หัวข้อ: ||*Hardcore Cinderella*||เจ้าชายและนายซิน [ประกาศรวมเล่ม หน้า 23 :D]

[becrazie]

ขอสกรีมยาวๆๆๆๆๆๆ อยากได้มากกว่านี้้้

น่ารักกันจริง ชอบพ่อหมอบีมอ่ะ

[greenapple]

ขอฮาก่อนนะ 
อยากจะบ้าตายอ่านแล้วฮาไม่หยุดอ่ะ
ขอบคุณคนเขียนที่เขียนเรื่องน่ารักๆ
ถ้าไม่นับตอนพิเศษลอยกระทงน่ะนะ
เรื่องนี้ฮาทั้งเรื่องจริงๆ
เราชอบตัวละครทั้งหมดนะ น่ารักมากกก
หมอบีมน้องซินคู่นี้น่ารัก บรรยายไ่ม่ถูกเหมือนกัน
บอกได้คำเดียวว่าอิจฉาความรักคู่นี้ที่ซู๊ดดด
สุดท้ายหมอบีมก็เข้าใจกับคุณพ่อ
ขอบคุณที่ไม่ดราม่าค่ะ
ขอบคุณคนเขียนที่มาอัพให้สม่ำเสมอค่ะ
  คนเขียน ไม่ต้องแน่นเดี๋ยวหายใจไม่ออก
(กลัว ซอ วอ ยอ อดอ่านนิยายพอดี)
 

[ิbenejeng]

ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกก


เป็นนิยายเบาๆ อ่านแล้วยิ้ม แต่พอคนเขียนอยากให้ร้องไห้ก็ร้องไห้จริงๆ


จบแล้วแต่ขอให้มีตอนพิเศษไปเรื่อยๆได้ไหม

[cher7343]

จุดพลุ แฮปปี้เอ็นมากกกกก 

ติดตามผลงานต่อไปค่ะ กอด 

[vava violet]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด จบแล้วอ่า น่ารักมาก ทั้งแว่นทั้งนางซิน

น้องหลิวแบบมึนนะหนู อิอิ จุมพิตแล้วจะฟื้น ฮ่าๆผิดเรื่องเหมือนแว่นมันว่าเลย

ในที่สุดคู่พายโจ้ก็จะคลอด แอบลุ้นเหมือนกันขอร้องนะคะ หมอโจ้ต้องรับ พายต้องรุก เพื่อไม่ให้เสียชื่อคาสโนว่า อยากเห็นพ่อคนเจ้าชู้สิ้นลายกลัวเมีย เจ้าชู้แบบพายต้องเจอปราบ ส่วนหมอโจ้ผู้เป็นเพื่อนรักของเพี้ยนแว่น ต้องชะตาเดียวกันจะได้มิเสียเปรียบ

เอเดนกับพี่ฟ้า เอเดนน่าจะรุกเนอะ เด็กฝรั่งมันโตเร็ว ตัวใหญ่ ชอบอ้อนพี่ฟ้าด้วย คิดภาพออกเลยเหมือนลูกหมาตัวโต น่าจะมุ้งมิ้งน่ารักดี

ยังไงก็จะรออ่านนะค่ะ

[~มือวางอันดับ1~]

  ขอบคุณมากจริงๆๆ 1+ ชอบ เจ้าชายบีม กะ นางซิน มากอ่ะ

[double9JH]

จบแล้วววววววว

 

 

[วัวพันปี]

 
อ่านแล้วยิ้มอย่างมีความสุข(ไม่เอาอย่าไปนึกถึงตอนเศร้า)
รอคู่ต่อไปค่ะ

[whistle]

จบซะแระ  อยากให้มีต่ออีกจังเลย..............

[NOoTuNE]

จบแล้ววว 

ขอบคุณมากค่ะสนุกมากเลย ดีใจที่ได้ลองแวะเ้ข้ามาอ่านเรื่องแล้วไม่ผิดหวัง เป็นเรื่องธรรมดาที่ไม่ธรรมดาที่สอดแทรกแง่คิดของนิสัยมนุษย์จริงๆ  รอตามต่อคู่อื่นนะคะ แล้วก็หวังว่าจะได้อ่านตอนพิเศษคู่นี้อีกหลายๆตอน เพราะ คุณคนเขียนนั่นแหละที่ผิดเอง เพราะเขียนตอนพิเศษหลังจากนี้ไว้ แล้วทำให้อยากอ่านต่อมากว่า มันเกิดอะไรขึ้นบ้าง เรียนจบแล้วยังไง ซื้อบ้านอยู่ด้วยกันตอนไหน ต่างคนต่างทำงานเป็นยังไง คุณทำให้เราอยากเองนะคะ 5555 จะรอด้วยความหวังค่ะ (ไม่กดดันเลยค่ะ) 

[mystery Y]

จบซะแล้ว นางซินกับเจ้าชายเวอร์ชั่นนี้ถึงจะฮาร์ดคอร์บ้างไรบ้าง แต่น่ารักนะอ่านแล้วยิ้มตลอด~

[quiicheh.]

ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆมากค่ะ ชอบทุกตัวละครเลยยยยยยยย
โอ้ยโจ้จะมีคู่55555555555555555

[ReiiHarem]

เอ้ย ตกใจเข้ามาบอก ตอนจบแล้ว
ตัดจบอ๊ะป่าวง่ะ เค้าอยากอ่านต่อออออออ

[hembetaro]

เอ้ย ตกใจเข้ามาบอก ตอนจบแล้ว
ตัดจบอ๊ะป่าวง่ะ เค้าอยากอ่านต่อออออออ

^
^
ไม่จร้า...คนเขียนบอกแล้วว่ามีแค่ 15 ตอน  #มาตอบแทน   

[poppycake]

อ้าววววว จบแร้วซะงั้น
><

แต่ก้อสนุกจร้า ดีแร้วที่ Happy ending
เจ้าหญิงและเจ้าชายมีความสุขตลอดไป 555+

[nongrak]

อ่านตอนที่7 หน้า5 จบแล้ว พรุ่งนี้มาอ่านต่อ

[punchnaja]

เขียนสนุกมากกกกกกก ชอบค่ะ แต่ตอนพิเศษแต่ละตอนหน่วงชะมัด อยากอ่านตอนอยู่ด้วยกันแล้วจังเลย

[แป้งข้าวหมาก]

จบแล้วเหรอ  รอตอนพิเศษ อิอิ
 

[FeeDtheCAT]

สนุกมากๆ เลยค้าาาาาาา ^^

[TIKA_n]

อ้าว ? คุณพ่อ ?  เราก็นึกว่ายอมรับลูกเขยสุดหล่อคนนี้ ได้ตั้งแต่ตอนที่แล้วนู้นซะอีกนะ โธ่
กลายเป็นลงทุนย้ายบ้านมา เพื่อกีดกันนายซินของเราโดยเฉพาะซะงั้นอ่ะ
แต่ก็ดี ตรงที่ทำให้มีโอกาสได้ปรับตัวเข้าหากันมากขึ้นระหว่างพ่อลูกหัวดื้อคู่นี้แหละนะ
พี่หมอบีม ถึงจะโชคร้ายต้องเจ็บตัวเลือดอาบ แต่ก็โชคดีที่ไม่เป็นอันตรายถึงชีวิตนะ
ที่สำคัญ พี่หมอบีม ไม่ยอมสวมหมวกกันน็อค!!  หน้าตีมาก ๆ สมแล้วที่ซินจะโกรธ
คุณพ่อก็นะ ตั้งนานไม่มา ดันมาตอนนายซินลงโทษเจ้าชายอย่างเบาะ ๆ ซะได้
แต่แหม่ หลุดมาดที คุณพ่อนี่ก็คือพี่หมอบีมในอนาคตดี ๆ นี่เองใช่มั้ยเนี่ย เหมือนกันเด้ะๆ 
ซินของเราก็ปากดีใช่ย่อยจริง ๆ เฮ้อ ค่อยยังชั่ว ที่พอระงับอารมณ์ได้ ก็พูดขอโทษคุณพ่อซะ
ยังไงก็เป็นเด็ก พูดจาไม่ดีกับผู้ใหญ่ ก็มีแต่จะทำให้ตัวเองดูไม่ดีไปด้วยนะจ้ะ ยังดีที่คุณพ่อเข้าใจ
และแล้วในที่สุด คุณพ่อ ก็เปิดใจยอมรับลูกเขยคนนี้ได้ซะที คุณพ่อรับรู้ได้แล้วสินะ
ว่าความรักของทั้งสองคน ไม่ใช่สิ่งฉาบฉวยอย่างที่คุณพ่อเข้าใจในตอนแรก แค่มีนายซินอยู่ด้วย
ก็ทำให้ลูกชายที่คุณพ่อรัก มีความสุขท่วมท้นหัวใจแล้วนะจ้ะ ที่สำคัญ นอกจากเป็นฝ่ายเปิดใจแล้ว
คุณพ่อเอง ก็ได้รับการเปิดใจยอมรับ จากลูกชายเพี้ยน ๆ คนนี้มากขึ้นแล้วเช่นกัน เรื่องน่ายินดีทั้งนั้น
ถึงจะต้องเจ็บตัว ก็ถือว่าฟาดเคราะห์เนอะพี่หมอบีม เรื่องร้าย ๆ ผ่านไป เรื่องดี ๆ ก็จะตามอย่างนี้แหละ
แฮปปี้ เอนดิ้ง เย้ ๆ  ขอบคุณคนเขียนมาก ๆ ค่า 
...............................................................
ปล.1 รอน้องเอเดนกับพี่นางฟ้า สุขสมหวังอีกหนึ่งคู่อยู่นะจ้ะ น้องเอเดนต้องปราบพี่ฟ้าให้อยู่หมัด ให้เลิกเจ้าชู้ซะทีนะ
ปล.2 คู่พายโจ้ ไม่เฮฮาปาจิงโกะหรือไร้สติแบบไอ้แว่นแน่นอน  หมายความว่า คู่นี้จะดราม่าหรือจ้ะเนี่ย แงงง
แต่ถึงจะดราม่ายังไง ตอนจบก็ขอ แฮปปี้ เอนดิ้ง เหมือนเจ้าชายกับนายซินเถอะน้าาา 
เป็นกำลังใจให้คนเขียนต่อไปจ้า ขอบคุณอีกครั้งค่ะ 

[❝CHŌN❞]

ชอบเรื่องนี้มาก มาถึงตอนจบซะแล้ว ขนตอนพิเศษมาให้อ่านกันบ้างนะคะ
แอบเห็นคู่พายโจ้ จะมาม่าหรอเนี่ยคู่นี้อ่า จะรออ่านนะคะ
ส่วนคู่พี่ฟ้ากะน้องเอเดนเค้าก็รออยู่ ให้เอเดนจัดการพี่ฟ้าให้เด็ดขาดไปเลย ฮ่าๆๆ

[Takarajung_TK]

ก๊าก เรื่องนี้แฮปปี้เอนดิ้งเพราะน้องต้นหลิวนะ

ขโมยซีนได้น่ารักมาก

ขอบคุณที่แต่งเรื่องน่ารัก ๆ ให้อ่านนะคะ

รอตอนพิเศษหวาน ๆ น้า

[Jaiko★]

จบแล้วหรอออ อยากอ่านอีกเยอะๆจังเลยค่ะ
เป็นนิยายที่น่ารักมากเลย>__<
รอติดตามผลงานนะคะ♥

[zearet17]

#SP ลอยกระทง (ต่อ)



I woke up today in London
As the plane was touching down

เขาตื่นเพราะเสียงล้อของนกยักษ์ลำใหญ่ครูดกับผิวรันเวย์ของเมืองใหญ่

If this keeps me away much longer
I don’t know what I will do

มันอยู่ไกลจากบ้านเกิดที่เขารัก...... และคนๆนั้นที่เขารัก

You’ve got to understand it’s a hard life
That I’m going through

เขาได้แค่หวังว่าคนๆนั้นจะเข้าใจสิ่งที่เขาเป็น
พอๆกับหวังว่าจะรอเขากลับไปและทอดยิ้มสดใสให้อย่างเคย

When the night falls in around me
I don’t think I’ll make it through

แต่เมื่อใดที่รัตติกาลที่เหงาจนเจ็บขั้วหัวใจย่างกรายเข้ามา

I’ll use your light to guide the way
Cause all I think about is you

แค่นึกถึงใครนั้น ก็ทำให้เขาอยากจะก้าวต่อไป...อย่างน้อยก็เพื่อกลับไปโอบกอดคนๆนั้นได้เต็มภาคภูมิ


ที่นี่ก็เหมือนทุกที่ที่ผ่านมา มีแฟนคลับจำนวนหนึ่งมาเฝ้ารอรับ เขายิ้มให้กับสื่อและแฟนคลับจำนวนมาก ยิ้มที่มีใครบางคนยึดเป็นเจ้าของแต่เพียงเป็นผู้เดียว เขากลับใช้มันกับคนที่รักเขา..แต่เชื่อได้ว่าไม่เท่ากับเสี้ยวรักของคนๆนั้นแน่ ภายในห้องรับรองมีสื่อท้องถิ่นจำนวนหนึ่งมานั่งรออยู่ ทุกคนกล่าวทักทายกันตามทำเนียมก่อนจะเริ่มบทสัมภาษณ์ หน้าที่การตอบส่วนใหญ่เป็นของนักร้องนำผู้เป็นหน้าตาของวง และเผื่อแผ่มาถึงเขาบ้างบางครา

“คุณมีข่าวกับเกรต้า ดาราสาวของเยอรมัน นั่นคือเรื่องจริงไหมครับ”

เขาเกลียดการตอบเรื่องที่ไม่ใช่เรื่องงานที่สุด แต่ก็ทำได้แค่เงียบแล้วขอคำถามต่อไป

“ได้ข่าวว่าอัลบั้มนี้คุณได้ขึ้นปกคนเดียว รู้สึกอย่างไรบ้าง”

“ไม่รู้สิ แต่มีเจ้าชายเคยบอกผมว่าเหมือนมีซินเดอเรลามาอยู่บนปก”

ทุกคนในห้องหัวเราะกับมุกตลก แต่เขากลับแค่ยิ้ม...ยิ้มให้กับคำพูดของเจ้าชายคนนั้น

“ฉันเคยได้ยินว่าคุณชอบประเพณีช่วงสิ้นปีของบ้านเกิดคุณมาก ถึงกับบอกว่าจะกลับไปทุกปีเลย”

เขาแอบชื่นชมนักข่าวสาวคนนี้ที่ทำการบ้านได้ดีเยี่ยมถึงการอ้างบทสัมภาษณ์ของเขาเมื่อหลายปีก่อน

 “ครับ...วันลอยกระทง ”

เขาตอบด้วยเสียงที่เบากว่าเก่า และยิ้มตามเพื่อฝังความรู้สึกเจ็บปวดเอาไว้ภายในอก

“แต่ช่วงสิ้นปีได้ยินมาว่าคุณไม่ว่างมาตลอดห้าปีแล้วนะ”

มือเบสสูดหายใจหนักหน่วงก่อนจะตอบ

“ครับ ผมคิดถึง มากเลยล่ะครับ”

คิดถึงบางคนที่เพี้ยนได้อย่างสม่ำเสมอ...ชอบคิดไปเองได้อย่างสม่ำเสมอ...สดใสได้สม่ำเสมอ และเหนือกว่าสิ่งใด คือทำให้เขารักได้อย่างสม่ำเสมอ


         ครั้งนี้พวกเขาได้พักในโรงแรมที่สามารถมองเห็นแม่น้ำและชิงช้าสวรรค์วงใหญ่ได้ องค์ประกอบเหล่านั้นยิ่งทำให้เขาคิดถึงวันในอดีตมากขึ้น เพราะความฝัน ความทะนงตน ความกลัวว่าเขาจะอยู่ต่ำกว่าอีกคนทำให้เขามายืนอยู่ในที่แห่งนี้ เขามีความสุขดี...แต่ก็เพียงเสี้ยวเดียว  เช่นเดียวกับการใช้ชีวิตไปเรื่อยๆแล้วไม่ได้วิ่งมาในที่ตรงนี้เขาคิดว่าก็คงมีความสุขดี...แต่ก็คงเสียดายโอกาสเป็นแน่ ในที่สุดเขาก็รู้ว่าตัวเองขี้โกงอย่างที่คนๆนั้นบอกจริงด้วย แต่จะให้เอาคนที่ทำงานเพื่อเพื่อนมนุษย์มาเป็นของตนแต่เพียงผู้เดียว...เขาไม่ได้เห็นแก่ตัวขนาดนั้น

“ไอ้ซิน”

เขาเดินไปเปิดประตูให้ผู้จัดการวง เธอใช้นิ้วหัวแม่มือชี้ไปที่ด้านหลัง นั่นบ่งบอกว่าใครบางคนกำลังมา

“สวัสดีมิสเอม่า”

ผู้มาใหม่ทักทายผู้จัดการวง ก่อนจะใช้มือเรียวสองข้างแตะที่สะโพกเขาเพื่อทักทายโดยการใช้แก้มสีนวลสัมผัสที่แก้มเขาอย่างแผ่วเบา มันเป็นการทักทายธรรมดาที่เขาไม่ได้คิดอะไร หากจะไม่ธรรมดาตรงที่คนด้านหน้าหวังผลไว้ด้วย

“ไปที่ฮอลล์ตอนนี้เลยนะ”

เขารู้ว่าเอมม่าไม่ได้มีธุระอะไรเป็นพิเศษ เพียงแต่เธอมาช่วยเขา เพื่อไม่ให้ต้องอยู่หรือเดินกับกับดาราสาวแค่ลำพัง เขาเดินตามผู้จัดการเพื่อขึ้นรถไปที่ฮอลล์ เขาเห็นใครบางคนที่หน้าโรงแรม คนๆนั้นดูคุ้นตา ลักษณะเหมือนใครบางคนที่เขารักเพียงแต่ใครคนนั้นท่าทางกระฉับกระเฉงมากกว่านี้ ผิวที่ขาวไม่ได้ซีดเผือดขนาดนี้ แต่แววตาที่ปราศจากแว่นช่างเหมือนกันเหลือเกิน...แต่เขาคิดว่าบางทีเขาคงเหนื่อยเกินไปเหมือนทุกที

               เขาออกจากโรงแรมมาที่ฮอลล์เพื่อพูดคุยเรื่องที่เกี่ยวกับงานวันพรุ่งนี้ เธอคนที่เดินควงแขนหรือจับมือเขาให้แนบกับเอวคอดของเธอมาตั้งแต่ต้นนั่งลงข้างๆเขา เธอเป็นคนเดียวกับที่เป็นข่าวกับเขาในช่วงนี้ ปกติแล้วในวงการดนตรีร็อคอันไม่ใช่เหล่าเซเลบชื่อดัง เขาจะมีแฟนสักสองคน ลูกสักหกคนหรือแม้แต่ประกาศตนว่าเป็นเกย์ก็คงไม่มีสื่อไหนสนใจ ยกเว้นแฟนคลับแค่กลุ่มเดียว แต่ทว่าคนที่เขาเป็นข่าวด้วยคือ..เกรต้า เครเลอร์ ดาราสาวชื่อดังชาวอารยัน ที่เร็วๆนี้จะมีผลงานกับฝั่งฮอลิวูด ที่สำคัญกว่านั้นเธอคือลูกสาวของของประธานบริหารของเทศกาลดนตรีดังสี่งานที่มีคนชมหลายล้านในยุโรปและอเมริกา และค่ายที่เขาเซ็นสัญญาด้วยเป็นหนึ่งในค่ายที่อยู่ใต้อิทธิพลของพ่อเธอ เธอมาถูกใจเขาตอนงานประกาศรางวัลทางดนตรีเมื่อสองปีที่แล้ว เพียงเพราะหน้าตาและความสุภาพที่เธอไม่เคยเจอ เขาชัดเจนตั้งแต่ทีแรกว่าเขามีคนที่รักแล้ว แต่เธอเป็นสาวสมัยใหม่ที่มีความมั่นใจสูง ว่าได้ว่าเธอจีบเดินหน้าจีบเขาอย่างเป็นทางการทั้งๆที่รู้อยู่แล้ว  เขาที่ตั้งใจจะบอกปัดตั้งแต่การร่วมดินเนอร์ครั้งแรก ก็ต้องเงียบไปเพราะเธอขอคิวมาทางผู้ใหญ่อย่างเรียบร้อย แน่นอนว่าผู้จัดการมือทองและเพื่อนร่วมวงทุกอย่างและไม่พอใจเป็นอย่างมาก แต่เขาทำเช่นเดิมคือยิ้มและบอกทุกคนว่าไม่เป็นไร แต่โชคดีที่เธอไม่ได้ขอให้เขาพาขึ้นเตียง หรือป่าวประกาศบอกสื่อ คนมั่นใจอย่างเธอคงต้องการแย่งมาให้ได้ก่อนเหมือนกัน ถึงจะได้กล้าพูดได้เต็มปาก

"รับรองไม่มีปัญหากับแฟนมึงแน่"

เป็นหัวหน้าวงที่บอกเขาหลังจากรู้ข่าวพลางกลั้วหัวเราะ เขาแค่นยิ้ม แต่พอนึกถึงใบหน้าเอาเรื่องบางคนจึงต้องพูดออกไป

"บีมไม่รู้หรอกพี่ ว่าผมชอบไม่ได้ชอบผู้หญิง"

"ห๊ะ!?"

นักร้องนำที่นั่งอยู่ข้างๆอุทานแล้วทำหน้าฉงน ก่อนจะเอ่ยต่อ

"พี่ไม่เคยบอกเหรอ"

มือเบสทำท่านึกอยู่หน่อยก่อนจะตอบ

"เคย...แต่บีมเขาไม่เชื่อ"

"ก็ดูไม่น่าเชื่อ"

เช่นเดียวกับ เกรต้า เครเลอร์  เธอหัวเราะทุกครั้งที่เห็นเขาบอกปัดการเดทหรือพูดอะไรในทำนองนี้ แล้วก็บอกว่าเธอชอบคนเอเชียเพราะความสุภาพและมีมุขตลกที่น่ารัก


อาจจะเป็นเพราะวันนี้เขาเหม่อมากไป ทำให้หัวหน้าวงต้องหันมาถาม

“เป็นไรซิน”

“เหมือนผมจะเห็นบีมที่หน้าโรงแรมพี่”

คำตอบของเขาทำเอาสมาชิกและทีมงานที่ฟังภาษาไทยออกมองหน้ากันอย่างประหลาดใจ

“แล้วใช่ไหม”

ใครบางคนเอ่ยถาม

“ไม่ใช่หรอกพี่ ผมเห็นไกลๆเลยอาจจะตาฝาด”

“ถึงขีดจำกัดแล้วมั้งมึง”

พี่ทีมงานสองสามคนที่ร่วมหัวจมท้ายกันมาตั้งแต่ต้นพูดเหมือนกันในทำนองนี้  พายยิ้มกว้างให้สาวเยอรมันที่นั่งมึนงงกับบทสนทนาก่อนจะตบไหล่เขาเบาๆ เขาขอตัวเดินออกมาข้างนอก ที่นี่ไม่เหมือนบ้านเกิดของเขา ที่นั่นสี่ทุ่มครึ่งท้องฟ้ามืดสนิท ค่ำคืนอันเย็นสบายช่วงสิ้นปีคนบางคนจะชอบเปิดหน้าต่างนอน พออากาศเย็นมากๆก็มักจะถีบผ้าห่มตัวเองออกแล้วมาซุกที่ผ้าห่มเขาแทน

‘อะไรกันครับเจ้าชาย’

เขาหัวเราะแต่ก็ยอมอ้าแขนให้กว้างเพื่อรับอีกคนเข้ามาในอ้อมกอด

‘หนาวเนอะ’

เสียงของใครคนนั้นอู้อี้อยู่ตรงอกเขา

‘ไม่หรอก อุ่นจะตาย’

เขากระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นแล้วค่อยๆจมลงไปในห้วงนิทรา  ในที่ๆมีคนนั้นเขามักจะฝันดีอยู่เสมอ
เมื่อมันหายไป...เขาจึงโหยหาอย่างบอกไม่ถูก


                 การแสดงสดที่เมืองใหญ่เป็นไปดังคาด บัตรขายหมด ผู้คนเต็มฮอลล์ เขากำลังสนุกกับดนตรีที่ตนเองมีส่วนในการช่วยสรรค์สร้าง ก่อนเพลงสุดท้ายจะจบลง ไปทั้งฮอลล์ถูกเปิดขึ้น เขาเห็นใครบางคนยืนอยู่ตรงกลางของฮอลล์ชั้นสอง ใครคนนั้นแลดูคุ้นตาเหลือเกิน นักร้องนำถึงกับหันขวับเมื่อได้ยินเสียงเบสที่เพี้ยนไป โชคดีที่เป็นท่อนท้ายที่สุดของเพลง มือเบสขมวดคิ้วนิดหน่อยก่อนจะเพ่งไปบริเวณนั้นอีกรอบ...เอาอีกแล้ว เขาเหนื่อยเกินไปอีกแล้ว แต่ครั้งนี้มันหนักหนาจนกระทบกับการทำงานของทุกคน
                   เมื่อการแสดงจบพวกเขาทั้งหมดต้องออกเดินทางทันทีเพื่อมุ่งไปอีกเมืองให้ถึงในพรุ่งนี้เช้า ทุกคนในวงต้องเดินผ่านผู้คนจำนวนมากเพื่อขึ้นรถกลับอย่างช่วยไม่ได้ บ้างหยุดเซ็นชื่อ บ้างหยุดถ่ายรูป เขาเองก็เช่นกัน...ในขณะที่เขากำลังเซนชื่อใส่โปสเตอร์วงให้กับแฟนคลับกลุ่มหนึ่ง ทั้งหมดชูนิ้วชี้และนิ้วก้อยอันเป็นสัญลักษณ์ของเพลงร็อคแทนคำขอบคุณ แต่มีใครบางคนด้านหลังปาปากกาเมจิกด้ามหนามาใส่ที่หัวเขา ใครคนนั้นจงใจที่จะตรึงสายตาเขาไว้อย่างแฟนคลับหลายคน ใครคนนั้นเป็นเอเชียนที่หาได้ยากที่นี่ มีจมูกโด่งรั้น ผมยาวประบ่าถูกรวบลวกๆไว้ข้างหลังเผยให้เห็นนัยน์ตาสีน้ำตาล และสีผิวที่ขาวซีดอันคุ้นตาเพียงแต่ไม่ได้สวมแว่น เขาถอดแว่นกันแสงสีทึบของตัวออกเพื่ออยากมองให้แน่ใจ หลังจากนั้นคนที่ว่าก็ชูนิ้วกลางให้เขาก่อนจะเดินลับออกไป...เขากระโดดผ่านการ์ดรักษาความปลอดภัยตัวหนา โดยไม่ได้ฟังเสียงที่ตะโกนเรียกจากใคร ทั้งสลัดตัวเองให้หลุดจากแฟนคลับจำนวนมาก โชคดีที่ทุกคนเห็นใจในแววตาตระหนกและท่าทางรีบร้อนของเขา แม้จะนานไปหน่อยก็ตามที...

 "บีมมมมม!!!"

 เขาตะโกนเสียงดังและวิ่งเร็วเช่นนี้แค่ไม่กี่ครั้งในขีวิต แผ่นหลังอันคุ้นเคยชะงักเล็กน้อยก่อนที่ขาเรียวยาวจะก้าวต่อไปด้วยความเร็วที่มากกว่าเดิม

"เดี๋ยว!!! บีม!!!"

ยิ่งเขาเข้าใกล้มากเท่าไหร่ คนตรงหน้ายิ่งตีตัวออกห่างมากขึ้น แต่ครั้งนี้เขาสัญญาว่าจะดึงระยะห่างบ้าๆนั่น ให้เข้ามาใกล้ให้ได้ เขาหยุดเรียกคนๆนั้นแต่รวบรวมแรงที่มีวิ่งไปจนกระทั่งคว้าไหล่ใครคนนั้นไว้ได้ แค่เห็นเห็นเสี้ยวหน้าขาวที่เคยจับประคองไว้  ท่อนแขนแข็งแรงสองข้างก็เปลี่ยนเป็นโอบรัดอีกคนไว้แน่น เขาซุกหน้าลงกับต้นคอของอีกคน พลางพึมพำอย่างคนใกล้ขาดสติ

 "อย่าพึ่งหันมานะ ขอร้อง"

เขากำลังทำท่าทางน่าเกลียด...อย่างเช่นยิ้มกว้างและน้ำตาไหลไปด้วยในเวลาเดียวกัน

"ทำรองเท้าหายเหรอ"

คนๆนั้นเอ่ยออกมาในที่สุด เขาสูดเอากลิ่นหอมติดจมูกก่อนจะตอบด้วยเสียงที่อู้อี้

"คิดถึงบีม"

"โกหก"

คนๆนั้นก้มหน้าต่ำเป็นท่าทางประจำยามที่อารมณ์ไม่ปกติ เขากระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้นเพราะรู้สึกได้ว่าถ้าปล่อยมัน คนๆนี้คงได้หายไปอีกแน่

"คิดถึง..."

"มึงหยุดพูดซะทีเถอะ!!!"

เขาผงะไปกับคำหยาบที่ไม่ได้ยินมาจากปากคนตรงหน้ามานานจนจำไม่ได้...ความอดทนมนุษย์ย่อมมีขีดจำกัดเสมอ

"มึงล้อกูเล่นหรือไง เอาสิ...จะทิ้งก็ทิ้งกูแม่งเลย แล้วมึงอยากจะไปที่ไหนก็ไป"

อีกคนแค่ก้มหน้าชิดออกแล้วพูดแผ่วเบาแต่สั่นเครือ ไม่ได้กระโชกโฮกฮากอย่างที่ควรทำด้วยซ้ำ เขาผิดเอง....งี่เง่าเอง ไม่พยายามเอง ถ้าอีกคนจะใช้สิ่งเหล่านี้เพื่อไปจากกัน เขาคงว่าอะไรไม่ได้ เสียแต่ว่าเขาคงจะไม่ปล่อยมือให้ไปหรอก

"กูคงขี้โกงอย่างที่ว่าแหละ แต่มึงไม่ใช่ของกูแล้วซิน สบายใจได้"

เขาเคยคิดเล่นๆว่าถ้าโดนคนตรงหน้าบอกเลิกจะเจ็บเพียงไหน แค่ลองคิดดูก็ทำให้ตัวเองยิ้มแหยแล้ววิตกจริตไปทั้งวัน พอได้มาฟังจริงๆถึงรู้ว่าอานุภาพมันทำให้ใจแทบขาดได้เลยทีเดียว

"ผมเป็นของบีม"

แต่แน่นอนว่าเขาไม่ยอมแพ้

"ไม่ใช่แล้ว มึงเป็นของคนอื่น"

คนๆนี้ไม่ใช่คนหูเบา แต่ถ้าลองได้อยู่คนเดียว แล้วเห็นข่าวบางอย่างทุกวันก็คงทำให้คิดไปเองได้เหมือนกัน

"ใคร"

เขายิ้มแล้วใช้มือสองข้างซุกเจ้าไปที่แก้มที่ชื้นไปด้วยน้ำตา

"เหมาะกับมึงแล้วแหละ"

อย่างที่คิดเสียด้วย...ลำพังแค่เหงาหรือน้อยใจ คนตรงหน้าไม่มีทางมาตามป่วนแบบนี้แน่

"ฮ่าๆๆๆๆ"

เขาก็หัวเราะเสียงดังไม่กี่ครั้งในชีวิตหรอก

"เงียบ! หัวเราะหาป้ามึงเหรอ!"

แต่ทำให้ให้คนโมโหเงยหน้าขึ้นมามองอย่างหาเรื่อง

"ยังเหมือนเดิมจริงๆด้วย"

เขาจ้องมองดวงหน้าที่ดูต่างใบจากเดิม ตอนนี้ไม่มีแว่นใสมาบังตาใสน้ำตาลใส แก้มตอบลงมาก และผิวก็ขาวซีดจนเห็นรอยแดงชัดตรงที่ฝ่ามือเขาทาบทับ แต่ที่ยังเหมือนเดิมคือนิสัย...ที่เขาโง่เองที่คิดว่าคนตรงหน้าจะเปลี่ยนไป...

"ไอ้เหี้ย..."

"ชู่ว...ฟังนะเจ้าชาย"

เขาใช้นิ้วโป้งสองข้างแตะที่ริมฝีปากอิ่มไว้ ก่อนจะพูดต่อ

"ผมไม่ได้เป็นอะไรกับใครทั้งนั้น ผมเป็นของเจ้าชายคนเดียว ผมเคยบอกไปแล้วนะว่าผมไม่ได้ชอบผู้หญิง..."

เขายิ้มอ่อนๆให้ คนตรงหน้าขมวดคิ้วแล้วทำตาล่อกแล่ก 

"มึง...คนเรามันเปลี่ยนได้นะ"

เขาหัวเราะในลำคอให้กับท่าทางคนตรงหน้า

"เกย์นะบีม ไม่ใช่รองเท้า แล้วซินก็ชอบแค่ผู้ชายที่เป็นเจ้าชายด้วย ตำแหน่งอื่นมันจะ..."

ยังพูดไม่ทันจบ ตากลมๆก็ มีน้ำตาคลอหน่วยอีกรอบ คนๆนั้นดึงหน้าตัวเองออก แล้วใช้หัวโหม่งเข้าทีอกคนสูงกว่าไปเต็มรัก

"โอ๊ะ..."

เขาเซถลาจนแผ่นหลังไปติดกับแผงกั้นแม่น้ำ กลางเมืองใหญ่ ก่อนที่ใครคนนั้นจะตามมากอดหมับ เขาหัวเราะและลูบหัวอีกคนอย่างหมั่นเขี้ยว

"แม่ง..."

เสียงสบถดังอยู่ที่ไหล่ขวา เขาวาดมือกอดตอบ พวกเขาทั้งคู่ยืนอยู่นานเท่าไหร่ไม่ทราบได้ แต่ก็นานพอที่จะทำให้สติที่หายไปในตอนแรกกลับมาได้ เขาใช้มือที่ลูบหัวเย็นชื้นของคนนั้น แล้วสางผมนุ่มยาวเกือบประบ่าที่รวบไว้ตอนต้นออกพลางผละตัวออกเล็กน้อย พร้อมกับดึงหมวกไหมพรมของตนออกเพื่อสวมให้อีกคน แล้วดึงให้มันครอบทั้งหูและคิ้ว ก่อนจะดึงแว่นกันสีทึบบนปกเสื้อสวมให้อีกอัน

"กลับเถอะ"

เขากระชับเอวของอีกคนด้วยมือข้างที่ถนัดก่อนจะมุ่งหน้าไปยังที่ๆพึ่งจากมา


เมื่อเห็นว่ารถศิลปินที่รักยังไม่กลับทั้งมือเบสยังทำตัวแปลกประหลาดแฟนคลับส่วนใหญ่จึงยังคงยืนปักหลักรอภายในลานจอดรถของฮอลล์ เขาที่คุ้นชินกับสถานที่แห่งนี้อยู่บ้าง เดินอ้อมไปอีกทางแต่กลับเจอผู้คนที่ไม่อยากเจอมากที่สุด ...นักข่าว... เป็นช่วงเวลาเดียวกับที่คนข้างกายหยุดชะงัก คำถามและแสงแฟลชมากมายถูกส่งมาในทันที เขาแสร้งไม่ได้ยิน พร้อมกับดึงตัวของคนข้างๆเข้ามาใกล้แล้วพาเดินเข้าไปในห้องแต่งตัวศิลปินให้เร็วที่สุด

"ไปไหนม..."

คำถามของผู้จัดการถูกกลืนลงคอเมื่อเห็นมาเขาพาอีกใครมาด้วย เพียงแค่เห็นรูปร่างและปลายคางเธอก็รู้แล้วว่าเป็นใคร

"กรี๊ด...น้องบีม"

"ขอโทษด้วยครับที่มากวน"

คนข้างๆเขาถอดแว่นออกแล้วยกมือไหว้

"ว้าย...นักข่าวเห็นหรือยังคะ"

เธอจีบปากจีบคอพูดอย่างคนที่กำลังรู้สึกสนุกเสียเต็มประดา

"ได้ภาพไปเพียบเลยพี่"

เป็นพายที่เดินตามหลังมาเป็นผู้เอ่ยตอบ  เธอกับผู้มาใหม่หัวอย่างสะใจพลางตะโกนอย่างไม่เกรงใจทีมงานว่า

'ฮ่าๆๆๆๆ ดังระเบิด ได้ย้ายค่ายแน่มึงไอ้พาย'
และ
'ย้ายซะที กูล่ะเบื่อพวกอิทธิพลครอบกบาลเนี่ย'

โชคดีที่ทั้งหมดนั่นเป็นภาษาไทย ผู้จัดการสาวพาวงและคนรักของเขากลับมาที่รถโดยปลอดภัยจากนักข่าว แต่ดูท่าคนที่จะไม่ปลอดภัยคือเขานี่เอง

"พี่บีม เปลี่ยนไปเยอะเลยนะ"

เอเดนเริ่มการตีซี้โดยการปีนมานั่งเบาะคู่ตรงหน้าพวกเขาในรถบัสคันใหญ่ แล้วขะโงกหน้ามาหา

"ครับ"

คนข้างๆเขาตอบรับอย่างสุภาพ นักร้องของวงเอื้อมมือออกมาให้จับทักทาย เป็นเขาเองที่ปัดมันทิ้ง

"กลับไปนอนพักเสียงเถอะ"

เขาเอ่ยอย่างระอา ทำไมไอ้เด็กที่เคยเรียบร้อยน่ารักถึงมาถูกใจคนๆนี้กัน

"ผมยาวขึ้นด้วย คุณหมอไว้ผมยาวได้ด้วยเหรอ"

คนพูดไม่ได้ว่าเปล่าแต่เอื้อมมือมาจับปอยผมนุ่มที่กลี่ยอยู่บนแก้มเสียด้วย

"ตอนนี้พี่...."

คนข้างเขายังพูดไม่ทันจบ เขาก็ตัดรำคาญเสียก่อน

"พี่ฟ้าไปไหน"

พอได้ยินยินดังนั้นนักร้องก็มู่หน้า

"หลับแล้ว"

"งั้นก็กลับไปนอน"

เขาบอกเสียงดุ...แต่เด็กคนนี้เป็นคนเดียวที่ไม่เคยกลัวท่าทีเขา

"พอไม่ใส่แว่นแล้ว พี่บีมดูดีขึ้นเยอะเลยนะ ผมหมายถึงน่ารักน่ะ"

เขาชักจะรำคาญไอ้ฝรั่งปากมากเสียแล้ว

"เอเดน...กลับไปที่ดิมเลย บีมเขาเหนื่อย"

"โถ่...หวงก้าง"

คนที่ถูกดุเดินกลับไปพลางบ่นพลาง เพราะอย่างไรก็รู้อยู่เต็มอกว่ามือเบสของวงอยากจะดึงเวลาที่หายไปของตัวเองกลับมา

"ง่วงไหม"

คนข้างๆส่ายหน้าเป็นคำตอบ

"หิวไหม หรือหนาวหรือเปล่า"

คนๆนั้นส่ายหน้าเช่นเดิม

"ซิน....ถีบกูที"

"เฮ้ย!?"

ไม่ว่าจะกี่ครั้งเขาก็หยุดประหลาดใจกับคนๆนี้ไม่ได้เสียที

"รู้สึกเหมือนฝันว่ะ"

        ในบรรยากาศสลัวนอกหน้าต่างคือทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ อากาศที่เย็น...แต่เพราะไออุ่นคนข้างๆทำให้ไม่รู้สึกหนาวเพียงนิด  เขาก้มลงจูบคนข้างๆ ใช้มือรั้งท้ายทอยอุ่นขึ้นรับสัมผัสที่คิดถึงเสียจนแทบร้องไห้อีกครา ความหวาน...ร้อน....และนุ่มปะปนกันจนแทบหลอมละลาย นี่คงเหมือนฝันของคนๆนั้น คนที่รอเขาอยู่ตลอดแต่เขาเชื่อว่านี่ไม่ใช่ฝัน เพราะเขาสาบานเลยว่าไม่เคยฝันดีเช่นนี้มาก่อน...


       รถบัสข้ามพรมแดนมาตอนเช้าของอีกวัน ทั้งหมดหยุดพักที่โรงแรมติดทะเลสาบแห่งหนึ่ง วันนี้พวกเขาได้พัก ก่อนที่พรุ่งนี้ต้องขึ้นซ้อมและแสดงในวันถัดไป เช้านี้หนังสือซุบซิบหัวเยอรมันเป็นไปอย่างที่คาด คนรักเขาที่สวมแว่นและหมวกปิดหน้าปิดตาได้ขึ้นปกจนได้ เขาหอมแก้มคนข้างๆหนักๆเพื่อปลุกให้ตื่น ใครคนนั้นมุ่ยหน้าพลางลูบแก้มตัวเองที่แดงเป็นปื้น

"เจ็บ"

คงเป็นเพราะหนวดเขานั่นเอง เขาลูบคางอย่างครุ่นคิด

"ไม่ต้องโกนหรอก แบบนี้จะได้ไม่ต้องไปหอมใครอีก"

ท่าก้มหน้าชิดอกแต่ใบหูแดงก่ำเป็นท่าทางประจำที่ทำให้เขาหัวเราะอยู่ประจำเช่นกัน

"แล้วผมนี่ตัดดีไหม เอาเกรียนๆเหมือนเดิมเลย"

เขาแหย่ต่อ

"จะไปรู้เหรอ"

ใครคนนั้นพึมพำแล้วหันหน้าไปอีกทาง

"ตื่นเถอะ...ไปลอยกระทงกันนะครับ"

คนๆนั้นหันขวับกลับมาในทันที ก่อนจะทำหน้าเข่นเขี้ยว

"ยังกล้าพูดอีกนะ"

เขาโน้มตัวลงไปหอมแก้มขาวทั้งสองข้างอีกหลายต่อหลายครั้ง จนเขามั่นใจแล้วว่าใบหน้าที่แดงจัดนั่น ไม่ได้เป็นเพราะหนวดเขา

"โอ้ย...พอแล้วๆ จะลอยได้ไงวะ ไม่มีกระทง แล้วนี่มันตอนเช้าด้วย"

“ลอยตอนนี้แหละดีแล้วยังไงที่นี่ก็ไม่มืดหรอก ตอนกลางคืนค่อยเอาไว้ทำอย่างอื่น”

หน้าของคนๆนั้นที่แดงอยู่แล้วแดงขึ้นไปอีก

“ซินครับ นี่มันขนมปังฝรั่งเศส?”

คนข้างๆหันมาถามเขา เมื่อเห็นถุงที่เขาอ้างว่าเป็นกระทง

“กระทงขนมปัง”

เขาอมยิ้มพลางตั้งใจตอบ

“ยาวๆเนี่ยนะ”

คนๆนั้นทำหน้าตาเหลือเชื่อ เขาใช้ขนมปังอันยาวเขี่ยที่แก้มขาวเบาๆ คนตรงหน้าใช้อีกอันฟาดที่หัวเขา เขาจึงดึงมือคนข้างหน้ามาเพื่อจุมพิต ใครคนนั้นหน้าแดงเหมือนอากาศร้อนเต็มทีทั้งๆที่ตอนนี้พวกเขานั่งอยู่ข้างทะเลสาบที่เย็นจนจะกลายเป็นน้ำแข็งอยู่รอมร่อ

“อธิษฐานสิ”

 ภายใต้ท้องฟ้าสีคราม พื้นน้ำที่ทอดยาวและขุนเขาอันเงียบสงบ พวกเขานั่งยองๆอยู่บนสะพานไม้ที่ยื่นออกไปในทะเลสาปกว้าง เขายื่นขนัมปังอันที่ถืออยู่ให้อีกคน ใครคนนั้นอธิษฐานเสียงดัง

“ผมขอให้ซินเดอเรลาของผมมีความสุขในการทำงานที่เขารักทุกวัน ร่างกายแข็งแรง หล่อแบบนี้ไปนานๆ ส่วนเรื่องดังผมแล้วแต่เจ้าทะเลสาปล็อกเนสส์เลยครับ ขอให้ข่าวอย่าเยอะเป็นพอ ผมปวดหัว”

เขาหัวเราะให้กับคำขอนั่น ก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้มเศร้าเมื่อเห็นอีกคนก้มหน้าชิดอกแล้วอธิษฐานต่อ

“สุดท้ายแล้ว เมื่อไหร่ที่เขาเหนื่อยแล้ว บอกให้เขากลับมาหาผมนะ...ผมรออยู่ ”

เขาสอดมือผ่านผมกึ่งยาวเข้าไปประคองที่แก้มขาวแล้วใช้นิ้วหัวแม่มือปาดน้ำตาเม็ดเล็กๆ ก่อนจะอธิษฐานบ้าง

“ผมขอให้เจ้าชายของผมมีความสุขมากๆ เขาทำงานหนักเพื่อช่วยเหลือผู้คน ผมรักที่เขาเป็นแบบนี้”

เขายิ้มและพูดต่อ

“หลายปีที่แล้วผมพูดอะไรไว้แต่ผมทำไม่ได้ และครั้งนี้ผมคงไม่กล้าพูดอะไรที่ทำไม่ได้อีก แต่ที่ผมทำได้อย่างเดียวตอนนี้คือ  ผมรักเขามากครับ...รักมากจริงๆ ผมมั่นใจกว่าทุกอย่างที่ผมเคยพูดไป ส่วนเรื่องแต่งงานครั้งนี้ขอหมั้นกันไว้ก่อนนะ เขาจะได้รอผม  ”

เขาหยิบแหวนอันที่แม่สวมไว้ให้ก่อนจากบ้านมาเมื่อหลายปีที่แล้ว  แม่ผู้น่ารักของเขาบอกไว้ว่า

“เอาไว้ให้หมอบีมนะ”

เขาสวมมันให้คนตรงหน้า คนๆนั้นร้องไห้หนักยิ่งกว่าเดิม

“ไอ้ขี้โกง”

คนๆนั้นปาขนมปังอันยาวใส่หัวเขา เขาหัวเราะให้กับท่าทางเอาเรื่องของคนพูด  ไม่กี่วันพวกเขาก็จะได้จากกันอีกครั้ง แต่เขามั่นใจได้ว่าครั้งนี้ความรักของพวกเขาจะยังคงอยู่ เขาจะประคองมันไว้ให้ดีที่สุด เขาจะไม่ท้อ
...แม้พรุ่งนี้จะมีเรื่องอะไรเขาก็จะไม่สนใจ เขาจะเดินหน้าต่อไปอย่างเข้มแข็ง
แล้วสักวัน วันที่พวกเขามีความสุขทุกวันก็จะมาถึง

...ขอให้เนสซีคอยาวแห่งทะเลสาบล็อกเนสส์เป็นพยานด้วย...


_____________________________________________________________________

END.

[harumi]

 

[kms]

คิดถึงแว่นนนนนนน
แว่นกะน้องซินยังน่ารักเหมือนเดิมเลยยย

[shijino]

คู่นี้มันน่ารักอะไรอย่างงี้ 

[bun]

สวัสดีวันเด็ก หมอบีมก็ถูกเด็กกินอีกแล้ว

[❝CHŌN❞]

เสียรู้ให้เด็กซะแล้ว
เด็กก็แก่แดดเกินไป ฮ่าๆๆๆ

[Jaiko★]

วันเด็กนี่มันดีจริงๆ