27 สิงหาคม 2551
ตีสี่กว่าๆ
เขา..
เขา: ฮัลโหล นอนหรือยัง
ผม: อ่านหนังสือ แล้วนี่ทำไมยังไม่นอน
เขา: ทำงาน งานเยอะมาก
ผม: สู้ๆ ละกัน
เขา: ไปหาได้ป่าว
ผม: ไมอะ รีบๆ ทำงานรีบๆ นอน
เขา: อยากกินโจ๊กสามย่าน อยากนอนกอด
ผม: อืม เอาไงดี
เขา: พูดไปงั้นแหละ ไม่กินหรอกอ้วน แต่ที่ว่าอยากกอดยังอยากอยู่นะ
ผม: โชกุนอยู่ที่ห้องป่าว (ตุ๊กตาสีแดงๆ ตัวแปลกๆ )
เขา: อยู่
ผม: กอดโชกุนไปก่อนแล้วกันนะ
เขา: คร้าบบบ อย่านอนดึกล่ะ
ผม: เช่นกัน
สงสัยเหมือนกัน ว่าทำไมช่วงนี้ถึงเรียนหนักเพียงนี้ เพื่อนตัวดีจะเป็นไงมั่งนะ
กดโทรศัพท์หาแล้วกัน
เพื่อน..
ผม: ทำไรอยู่มึง
เพื่อน: นอน
ผม: มึงไม่อ่านหนังสือเหรอ
เพื่อน: ไม่อ่าน ไม่ชอบ
ผม: พูดงี้ได้ไง เดี๋ยวก็สอบตก
เพื่อน: ตกก็ซ่อม
ผม: สัดเดี๋ยวก็รีไทร์
เพื่อน: ไม่ต้องเป็นห่วงกู กูสบายดี
ผม: มึงเพี้ยนละ
เพื่อน: ล้อเล่นน่ะ กูเพิ่งเลิกอ่านเมื่อกี้เอง มึนๆ
ผม: เมื่อกี้นี่เมื่อไหร่ว่ะ
เพื่อน: หลังจากที่โทรปลุกมึงไม่เท่าไหร่
ผม: สัด
จะรอดไหมนะเพื่อนเรา
น่าจะมีสักวิชาที่มันได้ MIN จะได้สำนึกเสียที แม่งคาบมีนๆ ตลอด
กลับมาห่วงตัวเองดีกว่าไหม?
อิอิ
ขำขำ
เที่ยง..
เพื่อน..
เพื่อน: สัด!
ผม: เป็นเหี้ยไรวะ
เพื่อน: ไข่ดาวตกพื้น เหี้ยเอ้ย มึงเอากระดาษมาแผ่นนึงเร็ว
ผม: สมน้ำหน้า
เพื่อน: โห มีผัดกะเพรา ไม่มีไข่ดาว คงจะสูญสิ้นชีวิตแล้วคราวนี้
ผม: เวอร์แล้วมึง
เพื่อน หยิบไข่ดาวตกพื้นใส่บนกระดาษขาว
เพื่อน: ถ้าไข่ดาวที่ตกพื้นแล้ว มึงจะแดกอยู่ไหมวะ
ผม: ไม่
เพื่อน: แล้วมึงว่ากูจะแดกไหม
ผม: สัด ทุเรศว่ะ กินของตกพื้น
เพื่อน: สัด กูไม่กินหรอก แต่เสียดายว่ะ เอาเหอะ เอาใส่ถุงกลับบ้านดีกว่า
ผม: มึงจะเอาไปล้างน้ำแล้วกินกับข้าวเย็นหรือไง
เพื่อน: ประมาณนั้น
ผม: สัด
เพื่อน: ล้อเล่นน่า กูจะเอาไปให้หมาแถวบ้านกิน แม่งผอมหยั่งกะยีราฟ
เพื่อน(อีกคน): ยีราฟเหี้ยไรมึง
เพื่อน: เออประมาณนั้นแหละ เห็นยีราฟมันตัวผอมๆ
ผม: มั่วสัด
เพื่อน: หึหึ
ผม: เป็นเหี้ยไร
เพื่อน: เออพวกมึง กูมีไรจะบอก เหี้ยเดฟ มีแฟนแล้วนะเว้ย
ผม: สัด
เพื่อน(อีกคน): จริงดิ
เพื่อน: ป่าว ล้อเล่น แต่กูว่าใครเป็นแฟนมันแม่งโคตรน่าสงสารเลย
เพื่อน(อีกคน): กูว่าใครเป็นแฟนมึง แม่งน่าสงสารกว่าอีก
ผม: เออ
ถูกไหมครับ?
อิอิ
ตอนบ่าย
แฟนผมไม่สบายนิดหน่อย เห็นว่ากินยาแล้วนอนอยู่ที่ไหนสักแห่งในคณะ
เด็ก 'ถาปัตย์ก็แบบนี้ กินนอนในคณะหยั่งกับบ้านตัวเอง
เอาเหอะครับ อย่าลืมบ้านตัวเองแล้วกัน
ตอนเย็น
เสียงกลับใส่แป๋ว
เขา..
เขา: อยู่ไหนเนี่ย
ผม: มหา'ลัย
เขา: อยากกินพิซซ่า
ผม: กินไรที่มีประโยชน์หน่อยดิ
เขา: คร้าบบบบ กินหมูปิ้งหน้าคณะก็ได้ ไว้เดี๋ยวโทรหานะ
ผม: แล้วมันขายเหรอ
เขา: ไม่รู้เหมือนกัน
ขอให้อิ่มนะครับ
กลางคืน
พี่ชาย..
พี่ชาย: ไงไอ้ตี๋ ของที่ให้ซื้อ ได้ยัง
ผม: ยังไม่มีเวลาเลย
พี่ชาย: สัด นานแล้วนะมึง
ผม: เออ เดี๋ยวจะหาเวลาว่างไปหาดูให้ เรียนก็หนัก ยังจะมากวนใจ
พี่ชาย: เสียใจนะเนี่ย ว่าพี่กวนใจเนี่ย
ผม: เออ ก็มันจริงนี่หว่า
พี่ชาย: พรุ่งนี้ได้ป่าว
ผม: ไม่รู้เลย ไม่รู้ว่าว่างหรือป่าว
พี่ชาย: เออ ให้ไวแล้วกัน นึกว่าลืมไปแล้ว
ผม: ที่จริงก็ลืมแล้วแหละ ดีที่โทรมาเตือน
พี่ชาย: สัด ไอ้น้องทรพี
ผม: เออ ว่าเข้าไป น้องนะเว้ย
พี่ชาย: เร็วๆ แล้วกัน
ผม: คร้าบบบบบบบบ
เป็นพี่ชายที่ชอบหาเรื่องยุ่งมาใส่ชีวิตเสียจริง
ค่ำมานานแล้ว ได้เวลาอ่านหนังสือเสียที
หนักเชียวช่วงนี้
สี่ทุ่ม
เพื่อน..
เพื่อน: ฝันดีนะมึง
ผม: อย่าบอกว่าจะนอนแล้ว
เพื่อน: เออ
ผม: สรุปอยากโดนรีไทร์จริงๆ เหรอวะ
เพื่อน: ไม่เอากูไม่อยากอ่านหนังสือแล้ว กูเหนื่อย
ผม: เป็นเหี้ยไร
เพื่อน: เหนื่อยใจรักคนมีแฟน
ผม: เออ
เพื่อน: ฮะฮะฮะ
ที่จริงแล้วมันจะตื่นขึ้นมาอ่านตอนดึกๆ นิสัยมันก็งี้แหละครับ ถ้าตื่นขึ้นมาอ่านก็โอเค แต่ถ้าหลับสนิท เลยไปอีกเช้าหนึ่ง มันก็ให้กำลังใจตัวเองว่า ไม่เป็นไร พรุ่งนี้ยังมีอยู่
ก็คิดว่าขออย่าให้หลับเพลินแล้วกัน
แต่วันนี้
มีนัดกินโจ๊ก ตอนเช้ามืด
ครับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
