หัวข้อ: นิยายรักผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ - คดีรัก -

[sasi]

555  ขอขำ คุณนายเล็กสั้นขยันซอย ก่อน

นี่นี่ หนู sasi ระวังนะ จากที่เราจะไปดักตีหัวเค้าอ่ะ จะกลายเป็น เค้ามาดักตีหัวเราแทน

ปล. เรียกป้าเลยเหรอเนี่ย ไปแอบดูอะไร อะไร ของเค้ามาแน่เลยอ่ะ

ป่าวนะคับ ไม่ได้ไปแอบอ่านอะไรเลย ก็บังเอิญเห็นคุณโน๊อาออกตัวว่าสูงวัย เอ๊ย อาวุโส...อืม...เอาเป็นว่า อายุมากกว่าปี้นายไง นู๋ sasi ก๊อเลยเห็นว่าควรจะให้เกียรติ ก็เลยสถาปนาเป็นป้าไง

ส่วนเรื่องว่าดักตีหัวผมอ่ะนะ เหอะๆๆ ยากส์ อยู่ไกลกันจะตาย อีกอย่างนะ ใครมองตาแป๋วๆ  ของผมก็ทำร้ายผมไม่ลงหรอก อิ่ๆ

ปล. 2 คนในร่างเดียว นี่ นี่ นี่ ปี้นายโดนปอบผีฟ้าสิงอ่ะดิ่  โว๊ 

[OhhO16]

ลุ้นคู้ธรงรบกะอาทิตย์ดีกว่า

[MrTroy]

ค้าง เครียดดดดดดด อ้อนคุณ katawoot น่าจะไม่มีประโยชน์
งั้น พี่ นาย ค้าบบบบบบ รีบมาลงต่อคับ สงสารเด็กน้อยๆ ที่รออ่านอย่างกระวนกระวายคนนี้ด้วย 

แล้วก็ เรื่องวันศุกร์ ไม่เป็นไรคับ
แต่ ให้โทรไปนัดก่อนได้จริงเปล่า เพราะศุกร์นี้ จะไปเที่ยว 70's ผมจะได้เดินไปเอาหนังสือจากคุณ katawoot ก่อนอะคับ

รออ่านตอนต่อไปคับ

[l3iZal2l2e]

กรีสสสสสสสสสสสส
สามเดือนนานไปมั้ยคุณนุ
สามวันพอแล้วววววววววววว
 

[thanagorn]

โห... ขยันสั้นกันจริงๆๆๆสั้นมากมาย   
ไปดูหนังให้มีความสุขนะ........แล้วก็รีบมาต่อนะค๊าบบบบบบบบบบบบบบบบบบ

[konnarak]

 



ม่าย  ม่าย ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

 

[Black Angel]

 

      Oh No No

 

[mahmeow]

งื้ออออ....อย่าขอเลิกน้า.....>___<

คุณนุอ่า.... 

[Zarch_Chabu_Chabu]

 แบบนี้ต้องจับคุณนุมาตบแล้วจูบให้ได้สติกลับมา คนที่ใช่ไม่ได้หากันได้ง่ายๆ ลืมเรื่องธนาภพแล้วหรือครับคุณนุ สุดท้ายจะปล่อยให้คนที่เรารักและรักเราจากไปอีกคนหรือ

[wan]

ผลของกรรมที่ไม่ได้ก่อ แต่มันเป็นเศษของกรรมที่เคยกระทำ

แต่ว่าไอ้ที่คุณนุคิดไว้  แล้วไอ้ช่วงเวลานั้นจะมีใครมาแทรกหรือเปล่าละ

ไอ้พี่นาย ช่วยตอบที ว่อง ๆ ด้วยนะ  ไม่งั้น ..... ไม่มีอะไรแค่คิดเล่น ๆ

+1 ให้พี่นายแล้วกัน

[kunkai]

บรื๊อ......ชักไม่อยากเข้ามาอ่านแล๋ว
มีคนคนเดียวแต่สองร่างเป็นคนเขียนอ่ะ
อ่านจบแล้วซิ่งออกไปสุดชีวิต


แฮ่.........แล้วจาย่องมาอ่านต่อค้าบ

[nbee]

อย่าทำแบบนี้เลยนุ เดี๋ยวจะเจ็บกันทั้ง 2 คนเปล่าๆ
 


พี่นายรีบมาต่อนะคับ

ช่วงนี้ลุ้นจนปวดหลังไปหมดละ (ตัวโก่ง)........... มุกไรแกฟระ
 

[pongsj]

 ..............................................ค้าง

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[sexyman]

เลิกๆๆๆๆๆ
 
เลิกไปแล้ว

ผมรอเสียบอยู่

 

[ï_Kiss_U♥]

มันคือความเข้าใจผิด คุณนุ ก็รู้
ทำไมต้องทำโทษสารวัตรด้วย
ไม่เข้าใจจริงๆ  

[the_pooh9]

  scan มาเลยนะพี่นาย แน่จิงเอามาดูเลย

คนขี้แกล้งๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ใจร้ายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ


คุณนุจ๋า จาก 3 เดือน เหลือ3 ชั่วโมงได้ป่ะ

3 เดือน มันนานเกินไปนะ มากมายไปไหมเนี่ย 

[TonG_x_Zhi]

ค้างสุดๆๆๆ

รออ่านตอนต่อไปครับ

[un_john2006]

 

[kythe]

พี่นาย ตอนนี้กินใจมากๆ เลยครับ .. อ่านแล้วเห็นภาพตาม รู้สึกได้ถึงอารมณ์ทั้งสองคนเลยอ่ะคับ ....สุดยอด

[katawoot]

มาต่อกันกับบทที่ 21 นะครับ
เศร้าไปนิด อ่านกันชิลๆ

21
อธิคมอึ้ง ที่เคยเป็นคนเจ้าคารมตอนนี้พูดไม่ออก ฤทธิเหล้าที่ยังไม่สร่างทำให้สมองของเขาคิดอะไรได้ช้ากว่าที่เคย
"คุณนุครับ อย่าพูดอย่างนี้สิครับ" อธิคมเว้าวอน แววตาของอนุภาพทำให้ใจของเขาสั่นหวิว หลังม่านน้ำตาบางๆ ในดวงตาของชายหนุ่มมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ที่ดูช่างเปราะบางเหลือเกิน เขากลัวว่าอะไรก็ตามที่ยังคงร้อยรัดอนุภาพอยู่จะขาดผึงลงในไม่ช้า
"เราน่าจะถอยกันคนละก้าว"
"ทำไมต้องถอย เราต้องเดินไปข้างหน้าด้วยกันสิ" อธิคมไม่เห็นด้วย "คุณนุ อย่ามาพูดแบบนี้นะ ผมไม่อยากฟัง"
อธิคมครางเสียงแผ่ว มือที่เกาะกุมมือของอนุภาพกระชับแน่นขึ้น อยากดึงชายหนุ่มเข้ามากอด
"แต่จะเป็นการดีกว่า ถ้าเราได้ใช้เวลาคิดและไตร่ตรองว่าอยากให้ความสัมพันธ์ของเราออกมายังไง"
"คุณนุ เราเป็นแฟนกัน ผมรักคุณนุ คุณนุรักผม แค่นี้ก็พอแล้ว หายงอนเถอะนะ จะทำโทษอะไร ทำโทษยังไงผมก็ได้ ให้นอนนอกห้องทุกคืนเป็นเวลาสิบวันผมก็ยอม ให้ผมหาข้าวเย็นกินเอ็งผมก็ไม่บ่น แต่อย่าให้ถอยกันคนละก้าวเลย" อธิคมอ้อนวอนเสียงพร่า ไม่เคยเลยในชีวิตที่คิดว่าตัวเองจะมาเว้าวอนคนรัก
...ในอดีตที่ผ่านมามีแต่ปฏิเสธคนอื่น นี่กรรมกำลังตามสนองเขาหรืออย่างไร ทำไมเขาโดนสวรรค์ลงโทษเร็วนัก รอไปชาติหน้าไม่ได้หรือ...
"สารวัตรครับ นี่เป็นเวลาที่จะได้พิสูจน์กันแล้ว ผมอยากให้สารวัตรใช้เวลาไตร่ตรองดู"
...ว่านี่คือสิ่งที่เราสองคนต้องการจริงๆ หรือไม่...เสียงอนุภาพแผ่วเบา หายไปในลำคอ มีเพียงเขาเท่านั้นที่ได้ยินเสียงกระซิบของตัวเองในส่วนลึกของหัวใจ
...พิสูจน์เขา หรือพิสูจน์อธิคมกันแน่...
...สับสนเหลือเกิน อุตส่าห์ตัดสินใจมาแล้ว แต่เห็นดวงตาเว้าวอนของอธิคม ทำไมใจเขาสั่นไหวเช่นนี้...
แม้ลึกๆ อนุภาพจะรู้สึกว่าตัวเองเห็นแก่ตัวอยู่บ้าง หากความอ่อนแอของเขาก็มีมากจนไม่อยากที่จะพยายามเอาชนะมันอีกแล้ว
ทั้งที่คิดมาแล้วอย่างดี แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าอธิคม กายใกล้ชิดกันขนาดนี้ อนุภาพกลับรู้สึกสับสน ไตร่ตรองเพียงใดก็ไม่สามารถหาบทสรุปให้ตัวเองอย่างถ่องแท้ได้
ใจหนึ่งเขาเชื่อว่าอธิคมเลิกเจ้าชู้แล้ว และมีเขาเพียงคนเดียว แต่อีกใจหนึ่งก็แย้งว่า อธิคมก็ยังเป็นอธิคมคนเดิม แม้ไม่แสดงว่าเจ้าชู้แอบนอกใจหรือไปมีคนอื่น แต่ก็ยังหว่านเสน่ห์อยู่ การทำท่าทางยิ้มๆ หรือรู้สึกภูมิใจที่มีคนมาชอบ หรือที่อดีตคนเก่าๆ ลืมเขาไม่ลงและยังอาลัยอาวรณ์ตัวเองอยู่ ทำให้อนุภาพคิดว่า อธิคมก็ยังเจ้าชู้เหมือนเดิม เพียงแต่รูปแบบแตกต่างออกไป อธิคมไม่ได้เล่นด้วย แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธอย่างเด็ดขาด ไม่ได้แสดงท่าทีรังเกียจเดียดฉันท์
...แล้วแบบนี้มันเรียกอะไรกัน...
ความเข้าใจผิดครั้งแล้วครั้งเล่าที่เกิดขึ้นนั้น อธิคมบอกว่าเป็นความโชคร้ายของตัวเอง แต่เขาบอกว่าเป็นความโชคดีของอธิคมต่างหาก แต่อีกนานเท่าไหร่ที่อธิคมจะไม่โชคดีแบบนี้ อีกนานเท่าไหร่ที่อธิคมจะไม่เผลอไผลไปกับความยั่วยวนของบรรดา "เด็กเก่า" หรืออาจจะมี "เด็กใหม่" ซึ่งจะโผล่มาอีกกี่คน หรือโผล่มาเมื่อไหร่ ใครจะรู้
หากตอนนั้น ความมั่นคงของอธิคมสั่นคลอน ความหนักแน่นของเขาสั่นคลอน ความสัมพันธ์เริ่มเปราะบาง จะเกิดอะไรขึ้น
หากไม่ใช่ความเข้าใจผิดล่ะ หากมันเกิดขึ้นจริงๆ ทำไมจะต้องเสี่ยง
แล้วหากไม่ต้องเสี่ยงจะไม่ดีกว่าหรือ...
ถ้าเป็นแบบนี้ สักวัน อธิคมจะต้องพลาด เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นสดๆ ร้อนๆ เป็นเครื่องหมายเตือน เป็นสัญญาณอันตราย
สักวัน อธิคมอาจเผลอไปมีอะไรกับใคร แล้วเขา...เขาก็จะทนไม่ได้
กลัว เขากลัวนัก กลัวเสียใจ กลัวเสียใจมากกว่านี้
"คุณนุครับ ไม่เชื่อผมหรือ มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดจริงๆ นะ ผมจะเรียกธงรบมายืนยัน ผมขัดขืนสุดชีวิตแล้ว" อธิคมอ้อนวอน
"สารวัตร เราห่างกันสักพักเถอะ แบบนี้จะดีกว่า" อนุภาพพยายามตัดบท หากต้องพร่ำรำพันกันมากกว่านี้ ที่เขาตั้งใจไว้ก็จะเขวไปหมด "ขอเวลาสามเดือน เราค่อยมาคุยกันอีกที"
"คุณนุ" อธิคมอึ้ง
"ผมตัดสินใจแล้ว ผมจะไม่เปลี่ยนใจ อย่าพยายามห้ามผมเลย ถ้าเรารู้สึกว่าขาดกันไม่ได้จริงๆ เราค่อยมาว่ากันใหม่ แต่ตอนนี้ผมกับสารวัตรควรแยกกัน" อนุภาพถือโอกาสตอนที่อธิคมกำลังอึ้งยุติการสนทนา
"หมายความว่ายังไง แยกกัน" อธิคมถามเสียงแผ่วเบา "เลิกกันหรือ"
"สารวัตร อย่ารั้งผมไว้เลย ผมบอกแล้วว่าตัดสินใจแล้ว จะขังผมไว้ในห้องนี้ ผมก็ไม่เปลี่ยนใจหรอก" อนุภาพพยายามใจแข็ง
"คุณนุไม่รักผมแล้วหรือครับ" อธิคมอ้อนวอน "อย่าทำกับผมยังงี้เลยนะ ทำไมจะต้องจากกันนานขนาดนั้น ไม่ต้องแยกกันเลยจะดีกว่า เราคุยกันให้เข้าใจแล้วผมจะปรับปรุงตัว ผมจะระวังมากกว่านี้ จะไม่ให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก ผมจะสั่งธงรบไม่ให้ปล่อยให้ใครหลงเข้ามาใกล้อีก ผมขาดคุณนุไม่ได้ ไม่ต้องใช้เวลาตั้งสามเดือนเพื่อค้นหาว่าขาดกันได้หรือไม่ได้หรอก แค่คืนเดียวผมก็จะขาดใจตายอยู่แล้ว"
"สารวัตรอธิคมครับ ฟังผมนะ สารวัตรต้องให้เวลาผมสามเดือน และให้เวลาตัวเองด้วย ห่างกันซักพัก ให้มีเวลาได้คิด สิ่งที่เราคิดกันวันนี้กับอีกสามเดือนข้างหน้า ว่ายังเป็นสิ่งเดิมอยู่หรือเปล่า" อนุภาพเริ่มเสียงสั่นพร่า
"ผมไม่ต้องใช้สามเดือน ผมคิดแค่ครึ่งนาทีก็ได้แล้ว ผมไม่อยากห่างคุณนุเลยคุณนุก็รู้ ผมรักคุณ รักมาก ทั้งหัวใจเป็นของคุณนุทั้งหมด" อธิคมพูดหนักแน่น สายตาเว้าวอน หากในใจกลับหวาดหวั่น อนุภาพนิ่งมาก ดูเยือกเย็นจนเขาหวั่น
...ทั้งหัวใจของอธิคมเป็นของเขาทั้งหมด...
อนุภาพกัดฟัน กลั้นหายใจ แล้วผุดลุกขึ้น จำต้องเดินจากไปเสียเดี๋ยวนี้...
...คำพูดของอธิคมเสียดแทงหัวใจเขาไม่น้อย
ใจและกาย...เขากับอธิคมเคยพูดกัน...ใจและกายที่เป็นของกันและกัน
...ใจและกาย...ทั้งหมด
"คุณนุ" อธิคมเสียงแผ่ว รีบลุกขึ้นเดินตามอนุภาพ พยายามจะคว้าตัวชายหนุ่มเอาไว้
"สารวัตร ขอให้ไตร่ตรองดีๆ นะว่าอยากจะให้ความสัมพันธ์ของเราออกมายังไง แล้วอะไรๆ ที่มันจะเกิดขึ้นในชีวิตทุกวันๆ ของเรา มันมีผลยังไงต่อความสัมพันธ์ของเรา และเราจะทำยังไงกับมัน ผมสัญญาว่าผมก็จะใช้เวลาคิดเหมือนกัน พอเวลาผ่านไป สารวัตรกับผมก็จะมั่นใจมากขึ้น หากถึงเวลาที่มั่นใจที่สุดแล้ว เราก็มาตกลงกันอีกครั้งหนึ่ง"
"ไม่" อธิคมปฏิเสธ โผเข้ากอดอนุภาพเอาไว้จากข้างหลัง วงแขนกว้างและแข็งแรงรัดตัวชายหนุ่มเอาไว้ ราวกับกับจะยึดรั้งเอาไว้ไม่ให้จากไป
"สารวัตร ปล่อยนะ"
"ไม่" เสียงอธิคมปวดร้าว
"ปล่อย"
อธิคมไม่ตอบ ซุกหน้าเข้ากับซอกคอของคนรัก ส่ายหน้าไปมา ไม่ยอมปล่อยให้อนุภาพเป็นอิสระ
"ปล่อยเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นผมจะไม่พูดกับสารวัตรอีก" อนุภาพยื่นคำขาด
แขนของอธิคมอ่อนแรง นายตำรวจหนุ่มพึมพำเบาๆ ว่า "คุณนุครับ อย่าทิ้งผม"
อนุภาพยกมือขึ้นปลดมือของอธิคมที่รัดประสานกันอยู่รอบตัวเขา แขนแข็งแรงของผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ร่วงผล็อย ปล่อยให้ร่างอุ่นที่เขาโหยหามาหลายวันเดินจากไปช้าๆ
"คุณนุ" อธิคมครวญ พลันขยับตัวเดินตามไขว่คว้าอนุภาพอีกครั้ง
"ผู้กอง ไม่ต้องตามมานะ ไม่งั้นผมจะหายไปให้ไกลแสนไกลจนตามหาไม่เจอ" อนุภาพขู่โดยไม่หันมามอง น้ำตาเริ่มไหลริน สองเท้าพยายามเดินอย่างมั่นคงไปที่ประตูห้องชุด
"คุณนุ" อธิคมได้แต่เรียกชื่อ กลัวคำขู่ของอนุภาพจะเป็นจริง ในใจนึกถึงสิ่งที่อนุภาพทำกับธนาภพในอดีต เขารู้ว่าอนุภาพนั้นใจเด็ดมาก หายไปจากชีวิตของธนาภพกว่าห้าปี และเมื่อพบกันอีกครั้งก็ใจแข็งไม่ยอมอ่อนให้แม้แต่นิด ถึงขนาดที่บอกธนาภพว่าไม่ต้องเจอกันอีกเลย
...หากเกิดขึ้นกับเขา...เขาคงทนไม่ไหว...
"คุณนุ" เสียงเรียกสุดท้ายของอธิคมแผ่วเบา เงียบหายไปกับเสียงประตูที่ปิดลง
ประตูที่ปิดลงสำหรับเขา แม้จะเพียงชั่วคราว เขาก็รู้สึกปวดร้าวยิ่งนัก
...ทำไม...อนุภาพก็บอกว่าเข้าใจแล้วว่าเรื่องที่กระบี่เป็นการเข้าใจผิด แล้วทำไม...ทำไมจะต้องทิ้งเขา แม้จะเพียงชั่วคราว ทิ้งกันทั้งที่ยังรักกันอยู่ มันเจ็บปวดเหลือเกิน ใครจะรู้ สามเดือนที่จะมาถึงจะเกิดอะไรขึ้น....
...อนุภาพหายไปสามสี่วัน ยังกลับมาพร้อมกับการยื่นคำขาดที่เฉียบคมราวกับมีดคมๆ ปาดลงกลางหัวใจของเขา สามเดือนในอนาคตจะไม่เหมือนปืนกลที่จะระดมยิงเขาจนพรุนเลยหรือ..
...ถูกทิ้งมันเจ็บอย่างนี้นี่เอง...

ทันทีที่อนุภาพเดินออกจากลิฟท์ ธงรบรีบตรงเข้าไปรั้งตัวอนุภาพเอาไว้เพราะมองแวบเดียวก็รู้ว่าผลของการ "คุย" กันระหว่างอนุภาพกับอธิคมออกมาอย่างไร แต่ธงรบก็รั้งคนรักของเพื่อนไว้ไม่อยู่ อาทิตย์ยืนมองอยู่ห่างๆ อยากจะเข้าไปช่วย แต่ความรู้สึกบางอย่างลึกๆ ในใจของเขาบอกให้ถอยห่างออกมา เขารักอนุภาพก็จริงๆ และบอกตัวเองว่าทำใจได้แล้วที่เห็นอนุภาพกับอธิคมเป็นคนรักกัน และปรารถนาที่จะเห็นอนุภาพมีความสุขกับคนที่อนุภาพรัก แม้คนนั้นจะไม่ใช่เขา เขาก็ยังอยากให้อนุภาพสมหวัง จะกับอธิคม กับคุณตฤณ หรือกับใคร หากเป็นคนที่อนุภาพรัก อาทิตย์ก็ดีใจที่เห็นคนที่เขารักมีความสุข
...แต่ตอนนี้เห็นอนุภาพเจ็บปวด...เขาทนไม่ได้...เขาอยากจะเข้าไปช่วยให้อนุภาพคืนดีกับอธิคม อยากจะทำอย่างนั้น...
...แต่เขาทำไม่ได้...

อนุภาพออกจากคอนโดของอธิคมแล้วตรงกลับบ้านและขังตัวเองไว้ในห้องนอน ร้องให้จนน้ำตาแห้งเหือดไปเอง ชายหนุ่มนอนนิ่ง มองภาพของเขากับอธิคมในกรอบรูปข้างเตียง ก่อนจะยื่นมือไปจับคว่ำลง ไม่นาน เสียงเคาะประตูดังรัว คนที่เคาะไม่มีท่าทีจะยอมหยุดหากเจ้าของห้องไม่เปิดออก
"นุ พี่เอง นุ เปิดประตูให้พี่เข้าไปหน่อยสิจ๊ะ นุ...นุ" สมบัติส่งเสียงเรียกอยู่หน้าห้องนอน
...อธิคมให้กุญแจสมบัติมาล่ะสิ...
"พี่รู้และเข้าใจว่านุเสียใจ แต่มาคุยกันก่อนนะ เห็นแก่พี่เถอะ ถ้าไม่ได้คุย พี่จะนั่งพิงอยู่หน้าประตูนี่ล่ะ นุ สารวัตรไม่ได้ส่งพี่มาหรอก พี่มาเอง"
อนุภาพพลิกตัวนอนหงาย มองเพดานอยู่ชั่วครู่ บอกตัวเองว่าไม่เชื่อสมบัติแม้แต่นิด แต่เขาก็เดินไปเปิดประตูรับสมบัติที่ยืนทำหน้ากังวลอยู่หน้าห้อง
"นุ คิดดีแล้วหรือ นี่มันเรื่องใหญ่นะ" สมบัติยื่นมือมาแตะแขนเพื่อนรุ่นน้อง "พี่อยากให้นุลองตรองดูอีกที สามเดือนมันนานเกินไปนะที่รัก"
"ไหนว่ามาเองไงพี่บั้ด" อนุภาพเบ้ปาก ทันทีที่เปิดประตู สมบัติก็รีบโพล่งออกมาราวกับรู้เรื่องดี
...ใครโทรไปตามล่ะ อยากถามพี่บั้ดนัก...
"แหม พี่ก็มาเองจริงๆ แต่ก่อนมาพี่ก็หาข้อมูลมาบ้างสิ ไม่งั้นพี่ก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร กลยุทธ์นี้คุณตฤณสอน" สมบัติเดินมานั่งขอบเตียง หันไปมองกรอบรูปที่วางคว่ำหน้าอยู่ข้างเตียงแล้วหันมาโน้วน้าวอนุภาพต่อ "ต้องถึงขนาดนี้เลยหรือนุ พี่ว่ามันไม่น่ารุนแรงขนาดนั้น น่าจะแค่ภาคฑัณฑ์ให้เข็ดหลาบ ไม่น่าต้องถึงกับประหาร จะว่าไปผู้กองธงรบก็เป็นคนที่ทำให้..."
"ผมคิดแล้ว คิดมาพอแล้วพี่บั้ด ลองแยกกันซักพัก ถ้าต่างคนต่างรู้สึกขาดกันไม่ได้ก็ค่อยว่ากันใหม่" อนุภาพถอนหายใจ
"เหตุผลคลาสสิกเลยนะนั่น" สมบัติถอนหายใจเช่นกัน
"ถ้ารักกันมาก ระหว่างนี้พี่ก็ช่วยกันดูแลสารวัตรให้ดีๆ ก็แล้วกัน เข้าโรงเรียนกวดวิชา ติวเข้มให้ครบหลักสูตรไปเลย" อนุภาพให้เหตุผล แต่อดลงท้ายการประชดประชันไม่ได้
...อธิคมมีแนวร่วมเยอะนัก แม้แต่อาวุธที่ดูท่าทางไม่ใช่พวกเดียวกันก็ยังดูท่าว่าจะช่วยอธิคม...
ตฤณล่ะ ขออย่าให้ตฤณมาร่วมด้วยเลย หวังว่าอธิคมคงไม่ไปอ้อนวอนตฤณมาช่วยพูดกับเขาหรอกนะ...
"พี่คิดว่ามันไม่ใช่ทางออกที่ดี แยกกัน ห่างกัน มันยิ่งอันตรายรู้หรือเปล่า มันเป็นดาบสองคมที่คมกริบมากเลยนะ สามเดือนนี่ อะไรมันจะกัดกร่อนความรู้สึกไปบ้างก็ไม่รู้ หากเราจะบอกตัวเองว่าต้องการเวลาทบทวนความสัมพันธ์ ข้อเสียก็มีพอๆ กับข้อดีเลยล่ะนุ เผลอๆ พี่คิดว่าข้อเสียมันมากกว่า ทีนี้ เมื่อครบสามเดือนแล้ว หากคำตอบของอีกคนไม่เหมือนกับอีกคน มันจะเจ็บปวดแค่ไหนนุก็รู้ อาจเป็นสารวัตร หรืออาจเป็นนุเอง" สมบัติพยายามอธิบายช้าๆ เสียงจริงจัง อนุภาพนั่งฟังนิ่งไม่ไหวติง ตาจับอยู่ที่ผนังห้องราวกับจะให้ผนังพูดได้ ช่วยสนับสนุนความคิดเขาอีกคน
"พี่บั้ด ผมตัดสินใจแล้ว" อนุภาพเม้มปาก คนอย่างเขา เดินหน้าแล้วไม่ถอย
"ทรมานกันเปล่าๆ อยู่ใกล้กันแค่นี้ แต่เจอกันไม่ได้ สารวัตรผ่านไปผ่านมา หรือนุอาจเห็นรถสารวัตรผ่านไปผ่านมา ทรมานกันจริงๆ นะ ทั้งเขาทั้งเรา"
"ผมจะไปอยู่แพร่"
"นุ๊" สมบัติเรียกเพื่อนรุ่นน้องเสียงสูง ตาเบิกกว้าง "อย่าทำแบบนั้นเลย"
"ผมอยากไปที่ไหนที่ไกลๆ" อนุภาพก้มหน้าลงมองมือที่ประสานอยู่บนตัก
"งั้นไปแค่อยุธยา ซ่อมตกแต่งหน่อยก็อยู่ได้แล้ว พี่กับใครจะได้ไปหาได้ ถ้านุเหงาก็มาเจอกัน"
อนุภาพเม้มปาก ตัดสินใจบอกสมบัติสิ่งที่ตัวเองคิดเอาไว้ "ผมไม่อยากบอกให้ใครรู้ ผมอยากไปอยู่ที่นั่นเงียบเพื่อคิด"
"โธนุ ที่ไหนก็เงียบทั้งนั้น ที่อยุธยาก็เงียบ สัญญาว่าจะไม่ให้ใครไปกวน พี่จะช่วยพูด ช่วยห้าม" สมบัติพยายามโน้วน้าวเพื่อนรุ่นน้อง
"พี่บั้ด ผมไม่กล้าสู้หน้าสารวัตร" อนุภาพพึมพำเสียงแผ่วเบาราวกับเสียงเข็มตกลงบนพื้น น้ำตาอุ่นๆ เริ่มล้นออกมาจากขอบตา
สมบัติเบือนหน้าไปอีกด้าน ถอนหายใจหนักๆ เข้าใจทันใดว่าปัญหาที่กำลังเกิดขึ้นอยู่นั้นลึกซึ้งเกินที่เขาจะ "คุย" ด้วยได้ แต่ก็ยังทิ้งคำพูดไว้ให้อนุภาพได้คิด เผื่อจะช่วยอะไรได้บ้าง
"มันอดีตของเขานะอนุภาพ" สมบัติพูดเสียงแผ่วเบา มือโอบไหล่ชายหนุ่มที่กำลังร้องไห้ "สารวัตรกลับใจเลิกเจ้าชู้แล้ว ให้โอกาสเขาบ้าง นี่แค่ไม่กี่ปีเอง หนักแน่นแค่นี้มันไม่พอ มันต้องหนักมากกว่านี้ แน่นมากกว่านี้"
"พี่บั้ด" อนุภาพสะอื้น "ขอเวลาผมกับสารวัตร"
"อดีตมันผ่านไปแล้ว ลืมมันไปซะ" สมบัติปลอบเสียงเบา รู้สึกอยากจะร้องให้เช่นกัน
"พี่บั้ด ขอเวลาผม"
...ขอเวลาให้เขาและอธิคม...
แต่อนุภาพรู้อยู่ในใจลึกๆ ว่าเวลาที่ขอ...สำหรับใคร...
แม้จะยังสับสนวุ่นวายในใจมากอยู่ แต่อนุภาพก็ยอมรับว่า สะเก็ดเล็กๆ ในใจยังไม่จางหาย...
บางอย่างที่เขายังอธิบายไม่ได้...

**************************

[โน๊อา]

เปิดมาเจอ คำแรก ไม่ค่อยอยากอ่านเลยอ่ะ 

[โน๊อา]

เอ่อ บทที่ 20 หรือเปล่าคะ หรือว่า ยังไงดี


จะบทไหน ก็ จะขาดใจอ่ะ

[jokirito]

คุณนุจะหนีไปอยู่แพร่

อธิคมก็น่าจะไปอยู่ 3 จังหวัดชายแดนใต้นะ
มีอะไรให้ทำเยอะดี จะได้ไม่เครียด 
ไม่มีถ่านไฟเก่าด้วย ดีกว่าเมามายไร้สาระที่กรุงเทพ
อาจจะบาดเจ็บรึไม่ก็ตายไปเลย
จะได้รอยเดียวกับธนาภพ
สะใจดี 
สุดท้ายคุณนุก็จะไม่เหลือใคร
อาวุธก็เข้ามาแทนที่
โดยที่นุคิดว่าคนนี้ดีที่สุดแล้ว
แต่ว่าจริงๆแล้วอาวุธเป็นมะเร็งสมองระยะสุดท้ายโดยไม่รู้ตัว
และก็ตายไปในที่สุด


เป็นไงพลอตเรื่องโคตรเกาหลีเลยมะ

[M@nfaNG]

โอ๊ยยยยจะบ้าตาย รับไม่ได้ ไม่ไหวแล้ววว

[kunkai]

 
ฮึ...งอลคนแต่ง

[katawoot]

คุณนุจะหนีไปอยู่แพร่ อธิคมก็น่าจะไปอยู่ 3 จังหวัดชายแดนใต้นะ
มีอะไรให้ทำเยอะดี จะได้ไม่เครียด  ไม่มีถ่านไฟเก่าด้วย ดีกว่าเมามายไร้สาระที่กรุงเทพ อาจจะบาดเจ็บรึไม่ก็ตายไปเลย
จะได้รอยเดียวกับธนาภพ สะใจดี สุดท้ายคุณนุก็จะไม่เหลือใคร อาวุธก็เข้ามาแทนที่ โดยที่นุคิดว่าคนนี้ดีที่สุดแล้ว แต่ว่าจริงๆแล้วอาวุธเป็นมะเร็งสมองระยะสุดท้ายโดยไม่รู้ตัว และก็ตายไปในที่สุด เป็นไงพลอตเรื่องโคตรเกาหลีเลยมะ

อืมม good idea...
ยิ่งคิดไรไม่ค่อยออกอยู่
งั้น หากอธิคมตายไปจริงๆ อย่ามาโทษคฑาวุธนะคร้าบบ ไปโทดคุณ jokirito เน๊อ

ฟ้าหลังฝนย่อมสดใส ฝนไม่ตกต้นหญ้าจะเขียวชอุ่มได้ยังไงก๊านน 

[jokirito]

อ้าว  ซะงั้นอ่ะ

โบ้ยกันดื้อๆ เลยนะคู๊ณณณ

[mecon]

 


ห่างกันพอว่า แต่ว่าคุณนุ จะไปอยู่แพร่เนี่จิ  ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

ส่งสารสารวัตร ใจห่างกัน แล้วนี่ตัวยังห่างอีก แล้ว..... มันก็ยิ่งใกล้พอที่สารวัตรอาวุธจะแทรกซึมผ่านได้มั๊ยนั่น

ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย สารวัตรอธิคมรู้ว่าจะไม่ได้เจอหน้าคุณนุตลอดเวลาที่ห่างกันเนี่ย คงได้ขาดใจตายกันไปข้าง

ห่า่งเพื่อทำใจ หรือว่า ห่างเพื่อทำร้ายใจใครกันแน่

[jokirito]

ห่า่งเพื่อทำใจ หรือว่า ห่ายเพื่อทำร้ายใจใครกันแน่

 o13ประโยคนี้โดนใจมากมาย (เอ่อ...ห่าย คือ ห่าง ชะมะ)