ผมอ่านเรื่องคุณเมลโล่ว์ทีไร ผมขมวดคิ้วทุกทีเลยนะครับ ไม่รู้สิ มันเหมือนมีอะไร 'ขาดหาย' ไปอยู่น่ะ และสิ่งนี้น่าจะอยู่กับ 'พระเอก' ในแต่ละเรื่องเสียด้วย ผมว่าผมไม่ได้รู้สึกไปเอง แต่หลายๆเรื่อง คุณเมลโล่ว์ทำตัวนางได้ดีมากเลยนะครับ แต่ทำตัวพระได้แปลกมากและดูเหมือนเข้าข้างตัวพระมากเกินไป และมันทำให้สมดุลเรื่องพังน่ะนะในสายตาผม และผมถามจริง รัตติกาล จันทร์ นี่ไม่ดาร์คเหรอครับเนี่ย?
นิยายที่ 'อ่านสนุก' กับนิยายที่ 'ผ่านเกณฑ์ที่ดี' ในทางวรรณกรรม มันต่างกันอยู่นะครับ สำหรับผม มีแค่เรื่อง 'ขอโทษครับ มีรักมาส่ง' ที่ผมว่าผ่านทุกประเด็นเลยนะ ที่น่าสนใจคือ มันเป็นเรื่องแรกๆที่คุณเมล์โล่วเขียนเสียด้วย ผมไม่รู้จะให้คำแนะนำยังไง แต่ผมคิดว่า 'ความรู้สึก' กับ 'ทัศนคติ' เชิงมองโลกของคุณเมลโล่ว์ในตอนนั้นที่เขียนนิยาย น่าจะเป็นอะไรที่ผมว่าเหมาะกับการถ่ายทอดวรรณกรรมออกมามากกว่านะครับ