การใช้หนี้ครั้งพิเศษ : ช็อกโกแลต" พ..พี่ปูน อย่า..อื้ม "
คนตัวใหญ่ที่นั่งซ้อนอยู่บนเตียงด้านหลังผมใช้มือข้างหนึ่งจับใบหน้าผมเบาๆ ให้หันไปหาเขาเพื่อที่จะจูบได้ถนัดและเป็นการบังคับไม่ให้หันหนี ส่วนมือหนาอีกข้างก็ล้วงเข้าไปใต้เสื้อยืดตัวใหญ่ที่ผมใส่นอน
" บอส "
เสียงกระเซ่าเรียกชื่อผมพร้อมกับกลีบปากสีเชอร์รี่ที่เลื่อนขึ้นไปเทะเล็มที่ใบหู
ความจริงผมก็อยากจะตอบรับการกระทำนั้นนะ ติดก็แค่ผมไม่ไหวแล้ว
" พี่ปูน พ..พอเหอะ "
" เราไม่ได้ทำกันนานแล้วนะ ไม่สงสารพี่หรอ คืนนี้ขอนะครับ "
คนที่เอ่ยปากขอไม่รอรับการอนุมัติก็จัดการถอดเสื้อยืดผมออก ก่อนจะผลักผมลงไปนอนหงายบนเตียงแล้วรีบขึ้นคร่อมร่างผมพร้อมกับล็อกแขนไม่ให้ขัดขืน
" ไม่เอา บอสเหนื่อย พรุ่งนี้บอสต้องตื่นเช้าไปเก็บหนี้อีก "
" โดดสักวันจะเป็นไร ถือว่าคืนความสุขให้ลูกหนี้นะครับ "
บทจะใจดีก็ใจดีขึ้นมาซะอย่างนั้น ทีตอนผมเป็นลูกหนี้ไม่เห็นเคยคิดคืนความสุขให้ผมบ้าง ไม่ได้ไม่ดีก็ขู่เพิ่มหนี้อยู่นั่นแหละ ชิ สองมาตรฐาน!
" พี่ปูน อย่างอแง! "
ผมเริ่มเปลี่ยนโทนเสียงให้หนักขึ้นเพื่อให้อีกฝ่ายรู้ว่าผมจริงจัง
" แต่.. "
" นี่เป็นกิจการครอบครัวนะครับ บอสจะทำแบบขาดความรับผิดชอบได้ยังไง คุณพ่ออุตส่าห์ไว้ใจให้บอสมาทำหน้าที่นี้แท้ๆ "
คนฟังก้มหน้าลงอย่างผิดหวังแต่มือทั้งสองข้างก็ยังประสานมือของผมไว้เช่นเดิม เห็นหน้าหงอยๆ แบบนี้ก็อด
สงสารไม่ได้ นี่ผมก็ปฏิเสธพี่ปูนมาหลายอาทิตย์แล้วจริงๆ เหตุก็จากลูกหนี้ที่มีจำนวนเพิ่มมากขึ้น ครั้นจะให้ลูกน้องพี่ปูนไปก็กลัวจะทำรุนแรงเกินกว่าเหตุ
อีกอย่างผมก็อยากจะทำงานนี้ด้วยตัวเองจะได้เก่งขึ้นเร็วๆ ผมไม่อยากขึ้นชื่อว่าแต่งงานกับพี่ปูนเพราะเงินหรอกนะ
ถึงใจจริงจะโหยหาอีกฝ่ายไม่ต่างกัน แต่จะให้ทำยังไงล่ะครับ ถ้าขืนยอมใจอ่อน มีหวังได้นอนซมหยอดน้ำข้าวต้มไม่ต้องเป็นอันทำอะไรกันพอดี
" ถ้ามันเหนื่อยขนาดนั้น พี่จะไปคุย.. "
" อย่านะครับ ความจริงงานมันไม่ได้หนักขนาดนั้นหรอก แค่บอสยังปรับตัวไม่ได้มากกว่า ขอเวลาบอสอีกนิด ตอนนี้พี่ปูนก็รอไปก่อนนะครับ "
คนตัวใหญ่เงยหน้าขึ้นสบตา ดวงตาคมยังชวนหลงใหลเหมือนครั้งแรกที่เห็น
" ได้ซิครับคนดี บอสก็รู้ว่าพี่รอบอสได้เสมอ "
ประโยคนั้นเรียกรอยยิ้มเล็กๆ ให้ผุดขึ้นบนใบหน้าผม ทั้งดีใจที่คนโตแต่ตัวเข้าใจและอีกไม่กี่นาทีต่อจากนี้ผมจะได้นอนซะที
" แต่ขอรอหลังจากคืนนี้ละกัน "
!!!
--------
ปึงๆๆๆๆ
" พี่บอสเป็นอะไร อย่าบอกนะว่าทะเลาะกับพี่ปูนอีกแล้ว "
เสียงใสของน้องสาวที่เพิ่งกลับจากมหาวิทยาลัยดังขึ้น เมื่อเห็นผมกำลังตำกระเทียมระบายอารมณ์อยู่ในครัว
" ห๊ะ อีกแล้วหรอ? นี่เพิ่งดีกันได้ 3 วันเอาอีกแล้วหรอ พี่ปูนนะพี่ปูน บอกแล้วว่าอย่าขัดใจพี่บอส ครั้งนี้เรื่องอะไรอีกล่ะ "
เสียงใสอีกเสียงดังตามมาติดๆ จนกลายเป็นว่าสองสาวมายืนขนาบข้างซ้ายขวาแล้วจ้องผมอย่างคาดคั้นเอาคำตอบ
" พี่บอส จะเล่าไม่เล่า "
ยวิษฐากอดอกมองผมเขม็ง แต่มีหรือที่คนอย่างผมจะคายความลับง่ายๆ
ผมแสร้งทำหูทวนลมเอื้อมมือไปหยิบพริก 2 เม็ดโยนใส่ครกแล้วตำต่อ
" ได้ ถ้าพี่บอสไม่เล่า ปันจะไปถามพี่ปูน "
ปากก็อยากจะรั้งเด็กสาว แต่ในใจพร่ำคิด หากรั้งแล้วต้องเล่าสาเหตุที่ทะเลาะกัน มีหวังผมคงต้องเอาปีบคลุมหันซัก 3 เดือน
พี่ปูนนะพี่ปูน เพราะความเอาแต่ใจผสมความหื่นกามของพี่แท้ๆ เลย คอยดูเหอะ ผมจะเอาคืนให้สาสม!
หลังจากปัณณัตต์เดินทำอมลมเข้าปากขึ้นไปชั้นสอง ในครัวก็เหลือแค่ผมกับน้องสาว ผมถอนหายใจหนักๆ อย่างคนคิดไม่ตก
...ผมควรจะเริ่มเอาคืนพี่ปูนยังไงดี
" บรีสไม่รู้หรอกนะว่ามันเกิดเรื่องอะไร แล้วก็จะเลิกถามจนกว่าพี่พร้อมจะเล่าเอง บรีสไม่สนใจด้วยว่าใครจะเป็นคนผิด ในฐานะที่พี่เป็นพี่ชาย บรีสจะอยู่ข้างพี่ "
เด็กสาวพูดพลางยิ้มให้ ก่อนจะขอตัวขึ้นห้องไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วจะลงมาช่วยเตรียมอาหารเย็น
...ขอบคุณนะ บรีส
“ นี่พี่ยังไม่หายโกรธพี่ปูนอีกหรอ หลายวันแล้วนะ ”
บรีสถามขึ้นขณะที่กำลังนวดแป้งเตรียมทำเค้กไปใส่บาตรวันเกิดเจ้าปีใหม่พรุ่งนี้
“ แค่ไม่กี่วันเองอย่ามาเว่อร์ ”
ผมตอบโดยไม่ได้หันไปสบตาคนถาม เพราะกำลังตั้งใจปั้นลูกชุบเป็นหน้าปีใหม่อยู่
“ นี่ขนาดไม่กี่วันลายยังพร้อยขนาดนี้ ใจคอพี่จะปล่อยให้พี่ปูนนอนตรงนั้นจนยุงดูดเลือดหมดตัวเลยหรอ? ”
น้ำเสียงตัดพ้อระคนหงุดหงิดของน้องสาว ทำให้ผมต้องละความใจจากกิจกรรมตรงหน้าแล้วหันไปมองก่อนจะตอบ
“ ก็เขาเลือกนอนตรงนั้นเองช่วยไม่ได้ ทั้งๆ ที่ห้องนอนก็ว่างตั้งเยอะตั้งแยะ แล้วไหนบอกว่าอยู่ข้างพี่ ถ้าอยู่ข้างพี่จริง ก็อย่าพูดเหมือนเข้าข้างคนอื่นแบบนั้นซิ ”
“ โอ๋ๆ ใครว่าบรีสเข้าข้างคนอื่นกันเล่า ก็แค่ถามดูเฉยๆ แล้วนี่พี่ลงโทษเขาไปยังไงบ้างแล้วอ่ะ นอกจากไล่ออกจากห้อง ”
เด็กสาวเอียงคอถามด้วยความใคร่รู้
ลงโทษอย่างอื่น นอกจากไล่ออกจากห้องหรอ?
ก็ทำว่าพี่ปูนเป็นอากาศธาตุ มองไม่เห็น ไม่มีตัวตน แล้วก็เมื่อวานให้น้าอุ่นยกอาหารฝีมือน้องปันไปให้กิน และก็ล่าสุดเมื่อเช้าเพิ่งให้ปีใหม่ไปขโมยรองเท้ามา ตลกชะมัดดูท่าพี่ปูนคงจะแก่แล้วแค่วิ่งแย่งรองเท้าคืนจากหมาแค่นั้นทำเป็นหอบ ทีตอน..ไม่รู้จักเหนื่อย
ฮึ่ม นี่แหละต้องดัดนิสัย !
“ พี่อย่าบอกนะว่าพี่ไม่ได้ทำอะไรอ่ะ ไม่ได้นะพี่บอสถ้าพี่ไม่ทำให้พี่ปูนเข็ด พี่ปูนก็จะได้ใจแล้วก็ทำเรื่องแบบนี้อีก เพราะฉะนั้นพี่ต้องจัดการขั้นเด็ดขาด!! ”
“ ยังไง? ”
ครั้งนี้เป็นผมเองที่ต้องเอียงคอถามคนตัวเล็ก
“ พี่ปูนไม่ชอบกินอะไร ”
“ บะหมี่เย็น ”
คำตอบของผมออกมาจากปากโดยไม่ต้องผ่านการกลั่นกรองที่สมองซีกไหนทั้งนั้น แต่เด็กสาวกลับส่ายหน้าก่อนจะพูดให้ผมเปลี่ยนคำตอบใหม่
“ ไม่เอาอาหารฝีมือปันดิ เราเป็นฝ่ายถูกกระทำ เพราะฉะนั้นเราต้องเป็นคนเอาคืนด้วยตัวเอง พี่ลองคิดใหม่อีกทีนะ อะไรที่พี่ปูนเกลียด ไม่ชอบ หรือว่าแพ้ ”
คนอย่างพี่ปูนหรอกินได้ทุกอย่างขอแค่ไม่ใช่ฝีมือยัยปัน แล้วอะไรกันนะที่พี่ปูนไม่ชอบหรือว่าแพ้
เดี๋ยวนะ แพ้งั้นหรอ?
เพราะคำๆ นั้น อยู่ๆ ภาพในวันวานของตัวผมกับเด็กสาวอีกคนก็ผุดขึ้นมาในสมอง
วันนั้นคือวันที่น้องปันบอกให้ลุงเพิ่มแวะห้างเพื่อจะไปซื้ออุปกรณ์ทำเค้ก
‘ พี่บอสชอบกินช็อกโกแลตมั้ย ’
‘ ชอบค่ะ ’
‘ ปันก็ชอบ แต่พี่ปูนดิ แพ้ช็อกโกแลต ... ’ พี่ปูนแพ้ช็อกโกแลต
พี่ปูนแพ้ช็อกโกแลตพี่ปูนแพ้ช็อกโกแลต“ ช็อกโกแลต ”
“ ปิ๊งป้อง รู้แล้วใช่มั้ยคะว่าควรทำยังไง ”
หึหึ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ฉายชัดบนใบหน้าสองพี่น้องตระกูลเศรษฐพงศ์
เรื่องแบบนี้แค่มองตาก็รู้ถึงเครื่องในแล้วไอ้น้อง ขอบคุณมากที่อยู่ข้างพี่ แล้วช่วยพี่คิดวิธีการจัดการคนเอาแต่ได้ ชอบเอาเปรียบ
...แล้วเราจะได้เห็นดีกัน รอผมนิดนะครับ พี่ปูน
ก็อกๆ
ประตูห้องนอนของผมค่อยๆ เปิดออก พร้อมการปรากฏกายของชายหนุ่มที่ผมเรียกหา
“ บรีสไปตามพี่ให้เข้ามาในห้อง บอกว่าบอสมีเรื่องจะคุยด้วย แต่ถ้าบอสยังไม่อยากเห็นหน้าพี่ พี่จะ.. ”
“ จะรีบไปไหนหรอครับ นั่งก่อนสิ ”
ผมทำทีเป็นเงยหน้าจากเอกสารแสดงรายชื่อลูกหนี้ที่มีกำหนดชำระภายในเดือนนี้มองหน้าคนมาใหม่ที่ผมสั่งให้บรีสไปตามเข้ามา
...ลายพร้อยจริงๆ ด้วยแหะ
ตามผิวหนังที่ไร้อาภรณ์ปกปิดเต็มไปด้วยรอยจ้ำสีแดง ผลจากการโดนยุงกัด ใบหน้าก็ซีดเซียวแถมมีรอยคล้ำใต้ตาเหมือนคนอดหลับอดนอน ดูจากไหปลาร้าแล้วท่าจะผอมลงด้วยนะนั่น
...น่าสงสารชะมัด
‘ ถ้าพี่ไม่ทำให้พี่ปูนเข็ด พี่ปูนก็จะได้ใจแล้วก็ทำเรื่องแบบนี้อีก เพราะฉะนั้นพี่ต้องจัดการขั้นเด็ดขาด!! ’คำพูดของตัวเล็กดังก้องในสมองเหมือนจะย้ำเตือนให้ผมห้ามใจอ่อนจนกว่าจะดำเนินแผนการแก้แค้นให้สำเร็จลุล่วง
“ บอสหายโกรธพี่รึยัง ดีกันได้แล้วนะครับ เรื่องนั้นพี่ขอโทษ พี่สัญญาว่าต่อไปจะไม่เอาแต่ใจตัวเองแบบนี้อีก ถ้าบอสไม่โอเค ”
“ … ”
“ จะให้พี่ทำยังไงบอสถึงจะหายโกรธอ่ะ บอกพี่มาสิ พี่จะทำให้บอสทุกอย่างเลย ”
“ ทุกอย่าง? ”
“ ใช่ๆ ทุกอย่างเลย ต่อให้ต้องนอนบริจาคเลือดให้ยุงอีกหนึ่งอาทิตย์ หรือต้องไปตากฝนเหมือนพระเอกในละครพี่ก็ยอม ”
หึ ผมหัวเราะในลำคอ ไม่คิดว่าอะไรๆ มันจะง่ายขนาดนี้
งั้นก็ตามแผน...
“ กินซะ ”
ผมพูดพร้อมกับเลื่อนจานใส่เค้กช็อกโกแลตไปตรงหน้าพี่ปูนที่กำลังทำหน้างง ก่อนก้มลงมองตรงหน้าตามที่ผมบอก
ทันทีที่เห็นสายตาคมคู่นั้นก็เบิกกว้าง ผมเห็นเขาลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ด้วย ทำยังกับผมส่งยาพิษให้กินงั้นแหละ
โอเคๆ ผมยอมรับว่าตัวเองค่อนข้างใจร้ายที่รู้ทั้งรู้ว่าอีกฝ่ายแพ้ช็อกโกแลตแต่ยังทำมาให้กิน แต่ผมก็ไม่โหดร้ายถึงขั้นจะฆ่าจะแกงสามีตัวเองเสียเมื่อไหร่ แค่เอามาขู่เล่นเฉยๆ ดูสิว่าจะยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ผมหายโกรธอยากปากว่ารึป่าว
แต่ต่อให้เขากินจริงๆ ก็ไม่เป็นไรมากหรอก ผมแอบถามปัณณ์ณิชมาแล้ว มากสุดก็แค่ตัวแดงผื่นขึ้นเดี๋ยวก็หาย อาทิตย์นี้ก็หยุดตั้งหลายวัน ไม่กระทบเรื่องงานแน่นอน
“ ไหนว่าจะทำทุกอย่างไง ก็กินซะสิ มองยังกับผมส่งมีดให้งั้นแหละ นี่มันแค่เค้กนะครับ ”
“ แต่มัน...ช็อกโกแลต ”
“ อ่อใช่ ดาร์กช็อกโกแลตแท้นำเข้าจากสวิส ผมเพิ่งลองทำครั้งแรกไม่รู้รสชาติเป็นยังไง ลองชิมให้หน่อยสิครับ ”
คนตัวใหญ่หน้าซีดหนักกว่าเก่าพร้อมทำหน้าลำบากใจ เหงื่อพรายเริ่มผุดขึ้นเต็มใบหน้า ทั้งๆ ที่อุณหภูมิเครื่องปรับอากาศถูกปรับอยู่ที่ 20 แท้ๆ
“ คือ..พี่.. ”
“ ถ้ามันลำบากมากนักก็ไม่เป็นไรหรอกครับ พอดีผมไม่ชอบฝืนใจใคร ”
พูดจบผมก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ ทำทีจะเดินออกจากห้อง แต่เสียงทุ้มของคนด้านหลังก็รั้งผมไว้ซะก่อน
“ โอเคๆ พี่จะกิน ”
ผมหยุดฝีเท้าลงตรงหน้าประตู แต่ก็ยังไม่คิดที่จะหันกลับไป ก็ตอนนี้ผมกำลังยิ้มอยู่นี่ ขืนหันกลับไปแผนก็แตกกันพอดี
“ ถ้าการที่พี่กินแล้วจะทำให้บอสหายโกรธ พี่ก็จะทำ พี่ไม่เคยขัดใจบอสอยู่แล้วบอสก็รู้ ยกเว้นก็แต่เรื่องนั้นที่มีเอาแต่ใจตัวเองไปบ้าง พี่บอกแล้วว่าพี่ทำให้บอสได้ทุกอย่างขอแค่บอสต้องการ "
" ... "
" ถ้าชาติหน้ามีจริงพี่จะตามหาบอสให้เจอ รอพี่นะ และเราจะได้อยู่เคียงข้างกันตลอดไป ”
แต่เพราะประโยคเหล่านั้นทำให้ผมต้องหันกลับไปประสานสายตากับอีกฝ่ายที่ยืนมองผมอยู่ก่อนแล้ว
น้ำเสียงที่พี่ปูนใช้ทำไมมันฟังดูหดหู่ชอบกล คล้ายกับคนจะสั่งเสียอย่างนั้นแหละ
“ พี่ไม่รู้ว่าบอสเบื่อที่จะฟังรึยัง แต่สำหรับพี่ พี่ไม่เคยเบื่อที่จะพูดมันเลย ”
“ … ”
“ พี่รักบอส ”
อ้ำ
พี่ปูนยัดเค้กช็อกโกแลตทั้งก้อนเข้าปากในคำเดียว ทำเอาคนมองอย่างผมช็อกสิครับ
ตึ่ง
สติทั้งหมดของผมกลับมาอีกทีก็ตอนที่คนตัวใหญ่ล้มหงายหลังตึงบนพรมสีเลือดนกห่างจากโต๊ะทำงานไม่ถึงฟุต
“ พี่ปูนนน น น น ”
ผมตะโกนเรียกชื่ออีกฝ่ายพร้อมกับวิ่งตรงไปหาร่างที่นอนหลับตาอยู่
“ พี่ปูนตื่น ไม่เอาแบบนี้ดิ ไม่เล่น อึก ลืมตาขึ้นมาคุยกับบอสก่อน ฮื่อๆ ”
เป็นอีกครั้งที่เขาทำให้ผมต้องเสียน้ำตา และครั้งนี้ก็มากมายจนผมไม่รู้ว่าจะหยุดตัวเองไม่ให้ร้องไห้ได้อย่างไร
ปากผมเอาแต่ตะโกนเรียกชื่อคนที่นอนหนุนตักผมไม่ไหวติง แขนทั้งสองก็เขย่าร่างนั้นไม่หยุด ไม่สนว่าน้ำหูน้ำตาของตัวเองจะไหลเปื้อนไปหน้าขนาดไหน
ความรู้สึกผิดแล่นขึ้นมาเต็มสมอง
...ไหนว่าแค่ตัวแดงไง
ไหนว่าแค่ผืนขึ้นไง
แล้วทำไมถึงเป็นแบบนี้
ถ้าพี่ปูนเป็นอะไรขึ้นมา ผมจะไม่มีวันให้อภัยตัวเองเลย
“ ฮื่อๆ พี่ปูนฟื้นมาก่อน บอสสั่งให้พี่ตื่นพี่ได้ยินมั้ย ไหนว่าจะ.. อึก ทำตามที่บอสบอกไง ตื่นมาฟังบอสก่อน บอสขอโทษ บอสไม่รู้ว่าพี่กินแล้วมันจะเป็นแบบนี้ ”
คนตัวใหญ่ยังนอนแน่นิ่งไม่ขยับ นิ้วมือเรียวที่ทิ้งลงข้างลำตัวยังมีรอยช็อกโกแลตเมื่อกี้ติดอยู่เลย
...ไม่นะ อย่าทิ้งผม ผมไม่อยากกลายเป็นฆาตกร ผมไม่อยากติดคุก ไม่!
“ พี่ปูน อึก โอเคๆ บอสหายโกรธพี่แล้ว หายตั้งนานแล้วได้ยินมั้ย เพราะฉะนั้นลุกขึ้นมา อึก บอสจะนับถึง 1-3 ถ้าพี่ยังไม่ลุกขึ้นมาอีกละก็ บอสจะโกรธพี่ตลอดชีวิตเลยคอยดู! ”
“ … ”
“ 1 ”
เงียบ คนตัวใหญ่ยังคงนอนอยู่ท่าเดิม มีเพียงใบหน้าขาวซีดเมื่อครู่เริ่มเห่อแดงก่อนจะค่อยๆ ลามไปทั่วทั้งตัว
“ 2 ”
ผิวกายที่เคยอบอุ่นกลับร้อนเป็นไฟ จนผมที่จับมือเขาอยู่รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะถูกแผดเผาจนไม่เหลือซาก
“ 2 ครึ่ง ”
ลมหายใจที่สม่ำเสมอเริ่มเร็วและแรงขึ้นเหมือนคนไปวิ่งรอบสนามมาฟุตบอล 3 รอบ
“ 2 เศษ 3 ส่วน 4 ”
ถ้านี่ไม่ใช่ละครฉากใหญ่ ผมก็ขอเพียงแค่ปาฏิหาริย์
ว่าแต่...ตรงกางเกงนั่นมันอะไรน่ะ อย่าบอกนะว่า...
“ ส...สาม เห้ยย ย ยย ”
เสี้ยววินาทีที่ลุ้นระทึกความเป็นความตายของอีกฝ่าย สุดท้ายกลับกลายเป็นผมที่พ่ายแพ้
ผมมันโง่เอง ไม่น่าเลย ให้ตายเถอะ โอ้ยย ย ยย
“ หายโกรธพี่แล้วใช่มั้ย งั้นเรามาสนุกกันเถอะ ”
ไม่พูดเปล่าคนตัวใหญ่จับผมพลิกไปนอนหงายบนพื้นแทน ก่อนจะขึ้นมาคร่อมร่างของผมไว้ไม่ให้ผมหนีได้ทัน
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ สายตาเป็นประกายฉายชัดบนใบหน้าหล่อที่กลับมาขาวอมชมพูมีเลือดฝาดแลดูสุขภาพดีอีกครั้ง ราวกับคนไม่เคยป่วยมาก่อน
“ ไหนน้องปันบอกว่าพี่แพ้.. ”
“ ช็อกโกแลต? ”
คนด้านบนถามพลางเลิกคิ้วข้างนึงอย่างยียวน ผมที่นอนอยู่ใต้อาณัติพยักหน้าให้เขาแทนคำตอบ ซึ่งนั่นกลับเรียกเสียงหัวเราะของอีกฝ่ายได้เหมือนเพิ่งฟังผมเล่าเรื่องตลกจบ
“ ใช่ พี่แพ้ช็อกโกแลต รู้มั้ยว่าถ้าพี่กินแล้วจะเกิดอะไรขึ้น? ”
พี่ปูนพูดพร้อมกับก้มหน้าลงมาใช้ริมฝีปากสีเชอร์รี่คลอเคลียไปทั่วไปหน้าผมเหมือนผึ้งที่กำลังดอมดมเกษรดอกไม้
“ ตัวแดง ผื่นขึ้น ”
“ นั่นมันแค่อาการเริ่มต้น แต่หลังจากนั้น… พี่จะรู้สึก..หิว ”
ผมต้องเป็นฝ่ายเลิกคิ้วถามอีกคนอย่างไม่เข้าใจ คนตัวใหญ่ยิ้มพร้อมมอบจุมพิตให้อย่างแผ่วเบา ก่อนจะตอบคำถามที่ยังค้างคา
“ ในเมื่อบอสหายโกรธพี่แล้ว งั้น...พี่ก็จะกินบอสให้หมดทั้งตัวเดี๋ยวนี้ อ่อ ไม่ต้องขัดขืนนะ เพราะพี่จะไม่หยุดจนกว่าจะอิ่ม ”
“ ม..หมายความว่า ”
“ รับรองเลยว่าบอสคงไม่ได้ออกจากห้องนี้ไปอีกนาน เพราะพี่กินบอสทีไรก็ไม่เคยรู้สึกอิ่มซักที ”
...ว๊ากกกกกกกกกกกก ที่ว่าพี่ปูนแพ้ช็อกโกแลตคือแบบนี้เองน่ะหรอ? จากเป็นคนหื่นอยู่แล้ว ตอนนี้ความกระหายดันเพิ่มขึ้นอีก 10 เท่า ดูดู้ดูสายตาที่มองมา ผมไม่อยากจะคิดเลยจริงๆ ว่าตัวเองจะมีสภาพเป็นยังไงหลังจากนี้
" พ..พี่ปูน วันนี้วันแรงงานนะ เขาไม่ให้ใช้แรงไม่ใช่หรอ "
" พอดีพี่ขยัน "
" ต..แต่ "
" อาทิตย์นี้เป็นวันหยุด เพราะฉะนั้นหมดข้ออ้างแล้ว หยุดพูดแล้วเก็บเสียงไว้ร้องนะคนดี "
หน้าผมร้อนผ่าวขึ้นมาทันทีที่พี่ปูนพูดประโยคหน้าอายนั้นจบ
กลีบปากสีเชอร์รี่ยิ้มให้อยากพอใจก่อนจะเริ่มทำงานอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย เช่นเดียวกับฝ่ามือใหญ่ที่ตอนนี้จัดการกับเสื้อผ้าของเราทั้งสองคนเรียบร้อยแล้ว
ส่วนปูนน้อยไม่ต้องพูดถึง เพราะมันพร้อมมาตั้งแต่ที่ผมยังไม่ทันนับ 3 ซะด้วยซ้ำ!
...ทำไมอยู่ๆ คดีถึงพลิกเป็นแบบนี้ไปได้
น้องปันนะน้องปันถ้าตอนนั้นไม่บอกเรื่องที่พี่ชายแพ้ช็อกโกแลต ตอนนี้พี่ก็คงไม่ต้องมาเจอกับพี่ชายน้องในเว่อร์ชั่นนี้หรอก
ยัยบรีสอีกคนเสนอไอเดียอะไรมาเนี่ย แทนที่พี่จะได้แก้แค้นกลับเป็นฝ่ายถูกแก้ผ้าแทนรู้บ้างมั้ยฮ๊ะ!
เดี๋ยวนะ...หรือว่าสองคนนั้นจะร่วมมือกันแล้วหลอกให้ผมทำเค้กเพราะรู้อยู่แล้วว่าผลลัพธ์ที่ออกมันจะเป็นยังไง
นี่ยังไม่รวมน้าอุ่นที่เมื่อกี้ทำอะไรมาให้ผมกินตั้งเยอะบอกว่าจะได้มีแรง คุณพิทอีกบอกว่าไม่ต้องห่วงเรื่องงานจะจัดการแทนให้
ไหนจะพ่อแม่ป๊าที่เลื่อนกำหนดกลับบ้านเป็นเดือนหน้า
เห้ย ! สรุปผมถูกหลอกอยู่คนเดียว? ในบ้านนี้มีใครจริงใจกับผมซักคนมั้ยเนี่ย!!
“ เมียจ๋า~~ คืนนี้โต้รุ่งเลยนะ ”
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ซวยอีกแล้วยศพัทธ์
---------------
หน้าประตูห้องนอนของปุณณัตต์ ยังมีเด็กสาวสองคนที่ลอบสังเกตการณ์อยู่
“ ไม่รู้ป่านนี้พี่บอสกับพี่ปูนจะเป็นยังไงบ้างนะ ”
“ ไม่ต้องห่วงพี่ปูนหรอก ห่วงพี่ชายตัวเองเหอะ พรุ่งนี้เตรียมเอาข้าวต้มหอยนางรมกับไข่ลวกไปเสิร์ฟได้เลย ”
“ แหมๆ พูดเหมือนมันเป็นความผิดฉันคนเดียวงั้นแหละ ไม่ใช่เธอหรอที่บอกให้ฉันไปไซโคให้พี่บอสทำเค้กน่ะ ”
“ ว่าฉันไม่ได้นะ เรื่องนี้ถ้าจะโทษก็ต้องไปโทษจอมบงการที่อยู่ในห้องโน้น เขาสั่งฉันมาอีกที เมื่อก่อนตอนเด็กๆ ก็นึกว่าแพ้ช็อกโกแลตจริงๆ เห็นไม่เคยกินซักครั้ง แถมยังสั่งห้ามไม่ให้เอาเข้าบ้านด้วย ที่แท้เวลากินแล้วเป็นแบบนี้นี่เอง ”
“ อ๊ะ...อ๊ะ...อื้ม....อ่าส์ ”
“ เสียงพี่บอสดังมาเป็นรอบที่ 3 แล้วนะ น่าสงสารชะมัด พี่ปูนของเธอเขาไม่เหนื่อยบ้างรึไง ”
“ คงอีกนานอ่ะ ก็กว่าจะเข้าไปหาพี่บอสเห็นซื้ออะไรมากินตุนไปตั้งเยอะ ดูท่าจะเตรียมตัวมาเป็นอย่างดี มีแต่พี่บอสนี่แหละ ”
เด็กสาวส่ายหน้าน้อยๆ อย่างเหนื่อยใจที่ไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย
…ขอโทษนะพี่สาว แต่ปันอยากได้ชุดเครื่องครัวลายคิตตี้ลิมิเต็ดอิดิชั่นของแท้จากญี่ปุ่นจริงๆ
ไว้ปันจะได้ทำอะไรอร่อยๆ ไถ่โทษนะ
ส่วนพี่ชายหวังว่าคงจะไม่รุนแรงจนพี่สาวป่วยหล่ะ ไม่งั้นครั้งหน้าปันจะไม่ช่วยแล้ว ~~~~~~~
...พี่บอส บรีสอยู่ข้างพี่นะ ไม่เชื่อลองเปิดประตูห้องออกมาดูสิ แล้วก็ไม่ต้องห่วงว่าบรีสจะทิ้งพี่ไปไหน เพราะคืนนี้บรีสจะย้ายมานอนห้องข้างๆ กับพี่เอง
พี่ปูนก็เบาๆ มือบ้างนะ วันหยุดมีตั้งหลายวันไม่ต้องรีบ แล้วก็ขอบคุณสำหรับตั๋วเครื่องบินไป Universal Japan แลกกับเมคอัพสร้างรอยแดงจากยุงกัดนะคะ :]
--------------------------------------
Bluniie's Talkเย้ๆๆ กลับมาแล้ว คิดถึงกันบ้างมั้ย
กลับมาครั้งนี้เราไม่ได้มามือเปล่านะ เอาตอนพิเศษต้อนรับวันหยุดยาวมาให้ด้วย
หวังว่าทุกคนคงจะถูกใจกัน อิอิ
..พี่ปูน น้องปัน และบรีส
ไม่รู้จะบอกว่าใครร้ายที่สุดดี เอาเป็นว่า บอสซวยแล้วล่ะที่ต้องอยู่ร่วมกับ 3 คนนี้ในบ้านหลังนั้น
ปล ช้าไปมั้ยถ้าจะบอกว่า Have a nice holiday
ปล2 ไว้เจอกันใหม่โอกาสหน้า (เมื่อไหร่ไม่รู้ ฮ่าๆ)
โพลล์
หัวข้อ: ~ เจ้าหนี้หรือสามี บอกผมสิจะเป็นใคร~ [ตอนพิเศษ 4 ต้อนรับวันแม่] |P.39| (อ่าน 337835 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก