มาแล้วค่ะ ขอโทษที่หายไปนาน
แถมคราวนี้ยังมาแบบแสนสั้นด้วย
แต่........ตั้งใจเขียนนะเออ
หวังว่าจะทำให้คนอ่านรู้สึกถึงความแตกต่างได้ งุงิ
**ตอนที่จะลงต่อไปนี้อยากได้คอมเมนท์มากมายค่ะ อยากรู้ว่าคนอ่านอ่านแล้วรู้สึกยังไงกันบ้าง ขอบคุณล่วงหน้านะคะ
..............................................
ตายเสียเถิด....ผัวรัก
วรรณะแห่งหล่อนราวม่านแห่งราตรีกาลอันไร้แสงจันทร์หรือแม้แต่ประกายวาบเพียงนิดจากหมู่มวลดารกา หากในเพลานี้ เมื่อห้วงแห่งกามอารมณ์ครอบงำความคิดตลอดจนการกระทำให้ดำดิ่งสู่เบื้องต่ำ หลังถักทอสายใยแห่งความใคร่ ร่างเล็กจ้อยหากมีลักษณะบ่งชัดว่าเป็นเผ่าพันธุ์เดียวกันกับร่างงามสีความมืดนั้นจึงเคลื่อนกายเข้าหาแม่งามผู้มีแต้มสีแดงชาดกลางหว่างอกอย่างเงียบกริบ
รยางค์ทั้งแปดค่อยขยับสอดคล้องกันอย่างแผ่วเบา หากแต่ความรวดเร็วเพื่อพุ่งเข้าสู่เป้าหมายนั้นแม้แต่วัชระประทีปแห่งองค์อมรินทร์ยังต้องซ่อนหน้าอุธัจขัดเขินด้วยมิอาจเทียมทัน ชั่วกระพริบตาระยะห่างกว้างยิ่งกว่ากว้างกลับกลายใกล้จนร่างทั้งสองแทบจะก่ายเกยกัน
เพศผู้อันคะนองด้วยวัยฉกรรจ์และด้วยธรรมชาติของเพศที่ธำรงตนเป็นผู้ล่าพลันส่งสัญญาณสำแดงความต้องการแห่งการดำรงเผ่าพันธุ์ระคนกระไอความอยากแห่งการเสพสังวาสที่กำลังพุ่งขึ้นสูง ด้วยการเคลื่อนตัวเป็นจังหวะซ้ำๆ
ท่าร่างราวร่ายรำด้วยนาฏลีลาแห่งการยวนเย้าค่อยเริ่มจากเชื่องช้าแล้วกลับเร่งจังหวะ
เร็วขึ้น.....เร็วขึ้น.........
แรงขึ้น.............แรงขึ้น.......
และนั่นได้ผล......เรือนกายเกลี้ยงเกลาที่คลุมร่างด้วยความมืดสนิทของราตรีพลันขยับตามท่วงทำนองแห่งผู้ล่า เคลื่อนซ้ายซ้ำย้ายขวา ก่อนจะหมุนวนตามวิถีโคจรแห่งดวงสุริยะ
ส่ำสำเนียงรอบด้านพลันสงัดเมื่อการหมุนวนรุนแรงนั้นหยุดนิ่งอย่างกะทันหัน ผู้ล่าร่างน้อยยืดตัวขึ้นจนห่างจากพื้นหินเฉียบเย็นอับชื้น เฝ้ารอเวลาที่แม่งามผู้มีชาดแต้มแต่งซึ่งเพิ่งร่ายระบำสอดคล้องกันเมื่อครู่จักเผยกริยาสุดท้าย อันเป็นการอนุญาตให้การเสพสังวาสแท้จริงเริ่มต้น
การรอคอยพลันสิ้นสุดเมื่อเจ้าหล่อนทิ้งร่างแนบลงกับผิวหน้าของแท่นหินสะเก็ดดาวอย่างนิ่งสงบราวยอมรับความพ่ายแพ้โดยดุษณี ผู้ล่ากระหยิ่มกับชัยชนะและไม่ปล่อยเวลาให้ล่วงเลยแม้ห้วงลมหายใจ เคลื่อนกายตามแรงขับจากสัญชาตญาณประกบจากด้านหลัง คลื่นความร้อนโหมกระพือพร้อมกับเสียงหวีดร้องกราดเกรี้ยวเมื่อกระแสธารข้นเข้มฉีดพุ่งเข้าสู่ช่องทางเบื้องล่าง
การพลิกตัวเกิดขึ้นรวดเร็วราวแสงอสนีบาต คมเขี้ยวแหลมคมของเจ้าหล่อนผู้ซึมสงบอยู่เมื่อครู่ฝังลงกับลำตัวแข็งขึงของผู้ล่าซึ่งไม่อาจหลีกลี้หนีหาย
แลทั้งๆที่กระเซ็นกระสายสุดท้ายของหยาดหยดแห่งชีวิตยังถูกถ่ายเข้าสู่เรือนร่างที่ประกอบขึ้นจากวรรณะสีนิล
.......การกลืนกินก็เริ่มขึ้น.......
แทนการดิ้นรนเอาชีวิตรอด ผู้ล่าซึ่งเปลี่ยนสถานะเป็นเหยื่อกลับยังเกาะเกี่ยวทั้งร่างของตนกับผู้หยิบยื่นทั้งความสุขสมและมฤตยูมาสู่แนบแน่น รับรู้ถึงเสียงของเหลวจากกายตนไหลเลื่อนลงสู่ช่องปากแหลมเรียวของเจ้าหล่อน พร้อมกับสติสัมปชัญญะที่เลือนรางลงเนิบช้า และกระไอชีวิตของตนที่ลดน้อยถอยลงทุกที
เสียงกระซิบพร่าต่ำในภาษาของเผ่าพันธุ์ซึ่งครอบครองอาณาจักรแห่งเส้นใยที่แข็งแกร่งกว่าเหล็กกล้าพลันดังสู่จิตอันกำลังจะลับเลื่อน
‘ตายเสียเถิด.....ผัวรัก’
‘ตายเสีย.....เพื่อการคงอยู่แห่งข้า’
“แน่ใจนะว่าที่ให้พี่อ่านนี่คือการบ้าน?”ข้ามภพเงยหน้าขึ้นจากหน้าจอแล็ปท้อปบนโต๊ะเตี้ยหน้าโซฟา ส่งเสียงตะโกนถามคนที่สวมผ้ากันเปื้อนลายทวีตตี้สีเหลืองสดทำเสียงกุกกักอยู่หน้าเตา
“ถูกต้องนะคร้าบบบบบบบบบบบบ เป็นไงบ้างพี่ภพ อ่านแล้วรู้สึกไงบ้าง?”
ศราผลุบออกมาแค่ครึ่งตัวจนมองสบตากับชายหนุ่มที่นั่งขัดสมาธิอยู่กับพื้นพรมหลังพิงโซฟาแล้วถามความเห็นด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ ราวกับมีเรื่องสนุกอะไรในใจอย่างนั้น
ขนมปังหน้ากุ้งที่วางบนตะแกรงให้สะเด็ดน้ำมันถูกจัดใส่จานแก้วสีฟ้าใสรูปเปลือกหอย แล้วพ่อครัวใหญ่ก็ยกออกไปวางให้บนฟากหนึ่งของโต๊ะกระจกหน้าตัดทรงกลมที่คนช่วยตรวจคำผิดในการบ้านนั่งหน้าแห้งหน้าเหี่ยวรออยู่พร้อมกับน้ำจิ้มบ๊วยหวานหอมที่คนทำช่างสรรเอาถั่วทองคั่วพอได้กลิ่นหอมมันโขลกหยาบๆโรยหน้า
ร่างโปร่งบางเดินกลับไปทางส่วนครัวพร้อมปลดผ้ากันเปื้อนเจ้าทวีตตี้ไปด้วย พอปลดออกได้ก็พาดไว้ส่งๆบนเคาน์เตอร์ประกอบอาหาร แล้วล้างมือเร็วๆ ก่อนจะเปิดตู้เย็นหยิบน้ำหวานกลิ่นมะลิที่ผสมแช่เย็นไว้เรียบร้อยเดินกลับมาที่โซฟาอีกรอบ วางของได้ก็แทรกตัวไปนั่งลงบนตักของคนที่นั่งขัดสมาธิอยู่ง่ายๆ
“ชิมยัง? อร่อยป้ะ?”
“ป้อนหน่อยดิ” จากที่ข้ามภพนั่งพิงแห้งตายอยู่กับโซฟาด้านหลังเมื่อกี้ พอได้ตัวนิ่มๆหอมกลิ่นขนมปังหน้ากุ้งมานั่งแนบอยู่บนตักเลยขยับตัวมาจนแผงอกแนบกับแผ่นหลังของพ่อครัวใหญ่ตรงหน้าแล้วถือโอกาสอ้อนซะเลย
“โห......คนเราน้า พี่ภพรู้ป้ะ เด็กๆอ้อนอะมันน่ารัก..... แต่คนแก่อ้อนเนี่ย มันน่า.........”
“หึๆๆ น่าอะไรครับ?”
นิ้วมือเรียวขาวขยับตักน้ำจิ้มรสหวานเหยาะบนหน้าขนมปังชิ้นพอดีคำ แล้วใช้มือนั่นแหละหยิบขึ้นก่อนจะหันมาป้อนให้คนแก่ด้านหลังตามคำเรียกร้อง พอได้เห็นคนแก่ที่ทำตัวเป็นเก้าอี้เคี้ยวของกินเล่นที่ทำกับมือแล้วมีสีหน้าพอออกพอใจพ่อครัวใหญ่ก็ยิ้มจนแก้มบุ๋ม ตาแทบปิด
“มันน่า.......รัก มากกกกกกกกก ฮ่าๆๆ”ศราจรดจมูกกับแก้มของคนที่เคี้ยวไปยิ้มไปเบาๆ เล่นเอาข้ามภพตัดสินใจได้ทันทีว่าจะยอมเป็นคนแก่ของหนุ่มน้อยอย่างเต็มอกเต็มใจตั้งแต่ยังไม่สามสิบแบบนี้แหละ ต่อจากนี้ถึงศราจะเลิกเรียกพี่แล้วเรียกปู่ข้ามภพก็จะยอม
“แล้วตกลงว่าไงอ้ะ? การบ้านของศรา พี่ภพเจอคำผิดป้ะ? แล้วอ่านแล้วรู้สึกไงบ้าง? พี่ภพว่าอาจารย์จะให้คะแนนดีป้ะ? ศราเขียนตั้งนาน ถามคุณเกิ้ลเรื่องการสืบพันธุ์คุณแมงมุมตั้งนานแน่ะ เอกสารที่คุณเกิ้ลเปิดมาให้ก็มีแต่ภาษาอังกฤษ นั่งงมตั้งนาน”
“หึๆๆ ศรา.......เลือกสักอย่างซิ จะพูดจะถาม หรือว่าจะเคี้ยวของกิน เดี๋ยวก็ติดคอหรอก”
“เหอะ ศราจะติดคอก็เพราะพี่ภพมาทำอย่างงี้ อย่างงี้หรอก ไม่ใช่เพราะกินไปพูดไป”
พ่อครัวใหญ่หันมาส่งค้อนไปก็สาธิตท่าทางประกอบอาการ ‘อย่างงี้’ ไป ด้วยการซุกไซ้ไปตามซอกคอและลาดไหล่ของร่างหนาด้านหลัง หากพอข้ามภพเริ่มผ่อนคลายร่างกายเคลิบเคลิ้มไปกับปากกับจมูกของเจ้าตัวร้ายบนตัก ศราตัวดีก็จัดการฝังเขี้ยวคมๆลงบนไหล่หนาซะจนขึ้นรอย
“โอ๊ยยยยยยยยย!!”
“หึๆๆ บอกมาเดี๋ยวนี้ว่าเจอคำผิดตรงไหนบ้าง? แก้ให้น้องแล้วรึยัง? แล้วก็อ่านแล้วรู้สึกยังไง?”
“เจอคำผิดสองสามที่ แก้ให้เรียบร้อยแล้ว ส่วนที่ว่ารู้สึกยังไง.....พี่ ขนลุกครับ”
พ่อครัวใหญ่ในชุดเสื้อยืดตัวย้วยกับกางเกงขาสั้นเหนือเข่ามาเกือบคืบพลิกทั้งตัวหันหน้าเข้าหาคนช่วยตรวจทานการบ้าน นิ้วชี้สองข้างจิ้มลงกับแก้มตอบๆที่เริ่มมีเคราเขียวๆของนายข้ามภพ
“โอ๊ะโอว ถึงกับขนลุกเชียว?”
“อื้ม......ก็ มีเซ็กส์กัน แล้วสุดท้ายเสร็จปุ๊บถูกกินปั๊บ อึ๋ยยยยยย”
“หึๆๆ ก็งี้แหละ พี่ภพจะได้ซาบซึ้งไง ว่าผู้หญิงน่ะน่ากลัวมั่กๆ”
“สรุปว่าการบ้านครั้งนี้เขียนเพื่อพี่เลยว่างั้น?” มือใหญ่ๆที่โอบอยู่กับแผ่นหลังของหนุ่มน้อยข้างหนึ่งละมาหนีบจมูกแหลมๆแล้วส่ายไปมาเบาๆอย่างมันเขี้ยว
“แม่นแล้วววววววว ซาบซึ้งถึงใจเลยป้ะล่ะ สม..อยากมองตามสาวอกตู้มห้องริมดีนัก ศราเห็นน้าว่าอ่านจบถึงกับหน้าซีด ฮ่าๆๆๆๆ”
“เด็กร้ายกาจอย่างนี้มันต้องโดน ไม่กงไม่กินแล้วขนมปังหน้ากุ้ง บ่ายนี้พี่ภพจะกินศราให้อิ่มไปยันเย็นเลย ฮึ่มๆๆๆ”
เสียงหัวเราะคิกคักดังขึ้นเพียงครู่ แล้วกลับเงียบลงเมื่อมีเสียงของการต่อสู้ของเด็กร้ายกาจกับคนแก่ขี้อ้อนดังขึ้นมาแทนที่ แต่ศราก็พอใจกับการต่อสู้ที่มีสังเวียนเป็นห้องนั่งเล่นนี้อย่างที่สุด ก็ถ้าทำให้รู้สึกว่ามีเซ็กส์กับเพศเมียแล้วมันน่ากลัว แถมจะต้องถูกกินทีหลัง พี่ภพของศราจะได้ไม่เผลอส่งสายตาไปมองสาวที่ไหนอีกยังไงล่ะ หึๆๆๆ
.............................................
....................จบตอนค่ะ
ปล.จะถูกคนอ่านรุมตบม้ายยยยยยยยยยย วิ่งหนีก่อน ฟริ้ววววววววววววว
หัวข้อ: (จบในตอน)เรื่องเล่าจากความฝัน: ทาสหัวใจซาตาน (อ่าน 228898 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก