หัวข้อ: บริษัทบำบัด 'โสด' [บทที่ 22+ส่งท้าย] 18 ธ.ค. 56 หน้า 18 จบแล้วค่ะ :)

[malula]

บางทีความพยายามก็ไม่ได้นำมาซึ่งความสำเร็จเสมอไป
ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติบ้าง
โอบเนี่ย ยากอยู่เหมือนกันนะ

[Naenprin]

 

เรื่องความรัก ไม่เข้าใครออกใครจริงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

รอตอนต่อไปนะคะ

[Tassanee]

เกือบแล้วๆ  ลุ้นตัวโก่งเลย

ฮาาาาาาาาาาาาาาา

[เฉาก๊วย]

    อะไรกันเนี่ย

เป็นสูตรมากเกินไปอะนะแทค  คงต้องปล่อยให้เป็นเรื่องของธรรมชาติบ้าง

[Aoya]

กร๊ากกกก ขำอ่ะ ขอโทษนะแทค มันไม่ไหวจริงๆ 
แหม่อุตส่าพยายามสร้างบรรยากาศขนาดนี้ โอบมันก็ยังไม่รู้
แทคก็ตามน้ำไปแล้ว โอบยิ่งคิดไปกันใหญ่ ลงท้ายกลายเป็นหงุดหงิดอีก 
แต่แทคก็เปิ่นได้น่าเอ็นดูจริงๆ

สงสารเสี่ยน็อตจัง อารมณ์คงเหนื่อยๆ เบื่อๆ ท้อด้วย
หวังว่าเสี่ยคงสมหวังเร็วๆ นี้เนอะ

[SenzaAmore]

  เสี่ยน่าสงสารมากๆๆ 

ชอบประโยคนี้จังเลยยยย " คนไม่ถูกเลือก... เจ็บเสมอ " 

มาต่อไวๆน้าาา

[iforgive]

ตอนนั้นก็เมาใช่ไหม  ตอนไหนฟระ  ต้องย้อนไปอ่านก่อน
ตอนนี้สงสารเสี่ยน๊อตจัง มามะ  โอ๋ ๆ ๆ ๆ

[Gokusan]

ตาโอบ!! มีโอกาสก็ฉวยไว้ก่อนเซ่...
เขาอุตส่าห์สร้างความโรแมนซ์ให้แล้วอ่ะ
ครั้งต่อไปค่อยสติสมบูรณ์ก็ยังไม่สายนะยะ
เอ๊ะๆ นี่ป้าสอนอะไรออกไป...ฮี่ๆ ^^V ไม่สำนึก

ชอบที่แทคบอกเสี่ย...
ถ้าเขาไม่พยายามเท่าที่เราพยายามกับเขา เราจะรู้เองว่าไม่น่าจำ
เมื่อเวลาผ่านไป...เราจะรู้เองว่า ใครที่พอดีกับเรา...สู้ๆ เข้าเสี่ยน็อต ^^V

เฝ้ามองการเรียนรู้กันและกันของแพ็คคู่นี้ต่อไป
อย่ามีข้อจำกัดเยอะนักตาโอบ...เขาเล่นตัวมั่ง เธอจะเสียดาย ;p

[Zelsy]

ยั่วบ้างไรบ้างสิหนู

[kyoya11]

รอฤกษ์เสียตัววันหลังนะแทค อุ้ย! เขิน

[goosongta]

โอบไม่เข้าใจความต้องการแทคเลยอ่ะ อ่านแล้วตลกอ่ะเหมือนแทคพยายามมากกกกกกกกกกกกก
โอบแสนดีอีกแล้ว คนดีแบบนี้เชื่อเหอะว่าไม่มีแล้ว ขนาดแค่กอดแค่หอมยังอดทนรอตั้งนาน

[BeeRY]

ยกนิ้วให้พลังรักของน้องโอบเลย ขับรถไปกลับแบบนี้มันเหนื่อยอยู่นา แต่ทำไงได้ต้องเจอหน้าแทคทุกวันนี่เนอะ
แต่ตอนท้ายมันสะดุดจริงๆ ทั้งสงสารทั้งขำ แทคทำตัวเองจริงแหละ
เอาน่ะ ครั้งต่อไปยังมี ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา ล่ะมั้ง

[NewYearzz]

ขออนุญาตเรียนตามตรงว่าแอบเกือบร้องไห้เบาๆ ตอนที่โอบพูดเหมือนเปรียบเทียบคนเก่าในตอนที่กำลังจะ...

คือมันแบบ...เหมือนไม่พอใจอะไรบ้างอย่าง ถ้าเป็นตัวเองร้องไห้แล้วจริงๆ

มันอาจดูตลก แต่ผมเป็นคนขี้แยแบบนี้หล่ะครับ 

รักพี่คนเขียน 


รอตอนต่อไปครับ 

[่patsaporn]

ฮุ้วววว  กองเชียร์นี่ตบเข่าฉาด อะไรของน้องโอบเนี่ย พี่แทคเค้าอุตส่าห์นะ...ตั้งหลายอย่าง
ปัญหาคือเมื่อไรจะย้ายมาอยู่ด้วยกั๊น จะได้ไปไหนไม่รอด อยากให้ได้กันจริง ๆ วุ้ยคู่นี้
น้องโอบน่ารักนะตอนที่ยอมไปกลับ อยากมาเห็นหน้าแฟนเนอะ แหม่ แต่พี่เค้าก็เป็นห่วง
จะดีมากถ้าได้นอนด้วยกันเพราะอย่างน้อยก็ได้กอดกันหลายชั่วโมงเลย (ยุยงและส่งเสริมสุด ๆ )
เสี่ยน๊อตน่าสงสาร แต่เลิกไปดีแล้วคนนี้ไม่เวริ์คแน่ ๆ จากที่ผ่านมา อยากให้เสี่ยเจอคนดี ๆ จริง ๆ

ขอบคุณค่า

[ReiSei]

งืออ ตอนนั้นนี่ก็คือหมายถึงกับคนเก่าเหรอ
คนนี้สติต้องเต็มร้อย โห... โอบ      ยอมพลาดการเอื้อครั้งนี้ ถึงจะเสียดาย แต่นายเจ๋งว่ะ ฮ่าๆ
สงสารเสี่ยมาก ๆ ค่า   เจอเสี่ยบ่อยมาก ทั้งฮาทั้งลุ้นไปกับเสี่ยก็หลายตอน  เข้าใจแทคเลย ไม่ใช่แค่ลูกค้าแล้วล่ะ เหมือนเพื่อนอะ ก็อยากจะให้เขาเจอคนดี ๆ เรื่องดี ๆ เข้าสักวันจริง ๆ 
แอบอยากรู้ความคืบหน้าของภัคกับคุณศรัณย์ มาแบบวับ ๆ แวม ๆ ก็ดีนะ 

[drasil]

ตอนนี้รู้สึกว่าแทคฮาแฮะ

[นอนกินแรง]

นี่แทคอุตส่าห์อ่อยนะ (?) ใช่ป่าว

โอบไม่อยากให้เหมือนคนเก่าของแทคสินะ

แทคก็ไม่ยอมบอกว่า ตัวเองไม่ได้เมา

โอบเลยเข้าใจผิดอีกแล้ว

[A-J.seiya*]

สนุกมากเลยค่ะ
ชอบมากเลย
โอบน่ารักอบอุ่นมากกกกกก >,,<
โอยยย ชอบสำนวนการเขียนมากนะ
แบบ...บทที่โอบพูดยาวๆ อ่านแล้วให้ฟีล ลัษณาวดีมาก
คือกระชับๆๆ ตัดๆ เหมือตัดคำ แต่เข้าใจอ่ะ

^^

[Anyann]

เพิ่งมาได้อ่าน โถ พลาดมาตั้งนานได้ไงเนี่ย เป็นเรื่องแต่งที่ทำเอาหลงรักตัวละครเลยล่ะค่ะ น่ารักทั้งแทคทั้งโอบเลย โดยเฉพาะแทคตอนที่เข้าใจผิดกันทำเอาเราที่อ่านแต่ละตอนติดๆกันถึงกับน้ำตาคลอเลย มันเสียใจจริงๆนะคะ ต่อจากนั้นก็มารู้สึกผิดกับโอบอีกที่ไม่ยอมเชื่อใจพ่อพระเอกของเราแต่แรก เงิบไปกับแทคเลย55555 
คราวนี่แฟนเก่ากลับมา แค่ตอนล่่สุดนี่ก็ดูวุ่นวายอย่างสุดๆแล้ว เชื่อแล้วค่ะว่าพอตารุ่นพี่ออกมาต้องทำให้แทคกับโอบของเราต้องเจ็บช้ำระกำใจแน่ แต่เชื่อว่ายังไงสองคนนี้ก็ต้องผ่านไปได้อยู่แล้วค่ะ 
ปล. ชอบภัคกับคุณศรัณย์เหมือนกัน คุณศรัณย์นี่เป็นคนที่เหมาะกับคำว่าบริหารเสน่ห์มากๆ คืออ่านดูแล้วเหมือนจะแอบหยอดตลอด แถมยังทำแล้วไม่น่าเกลียดด้วย โปรจริงๆ(ฮา) ส่วนภัคนี่ก็นิ่งๆนะคะ น่าดูว่าตอนมีความรักแล้วจะเป็นแบบไหนกัน
รอตอนต่อไปนะคะ

[เมฆาสีน้ำเงิน]

ทำยังไงแทคถึงเป็นคนที่ใจเย็นได้ขนาดนี้น้ออออ

[malula]

พี่แทคน้องโอบหายไปนานแล้วน้า...

[Millet]

คิดถึงโอบบบบบบ

[เดหลี]

บทที่ 18

วันรุ่งขึ้น ผมยืนอยู่หน้าห้องตรงข้าม ในห้องเงียบทั้งๆ ที่เจ้าของห้องเป็นคนตื่นเช้า และน่าจะได้ยินเสียงทำอะไรหรือเดินไปเดินมาบ้าง

พอจะเคาะเสียงเตือนข้อความก็ดังขึ้นเหมือนรู้ว่าผมกำลังรีรออยู่ หยิบขึ้นมาดูได้ใจความสั้นๆ

‘ออกไปวิ่ง’

... ให้มันได้อย่างนี้ ก็ยังดีที่บอก

ความจริงถึงโอบได้หยุดแต่ผมก็ยังต้องไปทำงานไม่มีเวลามาอ้อยสร้อย ตอนแรกคิดว่าจะโทรไปหาเพื่อน เผื่อมีแง่มุมอะไรที่ผมไม่ทันนึกอีก แต่ภัคบอกไว้ว่าต้องไปสัมมนาต่างจังหวัด แบบนี้กว่าจะว่างคงเย็น และเมื่อถึงเวลานั้นผมก็ควรกลับไปคุยกับโอบให้เรียบร้อย เพราะอย่างที่บอกลูกค้าอยู่เสมอ ถ้ามีเรื่องอะไรระหว่างกัน พักไว้ได้... แต่ไม่ควรปล่อยเกินยี่สิบสี่ชั่วโมง

... แล้วมันก็... ไม่น่ามีอะไรที่จะพูดกันไม่ได้นะ ป่านนี้แล้ว

วันนี้งานค่อนข้างว่าง ลูกค้าดูเงียบๆ ไม่ค่อยมีปัญหาอะไร ผมเลยว่าจะไปเยี่ยมเสี่ยน็อตสักหน่อยดีกว่า ในจำนวนลูกค้าทุกคนตอนนี้ ก็มีเสี่ย... น่าห่วงที่สุด พอโทรไปประจวบกับเสี่ยเข้าเมืองเพื่อคุยงานกับลูกค้าต่างชาติ เสี่ยจึงบอกว่าจะแวะมาแถวที่ทำงานผมก่อนกลับ

เสี่ยดูจะซูบๆ ไปเล็กน้อย แต่นับว่าสภาพยังดีกว่าที่ผมคาดไว้ บางที การพอจะรับรู้ถึงสัญญาณและไม่อยู่ในความสัมพันธ์อย่างปิดหูปิดตาจนเกินไปก็อาจช่วยเตรียมใจไว้ก่อนได้บ้าง แต่ก็นั่นแหละ ไม่มีใครอยากคบคนโดย ‘เตรียม’ คิดไปถึงวันที่ความสัมพันธ์จะจบลงหรอก ปกป้องตัวเองมากไปกลับทำให้ทุกอย่างหยุดอยู่เพียงครึ่งๆ กลางๆ

ให้ใจเต็มที่ มีโอกาสจะเจ็บเต็มที่ แต่วันหนึ่ง ก็จะเริ่มใหม่ได้เต็มที่เหมือนกัน
 
เราไต่ถามสารทุกข์สุกดิบ คุยกันเรื่องทั่วไป ผมทำอย่างที่บอก คือรอให้เสี่ยเอ่ยว่าพร้อมเองจึงค่อยแนะนำคนอื่น กาแฟแก้วที่สองหมดลง เมื่อลุกขึ้นเดินไปถึงประตู เสี่ยจึงพูด

“... ถึงเขาจะไม่เลือกผม แต่ผมยังเลือกให้ตัวเองได้นะคุณแทค”

ผมหยุดรอ อีกฝ่ายเอ่ยต่อ “ผมเดินออกมา เลือกให้ตัวเองไม่เจ็บแบบสูญเปล่าอีก”

ผมอดยิ้มนิดๆ ไม่ได้ทั้งๆ ที่หัวข้อยังออกจะเครียดอยู่

“แล้วเจ็บแบบไม่สูญเปล่าเป็นยังไงครับ”

“อืม... ก็... แบบรู้ว่ายังมีอนาคต มีจุดหมายปลายทางอยู่มั้ง แล้วที่รู้ว่ามี เพราะเขายังอยู่ตรงนั้นกับเรา ให้ความมั่นใจเราบ้างน่ะ แบบนั้นระหว่างทางถึงมีปัญหาอะไรบ้างก็เป็นเรื่องธรรมดาที่ต้องผ่านไปให้ได้ แต่กับ... อันนี้ ผมรู้สึกว่าตัวเองยืนอยู่คนเดียวมาได้สักพักแล้ว คงถึงเวลาของมัน”

ผมเดินไปส่งเสี่ยที่รถ ทำเสียงให้ร่าเริงไว้ก่อน

“เสี่ยอยากพักสมองจากงาน ออกไปกินข้าวเมื่อไรบอกผมนะครับ ยังมีคนน่าสนใจอยู่ในบัญชีเพียบ”

“คงอีกนาน...”

“ผมไม่ได้จะขัดเสี่ย แต่อย่าเพิ่งตั้งใจจำกัดตัวเองไว้ก่อนเลยว่าต้องอีกนาน หรืออีกเท่านั้นเท่านี้ เอาเป็นว่าไม่รีบแต่ก็ไม่ปิดดีกว่า นะครับ”

เสี่ยนิ่งไปนิดแล้วจึงยิ้ม พยักหน้า

ผมเคยอ่านเจอว่า ความรักทุกครั้งที่จบลงไป หรือรักแล้วไม่ได้รักตอบอย่างที่หวังไม่ได้หายไปไหน แต่มันกลับมาหาเรา เพื่อให้รู้ว่าอย่างน้อยหัวใจของเราก็รักเป็น

นี่คือการอกหักครั้งแรกของเสี่ยน็อต ถ้าไม่นับการชอบคนโน้นคนนี้หรือปลื้มอย่างผิวเผินบ้างอย่างที่เคยเล่าให้ฟังตอนคุยประวัติ แผลจะหาย ถ้าได้คนเยียวยาที่ดีพอ... ผมหวังว่าคงอีกไม่นาน

ส่วนตอนนี้ผมก็กลับบ้านไปจัดการเรื่องตัวเอง ความจริงยังไม่ใช่ปัญหา แค่เป็นเรื่องที่เราควรจะคุยกันเท่านั้น

แต่มันก็ขึ้นอยู่กับมุมมองของอีกคนด้วยล่ะนะ

ตอนเปิดประตูเข้าไปโอบให้ข้าวหนูเรืองอยู่ ยังไม่หันมา แต่ผมก็ชวนคุยตามปกติไปก่อน

เจ้าตัวว่าวิ่งเสร็จก็กลับมาอาบน้ำแล้วไปเดินดูหนังสือ ผมพอเดาได้เพราะหลังทำงานและยิ่งมีฝึกอบรมโอบก็ไม่ค่อยมีเวลาว่างเท่าไรนัก

“เหรอ... เล่มนั้นออกยัง”

ผมกำลังรอหนังสือเล่มหนึ่งให้แปล จะได้อ่านได้เร็วและเพราะภาษาไทยขายถูกกว่าต้นฉบับด้วย แค่บอกว่า ‘เล่มนั้น’ โอบก็พยักหน้าทั้งยังหันหลังอยู่แล้วว่า

“เลยซื้อมา... อยู่บนโต๊ะ”

โอบใส่ใจเรื่องเล็กน้อยอย่างนี้เสมอ เพียงแต่ตอนนี้ความอยากอ่านหนังสือไม่ใช่เรื่องสำคัญที่สุดสำหรับผม ในเมื่อคุยสัพเพเหระมันยังไม่เข้าประเด็นสักที ผมจึงตัดสินใจบอก “เมื่อคืน ไม่ได้เมา... ก็ไม่เหมื-”   

โอบยืดตัวขึ้นจากกรง ถอนใจแล้วว่า

“ช่างเถอะ... จะเมา แค่มึน หรือไม่เมาน่ะมันก็ไม่มีอะไร ดันนึกไป...” คนพูดถอนใจอีกเฮือก “ช่างมันเถอะ”

โอบเคยเห็นผมเมื่อวันงานที่เชียงใหม่อย่างเคยบอก เห็นอยู่กับใครคงไม่ต้องพูด ผมไม่แน่ใจเหมือนกันว่าสำแดงความเมาออกไปมากน้อยขนาดไหน ไปสักก็วันนั้น หลังจากนั้น... ละไว้ในฐานที่เข้าใจ สถานการณ์มันคงทำให้คิดโยงกันได้ เมื่อคืนดันคล้ายอีก

ที่จริง ‘ตอนนั้น’ น่ะไม่ถึงกับไม่มีสติ แต่ถ้าถามว่ามีแอลกอฮอล์ในเลือดไหม คำตอบคือมี มากกว่าเมื่อคืนพอสมควรด้วย ผมไม่อยากคิดว่าถ้าไม่มี จะตัดสินใจต่างไปจากเดิมไหม เพราะมันเกิดขึ้นแล้ว เป็นเรื่องในอดีต อดีตก่อนอายุยี่สิบ ยังเห็นสิ่งที่คิดว่าใช่รักนั้นมีแง่มุมเดียวคือความสวยงามและราบรื่น

แต่โอบอาจจะไม่ต้องการคำขยายความมากกว่านี้ เพราะไม่มีใครอยากฟัง หรืออยากคิดถึงตอนที่แฟนเรายังเป็นแฟนคนอื่นหรอก
 
เจ้าตัวหันกลับไปหากรงหนูอีกแล้ว ผมเปรย

"รักจริ๊ง..."

"... ก็ไม่..." โอบพูดแล้วหยุด

... ก็ไม่ทำให้เสียใจ เสียเวลา หรืออะไร? เป็นเรื่องจริงที่สมองคนเราถ้าเริ่มน้อยใจจะคิดไปได้ไกลและเร็วมาก แต่ผมพยายามดึงตัวเองกลับมา เพราะประเด็นมันไม่ได้อยู่ตรงที่เกิดอะไรขึ้นในวันยี่เป็ง ถ้าโอบจะมีปัญหากับแค่ผมเคยมีแฟนคงไม่ได้คบกันตั้งแต่แรกแล้ว

ซึ่ง... อาจจะล่อให้เรื่องที่กวนจิตใจอยู่เผยออกมาด้วยจิตวิทยากลับด้าน... รีเวิร์สไซคอลอจี้ ลองสักตั้ง ผมสูดลมหายใจเข้าลึก

"ถ้าเหนื่อย เสียใจ... ก็อย่ารั-”

พูดไปเสียงสั่นจริง ไม่ใช่อะไร อิน คือเหมือนไม่ได้แกล้งพูดแล้วล่ะตอนนี้ ให้จบประโยคยังลำบากเลยด้วยซ้ำ

เพราะผมไม่อยากให้ในชีวิตนี้ มีวันที่คนตรงหน้าไม่รักผม

... รู้อีกทีก็ถูกรั้งเอาไปกอดไว้ทั้งตัว เป็นกอดที่แน่นกว่าทุกคราว แต่... ไม่อึดอัดเลย

ทุกคนพยายามสร้างพื้นที่ให้ตัวเองในสังคมเป็นเรื่องธรรมดา ไม่ว่าพื้นที่ทางอาชีพ ทางการศึกษา สถานะ กระทั่งทางวัตถุอย่างการซื้อที่ดินหรือว่าบ้าน ใช้ความสามารถ ความขยัน เม็ดเงินแลกมา... แต่บางทีเราก็ไม่ต้องการอะไรมากนอกจากพื้นที่แค่สองเท้าเหยียบพอ ข้างหน้าคนที่เรารัก และรักเรา เป็นพื้นที่ที่ได้มาต่อเมื่อเขาจะให้เอง และรับเราเข้าไว้ด้วยความเต็มใจ

เป็นพื้นที่ที่เรารู้แน่ว่า เป็นของเราเพียงคนเดียว

เจ้าของอ้อมกอดเอ่ยเบาอยู่ข้างหู "อย่าพูดอย่างนั้น เมื่อกี้... ขอโทษ”

ผมส่ายหน้า และอ้อมกอดก็แน่นขึ้นอีกหน่อย

“... อย่างอื่นโอบไม่สนใจ ไม่เคยสนอยู่แล้ว แต่พอนึกขึ้นมาแวบเดียว ถึงตอนนั้น แทคต้องเคยรักใครมาก มาก่อน... มัน...”

“สำคัญอยู่ที่ ‘เคย’ ไง” ผมบอก “แค่เคยเท่านั้น เพราะตอนนี้... รักแต่ปัจจุบัน มากที่สุด”

อดีตไม่สำคัญเท่าปัจจุบัน แต่การบอกว่าให้ใช้ชีวิตอยู่แค่กับวันนี้ก็ไม่ง่ายเหมือนกัน ยังมีอนาคตที่ไม่ได้แยกออกจากปัจจุบันเด็ดขาด อนาคตไม่ได้ ‘อยู่ส่วนอนาคต’ อย่างเคยได้ยินมา เพราะเราไม่ได้อยากให้เขารักเพียงวันนี้ อยากให้พรุ่งนี้ก็รัก ต่อไปก็รัก... ไม่ใช่แค่ผม โอบก็รู้สึกเหมือนกัน

ผมไม่ได้หลงตัวเองถึงขนาดคิดว่าไม่มีใครแทนได้ ถ้าโอบตัดสินใจไม่ย้ายมา ไม่คิดว่าลองดูอีกสักครั้ง ก็อาจมีวันที่ไปเจอคนอื่น แต่ในเวลานี้โอบอยู่กับผม ก็จะไม่ยอมให้มีเหตุต้องเปลี่ยนใจ เรื่องนี้... ความจริงผมก็ตั้งใจอยู่แล้ว

ดังนั้นผมจึงบอกว่า “... คืนห้องนะ”

อีกฝ่ายถอยออกไปมองอย่างประหลาดใจ หัวคิ้วขมวดอยู่สักครู่จึงคลายเมื่อนึกขึ้นได้

“คืนห้องแล้วโอบจะไปนอนไหนล่ะ” คนถามแววตาพราว ลักษณะกลั้นยิ้มแน่ชัด “หนูเรืองอีก”

“ก็... มาทั้งคนทั้งหนูแหละ”

คืนห้องต้องแจ้งล่วงหน้าก่อนสองเดือนถึงย้ายได้ แต่ก็ดี จะได้ขนของไม่ฉุกละหุก ถึงของโอบจะไม่ค่อยเยอะก็ตามเถอะ
 
“จะลำบากมั้ย... ใครบอกแล้วบอกอีกว่าชินอยู่คนเดียว”

ประโยคใจความเหมือนจะกังวลนะ แต่ขอโทษ เสียงระรื่นมาก ผมฉวยถุงหนังสือขึ้น นึกไว้ว่าจะซื้อคืนให้สักเล่ม แล้วตอบยิ้มๆ

“โอบต่างหากจะลำบาก เพราะไม่มีที่หนี...  เกิดอะไรขึ้นไม่มีห้องให้วิ่งกลับแล้ว”

“จำไว้นะว่าเป็นคนชวน” เจ้าตัวว่า หิ้วกรงหนูเป็นอย่างแรกก่อนชะโงกมาใกล้ “เพราะต่อจากนี้ ถึงไล่ ก็ไม่ไป...”

แล้วเราก็กลับมาห้องฝั่งตรงข้ามเพื่อ...

... กินข้าวเย็นและดูหนังที่ค้างไว้เมื่อคืนให้จบ

เนื่องจากเภสัชกรยังต้องเข้าเวรดึก อันที่จริงเดือนหนึ่งมันก็ควรจะมีแค่เจ็ดแปดครั้ง ขนาดโอบไม่ได้รับเวรที่มีคนมา ‘ขาย’ เพราะติดธุระ หรือไม่ก็เพราะจะไปทำร้านขายยาแล้วนะ ตอนแรกนึกว่ามีอบรมแล้วไม่ต้องกลับมาเข้าเวรดึก แต่พอได้วันหยุดติดกันบ้างก็มีคนโทรตามเสียนี่

แต่อย่างน้อยอีกไม่นานอบรมที่แปดริ้วเสร็จก็คงว่างมากขึ้น

... แถมยังย้ายสำมะโนมาขนาดนี้แล้วด้วย


เช้าวันอาทิตย์โอบกลับมาจากเวรพร้อมของกินพะรุงพะรังและ... หนังสือพิมพ์ บอกว่าเมื่อคืนไม่ค่อยมีใครเรียกเลยได้นอนเยอะหน่อย ส่วนผมก็พยายามชะลอการกินของตัวเอง เพราะวันอาทิตย์โอบชอบกินข้าวเช้าช้าๆ ความจริงไม่ต้องเป็นข้าว จะเป็นอะไรก็ช้า มื้ออื่นไม่เป็น เป็นมื้อเช้ามื้อเดียว วันอื่นไม่เป็น เป็นแค่วันอาทิตย์อีกเหมือนกัน (เวลานอกเหนือจากนี้โอบจะเข้าโหมดคนมีประสิทธิภาพ สามารถจัดการอะไรต่างๆ ได้อย่างรวดเร็ว)   
 
สาเหตุมาจากชอบอ่านหนังสือพิมพ์ไปด้วยกินไปด้วย ไม่อ่านเปล่า ติดทำปริศนาอักษรไขว้ ภาษาไทยนั่นแหละ

ผมเพิ่งรู้เมื่อไม่นานว่านี่เคยเป็นกิจกรรมสานสัมพันธ์ระหว่างโอบกับคุณพ่อที่เชียงใหม่ ความจริงผมก็เคยมีเรื่องที่ทำกับพ่อเหมือนกัน พูดแล้วก็ชักคิดถึง ประกอบไปด้วยการเชียร์รักบี้ (ยังแม่นกฎมาถึงทุกวันนี้) ปลูกต้นไม้ (งามบ้างไม่งามบ้างแล้วแต่กรณี) และพยายามร้องเพลงขณะพ่อเล่นกีตาร์ (ซึ่งแม่เปรยว่าเสียงผมนี่แหละเป็นเหตุให้ต้นไม้ไม่งาม)

โอบย้ายไปได้ปีกว่า น้านันจึงแต่งงานอีกครั้ง เช้าวันอาทิตย์เด็กป. 4 ที่คงยังประดักประเดิดกับครอบครัวและบ้านใหม่อยู่มากจะนั่งทำปริศนาอักษรไขว้กับคุณพ่อ เป็นอุบายสร้างความคุ้นเคยที่ไม่เลวเลย จนป่านนี้เมื่อถึงวันอาทิตย์ในบางสัปดาห์และพ่อแม่โทรมาหาจากเชียงใหม่ ผมยังได้ยินเสียงสนทนาแว่วแกมหัวเราะ

‘โห... คราวนี้ทำช้านะพ่อ’ หรือไม่ก็ ‘ง่ายกว่าสัปดาห์ที่แล้วอีก...’

ความจริงผมไม่มีอะไรขัดข้องกับการรำลึกกิจวัตรนี้ แค่พยายามให้มันใช้เวลาเร็วขึ้นอีกหน่อย... นิดเดียวเท่านั้นเอง

"มันเป็นวิธีติดตามข่าวสารนะ" คนพลิกหนังสือพิมพ์ฉบับวันอาทิตย์ออกอ่านทีละหน้าจนถึงปริศนาอักษรไขว้บอก

"ทีวีก็เปิด" ก๊วนข่าวเช้าวันหยุดไง

... แต่ทีวีไม่มีปริศนาอักษรไขว้ และโอบก็เทศนาผมต่อว่าการดูทีวีมากๆ จะทำให้สมองฝ่อ ส่วนการรับข้อมูลโดยการอ่านนั้นช่วยเรื่องความทรงจำมากกว่า ฯลฯ ซึ่งถึงตอนนั้นผมก็เลิกฟังไปแล้ว

"... มันเป็นนิสัยน่ะ แล้วโอบไม่มีนิสัยแย่ๆ หรอก" ช่างกล้าพูด "มีแต่ดีๆ ทั้งนั้น"

ผมกำลังจะเอ่ยถึงพฤติกรรมดองของกินในตู้เย็นเป็นพันปี แล้วไม่ทำในห้องตัวเองด้วย โอบจะสร้างชุมชนฟอสซิลอยู่ในตู้เย็นห้องผมนี่แหละเพราะเป็นที่กินข้าวหลักของเราสองคน ยิ่งจะย้ายมาแล้วยิ่งไม่ต้องจินตนาการเลย เหตุผลคือ

‘เดี๋ยวแทคไม่มีอะไรกินตอนเช้า/สาย/เที่ยง/บ่าย/เย็น/ดึก’ (แทนคำตามช่วงเวลาที่เหมาะสม)

ยังดีที่ส่วนใหญ่ก็ไม่สิ้นเปลือง เพราะได้กินจริง แต่จะมีบางส่วนยิบย่อยที่หลงหูหลงตาผมและเจ้าตัวคนซื้อก็ลืมสนิท ในวันหยุดถ้าจะช่วยกันทำความสะอาด ควรเป็นการเก็บห้องเบาๆ คุยกันกระหนุงกระหนิงถึงจะสมภาพความโรแมนติกที่ควรเป็น (ยอมรับว่าระยะหลังผมชักดูหนังรักถี่เกินไปหน่อย) ในกรณีเรากิจกรรมหลักคือการงัดซากอารยธรรมออกจากซอกหลืบช่องแช่แข็งซึ่ง... ใช้แรงมากกว่าที่คุณคิด 

แต่โอบพูดต่อเสียก่อน

"... เป็นนิสัย ก็แปลว่าเลิกไม่ได้ เหมือนรัก... ใคร... เป็นนิสัย... อะไรอย่างนี้"

นิสัยดีๆ คือรักใครสักคนให้เป็นนิสัย... เป็นความคิดที่น่ารักจนผมอดยิ้มไม่ได้ ถามว่า
       
“พูดถึงใครเหรอ”

“คิดว่าใครล่ะ” โอบเงยหน้าขึ้นจากปริศนาอักษรไขว้ ยิ้มมองผมเหมือนกัน

“... หนูเรือง” ผมตอบกลั้วหัวเราะ แกล้งคนช่างเฉไฉ

เจ้าคู่แข่งขนส้มมองผมตาปริบจากในกรง ผมอาจจะรู้สึกไปเองแต่ผมว่ายายเรืองยังอยู่ในขั้นตอนประเมินสภาพแวดล้อมห้องผมอยู่ อาจจะชินกับความเรียบร้อยกว่านี้โดยรวมจากห้องโอบ 

“จริง... นี่ก็อยากเจอพ่อแม่เขาเหมือนกันนะ รักลูกเขามาตั้งน้าน...” อีกฝ่ายลากเสียงยาว

“ขอเลย” ผมยุส่ง “เมื่อไหร่จะไปเพชรบุรี”

น้องไมค์ทำงานอยู่นั่น... เคยโทรมาชักชวนอยู่หลายครั้งด้วยเหงาเต็มทีและเหตุผลหลัก ‘ยังหาแฟนไม่ได้’

“ให้ขอเหรอ...” คนนั่งตรงข้ามหัวเราะหึๆ “ต้องถามว่า เมื่อไรจะได้ไปหาดใหญ่ต่างหาก”

เมื่อยังเถียงไม่ขึ้น ไม่ว่าจะเป็นเรื่อง ‘นิสัยดีๆ’ หรือเรื่องอื่น ผมจึงต้องนั่งเป็นเพื่อนโอบ กินข้าวเช้าช้าๆ ต่อไป...

[เดหลี]

คุณ malula เนอะ ชิลๆ ดีสุด ขอบคุณที่ยังรออ่านด้วยนะคะ

คุณ Naenprin ขอบคุณนะคะ มีอะไรก็ต้องคุยกันเนอะ ขอบคุณที่รอนะคะ

คุณ Tassanee ฮา ลุ้นต่ออีกสักหน่อยนะ อิอิ

คุณเฉาก๊วย ปล่อยแล้วค่ะ ชิลลล ฮา

คุณ Aoya เรื่องนี้มันรอมคอมนะ ไม่เน้นดราม่า จริงจริ๊ง ต่อไปไม่ต้องสร้างแล้วมั้ง อะไรมันจะเกิดง่ายขึ้นเพราะอยู่ห้องเดียวกัน 55 รอลุ้นเสี่ยต่ออีกหน่อยนะคะ

คุณ Theomen เอาน่ะ สักวันมันจะเป็นวันของเสี่ย ขอบคุณที่อ่านน้า

คุณ iforgive ไม่มีตอนนั้นอย่างโจ่งแจ้งค่ะอิอิ มีแต่ตอนที่โอบไปเห็นอยู่ด้วยกันดูแฮปปี้ ก็คงไปหนุงหนิงกับแฟน (ตอนนั้น) ต่อน่ะแหละ เอาใจช่วยเสี่ยน็อตต่อดีกว่า

คุณ Gokusan เอาน่ะ มันคงอีกไม่ไกล เสี่ยสู้ๆ โอบนึกแล้วปรี๊ดเองเฉยๆ (ไม่มีเหตุผล กร๊าก)

คุณ mesomeo2 อยู่ห้องเดียวกันคงไม่ต้องยั่วแล้วล่ะ อิอิ

คุณ kyoya11 อร๊าย ฤกษ์สะดวกดีกว่า ม่ะ

คุณ goosongta บางทีแฟนกันก็มีสวนทางกันบ้างอะไรบ้าง จูนกันต่อไป แทคคงปล่อยชิลแล้วอะไรมันจะเกิดก็เกิด 555 คนเขียนชอบพระเอกคนดีๆ อะค่ะ กร๊าก

คุณ BeeRY เทรนจะเสร็จแล้วต่อไปก็อยู่ในกรุงเทพ ตอนนี้อยู่ด้วยกันละน้า อิอิ

คุณ NewYearzz โอบคงไม่ได้ตั้งใจเปรียบหรอกค่ะ ไม่คิดขนาดนั้น แค่จี๊ดไปเองเฉยๆ รักจะตาย 55 รักคนอ่านเหมือนกัน ฝากอ่านต่อด้วยนะคะ

คุณ ่patsaporn บางทีคนเรามันก็เข้าใจยากนะ หุหุ คิดว่าตอนนี้สมใจล่ะค่ะ พี่แทคเอ่ยปากให้มาเองเลยน้า เสี่ยเป็นคนดีต้องได้เจอคนดีๆ สิ ขอบคุณที่อ่านเหมือนกันค่า

คุณ ReiSei ประมาณน้าน นี่ก็นึกเองนอยเองเฉยๆ แต่ไม่แล้วละ เสี่ยต้องได้เจอคนที่เหมาะกับเสี่ยสิ... เราต้องหวังต่อไป ภัคกับคุณศรัณย์ น่าจะคราวหน้านุ

คุณ drasil ความจริงก็ไม่ใช่คนเครียดนะ 55

คุณนอนกินแรง นิดหนึ่ง ทั้งคู่เลย ฝากอ่านต่อด้วยน้า ขอบคุณมากค่า

คุณ A-J.seiya* ขอบคุณสำหรับการอ่านมากนะคะ ฝากอ่านต่อด้วยน้า อีกไม่เยอะแล้วล่ะ ขอบคุณมากเลยค่ะที่ชอบ

คุณ Anyann แหะ พอมาอ่านก็ให้รอนานเลยทีเดียวขอโทษด้วยค่ะ เรื่องแฟนเก่าก็ต้องดูกันต่อไป ว่าจะจัดการกันอีท่าไหน จริง คุณศรัณย์แกเพลย์ขั้นเทพ มีแต่แทคที่ดูมีภูมิคุ้มกัน (แต่กับน้องโอบไม่มี 555) ขอบคุณสำหรับการอ่านค่า

คุณเมฆาสีน้ำเงิน แกเป็นคนชิล 55

คุณ Millet ขอบคุณที่แวะมารอน้า มาแล้วนะคะ

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ด้วยสถานการณ์การงานตอนนี้ทำให้คนเขียนจำเป็นต้องช้าจริงๆ ในช่วงนี้นะคะ (คราวนี้ช้ามากเลยแหละ ขออภัยเป็นอย่างสูง) แต่เหลืออีกไม่เยอะก็จะจบแล้ว (มรสุมเบาๆ อีกสักลูก? ตานั่นเครื่องดีเลย์หรือไงว่าจะมาไม่มาซักที กร๊าก) ด้วยความที่อาจจะมาช้าถ้าใครอยากให้มันจบก่อนแล้วค่อยอ่านเราก็จะเข้าใจ 55 แต่ถ้าใครอยากอ่านและคุยกันเลยก็ขอบคุณมากๆๆ เช่นเดียวกัน

รักคนอ่าน และขอบคุณทุกคนเช่นเคยนะคะ 

[malula]

ฮ่าฮ่า ตอนนี้เหมือนแทคต้องคอยกระตุ้นทุกอย่างเลย
โอบรักแต่ขอช้า ๆ ชัวร์ ๆ

[Naenprin]

มาต่อแล้ว ดีใจจังเลย

[warin]

ขอบคุณจ้า 
มาแบบหวานเบาๆ  หวานละมุนละไม

[Takarajung_TK]

มาต่อแล้ว 

ตอนนี้อบอุ่นละมุนละไมจัง 

[Aoya]

นึกว่าทิ้งกันไปซะแล้ว ดีใจจังที่กลับมา

เขาอยู่ด้วยกันแล้วอ่ะ 
แล้วคนนั้นของแทคล่ะหมดความพยายามที่จะเจอแล้วเหรอ
ส่วนโอบช่วงเวลาที่ผ่านมาไม่มีคนในอดีตบ้างเหรอ

[Zelsy]

แทคบอก

อยากขอ ให้เธอจดจำ แค่วันนี้ ปัจจุบันของเรา และฝันถึงวันพรุ่งนี้กัน
บอกไว้ จากนี้ ฉันมีแต่เธอเท่านั้น ชีวิตฉันเริ่มต้นใหม่ แค่มีเธอ....

เขาย้ายมาอยู่ด้วยกันแล้ววววว