ลมหายออกไปจากชีวิตผมนับตั้งแต่ฝึกงานเสร็จ ผมไม่เคยเจอลมอีกเลย ไม่ว่าจะในหรือนอกรั้วมหาวิทยาลัย ขนาดวันสุดท้ายของชีวิตนักศึกษาของเรา ผมยังไม่ได้เห็นหน้าของเขาเลยสักนิดเดียว เหมือนเขาตั้งใจจะออกไปจากชีวิตผม เหมือนอย่างที่ผมขอเอาไว้จริง ๆ
“เรียนจบจนทำงานมาตั้งปีแล้ว ยังไม่ยอมกลับมาช่วยงานที่บ้านอีก” ผมนั่งฟังเมย์ล้อเลียนเสียงแม่ตัวเองเรื่องที่ถูกต่อว่ามา
“เจี๊ยบคิดดูสิ เมย์อยากลองหาประสบการณ์ อยากลองใช้ชีวิตอยู่ด้วยตัวเองแท้ ๆ”
“แม่เขาก็เป็นห่วงเมย์นั่นแหละ” ผมพูดยิ้ม ๆ “ลูกสาวทั้งคนนี่นา”
“จะห่วงอะไร อีกหน่อยเมย์ก็ต้องแต่งงานแล้วย้ายออกเหมือนกันอยู่ดี”
“...”
“จริงสิ” เมย์ทำท่าเหมือนพึ่งนึกอะไรออก “เจี๊ยบก็รีบ ๆ มาขอเมย์แต่งงานสิ”
“เมย์อยากแต่งแล้วเหรอ”
“บ้า” เมย์พูดแล้วยิ้มเขิน “เมย์ยังไม่พร้อมหรอก”
“หึ ๆ”
“อีกอย่าง..”
“...”
“เมย์ยังไม่รู้เลยว่าเจี๊ยบรักเมย์หรือเปล่า”
ผมนิ่งไปกับคำพูดของเมย์ ก่อนจะสำนึกได้ว่าตั้งแต่คบกันมา ผมยังไม่เคยบอกเมย์เลยสักครั้งว่ารัก “เรา..”
“เมย์แค่พูดเล่นหรอกน่าเจี๊ยบ” พูดแล้วส่งยิ้มน่ารัก ๆ มาให้ “เคยบอกแล้วไงว่า แค่เราเข้าใจกันก็พอแล้ว”
“...”
“แค่ทุกวันนี้ที่เจี๊ยบดูแลกัน เมย์ก็ไม่รู้จะขอบคุณยังไงแล้ว”
“เมย์ต่างหากที่ดูแลเจี๊ยบ” ว่าแล้วยื่นมือไปกุมมือเมย์เอาไว้ “ช่วยเจี๊ยบในวันที่ไม่มีใคร”
“...”
“ถ้าไม่มีเมย์ ตอนนั้นเจี๊ยบคงทำอะไรบ้า ๆ ไปหลายอย่างแน่ ๆ”
“เพราะอย่างนั้นเราถึงขาดกันไม่ได้ใช่ไหม”
ผมยิ้มให้เมย์ ในขณะที่เมย์เองก็ยิ้มให้กับผม “ว่าแต่จะไม่ให้เจี๊ยบไปขอจริงเหรอ”
“เลิกแซวเมย์เถอะน่า”
ผมหัวเราะไปกับท่าทางเขินอายของเมย์ ก่อนจะรีบพากลับไปส่งที่หอ ตอนแรกเมย์ยืนยันว่าจะกลับเอง เพราะไม่อยากให้ผมต้องขับรถไปส่งเมย์แล้วต้องนั่งรถเมล์กลับมาหอ สุดท้ายกลายเป็นว่าผมโดนเมย์บ่นไปตลอดทางเรื่องไม่ยอมซื้อรถ และไม่ยอมเอารถของเมย์มาใช้
ผมไม่ชอบขับรถเองเวลารถติด และเพราะเป็นอย่างนั้นผมเลยไม่คิดอยากจะซื้อรถ คิดแล้วก็พาลให้นึกถึงคนที่เคยสัญญาว่าจะยอมเป็นคนขับรถให้ผมเองไปตลอดชีวิต
“คิดถึง”
แต่จะคิดถึงมากแค่ไหน มันก็ทำได้แค่คิดถึงอยู่ดี
.
.
.
“เมย์คงจะต้านแรงกดดันของแม่ไม่ไหว ต้องยอมกลับไปช่วยงานที่บ้านแล้วจริง ๆ นั่นแหละ” เมย์บ่นกับผมผ่านทางโทรศัพท์ในคืนหนึ่ง “เจี๊ยบย้ายไปทำงานที่นู้นกับเมย์ดีไหม”
“ทำไมล่ะ”
“เมย์กลัวเจี๊ยบเหงา”
“...”
“นะเจี๊ยบ” เมย์ส่งเสียงอ้อน “เมย์ไม่อยากทิ้งเจี๊ยบไว้ที่นี่คนเดียว”
“ที่ดื้อกับแม่ ไม่ยอมกลับไปทำงานที่บ้านตั้งแต่แรกก็เพราะเหตุผลนี้ใช่ไหม”
“...”
“ไม่ต้องห่วงเราหรอกเมย์ เราอยู๋ได้จริง ๆ นะ”
“แต่..”
“ทำตามที่เราบอกเถอะ” ผมรีบตัดบทก่อนที่เมย์จะพูดต่อ “เราอยู๋คนเดียวได้จริง ๆ”
“งั้นก็ตามใจเจี๊ยบแล้วกัน”
“...”
“แต่มีปัญหาอะไรต้องรีบบอกเมย์นะ”
“อืม”
“ฝันดีนะ”
“ฝันดีครับ”
เมย์วางสายไปนานแล้ว แต่ผมยังนั่งจมกับความคิดของตัวเองไม่จบ นี่ผมทำตัวให้เมย์ต้องคอยเป็นห่วงอย่างนี้มานานแค่ไหนกันแล้ว ตั้งแต่เราเริ่มคบกันหรือตั้งแต่ครั้งที่รู้จักกัน แล้วทำไมผู้ชายอย่างผมถึงได้ทำตัวให้ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างเมย์ต้องมาคอยเป็นห่วงอย่างนี้ด้วย
พอลองมาคิด ๆ ดูแล้ว การที่ผมยังเห็นแก่ตัวยึดเมย์เอาไว้กับตัวเองแบบนี้ มันช่างดูเห็นแก่ตัวสิ้นดี
.
.
.
“เลิกกันเถอะเมย์” ผมเลือกจะบอกคำ ๆ นี้กับเมย์ บอกในวันที่เมย์ต้องย้ายกลับไปอยู่ที่บ้าน “ขอบคุณที่คอยดูแลกันมาตลอดนะ”
“เมย์ก็ต้องขอบคุณเจี๊ยบนะ” เมย์เองก็ไม่ได้มีสีหน้าแปลกใจอะไรเมื่อผมบอกแบบนั้น นั่นก็คงเพราะเราต่างก็รู้และเข้าใจกันดี “เมย์สัญญาจะเป็นเพื่อนที่ดีของเจี๊ยบเสมอ”
“เจี๊ยบก็เหมือนกัน”
ผมยืนรอจะส่งเมย์ขึ้นรถ แต่ก่อนที่จะได้ก้าวขาขึ้นรถเมย์ก็หันกลับมาบอกอะไรบางอย่างกับผม “ไหน ๆ เราก็เลิกกันแล้ว”
“...”
“เมย์กับผู้ชายคนนั้นก็ไม่ใช่ศัตรูกันอีกต่อไป”
“อะไร ?”
“เจี๊ยบไม่รู้ตัวจริง ๆ เหรอ ว่ามีคนคอยตามดูเจี๊ยบมาตลอดเลย”
“ใคร ?” ผมถามแล้วหันซ้ายขวามองหาคนที่เมย์พูดถึง
“คนที่อาจทำให้เจี๊ยบกลับมายิ้มได้สวยเหมือนเมื่อก่อนล่ะมั้ง”
“...”
“อภัยให้กับความผิดเพียงครั้งเดียวของเขาเถอะ”
“เมย์รู้..ตั้งแต่เมื่อไร”
“ไม่มีเรื่องอะไรของเจี๊ยบที่เมย์ไม่รู้หรอก” รอยยิ้มของเมย์ยังดูสดใสเหมือนเคย “แค่ก่อนหน้านี้เมย์ยังหลอกตัวเองอยู่ก็แค่นั้น”
“เมย์”
“อย่ามาทำหน้าเศร้าใส่เมย์นะ” เมย์ว่าเสียงดุ “แค่มีความสุขให้มาก ๆ ก็พอ”
“อืม”
“แล้วตกลงจะคืนดีกับเขาไหม”
“...”
“เอาเถอะ” ผมโบกมือเหมือนบอกว่าไม่เป็นไร “ยังไงเรื่องนี้ลมก็เป็นเรื่องส่วนตัว”
“...”
“แค่เจอกันคราวหน้า ลมอย่าเผลอทำหน้าเหงา ๆ ให้เมย์เห็นก็พอ”
“อืม”
“ดูแลตัวเองนะ”
“เมย์ก็เหมือนกัน”
พอส่งเมย์เสร็จ ทันทีที่ผมหันหลังกลับมาก็เจอเข้ากับเขา เรายืนจ้องตากันนิ่งอยู่แบบนั้น จนกระทั่งลมเป็นฝ่ายเดินก้าวเข้ามาผมก่อน ผมส่งยิ้มไปให้เขา มองสำรวจเขาไปทั่วตั้งแต่หัวจรดเท้า
ลมยังคงเป็นลม..ลมที่ดูผอมลงไปจากที่เคยเห็นนิดหน่อย
“ไง” ดูเป็นคำทักทายที่ดูสิ้นคิดเอามาก ๆ แต่ผมก็ทำได้แค่นี้จริง ๆ
“เมย์บอกให้เรามา” ลมบอกกับผม “แต่เราไม่คิดว่าจะเจอเจี๊ยบ”
“...”
“ขอโทษที่โผล่มา..”
“ก็ไหนเมย์บอกว่าลมแอบตามดูเราตลอดไง” ผมพูดสวนไปทั้งที่ลมยังพูดไม่จบ “แล้วเพิ่งจะมาบอกขอโทษเอาตอนนี้งั้นเหรอ”
“ขอโทษ”
“งี่เง่าเอ๊ย !”
ผมเดินหงุดหงิดผ่านตัวลมไป อารมณ์เสียซะจนอยากจะต่อยหน้าเขาสักครั้ง ถ้าไม่ติดที่ว่าผมกำลังถูกลมกอดรัดจากทางด้านหลังแบบนี้ ผมคงต้องหันกลับไปส่งหมัดหนัก ๆ ไปให้เขาแล้ว “ขอโทษ”
“...”
“แต่ขอกอดแบบนี้อีกสักพักได้ไหม”
“ไม่ได้ !”
“เจี๊ยบ”
ผมกลั้นเสียงสะอื้น ขณะพยายามห้ามน้ำตาที่ไหลออกมาไม่ยอมหยุด “ถ้าไม่ปล่อย”
“...”
“จากนี้ต่อไปก็ห้ามมากอดอีก”
“มะ..หมายความว่าไง”
“...”
“เจี๊ยบ”
“...”
“อย่าเงียบสิ เจี๊ยบ..บอกเราหน่อย”
ผมยกมือขึ้นปาดน้ำตาตัวเองลวก ๆ ก่อนจะตะโกนใส่หน้าไอ้คนเข้าใจยาก “ก็หมายความว่า”
“...”
“เรายกโทษให้”
“เจี๊ยบ”
“แต่ต้องเริ่มใหม่” ว่าแล้วผลักเขาให้ออกห่าง “ตั้งแต่ศูนย์”
Ma-NuD_LaW
จบ
เป็นเรื่องสั้นที่อัพช้ามากมาย
ขอโทษนะครับ
ต่อไปจะยุ่ง ยุ่ง ยุ่ง มากกว่านี้
คิดถึงเค้าบ้างนะ