หัวข้อ: ✿ Uncommon Love!!เรื่องรุก...ของพี่เเจ่ม ✿ 06-03-61 ✿ ตอนพิเศษ : ความทรงจำ ✿

[titansyui]

 

[boobooboo]

ได้กันแล้ววว

[วายซ่า]

ในที่สุดก็ได้เป็นผัวเมียกันจริงๆ แล้วนะ  ถึงจะสลับขั้วไปตามความเข้าใจของชาวบ้านนี้ดส์นึง 55555

[เด็กหญิงเย็นชา]

ซินเขียนใหม่เกือบทั้งหมดเลย เพื่อเป็นการให้เกียรติความผัวของไอ้มิ่ง จะไม่อ่านซ้ำก็ได้ จะอ่านซ้ำก็ดีจ้าาา

บทที่ 14 เสียตัว

                        ในหมู่บ้านดอนไฟไหม้ ไม่มีใครไม่รู้หรอกว่าไอ้มิ่งน่ะขี้เมา ว่างเป็นไม่ได้ เป็นอันตั้งวงก๊งยาดองกับพวกคนงานที่ทำไร่ด้วยกันกับพี่เจิด แต่ใครจะไปรู้เล่าว่ามันจะมีวันที่ต้องจับพลัดจับพลูแต่งเมียผู้ดีบางกอกที่ต่างกันราวกับฟ้ากับเหว

                        แล้วเมียที่ว่าก็ชักจะเหิมเกริมใหญ่ ดันโผล่ไปที่วงเหล้าแล้วข่มมันต่อหน้าต่อตาเพื่อนฝูงด้วยการอุ้มมันพาดบ่าพากลับบ้านหน้าตาเฉย

                        “ปล่อยกูลงนะโว้ย กูจะไปกินเหล้ากับเพื่อน”

                        ร้องบอกพลางดีดดิ้นอย่างกับไส้เดือนถูกน้ำร้อนลวก ถ้าไม่ติดว่าคนที่แบกอยู่จับเอาไว้แน่นพอมันคงได้ตกลงมานอนแอ้งแม้งบนพื้นแล้ว

                        ก็พี่แจ่มน่ะ พอจอดรถปุ๊บก็แบกไอ้มิ่งขึ้นบ่าเดินดุ่มๆขึ้นบันไดบ้านไม่เกรงใจน้ำหนักไอ้มิ่งบ้างเลย ไม่รู้ว่าเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน ไอ้มิ่งตัวหนักอย่างกับควาย

                        แต่ก็ช่างเถอะ ประเด็นมันอยู่ที่ว่า ไอ้มิ่งร้องโวยวายให้ปล่อยตั้งนานไม่ยอมปล่อย แต่พอมาถึงห้องนอนเสือกพึ่งจะมาปล่อย แถมไม่ได้ปล่อยแบบธรรมดาด้วย

                        ตุ๊บ!!

                        ไอ้มิ่งร่วงลงไปนอนหน้าทิ่มจมฟูกนอนหอมกลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่ม ทั้งมึนทั้งเมา ครั้นจะโงหัวขึ้นมาเถียงก็รำบากพอแรงแล้ว แต่แรงที่กดลงมาก็ทำเอาหน้าทิ่มลงไปกับที่นอนอีกรอบ

                        “ปะ ปล่อยกูสิวะ จะมากดกูทำไมเล่า กูลุกไม่ขึ้น” พอตั้งตัวได้ก็เอี้ยวตัวหันไปโวยวายเสียงอ้อแอ้ขึ้นจมูก

                        “ไม่ปล่อยครับ”

                        “หนอย พอกูไม่ว่าเข้าหน่อยก็ชักจะเอาใหญ่เชียวนะมึง”

                        “พี่แจ่มบอกแล้วใช่ไหมครับว่าให้น้องมิ่งรอพี่แจ่มอยู่ที่บ้าน ไม่ให้ออกไปไหน”เสียงนุ่มหูบอก

                        ไอ้มิ่งก็ไม่รู้หรอกว่าพี่แจ่มน่ะทำหน้าแบบไหนเมื่อมันถูกกดให้คว่ำหน้าลงกับเตียง แต่ใครมันจะไปสนกันเล่าในเมื่อมันไม่ใช่หมาเฝ้าบ้านสักหน่อย

                        “มึงจะบ้าเหรอวะ นี่กูแต่งงานมาเป็นผัวมึงนะ ไม่ได้แต่งงานมาเป็นหมาเฝ้าบ้านจะได้อยู่บ้านตลอดเวลาอย่างที่มึงสั่งน่ะ”

                        บ้าบอไปกันใหญ่แล้ว ไอ้มิ่งดิ้นขลุกขลัก กะจะพลิกตัวหันไปเถียงให้ถนัดถนี่แต่ก็สู้แรงพี่แจ่มไม่ได้เลย ได้แต่ขมวดคิ้วมุ่นกัดฟันเถียงทั้งที่นอนคว่ำหน้า ใบหน้าสีเข้มแดงก่ำเพราะความเมา

                        “แต่พี่แจ่มไม่ชอบเลยนะครับที่น้องมิ่งไปไหนมาไหนไม่บอกพี่แจ่ม”

                        “กูจะไปไหนมาไหนจำเป็นต้องบอกมึงด้วยรึไง”

                        ยิ่งพูดก็ยิ่งหงุดหงิดใจ ไอ้มิ่งไม่ใช่หมาเฝ้าบ้านสักหน่อย แล้วนี่อะไร นี่ไอ้มิ่งไม่ใช่เด็กนะที่จะต้องขอก่อนจะออกไปไหนมาไหน ตกลงว่าพี่แจ่มเป็นเมียหรือพ่อมันกันวะเนี่ย

                        “ทำไมถึงได้ดื้อนักนะครับ”คราวนี้พี่แจ่มกลับพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยใจ

                        “ดะ ดื้ออะไรของมึงเล่า มึงอย่ามาหาเรื่องกูนะ ฮะ เฮ้ย!!  แล้ว มะ มึงจะทำอะไรของมึงน่ะ จะมาดึงกางเกงกูทำไม!!”

                        ไอ้มิ่งตาโตเท่าไข่ห่านเมื่อมือของพี่แจ่มรั้งขอบกางเกงรวมทั้งขอบกางเกงในย้วยๆของมันแล้วดึง แล้วก็…

                        พรึ่บ!!

                        ออกปากห้ามไม่ทันแล้ว เร็วยิ่งกว่าจรวดก็มือของพี่แจ่มเนี่ยแหละ กางเกงตัวเก่ากับกางเกงในขอบย้วยถูกดึงผ่านข้อเท้าแล้วถูกโยนลอยคว้างไปตกที่ตะกร้าริมห้องนู่น อะไรจะแม่นยำปานนั้น พอไม่มีกางเกงแล้วลมเย็นๆก็หอบมาปะทะชวนให้ขนลุก แต่ก็คงไม่มีอะไรน่าขนลุกไปกว่าสายตาของพี่แจ่มที่จ้องมองตูดของมันตาเป็นมันแล้วตอนนี้

                        “มะ มึงจ้องอะไรของมึง!!”ถามเหมือนจะหาเรื่องแต่น้ำเสียงกลับสั่นชอบกล

                        เพี๊ยะ!!

                        ทว่าแทนที่จะได้คำตอบเป็นถ้อยคำกลับเป็นเสียงเนื้อกระทบกันดังเพี๊ยะสนั่นลั่นห้องแทน

                        มันสะดุ้งตัวโยน ส่งเสียงร้องลั่นก่อนจะกัดฟัน มือสองข้างคว้าเอาผ้าปูที่นอนมากำเอาไว้จนยับยู่ยี่ด้วยความเจ็บ

                        “โอ้ย!!”

                        “เด็กไม่ดีต้องถูกลงโทษครับ”เสียงทุ้มต่ำบอกเบาไม่รู้เลยว่าอยู่ในอารมณ์ไหน

                        รู้แค่ว่าจากเจ็บจนแสบก็กลายเป็นชาไปทั้งตูดไปจนถึงบั้นเอว ไอ้มิ่งตวัดหางตาไปมองด้วยความไม่พอใจ น้ำตารื้นขอบตา แต่ก็ต้องเกร็งตัวแข็งทื่อเมื่อเห็นว่าพี่แจ่มเงื้อมือขึ้นมาจนสุดอีกรอบ

                        เพี๊ยะ!!

                        “ยะ อย่า โอ้ย!!”

                        ไม่ได้มีเวลาให้ได้ร้องห้ามกันบ้างเลย ฝ่ามือของพี่แจ่มตีลงมาที่ตูดของมันอีกรอบ และอีกรอบ รอบแล้วรอบเล่า ด่าก็แล้ว ขอดีดีก็แล้วแต่คนที่กำลังฟาดตูดมันอย่างเมามันก็ไม่ได้มีทีท่าว่าจะหยุดเลย จนผ่านไปพักใหญ่ ไอ้มิ่งแน่ใจเลยว่าตูดมันต้องช้ำไปแล้วแน่ๆ พี่แจ่มถึงได้ยอมหยุดแล้วผละออก

                        “มึงทำอะไรของมึง กูเจ็บนะโว้ยยย!! ซี๊ดดดด”ซี๊ดปากพลางลูบตูดตัวเองป้อยๆ

                        “เจ็บสิครับดี จะได้ไม่ดื้อกับพี่แจ่มอีก”

                        ทับถมกันขนาดนี้ไอ้มิ่งจะยอมง่ายๆเรอะ ไม่มีทาง!! เจ็บก็เจ็บ แค้นก็แค้น ใครกันแน่ที่ควรจะถูกต่อว่าถูกถากถาง คนที่สมควรถูกว่ามันพี่แจ่มต่างหาก

                        “หนอย มึงนี่!! กูไม่พูดก็ไม่ใช่ว่ากูจะยอมนะ ใครกันแน่ที่มันต้องต้องโดน เสือกมาบอกให้กูอยู่แต่บ้านแต่ตัวเองดันเสือกกลับบ้านไม่เคยตรงเวลากันสักวัน”

                        “พี่แจ่มไปทำงานครับ”

                        “กูก็ไปสังสรรค์กับเพื่อนเหมือนกัน”

                        “ทำงานกับกินเหล้าไม่เหมือนกันครับ”

                        “จะไม่เหมือนได้ยังไงวะ ก็ออกจากบ้านเหมือนกัน แล้วดูมึงสิ มาว่ากูมาตีกูจนตูดกูช้ำทั้งที่มึงเองก็พึ่งจะกลับมาไม่ใช่รึไง นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วแล้ว นาฬิกาที่ข้อมือแพงซะเปล่า ไม่รู้จะใส่ไว้ทำห่าอะไร ยังเสือกมาพูดดีอีกว่ากูอย่างนั้นอย่างนี้ มึงเองก็น่าโมโหเหมือนกันแหละวะ”

                        พูดแล้วมันก็น่าโมโหไหมล่ะ ไอ้มิ่งหรี่ตามองตัวสูงๆหัวจรดเท้า พี่แจ่มยังอยู่ในชุดเดิมที่ออกไปจากบ้านเมื่อเช้าเป๊ะ

                        มันยันตัวขึ้นลุกนั่ง เจ็บตูดก็เจ็บตูด กางเกงก็ปลิวไปไกล ข้างล่างก็โล่งโจ้ง ลมเย็นจนหนอนด้วงตัวหดเหลือนิดเดียว ก็เลยต้องจำใจแก้ผ้าเอาหน้ารอดใช้สองมือหยาบๆตะปบเป้าเอาไว้ขาสองข้างพลางหนีบเข้าหากัน ตาก็ไม่วายส่งค้อนวงโตไปให้คนที่กำลังจ้องมองมันไม่วางตา

                        ถึงในห้องจะแสงสลัว แต่ไอ้มิ่งก็พอจะมองเห็นหน้าหล่อๆของพี่แจ่มอยู่บ้างแหละ มองเห็นว่าคิ้วหนาๆขมวดเข้าหากันแทบจะผูกเป็นปม ถ้าจำไม่ผิดร้อยวันพันปีไอ้มิ่งไม่เคยจะเห็นพี่แจ่มทำหน้าทำตาแบบนี้เลยนี่หว่า ปกติก็เอาแต่แจกยิ้มคุณชายน่าหมั่นไส้

                        “แต่พี่แจ่มไม่อยากให้น้องมิ่งไปรบกวนน้องเจิด”

                        “กูไม่ได้ไปรบกวนเสียหน่อย มึงไม่ใช่พี่เจิดอย่าทำเป็นรู้ดีไปหน่อยเลย พี่เจิดเขาไม่เห็นว่ากูรบกวนหรอก มีก็แต่มึงเนี่ยแหละ”

                        “น้องมิ่งอย่าลืมสิครับว่าน้องเจิดแต่งงานแล้ว ที่สำคัญน้องมิ่งก็แต่งงานกับพี่แจ่มแล้วด้วย น้องมิ่งต้องอยู่กับพี่แจ่มสิครับห้ามไปอยู่กับน้องเจิด”มือใหญ่เอื้อมมาจับแขนไอ้มิ่งเบาๆ

                        อารามตกใจคิดว่าจะถูกตีไอ้มิ่งเลยปัดมือพี่แจ่มทิ้ง

                        “มึงมันจะรู้อะไร ถึงจะแต่งกันแล้วแต่ถ้าเทียบมึงกับพี่เจิด มึงก็เป็นได้แค่คนนอกนั่นแหละ กูกับพี่เจิดอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่หมาเลียตูดไม่ถึง พี่เจิดเขาไม่ว่ากูหรอกโว้ย”

                        “พี่แจ่มไม่ใช่คนนอก”

                        พูดจบมือสองข้างยังเอื้อมมาจับหัวไหล่ทั้งสองข้างของไอ้มิ่งแน่นก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ใกล้จนไอ้มิ่งนึกหวั่นจนเผลอกลืนน้ำลายลงคอไปอึกใหญ่

                        “มึงอย่าคิดนะว่ากูจะยอมมึงเหมือนที่ห้องน้ำบ้านตาโขนน่ะ วันนั้นที่กูยอมมึงเพราะกูตกใจหรอกนะ ระ รอบนี้ กะ กู ไม่ยอมมึงแน่ มึงถอยออกไปเลย”

                        “ครั้งนี้พี่แจ่มเองก็จะไม่ยอมเหมือนกัน เราแต่งงานกันมาได้สักพักแล้ว พี่แจ่มจะไม่อดทนอีกต่อไปแล้วนะครับ”

                        “อะ อดทนอะไรของมึง หยุดเลย!! เอามือมึงออกไปจากกระดุมเสื้อกูเลย”

                        อดทนแล้วยังไง บอกไว้ก่อนนะว่าคราวนี้ต่อให้มาอ่อยแค่ไหนไอ้มิ่งก็ไม่สมยอมด้วยหรอก

                         แล้วนี่อะไร มือของพี่แจ่มน่ะแกะกระดุมเสื้อไอ้มิ่งตอนไหนไม่รู้ รู้ตัวก็เหลือแค่เม็ดสุดท้ายแล้ว จมูกโด่งๆแตะลงมาที่ขมับพลางไล่ลงมาที่แก้มพาลให้ไอ้มิ่งเงอะงะ ข้างในอกข้างซ้ายเต้นตุ๊บๆอย่างกับจะหลุดออกมาข้างนอก

                        “หอม”เสียงพึมพำดังข้างหูก่อนที่ติ่งหูจะถูกฟันขบจนสะดุ้งเฮือก

                        กระดุมเม็ดสุดท้ายหลุดไปแล้ว ใจไอ้มิ่งตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม ก้มมองสาบเสื้อถูกแหวกออกจากกัน หน้าร้อนเห่อจนแทบจะระเบิด ปากอ้าพะงาบๆ อยากจะพูด อยากจะต่อว่าใจจะขาด แต่มือที่ลูบลงมาที่บั้นเอวไล่ขึ้นลงไปมาที่สีข้างก็ทำเอาวูบวาบจนนึกอะไรไม่ออกเอาดื้อๆ

                        ไอ้มิ่งต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ  ตัวใหญ่กว่ามันโถมลงมาจนมันต้องผละถอยหนี  ขันแขนข้างนึงเอาไว้กับเตียงเพื่อไม่ให้ฟงายเงิบไปกับเตียง แขนอีกข้างดันไหล่พี่แจ่มเอาไว้ไม่ให้เข้ามาใกล้มันมากกว่านี้ พี่แจ่มก็เลยชันเข่าข้างหนึ่งเอาไว้กับขอบเตียง

                        “หะ หอมอะไรของมึง กู…ยังไม่ได้อาบน้ำเลยนะ มะ มึงหยุดเลยนะ อะ อูย อย่าหยิกหัวนมสิวะ!!”

                        ไม่ได้ตั้งใจจะเสียงสั่นเสียงกระท่อนกระแท่นแบบนี้เล๊ย แต่นิ้วหัวแม่มือกับนิ้วชี้พี่แจ่มกำลังหยิกกำลังขยี้หัวนมของมันอยู่ก็ทำเอาไปไม่เป็น เจ็บๆคันๆแปลกๆจนเผลอตะปบมือเข้าที่แขนเสื้อของพี่แจ่มเอาไว้แล้วกำแน่นจนยับ

                                                “หอมสิ หอมหมดเลย”

                        เสียงกระซิบสยิวบอกเบาข้างหู ก่อนที่จมูกโด่งๆที่คอยดมคอยหอมจะเลื่อนไปถูไถที่ซอกคอแทน ได้ยินเสียงสูดหายใจเข้าปอดไปอีกฟอดใหญ่ สะดุ้งเบาๆก็ตอนที่ลิ้นร้อนชื้นน้ำลายแลบออกมาเลียเบาๆ

                        “ยะ หยุดนะ อะ ไอ้แจ่ม ยะ อย่าสิวะ”เก่งสุดก็แค่เรียกชื่อแล้วร้องห้ามก็แค่นั้น

                        มือไม้ไม่รู้จะเอาไปวางไว้ตรงไหนเลย จากที่ขืนตัวหนีก็คู้ตัว ตัวสั่นไม่ต่างอะไรเลยกับลูกหน้าตกน้ำเมื่อเป้าหมายของพี่แจ่มคือหัวนมอีกข้าง

                        “ทำไมต้องหยุดล่ะครับ เราสองคนแต่งงานกันแล้วนะ”บอกเสียงอู้อี้อยู่แถวซอกคอก่อนจะก้มลงไปเลียแถวไหปาร้า

                        “บอกให้หยุด กะ ก็ หยุดสิวะ อูย มะ ไม่งั้นกูถีบจริงๆนะโว้ย”

                                                แล้วอะไรอีกล่ะเนี่ย ไอ้มิ่งไม่รู้ว่าพี่แจ่มเอาเวลาไหนไปถอดเสื้อเลย เผลอแปบเดียวหน้าอกกว้างๆกับหน้าท้องมีกล้ามเป็นมันก็อวดอยู่ตรงหน้าแล้ว

                        “ถ้าดื้อมากกว่านี้พี่แจ่มจะจับน้องมิ่งมัดกับเตียงนะครับ”

                        “มะ มึงขู่กูเหรอ”

                        “ไม่ได้ขู่ครับ แต่พี่แจ่มทำแน่ๆถ้าน้องมิ่งไม่ยอมพี่แจ่มดีๆ”

                                                “ถึงจะขู่กูกูก็ไม่ทำให้มึงหรอก”บอกก่อนจะเบี่ยงหน้าหลบปากที่เงยขึ้นมาหวังจะจูบ ครั้นพอหลบทั้งปากทั้งจมูกก็เลยไปฝังเอากับแก้มของมันแทน จากที่ออกปากขู่ก็กลายเป็นพูดออดอ้อนเอาหน้าตาเฉย

                        “นะครับ ยอมพี่เเจ่มนะ เด็กดีของพี่เเจ่ม”

                        “ดะ เด็กดีอะไรมึง กะ กูบอกว่าไม่ก็คือไม่ไง ถอยออกไปได้แล้ว กู ระ ร้อน”

                        ร้อนจริงๆ ร้อนจนหน้าจะสุกตายอยู่แล้ว

                        “ทำไมถึงไม่ได้ล่ะครับ พี่แจ่มไม่เข้าใจ ทำไมน้องมิ่งถึงไม่ยอมให้พี่แจ่มทำ”พี่แจ่มเงยหน้าขึ้นมามองหน้ามันนิ่ง

                        ตาคู่คมกริบอย่างกับใบมีดแทบจะกรีดขั้วหัวใจ พอถูกจ้องมองก็รู้สึกร้อนๆหนาวๆอย่างบอกไม่ถูก ครั้นนึกหาคำตอบสมองมันก็พาลหวนนึกไปถึงอดีตที่ฝังใจมันมานานนับหลายปี

                                    “ก็ถ้ามึงได้กูแล้วเดี๋ยวมึงก็ทิ้งกูไปอีก”ไอ้มิ่งเชิดหน้าตอบ

                        “ทำไมพี่แจ่มต้องทิ้งน้องมิ่งด้วยล่ะ พี่เเจ่มไม่ทิ้งหรอกครับ”บอกทั้งที่ปากกับจมูกยังคงวนเวียนอยู่ที่แก้มของไอ้มิ่งไม่ยอมห่าง

                        “ทำไมมึงจะไม่ทิ้ง ก็ตอนนั้นมึงได้กูแล้วยังทิ้งกูไปแต่งกับคนอื่นอยู่เลย โผล่มาอีกทีก็กระเตงลูกกลับมา ไม่บอกไม่กล่าวกูสักคำ ถ้ากูยอมมึงอีกเดี๋ยวมึงก็ทิ้งกูไปอีกเหมือนเดิม”

                        ก็เพราะพี่แจ่มนั่นแหละที่ทำให้ไอ้มิ่งติดเหล้าติดยาดอง กว่ามันจะลืมเรื่องที่พี่แจ่มทำเอาไว้ก็ตั้งนานสองนาน และต่อให้ตอนนี้แต่งงานกันแล้วแต่ไอ้มิ่งก็ไม่รู้เลยว่าพี่แจ่มจะทิ้งมันไปไหม

                        “พี่แจ่มไม่เคยทิ้งน้องมิ่งเลย มีก็แต่น้องมิ่งนั่นแหละครับที่เป็นคนทิ้งพี่แจ่ม บอกไม่อยากอยู่กับพี่แจ่มแล้วไปอยู่กับน้องเจิดน้องเจิด”

                        “กูไม่ได้ทิ้งมึงสักหน่อย มึงนั่นแหละได้กูแล้วก็ทิ้งไปแต่งงานกับคนอื่น”

                        “พี่แจ่มไม่ได้อยากแต่งงานกับคนอื่นนะครับ พี่แจ่มแต่งงานเพราะคุณพ่อของพี่แจ่มขอร้องต่างหาก”

                        “กูไม่เชื่อ”

                        “เชื่อพี่แจ่มนะครับคนดี ถ้าไม่ใช่น้องมิ่งพี่แจ่มไม่อยากแต่งด้วยหรอก”ปากนุ่มๆกดจูบลงมาบนขมับเบาๆคล้ายจะยืนยันคำพูดของตัวเอง

                        “มึงบอกว่าไม่อยากแต่งแล้วมึงจะแต่งทำไม ทำไมไม่ปฏิเสธเล่า ถะ แถมยังมีลูกด้วยกันอีกน่ะ”

                        ก็แค่ถามไปอย่างนั้นแหละ ไม่ได้อยากรู้อะไรเลย ไม่ได้อยากจะรู้เลยจริงๆว่าทำไมพี่แจ่มต้องแต่งงานกับผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้

                        แล้วก็ไอ้ที่รู้สึกร้อนวูบๆวาบๆน่ะ ก็เพราะเหล้าต้มของตาโขนทำให้เลือดลมไหลเวียนดีต่างหาก ไอ้มิ่งไม่ได้ดีใจอะไรเลยที่พี่แจ่มบอกว่าไม่อยากแต่งน่ะ ใครมันจะไปเชื่อกันเล่า เชื่อคนโกหกอย่างพี่แจ่มก็บ้าแล้ว

                                                “ที่พี่แจ่มยอมแต่งเพราะเป็นคำสั่งเสียของคุณพ่อพี่แจ่มตอนที่ท่านป่วย คุฯพ่อท่านอยากจะเห็นหน้าหลานก่อนที่ท่านจะเสียน่ะครับ อีกอย่างพี่แจ่มยอมแต่งก็เพราะว่า…”

                        “เพราะว่าอะไรก็พูดมาสิวะ?”ไอ้มิ่งถามสวนกลับทันทีแทบจะทันทีที่พี่แจ่มหยุดพูดเอาดื้อๆ

                        “เพราะว่าน้องมิ่งไม่รักพี่แจ่มไงครับ พี่แจ่มเลยตกลงแต่งงานกับผู้หญิงที่คุณพ่อหาให้”พี่แจ่มตอบเสียงเบาพลางทำหน้าเศร้า

                                                ไม่รู้ว่าทำไมคำตอบของพี่แจ่มทำเอาไว้มิ่งทั้งโมโหทั้งดีใจไปพร้อมๆกัน มันเคยไปบอกพี่แจ่มตอนไหนว่ามันไม่รัก

                                                            “แล้วมึงรู้ได้ไงว่ากูไม่รัก!! อึก!!”

                        ฉิบหายแล้วไหมล่ะ!! ไอ้มิ่งตะครุบปากหมาๆของตัวเองไว้โดยพลัน นี่มันพูดอะไรออกไปวะเนี่ย

                        “แล้วน้องมิ่งรักพี่แจ่มไหมล่ะครับ”พอได้ทีเห็นไอ้มิ่งพลาดจากที่เมื่อตะกี้ทำหน้าเศร้าคราวนี้กลับมาทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่

                        แค่วนจูวนจูบวนหอมจนแก้มก็มึนหัวเมาหัวจนนึกอะไรไม่ออกแล้ว แล้วนี่ยังเสือกมาตั้งคำถามบ้าๆบอๆใส่มันอีก คนโง่ๆอย่างมันจะไปตอบได้ยังไงเล่า!!

                        “กะ กูจะไปรู้เรอะ มึงน่ะเป็นแค่เมียจะมาถามอะไรมากมายเล่า”

                        ไอ้มิ่งก้มหน้างุด โคตรจะน่ารำคาญเลยกับสายตาของพี่แจ่ม แต่พอก้มหน้าหนีเท่านั้นแหละ สายตาของมันก็ไปสบเข้ากับอะไรบางอย่าง บางอย่างที่ถึงในห้องจะมือสลัวแต่ก็เห็นได้ถึงความใหญ่โตชัดแจ๋ว ถึงกับชะงักเลยทีเดียวเมื่อโดนชี้หน้าหาเรื่อง ความซวยมาเยือนมันแล้วไหมล่ะ

                                                “รักพี่แจ่มไหมครับ”

                        “โว้ยยย ถามมากถามมาย”ไอ้มิ่งเอามือยันหน้าหล่อให้ออกห่างจากหน้ามัน

                        “แต่แจ่มอยากรู้นี่ครับ”

                        “จะอยากรู้ไปทำห่าอะไร”เสตาหลบไปมองอีกทาง

                        “ก็น้องมิ่งเอาแต่ดื้อกับพี่แจ่มตลอดเลยตั้งแต่พี่แจ่มกลับมาบ้านดอนไฟไหม้ พี่แจ่มกลัวจะถูกน้องมิ่งเกลียด   

                                    “กูไม่ได้เกลียดมึงสักหน่อย กูก็แค่…”พูดได้แค่นั้นก็ก้มหน้างุด เดือดร้อนให้ตนรอฟังใช้มือช้อนคางให้เงยหน้าขึ้นมาจ้องตอบ

                        “แค่อะไรครับ”                         “ก็แค่โกรธที่มึงหายไปตั้งหลายปี ตะ แต่ว่ากูไม่ได้โกรธที่มึงทิ้งกูไปแต่งงานกับผู้หญิงบางกอกหลังจากที่ได้กูหรอกนะ อย่าสำคัญตัวผิดไปล่ะ”ตอบไปตาก็หลุกหลิกไป

                        “ได้?”พี่แจ่มเลิกคิ้วถามท่าทีแปลกใจ

                        “ก็เออน่ะสิ!! กะ ก็วันนั้นที่มีงานวัดไง มึงพรากพรหมจรรย์กูไปเลยนะ อย่าบอกนะว่ามึงจำไม่ได้น่ะ กูไม่ฟ้องพ่อมุ่ยให้แจ้งตำรวจจับมึงก็บุญเท่าไรแล้ว กูยังเด็กอยู่เลย แล้วมึงก็หายหัวไปเลย จะให้กูทำดีกับมึงได้ยังไง”

                        “นั่นสินะครับ”

                        “รู้แล้วก็ลุกออกไปได้แล้ว จะได้อาบน้ำนอน”

                        “ยังนอนไม่ได้ครับ”

                        “ทะ ทำไมจะนอนไม่ได้วะ”

                        “เรายังไม่ได้ทำลูกกันเลย”

                        ช่างเป็นคำตอบที่ทำเอาไอ้มิ่งใจสั่น ทำลูกอะไรกัน

                        “ทำลูก? อะ อื้ออออออ”

                        ครั้นพอเงยหน้าจะถามปากก็ถูกประกบจูบเข้าให้ ไม่ทั้นตั้งตัวลิ้นร้อนผ่าวก็สอดเข้ามาในปากเข้ามารังแกลิ้นของมันให้ไอ้ดิ้นหลบเป็นพัลวัน

                        มือข้างหนึ่งยันเตียงเอาไว้ไม่ให้ล้มลงไปกับที่นอนมืออีกข้างยกขึ้นมาทุบไหล่กว้างๆท่าทางตกใจ แต่ก็เท่านั้นแหละ เพราะว่าพี่แจ่มคือพี่แจ่มและไอ้มิ่งก็คือไอ้มิ่ง ตากลามๆเบิกกว้างก่อนจะหลับตาแน่น คิ้วขมวดมุ่น น้ำลายยืดย้อยลงมาที่มุมปากจนถึงคาง จะหันหนีก็หนีไม่ได้ในเมื่อหน้าของมันถูกมือใหญ่จับเอาไว้ให้ต้องจูบตอบ

                                                “ทำลูกกันนะครับคนดี”พอถอนจูบได้ก็กระซิบเสียงเบาบอกมันอีกรอบ

                        ไอ้มิ่งหอบหายใจ หรี่ตาขึ้นมามอง เมาทั้งเหล้าต้มเมาทั้งจูบจนมึนหัวไปหมด มือที่กำผ้าปูที่นอนอยู่กำแน่นคล้ายจะชั่งใจ

                                    “ละ แล้วมึง…จะทิ้งกูอีกไหม”

                                                เป็นครั้งแรกเลยมั้งที่มันพูดตรงกับที่ใจนึก พูดอย่างที่อยากพูด มันช้อนตาขึ้นมอง ใจเต้นโครมครามทั้งที่นึกกลัวคำตอบที่กำลังจะออกมาจากปากสวยๆ

                        “พี่แจ่มจะอยู่กับน้องมิ่ง สัญญาเลยครับว่าจะไม่มีวันไม่ทิ้งน้องมิ่งเด็ดขาด”

                        ก็ตามนั้นล่ะนะ จะโทษใครไม่ได้เลย ต้องโทษแต่เหล้าต้มของตาโขนนั้นแหละที่ไม่ดี เป็นเพราะว่ามันเมาต่างหากล่ะ พอได้ยินคำหวานหูเข้าหน่อยก็ดันเคลิ้ม ปากหมาๆก็พาลพูดจาหมาออกไป มันน่ะไม่ได้อยากจะทำลูกอะไรอย่างที่พี่แจ่มว่าสักหน่อย

                        “นิดเดียวพอนะมึง”

มีต่อ

                     

[เด็กหญิงเย็นชา]

ต่อ


                         แต่สงสัยว่านิดเดียวของมันกับนิดเดียวของพี่แจ่มจะต่างกันอยู่มากโขเลยทีเดียว ตอนนี้จากที่เป็นฝ่ายถูกคร่อมก็กลับเป็นฝ่ายคร่อมเสียเอง มันกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ก้มลองมองพี่แจ่มที่กำลังยิ้มกว้างพลางจ้องตอบมัน

                        พี่แจ่มนอนอยู่ข้างใต้มันแล้วแต่ตอนนี้มันยังไม่รู้เลยว่าจะเริ่มยังไง ถ้ารู้ว่าต้องทำมันคงจะไปเรียนวิชามาจากพี่เจิดก็ดี มันไม่รู้เลยว่าตอนนี้ท่าทีของมันช่างเงอะงะแล้วดูตลกสิ้นดี แต่ก็นั่นแหละ สำหรับพี่แจ่มแล้วมันคงจะดูน่าชังไม่ใช่น้อยในเมื่อยิ้มดีใจออกขนาดนั้น

                                                “ละ หลับตาสิวะ มึงมองกูอย่างนี้กูจะทำได้ไงเล่า”แถไปเรื่อยเลยจริงๆในเวลาคับขันแบบนี้

                        “ครับๆ”บอกครับๆก็น่าจะพอแล้ว ไม่ต้องเอื้อมมือมาจับมาลูบเอากันก็ได้นี่กว่า

                        “กะ กูจะทำแล้วนะ”

                        ไอ้มิ่งหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ เริ่มมันตรงที่หอมแก้มพี่แจ่มเนี่ยแหละ หอมอย่างที่พี่แจ่มหอมมัน แล้วเอาจมูกเขี่ยๆซอกคอ

                        “หึหึ”ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆก็ทำเอาใจแป้ว

                        “มะ มึง จะหัวเราะทำไม”เงยหน้าขึ้นมาถาม

                        “เปล่าครับ น้องมิ่งทำต่อเลย”พี่แจ่มยิ้มกริ่ม

                        “อะ เออ”

                        ที่คอเสร็จแล้วไปต่อที่ไหนดีล่ะคราวนี้ ไอ้มิ่งขมวดคิ้วจนคิ้วแทบจะติด ไล่สายตาจากคอผ่านไหปลาร้าก็มาเจอกับหัวนมสีชมพูระเรื่อ อื้อหือ ผิวก็ขาวหัวนมยังจะสีชมพูอีก คิดในใจพลางแลบลิ้นออกไปเลีย รสชาติมันก็ไม่ได้แย่อย่างที่คิด

                        “อืม ฮึ่ม!!”

                        พอเลียหัวนมชมพูปุ๊บก็ได้ยินเสียงครางฮึ่มฮั่มคำรามมาจากในคอพี่แจ่มปั๊บ ไม่พอแค่นั้น ไอ้มิ่งถึงกับสะดุ้งเฮือก เผลอขบหัวนมของพี่แจ่มเบาๆเมื่อมือใหญ่ทั้งสองข้างตะปบเข้าที่ตูดของมันแล้วบุบขยำแบบเน้นๆ จากที่เจ็บเพราะถูกฟาดไปเมื่อตะกี้ก็ยิ่งเจ็บเข้าไปใหญ่

                        “อือ!!”

                        “จับตรงนี้ของพี่แจ่มหน่อยสิครับ”

                        ก็แล้วตรงนี้ล่ะมันตรงไหน จู่ๆพี่แจ่มก็คว้ามือข้างหนึ่งของมันไปตะปบมังกรยักษ์เสียอย่างนั้น

                        “อะ อะ ไอ้แจ่ม”พูดไม่ออกบอกไม่ถูกเลยทีเดียว ได้แต่เรียกชื่อด้วยความตกใจเป็นกระต่ายตื่นตูม อ้าปากค้างพะงาบๆกับไอ้ท่อนแข็งๆใหญ่ๆแถมยังร้อนผ่าวในมือ

                        “แล้วก็ทำแบบนี้ครับ”

                        แบบนี้น่ะมันแบบไหน ทั้งร้อนทั้งขรุขระ ทั้งแข็งแถมยังหยุ่นๆ มือของพี่แจ่มค่อยๆขยับนำมันเบาๆ อายจบแทบแทรกแผ่นดินหนีกันเลยทีเดียวตอนนี้ เสียงครางทุ้มเบาๆในลำคอของพี่แจ่มทำเอามันใจสั่น และยิ่งสั่นจนแทบบ้าก็ตรงเหลือบไปเห็นว่าพี่แจ่มหน้าแดงก่ำ

                        เพราะอะไรก็ไม่รู้ไอ้มิ่งถึงได้รู้สึกว่ามันน่ามอง น่ามองกว่าพวกนางเองหนังโป้หรือบรรดากิ๊กบนปฏิทินข้างฝาผนังห้องมันเสียอีก นั่นยิ่งทำให้มันรู้สึกฮึกเหิมขึ้นมา มือที่จับมังกรยักษ์ของพี่แจ่มกระชับแน่น จากที่ถูกนำก็เริ่มทำเอง ยิ่งจับก็ยิ่งร้อน ยิ่งขยับแรงยิ้มจับแน่นพี่แจ่มก็ยิ่งหน้าแดง คิ้วดกดำย่นเข้าหากันดูน่ามองพิลึก

                        “โอ๊ะ!!”

                        ไอ้มิ่งสะดุ้งร้องเสียงหลง จะไม่ให้ร้องได้ยังไง จู่ๆหนอนด้วงสุดรักสุดหวงก็ถูกคว้าไปจับเข้าให้

                        “น่ารักจัง”

                        ออกปากชมกันหน้าตาเฉย ก็ใช่สิ พ่อไอ้มิ่งไม่ได้รักลูกเหมือนพ่อพี่แจ่มนี่หว่า

                        “อะ เออน่า อะ อูยยยย ซี๊ดดด”

                        ถึงกับเข่าอ่อนกันเลยทีเดียวเมื่อหนอนด้วงที่ไม่รู้ว่าตื่นขึ้นมาตอนไหนถูกกลั่นแกล้ง ไอ้มิ่งร้องครางเสียงสั่น โน้มตัวลงไปใกล้อย่างช่วยไม่ได้เมื่อเอวมันถูกรั้งให้ต่ำลงจนตัวแทบจะชิดกัน

                        ตอนนั้นแหละที่มือของพี่แจ่มรวบเอาหนอนด้วงของมันกับมังกรยักษ์ให้ทักทายกัน

                        “อืม”

                        “อะ ไอ้แจ่ม เบาๆ กะ กูจะ อะ อูยยย”

                        รู้สึกว่ามันจะไม่ใช้แค่ทักทายกันเสียแล้ว ไม่ทันไรหนอนด้วงของไอ้มิ่งก็น้ำตาปริ่ม กลับกลายเป็นว่าถูกมังกรยักษ์รังแกแทนที่จะแค่ทักทาย มือสองข้างกำผ้าปูที่นอนแน่น แขนสองข้างสั่นระริกแทบจะหมดแรงยันที่นอน มันกัดฟันแน่นก้มหน้าฟุบลงกับไหล่กว้าง ทั้งสั้นทั้งเกร็งจนแทบจะทนไม่ไหว แต่ถ้ามันทนไหมไหวหนอนด้วงเผลอน้ำตาแตกก่อนที่มังกรจะพ่นพิษล่ะก็คงจะล่มไม่เป็นท่าแน่

                        “ดีไหมครับ”

                                                ยังมีหน้าจะมาถาม

                        “มะ ไม่ดีเลย พะ พอแล้ว”

                        ประตูสวรรค์ชั้นเจ็ดจะเปิดอยู่รอมร่อแล้ว เสียงแหบห้ามตอบสั่นเครือ แต่เหมือนว่าพี่แจ่มจะไม่ได้ฟังที่มันพูดบ้างเลย กลับยิ่งสาวมือกลั่นแกล้งหนอนด้วงของมันหนักมือกว่าเก่า

                                                “แล้วแบบนี้ล่ะครับ ชอบไหม”

                        “มะ ไม่ เอา ไม่เอาแล้ว พอแล้ว อะ อา พอ อะ อื้อออออ”

                        ไม่ทันแล้ว เรือยังแล่นออกยังฝั่งไม่ทันถึงไหนก็ล่มเสียแล้ว หนอนด้วงน้อยของไอ้มิ่งถูกรังแกจนน้ำตาจนได้ น้ำตาขาวขุ่นไหลนองออกมาเปรอะหน้าท้องขาวมีกล้ามเต็มไปหมด

                        สั่นไปทั้งตัว แขนขาอ่อนแรงจนเผลอทิ้งน้ำหนักล้มฟุบลงไปทับพี่แจ่มจนได้ มันหอบหายใจถี่จนตัวโยน แก้มสีเข้มขึ้นสีแดงก่ำ หายใจรดต้นคอคนที่มันนอนทับอยู่

                        หนอนด้วงถูกปราบไปแล้วแต่มังกรยักษ์ยังผงาดคลอเคลียกันอยู่ พี่แจ่มเอื้อมมือมาลูบหลังของมันเบาๆคล้ายจะปลอบเหมือนปลอบเด็ก

                        “เป็นยังไงบ้างครับ”

                        “ยังมีหน้าจะมาถามอีก แล้วคราวนี้กูจะทำยังไงเล่า”ไอ้มิ่งเงยหน้าขึ้นมองค้อน

                        “หึหึ คราวนี้ถึงตาพี่แจ่มบ้างนะครับ”

                        พูดจบก็ละมือออกจากหลังมันแล้วเอื้อมไปหยิบขวดอะไรบางอย่าง ขวดที่ไอ้มิ่งเห็นเป็นประจำว่าตั้งวางอยู่หน้ากระจก มันเองก็ยังเคยแอบเอามาใส่ผมเลย แล้วนี่พี่แจ่มจะหยิบมาทำไม แล้วถึงตาอะไร?

                        “มึงหยิบขวดอะไรมาน่ะ”                         “น้ำมันมะพร้าวครับ”

                                                ไอ้รอยยิ้มกริ่มๆนั้นมันดูไม่น่าไว้วางใจพิกล ไอ้มิ่งเริ่มจะรู้สึกถึงลางร้ายที่กำลังใกล้เข้ามาแล้วสิ

                        “ละ แล้วมึงจะหยิบมาทำไมตอนนี้”

                        “เอามาใช้กับตรงนี้ของน้องมิ่งครับ”

                        มันสะดุ้งเมื่อปลายนิ้วของพี่แจ่มจิ้มแตะลงมาเบาๆตรงประตูเมืองของมัน

                        “ตรงนี้? ขะ ของกูเหรอ มะ มะ ไม่ใช่ของมึงเหรอ”

                        “ของน้องมิ่งครับ ไม่ใช่ของพี่แจ่ม พี่แจ่มจะทำลูกให้น้องมิ่งนะครับ”

                        “ดะ เดี๋ยวก่อนสิไอ้แจ่ม มึงกำลังเข้าใจผิดรึเปล่า”ไอ้ผงกหัวขึ้นมาแก้ต่าง

                        “ไม่ผิดหรอกครับ”

                        “แต่ว่ากูเป็นผัวมึงนะ”

                        “ครับ พี่แจ่มรู้”

                        ปากบอกรู้แต่ก็เปิดฝาขวดน้ำมันมะพร้าวแล้วเทไปที่ร่องก้นมันแล้ว น้ำมันมะพร้าวเย็นๆไหลผ่านลงไปจนถึงประตูเมือง ครั้นพอไอ้มิ่งจะลุกหนีก็ถูกมือใหญ่อีกข้างรวบเอวเอาไว้ให้กดลงไปล้มทับพี่แจ่มอีกรอบ รอบนี้ต่างจากรอบที่แล้วก็ตรงที่พอล้มลงไปแล้วหน้าอกไอ้มิ่งไปแปะบนหน้าของพี่แจ่มพอดิบพอดี อะไรมันจะเป็นใจขนาดนั้น

                        “อะ ไอ้แจ่ม!! มะ ไม่ได้นะ มึงหยุดก่อนสิวะ”

                        หัวนมสีน้ำตาลเม็ดน้อยถูกฟันขบเบาๆ จากขบเบาก็กลายเป็นกัดจนสะดุ้ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาบอกเสียงพร่า

                        “ พี่แจ่มจะทำเบาๆนะครับคนดี”

                       

                        “ดะ เดี๋ยวก่อนสิ มึงฟังกูก่อนสิไอ้แจ่ม นี่กูผัวมึงนะเผื่อมึงจะเข้าใจอะไรผิด มึงจะทำอย่างนี้กับกูไม่ได้นะ โอ้ย!!”

                                                ไม่ฟังกันเลย ฟันคมกัดลงมาที่คอของไอ้มิ่งไม่พอนิ้วชุ่มน้ำมันมะพร้าวยังเสือกพรวดพราดเข้ามาทีเดียว จะจุกก็ไม่จุกจะอึดอัดก็ไม่เชิง

                        “เจ็บไหมครับ”

                        “อึก! ไม่ ตะ แต่ เอาออกไป”ไอ้มิ่งบอกเสียงสั่น

                        ทว่าจากหนึ่งก็กลายเป็นสอง จากสองกลับเป็นสามจนแน่นไปหมด ทั้งแน่นทั้งมวนท้อง ตัวเกร็งทื่อเมื่อปากของพี่แจ่มไม่ได้ออกห่างจากหัวนมของมันเลย ทั้งขบทั้งกัดทั้งเลีย จนกระทั่ง

                        “โอ้ย!! กะ กูเจ็บ”

                        ร้องบอกด้วยความตกใจ จะอะไรเสียอีกถ้าไม่ใช่ว่าพอนิ้วออกไปปุ๊บหัวมังกรยักษ์ก็จ่อมาชิด ดุนดันประตูพยายามจะเข้ามาข้างใน แต่อารามความใหญ่โดก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเสียที่จะเข้ามา

                        “พี่แจ่มขอโทษครับ พี่แจ่มจะค่อยๆทำ น้องมิ่งอย่าเกร็งนะครับ พี่แจ่มเข้าไปไม่ได้”ปากบอกพลางชะโงกหน้ามาใกล้แล้วเงยหน้าขึ้นมาจูบคางไอ้มิ่งเบาๆ

                        แต่จะว่าก็ว่าเถอะ ตั้งแต่รู้จักกันมาไม่มีครั้งไหนเลยที่ไอ้มิ่งจะเชื่อใจพี่แจ่มได้ ขนาดกางเกงยังไม่ได้ซื้อคืนมันเลย นับประสาอะไรกับเรื่องแบบนี้ ทันทีที่ไอ้มิ่งเผลอผ่อนลมหายใจ มังกรยักษ์ตัวใหญ่ก็ดันพรวดเข้ามา

                        “จะ เจ็บ กูเจ็บ”

                        จะทำยังไงมันก็เจ็บอยู่ดี เจ็บจนน้ำตาเล็ด ทั้งเจ็บทั้งจุกจนตัวสั่นไปหมด สั่นไม่ต่างอะไรกับลูกนกตกรัง มือจิกผ้าปูที่นอนแน่นกว่าเดิม กันฟันเข้าหากันแน่นแล้วซุกหน้ากับไหล่ของพี่แจ่มราวกับหาที่พึ่งพึง

                        “อ้าขาอีกนิดนะครับคนดี”เสียงนุ่มหูแต่การกระทำไม่ได้นุ่มนวลเลย

                        เพราะเมื่อล่วงล้ำผ่านประตูเข้ามาได้ มังกรยักษ์ใหญ่ก็ไม่รีรอที่จะเข้ามาแผลงฤทธิ์ใส่ไอ้มิ่งลึกกว่าเดิม

                        “มะ ไม่ได้แล้ว กูอ้าสุดแล้ว อื้ออออ”                         อ้าขาจนสุดก็แล้ว แต่มันก็ยังแน่นยังอึดอัดอยู่ดี ไอ้มิ่งส่ายหน้า สะอื้นในคอเบาๆก่อนจะกัดฟันร้องอู้อี้ เอวถูกมือสองข้างคว้าเอาไว้ไม่ให้ขยับหนี ก่อนที่พี่แจ่มจะเด้งเอวสวนพรวดขึ้นมา ถึงไม่ลึกแต่ก็ถี่จนแทบทนไม่ไหว หัวมันสั่นคลอนไปตามจังหวะกระแทก ยิ่งมากครั้งก็ยิ่งลึก ลึกจนมังกรยักษ์ทั้งตัวเข้ามาได้จนสุดตัว

                        “พี่แจ่มเข้าไปหมดแล้วนะครับคนเก่ง”

                        “อะ เออ กะ กูไม่ได้ถาม สักหน่อย”

                        ถึงจะตัวสั่นเป็นเจ้าแต่ไอ้มิ่งก็ไม่วายพูดประชดแถมยังเบือนหน้าหนี จากที่อยู่ข้างบนก็ถูกพลิกกลับมาอยู่ข้างล่างเมื่อไรก็ไม่รู้ ทั้งตัวทั้งหัวคลอนไปตามแรงกระแทก ร้องเสียงหลง มือสองข้างคว้าแขนพี่แจ่มเอาไว้แล้วจิกแน่นเมื่อไม่รู้จะเอาไปวางไว้ไหน เท้าสองข้างก็จิกผ้าปูที่นอนจนยับยู่ยี่ ไอ้ยินเสียงเตียงดังเอี๊ยดอ๊าดคล้ายจะพังแหล่มิพังแหล่ กับเสียงหอบหายใจของพี่แจ่มดังข้างหู

                        ถึงจะมึนงงที่มันเองดันกลับกลายมาเป็นเมียแทนที่จะได้เป็นผัว กระนั้นลึกๆแล้วใจมันก็นึกดีใจขึ้นมาแปลกๆ ไม่รู้ว่าดีใจที่พี่แจ่มบอกว่าไม่ได้อยากแต่งงานกับแม่ของน้องจี๊ด ดีใจที่พี่แจ่มสัญญาว่าจะไม่ทิ้งมันอีก หรือว่าดีใจเรื่องอะไรกันแน่มันเองก็ยังไม่แน่ใจ แต่ที่แน่ๆมันไม่ได้ดีใจที่มันเป็นฝ่ายที่ตกเป็นเมียเสียเองแน่ ถึงได้ยังไงล่ะว่าต้องโทษเหล้าต้มของตาโขนอย่างเดียวเลยที่ทำให้มันต้องพลาดท่าเสียทีเป็นเมียพี่แจ่มแบบนี้…อย่าได้มาโทษไอ้มิ่งเชียว

     

------------------------------------------------------------------------------------     

              มังกรเผือกยักษ์กับหนอนด้วงตัวน้อย น้ำมันมะพร้าว รู้แล้วใช่ไหมใครผัวใครเมีย



หมายเหตุ : เนื้อหาฉากเรทในบางส่วนซินเขียนเพิ่มเติมเซอร์วิสให้กับแม่ยกสายหื่นแต่ขี้เกียจจิ้นนะจ๊ะ เรทพอกรุบกริบ มากกว่านี้ไม่ไหวจริงๆ พยายามใช้ศัพท์เทคนิคขั้นสูง 555

[minneemint]

 

[เด็กหญิงเย็นชา]

 

[qq_oo]

รอๆๆๆตอนต่อไป

[อิ๊อ๊ะชะเอิงเอย]

พี่แจ่มน่าจะ.....น่าดู สู้ๆนะน้องมิ่ง

[papapoope]

สงสารน้องมิ่ง 55555

[Laliat]

พี่แจ่มมันจิตจริงๆ ฝังมุกด้วย สงสารคนโดนเถอะ

[B52]

ไปเข้ากรุงกัน

[manU007]

มิ่งเจ็บนี้อีกนาน ท่าทางพี่แจ่มจะจัดให้ทุกคืน เผลอๆอัพเลเวลความจิต

[sleepingsheeppp]

 

[flimflam]

พ..พี่แจ่ม ฮือ 555555555
บทสนทนายามเช้าคือเรื่องฝังมุกเหรอ(...)

[แฟนตาเซีย]

 

[วายซ่า]

โอ้....ไม่คิดเลยว่าพี่แจ่มถึงกับฝังมุกมา เพื่อเผด็จศึกน้องมิ่ง   

[ShadeoftheMoon]

เพลียกับมิ่งยังจะมีความคิดจับพี่แจ่มทำเมียอีก อย่างนี้เชียร์พี่แจ่มปราบพยศมิ่งให้ไม่กล้าอีก 555

[boobooboo]

อยากรู้จิง  ว่าบางกอกเป็นไง

[shoi_toei]

อือหืออออ

[เด็กหญิงเย็นชา]

บทที่ 15 พ่ายศึก

   เสียงนกข้างนอกดังกันเจี๊ยวจ๊าวปลุกให้ไอ้มิ่งขยี้ตาตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงีย กี่โมงแล้วก็ไม่รู้ แต่แดดกำลังส่องเข้ามาแยง
ตาจนอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นมาบัง

   มันก้มลงไปมองเมื่อตัวของมันรู้สึกหนักๆเหมือนกับโดนอะไรทับ แล้วก็ไม่ได้แปลกใจอะไรนักหนาเลยกับแขนขาวจั๊วแต่
เสือกมีกล้ามพาดทับเอวของมันเอาไว้ จะเรียกว่าชินมันก็ชินนั่นแหละที่ตื่นมาแต่ละวันไม่โดนกอดก็โดนก่าย แต่ที่ไม่ชินก็คงจะ
เป็นมันกับพี่แจ่มนอนแก้ผ้าเป็นชีเปลือยทั้งคู่นั่นแหละ

   ไอ้มิ่งทะลึ่งตัวลุกพรวดขึ้นมาทันทีทันใด ตากลมๆเบิกกว้างเท่าไข่ห่านจ้องมองตัวเองสลับกับคนที่นอนหลับไม่รู้ร้อนรู้
หนาวอยู่ข้างๆ มือสองข้างยกมาปิดหัวนมที่มีแต่รอยฟันกัด

   “ห่าเหวอะไรวะเนี่ย!!”

   ปวดร้าวตั้งแต่หัวจรดเท้า สมองแทบจะระเบิดเสียให้ได้ ทั้งเจ็บทั้งระบมจนต้องเอี้ยวตัวตะแคงนั่ง ไม่วายส่งค้อนวงโตไป
ให้คนนอนหลับตาพริ้ม ความสงสัยทำให้มันหวนนึกว่าทำไมสภาพของตัวมันเองถึงได้ยับเยินอย่างกับไปสู้รบกับใครมา ทว่าตา
มันก็ไปสะดุดกับรอยอะไรบางอย่างบนที่นอน

   “ฉิบหายแล้วไหมล่ะ”

   รอยเลือดแห้งกรังบนผ้าปูที่นอนขาวๆทำเอาใจแป้ว แล้วมันก็ถึงบางอ้อในทันทีทันใด ท่ายากต่างๆนานาทั้งหลายแหล่ผุด
เข้ามาในหัว ทั้งเตียง ทั้งโต๊ะเครื่องแป้ง ทั้งบนพื้น ทั้งหน้าประตู ทั้งห้องน้ำ ไม่เว้นแม่กระทั่งริมระเบียง

   นี่มันเกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย!! นับไม่ถูกเลยว่าเมื่อคืนมันโดนพี่แจ่มทำลูกไปกี่ท่า มือหยาบๆยกขึ้นมาทึ้งหัวที่ยุ่งอยู่แล้วให้ยุ่ง
หนักกว่าเก่า

   นี่มันกลายเป็นเมียพี่แจ่มไปแล้วใช่ไหมวะเนี่ย แล้วคราวนี้มันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนได้ รู้ไปถึงไหนก็เสียชื่อไอ้มิ่งไปถึงนั่น

   “ซี๊ดดดด”

   มันเอื้อมมือไปลูบๆคลำๆตูดตัวเองเบาๆ ปากก็ร้องซี๊ดด้วยความเจ็บ เจ็บทั้งตัวเจ็บทั้งใจ คว้าหมอนใกล้มือหวังจะฟาดใส่
คนที่หลับอยู่สักตุ๊บสองตุ๊บเผื่อจะหายแค้นใจ แต่จังหวะที่กำลังจะฟาดนั่นแหละ

   “อะ อะไรวะนั่น”

   ถึงกับชะงักเมื่อมันเห็นมังกรยักษ์ผงกหัวขึ้นมาทักทายรับอรุณหลังจากเมื่อคืนรังแกหนอนด้วงของมันเสียเกือบตาย แต่
ประเด็นมันได้อยู่ตรงนั้นเสียที่ไหนเล่า ประเด็นมันอยู่ที่ไอ้มิ่งเพิ่งจะเคยเห็นมังกรยักษ์ของพี่แจ่มชัดเต็มสองลูกกะตาก็ตอนนี้
แหละ แล้วนี่อะไร ไอ้เม็ดๆตุ่มๆหลายๆเม็ดที่ล้อมอยู่รอบมังกรมันอะไร!!

   “อยากจับเหรอครับ”

   จู่ๆเสียงงัวเงียก็ถามทักขึ้นมาทำเอาไอ้คนที่มัวแต่จ้องมองมังกรมีปุ่มเม็ดๆอยู่ห้าหกเม็ดสะดุ้งหันขวับไปแก้ตัวละล่ำละลัก

   “กะ กูไม่ได้อยากจับของมึงสักหน่อย”

   “ก็พี่แจ่มเห็นจ้องตาไม่กระพริบเลยนี่ครับ หึหึ”บอกก่อนจะหัวเราะเจ้าเล่ห์

   “ไอ้นั่นมันคืออะไรวะนั่น ทำไมมันถึง…”กระดากปากเหลือเกินที่จะถามให้จบ

   ตาหลุบมองที่นอน แต่พอหลุบมองที่นอนก็เห็นรอยเลือดจางๆเปื้อนที่นอน ทำอย่างกับมันเป็นสาวบริสุทธิ์อย่างยังไงก็ไม่รู้

   “อันนี่เหรอครับ อันนี้เรียกว่ามุกครับ ข้างในเป็นไข่มุก พี่แจ่มฝังเอาไว้ น้องมิ่งลองจับดูสิครับ”

   เคยถามไอ้มิ่งบ้างไหมว่าเต็มใจรึเปล่า พูดจบก็คว้ามือไอ้มิ่งให้ไปตะปบมังกรล้อมมุกหมับเข้าให้ ถ้ามันไม่ได้เข้าใจผิด ดูเห
มือว่ามังกรล้อมมุกตัวนี้มันจะผงกหัวรับเสียด้วยสิ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมสภาะมันถึงได้ยับเยินเลือดตกยางออกพ่ายแพ้ศึกกลับ

มาขนาดนี้ ไอ้มิ่งนึกกระดากใจอายหน้าดำหน้าแดง รีบชักมือกลับแทบจะทันที

   “ละ แล้วมึงจะเอาไปฝังไว้ทำไมเล่า”

   ท่าทีหลุกหลิกมองซ้ายมองขวาก่อนจะฉวยเอาผ้าห่มมาคลุมตัวอย่างกับสาวน้อยเสียตัวเมื่อสายตากรุ่มกริ่มจ้องมองมัน
ตั้งแต่หัวจรดเท้า

   “น้องมิ่งไม่ชอบเหรอครับ พี่แจ่มนึกว่าน้องมิ่งจะรู้สึกดีเสียอีก”

   รู้สึกดีกับผีอะไรกัน ไอ้มิ่งยับเยินหมดแล้ว ขยับตัวทีแทบสะเทือนไปถึงลำไส้ใหญ่แล้วมั้ง

   “มึงไม่ต้องมาพูดดีเลย แล้วก็ไม่ต้องมายิ้มด้วย ไอ้ห่าเอ้ย เจ็บฉิบหาย”ไอ้มิ่งผลุดลุกขึ้นมาจากที่นอนท่าทางทุลักทุเล

   “น้องมิ่งเจ็บเหรอครับ”

   “ก็เจ็บสิวะถามมาได้”

   “พี่แจ่มขอโทษครับ เมื่อคืนพี่แจ่มเผลอดีใจมากไปหน่อย งั้นวันนี้เรามาลองกันใหม่นะครับ พี่แจ่มสัญญาว่าครั้งนี้จะทำ
เบาๆ”

   สัญญาของพี่แจ่มเคยเชื่อได้เสียที่ไหนเล่า เมื่อคืนบอกจะทำเบาๆ แต่พรวดพราดเข้ามาทีทำเอาสั่นเป็นเจ้าเข้า แล้วยังจะ
บรรดาไข่มุกทั้งหลายอีก

   “ใครบอกกับมึงว่ากูจะทำอีก กูยอมก็บ้าแล้ว มึงระวังตัวไว้ให้ดีเถอะ มึงน่ะ ไว้กูหายเจ็บตูดเมื่อไร กูเอาคืนมึงแน่ไอ้แจ่ม”ไอ้
มิ่งเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันชี้หน้าคาดโทษยกใหญ่

   เตรียมตัวรับตำแหน่งเมียคืนไปเลย เมื่อคืนไอ้มิ่งพลาดเพราะไอ้มิ่งเมาหรอก ก็เลยเคลิ้มคำตะล่อมหวานหูไปหน่อย ไว้รอบ
หน้าเถอะ ไอ้มิ่งจะเอาคืนพี่แจ่มให้เจ็บแสบกว่ามันเป็นร้อยเป็นพันเท่าเลยเชียว ติดแค่ว่าตอนนี้ลำพังลุกจากเตียงยังมันทุลักทุเล
เลย

   “น้องมิ่งจะไปไหนเหรอครับ”ถามเมื่อไอ้มิ่งทำท่าจะคลานลงจากเตียงทั้งๆผ้าห่มห่อตัว

   ไอ้มิ่งคลานเข่าสี่ขาจริงๆอย่างที่ว่านั่นแหละ เพราะมันเคล็ดขัดยอกไปทั้งตัว นี่ขนาดมันเป็นคนแข็งแรง ทำไร่ทำนามานัก
ต่อนัก กระสอบปุ๋ยให้แบกร้อยกระสอบยังไหว แต่พอรู้ศึกกับศัตรูหน้าเป็นอย่างพี่แจ่มเข้าไปเป็นอันพ่ายแพ้ยับเยิน อดไม่ได้เลยที่
จะหันไปตอบเสียงห้วนๆด้วยความเจ็บใจ

   “กูก็จะไปอาบน้ำอาบท่าสิวะ แหกตาดูบ้างสิ ตะวันส่องตูดมานู่นแล้วโว้ยยย!!”

   “งั้นอาบด้วยกันนะครับ เดี๋ยวพี่แจ่มช่วยถูหลังให้น้องมิ่งเอง”

   “ไม่เอาโว้ยยยยยย”

   ปัง!!

   ตะโกนตอบก่อนจะรีบปิดประตูห้องน้ำดังปัง ไม่วายได้ยินเสียงหัวเราะชอบใจดังแว่วมาเบาๆ ฝากไว้ก่อนเถอะ รอบหน้าไอ้
มิ่งเอาคืนแน่ จะจับพี่แจ่มทำเมียให้เชื่องเหมือนที่พี่เจิดปราบพยศไอ้มะลิเลยคอยดู!! คนห่าอะไร ร้ายกาจฉิบหายเลยเกินรับมือ
จริงๆ!!



   ----------------------------------------------------------------------



      “พี่มิ่งตื่นแล้วเหรอคะ”เสียงถามทักหวานหูขนาดนี้จะเป็นใครได้เล่านอกจากน้องจันทร์เจ้านางฟ้าของไอ้มิ่ง

   “พี่มิ่งตื่นแล้วจ๊ะ”ไอ้มิ่งตอบเสียงแหบเสียงแห้ง

   มันไม่ค่อยอยากจะสู้หน้าน้องจันทร์เจ้าเลยหลังจากที่มันแต่งงานกับพี่แจ่ม แล้วยิ่งเมื่อคืนนี้มันดันตกเป็นเมียของพี่แจ่มเสีย
เองอีก ทำเอาไม่รู้จะพูดไม่ออกกันเลยเชียว

   “แล้วลูกแจ่มล่ะคะลูกมิ่ง ยังไม่ตื่นหรือคะ”

   “อาบน้ำอยู่ข้างบนน่ะจ้ะ”

   “แล้วลูกมิ่งหิวรึยังคะ เช้านี้แม่ทำแกงวุ้นเส้น อร่อยเชียว”

   “หิวแล้วจ้ะป้ามา”ไอ้มิ่งตอบพลางฉีกยิ้มกว้างเหมือนอย่างเคย แต่ปากมันก็ดันติดเรียกแม่ยายว่าป้ามาเสียได้

   “ป้าเป้ออะไรกันคะลูกมิ่ง บอกว่าให้เรียกแม่ไงคะ”บอกพลางทำหน้ามุ่ยทำท่าเคืองใส่ทีเล่นทีจริง มือก็ตีแขนไอ้มิ่งเบาๆ

   “จ้ะแม่มา”เดือดร้อนให้ไอ้มิ่งรีบแก้พลางฉีกยิ้มอวดเหงือก

   ถึงมันจะกระดากปากนิดๆหน่อยๆ แต่มันก็ไม่ได้เก้อเขินอย่างที่คิดเอาไว้นัก คงจะเป็นเพราะมันเห็นว่าป้ามาเป็นครอบครัว
มาตั้งแต่ไหนแต่ไรมัง

   “ดีมากค่ะลูกมิ่ง ตอนนี้ก็นั่งลงได้แล้วค่ะ เดี๋ยวแม่ตักแกงวุ้นเส้นให้นะคะ”แม่มาดันหลังให้ไอ้มิ่งนั่งลงข้างกันกับน้องจันทร์
เจ้า

   โอกาสดีมาเยือนไอ้มิ่งแล้วให้มันได้ใกล้ชิดกับน้องจันทร์เจ้าขนาดนี้ นี่ถ้าเป็นตอนที่พี่แจ่มอยู่มันไม่มีโอกาสได้นั่งข้างน้อง
จันทร์เจ้าหรอก เพราะพี่แจ่มคอยจะคั่นกลางระหว่างมันกับน้องจันทร์เจ้าตลอด ไอ้มิ่งคิดไปพลางค่อยๆหน่อยตูดนั่งลงบนเก้าอี้
ทว่ามันคงจะลืมไปว่ามันพึ่งจะพ่ายศึกหนักมา

   “อูยยยยยย!!”

   พอตูดแตะเก้าอี้เท่านั้นแหละ เป็นอันต้องสะดุ้งโหยงร้องอูยออกมาทันทีทันใด

   “พี่มิ่งเป็นอะไรหรือคะ?”น้องจันทร์เจ้าหันมาถามน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใยให้ไอ้มิ่งนึกกระดากใจเล่น

   “ปะ เปล่าจ้ะ”ไอ้มิ่งส่ายหน้าพรืดจนหัวฟู ตอบไปก็สำนึกผิดไปที่ต้องโกหกนางฟ้าของมัน

      “ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วค่ะ ว่าแต่พี่มิ่งเก็บกระเป๋าเสร็จแล้วรึยังคะ?”น้องจันทร์เจ้าถามพลางหยิบแอปเปิ้ลมาปอกใส่จาน
เตรียมไว้ให้ไอ้มิ่งกินล้างปากหลังกินข้าวเหมือนอย่างเคย ก็ไอ้มิ่งบอกแล้วว่าน้องจันทร์เจ้าน่ะใจดี ไอ้มิ่งไม่น่าปีนเข้าห้องผิดเลย

   “เก็บกระเป๋าอะไรเหรอจ๊ะ”ไอ้มิ่งมองหน้าสวยๆพลางถามกลับท่าทางเป็นหมางง

   “ก็เก็บกระเป๋าไปบางกอกไงคะ พี่แจ่มไม่ได้บอกพี่มิ่งหรือคะว่าพี่แจ่มต้องย้ายกลับไปบางกอก”

   “ยะ ย้ายกลับไปบางกอกเหรอจ๊ะ”ไอ้มิ่งถามย้ำ

   “ใช่ค่ะ พี่แจ่มต้องย้ายกลับไปบางกอกหลายวันเลยค่ะ บ้านเราจะย้ายกลับไปกันทั้งบ้านเลยนะคะ นี่พี่มิ่งไม่รู้เลยหรือคะ”

   งงเป็นไก่ตาแตกเลยไอ้มิ่ง ทำไมมันไม่เห็นรู้เรื่องรู้ราวอะไรกับเขาเลยวะเนี่ย จะย้ายไปบางกอกอะไรยังไง เกิดมามันไม่
เคยออกไปไหนไกลเลย ไกลสุดที่มันไปก็แค่ไปงานรับปริญญาพี่เจิดที่กำแพงแสนนั่นแหละ นอกนั้นก็แค่ตัวอำเภอกับตัวเมืองแค่
นั้นเอง

   “ตายจริง ทำไมลูกแจ่มถึงได้ไม่ยอมบอกลูกมิ่งนะ แย่จริงๆเชียว แม่ก็นึกว่าลูกแจ่มบอกลูกมิ่งแล้ว อย่างนี้ลูกมิ่งจะเก็บประ
เป๋าทันที่ไหนกัน เห็นทีแม่ต้องต่อว่าลูกเสียแล้วสิ”แม่มายกมือขึ้นมาป้องปากทำท่าตกใจ

   “แล้วจะไปบางกอกกันวันไหนเหรอจ๊ะ”

   “เราจะกลับบางกอกกันเช้าวันพรุ่งค่ะ”

   เช้าวันพรุ่ง!! ตายห่าแล้วไหมล่ะ แค่ไปบางกอกก็หนักหนาสาหัสพอแรงแล้ว แต่นี่ไม่ได้มีเวลาให้มันตั้งตัวกันบ้างเลย แล้ว
นี่มันจะไปบอกลาบรรดาเพื่อนฝูงก่อนจะไปบางกอกครบทุกคนได้ยังๆง ไหนจะผ้าผ่อนที่ยังไม่ได้ตระเตรียมอีก พี่แจ่มนะพี่แจ่ม!!
ใจคอจะแกล้งไอ้มิ่งไปถึงเมื่อไรวะเนี่ยยยยย

   --------------------------------------------------------


ไปบางกอกจะเจออะไรน้อออออ

[เด็กหญิงเย็นชา]

​บทที่ 16 กางเกงในสื่อรัก

ปังงงง!!

                        “ไอ้แจ่ม!!”

                        มาถึงก็เปิดประตูห้องนอนดังปังพลางเรียกเสียงดัง กะจะถามให้ได้ความกันให้รู้แล้วรู้รอดว่าทำไมพี่แจ่มถึงไม่ยอมบอกไอ้มิ่งคนนี้ว่าวันพรุ่งนี้จะต้องไปบางกอกแล้ว

                        มันมองร่างสูงใหญ่ที่พึ่งจะอาบน้ำเสร็จใหม่ๆนั่งอยู่บนเตียง อดแปลกใจที่เห็นว่าพี่แจ่มกำลังถืออะไรบางอย่างเอาไว้ในมือก่อนจะรีบเอาซ่อนไว้ข้างหลังเมื่อเห็นว่าไอ้มิ่งเข้ามา

                        “ครับ!!”จากที่ทำท่าตกใจกลายมาเป็นฉีกยิ้มคุณชายให้

                        “ทำไมมึงถึงไม่บอกกูเลยว่าพรุ่งนี้จะไปบางกอก”

                        “พี่แจ่มคิดว่ากำลังจะบอกน้องมิ่งอยู่พอดีเลยครับ”

                        ตอแหล!! ถึงปากจะบอกอย่างนั้นแต่หน้าตามันไม่ใช่เลยนี่หว่า

                        “อย่ามาตอแหล!! แล้วนี่กูจะเก็บเสื้อผ้าทันไหมล่ะ ชุดเก่งกูก็ยังอยู่ที่บ้านพ่อมุ่ยอยู่เลย”

                        เข้าบางกอกทั้งทีจะใส่เสื้อผ้าเชยๆได้อย่างไรเล่า เห็นทีมันคงต้องไปขอยืมเสื้อผ้าพี่เจิดมาด้วยแล้ว ไม่อย่างนั้นคงจะดูบ้านนอกขายขี้หน้าแน่

                        “น้องมิ่งไม่ต้องเก็บเสื้อผ้าหรอกครับ”

                        “ไม่เก็บแล้วกูจะเอาเสื้อผ้าที่ไหนใส่”ไอ้มิ่งเดินเข้าไปใกล้ ขมวดคิ้วทำท่าขึงขัง

                        “เสื้อผ้าน้องมิ่งเก่าหมดแล้ว เน้องมิ่งไม่ต้องเอาไปหรอกครับ เดี๋ยวพี่แจ่มซื้อให้น้องมิ่งใหม่ทั้งหมดเลย”

                        “มึงจะบ้าเหรอ เก่าห่าอะไรกัน ยังใส่ได้อยู่เลย ขอบย้วยๆก็เย็บเอวเข้าหน่อยก็ใช้ได้แล้ว มึงจะซื้อให้เปลืองตังไปทำไม แล้วกูก็ไม่ได้อยากให้มึงซื้อให้กูด้วย”

                        ถึงจะอยากได้กางเกงที่พี่แจ่มติดมันไว้ตั้งแต่ปีมะโว้คืนก็เถอะ แต่มันก็ไม่อยากให้ใครมองว่ามันเกาะเมียกินหรอกนะ ขืนอาศัยเงินพี่แจ่มซื้อของมันก็ขายขี้หน้าชาวบ้านกันพอดี

                        “แต่พี่แจ่มอยากให้น้องมิ่งใส่เสื้อผ้าใหม่ที่พี่แจ่มซื้อให้นี่ครับ พี่แจ่มไม่อยากให้น้องมิ่งใส่เสื้อผ้าที่เคยเป็นของน้องเจิดเลย”ไม่พูดเปล่าแต่เอื้อมมือมาแตะเอวไอ้มิ่งอีกต่างหาก

                        “มันก็ใส่ได้เหมือนกันนั่นแหละน่า”

                        หมดปัญญาที่จะเถียงจริงๆเชียวกับคนอย่างพี่แจ่ม ไอ้มิ่งกอดอกขมวดคิ้วมุ่น

                        “ไม่ทันแล้วครับ”พี่แจ่มยิ้มกริ่ม

                        “ไม่ทันอะไรของมึง”

                        “พี่แจ่มเอาเสื้อผ้าน้องมิ่งไปทิ้งหมดแล้วครับ”

                        “มึงว่าอะไรนะ!!”ถามกลับเสียงดังแทบจะไม่เชื่อหูตัวเอง

                        “พี่แจ่มเอาเสื้อผ้าน้องมิ่งไปทิ้งหมดแล้วครับ”

                        “นี่มึงจะบ้าเหรอ เอาเสื้อผ้าคนอื่นไปทิ้งน่ะ แล้วคราวนี้กูจะใส่อะไรวะ แล้วมึงเอาไปทิ้งตอนไหนวะเนี่ยยยย”

                        มันรีบผลุนผลันไปเปิดตู้เสื้อผ้าดูเผื่อว่าพี่แจ่มจะพูดล้อเล่น แต่ก็แทบลมจับเสื้อในตู้เสื้อผ้าไม่เหลือเสื้อผ้ามันแม้แต่ตัวเดียว

                        “ไม่เป็นไรครับ น้องมิ่งใส่เสื้อผ้าพี่แจ่มไปก่อนก็ได้”

                        “มึงทิ้งเสื้อผ้ากูไปหมดจริงๆเหรอวะ ละ ละ แล้วเสื้อลายดอกของกูล่ะ ตัวที่กูใส่ไปรำวงน่ะ ตัวนั้นมึงก็ทิ้งเหรอวะ”

                        นั่นตัวเก่งสุดของไอ้มิ่งเลยนะ ตัวนั้นไอ้มิ่งใส่เรียกแขกเลย ลายดอกสีแสดเชียวนะโว้ย ใส่ทีไรสาวมองทุกที มันจะมากเกินไปแล้ว

                        “พี่แจ่มทิ้งหมดเลยครับ”

                        “มึงนี่มัน!!”

                        ถึงกับพูดไม่ออกบอกไม่ถูกกันเลยทีเชียว เผลอลงไปข้างล่างแปบเดียวพี่แจ่มก็เอาเสื้อผ้ามันลงไปทิ้งหมดตู้เลย

                        “เดี๋ยวไปถึงบางกอกแล้วพี่แจ่มจะพาไปซื้อในห้างนะครับ น้องมิ่งอยากได้ตัวไหนพี่แจ่มซื้อให้หมดเลย”

                        “กูใหม่ได้อยากได้ใหม่สักหน่อย…แล้วนั่นมึงซ่อนอะไรเอาไว้ข้างหลัง”ไอ้มิ่งอุบอิบก่อนจะถาม

                        เห็นมาตั้งนานแล้วว่าพี่แจ่มซ่อนอะไรเอาไว้ข้างหลังตั้งแต่มันเข้ามาในห้อง ตอนแรกก็เห็นเหมือนทำท่าจะดมๆอยู่หรอก แต่พอเห็นมันก็ตกใจเอาไปแอบไว้ข้างหลังเสียอย่างนั้น

                        “เปล่าครับ”พี่แจ่มส่ายหน้ายิ้ม

                        ก็ไอ้มิ่งเห็นอยู่ทนโท่ว่าพี่แจ่มซ่อนอะไรเอาไว้ไม่ให้มันเห็น ยังมีหน้ามายิ้มบอกปัดกันอีก

                        “ซ่อนอะไรไว้ เอามาให้กูดู”ไอ้มิ่งชะโงกหน้าไปหวังจะดูว่าพี่แจ่มแอบอะไรไว้ข้างหลัง

                        ทว่าพอชะโงกตัวเข้าไปใกล้เอวก็ถูกแขนรวบเข้าไปกอด แถมยังถูกรั้งให้เสียหลักล้มลงไปทับ ไม่ทันตั้งตัวจมูกมันจิ้มไปที่แก้มของพี่แจ่มเข้าเต็มเปา ไอ้มิ่งตาลุกวาวแต่พี่แจ่มกลับยิ้มกริ่ม

                        “ลวนลามพี่แจ่มเหรอครับ”

                        “มึงจะบ้าเรอะ ใครมันจะไปอยากลวนลามมึง”ไอ้มิ่งเถียงเสียงห้าว

                        ออกแรงจะผละออกแต่ไอ้แขนที่รัดเอวเอาไว้ก็ยิ่งรัดแน่น ทว่าถึงจะเพลี่ยงพล้ำแต่ความอยากรู้ก็อดไม่ไหวที่จะเอื้อมมือไปยื้อแย่งของในมือที่พี่แจ่มจงใจซ่อนเอาไว้ไม่ให้มันเห็น

                        “เป็นเด็กไม่ดีเลยนะครับ อยากหอมแก้มพี่แจ่มก็ขอกันดีดีสิครับ ปลุกปล้ำกันอย่างนี้พี่แจ่มตกใจนะครับ”

                        “ใครปล้ำมึง กูเปล่านะ มึงอย่ามาพูดหมาๆ ซ่อนอะไรไว้ เอามาให้กูดูเเลย”

                        “ถ้าพี่แจ่มให้ดูน้องมิ่งจะยอมให้พี่แจ่มจูบรึเปล่าครับ”

                        พี่แจ่มยืนหน้าเข้ามาใกล้ ใกล้จนได้กลิ่นสบู่ชัดเจนแจ่มแจ้ง จมูกโด่งๆแตะจมูกไอ้มิ่งเบาๆ ก่อนจะเบียดเข้ามา อีกแค่ปลายก้อยปากก็จะชนกันกับปากไอ้มิ่งอยู่แล้ว

                        “จะ จะ จะ จูบเหรอ ไม่เอาโว้ยยยยย”

                        ไอ้มิ่งออกแรงดึงไอ้ที่อยู่ในมือของพี่แจ่มสุดแรงเกิดด้วยที่มันไม่อยากจะโดนจูบ

                        โครมมมม

                        แต่ความที่มันเผลอออกแรงมากไปทำให้มันหงายท้องตึงลงลงไปก้นจ้ำเบ้าบนพื้นห้อง ไอ้เจ็บมันก็เจ็บอยู่หรอก

                        แต่เจ็บตัวน่ะไม่เท่าไร ตามันแทบจะหลุดออกจากเบ้าเมื่อเมื่อสิ่งที่มันยื้อแย่งกับพี่แจ่มอยู่นานสองนานหลุดติดมือมันมาด้วย

                        “กะ กางเกงในกู”

                        “ครับ”

                        “มะ มึงเอากางเกงในกูมาทำอะไร”

                        “พี่แจ่ม…”อ้ำอึ้งพลางเอานิ้วเขี่ยแก้มตัวเอง หน้าขึ้นสีแดงเรื่อ

                        “อย่าบอกนะว่า…มึงเอากางเกงในกูมาดม!!”

                        “แค่นิดเดียวเองครับ”

                        บ้าบอไปแล้ว ไอ้มิ่งคงจะหูฝาดไปแน่ๆ แล้วนั่นอะไร ไอ้ท่าทางเขินอายนั่นมันอะไร เดี๋ยวนี้ผู้ดีจากบางกอกเขาฮิตดมกางเกงในกันเหรอวะ ไอ้มิ่งไม่เข้าใจ อะไรของพี่แจ่มวะเนี่ยยย

                        “กูไม่รู้จะด่ามึงยังไงเลยนะไอ้แจ่ม”

                        “เปลี่ยนจากด่าเป็นบอกรักพี่แจ่มก็ได้ครับ”

                        “บะ บอกรักกับผีน่ะสิ ใครมันจะไปบอกรักคนที่เอากางเกงในตัวเองมาดมกันเล่า!!”

                        “ครับๆ ไม่บอกวันนี้ก็บอกวันอื่นก็ได้ครับ น้องมิ่งแต่งงานกับพี่แจ่มแล้ว พี่แจ่มรอได้ ว่าแต่น้องมิ่งขึ้นมาทำไมครับ ไม่กินข้าวเหรอครับ”

                        “กูก็กำลังจะกินอยู่หรอก แต่แม่มึงให้ขึ้นมาตามมึงไปกินข้าวกูเลยต้องขึ้นมาตาม ไม่ใช่ว่ากูอาสามาตามมึงเองหรอกนะ”ไอ้มิ่งเบือนหน้าหนี มันโกหกออกไปเต็มๆ

                        “ครับๆ น้องมิ่งใจดี”

                        “แล้วก็…วันนี้มึงต้องออกไปทำงานไหม”ไอ้มิ่งถามพลางเสตาไปมองนอกหน้าต่าง

                        “วันนี้พี่แจ่มไม่ต้องไปทำงานครับ พี่แจ่มจะอยู่กับน้องมิ่งทั้งวันเลย”

                        “ถ้าไม่ไปทำงาน งั้นมึงช่วยไปที่นึงกับกูหน่อยสิ”

                        “ได้สิ น้องมิ่งพาไปไหนพี่แจ่มไปหมดเลย”

                        ทำเป็นพูดประจบประแจง มันน่าพาไปตายไหมล่ะ ไอ้มิ่งยังไม่ได้ชะระความค่าที่แอบขโมยกางเกงในมันมาดมเลย คิดแล้วก็หวั่นใจ ยิ่งรู้จักพี่แจ่มชีวิตของมันนับวันก็ยิ่งวุ่นวายขึ้นทุกวันๆ

                        ------------------------------------------------------------------------
จอมโจรกางเกงใน มันจะออกโรคจิดไปนิส พอไหวไหมกันไหม ไม่รุ้จะชอบกันรึเปล่านะ ตอนหน้าจะเสิร์ฟดราม่าจ้าาาาา

[อิ๊อ๊ะชะเอิงเอย]

 :a5:พี่แจ่มแม่งโรคจิตอะ สงสารน้องมิ่ง

[วายซ่า]

่ยิ่งนานวัน ความจิตของพี่แจ่ก็ยิ่งเผยออกมา  น้องมิ่งจะไปอยู่บางกอก แล้วจะปรับตัวได้มั๊ยน้อ   

[fc_fic]

 

[shoi_toei]

แจ่ม ใจเย็นนะ

[B52]

โอ้โห

[kinjikung]

555 อิพี่แจ่มแม่งแจ่มจรัสเจิดจ้ารัศมีจริง ๆ มิ่งจะพาพี่แจ่มไปลาทุกคนเพื่อไปบางกอกใช่ไหม

[เด็กหญิงเย็นชา]

​บทที่ 17 ครอบครัวของไอ้มิ่ง

                       “น้องมิ่งพาพี่แจ่มมาที่วัดทำไมครับ”พี่แจ่มถามพลางหิ้วปิ่นโตหิ้วเสื่อเดินตามตูดไอ้มิ่งมาทางหลังศาลาต้อยๆ

                        “เดี๋ยวมึงก็รู้เองล่ะน่า”บอกเสียงเบา

                        มันกับพี่แจ่มเดินผ่านเจดีย์หลังศาลามาหยุดหน้าเจดีย์เก่าๆที่อยู่เกือบในสุดใต้ร่มก้ามปูต้นใหญ่ ไอ้มิ่งยืนนิ่งมองรูปของผู้หญิงยิ้มกว้างหน้าแผ่นหินอ่อนบนตัวเจดีย์

                        ผู้หญิงผมยาวหยักศกคลอเคลียไหล่กับรอยยิ้มที่ดูคลับคล้ายคลับคลากับมัน

                        “นี่ใครเหรอครับ”เสียงทุ้มหูถามเบาพลางแตะไหล่เมื่อเห็นว่ามันยืนนิ่งอยู่นาน

                        “นี่แม่กูเอง"หันไปบอกเสียงเบา

                        มันเดินไปหยิบไม้กวาดหลังศาลามากวาดใบไม้ออกจากฐานเจดีย์ก่อนจะก้มลงถอนหญ้าต้นเล็กๆที่ขึ้นอยู่รอบๆ

                        พี่แจ่มเองก็ยืนมองอยู่เงียบๆราวกับรู้ใจว่ามันกำลังนึกคิดอะไรอยู่

                        “ส่งปิ่นโตมาให้กูหน่อย”พอปูเสื่อเสร็จก็แบมือมาขอปิ่นโต

                        “นี่ครับ”พี่แจ่มยื่นปิ่นโตให้มันแล้วนั่งลงข้างกันอย่างว่าง่าย

                        พอได้ปิ่นโตไอ้มิ่งก็จัดการเปิดเถาปิ่นโตแต่ละใบออกมาวางเรียงกัน ได้กลิ่นหอมไข่เจียวหมูสับลอยฟุ้งกับกลิ่นไข่หวานต้มน้ำตาลชวนน้ำลายสอ ก่อนจะเคล้าไปด้วยกลิ่นหอมของธูปที่ถูกจุดขึ้นมาสองดอก ดอกแรกให้ตัวมันเอง ดอกที่สองให้พี่แจ่ม

                        “แม่ นี่ฉันเองนะ ไอ้มิ่งลูกแม่ ฉันจะมาบอกแม่ว่าวันพรุ่งฉันจะไปบางกอก ไม่รู้ว่าจะได้กลับมาบ้านดอนไฟไหม้เมื่อไร วันนี้ฉันทำไข่เขียวหมูสับกับไข่หวานต้มน้ำตาลที่แม่ชอบมาด้วย รอบนี้ฉันทำมาห้าลูกเลยนะจ๊ะ กลัวไม่ไม่อิ่ม”ไอ้มิ่งพูดพลางหัวเราะเบาๆ

                        ถึงจะหัวเราะแต่เสียงมันก็ทั้งแหบทั้งสั่นพิกล พี่แจ่มได้แต่เฝ้ามองมันเงียบๆ จ้องมองตากลมใสของไอ้มิ่งคลอน้ำตาแต่ก็ทำเป็นยิ้มกลบเกลื่อน

                        “แม่สงสัยใช่ไหมล่ะจ๊ะว่าไอ้คุณชายที่อยู่ข้างๆฉันมันเป็นใคร นี่ไอ้แจ่มเมียฉันเองจ้ะ เห็นมันหน้าตาดียิ้มสวยแบบนี้แม่อย่าไปหลงกลมันนะจ๊ะ มันน่ะร้ายยิ่งกว่าผีเสียอีก เผลอเป็นไม่ได้เชียว ชอบทำฉันปวดกบาลอยู่เรื่อย เอ้า!! ทักทายแม่กูหน่อยสิมึงน่ะ”แนะนำตัวพร้อมใส่ร้ายกันเสร็จสรรพก็หันมาใช้ศอกสะกิดให้คนที่กำลังนั่งฟังยืดตัวขึ้นมาเล็กน้อย

                        “สวัสดีครับคุณแม่ ผมแจ่มครับ เป็นคนรักของน้องมิ่ง คุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วงน้องมิ่งนะครับ ต่อจากนี้แจ่มจะดูแลน้องมิ่งเองนะครับ แจ่มจะดูแลน้องมิ่งดีที่สุดเท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะทำได้ จะหาของอร่อยให้น้องมิ่งกินทุกวัน จะพาน้องมิ่งไปเที่ยวบ่อยๆ จะอยู่ข้างๆน้องมิ่งจะไม่ทำให้น้องมิ่งเสียใจ แจ่มสัญญาครับ”

                        พูดจบลมที่พัดเอื่อยๆก็พัดแรงวูบผ่านไปราวกับว่าคำสัญญาส่งไปถึงคนที่อยากจะให้รับฟังแล้ว ใบไม้แก่สีเหลืองสวยค่อยๆร่วงหล่นลงมาจากต้นก้ามปูที่แผ่คลุมอยู่เหนือหัว

                        “สงสัยว่าแม่กูจะหลงกลมึงอีกคน”ไอ้มิ่งบอกก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองแล้วยิ้มบางๆ

                        “พี่แจ่มรู้แล้วครับว่าน้องมิ่งยิ้มสวยเหมือนใคร”

                        “ใครๆก็บอกว่ากูยิ้มสวยเหมือนแม่กู ไม่ใช่แค่ยิ้มนะ ผมกูก็สวยเหมือนกับแม่กูเหมือนกัน”ไอ้มิ่งว่าพลางเสยผมหยักศกยาวคลอเคลียไหล่อวด

                        “ครับ”พี่แจ่มพยักหน้าพลางยิ้ม

                        ยิ้มดีใจที่ได้เข้าใกล้ไอ้มิ่งมากกว่าเดิม ได้มาเจอกับแม่ของไอ้มิ่งที่ไอ้มิ่งไม่เคยพาใครมาเลยนอกจากพ่อมุ่ยกับพี่เจิด

                        “กูนึกว่ามึงจะถามกูซะอีกว่าแม่กูเป็นอะไรตาย”

                        “พี่แจ่มไม่ถามหรอกครับถ้าน้องมิ่งไม่อยากบอก”

                        “ค่อยพูดจารู้เรื่องก็ตอนนี้แหละมึงน่ะ”

                        ไอ้มิ่งเบ้ปากใส่พลางนึกถึงภาพที่มันจำได้ลางๆครั้งที่ยังเป็นแค่เด็กตัวเล็กๆ วันที่มันต้องเสียทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตไป…

                        “ฉันกลับแล้วนะจ๊ะแม่ แล้วก็อย่าลืมล่ะ งวดนี้ฉันขอสามตัวตรงเหมือนเดิม”

                        ไอ้มิ่งบอกพลางเก็บปิ่นโต มันเงยหน้ามองรูปหน้าเจดีย์อีกครั้งก่อนจะฉีกยิ้ม…ยิ้มที่เหมือนกับแม่ของมัน

                        -------------------------------------------------------------

สั้นไปไหมน้อออ ถ้าสั้นไปเดี๋ยวมาลงต่อให้นะจ๊ะคนดี

[cchompoo]