้าว!!!!~
เหยดเปียก ดารม่าซ่ะงั้น

 

[tookta]

ขอบคุณจ้า

แหม๋ !!! นายพี่เขียนทำแบบนี้ได้ไง
หึหึหึ น้องเหนือไม่ต้องไปสนใจหรอก
หาใหม่เล้ย แล้วนายพี่เขียนมันจะหนาว
จะได้รู้กันไป ใครจะเจ็บกว่ากัน ฮ่าฮ่าฮ่า

[GhostWr!ter]

เพิ่งเข้ามาอ่านนิยายของคุณแนนเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกและก็กำลังจะตามอ่านเรื่องอื่นๆต่อไปจ้า
สนุกมากๆเลย ตอนแรกอ่านๆไปรู้สึกว่า..เฮียเขียนแกเป็นพวกหล่อนิ่งแต่หื่นจัดอ่ะนะ ชอบๆ
ส่วนน้องเหนือ ต้องบอกว่า..เหนือจริง เหนือความคาดหมาย บทจะแรด ขี้งอน He จัดเด็ม!!(เห็นตอนแรกบอกว่าแมนสุดๆ)
ส่วนคู่ของ ริวกับวิสกี้ ก็สนุก ฮาดีนะคู่นี้ ริวก็กวนประสาทแต่ขี้อ้อน(ตีน) ส่วนวิสกี้ก็โหดแอบน่ารักนะ
อุบ๊ะ!! มาถึงตรงนี้ เฮียเขียนโกรธ(งอน?)แล้ว น้องเหนือจะทำยังไงต่อไปหนอ รอลุ้นต่อไปจ้า
เป็นกำลังใจให้คนแต่งและขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆมาให้ได้อ่านนะจ๊ะ
ขอเป็น FC ของคุณแนนด้วยคน อิอิ
 
้

[tuktik_narak]

ตอนที่ 35

   ผมตรงดิ่งมาที่คอนโดของพี่เขียน คอนโดที่ผมแสนจะคุ้นเคยแต่ตอนนี้ตึกสูงตรงหน้า ผมกลับมองเห็นไม่ชัดเพราะน้ำตาที่มันเปื้อนทั่วดวงตาของผม หลังจากโดนมันวางสายใส่ ใจผมก็ลอยมาที่นี่ มือ ขา เท้า ทำงานได้อย่างรวดเร็ว เหยียบคันเร่งได้เป็นเหยียบ เบรกไม่จำเป็นก็ปล่อยไป

   ผมมาถึงแล้วจอดรถข้างๆรถของมันเป็นที่ประจำเวลาผมขับรถมาเอง ใจผมเต้นตึกตักเร็วผิดปกติ ผมยังร้องไห้ไม่หยุด ใช่! ผมรู้ตัวดีว่าผมมันงี่เง่าเอาแต่ใจ พี่เขียนไม่เหมือนพี่ริวที่ยอมวิสกี้ได้ทุกอย่าง แต่ผมก็ไม่ได้คิดจะทำตัวเหมือนวิสกี้นะ ครั้งนี้ผมรู้ว่าผมผิดที่ละเลย ทั้งๆที่พี่มันอุตส่าห์แบ่งเวลาที่มีอยู่น้อยนิดมาให้ผม แต่ผมที่เป็นคนทิ้งมันเองกับมือ แต่มันก็ไม่ควรตัดสายผมทิ้งแบบนี้ไม่ใช่เหรอ

   สมองของผมกำลังคิดมากยิ่งมาทะเลาะกันในช่วงที่พี่เขียนเนื้อหอมมีเด็กๆมารุมตอมผมก็ยิ่งใจเสีย ผมลองคิดเล่นๆว่าถ้าผมไม่มีพี่เขียนผมจะอยู่ได้ไหม ผมตอบได้เลยทันทีว่า ... ผมอยู่ไม่ได้ มันเดินเข้ามาในชีวิตผม เปลี่ยนแปลงทุกอย่างจนผมไม่เหลือความเป็นตัวเอง และถ้าสุดท้ายมันทิ้งผมไปผมจะกลับไปใช้ชีวิตเหมือนอย่างตอนที่ไม่เคยมีมันได้ยังไง

   “สวัสดีครับคุณเหนือ” ผมก้าวเท้าผ่านพี่รปภ.คนใจดี เขากล่าวทักทาย แต่ตอนนี้ผมไม่มีกระจิตกระใจจะตอบหรือทักทายใครทั้งสิ้น ผมเดินผ่านมาโดยที่ไม่ได้หันกลับไปมอง รู้ว่ามารยาทแย่ แต่ใจผมมันลอยขึ้นลิฟท์ไปถึงชั้นเจ็ดแล้วครับ

   ก็อกๆๆๆ

   ผมเคาะประตูสองสามครั้ง ยืนกุมมือกันหน้าประตูห้องที่แสนจะคุ้นเคย ผ่านไปเกือบนาทีไร้เสียงตอบรับใดๆ ผมยืนสะอื้นใจเสียไปแล้วครึ่งนึง เอาใหม่เคาะไม่ได้ยินก็กดออดหน้าประตูเอา ก่อนหน้านี้มันเคยบอกว่าถ้าไม่จำเป็นอย่ากดออด เพราะมันไม่ชอบ เพราะออดที่นี่เป็นแบบกดครั้งเดียวแต่ดังไปสามชั่วโมง มันน่ารำคาญ แต่ครั้งนี้ผมขอถือวิสาสะกดรัวอยู่หลายที แต่ผ่านไปจนน้ำตาล็อตใหม่มันไหลออกมาก็ยังไม่มีใครมาเปิดประตูให้อยู่ดี

   “ฮืออ... ปังๆๆๆๆ...พี่เขียน....ฮึกๆ....ปังๆๆๆ...เปิดนะ...เปิดเซ่!” ผมทุบประตูรัวๆไม่กลัวมือเจ็บ เพราะความเจ็บที่สุดของผมตอนนี้ไม่ใช่ที่ร่างกายแต่เป็นหัวใจข้างใน ผมกำลังคิดมาก คิดในสิ่งที่ทำให้ตัวเองเจ็บปวดที่สุดอยู่ ยิ่งคิดเท่าไหร่ผมก็ยิ่งต้องการให้มันเปิดประตูให้ผมเร็วขึ้นเท่านั้น

   “ปังๆๆๆๆๆ.... ฮือออออ” ผมเคาะรัวด้วยมือทั้งสองข้างนานหลายนาที ..........เงียบไม่มีอะไรเกิดขึ้นเหมือนเมื่อสิบนาทีก่อนหน้านี้

   ผมทรุดนั่งลงที่หน้าประตูห้องของมันกอดเข่าตัวเองร้องไห้อย่างคนหมดแรง ผมไม่รู้ว่าการผิดนัดมันครั้งนี้จะทำให้มันโกรธถึงกลับหลบหน้าไม่อยากเจอผมอีก ผมไม่รู้จริงๆว่าผมทำผิดร้ายแรงขนาดที่มันไม่ยอมให้ผมได้เจอหน้ามันเลยหรือ ผมรู้ว่ามันอยู่ข้างในนั้นผมรู้ แต่มันคงเกลียดผมแล้วใช่ไหม

   แกร๊ก!

   “พี่เขียน....” ผมสะดุ้งตัวโยนเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูดังขึ้นจากข้างหลัง ผมครางเรียกชื่อพี่มันเบาๆเหมือนอยากจะเรียกให้เจ้าของชื่อได้รับรู้ว่าผมมาอยู่ตรงนี้

   มีเพียงประตูที่เปิดออกไร้ร่าง ไร้เงาคน ผมยืนมองประตูไม้สีเข้มอยู่นานจึงตัดสินใจผลักประตูเพื่อเดินเข้าไป

   “ฮึกๆ”

   ห้องสีเข้มโทนดาร์กที่ดูเป็นระเบียบเกินกว่าจะเป็นห้องของชายโสดยังคงอยู่ในสภาพเดิมเหมือนครั้งล่าสุดที่ผมมานอน ผมเดินเตาะแตะเข้าไปข้างในเห็นแผ่นหลังของพี่เขียนพี่มันกำลังยืนมองออกไปที่กระจกใส วิวกรุงเทพสะท้อนผ่านเข้ามาแต่มันกลับไม่ได้ดึงดูดผมสักเท่าไหร่

   สายตาของผมมองไปที่พี่มันที่เดียว โฟกัสของผมคือแผ่นหลังกว้างที่ผมจำได้แม่น เสื้อผ้าที่พี่มันไม่ค่อยได้ใส่แต่ตอนนี้กลับสวมอยู่บนร่างสมส่วนของพี่เขียน เสื้อเชิ้ตสีกรมแขนยาวแต่พับขึ้นมาจนถึงข้อศอกถูกทับในกางเกงสีครีมอมน้ำตาลอ่อนๆที่ถูกพับขาขึ้นมาประมาณกลางหน้าแข้ง ผมยาวของพี่เขียนที่ผมชอบจับ ชอบลูบถูกมัดหลวมๆด้วยหนังยางของผู้หญิงสีดำ ดูจากการแต่งตัวของพี่มันเดาได้ไม่ยากเลยครับว่ามันแต่งไปไหนมา และแต่งเพื่อจะไปกับใคร

   ผมเบะปากอย่างรู้สึกผิด ยิ่งเห็นมันทำขนาดนี้เพื่อผมผมก็ยิ่งเจ็บที่ทำร้ายความรู้สึกของมัน ผมเคยขอร้องมันเล่นๆว่าเดทสักครั้งนึงของเราผมอยากให้พี่มันแต่งตัวเหมือนพระเอกละครเรื่องหนึ่งซึ่งดังมาก มันไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ แต่มันเคยพูดว่า

‘แค่แต่งตัวมันสำคัญกับเดทยังไง’ ตอนนั้นผมไม่รู้หรอกครับรู้แค่ว่าอยากเห็นพี่มันแต่ง ผมเลยพูดเอาแต่ใจไปพอประมาณอยู่

   จนมาครั้งนี้สิ่งที่ผมอยากได้ พี่เขียนมันก็ยอมทำให้ ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าการที่ทำอะไรสักอย่างให้คนที่เรารักได้ประทับใจเนี่ยไม่ว่าจะเรื่องเล็กน้อยหรือเรื่องใหญ่ทุกเรื่องคือเรื่องสำคัญทั้งนั้น แต่ในขณะเดียวกันผมก็ได้รู้แล้วว่าการที่ผมทำลายความสำคัญของมันด้วยมือของผมนั้นมันสามารถทำให้ผมเจ็บปวดถึงขนาดนี้

   “พี่เขียน....” ผมเอ่ยปากเรียกหลังจากที่ยืนเงียบอยู่พักใหญ่

   “หืม” ผมใจชื้นที่อย่างน้อยมันยังตอบรับผมกลับมา

   “ขอโทษ...ฮึกๆ....ที่ลืมนัดสำคัญ” ผมพูดในสิ่งที่ใจคิด

   “อืม” ผมยิ่งเบะปากเมื่อพี่มันตอบกลับมาเพียงคำสั้นๆ

   ผมเดินเข้าไปหา ยิ่งเห็นหลังพี่มันใกล้ๆใจผมยิ่งหวิว คำพูดทุกคำเริ่มติดคอ

   “เฮ้อ” พี่มันถอนหายใจออกมาครั้งหนึ่ง ผมก้มหน้ามองมือ

   พอได้มองชัดๆถึงเห็นว่ามือผมบวมแดงจากแรงทุบประตูเมื่อสักครู่นี้ แต่ทำไมนะผมถึงไม่รู้สึกเจ็บเลย

   “ฮึกๆๆ......” ผมสะอื้นพยายามกลั้นเสียงไม่ให้ดังจนน่ารำคาญ ผมกลัวพี่เขียนรำคาญแล้วจะทิ้งผม

   “ร้องไห้ทำไม” พี่มันถาม ผมส่ายหัวรัวๆทั้งๆที่ยังก้มหน้ามองมือตัวเองอยู่ รู้ว่าพี่มันคงไม่เห็นแต่ผมพูดไม่ออกอ่ะครับ

   “…………………” เงียบคือคำตอบตอนนี้

   พอผมเงียบพี่เขียนเองก็เงียบ ผมยังก้มหน้าต่อไปยังไม่คิดจะเงยตอนนี้จนเงาของใครบางคนทาบทับลงมาตรงหน้าของผมมันบังคับให้ผมต้องเงยขึ้นมอง

   กึก!

   สายตาของเราทั้งคู่สบกันอย่างพอดี แต่ผมเห็นแววตาของมันที่สลดและเสียใจมองมาที่ผม ปากผมสั่นอยากจะพูดแต่พูดอะไรไม่ออก ไอร้อนจากร่างของมันลอยออกมากระทบกับผม เรายืนใกล้กันขนาดนี้ แต่ทำไมรู้สึกเหมือนว่าเราห่างไกลกันเหลือเกิน

   “มึงรู้ไหมทำไมกูถึงแต่งตัวแบบนี้” มันเปิดฉากถามคำถามขึ้นมา

   “……………….”ผมส่ายหัวแต่จริงๆก็พอรู้คำตอบอยู่แล้ว

   “เพราะคนที่กูรักมากเขาเคยขอให้กูแต่งไปเดทกับเขา” มันพูดเสียงราบเรียบ ไม่มีโมโหหรือไม่พอใจใดๆ สายตาของมันจากที่สั่นไหวก็นิ่งสนิทมองตรงมาที่ผมเหมือนคนไม่มีความรู้สึกจนผมสะท้านกับประโยคนั้นของมัน

   “ฮึกๆ” ผมร้องไห้อีกแล้ว ขี้แยเนอะว่าไหมแต่ผมห้ามมันไม่ได้ ยิ่งมันพูดเท่าไหร่ผมก็ยิ่งเสียใจเท่านั้น

   “ในความคิดกู เรื่องพวกนี้คือเรื่องไร้สาระ ปัญญาอ่อน แต่เพียงแค่คนที่กูรักขอ ถ้ากูทำได้กูก็จะทำให้” ผมเริ่มกัดปากที่สั่นระริกของตัวเอง

   “มันอาจจะดูไร้สาระที่กูโกรธอย่างไม่มีเหตุผล แต่จริงๆกูมีเหตุผลของกูนั่นก็คือ คนที่ผิดนัดกูมันดันเป็นมึง เหนือ........คนที่กูรักมากกว่าชีวิตตัวเอง เหตุผลของกูมีแค่นี้แหละถ้ามันดูน้อยไป กูก็ขอโทษด้วยละกัน ที่กูดันเสียความรู้สึกด้วยเหตุผลปัญญาอ่อน”

   หมับ!

   ทันทีที่มันพูดจบผมก็โผเข้ากอดมันด้วยแรงทั้งหมดที่เหลือ ไม่สนใจว่าจะถูกผลักออกหรือเปล่า ผมรู้เพียงแค่ว่าผมอยากกอดมันเหลือเกิน

   “ฮือออ.... ขอโทษนะพี่เขียน...ฮึกๆ....ขอโทษ....” ผมกอดรัดพี่มันแน่นจนตัวเองหายใจไม่คล่อง ไม่มีการกอดตอบแต่ก็ไม่มีการผลักไส

   “รู้ไหมนัดครั้งนี้มันสำคัญกับกูยังไง” พี่มันถามต่อ ผมก็ยังคงส่ายหัวไปมากับอกแข็งๆของพี่เขียน

   “....................”

   “มันมีความสำคัญกับกูมากนะ มึงรู้หรือเปล่า” ผมไม่รู้ ผมไม่รู้เลยผมคิดแค่ว่า เดทก็คือเดทช้านิดช้ามากก็ไม่ควรทำให้ผมใจเสียขนาดนี้

   “ขอโทษนะพี่เขียน....ฮึกๆ...กูขอโทษยกโทษให้กูนะ ฮือๆๆๆ” ผมพูดได้แค่คำเดียวคือขอโทษ ผมไม่รู้ว่าเรื่องสำคัญที่ว่าคือเรื่องอะไร แต่พอมาถึงจุดนี้แล้วคิดดูดีๆมันคงต้องเป็นเรื่องที่สำคัญมากแน่นอน

   นี่ผมผิดนัดในวันที่มันสำคัญกับพี่เขียนเหรอเนี่ย

   หมับ!

   ผมยังไม่ได้รับคำตอบ แต่สิ่งที่ได้รับคืออ้อมกอดที่แสนจะอบอุ่นจากพี่มันถูกส่งกลับคืนมาให้ผมแล้ว พี่มันยกมือกอดผมด้วยแขนแข็งแรงทั้งสองข้าง ผมเบียดหน้าลงกับอกของพี่เขียนให้แนบแน่นมากขึ้น

   สัมผัสอุ่นชื้นถูกแนบลงมาที่ขมับของผม ผมอุ่นใจแล้วว่าอย่างน้อยทุกอย่างที่ผมเคยได้รับพี่มันยังคงให้ผมและยังไม่ได้เอากลับคืนไป เป็นเวลานานที่เรากอดกันโดยไร้ซึ่งคำพูด จนเมื่อพี่มันกอดจนพอใจก็พูดขึ้นจนทำให้ผมต้องขมวดคิ้ว ......

   “กูแค่อยากให้มึงได้เจอกับครอบครัวของกูก็เท่านั้น”

   “!!!!!!” ผมตะลึงเงยหน้าขึ้นมองพี่มันอย่างรวดเร็ว เห็นรอยยิ้มน้อยๆปรากฏขึ้นที่ดวงตาและริมฝีปากแทนอาการเฉยเมยก่อนหน้านี้

และเพียงไม่นานเสียงประตูห้องนอนของพี่มันก็ถูกเปิดออกด้วยมือของบุคคลที่สาม

“นะ....นี่....มัน.....”



50%


นักเขียนขอเม้าาาา

ขอสต๊อปปป ไว้ที่เท่านี้ก่อน

เดี๋ยวมาต่อเพิ่มให้นะจ๊ะนะ

[maytarapat]

นี่มัน......ใครอ่ะ ???
ลุ้นนนนนตัวโก่งงงงง

[sukaz]

เหยดเป็ด

 

[@Lucifer_Prince@]

สำนึกได้ก็ดีแล้วเหนือ  แต่ว่านี่มันคือใครบ้างล่ะนั่น??

[Zelsy]

เกือบร้องไห้ตามน้องเหนืออะ แต่อิพี่เขียนมันทำเซอไพรส์
ไงล่ะ ฟีลค้างมาเต็ม

[rmlab]

ลุ้นว่าจะเป็นใคร

[fc_fic]

... ใครมา....

[หมูกระต่าย]

โหย

พี่เขียนอ่ะเล่นเอาคนอ่านใจแป้วหมด

[mild-dy]

เห้ย คนนั้นใครอ่ะ????
พี่เขียนทำเอาใจเสียไปเลย

[snowboxs]

พี่เขียนจริงจังกับเหนือมากนะ
ให้อภัยก็ได้ที่น้อยใจจนทำเหนือร้องไห้
ว่าแต่บุคคลที่สาม คนนั้นคือใคร รอลุ้นที่เหลือ

[Apple_matinie]

 

[newyniniw]

ยังไง ใคร อะไรอ้าาาาาาาาา
 

[a-o-pai]

ค้างอย่างแรงๆๆๆๆๆๆ

[liza sarin]

 

[yowyow]

 

[jbook]

  เพ่งกระแสจิต
รอตอนต่อไป ! >< ขอบคุณค่ะ><