หัวข้อ: !!!!!!!!! DADDY BE LOVER รักนะครับคุณพ่อลูกสอง [ตอนพิเศษ 4] (25-4-61) !!!!!!!!!!

[thenista]

              โน๊ตบุ๊คถูกปิดลงวางไว้อยู่ข้างตัวบนโซฟา เด็กหนุ่มที่นั่งมองดูนาฬิกาไม่กล้าแม้แต่จะเปิดทีวีให้อยู่เป็นเพื่อนกันเพราะกลัวเสียงจะดังจนปลุกเด็กน้อยทั้งสองที่นอนอยู่ในห้องของแต่ละคน


              เขาเดินไปเดินมาอย่างไม่มีอะไรทำ แต่ก็ยังเลือกที่จะยังไม่ไปนอน และถ้าหากสังเกตตัวเองบ้าง ก็คงจะรู้ตัว ว่าหลายครั้งมากแล้วที่เขาจ้องมองไปยังประตูไม้อัดสีขาวที่ไม่ยังไม่ถูกเปิดออกอีกเลยนับตั้งแต่วินาทีที่เจ้าของห้องได้เดินออกไป














              แก้วที่หก


              ตุลย์พูดกับตัวเองในใจเมื่อรุ่นพี่ที่ทำงานคนหนึ่งเดินเข้ามาชนแก้วกับเขา แถมยังคะยั้นคะยอให้ดื่มรวดเดียวหมดแก้วทั้งๆ ที่เขาก็บอกไปแล้วว่าเขาดื่มไม่เก่ง เช่นเดียวกับคนห้าคนก่อนหน้าที่ทำแบบเดียวกัน และมันไม่ใช่แค่นั้น มันมีทั้งเบียร์ ทั้งเหล้าผสมปนเปกันไปหมดจนรู้สึกแย่ แสบท้องจนอยากจะอ้วกอยู่ตลอดเวลา


              “ตุลย์ ไหวไหม?” พลอยไพลินที่นั่งอยู่ที่โต๊ะเดียวกันเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นว่าตุลย์กำลังกุมหน้าผากราวกับปวดหัวเต็มที

              “ไหวอยู่ แค่รู้สึกมึนเฉยๆ ตั้งแต่มีที่หนึ่งผมก็ไม่ค่อยได้ดื่มแอลกอฮอล์เท่าไหร่น่ะ”

              “งั้นกินนี่สิ เขาว่าช่วยได้นะ” เธอยื่นลูกอมฮอาร์ทบีทที่มีรสหวานให้กับอีกฝ่าย

              “ขอบคุณครับ”

              “ไม่เป็นไร” เธอฉีกยิ้มหวานมองผู้ชายตรงหน้าที่กำลังหยิบลูกอมที่เธอยื่นให้เขาปากไปอย่างรนวดเร็ว โดยที่ไม่เฉลียวใจเลยว่า ที่จริงแล้วความหวานต่างหากยิ่งทำให้แอลกอฮอล์ยิ่งถูกซึมซับได้เร็วขึ้น!
“ลิน” คนที่เป็นเจ้าสาวเมื่อชั่วโมงก่อนกระซิบข้างหูเรียกเพื่อนของเธอก่อนที่จะยัดอะไรบางอย่างลงในมือของอีกฝ่ายโดยไม่ให้คนอื่นที่อยู่ในงานรู้ตัว แต่เธอกลับต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อเพื่อนของเธอเลือกที่จะปฏิเสธในสิ่งที่เธอเอามาให้ “ทำไมอะ? แกไม่อยาก...”

              “ไม่ใช่!” เธอรีบปฏิเสธเสียงแข็งอย่างแผ่วเบาเหลือบมองตุลย์ที่ยังคงโดนชนแก้วเหล้าอย่างต่อเนื่อง


              เธอไม่รู้หรอกว่าตุลย์จะรู้สึกผิดปกติหรือเปล่าที่มีแต่จะชนแก้วกับเขา แต่เธอไม่รู้สึกผิดปกติอะไรเลย เมื่อเธอเป็นคนที่หลอกล่อให้พวกนั้นแวะเวียนมาชนแก้วกับตุลย์เอง!


              “แล้วทำไม?”

              “ตุลย์ไม่ใช่พวกโง่หรอกง่าย ถ้ามารู้ทีหลังว่าฉันใช้ยาคงจบไม่สวย สู้ให้เกิดจากความเมาไม่ดีกว่าหรือไง?”

              “แล้วแกจะทำยังไง?”
             
              “เรื่องของฉันหน่า ไปอยู่กับสามีแกเถอะไป เดี๋ยวทางนี้ฉันจัดการเอง”

              “โอเค~ สู้เขานะเพื่อน” ผู้ที่เป็นเจ้าภาพของงานกระซิบบอกกับเพื่อนเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่เธอจะเดินเข้าไปร่วมกลุ่มกับสามีและเพื่อนของสามีตรงโซฟาครึ่งวงกลมที่อยู่อีกด้านหนึ่งไม่ห่างออกไป พลอยไพลินกลับมาสนใจคนที่นั่งอยู่ร่วมโต๊ะเดียวกัน ตั้งใจจะชวนเขาออกไปเต้นที่หน้าเวที แต่เธอก็ต้องเห็นคนที่ตัวเองหมายปองสลบสไลฟุบหน้าลงไปกับโต๊ะกลมแล้วเสียก่อน

              “ตุลย์! ไหวหรือเปล่า?”

              “อื้อ...” เสียงครางอื้ออึงดังขึ้นแผ่วเบา ท่าทางของคนตรงหน้าที่กำลังจะครองสติไว้ไม่อยู่แล้วทำให้เธอเผยยิ้มร้ายออกมา ถ้าหากมีแสงไฟอีกนิดในสถานที่นี้แล้วละก็ ทุกคนคงจะเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโลภและความหลงจนบูดเบี้ยวหมดสวยไปแล้ว!


              ไม่สิ มีอยู่คนนึงที่เห็น ‘ส้ม’ เพื่อนในกลุ่มที่รู้สึกไม่เห็นด้วยกับการกระทำของคนทั้งสอง แต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้ไปมากกว่าดูอยู่ห่างๆ และด่าตัวเองที่ไร้ประโยชน์!


              “ตุลย์นอนตรงนี้ไม่ได้นะ” พลอยไพลินเขย่าตัวของชายหนุ่ม

              “...” แต่ยิ่งเธอเห็นเขาไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับ ในใจเธอก็แทบจะเก็บยิ้มเอาไว้ไม่อยู่ เธอลุกเดินไปหาเพื่อนที่เป็นเจ้าสาวของงานกระซิบคุยอะไรกันบางอย่างก่อนที่เธอจะเดินกลับมาที่โต๊ะพร้อมกับ ‘หนุ่ม’ สามีหมาดๆ ของเพื่อนเธอ

              “ช่วยหน่อยนะหนุ่ม ลินกลัวว่าแบกตุลย์คนเดียวแล้วจะไม่ไหวน่ะ”

              “ไม่เป็นไรครับ” หนุ่มยกยิ้มซื่อก่อนจะยกแขนของตุลย์ขึ้นพาดไหล่ตัวเองเช่นเดียวกับที่พลอยไพลินทำกับแขนอีกครั้งก่อนที่ทั้งสามจะพากันเดินออกจากคลับ ขึ้นลิฟท์ไปยังชั้นสิบ ชั้นที่มีห้องห้องหนึ่งที่หนุ่มเองก็ไม่รู้ว่าภรรยาของตนจะจองไว้ทำไม!


              หลังจากที่หนุ่มออกจากห้องไปทำหน้าที่เจ้าภาพต่อที่คลับชั้นใต้กินของโรงแรมแล้วก็เหลือเพียงพลอยไพลินกับตุลย์ที่นอนแผ่อยู่กลางเตียง อันที่จริงเจ้าบ่าวค่อนข้างกังวลกลัวว่าทิ้งผู้หญิงให้ดูแลผู้ชายตัวโตเพียงคนเดียวจะลำบาก แต่เธอกลับยืนยันเสียงแข็งจนน่ากลัวว่าเธอจะขอดูแลผู้ชายที่ ‘ตุลย์’ เพียงลำพัง จึงทำให้หนุ่มต้องกลับลงมาอย่างช่วยไม่ได้


              และไม่คิดจะเอะใจว่าทำไมเธอถึงต้องพยายามจะไล่เขากลับออกไปมากมายขนาดนี้!


              “ตุลย์...” เสียงหวานเพ้อเรียกชื่อของคนที่นอนอยู่บนเตียงอย่างแผ่วเบา หัวใจเต้นรัวเมื่อคิดว่าอีกไม่กี่ข้างหน้า เธอกำลังจะได้ผู้ชายคนนี้มาครอบครอง!


              ร่างเล็กในชุดราตรีสีชมพูดอ่อนคลานขึ้นไปบนเตียงเดียวกับที่มีร่างของผู้ชายที่เธอหลงรักหลงชอบมาเป็นปีนอนหลับไหลอยู่บนนนั้น เธอกวาดสายตามองไปทั่วเรือนร่างของเขาที่ถูกปิดกั้นเอาไว้ด้วยชุดทักซิโด้สีดำสนิท ก่อนจะเลื่อนสายตาขึ้นมามองใบหน้าหล่อเหลาที่แดงกล่ำไปด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์อดใจไม่ไหวจนในที่สุดริมฝีปากบางก็ประทับจูบลงไปอย่างเชื่องช้าและผละออกมาอย่างอ้อยอิ่ง


              เธอขึ้นคร่อมตัวเขาในที่สุด ถอดสูทสีดำด้านนอก เสื้อกั๊กด้านในและปลดหูกระต่ายทิ้งลงไปข้างพื้น จนเหลือเพียงเสื้อเชิ้ตที่ถูกปลดกระดุมไปแล้วสองถึงสามเม็ดพอให้เห็นแผงอกล่ำสันที่ไม่บึกบึนจนน่ากลัวนัก แต่ก็มีบางจากการออกกำลังกายโดยเลี้ยงลูกชายสองคนเพียงลำพัง


              ตึกตัก...


              ใจเธอเต้นรัวจนแทบจะกระเด็นออกมาข้างนอก เธอผละออกหลังจากการปลดกระดุมเสื้อเชิ๊ตของคนใต้ร่างทุกเม็ด เอื้อมมือไขว้ไปด้านหลังเพื่อจะรูดซิปชุดราตรีเกาะอกสีชมพูที่เธอสวมใส่ เผยชั้นในไร้สายสีดำสนิท ไม่รอช้าที่จะปลดตะขอชั้นในต่อ แต่มันกลับงอปลดไม่ได้จนเธอต้องเหลียวหลังหลับไปดูอย่างหัวเสีย!


              “ทำอะไรอยู่หรอลิน?”


              เสียงทุ้มที่ดังขึ้นจากคนใต้ร่าง ทำให้พลอยไพลินที่กำลังจะปลดตะขอชั้นในหันขวับกลับมาแทบจะทันที เธอเบิกตากว้างก้มมองคนที่น่าจะนอนหลับไม่ได้สติด้วยความตกใจอย่างที่สุด!


              “ตะ ตุลย์!”

              “ว่าไง? ทำอะไรอยู่หรอ พลอยไพลิน” เสียงนั้นราบเรียบแต่ก็คุกคามอย่างหัวเสีย

              “ตุลย์...คือฉัน...”

              “ลุกออกไปจากตัวผม” สิ้นคำพูดของผู้ชายใต้ร่าง พลอยไพลินก็กระเด้งตัวออกจากที่นอนแทบจะทันที ใจเธอเต้นแรงเช่นเดียวกับเมื่อไม่กี่นาทีก่อน แต่กลับกัน ตอนนี้มันเต้นแรงด้วยความตกใจ และกลัวความผิด ตอนนี้ความรู้สึกของเธอคงไม่ต่างอะไรกับคนค้ายาที่โดนตำรวจเรียกค้น!

              “ตุลย์ อย่า...อย่าเข้าใจฉันผิดนะ มันไม่ได้เป็นอย่างที่ตุลย์คิด!”

              “แล้วลินรู้หรอว่าผมกำลังคิดอะไร?” เสียงนั้นเย็นยะเยือกจนน่าใจหาย แม้แอร์ภายในห้องจะทำงานอย่างดีไม่มีบกพร่องแต่เหงื่อกับค่อยซึมขึ้นมาตามไรผมและหน้าผาก


              ไม่เคยเลย ไม่เคยเลยสักครั้งที่เธอจะได้รู้จักกับตุลย์แบบที่ยืนอยู่ตรงหน้าตอนนี้!


              “ฉะ...ฉันเห็นนายเมามาก ก็เลยจะช่วยปลดเสื้อระบายความร้อนให้ก็แค่นั้นนะ!”

              “...” อีกฝ่ายทำเพียงปรายตามองเธอ ติดกระดุมเสื้อเชิ้ตที่ถูกปลดออกก่อนจะก้มเก็บเสื้อผ้าของตนอย่างไม่ค่อยมั่นคงเซไปเซมาจนแทบจะล้มหลายต่อหลายที “ถ้างั้นลินก็ลงร้อนด้วยสินะ ถึงมาถอดเสื้ออยู่บนตัวผู้ชายเหมือนกัน”

              “!” เธอสะอึกกับคำพูดและสายตาที่ตวัดมองมาอย่างดูแคลนนั่น


              เขาไม่ได้ด่าเธอ ไม่โวยวายใดๆ ทั้งสิ้น แต่สิ่งที่เขาทำมันร้ายแรงยิ่งกว่าสิ่งเหล่านั้นเป็นร้อยเท่าพันเท่า! เดินจากเธอไปและทิ้งเธอไว้กับความน่ารังเกียจ! 


              “ฉันรักนายนะตุลย์! เพราะฉันรักนายมาก ฉันก็เลยทำแบบนี้!” เสียงเล็กตะโกรก้องเสียงดังเรียกให้คนที่กำลังจะก้าวเดินออกไปชะงักเท้าหยุดอยู่กับที่ แต่เขาก็ยังทำร้ายเธอโดยการที่ยังไม่แม้แต่จะหันมามอง!

              “...”

              “ฉันยอมให้ใครเอาตุลย์ไปไม่ได้อีกแล้ว! ฉันเสียนายให้ผู้หญิงคนนั้นไปครั้งนึงแล้ว! แล้วฉันยอมอีกไม่ได้แล้วตุลย์ ฉันรักนายนะ ฮึก! ฉันรักนายมาก!”

              “แล้วคิดว่าทำแบบนี้แล้วจะได้อะไรขึ้นมา?” เสียงนั้นถามกลับอย่างราบเรียบ ไม่คิดจะสนใจเสียงสะอื้นไห้ของผู้หญิงที่ยืนอยู่ด้านหลัง “ถ้าสมมุติเราได้กัน คุณท้องลูกผม แล้วยังไง? คิดว่ามันช่วยอะไรหรอ? ถ้าผมไม่คิดจะเอาลิน ต่อให้ลินท้องลูกผมห้าคน ผมก็เอาแต่ลูก ไม่ได้เอาลินอยู่ดี”

              “แล้วทำไมนายถึงไม่คิดจะสนใจฉันบ้างตุลย์! ฉันน่ะ ฮึก ฉันเป็นคนที่อยู่กับนายมาตลอดนะ! ฉันช่วยนายเลี้ยงลูก ฉันดูแลนายอย่างดีไม่เคยบกพร่อง ทำไมถึงไม่มองฉันบ้าง! ฮึก! ทำไมถึงไม่รักฉันเลย! ทำไมฉันถึงแพ้ให้กับคนอื่นอยู่เรื่อย! ทั้งนังผู้หญิงท้องแก่นั่น แล้วไอ้เกย์น่าเกลียดนั่นอีก!”

              “...นั่นสิ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ทำไมผมถึงไม่เคยรักลิน ไม่คิดจะรัก ไม่แม้แต่เสี้ยวเดียวที่จะลองรัก” เสียงนั้นตอบกลับมาอย่างรายเรียบ ร่างสูงใหญ่หมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับหญิงสาวที่น้ำตานองหน้าอยู่ด้านหลัง “อาจเพราะผมมันสมองช้ามั้ง ก็เลยไม่รู้สึกตัว ว่าสิ่งที่ลินให้ผม กับสิ่งที่ผมรู้สึกกับลินมันคนละอย่างกัน”

              “ฮึก...ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร! ตอนนี้ไง ตอนนี้ คิดสิ ฮึก! เริ่มมองฉันใหม่ได้นะ นายรู้ความรู้สึกของฉันแล้วนี่ นายลองรักฉัน นะ แล้วเราอาจจะได้รักกันก็ได้!”

              “หลังจากที่คุณใช้วิธีน่ารังเกียจเพื่อที่จะจับผมแล้วน่ะหรอ?”

              “!”

              “ถ้าคุณบอกผมดีๆ ไม่แน่ผมอาจจะลองดู ลองรักดูอย่างที่ลินบอก แต่ตอนนี้ ผมทำไม่ลงจริงๆ”

              “ตุลย์...ฮึก! นาย นายกำลังเข้าใจฉันผิด! ฉันไม่ได้ทำอะไรอย่างที่นายคิดนะ ฉันบอกแล้วไง ใช่ ใช่! ฉันเห็นนายร้อน ฉันก็ร้อน ฉันแค่กำลังจะไปอาบน้ำ!”

              “...ขอโทษนะลิน คุณทำอะไรก็รู้ดีอยู่แก่ใจ ถ้าเป็นไปได้ นอกจากเรื่องงาน เราอย่าเพิ่งมายุ่งกันเลยจะดีกว่า” เสียงทุ้มนั่นพูดอย่างเรียบนิ่ง หมุนตัวกลับไปเปิดประตูห้องออกเป็นเวลาเดียวกับผู้หญิงที่อยู่ด้านในกรีดร้องไห้ออกมาอย่างสุดเสียง

              “อย่าไปนะตุลย์! ฮึก...ฉันรักนาย ฉันทำแบบนี้ก็เพราะฉันรักนายนะตุลย์ ฮึก...ฮือออ!” 


              ผู้หญิงร้องไห้อยู่ด้านหลัง ถ้าเป็นพระเอกก็คงจะเข้าไปปลอบโดยไม่สนทั้งนั้นว่าอีกฝ่ายทำเรื่องร้ายกาจไว้แค่ไหน


              แต่น่าเสียดายเขาไม่ใช่ผู้ชายที่เป็นพระเอกมากพอ


              ชายหนุ่มยกมือขึ้นกุมขมับที่ปวดตุ๊บๆ ก้าวเดินออกจากห้องไปอย่างเชื่องช้าโดยทิ้งคำพูดเอาไว้ทำร้ายผู้หญิงที่ร้องไห้อยู่ในห้องซ้ำไปซ้ำมา


              “อย่าทำให้ผมรู้สึกแย่กับลินไปมากกว่านี้เลย”













              ร่างสูงใหญ่เดินเซไปเซมายิ่งนานเข้าฤทธิ์แอลกอฮอล์ในร่างกายก็ยิ่งเพิ่มขึ้นจนปวดหัวไปหมด เขาใช้เวลาอยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะเดินมาหยุดอยู่หน้าห้อง B8002 ได้ในที่สุด แต่ภาพเบื้องหน้าก็หมุนเวียนจนไม่อาจที่จะเสียบกุญแจได้อย่างที่ตั้งใจ


              เขารู้ดีไม่ใช่เพียงแค่จำนวนแก้วเหล้าที่จะทำให้ใครคนหนึ่งเมาหัวแทบทิ่ม แต่รวมถึงความรู้สึกด้วยที่มันยิ่งทวีคูณฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ เขาเหมือนผู้ชายใจร้ายที่พูดจาและทำตัวร้ายกาจกับพลอยไพลิน แต่ใจจริงเล่าใครจะรู้ ว่าที่จริงแล้วเขาเองก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน ไม่ว่าคนอื่นจะมองว่ายังไง แต่เขามองว่าการกระทำนั่นของคนที่เขาคิดมาตลอดว่าเป็นเพื่อน ไม่ได้ต่างอะไรกับการทรยศกันเลยสักนิด


              ถ้ารัก ทำไมไม่บอกดี ถ้ารักกันจริงๆ มันควรเอาความรู้สึกของใครเป็นที่ตั้ง แล้วเขาทำผิดอะไรถึงอยู่ดีๆ ก็เสียเพื่อนไป แบบที่ไม่มีวันเขาหน้ากันติดอีก...เขาทำผิดอะไร? เพียงเพราะเขาไม่รู้หรอ?


              แกร๊ก...


              “พี่ตุลย์ทำอะไรอยู่หน้าห้องน่ะ”


              เสียงของใครบางคนดังขึ้นพร้อมกับประตูไม้อัดสีขาวที่ถูกเปิดออก แม้ภาพตรงหน้าจะวนเวียนจนปวดหัวแต่เขาก็จำได้ดีว่านั่นคือเสียงของเด็กผู้ชายตัวแสบที่เข้ามาป่วนในชีวิต...


              ตุ๊บ!


              “เฮ้ย!” เสียงนั่นร้องลั่นเมื่อร่างสูงใหญ่ของตุลย์ผู้เป็นเจ้าของห้องทิ้งตัวลงใส่จนเซถอยหลังเข้าไปในห้องด้วยกันทั้งคู่ก่อนที่เอสจะล้มก้นกระแทกโดยมีอีกฝ่ายอยู่ในอ้อมแขน “พี่ไหวไหมเนี่ย?”

              “...ขอบใจนะ”

              “หะ? ขอบใจอะไรครับ?”

              “ที่นายสอนไว้ตอนที่ฉันบอกว่าจะไปงานแต่งไง” เสียงทุ้มดังอู้อี้แทบจะฟังไม่ได้ศัพท์

              “อ๋อ ที่ผมบอกพี่ว่า ถ้าเกิดได้กินเหล้า พอรู้สึกว่าถ้ากำลังจะไม่ไหวให้แกล้งหลับ หนีพวกที่จะมาชนเหล้าอะหรอ?”

              “อื้ม...”

              “เทคนิคนี้ดีใช่ไหมละ? เพื่อนสอนมาอีกทีเหมือนกัน คึคึ” น้ำเสียงอารมณ์ของอีกฝ่ายทำให้ตุลย์อดไม่ได้ที่จะเผลอยิ้มออกมา อย่างเช่นหลายต่อหลายครั้งที่เขาแอบทำ


              เอสไม่เคยรู้ตัวหรอกว่าเขามักจะเผลอยิ้มกับความสดใสนั่นมากี่ครั้งต่อกี่ครั้ง


              “จำสิ่งที่ฉันพูดตอนนั้นได้ไหมเอส?”

              “ตอนไหนอะ?”

              “ตอนที่ฉันบอกว่า ‘ดีจัง ที่มีนายอยู่ด้วย’”

              “อะ อื้ม...จำได้”

              “ตอนนี้ฉันก็รู้สึกแบบนั้นนะ ฉันยังรู้สึกว่า ดีจัง ที่ฉันมีนายอยู่ด้วย”

              “...”

              “หึ ขอโทษทีนะทั้งๆ ที่บอกตกลงไว้แล้วว่าจะไม่พูดอะไรแบบนี้อีกแท้ๆ”

              “...”

              “เอส ขอโท...”

              “ผมว่าผมชอบพี่แหงๆ” เสียงที่โพล่งแทรกขึ้นมาสั่นอย่างไม่เคยได้ยินมาก่อน ทั้งๆ ที่อยากจะขืนตัวดูสีหน้าของเด็กตัวแสบนั่น แต่เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ก็ทำให้มึนจนลุกไม่ขึ้น ปวดหัวตุ๊บๆ พอๆ กับหัวใจที่เต้นแรงไม่แพ้กัน

              “...”

              “แต่ผมไม่ได้เป็นเกย์...” เสียงนั้นก็ยังสั่น แต่ก็ชัดเจนถึงความรู้สึก

              “...”

              “ทำไมพี่ถึงต้องเป็นผู้ชายด้วยวะ...”

              “...”


              จนถึงประโยคสุดท้ายเสียงนั้นก็ยังสั่นเครือ


              “แล้วผมควรทำยังไงดี...”









TBC
ตอนนี้มาแบบยาวไป อ่านกันไปยาว ยาววววว บอกว่าจะอัพตั้งแต่เมื่อวานแต่ว่าผิดนัดมาวันนึง ฮอลลลลลล
อย่าว่าเค้าเลยนะ แล้วเจอกันตอนหน้าครัชช


ป.ล. เรื่องนี้ได้ตีพิมพ์แน่นอนน!~ ใครอยากได้เตรียมเงินกันเถอะเราา พร้อมตอนพิเศษที่ไม่มีให้อ่านที่ไหนนอกจากในเล่ม จุ๊บ

[BlueCherries]

 


เด็กเอสในที่สุดก็ยอมรับใจซะทีนะ ง่อวววววววววว


พี่ตุลย์ชอบเอสขึ้นมามั่งยัง นึกภาพว่าอยากมีน้องเป็นส่วนนึงของชีวิตในอนาคตไหม??

จีบน้องไปเถอะ พลีสสสสสสสสส


(แอบสมน้ำหน้านังลิน แต่ก็นะ... แทนที่จะสารภาพรักดีๆ กลับใช้วิธีนี้)

[brookzaa]

 

[haemin]

  สมน้ำหน้า นังพลอยไพลิน ชื่อสูงส่งมีค่า ทำตัวไร้ราคา ชิ ชะนี   
  ฮิ้วววววว ในที่สุด เอสก็ยอมรับใจตัวเองสักทีสินิ อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ตอนหน้าได้กันเลยเปล่า

[Malila]

เหยยยยย  บอกไปแล้ววว ไงต่อคะะะ

[route rover]

เอ้ยยย รอดมือนังลินได้แบบเส้นยาแดงผ่าแปด ดีจัง 

เอสสู้ๆ นะ สารภาพแล้วว

[Mouse2U]

อีกไม่นานเอสจะเข้าใจนะคะ อย่าเพิ่งคิดมากไปเลยเนอะ เพราะยังไง 'รัก' ก็ยังเป็น 'รัก' อยู่วันยันค่ำนั่นล่ะ แต่ดีใจจังค่ะที่เอสตัดสินใจบอกให้พี่ตุลย์ได้รู้แล้ววว ส่วนพี่ตุลย์..ไหนๆ ตอนนี้หัวใจก็สั่นล่วงหน้าไปแล้ว รับเอสไว้พิจารณาบ้างก็ไม่เสียหายเท่าไรหรอกเน้ออ >\\\\\\<

ปล. ทำอะไรไม่คิดให้ดีๆ ก่อนไงล่ะ เราว่าเราเตือนคุณแล้วนะคะพลอยไพลิน~

[kukkikkooka]

น้องเอสสารภาพแล้วว้ายยยย

พี่ตุลย์จะทำไงต่อหนออ

[ทิวสนที]

เอาแล้วเว้ยเฮ้ย

[gookgik]

จากที่เกลียดลิน ตอนนี้เริ่มสงสารลินเหมือนกัน ยิ่งเจอคำพูดของตุลย์เข้าไป แต่เป็นเพราะเธอใช้วิธีการที่ผิด ก็ต้องรับกรรมที่ตัวเองก่อไว้

เป็นโชคดีของตุลย์ที่เชื่อเอส ทำให้รอดพ้นจากลินมาได้ และตอนนี้ก็ได้ยินคำสารภาพที่เอสบอก แต่ตุลย์จะมีสติพอที่จะฟังหรือเปล่า

[Chattcha]

ตอนต่อไปมาเร็วๆนะคะ ตอนนี้จบแบบค้างคาใจอ่ะ พี่ตุลย์จะตอบเอสว่าไง คงไม่เมาหลับไปก่อนอ่ะนะ 555

[arij-iris]

เอสยอมรับตัวเองแล้ววววววววววว

พี่ตุลย์ก็รีบๆรับรักน้องซะนะ

หึๆๆ ในที่สุดพี่ตุลย์ก็ได้เห็นด้านมืดของยายลินซะที หึๆๆๆๆ

[naumi]

เอสแมนว่ะ ชอบๆๆ ชอบก็บอกตรงๆว่าชอบ กล้ายอมรับความรู้สึกตัวเอง ใครยอมรับก่อนคนนั้นกล้าหาญกว่า มอบโล่ห์เลยงานนี้!!!

[SheGame]

อ๊ากกกกกกก บอกชอบแล้วๆๆๆๆ ดีใจๆ
 

[hpimmc]

 

น้องเอสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
พูดไปร้าววววววววว พัฒนาไปอีกขั้นนนนนนน
น้องรอพี่ตุลย์อยู่นะค

><

[TONG]

เอสเลือกเวลาพูดได้ดีจริงๆ ตุลย์เองก็กำลังแย่จากเรื่องลินมา ไม่รู้จะเป็ฯอย่างไรต่อไปนะ
แต่สงสารลิน ถ้าพุ่งชนมาตรง บอกรักมาเลยเรื่องคงเปลี่ยนไป สงสารเธอนะ

[lizzii]

เยสสสสสสส
จบนะชะนี !!!

[PREMIUM_ALMOND]

ทำดีแล้วเอสสสสสสสสสสสสสสสสสส 

[seaz]

โอ๊ย...น้องเอสกับพี่ตุลย์ได้กันสักทีเถอะ
นังลินร้ายกาจนักนะ

[powvera]

อร๊ายยยยยยยยยยยย

เอสบอกชอบพี่ตุลย์   

ตืนเช้ามาพี่ตุลย์จะจำได้ไหมอ่ะ        

[em1979]

เอสอ่ะรู้ตัวแล้ว ตุลย์หล่ะรู้รึยัง

[B52]

ตกใจนึกว่าพี่ตุลย์จะไม่รอดซะแล้ว

[▶August5th◀]

เห้ย เอสรู้ใจตัวเองแล้วสินะ พี่ตุลก็เมา อ๊ากกกกก

รอตอนหน้าไม่ไหวแล้ว 5555+

[padthaiyen]

ลินพลาดหมดทั้งความเป็นเพื่อนด้วย

[nu-tarn]

ยัยพลอยทำตัวเองนะจ๊ะ

ส่วนน้องเอสไม่ต้องยังไงหรอก แค่ปล่อยให้มันเป็นไปตามธรรมชาติ
ยอมรับแล้วก็ศึกษาดูใจกันไง 

[lemonpreaw]

ไม่น่าเลยลิน เธอไม่น่าทำแบบนี้เลยจริงๆ

[tsubasa_6927]

ตลกพลอยไพลิน ถ้าสารภาพรักไปตรงๆตั้งแต่แรก อย่างที่เอสบอก ป่านนี้หล่อนได้แต่งงานสมใจไปแล้ว เป็นไง หลังเค้าหนีคำสารภาพเธอออกมา เจอเอสที่พูดแบบเดียวกัน แต่ปฏิกิริยาอย่างแตกต่างอะ
พี่ตุลลลลลล เอสรู้ตัวเองแล้วนะ พี่ตุลล่ะ

[tiew93]

เฮ้ยๆๆๆ น้องเอสคนจริงงง พูดก่อนเลย อิพี่ตุลย์อย่าปฏิเสธน้องนะ ถ้าผลักไสไล่ส่งน้องแม่จะเตะให้ ฮ่าๆๆ #ทีมเอส

[Babylon]

แล่ว แล่ว แล่วววววว  ฟินอะ พี่ตุลย์จะทำไงเนี้ยเอสเล่นมาไม้นี้
เหมือนความสัมพันธ์ระหว่างที่หนึ่งกับอันธพาล หมูอ้วน จะดีขึ้นเรื่อยๆ
(พี่ตุลย์เมาๆอยู่นี่แหละ แอบฉกชิมเอส ซะหน่อยดิพี่)

[Celestia]

เมื่อคนเมาเหล้าปะทะกับคนเมาความรู้สึก จะเกิดอะไรขึ้นบ้างเนี่ยย