อดทน : เท็น
....เหงา
เท็นนั่งอยู่บนราวระเบียงที่ชานบ้าน เงยหน้าแหงนมองดูดาวบนท้องฟ้า
คืนนี้ไม่มีแสงจันทร์ ท้องฟ้าโปร่งไร้ก้อนเมฆพาดผ่าน
“อาเท็น..” น้องพิวเดินเข้ามาหาเขา
“อะไรครับ” เท็นลงจากราวระเบียงมานั่งบนพื้นชานเมื่อน้องพิวมาถึง
“ทำอะไรอยู่” น้องพิวถาม
เท็นยิ้มแล้วห้อมแก้มลูกสาวหนึ่งที
“อากำลังดูดาวครับ”
“ดาวสวย”
“ใช่” เท็นแหงนมอง “ดาวสวยมาก มาเดี๋ยวอาจะชี้ให้ดู”
เท็นอุ้มน้องพิวแล้วลุกขึ้น “นี่... อันนั้นดาวเหนือ” เขาพูดพลางชี้นิ้วออกไป
“ดาวเหนือ” น้องพิวพูดตาม
“ใช่ ดาวเหนือ” เท็นยิ้ม “อยู่ใกล้กับดาวไถ”
“ดาวไถ”
เขาหัวเราะมองน้องพิวอย่างเอ็นดู ก่อนจะหันไปดูดาวเหนืออีกครั้ง
หวังว่าเขาจะได้ชี้ให้คนที่เขาคิดถึงอยู่ตอนนี้ได้ดูในเร็ววัน
.....
.....
เท็นขับรถจากเพชรบุรีไปที่วัดที่ไว้อัฐิของวิว ระหว่างทางเขาได้แต่ถอนใจให้กับวันเวลาแต่ละวันที่แสนยาวนาน
เขาพอจะติดต่อนิลใด้ทางเฟสบุ๊คแต่เจ้าตัวก็ยุ่งเหลือเกิน บางทีมันก็ทำให้เขวว่านิลจะคิดถึงกันบ้างไหม
สามปีตอนที่นิลหายไปเขายังไม่รู้สึกแย่ขนาดนี้เลย....
มาวัดเท็นก็เดินไปที่แท่งปูนไว้อัฐิของวิว ที่ตอนนี้คราบน้ำฝนเกาะจนเป็นสีออกดำๆ
เขาวางดอกไม้ช่อหนึ่งลงบนพื้น ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งข้างๆแท่งปูนนั้น
“เหงาจังเลย..”
.....
.....
“ใจเย็นเว้ย เดี๋ยวปีใหม่มันก็กลับมา” กันย์ปลอบใจเขา
เท็นเบื่อคำพูดแบบนี้เต็มทน จึงหันไปมองผู้คนมากมายในร้าน
ที่จ่อกแจ่กจอแจกันอยู่ท่ามกลางเสียงเพลง
เขาหยิบเบียร์มาดื่มหลังจากยิ้มให้สาวโต๊ะข้างๆที่ส่งยิ้มมาให้ก่อน
“น่ารักนะเนี่ย ขอพี่กันย์สักดอกดีกว่าคืนนี้” กันย์ว่า “คนเสื้อส้มน่ะกูมองไว้นานและ”
“นานอะไร นั่งมาไม่ถึงชั่วโมงเลย” เท็นขัด
กันย์ส่ายหน้า “มึงก็รอของมึงไปแล้วกัน ตายด้านแล้วไอ้ห่า ”
“ทำไงได้”
“เอาน่า ระหว่างที่มันไม่อยู่ มึงก็หากิ๊กคบๆไปก่อน” กันย์ยิ้มส่อแววเจ้าชู้
จังหวะที่จิบเบียร์เท็นหันกลับไปเหล่โต๊ะสาวๆ
“อย่าเลย” เขาหันกลับมา
“นิลมันไม่โกรธหรอกน่า”
“ไม่โกรธห่าอะไร คราวที่แล้วเป็นไงล่ะ”
กันย์เชิดหน้ามองเขาแล้วพูดว่า “แต่ไงมึงก็ได้เจอกันอ่ะ ไม่ได้กูป่านนี้มึงก็ไม่เจอมันหรอก”
เท็นไม่ตอบอะไร คิดว่าวันนี้กันย์ดูไม่เหมาะที่จะคุยด้วยเท่าไหร่
....
....
เขาต้องไล่ธารกลับไปนอนที่บ้าน เพราะเพื่อนทำท่าจะค้างที่ห้องของน้องชาย
นายกับธารเหมือนจะมีอะไรต่อกัน
แต่เขาไม่ได้สนใจอะไรมากนักเพราะโตๆกันแล้ว
เพียงแต่เห็นภาพสองคนนี้แล้วก็นึกถึงเขากับนิลสมัยก่อน
หลังจากตื่นมาตอนเช้า เท็นก็พาน้องชายออกมากินข้าว
“ไม่อยากเรียนต่อเหรอ” เขาถามก่อนจะตักข้าวเข้าปาก
นายกินมูมมามตามประสา เหล่มองเขาแล้วพูดว่า “ก็อยาก”
“ก็เรียนดิ”
“ไม่มีตังค์ ไม่อยากขอใคร”
เท็นนึกหัวเราะเยาะ “ทุกวันนี้มึงก็ขอกูอยู่นะ”
“นิดๆหน่อยๆไม่นับดิพี่”
“มึงก็ทำงานไปเรียนไป ไม่พอเดี๋ยวกูให้ยืม”
นายเคี้ยวข้าวแล้วพูดว่า “ขอคิดดูก่อน”
หลังจากกินข้าวเสร็จ เท็นก็ขับรถเล่นไปเรื่อยเปื่อย โดยที่มีน้องชายนั่งมาด้วย
“ว่างมากเหรอพี่ พามาขับรถเล่นเนี่ย”
“เออ” เขาตอบแล้วขับรถต่อไปนิ่งๆ จนออกจากกรุงเทพมาไกล
“พี่เท็นพามาทางสระบุรี” นายคุยโทรศัพท์
.....
“ไม่รู้ดิพี่ เพ้อแล้วมั้ง”
.....
“อยู่ตรงไหนไม่รู้อ่ะ บอกไม่ถูก”
.....
“อืม”
.....
นายยื่นโทรศัพท์มาแนบหูเขา “พี่ธารจะคุยด้วย”
เท็นขยับออกแล้วหันไปมองน้องชายดุๆ ก่อนจะรับโทรศัพท์มา “ว่า...”
“ไปไหนกันวะ”
“ขับรถเล่น เดี๋ยวก็กลับ”
“ไปไกลจังวะ”
“อืม แค่นี้แหละกูจะขับรถ” เขาว่าแล้วก็ส่งโทรศัพท์คืนไป
ส่วนนายก็คุยโทรศัพท์กับธารไปตลอดทาง จนเขามาถึงเขื่อนป่าสักชลสิทธิ์
เท็นเดินเล่นอยู่คนเดียวบนสันเขื่อน บนนี้ลมพัดอากาศกำลังสบาย ท้องฟ้ามีกลุ่มเมฆปกคลุมบดบังแสงแดดเอาไว้
เขาไม่ได้ตั้งใจมาที่นี่ เพียงแค่ขับรถตามป้ายบอกทางมาเรื่อยๆ อ่านป้ายแล้วอยากไปไหนก็เลี้ยวไปส่งเดช
“เมื่อไหร่จะกลับมาสักที พาไปเที่ยวหน่อย” เขาพึมพำ
ส่งแววตาเศร้าๆมองพื้นที่ใต้เขื่อนซึ่งอยู่ต่ำกว่า ภาพป่าไม้ที่เขียวครึ้มเต็มพื้นที่
ตัดกับท้องฟ้าหม่นๆที่ทิวเขาไกลออกไป เขารู้สึกอยากจะโอบไหล่ใครบางคนเอาไว้ แล้วมองภาพนี้ด้วยกัน
..... โทรศัพท์ ......
“เออ” เขาว่า
“พี่เท็น ถ่ายมิวสิคอยู่ไหนเนี่ย นานมากอ่ะ”
“รอไปก่อน”
“โถ่พี่...” เขากดตัดสายทิ้งไป
แต่ก่อนที่จะเก็บโทรศัพท์ เขาเห็นกล่องข้อความขาเข้า จึงลองเปิดดู
.....ขอโทษ ที่ไม่ค่อยได้คุยด้วย คิดถึงตลอด แต่ยุ่งจริงๆ....
....
....
เท็นอยากจะใช้เวลาอยู่กับคอมพิวเตอร์ไปทั้งวัน ถ้าคนที่อยู่ไกลมีเวลาอยู่กับเขาให้หายคิดถึง
แต่เหมือนนิลจะยุ่งจริงๆ เวลานอนก็น้อยจนทำให้เขาเป็นห่วง
เท็นเดินมาที่ศาลากินข้าวก็เจอแม่ที่กำลังหวีผมให้น้องพิวอยู่ เท็นจึงเดินเข้าไปนั่งใกล้ๆแล้วถอนใจ
“อาเท็น วันนี้น้องพิวไปวัดกับคุณย่ามาด้วย” เสียงใสๆร้องบอก
เขายิ้มแล้วยื่นมือไปหยิกแก้มน้องพิวเบาๆ “ทำไม ไม่ปลุกอาเท็นล่ะครับ”
“ไม่ปลุก น้องพิวจะไปกับย่า” ว่าแล้วเด็กน้อยก็หันไปยิ้มกับแม่ของเขา
เขามองภาพที่งดงามนั้นด้วยความสุขใจ ก่อนจะพูดบางสิ่งออกไป
“แม่ เท็นคิดถึงนิล”
แม่หันมามองเขาด้วยสีหน้าที่แปลกใจ “นิลที่ไปเรียนเมืองนอกอ่ะเหรอ”
เขาพยักหน้า แล้วเงยหน้ามองไปข้างหน้า “เท็นคบมันเป็นแฟน”
เขาหันไปมองหน้าแม่ที่กำลังทำหน้าเจื่อนๆ เหมือนจะพูดอะไรแต่พูดไม่ออก
“อย่าคิดมากเลยแม่ เท็นรักมันจริงๆ” เขามองตาแม่ด้วยสายตาจริงจัง
แม่ของเท็นหลบตาแล้วก้มไปมัดผมให้น้องพิว “ถ้าคิดดีแล้วแม่จะว่าอะไรได้” เธอพูด
เขาเงียบไม่ได้ว่าอะไร
“อ่ะลุกขึ้น” แม่บอกน้องพิว “ไหนดูสิสวยหรือยัง”
“สวยไหมคะอาเท็น” น้องพิวหันมายิ้มแฉ่ง
เท็นยิ้มแล้วพยักหน้าให้ “ที่สุดเลย ไหนมาให้อาชื่นใจหน่อยสิ” เขาว่าพลางอ้าแขน
น้องพิวเดินมาให้เขากอดแล้วหอมแก้ม
แต่สายตามองตามแม่ที่กำลังลุกเดินออกไป
ชีวิตแม่ของเขาผ่านเรื่องราวมามากมาย เรื่องที่แสนจะเจ็บปวดเธอก็ยังผ่านมันมาได้อย่างน่าชื่นชม
เขารู้ดีว่าแม่ไม่ได้โกรธหรือเสียใจ มีแต่ความห่วงใยเท่านั้นที่แฝงอยู่ในแววตา แม่เคยบอกกับเขาว่า
“อย่ายึดติดกับอะไรให้มันมากนัก แค่นับเรื่องดีๆให้ได้เยอะที่สุดเท่าที่ทำได้ ...ก็พอแล้ว”
.....
.....
หนึ่งปีแล้วที่เขาต้องอดทนรอ วันนี้เขาขับรถมุ่งตรงไปสนามบินสุวรรณภูมิอย่างสุขสบายใจ
ในรถเปิดเพลงเดิมๆไม่กี่เพลง เขาฟังซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างไม่รู้สึกเบื่อสักประโยค
ดวงอาทิตย์นั้นยังอยู่ไกลดวงจันทร์ ดาวนับร้อยนับพันจะไกลกี่ปีแสง
แม้ไม่ได้เจอ ฉันคิดถึงเธอและเฝ้ารอวันเวลาให้พ้นไป .....
..... ตราบที่ท้องทะเลยังไกลจากภูเขา และแม้ว่าเราจะไกลสักแค่ไหน
ฉันยังเหมือนเดิม สิ่งเหล่านั้นยังเหมือนเดิม ยังเฝ้ารอเธอคนเดียวทั้งหัวใจ
........... .. ............
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
