5555 เส้นทางความรักของผมไม่ค่อยหวือหวาโลดโผนอะไรหรอกครับ
ออกจะราบเรียบซะด้วยซ้ำ จะมีที่ตื่นเต้นบ้างก็ช่วง 3-4 ปีแรก ซึ่งเป็นช่วงปรับตัวเข้าหากัน
และส่วนใหญ่ จะเป็นผมที่สร้างปัญหาให้เค้า เพราะยังไม่ชินกับการเป็นเกย์มือใหม่น่ะครับ
พอมีสาว ๆ หน้าตาจิ้มลิ้ม ผิวขาว ๆ ปากแดง ๆ มาแวะเวียนอยู่รอบตัว ก็เลยมีหวั่นไหวไขว้เขวไปบ้าง
แต่แฟนผมเค้าก็ใช้วิทยายุทธ์ "ใช้ความสงบ สยบความเคลื่อนไหว" และความอดทนอย่างสูงกับผม
สุดท้าย ผมก็กลับมาตายคาตักเขาเหมือนเดิม 5555
อันที่จริง ช่วง 3-4 ปีแรกนั้น ไม่ใช่ว่า ผมไม่ได้รักเขานะครับ
แต่เป็นเพราะผมสงสัยตัวเองว่า หลังจากที่ใช้ชีวิตกับผู้ชายแล้ว ยังมีอารมณ์ความรู้สึกกับผู้หญิงอยู่อีกมั้ย?
ก็เลยอยากพิสูจน์ตัวเอง อะไรทำนองนั้นแหละครับ แต่พอลองคบ ๆ กับผู้หญิงไปแล้ว
ก็มีความรู้สึกเป็นบางช่วงว่า การกระทำบางอย่างของผู้หญิงในบางเรื่อง
บางทีมันก็น่ารำคาญและสร้างความหงุดหงิดให้ผมอยู่เหมือนกัน
ยกตัวอย่างเช่น เวลาพาไปออกงานอะไรสักอย่าง คุณเธอจะใช้เวลาแต่งตัวนานมากกกก
ซึ่งผมก็ไม่เข้าใจว่า จะบรรจงแต่งหน้าทำผมอะไรนักหนา หน้าก็มีอยู่คืบเดียว ผมก็ไม่ได้แยะแยะอะไร
บางครั้งผมเคยเจอ ไปถึงงานแล้ว แต่เปลี่ยนใจไม่เข้าไปในงาน เพียงเพราะเล็บหักไปนิ้วเดียว
ซึ่งผมว่า มันเว่อร์ไปหน่อย คนเขาไม่สนใจมองดูหรอกว่า คุณจะมีเล็บกี่นิ้ว
หรือถือสิทธิ์ความเป็นแฟนว่า เรื่องของฉันต้องสำคัญที่สุด คุณต้องทำให้ฉันก่อน
พอไม่ตามใจ ก็ทำมึนตึงกับผม โดยที่ผมไม่รู้ว่า ผมทำอะไรให้ไม่พอใจ
แล้วมาให้ผมต้องมาเค้นหัวสมองคิดเอาเอง เจอแบบนี้บ่อย ๆ ผมก็บอกลาเหมือนกันครับ
แต่พอมาอยู่กับแฟนผม เขาจะนิ่ง ๆ ใช้เวลาที่อยู่ด้วยกันอย่างมีคุณค่ามากที่สุด
ไม่พูดอะไรให้เราหงุดหงิด รำคาญใจ มันเหมือนเราไม่ต้องพูดอะไรกันมาก ก็เข้าใจว่า อีกฝ่ายต้องการอะไร
เจอน้ำเย็นแบบนี้เข้าไป ผมก็เลยเป็นปลาตาย เลิกพิสูจน์ แล้วก็หันมาทุ่มเทให้กับความรักของเขาอย่างเดียวครับ