หัวข้อ: ▶▷▶ เพียงแค่จันทน์ ◀◁◀ [❀ Only You ❀] -- ** บท 25 ** 27/09/2019 -- Up!!

[MayA@TK]

ค้างงงงงงงงงง

 

[momonuke]

แสนเขิน ติดตามนะคะ

[PrimYJ]

น้องจันทร์จะตอบพี่เขาว่ายังไงเนี่ย

[Ugly Ducky]

บทที่ 14  สิ่งที่ดีที่สุด คือการได้พบเธอ ได้ดูแลเธอ ได้รักเธอหมดใจ [สิ่งที่ดีที่สุด -นิ้ง]



      “คุณจันทน์ .. เป็นแฟนกับพี่นะครับ?”

      ...

      ...

      “... คือ  จ จันทน์ .. จันทน์ไม่~ .. คือ~”

   เงียบ เงียบมาก เงียบเกินไปแล้ว เหมือนว่าทั้งหอประชุมรอคำตอบจากคนตัวเล็กกันทุกคน แต่หัวใจของไอดินกลับกระตุกไปแล้ว จากท่าทีที่อึกอักของอีกคน แล้วไหนจะคำพูดที่หลุดออกมาเบาๆ ว่า ไม่ คำนั้น .. ทั้งที่เขาคิดมาดีแล้ว ทั้งที่เขารอจนแน่ใจแล้วว่าอีกคนไม่ได้รังเกียงกัน และแน่ใจแล้วว่าเรารักกัน แต่ทำไม เพราะอะไร

   ...

   รอยยิ้มบนใบหน้าของคนตัวสูงค่อยๆจางหายไป จากคำพูดเพียงคำเดียวของคนตรงหน้า แม้มันจะเบาแสนเบา แต่สำหรับเขามันกลับชัดเจนมาก มันก้องกังวาล สะท้อนเด้งไปเด้งมาในหัวเขาตอนนี้ เขาไม่รู้ว่ายืนอยู่ตรงนี้มานานเท่าไรแล้ว แต่ขาเขาไม่มีแรงจะขยับไปไหน

   คุณจันทน์ยืนมองหน้าอีกคนด้วยความสงสัย แววตาฉายแววความไม่เข้าใจ นี่มันเกิดอะไรขึ้น พี่ไอดินพูดอะไร แล้วทำไมเงียบไป เขาไม่เข้าใจเลย

      “คุณจันทน์ คุณจันทน์!! ... ตอบพี่ไอดินสิ ตอบเร็วๆ กรี๊ด~~”

      “..”

      “ตอบพี่ไอดิน คุณจันทน์!!”

      “.. พะ พี่ไอดิน ถามอะไรเหรอฮะ .. จันทน์ไม่ได้ยิน”

   แตงไทยกับกะทิช่วยกันเขย่าแขนคนตัวเล็ก เป็นการเรียกสติให้กับเจ้าตัว คุณจันทน์หันไปมองกะทิกับแตงไทย แล้วหันกลับมามองคนตรงหน้าอีกครั้ง แล้วเอ่ยคำถามออกไป

      “.. ไม่ได้ยินเหรอ?”

      “ไม่ได้ยินฮะ จันทน์ไม่ได้ยินอะไรเลย”

      “เห้อ~ ตกใจหมด ... เอาใหม่นะ คุณจันทน์เป็นแฟนกับพี่นะ? คบกับพี่นะครับ!”

      “>///<”

      กรี๊ด~~ เย้~~

   คุณจันทน์ใจเต้นอย่างแรงกับคำถามนั้น ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นสบตากับอีกคน ดวงตาที่มองกี่ครั้งก็มีแต่ความจริงใจ ถ้าเขาจะเลือกใครสักคนก็คงต้องเป็นคนนี้เท่านั้น คนตัวเล็กพยักหน้าตอบรับด้วยรอยยิ้มหวาน นั่นทำให้ไอดินยิ้มกว้างอีกครั้ง ตรงเข้าโอบกอดคนตัวเล็กที่โผเข้ามากอดตอบเขาเช่นกัน แล้วซุกหน้ากับอกของเขาเห็นแต่หูแดงๆ เพียงเท่านั้น ต่อจากนี้เขามีสถานะใหม่ ที่เรียกว่า แฟน โดยสมบูรณ์แล้ว

---------------------------------------------------------

      “เอาเว้ย!! ฉลองให้คนที่ขี้เหร่ที่สุดในคณะได้มีแฟนเป็นตัวเป็นตนกับเขาสักที”

      เย้~~ ฮิ้ว~~

      “มึงกล้าพูดเนอะ .. ไอ้สัส!”

      “ต่อจากนี้ หล่อด้วย โสดด้วย เหลือแค่มึงกับกู เท่านั้น จำ!!”

      “แต่ข้อนี้กูเห็นด้วยและยอมรับว่ะ”

      “เตรียมตัวบันเทิงคร้าบ~~”

   แมคกอดคอพฤกษ์ พากันเข้ามาชนแก้วกับไอดิน ที่มีคนตัวเล็กนั่งอยู่ข้างกาย เขาทำเพียงส่ายหน้าอย่างหน่ายๆให้กับเพื่อนตัวเองเท่านั้น

   งานฉลองหลังการประกวด จัดขึ้นที่ร้านอาหารกึ่งผับของรุ่นพี่พวกเขาเอง เรียกว่าปิดร้านฉลองเลยดีกว่า ปีสามเกือบทุกคณะที่เกี่ยวข้องกับการประกวด ไหนจะบรรดาลิงกังทั้งหลายอีกเกือบ 20 ชีวิตนั้น ร้านที่เหมือนจะใหญ่กลายเป็นคับแคบไปทันที

      “คุณจันทน์ เอาอะไรอีกไหม .. กะทิแตงไทยล่ะ”

      “ไม่เอาแล้วฮะ .. อาหารเยอะมาก”

      “อร่อยมากด้วยค่ะ”

      “พี่ไอดิน จันทน์อยากกินค็อกเทลอีกฮะ”

      “ไม่รู้ว่า..”

      “มีฮะ .. นี่!!!”

   คนตัวเล็กโชว์เมนูค็อกเทลที่เจ้าตัวแอบไปขอมาตอนเดินไปเข้าห้องน้ำกับฟรานซ์ พร้อมทำตาอ้อนใส่ ไอดินได้แต่ส่ายหัวให้กับความแสบของอีกคน

      “กินข้าวก่อน แล้วถึงสั่งนะครับ”

      “เย้!! ตกลงฮะ”

      “พี่นั่งคุยกับพวกรุ่นพี่โต๊ะนั้น .. จะไปไหน จะเอาอะไรต้องมาบอกก่อน เข้าใจไหม?”

      “เข้าใจฮะ”

      “มึงห่วงขนาดนี้ มึงไม่พาน้องไปนั่งด้วยเลยล่ะ”

      “คุณจันทน์ไปนั่งโต๊ะนั้นด้วยกันไหม?”

      “หื้ม ..”

      “ไอ้ดิน ไอ้สัส กูประชด!! .. ไปได้แล้ว พี่กล้ารอนานแล้ว”

    พฤกษ์ที่เดินมาตามคนตัวสูงอดเอ่ยปากแซวออกไปไม่ได้ จริงๆ โต๊ะที่นั่งไม่ได้อยู่ห่างกันเลย เรียกว่าอยู่ข้างกันเลยจะดีกว่า อะไรมันต้องขนาดนั้น รู้ว่า เป็นแฟนกัน รู้ว่าข้าวใหม่ปลามัน แต่ห่างกันบ้างเถอะ กูอิจฉา!

      “คุณจันทน์ อย่าเมานะ..”

      “กูว่า พี่ดินแม่งเป็นเอามาก .. มึงเตรียมตัวเลย”

      “เตรียมตัวอะไร? ฟรานซ์พูดอะไรไม่เห็นเข้าใจ”

      “พ่อคนที่สองไง .. กูบอกเลยว่า ยิ่งกว่าพี่จอมทัพล้านเท่า”

      “เว่อร์~~”

   บรรยากาศในค่ำคืนนี้ เต็มไปด้วยความสนุกสนาน ไอดินนั่งรวมอยู่กับบรรดารุ่นพี่ดาวเดือนรุ่นก่อน แต่สายตาคนตัวสูงยังคอยมองไปทางโต๊ะที่คนตัวเล็กนั่งอยู่กับเพื่อนตัวเองเสมอ โต๊ะนั้นมักจะมีคนแวะเวียนไปทักทายตลอด และเจ้าตัวเล็กของเขาก็ยิ้มรับให้กับการทักทายของทุกคน

   แก้วค็อกเทลในมือน้อย ถูกยกแล้วยกอีก คนตัวเล็กกลายเป็นจุดสนใจของงาน ไม่ว่าใครก็อยากจะรู้จักคุณจันทน์ คนที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนหมาดๆ ของหนุ่มฮอตอย่างไอดิน

      “ทำไมมึงไม่บอกกูวะ ว่าคุณจันทน์เป็นเด็กพี่ดิน .. กูเกือบโดนตีนแล้วไหมล่ะ”

      “บอกแล้วไง ว่าระวังเจอตีน”

      “ไอ้สัส ใครจะคิด .. คุณจันทน์อ่ะ ทำไมไม่มาให้ผมเจอก่อน”

      “หื้อ~”

      “มึงมองไปสิบสองนาฬิกาด้วย เจ้าของเค้ามองอยู่”

   ฟรานซ์สะกิดบอกเจมส์ให้หันไปดูว่ามีใครมองอยู่ เจมส์หันไปตามที่เพื่อนบอกแล้วต้องยกมือไหว้คนตัวสูงอย่างนอบน้อม ไอดินแค่พยักหน้ารับแล้วหันไปคุยกับคนในโต๊ะตัวเองต่อ

      “ไอ้สัส แค่มองยังขนลุก”

      “หึหึ .. ตีนหนักด้วยนะมึง”

      “เออ~ ไม่ต้องขยี้ต่อ ไอ้สัส”

   
   คุณจันทน์ยืนอยู่ข้างเวทีเพราะถูกเพื่อนลากออกมา เนื่องจากแต่ละคณะให้ดาวเดือนออกมาร้องเพลง หน้าที่ของคณะบัญชีเลยตกเป็นของ เยลลี่และฟรานซ์ เยลลี่ดึงกะทิ กะทิดึงแตงไทย แตงไทยลากคุณจันทน์ออกมาอีกที ส่วนฟรานซ์ก็ลากภูผาออกมาเป็นเพื่อน ทำให้บนเวทีตอนนี้เต็มไปด้วยนักศึกษา คณะบัญชีภาคอินเตอร์ชั้นปีหนึ่ง

   คนตัวเล็กหันไปมองทางไอดินเพื่อขอกำลังใจ และได้รับกำลังใจจากคนตัวสูงที่อ่านปากได้ว่า สู้สู้ และได้ความประหม่าเพิ่มเติมจากพี่กลุ่มวิศวะ ที่ตะโกนแซวต่างๆ นาๆ

   หลังจากดูรายชื่อเพลงกันและตกลงกันได้เรียบร้อยแล้ว เสียงเป่าปากตบมือดังทั่วร้าน เมื่อเพลงที่ถูกเลือกอินโทรขึ้นมา และเป็นเพลงที่ทุกคนรู้จักเป็นอยากดี



   ♪ ก็ฉันชอบเที่ยวมันผิดหรือไง ก็ฉันรักในเสียงดนตรี เมื่อไหร่โดนจังหวะดีดี 1 2 3 4 ก็ถึงทีเฮ ♪

      -- เอ อิ เย อิ เย อิ เย้ เอ อิ เย อิ เย อิ เย  ... เอ อิ เย อิ เย อิ เย้ เอ อิ เย อิ เย อิ เย --



   เสียงทุกคนช่วยกันร้องตอบรับกันอย่างดัง คนตัวเล็กร่วมร้องเพลงและเต้นไปตามจังหวะกับเพื่อนบนเวทีอย่างสนุกสนาน ความประหม่าหรือเขินอายค่อยๆหายไป เหลือเพียงรอยยิ้มที่ประดับอยู่บนใบหน้าเท่านั้น

   ไอดินนั่งมองอีกคนจากโต๊ะที่เขานั่ง สายตาเขาไม่อาจละไปจากคนตัวเล็กบนเวทีได้เลย ถึงแม้ว่าบนเวทีจะแวดล้อมไปด้วยผู้คนมากมายเพียงใด แต่สำหรับเขาก็ยังคงมองเห็นคนตัวเล็กเสมอ

   หลังจากเพลงแรกจบไป เสียงตบมือดังเกรียวกราว แล้วเสียงร้องว่าเอาอีก เอาอีก ก็เกิดขึ้นจากกลุ่มรุ่นพี่วิศวะเจ้าเดิม ที่มีแมคเป็นแกนนำ แล้ววิ่งขึ้นไปบนเวทีทันทีที่เพลงจบลง

      “เอาล่ะๆ เรารู้ว่าคุณกำลังสนุก อยากแดนซ์กันต่อ แต่ .. วันนี้มันเป็นวันดี วันที่เพื่อนของกระผม นายแมคสุดหล่อแห่งวิศวะ”

     โห่~~ ฮิ้ว~~ เสียงโห่ฮา ดังขึ้นมาขัดประโยคที่ยกหางตัวเองของแมค

      “ขอบคุณสำหรับคำชม! ต่อๆ เมื่อเย็นเราได้ฟังเพลงรักจากหนุ่มสุตฮอตที่ใช้หน้าที่การงานของตัวเองมาขอคนบางคนเป็นแฟนไปแล้ว ตอนนี้อยากฟังเพลงจากคนบางคนบ้างดีไหมนะ!”

      “อยาก~~”

   แมคหันไปมองเด็กบัญชีทั้งหกคนยืนเรียงแถวกันอยู่ เขาขยิบตาให้ฟรานซ์อย่างรู้กัน แล้วเด็กทั้งห้าพากันถอยหลังคนละหนึ่งก้าวทำให้คนตัวเล็กยืนเด่นอยู่ด้านหน้าคนเดียว

      “อ่า~~ .. คุณจันทน์ที่น่ารักนี่เอง”

      “ห๊ะ! อะไร พี่แมค ไม่เอา~”

      “ใครอยากฟังคุณจันทน์ร้องเพลง ช่วยตบมือหน่อยนะครับ”

   เสียงปรบมือ เป่าปาก ดังมาจากกลุ่มพวกลิงกังที่มีพฤกษ์เป็นแกนนำอยู่ในตอนนี้ คุณจันทน์มองไปทางไอดินเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่อีกคนกลับส่งยิ้มกว้างมาให้เขาแค่นั้น

      “มันซ้อมร้องเพลงหลายวันเลยนะ .. ร้องให้มันฟังบ้างสิ”

      “แต่ .. จันทน์~”

      “เห็นไหม? ว่ามันยิ้มกว้างแค่ไหน”

   คุณจันทน์มองกลับไปที่คนตัวสูงอีกครั้ง สบสายตาคมที่มองขึ้นมา ความอายต้องถูกเก็บลงกระเป๋าไว้ก่อนเพียงแค่เห็นอีกคนพยักหน้าให้เบาๆ คนตัวเล็กสูดลมหายใจแล้วพยักหน้าให้กับแมค

   เก้าอี้ตัวสูงถูกนำมาตั้งกลางเวทีพร้อมด้วยแท่นวางเนื้อเพลงที่มีไอแพดถูกเปิดไว้วางอยู่ จอแอลซีดีด้านหลังปรากฏภาพของภาพยนต์ชื่อดัง เสียงใสที่ร้องออกมาในคราแรกออกจะติดสั่นเล็กน้อย แต่ก็ยังคงเป็นไปตามทำนองของเพลง


   ♪   The day we met … Frozen I held my breath

      Right from the start I knew that I'd found a home for my heart ... beats fast

      Colors and promises How to be brave?

      How can I love when I'm afraid to fall?

      But watching you stand alone

      All of my doubt suddenly goes away somehow

      One step closer~~


   ไอดินรู้สึกเหมือนถูกแช่แข็ง กลั้นหายใจไปตามเนื้อเพลง การบีบตัวของหัวใจที่เต้นเร็วและแรงอยู่ในขณะนี้ ภาพคนตัวเล็กที่นั่งร้องเพลงอยู่หน้าเวที สายตาที่ละจากหน้าจอไอแพดขึ้นมามองกัน รอยริ้วแดงบริเวณแก้มเนียนใสทั้งสองข้าง เสียงใสที่ติดจะสั่นเครือ ความหมายของเพลงนั่นอีกล่ะ ทั้งหมดทั้งมวลมันทำให้เขาลืมหายใจ


      I have died everyday waiting for you

      Darling don't be afraid I have loved you

      For a thousand years ... I'll love you for a thousand more~~

      And all along I believed I would find you

      Time has brought your heart to me

      I have loved you for a thousand years .. I'll love you for a thousand more!!
   
   


   กรี๊ด~~ วี๊ด~~ วิ๊ว~~

      “โอ้ย~~ .. กูจะร้องไห้ น้ำตาคลอเบ้าเลยกู”

   ‘ซึ้ง กินใจมาก!!’ เสียงใครสักคนตะโกนขึ้นมาบนเวที ทำให้พวกด้านล่างตบมือชอบใจกันยกใหญ่

      “เปล่า! กูแปลไม่ออก ใครก็ได้มาแปลให้กูฟังที”

      ‘ฮิ้ววว~~’

      “คุณจันทน์ .. แปลเป็นไทยแล้ว ส่งไลน์ให้พี่ด้วยนะ พี่แปลไม่ออก!”

   ก๊าก~~ ฮะฮ่า~~             
                                           
      “อ่ะ .. มีคนฝากมาให้ รู้ไหมค่าอะไร”

      “เอ่อ ไม่รู้ฮะ”

      “ไอ้ดิน~ .. มึงรู้ไหมวะ .. ว่าค่าอะไร”

   แมคยื่นแบงก์สีแดงให้คุณจันทน์ ซึ่งเจ้าตัวก็รับไปแบบงงๆ แมคหันมาตะโกนถามไอดินที่หน้าประดับไปด้วยรอยยิ้มไม่จางหาย สายตาทุกคู่หันไปจับจ้องยังหนุ่มสุดฮอตที่ตอนนี้ลุกขึ้นยืน พร้อมแก้วเหล้าในมือยกขึ้นจิบแบบสบายๆ ก่อนจะมองขึ้นไปบนเวทีด้วยสายตาวิบวับแวววาว


      “อืม~~ ค่า~ .. ข้ า รั ก เ อ็ ง”

   เฮ~~ ฮิ้ว~~

      “เอาเว้ย! .. เพื่อนกูเล่นมุกเป็นแล้วโว้ย~~”

      “>///<”

      “อ้าว~ ยืนเขินอยู่อีก จะร้องอีกเพลงรึไง”

      “อะ .. อะไรเล่า”

      “แล้วก็คืนเงินด้วย .. นั่นใบสุดท้ายของเดือนนี้”

      “ให้แล้วคืน มะรืนนี้ตาย .. จำ!!!”

   คุณจันทน์เดินมาใกล้เงยมองหน้าแมค ก่อนจะพูดประโยคเจ็บแสบที่ทำให้อีกคนอ้าปากค้างแล้วสะบัดหน้าเดินลงเวทีไป เรียกเสียงหัวเราะได้อย่างมากมาย พิธีกรจำเป็นหน้าเหวอแถมยังโดนไอ้พวกลิงกังด้านล่างตะโกนแซว ล้อเลียนอย่างชอบใจที่โดนคนตัวเล็กตอกกลับได้อย่างน่ารักน่าชัง


      “ไอ้ดิน .. มึงตาถึงนี่หว่า น่ารักดี”

      “หึหึ .. ครับ”

      “กูไม่คิดว่าแฟนน้องกูจะเป็นผู้ชาย”

      “ผมก็ไม่คิด .. แต่มันรักไปแล้วให้ทำไง”

      “น่ารักแบบนี้ เตรียมใจไว้เลยมึง .. หึหึ”

   ไอดินนั่งคุยอยู่กับพี่กล้า เจ้าของร้านอาหารที่นั่งกันอยู่ในตอนนี้ กล้าดูก็รู้แล้วว่าไอ้ตัวเล็กนั่นเป็นที่ถูกตาต้องใจกับชายหนุ่มทั่วไปอย่างแน่นอน นอกจากหน้าตาที่ค่อนไปทางสวย น่ารัก มากกว่าหล่อแล้ว ยังมีรอยยิ้มสดใสที่น่าจะเป็นเสน่ห์ของเจ้าตัวอีกด้วย

      “โถ! เฮีย .. มันถึงขอเค้าเป็นแฟนกลางงานไง”

      “เออว่ะ .. มึงกะประกาศไง?”

      “ก็ .. ประมาณนั้น”

      “ฮะฮ่า! .. ไอ้นี่มันร้ายวะ”

      ...

      ...


   ไอดินมองคนตัวเล็กที่ตอนนี้มีขวดไลท์เบียร์ขวดเล็กอยู่ในมือ ที่เจ้าตัวรับมาจากแมคไอ้เพื่อนเวรของเขา เขาเห็นมันกระซิบอะไรสักอย่างกับคนตัวเล็ก แล้วหลังจากนั้นคุณจันทน์ก็ยื่นมือไปรับขวดเบียร์นั้น มันหันมายักคิ้วให้เขาทันที


      “กูว่า ไอ้แมคเล่นมึงอีกแล้ว”

      “ไม่ห้ามหน่อยเหรอวะ .. หลายขนานแล้วนะนั่น”

      “เมาก็ดี .. จะได้ไม่ขัดขืน หึหึ”

      “ไอ้สัส .. เอาจริงดิ”

      “กูไม่เคยเอาเล่นนะ”

      “มึงเหี้ยกว่าที่กูคิดอีกนะ”

      “หึหึ”

   เสียงเฮจากโต๊ะข้างๆ ดังขึ้น คนตัวเล็กตบมืออย่างชอบใจ หลังจากเจ้าตัวยกขวดเบียร์กระดกจนหมดขวด แล้วแมคยื่นแบงก์ห้าร้อยบาทให้ เดาได้ว่ามันคงจะท้าทายและแกล้งทำเป็นยอมแพ้อย่างเคย แม้จะห่วงว่าอีกคนจะเมาจนเกินไป แต่ลึกๆแล้วก็อยากจะเห็นคนตัวเล็กนั้นเมาอีกสักครั้ง

   หลังจากนั่งมองอยู่นาน จนแน่ใจว่าไม่อาจทนเห็นภาพตรงหน้าได้อีกแล้ว ภาพที่คนตัวเล็กเอนตัวหัวพิงซบไหล่ฟรานซ์อยู่ แม้จะเป็นเพื่อนสนิทกันแต่เขาก็ไม่ชอบใจอยู่ดี   

      “คุณจันทน์ .. กลับบ้านไหม”

      “พี่ไอดิน~~”

      “ขี้เมา”

      “อิอิ ขี้เมา~~”

   คุณจันทน์ที่ถูกสะกิดเรียกพอเห็นว่าเป็นใคร เจ้าตัวก็โผเข้าไปเกาะแขนแกร่งแล้วทิ้งน้ำหนักตัวโถมใส่อีกคนทันที ไอดินเกร็งตัวรับน้ำหนักของอีกคนไม่ให้ล้มลงไปทั้งคู่

      “กลับบ้านกัน”

      “ป่ะ .. กลับบ้านกาน~~”

      “ผมช่วยพี่ดิน”

   ฟรานซ์เดินเข้ามาช่วยพยุงคนตัวเล็กที่อ่อนปวกเปียก ยืนทรงตัวแทบจะไม่อยู่ในอ้อมกอดของไอดิน ร่ำลารุ่นพี่และเพื่อนๆ จากนั้นก็ได้เวลาพาคนตัวเล็กกลับบ้านของเราสักที

      “ขอบใจฟรานซ์ .. ขับรถกลับดีดีล่ะ”

      “ฝากดูมันด้วยพี่ ผมบอกแม่นิ่มแล้วว่ามันจะค้างกับผม”

      “อืม~~ ไม่ต้องห่วง”

      “ไม่รุนแรงกับเพื่อนผมนะพี่ดิน!”

      “หึหึ ไม่รับปากว่ะ”

-------------------------------------------------------

   กว่าไอดินจะพาคุณจันทน์ขึ้นมาถึงห้องได้ เล่นเอาเขาเหนื่อยหอบ เหงื่อเปียกชุ่มหลัง คนตัวเล็กที่เหมือนจะหลับมาตลอดทาง แต่พอถึงคอนโดเท่านั้น เจ้าตัวเล็กกลับไม่ยอมลงจากรถ ไม่ยอมให้ถูกตัว เอาแต่บอกว่า ไม่อยากกลับบ้าน จะกินเบียร์ ขออีก เอาอีก จนเขาต้องบอกว่ามีเบียร์อยู่บนห้อง ถ้าจะกินต้องขึ้นไปกินบนห้อง สุดท้ายคนตัวเล็กเลยยอมให้เขาอุ้มเข้าเอว จากที่จอดรถจนมาถึงห้องได้ในที่สุด

      “จากิน~ อึก .. จะกินอีก”

      “ครับ ครับ .. นั่งก่อนเดี๋ยวเอาให้กิน”

   คุณจันทน์โวยวายออกมาเป็นระยะ ไอดินคิดในใจว่าเขาคิดผิดหรือเปล่าที่อยากเห็นอีกคนเมาแบบนี้ ครั้งที่แล้วคนตัวเล็กเมาแล้วหลับไม่ได้โวยวายอะไร เขาจับคุณจันทน์ให้นั่งลงที่โซฟา แล้วเดินไปหยิบผ้าขนหนูนำไปชุบน้ำเพื่อมาเช็ดหน้าเช็ดตาอีกคนรู้สึกตัวมากขึ้น

      “เช็ดหน้าก่อน”

      “อื้อ~ .. ม่ายยยย จากิน”

      “กินอะไร?”

      “เอาเบียร์~ .. จ า กิ น เ บี ย ร์ ~"

      “เมาแล้ว .. จะกินอะไรอีก”

      “พี่ไอดิน~~ ..อึก จากิน”

   ไอดินพยายามเช็ดหน้าเช็ดตาให้คนตัวเล็กที่เอาแต่หันหน้าหนี ไม่ยอมให้เช็ดได้ง่ายๆ จนเขาต้องยอมแพ้ในที่สุด ตั้งแต่จำความได้ไม่เคยต้องดูแลใครแบบนี้ เวลาไอ้พวกนั้นเมา แค่จับพวกมันยัดเข้าห้องที่เหลือก็ปล่อยให้มันจัดการกันเอง เขาปล่อยคนตัวเล็กไว้ที่เดิม แล้วเดินเข้าไปหยิบเบียร์มาจากตู้เย็น กลับมาก็ต้องหลุดขำเพราะคุณจันทน์นอนท่าพิสดารครึ่งตัวบนอยู่บนโซฟา ครึ่งล่างกองอยู่กับพื้น

      “นอนอะไรแบบนั้น .. หึหึ”

      “กิน .. โชน~~”

      “นี่แฟน หรือลูกวะ”

   กระป๋องเบียร์เย็นเจี๊ยบถูกยื่นไปจี้ที่คอขาวของคนตัวเล็ก คุณจันทน์สะดุ้งแล้วเอามือปัดออก ก่อนจะปรือตาขึ้นมามอง คนตัวสูงที่ยกยิ้มส่งมาให้พร้อมชูกระป๋องเบียร์ให้ดู

      “อื้อ~ .. เย็น”

      “หึหึ ลุกขึ้นมานั่งดีดี หรือจะไปนอน”

      “ม่าย~~ นอน .. ม่าย~~ ง่วง”

      “หึหึ ไม่ง่วงก็ไม่ง่วง .. ฮึบ”

   เขาอุ้มคนตัวเล็กขึ้นมานั่งบนโซฟาแต่เจ้าตัวก็ไม่อยู่นิ่ง เขาเลยต้องจับให้อีกคนมานั่งคร่อมตักไว้ โดยหันหน้าเข้าหากัน มือใหญ่ประคองกอดตรงเอวบางกันไว้ไม่ให้อีกคนที่โงนเงนไปมาร่วงลงไป

      “นี่เบียร์ กินไหม”

      “กิน~~”

      “นั่งดีดีก่อน .. อย่าดื้อ”

      “ม่าย ดื้อ .. อึก”

      “ฮึ้ม~ .. จับปล้ำแม่ง”

   ไอดินบ่นกับตัวเองเบาๆ แล้วจัดการเปิดกระป๋องเบียร์ให้อีกคน มือน้อยวางทับมือใหญ่ที่ถือกระป๋องเบียร์ป้อนจ่อปากอีกคนอยู่ แต่เหมือนไม่ทันใจ คนตัวเล็กเลยดันมือยกกระป๋องเบียร์ขึ้นกระดกเอง เบียร์หกออกจากกระป๋องไหลลงมาตามลำคอขาวเนียน แล้วกลิ้งหายลงไปบริเวณหน้าอกของคนขี้เมา


      เฮือกกกกกกกกกกก!!!!!!!

 
   ไอดินรู้สึกว่าตัวเขามีอุณหภูมิสูงขึ้นจากภาพที่เห็นตรงหน้า มันทั้งเซ็กซี่ ดูยั่วยวนแบบไม่ได้ตั้งใจ จนบางอย่างเหมือนจะตื่นตัวขึ้นมา คนตัวเล็กที่ไม่ได้รู้เลยว่ากำลังปลุกปีศาจที่นอนหลับอยู่ให้ตื่นขึ้นมา

      “เปียก .. เปียกอ่ะ”

      “...”


   หลังจากคนตัวเล็กยกเบียร์กินไปด้วย หกไปด้วยเกือบครึ่งกระป๋อง เจ้าตัวก็หยุดชะงักแล้วก้มลงมองเสื้อตัวเอง พร้อมบ่นออกมาเสียงแผ่วเบา ปล่อยมือออกจากมือใหญ่แล้วเริ่มปลดกระดุมเสื้อตัวเองออก ไอดินที่เพิ่งได้สติรีบจับมืออีกคนไว้ทันที ไม่ดี ไม่ดีแน่ ไม่ปลอดภัยแน่

      “คะ คุณจันทน์ ทำอะไร?”

      “ถอด~ .. มันเปียก”

      “ไปถอดบนห้องนะ .. อาบน้ำเลย”

      “...”

   ไอดินคุยกับคนตัวเล็กเหมือนคุยกับเด็กตัวน้อย แต่คุณจันทน์กลับส่ายหัวแล้วซบหน้าลงกับไหล่ของเขา กอดคอเอาไว้แน่น เขากระชับกอด พลางลูบหลัง พร้อมหอมหัวคนตัวเล็กที่พอเมาแล้วกลายร่างเป็นแมวน้อยจอมยั่วยวน

      “ไปนอนกันนะ”

      “ม่ายยยย~~”

      “หันมาคุยกันก่อน เบียร์ก็กินแล้วไง?”

      “ฮึ”

   ไอดินจับคุณจันทน์ให้นั่งดีดี มองตาที่ปรือปรอยของอีกคน คนตัวเล็กพยายามคว้าเอากระป๋องเบียร์ที่เขาถืออยู่มาดื่มอีก แต่เขายื้อไว้ไม่ให้อีกคน เจ้าตัวมองหน้าเขาอย่างขัดใจ

      “พอแล้ว”

      “จากิน~~”

      “หมดแล้ว”

      “ไม่หมด”

   เขาเลยยกกระป๋องเบียร์ที่เหลืออยู่เพียงครึ่งกระดกเข้าปากตัวเองแทน คนตัวเล็กที่เห็นรีบเข้ามาแย่งทันที แต่แทนที่จะแย่งดื่มจากกระป๋องเจ้าตัวกลับประกบปากเข้าหาคนตรงหน้าแทน เบียร์ที่ยังไม่ได้ถูกกลืนลงคอถูกถ่ายเทสู่โพรงปากหวานของอีกคนแทน

   คนตัวเล็กแลบลิ้นมาเลียริมฝีปากเหมือนเบียร์จากปากของอีกคนอร่อยล้ำ แล้วใช้ฟันกัดริมฝีปากล่างตัวเองเบาเบา เรียวปากบางที่แดงอยู่แล้วแดงมากขึ้นไปอีก เป็นอีกครั้งที่ภาพตรงหน้าทำให้คนตัวสูงสะดุดลมหายใจตัวเอง ความอดทนอดกลั้นสิ้นสุดลงทันที

      “ไม่ทนแล้วโว้ย~”

      “อ่ะ .. อื้อ~~”

   เรียวปากบางถูกจู่โจมแทบจะทันทีที่อีกคนพูดจบ จูบที่เอาแต่ใจถูกส่งให้คนตัวเล็กที่เหมือนจะขัดขืนในตอนแรก แล้วเริ่มคล้อยตามการชักนำของเขา มือใหญ่ปล่อยทิ้งกระป๋องเบียร์ โดยไม่สนใจว่ามันหกเลอะเทอะยังไง มาสอดเข้าประคองท้ายทอย เพื่อให้ปากได้แนบชิดกันมากกว่าเดิม สอดลิ้นเข้าไปดูดดึงลิ้นเล็กที่พยายามจะหลบหนี แต่คงไม่รู้ว่ายิ่งทำแบบนี้ยิ่งกระตุ้นปีศาจในตัวเขา

   คุณจันทน์ครางอื้ออึงอยู่ในลำคอ ริมฝีปากหนาไล่บดเบียดชอนไชหาความหวานมากขึ้น ลิ้นเกี่ยวกวัดกันอย่างไม่มีใครยอมใคร จากจูบที่เอาแต่ใจเปลี่ยนมาเป็นจูบที่แสนหวาน นุ่มนวล อ่อนโยนและโหยหา ไอดินเลื่อนมือจากท้ายทอยมาประคองเข้าที่เอวบาง ก่อนที่จะสอดเข้าไปลูบไล้ทั่วแผ่นหลังนวลเนียนของอีกคน

      “อ่ะ อา .. พะ พี่ อื้อ~”

      “คุณจันทน์~”

   ริมฝีปากหนาวนเวียนมอบจูบแสนหวาน ลิ้นชื้นแสนซุกซนยังคงสำรวจโพรงปากของอีกคนอย่างไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อย ไอดินไล่จูบลงมาตามลำคอ แล้ววกกลับขึ้นไปปิดปากอีกคนที่ครางกระเส่าอีกครั้ง จูบเร่งเร้าเอาแต่ใจ จูบเร่าร้อน รุนแรงตามอารมณ์ที่ถูกจุดขึ้นมาและเหมือนว่าเขาไม่สามารถควบคุมมันได้อีกต่อไปแล้ว

   มือหนาไล่ฟ้อนเฟ้นไปทั่วแผ่นหลังบาง สลับกับบีบเคล้นสะโพกกลมกลึงของอีกคน ปากกับจมูกยังไล่จูบไปทั่วใบหน้า ขบเม้มติ่งหูเรียกเสียงครางหวานดังขึ้นอีกครั้ง ไอดินยกยิ้มอย่างพึงพอใจ เสียงครางหวานของคุณจันทน์คือตัวกระตุ้นความหื่นกระหายของเขาได้เป็นอย่างดี

   กระดุมเม็ดน้อยที่คุณจันทน์ปลดไว้ยังไม่หลุดดี ตอนนี้กลับหลุดออกจากรังดุมด้วยมือของอีกคนแทน เผยให้เห็นผิวกายขาวกระจ่างตา ไอดินเริ่มสำรวจกายบางตรงหน้าอย่างหลงไหล ไล่จากใบหู ระเรื่อยมาตามลำคอ ก่อนจะลูบไล้ไปตามไหปลาร้าสลับกันไปมาทั้งสองข้าง มือซุกซนแกล้งปัดผ่านยอดอกที่มีเสื้อเชิ้ตตัวน้อยปกปิดอยู่

      “อ๊า~ พะ พี่ ไอ ดิน~~”

      “ครับ คนดี”

      “อื้อ~~”

   ไอดินย้อนกลับไปหาความหวานจากโพรงปากน้อยอีกครั้งอย่างไม่รู้เบื่อ บดเบียด ดุนดัน มือใหญ่ลากมาเคล้นคลึงยอดอกของอีกคนผ่านเนื้อผ้าบางเบา แม้จะเคยจูบกันมาแล้วไม่รู้กี่ครั้งแต่ก็ไม่เคยล่วงล้ำกันมากขนาดนี้มาก่อน

      “อ่า~~ อื้ม~~”

      “คุณจันทน์ พี่ขอนะ .. นะครับคนดี”

แล้วพบกันใหม่ 

Talk : อะโห อะโห อะโห ... ดีใจมากๆ เลยนะ ที่มีคนเข้ามาอ่านเยอะขึ้นจากเดิมมากเลย

ข อ บ คุ ณ ม า ก น ะ ค ะ  ข อ บ คุ ณ จ ริ ง ๆ

มันคือกำลังใจของคนแต่งมากๆๆๆๆ เลยนะ

ไสล์ตัวลงกราบรอบทู้ เน้อ~~~

   

[Tiffany]

ไม่นะคุณจันทน์ น้องจะโดนพี่ไอดินจับกินซะแล้ว

[cchompoo]

 

[Ugly Ducky]

บทที่ 15 จะกอดเธอไปจนเช้า แสงดาวกระทบที่ข้างฉัน ให้ไออุ่นกายเราผูกกัน ฉันนั้นรักเธอเหลือเกิน [ทราย - วัชราวลี]


   ไอดินย้อนกลับไปหาความหวานจากโพรงปากน้อยอีกครั้งอย่างไม่รู้เบื่อ บดเบียด ดุนดัน มือใหญ่ลากมาเคล้นคลึงยอดอกของอีกคนผ่านเนื้อผ้าบางเบา แม้จะเคยจูบกันมาแล้วไม่รู้กี่ครั้งแต่ก็ไม่เคยล่วงล้ำกันมากขนาดนี้มาก่อน

      “อ่า~~ อื้ม~~”

      “คุณจันทน์ พี่ขอนะ .. นะครับคนดี”
   
   ความรู้สึกหวาบหวามแบบที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ความปั่นป่วนในช่องท้องที่กำลังก่อตัวขึ้นมาทำให้สติของเขาเตลิดไปไกล มือจิกลงบนเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเข้มของอีกคนอย่างแรงปากบางส่งเสียงครางออกมาอย่างไม่อาย

      “อื้อ~ พี่ไอดิน .. จันทน์ อ๊ะ!”

   ความร้อนที่แนบอยู่บริเวณหน้าท้องจากคนตัวเล็ก ทำให้ไอดินไม่รอช้าจัดการดูดดุนยอดอกผ่านเนื้อผ้า รับรู้ได้ถึงรสชาดของเบียร์ที่คนตัวเล็กทำหกไว้ อีกข้างก็ถูกเคล้นคลึง บีบบี้ให้อย่างไม่น้อยหน้ากัน คุณจันทน์ขนลุกชันไปทั้งตัว มือน้อยขึ้นไปขยุ้มผมหนาของคนตัวโตเอาไว้ตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ แต่มันช่วยให้เขาคลายความเสียวซ่านที่อีกคนมอบให้ได้

      “พี่ถอดเสื้อนะ”

      “อ๊า มะ ไม่เอา~”

      “มันเปียก .. นะ นะครับคนดี”

   ไม่รอให้คุณจันทน์ตอบรับ เขาจัดการปิดเรียวปากบางอีกครั้ง ลิ้นเลียริมฝีปากสีสวยแล้วรุกล้ำเข้าไปเก็บเกี่ยวความหอมหวาน จนคนตัวเล็กครางอื้ออึงในลำคอ เขาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตพอดีตัวที่เหมือนจะเกะกะมากในตอนนี้ให้ออกไปให้พ้นทาง

   คนตัวเล็กยังเมาอยู่กับจูบรสหวาน สัมผัสวาบหวิวที่อีกคนมอบให้ไม่ได้ขาด ไม่รู้ตัวเลยว่า ตอนนี้กระดุมเสื้อทุกเม็ดถูกปลดออกหมดแล้ว ด้วยมือของคนที่กำลังหยอกเหย้าอยู่กับยอดอกสีสวยของเขาที่ไม่มีอะไรมาบดบังอีก คลึงเคล้นจนยอดอกแข็งเป็นไต ยอมผละจากปากสวยแสนหวานลงมาดูดเม้ม ขบกัดที่ยอดอกสีสวยทั้งสองข้าง

   คุณจันทน์ไม่สามารถทำอย่างอื่นได้นอกจากครางออกมาอย่างสุดจะกลั้น พร้อมกับจิกผมอีกคนเพื่อลดความเสียวกระสันที่เกิดขึ้น ความหวามไหวทำให้เขาแอ่นตัวไปข้างหน้าแบบไม่รู้ตัว ไอดินประคองที่สะโพกกลมที่ขยับส่ายไปขยับมาจากความเสียวซ่าน ทำให้อะไรๆ มันยิ่งตื่นตัว แข็งขึ้นอย่างไม่อาจห้ามได้แล้ว

      “พะ พี่ ไอ ดิน จันทน์~ .. อ่า! ~~”

      “ให้พี่ช่วยนะ .. คนดี”

      “อื้อ~”

      “คนดี”

   ไอดินถอดเสื้อให้คนตัวเล็กแล้วขว้างทิ้งอย่างไม่ใยดี จับให้อีกคนนอนราบบนโซฟา แล้วลุกขึ้นจัดการถอดเสื้อเชิ้ตของตัวเองออกทางหัวอย่างเร่งรีบ ถอดกางเกงยีนส์สีเข้มเขวี้ยงไปอีกทาง ไอดินกลับมาคร่อมคนตัวเล็กเอาไว้อีกครั้ง มอบจูบที่แสนเร่าร้อน แสดงความปรารถนาออกมาอย่างชัดเจน มือใหญ่พยายามถอดกางเกงยีนส์ขนาดพอดีตัวออกจากร่างบางไปด้วย ในที่สุดคุณจันทน์ก็เปลือยเปล่าเหลือเพียงแค่ชั้นในสีขาวสะอาดตาปิดป้องของสงวนอยู่แค่นั้น

      “คุณจันทน์ .. เซ็กซี่มาก”

      “อ๊ะ .. อ๊า~”

   คุณจันทน์ครางออกมาอย่างไม่อาจห้ามได้ เมื่อส่วนอ่อนไหวถูกสัมผัสทักทายด้วยมือใหญ่ของอีคน ที่ลูบไล้ไปมาผ่านผ้าเนื้อดี ขยับมือขึ้นลงอย่างเป็นจังหวะ ปากหนายังไม่หยุดป้อนจูบให้เขา ไล่เรื่อยลงมาจนถึงยอดอกสีสวยที่เริ่มแข็งเป็นไต จากการกระทำของคนด้านบน เขาปฏิเสธไม่ได้เลยว่า เขาหลงใหลกับความรู้สึกแปลกใหม่นี้

   คนตัวเล็กได้แค่ครางอยู่ใต้ร่างของไอดินที่ปรนเปรอความสุขให้กับอีกคนอย่างขะมักเขม้น ละปากจากยอดอกสวยไล่เรื่อยลงมาที่หน้าท้องแบนราบ อดใจไม่ได้ที่จะฝากรอยรักเอาไว้ 2 - 3 แห่ง ก่อนที่ปากหนาจะตรงเข้าหยอกล้อกับแกนกายของอีกคนที่เริ่มแข็งขืนแม้จะมีชั้นในสีขาวขวางอยู่ก็ตาม ขบเม้มไปตามความยาว เสียงครางผะแผ่วหลุดออกมาตามอารมณ์ที่ถูกปลุกปั่น

   ชั้นในสีขาวถูกถอดออกไปไหนตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ คนถอดไม่ได้ใส่ใจสิ่งอื่นใดนอกจากกายบางที่กำลังแอ่นตัวขึ้นจากอาการเสียวซ่าน เมื่อเขาครอบปากลงที่แก่นกายของคนตัวเล็ก มือทั้งสองข้างยังคงทำหน้าที่ของมันเป็นอย่างดี ทั้งบีบเคล้นคลึงเคล้าที่ยอดอก และเนินเนื้อกลมกลึงที่ทั้งนุ่ม นิ่มและหยุ่นมือ ที่เขาชอบมากเป็นพิเศษ

   เสียงครางหวานยังคงมีอย่างต่อเนื่อง ทั้งมือและปากของคนตัวสูงทำงานร่วมกันได้เป็นอย่างดี ลิ้นร้ายทำหน้าที่ไม่มีขาดตกบกพร่อง ความเสียวแล่นผ่านไปทั่วทั้งกายจนคนตัวเล็กขนลุกเกรียว มือน้อยขยุ้มอยู่ที่ศีรษะของอีกคนบางครั้งเหมือนจะผลักออก แต่บางครั้งก็เหมือนจะกดให้แนบชิดยิ่งกว่าเดิม

      “พะ พี่ ไอ ~~ .. จันทน์ ไม่ อ่ะ~~”

      “...”

      “อ่ะ อ๊ะ อ๊า ~~~”

   ร่างบางกระตุกเล็กน้อยก่อนจะถึงจุดหมายปลายทาง เสียงใสครางหวีดขึ้นเมื่อได้รับการปลดปล่อย น้ำสีขาวขุ่นฉีดลงไปในลำคอของร่างสูงที่ยังคงดูดดึงแก่นกายของคนตัวเล็กอย่างไม่นึกรังเกียจ คุณจันทน์ทิ้งสะโพกลงบนโซฟาอย่างหมดแรง ไอดินไล่จูบขึ้นไปตามลำตัวก่อนจะไปจุ๊บแผ่วเบาที่ริมฝีปากปากบางแสนหวาน

   คนตัวเล็กหายใจเข้าปอดหอบใหญ่ ตาปรือแต่เขากลับมองว่ามันช่างหวานเสียเหลือเกิน ไล่จูบไปทั่วใบหน้า เปลือกตา จมูก ใบหู และปากสีสวย ด้วยความนุ่มนวล อ่อนโยน

      “พี่ไอดิน~”

      “ครับคนดี .. ไปนอนกันนะ”

   ไอดินอุ้มคนตัวเล็กขึ้น เจ้าตัวซบหน้าลงกับไหล่แกร่งอย่างเหนื่อยอ่อน แต่หน้าร้อนอีกหนเมื่อสัมผัสได้ถึงท่อนเนื้อที่แข็งร้อนแนบอยู่ที่บั้นท้ายตัวเอง เขาได้ยินเสียงอีกคนครางฮึมฮัมในลำคอตอนเดินขึ้นบันได ไอดินวางคุณจันทน์ไว้บนเตียงแล้วเดินไปหยิบผ้าขนหนูพร้อมชุบน้ำมาเช็ดหน้าเช็ดตัวคนตัวเล็กอีกครั้ง ก่อนจะห่มผ้าให้อย่างเบามือ

      “นอนนะครับ .. คนดี”

      “พะ พี่ไอดิน จะไปไหน?”

      “ไปอาบน้ำครับ”

      “แล้ว เอ่อ .. เอ่อ~”

   คุณจันทน์มองไปที่กลางลำตัวของไอดิน ที่ยังโป่งนูนจนเห็นได้อย่างชัดเจน ไอดินอมยิ้มอย่างเอ็นดู ก่อนจะก้มลงไปหอมหน้าผากเนียนและแก้มนุ่มนิ่มทั้งสองข้าง

      “จะช่วยเหรอ?”

      “บะ บ้า อะไรเล่า~”

      “หึหึ .. พี่จัดการเอง คุณจันทน์นอนนะครับ”

      “จันทน์จะรอ พี่ไอดินรีบมานะฮะ”

      “โอเค แต่ถ้าง่วงหลับไปได้เลยนะ”

   พออีกคนเดินเข้าห้องน้ำไป คุณจันทน์มองไปรอบห้องอย่างสำรวจ ห้องนอนของพี่ไอดิน แทบจะไม่มีเฟอร์นิเจอร์อะไรเลย นอกจากเตียงขนาดคิงไซส์ที่เขานอนอยู่ในตอนนี้  ถูกปูด้วยผ้าปูที่นอนสีดำตั้งวางอยู่กลางห้อง ด้านซ้ายมือของเตียงคือโต๊ะทำงานที่มีหนังสือวางเรียงรายอยู่และถัดมาเป็นโต๊ะวางคอมพิวเตอร์เครื่องใหญ่ 

   ห้องถูกแบ่งอย่างเป็นสัดเป็นส่วนด้วยผนังปูนขัดมัน อีกด้านเป็นห้องน้ำขนาดใหญ่และบรรดาตู้เสื้อผ้าของคนตัวสูง ที่เขาเคยเข้าไปมาก่อนหน้านี้แล้ว แต่ที่ไม่เห็นบนนี้เลยคือทีวี มีแต่ชุดเครื่องเสียงยี่ห้อดังวางอยู่บนชั้นติดผนังปูนขัดมัน พร้อมด้วยนาฬิกาดิจิตอลดีไซน์แปลกตาบนผนัง

   แกร๊ก

   ไอดินเดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากจัดการตัวเองเรียบร้อย ร่างสูงใส่เพียงบ๊อกเซอร์ตัวเดียว เดินเข้ามาที่เตียงเห็นคนตัวเล็กยังคงพยายามลืมตา ทั้งที่มันจวนจะปิดลงมาอยู่แล้ว แต่ไม่ยอมหลับ เขายิ้มให้อย่างเอ็นดู

      “ทำไมไม่นอน ตาจะลืมไม่ขึ้นแล้ว”

      “จันทน์รอพี่ไอดิน”

      “ครับ ครับ .. นอนนะจะเช้าแล้ว”

   ไอดินล้มตัวลงนอน พร้อมดึงคุณจันทน์มากอดแนบอก หอมหัวอย่างรักใคร่

      “ฝันดีนะครับ .. คุณจันทน์ที่รัก”

      “ฝันดีครับ พี่ไอดิน~”

-----------------------------------------------------

   แม้ว่าพระอาทิตย์จะเข้าทำงานมานานแค่ไหนแล้วก็ตาม สองคนบนเตียงขนาดคิงไซส์ยังคงกอดก่ายแนบชิดกันอยู่เลย คุณจันทน์นอนตะแคงข้างมีแขนของอีกคนเป็นหมอนหนุนและตัวเองกลายเป็นหมอนข้างให้คนตัวสูงกอด ไอดินนอนซ้อนหลังกอดเอวบางไว้หลวมๆ

   คนตัวเล็กขยับตัวเล็กน้อยแล้วหลับต่อ แต่ทำให้อีกคนรู้สึกตัวตื่นขึ้นจากการขยับตัวนั้น ไอดินลืมตามาเจอกับหัวทุย ผมเส้นเล็กนุ่มหอมที่เขานอนสูดดมมาทั้งคืน กระชับกอดให้คนตัวเล็กเข้ามาแนบชิดมากขึ้น ฝั่งจมูกลงที่ซอกคอหอม ผิวคุณจันทน์ขาวเนียน นุ่ม ลื่นมือ โดยเฉพาะก้นกลมที่งอนงาม แน่นตึง น่าขยำขยี้เป็นที่สุด

   หันไปมองนาฬิกาสิบโมงกว่าแล้ว แต่คนตัวเล็กยังนอนนิ่งหลับสนิท ไอดินไล่จูบไปทั่วลาดไหล่ขาวเนียนที่โผล่พ้นผ้าห่มออกมา กลิ่นกายของคนตัวเล็กเหมือนกลิ่นแป้งเด็ก ดอมดมเท่าไรก็ไม่มีเบื่อ และเหมือนว่าเขากำลังหลงมัวเมาไปกับกลิ่นกายหอมอีกครั้งหนึ่งแล้ว มือใหญ่ซุกซนเริ่มเลื้อยลูบไล้ไปทั่วหน้าท้องแบบราบ ลากขึ้นมาคลึงเคล้นที่บริเวณยอดอก

   คนขี้เซาที่ปลุกยากแสนยาก ขยับตัวเล็กน้อยเพราะถูกรบกวนจากทั้งมือและปาก ไอดินดึงแขนตัวเองออกจากท้ายทอย จับอีกคนพลิกตัว แล้วสอดมือประสานกับมือน้อย ยกไว้เหนือหัวทุยแล้วบีบกระชับมือเบาๆ เพียงไม่นานเสียงฮึมฮัมในลำคอก็ดังขึ้น

      “อื้อ~~ .. อืม~~”

      “อ๊ะ~ .. พี่ไอดิน~~”

   ตากลมโตปรือขึ้นก็เห็นกลุ่มผมที่ยุ่งเหยิงวนเวียนอยู่ที่หน้าท้องของเขา ลิ้นเปียกชื้นเลียวนอยู่แถวสะดือ ยอดอกมีมือแกร่งกำลังบีบเฟ้น และเขี่ยติ่งเนื้อสลับไปมา ขยับมือมาจะผลักออกก็ไม่เป็นผล เนื่องจากถูกมือหนาจับมือข้างหนึ่งขึงไว้เหนือหัว ส่วนอีกข้างกลับขึ้นไปจิกอยู่บนหัวที่ยุ่งเหยิงนั้น ตั้งแต่เมื่อไหร่??

   คุณจันทน์อ้าปากกำลังจะห้ามปรามอีกคนให้หยุดก่อน แต่ไม่ทันปากหนาที่ขึ้นมาทาบทับบดเบียดกับริมฝีปากของเขาลิ้นซุกซนสอดแทรกเข้าไปหาความหวานภายในโพรงปากของเขา จากที่จะตั้งใจจะห้ามอีกฝ่ายให้หยุดกระทำกลายเป็นยินยอมพร้อมใจเปิดทางให้อีกคนได้รุกล้ำมากขึ้น

      “อ่า~ .. อืม .. พี่ไอดิน~~”

      “ครับ .. คนดี”

   ปากหนาแสนซนไล่จูบแทบจะทุกซอกทุกมุมของกายบาง คุณจันทน์ไม่ขัดขืนได้แต่กลับยินยอมพร้อมใจให้อีกคนมอบความหวามไหวให้เขา เช้าแบบนี้บางสิ่งบางอย่างก็ตื่นขึ้นมาได้อย่างง่ายดาย

   คนตัวเล็กอ่อนระทวยอยู่บนเตียงหลังกว้าง มีไอดินคร่อมทับอยู่ด้านบน แก่นกายทั้งคู่เสียดสีกันไปมาจากความตั้งใจของคนตัวสูง ปากหนาลงลิ้นระรัวที่ยอดอกของคนตัวเล็ก และเพื่อไม่ให้อีกข้างน้อยใจ มือใหญ่เริ่มบีบเคล้น เขี่ยวน ทำสลับกันไปมาทั้งสองข้าง จนอารมณ์ของไอดินไปไกลเกินกว่าจะควบคุมได้แล้ว

      “คุณจันทน์ .. ช่วยพี่หน่อยได้ไหม?”

      “ชะ ช่วย อ่า~ .. อะไร”

      “บอกก่อน .. ช่วยไหม”

      “อืม~ ชะ ช่วย~~”

   เมื่อคนตัวเล็กตกปากรับคำไอดินโน้มตัวขึ้นไปมอบจูบแสนหวานให้เป็นการขอบคุณแล้วสะบัดบ๊อกเซอร์ตัวเองทิ้งลงไปข้างเตียง แล้วดึงมือน้อยมาจับแกนกายของตัวเองที่ตื่นตัวพร้อมรบเต็มที่แล้ว คุณจันทน์ฝืนมือตัวเองเหมือนจะกล้ากล้า กลัวกลัวที่จะจับแต่ในที่สุดก็ยอมยื่นมือไปจับแกนกายร้อนตรงหน้าจนได้

      “อา .. คุณจันทน์ .. อืม~ ทำแบบพี่นะครับ”

      “มะ มัน อา~ .. อ๊า~”

     ไอดินขยับมือขึ้นลงช้าบ้างเร็วบ้างตามแรงอารมณ์ที่โหมกระพืออยู่ ในเวลานี้ คุณจันทน์ยังคงเป็นเด็กน้อยใสซื่อ บริสุทธิ์ในเรื่องแบบนี้ แต่เจ้าตัวก็ยอมทำตามแม้จะดูความเก้อเขิน เงอะงะไปบ้าง แต่ก็ตั้งใจและเต็มใจที่จะมอบความสุขให้กับอีกคนเช่นกัน

      “อืม~~ .. ซี๊ด~ คุณจันทน์ .. เก่งมากครับ อ่า~”

      “พะ พี่ .. อืม~~”

      “ห หยุดก่อน~ .. นั่งตรงนี้นะ”

   ร่างสูงย้ายตัวเองไปพิงหัวเตียงก่อนจะให้คนตัวเล็กมาคร่อมอยู่บนหน้าขาตัวเอง แล้วไล่จูบไปทั่วแผ่นอกขาว ที่มีรอยรักฝากไว้บ้างประปราย ยอดอกสีเชอร์รี่บวมแดงเล็กน้อยจากการดูดดึงบีบเคล้น เรียวปากบางครางครึมในลำคอเมื่ออีกคนรวบเอาท่อนเนื้อทั้งสองไว้ด้วยกัน แล้วเริ่มขยับมือขึ้นลงตามจังหวะ

   ริมฝีปากหนาขบเม้มไปตามส่วนต่างๆ ของกายบางตรงหน้า ผิวกายเรียบลื่นและหยุ่นมือของคนตัวเล็กทำให้เขาแทบคลั่ง หลงใหล มัวเมายิ่งกว่าเดิม มือข้างหนึ่งจับประคองกายบางไว้ตรงสะโพกกลมที่โยกตัวตามจังหวะการขยับมือของเขา จากตอนแรกมือบางสะเปะสะปะเหมือนไม่รู้ว่าจะวางไว้ตรงไหนดี แต่ตอนนี้ ทั้งสองมือของคนตัวเล็กขึ้นมาเกาะอยู่ที่บ่าของเขาแน่น

      “อือ~ พี่ อ๊ะ .. ไม่ไหว อา~~”

      “อีกนิด อื้ม~ อีกนิด .. ครับ~ ฮึก~”

   ไอดินเร่งความเร็วขึ้นเมื่อเห็นว่าอีกคนกำลังจะถึงจุดหมายแล้ว ความเสียวซ่านเพิ่มขึ้นตามความถี่ของการขยับมือ คุณจันทน์จิกเล็บเข้าที่บ่าของร่างสูงแน่น เพื่อช่วยระบายความรู้สึกหวามไหวที่กำลังจะถูกปลดปล่อยออกมา

      “ปะ ไปพร้อมกัน อ่า~ ซี๊ด~~”

      “อ่า อ๊ะ .. อะ อ๊า~~”

   ร่างบางกระตุกเบาเล็กน้อย แล้วปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมาจนเต็มมือของอีกคน ที่ยังขยับมือตามจังหวะเดิมอีกไม่นาน ก่อนจะปลดปล่อยน้ำรักออกมาเช่นกัน คุณจันทน์โผเข้ากอดคอคนตัวสูงไว้แน่นเมื่อรู้สึกถึงน้ำอุ่นร้อนพุ่งมาโดนบริเวณหน้าท้องตัวเอง ไอดินกระชับกอดอีกคนให้แน่นขึ้น พร้อมจูบซับเหงื่อตามไรผม รอเวลาปรับลมหายใจให้เข้าที่

      “ขอบคุณครับ .. พี่มีความสุขมาก”

      “...”

      “...”

      “ไม่มีพูดอะไรหน่อยเหรอ?”

      “กะ ก็จะให้พูดอะไรเล่า”  >///<

      “อืม~ .. ก็พวก ดีจัง เก่งมาก ขออีก ..”

      “บ้า .. ทะลึ่ง”

      “หึหึ .. พี่รักคุณจันทน์ รักมากขึ้นทุกวัน”

      “จันทน์ก็รักพี่ไอดินฮะ”

      “ได้พี่แล้ว .. อย่าทิ้งพี่ล่ะ”

      “งื้อ~~ .. บอกตัวเองเถอะ!!”

      “น่ารักขนาดนี้ .. ใครจะทิ้งลง”

   จูบแสนหวานถูกมอบให้กันและกัน ไอดินกอดประคองร่างบางไว้ด้วยมือสองข้างของเขา มือคู่นี้จะคอยปกป้อง ดูแลคนในอ้อมกอดคนนี้ตลอดไป ทุกสัมผัสทุกห้วงอารมณ์บอกให้รู้ว่า เขารักคุณจันทน์มากมายเกินกว่าจะอธิบายออกมาได้

      “หิวไหม?”

      “หิวฮะ”

      “ไปอาบน้ำกัน .. เดี๋ยวพาไปหาของอร่อยกิน”

      “ครับผม”

   คนตัวเล็กพยักหน้าตกลงแล้วยอมให้อีกคนอุ้มพาเข้าห้องน้ำ คนตัวเล็กหน้าขึ้นสี เมื่อนึกได้ว่าเราทั้งคู่ไม่มีเสื้อผ้าหรืออะไรปกปิดร่างกายเลย ไอดินปล่อยคนตัวเล็กไว้ใต้ฝักบัวอาบน้ำขนาดใหญ่ เมื่อเป็นอิสระเจ้าตัวกลับเงยหน้าขึ้นมาจ้องเขา 

      “พี่ไอดินจะอาบก่อนเหรอ”

      “ฮึ .. เปล่า~”

      “อ้าว~~ .. งั้นออกไปสิ จันทน์จะอาบน้ำ”

      “พี่จะอาบด้วย”

      “ห๊ะ! ไม่เอา .. งะ งั้นจันทน์ไปรอข้างนอกก่อน”

      “ไม่ต้อง เสียเวลา  .. อาบพร้อมกัน อายอะไรเห็นหมดแล้ว~”

      “เห้ย!!”

   พูดจบคนตัวสูงยื่นมือไปเปิดก๊อกน้ำ น้ำอุ่นกำลังพอดีไหลผ่านร่างบางที่ยืนใต้ฝักบัว สายน้ำอุ่นไหลลงมาตามกายขาว ที่มีรอยการตีตราความเป็นเจ้าของประปรายตามตัว  ภาพตรงหน้าทำให้ความเป็นชายที่เหมือนจะสงบไปแล้วถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง

   คุณจันทน์เมื่อเห็นประกายแวววาวจากดวงตาของอีกคน รีบหันหลังเพื่อหลบหนีสายตาเจ้าชู้ทันที เขาไม่สามารถมองรูปร่างของอีกคนได้เต็มตา ลอนกล้ามแน่น แข็งตรงหน้าท้อง ผิวที่คร้ามแดดอย่างคนออกกำลังกาย ไหนจะความเป็นชายที่เจ้าตัวคงจะภูมิใจกับขนาดชองมันอีกล่ะ ทั้งหมดนั้นมันทำให้เขาใจสั่นและหวั่นไหวอีกแล้ว

   ไอดินเข้าไปสวมกอดอีกคนทางด้านหลังเรียวปากหนาเริ่มสำรวจไปทั่วไหล่ขาวอีกครั้ง คุณจันทน์หันกลับมาเพื่อจะเอ่ยปากห้ามกลับถูกจูบปิดปากแทน

      “อื้อ~ พี่ไอดิน . . หนะ ไหนว่าจะ อ่า~ อาบน้ำ”

      “เดี๋ยวอาบ .. เล่นน้ำกันก่อนนะ”

      “มะ ไม่เอา~~”

      “เอานะ~”

      “ไม่ อา~~ไม่ .... อ่ะ อ๊า~~”

   

-----------------------------------------------------------------

   หลังจากการงานกีฬาคณะและการประกวดดาวเดือนจบไป มหาวิทยาลัยกลับมาเปิดเรียนตามปกติได้ 1 เดือนแล้ว และใกล้เข้าสู่เทศกาลการสอบปลายภาค หลังจากการที่ได้ตกลงกันเป็นแฟน คุณจันทน์และไอดินยังคงตัวติดกันเป็นปาท่องโก๋เหมือนเดิม ถ้าเห็นคนนึงที่ไหน จะเจออีกคนที่นั่นในเวลาต่อมาอีกไม่นาน กลายเป็นภาพที่ชินตาของนักศึกษาทั่วทั้งมหาวิทยาลัย

   เมื่อวานไอดินพาคนตัวเล็กไปเดินตลาดนัดหลังมอฯ ตามที่อีกคนอ้อนบอกว่าอยากไปอีก ซึ่งเขาไม่เคยขัดใจได้อยู่แล้ว ตอนพาคนตัวเล็กกลับมาส่งที่บ้านเจอท่านเจ้าสัวและคุณหญิงเข้าพอดี ท่านเอ่ยปากถามว่าวันอาทิตย์ว่างหรือเปล่า ให้มากินข้าวด้วยกันหน่อย ซึ่งพอเขาตอบตกลงไปคุณหญิงบอกว่าจะทำอาหารอร่อยๆให้ทาน

   .
   ..
   
   จากเหตุการณ์วันนั้นจนวันนี้ ที่ไอดินจะได้เข้าไปแนะนำตัวอย่างเป็นทางการกับท่านเจ้าสัวจอมและคุณหญิงจันทร์อำไพ พร้อมพี่ชายและพี่สาวของคุณจันทน์ เขาตื่นตั้งแต่เช้าเพื่อมาตลาดนัดผลไม้ชื่อดัง ตั้งใจจะหาผลไม้ไปคุณพ่อกับคุณแม่ของคนตัวเล็กสักหน่อย เขาว่ากันว่า เข้าหาทางพ่อแม่อาจจะได้ลูกชายที่น่ารักมาครอบครองได้ไม่ยาก

   ไอดินเลือกผลไม้มา 3 – 4 อย่างให้แม่ค้าจัดใส่ตะกร้าให้ดูสวยงาม แค่นี้ก็พร้อมไปฝากตัวกับผู้ใหญ่แล้ว แต่ระหว่างจะเดินกลับเขาเห็นสตรอว์เบอร์รีลูกสวยขนาดกำลังน่าทาน แล้วก็นึกถึงคนตัวเล็กเลยซื้อมาอีกหนึ่งถุงใหญ่ เอาใจเด็กน้อยของเขาสักหน่อย เผื่อฟลุคจะได้แนบชิดกันแบบวันนั้นอีกครั้ง

   ไอดินมาถึงบ้านเลิศภักดีกุลก่อนเวลานัดเกือบชั่วโมง เมื่อคืนเขาคุยโทรศัพท์กับคนตัวเล็ก เจ้าตัวบอกว่าคุณแม่จะทำขนมจีนน้ำยาให้ทาน แล้วอวดเขาใหญ่ว่าคุณแม่และแม่นิ่มทำอร่อยมาก อย่างนั้น อย่างนี้ เขานึกภาพออกเลยว่าคนตัวเล็กต้องเล่าไปยิ้มไปแน่นอน 


      “สวัสดีครับแม่นิ่ม”

      “อ้าว~ .. สวัสดีค่ะ พี่ไอดิน มาเร็วจัง แล้วนั่นถืออะไรมาเต็มเลยคะ?”

      “ผลไม้ของท่านเจ้าสัวกับคุณหญิงครับ ส่วนนี่สตรอว์เบอร์รีของคุณจันทน์ครับ”

      “ของโปรดเขาเลยค่ะ แม่นิ่มช่วยนะคะ”

      “ตะกร้าผมถือเองดีกว่าครับ มันหนัก”

      “ค่ะ .. คุณจันทน์อยู่ในครัวค่ะ เห็นว่าจะเข้าไปช่วยคุณแม่ จะช่วยทำหรือช่วยยุ่งไม่รู้นะคะ ฮะฮ่า”

   แม่นิ่มเล่าให้ฟังด้วยความขำปนเอ็นดู พลางเดินนำคนมาใหม่ไปที่ห้องครัว คนตัวเล็กกำลังนั่งหั่นผักอยู่อย่างขะมักเขม้น ส่วนคุณหญิงกำลังทำอะไรบางอย่างที่หน้าเตา มีเด็กรับใช้อีกคนกำลังปลอกไข่ต้มอยู่ที่อ่างล้างจาน



      “พี่ไอดิน! .. ทำไมมาไวจัง”

      “สวัสดีครับคุณน้า .. นี่ผลไม้ครับ”

      “อุ้ย! ขอบคุณค่ะ .. วันหลังไม่ต้องนะคะ แค่มากินข้าวที่บ้าน คุณแม่ก็ดีใจแล้ว”

      “นี่ของคุณจันทน์ค่ะ พี่ไอดินซื้อมาฝาก”

      “สตรอว์เบอร์รี~”

      “คุณจันทน์~ ขอบคุณหรือยังคะ? .. เมื่อกี้ก็ไม่สวัสดี ซื้อของมาฝากก็ไม่ขอบคุณ ต้องให้บอกอีกเหรอคะ?”

      “ไม่ต้องฮะ .. สวัสดีฮะ และขอบคุณสำหรับสตรอว์เบอร์รีฮะ”

   คุณจันทน์หน้าบูดเพราะโดนคุณแม่ตัวเองดุเสียงแข็ง แต่ไอดินกลับอมยิ้มอย่างเอ็นดู แต่แม่นิ่มกลับหัวเราะอย่างชอบใจที่คนตัวเล็กโดนคุณแม่เอ็ดเสียงเขียว



      “ให้ผมช่วยนะครับคุณน้า แม่นิ่ม”

      “คุณนงคุณน้าอะไร ไม่เอาค่ะ .. เรียกคุณแม่ดีกว่าเนอะ”

      “ครับ คุณแม่”

   ไอดินยิ้มอย่างดีใจที่คุณหญิงอนุญาตให้เขาเรียกว่าคุณแม่ได้อย่างเต็มปาก นั่นแสดงว่าคุณแม่ของคนตัวเล็กไม่ได้รังเกียจเขา ไอดินค่อนข้างมั่นใจว่าคนที่บ้านหลังนี้ ทราบดีว่าเขาคิดอย่างไรกับคุณจันทน์ เพียงแต่ว่ายังไม่ได้พูดออกมาอย่างชัดเจนเท่านั้นเอง

      “ถ้าอย่างนั้น พี่ไอดินตำเนื้อปลากับเครื่องแกงให้คุณแม่ได้ไหมคะ?”

      “ได้ครับ”

   คุณจันทน์เบ้ปากอย่างหมั่นไส้ หลังจากเห็นอีกคนกุลีกุจอช่วยงานคุณแม่ของเขาอย่างแข็งขัน คุณแม่เองก็ดูจะเอ็นดูลูกชายคนใหม่มากอยู่ ตั้งแต่พี่ไอดินมา คุณแม่ยังไม่ได้หันมาคุยกับเขาสักคำเลย .. เชอะ แม่นิ่มที่บังเอิญหันมาเห็นคนตัวเล็กทำปากขมุบขมิบเหมือนล้อเลียนคนตัวสูงอยู่ก็จัดการตีแขนคนตัวเล็กไปหนึ่งที


      “เดี๋ยวเถอะ!! จะฟ้องคุณแม่ว่าคุณจันทน์ทำตัวไม่น่ารัก”

      “งื้อ~ .. แม่นิ่ม~”

   คุณจันทน์รีบหันไปกอดเอวแม่นิ่มเอาหน้าซุกอกแล้วส่ายหน้าไปมา แม่นิ่มเองก็กอดตอบคนตัวเล็กอย่างถูกใจ ไอดินและคุณหญิงหันกลับมามอง ก็อดยิ้มตามไม่ได้ ความอ้อนกับคุณจันทน์คงเป็นของคู่กันแน่ๆ

      “ดูสิคะพี่ไอดิน .. โตจนเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว ยังขี้อ้อนอยู่เลย”

      “ฮะฮ่า พอแล้วค่ะ .. แม่นิ่มจะไปทำกับข้าวต่อแล้ว”

      ฟอดดดดด ฟอดดดดดด

   คนตัวเล็กหอมแก้มนุ่มนิ่มของหญิงสูงวัยที่เขารักเหมือนแม่อย่างเร็วทั้งซ้ายขวา แล้วปล่อยแขนที่กอดออก เขาและพี่ไอดินช่วยอยู่ในครัวได้ครู่ใหญ่ คุณแม่ก็บอกให้พาอีกคนไปนั่งเล่นที่ศาลาหลังบ้านก่อน พร้อมกับสตรอว์เบอร์รีจานโตที่แช่เย็นเจี๊ยบพร้อมทาน ตอนนี้แค่รอเวลาให้คุณป๊าและพี่จอมทัพกลับมาจากที่ทำงานแล้วค่อยทานข้าวกัน


      “พี่ไอดินกลัวไหมฮะ?”

      “หืม!! กลัวอะไรครับ”

      “ก็คุณป๊าไง พี่จอมทัพอีก .. แล้วถ้าเกิดคุณป๊าถามเรื่องเราล่ะ!”

      “ถามก็ตอบ”

   พากันเดินดูเดินนู่นนี่จนมาถึงศาลาไม้หลังบ้านเป็นที่เรียบร้อย คนตัวเล็กถึงเอ่ยปากถามอีกคนด้วยความกังวลใจ เขากลัวว่าคุณป๊าจะไม่ชอบพี่ไอดิน กลัวว่าพี่จอมทัพจะไม่พอใจ ถ้าเป็นอย่างนั้นเขาคงเสียใจมาก


      “พี่ไอดิน! .. จันทน์เครียดนะ”

      “เครียดอะไร ไหนบอกสิครับ”

      “ก็ถ้าคุณป๊าไม่ชอบ แล้ว แล้ว ให้เราเลิกกัน~”

      “แล้วอยากเลิกไหม?”

      “...”




      

แล้วพบกันใหม่ 

Talk : ไม่ได้มาอัพไป 5 วันเอง ... ทู้หล่นไปหน้า 3 อีกแว้ววววววววววว  (งอแง งอแง)

หลายคนอาจจะคิดว่า พี่ไอดินจะจัดการน้อง .. ยังนะคะ แต่ก็เกือยแหละเนาะ 555+

เอาเป็นว่า เค้าฉลองสถานะกันดีกว่าเนอะ มันก็แค่การฉลองแค่นั้นเอง ... คริคริ

หมุนตัว ไหว้ย่อ ขอบคุณทุกคนน๊า ... 

[Tiffany]

พี่ไอดินต้องผ่านด่านครอบครัวน้องไปให้ได้นะ

[cchompoo]

พี่ไอดินสู้ๆๆ ต้องผ่านด่านคุณพ่อและพี่จอมทัพให้ได้นะ

[MayA@TK]

 

[Ugly Ducky]

บทที่ 16  หวานละมุนละไมอยู่ในทุกตอน หวานทุกความรู้สึก ไม่มีวันจางหายไป [เพลงหวาน : ปราโมทย์ วิเลปะนะ]


      “พี่ไอดิน! .. จันทน์เครียดนะ”

      “เครียดอะไร ไหนบอกสิครับ”

      “ก็ถ้าคุณป๊าไม่ชอบ แล้ว แล้ว ให้เราเลิกกัน~”

      “แล้วอยากเลิกไหม?”

      “...”

      “คุณจันทน์รักพี่ไหมครับ”

      “รักสิ .. มาถามอะไรตอนนี้ พี่ไอดินอ่ะ”

   คุณจันทน์ทำหน้ามุ่ยอย่างขัดใจ เมื่อคืนเขานอนไม่หลับเลยเอาแต่คิดว่าถ้าคุณป๊ากับพี่จอมทัพได้เจอ ได้คุยกับพี่ไอดินจะเป็นยังไง จะชอบอีกคนไหม จะดุหรือเปล่า จะรังเกียจไหมที่เราเป็นแฟนกัน

      “ฟังพี่นะ .. ถ้าคุณจันทน์รักพี่ ต้องเชื่อใจพี่ เรื่องนี้ให้พี่จัดการเอง พี่ไม่มีวันเลิกกับคุณจันทน์ พี่รักคุณจันทน์ รักมาก พี่จะทำทุกอย่างเพื่อเราครับ”

      “พี่ไอดิน~ .. ขอบคุณฮะ”

   ไอดินอธิบายให้อีกคนจะได้เข้าใจและสบายใจกว่าเดิม สำหรับเขาคนตัวเล็กเหมาะกับรอยยิ้มหวานๆ มากกว่าหน้าตากังวลจนคิ้วขมวดอย่างตอนนี้ เขาไม่รู้ว่าท่านเจ้าสัวจะยอมรับหรือเปล่า แต่ที่เขาแน่ใจคือ เขาจะทำทุกอย่างให้ท่านยอมรับในตัวเขาเอง

   นั่งคุยนั่งเล่นกันได้สักพักเด็กรับใช้ก็มาแจ้งว่าคุณป๊ากับพี่จอมทัพกลับมาแล้ว และรออยู่ที่โต๊ะอาหารแล้ว คุณจันทน์มองหน้าไอดินด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก แต่อีกคนกลับส่งยิ้มจริงใจ พร้อมกับมือใหญ่ที่ยื่นมาตรงหน้า สายตาที่เต็มไปด้วยความมั่นใจทำให้เขาต้องสูดลมหายใจเข้าปอดหอบใหญ่ ถ้าพี่ไอดินพร้อมสู้เพื่อเขา เขาก็พร้อมสู้เพื่อพี่ไอดินเช่นกัน

   ไอดินและคุณจันทน์เดินจับมือกันมาถึงโต๊ะอาหาร คนตัวเล็กเดินเข้าไปนั่งที่ประจำข้างพี่ชายคนโต ไอดินยกมือสวัสดีทุกคนอย่างนอบน้อมแล้วเลือกนั่งที่เก้าอี้ถัดมาข้างอีกคน ฝั่งตรงข้ามคือคุณแม่และจอมขวัญ มีคุณป๊านั่งประจำอยู่ที่หัวโต๊ะ

      “ว้าย~ .. หล่อ~ สนใจคนอายุมากกว่าไหม พี่โสดนะ .. โอ๊ย~ คุณแม่ขา”

      “ยายขวัญ น่าเกลียดจริงเชียว”

      “ไม่ให้”

      “อะไร! .. ไม่ได้ขอตัวเองสักหน่อย หวงเหรอ? ดี~ จะแย่ง!”

      “ขวัญ .. อย่าแกล้งน้อง”

   จอมขวัญ เพิ่งเคยพบไอดินเป็นครั้งแรกถึงกับถูกใจในตัวน้องเขยคนนี้ หน้าตาท่าทางดูดีมาก ไม่ได้คิดจะแหย่เจ้าตัวเล็กเลย แต่เจ้านั่นกลับพูดออกมาว่าไม่ให้ เลยต้องแหย่ให้โมโหสักหน่อย ก็น้องชายคนนี้เวลาโมโหมันน่าเอ็นดูมากเลยนี่นา ยังไม่ทันได้ต่อล้อต่อเถียงเพิ่ม คุณป๊าเอ่ยปากห้ามเสียก่อนไม่อย่างนั้นน่าจะสนุกมากกว่านี้

      “ตามสบายเลยนะ อยากได้อะไรเพิ่มบอกเด็กหรือแม่นิ่มได้เลย”

      “ขอบคุณครับ คุณลุง”

      “เรียกคุณป๊าสิ .. เรียกคุณลุงได้ไง?”

   เสียงจอมขวัญเอ่ยขัดขึ้นมาหลังจากไอดินพูดจบ เขายกยิ้มส่งให้สาวสวยก่อนที่จะหันไปมองหน้าท่านเจ้าสัวที่กำลังมองหน้าลูกสาวตัวเองด้วยความเหนื่อยใจกับความแก่นกะโหลกปนเอ็นดู แล้วหันมาสบตากับเขา

      “เรียกป๊าเหมือนคุณจันทน์ได้เลย คนกันเอง”

      “ขอบคุณครับคุณป๊า”

      “เห็นแม่เขาบอกว่า เราเป็นเพื่อนกับเจ้าฟรังซ์รึ?”

      “ใช่ครับ เจอกันที่เรียนพิเศษ พอเข้าปีหนึ่งก็เจอกันอีก เลยสนิทกันมาตั้งแต่นั้นครับ”

   ไอดินยกมือไหว้ขอบคุณคุณป๊า ก่อนจะตอบคำถามของท่านด้วยความมั่นใจ ฉะฉาน และชัดเจน จอมทัพที่นั่งสังเกตการณ์ หนุ่มรุ่นน้องที่เป็นคนรักของคุณจันทน์ จากที่ดูสามารถเข้ากับผู้หลักผู้ใหญ่ได้ดี การวางตัวดูเหมาะสม หน้าตาถือว่าดีมากเลยล่ะ คงเหลือแค่นิสัยใจคอ ที่ยังต้องใช้เวลาในการพิจารณา

   จอมทัพไม่ปฏิเสธว่าเขาหวงและห่วงคุณจันทน์มาก มากกว่าจอมขวัญที่เป็นน้องสาวอีก แต่ทุกคนในบ้านต่างก็หวงและห่วงคุณจันทน์ทั้งนั้น เด็กน้อยที่น่ารักและสดใสแบบนั้น ถ้าถามว่าตกใจไหมที่น้องชายมีแฟนเป็นผู้ชาย ตอบเลยว่าไม่ เพราะคุณจันทน์ควรมีคนดูแลปกป้องมากกว่าที่จะไปดูแลหรือปกป้องใคร และเขาคิดว่าทุกคนในบ้านคิดแบบนี้เช่นกัน

   หลังจากอาหารกลางวันจบลง จอมขวัญชักชวนทุกคนไปดูทีวีกันที่ห้องนั่งเล่น คุณแม่ชวนคนตัวเล็กไปปลอกผลไม้ที่ไอดินซื้อมาฝาก พร้อมเตรียมเครื่องดื่มมาให้ทุกคนด้วยกัน ตอนแรกเจ้าตัวอิดออดไม่อยากจะไปเพราะกังวลว่าคุณป๊ากับพี่จอมทัพจะว่าอะไรพี่ไอดิน แต่พอจอมขวัญกระซิบว่าจะช่วยเอง คนตัวเล็กเลยยอมไปกับคุณแม่ในที่สุด


      “ไม่อ้อมค้อมนะ เรารู้ใช่ไหม คุณจันทน์คือหัวใจของที่นี่”

      “ทราบครับ เพราะคุณจันทน์คือหัวใจของผมเช่นกัน”

      “แน่ใจ? เพิ่งเจอกันไม่กี่เดือนเอง”

      “สำหรับผม .. เวลาเป็นแค่ปัจจัยหนึ่งที่ทำให้คนรักกันมากขึ้นหรือน้อยลงแค่นั้นครับ ความรักต้องมีสิ่งอื่นเข้ามาเสริมเช่นทัศนคติ ความเข้าใจ ความเชื่อใจ หรือแม้แต่การยอมรับในตัวตนของกันและกันครับ”

   ไอดินนั่งอยู่ท่ามกลางคนสำคัญของบ้านเลิศภักดีกุลถึง 3 คนด้วยกัน เขาตอบคำถามของคุณป๊าด้วยท่าทีสงบ ไม่ได้แสดงความกังวล พูดจาฉะฉาน และมั่นใจจะว่าไม่ได้มีท่าทีก้าวร้าวหรืออวดดีต่อหน้าคนสำคัญของอีกคน

      “แสดงว่า .. ถ้านานไป เราอาจจะรักคุณจันทน์น้อยลงก็ได้สิ”

      “ผมตอบเรื่องในอนาคตไม่ได้ครับ แต่สำหรับตอนนี้ คุณจันทน์คือคนที่ผมรักและคิดจะใช้ชีวิตด้วยตลอดไปครับ”

      “อะไรทำให้เราแน่ใจขนาดนั้น”

      “ก่อนที่ผมจะเจอคุณจันทน์ ผมคือผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง ไม่ใช่คนที่ดีพร้อม ผมยอมรับว่าเคยเปลี่ยนคู่นอนไม่ซ้ำหน้า กินเหล้าเฮฮาตามประสาวัยรุ่นทั่วไป แต่หลังจากได้พบคุณจันทน์ ผมพร้อมที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเอง ทั้งที่ไม่เคยคิดจะทำด้วยซ้ำไป ทั้งหมดไม่ใช่เพื่อให้คุณจันทน์สนใจ.. แต่เพื่อให้คู่ควร ให้สมกับที่คุณจันทน์ให้โอกาสและมั่นใจในตัวผม..”

      “ผมมั่นใจว่าพร้อมที่จะดูแลและปกป้องคุณจันทน์ตลอดไป ถ้าในอนาคตเราไม่ได้ใช้ชีวิตด้วยกันในฐานะคู่รัก หรือคู่ชีวิต ผมก็จะยังยืนยันคำเดิมว่า ผมจะดูแลและปกป้องคุณจันทน์ตลอดไป ครับ”

   ท่านเจ้าสัวยังคงมีคำถามสำหรับไอดินอีกหลายข้อ เขายอมรับว่าเด็กหนุ่มคนนี้ เป็นคนฉลาด เห็นได้จากการตอบคำถาม การพูดการจา เมื่อสองเดือนก่อนเขาได้โทรไปคุยกับเจ้าฟรังซ์เรื่องนี้มาแล้ว นิสัยใจคอของเด็กคนนี้ไม่ได้เสียหายอะไร ครอบครัว ฐานะ การศึกษาไม่ได้น้อยหน้าใครเลยสักนิด แล้วไหนจะรายงานจากนักสืบของไอ้ลูกชายขี้หวงน้องนั่นอีกล่ะ มันบอกอย่างชัดเจนว่าเด็กคนนี้มีดีมากกว่าเสีย ความรักของคุณจันทน์ก็ต้องให้คุณจันทน์เลือกเอง ปลูกเรือนต้องตามใจผู้อยู่ ตามคำโบราณที่สั่งสอนไว้

      “ถ้าในอนาคต คุณจันทน์เจอคนที่เขาชอบมากกว่าเราล่ะ”

      “ถ้าเป็นอย่างนั้นแสดงว่าผมยังดีไม่พอสำหรับคุณจันทน์ครับ ทำให้น้องไปชอบคนใหม่ และผมคงต้องยอมรับครับถ้ามันคือความต้องการของน้อง ทุกอย่างขึ้นอยู่กับคุณจันทน์เท่านั้นครับ”

      “แล้วถ้า .. ป๊าขอให้เราเลิกกับคุณจันทน์ล่ะ”

      “ผมคงต้องขอคุยกับคุณจันทน์ก่อนครับ ถ้าคุณจันทน์พร้อมที่จะฝ่าฟันปัญหานี้ไปกับผม ผมก็พร้อมที่จะทำทุกอย่างให้คุณป๊าและทุกคนที่นี่ เห็นว่าผมจริงใจกับคุณจันทน์จริงๆ พร้อมยอมรับในตัวผมและอนุญาตให้เราคบกันครับ”

   หลังจากไอดินตอบคำถามข้อนี้จบ ท่านเจ้าสัวเงียบไปสักพักพร้อมกับหันไปมองหน้าลูกชายคนโต และหันกลับมามองหน้าลูกสาวคนกลางก่อนที่จะเอ่ยปากทำลายความเงียบขึ้น

      “เอายังไงต่อล่ะ จอมทัพ จอมขวัญ .. ป๊าถามให้ตามที่บอกไว้แล้วนะ ครบทุกข้อไหม?”

      “ไม่ครบค่ะ .. คุณป๊าลืมถามว่า ทำไมถึงรักคุณจันทน์ ข้อนี้สำคัญเลยนะคะ”

      “เค้าตอบขนาดนั้นแล้ว ยังจะให้ถามอีกเรอะ”

      “ต้องถามสิคะ .. งั้นขวัญถามเอง ทำไมถึงชอบคุณจันทน์ล่ะ เห็นบอกว่าเปลี่ยนคู่นอนบ่อย”

      “ผมตอบไม่ได้ครับ ว่าทำไมถึงชอบ เจอกันครั้งแรก ยอมรับว่าถูกใจเพราะหน้าตา น่ารัก น่าทะนุถนอม และน่าแกล้งไปในเวลาเดียวกันครับ”

      “เออ ... ใช่ คุณจันทน์อ่ะ โคตรน่าแกล้งเลยเนาะ”

      “จอมขวัญ!”

   จอมทัพเอ่ยปากดุน้องสาวตัวเองเพราะก๋ากั่นเหลือเกิน แต่จอมขวัญไม่ได้เกรงกลัวเสียงดุของพี่ชายเลยสักนิด ในบ้านหลังนี้ คนที่เธอเกรงใจมากที่สุดคงมีแค่คุณป๊ากับคุณแม่เท่านั้นแหละ

      “ว่าต่อสิ .. ชั้นอยากฟังต่อ”

      “หลังจากที่ได้เจอกันบ่อยครั้งขึ้น จากรูปร่างหน้าตา เริ่มเห็นถึงนิสัยที่แท้จริงของน้อง น้องใจดีครับ จากชอบเลยกลายเป็นรัก คุณจันทน์น่ารักครับ ไม่ว่าจะหน้าตา หรือนิสัยใจคอ ความใส่ใจ ความสดใสของน้องใครอยู่ใกล้คงห้ามใจไม่ให้รัก ไม่ได้หรอกครับ”

      “จริงหรือเปล่า ที่เราโดนตีหัวเพราะคุณจันทน์”

      “หือ~ มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ แล้วเรารู้ได้ไง?”

   ประมุขของบ้านตกใจเล็กน้อยจากเรื่องที่ได้ยิน หันไปถามจอมทัพที่ถามเรื่องนี้ขึ้นมา ไอดินมองจอมพี่จอมทัพอย่างแปลกใจ

      “ผมรู้มาจากแม่นิ่มครับคุณป๊า .. แล้วว่าไงจริงหรือเปล่า?”

      “ทั้งจริงและไม่จริงครับ .. ผมถูกตีหัวคือเรื่องจริงครับ แต่ไม่ใช่เพราะคุณจันทน์ แค่การเข้าใจผิดกันเล็กน้อยครับแต่ตอนนี้เคลียร์เรียบร้อยแล้วครับ”

      “เข้าใจผิดเพราะคุณจันทน์ใช่ไหม? .. เขามาชอบคุณจันทน์ล่ะสิ?”

      “ครับ”

      “อา~~ .. คุณจันทน์นี่เสน่ห์แรงเหมือนกันนะคะคุณป๊า”


   ไอดินตอบทุกอย่างตามความจริง เขาเชื่อว่าความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย ถ้าเราเริ่มโกหกแม้กระทั่งคนในครอบครัว เราก็จะโกหกกับทุกคน ต่อไปจะมีแต่ความหลอกลวง ความหวาดระแวงกลัวเขาจะจับได้
       
      “พ่อกับแม่เรา รู้เรื่องที่เราคบกับคุณจันทน์หรือเปล่า?”

      “ยังไม่ทราบครับ ผมจะพาคุณจันทน์ไปพบท่าน หลังจากนี้ครับ”

      “เราเป็นลูกชายคนเดียว .. ไม่กลัวพ่อแม่ยอมรับเรื่องแบบนี้ไม่ได้หรือไง?”

      “ครับ ผมเป็นลูกชายคนเดียวครับ ... พ่อกับแม่ท่านรู้ว่าผมจะเลือก สิ่ ง ที่ ดี ที่ สุ ด ให้กับตัวเองเสมอครับ”

      “เคยมีแฟนเป็นผู้ชายไหม?”

      “ไม่เคยครับ”

      “แน่ใจใช่ไหม ว่าไม่ใช่แค่เพราะอยากลอง!”

      “ผมมั่นใจมากที่สุดว่าไม่ใช่เพราะเรื่องนั้นครับ .. ผมรักคุณจันทน์ครับ”

   จอมทัพที่ตั้งคำถามตั้งมากมาย รู้สึกชื่นชมเด็กหนุ่มตรงหน้าในใจ การตอบคำถามของเด็กคนนี้ ไม่เคยแสดงให้เห็นถึงความหวาดหวั่น หรือความไม่มั่นใจเลย ไม่มีแม้แต่สายตา ที่มันสื่อถึงความจริงใจทุกครั้ง คนแบบนี้แหละที่จะมาดูแลคุณจันทน์แทนเขาได้


      “โอ้ย~ .. อิจฉาคุณจันทน์ .. ไอดินทำไมไม่มีพี่ชายล่ะ พี่ขวัญอยากได้แบบนี้สักคน”

      “ตัวแสบ .. บริหารหนุ่มในสต็อคของเราให้ดีก่อนเถอะ”

      “คุณป๊า~~ .. ขวัญยังโสดนะคะ มีหนุ่มอะไรที่ไหน อิอิ”

   จอมขวัญพุ่งเข้ากอดอ้อนคุณป๊าอย่างเร็ว ทำให้ท่านเจ้าสัวหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ ลูบผมยาวสยาย แล้วกดหอมหัวอย่างรักใคร่ ไม่มีใครเคยเห็นเวลาอยู่บ้านของคุณป๊าแบบนี้หรอกนอกจากคนที่บ้านนี้ ประธานบริษัทที่สุขุม มีระเบียบ ตรงต่อเวลาเป็นที่สุด กลายเป็นคุณพ่อลูกสามที่สุดแสนจะใจดี น้อยครั้งที่จะดุ จะต่อว่าลูก มักจะใช้เหตุผลกับลูกทุกคนเสมอ ถ้าเทียบกันแล้ว จอมขวัญว่าคุณป๊าใจดีกว่าคุณแม่เยอะเลยนะ


   .

   ..

      “มาแล้ว มาแล้ว .. ผลไม้มาแล้วครับทุกคน”

      “คุณจันทน์~ .. อย่าวิ่งนะคะ ผลไม้ช้ำหมด”

   แม่นิ่มถือถาดใส่เหยือกชาร้อนของท่านเจ้าสัวและแก้วน้ำหวานเข้ามาเอ่ยปากเตือนคุณจันทน์ให้ระมัดระวัง ไอดินรีบเข้าไปช่วยแม่นิ่มถือถาดมาวางที่โต๊ะกลาง ก่อนจะรินน้ำชาใส่ถ้วยให้กับคุณป๊า

      “ขอบใจ”

      “ครับผม”

      “คุณป๊า คุยอะไรกับพี่ไอดินเหรอฮะ”

   คุณจันทน์วางจานผลไม้แล้ว เดินเข้าไปนั่งแทรกระหว่างคุณป๊ากับพี่จอมทัพแล้วหันไปกอดแขนอ้อนถามคุณป๊าทันที จอมทัพได้แต่ส่ายหัวอย่างเหนื่อยใจ

      “หือ~ ไปถามพี่เขาเองสิ”

      “พี่ไอดินไม่บอกจันทน์หรอก ชอบบอกแต่ว่าให้พี่จัดการเอง ตลอดเลย ฮึ!”

      “ฮะฮ่า .. ไอ้ตัวแสบ”

      “ไอดิน วันนี้จะไปไหนหรือเปล่าล่ะ”

      “ไม่ครับ”

      “ถ้าอย่างนั้นอยู่กินข้าวเย็นกันก่อนค่อยกลับนะ ป๊าขอตัวไปเอนหลังสักหน่อย”

      “ครับผม .. ขอบคุณครับคุณป๊า”

   ไอดินยิ้มกว้างอีกครั้ง ยามคุณป๊าเอ่ยปากชวนแล้วยกมือไหว้ขอบคุณ เหมือนยกภูเขาออกจากอก มันโล่งไปหมด .. การที่คนสำคัญของคุณจันทน์เมตตาเขา แสดงว่าไม่รังเกียจที่เขาจะเป็นจะเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของอีกคน

      “หน้านิ่งว่าหล่อแล้ว พอยิ้มเท่านั้น ตายไปเลยค่ะ .. ไอดิน วันไหนว่างๆ ขอควงไปอวดเพื่อนหน่อยสิ”

      “ไม่ได้~”

      “ทำไมคุณจันทน์ .. นี่พี่ขวัญนะ กับพี่ก็หวงเหรอ?”

      “อื้อ~ .. พี่จอมทัพครับ!!”

      “หึหึ .. อย่าแกล้งน้อง”

      “เด็กขี้อ้อนเอ้ย .. ไปสปาดีกว่า อิจฉาคนมีคู่”

   คุณจันทน์หันไปกอดอ้อนพี่ชายคนโตแทนคุณป๊าหลังจากที่เจ้าตัวลุกออกไป ซบหน้าลงกับแขนของพี่ชาย เงยหน้าสบตาเหมือนลูกแมวตัวน้อยอ้อนขอของเล่น จอมขวัญเข้าไปผลักหัวน้องชายอย่างหมั่นไส้ แล้วเดินออกไป ไอดินมองภาพคนตัวเล็กกอดอ้อนพี่ชายตัวเองอยู่ ก็รู้สึกหวงขึ้นมาถึงแม้ว่าจะเป็นพี่ชายของตัวเองก็เถอะ

   จอมทัพคุยกับไอดินเกี่ยวกับเรื่องเรียน เรื่องรถอีกนิดหน่อย แล้วขอตัวไปนอนสักงีบเพราะเมื่อคืนเจ้าตัวเพิ่งบินกลับมาจากเชียงราย ก่อนจะบอกว่าเจอกันที่โต๊ะอาหารตอนเย็น กดหอมลงบนหัวทุยแล้วเดินออกจากห้องนั่งเล่นไป

      “พี่ไอดิน ตกลงคุณป๊าว่ายังไงบ้างฮะ บอกจันทน์หน่อยสิ”

      “ถ้าบอก พี่จะได้อะไร?”

      “ทำไมต้องได้?”

      “ข้อแลกเปลี่ยน .. เรื่องดีนะ”

      “... จะเอาอะไรล่ะ~”


   หลังจากจอมทัพลับสายตาไป คนตัวเล็กรีบลุกไปนั่งข้างอีกคนทันที แล้วเอ่ยปากถามถึงสิ่งที่ค้างคาใจอยู่ แต่มีหรือที่หมาป่าเจ้าเล่ห์จะปล่อยให้ลูกหมูตัวนุ่มนิ่ม เนื้อหวานหอม ให้หลุดรอดไปได้ง่าย

      “วันศุกร์หน้าไปบ้านพี่ ไปหาพ่อกับแม่พี่”

      “อืม~ ได้สิ ต้องไปค้างไหมฮะ?”

      “ค้างสัก 2 คืนแล้วกัน”

      “งั้นจันทน์ต้องขออนุญาตคุณป๊ากับคุณแม่ก่อน”

      “พี่จัดการเองดีกว่า .. ไปบ้านพี่ พี่ต้องเป็นคนขอ”

      “ก็ได้ .. งั้นพี่ไอดินบอกได้รึยังว่าคุยอะไรกับคุณป๊า”

      “นี่ยังไม่ใช่เรื่องที่จะขอ .. เรื่องที่จะขอคือ!!”

   คนตัวเล็กรอฟังคำขอของไอดินอย่างใจจดจ่อ ดวงตากลมโตประกายสดใสแวววาวน่ามอง ไอดินหันมองซ้ายมองขวาเมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่แถวนี้ เจ้าตัวเขยิบเข้าแนบชิดอีกคน แล้วก้มหน้าลงไปกระซิบข้างหู

      “อยากกอดคุณจันทน์ .. แบบคืนนั้น”

      “อ๊ะ .. อะไรเล่า”

      “ได้ไหมครับ~”

      “ไม่ต้องมาทำเสียงแบบนั้นเลยนะ”

      “นะ .. นะครับคนดี”

      “...”

   ทั้งสายตาเจ้าชู้ ทั้งน้ำเสียงที่อ้อนขอ ต่อให้ใครก็ได้มาเห็นไอดินในโหมดนี้ รับรองพลีกายถวายชีวิตแน่นอน แต่คนเดียวที่มีสิทธิ์ได้เห็นคือคนตัวเด็ก ที่แก้มและใบหู ขึ้นริ้วสีแดง ที่นั่งอยู่ข้างกายเจ้าตัวนั่นแหละ

      “ถ้าไม่ตอบ พี่จะถือว่าตกลง”

      “ไม่รู้ไม่ชี้ .. ไปศาลาหลังบ้านดีกว่า”

      “หึหึ”

   คุณจันทน์แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ลุกขึ้นหนีออกไปจากห้องไป ไอดินยกยิ้มมุมปากอย่างชอบใจแล้วเดินตามอีกคนไป แค่ได้อยู่ข้างกาย ได้วอแว เหย้าแหย่ให้อีกคนเขินอาย เขาก็มีความสุขมากแล้ว คุณจันทน์ คือ ความสุขของเขาจริงๆ

------------------------------------------------------

   กว่าที่ไอดินจะกลับถึงคอนโดปาไปเกือบจะเที่ยงคืนแล้ว คนตัวเล็กชวนเขาอยู่เล่นครอสเวิร์ด ที่มีทั้งพี่จอมทัพกับพี่จอมขวัญอยู่เล่นด้วย คนที่ชนะเกมส่วนใหญ่มักจะเป็นพี่จอมขวัญ และคนที่แพ้มากที่สุดก็คงหนีไม่พ้นคุณจันทน์ ซึ่งเจ้าตัวมักจะโวยวายทุกครั้งที่แพ้ว่า พี่ขวัญต้องโกงแน่เลย

   ไอดินนึกย้อนไปถึงตอนที่ขออนุญาตคุณป๊าและคุณแม่ ว่าจะขอพาคุณจันทน์ไปค้างที่ฟาร์มกล้วยไม้ เขากังวลว่าคุณป๊าอาจจะไม่ชอบใจนัก แต่กลับผิดคลาด เมื่อคุณป๊าบอกว่า ‘เอาสิ บอกแม่นิ่มให้ทำขนมไปฝากที่บ้านไอดินด้วยนะ’ คำพูดของคุณป๊าทำให้เขายิ้มกว้างออกมาโดยไม่รู้ตัวจนโดนพี่จอมขวัญแซวว่า ยิ้มจนปากจะฉีกถึงหูอีกแล้ว

       “สงสัยใช่ไหมคะ ว่าทำไมคุณป๊าถึงอนุญาตง่ายจัง”

      “ผมคิดว่าคุณป๊าเชื่อใจผม และเชื่อใจคุณจันทน์ครับ”

      “ฉลาดพูด .. และไม่ผิด เพราะป๊าเชื่อใจเราทั้งคู่”

      “ขอบคุณครับ ผมจะไม่ทำให้คุณป๊าผิดหวังครับ”

      “จันทน์ด้วย .. จันทน์จะไม่ทำให้คุณป๊าต้องเป็นห่วงฮะ”

   แค่นึกถึงไอดินยิ้มออกมาด้วยความสบายใจ ที่บ้านของคุณจันทน์รับรู้ถึงความรักของเขาที่มีต่อคนตัวเล็กแล้ว ที่เหลือก็คือ พ่อกับแม่ของเขาเท่านั้น ซึ่งเขาไม่ได้กังวลเท่าการไปพบกับครอบครัวของคุณจันทน์ในวันนี้ อย่างที่บอกว่าพ่อแม่ของเขา ทราบดีว่าเขาจะเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้ตัวเองเสมอ

   เมื่อได้รับความเชื่อใจและไว้ใจ จากผู้ใหญ่แล้ว เขามีหน้าที่ดูแลปกป้องคุณจันทน์ ให้ดีไม่ต่างจากคนในครอบครัว ซึ่งเขาเองก็สัญญากับตัวเองไว้แล้วว่า เขาจะไม่มีวันทำให้คุณจันทน์เสียใจเป็นอันขาด

------------------------------------------------------------

   ต้นไม้สองข้างทางของถนนลาดยางขนาด 2 เลน มุ่งตรงไปยังฟาร์มกล้วยไม้ดูร่มรื่น แสงแดดในช่วงห้าโมงเย็นไม่ร้อนเกินไปนัก ใช้เวลาไม่นานรถ BMW สีดำ ก็วิ่งเข้าสู่ถนนปูนซีเมนต์ สองข้างทางเปลี่ยนเป็นโรงเพาะชำกล้วยไม้ วันนี้ไอดินพาคนสำคัญของเขามาพบคนสำคัญในชีวิตเขาอีก 2 คน

   เมื่ออาทิตย์ก่อนเขาได้โทรบอกแม่ไว้แล้วบอกว่าจะพาคนสำคัญไปพบ แม่ยังแซวว่าจะพาแฟนมาหาพ่อกับแม่เหรอ ต้องเตรียมอาหารพิเศษให้ลูกสะใภ้หรือเปล่า เขาได้แต่หัวเราะแล้วบอกว่าให้รอดูเอง

   คนตัวเล็กดูตื่นเต้น เมื่อรถแล่นออกมานอกเมือง บรรยากาศจากตึกสูงก็เริ่มเปลี่ยนเป็นทุ่งนาแทน คุณจันทน์เล่าว่าตัวเองได้ไปช่วยแม่นิ่มทำคุกกี้และเค้กผลไม้มาด้วย 

   ไอดินขับรถผ่านด้านหน้าฟาร์มกล้วยไม้ที่เปิดให้คนเข้าชมแต่ตอนนี้เป็นเวลาปิดทำการแล้ว ขับมาตามทางจนถึงบ้านหลังใหญ่ ก่อนจะขับรถตรงเข้าไปจอดในที่จอดรถ คุณจันทน์เปิดประตูลงมามองไปรอบบริเวณ พื้นที่ของบ้านมีขนาดค่อนข้างกว้าง คุณจันทน์คิดว่าน่าจะกว้างกว่าบ้านของเขาเยอะเลย ทางมุมขวาของพื้นที่มีบ้านไม้ชั้นเดียวตั้งอยู่อีกหลังหนึ่ง ดูร่มรื่นน่าอยู่

      “สวยจังเลยฮะ”

      “ย้ายมาอยู่ด้วยกันไหม?”

      “หื้ม~”

      “พูดจริงนะ เรียนจบให้พ่อไปขอ”

      “พอเลย .. คนนิสัยไม่ดี ชอบทำให้เขินอยู่เรื่อย~”

      “หึหึ”

   คุณจันทน์บ่นประโยคหลังหงุงหงิงกับตัวเองเบาๆ นึกโมโหอีกคนที่ทำให้เขาต้องเขินอายได้ตลอด แล้วก็โมโหตัวเองที่จะเขินอะไรหนักหนาก็ไม่รู้ ไม่ว่าอีกคนจะพูดจะแซวอะไรเขาก็เขินได้ทุกที

      “อุ้ย~ ที่บ้านนั้นมีชิงช้าด้วยฮะ”

      “มีบ่อปลาคาร์ฟด้วยนะ”

   บ้านไม้สักชั้นเดียว หน้าบ้านมีชิงช้าไม้พร้อมเบาะรองนั่งขนาดสองคนกำลังนั่งสบาย วางตั้งอยู่ตรงระเบียงหน้าบ้านที่ปูด้วยไม้สนขัดมัน มีหลังคาเป็นระแนงไม้วางห่างๆ ให้แสงสามารถลอดผ่านได้ ดูโปร่งและน่าจะรับลมได้ดี ส่วนด้านหน้าเป็นบ่อปลาคาร์ฟที่ถูกจัดให้กลมกลืนกับสวนสวยด้วยต้นไม้หลากหลายพันธ์ ด้านข้างอีกฝั่งเป็นระแนงไม้ มีไม้เลื้อยตกแต่งพันเกี่ยวอยู่อย่างสวยงาม

      “บ้านใครฮะ .. น่ารักจัง”

      “บ้านคุณจันทน์ครับ”

      “หือ~ ไม่ใช่นะ”

      “ก็โบราณเขาว่าไว้ ของผัวก็เหมือนของเมีย ไงครับ”

      “อ๊ะ! ทะลึ่ง .. ยังไม่ได้เป็นเลยเหอะ”

      “อีกไม่นานก็ได้เป็นครับ”

      “พี่ไอดิน!!”

   ไอดินเข้าไปกระซิบประโยคสุดท้ายชิดริมหูของคนตัวเล็ก ที่หันมาทุบเขาทันทีที่พูดจบ ตากลมโตเบิกกว้าง หน้าขึ้นริ้วสีอย่างเด่นชัด มือน้อยพยายามผลักเขาให้ออกห่าง ยิ่งดูยิ่งน่าฟัด

      “หึหึ .. ไม่แกล้งแล้วครับ .. ไปหาพ่อกับแม่กัน แล้วจะพาไปเดินดูรอบบ้าน พาไปดูปลาด้วย”

      “จันทน์ไม่ใช่เด็กนะ จะได้อยากดูปลา”

      “แสดงว่า .. ไม่ดู”

      “ดู!!”

      “หึหึ”   

   ไอดินจูงมือคนตัวเล็กที่ยังเขินไม่หายมาที่บ้านใหญ่ บ้านไม้สักทองทั้งหลัง บ้านหลังนี้ พ่อเขาเป็นคนออกแบบเองทั้งหมด แต่ก่อนพ่อกับแม่เขาเคยทำงานในกรุงเทพฯ แต่เพราะเบื่อความวุ่นวาย เบื่อการจราจรที่ติดขัด ตอนเขาเกิดพ่อจึงเริ่มหาซื้อที่ดินแถวนี้ แล้วเริ่มสร้างฟาร์มกล้วยไม้เล็กๆ ขึ้นมา ก่อนจะย้ายมาอยู่ที่นี่เต็มตัวตอนเขาอายุประมาณ 2 ขวบ พ่อชอบปลูกต้นไม้ ชอบธรรมชาติ แม่บอกเสมอว่า พ่อมีความสุขมากที่ได้ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่

   คุณอรนภา หญิงวัยกลางคนยืนรอรับลูกชายคนเดียวอยู่ที่หน้าประตูไม้บานใหญ่ คุณอร ในวัยเกือบจะ 50 ปี ยังดูสวยและสาวกว่าอายุจริงอยู่มาก แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าฝ้ายทอมือสีชมพูอ่อน ขับผิวให้ขาวมากกว่าเดิม นุ่งผ้าซิ่นชิ้นสวย เกล้าผมมวยไว้ด้านหลัง ไอดินเดินเข้าไปกอดคุณแม่คนสวยของตัวเอง หอมแก้มทั้งซ้ายขวา และได้รับการกอดและหอมแก้มกลับจากคุณแม่คนสวยอย่างเคยเช่นกัน

   คุณจันทน์ยืนมองภาพตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม พี่ไอดินคนที่เอาแต่เงียบขรึมเวลาอยู่กับเพื่อน คนที่คอยแต่แกล้งให้เขาได้อาย คนตัวสูงหันมาเห็นเขายืนอยู่ด้านหลัง เลยดึงให้เขาเข้ามาใกล้ คุณจันทน์ยกมือสวัสดีคุณแม่คนสวยของพี่ไอดิน เขารู้แล้วว่าดวงตาคู่คมสวยนั้นอีกคนได้รับมาจากใคร


      “แม่ครับ นี่คุณจันทน์ แฟนดินครับ”

แล้วพบกันใหม่ 

Talk : ขออภัยเราเราหายไปนานเลยนะคะ .. มาแล้วๆๆๆๆๆ
ทู้ลงมาหน้าสามเลย 555

ไหว้ย่อรอบทู้นะคะ ... ขอบคุณมากๆเด้อค่ะเด้อ

[cchompoo]

มาตอนนี้ก็ขอให้แม่พี่ดินเอ็นดูน้าคุณจันทรื

[Tiffany]

ขอให้น้องใช้ความน่ารัก ผ่านด่านคุณแม่ไปให้ได้นะคะ

[kaokorn]

เพิ่งได้มาอ่าน น่ารักและสนุกมากๆกับกลุ่มเพื่อนๆ ชอบฮะ
มาอัพต่อไวๆนะคร้าบบบบ
 

[Ugly Ducky]

บทที่ 17 ไม่เคยมีใครเหมือนเธอ ที่ทำเพื่อฉันมากมาย ใจฉันจะมี เธออยู่อย่างนี้ตลอดไป [แค่มีเธอ - ปนัดดา เรืองวุฒิ]



      “แม่ครับ นี่คุณจันทน์ แฟนดินครับ”

      .

      ..
   

   คุณอรชะงักไป เมื่อได้ยินเสียงลูกชายแนะนำคนข้างกาย เธอหันมองหน้าคนตัวเล็กที่ยกมือไหว้อย่างอ่อนน้อม แต่ทำแค่ปรายสายตามองคนตัวเล็กเพียงเท่านั้น ไม่ได้แสดงอาการอะไรต่อคนตรงหน้าที่ลูกชายแนะนำว่า ‘แฟน’ แต่อย่างใด

      “ดิน~ เข้าบ้านกันลูก ขับรถมาเหนื่อยๆ”

      “เอ่อ แม่ครับ~”

      “แม่นะ เตรียมของโปรดพี่ดินไว้เต็มเลย”

      “ขอบคุณครับ .. เอ่อ คือ”

      “เมื่อวาน .. แม่ไปเจอป้าอิ่มมา เจอน้องกอหญ้าด้วย น้องยังน่ารักเหมือนเดิมเลย พี่ดินจำน้องได้ไหมลูก”

      “ไม่ได้ครับ .. คุณจันทน์มานี่ครับ”

      “ตอนเด็ก น้องมาเล่นที่บ้านเราออกจะบ่อย แต่พอป้าอิ่มย้ายไปอยู่กรุงเทพฯ เลยไม่ได้เจอกันเลย .. นี่เห็นว่ามาดูที่ดูทางจะซื้อที่ดินเพิ่ม”

      “...”

   คุณอรไม่แม้แต่จะสนใจคนตัวเล็ก มีแต่เพียงลูกชายเธอเท่านั้นที่อยู่ในสายตา ไอดินหันไปเรียกคนตัวเล็กให้มายืนข้างๆ คุณจันทน์เริ่มทำตัวไม่ถูก ไม่รู้จะทำหน้ายังไง ทำตัวยังไง เมื่อคุณแม่ของพี่ไอดินดูเหมือนจะไม่ต้อนรับเขาเสียแล้ว

      “แม่บอกน้องไว้ว่า วันนี้พี่ดินจะกลับบ้าน เลยชวนน้องมาทานข้าวด้วยกันเย็นนี้”

      “แม่ครับ ดิน~”

      “แม่ว่า แม่โทรไปย้ำเวลากับป้าอิ่มอีกรอบดีกว่า”

      “เอ่อ .. มะ”

      “ถ้าพี่ดินเจอน้อง แล้วเกิดถูกใจ แม่จะคุยเรื่องหมั้นหมายให้เลยดีไหม?”

      “แม่ครับ ดินรักคุณจันทน์”

   คุณอรไม่รับฟังในสิ่งที่ลูกชายตอบกลับมา คุณจันทน์รู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นอากาศธาตุสำหรับเธอ เขาเงยหน้ามองคนข้างกายด้วยดวงตาคลอน้ำตา คุณจันทน์มั่นใจแล้วว่าเขาคงไม่เป็นที่ถูกใจของคุณแม่พี่ไอดินแน่นอน

      “แม่ชอบน้องกอหญ้า .. น้องน่ารักมากเลยนะพี่ดิน เห็นว่าน้องเป็นดาวมหา’ลัย ด้วย”

      “ดินไม่ชอบครับ”

      “แต่แม่ชอบ! ถ้าไม่ใช่น้องกอหญ้า คนอื่น แม่ก็ไม่ชอบเหมือนกัน”

      “แต่ดินมีแฟนแล้ว ดินอยากให้แม่ลองทำความรู้จักกับคุณจันทน์ก่อนที่จะตัดสินน้อง”

      “ไม่จำเป็น”

      “แม่ครับ~”

      “หยุด ไม่ต้องพูด .. ถ้าดินอยากเห็นแม่ทุกข์ใจ ก็เอา ก็ลองดู”

      “...”

   คุณอรหันหลังเข้าบ้านโดยไม่หันมามองอีกเลย ไอดินได้แต่ถอนหายใจ จากที่เขาหวังว่าครอบครัวเขาจะไม่มีปัญหาในเรื่องนี้ กลายเป็นว่ามีปัญหาตั้งแต่เริ่มต้นเลย ตอนนี้เขาขอเพียง พ่อ จะเข้าใจเขาเหมือนทุกทีที่เคยเป็นมา

      “พี่ไอดิน ฮึก .. จันทน์ขอโทษฮะ”

      “ไม่ใช่ความผิดของคุณจันทน์ .. อย่าร้องนะ”

      “คุณน้า ไม่ชอบจันทน์ จันทน์รู้ .. ฮึก”

      “ไม่เอา ไม่ร้อง .. พี่สัญญาจะทำทุกอย่างให้ดีที่สุดเพื่อเรา”

   คุณจันทน์พยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ไหลลงมา พยายามคิดว่าอาจจะเป็นเพราะคุณแม่กำลังตกใจ ที่ได้ฟังว่าลูกชายมีแฟนกัน แถมยังเป็นผู้ชาย คนตัวเล็กสูดลมหายใจเข้าปอด เขาอยากทำให้อีกคนไม่กลุ้มใจมากไปกว่าเดิม สถานการณ์ในตอนนี้มันแย่อยู่แล้ว ถ้าเขาเข้มแข็ง อดทน พี่ไอดินจะได้ไม่ต้องมากังวลเพิ่มในเรื่องของเขา

      “ฮะ .. จันทน์จะทำให้ดีที่สุด เพื่อเราเหมือนกัน”

      “คนดี เก่งมาก .. พร้อมนะ ไปหาพ่อพี่กัน”

      “ฮะ ไปหาคุณพ่อกัน”

   คุณภูมิเจ้าของฟาร์มกล้วยไม้ส่งออกรายใหญ่นั่งอ่านนิตยสารอยู่ที่โถงรับแขกของบ้าน ได้ยินเสียงฝีเท้าคนเดินเข้ามา ชายสูงวัยเงยหน้าขึ้นมาจากนิตยสารเล่มโปรด พบกับลูกชายคนเดียวของเขาพร้อมกับเด็กผู้ชายตัวเล็กหน้าหวานอีกคนกำลังเดินเข้ามาหา

      “มาแล้วเหรอ”

      “สวัสดีครับพ่อ นี่คุณจันทน์ครับ”

      “อืม สวัสดี .. พาเพื่อนมาเที่ยวบ้านหรือไงเรา?”

      “นี่คุณจันทน์ครับ .. เป็นคนรักของดินครับ”

      “...”

   ไอดินมองหน้าพ่อตัวเอง ที่กำลังจ้องหน้าเขาตาเขม็ง คุณจันทน์ไม่ชอบสถานการณือันน่าอึดอัดนี่เลย ผู้ชายสูงวัยที่นั่งอยู่ตรงหน้าคือคุณพ่อของพี่ไอดิน ท่าทางท่านดูใจดี แต่คงไม่ใช่ตอนนี้ เพราะสายตาที่มองมาที่เขาอย่างจับจ้อง มีแววของความไม่พอใจฉายออกมาอย่างชัดเจน

      “คนรักเหรอ .. นี่แกกำลังล้อฉันเล่นอยู่ใช่ไหม”

      “ไม่ครับ”

      “ไอ้ดิน .. แกเป็นผู้ชาย แล้วแกจะมีแฟนเป็นผู้ชายได้ยังไง”

      “พ่อครับ ดินรักคุณจันทน์ ดินไม่สนใจว่าคุณจันทน์จะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง”

      “แต่ ฉันสน!! .. แกเคยคิดบ้างไหมว่าคนอื่นจะพูดยังไง”

      “นั่นมันเรื่องของคนอื่นครับ”

      “ไอ้ดิน! คนอื่นที่แกว่า รวมถึงฉันกับแม่ของแกด้วยหรือเปล่า”

      “...”

      “ฉันเลี้ยงแกมา ไม่เคยบังคับ ปล่อยให้แกคิดเอง ทำเอง เรียนรู้ชีวิตเรียนรู้โลกด้วยตัวเอง .. หรือเพราะฉันปล่อยแกมากเกินไป จนแกคิดจะเอาผู้ชายมาทำเมีย”

   คุณจันทน์สะดุ้งสุดตัวกับเสียงที่คุณภูมิตะคอกออกมา จากที่ตั้งใจเอาไว้ว่าจะไม่ร้องไห้ ให้อีกคนต้องเป็นห่วงเป็นกังวล เขากลับทำมันไม่ได้อีกแล้ว เขาอ่อนแอ เขาเข้มแข็งไม่ไหวแล้ว

      “พี่ไอดิน ฮึก~”

      “ดินขอโทษ ถ้าทำให้พ่อผิดหวัง”

      “...”

      “ดินไม่เคยขออะไรจากพ่อเลย .. วันนี้~ ดินขอให้พ่อเห็นใจและยอมรับในความรักของดิน ได้ไหมครับ”

      “ไม่ได้! ฉันไม่ยอมรับ!”

      “พ่อ~”

   คุณภูมิลุกขึ้นยืนจ้องหน้าลูกชายตัวเอง พลันเฉสายตาไปมองคนตัวเล็กที่ตอนนี้มีน้ำตาไหลอาบแก้ม แล้วไล่สายตาลงมองมือที่จับกันแน่นของคนทั้งคู่ คุณภูมิโยนนิตยสารลงบนโซฟาแล้วเดินออกไปทันที
   
   ..

   ...

   ไอดินพาคุณจันทน์ขึ้นมาบนห้องนอน คนตัวเล็กเอาแต่ร้องไห้ สะอึกสะอื้นจนตัวโยน คุณจันทน์พยายามแล้วที่จะไม่ร้องแต่กลับทำไม่ได้เลย น้ำตามันมาจากไหนเขาก็ไม่รู้เหมือนกัน

      “คุณจันทน์ ไม่ร้องนะครับ”

      “ฮะ ฮึก”

      “พี่อยากให้คุณจันทน์รู้ว่า คนที่พี่อยากใช้ชีวิตอยู่ด้วยจนแก่ คือ คุณจันทน์เท่านั้นนะครับ”

      “ฮะ ฮึก จันทน์ก็เหมือนกัน”

      “พี่ไม่รู้ว่าตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้น แต่มันจะต้องผ่านไป”

      “เราต้องเลิกกันไหมฮะ .. ฮึก”

      “ไม่มีทาง”

   คุณจันทน์เงยหน้ามองคนตัวสูงที่ตาแดงกล่ำ ตั้งแต่คบกันมา เขาไม่เคยเห็นพี่ไอดินเป็นแบบนี้ เขารู้ว่าอีกคนตั้งอดทนอดกลั้นเพียงใด ไหนจะต้องทำเพื่อเขา แล้วไหนจะพ่อกับแม่ของตัวเองอีกล่ะ

      “พี่ไอดิน .. ฮึก”

      “พี่ไม่มีวันเลิกกับคุณจันทน์ จะไม่มีวันนั้น”

      “ฮะ .. จันทน์จะไม่มีวันเลิกกับพี่ไอดินเหมือนกัน”

      “พี่รักคุณจันทน์ รักมากนะครับ”

      “พี่ไอดิน อย่าร้องนะครับ จันทน์ก็รักพี่ไอดิน รักที่สุดเลย”


   สองมือน้อยของคุณจันทน์เข้าประคองพร้อมเช็ดหยดน้ำตาที่ไหนลงมาอย่างห้ามไม่ได้ของไอดิน เช่นเดียวกับสองมือของไอดินที่เฝ้าเช็ดน้ำตาให้คนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนตักแกร่งอย่างเบามือ

      “เชื่อพี่นะครับ ว่ามันจะต้องดีขึ้น เชื่อพี่นะ”

      “แต่~ คุณพ่อคุณแม่พี่ไอดิน...”

      “เราจะคุยกับท่านอีกที หลังทานอาหารเย็น”

      “แล้วถ้าท่านยังไม่ยอมรับล่ะฮะ”

      “ถ้าเป็นอย่างนั้น~ .. ช่างมันก่อน ตอนนี้พี่อยากให้คุณจันทน์เชื่อพี่ ไว้ใจพี่นะครับ”

      “ฮะ จันทน์เชื่อพี่ไอดิน”


   ใกล้เวลาอาหารเย็นแล้ว เป็นครั้งแรกที่คุณจันทน์ไม่อยากจะกินเลยด้วยซ้ำ พี่ไอดินพาเขาเดินมาที่โต๊ะอาหาร ที่มีคนนั่งรออยู่ก่อนแล้ว คุณพ่อคุณแม่ของพี่ไอดิน และผู้หญิงอีกสองคนเดาว่า คงจะเป็นป้าอิ่มกับน้องกอหญ้าที่คุณแม่บอกเอาไว้ตั้งแต่มาถึง

      “สวัสดีครับ ป้าอิ่ม .. ขอโทษที่ลงมาช้านะครับ”

      “สวัสดีค่ะ ไม่เป็นไรลูก .. พี่ดินยิ่งโตยิ่งหล่อนะเนี้ย .. กอหญ้าสวัสดีพี่ดินสิคะ”

      “สวัสดีค่ะ พี่ดิน”

      “สวัสดีครับ .. ผมขอแนะนำ นี่คุณจันทน์ เป็นแฟนผม ครับ”

      “หะ .. เอ่อ~”

   ป้าอิ่มและกอหญ้าหันมองหน้ากัน ก่อนจะหันไปมองทางคุณอร ที่ตอนนี้หน้าตาไม่สบอารมณ์อย่างเห็นได้ชัด คุณจันทน์รู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ยิ่งเห็นว่าผู้หญิงที่ชื่อกอหญ้านั้นหน้าตาน่ารักเพียงใด เขาก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนทำให้ครอบครัวของพี่ไอดินต้องทะเลาะกัน

      “น้องกอหญ้ามานั่งข้างพี่ดินสิลูก จะได้คุยกันสะดวกขึ้น”

      “ค่ะ คุณน้า”

      “เรียกคุณน้าได้ยังไงจ๊ะ .. ต้องเรียกแม่สิ ในอนาคตเราคงได้เป็นครอบครัวเดียวกัน”

      “ได้ค่ะ คุณแม่”

      “น่ารักจริงๆ ดูเหมาะสมกันมาก พี่อิ่มว่าไหมคะ”

      “ป้าฝากดูแลน้องด้วยนะ พี่ดิน”

   คุณจันทน์รู้สึกได้ว่ามือของอีกคนที่กุมมือกับเขาอยู่กระตุกเล็กน้อย เมื่อเจ้าตัวได้ยินว่าคุณแม่ให้แขกคนพิเศษมานั่งข้างตัวเอง คุณจันทน์ถูกไอดินดันให้นั่งลงทางขวามือของตัวเอง ซึ่งอยู่ชิดติดกับคุณพ่อที่นั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ แล้วตัวเองนั่งถัดมาส่วนอีกข้างเป็นกอหญ้าที่เดินมานั่งพร้อมรอยยิ้มแสนหวาน

      “กินได้ไหม”

      “ได้ฮะ จันทน์ทานได้”

      “ดิน ตักอาหารให้น้องบ้าง อย่ามัวแต่เอาใจคนอื่น”

      “แม่ครับ~ ดะ..”

   ไอดินยังไม่ทันพูดประโยค คุณจันทน์รู้ว่าอีกคนจะพูดอะไร เขาเลยจับขาแล้วส่ายหัวเบาๆ เป็นการปรามไม่ให้อีกคนเถียงกับคุณแม่ระหว่างมื้ออาหาร เขาเห็นพี่ไอดินถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนจะตักกับข้าวอะไรสักอย่างวางใส่ในจานของคนด้านซ้ายมือ พอเสร็จแล้วหันมาตักปลาทอดกระเทียมพร้อมเอาก้างออก วางใส่จานให้เขาพร้อมราดน้ำจิ้มให้พร้อมทาน

      “...”

      “ทานเยอะๆ อันนี้อร่อย”

      “ขอบคุณฮะ”

   คุณจันทน์ยิ้มให้อีกคน ไม่ว่าเมื่อไหร่พี่ไอดินยังคงดูแลเขาเป็นอย่างดี ไม่มีเปลี่ยน แต่พอเขาเงยหน้าขึ้นมาสบตากับคนตรงข้ามที่ทำหน้าไม่พอใจใส่เขา ก็ได้แต่เสียใจ เพราะเขาไม่รู้จะทำยังไง จะสู้เพื่อพี่ไอดินยังไง มันคิดไม่ออกเลย

      “น้องกอหญ้า เรียนที่ไหนนะคะ”

      “เรียนที่ มหา’ลัย MM ค่ะคุณแม่”

      “ดีเลย ไม่ไกลจากพี่ดินเท่าไร .. ถ้าวันไหนว่างให้พี่ดินพาไปเที่ยวได้นะลูก”

      “แต่พี่ดินจะว่างไปกับหนูเหรอคะ”

      “สำหรับกอหญ้า พี่ดินว่างอยู่แล้วลูก ..ใช่ไหมพี่ดิน”

      “เอ่อ .. คงงั้นมั้งครับ”

   ไอดินจำต้องตอบรับไปอย่างนั้น เพราะไม่อยากจะหักหาญน้ำใจแม่ตัวเอง แต่อีกใจก็ไม่อยากจะทำให้คนตัวเล็กคิดมาก มือที่จับกันอยู่บนหน้าขาถูกกระชับกันแน่นยิ่งกว่าเดิม

      “พี่ดินคะ ช่วยตักผัดผักให้กอหญ้าหน่อยสิคะ”

      “เอ่อ ..ครับ”

      “กุ้งราดซอสค่ะ กอหญ้าทำเองนะคะ พี่ดินลองชิมนะคะ”

      “ครับ”

      “ลองเลยสิคะ กอหญ้าจะได้รู้ว่าพี่ดินชอบหรือไม่ชอบ”

      “อร่อยครับ”

      “งั้น ถ้าวันไหนพี่ดินว่าง กอหญ้าไปทำให้ทานได้นะคะ”

      “เอ่อ ... ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณ”

      “...”

      “คุณจันทน์เอาปลาอีกไหม พี่แกะให้”

      “น้องกอหญ้าชอบทานปลาไหมลูก พี่ดินแกะปลาให้น้องด้วย”

      “ชอบค่ะ ขอบคุณนะคะพี่ดิน”

      “...ครับ ไม่เป็นไร”
   
   กว่ามื้ออาหารที่น่าอึดอัดนี้จะจบลง คุณจันทน์ได้ยินเสียงคนข้างตัวถอนหายใจตลอดเวลา เขารู้ว่าพี่ไอดินต้องอดทนอดกลั้นมากแค่ไหนเพื่อเขา ตัวเขาเองก็จะอดทนเพื่ออีกคนเช่นกัน เขาพยายามกลั้นน้ำตาที่คลอตรงหน่วยตาไม่ให้ไหลลงมากลางมื้ออาหารอย่างที่สุด

   หลังจากแขกพิเศษของแม่กลับไปแล้ว ไอดินพาคุณจันทน์ เดินเข้าไปหาคุณพ่อคุณแม่ของตัวเอง ที่นั่งดูทีวีอยู่ในห้องโถงรับแขกของบ้าน

      “พ่อครับ แม่ครับ .. ดินอยากคุยด้วย”

      “...”

      “ถ้าพ่อกับแม่ ไม่คุย เรื่องมันจะไม่จบนะครับ”

      “ว่ามาสิ ฉันฟังอยู่”

      “ดินกับคุณจันทน์รักกัน ดินอยากให้พ่อกับแม่เข้าใจ เปิดใจและยอมรับ”

      “ฉันเข้าใจ .. แต่ไม่ยอมรับ”

      “เพราะอะไรครับ”

       “เพราะแกเป็นผู้ชาย ไอ้ดิน .. ผู้ชายต้องคู่กับผู้หญิง”

      “พ่อเอาอะไรมาตัดสินครับ ว่าผู้ชายต้องคู่กับผู้หญิงเท่านั้น”

   คุณจันทน์ถูกพามานั่งตรงหน้าพ่อแม่ของอีกคน พี่ไอดินเริ่มต้นพูดในสิ่งที่ค้างคาอยู่ในใจ เขาเองก็อยากจะให้ทุกอย่างมันจบลงวันนี้ ถ้าพ่อกับแม่ของพี่ไอดินไม่อนุญาตให้เราคบกับ เขาคงต้อง...

      “แกรู้ดีไอ้ดิน คนบนโลกนี้ ฉัน แม่แก หรือแม้กระทั่งเด็กคนนี้ ก็คงรู้ว่า ผู้ชายควรจะคู่กับผู้หญิง”

      “แล้วพ่อจะแน่ใจได้ยังไงครับว่า ถ้าผู้ชายคู่กับผู้หญิงแล้วมันดีกว่า ถูกต้องกว่า”

      “อย่างน้อยมันก็ทำให้มีแก เกิดขึ้นมาเถียงฉันอยู่ในตอนนี้”

      “ถ้าอย่างนั้น เป็นผู้ชายกับผู้ชาย แล้วไม่มีดินมาเถียงอย่างตอนนี้ น่าจะดีกว่าหรือเปล่าครับ”

      “นี่แกย้อนฉันเหรอ”

      “เปล่าครับ .. ดินขอโทษถ้าทำให้พ่อคิดแบบนั้น”

   ไอดินยกมือไหว้พ่อตัวเอง เขาไม่ได้ตั้งใจจะยอกย้อน หรือทำให้คนเป็นพ่อเสียใจ แค่อยากจะอธิบายให้ฟังถึงความรู้สึกของตัวเองเพียงเท่านั้น

      “ดินรักคุณจันทน์ รักที่นิสัย รักที่ความมีน้ำใจของน้อง ดินไม่ได้มองว่าน้องเป็นใคร เพศไหน สูงต่ำยังไง .. พ่อเป็นสอนให้ดินอย่าดูถูกคน อย่ามองคนแค่ที่เปลือกไม่ใช่เหรอครับ”

      “ไอ้ดิน .. แต่นี่มันไม่ใช่เรื่องปกติ นี่ผู้ชาย และแกก็เป็นผู้ชาย”

      “ดินรู้ครับ ดินรักน้อง เพราะน้องคือน้อง ไม่ว่าน้องจะเป็นผู้หญิง หรือผู้ชายดินก็รักครับ”

      “...”

      “ถ้าแม่ขอล่ะ .. แม่ขอให้พี่ดินเลิกรักน้อง พี่ดินจะทำเพื่อแม่ได้ไหม?”

      “แม่ครับ~”

   คุณจันทน์ปล่อยให้น้ำตาไหลอาบแก้ม ความอดกลั้นของเขาสิ้นสุดลงแล้ว คำขอให้เลิกกันมันเหมือนมีดปลายแหลมที่เขามากรีดตรงหัวใจเขา ยิ่งได้เห็นน้ำตาของแม่พี่ไอดิน เขายิ่งเจ็บปวด เขาคือคนเห็นแก่ตัวที่กำลังทำให้ครอบครัวของอีกคนต้องมีปัญหาใช่ไหม

      “แม่ขอ .. ถ้าดินรักพ่อกับแม่ ทำเพื่อแม่ได้ไหม ถือว่าสงสารแม่ก็ได้”

      “แล้วความรักของดินล่ะครับ? มีใครสงสารบ้างหรือเปล่า”

      “อึก ฮึก .. พี่ไอดินฮะ จันทน์ยอ..”

      “ไม่ อย่าพูดนะ .. พี่รู้ว่าคุณจันทน์จะพูดอะไร อย่าพูดมันออกมา อย่า!!”


   เป็นอีกครั้งที่คุณจันทน์ได้เห็นน้ำตาของพี่ไอดิน น้ำตาที่กลั่นออกมาจากความเสียใจ อึดอัดใจ ทรมานใจ มันคงไม่ต่างจากเขา หรือแม้กระทั่งตัวคุณพ่อคุณแม่เองก็คงเสียใจไม่แพ้ใครเช่นกัน

      “ดินขอโทษ พ่อกับแม่อีกครั้ง .. ที่เป็นต้นเหตุทำให้เสียใจ แต่ดินตัดสินใจแล้ว ดินจะไม่มีวันเลิกกับคุณจันทน์ครับ”

      “แน่ใจใช่ไหม?”

      “แน่ใจครับ”

      “ถ้าอย่างนั้น จากนี้ไปไม่ต้องมาเรียกฉันว่า พ่อ”

      “คะ คุณคะ”

      “...”

   ไอดินลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วยกมือไหว้บุพการี แล้วหันมาดึงคนตัวเล็กที่เอาแต่ร้องไห้เหมือนปริ่มว่าจะขาดใจขึ้นมากอดไว้แน่น คุณจันทน์ไม่รู้ตัวเลยว่าเขาขึ้นมาถึงห้องนอนของอีกคนตั้งแต่เมื่อไหร่

      “คุณจันทน์ .. ไม่ร้องนะครับ”

      “พ พี่ไอดิน ฮะ ฮึก จ จันทน์ ขอโทษฮะ ฮึก”

      “ไม่ครับ .. ไม่ใช่ความผิดของคุณจันทน์ .. ไม่ใช่เลย”

      “เพราะจันทน์ ฮึก .. คุณพ่อคุณแม่ไม่ชอบจันทน์”

      “พี่จะไม่มีวันเลิกกับคุณจันทน์ ไม่ว่าจะอะไรก็ตาม”

      “แต่ ฮึก .. แต่ คุณพ่อกับคุณแม่ ฮึก”

      “ไม่ร้องนะครับ พี่เจ็บรู้ไหมเวลาคุณจันทน์ร้องไห้”

      “ฮะ ฮึก ฮึก .. พี่ไอดิน~”

      “ครับ ครับ พี่รู้ พี่รู้~~”

   คุณจันทน์ถูกคนตัวสูงกอดเอาไว้แนบอก แต่เขายังรู้สึกเหมือนมีใครเอามีดมากรีดตรงหัวใจ มันเจ็บมันปวดไปหมดทั้งใจ ไม่มีแม้กระทั่งแรงที่จะหายใจ มือเย็นเท้าเย็นไปหมด เพิ่งจะรู้ถึงคำว่า ใจจะขาด มันเป็นแบบนี้เอง   





   

แล้วพบกันใหม่ 

Talk : เค้าขอโทษนะ หายไปนานเลย แบบว่า มันเขียนแล้วลบ เขียนแล้วลบอ่ะ

อย่าว่า เค้าเลยนะ .. สำหรับตอนนี้ อยากรบกวนคนอ่านช่วยกันเม้นหน่อยสิ

รบกวนช่วยติหน่อย ว่า เค้าต้องปรับปรุงตรงไหนบ้าง .. กราบบบบบบบ

และเหมือนเติม ข อ บ คุ ณ ทุ ก ค น ที่ เ ข้ า ม า อ่ า น กั น น ะ

[cchompoo]

พ่อกับแม่พี่ดินใจร้าย ฮืออออ
ปล.เราจะตีคนเขียนๆๆๆๆ 

[Keane]

 

[Ugly Ducky]

บทที่ 18 จะบอกให้คนทั้งโลกได้รู้ว่าหนึ่งชีวิตฉันยกให้เธอทั้งหัวใจ [แสนล้านนาที : เบล สุพล]

      “คุณจันทน์ ไม่ร้องนะครับ”

      “ฮะ ฮึก ฮึก .. พี่ไอดิน~”

      “ครับ ครับ พี่รู้”

   คุณจันทน์รู้สึกเหมือนมีใครเข้ามาบีบตรงหัวใจเขา มันเจ็บมันปวดไปหมดทั้งใจ เรี่ยวแรงที่มีก็เหมือนจะหายไปจนเข่าแทบทรุด มือเย็นเท้าเย็นไปหมด คำว่าใจจะขาดมันคือแบบนี้เอง

   ..

   ...


      “ฮะ ฮึก ฮึก~~”

      “คุณจันทน์ .. คุณจันทน์ครับ”      

      “ฮึก .. พี่ไอดิน”

      “ร้องไห้ทำไม?”

   คุณจันทน์ผวาเข้ากอดอีกคนทันทีที่ลืมตาตื่น ไอดินจอดรถเข้าข้างเพราะคนตัวเล็กส่งเสียงสะอึกสะอื้นทั้งๆ ที่ยังหลับตาอยู่ แล้วยังมีน้ำตาไหลออกมาเป็นสายทั้งสองข้างแก้ม

      “ฝันร้ายเหรอ .. ฝันอะไรครับ?”

      “พ่อกับแม่พี่ไอดิน ไม่ชอบจันทน์ ฮือ~ .. ท่านไม่ชอบจันทน์”

      “คุณจันทน์ .. เรายังไม่ได้เจอท่านเลย”

      “ฮื้อ~ ทะ ท่านบอกว่า มะ ไม่ยอมรับจันทน์”

      “หึหึ นี่คิดมากจนเก็บเอาไปฝันเลยใช่ไหม”

      “กอหญ้า~~ พี่ไอดินจะหมั้นกับกอหญ้า!!”

      “หื้ม~ เดี่ยวคุณจันทน์ .. ใครคือกอหญ้าครับ”

   ไอดินอยากจะหัวเราะออกมา แต่อีกใจก็สงสารคนตัวเล็กที่มีน้ำตาเต็มหน้าเต็มตาไปหมด เขาได้แต่กอดปลอบให้อีกคนผ่อนคลายหายจากการฝันร้าย

      “ก กะ กอหญ้า สวยด้วย เป็นดาวด้วย”

      “ฮะ ฮ่า คุณจันทน์ เขาเป็นใครครับ”

      “ฮึก~ อย่ามาหัวเราะนะ”

      “ฝันเป็นตุเป็นตะ .. กินมากคิดมาก”

      “อื้อ~ อย่าว่านะ”

      “ไหนเงยหน้ามาดูก่อน”

   คุณจันทน์ยอมเงยหน้าขึ้นมาจากอกของอีกคน ไอดินเช็ดคราบน้ำตาที่ไหลอาบแก้มออกให้อย่างเบามือ พร้อมกดจูบลงที่แก้มเนียนทั้งสองข้างอย่างแผ่วเบา

      “ตาแดงหมดเลย”

      “จันทน์กลัว พ่อกับแม่พี่ไอดินจะไม่ชอบจันทน์”

      “ยังไม่ได้เจอเลย ทำไมกลัวไปก่อน”

      “แล้วถ้าท่านไม่ชอบจันทน์ล่ะ?”

      “เอาเป็นว่า ไปเจอท่านก่อน ชอบไม่ชอบค่อยว่ากัน โอเคไหม?”

      “อืม .. โอเคฮะ”

   ..

   ...



      “แม่ครับ นี่คุณจันทน์ แฟนดินครับ”

   คุณอรชะงักไปเพียงครู่ ก่อนจะหันไปมองหน้าคนตัวเล็กอีกครั้งแล้วยิ้มให้ เด็กคนนี้หน้าตาน่าเอ็นดู ดวงตากลมโตสุกใส รอยยิ้มหวาน ถึงแม้จะตกใจที่ลูกชายแนะนำว่าแฟน แถมยังเป็นผู้ชายอีกต่างหาก ไอดินไม่เคยพาใครมาบ้าน นอกจากเพื่อนสมัยเรียนมัธยมปลาย สำหรับคนเป็นแม่แล้ว ไม่ว่าลูกจะมีแฟนเป็นใคร ผู้หญิงหรือผู้ชาย ถ้าลูกมีความสุข คนเป็นแม่ก็มีความสุข เราเลี้ยงเขาเพื่อให้เขาเติบโตอย่างมีความสุขทั้งกายและสุขทั้งใจ เมื่อลูกพบว่าใครที่อยู่ด้วยแล้วมีความสุข ลูกก็จะเลือกคนนั้นมาไว้ในชีวิตเขาเอง


      “สวัสดีครับคุณน้า .. ผมชื่อจอมจันทน์ครับ”

      “เรียกแม่ก็ได้ลูก หน้าตาน่าเอ็นดูเชียว ชื่อคุณจันทน์เหรอคะ”

      “ใช่ฮะคุณแม่”

   คุณจันทน์ยิ้มหวาน ก่อนจะถูกคุณแม่คนสวย จับจูงให้เดินเข้าไปในบ้านด้วยกัน ไอดินพยักหน้าให้คนตัวเล็กที่หันมามองเขาอย่างตื่นเต้น แล้วมองเลยไปที่มือของผู้หญิงที่เขารักมากที่สุดจับจูงไปกับมือน้อยของผู้ชายตัวเล็กที่จะเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัว เขามั่นใจว่า ครอบครัวเขาจะไม่มีใครปฏิเสธคุณจันทน์ ด้วยความน่ารักของคุณจันทน์ และเขาเชื่อว่าพ่อกับแม่ยอมรับในสิ่งที่เขาเลือกเสมอ

      “พ่อไม่อยู่เหรอครับ”

      “อยู่จ๊ะ ที่ประจำเขานั่นแหละ .. พาน้องไปหาพ่อก่อนสิ”

      “ครับ”

   คุณภูมิ อัครกิจเมธากุล เจ้าของภูมิสยามฟาร์ม ชายวัย 55 ปี นั่งตัดแต่งต้นบอนไซอยู่ที่ระเบียงเงยหน้าขึ้น เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าคนเดินเข้ามา

      “สวัสดีครับพ่อ”

      “มาแล้วเหรอ .. แม่เราเข้าครัวทำของโปรดให้เราตั้งแต่เช้าเลยนะ”

      “หึหึ .. ครับ”

      “อ้าว~ .. แล้วนั่นพาใครมาล่ะ?”

   คุณจันทน์มองชายสูงวัยตรงหน้าที่หน้าตาละม้ายคล้ายพี่ไอดินแต่สูงอายุกว่า ผิวค่อนข้างคล้ำกว่า อาจจะเป็นเพราะตากแดดตามลมอยู่ทุกวัน ดูใจดี ขี้เล่น ไม่ได้หน้านิ่ง ขี้เก๊กเหมือนลูกชายเลย

      “สวัสดีครับ คุณ อ อะ..”

      “อะแฮ่ม!”

      “เอ่อ .. คุณพ่อ ผมชื่อจอมจันทน์ครับ”

      “ไหว้พระเถอะลูก”

   ไอดินกระแอมตอนที่อีกคนกำลังจะหลุดเรียกพ่อเขาว่าคุณอา ได้ยังไงต้องเรียกว่าพ่อถึงจะถูก คุณภูมิมองหน้าลูกชายตัวเองแล้วส่ายหัวเบาๆ ไอ้เรื่องความเอาแต่ใจแบบนี้ แก้ไม่หาย ตั้งแต่เด็กจนโต

      “ไปหลอกลูกใครเค้ามาไอ้ดิน .. หน้าตาน่าเอ็นดู”

      “ระดับดิน .. ไม่ต้องหลอก แค่กระดิกนิ้วก็มาแล้ว”

      “ O__O ”

      “ไอ้ขี้คุย .. แล้วตกลงนี่ใคร”   

      “พ่อครับ นี่คุณจันทน์ .. แฟนดินครับ”

      “...”


   ผู้เป็นพ่อไม่ได้ออกอาการตกใจที่ลูกชายคนเดียวพาแฟนมาแนะนำ และยังเป็นผู้ชายอีกต่างหาก คุณภูมิเลี้ยงไอดินมาเองกับมือ รู้ว่าไอดินเป็นคนมีเหตุมีผล เจ้าตัวจะคิดก่อนแล้วถึงทำเสมอ แสดงว่าลูกต้องมั่นใจแล้วถึงได้พามาเจอ ไอดินไม่เคยทำให้เขาและคุณอรกลุ้มใจเลยสักครั้ง การเรียนไม่เคยต้องห่วง ไม่เคยเหลวไหล อาจจะมีเรื่องชกต่อยกันบ้างตามประสาวัยรุ่น แต่ไม่เคยสร้างปัญหา หรือความเดือดร้อนมาให้เลย และถ้าลูกจะมีแฟนสักคนไม่ว่าจะเป็นเพศไหน หรือเป็นใครก็ตาม เขาเชื่อว่าลูกเลือกแล้ว

      “ชื่ออะไรนะเรา”

      “จันทน์ครับ  จอมจันทน์ เลิศภักดีกุล”

      “อืม~ ชื่อเพราะ .. แต่นามสกุลคุ้นๆ .. อ่ะ มานั่งกันก่อน”

   
   คุณภูมิกำลังนึกว่าเคยได้ยินนามสกุลนี้ที่ไหน แต่นึกเท่าไรก็นึกไม่ออก ไอดินเดินเข้าไปนั่งข้างบิดาตัวเองแล้วลงมือช่วยตัดลวดที่วางอยู่บนโต๊ะอย่างคุ้นเคย ส่วนคุณจันทน์นั่งลงเก้าอี้ตัวถัดมาและมองต้นบอนไซต้นเล็กต้นน้อยที่อยู่ตรงหน้าอย่างสนอกสนใจ คุณภูมิเห็นดังนั้นจึงอดเอ่ยปากถามด้วยความเอ็นดูไม่ได้

      “ชอบหรือไงเรา เอาสักต้นไหม?”

      “ชอบฮะ จันทน์อยากทำเป็นบ้าง”

      “ฮะฮ่า .. เอาสิ พ่อสอนให้เอาไหม?”

      “เอาฮะ”

   การพยักหน้าอย่างดีใจแบบเด็กน้อยทำให้คุณภูมิถึงกับหัวเราะออกมาด้วยความเอ็นดู แล้วคุณพ่อกับลูกชายคนใหม่ถามนู่นตอบนี่กันไม่หยุด คนเป็นพ่อเองดูจะยินดีและเต็มใจสอนการดัดบอนไซให้คนตัวเล็กเสียด้วย แต่ก่อนที่จะได้สอนกันไปมากกว่านี้ คุณอรเดินมาเข้ามาพร้อมด้วยน้ำและขนม พร้อมเด็กน้อยคนหนึ่ง   

      “ทานน้ำ ทานขนมกันก่อนนะจ๊ะ”

      “ขอบคุณฮะคุณแม่  .. อ่ะ~ น่ารักจัง”

   คุณอรเดินถือถาดน้ำหวานกับขนมเข้ามาให้ลูกชายและแขกของบ้าน มีเด็กผู้หญิงตัวน้อยผิวขาวแก้มยุ้ยมือข้างนึงอุ้มตุ๊กตากระต่ายสีชมพู มืออีกข้างจับผ้าซิ่นของคุณอรไว้แน่น เด็กน้อยหน้าตาน่ารักน่าชัง อายุประมาณ 2 ขวบ พอคนตัวเล็กเห็นเด็กน้อยก็อยากจะเล่นด้วยทันที

      “หนูจ๋า สวัสดีพี่ดินหรือยังคะ? คนนี้ชื่อพี่จันทน์นะคะ”

      “ดีค่า”

      “น่ารัก~~ หนูจ๋าเหรอฮะ แก้มยุ้ยจัง”

   คุณภูมิและไอดินมองคนตัวเล็กทักทายหนูจ๋าแล้วได้แต่อมยิ้ม แม่ของหนูจ๋าเป็นแม่บ้านอยู่ที่นี่ ชื่อกำไล แต่ก่อนกำไลและสามีเป็นคนงานของฟาร์มกล้วยไม้ แต่สามีติดเหล้าติดการพนัน จนมีเรื่องกับนักเลงที่บ่อนจนโดนยิงตาย คุณอรทราบเรื่องเลยรับมาเป็นแม่บ้านให้ช่วยงานบ้าน งานครัว เช้ามาเย็นกลับ เป็นแบบนี้ได้สัก 3 เดือน ถึงทราบว่ากำไลกำลังตั้งครรภ์อยู่ประมาณ 5 เดือนแล้ว คุณภูมิรู้เรื่องเข้าเลยให้กำไลย้ายมาอยู่ด้วยกันที่บ้าน กำไลและหนูจ๋าเลยอยู่ที่นี่ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา

      “จัน จัน ... จันอุ้มจ๋า”

      “ฮะฮ่า .. ดูสิ เจอหน้ากันแป๊บเดียว ให้เขาอุ้มแล้ว”

   หนูจ๋าเดินเข้าไปหาคุณจันทน์แล้วยกมือให้อุ้ม คนตัวเล็กหันไปมองไอดินเหมือนขอความเห็น อีกคนจึงพยักหน้าให้ คุณจันทน์อุ้มหนูจ๋าขึ้นมาไว้บนตัก สองมือกอดประคองคนบันตักไว้แน่น หนูจ๋าที่นั่งบนตักคุณจันทน์ได้ปั๊บเจ้าตัวก็เอื้อมมือไปหยิบคุกกี้ตรงหน้าขึ้นมา แล้วส่งไปให้ไอดินก่อนจะหยิบอีกชิ้นเอาเข้าปากตัวเองเคี้ยวทันที

      “ฮะฮ่า ดูสิ ไอ้ตัวแสบมันฉลาดเอาให้คนอื่นก่อน ตัวเองถึงจะกิน จะได้ไม่โดนว่า”

      “ไม่แบ่งพี่จันทน์กินบ้างเหรอ .. พี่จันทน์เอามาฝากนะ”

   คุณภูมิหัวเราะอย่างชอบใจ แล้วรอดูว่าเจ้าตัวน้อยจะทำยังไงกับสิ่งที่ไอดินถาม หนูจ๋าหันกลับไปมองหน้าคุณจันทน์ที่ส่งยิ้มมาให้ ก่อนจะยัดขนมที่เหลือในมือเข้าปากแล้วหยิบอีกชิ้นส่งให้คุณจันทน์

      “จัน อ้ำ อ้ำ”

      “อ้าม~”

   คุณจันทน์อ้าปากรับขนมจากหนูจ๋า เด็กน้อยส่งยิ้มหวานให้แล้วหันกลับไปหยิบขนมอีกชิ้นมาถือไว้ในมือตัวเอง ทุกคนยิ้มขำกับความฉลาดแกมโกงของเด็กคนนี้   

      “หนูจ๋าไปดูปลากับพี่ดินไหมคะ”

      “ดูปา .. จ๋าไปดูปา”

   ไอดินลุกขึ้นยืนแล้วอุ้มหนูจ๋าขึ้นมาจากตักคุณจันทน์ แต่เจ้าตัวกลับดิ้นไม่ยอมให้อุ้ม เขาจึงปล่อยให้หนูจ๋าลงยืน พอลงยืนได้หนูจ๋าเดินกลับไปหาคุณจันทน์แล้วดึงมือเหมือนจะให้อีกคนไปด้วยกัน

      “จัน ดูปา ดูปากับจ๋า”

      “เจอคนใหม่ลืมพี่ดินเลยใช่ไหมตัวแสบ”

   หนูจ๋าเดินจูงมือคุณจันทน์มาจนถึงบ้านไม้สักชั้นเดียวของไอดิน ดูร่มรื่น เย็นสบาย เดินจนมาถึงบ่อปลาคาร์ฟขนาดย่อม หนูจ๋าก็ปล่อยมือพร้อมวิ่งเข้าไปที่บ่อปลาอย่างคุ้นเคย

      “หนูจ๋า .. อย่าวิ่งครับ จะหกล้มนะ”   

      “จัน ดูปา ปาสวย”

      “ครับๆ ดูปลากัน”

   ไอดินปล่อยให้คุณจันทน์กับหนูจ๋าอยู่ดูปลาด้วยกัน หนูจ๋าสดใส ช่างพูดช่างคุย เหมือนคุณจันทน์นั่นแหละ ดูปลาให้อาหารปลากันจนเบื่อ ย้ายไปนั่งเล่นกันที่ชิงช้าไม้ หนูจ๋านั่งคั่นกลางระหว่างไอดินกับคุณจันทน์ เจ้าตัวน้อยหัวเราะชอบใจที่ไอดินแกล้งจั๊กจี้พุงกลม แกล้งกันไปมา หัวเราะกันจนเหนื่อย น้ากำไรแม่ของหนูจ๋าก็มาตามเพราะได้เวลาอาบน้ำและกินข้าวของหนูจ๋าแล้ว

      “หนูจ๋าน่ารัก .. จันทน์ชอบ”

      “ถ้าชอบจะพามาหาบ่อยๆ”

      “พ่อแม่พี่ไอดินก็น่ารัก ใจดีด้วย”

      “แม่ทำกับข้าวอร่อยด้วยนะ”

   คุณจันทน์ยิ้มหวานตาเป็นประกายเมื่ออีกคนพูดถึงของกิน ไอดินชวนอีกคนไปนั่งเล่นข้างบ่อปลาอีกครั้ง เขาเดินไปยกพื้นไม้ขัดเงาข้างบ่อปลาขึ้น ข้างใต้นั้นคืออ่างน้ำวนขนาดเล็ก เสร็จแล้วก็เดินไปเปิดสวิตช์ทำให้ระบบน้ำวนในอ่างเล็กนั่นทำงาน

      “โอ้โห .. มีจากุชชี่ด้วย~”

      “ชอบที่นี่ไหม”

      “ชอบฮะ”

   ไอดินเดินกลับมานั่งข้างคนตัวเล็กแล้วหย่อนเท้าลงไปในอ่าง คุณจันทน์เห็นแบบนั้นเลยทำตามบ้าง

      “รู้ไหม ทำไมพี่ถึงพามาที่นี่”

      “มาพบคุณพ่อคุณแม่ไงฮะ”

      “ถูก แต่ไม่ทั้งหมด”

      “ยังไง”

   ไอดินยกมือขึ้นลูบผมนุ่มของอีกคน จ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมโต เขาชอบดวงตาของอีกคน ตาคุรจันทน์สวย เป็นประกายระยิบระยับเหมือนดาวบนฟ้ายามค่ำคืน

      “ที่พาคุณจันทน์มาที่บ้าน เพราะอยากให้รู้จักครอบครัว อยากให้เห็นว่ารอบตัวพี่เป็นแบบไหน และที่สำคัญคือ ..อยากให้คนที่พี่รักได้เจอคุณจันทน์ อยากบอกให้รู้ว่า คุณจันทน์คือคนที่พี่รักและอยากจะใช้ชีวิตอยู่ด้วยตลอดไป”

      “พี่ไอดิน~”

      “พี่รักคุณจันทน์นะครับ”

      “จันทน์ก็รักพี่ไอดินฮะ”

   ไอดินก้มหน้าลงแนบริมฝีปากตัวเองเข้ากับริมฝีปากบางที่รอรับอยู่แล้ว คุณจันทน์เรียนรู้ที่จะตอบรับจูบของอีกคนแล้ว จูบแสนอบอุ่น จูบนุ่มนวลอ่อนหวาน อบอวลไปด้วยความรัก จูบที่เขายินยอมและเต็มใจมอบให้กับผู้ชายคนนี้คนเดียว


   ครอบครัวอัครกิจเมธากุล ที่มีแขกคนสำคัญของลูกชายมาทานข้าวเย็นด้วย อาหารน่าทานวางเรียงรายอยู่เต็มโต๊ะ คุณจันทน์เดินเข้ามาที่โต๊ะพร้อมไอดิน เจ้าตัวรีบเข้าไปช่วยคุณอรตักข้าวใส่จานอย่างกุลีกุจอ

      “แม่ไม่แน่ใจว่าคุณจันทน์จะทานได้ไหม ทานเผ็ดได้หรือเปล่าลูก”

      “ทานได้ฮะ จันทน์ทานได้”

      “หึหึ คนนี้เค้าทานทุกอย่างครับ”

      “เอ๊~ ... พี่ไอดินอ่ะ”

      “วันนี้กับข้าวเต็มโต๊ะเลย .. แม่อรเอาใจลูกชายคนใหม่น่าดู”

   คุณภูมิที่เดินลงมาจากชั้นบนหลังจากขึ้นไปอาบน้ำชำระล้างร่างกายเอ่ยแซวคนเป็นภรรยา

      “แหม~ พ่อก็!!”

      “มากินข้าวกันได้แล้ว”

      “พรุ่งนี้ไปวัดกับแม่ไหมคะ คุณจันทน์”

      “ไปฮะ คุณแม่”

    พ่อกับลูกชายหันมาสบตาอย่างรู้กัน ลอบยิ้มมองคนตัวเล็กที่อ้อนเอาใจคุณแม่อยู่ ระหว่างมื้ออาหารคุณอรมักจะตักนู่นตักนี่ให้คนตัวเล็กไม่ขาด ลูกชายคนใหม่ก็ชมไม่หยุดปากว่า คุณแม่ทำอาหารอร่อยเป็นที่ถูกใจคุณอรอย่างมาก นานแล้วไม่มีคนมาคอยอ้อนแบบนี้ อย่าหวังจากเจ้าลูกชายตัวเองเลย หนูจ๋าก็ยังเล็กนัก พอได้คนตัวเล็กมาออดอ้อนแบบนี้มันทำให้คุณอรมีความสุขเป็นอย่างมาก

      “หัวเน่าแล้วแล้วมั้งไอ้ดิน .. แม่อรเขามีลูกรักคนใหม่แล้ว”

      “นั่นสิครับ”

      “ถึงว่า จันทน์ได้กลิ่นหัวเน่า ฮะฮ่า”

      “ฮะฮ่า ... ฮะฮ่า”

   เสียงหัวเราะดังขึ้นท่ามกลางมื้ออาหารเย็น คุณจันทน์ทำให้อาหารมื้อนี้มีความหมายอีกครั้ง เจ้าตัวคอยบริการตักนู่นตักนี่ให้พ่อและแม่ไม่หยุด แล้วยังเล่าเรื่องนั้นเรื่องนี้ให้ฟังจนไอดินกลายเป็นแค่ผู้ฟังเท่านั้น และดูเหมือนว่าคุณจันทน์กลายเป็นขวัญใจคนใหม่ของบ้านนี้ไปเสียแล้ว


   
   5.00 น. เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น ไอดินรีบเอื้อมมือไปกดปิดอย่างรวดเร็ว คนในอ้อมกอดยังคงนอนหลับตาพริ้มอย่างแสนสบาย ไอดินยกหัวคุณจันทน์พร้อมกับสอดหมอนแทนแขนของเขา ลุกไปจัดการธุระตัวเองให้เสร็จ ถึงจะมาปลุกคนตัวเล็กแสนขี้เซา

   ไอดินก้มลงจูบแก้มนุ่มที่ไม่ว่าจะตอนไหนก็หอมชื่นใจเสมอ จับมือบางขึ้นมาบีบเบาๆ ให้พอรู้สึกตัว คนตัวเล็กเริ่มขยับตัว ดวงตาคู่สวยที่ไอดินชอบเริ่มกระพริบ    

   
      “พี่ไอดิน~”

      “อรุณสวัสดิ์ครับ”

      “อื้อ~ .. ต้องตื่นแล้วเหรอ”

      “ใช่ครับ .. ไปอาบน้ำล้างหน้า จะได้ไปวัดกัน”

      “หาว~”

      “หึหึ ไปอาบน้ำได้แล้วครับ”


   คุณจันทน์ลุกจากเตียงเข้าห้องน้ำไปจัดการทำธุระส่วนตัวให้เสร็จเรียบร้อย ออกมาก็ไม่เจอไอดินอยู่ในห้องแล้ว แต่ที่หลับที่นอนถูกเก็บจนเรียบร้อย คุณจันทน์ใช้เวลาแต่งตัวไม่นานเดินออกมาด้านนอกเห็นไอดินกำลังให้อาหารปลาอยู่

      “พี่ไอดิน ~”

      “เสร็จแล้วเหรอ”

      “ครับผม”

      “งั้น ไปกัน”

      “^________^” 


   เช้าแบบนี้ผู้เฒ่าผู้แก่ออกมาวัดเพื่อทำบุญตักบาตรกันเยอะเลย และอาจจะเพราะเป็นวันหยุดด้วยทำให้คนยิ่งแน่นศาลาเข้าไปใหญ่ ไอดินเดินถือตะกร้าอาหารพร้อมด้วยคุณจันทน์ที่ถือถาดดอกไม้เดินตามคุณอรเข้ามาในศาลา
      “เคยมาวัดแบบนี้ไหมคะคุณจันทน์”

      “ไม่เคยครับ จันทน์เคยแต่ตักบาตรอาหารแห้ง กับตักบาตรหน้าโรงเรียนฮะ”

      “งั้นวันหลังมากับแม่อีกนะคะ”

      “ได้ฮะคุณแม่”

   ไอดินกับคุณจันทน์ ช่วยคุณอรนำกับข้าวที่เตรียมมาใส่ถาดที่ทางวัดเตรียมไว้ให้ วางเรียงต่อกันเป็นแถว เพื่อรอประเคนให้กับพระสงฆ์ที่จำพรรษาอยู่ คุณอรหันไปสวัสดีผู้เฒ่าผู้แก่หลายคนบนศาลา คนตัวเล็กที่เดินตามหลังมาถูกแนะนำไปด้วยว่าเป็นลูกชายกลับมาเที่ยวบ้าน ผู้สูงวัยหลายคนชมว่าลูกชายน่ารัก น่าเอ็นดู ทำให้คุณแม่ยิ้มหน้าบานไป


      “พี่ดินพาน้องไปประเคนอาหารไปลูก”

      “แล้วคุณแม่ล่ะฮะ”

      “แม่มาบ่อย วันนี้ให้คุณจันทน์กับพี่ดินไปประเคนบ้างไงลูก”

      “ขอบคุณฮะ คุณแม่”

   คนตัวเล็กเดินตามอีกคนไปนั่งรอคิวเพื่อประเคนถาดอาหาร วันนี้ท่านเจ้าอาวาสลงมารับประเคนเองเลย ไอดินกับคุณจันทน์ช่วยกันยกถาดที่ใส่อาหารประเคน ตามด้วยถาดน้ำขวด และปิดท้ายด้วยถาดดอกไม้ แล้วถอยหลังออกมาให้คนอื่นเข้าไปประเคนต่อ

   หลังจากประเคนอาหารและฟังสวด กรวดน้ำ เสร็จเรียบร้อย บรรดาคุณลุงคุณป้าต่างแบ่งปันอาหารที่เหลือจากการนำมาทำบุญให้กันและกัน คุณป้าคนที่นั่งข้างๆ ยื่นข้าวต้มมัดให้คุณจันทน์ ซึ่งเจ้าตัวยกมือไหว้พร้อมยิ้มรับอย่างนอบน้อม

      “ขอบคุณฮะ คุณป้า”

      “เอาไปกินลูก ข้าวก้นบาตร ขนมก้นบาตร กินแล้วจะได้ไม่เจ็บไม่ป่วย”

      “คุณป้าทำเองเหรอฮะ?”

      “จ้า คนแก่อยู่บ้านว่างๆ ทำขนมมาใส่บาตรแก้เหงานะลูก”

      “คุณป้าเก่งจัง”

      “ฮะฮ่า ดูสิ .. ปากหวานชมคนแก่”

   คุณจันทน์ยืนคุยอยู่กับคุณป้าค่อนข้างนานจนท่านขอตัวกลับไปนั่นแหละ คนตัวเล็กถึงได้เดินยิ้มแฉ่งเข้ามาหาไอดินที่ยืนรออยู่แล้ว หลังจัดการเก็บของต่างเรียบร้อย คนตัวเล็กยื่นข้าวต้มมัดในมือให้อีกคนดู

      “คุณป้าให้ขนมจันทน์ด้วย นี่! .. มีกล้วยฉาบด้วย จันทน์จะเอาไปฝากหนูจ๋า”

      “แล้วไหนของพี่?”

      “นี่ไง .. พี่ไอดินกินกับจันทน์”

      “น่ารัก”

   คนตัวเล็กหยิบถุงกล้วยฉาบถุงเล็กออกมาจากกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้างขึ้นมาอวดอีกคน อาจจะเป็นเพราะปากหวานชมคนแก่ว่าเก่งหรือเพราะหน้าตาน่าเอ็นดูก็ไม่รู้ คุณป้าท่านถึงยัดถุงกล้วยฉาบใส่มือมาให้อีก 2 ถุง ก่อนจะเดินจากไป


..

...


      “สวัสดีครับคุณพ่อ .. สวัสดีครับน้ากำไล”

      “สวัสดีค่ะ คุณจันทน์ .. หนูจ๋าอย่ากวนพี่เขานะ”

      “ไม่กวนเลยครับ .. จันทน์ชอบหนูจ๋า”

   เดินกลับเข้าบ้านมาเจอคุณภูมินั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ในห้องนั่งเล่น พร้อมด้วยหนูจ๋าที่กำลังเล่นของเล่นอยู่กับน้ากำไล หนูจ๋าวิ่งไปเกาะขาคุณจันทน์ทันทีที่เห็นหน้า กำไลรีบเดินเข้ามารับตะกร้าไปจากมือของไอดินที่เดินตามหลังมาไม่ห่าง

      “ดูสิ อ้อนพี่จันทน์อะไรขนาดนั้นคะ”

      “จัน อุ้ม อุ้มจ๋า”

      “พี่จันทน์มือเปื้อนอ่ะ .. ให้พี่ไอดินอุ้มก่อนนะคะ”

      “ดิน .. อุ้มจ๋า อุ้ม”

   หนูจ๋าเงยหน้าขึ้นไปมองคนตัวสูงแล้วยกมือให้อุ้ม ไอดินยิ้มรับก่อนจะอุ้มเด็กน้อยขึ้นมาหอมแก้ม หนูจ๋าก็แสนจะออดอ้อนเอาใจ เอามือกอดรอบคอของไอดินแล้วซบลงที่บ่าแกร่ง

      “ดูเขาอ้อน .. ไปกินข้าวเช้ากันดีกว่า”

      “ไปค่ะ .. คุณจันทน์ไปล้างมือกับแม่ดีกว่า”

      “ฮะ คุณแม่”

   คุณภูมิยิ้มขำกับท่าทางของหนูจ๋าที่ออดอ้อนไอดิน ใครเจอก็หลงรักหมดนั่นแหละช่างเจรจา หน้าตาก็น่ารัก ก่อนจะเอ่ยชวนให้ทุกคนไปทานข้าวเช้าพร้อมกัน คุณอรเดินไปจูงมือคุณจันทน์พากันไปล้างมือก่อนมาทานอาหารเช้าด้วยกัน

   อาหารเช้าวันนี้เป็นข้าวต้มหมูสับทรงเครื่อง และเป็นอีกหนึ่งมื้อที่หนูจ๋าทานข้าวหมดถ้วยเพราะมีคนป้อนข้าวเป็นคุณจันทน์ที่เจ้าตัวคอยหลอกล่อเด็กน้อยให้ทานข้าว

   หลังจากทานอาหารเช้ากันเรียบร้อยแล้ว คุณอรไล่ให้ไอดินพาคนตัวเล็กไปพักผ่อน เพราะคนตัวเล็ก พอหนังท้องตึงหนังตาเริ่มจะหนักจนออกอาการอยากเห็นได้ชัด ช่วงบ่ายไอดินบอกไว้ว่าจะพาคนตัวเล็กไปที่ฟาร์มกล้วยไม้ตามที่เจ้าตัวเอ่ยปากว่าอยากจะไปดู   

      “ง่วงไหม”

      “ง่วง~~”

      “งั้นนอน .. ตื่นแล้วค่อยไปฟาร์ม”

      “ฮะ”

   ไอดินดึงโซฟาเบดตัวใหญ่ให้กลายเป็นที่นอนสำหรับคนตัวเล็กที่เดินไปหอบหมอนพร้อมผ้าห่มมาเตรียมพร้อมไว้แล้ว เมื่อที่ทางพร้อมคนขี้เซาก็ซุกหน้าลงกับอกอุ่นสูดกลิ่นกายที่คุ้นเคยแล้วเข้าสู่นินทราไปอย่างง่ายดาย

   เลยสิบโมงมาเกือบยี่สิบนาทีแล้ว แต่คนขี้เซาเพิ่งจะเริ่มขยับตัวไปมา คนที่กึ่งนั่งกึ่งนอนดูหนังอยู่ข้างกาย ลูบหลังอีกคนแผ่วเบาเหมือนกล่อมให้หลับลงอีกครั้ง แต่ดวงตาคู่สวยกลับเปิดกว้างแล้วหรี่ลงอีกครั้งเพราะแสงที่ส่องเข้ามา

      “ขี้เซา”

      “อื้อ~”

      “ตื่นยัง?”

      “ตื่นแล้ว”

      “ไปล้างหน้าล้างตาไหม”

      “ฮื้อ~~ ขี้เกียจจัง”

      “อืม .. อยากฟัดจัง”

    คนตัวสูงทำเสียงเลียนแบบอีกคนแต่เปลี่ยนคำพูดเป็นสิ่งที่อยู่ในใจแทน คุณจันทน์ที่นอนกลิ้งไปกลิ้งมาหันไปมองหน้าอีกคนแล้วลุกขึ้นนั่งตัวตรงทันที

      “พี่ไอดิน!”

      “ครับ”

      “ได้ยินนะ!”

      “ได้ยินว่า..”

      “... ไม่พูดด้วยแล้ว~”

   พูดจบคนตัวเล็กรีบลุกขึ้นจากโซฟาเบดจะวิ่งไปเข้าห้องน้ำแต่ไม่ทันอีกคนที่คว้าเอวบางเอาไว้ได้ แล้วเหวี่ยงคนตัวลงเล็กนอนที่เดิมพร้อมเข้าคร่อมอีกคนทันที

      “พี่ไอดิน! จันทน์ไม่เล่นนะ”

      “ไม่ได้เล่น”

      “งั้นลุกไปสิ”

      “กำลัง รุก อยู่”

      “ลุกที่ไหน ยังไม่เห็นขยับเลยเนี้ย”

      “งั้น รุก เลยนะ”

   ไอดินเข้าซุกซอกคอหอมของคนตัวเล็กทันที กลิ่นหอมจางๆ ที่เขาแอบดอมดมกลิ่นกายของอีกคนไปหลายต่อหลายครั้ง ไหนจะผิวนุ่มลื่นมือที่ลูบไล้อยู่อีก เขาต้องอดทนอดกลั้นแค่ไหนให้ไม่รังแกคนที่นอนหลับอยู่

      “อื้อ .. ไม่ใช่รุกแบบนี้”

      “แบบไหน”

      “อ๊ะ .. อย่าลูบ อื้อ~”

      “หอม .. หอมไปทั้งตัว”

      “อื้อ .. พี่ไอดิน พะ พอก่อน”

      “คุณจันทน์~~”

      “ดะ เดี๋ยวมีคน หะ เห็น..”

      “งั้นเข้าห้องกัน”   

   คุณจันทน์เอ่ยปากห้ามหวังใครอีกคนหยุดการกระทำที่กำลังดำเนินอยู่ แต่คนเจ้าเล่ห์กลับแปลคำพูดนั้นไปอีกทาง คนตัวสูงอุ้มคนตัวเล็กที่เสื้อบนตัวหายไปไหนแล้วไม่รู้ คุณจันทน์จับผ้าห่มมาคลุมกาย ภาพตอนนี้กลายเป็นว่า ไอดินอุ้มอีกคนเดินตรงเข้าห้องนอน โดยมีคนตัวเล็กจับผ้าห่มลากไปตามทางด้วย

      “อ่ะ อ๊า .. อย่าจับ~~”

      “อื้ม~ .. คนดี”

แล้วพบกันใหม่ 

Talk : เรากลับมาแล้ววววววว .. ทุกคนคิดถึงเรามั้ย

พอดีมีเรื่องยุ่งนิดหน่อย หายไปนานเลย ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านด้วยนะ

@Chompoo --- อย่าตีเราเลย เราแค่หยอกเล่นนิดหน่อยเอง 5555

สำหรับตอนต่อไป ยังไงดีน๊า ช่วยโหวตกันหน่อยสิ

กด 1 --- แอบดู .. ว่าเค้าไปทำอะไรกันในห้องนอน  กด 2 --- ข้ามไปบ้างก้อได้  กด 3 --- เอาที่คนแต่งสบายใจ 555

ข อ บ คุ ณ ทุ ก ค น อี ก ค รั้ ง น ะ

[cchompoo]

อยากจับคุณจับปั้นแล้วกลืนลงท้องไป  ทำไมน่ารักแบบนี้5555
 

[WilpeR]

ก็ว่าอยู่เหมือนมีตอนพิเศษที่พ่อแม่ไอดินดูเอ็นดูน้องจันทร์ขนาดนั้น ไม่น่าจะใจร้ายได้ขนาดนั้น

พี่ไอดินเจ้าเล่ห์น่าดู พาน้องมาเที่ยวบ้านจริงๆ ยังไม่ได้ไปฟาร์มเลย 5555+

[♥►MAGNOLIA◄♥]

น่ารัก กุ๊กกิ๊ก ดีงาม ชอบบบบบ 
ตามพฤกษ์ พอร์ช  / ฟรังซ์ ปัณณ์    /แมค กะทิ ?
ไอดิน คุณจันทน์   
       
 

[Ugly Ducky]

บทที่ 19 เธอเท่านั้น เธอคือคนพิเศษ เสกให้ใจของฉัน โบกปีกบินสู่ฟ้า [คนพิเศษ - วิยะดา โกมารกุล]

      “โอ้โห .. น่ากินจังเลยฮะ”

      “หึหึ .. เมื่อกี้ไม่อิ่มเหรอ?”

      “พี่ไอดิน!”

      “หมายถึงขนมเมื่อกี้ไง ไม่อิ่มเหรอ? ทะลึ่งนะ”

   คุณจันทน์ทุบหลังอีกคนไม่เบานัก เนื่องจากคนตัวสูงมักจะเหย้าแหย่ให้อีกคนได้หน้าขึ้นสีเสมอไม่ว่าจะเมื่อไหร่ก็ตาม หลังจากล้างหน้าล้างตาเรียบร้อยแล้ว ไอดินพาคนตัวเล็กเดินมาที่บ้านใหญ่ คนชอบกินตาเป็นประกายทันทีเมื่อพบว่าบนโต๊ะเต็มไปด้วยอาหารน่าทานมากมาย

      “แกล้งอะไรน้องอีกล่ะ”

      “หึหึ”

      “คุณจันทน์มานั่งข้างแม่ลูก แม่จะห่อเมี่ยงให้ทานค่ะ”

      “ฮะ คุณแม่”

   คุณจันทน์ปล่อยมือจากไอดินแล้วเดินไปนั่งข้างคุณอรอย่างเร็ว มื้อกลางวันวันนี้มีเมี่ยงปลาทู ปอเปี๊ยะทอด และข้าวผัดน้ำพริกปลาทู พร้อมผัดสดอีกหนึ่งถาดใหญ่

      “กินเป็นไหมเรา เมี่ยงปลาทูทอด”

      “จันทน์ไม่เคยทานฮะ แต่ถ้าคุณแม่ทำต้องอร่อยแน่เลย”

      “ปากหวาน แม่มีเมนูให้ชิมอีกเยอะเลยนะคะ”

      “จันทน์จะชิมทุกเมนูเลย~”

      “ฮะฮ่า แม่อรไปไหนไม่รอดแล้ว”

   คุณอรยิ้มแก้มปริเมื่อคุณจันทน์พูดชมพร้อมกอดแขนอย่างเอาใจ มือหยิบผักกาดหอมใส่เส้นขนมจีน ปลาทูทอด ถั่วลิสงคั่ว หอมแดงหั่นเต๋า ขิงหั่นเต๋า ตามด้วยน้ำจิ้มที่เธอลงมือทำเอง แล้วห่อเป็นคำป้อนใส่ปากให้คนตัวเล็กได้ลองชิม

      “อื้ม~ อร่อยมาก~ จันทน์ชอบฮะ”

      “ถ้าชอบก็ทานเยอะๆ นะคะ”

      “ฮะคุณแม่”

      “หรือคุณจันทน์จะเอาแผ่นแป้งมาห่อแบบแหนมเนืองก็อร่อยนะ ลองไหมครับ .. กำไลไปเอาแผ่นแป้งมาให้หน่อยนะ”

   น้ากำไลหายไปไม่นาน กลับมาพร้อมจานก้นลึกด้านในมีแผ่นแป้งแช่อยู่ในน้ำ คุณอรหยิบมาพลิกไปพลิกมา เมื่อเห็นว่านิ่มแล้ว ลอกออกมาหนึ่งแผ่นวางใส่จานพร้อมใส่เครื่องเคียงแบบเดิม ห่อพอดีคำ ป้อนใส่ปากให้คุณจันทน์อีกครั้ง

      “อันนี้ก็อร่อย!”         
 
      “ฮะฮ่า .. สงสัยวันนี้จะพูดเป็นแต่คำนี้”

      “เราคงต้องห่อกันเองแล้ว ไอ้ดินเอ๊ย!”

      “น่าจะเป็นอย่างนั้นครับ”

   อาหารกลางวันเต็มไปด้วยรอยยิ้มจากทุกคน คุณจันทน์เจริญอาหารมาก กินทุกอย่างที่คุณอรตักให้ และคนเป็นแม่เองก็ดูจะมีความสุขมาก เพราะอาหารที่ตัวเองทำเป็นที่ชื่นชอบของคนตัวเล็กอย่างมาก

   หลังทานไปได้สักพักหนูจ๋าวิ่งเข้ามาหาคุณจันทน์ คุณภูมิเลยบอกให้กำไลพามานั่งทานด้วยกันเลย คุณจันทน์กินไปด้วยคอยพูดคุยกับหนูจ๋าที่มีกำไลคอยป้อนข้าวไปด้วย ทำให้วันนี้หนูจ๋ากินข้าวเยอะมาก พอคุณจันทน์ชมว่าเก่ง เด็กน้อยยิ้มดีใจ อ้าปากรับข้าวอย่างต่อเนื่องจนหมดชาม

      “โอย~ .. จันทน์อิ่มมากเลยฮะ”

      “อีกหน่อยก็อ้วน เดินไม่ไหว ต้องกลิ้งไปเรียน”

      “อื้อ~ มันมีแต่ผักเนาะคุณแม่เนาะ”

      “จ้า .. ไปนั่งเล่นกันก่อนนะ แม่เก็บโต๊ะก่อน”

      “จันทน์ช่วยนะฮะ”

   คุณจันทน์ช่วยหยิบเก็บถ้วยเก็บชามอย่างกุลีกุจอ คุณอรมองการกระทำนั้นอย่างเอ็นดู สักพักกำไลเดินเข้ามาพร้อมถาดใบใหญ่

      “พอแล้วลูก .. คุณจันทน์ดูหนูจ๋าให้ได้ไหมคะ แม่กับน้ากำไลจะจัดการพวกนี้เอง”

      “ได้ฮะ ได้~~ .. จันทน์จะดูแลหนูจ๋าให้เองฮะ”

      “งั้นคุณจันทน์พาหนูจ๋าไปดูทีวีก่อนนะลูก .. พี่ดินพาน้องไปที”

      “หนูจ๋าไปกับพี่จันทน์นะคะ .. พี่จันทน์มีขนมมาฝากหนูจ๋าด้วย”

   หนูจ๋าชูมือให้ไอดินอุ้มจากเก้าอี้เด็ก แล้วพากันไปที่ห้องนั่งเล่น คุณจันทน์หยิบขนมที่ได้มาจากวัดเมื่อเช้าและขนมที่ตัวเองนำมาจากบ้าน เดินไปนั่งหน้าทีวี ไอดินปล่อยหนูจ๋าลง เด็กน้อยเดินไปนั่งข้างคุณจันทน์ทันทีที่เจ้าตัวเห็นขนมมากมายในตะกร้า   

      “วันนี้หนูจ๋าทานข้าวหมดใช่ไหมคะ”

      “หมด .. จ๋าเก่ง”

      “ใช่เลย~ .. หนูจ๋าเก่ง พี่จันทน์มีรางวัลให้คนเก่งด้วย”

      “จ๋า .. ขอ~~”

   หนูจ๋าแบมือขอขนม โดยเอาแขนแนบลำตัว ไหล่ห่อนิดๆ ท่าทางน่าเอ็นดูนั้นทำให้คุณจันทน์อดไม่ได้ที่จะพุ่งตัวไปหอมแก้มนุ่มนิ่มเข้าไปฟอดใหญ่ แต่ตัวเองกลับถูกอีกคนขโมยหอมแก้มต่ออีกทอดนึง

      “เอ๊! พี่ไอดิน นิสัยไม่ดี .. หนูจ๋ามองอยู่นะ”

      “ยิ้มน่ารัก .. อยากโดนหอมแก้มแบบหนูจ๋าบ้าง”

      “งื้อ~ .. พี่ไอดินไม่น่ารักแบบหนูจ๋านี่นา”

      “ฟอด .. ไม่น่ารักเหรอ .. ฟอด”

      “อื้อ~ .. พี่ไอดิน~ .. ฮะฮ่า ฮะฮ่า”

   ไอดินล็อคคอแล้วหอมแก้มอีกคนไปมาทั้งซ้ายทั้งขวาอย่างมันเขี้ยว คุณจันทน์หัวเราะอย่างจั๊กจี้ หนูจ๋ามองคนทั้งคู่อยู่สักพักแล้วลุกขึ้นยืนเดินเข้าไปจับไหล่คุณจันทน์ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มคนตัวเล็กบ้าง

      “จ๋า หอม จัน”

      “ฮะฮ่า พี่จันทน์ก็หอมหนูจ๋า .. นี่แน่ ฟอด .. นี่ ฟอด”

      “พี่ดินก็หอมหนูจ๋า หอมพี่จันทน์ ฟอด ฟอด”

      “ฮะฮ่า ฮะฮ่า”

    เสียงหัวเราะของหนูจ๋าที่โดนรุมหอมแก้ม เสียงหัวเราะของคุณจันทน์และไอดิน ดังก้องไปทั่วห้องนั่งเล่น คุณอรและกำไล มองหน้ากันก่อนจะยิ้มให้กัน

      “ท่าทางยัยหนูจ๋าจะหลงคุณจันทน์แล้วค่ะ เมื่อคืนคุยถึงคุณจันทน์ทั้งคืน กว่าจะหลับได้”

      “ลูกชายฉันก็ใช่ย่อย .. หัวปักหัวปำเลยล่ะมั้ง”

      “คุณจันทน์เธอน่ารักนะคะ”

      “ใช่ น่ารัก .. ทั้งหน้าตา ทั้งกิริยามารยาท ถูกสอนมาดีเลยล่ะ .. ไม่แปลกที่ไอดินจะชอบ”

      “หนูไม่คิดว่า คุณดินจะมีแฟนเป็นผู้ชาย”

      “ฉันก็ไม่เคยคิด .. ลูกนะ เราเลี้ยงเขาได้แต่ตัวเท่านั้นแหละ เขาจะรักใคร จะชอบใคร ต้องให้เขาเลือกเอง เราแค่คอยดูคอยห่วงอยู่ห่างๆ ก็พอ ความสุขของคนเป็นพ่อเป็นแม่ แค่อยากให้ลูกมีความสุขเท่านั้นแหละ .. จริงไหม”

      “จริงค่ะ”

      “เข้าครัวกันดีกว่า .. ยังคิดไม่ออกเลยเย็นนี้จะทำอะไรให้คุณจันทน์กินดี”

-----------------------------------------------------------

   ไอดินพาคุณจันทน์มาที่ฟาร์มกล้วยไม้ในช่วงสี่โมงเย็น สถานที่นี้เขาวิ่งเล่นมาตั้งแต่เด็ก เป็นที่ฝึกให้เขามีความรับผิดชอบ ฝึกให้เขาเป็นคนใจเย็น และมีสติอยู่กับตัวตลอดเวลา ทุกอย่างที่นี่บ่มเพาะให้เขาเป็นเขาในทุกวันนี้

      “กว้างกว่าที่เห็นจากข้างนอกเยอะเลย ต้นไม้เยอะมาก .. โอ้โห~ มีน้ำตกด้วย”

      “หึหึ”

   ไอดินปล่อยให้คนตัวเล็กเดินไปตามทาง เวลานี้คนค่อนข้างบางตาแล้วเพราะอีกไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงฟาร์มจะได้เวลาปิดทำการแล้ว สองข้างทางประดับไปด้วยกล้วยไม้และไม้พันธุ์ยืนต้นที่หายาก บางต้นมีกล้วยไม้เกาะติดกับต้นไม้ใหญ่แบบธรรมชาติ ได้รับการจัดแต่งให้ลงตัวกับสถานที่ คนตัวเล็กหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปไม่หยุด เดินผ่านน้ำตกจำลอง ที่มีปลาคาร์ฟสีสันสดใสว่ายไปมา เดินผ่านโรงเพราะชำกล้วยไม้ และเดินเรื่อยมาจนถึงร้านกาแฟขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ ตอนนี้มีพนักงานกำลังเก็บกวาดทำความสะอาดกันอยู่

   ไอดินเดินแซงหน้า เข้าไปเปิดประตูให้อีกคนเดินเข้าไปก่อน ภายในร้านตกแต่งอย่างเรียบง่าย ด้วยเก้าอี้ไม้สนสีน้ำตาลอ่อน มีเคาน์เตอร์ใหญ่สีขาวตั้งอยู่กลางร้าน ด้านหลังเคาน์เตอร์เป็นป้ายรายการกาแฟ เครื่องดื่ม พร้อมทั้งราคา และที่สะดุดตาที่สุดคือชื่อร้านตัวโตออกแบบอย่างสวยงาม ‘ คาเฟ่หอมไอดิน ’    

      “หอมไอดิน .. ร้านของพี่ไอดินเหรอฮะ?”

      “ของพ่อกับแม่ครับ”

   ไอดินตอบก่อนจะเดินเข้าไปหลังเคาน์เตอร์ เจ้าตัวพูดบางอย่างกับพนักงานหญิงสองสามประโยคแล้วพนักงานคนนั้นก็เดินออกไป ทำให้เหลือเพียงไอดินและคนตัวเล็กเท่านั้นที่อยู่ในร้าน เจ้าตัวหันมามองคนตัวเล็กยิ้มๆ แล้วเอ่ยถาม

      “รับอะไรดีครับ .. คุณจอมจันทน์”

      “พี่ไอดินทำเป็นด้วยเหรอฮะ!! ไม่อยากจะเชื่อ”

      “ไม่อยากจะคุย .. ชาเขียวเย็น?”

      “เอาฮะ .. เอาชาเขียวเย็น แก้วใหญ่ หวานน้อย กินนี่ เพิ่มวิปครีม .. ฮะฮ่า”

    คุณจันทน์ล้อเลียนท่าทางและคำพูดมาจากคลิปที่ได้ดูมาเมื่อกลางวัน จากนั้นเจ้าตัวก็ขำตัวเองเสียยกใหญ่ ไอดินมองคนตัวเล็กอย่างเอ็นดู เวลาคนตัวเล็กหัวเราะที โลกมันสว่างไสวไปหมด จนเขาอดไม่ได้ที่จะก้มตัวไปหอมหัวอย่างหมั่นเขี้ยว ยักคิ้วให้อีกคนอย่างเจ้าเล่ห์ แล้วลงมือชงชาเขียวอย่างตั้งใจ สร้างความแปลกใจให้คุณจันทน์ไม่น้อย ผู้ชายที่เรียนวิศวกรรม ห้าวๆ ลุยๆ กำลังชงชาเขียวอย่างตั้งใจ แล้วยังดูเหมือนทำทุกอย่างคล่องมือไปหมด 


      “ที่นี่เปิดมานานหรือยังฮะ”

      “ฟาร์มกล้วยไม้เปิดมาเกือบยี่สิบปีแล้ว แต่ก่อนจะทำแค่ส่งออกกล้วยไม้เป็นงานหลัก ส่วนศูนย์เรียนรู้ เปิดมาได้ 5-6 ปีได้ ถ้ามาตอนสายๆ จะมีเด็กเยอะมาก พ่อแม่พามาเรียนรู้ธรรมชาติ ดูการเพาะพันธุ์กล้วยไม้ในห้องปลอดเชื้อ และมีกิจกรรมอื่นๆ ...”

   ไอดินเล่าการทำงานภายในฟาร์มให้อีกคนรับรู้ สองมือก็ชาเชียวเย็นไปด้วย เมื่อเสร็จเรียบร้อยเขาจัดการบีบวิปครีมแล้วโรยเกล็ดช็อกโกแลตรูปหัวใจอีกนิดหน่อย เลื่อนแก้วส่งให้คนที่อยู่ตรงหน้า

      “น่ากินจัง .. แต่จะอร่อยไหมน๊า~”

      “หึหึ ลองดู~”

   คุณจันทน์รับแก้วชาเขียวเย็นแอบมีรอยยิ้มเล็กๆ ปรากฏขึ้นตรงมุมปากอย่างชอบใจ ไอดินเห็นทุกการกระทำของคนตัวเล็ก และรู้ว่าอีกคนคงถูกใจในสิ่งที่เขาทำไม่มากก็น้อย

   คุณจันทน์ดูดชาเขียวแก้วโตแล้วตาก็เป็นประกายแวววาวขึ้นมาทันที รสหวานกลมกล่อมติดขมที่ปลายลิ้นเล็กน้อย กลิ่นชาเขียวหอมกรุ่นลอยติดจมูก มันคือแบบที่เขาชอบเลย

      “ชอบไหม”

      “มาก~~”

      “หึหึ .. หมูอ้วน”

---------------------------------------------------------

   ใต้อาคารเรียนคณะบัญชีดูคึกคักเป็นพิเศษ ทั้งๆ ที่ตอนนี้ยังอยู่ในช่วงการสอบอยู่เลย อาจจะเพราะมีเดือนวิศวกรรมศาสตร์ปีสามคนดัง มานั่งเล่นโทรศัพท์เหมือนรอใครอยู่ โต๊ะทุกตัวบริเวณนั้นถูกจับจองไปด้วยกลุ่มนักศึกษาสาวและออกจะสาว ที่คงสอบกันเสร็จแล้ว และควรที่จะกลับบ้านไปพักผ่อนแต่กลับพากันมานั่งมองหนุ่มสุกฮอตของมหา’ลัยแทน

   วันนี้เป็นการสอบวันสุดท้ายของมหาวิทยาลัย N ไอดินที่สอบเสร็จไปตั้งแต่สามวันที่แล้ว มีหน้าที่คอยรับส่งคุณจันทน์และติววิชาพื้นฐานที่คนตัวเล็กไม่ค่อยเข้าใจ เหลือเวลาสอบอีกประมาณ 30 นาที สำหรับวิชาตัวสุดท้ายของคุณจันทน์ และของทุกคนที่เรียนอยู่ในมหาวิทยาลัยแห่งนี้

      “พี่ไอดิน ~”

      “เป็นไง ทำได้ไหมครับ”

      “ได้ทำฮะ”

      “หือ .. ถามจริง”

      “ฮะฮ่า”

   เสียงเรียกชื่ออย่างดังทำให้คนที่ก้มหน้าก้มตาเล่นโทรศัพท์อยู่ต้องเงยหน้าขึ้นมา คนที่เขานั่งรอมาเกือบสามชั่วโมง คุณจันทน์เดินลงมากับเพื่อนทั้ง 4 คน เจ้าตัวเดินมานั่งลงข้างเขาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม เขาคิดว่าอีกคนคงสบายใจ เพราะสอบเสร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เขาเป็นคนติววิชานี้ให้เพราะเคยเรียนวิชานี้เมื่อตอนปีหนึ่ง โชคดีที่เป็นอาจารย์ท่านเดียวกับที่เขาเคยเรียนด้วย

      “แล้วคนอื่นล่ะ กะทิแตงไทย ทำได้ไหมคะ”

      “ทำได้ค่ะ .. แนวข้อสอบที่พี่ดินบอก ออกตั้งหลายข้อเลยค่ะ”

      “ช่าย~ .. ไม่งั้นนะหนูแย่เลย”

      “ฟรานซ์ด้วย ขอบคุณนะครับพี่ดิน”

      “ผมด้วย .. ได้คุณจันทน์บอกว่า พี่ดินแนะนำแบบนี้ ไม่งั้น หมาแน่ๆ”

      “ไม่เป็นไร .. หิวไหม กินอะไรดี พี่เลี้ยงที่สอบเสร็จไปไหม?”

      “ไปครับ / ไปค่ะ”

   ทุกคนต่างพากันขอบคุณไอดินกันยกใหญ่ อาจารย์ท่านนี้ชอบออกข้อสอบแบบอัตนัย และมักจะให้นักศึกษาใช้ความคิดของตัวเองในการตอบคำถาม แต่แนวคำถามจะคล้ายเดิม พอได้แนวทางทุกคนเลยสามารถเขียนได้อย่างไหลลื่น
   Rrrr Rrrr

      “เออ .. ว่าไง”

      “มึงจะพาน้องไปเลี้ยงไหน บอกกูมาซะดีดี”

      “เสือกนัก รู้ได้ไง”

      “แหม~ ไอ้ดิน กูเป็นเพื่อนมึงมากี่ปี ไส้กี่ขด กูรู้หมดแหละ บอกมา พวกกูจะไปกินด้วย”

      “สันดาน .. กูถามน้องว่าจะกินอะไรแล้วจะไลน์ไปบอก”

      “ดีมาก! .. อย่าให้กูต้องรอนาน”

      “เออ ไอ้สัส .. เห็นแก่แดก” 

   หลังจากวางสายจากแมคแล้ว คนตัวเล็กหันมายิ้มหวานแล้วบอกชื่อร้านปิ้งย่างชื่อดังออกมาว่าอยากกิน ซึ่งแน่นอนว่าเขาไม่ขัดใจอยู่แล้ว เมื่อตกลงเรื่องร้านอาหารเรียบร้อยแล้ว ได้เวลาแยกย้ายเดินทาง โดยเพื่อนทั้งหมดของคุณจันทน์หนีไปรถฟรานซ์หมด แตงไทยบอกก่อนไปว่า ไม่อยากขัดเวลาจู๋จี๋ของคนรักกัน

   เมื่อมาถึงร้านก็เจอแมค พฤกษ์และเพื่อนของคุณจันทน์รออยู่หน้าร้านแล้ว คนตัวเล็กเมื่อเห็นเพื่อนตัวเองจึงรีบเดินเข้าไปหา กลุ่มนักศึกษาชายที่ยืนรอคิวอยู่หันมามองคุณจันทน์ตาเป็นมัน ไอดินที่เดินตามหลังมามองหน้ากลุ่มนั้นรายตัว แล้วเดินไปโอบเอวอีกคนไว้ทันที

      “ไอ้ขี้หวง”

      “เสือก มาเร็วไปไหม เรื่องแดกฟรีนี่อย่างรีบ”

      “ยอมรับ เรื่องกินเรื่องใหญ่ ยิ่งของฟรียิ่งเรื่องใหญ่มาก~”

      “ไอ้ฟรังซ์ ไอ้ปัณณ์ล่ะ”

      “นั่นไง!! ตายยากแท้ พูดถึงปั๊บโผล่หัว โผล่หาง มาโน้นล่ะ”

   ฟรังซ์และปัณณ์เดินคู่กันมา นักศึกษากลุ่มเดิมมองและยิ้มให้ปัณณ์ ซึ่งเจ้าตัวเห็นก็หันไปยิ้มรับแบบคนมีมนุษย์สัมพันธ์ที่ดี แต่คนที่เดินมาด้วย มีสีหน้าไม่สบอารมณ์ยกมือขึ้นมากอดคอเพื่อนตัวเองอย่างเร็ว

      “ไอ้สัสนี่ ก็ขี้หวง ปากบอกว่าเพื่อน แต่การกระทำแม่งเกินเพื่อนตลอด”

      “ไม่เสือกดิ”

      “ไอ้เหี้ยดิน อีกแล้วนะ”

      “กูไม่ได้ทำไรเลย .. หึหึ”

      “ไอ้สัส”

      “ไปพวกมึง เค้าเรียกคิวแล้ว”

   คุณจันทน์มองหน้าพี่ไอดินที่พูดอะไรสักอย่างกับพี่พฤกษ์แบบไม่ไม่ออกเสียง แล้วหันกลับมาแบมือให้ ซึ่งเขายิ้มให้แล้วยื่นมือไปจับมือกับมือของอีกคนทันที ถามว่าอายไหม ตอบเลยว่า เขินบ้างนิดหน่อย แต่เขาไม่อยากให้อีกคนรู้สึกไม่ดี อยากให้พี่ไอดินเห็นว่าเขาก็ดีใจ เต็มใจ และไม่แคร์ใครนอกจากคนคนนี้เท่านั้น เพราะอีกคนเป็นถึงรองเดือนมหาวิทยาลัย คนทั้งมหา’ลัยก็รู้จัก ยังไม่เคยสนใจสายตาคนอื่นที่มองมาเลย ทำไมเขาต้องแคร์คนอื่นมากกว่าพี่ไอดินด้วยล่ะ

      “น้องๆ จะกินอะไร สั่งเอาตามสบายเลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ”


      “พี่แมคเลี้ยงใช่ไหมคะ ดีจัง”

      “ป่าว!! (เสียงสูง) ไอ้ดินเลี้ยง พี่ก็มากินฟรีเหมือนกัน”

      “โห่ว~ / ไอ้สัส”

      “อิ่มจังตังอยู่ครบเว้ย”

   ระหว่างจัดการอาหารกันอยู่ พฤกษ์เอ่ยถามถึงเรื่องที่จะไปเที่ยวในช่วงปิดเทอมขึ้นมา ถามทุกคนว่า อยากจะไปที่ไหนบ้าง ให้ทุกคนช่วยกันเสนอสถานที่ออกมา   

      “กูอยากไปเกาะว่ะ เอาสักที่ ทะเลสวย น้ำใส เน้นธรรมชาติ”

      “หนูก็อยากไปทะเลค่ะ ได้กินอาหารทะเลสดๆด้วย กะทิว่าไง”

      “เห็นด้วย พูดแล้วอยากไปเลยค่ะ”

      “เออ น่าสนใจว่ะ เหนื่อยกะสอบมา ไปนอนชิลๆบ้างก็ดี”

      “เอาดิพี่ .. ฟรานซ์ไปด้วย”

      “ตามนั้น”

   เหมือนว่าทุกคนจะมีความเห็นไปในทิศทางเดียวกัน คืออยากไปทะเล เน้นพักผ่อน ชิลริมหาด เล่นน้ำ ทานอาหารทะเลสดๆ แต่มีอยู่สองคนที่ไม่ได้พูดหรือเสนอความคิดอะไรเลย คนนึงเอาแต่กินและกิน มีบ้างที่หันไปป้อนคนข้างกาย ส่วนอีกคนเอาแต่ปิ้งนั่น ปิ้งนี่ให้อีกคนไม่ได้หยุด

      “มึงว่า .. พวกมันสนใจเรามั่งป่ะ”

      “กูว่าไม่”

      “เออ .. กูก็ว่าไม่”

      “แล้วมึงว่า .. เราไม่ควรมาว่าป่ะ”

      “กูว่าไม่”

      “กูว่าใช่”

      “ทำไมใช่วะ”

      “เราควรมา เพราะกินฟรี .. ถูกแล้ว”

      “เออ อันนี้ .. กูว่าใช่”

   แมคกับพฤกษ์พูดคุยกันไปมาแล้วมองหน้าคุณจันทน์กับไอดินที่สร้างโลกส่วนตัวกันแค่สองคนสลับกันไปมา ทั้งที่มีพวกเขานั่งกันอยู่เต็มโต๊ะ แต่มันสองคนกลับไม่แคร์ใครเลย

      “ส้นตีน”

      “แล้วคุณจันทน์ อยากไปไหนครับ”

   “จันทน์อยากไปทะเลครับ พี่ฟรังซ์”

   “ตั้งแต่มายังไม่หยุดกิน กูว่าหมูแน่ๆ”

   “อื้อ~ พี่แมคอ่ะ!! จันทน์หิว แล้วมันก็อร่อยหนิ”

   “แล้วมึงล่ะ ไม่คิดจะออกความเห็นบ้างรึไงวะ”

   “คุณจันทน์ไปไหน กูก็ไปที่นั่น”

   “ฮิ้ว~~ / โห่ว~~”

   “เออ ไอ้สัส .. วันหลังไม่ต้องถามมัน ถามแค่คุณจันทน์พอ”


ไอดินตอบหน้านิ่ง ไม่สนใจอะไร มือยังคงพลิกหอยแมลงภู่ตัวใหญ่บนเตาย่างไปมา แล้วคีบปลาแซลมอนที่สุกแล้วไปวางบนจานคนตัวเล็กที่หน้ายังมีริ้วแดงจางๆ จากการถูกเพื่อนและรุ่นพี่โห่อยู่เลย

   “สรุปว่า ไปทะเล แต่จะไปที่ไหน ให้ทุกคนช่วยเสนอมา .. ไอ้แมคมึงสร้างกรุ๊ปไลน์ที แล้วให้ทุกคนไปตอบในนั้น”

   “ทำไมต้องกู”

   “มึงเป็นคนเดียว ที่มีไลน์ทุกคนในนี้ หรือไม่จริง?”

   “เออ แสนรู้จริงมึง”

      “กูเป็นคนต้องใช้คำว่า ฉลาด”

      “อ้าว!! เหรอ กูนึกว่า มึงเป็นสัตว์บกชนิดนึง”

      “แพนด้า?”

      “แพนด้า ก็เหี้ยแล้ว!!”


   แมคเน้นเสียงตรงประโยคสุดท้ายใส่หน้าพฤกษ์ พร้อมหยิบโทรศัพท์มาสร้างกรุ๊ปไลน์ตามที่เพื่อนบอกทันที คุณจันทน์รีบละมือจากช้อนส้อมมาจับโทรศัพท์ตัวเองทันทีที่ได้ยินเสียงเตือน เมื่อกดยอมรับเข้ากรุ๊ปของตัวเองเสร็จแล้ว จึงหันไปมองหน้าไอดิน

      “อะไรครับ จะเอาอะไร”

   “พี่ไอดิน เอามือถือมากดเข้ากลุ่มสิ”

   “เอาไว้ก่อน มือเปื้อน กลับบ้านไปค่อยทำ”

   “จันทน์ทำให้ มือถือพี่ไอดินอยู่ไหน?”


   ไอดินยกยิ้มมุมปากทันที เพราะคนตัวเล็กเปิดโอกาสให้เขาได้แกล้งอีกแล้ว ก้มลงไปกระซิบเกือบชิดใบหู พร้อมส่งสายตาวิบวับแสนเจ้าชู้ส่งให้คุณจันทน์

   “อยู่ในกระเป๋ากางเกง แต่ต้องล้วงเอาเองนะ .. ได้ไหม?”

   “O__O”

   “ล้วงสิ!!”

   “ไม่เอาแล้ว พี่ไอดินไปทำเองเลย ไม่ทำให้แล้ว”

   “ว้า! .. แต่พี่อยากให้คุณจันทน์ล้วงจัง”

   “ทะลึ่ง เลิกพูดเลย .. นี่ นี่ กินไปเลย”


คุณจันทน์หน้าแดงหูแดงไปหมด เจ้าตัวแก้เขินด้วยการคีบแซลมอนยัดใส่ปากอีกคนพร้อมด้วยหมูชิ้นใหญ่อีกชิ้นจนเต็มปากไอดิน แต่คนเจ้าเล่ห์ยังคงมองคุณจันทน์ด้วยสายตาเจ้าชู้เหมือนเดิม


   “เอริ่ม! เพื่อนครับ เห็นใจกูด้วย กูโสด กูไม่มีแฟน และกูอิจฉา แม่งหยอดทุกที่ ทุกเวลา เกรงใจกูบ้างก็ได้”

   “ไอ้พฤกษ์ มึงหยอดเมียมึงบ้างสิ มันงอนแล้วนั่น”

   “ไอ้สัสฟรังซ์ บรึ๊ย!! กูขนลุก ใครจะเอาไอ้แมคเป็นเมียวะ”

   “ทำไม มึงจะ ‘เอา’ แต่น้องพอร์ช เป็นเมียรึไง”

   “พวกมึงสองคนหุบปากไปเลย ของฟรีแดกเข้าไป ไม่ต้องมาแดกกู”

   “ปัณณ์ มึงก็เอาเรื่องจริงมาพูด .. หึหึ”

   “ไอ้สัสดิน ไอ้เพื่อนเหี้ย .. กูจับคุณจันทน์ปล้ำแม่ง”

   “หะ!!!!”


   เมื่อไอดินพูดจบ ปัณณ์ ฟรังซ์ และแมค ยกมือมาตบกับไอดินอย่างสะใจ และทุกคนต่างพากันหัวเราะ แต่เมื่อพฤกษ์พูดประโยคสุดท้ายเสร็จสิ้นคุณจันทน์ถึงกับทำตะเกียบล่วงพื้น แล้วมองหน้าพฤกษ์อ้าปากค้างทันที

      “พี่พฤกษ์นิสัยไม่ดี .. พี่พอร์ชเลยไม่ชอบ”

      “อื้อหือ!! ปากดี .. อย่าไปไหนคนเดียวนะ ดักฉุดแน่ ระวังตัวไว้เลย”

      “ไม่กลัว .. พี่ไอดิน~”

      “ไอ้สัส .. มึงก็แกล้งอยู่ได้”

   พฤกษ์หันไปพูดกับคุณจันทน์ ทำหน้าตาให้ดูโหดเพิ่มขึ้นอีกนิดหน่อย แต่ไม่ต้องทำก็ดูเหี้ยมโหดอยู่แล้ว ภาพลักษณ์ที่ทุกคนเห็นคือ ดิบ เถื่อน ดูเลวเป็นปกติอยู่แล้ว

   ไอดินล้วงเอาโทรศัพท์มายื่นให้คนตัวเล็กที่ยังคงบ่นไม่หยุดว่าคนอื่นเข้าเข้ากรุ๊ปหมดแล้ว พอเจ้าตัวได้รับโทรศัพท์ก็สแกนนิ้วปลดล็อคโทรศัพท์ของอีกคนทันที

      “เดี๋ยวนะ!! ถ้ากูตาไม่ฝาด คุณจันทน์ปลดล็อคมือถือมึงได้?”


      “เออ~ .. ทำไม?”

      “ทีพวกกูแค่ยืมเล่นเกมส์ยังหวง ไอ้ห่า”

      “จริง .. มึงแม่งกลัวเมียเหี้ยๆ ยอมทุกอย่าง”

      “ยังไม่ได้เป็นเมียสักหน่อย .. อุ๊ป!!”

      “อ้าว~ / แล้วๆ / ฮิ้ว~”

      “ไร้น้ำยา / หมดสมรรถภาพแล้วแน่ๆ”

      “ไอ้สัส .. อยากเป็นไหมพร้อมนะ!”

      “พี่ไอดิน! หยุดพูดไปเลย”

      ..

      ...


      “ขอบคุณค่ะพี่ดิน / ขอบคุณครับพี่ดิน”

      “อืม .. ไม่เป็นไร”

   หลังอาหารมื้อใหญ่จบลง น้องๆต่างเอ่ยปากขอบคุณคนตัวสูงที่เป็นเจ้ามือในวันนี้ และถึงเวลาแยกย้ายกันกลับบ้านไปพักผ่อน เพราะวันนี้ทุกคนน่าจะเหนื่อยล้าจากการอ่านหนังสือสอบมาตลอดทั้งสัปดาห์แล้ว

      “มึงอย่ากลับบ้านให้มันดึกมากนะไอ้ฟรานซ์ แม่โทรมาบ่นกับกูหลายรอบแล้ว”

      “คร้าบ~ ไปเล่นบอล ค่ำๆก็กลับแล้ว .. ไปนะ หวัดดีครับๆ”

      “สวัสดีครับ พี่ๆ”

   ฟรานซ์และภูผานัดกันไปเล่นบอลต่อ จึงขอตัวกลับไปก่อน ส่วนสองสาวอย่างกะทิและแตงไทย มีแมคและพฤกษ์พาไปส่งขึ้นรถไฟฟ้ากลับบ้าน ส่วนคู่เพื่อนซี้ปากแข็งอย่างฟรังซ์และปัณณ์เห็นว่าจะไปดูหนังกันต่อ

      “อิ่มไหม อยากกินอะไรอีกหรือเปล่า?”

      “ไม่เอาแล้ว จันทน์อิ่มพุงจะแตก”

      “อยากไปไหนไหม?”

      “ไม่ฮะ .. พี่ไอดินล่ะ อยากไปไหนไหมฮะ?”

      “ไม่ครับ งั้นเรากลับคอนโดกันดีกว่า ค่ำๆ ค่อยกลับบ้านนะ”

      “ครับผม”

   ไอดินกอดคอคนตัวเล็กเดินไปที่รถเตรียมตัวกลับคอนโด คุณจันทน์เอาแต่วุ่นวายกับโทรศัพท์ของตัวเองอยู่ที่เจ้าตัวเพิ่งอัพรูปลงไอจี เป็นรูปที่เพิ่งถ่ายกลุ่มเพื่อนและพี่ทุกคนในร้านอาหาร

      “คุณจันทน์~”

      “ฮะ?”

      “โกรธไหม? ที่พวกมันล้อว่าเป็นเมียพี่”

      “ไม่ฮะ .. พี่ไอดินอย่าคิดมากสิ”

      “แต่พี่มีวิธีนะ .. รับรองต่อไปมันจะไม่ล้ออีก?”

      “ยังไงอ่ะ?”

      “ก็ .. เป็นเมียพี่จริงๆสิ”

   โอ๊ย~~ โอ๊ย~~ คุณจันทน์หันไปทั้งตี ทั้งหยิกแขนไอดินยกใหญ่ แก้มเนียนขึ้นริ้วสีจนเห็นได้ชัด ไม่ว่ายังไงอีกคนก็ไม่หยุดคิดเรื่องลามกแบบนี้จริงๆ น่าทุบให้ตายไปเลย

      “คุณจันทน์ .. เจ็บอ่ะ”

      “เลิกพูดไปเลยนะ”

      “เลิกพูดก็ได้ .. แต่”

      “แต่อะไร .. พี่ไอดิน!”

      “แต่ .. กลับห้องไปทำลูกกันเลยไหม?”

แล้วพบกันใหม่ 

Talk : กลับมาแล้วนะคะ .. พอดีหายไปสอบ คอร์สญี่ปุ่นที่ลงเรียนไว้มา
ขอบคุณทุกๆคนที่เข้ามาอ่านนะคะ มันเป็นกำลังใจของคนแต่งมากๆๆๆ เลยค่ะ

กราบแบบเบญจางคประดิษฐ์รอบกระทู้ค่ะ

อยากจับคุณจับปั้นแล้วกลืนลงท้องไป  ทำไมน่ารักแบบนี้5555
 

--- ไอดิน : ไม่ถูกใจสิ่งนี้  ---

ก็ว่าอยู่เหมือนมีตอนพิเศษที่พ่อแม่ไอดินดูเอ็นดูน้องจันทร์ขนาดนั้น ไม่น่าจะใจร้ายได้ขนาดนั้น

พี่ไอดินเจ้าเล่ห์น่าดู พาน้องมาเที่ยวบ้านจริงๆ ยังไม่ได้ไปฟาร์มเลย 5555+

--- คุณจันทน์ : กด Like ข้อความนี้ ซ้ำไป ซ้ำมา ---

น่ารัก กุ๊กกิ๊ก ดีงาม ชอบบบบบ 
ตามพฤกษ์ พอร์ช  / ฟรังซ์ ปัณณ์    /แมค กะทิ ?
ไอดิน คุณจันทน์   

--- แมค : ถูกใจสิ่งนี้อย่างมาก ถึงมากที่สุด ---

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ไอดิน คุณจันทน์ เข้าโหมด เหมือนอยู่กันแค่สองคน   
พี่ไอดิน ออกอาการหื่น แล้ว 
       
 

[cchompoo]

 

[Ugly Ducky]

บทที่ 20 ในวันเวลาดีอย่างนี้ ฉันขอเป็นแบบนี้ ที่ฉันมีเธอแค่คิดมันก็โอนิ .. เพราะมีเพียงแค่เราก็โอนิ  [มีเธอทุกวันก็โอนิ – The Toys]

   วันนี้ครอบครัวเลิศภักดีกุลต้องออกงานการกุศลพร้อมกันทั้งครอบครัว และมีไอดินเป็นแขกพิเศษไปร่วมงานในครั้งนี้ด้วย เนื่องจากคุณป๊าพูดกลางโต๊ะอาหารในเย็นวันหนึ่งว่าให้ไอดินเตรียมตัวออกงานไว้ จะได้ชินเวลามีคนมาจับจ้อง เผื่อในอนาคตหากพี่จอมทัพ พี่จอมขวัญไม่สะดวกไปงาน ไอดินกับคุณจันทน์จะได้ไปเป็นตัวแทนของบริษัทได้

   หลังจากวันนั้นจอมขวัญอาสาเป็นคนพาไอดินและคุณจันทน์ไปวัดตัวตัดชุดเป็นการใหญ่ แถมบอกว่าค่าใช้จ่ายคุณป๊าออกให้ทั้งหมด ไอดินกำลังจะอ้าปากปฏิเสธแต่จอมขวัญบอกว่า ผู้ใหญ่ให้ของเราเป็นเด็กต้องรับไว้ หลังกลับมาจากวัดตัว ไอดินคลานเข่าเข้าไปกราบขอบคุณคุณป๊าที่ตัก สำหรับความเมตตาที่มีต่อเขา

      “อู้ย~~ ไอดินหล่อมาก วันนี้พี่ขวัญจองควงเข้างานนะคะ”

      “ขอบคุณครับ”

      “แล้วจันทน์ล่ะ จันทน์ไม่หล่อเหรอ ทำไมไม่ชมจันทน์บ้าง .. พี่ขวัญลำเอียง”

      “คุณจันทน์เหรอ ไม่หล่ออ่ะ .. แต่คุณจันทน์น่ารักมาก น่ารักที่สุดเลยน้องชายใครเนี้ย!”

   คุณจันทน์ยิ้มแก้มปริเมื่อพี่สาวคนสวยเอ่ยปากชม ปกติพี่ขวัญมักจะแกล้งแหย่แกล้งหยอกเขาเสียมากกว่า แต่ครั้งนี้กลับชมเขาว่าน่ารักถึงแม้ว่าในใจคนตัวเล็กอยากให้ชมว่าหล่อก็ตามเถอะ


   ไอดินนั่งประจำที่เป็นคนขับ โดยมีจอมทัพนั่งด้านหน้าคู่กัน แถวถัดมาเป็นคุณป๊าคุณแม่ และหลังสุดคือจอมขวัญและคุณจันทน์ ไอดินกับจอมทัพคุยกันเรื่องรถที่จอมทัพกำลังจะนำเข้ามาขายในไทย สองหนุ่มคุยกันมาตลอดทางอย่างถูกคอ

      “ท่าทางจะพอใจในตัวน้องเขยเป็นอย่างมาก ว่าปะ?”

      “น้องเขยอะไรเล่า! จันทน์เป็นผู้ชายนะ”

      “ผู้ชายน่ะใช่ แต่ใคร Top ใคร Bottom พี่ขวัญมั่นใจว่า คุณจันทน์ไม่ Top แน่นอน”

      “พี่ขวัญ!”

      “จ๋า~~”

   ไอดินจอดรถเทียบบันไดทางขึ้นสถานที่จัดงาน ลงจากรถจัดเสื้อผ้าตัวเองให้เรียบร้อยแล้วเดินไปเปิดประตูให้คุณป๊าและคุณจันทน์ ส่วนจอมทัพเดินไปเปิดประตูอีกฝั่งให้คุณแม่และจอมขวัญ เด็กรับรถเคลื่อนรถออกไป คุณป๊าเดินตรงไปหาคุณแม่แล้วยื่นแขนให้จับ พากันเดินเข้างานไปเป็นคู่แรก ตามมาด้วย จอมทัพและจอมขวัญ ปิดท้ายด้วยไอดินและคุณจันทน์

      “พี่ไอดินตื่นเต้นไหม เกร็งเปล่า ไม่ต้องกลัวนะฮะ”

      “หึหึ พี่ว่าคุณจันทน์ตื่นเต้นกว่าพี่นะ”

      “จันทน์กลัวพี่ไอดินตื่นเต้นนี่นา”

      “จับมือไหม?”

   คุณจันทน์มองมือที่ยื่นมาตรงหน้า ก่อนจะไล่สายตาขึ้นไปมองใบหน้าคมของผู้ชายที่มีแต่คนบอกว่าหล่อสุด ฮอตสุดในมหาวิทยาลัย ซึ่งก็คงต้องยอมรับว่าเป็นอย่างนั้น เพราะวันนี้ไอดินดูดีกว่าทุกวัน ทรงผมที่ถูกจัดแต่งอย่างประณีต ชุดสูทสีดำพอดีตัว ยิ่งทำให้อีกคนดูมีเสน่ห์มากขึ้น คนตัวเล็กไม่ลังเลที่จะยื่นมือออกไปจับมือใหญ่ที่มอบความอบอุ่นทุกครั้งที่ได้สัมผัสหรือจับจูงกัน

   ไอดินและคุณจันทน์พากันเดินตามคุณป๊าและคุณแม่มาจนถึงหน้างาน ผู้หลักผู้ใหญ่หลายท่านที่เป็นมีชื่อเสียงในวงสังคมและที่เคยเห็นตามหนังสือพิมพ์หรือโทรทัศน์ เดินมากล่าวทักทายสวัสดีท่านเจ้าสัวกับคุณหญิงเป็นการใหญ่ ไอดินและคุณจันทน์ต้องยกมือไหว้สวัสดีอยู่ตลอด

      “สวัสดีค่ะ คุณหญิงจันทร์อำไพ ขอบคุณมากนะคะ ที่กรุณามาช่วยงานการกุศลของสมาคมฯ”

      “ยินดีค่ะ คุณหญิงแก้ว”

      “วันนี้พาลูกชายลูกสาวมาพร้อมเลย โตเป็นหนุ่มเป็นสาวกันหมดแล้ว สวยๆ หล่อๆ ทุกคนเลยนะคะ”

      “ขอบคุณค่ะ ต้องให้คุณป๊าเค้าออกปาก ถึงจะยอมมากันค่ะ .. คุณจันทน์ พี่ไอดิน มานี่ลูก”

      “สวัสดีครับ / สวัสดีครับ”

      “นี่คุณจันทน์เหรอคะ โตขึ้นจนจำไม่ได้เลย เจอกันข้างนอกป้าจำไม่ได้แน่ .. แล้วนี่ใครคะ หล่อมากค่ะ”

      “ลูกชายอีกคนค่ะ ชื่อไอดิน”

   ไอดินยกมือไหว้คุณหญิงแก้วอีกครั้งอย่างนอบน้อม คุณหญิงแก้วเอ่ยปากชมตลอดเวลาว่าหล่อมากจริงๆ แถมยังขอจองตัวสำหรับงานเดินแบบการกุศลในครั้งต่อไป คุณหญิงจันทน์อำไพได้แต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างภูมิใจ

   เมื่อได้เวลาทางเจ้าภาพของงานขอเชิญครอบครัวเลิศภักดีกุลไปถ่ายรูปกับ Backdrop เพื่อนำไปทำข่าวของสมาคมฯต่อไป ไอดินให้คุณจันทน์เดินไปถ่ายรูปร่วมกับครอบครัว เพราะไม่อยากเสนอตัวออกสื่อกับที่บ้านคุณจันทน์ เจ้าตัวกำลังจะหลบไปด้านหลังแต่คุณป๊าหันมาเห็นว่าคนตัวเล็กพยายามจะดึงมืออีกคนให้มาถ่ายรูปด้วยกัน

      “ไอดิน มาถ่ายรูปกับป๊าลูก มายืนข้างป๊านี่มา”

      “เอ่อ~ ครับคุณป๊า”

   รูปครอบครัวโดยมีคุณป๊าและคุณแม่อยู่ตรงกลาง ข้างซ้ายของคุณหญิงคือจอมขวัญและจอมทัพ ส่วนด้านขวาของท่านเจ้าสัวคือคุณจันทน์และไอดิน ในภาพมีแต่รอยยิ้มอย่างมีความสุขของคนในครอบครัวที่มอบให้กัน

      “สวัสดีครับ คุณป๊า คุณแม่”

      “อ้าว~ พี่ฟรังซ์ น้องฟรานซ์ มาด้วยเหรอลูก”

      “ถูกพ่อเค้าบังคับมาค่ะ บ่นเป็นหมีกินผึ้งเลย ตั้งแต่ออกจากบ้านแล้ว”

      “ฟรังซ์ไม่ชอบงานแบบนี้แม่ก็รู้ .. อ้าวไอ้ดิน มึงมาได้ไง”

      “มากับคุณป๊าและคุณแม่ .. พ่อสวัสดีครับ .. สวัสดีครับแม่”

      “สวัสดีลูก .. คุณพี่เปิดตัวสมาชิกใหม่ของบ้านเหรอคะ”

      “ลูกชายคนใหม่ หล่อเนาะ ว่าไหม? ฮะฮ่า”

   
   โต๊ะขนาด 8 ที่นั่ง ถูกคุณป๊าเหมาไว้ทั้งโต๊ะเพื่อช่วยการกุศล ตอนนี้มีคุณป๊า คุณแม่ และจอมทัพ จอมขวัญ นั่งคุยกันอยู่ ส่วนโต๊ะข้างๆกัน มีไอดิน คุณจันทน์ ฟรังซ์และฟรานซ์จับจองอยู่

      “เออ! มึงไปเที่ยว เอารถไปกี่คันดีวะ”

      “สองคันน่าจะพอ .. พี่จอมทัพให้ยืมรถแวนไปคันนึง นั่งได้ 6-7 คน แล้วเอารถกูหรือมึงไปอีกคัน”

      “เอารถฟรานซ์ไปก็ได้ครับ แต่รถพี่ดินเป็นของฟรานซ์จนกว่าจะเปิดเทอมนะ”

      “มึงเอาจริง?”

      “เอาจริงดิ สาวๆ รอฟรานซ์อยู่นะ”

      “เออ~ ไอ้น้องเวร ขับดีดีนะมึง กูไม่มีปัญญาใช้คืนมันนะ”

      “หึหึ พรุ่งนี้ไปเอาที่คอนโด หรือ นัดสถานที่มาได้เลย”

      “สุดยอด! ขอบคุณครับพี่ดิน”

      “บัตรเติมน้ำมันอยู่ในรถ .. ตามสัญญา”

      “เยส~~ อย่างป๋าอ่ะ”

      “ไปไหนกันเหรอ?”

   คุณจันทน์ที่กำลังเพลิดเพลินกับติมซำนานาชนิด ได้ยินแว่วๆว่าใครจะนัดกันไปไหน เงยหน้าขึ้นมาถามแต่ปากยังเคี้ยวอาหารอยู่เต็มปากจนแก้มกลม ไอดินเอื้อมมือไปหยิบทิชชู่มาเช็ดปากให้คนตัวเล็ก

      “คุณจันทน์! .. แม่เห็นนะคะ”

      “แหะๆ .. ขอโทษครับคุณแม่”

      “พี่ไอดิน อย่าตามใจมากนะคะ”

      “คุณแม่อ่ะ~”

   คุณหญิงจันทร์อำไพหันมามองทางโต๊ะที่คุณจันทน์นั่งอยู่พอดี เลยได้เห็นคนตัวเล็กทำกิริยาที่ไม่งามคาตาตัวเอง ไอดินส่ายหัวให้กับความน่ารักของอีกคนที่ย่นจมูกแล้วทำหน้าจ่อยหลังจากโดนคุณแม่ของตัวเองดุว่าเอา ไม่ว่าอีกคนจะทำอะไรเขาก็เห็นว่า คุณจันทน์น่ารัก น่าเอ็นดู จะเรียกว่าหลงแฟน ก็คงต้องยอมรับว่าใช่ หลงจนโงหัวไม่ขึ้น คงหนีไปไหนไม่รอดแล้ว

   
   ตลอดงานคุณจันทน์มีความสุขกับอาหารตรงหน้าเป็นอย่างมากและยิ่งมีคนคอยบริการตักนั่นตักนี่ให้ชิมไม่หยุดอย่างไอดินด้วยแล้ว เจ้าตัวก็แทบจะไม่สนใจใครเลย

      “คุณจันทน์ .. สวัสดีครับ”

      “อ่า .. สวัสดีครับ”

      “จำพี่ได้ไหม .. พี่เพื่อนจอมขวัญไง”

      “เอ่อ ..ขอโทษฮะ จันทน์จำไม่ได้”

      “น่าน้อยใจจัง แต่ก่อนเราเจอกันออกจะบ่อย..”

      “เพื่อนเต็มคะ .. นั่นน้องชายชั้นยะ หยุดหม้อก่อนจะเจอพ่อคนที่สองของมัน”

   จอมขวัญเดินมาพร้อมเพื่อนผู้หญิงอีก 2 คน เธอเดินเข้าไปยืนอยู่ระหว่างคุณจันทน์กับไอดิน คนตัวเล็กหันไปสวัสดีเพื่อนอีกสองคนของพี่สาวตัวเอง

      “ขวัญ .. นี่เหรอ ไอดิน คนที่แกบอก”

      “ใช่ เป็นไง หล่อไหม กรี๊ดเนาะ”

      “เอ่อ .. สวัสดีครับ”

      “หน้าก็หล่อ เสียงยังหล่ออีก .. โอ๊ย อยากได้”

      “พอก่อน เค้ามีเจ้าของแล้ว .. เอ้าไป พร้อมกัน..”

      ‘คนมาทีหลังก็ต้องเศร้าต่อไป อดใจไม่ไหวเมื่อได้ใกล้กับเธอ’   

      “ฮะ ฮ่า .. โอยมุกนี้ กี่ทีก็โดนวะ”

   คุณจันทน์และไอดินมองหน้ากันเมื่อสามสาวสวยร้องเพลงดังในอดีตออกมาพร้อมกัน แล้วเหมือนจะถูกอกถูกใจที่สามารถเล่นมุกเดิมๆ ที่เธอทั้งสามคนคุ้นเคยเป็นอย่างดี

      “คุณจันทน์ ไอดิน ฟรังซ์ ฟรานซ์ .. นี่เพื่อนพี่ขัวญเอง นี่แองจี้ และ นี่น้ำหวาน .. ส่วนไอ้ที่ยืนหูดำอยู่นี่ชื่อเต็ม”

      “สวัสดีครับ / สวัสดีครับ”

      “ว่าแต่ ฟรังซ์กับฟรานซ์โตขึ้นอย่างหล่ออ่ะ สนใจไปนั่งให้พวกพี่จีบไหมคะ?”

      “เอ่อ .. พี่ขวัญน่ากลัวอ่ะ”

      “อะไร คุณจันทน์ .. อย่ามาขัดเวลาแอ๊วหนุ่มของพี่ขวัญนะ”

      “ถ้างั้น คุณจันทน์ไปนั่งกับพี่เต็มไหมครับ”

   เหมือนเต็มจะไม่รับรู้ถึงรังสีความหวงที่แผ่ออกมาจากคนข้างกายคนตัวเล็ก ฟรังซ์กับฟรานซ์มองไปยังไอดินทันทีหลัง คนชื่อเต็มพูดจบ แล้วหันมามองหน้าแบบรู้กัน

      “เพื่อนคะ ถ้าเพื่อนจะตามีแววสักนิด เพื่อนจะรู้ว่า คนนี้ ของใครนะคะ”

      “...”

      “ยัง .. ยังทำหน้าไม่เข้าใจอีก โอ๊ย~ ความน่ารักมันบังตาแกใช่ไหม?”

      “อะไรวะขวัญ .. แกจะพูดอะไร”

      “ตรงๆ เลยนะ .. คนนี้ กับ คนนี้ .. ปากกา พัดลม ปืน .. You Know?”

      “เอ่อ .. สองคนนี้ .. โห!! ไรวะ”

      “กรุณาดูหน้าน้องเค้า แล้วดูหน้าคุณด้วยค่ะ คุณเปี่ยมชล ชั้นฟ้ากะยาจก”

      “แองจี้ .. นี่เพื่อนไง เพื่อนเอง เต็มไง เต็มคนเดิม คนที่คอยลากมึงกลับบ้านเวลามึงเมา”   

      “อ่ะ โทษๆ คืนนี้เหมือนเดิมนะคะ เปี่ยมชล”

      “ครับผม อัญญดา”

   จอมขวัญเป็นคนเฉลยให้เต็มทราบว่า คุณจันทน์และไอดิน เป็นแฟนกัน แต่ที่ทำให้เต็มเจ็บใจมากที่สุดน่าจะเป็นคำพูดจากแองจี้ที่ช่างกล้าเปรียบเทียบเข้ากับคนสำคัญของคุณจันทน์ แค่เห็นหน้าก็รู้แล้วว่าไม่มีทางสู้ได้เลย

   กว่าพิธีการของงานทั้งหมดจะเสร็จสิ้นลง เวลาล่วงเลยมาจนเกือบห้าทุ่มแล้ว คุณจันทน์ที่ก่อนหน้านั้นได้รับอาหารทุกอย่างที่มาเสิร์ฟเข้าสู่ปาก เริ่มออกอาการตาปรือ หาวแล้วหาวอีก จนคุณป๊าหันมาหัวเราะหลายรอบแล้วที่เห็นอาการหาวนอนของลูกชายคนเล็ก

      “เรากลับกันเลยดีกว่า คุณจันทน์เหมือนจะไม่ไหว”

      “จันทน์ง่วงฮะ คุณแม่~”

      “ครับๆ กลับบ้านนอนเนาะ”

   ขากลับบ้านจอมทัพและจอมขวัญไม่ได้กลับมาด้วย แน่นอนว่าจอมขวัญนั้นไปกับเพื่อนแก๊งสาวซ่า ส่วนจอมทัพนั้นหายไปจากงานตั้งแต่สองชั่วโมงแรกก็ว่าได้ ขากลับคนตัวเล็กเลยกลายมาเป็นตุ๊กตาหน้ารถที่หลับคอพับไปกับเบาะตั้งแต่ยังไม่ได้ออกรถเลยด้วยซ้ำ

   ด้วยการจราจรที่เบาบางในยามค่ำคืน ไอดินขับรถมาถึงบ้านคุณจันทน์ใช้เวลาเพียงไม่นาน และพบว่าแม่นิ่มเดินมายืนรอรับที่หน้าประตูบ้านอย่างเคย

      “คุณจันทน์ถึงแล้วครับ ลุกเร็ว ไปอาบน้ำแล้วค่อยนอนต่อ”

      “อือ~ พี่ไอดิน~ .. จันทน์อยากกินฮันนี่โทสต์”

      “หือ!”

      “ฮันนี่โทสต์”

      “ฮะฮ่า นั่นละเมอหรือไง .. ละเมอยังเป็นของกินเลยลูกคนนี้”

      “ได้ครับ แต่ตอนนี้ไปอาบน้ำก่อน พรุ่งนี้พี่พาไปกิน”

      “เอาชาเขียวด้วย”

      “หึหึ ครับ”

   ไอดินปลุกคนตัวเล็กเมื่อถึงบ้านเรียบร้อยแล้ว แต่เหมือนคนตัวเล็กจะฝันถึงของหวานอยู่ พาให้คุณป๊าและคุณแม่อมยิ้มขำ เอ็นดูเจ้าตัวน้อยในอ้อมแขนของคนตัวสูงเป็นอย่างมาก

      “พี่ไอดิน .. นี่ก็ดึกแล้ว นอนที่นี่เลยก็ได้นะคะ”

      “เอ่อ~ คือว่า”

      “นอนเถอะ .. แม่นิ่มหาเสื้อผ้าให้ไอดินด้วยนะ”

      “ได้ค่ะ คุณ”

      “ขอบคุณมากครับ คุณป๊า”


   คุณจันทน์เดินนำไอดินขึ้นมาที่ชั้นสองของตัวบ้าน คนตัวเล็กเดินเลี้ยวซ้ายตรงไปยังห้องสุดท้าย จากที่ดูไอดินเห็นว่าห้องนอนทางฝั่งนี้มีทั้งหมด 4 ห้อง แบ่งออกเป็นข้างละ 2 ห้อง

      “พี่ไอดินเป็นคนแรกนะฮะ ที่ได้เข้ามาห้องนอนจันทน์”

      “หื้ม .. คนอื่นล่ะ”

      “นอกจากคนที่บ้านนี้ ก็ไม่มีใครเคยเข้าห้องจันทน์ฮะ อย่างฟรานซ์ ส่วนใหญ่จะรอจันทน์อยู่ข้างล่าง ไม่ก็จะอยู่ห้องนั่งเล่นฮะ ไม่เคยขึ้นมาหรอก”

      “...”

      “ยิ้มอะไรแบบนั้นอ่ะ”

      “ดีใจ ที่ได้เป็นคนแรกของคุณจันทน์”

      “แค่เข้าห้องเนี้ยนะ”

      “ไม่ใช่แค่เข้าห้อง .. แต่หมายถึงทุกอย่างที่เป็นคนแรกของคุณจันทน์”

      “.. อะไรเล่า ไม่ต้องมายิ้มเลย จันทน์ไปอาบน้ำก่อน พี่ไอดินรอแม่นิ่มไปเลย”

      “หึหึ .. ครับผม”

   คุณจันทน์เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่จากตู้มายื่นให้คนตัวสูง ส่วนตัวเองเดินเข้าไปในส่วน Walk in Closet แล้วหายเข้าไปในห้องน้ำ

   ห้องนอนของคุณจันทน์มีขนาดใกล้เคียงกับห้องนอนที่คอนโดของไอดิน แต่กลับให้ความรู้สึกต่างกันลิบลับ ห้องของคุณจันทน์ให้ความรู้สึกอบอุ่น อาจจะเป็นเพราะโทนสีที่ใช้อยู่ในโทนน้ำตาลและขาว เตียงสีน้ำตาลขนาดใหญ่ตั้งอยู่มุมขวาห้อง ที่ปลายเตียงมีโซฟาสีน้ำตาลตั้งวางอยู่ พร้อมชั้นวางเครื่องเสียงและโทรทัศน์เครื่องใหญ่ ด้านซ้ายคือตู้หนังสือที่เต็มไปด้วยหนังสือแปลแนวแฟนตาซี ที่เจ้าของห้องคงชอบมากเป็นพิเศษ

   ฝั่งซ้ายของห้องเป็นห้องน้ำและ Walk in Closet ที่มีคนตัวเล็กกำลังใช้งานอยู่ ไอดินเดินไปนั่งลงที่โต๊ะเขียนหนังสือใกล้กับระเบียงมีคอมพิวเตอร์ครบชุดพร้อมใช้งานวางอยู่

   ก๊อก ก๊อก .. ไอดินเดินไปเปิดประตู พบแม่นิ่มยืนส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้

      “เสื้อผ้าของคุณจอมทัพค่ะ .. พี่ไอดินน่าจะใส่ได้”

      “ขอบคุณมากครับแม่นิ่ม และขอโทษที่ต้องรบกวนนะครับ”

      “โอ้ย~ ไม่เป็นไรเลยค่ะ .. แล้วพรุ่งนี้มีชุดแล้วใช่ไหมคะ”

      “มีแล้วครับ มีชุดที่ใส่มาเมื่อตอนบ่ายครับ”

      “อยู่ไหนคะ .. แม่นิ่มให้เด็กไปซักให้”

      “เอ่อ ไม่เป็นไรครับ .. ใส่มาจากคอนโดแป๊บเดียวเองครับ”

      “อย่าดื้อสิคะ เอามาให้แม่นิ่มค่ะ”

      “อ่า .. ครับ ขอบคุณครับแม่นิ่ม”

   ไอดินเดินไปหยิบกระเป๋าที่ปกติเขาเก็บไว้ในรถอยู่แล้ว สำหรับเวลาไปเล่นกีฬา กระเป๋าใบนี้จะมีบรรดาของใช้ส่วนตัว ผ้าขนหนู หรือแม้กระทั่งชั้นในเก็บไว้เสมอ ไอดินยินเสื้อเชิ้ตสีเข้มส่งให้แม่นิ่ม

      “กางเกงไม่ซักเหรอคะ?”

      “ไม่ดีกว่าครับ .. รบกวนด้วยนะครับแม่นิ่ม”

      “เล็กน้อยค่ะ .. คุณจันทน์อาบน้ำเหรอคะ”

      “ครับผม เข้าไปสักครู่แล้วครับ”

      “รายนั้นเค้าวิ่งผ่านน้ำค่ะ เดี๋ยงก็คงออกมา .. อ่ะ นั่นไง ไม่ทันขาดคำ”

   คุณจันทน์เดินออกมาจากห้องน้ำอย่างเร่งรีบ เหมือนกลัวไม่ทันอะไรสักอย่าง ผมยังเปียกชื้น ชุดนอนลายทางที่คนตัวเล็กใส่ยังติดกระดุมไม่ครบทุกเม็ดเลย

      “แม่นิ่ม เอาชุดมาให้พี่ไอดินเหรอฮะ”

      “ใช่ค่ะ .. คุณจันทน์ต้องเช็ดผมให้แห้งก่อน อย่านอนเลยนะคะ”

      “รับทราบครับผม”

      “ฝันนี้นะคะ พี่ไอดิน .. ฝันดีค่ะ คนเก่งของแม่นิ่ม”

      “ฝันดีเช่นกันครับแม่นิ่ม / ฝันดีฮะแม่นิ่ม”
   
   คุณจันทน์เข้าหอมแก้มแม่นิ่มเหมือนอย่างเคยที่ทำเป็นประจำทุกวัน หลังจากแม่นิ่มออกจากห้องไปแล้ว ไอดินถือโอกาสสวมกอดคนตัวเล็กจากด้านหลังไว้ทันที

      “อื้อ~ .. พี่ไอดิน ไปอาบน้ำเลย”

      “เดี๋ยวไป”

      “เอ๊! ทำอะไรเนี้ย”

      “ยั่วเหรอ”

      “อะไร .. จันทน์ยั่วตรงไหน”

      “นี่ไง”

   ไอดินเงยหน้าขึ้นมาจากซอกคอหอมหลังจากสูดดมกลิ่นจากคนตัวเล็กจนพอใจแล้ว มือแสนซนเลื้อยเข้าไปลูบไล้หน้าท้องอีกคนอย่างว่องไว แต่ครั้งนี้ไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด เพราะคนตัวเล็กมีสติครบถ้วน

      “อะไรเล่า!”

      “ติดกระดุมไม่ครบ”

      “ก็จันทน์รีบอะ .. ได้ยินเสียงคนคุยกันนี่นา”

      “พี่เช็ดผมให้ ไปนั่งครับ”

      “ทำดี .. มีรางวัล”

      “หึหึ .. รอเลย”

   คุณจันทน์เดินไปนั่งที่โซฟาปลายเตียง ไอดินเดินถือผ้าขนหนูตามไปนั่งซ้อนหลัง ลงมือเช็ดผมคนตัวเล็กไปมา กลิ่นหอมแชมพูลอยฟุ้งออกมา จนเขาอดใจไม่ไหวต้องกดจมูกหอมหัวคนตัวเล็กไปที และเมื่อเห็นว่าอีกคนไม่ได้ว่าหรือขัดขืนอะไร เขาก็เปลี่ยนเป้าหมายไปที่ลาดไหล่แล้วไล่เรื่อยมาตามซอกคอขาวเนียน

      “อื้อ~ .. เช็ดเร็วๆ จันทน์ง่วงแล้ว”

      “เช็ดอยู่นี่ไง”

      “ให้เช็ดผม อย่างอื่นไม่ต้องแถมสิ”

      “มันหอม .. ใช้สบู่อะไร หอมจัง”

      “พอเลย .. ทำเองดีกว่า”

   คนตัวเล็กลุกหนีเข้าไปที่ห้องน้ำ เสียงไดร์เป่าผมดังขึ้นมา ไอดินลอบยิ้มกับตัวเอง เขาปลดกระดุมถอดเสื้อเชิ้ตแล้วเดินตามคนตัวเล็กเข้าไปที่ห้องน้ำ

      “อ๊ะ .. ถอดเสื้อทำไม”

      “อาบน้ำไง”

      “งะ งั้น จันทน์ออกไปก่อน .. ผมแห้งแล้ว”

      “ไหนดูสิ .. แห้งจริงหรือเปล่า?”

   ไอดินเดินไปวางแขนค้ำกับเคาน์เตอร์อ่างล่างหน้า ทำให้คนตัวเล็กที่ยืนอยู่ตรงนั้นกลายเป็นถูกกั้นไม่ให้หนีไปไหนได้ แล้วกดจมูกหอมผมนุ่มหอมของคนตรงหน้า

      “แห้งแล้ว ปล่อยเลย จันทน์ง่วงแล้ว”

      “พี่ก็ง่วง ถอดเข็มขัดให้หน่อยสิ พี่จะแปรงฟัน”

      “แต่ว่า ..”

      “นะคุณจันทน์คนดี .. พี่จะได้รีบไปอาบน้ำ”

   คุณจันทน์หันมาประจันหน้ากับคนตัวสูงขี้แกล้ง เขารู้ว่าอีกคนเจ้าเล่ห์เพียงใด แต่ถ้าไม่ยอมอีกคนก็จะหาเรื่องแกล้งให้เขาเขินอายไม่หยุด คุณจันทน์ยื่นมือไปจับขอบกางเกงสแลคของอีกคนอย่างกล้ากล้ากลัว เขายอมรับเลยว่าอิจฉากล้ามหน้าท้องที่เห็นเป็นลอนอยู่ตรงหน้านี้อย่างมาก

   เข็มขัดเจ้ากรรมก็แน่นเหลือเกิน คุณจันทน์จากที่เขินคนขี้แกล้ง แต่พอถอดเข็มขัดเจ้าปัญหาไม่ออก คนตัวเล็กกลายเป็นมุ่งมั่นอยากเอาชนะ ให้เข็มขัดหลุดออกจากกันให้ได้

      “พี่ไอดิน ทำไมมันแข็งแบบนี้”

      “...”

      “มันต้องออกสิ ไม่ยอมหรอก”

      “...”

      “วันหลังไม่ต้องใส่เส้นนี้เลยนะ ฮึ้บ อ่ะ เย้ .. ออกแล้ว”

      “อุ๊ป อ่ะ”

   คุณจันทน์ดีใจที่เจ้าตัวถอดเข็มขัดให้อีกคนได้สำเร็จ แต่ไม่ได้รู้ตัวเลยว่า คนเจ้าเล่ห์นั้นไม่ได้แปรงฟันตามที่เอ่ยปากบอกแต่กลับเอาแต่จ้องการกระทำของคนตัวเล็กด้วยดวงตาแวววาว และเมื่อคุณจันทน์เงยหน้าขึ้นมา เจ้าตัวก็เข้าจู่โจมทันที

      “อื้อ~”

      “..”

      “พะ พอก่อน”

   ไอดินไม่สนใจคำห้ามปรามของอีกคน เขาอุ้มคนตัวเล็กขึ้นมานั่งบนเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้า แล้วเอาตัวเองแทรกเข้าไปอยู่ระหว่างขาของคนตัวเล็กอย่างรวดเร็ว

      “คนเก่ง ต้องให้รางวัล”

      “ไม่เอาได้ไหม .. อื้ม~”

      “เอาเถอะ อยากให้ ‘เอา’ .. นะครับคนดี”


               

แล้วพบกันใหม่ 

Talk : เค้ามาแล้ว มาแล้ววววววว

ขอบคุณทุกคนเช่นเคยนะคะ .. ดีใจหล๊าย หลาย

♥►MAGNOLIA◄♥  .... ไอดิน คุณจันทน์ เข้าโหมด เหมือนอยู่กันแค่สองคน   
พี่ไอดิน ออกอาการหื่น แล้ว 
       
 

ไอดิน -- ถ้าคุณเป็นผม คุณจะไม่อดทน มันหอม มันนิ่ม มันเนียนมากเลยครับ

cchompoo ...

คุณจันทน์ -- จันทน์อยากกินฮันนี่โทส มากเลยฮะ

[Ugly Ducky]

แอบขอ สอบถามหน่อยนะคะ ...

ถ้าเวลาอยาก โควท คอมเม้นท์ของคนอ่านมาตอบ มันต้องทำยังงัย อ่ะคะ

คือตอนนี้ เป็ดใช้วิธี Copy แล้วเอามาแปะลงโควท (การอ้างอิงคำพูด) เคยเห็นของคนอื่น
เหมือน เค้าแปะ ทั้งคอมเม้น โดยไม่ต้องโควท หรือว่า ใช้การ แคป หน้าจอ คะ

ใครพอรู้บ้างมั้ยอ่ะ .... กราบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ

[cchompoo]

ไปอ้อนพี่ดินเลยไม่ต้องมาอ้อนเรา บุ้ยๆ
พี่ดินจะหื่นอยากจับน้องกินตลอดไม่ได้สิคะ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

แอบขอ สอบถามหน่อยนะคะ ...

ถ้าเวลาอยาก โควท คอมเม้นท์ของคนอ่านมาตอบ มันต้องทำยังงัย อ่ะคะ

คือตอนนี้ เป็ดใช้วิธี Copy แล้วเอามาแปะลงโควท (การอ้างอิงคำพูด) เคยเห็นของคนอื่น
เหมือน เค้าแปะ ทั้งคอมเม้น โดยไม่ต้องโควท หรือว่า ใช้การ แคป หน้าจอ คะ

ใครพอรู้บ้างมั้ยอ่ะ .... กราบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ

ไปที่มุมด้านขวา ของเม้นที่เลือกไว้ แล้ว กด คำว่าอ้างอิง   หน้าจอจะเปลี่ยนเองไปที่หน้า ตอบ ทันที
จะก๊อบข้อความคนที่เม้นมาหมดเลยค่ะ
       
 

[วายเอโอไอ]

 

[วายเอโอไอ]

ใจบางหมดแล้ววววว