รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่สี่สิบสอง ( อวสาน )
“อะไรวะ ไหนว่าเคลียร์ใจกันได้แล้วไงวะ
ทำไมเมียมึงถึงได้ทำหน้าตาไม่รับแขกขนาดนี้”
ไอ้โอมกระซิบถามผมทันทีที่ผมเดินมาถึงโต๊ะที่พวกมันนั่งกันอยู่
โดยมีวินเดินหน้างอตามหลังมาอย่างไม่ค่อยจะเต็มใจนัก
ผมรอจนวินนั่งลงข้างผมเรียบร้อยแล้วจึงหันไปตอบพวกมันที่ดูจะหูผึ่งกันถ้วนหน้า
“อืม....ที่รักกูไม่รับใครทั้งนั้นว่ะ รับกูแค่...โอ๊ย”
กะจะเล่นมุขให้วินมันหายบึ้งตึง
ผมเลยโดนวินมันบิดตรงแขนอย่างแรง
“โอ๊ย...ที่รัก...เจ็บ...เจ็บแล้วคร้าบ....อูยยย”
ผมต้องยกแขนข้างนั้นตามติดแรงบิดของคนข้างๆที่ตอนนี้กำลังส่งยิ้มแสยะมาให้ผม
“แค่นี้บ่นเหรอ...นี่แน่ะๆๆๆ”
เนื้อที่แขนของผมโดนบิดจนจากเจ็บเป็นชา
แถมรอยแดงที่ได้รับยังมีรอยเล็บประดับประปราย
“ยอมแล้วคร้บ...ไม่เอาแล้วครับ...ไม่ล้อแล้ว”
ผมยกสองมือยอมแพ้เมื่อวินทำท่าจะเข้ามาซ้ำ
นับวันจะใช้กำลังกับผมมากขึ้นทุกทีแล้วเมียผมเนี่ย
“ชิส์”
วินเชิดหน้าแล้วสะบัดหน้างอๆของตัวเองไปทางอื่นที่ไม่มีผม
“ฮิ้วววว...ไอ้เขมกลัวเมียว่ะ”
“วิ๊ด...วิ้ว.....เสือถอดเล็บแล้วเหรอวะมึง”
“ดีแล้ววิน...หื่นๆแบบมันนายต้องกำราบบ้าง
ไม่งั้นนายมีหวังได้เดี้ยงติดเตียงแน่...ฮะ ฮะ”
เสียงโห่แซวเซ็งแซ่เต็มไปหมด
“เพราะนายคนเดียวแหละ...ไอ้บ้า...ไอ้หื่น”
คำหลังเบาจนจางหายไปในลำคอ หน้าหวานขึ้นสีแดงก่ำอย่างน่าดู
“เชอะ...วีนม่ายโสนจายหรอก ก้อแค่..เอิ๊ก...แฟนก่าวววว”
เขินก็ยกจิบ อายก็ยกซด จนตอนนี้วินเมาไปแล้ว สติลดถอยลง
เสียงยานคางกับคำพูดที่พรั่งพรูออกมาโดยไม่ได้ไตร่ตรองให้ดี
“ทำไมวินไม่สนใจแฟนเก่าของไอ้เขมมันล่ะ”
ไอ้รุจน์ยิ้มย่องอย่างพอใจที่จะได้ล้วงความลับตับแตกของกูกับที่รักกู
“รุด...นายโง่นะเนี่ย...ฮะฮะ...ก้อนังชานีนั่นมานแค่แฟนก่าว
แต่นี่.....นี่....คราย....ปึ๊กๆ”
วินหันมามองไอ้คนถามตาขวาง แถมยังทุบอกตัวเองเสียงดัง
“ใครวะ....มึงเป็น......”
ไอ้โซลถามไม่ทันจบก็โดนวินมันตบปาก
“เพี๊ยะ...ปากเสียยยย พูดม่ายเพาะ”
วินชี้หน้าไอ้โซลที่เอามือปิดปาก
“เมียมึงดุโคตรว่ะ”
มันหันมาพูดกับผมเบาๆ
“ยาง...ยางม่ายเขด...เด๋วเหอะ...”
วินทำท่าเงื้อมือ ไอ้โซลรีบเอียงตัวหลบไปที่หลังไอ้ฉัตร
“เพี๊ยะ...มึงนี่ยังไง เรียกวินว่ามึงได้ไง จริงมั๊ยครับ...วินนี่”
ไอ้ฉัตรตบหัวไอ้โซลแล้วหันมายิ้มประจบวิน
“เด๋วโดนอีกโคนเหอะ อย่ามาเรียกวินนนนนี่...น้า
ห้ายเขมเรียกด้ายโคนเดียวววว”
วินชี้หน้าไอ้ฉัตรเรียกเสียงฮากันทั้งโต๊ะ
“แล้วตกลงวินเป็นอะไรกับเขมล่ะครับ”
ผมลูบหัวทุยที่เข้ามาซบกับอกผม เหมือนวินจะลืมไปแล้วว่าพูดอะไรค้างอยู่
“ก้อ...เปน...เมีย...งาย...ถามด้าย”
เงยหน้าแดงๆขึ้นมาตอบ ตาหวานฉ่ำเยิ้มเป็นประกายอย่างน่าดู
“ฮิ้ววววว....”
“ได้เสียกันแล้วโว๊ย...ฮะฮะ”
“ชิส์...พวกขี้อิจฉา....หลายทีแล้วเหอะ”
วินขยับตัวนั่งตัวตรงแล้วชี้หน้าพวกมันเรียงตัว
ทุกคนเงียบกริบ แต่หน้าที่กลั้นยิ้มของพวกมัน....ตลกว่ะ
“แล้ว...หมดไปกี่กล่องแล้วล่ะ...หึๆ”
ไอ้โอมทำใจกล้าถามขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ
“อาราย...ก่องอาราย...อ่า”
วินใช้มือทึ้งผมบนหัวอย่างหงุดหงิด ทั้งน่ารักและน่าขัน
“ถุงไง...ถุงยางน่ะ”
ไอ้โอมทำหน้าเจ้าเล่ห์มันคงคาดว่าจะได้ล่วงรู้เรื่องบนเตียงของผม
ผมนั่งกอดอกพิงพนักโซฟาอย่างสบายอารมณ์ มีความสุขชะมัดเลยกู
“เพี๊ยะ...ทามมายม่ายช้าย...ฮึ”
วินตบแก้มผมทันทีที่คิดขึ้นได้
“โธ่...ที่รัก....เขมไม่ได้ยุ่งกับใครมาตั้งนานแล้วจะมีถุงยางได้ยังไงล่ะครับ”
ผมโอบเอววินเข้ามาชิด แถมลูบหลังเอาใจ ผมไม่ได้ใช้ถุงเลย..ฮะฮะ
“ม่ายรู้ล่ะ...ม่ายมีม่ายต้องมานอนกาเค้า”
วินค้อนผมหน้าบึ้ง แต่ฝ่ามือน้อยข้างหนึ่งกลับลูบแก้มข้างที่โดนตบของผม
“ฟอดๆ....ไม่ได้อ่ะครับ...ไม่มี...ไม่ใช้นะครับ”
ผมหอมแก้มวินทั้งสองข้างแล้วยกตัววินขึ้นมานั่งตักแล้วโอบเอวไว้
“ก้อ...ก้อปายซื้อดิ...โง่”
วินบิดจมูกผมแรงๆ
“โอ๊ย....เจ็บนะครับ”
ผมลูบจมูกตัวเองที่เริ่มเจ็บ
“ชิส์...สมน้ำหน้า”
วินสะบัดหน้าแขนเรียวกอดคอผมเอาไว้
แต่เมื่อสะบัดหน้าก็หันไปเจอสายตาล้อๆของพวกมัน
“มองอาราย...ม่ายมีมารายาด...ชิส์”
วินสะบัดหน้ากลับมาหาผม ชักสาวใหญ่แล้วเมียกู
วินเวลากินเหล้าถึงระดับหนึ่งจะนักเลงกร่างไปทั่ว แต่ก็มีกริยาสะบัดสะบิ้งตลอด
“ไม่ใช้ไม่ได้เหรอครับที่รัก”
ผมใช้จมูกดุนต้นแขนของวิน วินดิ้นยุกยิก
“ฮะ ฮะ ฮ่า...”
วินหัวเราะเพราะจั๊กกะจี๋ เมื่อผมได้ใจซุกจมูกไซร้ไปที่ซอกคอหอม
“วิน...ไม่ใช้ถุงไม่ดีนะครับ เกิดติดโรคขึ้นมา....”
ไอ้ปาล์มที่นั่งเงียบอยู่นานพูดขึ้นมาบ้าง มันคงยังไม่ไว้ใจผม
“ที่รักอย่าไปฟังมันครับ เขมไม่เคยไม่ป้องกันเลยนะครับ
อีกอย่างถ้าวินจะให้เขมใช้...มันจะอีกนานนะครับ
เป็นอาทิตย์เลย วินทนไหวเหรอครับ”
ผมใช้นิ้วเขี่ยไปที่ริมฝีปากนุ่ม
“ทามมายอ่า....”
วินทำหน้างอ
“ไอ้เขม...มึงมันเห็นแก่ตัว”
ไอ้ปาล์มมันชี้หน้าผม
“เฮ๊ย...มึง...ฟังเหตุผลมันก่อนดิวะ”
ไอ้ฉัตรมันท้วงหน้ายิ้มๆ มันกับผมหัวอกเดียวกันครับ
“ทามมายอ่า...บอกมาเลยน้า”
วินสอดนิ้วเข้าไปในเส้นผมหยักศกของผม แล้วกระชากเข้ามาใกล้
“จุ๊บ....”
ผมอดใจไม่ไหวเมื่อปากแดงเชิดยั่วยวนอยู่ตรงหน้า
“ก็น้องชายเขมมันไซส์ยุโรปนี่ครับ ที่รักก็รู้ ต้องให้พ่อส่งมาจากอังกฤษครับ
ไหนจะต้องแบ่งให้ไอ้ฉัตรมันใช้อีก แล้วงี้เท่าไหร่จะพอล่ะครับ”
ผมทำเสียงอ้อน
“โห...โชว์ใหญ่ว่ะเมืองไทยไม่มีไซส์...ถุย”
ไอ้โซลหมั่นไส้ผม
“อย่ามาว่าเขมน้า....หญ่ายจิงน้า”
วินเถียงฉอดๆอย่างลืมตัว
พอคิดขึ้นได้ก็รีบซุกหน้าร้อนๆลงกับอกของผม
“ฮะฮะ...แล้วงี้กว่าพ่อเขมจะส่งมาให้ ที่รักจะรอไหวเหรอครับ
ไม่คิดถึงน้องชายเขมเหรอครับ”
ผมกระซิบที่ใบหูบาง
“ม่าย....หวาย....อ่า....”
วินส่ายหน้ากับอกผมไปมา ตอบอู้อี้โดยไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมา
“ขะ....เขม....อื้อ.....อึก....”
ฝ่ามือร้อนผ่าวของผมล้วงเข้าไปใต้เสื้อเชิ๊ตตัวบางของวิน
แล้วเลื่อนสูงขึ้น ลูบไล้ เคล้นคลึง แผ่นอกบางจนทั่ว
เมื่อปลายนิ้วของผมแตะปลายยอดอกสีสวย
ทำให้วินที่นอนหลับตาอยู่บนเตียงต้องสะดุ้งและตัวสั่น
จังหวะหัวใจของคนใต้ร่างผมเต้นรัวขึ้น
“อ๊ะ....อื้อ....”
คนน่ารักพยายามกลั้นเสียงแล้วกัดริมฝีปากบางของตัวเองเอาไว้
มือเรียวบางขยำกำผ้าปูที่นอนเสียแน่นจนผ้าปูที่นอนยับย่น
เมื่อผมใช้สองนิ้วจับ บีบ ดึง แล้วขยี้ซ้ำๆที่ยอดอกสีระเรื่อ
ซึ่งตอนนี้ชูชันขึ้นมาตามอารมณ์ของเจ้าของที่เริ่มทะยานขึ้นสูง
ยอดอกเปลี่ยนเป็นสีทับทิมสวยและยังชูชันขึ้นสู้นิ้วผม มันยิ่งน่าขยี้เล่นเข้าไปใหญ่
แผ่นอกขาวนวลเนียนขึ้นสีแดงระเรื่อ ขึ้นสีไปทั้งใบหน้าหวานและทั่วตัว
ผมพรมจูบลงไปบนแผ่นอกอย่างหลงใหล
วินส่งเสียงครางออกมาอย่างยั้งใจเอาไว้ไม่ไหว
“อ๊า....อื้อ.....”
ผิวขาวๆขึ้นรอยจูบแดงๆให้เห็นทันตา
ร่างกายของเราทั้งคู่ร้อนผ่าวขึ้นเรื่อยๆตามแรงปรารถนา
โดยไม่อาจซ่อนเร้นความต้องการเอาไว้ได้อีก
“ยะ...อย่า...”
เสียงหวานกระเส่าสะดุ้งร้องห้ามทันทีที่ผมใช้มือข้างหนึ่ง
ล่วงล้ำเข้าไปกอบกุมส่วนกลางตัวที่ร้อนและแข็งตัวขึ้น
ใบหน้าหวานแดงซ่านเมื่อรับรู้ได้ถึงการเคลื่อนไหวของมือผม
รูดรั้ง เร่งเร้า จนร้อนรุ่มกันไปทั้งคู่
“ดีมั๊ยครับ...ที่รัก”
หยาดน้ำใสเอ่อคลอที่หางตา ปากบางเห่อนั้นเม้มแน่น
ไม่ใช่วินคนเดียวที่ถูกปลุกเร้า
น้องชายผมที่แข็งขืนโป่งพองจนแทบจะดันตัวเองออกมาจากกางเกงเพื่อออกมาภายนอก
ผมละมือเปลี่ยนมาตระกองกอดที่รักของผมเอาไว้ในอ้อมอก
แล้วขยับตัวให้น้องของเราถูไถกัน
“ซี๊ดดด....”
วินเองก็ขยับสะโพกประสานเข้าเป็นจังหวะเดียวกันกับผม
ลมหายใจร้อนหอบถี่ของเราทั้งคู่ปะปนกันจนแยกไม่ออก
“ขะ...เขม”
สายตาหวานฉ่ำหยาดเยิ้มมองมา เสียงครางกระเส่าร้องเรียก
ผมละมือมาถอดเสื้อผ้าของเราทั้งคู่ออกจากตัว
ผมเอื้อมหยิบหลอดเจลมาจากลิ้นขักหัวเตียงอย่างรีบร้อน
นิ้วของผมสอดใส่ ล่วงล้ำ ลึกเข้าไปในช่องทางอ่อนนุ่มที่รัดแน่น
“อ๊า....”
วินร้องครางออกมาก่อนจะกัดปากเอาไว้แน่น ต่อสู้กับความเจ็บปวดที่ได้รับ
ผมหยุดค้างแล้วมอบจูบหวานอ่อนโยนปลอบประโลม
ผมขยับนิ้วอีกครั้งเมื่อวินเริ่มขยับสะโพกบดเบียดเข้าหามือผม
“ขะ...เขม...อ๊า...ขะ...เข้า...เข้ามา...อื้อ...ไม่ไหว....อ๊า”
เสียงร้องขอสั่นสะท้าน
ผมยิ้มรับแล้วไล่สายตาไปทั่วตัวของคนที่ผมรัก
ผิวขาวละเอียดที่ขึ้นสีเรื่อไปทั้งตัว ให้สัมผัสที่ดีเหลือเกิน
ใบหน้าหวานที่ส่ายไปมา แก้มสองข้างแดงก่ำจนเห็นเส้นเลือดจางๆ
ดวงตาหวานฉ่ำคลอไปด้วยน้ำใส ริมฝีปากแดงช้ำเจ่อบวมสั่นระริก
ใครล่ะ...จะทนไหว
ผมจับน้องชายที่ผงาดขึ้นจนเต็มตัวสอดใส่เข้าไปในช่องทางอุ่นร้อนที่ได้เตรียมพร้อมเอาไว้แล้ว
เมื่อเราทั้งคู่ช่วยกันขยับดุนดันเข้าออกทีละนิดๆอย่างอดทน
และแล้วช่องทางของวินก็ดูดกลืนน้องชายของผมเข้าไปจนหมด
“ซี๊ด....อ่า....แน่นจังครับ”
ผมนิ่วหน้าด้วยความเสียวซ่านและเป็นฝ่ายร้องครางออกมา
รู้สึกดีเหลือเกิน ช่องทางคับแน่นของวินมันกำลังตอดรัดน้องชายของผม
เรา...รุกและรับ
จากเนิบนาบเชื่องช้ากลายเป็นเร่าร้อน
จนเสียงครางของเราทั้งคู่ระงมไปทั่วห้องอย่างไม่มีใครยอมใคร
แรงกระแทกทำให้เตียงโยกส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดขึ้นมาไม่หยุดหย่อน
ร่างกายของเราสอดประสานกันเป็นหนึ่งเดียว
ผมซบหน้าลงกับแผ่นอกบางที่ยังหอบโยนอย่างแสนรักแสนหวง
ผมกอดร่างของคนที่เป็นรูมเมทคนเดียวของผมเอาไว้แน่น
ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นไปบอก
“เขม...รัก...วินนี่...”
อ๊าก.....พิมพ์ไป...เกร็งไป.....
สงสัยต้องไปปรึกษาหมอซะแล้ว.......ผมเป็นโรคอารายกันเนี่ย...คริคริ
แล้วเจอกันใน
รักจริงยิ่งกว่านิยาย season 2 ครับผม
หัวข้อ: รักนาย ❤❤ มายรูมเมท....ตอนที่สี่สิบสอง...อวสาน (01/10/14) จบแล้ว..ย้ายได้เลยครับ (อ่าน 121236 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก