หัวข้อ: กลับมาจากนรก - เปิดรีพริ้นท์แล้วนะรู้ยังแฟนขาบบบบ วันนี้-20/10/58

[ทั่วหล้า]

จะว่าไปพี่ซอมบี้ยศก็น่ารักนะ
รออ่านครับ

[pharm]

555 แปลกๆดี ชอบอ่ะ

[minus27]

แปลกดี แต่สนุกน่าติดตาม เก่งจัง

[kny]

จะเปื่ิอยรึเปล่านะกี่วันแล้ว

[monaligo]

อื้อหืออออ นั้นวิธีแสดงความรักของเธอหรือคุณพี่ซอมบี้
งับหัวแมวงี้

[kuro]

คุณพี่จะเป็นอะไรมั๊ยนะ

[full69]

 

[IsDeer]

  ช็อตตู้เย็นนี่สยองจริง

[kaew203]

ชอบเรื่องนี้อ่าาา
ชอบจริงๆนะคะ มันน่ารักมากก(5555 ถึงหลายคนจะว่าสยองแต่หนูยืนยันว่ามันน่ารักจริงๆ><~)
เนื้อเรื่องเดาอะไรไม่ได้เลยซักนิด
ติดตามพี่เชลบี้มาหลายเรื่อง รู้สึกเหมือนเรื่องนี้ฝีมือพี่เชลบี้แอดวานขึ้นยังไงก็ไม่รู้ค่ะ
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วพูดในใจหลายรอบมากว่า"เฮ้ยย! เจ๋งอ่ะ"

พี่เชลบี้สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ เรื่องนี้หนูชอบมากจริงๆ

ปล.อยากให้นายเอกเป็นเกียรติยศอ่ะค่ะ ไม่เอาหยกได้มั้ยอ่าา

[mutyamania]

^
^
^
^
^
ขอบคุณนะคะน้อง kaew203  ที่ตามอ่านงานของพี่ทุกเรื่องเลย 

ซาบซึ้ง

 

[Chichi Yuki]

เฮ้ยๆ คงจะไม่ได้...ชอบพี่ชายตัวเองหรอกใช่ไหมภาคภูมิ!
ถ้าชอบจริงๆ งานนี้มีดราม่าแบบไม่ต้องสงสัยเลย

[witchhound]

ทายว่าคุณพี่ชายต้องได้ร่างใหม่ค่ะ
แต่จะเป็นร่างของใครเนี่ยสิ
คงไม่ใช่สิงแมวหรอกใช่ไหม
 

[kaew203]

เขิลล พี่เชลบี้จำได้><~
ขอบคุณพีมากๆเหมือนกันนะคะ ชอบแนวการแต่งของพี่มากก
ไม่เหมือนใคร เดาไม่ได้ แอบมีมุขตลกที่ฮาจริงแทรกตลอด มีเสน่ห์สุดๆเลยค่ะ

อย่าพึ่งท้อนะคะ หนูเอาใจช่วยเสมอเลยย
 

สู้ๆ!

[mur@s@ki]

ดำเนินเรื่องมาถึงตอน3แล้ว ดีทุกอย่างเลย ชอบมาก
ปัญหามีตรงที่ทำไมเราเพิ่งเห็นเรื่องนี้!!


 

[mutyamania]

ตอนที่ 4 ผีหัวขาด



[ไมเคิล]



สรุปแว่......ผมต้องกลายเป็นสัตว์เลี้ยงของเจ้าเด็กซอมบี้นี่จริง ๆ สินะ


เมี้ยวววววว~


ผมจะถูกมันจับกินมั้ยเนี่ย


แต่น่าแปลกนะ....ที่แมวจรจัดอย่างผม  ไม่คิดที่จะหนีไปจากบ้านหลังนี้เลย  ให้ดิ้นตายบนพรมนุ่ม ๆ สิเอ้า


“พี่......บอกกี่ครั้งแล้วใช่มั้ย  เรื่องน้ำองุ่นน่ะ!!!!!”


แง๊ววววววว.....อย่ามาตะคอกเจ้านายตูนะเฟ้ย!!!!
.
.
.
.
.
[เกียรติยศ]


สองอาทิตย์แล้วสินะ  ที่ต้องตกอยู่ในสภาพผีดิบแบบนี้  ผมคิดถึงรสชาติหอมหวานของน้ำองุ่นจัง  คิดถึงความอบอุ่นแบบจอมปลอมของน้องด้วย  คิดถึงช่วงเวลาในอ่าง  ตอนที่น้องอาบน้ำให้  มันมีความสุขอย่าบอกใคร


คนตายไปแล้ว....จะต้องอาบน้ำอะไรกันล่ะ  อย่างดีมันก็เอาผ้ามาเช็ด  ไม่ก็เอาไม้ขนไก่มาปัด  มีบ้างที่ไล่แมลงวันกับฉีดสเปรย์ดับกลิ่นให้  ส่วนเรื่องเน่า....คิดว่าคงอีกนาน  เห็นว่าฉีดฟอร์มาลีนแบบเข้มข้นแล้วจะอยู่ได้หลายเดือน  คงมีเวลาพอที่จะหาร่างใหม่  ไม่ก็ฝึกพลังจิตของผมให้สามารถควบคุมร่างกายนี้ให้เหมือนเมื่อครั้งยังมีชีวิต


เหนื่อยจัง.....บางครั้งดวงจิตของผมก็รู้สึกเหนื่อย  บางครั้งผมก็รู้สึกว่าตัวเองกำลังจะหายไปเสียดื้อ ๆ


ไมเคิล....ไอ้แมวจรจัดที่แอบเข้ามาขโมยอาหารในบ้านของผม  ช่วยคลายเหงาได้เป็นอย่างดี  มันไม่รู้ด้วยซ้ำมั้ง  ว่าไอ้คนที่มันคลอเคลียด้วยอยู่นี่น่ะ  เป็นแค่ไอ้ซากศพที่ไม่มีชีวิต



ผมอยากรู้จัง....ว่าทำไมผมถึงกลับมาได้  ทั้ง ๆ ที่ควรจะตายไปแล้ว  อาจเพราะจิตของผมมีความต้องการอย่างแรงกล้า  ที่จะกลับมามีชีวิตอยู่ก็เป็นได้  ดวงจิตไม่ยอมตาย....หากว่ามันยังไม่พร้อมที่จะตาย  ชั่ววินาทีตอนที่ถูกรถขยี้นั้น  ผมนึกถึงน้องชายเป็นคนแรก




คงเพราะพลังแห่งรักล่ะมั้ง....หึหึหึ



“ไมเคิล....อย่าเขี่ยแผลสิ....ลามแล้วนะมึงอ่ะ”
“แง๊ววววว”


ที่ตั้งชื่อให้มันว่าไมเคิล  เพราะผมจำชื่อนี้มาจากการ์ตูนแมวที่เคยอ่านสมัยเด็ก ๆ  หึ...ไอ้ตัวแสบ  ช่างน่าหม่ำ....เอ้ย....น่าเอ็นดู  มันกระโดดออกจากตักของผมลงไปที่พื้น  แล้วก็เลยไปไหนต่อไหนในบ้าน  เอาเถอะ....พ่อนักสำรวจ



แกร๊ก



อะไรอีกล่ะคราวนี้



มีเสียงเหมือนเหล็กถูกตัด(น้องเปรต!!! นี่มึงกลัวกูจะหนีออกไปจนถึงกับต้องคล้องสายยูเลยสินะ)  จากนั้นตามด้วยเสียงคนเดิน.....เสียงเอ็ดตะโรฟังไม่ได้ศัพท์  ฟังดูแล้วพวกมันมากันไม่น่าจะต่ำกว่าสาม



พวกหัวขโมยสินะ 




ต้องสั่งสอนกันเสียหน่อยแล้ว
.
.
.
.
.
“เฮ้ย....มึงสองตัวดูแจกันใบนี้สิวะ”
“บ้านหลังนี้แม่งรวยแท้.....แถมยังอยู่ท้ายซอยอีก....ขนแม่งให้หมดเลยเว้ย”
“เฮ้ย....พวกมึงได้ยินเสียงอะไรมั้ย....ชั้นสองน่ะ.....หรือว่าจะมีคนอยู่”
“บ้าน่า....จะเป็นไปได้ยังไง  พวกเราเฝ้าดูอยู่ตลอด  บ้านหลังนี้มีคนอยู่แค่คนเดียว  แถมเมื่อเช้านี้กูก็เห็นกับตาว่ามันออกจากบ้าน  แถมยังคล้องสายยูอีกต่างหาก”


~แง๊วววววว~


เสียงของไมเคิลร้องขู่คนพวกนั้น  ขณะที่ผมเคลื่อนร่างกายอย่างยากลำบาก  กล้ามเนื้อในตัวผมมันแข็งทื่อไปหมด  ท่าเดินจึงไม่ต่างอะไรจากซอมบี้ในหนังเลยแม้แต่น้อง


“โธ่เอ๊ย....ที่แท้ก็ไอ้แมวเหี้ยนี่เอง  เล่นซะพวกกูตกใจหมด”
“มันน่ารักดีเนอะ  ขโมยไปด้วยดีมั้ย”
“น่าจับแดกล่ะสิไม่ว่า”


พวกมันสามตัวหัวเราะชอบใจ  ตอนนี้พวกมันหยุดกันตรงชั้นพัก  มันคนหนึ่งเอาเท้าเขี่ยไมเคิล  ไอ้แมวเปรตกระโดดหนีขึ้นบันไดมาหาผมผู้ซึ่งเป็นเจ้าของ


“เหี้ย....กูบอกแล้วไง  ว่ากูได้ยินเหมือนเสียงคนเดิน”
“เด็กเหรอวะ....ทำไมดูมันไม่ตกใจเลย  ยืนนิ่งเชียว”
“จัดการแม่งเลยมั้ย”


พวกมันย่างสามขุมขึ้นมาอย่างช้า ๆ ผมนึกด่าตัวเองที่ตัดสินใจผิดพลาด  พลังของผมมีไม่พอที่จะจัดการพวกมันซึ่งตัวใหญ่กันทั้งสามคนได้เลย  หนึ่งในพวกมันก้าวมาประชิดตัวผมแล้ว  ผมขยับร่างกายได้เพียงนิดเดียวเท่านั้น  แค่ดิ้นแรง ๆ ยังทำไม่ได้  แล้วดูพวกมันเองก็ไม่ตกใจกลัวเมื่อเห็นผมอย่างที่คิด


“มันปัญญาอ่อนเหรอวะ”
“พวกมึงดูสิ  มีรอยเย็บที่คอด้วย”
“ฆ่ามันเลยดีมั้ย  อยากทำเป็นไม่กลัวพวกเราดีนัก.....ตอนแรกกะจะจับตุ๋ยเล่นสักหน่อย  แต่ดูสภาพแม่งไม่น่าเกิดอารมณ์ด้วยเลยว่ะ....ของกูหดหมด....เชี่ย......อาบน้ำมั่งเปล่าวะมึงอ่ะ  กลิ่นเหมือนศพแห้ง”
“เฮ้ยยยยย!!!!......เหี้ย!!!!!”



ไมเคิลกระโจนใส่หนึ่งในนั้น  พร้อมกับข่วนหน้ามันจนเป็นแผล  ไม่เสียแรงที่เก็บมันมาเลี้ยง  มันปกป้องผม  ถึงแม้ว่าจะเป็นแค่สัตว์เดรัจฉานตัวเล็ก ๆ  แต่นั่นก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย  นอกจากจะทำให้มันต้องมาตายตามผมไปอีกคน  ไอ้ผมน่ะ....มันไม่มีอะไรจะเสียแล้ว  ขนาดชีวิตตัวเอง  ผมยังรักษาไว้ไม่ได้เลย



“จับไอ้แมวเหี้ยนี่ไว้.....ฆ่าไอ้สัตว์นี่ก่อน  เอามีดแหวกท้อง  ควักไส้มันออกมาเลย!!!!”



ไอ้ตัวหัวหน้าควักมีดออกมาจากย่าม  ผมว่าพวกมันมีทั้งมีดและปืน  แต่รู้อะไรไหม  ตอนที่ผมอารมณ์ดี.....พลังของผมจะเพิ่มขึ้นมานิดหน่อย  พอทำให้ขยับตัวและพูดได้จนเกือบจะเหมือนปกติ




แต่ ณ ตอนนี้  ตอนที่ผมกำลังโกรธจัด....







มันทำให้ผมค้นพบแหล่งพลังใหม่ที่มาพร้อมกับความเกลียดชัง

.
.
.
.
.
.
[ภาคภูมิ]


“พี่......เกิดอะไรขึ้น  ทำไมบ้านมันเละแบบนี้”



ผมตกใจ  ที่กลับมาเจอบ้านในสภาพที่ถูกรื้อค้นจนเละ  และมีรอยเท้าเต็มไปหมด  ผมว่าผมล็อคกุญแจตัวยูแล้วก่อนออกจากบ้าน  แต่พี่คงจะใช้พลังปิศาจสะเดาะมันออกมา



พลังของพี่กล้าแกร่งขึ้นทุกวัน



พัฒนามากเสียจนน่ากลัว



บางที......




ผมอาจจะต้องหาทางหยุดพี่




“ภูมิ.......”


เสียงพี่ดังมาจากชั้นสอง  เสียงสั่นเครือและขาดหายเป็นห้วง ๆ เหมือนคลื่นวิทยุที่ถูกแทรก  ผมรีบวิ่งขึ้นไปหาพี่  เพื่อดูให้เห็นกับตาว่าเกิดอะไรขึ้น  ตอนที่ผมไม่อยู่



“น....นี่มันอะไรกันเนี่ย”



ข้างบนนั้น  มีผู้ชายสองคนนอนอยู่  คนหนึ่งนอนหงาย  เผยให้เห็นสีหน้าหวาดกลัวสุดขีดก่อนจะขาดใจตาย



พี่ฆ่าคน



เป็นไปได้หรือนี่



แล้วคนพวกนี้เป็นใครกันล่ะ


“ภูมิ.....ช่วย......ไม........เคิลลล.....ภูมิ”


ผมพบไอ้แมวเปรตนอนขดอยู่  มันส่งเสียงครางอย่างเจ็บปวด  ถัดไปอีกในมุมมืด  ผมเห็นพี่นั่งทรุดอยู่.....ในสภาพที่ไร้หัว!!!


“พี่.....ใครทำพี่.....เกิดอะไรขึ้น”
“ช่วย....ด้วย....ภูมิ.....เหนื่อย.....เหนื่อยเหลือเกิน”


หัวของพี่ตั้งวางอยู่บนพื้น  ใบหน้าบากเป็นทางยาว  ร่างของพี่นิ่ง....ไม่ขยับ  ให้เดาคงไม่พ้น  คนพวกนี้เป็นโจร  พวกมันคิดว่าไม่มีคนอยู่  จึงแอบงัดเข้ามา  แล้วพบกับพี่!!!!


ผมยกหัวพี่ขึ้นมากอดแนบไว้กับอก  เสียงของพี่ที่ขาดหายเป็นห้วง ๆ ทำเอาผมใจไม่ดี




อย่ามาตายกันแบบนี้นะ.....




ไอ้คนเห็นแก่ตัว




อย่ามาสร้างเรื่องเอาไว้  แล้วตัวเองก็หนีไปสบายอยู่คนเดียว
.
.
.
.
.
“ไมเคิลอ่ะภูมิ.....มันเป็นยังไงบ้างแล้ว”
“แค่ขาหัก....ทีนี้พี่เล่าทุกอย่างให้ฟังได้แล้ว”


หลังจากที่กอดหัวมันเอาไว้สักครู่หนึ่ง  อยู่ ๆ เสียงของมันที่ขาดหายไปก็กลับมาชัดเจนอีกครั้ง  เหมือนคลื่นวิทยุที่ถูกปรับจูนจนสัญญาณชัดแจ๋ว


“พวกมันหนีไปได้คนหนึ่ง.....คนที่ฟันหน้าพี่  แล้วก็ฟันหัวพี่จนขาดกระเด็นนั่นแหละ”


มันว่า  ก่อนจะใช้พลังจิตขยับหลอดให้แนบชิดริมฝีปาก  ดูดกลืนน้ำองุ่น  พอมันกลับมาได้  มันก็เรียกร้องหาน้ำองุ่นเป็นอย่างแรกเลย  แต่เนื่องจากตอนนี้หัวของมันตั้งอยู่บนโต๊ะอาหาร  หาใช่อยู่บนบ่า  น้ำองุ่นที่มันดื่มเข้าไปจึงไหลนองเจิ่ง  เลอะเทอะไปหมด  ผมจะยอมปล่อยให้มันทำตามใจตัวเองสักวันหนึ่งก็แล้วกัน  ไม่อยากขัดคอผี....


“หมอว่าอีกกี่วันมันจะหายภูมิ”
“คงอีกสักพักแหละ....พี่นี่ห่วงแมวจนลืมห่วงชีวิตตัวเองนะ”
“มันช่วยพี่  แล้วจะปล่อยให้พี่ดูมันโดนฆ่าตายหรือไง  แล้วนายอย่าลืมสิ.....ว่าชีวิตพี่ไม่มีอะไรให้น่าห่วง”
“ปากดี  ทั้งที่เมื่อกี้เกือบจะหายไปแล้วแท้ ๆ”


ดวงตาของมันกรอกไปมา  เห็นทีผมต้องจัดการกับศพไอ้เดนนรกสองคนนี่ด้วยตัวเองอีกแล้ว


“งั้นผมขอเอาพวกมันไปฝังก่อนละกัน....แล้วจะมาจัดการต่อหัวกับเย็บหน้าให้  ใช้ร่างให้มันถนอมหน่อยสิ  ดีนะที่เลือดมันแข็งไปหมดแล้ว   ไม่งั้นเลอะเต็มบ้านอีก”


มันยิ้ม  ถ้าหน้ามันไม่เละ  มันก็คงจะดูน่ารักมากกว่าสยองล่ะนะ
.
.
.
.
.
.
[เกียรติยศ]


พอโกรธจัด  พลังงานที่โหมเข้ามาพร้อมความเกลียดชัง  ก็ถูกใช้ไปอย่างไม่ยั้งจนเกือบหมด  กินไปถึงพลังงานเก่าที่ริบหรี่อยู่ก่อนด้วย  จนแทบจะไม่เหลือ


ณ วินาทีนั้น  ผมเปล่งเสียงคำราม  ก่อนจะพุ่งเข้าใส่พวกมันอย่างบ้าคลั่ง  มันหักขาแมวของผม  แต่ก่อนที่พวกมันจะทันทำอะไรไมเคิลไปมากกว่านั้น  พวกมันหันมาจัดการกับผมแทน


ผมถูกฟันเข้าที่หน้า  พวกมันแปลกใจไม่น้อย  ที่ผมไม่ร้องสักแอะ  ทั้งที่ควรจะเจ็บปวด  แล้วไอ้คนที่ถือมีดก็ฟันฉับลงมาอีกครั้ง  จนคอผมขาด  หัวกระเด็นหลุดจากบ่า  แต่เสียงคำรามของผมยังคงกึกก้องไม่หยุด


“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า......เก่งนักใช่มั้ย.....คิดว่าจะทำอะไรกูได้เหรอ....ไอ้พวกโจรกระจอก!!!!”


พวกมันเห็นท่าไม่ดี  จึงรีบเผ่นหนีไปอย่างลนลาน  ผมใช้พลังเฮือกสุดท้าย  จัดการกับมันได้เพียงสองคน  เปรียบเหมือนมือข้างซ้ายและมือข้างขวา  มือทั้งสองข้างของผม  บีบขย้ำหัวใจของพวกมันจนหยุดเต้น  ประกอบกับความตกใจกลัวจนช็อคตาตั้งของพวกมัน  จึงทำให้ผมใช้เวลาไม่นานเลย


ตายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!


ถ้าพลังผมมากกว่านี้  รับรองว่าพวกมันจะไม่ตายอย่างสบาย  ไม่ใช่แค่หัวใจวาย  แต่ผมจะทำให้มันเจ็บปวดอย่างถึงที่สุด  และก็จะจัดการไอ้คนที่กุดหัวผม  ไม่ปล่อยให้มันหนีไปได้อย่างลอยนวลแบบนี้  ดวงจิตของมันเองก็เข้มแข็งไม่น้อย  ถึงได้ต้านทานพลังจิตของผมได้  เพราะอย่างนี้  ตัวมันถึงได้เป็นหัวหน้า  และมีอิทธิพลต่อจิตใจของอีกสองคนที่เหลือ


“พี่....ผมนึกออกแล้ว”


ภาคภูมิวิ่งกระหืดกระหอบจากหลังบ้านกลับมาอีกครั้ง  เสื้อนักศึกษาของน้องเปื้อนดินเต็มไปหมด


เพราะความอบอุ่นจากน้อง  ผมถึงได้มีพลังขึ้นมาพอให้สามารถสื่อสารได้อีกครั้งหนึ่ง


“ใช้พวกมันเป็นร่างใหม่สิ.....พี่ฆ่าพวกมันโดยที่ร่างกายไม่เสียหาย  รีบสละร่างนี้ออกไป  แล้วสิงร่างใหม่แทนสิ....เร็วเข้า!!!!”
“ภูมิ.....พวกมันเป็นคนเลวนะ”
“แล้วไง....พี่บอกเองว่ามนุษย์มันก็เลวทุกคนนั่นแหละ”
“เหลือศักดิ์ศรีให้พี่บ้างเถอะภูมิ  พี่ไม่ต้องการร่างกายของไอ้สวะพวกนั้น  นายรีบฝังมันเถอะ  ไม่อย่างนั้นนายนั่นแหละที่จะเดือดร้อน”
“พี่นี่แม่งเรื่องมาก  วันก่อนยังบอกให้ผมไปฆ่าคนมาให้อยู่เลย  อยากได้ร่างหล่อ ๆ ล่ะสิ.....”



ผมนิ่ง  ไม่พูดอะไรออกไปอีก  นั่นแหละ.....น้องถึงได้เข้าใจว่าผมกำลังโกรธ  น้องยอมถอยไปแต่โดยดี



ถ้าผมจะมีร่างใหม่



ร่างนั้นต้องเป็นร่างที่ใกล้เคียงกับผมสิ




ร่างนั้นต้องเป็นร่างที่สามารถทำให้น้องรู้สึกว่ามันคล้ายคลึงกับผมมากที่สุด




เพราะเหตุนี้อย่างไรเล่า....ดวงจิตของผมถึงได้กลับมา





ภาคภูมิ.....เหตุผลทุกอย่างที่ทำให้ผมกลับมาจากความตายอีกครั้งก็คือภาคภูมิ....












เด็กน้อยของผม
.
.
.
.
.
To be con

พี่ชายฆ่าคนไปแล้วสองศพเชียวนะ....หรืออาจจะมากกว่านั้นในอนาคต

โปรดติดตามตอนต่อไป....โอย....ง่วง....ดวงจิตคนแต่งเริ่มเพลีย

[rinny]

หน่วงมากค่ะ แต่ก็สนุกมากๆเลยด้วย เป็น2พี่น้องที่กินกันไม่ลงจริงๆ
คนนึงก็พลังจิตแก่กล้าจนสิงร่างตัวเองได้ อีกคนก็จิตแข็งอยู่บ้านเดียวกับผี(ดิบ)ได้
2คนนี้ต้องมีอะไรอยู่ในก่อไผ่แนาเลย ไม่งั้นเกียรติยศไม่กระเสือกกระสนกลับมาแน่นอน
ปูเสื่อรอตอนต่อไปค่ะ อิอิอิ >.< คนแต่งสู้ๆ

[Sunday24]

สิ่งที่ทำให้พี่กลับมา...

พลังแห่งรักสินะ สินะ

แบบนึ้หยกๆม่น่ารอด กลายเป็นร่างใหม่ของพี่แหง๋มๆ

สรุปตอนจบพี่ได้ร่างของหยกแล้วก็ครองรักกันกับภูมิอย่างมีความสุข

จบบริบูรณ์~





แอร๊ย~~

วิ่งหนีรองเท้าคุณคนแต่งอย่างว่อง เค้าล้อเล่นนะคะ แบบว่าชอบเรื่องนี้จริงจัง  >///<

[nnA]

 :monkeysad:อย่าจบเศร้านะ please!!

[Pnomsod]

เป็นเรื่องที่ ........... โคตรน่าติดตามอ่ะ บอกเลย

 

ว่าแต่ ..... หยกหรือเปล่านร้าาา ที่จะได้พี่สิงร่าง ฮี่ฮี่

 

[กฤษณ์]

"อย่ามาตายกันแบบนี้นะ....."
อย่างซึน 
อ่านไปก้รู้สึกอบอุ่น(?) บ้านท้ายซอย มีคนอยู่คนเดียว เข้าไปเจอซอมบี้นั่งดูดน้ำองุ่นเล่นกับแมว หลังบ้านมีสวนหลุมศพโจรหัวใจวาย
ช่างเป็นอะไรที่ดูอบอุ่นมากๆ..
#โดนถีบ 

[ทั่วหล้า]

เพราะพลังแห่งรัก(?)นี่เองเลยทำพี่สามารถกลับมาหาภูมิได้ 

[PJansam]

ขุ่นพี่อย่างโหดอะ

[EoBen]

พี่ชาย ฆ่าคนซะแล้วว

แล้วต่อไปละ จะมีศพเพิ่มขึ้นมาอีกไหม

[monaligo]

ไหนบอกเกลียดพี่ไงภูมิไปๆมาๆทำทุกอย่างเพื่อพี่ซะงั้น
หาร่างที่ไกล้เคียงงั้นหรือแล้วร่างไหนหนาที่ไกล้เคียง

[witchhound]

ถ้าคุณพี่อยากได้ร่างที่ใกล้เคียงก็มีอยู่คนนึงนะ
ที่เป็นแฟนกับคุณน้องอยู่
น่าจะได้ร่างของหยกไปรึเปล่านะ

[Chichi Yuki]

ร่างที่ใกล้เคียงนี่คงไม่ใช่ร่างของภาคภูมิหรอกใช่ไหม
ถ้าพี่เก่งกว่านี้แล้วอะไรๆ จะลำบากมากขึ้นไหมเนี่ย

[IsDeer]

สยองแต่มันส์ จะคอยดูพลังแห่งรักนะ ฮ่าฮ่าฮ่า   

[เลิฟลี่]

รักน้องมากๆเลยค่ะ  คิดๆไปก็นึกออกแต่หยกนะคะ ที่ใกล้เคียงคุณพี่

ไมเคิลฉลาดมากฟังเสียงมนุษย์เข้าใจด้วย

[GoodNice]

  

[tou]

เราว่าอยู่กันไปงี้แหละ อย่าไปลากเอาใครมาร่วมวงเลย
ไม่งั้นก็ให้ภาคภูมิตามไปอยู่กับพี่เมื่อถึงเวลาอันสมควร จะได้ไม่ต้องทำให้ใครเดือดร้อน