……………………..31…………………………
พี่ใหญ่กลับไปแล้ว…
และมันคงเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะได้เจอกัน
ผมยอมรับว่าโกรธ
โกรธที่เขาไม่เคยฟังผม โกรธที่เขาทำไม่ดีกับผม แต่ผมไม่เคยเกลียด ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน ผมก็เกลียด คนๆนั้นไม่ลงสักครั้ง
แต่ตอนนี้ผมเหนื่อย
เหนื่อยเกินไป ที่จะทนอยู่กับคนที่ไม่เคยคิดจะรักผมด้วยซ้ำ เหนื่อยกับทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านเข้ามา มันถึงเวลาที่ผมต้องเห็นแก่ตัวเอง และคนที่รักผม สักที
“มันไปแล้วใช่ไหม” พี่ชินที่เพิ่งเข้ามาในห้องถามเสียงเครียด
“ครับ”
“มันทำอะไรเมฆหรือเปล่า”
“ไม่หรอกครับ เขาแค่มา ขอโทษ ผมเท่านั้น และต่อไปนี้ผมกับพี่ใหญ่ก็คงไม่ได้เจอกันอีก”
“อยากร้องไห้ไหม” น้ำเสียงของพี่ชายถามอย่างอ่อนโยน ตั้งแต่วันแรกที่ผมฟื้นจนถึงวันนี้ พี่ชิน คอยอยู่ข้างๆผมตลอดไม่เคยไปไหน ผมไม่รู้หรอกว่าพี่ชินมีเหตุผลอะไร แต่ผมรู้สึกได้ ว่าพี่ชายคนนี้หวังดีกับผมจริงๆ
“ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะพี่ ผมเข็มแข็งกว่าที่พี่คิดนะ ไม่ร้องไห้ง่ายๆหรอก”
“เหรอ” อีกคนเลิกคิ้วถามเหมือนไม่เชื่อเท่าไหร่
“จริงสิ น้องชายพี่น่ะ ไม่ใช่คนอ่อนแอนะจะบอกให้ ผมเสียน้ำตามาเยอะ เกินไปแล้วครับ ต่อไปนี้ผมจะไม่ร้องไห้เพื่อใครอีก น้ำตาของผมจะมีไว้เพื่อตัวเองเท่านั้น!!!” ผมบอกอีกคนอย่างหมายมาด ผมเสียใจมานานเกินไปแล้วแล้วจริงๆ ถึงวันนี้ ผมจะเจ็บ เจ็บมากๆ ที่ต้องตัดใจ แต่มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะมานั่งฟูมฟายอีกแล้ว ผมต้องดำเนินชีวิตต่อไปและยืนอยู่ให้ได้ด้วยตัวเอง
“พี่จะเอาใจช่วยนะน้องชาย แต่ถ้าอยากร้องไห้เมื่อไหร่ ไหล่ของพี่ชายคนนี้ยังว่างเสมอนะครับ” พี่ชินยิ้มให้ก่อนจะลูบผม ของผมเหมือนทุกครั้งที่ต้องการปลอบใจ
“เออ แล้วนี่ไอ้เล็กมันไปไหนเหรอครับ”
“อ้อ เห็นว่าจะไปรับ พีพี น่ะ อีกเดี๋ยวคงมามั้ง”
“จ๊ะเอ๋ อาเมฆ ” เสียงของเด็กชายดังขึ้นพร้อมๆกับเจ้าตัวเล็กที่วิ่งมาเกาะขอบเตียงผมเหมือนอยากรู้อยากเห็น
“พีพี มาให้อากอดหน่อยเร็ว คิดถึงหลานชายตัวแสบจะแย่” ผมยิ้มก่อนที่เจ้าตัวแสบจะปีนขึ้นเตียงมากอดผมซะเต็มรัก
“เบาๆนะลูก อาเมฆเจ็บอยู่ อย่าไปโดนแผลอาเขานะ” ไอ้เล็กบอกลูกมันเบาๆ ตั้งแต่มีลูก ไม่ใช่สิ ต้องบอกว่าตั้งแต่มันรู้ตัวว่ามีลูก มันดูใจเย็นขึ้น ยิ้มเยอะขึ้น แล้วก็มีความสุขมากขึ้นจนผมอดที่จะดีใจกับมันไม่ได้ ไอ้เล็กมันโชคดี โชคดีมากๆที่เจอคนที่มันรัก และรักมัน แถมยังมีลูกชาย ทั้งน่ารักทั้งฉลาดอย่าง พีพี อีก เห็นแล้วอดอิจฉามันไม่ได้ ไม่รู้ว่าตัวผมเองต้องรออีกนานแค่ไหน ถึงจะมีความสุขได้อย่ามัน
“ไม่เป็นไรหรอกน่า กูถึก กว่าที่มึงเห็นนะ แค่หลานกอดแค่นี้ กูไม่ซ้ำในตายหรอก”
“ทำเป็นพูดดีไปนะมึง ดูสภาพตัวเองซะก่อน” ไอ้เล็กบอกพลางจิ้มเข้าที่หน้าผากอย่างแรง
“เฮ้ย ไอ้เพื่อนเลว มึงทำคนเจ็บเหรอ ไม่แมนเลยนะมึงอ่ะ เออ กูลืมไป มึงมีผัวแล้วนิเนาะจะแมนได้ยังไง” ผมเอ่ยล้อก่อนที่จะโดนเพื่อนรักค้อนตาคว่ำ
“ผัว คือ อะไร เหรอครับ อาเมฆ” เจ้าตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดถามตาแป๋ว
“เอ่อ คือ ว่า” ผมอึกอัก จะตอบว่ายังไงดีเนี่ย
“ฮ่าๆๆ ไงล่ะมึง หาเรื่องได้ตลอดจริงๆ” ไอ้เล็กแซว ก่อนที่มันจะอุ้มพีพี ลงจากเตียงแล้วอธิบายให้ลูกมันฟัง
“ พีพี ยังเด็กอย่าเพิ่งรู้เลยนะครับ รู้แค่ว่ามันไม่สุภาพ ห้ามเอาไปพูดรู้ไหมครับ ปล่อยให้คน ถ่อยๆอย่างอาเมฆพูดคนเดียวก็พอ
นะครับ”
“ไอ้เล็ก มึงว่ากูถ่อยเหรอ!!!” ผมแหวลั่น ก่อนจะโยนหมอนใส่ไอ้เพื่อนตัวดีสุดแรงเท่าที่คนป่วยจะทำได้
เสียงหัวเราะและรอยยิ้มเกิดขึ้นในห้องพักผู้ป่วยเหมือนทุกวัน ผมกำลังยิ้ม ยิ้มที่มาจากหัวใจจริงๆ แม้ว่าตอนนี้ผมจะยังเจ็บปวดกับเรื่องที่ผ่านมาแค่ไหนแต่ผมว่าสักวัน ผมจะกลับมาเป็นนายเมฆา คนเดิมให้ได้
“เมฆมึงจะให้กูบอกพ่อมึงไหม” ไอ้เล็กถามหลังจากที่พี่ชินกลับบ้านไปได้สักพัก
“มึงก็น่าจะรู้นะว่าเขาไม่เคยสนใจกูหรอก เพราะถ้าเขาสนใจ เขาคงจะพยายามติดต่อกูแล้วล่ะ กูไมได้กลับบ้านมาเป็นเดือนๆนะ
เล็กไม่ใช่แค่วันสองวัน ” ผมบอกเพื่อนอย่างน้อยใจ ไม่ว่าจะผ่านมานานแค่ไหน พ่อก็ไม่เคยใส่ใจผมอยู่แล้ว ผมมันก็แค่ไอ้ลูกนอกคอกเท่านั้น บางครั้งผมก็เคยคิดเล่นๆนะครับ ว่าจริงๆแล้ว เขาเคยเห็นผมเป็นลูกหรือเปล่า
“ทิฐิน่ะ ลดลงบ้างก็ได้นะมึง มันไม่ตายหรอกถ้ามึงจะเข้าไปขอโทษพ่อก่อน มึงไม่เห็นตัวอย่างกูกับแม่เหรอ ไม่มีพ่อแม่คนไหนเกลียดลูกตัวเองได้หรอกนะเมฆ”
“เออ แล้วกูจะเก็บไปคิดแล้วกัน”
“อืม เดี๋ยวกูไปส่ง พีพี ที่บ้านแม่ก่อนนะเดี๋ยวจะมาใหม่” ไอ้เล็กบอกพลางปลุกเจ้าตัวแสบที่หลับอยู่บนโซฟาให้กลับบ้าน
ผมมองตามแผ่นหลังของเพื่อนก่อนจะถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้า ไอ้เล็กนี่มันโชคดีจังเลยนะครับ ที่มันมีลูก เพราะอย่างน้อยที่สุดในวันที่มันไม่เหลือใคร มันยังมีลูกอยู่ข้างๆ แต่ดูผมตอนนี้สิ ไม่เห็นมีใครอยู่เคียงข้างผมสักคน
แก๊ก เสียงประตูที่เปิดออกทำให้ผมส่ายหน้าระอา นี่ไอ้เพื่อนติงต๊องมันต้องลืมของอะไรไว้แน่ๆเลยสินะ
“ลืมอะไรไว้ว่ะ ไอ้เล็ก มึงนี่ประจำเลยนะ” ผมตะโกนถามแต่กลับไม่มีเสียงตอบรับกลับมา
“เล็ก” ผมเรียกแต่ก็ยังคงมีแต่ความเงียบ
ก่อนที่ต้องเบิกตาโพลงเมื่อเห็นว่าคนที่เข้ามาเป็นใคร
“พ่อ”
“ทำไม แกคิดว่า ฉันเป็นใครล่ะ” พ่อถามเสียงเรียบ
“พ่อ มาทำไม” ผมถามก่อนจะเสมองไปนอกหน้าต่าง อย่างพ่อนะเหรอ จะมาเยี่ยมผม คงมาเพื่อดูว่าผมตายหรือเปล่าก็เท่านั้น
“ว่ะ ไอ้นี่ พูดกับพ่อน่ะ ให้มันมีหางเสียงหน่อยไม่ได้เหรอว่ะ” พ่อบอก แต่น้ำเสียงนั่นกลับเหมือนพูดเล่นมากกว่า
“เมฆ หันมาคุยกับพ่อดีๆสิลูก”
ลูก ???
ลูกเหรอ พ่อเรียกผมว่าลูกอย่างนั้นเหรอ นานแค่ไหนแล้วนะที่ผมไม่ได้ยินคำนี้
“พ่อรู้นะว่า แกยังโกรธอยู่ ซึ่งมันก็น่าจะโกรธน่ะนะ เอาเถอะ ไม่หันมาก็ไม่เป็นไร แต่พ่อขอพูดอะไรกับแกหน่อยได้ไหม”
ผมยังคงเงียบแม้ว่า หัวใจจะเต้นแรงมากแค่ไหนก็ตาม
“ที่ผ่านมา พ่อขอโทษนะ ขอโทษที่พ่อละเลยแกมาตลอด ขอโทษที่พ่อไม่เคยทำหน้าที่พ่อที่ดี ไม่เคยรับฟังปัญหาของแกเลย
สักครั้ง พ่อขอโทษนะลูก” พ่อบอกเสียงสั่น
พ่อร้องไห้ ???
ผมหันกลับมาช้าๆก่อนที่จะพบว่าพ่อกำลังยิ้มให้ผมทั้งน้ำตา
“พ่อขอโทษนะลูก” พี่บอกก่อนจะลูบผมของผมเบาๆ
เพียงแค่นี้ที่ผมต้องการ ความรักจากพ่อที่ผมโหยหามาตลอด ที่ผ่านมาผมทำทุกวิธีทางเพื่อให้พ่อหันมาสนใจผมบ้าง ผมต้องการให้พ่อรัก ให้พ่อเอาใจใส่ผมบ้าง แม้จะรู้ว่าทุกเรื่องที่ทำมันผิด แต่ผมก็ยังดันทุรังจะทำ เพราะผมแค่อยากให้พ่อรู้ นอกจากพี่ฟ้าแล้ว พ่อยังมีลูกคนนี้อยู่อีกคน
“ผมขอโทษครับพ่อ” จนถึงวันนี้ ผมถึงได้รู้ว่า สิ่งที่ผมทำไปทั้งหมดมันผิดแค่ไหน
“ไม่ต้องขอโทษหรอกลูก เราสองคน ใช้ทิฐิ นำทางชีวิตมามากพอแล้วต่อไปนี้ พ่อจะไม่ยอมให้มันมาทำลายครอบครัวเราได้อีก
กลับบ้านกับพ่อนะลูกนะ กลับไปอยู่บ้านเรา”
ในที่สุด ผมก็มีครอบครัวอย่างคนอื่นแล้ว ผมมีที่ที่ให้กลับไปอย่างคนอื่นแล้ว ผมไม่ต้องเดียวดายอีกต่อไปแล้วใช่ไหม
“แล้วพ่อรู้ได้ยังไงครับ ว่าผมอยู่ที่นี่”
“อ้อ มีคนเขาไปบอกพ่อน่ะ”
“ใครเหรอครับ”
“คุณชินภัทร น่ะ”
“พี่ชินเหรอครับ” ผมเลิกคิ้วถามอย่างแปลกใจ
“ใช่ ถ้าไม่ได้คุณชินภัทร พ่อก็คงเป็นคนที่ไม่รู้อะไรเลย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าลูกตัวเองต้องตกระกำลำบากแต่ไหน พ่อนี่มันเป็นพ่อที่ไม่ได้เรื่องเลยนะ”
“ไม่หรอกครับ พ่อยังเป็นฮีโร่ ของผมเหมือนเมื่อก่อน สำหรับผมแล้ว พ่อของผม เยี่ยมที่สุดเลยครับ”
ก๊อกๆๆๆ
“เชิญครับ” ผมตะโกนบอก แม้ว่าจะยังไม่ค่อยแน่ใจว่าใครจะมาอีก
“อ้าวพี่ชิน” ผมร้องทักเมื่อเห็นว่าเป็นพี่ชายคนสนิทที่เดินเข้ามา
“ขออนุญาต นะครับคุณลุง ผมมีเรื่องจำเป็นที่ต้องบอกเมฆ กับคุณลุงน่ะครับ” พี่ชินบอก
“เรื่องอะไรครับ”
“เรื่องของพี่กับเมฆ”
.......................................TBC.............................
ลงได้แล้ว เย้ๆๆๆๆ
เน็ตมันกาก อ่า ฮื่อๆๆ
วันนี้ตัดกลับมาที่น้องเมฆก่อนนะคะ ใครรอสมน้ำหน้าอิพี่ใหญ่อยู่
อดใจรออีกนิด เคลียร์ฝั่งเมฆก่อนน้อ
ฝากแพนเฟจ หน่อยนะคะ ติดตามข่าวสารการอัพนิยาย
ได้ที่นี่ น้อ
https://www.facebook.com/pages/PiNaPoNg/487288414628543
โพลล์
หัวข้อ: ซีรีย์ เล่ห์/ร้อย/รัก By Pita : ร้อยบ่วง ห้วงรัก (จบ) + แจ้งข่าว P1 17/4/14 (อ่าน 347897 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก