วันที่ 22 มีนาคม รักในนิยายก็จบ สามเดือนของอนุภาพกับอธิคมก็จบ สามเดือนของคนแต่งก็จบ
ขอให้มีความสุขกันทุกคนนะครับ ขอบคุณที่ติดตามอ่านและคำแนะนำ กำลังใจและุทุกอย่าง ใครมีรักก็ขอให้ดูแลความรักดีๆ ใครที่ยังไม่มีก็ขอให้ได้มีกันเร็วๆ ใครที่ไม่คิดอยากมีก็มาเหงาเป็นเพื่อนกัน
Adios
บทที่ 38
คชานนท์ถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อวางโทรศัพท์ลง แค่ครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมาเขารับโทรศัพท์ไปแล้วกว่าสิบครั้ง หกครั้งเป็นเรื่องงานและสี่ครั้งหลังเป็นเรื่องรักล้วนๆ ของพี่ชาย
ครั้งแรก พ่อของเขาโทรมาสั่งให้จัดการเรื่องพี่ชายให้เรียบร้อยก่อนที่จะขึ้นเครื่องบินเดินทางไปนิวซีแลนด์
ครั้งที่สอง อธิคมโทรมาบอกให้เขาจัดการย้ายออกจากโรงพยาบาลไปพักรักษาตัวที่บ้านริมทะเลโดยให้เหตุผลว่าทนอยู่โรงพยาบาลไม่ไหวแล้ว เขาต้องปลอบอยู่นานก่อนจะยอมวางสาย
ครั้งที่สาม ธงรบโทรมาฟ้องว่าอธิคมไม่ยอมทานข้าวเย็นและไม่ยอมทานยา เขาต้องบอกให้ธงรบตามหมอมาขอร้องแกมบังคับ
ครั้งล่าสุดที่เพิ่งวางสายไปคือธงรบคนเดิม คราวนี้โทรมารายงานเชิงปรับทุกข์ว่าอาการของอธิคมเข้าขันวิกฤตเพราะเริ่มนั่งยิ้มเหยียดปากอยู่คนเดียวโดยไม่ยอมพูดจากับใครตั้งแต่พระอาทิตย์ตกดินแล้ว
"พี่กลัวว่ามันจะฆ่าตัวตาย" ธงรบปรับทุกข์ "ไม่ก็แอบคลานหนีออกจากโรงพยาบาล"
ธงรบมักจะพูดเกินจริงอยู่เสมอ แต่สิ่งที่เพื่อนพี่ชายพูดก็น่าจะอิงความจริงอยู่ไม่น้อย ธงรบบอกว่าอนุภาพหายไปเลยตั้งแต่มาหาอธิคมเมื่อวาน โทรศัพท์ไปก็ติดต่อไม่ได้
"ไอ้คมมันบอกว่าจะยอมหายงอนแล้วถ้าคุณนุมาง้ออีกครั้ง"
"พี่คมพูดแบบนั้นจริงหรือครับ" คชานนท์ถาม
"ก็เอ่อ" ธงรบชะงักไปชั่วครู่ "ก็ใช่ แต่ว่านนท์ต้องไปตามคุณนุมาให้ได้ สองคนนี้ไม่รู้เป็นอะไร งอนกันไปงอนกันมา โตๆ กันแล้ว ไอ้คมก็น่าเตะ เขาอุตส่าห์มาง้อยังเสือกงอนไม่เข้าเรื่อง ตัวโตยังกะยักษ์ นึกภาพเวลามันงอนคุณนุคงน่าเกลียดพิลึก นนท์รีบๆ เข้านะ ไม่รู้คืนนี้มันจะรอดหรือเปล่า กลัวอย่างเดียว คืนนี้มันจะบังคับให้พี่ไปหาเหล้ามาให้ดื่มเป็นเพื่อน"
คชานนท์ส่ายหน้าแล้วบอกให้ธงรบรอ เสร็จงานแล้วเขาจะรีบไปโรงพยาบาล แต่ก่อนวางสายอดเหน็บแนมเพื่อนพี่ชายไม่ได้ว่า ถ้าอึดอัดนักก็ออกไปหาเหล้าดื่มเสียเถอะ คืนนี้เขาจะเฝ้าอธิคมให้เอง ไม่ต้องอ้างเหตุผลว่าคนป่วยจะบังคับให้ดื่มเหล้าเป็นเพื่อน
คชานนท์รู้ว่าธงรบรักเพื่อนมากและเข้าใจความรู้สึกของธงรบดี พอเพื่อนเศร้าตัวเองก็กังวลไปด้วย เขาเองเป็นน้องชายก็ยิ่งหนักใจ
คชานนท์หยิบแฟ้มเอกสารมาเซ็น จากนั้นจดบันทึกรายการที่ต้องทำในวันพรุ่งนี้แล้ววางไว้ด้านซ้ายของโต๊ะ แล้วหยิบเอกสารที่เข้าต้องพิจารณาในวันพรุ่งนี้มาวางไว้ตรงหน้า ทับด้วยที่ทับกระดาษคริสตัลทรงสี่เหลี่ยม และบอกตัวเองว่าพอกันทีสำหรับการทำงานในวันนี้ เขามีธุระที่ต้องทำต่อ
...ธุระของน้องชายที่ทนเห็นพี่ชายมีความทุกข์ไม่ได้...
คชานนท์เอื้อมมือไปกดหมายเลขโทรศัพท์ของ "คน" ที่สมบัติได้ขอร้องให้ไปคุยกับอนุภาพเพื่อสอบถามผลการเจรจา คุณตฤณรับปากจะไปคุยกับอนุภาพที่บ้านเย็นนี้ และเขาก็หวังว่าทุกอย่างคงคลี่คลายไปได้ด้วยดี พอเขาได้ทราบเรื่องจากตฤณแล้ว จากนั้นจะเป็นหน้าที่ของเขาที่ต้องไป "คุย" กับอีกฝ่ายที่นอนเข้าขั้น "วิกฤต" อยู่ที่โรงพยาบาล
ธงรบกดรีโมททีวีเปลี่ยนไปมาสลับกับการเดินไปชะโงกหน้าดูอธิคมที่นั่งเอนตัวนิ่งอยู่บนเตียง นายตำรวจหนุ่มเดินกลับมานั่งที่เดิมอย่างเซ็งๆ แล้วหันไปยิ้มให้พยาบาลพิเศษที่จ้างมานั่งอ่านหนังสืออยู่คนเดียวที่โซฟาเพราะคนป่วยไม่ยอมให้ดูแล
เวลาผ่านไปเกือบถึงสองทุ่มครึ่ง คชานนท์จึงเปิดประตูเข้ามา ท่าทางสบายๆ ไม่รู้สึกทุกข์ร้อนอะไร คชานนท์ทักทายพยาบาลซึ่งท่าทางสนิทสนมกัน ก่อนจะอนุญาตให้ไปพักและทำธุระส่วนตัว แล้วหันมายิ้มให้นายตำรวจที่นั่งมองอยู่อย่างใกล้จะหมดความอดทน
"เป็นอะไรนนท์ พี่ชายอาการโคม่าอยู่ข้างในยังทำเป็นอารมณ์ดีอยู่ได้"
"แล้วจะให้ผมทำยังไงละครับ จะให้นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดจะเป็นจะตายหรือ" คชานนท์ยักไหล่ ก่อนจะวางถุงกระดาษสีเทาลงบนโต๊ะแล้วพูดยิ้มๆ ว่า "ผมเอามาฝาก"
ธงรบยื่นมือไปคลี่ถุงกระดาษแล้วตาลุก อุทานด้วยความดีใด "โอ้โหเฮ่ย รู้ใจพี่ที่สุดเลย ขอบใจว่ะนนท์"
"หวังว่าแพทย์หรือพยาบาลคงไม่โผล่เข้ามาเจอ"
"ลองเข้ามาสิ จะได้ตั้งวงก๊งเหล้ากันซะเลย" ธงรบยักไหล่ หันไปหยิบแก้วที่วางอยู่ใกล้ๆ มารินน้ำสีอำพันแล้วยกขึ้นกรอกปากพรวดเดียวเกลี้ยง
"อา...ชื่นใจ หายเครียดไปได้เยอะ" ธงรงตาพริ้ม ทำท่าสดชื่นยิ่งนัก
"พี่ธงจะกลับเลยก็ได้นะครับ ผมอยู่ดูพี่คมเอง พี่จะได้ไปหาแฟน"
"คืนนี้เคอร์ฟิว ไปหาไม่ได้ คืนวันจันทร์ วันต้องห้าม ห้ามไปกวนเด็ดขาด" ธงรบส่ายหน้า ราวกับพูดอะไรธรรมดาๆ แล้วรินเหล้าใส่แก้ว
คชานนท์เลิกคิ้วด้วยความแปลกใจระคนสงสัย แล้วจึงถามว่าทำไม รอจนธงรบดื่มเหล้าแก้วที่สองฝ่ายนั้นจึงเล่าเรื่อง "กฏ กติกา การเป็นแฟนกัน" ระหว่างตัวเองกับอาทิตย์ให้ฟัง
"นี่ไม่รวมกฏเหล็ก 2 ข้อที่บอกใครไม่ได้" ธงรบส่ายหน้า
"แล้วพี่คมกับคุณนุมีกฏอะไรแบบนี้ด้วยหรือเปล่า" คชานนท์อยากรู้
"มี วันจันทร์เหมือนกัน แต่วันเดียวเท่านั้น วันอื่นๆ ก็จะไปมาหาสู่กันได้ตามแต่จะคุยกัน แต่ของพี่ จันทร์อังคารห้ามเด็ดขาด แต่ก่อนมีวันพุธด้วย แต่อาทิตย์ลดราคาโปรโมชั่นพิเศษ แต่ก่อนโน้น ห้ามศุกร์เสาร์อาทิตย์ พอเสียตัวแล้ว เลยห้ามแค่สองวันและเปลี่ยนวันแบบกึ่งถาวร"
"ถ้าพี่ทำตัวดีใช่ไหมครับ" คชานนท์ผงกศรีษะทำทีเป็นเข้าใจ "แต่ถ้าพี่ออกนอกลู่นอกทาง โปรโมชั่นอาจจะยกเลิก หรือเปลี่ยนแปลงโดยไม่ต้องแจ้งให้ทราบล่วงหน้า"
"แต่พี่ไม่วอรี่หรอก อาทิตย์ไปไหนพี่รู้หมด พี่ตามไปแอบนั่งมองหน้าเฉยๆ ก็ได้ สรุปแล้วพี่ก็เจออาทิตย์ได้ทุกวัน" ธงรบยักไหล่ รินเหล้าแก้วต่อไป
"ตามกันตะลอนๆ แบบนี้ไม่เหนื่อยหรือพี่ แล้วเขาไปไหนมาไหนต้องดักซุ่มไล่ตามเหมือนตามโจรผู้ร้ายเลยหรือ" คชานนท์ทำหน้าไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยิน
"เปล่า เวลาพี่ครึ้มๆ อยากเจอพี่ก็เปิดจีพีเอสดูว่าอาทิตย์อยู่ที่ไหน พี่แอบติดจีพีเอสไว้ในรถอาทิตย์ มันก็มีพลาดบ้างถ้าวันไหนเขาเอารถคันอื่นมาใช้ หรือไม่ก็เมื่อคนอื่นเอารถเขามาใช้ แต่มักไม่ค่อยพลาด คราวต่อไปพี่จะแอบติดชิบในโทรศัพท์มือถือเขาว่ะ แต่ยังหาอุปกรณ์ไม่ได้"
คชานนท์ส่ายหน้ายิ้มๆ ไม่นึกว่าจะได้ยินเรื่องราวอะไรเช่นนี้ ธงรบยังไม่หยุดเล่าต่อ
"รู้ไหม ลูกชายบ้านนี้สามคนหล่อๆ ทั้งนั้น พิมพ์เดียวกันหมด คนโตชื่อสุริยะ คนรองชื่อตะวัน มีสองครั้งพี่ตามอาทิตย์ ปรากฏว่าพี่ชายเขาเอารถไปใช้ เกือบกระโดดกอดผิดคน"
"ความรักนี่มันทำให้คนเป็นได้ถึงเพียงนี้จริงๆ เลยหรือนี่" คชานนท์พึมพำ
"เห็นไอ้คม พี่ก็มาเปรียบกับตัวเอง อาทิตย์เห็นเงียบๆ แบบนี้พี่ว่าร้ายยิ่งกว่าคุณนุ ไม่เข้าใจจริงๆ คนเงียบๆ นิ่งๆ นี่ทำไมเข้าใจยากชิบ"
"กรรมตามสนอง" คชานนท์เปรยเบาๆ
"ยังไงก็อย่าเพิ่งตามสนองพี่ในชาตินี้ก็แล้วกัน สนองไอ้คมไปก่อนพอให้เป็นตัวอย่าง" ธงรบพูดแล้วกระดกแก้วเหล้าส่งของโปรดลงคออีกแก้ว
"พี่ธง อย่าเพิ่งให้หมดขวดคืนนี้นะ เดี๋ยวกลับบ้านไม่ได้" คชานนท์เตือน
"ไม่ต้องห่วง แค่นี้ไม่ระคายคอพี่หรอก นนท์ก็รู้" ธงรบยักไหล่ "อ้อ แล้วเรื่องคุณนุ นนท์จะเอายังไง"
คชานนท์เลิกคิ้ว ลุกขึ้นยืนเดินไปใกล้ประตูทางเข้าห้องคนป่วยแล้วพูดว่า "เรื่องคุณนุหรือครับ ผมไม่เอายังไรหรอก พี่คมกับคุณนุต่างหากจะเอายังไง คิดๆ ไปนะ ผมก็ว่าพี่คมกับคุณนุไม่เหมาะกัน"
"อ้าว"
"คุณนุเป็นคนเรียบๆ นิ่งๆ คิดอะไรซับซ้อน แล้วไม่ค่อยพูดอะไรในใจออกมา พี่คมเป็นคนสนุกสนานร่าเริง เอะอะโวยวาย คิดอะไรง่ายๆ พูดอะไรอย่างที่ใจคิด แบบนี้อยู่กันไม่รอด" คชานนท์เพิ่มความดังของเสียง
"นนท์ กินยาผิดซองหรือเปล่าน้อง เชียร์พี่ชายมาตลอดไหงเป็นแบบนี้"
"พี่ธงลองนึกดูซิว่าคุณนุเหมาะกับใคร" คชานนท์หันมาถามธงรบ
"ก็เอ่อ..." ธงรบนิ่งไปชั่วอึดใจ และชั่วอึดใจนั้นในความคิดเห็นภาพของอาวุธฉายวาบขึ้นมา "ก็เหมาะกับไอ้คมสิวะ ถามได้"
"ผมไปหาคุณนุแล้ว ที่บ้าน คุณนุท่าทางสบายดี เหมือนจะทำใจได้แล้วที่โดนพี่คมปฏิเสธ เขาบอกว่ายอมรับการตัดสินใจของอดีตคนรัก และโทษตัวเองที่ตัดสินใจผิดพลาด คุณนุบอกว่าพี่คมคิดถูกแล้วที่ไม่ยอมรับการตัดสินใจของเขาที่จะขอกลับมาคืนดีด้วย ซึ่งผมก็เห็นด้วย คุยกับคุณสมบัติ เขาก็เห็นด้วย คุณอาทิตย์ก็เห็นด้วย คุณตฤณก็ยิ่งเห็นด้วย คุณนุได้รับบทเรียนที่มีค่าไปแล้ว บทเรียนอันเป็นประโยชน์อย่างยิ่งที่จะสอนให้รู้จักระมัดระวังในการตัดสินใจเรื่องความรักครั้งต่อไปกับคนใหม่ในอนาคต"
"เอ่อ พี่ว่าพูดอย่างนั้นไม่ค่อยจะถูกนะนนท์" ธงรบแย้งเสียงเบา "ลองเป็นแบบนั้น พี่ชายนนท์ตายแน่ๆ"
"พี่คมเป็นคนเข้มแข็ง ต้องผ่านพ้นไปได้ พี่ธงไม่ต้องห่วงหรอก อีกไม่ถึง 3 เดือนก็มีคนวิ่งกรูกันเข้ามาอาสาดามอกพี่คมแล้ว และไม่ถึงปี พี่คมก็คงลืมคุณนุ พนันกันได้เลย และฝ่ายคุณนุก็คงไม่ต่างกัน ถ้ารู้ว่าคุณนุโสดสนิทแล้ว ก็คงรีบกลับมาหา" คชานนท์พูดอย่างมั่นใจ
เพล้ง! เสียงแก้วแตกดังขึ้นในห้องคนไข้
ธงรบเอียงคอ ทำท่าจะชะโงกไปมองในห้องคนไข้ที่ประตูเปิดอ้าทิ้งไว้ แล้วพูดกับคชานนท์เสียงเบา
"จ่ายค่าเสียหายอีกแล้วนะนนท์ นี่หมดไปหลายพันแล้ว เฉพาะค่าทำลายทรัพย์สินโรงพยาบาล ยังไม่รวมค่าบริการพิเศษตามหมอมาป้อนยา"
"ผมเขาไปเยี่ยมพี่คมก่อน" คชานนท์ยิ้มอารมณ์ดีแล้วเดินเข้าไปหาพี่ชาย
อธิคมนอนเอนตัวหลับตาอยู่บนเตียง แผ่นอกกว้างสะท้อนขึ้นลงอย่างคนหายใจแรง คชานนท์เดินเข้าไปใกล้อย่างระมัดระวัง ใจหนึ่งก็กลัวโดนพี่ชายบ้าเลือดขึ้นมาแล้วกระโจนลงมาบีบคอเขา เพราะคราวนี้ตัวเอง "เล่นแรง" ไม่ใช่น้อย
"พี่คม หลับอยู่ใช่ไหมครับ น้องชายพี่มาเยี่ยมแล้ว" คชานนท์เรียกเสียงเบา ยังไม่เข้าไปใกล้ในรัศมีมือพี่ชายเอื้อมถึง
"ไม่ต้องมาทำพูดดีเลยไอ้นนท์ รอให้ข้าหายก่อนเถอะ จะเตะเอ็งเป็นคนแรก ตามด้วยไอ้เสาธง"
"เฮ้ย มาเกี่ยวอะไรข้าวะ" ธงรบที่เดินตามมาติดๆ โวยวายเสียงลั่น
"แกไปพบคุณนุจริงหรือ" อธิคมถามเสียงเข้ม
"จริง" คชานนท์ตอบด้วยใบหน้าเรียบๆ พยายามไม่กะพริบตาเพราะกลัวอธิคมจับได้ "พี่มองตาผมสิ แล้วจะรู้ว่าผมพูดจริง จับโกหกคนเก่งไม่ใช่หรือ"
อธิคมลืมตาขึ้น มองหน้าน้องชายนิ่ง ก่อนจะถอนหายใจแรงๆ แล้วพูดว่า "คุณนุเข้าใจผิด"
"ผมก็ว่างั้นล่ะ" คชานนท์พยักหน้าเห็นด้วย ส่วนธงรบทำหน้างงๆ เพราะงงจริงๆ ในใจอดนึกสงสัยไม่ได้ว่าคชานนท์กำลังเล่นเกมอะไรบางอย่าง
"พี่คม พี่ตัดสินใจแบบนั้นแน่หรือ พี่รอมาสามเดือนอย่างทรมาน แต่พอได้คำตอบอย่างที่ต้องการ พี่ก็ยังปฏิเสธ"
"มันทำเป็นงอน งอนจนได้เรื่อง ทั้งที่ในใจอยากกระโจนลงมากอดเขาใจจะขาด" ธงรบแทรก ยกนิ้วชี้หน้าอธิคม
"หุบปากเลยไอ้ธงขาด เอ็งพูดอะไรดีๆ ไม่ได้ ก็ไม่ต้องพูด"
"เอ็งพูดดีนักนี่ พูดอะไรเข้าให้ล่ะคุณนุถึงได้หายไปทั้งวันทั้งคืนอีกรอบ คนใจแข็งปากแข็งแบบนั้น กว่าจะตามมาง้อเอ็งได้ก็เฉียดตายนะโว้ยคม ถ้าคุณนุไม่รถคว่ำ ก็ไม่แน่ว่าจะมาง้อเอ็ง โชคดีแค่รถคว่ำตกข้างทางไม่ได้แผลเลือดออก ไม่งั้นละก็ แกเอ๊ย" ธงรบส่ายหน้า
"ไม่งั้นอะไรธง พูดให้หมด"
ธงรบเงียบ เมินไปมองผนัง อธิคมเรียกชื่อเพื่อนอีกครั้งด้วยเสียงดังกว่าเดิม อีกฝ่ายก็ยังเงียบ
"ข้าจะฟ้องอาทิตย์เรื่องเด็กแกที่ชื่อภานุวัฒน์" อธิคมขู่
"แกบอกให้ข้าหุบปากนี่หว่า" ธงรบเถียง "แล้วเรื่องภานุวัตน์ไม่ต้องมาขู่ อาทิตย์เขารู้แล้ว เขายังทำเฉยๆ ไม่สนใจ ข้ากับอาทิตย์มีข้อตกลงกันโว้ย"
"แกบอกมาสิ"
"ไม่"
"พอเถอะสองคนนี่" คชานนท์แทรก แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ "พี่คมก็เอาแต่ว่าพี่ธง ส่วนพี่ธงก็เอาแต่กวนพี่คม อะไรกันนักหนา ผมปวดหัวแล้วนะ"
"จ้าคุณพ่อ หุบปากแล้ว ไม่พูดอะไรอีกแล้ว" ธงรบกระแทกเสียงแล้วเดินไปนั่งที่เก้าอี้แต่ยังไม่วายกวนเพื่อนต่อ "แล้วแกไม่ต้องมาเซ้าซี้ถามข้านะคมว่าทำไมคุณนุเลือดออกไม่ได้ จ้างให้ก็ไม่บอก"
"พี่ธง" คชานนท์หันไปปราม น้ำเสียงเอือมระอายิ่งนัก ด้วยรู้สึกว่านับวัน พี่ทั้งสองคนเถียงกันเหมือนเด็กๆ
"พี่คม พี่สัญญากับผมนะว่า ถ้าคุณนุมาอีก พี่จะ..."
"พี่รู้ว่าต้องทำยังไง" อธิคมแทรก
"ข้าก็รู้ว่าจะพาคุณนุไปส่งคืนที่ไหน" ธงรบแทรกอีกคน
"ข้าเปลี่ยนใจแล้ว ถ้าข้าหาย จะเตะเองเป็นคนแรกเลยไอ้เสากระโดงหัก ส่วนแก ไอ้นนท์ คนที่สอง" อธิคมเสียงเข้ม ถลึงตาใส่ทั้งสองคน
"อ้าว ผมช่วยพี่นะ" คชานนท์โวยวาย
"แล้วจะตามไปต่อยไอ้วุธให้ปากแตกอีกรอบ" อธิคมเค้นเสียง
"พาลซะแล้ว" ธงรบบ่น
"งั้นก็ตามไปต่อยคุณตฤณด้วยสิ" คชานนท์เสริม "ตอนนี้คุณนุอยู่กับคุณตฤณ"
"นนท์" อธิคมเสียงห้วน ผงกหัวขึ้น ทำท่าจะลุกจากเตียง แต่ต้องนิ่วหน้าเพราะเจ็บแผล
"พี่คมที่รักครับ มีคนรอโอกาสอยู่หลายคนนะครับพี่ ก็รู้ๆ กันอยู่ว่าใครบ้าง แต่คนที่เป็นอันดับหนึ่งของคุณนุคือพี่ จะยอมสละตำแหน่งให้อันดับอื่นเลื่อนขึ้นมาหรือ"
"อย่าให้อาทิตย์น้อยพี่เลื่อนขึ้นไปก็แล้วกัน" ธงรบเสียงหม่น
"ธงรบ" อธิคมคราง ด้วยเขาเข้าใจความรู้สึกของธงรบดี เขาตระหนักดีว่าอาทิตย์มีเงาของอนุภาพอยู่ในใจตลอดเวลา และรู้ว่าอาทิตย์ก็ไม่เคยปิดบังความจริงข้อนี้เลย
"คม" ธงรบเรียกชื่อเพื่อนรัก สื่อสารให้รู้ถึงความรู้สึกลึกๆ ภายในจนตนเอง และหวังว่าอธิคมคงเข้าใจสิ่งที่เขาอยากพูดแต่พูดไม่ออก
...อนุภาพเป็นเงาที่แฝงอยู่ในใจอาทิตย์ไม่เคยจาง แต่เงาของธนาภพในใจอนุภาพหายไปแล้ว...
อนุภาพรอจนนาฬิกาบอกเวลาอีกห้านาทีเที่ยงตรงจึงกดเรียกลิฟท์เพื่อขึ้นไปยังห้องพักคนป่วยที่ "ทีมช่วยเหลือ" รายงานเขาเป็นระยะว่ากำลังอาการหนัก อธิคมอยู่ในห้องคนเดียว มียามรักษาการณ์หน้าห้องเป็นพยาบาลที่คชานนท์กำชับนักหนาว่าห้ามให้ใครเข้าไปเยี่ยมในห้องเด็ดขาดตลอดบ่ายวันนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งหากคนที่มาเยี่ยมเป็นหนุ่มหน้าตาดีอายุยี่สิบต้นๆ ถึงยี่สิบปลายๆ ท่าทางเนี้ยบๆ
อนุภาพเดินเข้าไปในลิฟท์ รอให้ลิฟท์ปิด ในใจนึกถึงสิ่งที่พูดกับตฤณเมื่อคืนที่ผ่านมา ตฤณไปหาเขาที่บ้าน คำพูดแรกที่ตฤณพูดเมื่อพบหน้าเขาคือ "สารวัตรอธิคมไม่ได้ส่งผมมา"
"คนส่งมาคงมีหลายคนสิใช่ไหมครับ" อนุภาพถามตฤณยิ้มๆ
"ก็มีคุณบั้ด พจนีย์ อธิป สารวัตรธงรบ คุณคชานนท์ แล้วก็อาทิตย์ด้วย ทั้งหมดเห็นพ้องต้องกันว่าผมน่าจะเป็นคนมาคุยกับคุณ" ตฤณพูดเสียงเรียบเช่นเคย ใบหน้าเคร่งขรึมอย่างที่เห็นเป็นประจำเวลาเรียกอนุภาพเข้าไปพบในห้องทำงาน "แต่ที่จริงผมอยากมาเอง"
"คุณตฤณไม่ต้องมาผมก็จะไป ผมรอเวลาอยู่ และครั้งนี้เป็นการรอครั้งสุดท้าย หนึ่งวันหนึ่งคืน และต่อจากนี้ไป สารวัตรก็ไม่ต้องรอผมอีกแล้ว" อนุภาพตอบเสียงเรียบเช่นกัน
วันนั้นที่เขามาง้ออธิคมที่โรงพยาบาลแล้วโดนปฏิเสธและโชคไม่เข้าข้างมีคนโผล่เข้ามาขัดจังหวะในห้องเขาจึงกลับไปก่อน แต่เมื่อเดินออกมาจากรั้วของโรงพยาบาลแล้วทันใดเห็นรถชนท้ายกันบนถนนหน้าโรงพยาบาลเขาก็ได้คิด
ชายหนุ่มคนหนึ่งลงมาจากรถ ตรงไปไปเคาะกระจกรถของคันที่โดนชน สองคนนั้นยืนทะเลาะกันแทบจะฆ่ากันตายอยู่กลางถนน ทั้งๆ ที่ทั้งสองอาจจะกลายมาเป็นเพื่อนหรือคู่รักกันก็ได้
เขายังจำความรู้สึกของตัวเองในสัปดาห์แรกที่รู้จักกับอธิคมได้ ตอนนั้นเขาคิดว่าผู้ชายเจ้าชู้ เจ้าเล่ห์ จอมกวนคนนี้ อยู่ๆ ก็โผล่เข้ามาทำให้ชีวิตเขาวุ่นวาย แต่หลังจากนั้น เขารู้ว่าชีวิตที่แห้งเฉามานานเริ่มมีชีวิตชีวาขึ้น กำแพงที่สร้างขึ้นมากักขังตัวเองไว้เริ่มพังลงไป และอธิคมก็คือคนที่ทำให้เขามีความสุขมากที่สุด
อนุภาพรู้ว่าอธิคมเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อเขามากมายเหลือเกิน และเขาก็ตระหนักว่าต้องเปลี่ยนแปลงเพื่ออธิคมบ้าง
หนึ่งวันหนึ่งคืนที่หายไป ขอแกล้งอธิคมเป็นครั้งสุดท้าย โทษฐานที่หนีเขามาจากแพร่ โทษฐานที่งอนเขา โทษฐานที่ทำให้เขาต้องยืนร้องให้อยู่ในลิฟท์และทิ้งกล่องอาหารที่อุตส่าห์ทำมาให้ทานไว้หน้าโรงพยาบาล
...เขาไม่มีวันที่จะยอมให้อธิคมกลายเป็นเงาที่ติดอยู่ในใจตัวเองไปจนวันตาย เสียเวลามามากพอแล้ว และเขาจะไม่ยอมเสียอธิคมไปเด็ดขาด เพียงเพราะความน้อยใจและเสียใจ เพียงเพราะความอ่อนแอและสับสน เพียงเพราะเขายังลืมอดีตและขจัดเงาของธนาภพออกจากใจไม่ได้...
...แต่ตอนนี้เขาเข้มแข็งและเอาชนะความอ่อนแอได้แล้ว และอธิคมไม่มีวันเป็นของคนอื่นได้นอกจากเขาคนเดียว...
...ตอนนี้เขาพร้อม...พร้อมที่จะง้ออธิคมดูอีกสักครั้ง คชานนท์กับธงรบปูทางไว้ให้แล้ว ไม่มีอะไรน่าหนักใจ แต่หากวันนี้ไม่สำเร็จ เขาจะเอายานอนหลับให้อธิคมทาน แล้วลักพาตัวออกจากโรงพยาบาลไปจังหวัดแพร่เสียเลย มีคนรับปากว่าพร้อมจะเตรียมเฮลิคอปเตอร์ไว้ให้ คราวนี้ อธิคมไม่รอดมือเขาแน่...
อธิคมนอนหลับอยู่บนเตียง มือซ้ายตกอยู่ข้างตัว
หัวข้อ: นิยายรักผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ - คดีรัก - (อ่าน 843480 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก