หัวข้อ: นิยายรักผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ - คดีรัก -

[yaoifan]

ธงรบ กับ อาทิตย์ เจอกันทีไร ต้องมีเรื่องให้ทะเลาะกันไม่หยุด

ชอบมาก มาก

ย้อนหลังไปอีกหน่อย ตอนธงรบ กับ อาทิตย์ ผลัดกันรุก ผลัดกันรับ เนี่ย

อ่านแล้ว

+1 เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[katawoot]

เสียงคนดังระเบ็งเซ็งแซ่ อาทิตย์หูอื้อ ไม่รู้จะทำอะไรต่อไปดี แต่ที่แย่กว่านั้น ชายร่างผอมผิวคล้ำคนหนึ่งเดินมาดึงแขนเขาจากข้างหลัง ถามว่าเขาเป็นคนขับรถซีอาร์วีหรือไม่ เขาพยักหน้า แล้วจากนั้นก็ได้คู่กรณีต่อล้อต่อเถียงเพิ่มอีกหนึ่งคน

อาทิตย์ทั้งเหนื่อยทั้งหิว ตอนนี้มีอารมณ์โกรธเพิ่มเข้ามาผสมด้วย คู่กรณีของเขาพูดไม่รู้เรื่อง มิใยที่เขาบอกว่าให้รอประกันภัย ชายคนนั้นกลับเอาแต่เรียกร้องค่าเสียหายอย่างเดียว แฟนสาวก็เข้ามาช่วยเถียงด้วย เสียงแหลมๆ ของหญิงร่างผอมเหมือนไม้เสียบผีดังเสียดแทงประสาทของเขามากนัก ผู้หญิงตัวเล็กๆ แต่เสียงดังยิ่งกว่าไซเรนรถตำรวจ
...ไม่ไหวแล้ว...เขาสู้กับคู่กรณีที่กำลังรุมเขาคนเดียวไม่ไหวแล้ว ต้องหาคนช่วย...อาทิตย์นึกถึงเพื่อน...รชานนท์เป็นคนแรกที่นึกได้ แต่ก็ต้องรีบสลัดความคิดนั้นออก รชานนท์ยิ่งแย่กว่าเขา ไม่เคยเถียงสู้ใครได้เลย ใครล่ะที่พอใจช่วยได้...พี่นุ...พี่บั๊ด...อธิป...ใช่อธิปน่าจะพอไหว อธิปออกห้าวๆ คงพอข่มคู่กรณีเขาได้...เจษฎาก็ห้าว แต่ตอนนี้อยู่ใต้...ปฏิวัติ รายนั้นก็ขาลุย แต่ดึกขนาดนี้คงกำลังนอนทำอะไรกับกิ๊กอยู่...เจ...บอย...ทศ...ชาติ...ต๊อป
...ตำรวจสิ...เรียกตำรวจเสียเลย...เขารู้จักตำรวจอยู่...
...สารวัตรอธิคม...ท่าทางเหี้ยมเหมือนกันเวลาอารมณ์เสีย...
...จะบ้าเหรออาทิตย์...อธิคมแฟนพี่นุนี่นะ...ไม่ได้หรอก เขาจะบากหน้าไปขอความช่วยเหลือไม่ได้ พี่นุจะได้เห็นว่าเขาไม่เป็นผู้ใหญ่ ไม่เข้มแข็งพอที่จะจัดการกับวิกฤติได้
...ผู้กองธงรบ!...
ชื่อนี้แว่บขึ้นมา อาทิตย์ควักโทรศัพท์ กดดูเบอร์ที่ธงรบเคยโทรหาเขา แม้ธงรบจะหายหน้าไปกว่าห้าวัน และเขาก็หวั่นใจอยู่ว่านายตำรวจอาจไปราชการหรือทำคดีที่ไหนไกลๆ แต่ก็ขอลองหน่อยเถอะ
เขาโชคดี...ผู้กองธงรบรับสายทันที ด้วยประโยคเดิมที่แต่ก่อนเขาต้องถอนหายใจเพราะความระอา...
...แต่ครั้งนี้ เขาถอนหายใจเพราะความโล่งอก
"ว่าไงครับคุณชายอาทิตย์" ธงรบรับโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดีเช่นเคย
"ผู้กองธงรบครับ ช่วยผมด้วย..." อาทิตย์ละล่ำละลัก "ผมรถชน"
นายตำรวจหนุ่มอุทานเสียงตระหนก สอบถามรายละเอียด แล้วบอกเขาให้ไม่ต้องทำอะไรทั้งสิ้น ให้รอประกันและรอเขาก่อน อีกไม่เกินครึ่งชั่วโมงเขาจะไปถึง
"พี่จะไปดูแลอาทิตย์ของพี่เอง"
...ธงรบไม่วายทิ้งท้ายน้ำเสียงยั่วเย้า หลังจากที่พูดจริงจังเป็นงานเป็นการ อาทิตย์ไม่ตอบโต้อะไรเพราะไม่มีอารมณ์จะทำอะไรเช่นนั้น แต่เมื่อวางสายโทรศัพท์เขารู้สึกอุ่นใจขึ้นมาอีกโข
...อย่างน้อยธงรบเป็นตำรวจ...คงช่วยได้มากพอสมควร แม้จะทะเล้นเป็นนิจ แต่เครื่องแบบร้อยตำรวจเอกคงขลังบ้างแล่ะน่า...คู่กรณีของเขาคงพูด "รู้เรื่อง" ขึ้นอีกเยอะ

อาทิตย์ยืนมองด้วยความแปลกใจ ธงรบจัดการสถานการณ์ได้เรียบร้อยน่าทึ่ง เขาคิดไม่ผิดที่ว่าชุดเครื่องแบบตำรวจนั้นช่วยได้มากเวลาเกิดเหตุการณ์คับขันเช่นนี้ ธงรบไม่เหลือคราบนายตำรวจเจ้าชู้ทะลึ่งทะเล้นแบบที่เคยเห็นประจำ หากกลับดูดุและเอาจริง คู่กรณีเขาคอตกเพราะธงรบโวยวายใส่เสียงดังบอกว่าจะจับเข้าคุกให้หมด ผิดแล้วยังข่มขู่คู่กรณี ต้องเอาให้หนัก
"ผู้กอง เขาแถออกมากชนผม" คนขับรถกระบะยังไม่วายโต้แย้ง
"แซงในที่คับขัน ถ้าไม่พอใจไปโรงพักกัน เอาไม๊" ธงรบตะคอก "แล้วนี่จะรีบไปไหนกันนี่ น้องเขาบอกว่าขับจี้ก้นเขามาตลอด พอเขาหลบมอเตอร์ไซด์ลื๊อก็แซง"
ชายร่างผอมหน้ามุ่ย แฟนสาวที่ยืนอยู่ใกล้ทำท่าจะอ้าปากเถียง ธงรับหันขวับไปมองตาเขม็ง หญิงคนนั้นจึงรีบหุบปาก

คนที่โดนหนักกว่าคือคนขับรถจักรยานยนต์สวนทางมาเฉี่ยวกับรถของอาทิตย์ ธงรบหันไปสั่งตำรวจอีกสองนายที่มาถึงสถานที่เกิดเหตุให้เอาทั้งหมดไปโรงพักและปรับให้หนัก นายตำรวจที่เจ้าชู้เป็นนิจทำราวกับว่าตัวเองเป็นหัวหน้าก็ไม่ปานทั้งๆ ที่ไม่ใช่ท้องที่ของตน ตำรวจสองคนนั้นดูท่าทางรู้จักธงรบดี เรียกเขาว่าท่านผู้กองอย่างสนิทสนม
"แล้วนี่เมื่อไหร่สารวัตรอัศวินจะมาถึงซะทีว่ะ"
"อยู่กับกิ๊กครับ" นายดาบตำรวจร่างท้วมตอบ
"เจ้าชู้จริงๆ ไอ้นี่" ธงรบเปรย แต่ทันใดรีบหันมามองอาทิตย์เพราะเพิ่งรู้ตัวว่าชายหนุ่มเข้ามายืนอยู่ใกล้ๆ ยิ้มให้บางๆ
"เรียบร้อยแล้วล่ะอาทิตย์ จะเอาค่าเสียหายหน่อยไม๊" ธงรบยิ้มกว้าง เปลี่ยนสีหน้าจากดุดันกลับมาเป็นคนเดิม
"อย่าเลยครับ สงสารเค้า นี่ก็บาดเจ็บ ทำไมผู้กองไม่ยอมให้ไปโรงพยาบาล"
"แค่นี้ไม่ถึงตายหรอก ให้เจ็บซะบ้าง ขับรถแบบนี้มันน่านัก โชคดีนะไม่เจอรถบรรทุก" ธงรบส่ายหน้า หันไปมองคนเจ็บที่นั่งอยู่กับพื้นแล้วพูดขึ้นว่า "อ้าว ลุกๆ ไปโรงพัก ไปทำแผลที่โน่น เดี๋ยวไหลไม่หยุด แห้งตายตรงนี้ซะก่อน"

รถกระบะตำรวจมาถึงและรับคู่กรณีของอาทิตย์ไปโรงพักพร้อมรถมอเตอร์ไซด์ที่ล้อบิดเบี้ยวจนแทบไม่เหลือสภาพเดิม ผู้หญิงที่เป็นคนซ้อนท้ายได้รับการปฐมพยาบาลแล้ว มีผ้าพันแผลเรียบร้อยเพราะหญิงสาวคนหนึ่งที่รับประทานก๋วยเตี๋ยวอยู่ใกล้ๆ มีกล่องปฐมพยาบาลในรถ จึงเข้ามาช่วย
อาทิตย์หันไปขอบคุณธงรบที่กำลังยืนมองรถตำรวจที่วิ่งลับสายตาไป นายตำรวจหนุ่มหันมามองเขานิ่ง แววตาห่วงใย ต่างจากนัยน์ตากรุ้นกริ่มที่เห็นอยู่เป็นนิจ...แววตาที่เขาเคยคิดว่าอยากจะชกให้เบ้าตาเขียวซักครั้งเวลาที่กวนประสาทเขามากๆ
"ทำไมกลับดึกนักล่ะ"
"ผมเพิ่งเสร็จงาน" อาทิตย์ตอบเสียงเบา
"งานยังไม่เสร็จก็รอเอาไว้ทำพรุ่งนี้สิ ดึกขนาดนี้ขับรถมันตราย ถนนสายนี้มันเป็นแบบนี้ล่ะ อันตราย เดี๋ยวอีกหน่อย ตอนหกทุ่มนี่มีพวกรถซิ่งแข่งกันด้วย ว่าแต่ว่าอาทิตย์หลับในหรือเปล่านี่ หรือว่าอั๊พยา" ธงรบเริ่มด้วยเสียงและสีหน้าจริงจัง หากลงท้ายด้วยความทะเล้นเช่นเคย
"บ้าเหรอผู้กอง นี่จะว่าผมก็ผิดใช่ไม๊" อาทิตย์เสียงเข้ม
"เปล่านี่ ไม่ได้ทำก็ไม่ต้องร้อนตัว"
...ธงรบเริ่มอีกแล้ว...เริ่มกวนเขาอีกแล้ว...
"งั้นเสร็จธุระแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับ ขอบคุณมากๆ ครับที่มาช่วย" อาทิตย์ขอบคุณอย่างจริงใจ ขยับเท้าจะเดินกลับไปที่รถ
"อ๊ะ เดี๋ยวก่อนสิ ใช้ผมแล้วจะทิ้งผมแบบนี้เลยหรือ" ธงรบขยับตัวตาม "ขอติดรถไปด้วย"
"อ้าวผู้กองไม่ได้ขับรถมาหรือ" อาทิตย์สงสัย ไม่ทั้นได้สังเกต เพราะตอนที่ธงรบมาถึง ทุกอย่างกำลังโกลาหล พอเห็นหน้าธงรบเขาก็โล่งใจ เอาแน่ฟังและมองนายตำรวจจัดการกับปัญหา
"นั่งแท็กซี่มา"
"จริงหรือครับ" อาทิตย์แกล้งเย้า "หรือว่าติดสินบนแท็กซี่อย่างเคย"
"อะโธ่ โถ อาทิตย์จ๊ะ อย่ามากัดกันแบบนี้สิ คราวนี้นั่งแท็กซี่มาจริงๆ เสียเงินค่ามิเตอร์ไปตั้งร้อยกว่ากว่าบาท เอาเงินคืนมาซะดีๆ ไม่ก็เลี้ยงข้าวต้มโต้รุ่งผม นี่หิวแทบแย่แล้ว" ธงรบโอดครวญ แต่หน้าตาไม่ไปตามคำพูด
...แพรวพราวเช่นเคย...ไม่มีท่าทีจะเดือดร้อนอะไรเลย...อาทิตย์ยิ้มมุมปาก แล้วพูดขึ้นว่า "ผมก็หิว"
"งั้นเราไปกินกัน" ธงรบชวน แล้วรีบทำท่านึกอะไรได้ "โอ๊ะๆ หมายความว่าไปหาอะไรรับประทานกัน ไม่ใช่ไปกินกัน แบบ...แบบว่า...อย่างที่อาทิตย์อาจกำลังคิด"
"ผมไม่ได้คิดอะไรครับ" อาทิตย์เสียงเขียว แล้วเร่งเดินกลับไปที่รถซีอาร์วีที่มีรอยบู้บี้ทั้งฝั่งซ้ายฝั่งขวา
"ตอนนี้ก็คิดแล้วล่ะสิ ใช่ป่ะ" ธงรบพูดกลั้วหัวเราะ เดินตามมาช้าๆ จนอาทิตย์ต้องหยุดยืนรอข้างประตูคนขับ ยังไม่ก้าวขึ้นรถ
"คร้าบ เร็วแล้วครับคุณชาย" ธงรบรู้ตัวว่าถูกเร่งด้วยสายตา จึงรีบก้าวเท้ายาวๆ ตรงไปหาชายหนุ่มหน้าตี๋ที่ยืนมองเขาอยู่เขม็ง
"มามะ ผมขับเอง อย่าปฏิเสธนะ ไม่อยากสวมหน้ากากนายตำรวจใจร้ายรอบสอง มันปวดกล้ามเนื้อใบหน้าชอบกล"
ธงรบแบมือขอกุญแจจากอาทิตย์ ชายหนุ่มไม่ปฏิเสธ ยื่นกุญแจให้แล้วเบี่ยงตัวจะเดินย้อมกลับมาอีกด้านหนึ่งของรถ
ไหล่ชนกัน...ไออุ่นจากร่างสูงใหญ่ของธงรบแผ่ซ่านจนอาทิตย์รู้สึกได้...ธงรบจับมือเขาไว้หลังจากรับกุญแจจากมือของเขา อาทิตย์ชะงัก ก้มหน้านิดๆ ไม่รู้ตัวว่าตัวเองแก้มแดง แต่รู้สึกว่าใบหน้าร้อนวูบวาบ
ธงรบได้จับมือของอาทิตย์เพียงไม่กี่วินาทีเพราะชายหนุ่มหน้าขาวรีบดึงมือออก แล้วเดินก้มหน้าอ้อมไปเปิดประตูรถอีกด้าน ขึ้นไปนั่งรอบนรถเงียบๆ
...ไมตรีจิตเริ่มก่อตัวขึ้น...ธงรบอมยิ้ม  ออกรถช้าๆ เลิกกวนใจชายหนุ่ม ปล่อยให้ตี๋เข้มของเขานั่งพักอย่างสงบสุข

[anna1234]

จิ้มไว้ก่อน

[katawoot]

วันอาทิตย์...

เสียงร้องครวญครางของชายหนุ่มสองคนดังประสานกัน สลับกับเสียงลั่นเอี๊ยดอ๊าดของเตียงนอนเป็นจังหวะสัมพันธ์กับการขยับกายของร่างบึกบึนสองร่างที่อยู่บนเตียง แอร์ในห้องเปิดจนเย็นฉ่ำ แต่ร่างแกร่งที่กำลังระเริงรักกันอยู่กลับเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ
ธงรบสูดปาก ใบหน้าเหยเกเพราะใกล้จะทนไม่ไหว ขยับเอวเป็นจังหวะต้านแรงกระแทกจากเต้ย ดีเจหนุ่มวัยรุ่นชื่อดังอันดับต้นๆ ของเมืองไทยที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาขย่มกายของเขาดังควบม้าศึกอาระเบียเช้าห้ำหั่นกับศัตรู
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ธงรบขมวดคิ้ว ยกมือขึ้นเป็นสัญญาณให้หนุ่มน้อยหยุดชั่วครู่ พร้อมกล่าวขึ้นด้วยเสียงหอบกระเส่าว่า "เต้ย...พะ...พอก่อน เดี๋ยว...อูย...เดี๋ยวขอพี่รับโทรศัพท์"
"บ้าเหรอผู้กอง กำลังมันส์...ซี๊ดส์... ผมใกล้แล้ว" เต้ยเสียงกระเส่าไม่แพ้กัน เอวยังขยับเด้งไปมาไม่ยอมหยุด
"น่านะ เดี๋ยวพี่กลับมาทะลวงให้ถึงใจ ขอเวลาเดี๋ยวเดียว"
"ผู้กองอ่ะ ไม่ยอมนะครับ" เต้ยส่ายหน้าอย่างขัดใจ
"อย่าดื้อสิจ๊ะ" ธงรบจับเอวของชายหนุ่ม พลิกตักดีเจตี๋ห้าวลงข้างล่าง กระแทกสุดแรงหนึ่งครั้งจนชายหนุ่มร้องเสียงหลง แล้วจึงถอดถอนท่อนลำของตัวเองออก เต้ยสะดุ้งเฮือก มือใขว่คว้าสิ่งที่เขาหลงไหล
ผู้กองธงรบจับข้อมือของดีเจหนุ่มเพื่อไม่ให้คว้าส่วนนั้นของเขาเอาไว้ รีบโหย่งตัวออกห่าง แล้วก้าวขาลงจากเตียง เดินโทงๆ ไปคว้าโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะชิดผนัง
...เสียงเพลง "ไปน่ารักไกลๆ หน่อย" ที่ธงรบตั้งเป็นเสียงเรียกเข้าสำหรับชายหนุ่มคนหนึ่งหยุดดังเมื่อเขากดรับสาย ทักทายด้วยเสียงร่าเริง
"สวัสดีครับคุณชายอาทิตย์ มีอะไรจะรับผม เอ๊ยให้ผมรับใช้หรือครับ"
ธงรบได้ยินเสียงถอนหายใจเบาๆ ก่อนหนุ่มน้อยที่เขาเฝ้าตามจีบมาหลายเดือนจะพูดเสียงเนือยๆ ว่า "ผมขอโทษที่โทรมารบกวน"
"ไม่ได้รบกวนหรอกครับ ผมกำลังนั่งสมาธิอยู่ ว่างครับว่าง" ธงรบรีบตอบ
อาทิตย์ทำเสียง "ฮึ" ในลำคอ ราวกับจะให้อีกฝ่ายรู้ว่าเขาไม่เชื่อแม้แต่นิดว่าคนอย่างธงรบนั่นหรือจะนั่งสมาธิ
"ว่าไงอาทิตย์ มีอะไรให้ผู้กองช่วยหรือ อย่าบอกนะว่าที่โทรมานี่มีเหตุผลเพียงอย่างเดียว"
"เหตุผลอะไรครับ" อาทิตย์ลืมตัว พาซื่อถามเพราะอยากรู้จริงๆ
"ก็เหตุผลที่คิดถึงผมจนทนไม่ไหวไงล่ะ" ธงรบพูดเสียงอ้อล้อ ตามมาด้วยเสียงหัวเราะเบาๆ ของตนเองพร้อมกับเสียงถอนหายใจของตี๋หนุ่มที่อยู่ในสาย
"ผมโทรมาถามว่าผู้กองเห็นซองจดหมาย EMS สีขาวส่งมาจากประเทศญี่ปุ่นหรือเปล่า บนซองเป็นตัวหนังสือภาษาญี่ปุ่นตัวใหญ่ๆ สีดำ เห็นไม๊ครับ เมื่อวานผมเห็นสารวัตรถืออยู่" อาทิตย์ถามเสียงเรียบ ทำเป็นไม่ใส่ใจกับการถูกจีบซึ่งๆ หน้า
"อ้าว ว่าผมเป็นโจรขโมยเอกสารหรือนี่" ธงรบโวยวาย
"ผมไม่ได้ว่า แค่ถาม" อาทิตย์เสียงเข้ม "ก็คิดว่าอาจติดมือผู้กองไปด้วย"
"ติดมือมาก็ไม่ต่างจากผมขโมยหรอกอาทิ๊ตย์" ธงรบลากเสียงสูง "แต่ก็อย่างว่าล่ะ ในสายตาอาทิตย์ ผมคงไม่ค่อยเป็นคนดีเท่าไหร่" นายตำรวจแกล้งทำเสียงน้อยใจ ต่างจากใบหน้าอมยิ้มนัยน์ตาวิบวับ นึกถึงซองจดหมายเมื่อวานที่เขาแอบซ่อนไว้ในห้องทำงานของอาทิตย์เมื่อตอนที่ช่วยยกของเข้าไปให้ห้อง
เมื่องานเขาไปตื้ออาทิตย์ตั้งแต่เช้าเพราะรู้ว่าชายหนุ่มจัดข้าวของในบริษัทใหม่ เขาดันทุรังไม่ยอมถอยแม้อาทิตย์จะปฏิเสธความช่วยเหลือจากเขา ในที่สุดชายหนุ่มก็ยอมให้เขาช่วยขนของและช่วยจัดห้องทำงาน แลกกับการที่นายตำรวจต้องเลิกตื้ออีกสองวัน...สองวันแห่งสันติที่อาทิตย์บอกว่าอยากได้ความสงบ
"เห็นหรือไม่เห็นครับ ผมหาไม่เจอ" อาทิตย์ถาม ไม่ใส่ใจที่ธงรบยั่วเย้า
"อืม..ขอคิดดูก่อนนะ" ธงรบทำเสียงเหมือนพยายามนึก "ถ้าคิดว่าผมขโมยแล้วอาทิตย์จะหาเจอได้ยังไงล่ะ"
"ผู้กอง ผมถามดีๆ นะ ไม่ได้กล่าวหาอะไรซักหน่อย ที่โทรมาเพราะผมจำเป็นต้องใช้ ก็นึกว่าจะเห็นบ้าง เมื่อวานก็ช่วยกันจัดของ"
"แล้วลองหาดูหรือยังล่ะ ห้องมันรกๆ อาจจะวางทับๆ กันอยู่" ธงรบแนะนำ
"หาดูหมดแล้ว ผมจัดของเสร็จหมดแล้ว แต่ซองนี้ไม่เจอ" อาทิตย์เริ่มจะมีน้ำเสียงหงุดหงิด
"อืม" ธงรบทำเสียงเหมือนพยายามนึกอีกแล้ว "ผมก็จำไม่ได้เหมือนกัน เอางี้ดีกว่า ผมจะไปช่วยหานะ...โอย..." ธงรบตอบ ตามด้วยเสียงอุทานเบาๆ เมื่อมีมือซุกซนของคนที่ควรจะรอเขาอยู่บนเตียง สอดแทรกมากลางหว่างขาจากด้านหลังแล้วเกาะกุมสิ่งที่อยู่ตรงกลางลำตัวเบื้องหน้า
"ผู้กอง" อาทิตย์เรียกธงรบเสียงเข้ม
"ครับๆ" ธงรบตอบ ลดมืออีกข้างลงไปปัดป้อง ง้างมือของเต้ยออกจากการเกาะกุมแก่นกายของเขา
"เดี๋ยวสิ" ธงรบเสียงเบา
"เดี๋ยวอะไรครับ" เสียงในโทรศัพท์ถามเพราะคิดว่าพูดกับตัวเอง
"เดี๋ยว...เอ่อ...อูย...เดี๋ยวผมไปช่วย...หา" ธงรบเสียงกระท่อนกระแท่นเพราะเต้ยไม่ยอมหยุด กลับขยับมือขึ้นลงแรงและเร็วขึ้น ปลายนิ้วเขี่ยส่วนปลายเบาๆ
"ผมต้องใช้ด่วน" อาทิตย์บอก
"จ้า...อีกครึ่งชั่วโมงก็เสร็จ...เอ๊ย ถึง" ธงรบรีบตัดบทเพราะดีเจหนุ่มมือซนที่เขาบอกให้รอตอนนี้ไม่ยอมรอเสียแล้ว หัวของเต้ยกำลังผงกอยู่กลางลำตัวของเขาเป็นจังหวะ ปากเรียวเม้มรูดดูดดุนท่อนลำของเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย
นายตำรวจนักรักรีบวางสาย โยนโทรศัพท์ไปบนไว้บนโต๊ะ แล้วดันหน้าของดีเจหนุ่มออกจากการรุกรานของรักของหวงของเขา ธงรบทรุดตัวลงนั่งกับพื้น ผลักหนุ่มหล่อให้นอนราบกับพื้นห้อง แล้วรีบปฏิบัติการทำโทษคนหัวดื้ออย่างรุนแรงและรวดเร็ว ไม่สนใจคำบ่นกระท่อนกระแท่นของเต้ยว่าเจ็บหลังที่โดนเขากระหน่ำอย่างไม่ปราณี

ธงรบใช้เวลาไม่ถึงสามนาทีก็เสร็จสมอารมณ์หมาย ส่วนเต้ยนั่นพุ่งกระฉูดไปตั้งแต่ในนาทีแรกที่เขากระแทกกระทั้นชายหนุ่ม ผู้กองม้าศึกทิ้งให้เต้ยนอนหายใจหอบอยู่บนพื้นห้อง ตัวเองรีบถอดกายออก เดินตรงไปยังห้องน้ำเพื่ออาบน้ำแบบเร่งด่วนสุดชีวิต ดีเจหนุ่มน้อยร่างแกร่งบ่นตามหลังว่า "ทำไมเร็วจัง"
"พี่ต้องไปจับผู้ร้าย" ธงรบตะโกนตอบ
"จับผู้ร้ายอะไรวันอาทิตย์"
"อ้าว ผู้ร้ายไม่ได้เลือกวันหยุดนะจ๊ะเต้ย" ธงรบตอบกลั้วหัวเราะ ปิดประตูห้องน้ำแล้วจัดการอาบน้ำอย่างรวดเร็ว ในใจนึกถึงใบหน้าบึ้งตึงของอาทิตย์ คุณชายตะวันเข้มของเขาที่เขาชอบพูดล้อเล่น
บ่ายวันอาทิตย์เช่นนี้ อาทิตย์น้อยของเขายังไปทำงาน ธงรบได้แต่ภาวนาว่าขอให้ตี๋หนุ่มของเขาอยู่คนเดียวด้วยเถอะ
...เสร็จตูแน่โว้ย...ธงรบอดกระหยิ่มยิ้มย่องไม่ได้ แต่อีกใจหนึ่งกลับแย้งว่า...เสร็จจริงหรือ...ฝันไปเถอะ นี่ตั้งหลายเดือนแล้ว ไม่มีวี่แววว่าเมื่อไหร่จะได้แอ้มอาทิตย์ซะที ไอ้คมก็ดูถูกไม่เว้นแต่ละวัน เขาเองต้องคอยแก้ตัวว่า "ยังไงก็ไม่นานเท่าแกก็แล้วกัน"

ธงรบบอกอาทิตย์ว่าจะไปถึงที่ทำงานของชายหนุ่มภายในครึ่งชั่วโมง แต่เขากลับใช้เวลากว่าสี่สิบห้านาที อาทิตยืนหน้ามุ่ยอยู่กลางห้องทำงาน หัวยุ่งดูน่ารัก ร่างสูงใส่เสื้อยืดตัวเล็กสีขาวเผยให้เห็นมัดกล้ามพองาม ท่อนล่างสวมกางเกงยีนส์ตัวเก่ง รองเท้า VonDutch สีน้ำตาลเข้ม
หนุ่มน้อยหน้าตี๋หันมามองนายตำรวจที่เดินเข้ามาในห้องด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเช่นที่เคยเห็นทุกครั้ง อาทิตย์ยกข้อมือขึ้นดูเวลา ธงรบจึงรีบให้เหตุผลว่า "ช้าหน่อยนะจ๊ะ ผมเผอิญเลี้ยวผิดหน่อยเดียว ก็คนมันมาไม่กี่ครั้งเองนี่ แบบนี้ต้องมาบ่อยๆ จะได้ชินทาง รับรองในอนาคต หลับตาขับก็มาถึง"
"ถึงมีสี่ตาก็คงมาถึงยาก" อาทิตย์พึมพำกับตัวเอง พักหลังเริ่มสังเกตเห็นว่าธงรบมีปัญหาเรื่องทิศทาง เขาเองยังเคยสงสัยเลยว่าเวลาไล่จับผู้ร้ายธงรบทำได้อย่างไร
"ได้ยินนะว่าพูดอะไร อย่าให้มันมากนักนะอาทิตย์ เดี๋ยวจับปล้ำซะเลย" ธงรบขู่ด้วยใบหน้ายิ้มๆ
อาทิตย์ไม่ใส่ใจสิ่งที่ธงรบยั่วเย้าอีกแล้ว เขารู้ดีว่าหากตอบโต้นายตำรวจทุกประโยคก็คงเป็นโรคประสาทตายพอดี "ผู้กอง ซองจดหมายอยู่ไหน"
ธงรบเดินส่ายอาดๆ เข้ามาใกล้ตี๋หนุ่ม ตาคมกริบมองตาเรียวเล็กของชายหนุ่มอย่างเปิดเผยความในใจ "แต่ถึงว่าอะไรผม ก็ไม่โกรธหรอก ก็คนมันชอบนี่นา"
"จะหาได้หรือยังครับ" อาทิตย์ไม่เล่นด้วย ถามนายตำรวจจอมเจ้าชู้เสียงเข้ม
"ลองหาใต้โต๊ะหรือยัง ผมคิดว่าเห็นมันหล่นแถวๆ นั้น"
อาทิตย์นึกได้ว่าตัวเองยังไม่ได้ดูในกล่องพลาสติกใส่เอกสารที่วางอยู่ใต้โต๊ะทำงาน จึงพาซื่อคุกเข่าลง เอื้อมมือเข้าไปดึงกล่องออกมา ส่วนธงรบนั้นย่อตัวลงนั่งไม่ห่าง
กล่องใส่เอกสารจำนวนมากหนักพอสมควร อาทิตย์ออกแรงดึงแรงๆ เอกสารที่กองทับกันอยู่เลื่อนหล่น ธงรบชี้มือ ทำเสียงตื่นเต้น "นั่นไง ใช่ไหมนั่นน่ะ"
"ไหนครับ" อาทิตย์ถาม
"ที่หล่นอยู่ข้างในโน่น มุดเข้าไปดูซิ"
อาทิตย์ไม่ทันได้นึกอะไร เพราะห่วงแต่จะหาเอกสาร ถึงเท้ามือทั้งสองลงกับพื้น ยืดตัวลึกเข้าไปใต้โต๊ะทำงานตัวใหญ่ จึงกลายเป็นว่าเขากำลังอยู่ในท่าคลาน และไม่รู้ตัวว่าบั้นท้ายตั้งโด่ง...ล่อสายตาจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ที่มองตาเป็นมัน
"หยิบส่งมาซิ เดี๋ยวช่วยดู" ธงรบบอก แต่สายตาจับจ้องอยู่ก้อนเนื้อแน่นๆ สองก้อนที่อยู่ตรงหน้าเขา
...อาทิตย์...สวยเหลือเกิน...เขาผ่านบั้นท้ายใครต่อใครไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ไม่มีของโครคนใหนที่เย้ายวนใจเท่าของอาทิตย์แม้แต่คนเดียว...เขาปราถนาอาทิตย์ยิ่งนัก รู้สึกราวกับว่าในตัวเขามีแรงอัดอยู่พร้อมจะระเบิดออกมาได้ทุกเมื่อ หัวใจเขาเต้นแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน มือสองข้างกำจนแน่น ควบคุมนิ้วเอาไว้ ไม่ให้กางออก แล้วเอื้อมออกไปตะปบก้นแน่นของหนุ่มน้อยที่เขาหลงไหลมานานหลายเดือน
"ไม่เห็นมีเลยผู้กอง" อาทิตย์เสียงอู้อี้ พยายามหาเอกสารต่อไป "นี่ก็กระดาษ นี่ก็ไม่ใช่...อาทิตย์ยื่นกระดาษกลับหลังมาให้ธงรบที่รับไปมือสั่นๆ
"นั่นไม่ใช่เหรอ" ธงรบแกล้งต่อ
"ไหนล่ะ"
"นั่นไง" นายตำรวจพูดส่งเดช ก้มตัวลง สองมือวางบนพื้น มุดเข้าไปข้างๆ อาทิตย์
ตี๋หนุ่มที่โดนหลอกสะดุ้ง หันมาเอ็ดนายตำรวจเสียงเบา "จะเข้ามาทำไมผู้กอง"
"มาช่วยหาไง"
"ขยับออกไปก่อน" อาทิตย์สั่ง
"ได้ๆ" ธงรบรับคำอย่างว่าง่าย ขยับตัวเหมือนจะหันหลังกลับ แต่ตัวใหญ่ๆ ของนายตำรวจหนุ่มกินพื้นที่แคบๆ ใต้โต๊ะ ที่สำคัญ เจ้าตัวจงใจ หันตัวจะคลานกลับออกมา จึงชนกับชายหนุ่มที่กำลังขยับตัวจะถอยออกมาเช่นกัน
"โอ๊ะ" ธงรบร้องเบาๆ แอบกระแทกไหล่อาทิตย์จนเสียหลัก นายตำรวจหนุ่มจึงเอื้อมมือไปรั้งตัวไว้ อีกฝ่ายขัดขืนทันที พยายามดิ้นหนีจากสัมผัสของผู้กองหนุ่ม
"ผู้กอง ถอยออกไป" อาทิตย์สั่งอีกแล้ว
"เดี๋ยวสิ"
"ปล่อย" อาทิตย์เสียงเข้ม
"โอ๊ย" ธงรบผงกหัวขึ้นจึงกระแทกกับโต๊ะ "อาทิตย์อย่าผลักซี่"
อาทิตย์ไม่ยอมฟัง พยายามถอยหลังออกมาจากใต้โต๊ะ มือขวาผลักผู้กองธงรบออกไปข้างๆ ชนกับผนังลิ้นชักโต๊ะเสียงดังขลุกขลัก
ในที่สุดอาทิตย์ก็ประสบความสำเร็จ ขยับออกมาจากใต้โต๊ะได้ ทิ้งให้ผู้กองธงรบนอนแผ่อยู่ ตามองขึ้นมายังเขาที่คุกเข่าอยู่ใกล้ๆ
...น่าคว้าปากกาซักด้ามแทงตาวิบวับคู่นั้นจังเลย...เจ้าเล่ห์...อาทิตย์มันเขี้ยว ฉุนธงรบเป็นที่สุด ตอนนี้รู้แล้วว่าเขาถูกหลอกให้มุดเข้าไปหาซองจดหมาย
เอกสารกระจัดกระจายเต็มพื้นเพราะเมื่อครู่ที่ดิ้นรนถอยออกมาจากใต้โต๊ะทำงานเขายกเข่ากระแทกกล่องจนดันไปกระแทกผนังโต๊ะอีกข้าง ทำให้กระดาษที่กองทับถมอยู่ในกล่องร่วงหล่นลงพื้นเต็มไปหมด
เขารู้สึกได้ว่า เมื่อครู่ขณะที่ชุลมุนกันอยู่ ผู้กองธงรบเอื้อมมือมาจับก้นเขา เกาะกุมเอาไว้เหมือนพยายามจะบีบ ตอนนี้ยังทำท่าไม่สนใจอะไร หนำซ้ำนอนทำหน้าเป็นอยู่ไม่มีทีท่าจะลุกขึ้นมาง่ายๆ
...โว้ย...กวนอารมณ์จริงๆ ชีวิตเขาสงบสุขอยู่ดีๆ ทำไมจู่ๆ จะต้องมีคนมากวนประสาทด้วยนะ...อาทิตย์หน้าบึ้ง ลุกขึ้นแล้วหันหลังเดินออกห่างโต๊ะ ชายหนุ่มไม่ทันระวังจึงชนกับเก้าอี้โครมใหญ่ เซมาเหยียบขาของธงรบที่อยู่บนพื้น
"โอ๊ยย..." ธงรบแหกปากลั่นเพราะอาทิตย์ก็ไม่ใช่ตัวเล็กๆ "อาทิ๊ตย์" นายตำรวจหนุ่มร้องเรียกชื่อชายหนุ่มเสียงสูง
อาทิตย์ตกใจ เสียการทรงตัว ล้มโครมลงกับพื้น มือยื่นออกไปคว้าขอบโต๊ะไว้ได้ โชคดีที่หัวไม่กระแทกของแข็ง แต่โชคร้ายที่กระแทกตัวลงบนหน้าขานายตำรวจหนุ่มที่นอนหงายอยู่บนพื้น เฉียดจุดยุทธศาสตร์ของผู้กองเจ้าเล่ห์ไปนิดเดียว
คราวนี้ธงรบร้องดังยิ่งกว่าเดิม แล้วดิ้นตัวงอเพราะความเจ็บ ทำให้อาทิตย์ที่นั่งอยู่บนหน้าขาของชายหนุ่มไม่ทันระวังที่นายตำรวจขยับตัวกระทันหัน เขาเสียการทรงตัวอีกครั้งหงายหลังผึ่งไปกระแทกแผ่นอกของธงรบ
...แต่คราวนี้ ผู้กองหนุ่มตั้งตัวได้ กางแขนออกกอดรัดอาทิตย์เอาไว้แน่น...
...แผ่นหลังกว้างของอาทิตย์เบียดแน่นกับหน้าอกกำยำของธงรบ...ไอร้อนแผ่ซ่าน...ไฟฟ้าในร่างกายส่งกระแสรุนแรง...ราวกับจะช๊อตสองร่างให้กระตุก
บันท้ายแน่นของตี๋หนุ่มนั่งอยู่บนหน้าหน้าท้องแบนราบของนายตำรวจหนุ่มซึ่งตอนนี้กำลังกอดเขาไม่ยอมปล่อย อาทิตย์นิ่งตะลึงอยู่ชั่วครู่ ครั้งตั้งสติได้จึงขยับตัว แต่หารู้ไม่ว่าการดิ้นกระดุกกระดิกยิ่งเป็นการเพิ่มการเสียดสีกันเพราะคนที่นอนอยู่ข้างล่างยังโอบรัดเขาไว้แน่นไม่มีท่าทางว่าจะคลายวงแขน
...อาทิตย์สะดุ้ง...กายร้อนผ่าวเหมือนใครเอาผ้าห่มที่ดึงออกจากเครื่องอบผ้าร้อนๆ มาคลุมตัวเอาไว้...เมื่อเข้าดิ้น ร่างกายเขาเลื่อนต่ำลง จากที่ก้นอยู่บนหน้าท้องของธงรบ ตอนนี้เขากำลังนอนทับท่อนลำแข็งปั๋งที่วางพาดอยู่ใต้บั้นท้ายของเขา...
ชายหนุ่มเผลอกลั้นหายใจ ตกใจเพราะไม่นึกว่าตัวเองจะตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ ธงรบเองก็ช่างน่าเกลียดนัก แทนที่จะปล่อยเขาหรืออย่างน้อยอยู่เฉยๆ ก็ยังดี กลับกระดกส่วนนั้นให้เต้นตุบๆ อยู่ใต้ก้นเขา
อาทิตย์รีบเอื้อมมือลงไปง้างแขนของธงรบออก ดิ้นแรงๆ อีกครั้งจนเกือบจะหลุดพ้นพันธนาการ ทันใดนั้นก็นึกอะไรได้ เขาจึงกระแทกศอกลงบนท้องของนายตำรวจเพื่อบีบให้ธงรบปล่อย
"โอ๊ย...จุก" ธงรบร้องเบาๆ ยอมปล่อยชายหนุ่มให้เป็นอิสระ อาทิตย์พลิกตัวลงจากร่างใหญ่หนาของผู้กองนักฉวยโอกาส คลานเร็วๆ ออกห่างได้ประมาณสองช่วงตัวแล้วจึงยันตัวลุกขึ้น หันมามองธงรบที่กำลังดันตัวลุกขึ้นนั่ง แว่บหนึ่งเขาอยากจะยกเท้าขึ้นเหยียบท้องคนเจ้าเล่ห์ให้จุกตายเสียเหลือเกิน แต่ก็คิดได้ว่านั่นอาจจะรุนแรงไปหน่อย อาทิตย์จึงเปลี่ยนใจ รีบเดินหนีออกไปนอกห้อง ตอนนี้เขารู้สึกใบหน้าร้อนผ่าวเสียเหลือเกิน ไม่อยากเห็นหน้าธงรบ อยากหายตัวไปสักพัก...

ธงรบยกมือขึ้นกุมท้อง เอนตัวพิงลิ้นชักโต๊ะ มองตามชายหนุ่มที่เดินกระทืบเท้าปังๆ ตรงไปยังประตูห้อง รู้สึกจุกเป็นอย่างยิ่ง แต่เขากลับยิ้มมุมปาก ชอบใจที่เห็นท่าทีเขินอายของอาทิตย์ ใบหน้าขาวสะอาดนั้นแดงซ่านจนแก้มของตี๋หนุ่มเหมือนถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางของผู้หญิง...แดงน่าจูบ...แดงน่ารัก...น่ารักเป็นที่สุด
...ธงรบเอ๋ย...ขอถามหน่อยสิ...นี่นายกำลังจะตกหลุมรักหรือนี่...ธงรบถามตัวเอง แล้วผงกหัวขึ้น ก่อนจะกระแทกท้ายทอยของตนเองกับโต๊ะเบาๆ

อาทิตย์เดินหน้ามุ่ยเข้ามาในยิม ธงรบเดินตามเขาไม่ยอมห่าง หลักจากวันนั้นที่โดนนายตำรวจหลอกให้มุดเข้าใต้โต๊ะเพื่อหาซองเอกสารเขาก็ระมัดระวังตัวมากขึ้น พยายามไม่ให้ธงรบเข้าใกล้
นายตำรวจจอมกวนไปกวนเขาที่ออฟฟิสเสมอ คราวนี้ไม่จอดรถนั่งรอหน้าบริษัทอีกแล้ว ธงรบมักจะไปถึงเวลาใกล้เลิกงานพอดี และถือวิสาสะเดินเข้ามานั่งรอให้ห้องโถงหน้าส่วนต้อนรับ
สิ่งของในบริษัทจัดเข้าที่เข้าทางเกือบหมดแล้ว มีคนตัวใหญ่แรงมหาศาลคอยช่วยยกช่วยขยับ คนในบริษัทเริ่มคุ้นกับนายตำรวจรูปหล่อ คุยเก่ง จนอาทิตย์ชักจะฉุนที่ใครๆ ต่างก็ชอบธงรบ แต่ที่ฉุนมากกว่านั้นก็คือ รชานนท์มักจะล้อว่าธงรบเป็นแฟนเขา คนอื่นแม้ไม่กล้าพูดออกมาแต่ก็พอมองออกว่าต่างก็สรุปเห็นพ้องต้องกับกับเพื่อนของเขา
ตอนนี้ทุกอย่างใกล้พร้อมสำหรับงานเปิดตัวอย่างเป็นทางการ อาทิตย์จึงเลิกงานตั้งแต่หกโมงเย็น แวะยกน้ำหนักที่ยิมก่อนจะกลับบ้าน ธงรบตามเขามาด้วย เดินมาขึ้นรถเขาหน้าตาเฉย...เหตุผลเดิมๆ ว่า "รถผมเสีย"
...เชื่อตายล่ะ...รถเสีย...พูดอีกสิบครั้งก็ไม่เชื่อ...
อาทิตย์โยนกระเป๋าเข้าไปในตู้ล๊อคเกอร์ ถลกชายเสื้อขึ้นมาเพื่อเปลี่ยนเป็นเสื้อยืดออกกำลังกาย พลักชะงัก...นึกได้ว่าธงรบยืนอยู่ไม่ห่าง
"ถอดเถอะน่า จะมัวอายอะไร ทำยังกับว่าไม่เคยเปลือยกายให้ผมดู ผมน่ะทั้งดูทั้งสัมผัสทุกตารางนิ้วแล้ว...เอ๊ะ หรือตารางเซ็นติเมตรว๊า...ตอนนั้นเมาๆ" ธงรบทำท่านึก ตาพราวระยับ
อาทิตย์นิ่ง...ถอนหายใจครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ของวันนี้ ก่อนจะปลดกระดุมเสื้อเชิ้ทออก ไม่สนใจสายตาของคนที่ยืนกะลิ้มกะเหลี่ยอยู่ราวจะกระโจนเข้ามาฟัดเขาเสียให้ได้
...อยากดูนัก...จะแกล้งยั่วซะเลย...
อาทิตย์ถอดเสื้อออก เผยให้เห็นแผงอกล่ำ เนียน ขาวสะอาด หัวนมสีชมพูแข็งชูชันเพราะแอร์ใหห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าเย็นมาก ชายหนุ่มก้มลงถอดรองเท้าและถุงเท้า รูดซิบกางเกงช้าๆ ดึงกางเกงลงให้เห็นขอบกางเกงชั้นในสีขาวสะอาด ทำท่าราวจะถอดกางเกงเสียเดี๋ยวนั้น
...แต่ตี๋หนุ่มขวัญใจผู้กองเจ้าชู้ก็ได้แต่แกล้งทำ อาทิตย์ยั่วได้แค่นี้ ตอนแรกเขากะว่าจะเปลี่ยนเสื้อผ้าต่อหน้าธงรบเสียเลย แต่เกิดอายขึ้นมาทันใด...เขาไม่เคยทำอะไรประเจิดประเจ้อเช่นนี้มาก่อน เขาเห็นว่ามันไม่เหมาะ ถึงแม้จะเป็นห้องล๊อคเกอร์ของยิมทันสมัยกลางกรุงฯ ที่ใครๆ ก็ถอดเสื้อผ้าเปลี่ยนเครื่องแต่งกายกันอย่างอิสระไม่สนใจใคร...แต่เขาทำไม่ได้...
เพื่อนเขาเคยว่าเขาเป็นหนุ่มหลงยุค ล้อเขาว่าเขาน่าจะเกิดมาเมื่อสี่สิบห้าสิบปีที่แล้ว หน้าตารูปร่างดีไม่รู้จักใช้ให้เป็นประโยชน์ มันแต่เหนียมอายอยู่ได้
...ทำได้ยังไง...แทบทุกครั้งที่เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องล๊อคเกอร์ หรือนุ่งผ้าเช็ดตัวเดินไปอาบน้ำ ผู้ชายห้าวๆ เข้มๆ หลายคนมองเขาตาเป็นมัน แววตาหื่นกระหายเหมือนอยากได้เขา คงคิดล่ะสิว่าเขาเป็นหนุ่มน้อยคอยแต่จะหันหลังตั้งท่า "รับ"
...ธงรบก็คงกำลังคิดแบบคนเหล่านั้นเหมือนกัน...ดูทำตาเข้าสิ...เหมือนเสือหิว...
"ว่าไงอาทิตย์ ถอดซะทีสิ อยากเห็นจะแย่อยู่แล้ว" นายตำรวจหัวเราะ
อาทิตย์ขมวดคิ้ว หันไปมองเคืองๆ แล้วรีบหันกลับ เพราะตอนนี้ธงรบยืนใส่กางเกงชั้นในสีขาวบางเพียงตัวเดียว...เกือบเปลือย...ถึงไม่เปลือยก็เรียกว่าเปลือย กางเกงชั้นในของธงรบตัวจิ๋วมาก และที่สำคัญ ความอวบอูมด้านหน้านั้นไม่ใช่เล็กๆ
...ถ้าคืนนั้นที่เขาเมาแล้วโดนธงรบฉวยโอกาสทำ "ชุดใหญ่" อย่างที่นายตำรวจขู่ เขาคงเจ็บทรมานแทบขาดใจตาย...โชคดีมากที่รอดมาได้...

อาทิตย์เอื้อมมือไปคว้าผ้าเช็ดตัวมาพันกายท่อนล่าง แล้วล้วงเข้าไปดึงกางเกงลง หันหน้าเข้าตู้ล๊อคเกอร์ อดกลัวไม่ได้ว่าธงรบจะเอื้อมมือมาดึงผ้าเช็ดตัวให้หลุดออก หากผู้กองเกิดทะลึ่งขนาดนั้น เขาคงเขินอายแทบแทรกแผ่นดินหนี แต่อย่างไรก็ตาม เขาก็หันหน้าเข้าซุกกับตู้ล๊อคเกอร์ได้ แล้วจะคว้ากระเป๋าที่อยู่ในตู้มาขว้างใส่ธงรบ แล้วค่อยเอาเสื้อที่แขวนอยู่ มาปิดบังความอุจาด
"สงสารจัง จะเปลี่ยนเสื้อผ้ายังเก้ๆ กังๆ" ธงรบทำหน้าเวทนา "งั้นเจอกันข้างนอกนะครับ จะคอยที่ลู่วิ่ง"
พูดเสร็จ ธงรบก็หยิบกางเกงขาสั้นมาสวม ก้มลงใส่รองเท้าอย่างรวดเร็ว คว้าเสื้อกล้ามแล้วเดินจากไป อาทิตย์ปรายตามองตาม สังเกตเห็นชายหนุ่มหน้าใสท่าทางเนี๊ยบสองสามคนทอดสะพานให้ผู้กองรูปหล่อที่เดินไปพลางสวมเสื้อกล้ามสีขาวไปด้วย
...ฮึ...เสน่ห์แรงไม่เบาๆ นี่หากมาคนเดียวผู้กองธงรบคงกวาดเรียบจนหมดยิมสิเนี่ย...
อาทิตย์สวมกางเกงขาสั้นสีดำ คว้าเสื้อยืดสีน้ำตาลเข้มมายืนมองชั่วครู่ อดไม่ได้ที่จะนึกถึงคนที่ให้ซื้อเสื้อตัวนี้ให้เขา
...อนุภาพ...พี่นุซื้อให้เขาเป็นของฝากจากเกาหลี เสื้อตัวนี้เองที่เขาใส่ไปงานวันเกิดของพี่บั๊ด แล้วพี่นุเดินมาชนเขา ทำน้ำจิ้มปลาหมึกหกรด ยังเห็นเป็นรอยด่างอยู่เลย...
...แปลก...หลายวันที่เขาไม่ได้นึกถึงอนุภาพ...งานที่ยุ่งมากทำให้เขามัวมุ่งความคิดไปเรื่องบริษัทเปิดใหม่ และที่สำคัญ ผู้กองธงรบกวนเขาเสียจนไม่มีเวลาที่จะนึกถึงเรื่องอื่นใด
...คิดไปเขาก็อยากจะโทรศัพท์ไปหาอนุภาพ ได้ยินเสียงก็ยังดี ที่จริงเขาอยากเห็นหน้าชายหนุ่ม แต่สารวัตรอธิคมนี่สิ ดูกันท่าจนออกนอกหน้า ครั้งล่าสุดที่เจอ ทำเหมือนจะบีบคอเขาเสียให้ได้...
"มาคนเดียวหรือครับ" เสียงเข้มทักขึ้นใกล้ๆ อาทิตย์ถูกดึงให้ออกจากภวังค์ มือที่กำลังจับเสื้อยืดขยับคลี่เสื้อออก หันไปหาต้นเสียงเห็นชายหนุ่มอายุราวสามสิบต้นๆ ยิ้มให้เขา ใบหน้าคม โหนกแก้มสูง กรามใหญ่ ปากหนาอย่างผู้ชาย ดูห้าว และเข้มเสียจนแทบมองไม่ออกว่าเป็นไม้พันธ์เดียวกัน แต่สายตาแพรวพราวทำให้เขาทราบได้ทันทีราวกับมีเรดาร์พิเศษ
อาทิตย์ไม่ตอบ ปฏิเสธด้วยการส่ายหน้าช้าๆ ในใจกลับตอบรับว่า...ใช่ครับ มาคนเดียว...มาคนเดียวจริงๆ เพียงแต่ถูกผู้ชายหน้าทะเล้นคนหนึ่งตามติดไม่ยอมห่างตั้งแต่ออกจากออฟฟิสแล้ว และนี่คงไม่ยอมปล่อยให้เขากลับบ้านคนเดียวอย่างสงบสุขแน่
...หนีไปตอนนี้ซะเลยดีไม๊...
...คงได้หรอก...เชื่อสิ ถ้าเดินออกจากห้องล๊อคเกอร์...ผู้ชายที่มีความสามารถในการกวนประสาทเป็นกิจวัตรจะต้องคอยเขาอยู่ข้างหน้า
...อาทิตย์ถอนหายใจอีกแล้ว...สวมเสื้อ สวมร้องเท้า คว้าถุงมือยกน้ำหนัก แล้วเดินออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ทิ้งให้ชายหนุ่มมาดแกร่งคนนั้นมองตามอย่างเสียดาย
...เฮ้อ...ได้เวลาสู้กับธงรบอีกยกหนึ่งแล้ว...

***********************

[Asahi]

  พี่ไต๋ปาดหน้าเค้ก

 

[menano]

อยากอ่านตอนต่อไปมากมาย

สงสัยจะได้พระเอกขี่ม้าขาวก็ตอนนี้ล่ะม้างงงงงงงงงงงงง

 

[marchmenlo]

  นึกภาพเห็นผู้กองธงรบเป็นมารหัวขนของเจ้าตี๋อาทิตย์จริงๆ น่ะเนี๊ย ตามราวีได้ทุกสถานการณ์

ยอมๆ ไปเห๊อะ

[patjang]

ผู้กองนี่เจ้าเล่ห์จิงๆๆเลย     แต่ตี๋น้อยก้อยอมๆๆแกไปเหอะ  :oo1:เด๋วลงแดงตายวะก่อน




  แอบคิดถึงศาลาวัดกะพี่นุนน่ะค่ะ

[Poes]

  รอลุ้นผู้กองธงรบ

[juuuno99]

 


สู้เว้ย!!

[kororo]

สมแล้วที่เป็นเพื่อนของสารวัตรอธิคม เจ้าเล่ห์พอกันทั้งคู่เลยแฮะ 

แล้วอาทิตย์นะ อย่าเพิ่งยอม เดี๋ยวเขาจะหาว่าเรา ... ง่าย เลี้ยง ๆ ไว้ดูเล่นนาน ๆ ก่อนแล้วค่อยว่ากัน อิอิอิ

[the_pooh9]

 

[ืnuttykung]

รีบๆมาต่อให้จบไวๆนะคับ

ผมตามเรือ่งของพี่ไปหลายบอร์ดมากคับ

ตอนแรกไปเจอภาค1ในเว็บdekchai69

แล้วก็ตามไปเรือ่ยๆจนสุดท้ายมาเจอที่นี่อ่ะคับ

รีบๆมาต่อนะคับ

รักคนเขียนจะตายแล้วเนี่ย



ปล. Thesis ที่พี่ทำอยู่อ่ะคับ ใกล้เสร็จรึยังคับ??

สู้ๆนะคับ  แล้วขอแอบเดาว่าพี่เรียนป.โทด่านภาษาอังกฤษรึเปล่าคับ?

ถ้าใช้ แล้วมีอะไรให้เด็กเอกอิ้งปี2ช่วยก็บอกได้นะคับพี่

พี่จะได้มีเวลามาแต่งเรือ่งให้อ่านต่อ  อิอิอิอิ

[Asahi]

  ผมมาเพื่อการนี้

ขอพี่จิ้มเปลือกไข่หน่อยนะน้องชาย 55+

ยินดีต้อนรับน๊า ~ 

แล้วเราก็รอนิยายต่อไป

 

[aimaim]

สมแล้วที่เป็นเพื่อนกันจริงๆ เหอๆๆ เจ้าเล่ห์ทั้งคู่เลย อิอิ

[anna1234]

  ยังอีกเหลอ

[katawoot]

คุณคฑาวุธ
ผมตามเรื่องมจากบอร์ดเก่านะนี่
ไม่คิดว่าจะรีไทร์ใหม่ เอ่อ....สารภาพตามตรงว่า  ที่ปาล์มไม่อ่านภาคสองอ่ะ
ใจไม่เข้มแข็งพอ  แล้วอีกอย่าง ไม่ชอบสารวัตรเพื่อนของสองคนน่ะ ที่มาที่หลังแล้วมาเอานุไปเป็นแฟนน่ะ
รับไม่ได้...
ในวงการทหารเราเป็นเพื่อนกันเราไม่ทำแบบนี้ครับ  ไม่ฉวยโอกาส  ไม่ตีท้ายครัวเพื่อน
แต่ตำรวจไม่รู้...เลยไม่อ่านต่อ.. เพราะรับไม่ได้
ขอร้องส่วนตัวประมาณว่า ใหนๆ มันก็หายไปแล้วคุณวุธเขียนใหม่ประมาณว่าสองคนทะเลาะกันแต่แค่งอนๆ ได้ป่าว
เอาแบบไม่เลิกกัน
แล้วก็ตัดมาที่ธงรบกับไอ้ตี๋เลย
นะนะน
ดัษบดินทร์ รักน้องวุธครับ จ๊วบบบบ
ร.ท.ดัษบดินทร์

ตะหรวจไม่เหมือนตาหานครับ
ตำรวจเจ้าชู้และเ้จ้าเล่ห์ 555 ขอบคุณและยินดีต้อนรับนะครับที่ตามมาอ่าน คุณไม่กล้าอ่านภาคสองผมก็ไม่กล้าเขียนภาคสองเหมือนกัน กลัวเสียใจมากมาย

และขอขอบคุณทุกท่านที่ให้คอมเมนท์นะครับ อยากจะรีพลายตอบทุกอันเลยล่ะและมันตอบมะไหว (แต่ที่จริงตอบไหวนะ แต่กระทู้คงยาวสุดๆ กลัวคนอ่านเบื่อกันซะก่อน)
แล้วเรื่องอาทิตย์เสียตัวให้  ธงรบนี่จะให้รีบๆ เสียตัว หรือเล่นตัวกันดีอ่ะครับ ฝ่ายหนึ่งก็ให้รีบยอมๆ เขาไปซะ ผู้อ่านอีกฝ่ายก็ให้แกล้งเล่นตัวนานๆ ไปตกลงกันก่อนดีไม๊นี่? ผู้เขียนสับสน สับสนทางเพศยังไม่พอ  ยังมาสับสนในนิยายอีก 555 นี่ถ้าผู้เขียนเป็นอาทิตย์นะ จะยอมแผ่หราให้ตั้งแต่คืนแรกที่เจอกันแล้ว เอ๊ย ไ่ม่ใช่ จะไม่ยอมให้แตะเนื้อต้องตัวเด็ดขาดถ้าตราบใดที่ไม่บอกว่ารัก  โอ๊ย สับสน 

[katawoot]

รีบๆมาต่อให้จบไวๆนะคับ ผมตามเรือ่งของพี่ไปหลายบอร์ดมากคับ ตอนแรกไปเจอภาค1ในเว็บdekchai69 แล้วก็ตามไปเรือ่ยๆจนสุดท้ายมาเจอที่นี่อ่ะคับ รีบๆมาต่อนะคับ รักคนเขียนจะตายแล้วเนี่ย
ปล. Thesis ที่พี่ทำอยู่อ่ะคับ ใกล้เสร็จรึยังคับ?? สู้ๆนะคับ  แล้วขอแอบเดาว่าพี่เรียนป.โทด่านภาษาอังกฤษรึเปล่าคับ? ถ้าใช้ แล้วมีอะไรให้เด็กเอกอิ้งปี2ช่วยก็บอกได้นะคับพี่ พี่จะได้มีเวลามาแต่งเรือ่งให้อ่านต่อ  อิอิอิอิ

ขอบคุณครับ ยินดีต้อนรับเข้าสู้กระู่ทู้ครับ ป โท ด้านภาษาอังกฤษใช่ครับ วิดยานิพนก็กำลังกระเสือกกระสนครับ ตอนนี้ติดแหง็กอยู่ที่แปลกลอนของเช็คสเปียร์จากเรื่อง King Lear องค์ที่ 3 ครับ ขอบคุณที่จะช่วยครับ ห้ามลืมสัญญานะ เพราะมีหลักฐานเป็นลายลักษณ์อักษรแล้ว
--------------------------------

ผู้กองธงรบชักธงรัก บทที่ 3 ครับ

- 3 -

บ่ายวันหนึ่ง ขณะที่รชานนท์และอาทิตย์คุยกันเรื่องงาน ฝ่ายหลังกลับเผลอตัวนั่งเหม่อลอย จนเพื่อนที่เอาแต่พูดและก้มหน้าพิมพ์คอมพิวเตอร์ต้องหยุดเงยหน้าขึ้นมองเพราะไม่ได้ยินเสียงตอบจากคนที่เขาพูดด้วย
"คิดอะไรอยู่อาทิตย์ เหม่ออีกแล้ว" รชานนท์เคาะมือเพื่อนสนิทที่นั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้ติดกับหน้าต่าง "มองอยู่ได้ ไม่เห็นรถบีเอ็มมาจอดคอยแล้วรู้สึกชีวิตขาดอะไรไปเหรอ"
"ไอ้บ้า" อาทิตย์ด่ารชานนท์ "ทำไมชอบเคาะมืออยู่เรื่อย"
"เอ๊ะ ไอ้นี่ พูดหยาบขึ้นทุกวันนะ แต่ก่อนไม่เคยเห็นกล้าพูดอะไรแบบนี้ คุณหญิงแม่ได้ยินเข้าระวังโดนดุนะคุณหนู" รชานนท์พูดยิ้มๆ
"ตกลงจะเอายังไงนนท์ อย่าออกนอกเรื่อง" อาทิตย์โยนปากกาในมือลงบนโต๊ะประชุม
"นายนั่นล่ะจะเอายังไง เราถาม แต่นายไม่ตอบ เอาแต่เหม่อลอย อยากรู้ว่าเขาหายไปไหนก็โทรไปหาเขาสิ"
"พูดใหม่ซิ" อาทิตย์ไม่สนใจที่รชานนท์พูดถึง "เขา" คนนั้น บอกให้เพื่อนพูดเรื่องงานใหม่อีกครั้ง
"อยากรู้ว่าเขาหายไปไหน ก็โทรไปหาเขาซะ จะได้เลิกเหม่อซะที" รชานนท์พูดย้ำช้าๆ
อาทิตย์ถอนหายใจ แสดงท่าทางให้เพื่อนรู้ว่า ไม่ใช่ให้พูดซ้ำประโยคนี้ แต่ให้พูดซ้ำเรื่องงาน "ไอ้นนท์ อย่ายุ่ง ไม่ต้องมาทำเป็นแนะนำ"
"ก็เป็นห่วง กลัวเสียงาน" รชานนท์ยักไหล่ "เมื่อกี้เราบอกว่าเราโอเคกับข้อเสนอของ Shrine นายแบบก็ตกลงตามที่เขาเสนอมา แพงหน่อยแต่ก็คุ้ม เขากำลังดัง ส่วนเรื่องไทม์ไลน์ให้ปรับสั้นลงอีกหน่อย พจน์เขาก็เห็นด้วย เราอาจต้องเร่งทำงานหนักขึ้นกว่าเดิม ถ้าไม่ไหวจริง พี่นุบอกว่าจะช่วย อันนี้พจน์เขาพูดเอง"
...พี่นุ...
อาทิตย์ตาลุกวาว สดชื่นขึ้นมาทันตาเห็น รชานนท์ส่ายหน้า ไม่เข้าใจเพื่อนที่ยังคงฝังใจกับอนุภาพไม่ยอมเลิก
"ตกลงเรื่องนายแบบนี่ไฟนอลแล้วนะ แต่ถ้านายอยากประหยัดเงิน เอาผู้กองธงรบก็ได้ ท่าทางหุ่นดี ว่าแต่ว่าผู้กองเขายอมเปลือยหรือเปล่าแค่นั้นล่ะ" รชานนท์แนะ
"ไม่" อาทิตย์ตอบสั้นๆ แล้วบอกว่าเขาจะรีบไปคุยเรื่องรายละเอียดกับ Shrine น้ำหอมที่เปิดตัวใหม่ในประเทศไทยให้บริษัทของเขาทำโฆษณาให้
...หัวเด็ดตีนขาดก็ไม่เอาผู้กองธงรบเป็นพรีเซ็นเตอร์ แม้บุคลิกจะตรงกับที่ลูกค้าแจ้งความประสงค์ --- ผู้ชายอารมณ์ดีที่ดูเจ้าชู้ ยั่วยวน มีเสน่ห์ หน้าตาหล่อคม หุ่นเนี๊ยบไม่มีที่ติ สะท้อนความเซ็กซี่ตามแนวคิดที่วางไว้ของน้ำหอม...
...ผู้กองธงรบนั่นหรือ...ทะเล้นทะลึ่ง กวนประสาท ให้ไปโฆษณาขายแบตเตอรี่รถยนต์หรือน้ำมันเครื่องดีกว่า...ยังไงเขาก็ไม่ขอทำงานร่วมกับธงรบ แค่ที่เจอแทบทุกวันนี้ก็สุดจะทน
---แต่ทำไมธงรบหายหน้าไปเป็นอาทิตย์แล้ว นี่เกือบเจ็ดวันที่เขาไม่เคยเห็นหน้าหรือได้ยินเสียงเลย...
...สงบสุขมาได้เจ็ดวัน...
...แต่สงบสุขจริงหรือ...ทำไมเขารู้สึกเซ็งๆ แบบนี้ที่อะไรๆ ก็เงียบเหลือเกิน

ธงรบผงกหัวเข้ากับเสียงเพลง มือยกแก้วเหล้าขึ้นมาดื่มพรวดเดียวหมดแก้ว ก่อนจะหันไปคว้าอีกแก้วหนึ่งมาถือไว้
คืนนี้เขาดื่มเหล้าเป็นน้ำ รู้สึกเบื่อสุดๆ กว่าหนึ่งสัปดาห์ที่เขายอมปล่อยให้อาทิตย์หนุ่มน้อยที่เขาเฝ้าตื๊อมาตลอดได้หายใจโล่งสะดวก แต่เขากลับรู้สึกอึดอัดเหลือประมาณ...พอไม่ได้ไปตื๊อตี๋หนุ่มคิ้วเข้มแล้วรู้สึกว่าชีวิตมันขาดอะไรไปบางอย่าง
"ผู้กอง เขาจะไปต่อกันที่คอนโดของโตโต้ ผู้กองไปด้วยกันนะครับ เพนท์เฮ้าส์เลยนะ มีสระน้ำ ปาร์ตี้กันข้ามคืนเลย" ธีรยุทธ นายแบบหนุ่มดาวรุ่งเบียดกายเข้ามาใกล้ ตะโกนใส่หูของธงรบเพราเสียงเพลงในคลับ JET SET ดังมาก แต่นายตำรวจหนุ่มส่ายหน้า ทำให้อีกฝ่ายหน้ามุ่ย
"ไปเถอะผู้กอง" ธีรยุทธคะยั้นคะยอ "เผลอๆ พอสนุกได้ที่ มีการแก้ผ้ากระโดดน้ำกัน สวิงกิ้งกันให้สนุกไปเลย"
...แต่ก่อนนะสนุก...เดี๋ยวนี้ชักจะเบื่อๆ...อะไรแบบนี้เขากับอธิคมเคยมาหมดแล้ว---ปาร์ตี้ส่วนตัวกับหนุ่มๆ แวดวงไฮโซ ดารานักร้องนายแบบที่พร้อมจะสนุกกับเขาและเพื่อนคู่หูรูปหล่อ แม้แต่บทรักเร่าร้อนในรถที่ตระเวนท่องราตรีกรุงเทพฯ แทบทุกคืน...
ตั้งแต่อธิคมเริ่มจีบอนุภาพ เพื่อนทิ้งเขาให้สนุกคนเดียวกับหนุ่มๆ หน้าตาดีที่เปลี่ยนหน้าไปเรื่อยๆ เขาพอจะทนได้ แต่นี่เกือบปีแล้วที่ฉายเดี่ยว ตอนนี้รู้สึกอย่างเดียวคืออยากจะกลับบ้านนอน...
"ยุทธไปเถอะ พี่ต้องกลับก่อน พรุ่งนี้เข้าต้องเข้ากรม" ธงรบปฏิเสธ
"เข้ากรมอะไรกันเช้าวันเสาร์" ธีรยุทธขยับตัวเต้นตามจังหวะเพลง
"คดีพิเศษสำคัญสุดๆ"
"จริงเร๊อ" ธีรยุทธทำหน้าไม่เชื่อ "หรือว่าจะแอบไปต่อที่ไหนกับเด็กใหม่"
ธงรบไม่ตอบ เพียงแต่ยิ้มมุมปาก ลดมืออีกข้างลงไปคว้าหมับที่ก้นของนายแบบหน้าหล่อที่เต้นเบียดเขาอยู่
ธีรยุทธไม่ขัดขืน กลับหัวเราะชอบใจ "ผู้กอง น่า นะ ไปด้วยกัน คืนนี้ผมเป็นของผู้กองแล้ว จะยอมผู้กองทุกอย่าง จะถ่างขาให้ไม่บ่นเลย ในสระ ในรถ ที่ไหนก็ได้" ธีรยุทธเลียริมฝีปาก เปิดเผยความต้องการเต็มที่
"ที่นี่เลยดีไหมล่ะ" ธงรบแกล้งล้อ
"เอาสิ ถ้ากล้า" ธีรยุทธหัวเราะ กระดกแก้วเหล้าเทน้ำสีอำพันลงคอ
ธงรบยกเหล้าของตัวเองขึ้นดื่มพรวดเดียวหมดอีกครัง แล้วหันมาคลอเคลียธีรยุทธ จนอีกฝ่ายทนไม่ไหว เอื้อมมือไปเกาะกุมเป้าตุงของนายตำรวจ
"ผู้กอง ไปข้างนอกกันเถอะ" ธรียุทธชวนธงรบ แล้วดึงมือนายตำรวจให้เดินตาม

"ไปไหนกัน" ธงรบถามเสียงเบาเมื่อพ้นจากห้องที่อัดแน่นไปด้วยสมาชิกคลับ JET SET คลับหรูราคาแพงที่เฉพาะสมาชิกเท่านั้นที่จะเข้าไปหาความสำราญได้
"ไปสวรรค์ชั่วคราวของเราไง" ธรียุทธหัวเราะ แล้วเร่งผีเท้าเดินน้ำหน้า เมื่อเหลือบไปเห็นคนเดินสวนมาจึงปล่อยมือธงรบ จุดหมายปลายทางของชายหนุ่มทั้งสองคือชั้น P2 ของอาคารจอดรถที่อยู่ตึกติดกัน
ธีรยุทธขับรถ SUV คันใหญ่ กว้างพอที่เขาสองคนจะ "ทำ" อะไรกันได้อย่างไม่อึดอัดนัก ลานจอดรถที่นี่เงียบ และไฟไม่ค่อยสว่างเท่าใดนัก ธงรบเคย "ทำ" อะไรกับใครอยู่หลายครั้งเหมือนกัน อธิคมก็เคย คราวนั้น ต่างคนต่างอยู่กับ "คู่" ของตัวเองในรถคนละคันที่จอดอยู่ชั้นเดียวกัน
ธงรบยิ้มบางๆ ให้ธีรยุทธที่หันมายิ้มให้เขาเป็นครั้งคราว นายแบบหนุ่มรักษาระยะห่างเพราะไม่ต้องการให้ใครผิดสังเกต แต่เริ่มจะเดินเซไปเซมาเพราะดื่มเหล้าไปเยอะ แต่เขาสบายมาก คืนนี้เขาดื่มน้อยกว่าที่เคย คนคอแข็งอย่างเขาแค่เหล้าสิบกว่าแก้วไม่ทำให้เขาเมาได้
ลานจอดรถชั้น P2 รถจอดเต็มไปหมด แต่เงียบมาก ผู้คนคงสนุกกันอยู่ในตึกที่อยู่ติดกัน อาคารที่เป็นเพียงลานจอดจึงเงียบอย่างที่เห็น
...เงียบจนได้ยินเสียงส้นรองเท้ากระทบพื้นดังก้องกังวาน
...เขากับธีรยุทธ...
ธงรบอมยิ้ม คิดอยู่ในใจว่า...เงียบขนาดนี้คงได้ยินเสียงช่วงล่างรถดังเอี๊ยดอ๊าดกันบ้างล่ะ...แต่ไม่มีใครกวนใจ ยามที่นี่ไม่มีใครกล้าเพราะลูกค้าของคลับแต่ละคน "ร้ายๆ" กันทั้งนั้น หรือบางที ยามขี้เกียจมาสนใจ จะให้เดินคอยสอดส่องว่าใครมาทำอะไรกันในรถ คงเหนื่อยกันน่าดูเพราะที่นี่ ลานจอดรถแทบทุกชั้น จะมีกันเป็นคู่ๆ เป็นระยะๆ แต่ชั้นนี้เงียบกว่าปรกติ สงสัยเพราะเป็นชั้นที่สงวนเอาไว้สำหรับรถกลุ่มวีไอพี ตอนนี้จึงมีเพียงเขากับธีรยุทธเพียงสองคน
...และ...เสียงรองเท้ากระทบพื้นอีกคู่หนึ่ง!...
ธงรบมองไปทางด้านขวาเยื้องไปข้างหน้า ตามเสียงรองเท้าคู่ใหม่ที่เพิ่งได้ยิน จึงเบิกตาขึ้นด้วยความแปลกใจ
...อาทิตย์!...
ธงรบเพ่งตามองร่างที่กำลังเดินอยู่ระหว่างแถวรถที่จอดเรียงรายอยู่อีกฟากหนึ่งของลานจอดรถด้านที่ใกล้กับทางออก
อาทิตย์หัวยุ่ง เสื้อยับยู่ยี่ ราวกับสนุกสุดเหวี่ยง...สงสัยเป็น Pariner Club วัยรุ่นไฮโซมักจะไปรวมตัวกันที่นั่น เขาเคยเข้าไปแต่ไม่บ่อย สาวๆ ที่ Pariner เปรี้ยวมาก ใจกล้าเข้ามาจีบเขาอยู่เหมือนกัน ส่วนหนุ่มๆ ก็ใช่ย่อย เข้าไปทีไรได้ติดไม้ติดมือออกมาด้วยทุกที ผับนั้นมีทั้งชายหญิงปนกัน แต่ก็มีกลุ่ม "แอบแฝง" อยู่ไม่ใช่น้อย พอๆ กับที่ JET SET
ธีรยุทธเดินนำธงรบห่างออกไปพอสมควรเพราะนายตำรวจหนุ่มชะลอความเร็ว หากธงรบเรียกนายแบบขาซ่าประจำวงการให้หยุดรอ เสียงก้องๆ ในลานจอดรถจะทำให้อาทิตย์ได้ยินแน่นอน
ธงรบเปลี่ยนเส้นทางเดินทันที เขาเลี้ยวขวาหลังรถวอลโว่ S80 สีดำ แล้วตัดผ่านไปอีกสองแถว ก้าวเท้ายาวๆ เร่งความเร็วตรงไปยัง "เป้าหมาย" ใหม่ที่กำลังใกล้จะถึงรถ
อาทิตย์เดินตัวตรง...แสดงว่าไม่เมา...กางเกงสแล็คสีเบจพอดีตัวที่ชายหนุ่มสวมอยู่เผยให้เห็นบั้นท้ายแน่นแกร่งที่ธงรบชอบจ้องมองทุกครั้งที่เจอกัน ชายเสื้อของอาทิตย์หลุดลุ่ย มือซ้ายถือกุญแจ กำลังจะยกขึ้นกดล๊อคประตูเบนซ์สีดำที่จอดอยู่สุดแถวของรถที่จอดฝั่งติดผนัง
อีกประมาณสี่ห้าก้าวธงรบก็จะถึงตัวอาทิตย์ แต่ตี๋หนุ่มของเขารู้สึกตัวว่ามีคนเดินอยู่ไม่ห่างจึงหันหน้ามามอง
คิ้วเข้มเหนือตาเรียวเล็กคู่นั้นเลิกขึ้นเพราะแปลกใจ ปากพึมพำชื่อธงรบเบาๆ นายตำรวจยิ้มกว้างแล้ววิ่งเหยาะๆ เข้าไปใกล้...
...กลัวอาทิตย์จะรีบกระโดดขึ้นรถขับหนีไป...ธงรบอดคิดในใจแล้วรีบไปหยุดยืนที่อีกด้านหนึ่งของรถ
"ขอกลับด้วย" ธงรบรีบพูด...เสียงเบา...กลัวว่าธีรยุทธที่อยู่ในลานจอดรถจะได้ยิน ทั้งที่ไม่รู้แน่นอนว่าตอนนี้นายแบบหนุ่มอยู่ที่ไหน...ป่านนี้คงกำลังเดินหาเขาอยู่กระมัง...
"ผู้กองมาทำอะไรที่นี"
"มาจับผู้ร้ายมั๊ง" ธงรบเล่นลิ้น "แล้วอาทิตย์ล่ะ ออกจากออฟฟิสแล้วทำไมไม่กลับบ้าน"
"มาหาลูกค้ามั๊งครับ" อาทิตย์ "กวน" คืนบ้างเหมือนกันแล้วพูดต่อว่า "ผมจะกลับแล้ว"
"ถึงได้ขอติดรถกลับด้วยไงล่ะ" ธงรบเอื้อมมือจับที่เปิดประตู เตรียมตัวขึ้นรถเต็มที่
"ผู้กองคงมาแท็กซี่ตามเคย"
...จอดค้างคืนเสียห้าร้อยบาท...ธงรบรู้ดี...จ่ายมาหลายครั้งแล้วด้วย สมัยก่อน ตอนที่ธนาวุฒิมีหน้าที่มาแบกเขากับอธิคมกลับบ้าน เขากับเพื่อนทิ้งรถไว้ที่นี่จนเป็นเรื่องธรรมดา
"รถเสีย" ธงรบให้เหตุผล "อาทิตย์ เปิดรถซะทีสิ"
ชายหนุ่มหน้าตี๋ถอนหายใจ ยังยืนจ้องหน้าธงรบอยู่ไม่วางตา กำลังตัดสินใจว่าจะทำอย่างไรดี
...หนึ่งสัปดาห์ที่ธงรบหายไปเฉยๆ เขายังฉุนอยู่ทั้งๆ ที่ใจหนึ่งก็บอกตัวเองว่าดีแล้ว...ได้พักสมองถึงเจ็ดวัน สงบสุขยิ่งนัก
แต่อยู่เฉยๆ หายหน้าไปไม่บอกกันแบบนี้ มันน่าชกนัก...แล้วนี่ยังยืนทำหน้ากรุ้มกริ่มอยู่เหมือนเคย
ธงรบพยักหน้า อ้าปากหาว แล้วพูดว่า "เถอะ ง่วงแล้ว"
"ผมจะขับวนซักสองสามรอบ ถ้าเจอรถผู้กอง  ผมจะให้ผู้กองลง" อาทิตย์เสียงเข้ม
ธงรบไม่ตอบ...ยิ้มหวานให้เจ้าของรถ
...ฝันไปเถอะ ถ้าไม่ยกเท้าขึ้นถีบลงจากรถ อย่าได้หวังว่าธงรบจะยอม แต่ถึงถีบ เขาก็จะจับขาอาทิตย์ไว้ ลูบไล้ให้หายอยาก แล้วก็ปล้ำในรถซะเลย...ธงรบคิดสนุกแล้วเปิดประตูรถออกเมื่อได้ยินเสียงปลดล๊อค

นายตำรวจหนุ่มปรับเบาะให้เอนลงครึ่งหนึ่งแล้วเอนตัวพิงพนัก หลับตาทันทีราวกับเหนื่อยล้ายิ่งนัก ทิ้งให้คนขับหันไปมองตาขวาง
"ง๊วง ง่วง" ธงรบพูดเบาๆ ตาหลับพริ้ม แล้วนั่งนิ่งเงียบ
...คิดผิดหรือคิดถูกนะเนี่ยที่ยอมให้ธงรบขึ้นมาบนรถ แล้วกว่าจะยอมลงจากรถนี่ต้องเถียงกันอีกนานแค่ไหน...อาทิตย์คิดในใจแล้วเคลื่อนรถออกจากช่องจอดช้าๆ เมื่อใกล้ถึงทางลงชั้นถัดไป ชายหนุ่มชะลอรถชั่วครู่เมื่อมีคนเดินตัดผ่านทางเดินรถ ท่าทางเหมือนกำลังมองหารถของตัวเอง
เสี้ยวหน้าด้านข้างดูคุ้นๆ เหมือนนายแบบที่กำลังดัง หากเมื่อชายหนุ่มรูปร่างดีคนนั้นหันหน้ามาให้เห็นใบหน้าตรงๆ เขาจึงนึกออกว่าเป็นใคร
ใจหนึ่งอยากจะเปิดประจกไปทักนายแบบชื่อดัง พรีเซนเตอร์น้ำหอมที่เขากำลังทำโฆษณาอยู่ แต่พอเห็นว่าดึกขนาดนี้แล้วและดูเหมือนอีกฝ่ายอาจไม่อยู่ในอารมณ์ที่ไม่อยากจะคุยกับใครเพราะท่าทางโกรธจัด อาทิตย์จึงขับรถผ่านไป

ธงรบขอให้อาทิตย์แวะปั๊มน้ำมัน บอกว่าอยากดื่มกาแฟ อาทิตย์แย้งว่าดึกแล้ว แต่นายตำรวจยืนกรานว่าจะดื่มให้ได้ โดยให้เหตุผลว่าเขาไม่ไหวแล้ว หากไม่ได้กาแฟสักแก้วคงต้องตายเพราะฤทธิเหล้าแน่ๆ
"อย่างผู้กองนั่นหรือจะเมา คอแข็งซะขนาดนั้น เมาเป็นด้วยหรือ" อาทิตย์กระทบกระเทียบ เบรกรถกึกหน้าร้านกาแฟเล็กๆ ในปั้มที่ยังเปิดอยู่
"โชคดีอะไรอย่างนี้" ธงรบพูดเบาๆ มองไปยังร้านกาแฟ ทำท่าไม่สนใจที่โดนอาทิตย์ประชด
อาทิตย์เห็นด้วยกับธงรบเป็นครั้งแรก...โชคดีจริงๆ หากไม่มีร้านกาแฟร้านนี้ ในปั้มน้ำมันแห่งนี้ที่ยังเปิดอยู่แม้เป็นเวลาดึกมากแล้ว เขาก็คงต้องฟังธงรบบ่นไปอีกนาน
แต่ครั้นทั้งสองลงจากรถและเดินเคียงข้างกันขึ้นบันไดร้านกาแฟ (เพราะนายตำรวจที่กำลังจะขาดใจตายเพราะต้องการดื่มกาแฟรบเร้าให้ลงไปด้วยกัน ทั้งๆ ที่อาทิตย์ยืนยันว่าจะนั่งคอยในรถ) ธงรบก็กระซิบอาทิตย์เบาๆ ว่า "จำคืนแรกของเราไม่ได้เหรอจ๊ะ ไม่ใช่เพราะเมากันหรอกหรือ เราถึงได้มาคู่กัน"
อาทิตย์หยุดเดิน หันมาทำตาขวาง นึกถึง "ครั้งแรก" ที่เจอกับธงรบได้ ครั้งที่เขาถูกมอมเหล้าจนเมา ครั้งที่ธงรบฉวยโอกาสเขา...ครั้งที่เขาโดนนายตำรวจทำมิดีมิร้ายแบบ "ชุดเล็ก"
...นึกถึงครั้งนั้นแล้วยังเจ็บใจไม่หาย...
"ยังรอชุดใหญ่อยู่นะ" ธงรบกระซิบอีก ยักคิ้วหลิ่วตา อมยิ้ม แล้วเดินเข้าไปในร้านกาแฟ
อาทิตย์ขบกรามแน่น รู้สึกหมั่นใส้นายตำรวจขึ้นมาทันใด ลืมโทษตัวเองที่เผลอเปิดช่องให้คนช่างยั่วได้ขุดเรื่องในอดีตขึ้นมาล้อ
...หันหลังกลับ ขึ้นรถขับออกไป ทิ้งให้ธงรบอยู่ในร้านกาแฟซะเลยดีไหม...กวนโมโหดีนัก...
อาทิตย์ยืนคิด มองเข้าในร้าน เห็นคนตัวโตสวมเสื้อรัดรูปสีขาว กางเกงยีนส์สีน้ำเงินเข้มยืนสั่งกาแฟอยู่ ใบหน้ายิ้มแย้มแต่กวนอารมณ์กำลังคุยหยอกล้อกับพนักงานท่าทางมีความสุข ออกลายเจ้าชู้เต็มที่ แล้วยังมีหน้าหันมาทำปากส่งจุ๊บให้เขาหน้าไม่อาย
...เท่านั้นเอง...อาทิตย์ก็หันหลังกลับ ก้าวลงบันได ตรงไปที่รถ เปิดประตูขึ้นไปนั่งแล้วสตาร์ทเครื่อง
ธงรบตาเหลือก ผละจากเค้าท์เตอร์ขายกาแฟ วิ่งออกมาจากประตูร้านแทบไม่ทัน ยกไม้ยกมือโบกเรียกให้อาทิตย์หยุดเมื่อตี๋หนุ่มถอยรถออกไปอย่างรวดเร็ว แล้วทะยานตรงยังทางออกของปั๊มน้ำมัน
"อาทิ๊ตย์" ธงรบตะโกนเรียกเสียงหลง หน้ามุ่ยที่โดนทิ้ง กระโดดพรวดเดียวจากระเบียงเตี้ยๆ หน้าร้านกาแฟถึงพื้นคอนกรีต แล้ววิ่งตามเบนซ์เอสแอลเคสีดำที่ใช้ความหน้าด้านขออาศัยรถมาด้วย

เดี๋ยวมาต่อเพราะโพสยาวไม่ได้คร้าบบบ

[โน๊อา]

มาจิ้ม ไป 1 ที


จิ้ม จิ้ม จิ้ม   อีก 3 ละกัน




รูป น่ารักจังเลยอ่ะค่ะ  รูปอาทิตย์ ที่มี ธงรบห้อยอยู่อ่ะ

[yaoifan]

...หัวเด็ดตีนขาดก็ไม่เอาผู้กองธงรบเป็นพรีเซ็นเตอร์ แม้บุคลิกจะตรงกับที่ลูกค้าแจ้งความประสงค์ --- ผู้ชายอารมณ์ดีที่ดูเจ้าชู้ ยั่วยวน มีเสน่ห์ หน้าตาหล่อคม หุ่นเนี๊ยบไม่มีที่ติ สะท้อนความเซ็กซี่ตามแนวคิดที่วางไว้ของน้ำหอม...
...ผู้กองธงรบนั่นหรือ...ทะเล้นทะลึ่ง กวนประสาท ให้ไปโฆษณาขายแบตเตอรี่รถยนต์หรือน้ำมันเครื่องดีกว่า...ยังไงเขาก็ไม่ขอทำงานร่วมกับธงรบ แค่ที่เจอแทบทุกวันนี้ก็สุดจะทน

บุคคลิกของผู้กองธงรบเนี่ย อ่านแล้วให้นึกถึงบุคคลิกของคนแต่งั่ก มั่ก

ทำมายเพิ่งมาอัพ ดูดิ เมนท์หน้าเดียว ๒ รีเลย

[February]

  คู่นี้เค้าก็หวาน...

[anna1234]

 

[Asahi]

คุณคฑาวุธ
ผมตามเรื่องมจากบอร์ดเก่านะนี่
ไม่คิดว่าจะรีไทร์ใหม่ เอ่อ....สารภาพตามตรงว่า  ที่ปาล์มไม่อ่านภาคสองอ่ะ
ใจไม่เข้มแข็งพอ  แล้วอีกอย่าง ไม่ชอบสารวัตรเพื่อนของสองคนน่ะ ที่มาที่หลังแล้วมาเอานุไปเป็นแฟนน่ะ
รับไม่ได้...
ในวงการทหารเราเป็นเพื่อนกันเราไม่ทำแบบนี้ครับ  ไม่ฉวยโอกาส  ไม่ตีท้ายครัวเพื่อน
แต่ตำรวจไม่รู้...เลยไม่อ่านต่อ.. เพราะรับไม่ได้
ขอร้องส่วนตัวประมาณว่า ใหนๆ มันก็หายไปแล้วคุณวุธเขียนใหม่ประมาณว่าสองคนทะเลาะกันแต่แค่งอนๆ ได้ป่าว
เอาแบบไม่เลิกกัน
แล้วก็ตัดมาที่ธงรบกับไอ้ตี๋เลย

จริงอ่ะ

ขอร้องส่วนตัวประมาณว่า ใหนๆ มันก็หายไปแล้วคุณวุธเขียนใหม่ประมาณว่าสองคนทะเลาะกันแต่แค่งอนๆ ได้ป่าว
เอาแบบไม่เลิกกัน
แล้วก็ตัดมาที่ธงรบกับไอ้ตี๋เลย

เป็นอย่างนี้ไม่ได้หรอ ไหน ๆ ก็เลิกเจ้าชู้แล้ว ไม่อยากให้นุเสียใจอีำกแล้วอ่ะ
ถ้ามันเป็นไปไม่ได้จริง ๆ ก็ขอให้ช่วยตอบ comment อันนี้ด้วยน๊า หรือ pm มาก็ได้ สุดท้าย
  ,, ใจร้าว ~

[Poes]

...อาทิตย์!...
อธิคมเพ่งตามองร่างที่กำลังเดินอยู่ระหว่างแถวรถที่จอดเรียงรายอยู่อีกฟากหนึ่งของลานจอดรถด้านที่ใกล้กับทางออก

ตรงนี้น่าจะเป็นชื่่อของ ธงรบนะ ว่ามั้ย 

รออ่านอยุ่นะ

[krappom]

แล้วอย่างนี้ิอาตี๋จะรอดเร้อ
 

[katawoot]

...หัวเด็ดตีนขาดก็ไม่เอาผู้กองธงรบเป็นพรีเซ็นเตอร์ แม้บุคลิกจะตรงกับที่ลูกค้าแจ้งความประสงค์ --- ผู้ชายอารมณ์ดีที่ดูเจ้าชู้ ยั่วยวน มีเสน่ห์ หน้าตาหล่อคม หุ่นเนี๊ยบไม่มีที่ติ สะท้อนความเซ็กซี่ตามแนวคิดที่วางไว้ของน้ำหอม...
...ผู้กองธงรบนั่นหรือ...ทะเล้นทะลึ่ง กวนประสาท ให้ไปโฆษณาขายแบตเตอรี่รถยนต์หรือน้ำมันเครื่องดีกว่า...ยังไงเขาก็ไม่ขอทำงานร่วมกับธงรบ แค่ที่เจอแทบทุกวันนี้ก็สุดจะทน

บุคคลิกของผู้กองธงรบเนี่ย อ่านแล้วให้นึกถึงบุคคลิกของคนแต่งั่ก มั่ก
ทำมายเพิ่งมาอัพ ดูดิ เมนท์หน้าเดียว ๒ รีเลย

เอ๊ะ นี่ใครนี่ ทำไมรู้ดี ว่าแต่ว่าย่อหน้าแรกหรือย่อหน้าที่สองละคร้าบบบที่นึกถึงบุคลิกผู้แต่งอ่ะ (ตอบให้ดีๆ นะ)

[ben~ya]

จิ้ม +1 ให้ผู้กองธงรบกะอาทิตย์
 :กอด1:สำหรับคุณวุฑ

[katawoot]

มาต่อครับ

"อาทิ๊ตย์" ธงรบตะโกนเรียกเสียงหลง หน้ามุ่ยที่โดนทิ้ง กระโดดพรวดเดียวจากระเบียงเตี้ยๆ หน้าร้านกาแฟถึงพื้นคอนกรีต แล้ววิ่งตามเบนซ์เอสแอลเคสีดำที่ใช้ความหน้าด้านขออาศัยรถมาด้วย
นายตำรวจผู้ไล่ตามสันติราษฏร์วิ่งกวดรถผู้ร้ายหน้าตี๋ได้เจ็ดแปดก้าวแล้วก็หยุดเมื่อรถคันงามที่แกล้งขับหนีเขาหยุดจ่ออยู่ที่ใกล้ป้ายทางออกของปั๊ม ไฟเบรกสีแดงสว่างโร่
"เข้าใจเล่นนะ" ธงรบทำตาค้อนประหลับประเหลือกเมื่อเปิดประตูรถ หอบหายใจแฮกๆ อาทิตย์เอียงหน้าท้าทาย นิ่งเงียบ หากแววตาเอาเรื่อง
"ยังไม่ได้จ่ายเงินเขาเลย กาแฟก็ยังไม่ได้ นี่จะทิ้งผมจริงๆ เหรอ กระเป๋าตังค์ก็ไม่มี จะกลับบ้านยังไง ใจคอจะให้ผมนอนหน้าปั๊มเลยเหรอเนี่ยคุณอาทิตย์" นายตำรวจหนุ่มตัดพ้อ
"รีบๆ เข้าสิครับ" อาทิตย์พูดสั้นๆ
"รอแน่นะ" ธงรบยกนิ้วขึ้นชี้หน้าตี๋หนุ่ม ขมวดคิ้ว ทำตาคาดคั้น
อาทิตย์พยักหน้าช้าๆ ใบหน้ายังนิ่งเรียบ
"จริงนะ" ธงรบยังไม่ยอมเชื่อ ลังเลว่าจะปิดประตูรถดีหรือไม่
อาทิตย์ไม่พูดอะไร นั่งมองธงรบนิ่ง นายตำรวจยังกวนไม่เลิก บอกว่าไม่มีเงินย่อยจ่ายค่ากาแฟ
"ขอร้อยนึง" ธงรบทำหน้าอ้อนวอน "เดี๋ยวใช้คืน"
อาทิตย์ถอนหายใจเบาๆ แต่ก็หยิบเงินส่งให้ ใบหน้าเรียบเฉย ไม่พูดอะไรเช่นเคย
ธงรบตัดสินใจปิดประตูรถ ยืดตัวขึ้น กำลังจะหันกลับไปยังร้านกาแฟ รถเบนซ์สปอร์ตคันหรูของตี๋เข้มของเขาก็ขยับเคลื่อนที่ นายตำรวจหนุ่มรีบยกมือขั้นตบหลังคารถ
"เฮ่ย เฮ่ย อย่าเล่นแบบนี้สิ"
ธงรบก้มหน้าลงมาแนบกระจก ยกนิ้วขึ้นปรามอาทิตย์ว่า "อย่า" เด็ดขาด ก่อนจะรีบหันหลังวิ่งกลับไปที่ร้านกาแฟ สลับหันการหันมามองรถสปอร์ตคันหรูที่เจ้าของใจร้อนกำลังจอดรออยู่
...โล่งอก ไฟเบรกยังแดงโร่...รถไม่ขยับ...อาทิตย์นะอาทิตย์...ร้ายจริงๆ
ธงรบกระโดดพรวดเดียวขึ้นถึงระเบียงของร้านกาแฟ เปิดประตูเข้าไปในร้าน ถามพนักงานเสียงหอบว่า "เสร็จหรือยังน้อง เร็วเข้า เดี๋ยวไม่มีรถกลับบ้าน"
"เสร็จแล้วครับ หกสิบเก้าบาทครับพี่" หนุ่มน้อยพนักงานประจำร้านอมยิ้ม เพราะเห็นเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น
"เลขดีซะด้วย" ธงรบยักคิ้ว "กาแฟคงอร่อยน่าดูที่ได้คนน่ารักทำให้" ธงรบรับแก้วกาแฟ อดยิ้มเจ้าชู้ให้หนุ่มน้อยหน้ามนไม่ได้ บอกว่าไม่รับเงินทอน แล้วรีบหันหลังวิ่งออกจากร้าน ก่อนที่ตี๋หนุ่มที่พยายามทำหน้าดุจะเปลี่ยนใจทิ้งเขาไว้ที่นี่จริงๆ

"ผู้กอง โทรศัพท์เข้าหลายครั้งแล้ว" อาทิตย์เตือนเสียงเรียบเมื่อธงรบขึ้นนั่งบนรถ
"ช่างเถอะ ดึกขนาดนี้ไม่ไปจับผู้ร้ายแล้ว ผมออกเวรตั้งแต่บ่าย ใครจะมาตามอะไรตอนนี้" ธงรบยักไหล่ ยกกาแฟขึ้นจิบ
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีก ธงรบไม่รับสาย ยกกาแฟขึ้นดื่มช้าๆ ทำไม่สนใจ รู้ทั้งรู้ว่าใครโทรมา
...รับได้ไง...ธีรยุทธแน่ๆ ป่านนี้คงอารมณ์ค้าง...คุยกับกับคนอารมณ์ค้างคงไม่รู้เรื่อง...เมานิดๆ อีกต่างหาก...อารมณ์คงพอๆ กับตอนโมโหหิว
อาทิตย์ออกรถช้าๆ เพราะกลัวว่ากาแฟในมือของธงรบจะหก แต่รู้สึกอยากจะเปลี่ยนใจกระชากรถเร่งความเร็วทันทีที่ธงรบพูดขึ้นว่า "อาทิตย์ อย่าแกล้งกันนะ กาแฟมันร้อน ขับดีๆ เดี๋ยวหก"
...ดูเอาเถอะ ไม่ว่าตอนไหน ธงรบก็กวนเขาจนได้ไม่ว่างเว้น...
อาทิตย์ไม่ตอบ ทั้งที่ในใจอยากจะพูดโต้กลับไปว่า "เดี๋ยวเบรกรถให้หัวทิ่มเลย" หากชายหนุ่มพูดออกไปว่า "คาดเข็มขัดด้วยครับ"
"คาดได้ไง มือถือแก้วกาแฟอยู่ คาดให้หน่อยสิ"
"ผมขับรถอยู่" อาทิตย์ท้วง
"ผมก็ถือกาแฟอยู่"
"ก็วางลงก่อนสิ" อาทิตย์เสียงดังขึ้น
"ขับรถมือเดียวก็ได้" ธงรบพึมพำ ยกกาแฟขึ้นดื่มด้วยมือขวา ส่วนมือซ้ายเอื้อมไปดึงเข็มขัดนิรภัยมารัดตัว "อ้าว จับเสียบให้หน่อยสิครับ"
ธงรบหมายความว่าให้อาทิตย์เอื้อมมือมาจับปลายของเข็มขัดนิรภัยเสียบลงในช่องล๊อค แต่ไม่วายที่นายตำรวจหนุ่มจะยั่วเย้าต่อ "หรือว่าไม่ถนัดเสียบ ผมจะได้เสียบเอง"
...สิ้นคำพูด เสียงร้องเอะอะของคนช่างพูดก็ดังขึ้น เมื่อคนขับรถเหยียบเบรกกระตุกถี่ๆ สองสามครั้ง ส่งผลให้กาแฟในมือของนายตำรวจกระฉอกรดมือ
"อาทิ๊ตย์" ธงรบเรียกอาทิตย์เสียงสูง "อูย ร้อนชิบ..."
"โทษครับ ผมขับรถมือเดียวไม่ถนัด" อาทิตย์พูดหน้านิ่ง ทำเหมือนไม่มีอารมณ์ความรู้สึก ทั้งที่ในใจรู้สึกทั้งสะใจทั้งขัน เขายื่นมือซ้ายไปจับแผ่นเหล็กปลายเข็มขัดนิรภัย พยายามดันเข้าไปในช่องล๊อคข้างเบาะ แต่แกล้งใส่ไม่ลงล๊อค จึงปล่อยมือเสียดื้อๆ
ธงรบโวยวายอีกครั้ง เพราะเข็มขัดนิรภัยดีดกลับ แต่นายตำรวจคงระวังตัวอยู่แล้ว กาแฟจึงไม่หก
ธงรบหันมาเบ้ปากใส่คนขับ แล้วพูดว่า "อย่าให้มันร้ายนักนะอาตี๋ เดี๋ยวเหอะ จะโดนซะไม่น้อย"
"วางกาแฟลงก่อนสิครับ" อาทิตย์กดปุ่มให้ที่วางแก้วเครื่องดื่มโผล่ออกมาจากคอนโซนรถมุมที่ติดกับช่องแอร์ด้านซ้าย
"โอ้โหเฮะ ไฮเท็ค ทำไม่ไม่กดปุ่มให้เซฟตี้เบลท์มันเสียบเองบ้างล่ะ"
อาทิตย์แตะเบรกรถนิ่มๆ ราวจะส่งสัญญาณให้คนหัวดื้อรู้ว่า...เขาจะเบรกกระตุกรถอีกหากยังไม่ยอมทำตามคำสั่ง...ในใจบอกกับตัวเองและธงรบว่า "จะเบรกทุกครั้งที่ยกแก้วกาแฟขึ้นจ่อปากเลยทีเดียว"
"จ๊า...คุณพ่อ" ธงรบทำตาม "จะเอาชนะให้ได้เลยนะ"
อาทิตย์ยิ้มมุมปากเยาะๆ เหลือบตาไปมองข้างๆ เห็นธงรบทำตามที่บอกเงียบๆ จึงไม่พูดอะไร ตามองตรงไปข้างหน้า รู้สึกสบายใจขึ้นมาอย่างประหลาดที่กลายมาเป็นผู้ชนะ
"ก็ไม่เห็นจะเข้ายากที่ไหนเลย แค่เสียบแล้วก็ดัน ไม่ถนัด ทำไม่เป็นก็ยอมรับซะเถอะ ถ้ารู้ว่าไม่สามารถ ผมไม่ขอให้ช่วยหรอก เสียบเองก็ได้" ธงรบบ่นอุบอิบอยู่คนเดียว มือดันสลักเข็มขัดนิรภัยลงล๊อคเสียงดังกริ๊กพร้อมพูดว่า "นี่แน่ะ"
อาทิตย์ถอนหายใจ พยายามทำเป็นหูทวนลมกับสิ่งที่ธงรบเพิ่งพูดจบไป เพราะรู้ว่าธงรบจงใจแฝงความหมายบางอย่าง
"รู้ยังงี้ ขอหลอดดูดกาแฟมาด้วยก็ดีหรอก เจ็บมือชิบ..."
ประโยคถัดมา อาทิตย์ก็ทำเป็นไม่ได้ยิน บอกตัวเองว่า หากต้องตอบโต้ธงรบทุกประโยค ก็คงปวดกรามตายพอดี ไม่รู้จะหาคำพูดที่ไหนมาต่อล้อต่อเถียงอีกแล้ว...

อาทิตย์ถามธงรบว่าจะลงต่อแท็กซี่ที่ไหน นายตำรวจโอดครวญว่าไปส่งให้ถึงบ้าน แต่อาทิตย์แย้งว่าบ้านอยู่คนละทาง และหากธงรบไม่ลง เขาก็จะขับรถกลับบ้านเลย ให้ธงรบลงหน้าบ้านเขาและหาแท็กซี่กลับบ้านเอง
"ใจร๊ายใจร้าย แค่ไปส่งแค่นี้จะหนักหนาซักเท่าไหร่เชียว"
"ขอบคุณผู้กองนะครับที่นั่งมาเป็นเพื่อน" อาทิตย์อมยิ้มเมื่อชนะอีกครั้ง ธงรบยอมลงจากรถ แต่ทำหน้ามุ่ยเหมือนเด็กเล็กๆ ถูกสั่งให้ไปกวาดบ้านถูบ้านขณะที่กำลังเล่นเกมส์คอมพิวเตอร์อยู่
อาทิตย์ปรายตาไปยังแก้วกาแฟที่วางอยู่ ธงรบรีบพูดว่าเอาไว้ให้ดูต่างหน้าตอนขับรถกลับบ้าน ไม่ก็เก็บไว้เป็นที่ระลึก
"ขับรถดีๆ นะครับ เป็นห่วง" ธงรบพูดดีๆ หน้านิ่งเรียบ แวบเดียวจริงๆ ที่อาทิตย์เห็นสีหน้าจริงจังของนายตำรวจหนุ่ม "อย่าไปแวะเที่ยวที่ไหนอีกล่ะ"
ประโยคถัดมา ธงรบไม่วายยั่วเย้าเขาอีก อาทิตย์เมินหน้ากลับไปมองถนนเบื้องหน้า รอให้ธงรบปิดประตูรถ แล้วจึงขับออกไป
...อดไม่ได้ที่จะมองกระจกมองหลัง...
ธงรบยังยืนมองตามรถเขาอยู่...ยกมือขึ้นค้ำสะเอว กางขาออกเล็กน้อย ตัวตรง ไม่มีทีท่าเมา
...บอกแต่เขา...ตัวเองเถอะ หวังว่าคงกลับถึงบ้านนะคุณผู้กอง...อาทิตย์ส่ายหน้ายิ้มๆ แล้วเลี้ยวขวา...ภาพของนายตำรวจเจ้าชู้จึงหายไปจากสายตา...แต่เขากลับรู้สึกว่าใบหน้าทะเล้นนั้นลอยเด่นอยู่หน้ากระจกรถ หันไปมองแก้วกาแฟสีเหลืองเข้มที่วางอยู่บนที่วางแก้วหน้าเบาะ ก็ดูเหมือนจะเห็นหน้าของธงรบโผล่ขึ้นมาทำหน้าทำตาล้อเลียน
...นึกๆ ไป ให้ธงรบหายหน้าไปเฉยๆ อีกซักสองสามวันเถอะ...ภาพเหล่านี้จะได้ไม่มารบกวนโสตประสาทของเขา...อาทิตย์สะบัดหัวแล้วเร่งความเร็วรถตรงกลับบ้าน คืนนี้เขาเหนื่อยมากแล้ว...อยากจะรีบนอนให้หลับสบาย...

อาทิตย์นั่งนิ่งมองประตูห้องทำงาน ในใจนึกถึงที่เคยบอกตัวเองว่ารู้สึกเงียบเหงาอยู่บ้างที่จู่ๆ ก็ไม่มีใครมารบกวน ทำให้อะไรบางอย่างขาดหายไป ผสมผสานกับความรู้สึกถึงสันติสุขในชีวิตและความสงบของสมองที่ได้มาเจ็ดวันตอนที่ธงรบหายหน้าไม่มาตามตื๊อ แต่หลังจากคืนนั้นที่พบกันที่ลานจอดรถกลางดึก ธงรบก็กลับมาวุ่นวายกับชีวิตเขาอีกรอบ คราวนี้ใจกล้าหน้าด้านมากกว่าเดิม นั่งเฝ้าเขาอยู่ที่โซฟาหน้าห้องทำงาน ยังดีที่มาเอาตอนเวลาพนักงานคนอื่นๆ เลิกงาน เหลือเพียงเขากับรชานนท์
ธงรบมาถึงบริษัทและสวนทางกับรชานนท์ที่ออกไปพอดี เพื่อนของอาทิตย์ทำหน้ายิ้มๆ เมื่อทักทายนายตำรวจหนุ่ม แล้วล้อด้วยการฝากให้ดูแลอาทิตย์ด้วย
"อย่าให้อาทิตย์อยู่ดึกเกินไปนะครับผู้กอง อาตี๋คนนี้ทำงานไม่ยอมหยุด ผมกลัวเป็นลมหมดสติคาโต๊ะ"
"ไม่ต้องห่วงครับ คุณรชานนท์ จะคอยกำกับดูแลอย่างดี ไม่ให้คลาดสายตา" ธงรบตอบยิ้มๆ แล้วปรายตามามองอาทิตย์ ก่อนที่อาทิตย์จะปิดประตูห้องทำงาน แล้วขังตัวเองไว้ข้างใน
เวลาผ่านไปนานกว่าสองชั่วโมง ตอนนี้เป็นเวลาหนึ่งทุ่ม อาทิตย์ถอนหายใจเบาๆ ละสายตาจากประตูห้องทำงานที่เขานั่งมองมาเกือบห้านาทีแล้ว หันไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่ซุกเอาไว้ในลิ้นชักโต๊ะทำงาน เปิดเครื่องแล้วลุกขึ้นเดินออกมานอกห้องทำงาน หยุดยืนมองธงรบที่นั่งเอนตัวพิงพนักโซฟาสีเทาเข้ม คอพับไปด้านซ้าย หลับตาพริ้ม ชุดเครื่องแบบสีกากีรัดติ้ว เผยให้เห็นรูปร่างแกร่งเต็มไปด้วยมัดกล้าม แผงอกล่ำ ต้นขากำยำ ปลีน่องแข็งแรง เป้านูนเด่นเพราะกางเกงคับ
...ท่าทางอึดอัด เครื่องแบบก็รัด ยังต้องมานั่งบนโซฟาเตี้ยๆ อีก ขาก็ยาว...อาทิตย์ส่ายหน้า ถอนหายใจเบาๆ แล้วเดินไปรินน้ำเย็นใส่แก้ว กลับมายืนมองธงรบต่อ
นายตำรวจขยับตัว เลื่อนตัวลงมาให้คอพาดอยู่บนขอบบนสุดของพนักพิง ขายืดยาวกางออก ยิ่งเน้นส่วนนั้นของตัวเองให้นูนเด่นขึ้น
อาทิตย์ก้มลงมองแวบเดียวแล้วเลื่อนระดับสายตาขึ้นไปมองใบหน้าคร้ามคมของธงรบ นายตำรวจลืมตาขึ้นช้าๆ ส่งยิ้มบางๆ ให้เขาแล้วพูดว่า "หิวข้าวแล้วนะ"
"งานผมยังไม่เสร็จ" อาทิตย์ตอบเสียงเรียบ
"งั้นก็ไปทำให้เสร็จเถอะ จะได้ไปทานข้าวด้วยกัน" ธงรบยิ้มอบอุ่น ขยับตัวให้นั่งตัวตรง แต่ทันใดก็หันตัวไปตามทางยาวของโซฟา ยกขาขึ้นวางบนเบาะ เอนตัวลงนอน "พี่จะนอนคอยตรงนี้ล่ะ"
อาทิตย์เบือนหน้าไปมองประตูห้องทำงานของตัวเอง ไม่รู้จะพูดอะไรดี รู้สึกอึดอัดและลังเลเล็กน้อย จนไม่ทันสังเกตว่าธงรบเปลี่ยนคำเรียกขานตนเอง
"ไปสิ ไปทำงานให้เสร็จ นอนตรงนี้ก็สบายดีเหมือนกัน เบาะนุ๊มนุ่ม" ธงรบยิ้ม ตาปรือเพราะง่วงนอน ทำหน้าพยักเพยิดไล่อาทิตย์ไปทำงาน แล้วยกแขนขึ้นก่ายหน้าผาก
"อ้าวนี่ น้ำเย็น" อาทิตย์ยื่นแก้วน้ำในมือให้
"ป้อนหน่อยสิ" ธงรบยักคิ้ว ขยับตัวให้เข้าที่ ทั้งที่ท่าทางไม่น่าสบายเท่าใดนัก เพราะขนาดของโซฟากับขนาดของคนนอนนั้นไม่พอดีกัน
อาทิตย์ทำเสียงในลำคอ วางแก้วน้ำลงบนโต๊ะกระจกข้างโซฟา แล้วหันหลังเดินเข้าห้องทำงานไป ทิ้งให้คนขี้เกียจมองตามด้วยสายตาขันๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นครุ่นคิด
คราวนี้อาทิตย์ไม่ปิดประตู แม้ธงรบจะมองไม่เห็นเขา และเขาก็มองไม่เห็นธงรบ หากเขากลับรู้สึกว่ามีตาคู่นั้นของนายตำรวจหนุ่มมองอยู่ตลอดเวลา ทั้งประตูที่เปิดกว้าง ยังทำให้รู้สึกประหนึ่งว่าธงรบนั่งอยู่ในห้องนี้ด้วย--บนโซฟาสีเบจที่วางติดกับผนังห้องหน้าโต๊ะ ที่เขาเอาไว้นอนพักเวลาพักเหนื่อยจากการทำงาน แทนที่จะเป็นตัวที่อยู่หน้าห้อง
ไม่ถึงชั่วโมง อาทิตย์ก็ทำงานเสร็จ ชายหนุ่มเดินออกมาจากห้อง ปิดประตู หันมามองธงรบที่ตอนนี้นอนเหยียดยาวอยู่บนโซฟา กอดอก หายใจเป็นจังหวะ ขายาวพ้นโซฟาไปเกินครึ่งน่อง
รูปร่างของธงรบดีจริงๆ ชุดเครื่องแบบที่รัดรูปเผยให้เห็นมัดกล้ามของร่างแกร่งเป็นรูปเป็นรอยชัดเจน เขาเห็นร่างเปลือยของธงรบมาแล้ว ธงรบก็เคยเห็นเขา
...เขาอยากเห็นอีก!...
อาทิตย์สลัดหัวเมื่อรู้สึกตัวว่าเผลอคิดอะไรไป จึงก้มลงเรียกนายตำรวจที่นอนหลับอยู่บนโซฟาเบื้องหน้า
"ผู้กอง...ตื่นเถอะ ไปกันได้แล้ว" อาทิตย์เรียก แต่ธงรบยังนิ่ง ท่าทางหลับสนิท
ชายหนุ่มเรียกนายตำรวจอีกสองสามครั้ง แต่ฝ่ายนั้นไม่ขยับตัว ตอนนี้อาทิตย์เริ่มจะรู้แล้วว่าธงรบนอนขี้เซามาก เขย่าตัวเบาๆ ก็ยังไม่ลุก ทั้งที่แค่นอนเล่นเฉยๆ นี่ยังไม่สองทุ่มด้วยซ้ำ
อาทิตย์เดินปิดไฟให้เรียบร้อย ตั้งใจว่าจะกลับมาปลุกธงรบอีกรอบ ชายหนุ่มเจ้าของบริษัทเดินไปที่ประตูทางออกด้านหน้าเพื่อปิดไฟบันไดขึ้นชั้นสอง พลันได้ยินเสียงหนึ่งดังมาจากความมืดหน้าห้องทำงานของเขา
"อาทิตย์ อย่าทิ้งกันนะ"
"ผมแค่มาปิดไฟ" อาทิตย์รีบตอบ
"จริงเหรอ จะทิ้งให้พี่นอนอยู่ตรงนี้ล่ะสิ รู้หรอก" ธงรบทำเสียงน้อยใจ "ไม่ปลุกกันเลยนะ"
อาทิตย์นิ่งชั่วครู่ มือกดสวิตช์ไฟแรงๆ ถอนหายใจแล้วหันไปยังเสียงของคนขี้น้อยใจ
"โทษครับที่ไม่ได้ปลุก พอดีผมขี้เกียจเรียก"
นายตำรวจเดินโผเผตรงมาหาชายหนุ่มที่ยืนมองอยู่ ธงรบท่าทางงัวเงีย อ้าปากหาว ยกแขนบิดขี้เกียจ แล้วบอกว่า "ไปกันเถอะ พี่หิวข้าวจนแทบจะกินอาทิตย์ได้ทั้งตัวอยู่แล้ว"
"จะไปตั้งนานแล้ว แต่ผู้กองขี้เซา ผมเรียกตั้งหลายครั้งก็ไม่ตื่น นี่ยังคิดว่าจะเอาน้ำไปสาด"
"อ้าว ทำไมเมื่อกี้บอกว่าลืมปลุก อาทิตย์นี่ยังไง พูดกลับไปกลับมา" ธงรบแกล้งว่า ตาปรือเพราะง่วงนอนเริ่มเปลี่ยนเป็นวิบวับ
"ผมประชด ผู้กองไม่เข้าใจเหรอว่าผมประชด" น้ำเสียงเอือมระอา
ธงรบยักไหล่ เบ้ปากเล็กน้อย ปฏิเสธทันใด "พี่ไม่ได้นอนขี้เซาขนาดนั้นนะจ๊ะ"
"จริงด้วย ไม่ขี้เซา" อาทิตย์เออออ แล้วเดินออกประตูไป ปล่อยให้คนที่ยอมรับว่านอนขี้เซาเดินตามมาช้าๆ บ่นอุบอิบว่า "ประชดอีกแล้ว พูดอะไรหน่อยไม่ได้เลยนะ"
อาทิตย์นิ่งชั่วครู่ เสียงของอีกฝ่ายที่กำลังบ่นอยู่จึงดังขึ้นว่า "คร้าบๆ รีบแล้วๆ" เพราะเขาหันไปส่งสายตาเร่งให้ธงรบรีบเดิน
"จะรีบไปไหน" ธงรบเดินผ่านหน้าตี๋หนุ่มมาหยุดยืนอยู่ข้างๆ แล้วทำปากยื่นอย่างไม่สบอารมณ์
"ไปกินข้าวสิครับ หิวจะตายอยู่แล้ว" อาทิตย์เบิกตากว้าง เสียงดังขึ้นมาทันที อยากจะเหวี่ยงกระเป๋าฟาดผู้กองธงรบเสียเดี๋ยวนั้น
"อ้าว งั้นก็รีบเดินสิ มายืนหน้าบึ้งอยู่ทำไม ใครบอกให้ทำงานจนค่ำมืด" ธงรบเสียงดังบ้าง แล้วเดินผ่านหน้าอาทิตย์ตรงไปยังรถเบ็นซ์สปอร์ตสีดำที่จอดอยู่หน้าอาคาร
อาทิตย์ส่ายหน้า พอธงรบหายงัวเงียก็เริ่มกลับมาเป็นคนเดิมอีกแล้ว
...รู้อย่างนี้ ทิ้งให้นอนหลับอยู่ในออฟฟิสคนเดียวซะก็ดี
********** จบตอน **********

[benxine]

น่ารักจังคู่นี้!!!~

[krappom]

เง้อ
จบตอนแล้วเหรอ
แล้วไปคบกันตอนไหนยังไงอ่ะ
ไม่มีต่ออีกเหรอ