20
เหมือนกับ... เป็นการย้ายบ้าน ภายในโพรงลึกในถ้ำนั้นมันมีหลายทางไปอย่างที่บอก ตอนนี้ผมถูกย้ายมาอยู่ที่โพรงลึกของรัง มีนซับซ้อนขนาดตัวเองยังจำไม่ได้แม้ว่าจะเข้าๆออกๆตั้งหลายครั้ง ข้างในโพรงมืดแต่ก็พอที่จะมองเห็นได้ด้วยสารเรืองแสง รอบข้างเป็นเหมือนท่อระบายน้ำแต่จริงๆแล้วมันเป็นเหมือนน้ำลายของเผ่าเดม่อนที่สร้างมันขึ้นมา ทั้งแข็ง หนา และ ไม่พังง่ายๆ ตรงส่วนกลางของรังมีเถาวัลย์ขนาดใหญ่สีเนื้อที่คอยทำหน้าที่เหมือนเป็นเตียงให้ ผมซุกตัวเข้ากับเข่านั่งกอดขาไม่ไปไหนอยู่ภายในร่างของเซริ ตั้งแต่วันนั้นก็ไม่กล้าที่จะออกไปข้างนอก กระทั่งนอกรังนี่ยังไม่กล้าที่จะออกไปเลยด้วยซ้ำ ความกลัวเมื่อตอนนั้นยังคงไม่หายไป
กิ๊ว...
เสียงร้องของเซริดังขึ้นเบาๆพลางก้มลงมามองผม เดม่อนออกไปข้างนอกอีกแล้วไม่รู้ว่าออกไปทำไม แต่กลับมาทุกครั้งก็จะมีแต่กลิ่นเลือด และ เศษเนื้อที่ติดมาตามร่างกายของอีกฝ่ายวันนี้ก็คงจะไม่อยู่ทั้งวัน ดูเหมือนพักนี้เดม่อนจะเงียบๆไปออกไปข้างนอกบ่อยขึ้น แถมยังมีอะไรแปลกๆเหมือนกับว่ากำลังปิดบังอะไรบางอย่าง ผมพยุงตัวลุกขึ้นยืนก่อนที่จะเดินลงมาจากเถาวัลย์ที่ขยับยุกยิกไปมา เมือกมากมายติดตามร่างกายผมฝ่าเท้าที่สัมผัสโดนพึ้นนั้นอุ่นผมเดินไปตามทาง เดินซอกแซกออกไปข้างนอก เท่าที่จำได้มันก็มีหลายทางแยกอยู่ถึงจะไม่รู้ว่าทางต่อไปนั่นมันมีอะไรส่วนมากก็จะเป็นที่นอนของพวกลูกๆ และ ยังมีรังที่แยกออกไปแบ่งออกเป็นโซน มีทั้งโซนที่เอาไว้เลี้ยงตัวอ่อนที่เพิ่งฟักออกมา เผ่าเดม่อนโตเร็ว แถมยังฉลาด ขยับเคลื่อนร่างกายได้รวดเร็วเอามากๆ ผมมองไปที่เดม่อนอีกตัวที่เป็นสีน้ำตาลเข้มมันเดินเข้ามาหาผมก่อนที่จะใช้ลิ้นตวัดเลียที่เเก้มเบาๆ
"จะไปไหนเหรอ?"
"อยากออกไปเดินเล่น..."
ผมตอบเสียงเบา
"ให้ไปด้วยมั้ย?"
"ไม่ละ... ผมอยากไปหาคนพวกนั้น"
เดม่อนอีกตัวนั้นพยักหน้าเบาๆก่อนที่จะเดินผ่านไป ผมถึงได้บอกว่าเผ่าเดม่อนนั้นเป็นตัวเดียวกันทั้งหมด แต่แค่มีหลายๆร่างเท่านั้นเองมีเพียงแค่ตัวเล็กเท่านั้นที่เป็นตัวของตัวเองแต่พอลอกคราบไปหลายๆครั้งก็จะกลายเป็นว่ามีจิตวิญญาณดวงเดียวกัน ไม่ว่าผมจะทำอะไร อยู่ที่ไหนก็จะเห็น แถมยังสื่อสารกันด้วยภาษาของพวกเขาเองด้วย
"น้ำ... ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ"
ทันทีที่เดินเข้ามาในห้องขังใหม่ เสียงทักของพี่เต้ก็ดังขึ้นมาพวกเขาทั้งสามคนนั้นถูกขังเอาไว้ตั้งแต่วันนั้นดูเหมือนว่าจะไม่ได้บ้าเหมือนเมื่อก่อนหน้านั้นดูสงบสติอารมณ์ขึ้นมามาก คงไม่คิดว่าจะต้องถูกฆ่าในเร็ววันนี้ถึงได้อยู่กันนิ่งๆ แต่ว่า... คนที่ถูกขังแยกออกไปนั้นมีเพียงพี่ผา เขาไม่พูดไม่จาไม่มองมาทางผมเลยเเม้แต่น้อยเอาแต่จ้องมองตัวเองผ่านแอ่งน้ำใสที่อยู่มุมห้อง ไม่รู้ว่าเป็นอะไรเหมือนกัน พี่เต้รวบตัวผมเข้าไปกอดเบาๆ ความอบอุ่นที่เขามีให้นั้นไม่เคยเปลี่ยนไปจากตั้งแต่ครั้งแรกยกเว้นก็ตอนที่เขาข่มขืนผมเพราะเกิดอาการฮีทเหมือนสัตว์
"ถึงจะไม่รู้ว่าจะได้ออกไปเมื่อไหร่ แต่ว่าแค่ปลอดภัยตอนนี้ก็ดีแล้ว"
"ครับ"
ผมตอบรับนิ่งๆ
"คนอย่างมึงสักวันกูจะฆ่าให้ดู"
เสียงทุ้มแหบของกายก็ดังขึ้นมา รูปร่างหน้าตาตอนนี้แทบจะดูไม่ได้ ไม่รู้ว่าไปโดนอะไรมาแต่ว่าแผลตรงแก้มที่ฉีกออกไปนั้นดูน่ากลัวอีกฝ่ายแสยะยิ้มจ้องผมอย่างโกรธเคือง ผมเข้าใจดีว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้น... ภ้าจะโกรธจะเกลียดก็ไม่แปลกในเมื่ออีกฝ่ายนั้นถูกทำราวกับสัตว์ที่โดนขังเอาไว้ในกรง ผมอยากจะถามพวกเขา ในช่วงที่เดม่อนหายไป อาจจะมาที่นี่ก็ได้ในนี้ก็ไม่ได้มีเชื้อโรคอะไร แต่ทำไมพวกเขาถึงมีท่าทีแปลกๆ หรือเป็นเพราะกำลังมีแผนอะไรบางอย่าง ทันทีที่คิดได้แบบนั้น ร่างกายของพี่เต้ที่ผละออกไปก็ถูกแทนที่ด้วยมือหนาที่จิกลงมาแน่นจนเลือดไหลซึมออกมาเล็บยาวๆนั้นข่วนลงกับแขนของผม
"ไอ้เหี้ยกาย..."
"เอากูออกไปจากที่นี่ มึงทำได้ใช่มั้ย? ให้กูออกไป"
มือหนารวบมาที่ต้นคอของผมกระซากเข้าไปใกล้จนหน้าติดกับเถาวัลย์ เจ็บ... ทำไมถึงมีแรงขนาดนี้
"มึงจะทำอะไร ปล่อยน้ำ"
พี่เต้เข้ามาห้ามแต่ก็ถูกกายตะโกนใส่อย่างบ้าคลั่ง ราวกับคนไร้สติ
"พวกมึงมันบ้า! บ้าไปกันหมดแล้ว กูไม่อยู่กับพวกมึงหรอก เอ้า! เปิดสิวะ! มึงบอกให้ไอ้รากไม้เหี้ยๆนี่เปิดได้ไม่ใช่รึไง!?"
"... อึก"
ชายหนุ่มคนนั้นกดมือลงมากับรอบคอของผมแน่น สายตาที่สั่นระริกนั้นแดงก่ำผมขยับปากดึงเอาเถาวัลย์ออก มันขยับช้าๆเปิดเป็นทาง เมื่อเถาวัลย์นั้นเปิดออกทั้งพี่ผา และ พี่เต้ต่างก็เดินออกมามองผมด้วยสายตานิ่งๆ
เกิดอะไรขึ้น... ความรู้สึกแปลกๆนี้ มันคืออะไรกัน
กรร
"ถ้าพวกมึงไม่อยากเห็นแม่ของพวกมึงคอหักตาย ก็หลีกทางซะ"
กายสบถออกมาอย่างหยาบคายแรงบีบที่ต้นคอนั้นไม่มีทีท่าว่าจะลดลงเลียสักนิด จะเป็นไปได้มั้ยว่าถ้าหากคอหักตายจริงๆก็จะฟื้นกลับมาได้... เพราะว่าแผลที่ถูกทำร้ายมามากก็ยังหายเป็นปกติ แต่ดูเหมือนจะไม่ใช่ พวกเดม่อนเห็นแบบนั้นก็ถึงกับต้องหลีกทางให้พวกผม สไลม์ตัวสีเขียวนั้นร้องกิ๊วส่งเสียงเรียกผม
"ไม่เป็นไร... อึก!?"
"ใครให้มึงพูด เงียบๆแล้วพาพวกกูออกไป"
เสียงทุ้มนั้นกระซิบข้างหูพร้อมกับดันหลังของผมให้เดินไป ตามทางเดินลูกๆของผมนั้นเอาแต่หลีกทางให้อย่างไม่โต้แย้ง ส่งเสียงขู่ฟ่อเมื่อเลือดที่ด้านหลังของผมหยดลงมา ก้อนหินที่อีกฝ่ายเอามาจากไหนก็ไม่รู้ถูกลับจนคมแทงเข้ามาที่ด้านหลัง ผมทำตามอีกฝ่ายอย่างว่าง่าย ไม่ได้กลัว... เลยสักนิด ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรกันแน่
มันง่ายเกินไป... ใช่ มันแปลกๆ ง่ายเกินไปที่เดม่อนจะปล่อยพวกผมออกมาจากนอกถ้ำได้ แขนผมถูกกระซากให้วิ่งตามกายไปโดยที่พี่เต้กับพี่ผานั้นวิ่งตามมาติดๆ
"แฮ่ก... จะไปไหน? จะไปไหนกัน?"
"หุบปาก หุบปากซะ!"
มันตะคอกกลับมาดึงผมเข้าไปใกล้ก่อนที่จะพลั่กลงกับพึ้นเมื่อวิ่งออกมาได้ไกลพอสมควร
ตุ่บ! ผลั๊วะ!
"หยุด! จะทำอะไร น้ำพาเราออกมาแล้วไงมึงจะเอาอะไรอีก!"
พี่เต้รีบถลาเข้ามารับการต่อยตีของกายทันทีเมื่อเห็นว่าผมนั้นถูกต่อย ชายหนุ่มร้องห้ามอย่างโมโหดึงผมเอาไปกอดแน่น ขณะที่ผมเวียนหัวจนอ้วกออกมา ร่างกายสั่น... สั่นอย่างประหลาด ออกมาข้างนอก ข้างนอกที่ไม่มีเดม่อน ไม่มีเดม่อน
"ฮึก... ทำไงดี ผมจะทำไงดี กลัว... ไม่เอา"
ที่ร้องไห้ออกมาไม่ใช่เพราะกายมันทำร้ายร่างกายแต่เป็นเพราะไม่มีเดม่อนอยู่ตรงนี้ด้วย ความกลัวเมื่อตอนนั้นเข้ามาครอบงำผมพุ่งเข้ากอดพี่เต้แน่นอีกฝ่ายดึงผมขึ้นยืนก่อนที่จะพาเดินไปทั้งๆที่ยังคงสั่นอยู่
มันง่ายเกินไป... ทำไมเดม่อนไม่มา ทำไมไม่มาช่วย ตอนนี้อยู่ที่ไหนกันแน่ อยู่ไหน
"เหี้ยเอ้ย... พวกมึงสองคนคงชอบมันละสิ ทั้งๆที่ไม่ใช่คนแท้ๆ สักวันพวกมึงก็จะตายเพราะมันจะกินพวกมึง"
ผมเม้มปากแน่นเมื่อได้ยินแบบนั้นอีกฝ่ายเดินนำไปตามป่า ในป่าเองก็แปลกไป... ทำไมไม่มีสัตว์ประหลาดออกมาเลยสักตัว? ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เดินเผ่นผ่านกันเต็มไปหมดแท้ๆ ผมหันไปมองพี่ผาที่เดินตามมาติดๆอีกฝ่ายพึมพำอะไรสักอย่างก่อนที่จะจ้องมาทางผม ดวงตานั้นมีเลือดคั่งอยู่ผมมองอย่างสับสน มีอะไรที่ผมไม่รู้? ทำไมคนพวกนี้ถึงบาดเจ็บ แล้วทำไม... ในป่าถึงไม่ค่อยมีสัตว์ประหลาด
"เราจะไปไหนกัน?"
"ทะเล"
กายตอบเสียงเเข็งเมื่อพี่ผาถามขึ้นมา ไปทะเล... เหรอ?
"คิดจะว่ายน้ำออกไปจากเกาะรึไง?"
"..."
ในน้ำนะ มีตัวอันตรายกว่าอยู่บนบกซะอีก เพราะว่าในน้ำนะคนเราไม่สามารถสู้กับมันได้แน่แต่ถ้าเป็นบนบกอาจจะมีโอกาสรอด
ซ่า
พวกผมเดินมาตามทางจนสุดทั้งๆที่ออกมาได้อย่างปลอดภัยแต่ว่ามันกลับให้ความรู้สึกกลัวอย่างประหลาด อาจจะรู้สึกไปเองว่ากำลังมีตัวอะไรตามมาตั้งแต่เมื่อกี้ ถ้ำเดิม... ที่ตอนแรกผมฟื้นขึ้นมาจากการจมน้ำ ผมถูกมัดเอาไว้ด้วยเชือกพี่เต้นั่งอยู่ข้างๆผมขณะที่เสียงไอโครกของพี่ผาดังขึ้นเป็นระยะ
"หิวแล้ว... มึงออกไปหาอาหารมาให้พวกกูสิ"
ชายหนุ่มพูดขึ้นมาก่อนที่จะดึงตัวผมให้ยืนขึ้นลากออกมาจากถ้ำก่อนที่จะใช้เชือกที่ทำจากเถาวัลย์นั้นมัดเอาไว้เป็นเหมือนเชือกจูง
ในน้ำตึ้นมีพวกปลาตัวเล็กๆแหวกว่ายไปมา แต่ปลาแต่ละตัวนั้นกลับมีแต่พวกหน้าตาประหลาดๆทั้งนั้นผมหยิบก้อนหินขึ้นมาก่อนที่จะเดินลงไปภายในน้ำ หันกลับไปมองกายมันพยักเพยิดให้ผมเดินหาอย่างเต็มที่ขณะที่ภายในถ้ำนั้นพี่ผากำลังสำลักออกมาเป็นเลือดโดยที่พี่เต้กำลังดูอาการอยู่
จ๋อม
"อ่ะ..."
ปลาตัวไม่ใหญ่เท่าไหร่นั้นว่ายมาติดที่โขดหินผมมองมันอย่างอึ้งๆ ปลา...สีฟ้า ลายทางสีขาวเหมือนปลาวาฬ... มีครีบหลายๆครีบ นี่มัน... ปลาตัวเดียวกันกับที่มีเครื่องในสีทอง...
"เจอมั้ย? ฟาดมันสิวะ! รอเหี้ยอะไรอยู่!"
"ไม่... ตัวนี้ ไม่ได้"
ถ้าเกิดกินเข้าไป ถ้าหากว่ากินเข้าไปแล้วละก็
ผลั๊วะ!!
ก้อนหินก้อนใหญ่ถูกปาลงกับหัวของปลาตัวนั้นเลือดสีน้ำเงินนั้นไหลออกมาเหมือนกับหมึกที่ละลายไปกับน้ำ ผมถูกกระซากจนล้มลงกับพึ้นกายเดินเข้ามาใกล้อุ้มเอาปลาตัวนั้นขึ้นฝั่งไป ผมมองไปรอบๆตัวอย่างตื่นกลัว... รู้สึกเหมือนกำลังถูกจับตามองอยู่
เปรี๊ยะ
เสียงเนื้อปลาที่แตกออกมานั้นดังขึ้นผมหอบหายใจถี่เมื่ออาการนั้นเริ่มที่จะกำเริบอีกรอบดวงตาพร่า ผมมองไปยังเครื่องในที่กายกำลังเคี้ยวกินอยู่อย่างประหลาดใจ... มันไม่ใช่สีทอง แต่ว่ามันเป็นสีเงิน... หยดสีเงินที่เหมือนกับเหล็กโดนหลอมละลายนั้นหยดลงกับพึ้นอีกฝ่ายกินเข้าไปอย่างตกะตะกลาม
"ทำไมไม่กิน? ถึงกูจะขู่มึงว่าจะฆ่าแต่กูก็ไม่ชอบที่เห็นมึงมองกูกินแบบนี้ มึงบอกว่าไงนะ?"
กายแสยะยิ้ม กลืนไส้เครื่องในปลาสีเงินนั้นลงคอโยนไม้เสียบนั้นทิ้งไปก่อนที่จะขยับเข้ามาใกล้
"ถึงแม้ว่า... จะถูกอััดตูดโดยสัตว์ประหลาดนั่นก็เถอะ แต่ว่า... กูว่ามันน่าจะดีกว่าถ้าถูกฆ่าจริงมั้ยละ?"
จริงๆด้วย... มันไม่ได้ตั้งใจจะหนีมาตั้งแต่แรกแล้ว แต่ตั้งใจที่จะมากินเครื่องในปลาตัวนั้นเพื่อที่จะ... ทำให้ตัวเองเป็นที่ต้องการของสัตว์ประหลาดพวกนั้น จะได้ถูกดูแลอย่างดี
"..."
ผมนิ่งเงียบไปไม่ได้ตอบกลับใดๆทั้งสิ้นหยิบเอาเนื้อปลานั้นมากิน รสชาติหวานคอนั้นคลุ้งอยู่ภายในปากผมกินไปได้สักพักก่อนที่จะวางลง ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกไม่ดีเลย
"มาลองพนันกันดูมั้ยละ? ว่าไอ้เดม่อนนั่นมันจะเอากูรึเปล่า"
คำพูดนั้นทำเอาผมตัวซา... นั่นสิ ที่เดม่อนไว้ชีวิตผมมันก็เป็นเพราะเครื่องในนั่น ถ้าไม่มีมันผมคงได้ตายไปแล้ว ผมใช้มือปิดลงมาที่หูหลับตาลงไม่อยากฟังเสียงที่เยาะเย้ยนั่น
"ถ้าหากว่ากู อุก... ได้เป็นของมัน กูจะให้มันฆ่ามึง"
พอที... พอสักที ภายในท้องเริ่มที่จะปั่นป่วนเมื่อนั่งไปสักพักพี่ผาสะดุ้งตื่นลุกขึ้นมาจ้องผมด้วยสายตาแข็งกร้าว
น้ำใส... นั่นไหลออกมาจากช่องทางผมเม้มปากแน่นพยายามกลั้นไม่ให้มันไหลออกมามากกว่านี้
"ฮะฮะ อะไรกัน... อึก ไม่อยากแพ้กูจนต้องทำแบบนั้น? เดี๋ยวผัวมึงตามมาก็จะรู้เอง"
หน้าตาของกายนั้นซีดไปริมฝีปากสั่นระริก มันลุกขึ้นยืนก่อนที่จะเดินออกไปข้างนอก
"นั่นมึงจะไปไหนนะ?"
"ช่างกูสิ"
กายตอบกลับพี่เต้ที่ถามขึ้นมาพอกายมันออกไปได้สักพักพี่เต้ก็ขยับเข้ามาใช้หินแถวนั้นมาตัดเถาวัลย์ที่มักมือผมอยู่ อาการปวดท้องน้อยนั้นเริ่มขึ้นมาอีกแล้ว
ตึง!
"ฮะฮะ ฮ่าๆ ดูซะ... ดูซะสิ กูจะกลายเป็นเจ้านายของพวกมัน"
เสียงหัวเราะของกายดังขึ้นมา จนผมต้องลุกขึ้นเดินออกไปดูภาพตรงหน้านั้นราวกับว่าเป็นภาพที่หลุดออกมาจากหนังภูตผีปีศาจ... สัตว์ประหลาดหลายตัวเดินเข้าไปหากายที่กำลังถอดเสื้อผ้าออกจนเปลือยภาพตรงหน้าทำให้ผมร้องไห้ออกมา ทำไมถึง... ทำไมถึงทำขนาดนี้ ทั้งๆที่เขาอยากจะหนีออกไปจากความเจ็บปวดนี้ แต่อีกฝ่ายกลับต้องการมัน กลิ่น... กลิ่นหอมรุนแรงต่างจากกลิ่นของผมนั้นลอยฟุ้งไปทั่ว เรียกหาสัตว์ประหลาดพวกนั้นน้ำสีใสไหลซึมออกมาจากสะโพกของอีกฝ่ายพี่เต้ดึงผมเอาไว้ใช้มือปิดปากผมแน่น
"อย่า... ปล่อยไป"
รู้สึกได้... ว่ามันเเปลก ปกติแล้วตอนที่ผมฮีทนั้นพวกสัตว์ประหลาดจะฆ่ากันเพื่อที่จะแย่งผม แต่ทำไม กับกาย... ถึง สัตว์ประหลาดรูปร่างเหมือนก้อนเนื้อปากกว้างฟันคมยาวหลายๆชั้นนั้นกู่ร้องออกมา มือมีหกมือ มีลิ้นกลมสีแดงสดยื่นออกมาตวัดเลียไปที่แก้มของกาย ปากมีทุกที่บนตัวมันดูดไปตามผิวเนื้อของคนๆนั้นช้าๆ ผมมองภาพนั้นอย่างหดหู่ ขณะที่สะโพกของตัวเองก็มีน้ำที่ซึมออกมา ลมหายใจหอบช้าๆของพี่เต้รดมาที่ต้นคอ ชายหนุ่มอดกลั้นความรู้สึกนั้นไว้ปิดปากผมแน่น ในสถานการณ์แบบนี้... มัน
กร๊วม!
"อ่ะ... อ๊ากกก อ๊าาาา!!"
เสียงเนื้อที่ถูกกัดนั้นดังขึ้นผสมกับเสียงร้องโหยหวนของกาย ไม่ใช่แล้ว... แบบนั้นนะ สัตว์ประหลาดทั้งหลายนั้นกระโดดรุมทึ้งคนๆนั้นจนเลือดสาดกระเช็นไปทั่ว
ก๊ากก ก..ก
กร๊วบ กรุ๊บ
"อ๊ากกก ช่วย ช่วยด้วยยย!! ช่วยกู ช่วยกู ทำไม อั่ก!"
ทุกส่วนของร่างกายนั้นถูกรุมขย้ำ ร่างกายผมเกร็งสะท้าน ก่อนที่เสียงขู่คำรามจะดังขึ้นมาจากทางด้านหลังผมหันไปมองอย่างตกใจ
"... แกมัน"
เสือโคร่งลายทางขาวที่มีปีกตัวนั้นมันกำลังตวัดหางไปมาเหมือนกับว่าดีใจที่ได้เจอผม ผมหันไปมองคนที่ถูกฆ่าอยู่ตรงหาดอย่างชั่งใจ... ช่วยไม่ได้ แล้วสินะ
"พี่เต้ ไปกันเถอะ"
"เอ๋? จะดีเหรอ?"
ผมขยับตัวเข้าไปใกล้ลูบที่จมูกมันช้าๆก่อนที่จะกอดมันแน่นพอๆกับลิ้นสากที่เลียมาที่แก้มของผมจนเปียก
"ผมรู้จักมัน"
พรื่บ!
ลมร้อนปะทะมาที่แก้มจนแสบพวกผมปีนขึ้นมานั่งที่หลังของมันก่อนที่จะถูกพาบินขึ้นสู่ท้องฟ้าผมจับปีกของมันแน่นกลัวว่าจะตกพี่ผานั่งอยธ่ตรงกลาง เหมือนว่ากำลังป่วย ผมมองลงไปข้างล่าง แม้แต่เลือด... ก็ยังถูกพวกปลิงทรายดูดไปจนหมดแรงกอดจากด้านหลังนั้นแน่นขึ้นมา ผมรู้ว่าพวกเขาต้องการอะไร
เมื่อมาถึงที่รังเก่าของเสือโคร่งสีขาว ร่างกายของผมถูกโถมทับเอาไว้อย่างรวดเร็วพี่ผาพุ่งเข้ามาหาผมเมื่อลงจากหลังของเสือตัวนั้นชายหนุ่มสั่น หอบหายใจถี่ระรัวผมมองคนตรงหน้าอย่างหวาดๆ
"พะ พี่ผาเป็นอะไร ป่วยไม่ใช่เหรอ?"
"ไม่... ไม่ใช่"
ชายหนุ่มตอบกลับมาเสียงแหบจับเอาท่อนกายที่แข็งขึนของตัวเองนั้นสอดใส่เข้ามาภายในช่องทางลื่นๆ ผมจิกแผ่นหลังหนานั้นแน่นก่อนที่จะหันไปมองพี่เต้ที่ขยับเข้ามาหาช้าๆยื่นแก่นกายใหญ่ร้อนเข้ามาภายในปาก
"อึก... อ๊ะ พะ พี่ผา ทำไมถึง"
แรงกระทั้นเนิบๆจากอีกฝ่ายนั้นทำเอาร่างกายร้อนขึ้นมาชายหนุ่มกกกอดผมแน่นต่างจากเมื่อตอนแรกที่ถูกข่มขืน พวกเขาเปลี่ยนไปอย่างประหลาด...
ความรู้สึกหวาบหวามนั้นแผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่างกายอวัยวะเพศชายนั้นแทงลึกเข้ามารอบปากมดลูกผมครางออกมาเสียงเบา เสือตัวนั้น... ไม่ได้เข้ามายุ่งแต่มันกลับออกไปข้างนอกไม่รู้ว่าทำไม อาจจะออกไปล่าอาหาร ทิ้งให้พวกผมอยู่กันแค่สามคน
"อ๊า! อึก..."
ร่างกายถูกดึงให้นั่งตักอีกฝ่าย ก่อนที่พี่เต้จะขยับเข้ามาช้อนตัวผมจากด้านหลังความเป็นชายแทรกเข้ามาอีกอันชายหนุ่มกระแทกถี่ๆจนข้างในเสียววาบ
"ขอโทษ... ขอโทษที่ปกป้องไม่ได้ ขอโทษที่ทำแบบนั้นลงไป"
พี่ผากระซิบเสียงสั่นขณะที่สวนกระแทกขึ้นมาร่างสูงกดจูบมาที่หางตาก้มกัดที่ซอกคอจนเจ็บ
"ผม... อ๊ะ ไม่เป็นไรครับ"
ไม่เป็นไรแล้ว ไม่ได้ติดใจที่จะโกรธอีกฝ่ายผมพึมพำออกมาก่อนที่น้ำเชื้อจะทะลักเข้ามาภายในท้องพร้อมๆกัน ร่างกายผมเกร็งกระตุกถี่
"เธอจะต้อง... ท้องให้กับฉัน ที่เป็นมนุษย์"
ชายตรงหน้ากระซิบด้วยน้ำเสียงตื้นตันก่อนที่จะถอนแก่นกายออกมา มองผมด้วยสายตาหวานเยิ้ม
ความรู้สึกนี่อีกแล้ว... มันแปลกๆไปจริงๆด้วย
...
มาต่อแล้วววววววว ใครคิดถึง... น้ำบ้าง เดม่อนไปอีกแล้วครับ มีภารกิจสำคัญนะ #หรา
แค่เก็บไว้ใช้ในตอนสำคัญ? 5555555 ไปละ ฝันดีครับผม