บทส่งท้าย
“พี่ลม จะเป็นไทแล้วสิครับวันนี้” แซมเอ่ยแซวทันทีที่เห็นวายุเดินลงมาจากชั้นบนพร้อมพสุธา
“อืม อึดอัดจะแย่แล้ว” วายุว่า
เขาขยาดเผือกที่ดามแขนมากๆ เผือกนี่มีข้อดีแค่อย่างเดียวคือตอนที่อยู่กับกวี เพราะเขาจะใช้มันเป็นเครื่องมือออเซาะ ออดอ้อนน้องได้เต็มที่
“แล้วนี่คุณวีไม่ไปโรงพยาบาลด้วยหรือครับ”
“ไม่หรอก วันนี้เขาต้องส่งต้นฉบับรายสัปดาห์น่ะ”
“อ้อ...ถ้างั้นพี่ลมคงไม่กลับร้านใช่ไหมคืนนี้” พนักงานคนสนิทว่าอย่างรู้ทัน
“ไม่กลับ ฝากปิดร้านด้วยนะ”
“ครับผม” แซมรับคำแล้วว่ายุจึงออกจาร้าน
วันนี้ชายหนุ่มถึงกำหนดถอดเฝือกออกและตรวจเช็คสภาพร่างกายว่ากระดูกประสานกันดีไหม โดยเขามีพี่ชายคนโตไปส่งที่โรงพยาบาล ซึ่งผลการรักษาก็เป็นไปได้ด้วยดี แขนของเขากลับมาใช้งานได้เกือบร้อยเปอร์เซ็น เหลือแค่ทำกายภาพบำบัดให้หากเป็นปรกติเท่านั้น
เมื่อโล่งใจเรื่องแขนแล้ว ชายหนุ่มก็ขอให้พี่ชายพาไปซื้อน้ำเต้าหู้นมสดที่อยู่ไม่ไกลจากคอนโดกวีนัก ก่อนจะขอให้ส่งเขาที่คอนโดของน้องเป็นที่สุดท้าย
เวลานี้ ยามที่เขาเดินเข้าไปที่คอนโดกวี เขาไม่ต้องรอให้ยามหน้าคอนโดตรวจบัตรอีกแล้ว เพราะวายุมาในฐานะคนรักของกวี
ชายหนุ่มทักทายยามคนนั้นด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ก่อนจะเดินตัวปลิวโดยมีถุงนมสดติดมือไปขึ้นลิฟต์ด้วย ตั้งแต่เจ็บตัวจากเวียดนามวายุไม่ได้มาที่นี่นานเป็นเดือน เพราะหลังจากหมออนุญาตให้วายุเดินทางกลับได้ เขากับกวีและพสุธาก็เดินทางกลับมาพักรักษาตัวที่ประเทศไทย และกวีก็แทบจะย้ายมาอยู่ที่ร้านพี่รถกับข้าวเป็นการถาวร
คนรักที่น่ารักของเขาอยากดูแลเขาด้วยตัวเอง กวีจึงต้องไปๆ มาๆ ระหว่างคอนโดและร้านพี่รถกับข้าวแทบจะทั้งอาทิตย์ จะมีแค่สองวันก่อนส่งต้นฉบับรายสัปดาห์เท่านั้นที่กวีต้องกลับไปอยู่คอนโดของตัวเอง
วายุรู้สึกว่าการทะเลาะและห่างกันคราวนี้ทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเขาแน่นแฟ้นขึ้น แม้ว่ามันอาจจะมีที่ไม่มั่นคงบ้าง มีที่ต้องปรับตัวเข้าหากันอยู่บ้าง แต่พวกเขาก็ใช้ประสบการณ์นั้นเป็นตัวอย่าง กล้าที่จะพูดคุย ฟังเสียงกันและกันมากยิ่งขึ้น
เมื่อลิฟต์มาถึงชั้นที่ 17 วายุก็ออกไปตามทาง ไปหาประตูบานนั้นซึ่งด้านหลังมีคนที่เขาคิดถึงคอยอยู่
คิดๆ ดูแล้วก็น่าประหลาด แต่ก่อนวายุไม่เคยอยู่นิ่งเลย เขาชอบไปตรงนั้นตรงนี้ราวกับสายลม ไม่คิดว่าวันหนึ่งวายุจะมีที่ที่ทำให้เขาอยากกลับไปหามาที่สุด
ที่ซึ่งเรียกได้ว่าเป็นสถานที่พักใจ เป็น Best place ของวายุ
นั่นคือที่ที่มีกวีอยู่...
ชายหนุ่มหยุดยืนอยู่หน้าห้องหมายเลข 1707 ก่อนจะนึกพิเรนทร์โดยการแกล้งเซอร์ไพรส์ให้คนข้างในตกใจเล่น
ตื๊อ ตือ ตื๊อ ตื่อ~ ตื่อ ตือ ตื๊อ ตื่อ~
กดกริ่งได้ครู่เดียว คนน่ารักในชุดนอนย้วยๆ ก็เดินมาเปิดประตู
กวียังคงเป็นกวีที่ไม่ยอมดูก่อนว่าใครมาหา วายุจึงเอ่ยทักทายด้วยคำพูดที่ไม่ได้เอ่ยมานาน
“สวัสดีครับ พี่รถกับข้าวมาส่งแล้วครับ”
พอคนน่ารักเปิดมาเห็นและได้ยินเสียงเขา เจ้าตัวก็ทำตาโตพร้อมกับร้องเรียกเสียงใสผิดกับหน้าตาสะโหลสะเหล่
“พี่ลม!”
“ครับ พี่เอง” วายุตอบรับ
“มาได้ไงครับเนี่ย”
น้องถามด้วยความประหลาดใจ ชายหนุ่มจึงยกยิ้มกว้าง แล้วยกถุงนมสดร้อนๆ ให้อีกฝ่ายดู แม้ที่จริงต้องการให้อีกฝ่ายเห็นว่าเขาถอดเฝือกแล้วมากกว่า
“มาได้สิ ก็มีรักมาส่ง ไม่รู้ว่าจะมีใครรับบ้างไหม”
“ฮ่าๆ ๆ” กวีหัวเราะร่วนเมื่อได้ยินมุขเสี่ยวๆ ของเขา “มีสิครับ ผมเป็นคนสั่งไปเอง”
“หึๆ” ครั้นถูกย้อน คนที่คิดจะมาแกล้งให้เขาอายก็หลุดหัวเราะออกมา “ถ้าอย่างนั้นก็มาเซ็นรับและตรวจดูด้วยครับว่าของที่ส่งถูกต้องไหม”
เมื่อได้ยินกวีก็กระโดดออกมาเกาะแขนวายุและลูบเบาๆ ก่อนตอบ
“ครบถ้วนสมบูรณ์ดีครับ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ฝากรับไว้ด้วยนะ”
“อื้ม” คนน่ารักพยักหน้าจนแว่นเอียง จากนั้นจึงพยุงเขาเข้าห้อง ราวกับว่าเขายังไม่หายเจ็บอย่างไรอย่างนั้น “เข้าบ้านกันนะครับพี่รถกับข้าว”
“ครับคุณก้อนยุ้ย”
ตอบรับแล้ววายุก็เดินเข้าไปในบ้านตามคำเชื้อเชิญ และประตูบานโตก็ค่อยๆ ปิดลง ทว่าเรื่องราวความรักระหว่างวายุและกวีจะยังดำเนินต่อไป...
THE END
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ในที่สุดก็มาถึงตอนสุดท้ายกันแล้ว
เรื่องนี้ความจริงไม่มีอะไรมากเลยค่ะ
ฝนแค่นึกอยากเขียนเรื่องที่เป็นความรักง่ายๆ ของคนสองคน
แล้วอาชีพก็มาจากความขี้เกียจของตัวเอง ที่อยากมีรถส่งกับข้าวมาส่งที่บ้าน
คือบางครั้งไม่อยากออกจากบ้านอะไรแบบนี้
ไอเดียก็เลยผุดขึ้นมาเป็นดอกเห็ด
ส่วนดราม่าในช่วงท้าย ก็เป็นดราม่ากรุบกริบที่ต้องมีบ้างให้พอหอมปากหอมคอ
ก็นะ...คนคบกันจะไม่ทะเลาะกันบ้างเลยก็คงแปลก
เขียนนิยายจบไปอีกเรื่องแล้ว ในใจก็แอบใจหาย แต่อีกใจก็รู้สึกดีที่เป็นไปตามเป้าที่คิดไว้
หลังจากนี้ฝนอาจจะมีฉบับรีไรต์มาลงแก้บ้าง เพราะต้องตรวจทานทำเล่มเองด้วย
ถ้าใครคิดถึงก็กลับมาอ่านกันได้นะคะ
อีกอย่างหนึ่งฝนจะลงตอนพิเศษด้วย น่ารักๆ กรุบๆ กริบๆ
คาดว่าคงไม่นานนี้จะปล่อยออกมาค่ะ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านมาติดตามกันนะคะ
ฝนดีใจมากที่เปิดเข้ามาแล้วยังมีนักอ่านกลุ่มเล็กๆ ค่อยให้กำลังใจกัน
หวังว่าจะติดตามกันไปในทุกๆ เรื่องนี้
พบกันใหม่เรื่องหน้าค่ะ
รัก
ละอองฝน.
ปล. เรื่องนี้ฝนทำเล่มเองนะคะ ใครสนใจเข้าไปดูรายละเอียดในเพจละอองฝน หรือทวิตเตอร์ละอองฝนได้เลยน้า
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
