กรณ์น่ารักสุดๆ ไปเลยค่ะ ช่างเป็นนายเอกที่เจียมตนอะไรเช่นนี้ จนบางทีเราก็รู้สึกรำคาญขึ้นมาตงิดๆ เหมือนกัน คือแบบ..เรื่องบางเรื่องก็ไม่ควรโทษตัวเองไงคะ ก็เข้าใจว่ากรณ์เป็นคนดี แต่เราก็ไม่อยากให้กรณ์กดดันตัวเองมากจนเกินไป เพราะมันไม่ส่งผลดีต่อทั้งตัวเองและทั้งผู้คนรอบข้างที่กรณ์คอยแต่จะปฏิเสธความหวังดีจากพวกเขาไงคะ โดยที่กรณ์หารู้ไม่ว่าการเก็บเรื่องทุกอย่างไว้กับตัวเองคนเดียวแบบนี้นั่นล่ะที่มันเป็นการสร้างความเดือดเนื้อร้อนใจให้กับผู้คนรอบข้างตั๋วกรณ์มากที่สุด แต่มันคือความร้อนใจที่ทุกคนพร้อมและเต็มใจที่จะรู้สึกถึงมันนะคะ นั่นก็คือ 'ความห่วงใย' ที่มีให้กับกรณ์ได้เสมอนั่นล่ะค่ะ
เราชอบความรู้สึก 'รัก' ของกรณ์ที่มีให้กับสิงห์จังเลยค่ะ เพราะการที่กรณ์เลือกจะ 'แอบรัก' อยู่แบบนั้น สื่อให้เราเห็นถึงความปรารถนาดีในรักที่กรณ์มีให้กับสิงห์จริงๆ
คือไม่ต้องขวนขวาย หรือไขว่คว้ามาครอบครอง และพร้อมที่จะ 'ยิ้ม' ตามยามที่เขามีความสุข พร้อมที่จะเป็น 'กำลังใจ' ยามที่เขาเหนื่อยล้าหรือท้อแท้จากเรื่องใดมาก็ตาม ถึงแม้ว่าจะทำได้แค่อยู่ในมุมอับที่สายตาของเขามองมาไม่เห็น แต่ก็ไม่เป็นไร ขอแค่เป็นเราฝ่ายเดียวที่ได้เห็นเขาอยู่ในระยะของสายตาก็เพียงพอแล้ว นิยามรักของกรณ์ (ตามความเข้าใจของเรานะคะ ^^ ) แบบนี้นี่แหละค่ะที่ทำให้เราได้รู้ว่า
'ความสุขจริงๆ มันอยู่ที่ใจของตัวเราเองโดยแท้'ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ แบบนี้มากเลยนะค้า~
(*กระซิบ* เราอ่านเรื่องนี้ซ้ำหลายรอบมากเลยล่ะค่ะ ^^ )