มาต่อครับ
กษิดิษฐ์ผุดลุกจากโซฟานุ่มในล๊อบบี้คอนโดเมื่อเห็นอธิคมเปิดประตูเดินเข้ามา เขามานั่งรออธิคมเกือบชั่วโมงแล้ว วันนี้เขาโชคดีที่อธิคมเลิกงานแล้วตรงกลับบ้านเลย เมื่อวานเขานั่งรอจนค่ำก็ไม่เห็นวี่แววของนายตำรวจ ครั้นย้อนกลับมาอีกตอนสี่ทุ่ม อธิคมก็ยังไม่กลับบ้าน โทรศัพท์อธิคมก็ไม่รับและไม่โทรกลับ เขาให้เพื่อนผู้หญิงโทรมาสอบถามกับพนักงานต้อนรับของคอนโดตอนหกทุ่มก็ไร้วี่แวว
เขารู้อยู่ว่าที่จริงไม่ใช่เรื่องแปลก อธิคมกับธงรบตระเวนราตรีกันแทบทุกคืน กว่าจะกลับบ้านก็ดึกดื่น บ่อยครั้งเขาเจอสองหนุ่มในผับหรือคลับที่ไหนซักแห่ง แต่เขาไม่เคยเห็นอธิคมในที่เที่ยวมานานมากแล้ว ตั้งแต่คราวนั้นที่เขากับอธิคมห่างกัน
...ไม่ใช่สิ...ตั้งแต่ที่อธิคมทิ้งเขาไปหาเด็กใหม่...
เขารู้ดีว่าอธิคมไม่เคยคบใครนาน คนที่เขารู้จักบางคนเคยคบกับอธิคม ไม่ว่าจะศรุตที่เห็นว่านานที่สุดก็ไม่ถึงสามเดือน คนอื่นๆ ก็ระยะเวลาพอๆ กับเขา แต่ก็มีไม่กี่คนที่อธิคมกลับไปคบด้วย เขาก็คนหนึ่งล่ะ ไม่นับจักรินทร์ นักบินของสายการบินแห่งหนึ่งที่ทะเลาะกับเขาที่คลับ JET SET แล้วอธิคมก็ลากเขาทั้งสองออกจากคลับไปตกลงกันที่ลานจอดรถ แล้วอธิคมก็เลือกเขา ตอนนั้นจักรินทร์ถึงกับน้ำตาร่วง
...แต่เขาไม่ยอมจะเสียน้ำตาหรอก...คนใหม่ของอธิคมคืออนุภาพ ที่ได้ยินมาว่าอธิคมคบด้วยมานานมาก...นานจนเขาไม่อยากจะเชื่อ
...แต่เขาไม่ยอมเป็นเหมือนจักรินทร์หรอก...เขาต้องไม่เป็นผู้แพ้...
...หน้าตาก็งั้นๆ จืดชืดไร้ชีวิตชีวา เรียบนิ่งยังกับผีดิบ...แบบนี้ไม่ใช่สเป็คของอธิคม
อธิคมยังมองไม่เห็นกษิดิษฐ์ นายตำรวจตัวสูงใหญ่อยู่ในชุดเครื่องแบบสีกากีดูสง่ายิ่งนัก ขายาวก้าวเดินช้าๆ อย่างมั่นใจตรงไปยังลิฟท์ที่อยู่ด้านในสุดของโถงต้อนรับของคอนโดที่กว้างมาก กษิดิษฐ์รอจนอธิคมใกล้จะถึงลิฟท์แล้วจึงเดินตรงไปหา แล้วส่งเสียงเรียก อธิคมก็ชะงัก หันมามอง เลิกคิ้วขึ้นอย่างคาดไม่ถึงว่าจะเห็นเขามาปรากฏตัวที่นี่
...รู้จักกษิดิษฐ์น้อยไปซะแล้ว พี่คม...
กษิดิษฐ์สูดลมหายใจช้าๆ แล้วปรับสีหน้าให้ยิ้มอ่อนโยน
"กษิดิษฐ์"
"พี่คม ผมอยากขอคุยด้วย ผมจะมาขอโทษ" กษิดิษฐ์ทำหน้าเสียใจ
"ขอโทษเรื่องอะไรครับ" อธิคมทำหน้างง
"ก็เรื่องคืนนั้น ไม่รู้ว่าคุณนุเล่าให้พี่คมฟังยังไง ผมกลัวจะเข้าใจผิด ก็เลยมาอธิบาย" กษิดิษฐ์พูดช้าๆ เนิบๆ แล้วยื่นมือไปกดเรียกลิฟท์
"คุณนุไม่ได้เล่าอะไรมาก ก็แค่บอกว่ากษิดิษฐ์เข้าไปคุยกับเค้าอีกตอนที่งานเลิก" อธิคมบอกไม่หมดเพราะไม่มั่นใจว่ากษิดิษฐ์มาด้วยเหตุใดกันแน่
"คืนนั้นผมดื่มเหล้าไปพอสมควร ก็เลยพูดอะไรไปไม่คิด อาจทำให้แฟนพี่เข้าใจผิด ผมกลัวว่าพี่คมจะเกลียดผม เห็นว่าผมเป็นคนไม่ดี"
อธิคมถอนหายใจช้าๆ แล้วกล่าวว่า "ช่างเถอะกษิดิษฐ์ พี่เข้าใจ"
"เข้าใจว่ายังไงครับ" กษิดิษฐ์เงยหน้าขึ้นมาถาม ปรายตาไปมองประตูลิฟท์ที่เปิดออกแล้วพูดว่า "พี่คมจะยืนคุยกับผมยังงี้หรือ ไปคุยกันข้างบนดีกว่า ผมมีเรื่องจะคุยเยอะแยะ อยากจะอธิบาย อยากจะขอโทษ ผม..."
"เราคุยกันที่นี่เถอะ" อธิคมขยับตัว "จะได้สบายใจกันทั้งสองฝ่าย"
"ที่ล๊อบบี้นี่หรือครับ" กษิดิษฐ์ตอบเสียงน้อยใจ กัดฟัน เม้มปากแน่น "พี่คมทำเหมือนผมเป็นคนอื่น แม้แต่บ้านก็ไม่ยอมให้เข้าไปเหยียบ แต่ก่อนเคยเข้าออกได้ แต่ผมรู้ ตอนนี้ผมเป็นอดีตแล้ว ถ้ายังงั้นผมไม่รบกวนพี่ก็ได้"
"ไม่ใช่ยังงั้น" อธิคมถอนหายใจอีกครั้ง "คือว่าพี่กลัวว่า..."
"กลัวว่าคุณอนุภาพจะมาเห็น" กษิดิษฐ์แทรก แล้วเดินกลับไปที่โซฟา ไม่ฟังว่าอธิคมจะพูดอะไรต่อไป เพราะรู้ว่าอธิคมจะเดินตามเขามาอยู่ดี
...ขอให้มีใครที่รู้จักอนุภาพเห็นทีเถอะ...เห็นทั้งๆ ที่อยู่ในที่รโหฐานแบบนี้ล่ะ...
อธิคมเดินตามมาจริงๆ แล้วนั่งลงบนโซฟาตรงข้ามเขา
กษิดิษฐ์ปรับสีหน้าให้ดูเหงอยเหงา ก้มหน้าเล็กน้อย ถอนหายใจหนัก...รอเวลาที่อธิคมจะปลอบใจเขา
"กษิดิษฐ์" อธิคมเรียกเสียงเบาเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มที่นั่งซึมอยู่ตรงหน้าเงียบไป
"กษิดิษฐ์ต้องยอมรับนะว่าเรื่องของเรามัน..."
"จบลงแล้ว ผมรู้ พี่คมคบกับใครไม่เคยนาน เรื่องระหว่างเราก็เลยจบในเวลาไม่ถึงสามเดือน แล้วก็จบอีกครั้งไม่นานหลังจากที่กลับจากออสเตรเลีย แล้วก็จบอีกทีตอนที่พี่เจอแบ้งค์ นักร้องใหม่ แต่ไม่ว่าพี่ทิ้งผมตอนไหนๆ ผมก็ไม่เคยลืมพี่เลย น่าสมเพธตัวเองนัก"
กษิดิษฐ์ยังก้มหน้ามองพื้น เอียงหน้าเล็กน้อยให้อธิคมพอเห็นสีหน้าเจ็บปวดของเขาบ้าง เขารู้ว่ากับอธิคมเล่นไม้แข็งไม่ได้
...ถ้าจะร้าย ต้องร้ายกับอนุภาพ...
...กับอธิคม ต้องเล่นบทน่าสงสาร...
"อย่าเรียกว่าทิ้งเลยกษิดิษฐ์" อธิคมเสียงอ่อนลง
"ถ้าไม่ทิ้งแล้วจะเรียกว่ายังไงล่ะครับพี่คม ผมรักพี่คมขนาดนั้น อยากอยู่กับพี่ตลอดไป แต่ผ่านไปไม่กี่เดือน พี่ก็มองคนใหม่ จะไม่ให้สมเพธตัวเองได้ยังไง รู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่รัก รู้อยู่เต็มอกว่าพี่ไม่ได้คิดจะจริงจัง แต่ผมก็ยังตัดใจจากพี่ไม่ได้ ผมรู้ว่ารักคนเจ้าชู้ สิ่งเดียวที่จะได้คือความเสียใจ แต่ผมก็ยอม..."
"พี่เปลี่ยนไปแล้ว"
"จริงหรือ" กษิดิษฐ์เงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าคร้ามเข้มหล่อเหลาที่เขาหลงไหลนัก สองตาพยายามค้นหาความจริงในดวงตาคมกริบของอธิคม "เพราะพี่พบคุณอนุภาพหรือครับ เพราะพี่พบคนที่พี่เฝ้าไฝ่ฝัน ค้นหารักแท้ พี่ก็เลยเลิกเจ้าชู้"
...เลิกเจ้าชู้ได้ด้วยเหรือ ไม่มีทางหรอก เจ้าชู้ซึมลึกอย่างอธิคมกับธงรบ ไม่มีทางเลิกได้ เขาไม่เชื่อ...กษิดิษฐ์แย้งอยู่ในใจ
"ยังไงก็ตาม กษิดิษฐ์ ตอนนี้พี่รักกับคุณนุ พี่ก็ควรมีเขาคนเดียว" อธิคมตัดบท
"พี่คม พี่ไม่นึกถึง..."
"ถ้ากษิดิษฐ์ยังไม่ลืม คงจำได้ว่า พี่มีใครที่ละคน ไม่ได้คบกับใครพร้อมๆ กันหลายคนเหมือนธงรบ ถ้าอยากจะเปรียบพี่กับธงรับนักละก็" อธิคมยักไหล่
...ผมจะรอตอนที่พี่ทิ้งกับอนุภาพ...กษิดิษฐ์กัดฟัน
...หรือไม่ก็รอตอนที่อนุภาพทิ้งพี่ก็แล้วกัน...คนอย่างนั้น จะทนผู้ชายเจ้าชู้ได้แค่ไหนเชียว ในเมื่อเขาตีอธิคมไม่ได้ เขาก็จะตีอนุภาพให้แตกพ่าย อธิคมตอนนี้ดูมั่นคงมากนัก นึกไม่ถึงว่าคนอย่างอธิคมจะมีหน้ามายืนยันกับเขาว่ารักอนุภาพ คนอย่างสารวัตรรู้จักความรักด้วยหรือ
...อยากรักมากนักใช่ไหม...เขาจะทำให้อธิคมรู้ซึ้งถึงรสแห่งรักครบทุกรูปแบบ...
"จำได้สิครับ ผมจำได้ไม่ลืม ผมเป็นคนไม่ลืมอะไรง่ายๆ หรอก ผมจำได้ว่าพี่บอกรักผมหลายครั้ง คำพูดหวานๆ ผมจำได้หมด"
...โธ่ กษิดิษฐ์...อธิคมอ่อนใจ กษิดิษฐ์พูดเหมือนกับว่ายอมรักและเข้าใจ แต่ดูๆ ไปก็เหมือนเย้ยหยันและยังมีอะไรติดค้างในใจอยู่ ก่อนนั้นเขาบอกรักก็จริง แต่เขาก็ไม่ได้หมายความอย่างนั้นจริงๆ นี่นา จะให้จำว่าบอกรักกับใครมากี่ครั้ง คงต้องให้หัวสมองใหญ่พอๆ กับลูกบอลลูนกระมังถึงจะจำได้หมด
...แต่ที่เขาบอกรักกับอนุภาพนั้นแตกต่างกัน...คิดๆ ไปก็แปลกใจตัวเอง ตอนที่บอกรัก "อดีต" ของเขากี่คนไม่รู้ต่อกี่คน หัวใจมันเต้นไม่เหมือนกันกับตอนที่บอกรักอนุภาพบนเตียงคืนนั้น...คืนที่เขา "ได้" อนุภาพเป็นของตัวอย่างเป็นทางการ หลังจากที่ทนทรมานมาหลายเดือนกว่าชายหนุ่มจะใจอ่อนยอมตกเป็นของเขา
กษิดิษฐ์กลับไป พร้อมกับคำพูดว่า "ขอให้พี่คมโชคดี" ทิ้งให้อธิคมมองตรามอย่างครุ่นคิด
โชคดีของกษิดิษฐ์หมายความว่าอย่างไร อะไรบางอย่างบอกเขาว่ากษิดิษฐ์ไม่ได้หมายความอย่างที่พูดเสียทีเดียว แววตาของกษิดิษฐ์ซ่อนอะไรบางอย่างเอาไว้
...อะไรบางอย่างที่เขาไม่ค่อยไว้ใจ...
ธงรบจอดรถหน้าบ้านของสมบัติที่ใช้เป็นสถานที่จัดงานฉลองวันคล้ายวันเกิดของอธิคม นายตำรวจหนุ่มถอนหายใจช้าๆ ทำหน้ามุ่ยก่อนจะเปิดประตูลงจากรถ วันนี้เขาไปนั่งรออาทิตย์ที่ออฟฟิสของชายหนุ่ม ตั้งใจจะชวนมาด้วยกัน แต่อาทิตย์ไม่ยอม โดยให้เหตุผลว่าไม่อยากเจอหน้าอธิคม
ทั้งที่ธงรบก็พอจะเข้าใจความรู้สึกของอาทิตย์ที่ผิดหวังจากอนุภาพ แต่เขาก็ยังอยากที่จะได้ควงคู่กับอาทิตย์มาประกาศให้คนสนิทๆ กันได้รู้ว่าเขากับอาทิตย์นั้นกำลังเริ่มความสัมพันธ์กัน
ธงรบเริ่มมั่นใจตัวเองแล้วว่าชอบอาทิตย์มากขึ้น มากจนแปลกใจว่าตัวเองจะรู้สึกแบบนี้ได้ ที่เคยบ่นให้อธิคมว่าเปลี่ยนไป ตอนนี้ชักจะเข้าใจแล้ว
แต่ที่ทำให้เขาอารมณ์หงุดหงิดก็คือว่า อาทิตย์ออกไปทานอาหารเย็นกับดนุพล พรีเซ็นเตอร์โฆษณาที่มารออาทิตย์ที่ออฟฟิสเหมือนกัน
ดนุพล ชายหนุ่มหน้าไทย ท่าทางนิ่งๆ เหมือนอนุภาพ ดูเรียบร้อย เยือกเย็น หล่อสู้เขาไม่ได้แม้แต่นิดเดียว
ตี๋หนุ่มน่ารักอย่างอนุภาพ ควงกับหนุ่มน่ารักอย่างดนุพล ดูยังไงๆ ก็ไม่เข้ากัน
...ตี๋เข้มหน้าใส น่ารักอย่างอาทิตย์ ต้องคู่กับหนุ่มหล่อเข้ม ห้าวๆ แบบเขาถึงจะเหมาะ...
ทันทีที่เดินเข้าไปในบริเวณบ้านของสมบัติที่มีสนามหญ้ากว้างขวาง ธงรบก็ได้รับการต้อนรับจากเพื่อนรักอย่างอบอุ่น
...อธิคมขว้างอะไรบางอย่างใส่เขา แต่เขาหลบได้
“เฮ่ย ใอ้ห่... รับแขกแบบนี้หรือวะ” ธงรบโวยวาย
“ทำไมเพิ่งโผล่มา ไปตะลอนที่ไหนมาละนี่ คุณนุถามหาตั้งนานแล้ว โทรไปก็ไม่รับ” อธิคมทำหน้าดุ
“แกนี่ เอะอะก็คุณนุ แววเกลียมัวชักจะฉายออกมาชัดเจนขึ้นทุกวัน”
“เขาแค่เป็นห่วง” อธิคมยักไหล่ “รีบเข้าไปกินอะไรซะ อาวุธอยู่ตรงโน้น” อธิคมพยักเพยิดหน้าไปอีกที่มุมสวนหย่อมหน้าบ้าน อาวุธนั่งมองตั้มคุยกับอธิปและพจนีย์เงียบๆ พลันหันมาทางธงรบแลัวเดินมาหาช้าๆ
“มองคุณนุตาเป็นมัน” อธิคมเอ่ยเสียงเรียบ เม้มปากเล็กน้อย
... เดี๋ยวมีต่อ ทิ้งไว้พอให้อยาก ... อ่าน...
หัวข้อ: นิยายรักผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ - คดีรัก - (อ่าน 843404 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก