รออ่านตอนต่อไปค๊าบบ ตกลงเรื่องของอธิปกับนายแบงค์เนี่ย เคลียร์ด้วยนะ จะได้ครบคู่ซะที ขาดอาวุธ คู่กับคชานนท์แหละ 55
เห็นด้วยกะคู่สุดท้ายนะครับ อาวุธกะคชานนท์ เพราะน้องชายสารวัตรอธิคมดูจะเป็นแม่บ้านที่ดีนะ 
อธิคมคงยอมเอาวุธเป็นน้องเขยหรอก
ขอบคุณสำหรับทุกท่านที่ติดตามอ่านนะครับ อย่างที่เคยพูด บอร์ดนี้เป็นแห่งแรกที่ผมเขียนเสร็จแล้วโพสแบบดราฟ์ทแรกร้อนๆ นะครับ ใครตาดีช่วยดูที่ผิดหน่อยนะคร้าบบบ แบบว่าตัวสะกดผิด คำผิด อะไรๆ ก็ตามที่ผิด ผมเป็นคนชอบถูกจับผิด และถูกติ ขอความเห็นหน่อยนะครับ จะได้เอาไปนั่งไตร่ตรอง นั่งคิด นอนคิด ยืนคิด วิ่งคิด ยกน้ำหนักคิด เอามาปรับปรุงแก้ไขให้เป็นรวมเล่มที่ดีเรียบร้อยถูกต้องสวยงาม
เมื่อวานเพิ่งไปสมัคร Fistme First เอ๊ย Fitness First, guys after ด้วยล่ะ
ทะเลาะกับพนักงานขาย ซุปเปอรี์ไวเซ่อ และผู้จัดการตั้งแต่ 1 ชั่วโมงแรกที่ก้าวเข้าไปและ สงสัยถูกหมายหัวขึ้นบัญชีดำไปเรียบร้อย
สนุกดี รู้สึกเหมือนว่าเป็นอธิคมขาลุยยังไงไม่รู้
บทที่ 27 ครับ ช่วยๆ ลุ้น ช่วยๆ สงสารกันหน่อยนะครับ
แต่ถ้ารู้สึกเศร้ารันทดไปหน่อย เดี๋ยวบทหน้ามีผ่อนคลายครับ
27
"คุณนุ ทำไมทานน้อยแบบนี้ กำลังจะลดความอ้วนหรือไง" ธงรบวางช้อนลงบนจาน ยื่นหน้าแทบจะข้ามโต๊ะอาหารมาถามชายหนุ่มที่นั่งเขี่ยอาหารเล่นหลังจากทานไปได้ไม่ถึงครึ่งจาน
"อิ่มแล้ว" อนุภาพตอบเบาๆ แล้วยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม
"ทานเยอะหน่อยสิครับ ไม่ได้เจอตั้งนานยังตัวเท่าเดิม ไม่ได้อวบอ้วนขึ้นเลย ไม่เหมือนกับ..."
อาทิตย์ที่นั่งทานข้าวเงียบๆ มาตลอดปรายตาไปมองธงรบราวกับรอฟังว่าธงรบจะพูดอะไรต่อไป หากฝ่ายนั้นกลับไม่พูดต่อ ก้มลงทานของหวานที่วางรออยู่ข้างๆ หน้าตาเฉย
"ผู้กองธงรบชอบคนอวบๆ ครับ เห็นใครก็ยุให้เขาทานเยอะเหมือนตัวเอง พี่นุรักษาสุขภาพแบบนี้ก็ดีแล้ว" อาทิตย์เข้าข้างอนุภาพ
"ใช่ โดยเฉพาะ ตี๋อวบ ชอบมาก เต็มไม้เต็มมือดี" ธงรบพูด แล้วก็หัวเราะหึๆ ในลำคอ ทำให้สองคนที่นั่งทานข้าวด้วยแสดงสีหน้าค่อนข้างแตกต่างกัน
อนุภาพอมยิ้มกับคำพูดของนายตำรวจหนุ่ม ส่วนอาทิตย์นั่งนิ่งเงียบ เลิกคิดที่จะต่อปากต่อคำ ใจหนึ่งก็อายอนุภาพ ใจหนึ่งก็ฉุนธงรบ หากกำลังทานข้าวด้วยกันกับธงรบสองต่อสอง เขาคงชกต้นแขนธงรบไปแล้ว
"คุณนุ ทานข้าวเสร็จ กลับบ้านไปอาบน้ำพักผ่อนนะ ผมจะดูทางนี้เอง ท่าทางดูเหนื่อย เดี๋ยวจะไม่สบายไป" ธงรบเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงอ่อนโยน
"ผมจะรอจนผ่าตัดเสร็จ" อนุภาพตอบทันที
"เดี๋ยวก็ค่อยเข้าไปเยี่ยมในห้องพักคนป่วยก็ได้น่า ให้หมอกับพยาบาลเขาจัดการอะไรให้เรียบร้อยก่อน"
อนุภาพส่ายหน้า แล้วเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ รอให้ธงรบทานของหวานให้เสร็จ นายตำรวจจึงหยุดโน้วน้าวชายหนุ่มที่กำลังนั่งเงียบ หากเขารู้ว่าในใจของอนุภาพนั้นกำลังถกเถียงกันวุ่นวาย
ทั้งสามหนุ่มทานอาหารเสร็จก็เดินกลับมาที่โรงพยาบาลและตรงไปยังห้องผ่าตัด อนุภาพนั่งรออย่างเงียบๆ ส่วนธงรบก็เดินไปเดินมาใกล้ๆ คอยพูดยั่วอาทิตย์จนฝ่ายนั้นทำหน้าง้ำเพราะใกล้จะเหลือทนแล้ว
"ผู้กอง หยุดพูดซักห้านาทีหน่อยได้หรือเปล่า" อาทิตย์ดุเสียงเบาแต่เข้ม
"แบตยังไม่หมดนี่" ธงรบยักไหล่ "ทำไม คุยกับพี่แล้วมันน่าเบื่อมากนักหรือไง"
"เปล่า แต่ผมหูอื้อ"
"เดี๋ยวไปหายืมที่อุดหูให้นะ" ธงรบทำเป็นหันซ้ายหันขวามองหาคนที่อาจมีที่อุดหูให้ยืม
"ไม่ต้อง หาอะไรอุดปากเถอะ" อาทิตย์ตอบห้วนๆ
ธงรบอ้าปากจะตอบกลับ แต่ประตูห้องผ่าตัดเปิดออกพร้อมกับพยาบาลสวมเสื้อคลุมสีเขียวเดินออกมาช้าๆ อนุภาพลุกขึ้นและตรงไปหาพยาบาลสอบถามอาการของอธิคม แต่พยาบาลบอกว่าการผ่าตัดยังไม่เสร็จ
อนุภาพทิ้งตัวลงนั่งอย่างอ่อนแรง ธงรบเข้ามานั่งข้างๆ แล้วปลอบอนุภาพไม่ให้กังวลใจ พร้อมขอให้ชายหนุ่มกลับบ้านและอาบน้ำพักผ่อนเสียก่อนค่อยกลับมาเยี่ยมอธิคมอีกครั้ง แต่อนุภาพปฏิเสธ ขอนั่งรอต่อ และบอกให้ธงรบกับอาทิตย์กลับไปก่อน
อาทิตย์ดึงชายเสื้อธงรบจนนายตำรวจหนุ่มหันมาทำหน้าถามคำถามว่า "อะไรกันเล่า" แต่อาทิตย์ไม่ตอบ กลับส่งภาษาท่าทางให้ธงรบปล่อยให้อนุภาพอยู่คนเดียว
ครั้นเมื่อทั้งสองเดินออกมาจากโถงหน้าห้องผ่าตัดแล้ว ธงรบจึงหันมาบ่นอุบอิบกับชายหนุ่มที่เดินอยู่ข้างๆ
"แล้วทำไมไม่พูด"
"แล้วทำไมผมต้องพูด ผู้กองไม่เข้าใจอะไรหรือไง" อาทิตย์บ่นเหมือนกัน
"เข้าใจอะไร"
"ผมมองและพยักหน้าให้แล้ว ผู้กองยังไปเซ้าซี้พี่นุอยู่ได้ ให้พี่นุนั่งคอยสารวัตรอธิคมคนเดียวนั่นดีแล้วเขาจะได้คิดอะไร ไปคอยพูดนั่นพูดนี่ พี่นุจะได้คิดอะไรที่ไหน" อาทิตย์หันไปมองอนุภาพที่ยังนั่งนิ่งอยู่หน้าห้องผ่าตัด
"อ๋อ จะให้ใช้โบดี้ แลงเก็ท ก็ไม่บอก" ธงรบทำท่าเข้าใจ แล้วรีบเก้าเท้าเดินตามอาทิตย์ให้ทันเพราอีกฝ่ายเดินเร็ว
"บอดี้ แลงเกว็ช" อาทิตย์จงใจออกเสียงภาษาอังกฤษให้ชัด "ไม่เคยจะพูดอะไรถูกเลย ดีแต่พูดน้ำท่วมทุ่งผักบุ้งโหรงเหรง แล้วถ้าต้องบอกด้วยภาษาพูดให้ใช้ภาษากาย แล้วมันจะเป็นบอดี้ แลงเกวชที่หน"
"รู้จักคำแบบนี้ด้วยหรือ ยังไม่แก่ซะหน่อย" ธงรบหัวเราะ ก่อนจะใช้ไหล่กระแทกไหล่อาทิตย์เบาๆ แต่ฝ่ายที่โดนกระแทกเซไปเกือบปะทะกับผนังเพราะไม่ได้ระวังตัว
"ผู้กอง" อาทิตย์เสียงเข้ม
"งั้นเดี๋ยวเราไปฝึกใช้ภาษากายกันนะ ถึงโรงแรม อาบน้ำอุ่น ทาแป้งให้หอมๆ แล้วเริ่มกันเลย อ้อ ไม่ได้สิ อย่าเพิ่งทาแป้ง มันติดลิ้น เดี๋ยวฝุ่นแป้งติดคอ"
เสียงนายตำรวจอารมณ์ดีดังเจื้อยแจ้วจนอาทิตย์อยากจะหาอะไรมาอุดหูให้สิ้นเรื่อง ชายหนุ่มเดินลิ่วตรงไปที่รถ แล้วหันมามองอาคารสองชั้นของโรงพยาบาลอีกครั้ง ถอนหายใจเล็กน้อยแล้วเปิดประตูรถ ธงรบยังมาไม่ถึงรถเพราะเอาแต่หัวเราะชอบใจที่ได้ยั่วเขา อาทิตย์สตาร์ทรถแล้วรอให้ธงรบเดินมาถึง ในใจร่ำๆ จะเคลื่อนรถออกแล้วให้ธงรบวิ่งตามอยู่แล้ว แต่นายตำรวจอารมณ์ดีก็เปิดประตูรถขึ้นมานั่งๆ ข้างเสียก่อน อาทิตย์จริงเร่งระดับเสียงเพลงให้ดังขึ้น ด้วยหวังว่าจะให้กลบเสียงของคนพูดมากที่นั่งอยู่ข้างๆ
หลังจากธงรบกับอาทิตย์กลับไปแล้ว อนุภาพนั่งคอยอยู่หน้าห้องผ่าตัดจนล่วงเลยไปเกินหกโมงเย็น เขาเดินออกไปรับลมเย็นที่ระเบียงหน้าตึกแล้วเผลอหลับไป ครั้นตื่นขึ้นมาก็รีบไปสอบถามเจ้าหน้าที่จึงได้รู้ว่าการผ่าตัดเสร็จสิ้นแล้ว และเจ้าหน้าที่ได้ย้ายอธิคมไปยังห้องไอซียู
อนุภาพรีบตรงไปยังห้องดูแลผู้ป่วยหนักแต่ก็พบว่าสิ้นสุดเวลาเยี่ยมแล้ว ชายหนุ่มจึงกดกริ่งเรียกพยาบาลประจำวอร์ดเพื่อขออนุญาตเข้าไปเยี่ยมอธิคมเป็นกรณีพิเศษ พยาบาลร่างท่วมท่าทางใจดีบอกกับอนุภาพว่าเกินเวลาเยี่ยมแล้ว
“คุณรอพรุ่งนี้เช้าตอนสิบเอ็ดโมงนะคะ”
“คุณพยาบาลครับ ผมขออนุญาติพิเศษ ขอเข้าไปเยี่ยมสารวัตรเดี๋ยวเดียวได้ไหมครับ ผมเป็นห่วงเขาจริงๆ เราไม่ได้เจอกันนาน ผมก็อุตส่าห์เดินทางมาไกลจากกรุงเทพฯ” ประโยคหลัง อนุภาพปด กลัวพยาบาลจะไม่เห็นใจ
“แต่ว่านี่มันเกินเวลาเยี่ยมแล้ว”
“ผมทราบครับ แต่ขอความกรุณาคุณพยาบาลซักหน่อยเถอะครับ ผมไม่ได้พบกับรองผู้กำกับมาหลายปี” ชายหนุ่มอ้อนวอน พยาบาลจึงถามชื่อคนป่วย เมื่ออนุภาพ
“คนไข้ยังไม่รู้สึกตัวหรอกค่ะ ยาสลบยังไม่หมดฤทธิ์ ถึงเข้าไปเยี่ยมก็ได้แต่ยืนมอง”
“ขอเวลาผมนิดเดียวเท่านั้นนะครับ กรุณาเถอะ”
พยาบาลแจ้งว่ากำลังย้ายเตียงของอธิคมมาอยู่ห้องด้านหน้าของวอร์ดไอซียู ซึ่งเป็นห้องเล็กๆ แยกจากผู้ป่วยคนอื่นๆ ชายหนุ่มเหลือบตาไปมองห้องเล็กๆ ที่อยู่ติดกับกระจกใสบานใหญ่ด้านหน้าสุดของวอร์ดซึ่งมองเห็นได้ชัดเจนแม้จะยืนอยู่ด้านนอก อนุภาพจึงต้องรออีกครั้ง
...ทำไมต้องรอนานเหลือเกิน เขารออธิคมมาตั้งแต่หลังเที่ยงแล้ว เวลาในห้องผ่าตัดอันยาวนานได้สิ้นสุดลง เขาก็ยังต้องมารอเข้าเยี่ยมอธิคมอีก แล้วนี่เขาก็คงต้องรอให้อธิคมฟื้นเพื่อที่จะมีโอกาสได้คุยกัน
...ทำไมเวลาช่างยาวนานนัก หลายชั่วโมงแล้ว เขาแทบจะรอไม่ไหว
อนุภาพยืนชิดกระจกหน้าห้องไอซียู มองพยาบาลกำลังเข็นเตียงของอธิคมเข้ามาในห้องกระจกด้านหน้าซึ่งกว้างประมาณสามคูณสองเมตร พยาบาลสองคนง่วนอยู่กับการจัดอุปกรณ์ต่างๆ จนในที่สุดก็ทำงานเสร็จสิ้นแล้วเดินจากไป ปล่อยให้อธิคมนอนสงบนิ่ง
“สารวัตรอธิคม ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น คุณคือคนเดียวที่ผมรัก...”
อนุภาพพึมพำเบาๆ มือสองข้างวางทาบบนกระจกเย็นจัด ไออุ่นจากลมหายใจปะทะกระจกเป็นฝ้ามัว สายตาเหม่อมองคนที่นอนไม่ได้สติบนเตียงในห้อง
อธิคมยังดูคมเข้มในชุดคนไข้โรงพยาบาล หล่อเหลานั้นดูซีดเซียว ตัวสูงใหญ่ของชายหนุ่มนอนสงบนิ่งอยู่บนเตียง สูงใหญ่มากจนดูเหมือนผู้ใหญ่กำลังนอนอยู่บนเตียงเด็ก
สายระโยงระยางและเครื่องมือการแพทย์รอบๆ เตียงคนไข้ทำให้อนุภาพรู้สึกกลัว...กลัวว่าอธิคมจะจากเขาไป
อนุภาพรอเวลาที่พยาบาลจะเดินมาเปิดประตูให้เข้าไปเยี่ยมอธิคม รู้ว่าไม่กี่วินาที พยาบาลก็จะเดินมาเปิดประตูให้เขาเข้าไปข้างใน
...แต่ทำไมช้านัก พยาบาลเข็นเตียงอธิคมย้ายมาอยู่ให้กระจกด้านหน้าแล้ว อะไรทุกอย่างก็เสร็จเรียบร้อยแล้ว แต่ทำไม่ไม่มาเปิดประตูให้เขาเสียที
...หรือว่าพยาบาลคนนั้นจะลืม ลืมว่ามีคนห่วงอธิคมมากคนหนึ่งกำลังยืนรออยู่อย่างร้อนใจ เขาแทบจะรอไม่ไหวแล้ว
...เขาทนไม่ได้ที่จะต้องรอต่อไปแม้จะเป็นเวลาเพียงแค่เพียงน้อยนิด แต่หนึ่งนาทีที่รอกลับทำให้รู้สึกราวกับว่าเป็นหนึ่งเดือน
เห็นอธิคมใกล้แค่นี้ เพียงมีกระจกใสกั้น แต่เขาก็คว้าอธิคมไม่ถึง รู้ทั้งรู้ว่าหากผ่านประตูเดินเข้าไปไม่กี่ก้าวก็ถึงตัว และรู้ว่าอีกไม่ถึงนาทีเขาก็จะได้ไปหาอธิคม แต่การรอในช่วงนาทีนี้กลับรู้สึกทรมานนัก
เขาอยากเข้าไปสัมผัสตัวของนายตำรวจหนุ่ม ปลอบขวัญ ขอโทษต่อสิ่งที่เกิดขึ้น หากย้อนเวลากลับไปได้ เขาอยากจะแก้ไขทุกอย่างให้ถูกต้อง เสมือนว่าเขากับอธิคมไม่เคยจากกันเลยแม้เพียงเสี้ยววินาที
อนุภาพถอนหายใจ มองไปยังร่างของอธิคมที่ยังหลับไม่ได้สติ บางครั้งร่างนั้นสะดุ้งเฮือกเหมือนเจ็บปวด หัวใจของอนุภาพกระตุก ราวกับรู้สึกเจ็บปวดไปพร้อมกับอธิคมด้วย
พยาบาลไม่ได้ลืมคำขอของอนุภาพ การรออันแสนทรมานของหนึ่งนาทีอันยาวนานได้สิ้นสุดลง ประตูห้องไอซียูเปิดออก อนุภาพเดินเข้าไปสวมเสื้อคลุมและรองเท้า แล้วเดินเข้าไปด้านในช้าๆ ยิ่งใกล้อธิคมร่างกายเขายิ่งสั่นสะท้าน น้ำตาเริ่มเอ่อ อยากจะโผเข้ากอด ความรู้สึกน้อยใจ เสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นมลายหายไปสิ้น สิ่งเดียวที่เขาอยากจะให้เกิดขึ้น ณ เวลานี้คือขอให้อธิคมลืมตาขึ้นมา ยิ้มให้ให้กับเขา บอกว่ารักเขา อย่างที่นายตำรวจหนุ่มชอบพูดอยู่เป็นประจำวันละหลายครั้ง
ใบหน้าของอธิคมซูบลง สีหน้าซีดเซียว แต่กระนั้นก็ไม่ทำให้เปลี่ยนแปลงความคมเข้มของใบหน้า “หล่อร้ายกาจ” อย่างที่ใครๆ เคยชมได้ อธิคมภูมิใจนักหนากับรูปร่างหน้าตาตัวเอง จนหลายครั้งเขาอดหมั่นใส้ไม่ได้ ประชดว่าหล่อแต่ก็กินไม่ได้ นายตำรวจหนุ่มหัวเราะกว้างแล้วตอบว่า “ถึงกินไม่ได้แต่แทะโลมผมได้นะครับ”
“สารวัตร ผมมาเยี่ยมแล้ว” อนุภาพก้มหน้าลงไปไกล้ กระซิบเบาๆ ข้างหูนายตำรวจ
อธิคมหายใจเบาๆ ผ่านท่อพลาสติกที่สอดอยู่ในปาก เสียงดังเป็นจังหวะ มือที่ถูกเข็มน้ำเกลือแทงอยู่วางนิ่งข้างกาย อนุภาพเอื้อมไปแตะ ลูบไล้แผ่วเบาเหมือนจะบรรเทาความเจ็บปวดให้
“สารวัตรอย่าเป็นอะไรนะ หายเร็วๆ แล้วเราจะได้คุยกันอีก คราวนี้ผมจะฟังสารวัตร แล้วเรามาตกลงกันดีๆ”
ดูจากการนอนนิ่งไม่ไหวติง อธิคมไม่รับรู้สิ่งใดๆ อนุภาพยกมือขั้นลูบแก้มของอธิคมเบาๆ สัมผัสถึงความสากของไรหนวดเคราที่เริ่มงอกยาวขึ้น ผิวกายของนายตำรวจเย็นจัด ปราศจากความอบอุ่นที่เคยถ่ายทอดให้เขายามโอบกอดไว้ในอ้อมอก อนุภาพอยากจะนั่งพร่ำรำพันมากกว่านี้ แต่เหลือบตาไปมองพยาบาลที่กำลังเดินตรวจคนไข้อยู่ ชายหนุ่มจำต้องยืดตัวขึ้น ไร้นิ้วมือตามริมฝีปากของสารวัตรมือปราบที่กำลังหลับสนิทเพราะฤทธิ์ยา เขาบอกตัวเองว่า สัมผัสนี้แทนริมฝีปากของเขา...ริมฝีปากที่ปรารถนาจะถ่ายเทความรักจากหัวใจเขาให้อธิคม...
อนุภาพหันไปก้มหัวขอบคุณพยาบาลผู้ใจดี แล้วเดินไปที่ประตูออกไปยังห้องเล็กๆ หน้าทางเข้าห้องไอซียูเพื่อถอดเสื้อคลุมโรงพยาบาล
น้ำตาเอ่อล้นออกมาขอบตา...น้ำตาแห่งความรักและความห่วงใย...ไม่มีเวลาใดที่เขาอยากจะโอบกอดอธิคมไว้เท่าเวลานี้อีกแล้ว...ไม่มีเวลาใดที่เขาต้องการความอบอุ่นจากอ้อมแขนแข็งแรงนั้นเท่าเวลานี้...ไม่มีเวลาใดที่เขาปรารถนารอยสัมผัสจากอธิคมเท่าเวลานี้อีกแล้ว...
...อธิคม...กรุณาตื่นขึ้นมาเถอะ...
อาวุธมองภาพตรงหน้าด้วยสายตาเจ็บปวด เขารู้อยู่ตลอดเวลาว่าอนุภาพยังรักอธิคมอยู่ไม่เสื่อมคลาย ช่วงเวลาที่แวะไปเยี่ยมอนุภาพที่แพร่ เขาเฝ้าแต่บอกตัวเองว่ายังมีโอกาสเปลี่ยนใจของอนุภาพ แต่สิ่งที่เกิดขึ้น ทำให้เขาต้องยอมรับความพ่ายแพ้ของตัวเอง ยอมรับความเป็นจริงที่ว่า เขาพรากอนุภาพมาจากอธิคมไม่ได้ แม้จะให้เหตุผลแก่ตัวเองว่าเขาไม่ได้แย่งคนรักของเพื่อนมา หรือยังไม่ได้แย่งด้วยซ้ำไป อนุภาพเลิกกับอธิคมแล้ว เขาจึงมีสิทธิ์ทุกประการที่จะเอาชนะใจชายหนุ่ม
แต่วันนี้ เวลานี้ สิ่งที่เห็นไม่ได้เป็นไปอย่างที่คิด ทั้งสองแยกกันเพียงกาย แต่ใจยังผูกพันกันแน่น เขาหรือใคร คงไม่อาจพรากได้...
อาวุธตัดสินใจกลับมาที่โรงพยาบาลอีกครั้ง เขาเป็นห่วงอนุภาพพอๆ กับเป็นห่วงเพื่อน พันเอกพิเศษศตวรรษเพื่อนรุ่นพี่ที่ช่วยทำการการผ่าตัดอธิคมโทรศัพท์บอกเขาว่าย้ายอธิคมไปเฝ้าดูอาการที่ห้องไอซียูเป็นเวลา 48 ชั่วโมง หากไม่มีอาการด้านลบ อธิคมก็จะออกไปอยู่ห้องพักคนไข้ธรรมดาได้ เขาได้แต่ภาวนาว่าขออย่าให้เกิดอะไรขึ้นเลย เขาไม่อยากเสียเพื่อนไป และที่สำคัญเขาไม่อยากทนเห็นอนุภาพเสียใจอีกแล้ว...
“คุณนุ ผมมารับกลับบ้าน คุณต้องนอนพักผ่อนนะครับ” อาวุธเอ่ยกับอนุภาพเบาๆ เมื่อชายหนุ่มเดิมพ้นหัวมุมของห้องไอซียู แล้วเงยหน้าขึ้นมาเห็นเขายืนล้วงกระเป๋าคอยอยู่
“สารวัตร...มาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ”
“เมื่อครู่นี้เองครับ...คุณเก่งมากเลยที่ทำให้พยาบาลยอมให้เข้าไปเยี่ยมคนไข้นอกเวลาเยี่ยมตอนกลางคืนขนาดนี้”
อนุภาพยิ้มเศร้าๆ “ผมก็ใช้วิธีของสารวัตรอธิคมนั่นแหล่ะเข้าไปเยี่ยมเค้า”
“วิธีเจ้าเล่ห์” อาวุธยิ้มบางๆ แล้วหันหลังเดินนำหน้าอนุภาพไปยังบันได เขาอยากจะเดินเคียงข้างชายหนุ่ม แต่นาทีนี้ ขอให้เขาได้ซ่อนแววตาผิดหวังบ้างก่อนเถิด...
“สารวัตร ขอบคุณมากนะครับ ถ้าไม่ได้สารวัตร ทุกอย่างคงไม่ราบรื่นแบบนี้”
“ยินดีครับ ผมทำเท่าที่ผมทำได้” อาวุธหยุดรอชายหนุ่ม ก่อนกล่าวขึ้นว่า “ผมทำให้คุณนุแล้ว คุณนุทำอะไรตอบแทนผมได้ไหมครับ”
อนุภาพหยุดยืน รอฟังสิ่งที่อาวุธจะพูด
“ผมขอให้คุณนุดูแลตัวเองดีๆ เพราะจากนี้ไป คุณต้องดูแลอธิคม คงต้องใช้เวลาซักระยะ อาจจะเหนื่อยหนักหนาสาหัส”
อนุภาพตกใจ...อาวุธคิดว่าอธิคมจะอาการหนักหรือ “สารวัตรคิดว่าสารวัตรจะ...”
อาวุธหัวเราะเบาๆ อดขำกับสรรพนามการเรียกตำรวจไม่ได้ “อย่าเพิ่งคิดอะไรไปไกลขนานนั้นสิครับ”
“ก็สารวัตรบอกว่าผมต้องเหนื่อยหนักหนาสาหัส ผมก็คิดว่าสารวัตรจะกลายเป็น...”
“ผมขอโทษครับที่พูดแล้วทำให้ตกใจ” อาวุธหันหน้าไปมองอนุภาพ เขาห้ามใจตัวเองไม่ได้ อยากเห็นหน้าของชายหนุ่มว่าแววตาจะฉายแววห่วงใยอธิคมมากสักเท่าใด “อธิคมคงไม่เป็นอะไรมากอย่างที่คิดหรอกครับ แม้จะถูกยิงอาการหนักหนาอยู่แต่แพทย์ก็ทำการผ่าตัดได้เรียบร้อยดี ไม่ได้บอกว่าหนักใจอะไร”
“จริงหรือครับ...แต่สารวัตรต้องอยู่ห้องไอซียู”
“ดีเสียอีก ผมเห็นด้วยกับหมอให้เขาย้ายไปไอซียูเอง เพราะจะได้ดูแลใกล้ชิด หลังผ่าตัดต้องได้รับการดูแลแบบนี้ถึงจะดี เราจะได้ไม่ต้องกังวล ที่บอกว่าต้องเตรียมตัวดูแลกันนี่ก็เพราะอธิคมร้ายน่าดู แล้วคุณจะรู้เองเวลาต้องดูแลคนป่วยที่ชื่ออธิคม ปวดหัวพอๆ กับบีบปากเด็กให้กินยาขมๆ เลยล่ะ”
อนุภาพถอนหายใจ โล่งใจ อย่างน้อยอาวุธก็ไม่ได้มีท่าทีกังวลใจมากเท่าใดนัก ทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาได้
เขาพอจะนึกออก...จำได้ถึงตอนอธิคมเป็นดาราโฆษณาจำเป็น จำสีหน้าผู้กำกับที่พยายามอธิบายโน้วน้าวนักแสดงเจ้าปัญหาให้พูดแบบเป็นธรรมชาติได้ จำเรื่องเขาพยศกับช่างแต่งหน้าก่อนถ่ายทำได้...คราวนี้ คนป่วยอย่างอธิคมก็คงงอแงไม่ยอมทานยา หรืออะไรต่ออะไรอีกมากมาย...รอให้เขาฟื้นขึ้นมาก่อนเถอะ คงจะมีฤทธิ์น่าดู
...อนุภาพได้แต่ภาวนาขอให้ได้มนุษย์เจ้าปัญหาคนเดิมกลับมาเร็วๆ...
กลับมาถึงบ้านพัก อนุภาพรีบอาบน้ำเข้านอน หากกลับนอนลืมตาโพลงในความมืด พยายามข่มตาให้หลับแต่ช่างลำบากยากเย็นยิ่งนัก ภาพอธิคมบนเตียงคนไข้ไอซียูติดตาเขาไม่หาย ยังกังวลไปต่างๆ นาๆ แม้ว่าอาวุธจะปลอบให้คลายกังวลแล้ว แต่ชายหนุ่มกลับอดคิดไม่ได้
...หากสิ่งที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้น เขาจะทำอย่างไร หากอธิคมไม่ฟื้นขึ้นมา หรือกลายเป็นเจ้าชายนิทราอย่างที่เคยเห็นในภาพยนต์หรือในข่าวที่เคยอ่าน เขาจะจำอย่างไร...
อนุภาพถามตัวเองว่ารักอธิคมมากพอที่จะเฝ้าดูแลเขาในสภาพนั้นไปจนชั่วชีวิตหรือไม่
...คำถามนี้ช่างยิ่งใหญ่นัก...
---อธิคมต้องไม่เป็นอะไร อาวุธยังบอกให้เขาเตรียมตัวดูแลคนไข้ที่ท่าทางจะพยศเอาการ
...อาวุธปลอบใจเราล่ะสิ เขาไม่อยากให้เรากังวล เขาไม่อยากให้เราคิดมาก
---อนาคต นั่นคืออนาคต เรายังไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น บางทีอะไรอาจไม่เลยร้ายอย่างที่คิด
...แต่ถ้าอนาคตคือความไม่แน่นอน สิ่งที่ไม่ดีก็อาจเกิดขึ้นได้ เราต้องเตรียมตัวไว้สำหรับสิ่งที่แย่ที่สุด
---อธิคมต้องไม่เป็นอะไร คนอย่างเขาคงไม่เลิกทำให้ชีวิตเราวุ่นวายง่ายๆ หรอก
...สารวัตรอธิคม ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น คุณคือคนเดียวที่ผมรัก...
อนุภาพพยายามรวบรวมสมาธิ มุ่งความคิดไปที่ความคิดเพียงหนึ่งเดียว...ความคิดในทางบวก บอกตัวเองว่าไม่มีประโยชน์ที่คิดไปในทางร้ายเพราะรังแต่จะทำให้เป็นทุกข์
เสียงของอาวุธดังขึ้นมา...เขาต้องดูแลตัวเองให้ดี เพื่อจะต้องดูแลอธิคม....
...ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น...เขาจะดูแลอธิคมเอง...
เพราะอะไรหรือ...เพราะรักไงล่ะ...
...เพราะรัก...รักอธิคมคนเดียว....
ในห้องนอนเล็กๆ ของโรงแรมกลางอำเภอสอง อาวุธนอนลืมตาโพลงในความมืด ปล่อยใจให้ล่องลอยไปยังอดีต
เมื่อค่ำที่ผ่านมาหลังจากธงรบบอกให้เขากลับมานอนพักผ่อน เขาหลับไปได้หลายชั่วโมง แต่คราวนี้เขาข่มตาตนเองให้หลับลงไม่ได้ ความคิดในสมองยังวุ่นวายอยู่ คิดถึงอนุภาพ คิดถึงสิ่งที่ได้เกิดขึ้น คิดถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้น
เขาไม่เคยนึกว่าชีวิตจะผกผันได้ถึงเพียงนี้ หากเขาไม่เดินเข้าไปในร้านอาหารริมทะเลแล้วพบอธิคมกับอนุภาพนั่งทานอาหารอยู่ด้วยกัน วันนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น
หากเขาไม่ตัดสินใจขับรถกลับไปหาลุงถนอมที่ท้ายหมู่บ้านชาวประมงเพื่อมอบเงินช่วยเหลือให้พยานปากสำคัญเป็นเงินหลบไปเก็บตัวสักพัก เขาก็คงไม่ได้พบกับอนุภาพกำลังวิ่งออกกำลังกายตอนเช้า ไม่ได้เห็นร่างที่สองเท้าวิ่งฉับๆ เป็นจังหวะซึ่งกำลังดูเหมือนล่องลอยอยู่บนอากาศ แสงอาทิตย์อ่อนๆ ยามเช้าส่องต้องกายเปียกเหงื่อทำให้รู้สึกเห็นเป็นประกายระยิบระยับเฉกเช่นฉากด้านหลังที่แสงอรุณแรกทาบทาผิวน้ำทะเลที่กำลังตื่นจากหลับไหล ไม่ได้เห็นรอยยิ้มสว่างสดใสเหมือนแสงตะวันยามเช้าของชายหนุ่มที่ยืนทักทายเขาอยู่ ณ ถนนเล็กๆ เรียบชายหาด นาทีแรกแห่งความปรารถนาคงไม่ได้เกิดขึ้น...นาทีที่เขาคิดไว้ว่า หากอนุภาพเป็นเพียง ‘เด็กคนใหม่’ ที่อธิคมจะมีความสัมพันธ์ช่วงสั้นๆ ด้วย ก็คงจะจบลงในไม่ช้า แล้วเขาก็จะมีสิทธิ์ในตัวของชายหนุ่มที่สะกิดใจเขาตั้งแต่แรกพบ
...หากเขาไม่เลี้ยวรถเข้าไปยังสวนสาธารณะข้างทางก่อนกลับบ้านในคืนฝนตกพรำๆ เขาก็คงไม่เห็นอนุภาพกำลังนั่งร้องไห้อยู่บนมาหินอ่อนใต้ต้นไม้ต้นนั้น...
...หากเขาไม่บังเอิญพบอนุภาพหน้าโรงพยาบาลตำรวจและได้นั่งคุยกับชายหนุ่มถึงเรื่องอะไรต่างๆ รวมถึงเรื่องของนที อะไรแบบนี้คงไม่เกิดขึ้น
...หากเขาไม่พ่ายแพ้ต่อใจของตัวเอง อะไรแบบนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น
...หากสิ่งเหล่านั้นไม่ได้เกิดขึ้น อธิคมก็คงไม่ย้ายตัวเองมาทำคดีพิเศษที่แพร่ จนต้องมาถูกยิงอาหารสาหัสนอนอยู่ในห้องไอซียูของโรงพยาบาลประจำอำเภอเล็กๆ แห่งนี้
...เขาก็คงไม่ต้องมาเห็นความรักที่มั่นคงของอนุภาพ เขาก็คงไม่ต้องมารู้สึกเจ็บปวดที่ขั้วหัวใจอีกครั้ง นับตั้งแต่วันที่เขาสูญเสียอดีตคนรักไป...
ทำไมอะไรๆ ไม่เป็นไปแบบที่เราอยากให้เป็น แบบที่ทำให้ทุกคนมีความสุขพร้อมหน้ากัน แบบที่ไม่ต้องมีใครซักคนต้องเสียใจจนแทบจะขาดใจ...
...ทำไม...
************
หัวข้อ: นิยายรักผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ - คดีรัก - (อ่าน 843350 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก