หัวข้อ: (ตอนพิเศษ น.23)Mujhe apana hatha de-Give me your hands–แบ่งรักให้อุ่นใจ

[kakuro]

ขอบคุณคุณน้ำพริกแมงดา
เชื่อใจคุณน้ำพริกแมงดา
เชื่อในความรักของนิธินและอธิปพงศ์
ระยะทาง เวลาและบุคคลที่สามไม่กระทบความรักที่มั่นคงของทั้งคู่
เชื่อว่าทั้งคู่รักกันซื่อสัตย์ต่อกันและเชื่อใจกัน

[yeyong]

ช่วงห่างไกลกัน จะมีอะไรมาพิสูจน์ความรักของทั้งคู่อีกไหมเนี่ย

[bulldog17]

ผู้พันอ๊อฟชักจะหวั่นไหว
ไปหาคนใหม่นะเฮีย

[dahlia]

ต้องรีบร่ายคาถากันมือที่ 3 4 5 6 7 8 9 .................... นิธิน รีบกลับมา

[yayee2]

อย่าบอกนะว่าผู้พันอ๊อฟที่เลิกกับเมียน่ะ เพราะเคมีไม่ตรงกัน(แต่ไม่เคยรู้ตัวมาก่อน)
ก็ดูดิ มาแอบมองหมู มารู้สึกว่าหมูน่ามอง มีความดึงดูดใจดึงดูดตากว่าผู้ชายทั่วไป
อย่าบอกนะว่าผู้พันกำลังจะค้นพบตัวตนที่แท้จริงของตัวเองในไม่ช้านี้
และอย่าบอกนะว่า ผู้พัน กำลังจะเห็นว่าหมูน่าสนใจ-ดึงดูดใจเกินกว่าคำว่าเพื่อนน่ะ
น้ำพริกแมงดา... ทำเอาดิฉันเริ่มวิตกกังวลแทนหมูกับนิธินไปแล้วนะคะ

ป.ล. ตาไวไปอีกแหละ"..บรรยากาศปรอดโปร่ง..." (ปลอดโปร่ง) จ้ะ

[choijiin]

ฮั่นแน่ะไอ้ผู้พันอ๊อฟ
 
นี่ชักจะยังไงๆกับพี่หมูเหรอยะ
เลิกคิดไปได้เลย
พี่หมูรักคุณนิธิณคนเดียวย่ะ
เชอะ!!!
 
คุณน้ำพริกแมงดาอย่าต้มมาม่านานนักนะคะ
เวลาทานแล้วเส้นมันอืด
พาลน้ำตาจะเอ่อด้วย
 

[BeeRY]

ผู้พันอ๊อฟอาจจะอยากลองมีรักใหม่เป็นผู้ชาย แต่ต้องไม่ใช่เพื่อนหมูนะจ๊ะ
เพราะรายนี้เค้ามีนิธินที่แสนดีอยู่แล้วทั้งคน เค้าไม่ชายตาแลหรอกค่ะ ถึงจะเป็นเพื่อนสมัยเด็กก็เหอะ
กดบวกให้จ้า ป้องกันมาม่ามาเสิร์ฟ (ห้ามได้เรอะ )

[Cynthia_Moonlight]

สถานการณ์ตอนนี้...ฝั่งนิธินยังไม่มีอะไรน่าห่วง แต่ฝั่งพี่หมูของเราเนี่ยสิ..........

หวั่นๆกับนายอ๊อฟจริงๆ.........

[CarToonMiZa]

นายอ๊อฟคงไม่ใช่
เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อน๊า

บวกเป็ด

[PEENAT1972]

ถึงจะอยู่ห่างกันก็ฝันถึงเธอทุกคืน จำได้ไม่ลืม...ไม่ลืม  อะไรกันคะ ไหน ใคร ถามหา มะ มาม่า คะ ถามจริง อยากกินกันรึคะ 555 ปล่อยให้อบอุ่นๆ ต่อไปเรื่อยๆนะดีแล้วค่ะ อย่ารีบต้มน้ำกันเลยนะคะ

[koikoi]

เห็นใจคนรักกันที่ต้องอยู่ห่างกันพึ่งจะเริ่มรักด้วยสิคงแทบขาดใจ

[shipshape]

มาแล้ววววววว 
เพื่อนพี่หมูจะคิดอะไรเปล่าเนี่ย 

[Tifa]

ถึงจะชอบตาพระเอกเเขกของเรา เเต่อยากจะบอกว่า

หนูเเพ้คนในเครื่องเเบบค่า แอร๊ยยยยยย

[roseen]

 

[น้ำพริกแมงดา]

วันนี้มาแล้วนะคะ ขอบคุณสำหรับการติดตามและกำลังใจค่ะ เจอกันอีกทีวันจันทร์นะคะ...


27

   เทศกาลวานเลนไทน์ผ่านไปโดยที่กรุงเทพฯก็อบอวลไปด้วยบรรยากาศหวานชื่นของคู่รักพร้อมกับกิจกรรม ส่งเสริมการขายต่างๆ ตามเทศกาลจนคนไร้คู่เบือนหน้าอย่างเลี่ยนเอียน แต่ที่ฮือฮาที่สุดเห็นจะเป็นการแข่งขันจูบมาราทอนที่งานนี้ผู้ชนะเป็นคู่รักชายหญิงวัยทำงาน โดยปรากฏเป็นพาดหัวรองในหนังสือพิมพ์สีสันหลายฉบับ ป๊อกกี้ที่อ่านวางหนังสือพิมพ์บนโต๊ะและบ่นถึงพาดหัวข่าวที่เห็นว่า
"โอ๊ย อ่านแล้วอารมณ์เสีย เดี๋ยวรอให้หนูมีผัวก่อนเท้อ...หนูจะไปแข่งรายการนี้ให้ได้เลยคอยดู"
อธิปพงศ์ยิ้มขำกับรุ่นน้อง
"แล้วไม่มีซะทีล่ะ"
"ว้ายๆ ปากร้าย ทำร้ายจิตใจน้องที่สุดถึงที่สุด แหม คุณพี่ก็พูดได้นี่คะ ก็คุณพี่มีแล้วหนิ ว่าแต่วาเลนไทน์นี่คุณสามีว่ายังไงมั่งคะ"
"ก็คุยกันปกติน่ะ วัยอย่างพวกพี่มันไม่มีอะไรแล้ว" อธิปพงศ์พูดยิ้มๆ เพราะพวกเขาไม่ได้ให้ความสำคัญกับวันวาเลนไทน์เหมือนคนอื่นๆ แม้จะรู้สึกว้าเหว่ในวันนั้นบ้างก็ตาม
"โอ๊ย ขนาดไม่มีอะไรให้นะคะ แหวนอย่างนี้ เดินจูงมือกันอย่างนี้ จูบกันในผับอย่างนี้ โอ๊ยย ไม่อยากจะเมาท์"
หญิงเลยบอกว่า
"อย่างนี้เค้าเรียกรักกันทุกวัน ใช่มั๊ย พี่หมู ฮิฮิๆๆ"
"อืม" อธิปพงศ์รับคำยิ้มๆ ก่อนจะเดินไปมุมอื่น จริงอยู่ว่าเขาทำใจได้กับการอยู่คนเดียวแบบนี้ แต่ก็รู้สึกเหงาเวลาที่ต้องกลับห้องคนเดียวและนอนคนเดียว เขาคิดถึงมือแข็งแรงและอ้อมอกอบอุ่นของนิธินแทบทุกคืน และเมื่อเขาเห็นคู่รักเดินจับมือกันก็ยิ่งทำให้คิดถึงคนรักที่อยู่ไกลมากขึ้น
ถึงแม้จะพูดคุยและเห็นหน้าเกือบกันทุกวันผ่านการออนไลน์แล้ว แต่การได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันเป็นก็สิ่งที่เขาต้องการมากที่สุด 

 นิธินที่นั่งคร่ำเคร่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์เหลือบมองเวลาที่ทาร์กบาร์ก็พบว่านี่คือเวลาสามทุ่มแล้ว เพราะว่าวันนี้โปรแกรมเมอร์อย่างพวกเขามีงานชิ้นใหญ่ที่ต้องทำ ทุกคนต่างก็จริงจังกับงานชิ้นนี้มาก แม้เวลาจะล่วงเลยไปแต่ก็ไม่มีใครลุกออกจากห้องทำงานนี้ เขาคิดว่าคืนนี้คงจะต้องกลับดึกแน่ๆ และคงไม่ได้คุยกับคนรักอย่างที่ตั้งใจไว้ นิธินเสียดายเล็กน้อย แต่ก็พยายามมีสมาธิกับงานที่ทำ เพราะนี่คือตัวกำหนดส่วนนึงที่จะสามารถทำให้เขากลับไปอยู่กับคนรักที่เมืองไทยอย่างที่หวัง

 อธิปพงศ์เปิดดูเฟชบุ๊คผ่านมือถือก็ไม่พบการทักทายใดๆ ของวันนี้จากคนรัก แต่ก็ไม่คิดอะไรมาก เพราะเดี๋ยวกลับที่ถึงห้องก็ได้เจอกันผ่านSkypeแล้ว
 แต่พอถึงเวลาจริงก็ไม่มีการออนไลน์ของอีกฝ่ายเลย อธิปพงศ์รอแล้วรอเล่าจนเกือบตีหนึ่งก็ไม่เห็นว่านิธินจะออนมา เขาพอเข้าใจว่านิธินคงมีงานที่ต้องทำเลยไม่กังวลอะไรมาก แต่ในใจห่อเหี่ยวที่ไม่ได้พูดคุยและเห็นหน้าค่าตาคนรัก จึงปิดคอมพิวเตอร์และล้มตัวลงนอน
 ชายหนุ่มพลิกตัวไปมาเพราะนอนไม่หลับ ในหัวมีแต่ความคิดถึงคนรักที่เคยอยู่ด้วยกัน และคิดถึงสิ่งที่นิธินเคยทำเวลาก่อนนอนอย่างนี้
เพียงแค่นั้น ส่วนลึกของความต้องการก็พลันลุกโชนขึ้น ชายหนุ่มหลับตาลงคิดถึงใบหน้าคร้ามเข้มและดวงตาที่นิธินมองเขาตอนที่เปลือยเปล่า พร้อมกับรูปร่างกำยำและสิ่งนั้นที่เขาเคยครอบครองอยู่ทุกวันคืน อธิปพงศ์คิดถึงสัมผัสของคนรักแล้วลูบไล้ไปตามลำตัวอย่างโหยหา ก่อนจะจัดการกับความต้องการของตัวเองผ่านการปลดปล่อย โดยที่เขานึกถึงแต่จังหวะรักที่นิธินเคยทำให้เขามีความสุข พร้อมกับใช้มือกับส่วนนั้นให้ปลดปล่อยออกมา และจุดสุดยอดของอารมณ์ก็มาถึง อธิปพงศ์ครางออกมาอย่างมีความสุข พร้อมกับลูบไล้ไปตามลำตัวสักพัก ก่อนจะลุกมาล้างเนื้อตัว และทิ้งตัวบนเตียงอีกครั้งกับความสุขสมแบบรวบรัด ที่ทำให้หายทรมานจากความคิดถึงไปวัน ๆ

   นิธินที่ฝ่าอากาศหนาวแล้งกลับถึงห้องพักตอนห้าทุ่ม เขาเปิดประตูห้องและเปิดไฟก่อนเหลือบมองดูนาฬิกาอีกเรือนบนโต๊ะที่ตั้งเวลาของกรุงเทพฯไว้  ก็พบว่าที่กรุงเทพฯตอนนี้คือเวลาตีหนึ่งแล้ว เขาจึงรีบเปิดคอมพิวเตอร์โดยหวังเล็ก ๆ ว่าคนรักจะยังออนไลน์อยู่ แต่เมื่อเปิดทุกโปรแกรมออนไลน์ก็ไม่พบอธิปพงศ์ ยกเว้นหน้าวอลล์ของเขาในเฟชบุ๊คที่เจ้าตัวพิมว่า
“คิดถึงคุณนะครับ เป็นกำลังใจให้เสมอ สู้ ๆ ครับ”
นิธินยิ้มดีใจที่เห็นข้อความนั้น เขาจึงรีบตอบกลับคนรักทันที
“ขอบคุณมากครับ คิดถึงคุณเหมือนกัน วันนี้ผมยุ่งมากจริง ๆ ฝันดีนะครับ”
ชายหนุ่มอมยิ้มให้กับตัวเองอย่างมีความสุข ก่อนจะปิดคอมพิวเตอร์และเข้าไปอาบน้ำเพื่อพักผ่อนไปสู้กับงานใหม่ในวันรุ่งขึ้น

  ช่างผมหนุ่มทำงานตามปกติเหมือนทุกวัน จู่ ๆ เขียวก็โทรเข้ามาหาเขาในช่วงบ่ายของวันหนึ่ง เขาละมือจากลูกค้าและออกมารับโทรศัพท์ของหญิงสาวทันที
“ครับ ว่าไงครับน้องเขียว”
“พี่หมูครับ พี่หมูว่างรึเปล่า”
“มีลูกค้าครับ มีอะไรรึเปล่า”
“งั้น พี่หมูไปตัดผมก่อนก็ได้ค่ะ”
“ครับ ว่าแต่มีอะไรอ่ะ สำคัญมั๊ย”
“ก็ นิดหน่อยค่ะ พี่หมูคะ พี่หมูยังหาคอนโดใจกลางเมืองอยู่มั๊ยคะ”
“ครับๆ”
“คือ อย่างนี้ค่ะ เพื่อนของมาร์โค่เค้าจะขายคอนโดที่เค้าอยู่ค่ะ เพราะเค้าจะบินกลับไปอยู่ต่างประเทศถาวร พี่หมูสนใจมั๊ยคะ”
“แถวไหนครับ..”
“อโศกค่ะ ห้องเดี่ยวเค้าขายอยู่ที่ล้านสอง”
“อืม ถ้ายังไงพี่ขอคุยกับนิธินก่อนนะครับ ขอบคุณมากครับน้องเขียว”
“ค่ะ แค่นี้ก่อนนะคะ”
“ครับ”
อธิปพงศ์วางสายและกลับไปทำงานต่อ ชายหนุ่มรู้สึกดีใจและมีความหวังมากขึ้นว่าสิ่งที่เขาและนิธินมองหาเริ่มมีเค้าโครงของความเป็นจริงขึ้นมาบ้างแล้ว โดยก่อนหน้านี้ เขากับนิธินได้เปิดบัญชีร่วมกันสำหรับเก็บเงินไว้หาซื้อที่อยู่โดยเฉพาะ และเขาเองก็ติดตามเรื่องนี้จากอินเตอร์เน็ทอยู่เป็นประจำ แต่ก็ยังไม่ตัดสินใจแน่นอนว่าจะเลือกที่ไหนดีที่ ที่รุ่นน้องโทรมาบอกนั้น เขาจะลองเก็บไว้เป็นอีกตัวเลือกหนึ่งไว้ปรึกษากับคนรักดู แต่ทว่าตอนนี้นิธินยังคงติดพันกับงานประจำที่วุ่นวาย อธิปพงศ์จึงยังไม่ปรึกษากับคนรักในเรื่องนี้ เพราะไม่อยากรบกวนคนรักที่เหน็ดเหนื่อยจากการทำงานเอาไว้มีเวลาคุยกัน เขาคิดว่าค่อยปรึกษากันให้เป็นจริงเป็นจังไปเสียเลย

  วันนี้วิษณุกับเอเจมาหาอธิปพงศ์ที่ร้านเพื่อจะตัดผม ถึงแม้นิธินจะไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว แต่กลุ่มเพื่อนนิธินก็ยังติดต่อกับอธิปพงศ์อยู่สม่ำเสมอผ่านทางFacebook เพราะพวกเขาได้บอกกับนิธินว่าจะช่วยดูแลคนรักให้เวลาที่ชายหนุ่มไม่อยู่          อีกอย่างพวกเขาถือว่าอธิปพงศ์ก็เป็นเหมือนเพื่อนอีกคนเช่นกัน
 “หวัดดีครับคุณหมู วันนี้มาให้ตัดผมหน่อยนะครับ” วิษณุพูดยิ้ม ๆ
“ครับ แล้วคุณเมย์ไม่มาด้วยเหรอครับเนี่ย”
“เปล่าครับ รายนั้นเดี๋ยวเจอกันที่บ้านเลย นี่แวะมาตัดผมก่อนกลับบ้านหน่ะครับ”
“อ๋อ ครับ” อธิปพงศ์รับคำ เอเจเลยบอกต่อตามประสาคนขี้เล่นว่า
“เอาให้เมียที่บ้านจำไม่ได้เลยนะครับ ฮ่ะๆๆ”
“ฮ่ะๆๆ ครับ”
   อธิปพงศ์ตอบรับและพาทั้งสองไปสระผมก่อนจะเข้าสู่ขั้นตอนการตัด คนทั้งสองชวนอธิปพงศ์พูดคุยอย่างสนุกสนาน และขอตัวกลับตามประสาพ่อบ้านที่ดี
“ไว้คุยกันในเฟชบุ๊คนะครับ คุณเอเจ คุณวิษณุ”
“ได้เลยครับ วันหลังคุณหมูมากินข้าวกับพวกผมได้นะครับ”
“ครับ ขอบคุณมากนะครับ ไว้เจอกันนะครับ”
“ครับ”
 คนทั้งสองเดินจากไป ส่วนอธิปพงศ์ก็หันหลังกลับเข้ามาในร้าน ทันใดก็มีโทรศัพท์สายเข้า ชายหยิบมาดูก็พบว่าเป็นกรวัฒน์ จึงกดรับทันที
“ว่าไง”
“เออ เลิกงานเย็นนี้ไปว่ายน้ำกับกูป่าว”
“ที่ไหนวะ”
“สโมสรทหารบก ไปป่ะ”
“เหอะ กูเป็นสมาชิกสระอื่นอยู่แล้ว”
“อ่าวเหรอ ที่ไหนวะ”
“แถวราชเทวี มึงมาว่ายน้ำกับกูมั๊ยล่ะ”
“เออ ๆ ได้ เดี๋ยวเจอกันที่สระเลยละกัน”
“เออ..เจอกัน”
 อธิปพงศ์วางสายและไปทำงานต่อ เขาคิดว่าก็ดีเหมือนกัน เพราะเขาก็ไม่ได้ว่ายน้ำนานแล้ว อากาศร้อน ๆ ในต้นเดือนมีนาคมอย่างนี้ทำให้เขาอยากไปจะว่ายน้ำอยู่เหมือนกัน เขาถอนหายใจเล็กน้อยเพราะคิดถึงคนรักที่ชอบว่ายน้ำเหมือนกัน แต่ก็พยายามไม่คิดมาก นี่ก็เข้าเดือนที่ 3 ของการทำงานแล้ว เหลืออีกแค่สามเดือนกว่านิธินก็จะกลับมาอยู่กับเขา ชายหนุ่มปลอบใจตัวเองอย่างนั้น ว่าแล้วเขาก็หยิบมือถือขึ้นมาเปิด Facebook แล้วพิมว่า
“ตอนนี้เมืองไทยร้อนมาก อยากไปว่ายน้ำกับคุณจัง คิดถึงนะครับ”

 ส่วนนิธินที่กำลังเข้าห้องน้ำและเปิดหน้า Facebook บนมือถือ ก็พบข้อความที่คนรักเพิ่งพิมบนหน้าวอลล์ของเขา ก็ดีใจ จึงพิมกลับไปว่า
“ที่นี่ก็ร้อนมากเหมือนกันครับ และก็มีสระน้ำสวย ๆ หลายที่เหมือนกัน แต่ผมอยากกลับไปว่ายน้ำกับคุณมากกว่านะ..คิดถึงเช่นกันครับ”
นิธินอมยิ้มให้มือถือ ก่อนจะกลับไปสู้กับงานหนักที่ทำให้เขาไม่มีเวลาเป็นของตัวเองต่อ เห็นว่าที่เมืองไทยมีเทศกาลสาดน้ำกันช่วงเดือนเมษายนด้วย เลยทำให้เขาอดเสียดายที่ไม่ได้อยู่ร่วมงานฉลองอันรื่นเริงในหน้าร้อนนี้ เขาส่ายหัวไล่ความคิดนั้นก่อนจะรีบเข้าไปทำงานต่อทันที

  อธิปพงศ์มาถึงสระน้ำตามที่นัดกับเพื่อน ก็เห็นว่าเจ้าตัวลงไปลอยคอเล่นน้ำอยู่ในสระแล้ว กรวัฒน์ที่เห็นเพื่อนเดินเข้ามาก็โบกมือให้ อธิปพงศ์โบกมือและยิ้มให้เพื่อนเช่นกัน ก่อนจะเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าและเดินออกมาที่สระ
  กรวัฒน์มองเพื่อนที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำ ผิวขาวผ่องกับร่างสูงสมส่วนที่มีกล้ามเนื้อสวยงามกำลังดีที่เปียกโชกไปด้วยหยดน้ำนั้นทำให้เขาอดตกตะลึงไม่ได้ โดยเฉพาะช่วงสะโพกได้รูปที่ถึงแม้อยู่ในกางเกงว่ายน้ำขายาวที่ไม่สามารถปิดบังความเย้ายวนของเขาได้เลย เขาจึงมองอธิปพงศ์ที่กำลังยืดกล้ามเนื้อข้างขอบสระไม่วางตา เมื่ออธิปพงศ์มาใกล้ ๆ ขอบสระแล้ว เขาจึงแซวเพื่อนทันที
“โหย มึงใส่ขายาวเล่นน้ำเลยเหรอวะ”
“เออ” อธิปพงศ์ตอบรับ แม้โดยปกติแล้วเวลาเขาอยู่กับนิธินเขาจะชอบใส่แบบบิกินีมากกว่าก็ตาม แต่พอไม่ได้อยู่กับคนรักแล้วเขาก็รู้สึกหวงเนื้อหวงตัวมากขึ้นทันที โดยที่เขาก็ตอบไม่ได้เหมือนกันว่าทำไม
อธิปพงศ์สวมแว่นตากันน้ำก่อนจะย่อตัวลงและพุ่งไปข้างหน้าผืนน้ำทันที  กรวัฒน์มองเพื่อนที่กำลังว่ายสปีดอยู่แล้วหัวเราะเบา ๆ โดยยังคิดว่า เพื่อนก็คือเพื่อนอยู่
 อธิปพงศ์ว่ายแตะขอบสระ ก่อนจะถอดแว่นและหันมาพูดกับเพื่อน
“มึงมานานแล้วเหรอ”
“สักพักว่ะ ก็วอร์ม ๆ ไปก่อน..ว่าแต่มึงเหอะ ฟอร์มดีเหมือนกันนะเนี่ย” กรวัฒน์ชมเพื่อนที่ว่ายน้ำไปกลับได้เร็วพอสมควร
"ขอบใจ กูไม่ได้ว่ายน้ำนานแล้วว่ะ เลยขอเรียกแรงหน่อย"
"เออ งั้นมาแข่งกัน"
สองหนุ่มขึ้นมาจากน้ำและยืนบนขอบสระ โดยกรวัฒน์สวมกางเกงว่ายน้ำขาสั้นเผยให้เห็นรูปร่างกำยำแบบชายไทยในเครื่องแบบ ผิวสีแทนนั้นทำให้เขาดูมาดแมนสมชายขึ้นไปอีก ต่างกับอธิปพงศ์ที่มีกล้ามเนื้อสวยงามสมส่วน
ตอนนี้ผิวขาวของเขากำลังอมชมพูด้วยเลือดลมที่สูบฉีดจากการออกกำลังกาย ยิ่งทำให้ต้องตาคนรอบข้างมากขึ้น โดยเฉพาะกรวัฒน์
ชายหนุ่มทั้งสองหมุนแขนและย่อตัวลงเตรียมตัวกระโดดลงสระน้ำพร้อมกัน
"1...2...3"
 อธิปพงศ์และกรวัฒน์ต่างเร่งจังหวะโดยที่ไม่มีใครยอมใคร แต่งานนี้อธิปพงศ์ก็เป็นฝ่ายแตะขอบสระก่อน เพราะมีเทคนิคในการออกตัวตามที่คนรักเคยบอกไว้
"โอ๊ยย ไอ้เชี่ย เหนื่อย..." กรวัฒน์หอบแฮ่กๆและหันไปบอกเพื่อน
"โห มึงฟิตว่ะ กูยอมๆ"
"หึหึ เออ" อธิปพงศ์ยิ้มรับและว่ายน้ำไปลอยคออยู่กลางสระ ส่วนกรวัฒน์ก็ได้แต่มองตามอย่างหลงใหลในตัวอีกฝ่าย ชายหนุ่มรู้สึกว่าช่วงนี้อธิปพงศ์มีเสน่ห์มากขึ้นในสายตาเขาอย่างล้นเหลือไม่ว่าจะทำอะไรก็ตาม

 "เออ วันนี้กูเหนื่อยมากว่ะ ไปว่ายน้ำแข่งกับมึงเนี่ย ไอ้เชี่ยย มึงว่ายน้ำเก่งอย่างนี้แม่งไปคัดทีมชาติเลยดีมั๊ย" กรวัฒน์บอกกับอธิปพงศ์ขณะที่ขับรถมาส่ง
"หึหึ" เจ้าตัวหัวเราะในลำคอก่อนจะตอบว่า "กูมีโค้ชดี"
"ใครวะ"
"นิธินไง"
อธิปพงศ์ตอบยิ้มๆ ส่วนกรวัฒน์ก็เจื่อนลงที่ได้ยินอย่างนั้น เพราะนึกขึ้นได้ว่าเพื่อนมีแฟนแล้ว
"เออ ก็ว่าอยู่ แล้วแฟนมึงเค้าชอบเล่นกีฬาเหรอวะ"
"อืม กูกับเค้ามาว่ายน้ำกันเกือบทุกวันเลย บางทีเค้าก็ไปเล่นคริกเก็ตกับเพื่อน ๆ อินเดียของเค้า"
"แล้วมึงเล่นคริกเก็ตเป็นป่ะว่ะ"
"พอเล่นได้"
"เออ ดีนะ มีแฟนแล้วพากันไปเล่นกีฬา โห นี่มึงกับแฟนฟิตกันอย่างนี้..."
กรวัฒน์นึกตามเพราะเข้าใจดีว่าวัยอย่างเขามีความต้องการขนาดไหน
"อะไรของมึงไอ้อ๊อฟ"
"เปล่าๆๆ"
"หึหึ" อธิปพงศ์หัวเราะในคอเพราะรู้ว่าเพื่อนกำลังคิดอะไรอยู่
"เออ กูถามจริงๆ"
อธิปพงศ์หันมามองเพื่อนที่ถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"เวลามึงนอนกับผู้ชายเนี่ย มันต่างกับเวลานอนกับผู้หญิงยังไงวะ"
อธิปพงศ์พยักหน้ารับรู้เบาๆ ก่อนจะตอบว่า "ก็เยอะนะ คนอื่นกูไม่รู้ว่ายังไง แต่ของกู กูรู้สึกดีมากกว่าว่ะ แต่กูรู้สึกกับแฟนกูคนเดียวนะ กับผู้ชายคนอื่นกูไม่เคยคิดอะไรแบบนั้น"
"อืมม เหรอ"
"ถามทำไมวะ"
"กูก็แค่อยากรู้หน่ะ"
"อืมๆ"
 กรวัฒน์เหลือบมองหน้าเพื่อนก่อนจะขับรถต่อ เขารู้สึกหวั่นไหวกับหน้าใสๆ ของเพื่อนอยู่ไม่น้อย โดยเฉพาะดวงตากลมโตและลักยิ้มบนแก้มทั้งสองข้างนั้น มองทีไรชายหนุ่มก็ใจสั่นทุกที
 อธิปพงศ์หยิบมือถือขึ้นมาเปิดดูหน้าความเคลื่อนไหวใน Facebook ก็พบว่านิธินมาตอบกลับข้อความของเขาในหน้าวอลล์แล้ว เขาจึงยิ้มกว้างออกมาอย่างดีใจ ที่คนรักติดต่อกลับมา เขาจึงพิมกลับไปว่า
“พักผ่อนเยอะ ๆ นะครับ ไว้ว่าง ๆ ค่อยคุยกัน Take care ครับ”

กรวัฒน์เห็นเพื่อนยิ้มออกมาอย่างมีความสุขเลยอดแซวไม่ได้
“โห ไม่ได้เลยนะไอ้หมู ว่างทีไรเช็คเฟชบุ๊คตลอด”
อธิปพงศ์ไม่ตอบอะไร เพราะก็จริงอย่างที่เพื่อนพูด ว่าเขามักจะเปิดหน้าเฟชบุ๊คของตัวเองเสมอเพื่อดูว่ามีนิธินใครมาพิมอะไรไว้หรือไม่ และFacebook นี้เองที่ทำให้เขารู้สึกว่านิธินไม่ได้อยู่ไกลจากตัวเขาเลย

“ขอบใจมึงมากนะที่มาส่ง” อธิปพงศ์ยิ้มให้เพื่อน ก่อนจะปลดเข็มขัดนิรภัย
“เออ เล็กน้อย ไว้เจอกันมึง”
“เออ” 
อธิปพงศ์รับคำแค่นั้นและปิดประตูรถ เขายิ้มให้เพื่อนอีกครั้งและเดินเข้าไปในตัวอาคาร กรวัฒน์มองตามเพื่อนแล้วยิ้มเศร้า ๆ เพราะตอนนี้เขาเริ่มห้ามใจตัวเองที่จะคิดกับอธิปพงศ์เกินเพื่อนไม่ได้เสียแล้ว
   



โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ

[kakuro]

ขอบคุณคุณน้ำพริกแมงดา
ตอนนี้พูดไม่ออกกลัวจัง

[samsoon@doll]

อย่านะ กรวัฒน์  น้ำพริกจ๋า หาคู่ให้กรวัฒน์ด่วนๆค่ะ

[khalwfarng]

เอาแล้วไงผู้พันอ๊อฟ คาดว่าช่วงนี้คงต้องตั้งน้ำไว้ก่อน
อีกไม่กี่ตอนน้ำคงเดือดปุดๆแน่ๆ คึคึ
ล้างทองรอมาม่าดีกว่า

....
 

[choijiin]

นั่นไงเล้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
ไอ้คุณอ๊อฟมันจะแทงข้างหลังเพื่อนแล้วมั้ยล่ะ
ทำแบบนี้คนอ่านไม่ปลื้มนะว้อยยยยยยยยยยย
 
รับไม่ได้อ่ะ
พี่หมูอุตส่าห์ไว้ใจคิดว่าเป็นเพื่อน
รู้ทั้งรู้ว่าพี่หมูรักกับแฟนขนาดนี้
ยังคิดไม่ซื่ออีก
 
คุณนิธิณกลับมาไวๆนะ
พี่หมูกำลังอยู่ในอันตราย กระซิกๆ
 

[shipshape]

กรวัฒน์เริ่มชอบพี่หมูแล้วสิ 

[PEENAT1972]

อยู่เดียวเปลี่ยวอกเอ๋ย นายกรหนอนายกร รักน่ะรักได้ไม่ผิด แต่ถ้าคิดแย่งหวังครอบครอง กร ก็ กรรมละครับท่านผู้ชม

[Cynthia_Moonlight]

เออ...อ๊อฟเอ้ยยยย เพิ่งจะมาเห็นความน่ารักของเพื่อนตอนเค้ามีซะมีแล้วเนี่ยนะ....

ชอบไม่ว่า อย่ามาทำให้คู่รักเค้าร้าวฉานแล้วกัน

กาเมสุมิฉาจารา เวระมะนีสิขา ปะทังสะมา ธิยามิ


สาธู๊!!!!

[koikoi]

ชายแท้ยังต้านเสน่ห์พี่หมูไม่ได้เลยจะเป็นไงต่อเนี่ย

[you13]

งานเข้าโดยไม่รู้ตัวแล้วพี่หมู

[roseen]

 :a5:อย่านะเว้ยนั่นเพื่อนมึงนะ เดี๋ยวจะเสียเพื่อนเอาเปล่าๆ

[yayee2]

น่าน น่าน น่าน ผู้พันอ๊อฟ ทำเอาแฟนคลับหมูกับนิธิน กังวลใจแล้วซี
ใช่ๆ เหมือนคุณsamsoon@doll ว่าแหละค่ะ น้ำพริกต้องรีบหาแฟนให้ผู้พันด่วน
 (แม่ยกหมูกับนิธินฝากข้างล่างนี่ให้ผู้พันอ๊อฟจ้ะ อิ อิ อิ)
"หากจะรักก็รักไว้แค่ในอก (นะอ๊อฟ)
อย่าคิดยกหยิบเอามาเป็นเจ้าของ
อย่าคิดแย่งของรักใครมาไว้ครอง
ผิดทำนองคลองธรรมนะผู้พัน"

[bulldog17]

หาหนุ่มมาดามใจล่วงหน้าได้เลย

[yeyong]

ผู้พันอ๊อฟได้แต่มองน้ำลายไหล เค้ามีเจ้าของแล้วตัดใจซะเถอะ

[Horizon]

รีบหาคู่ของตัวเองด่วน
อย่ายุ่งกับคู่ของคนอื่นเค้า
งานจะเข้าไม่รู้ตัวแล้วคุณหมู
+1

[PetitDragon]

เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อซะแล้ว.....