หัวข้อ: เพราะ...เป็นเอก : อวดปกและบล็อคหน้า 1 เชิญชมความงาม อิ้อิ้

[Freja]

เจ้าคุณพ่อทำไมมักมากจัง  แอบไปไข่ทิ้งไว้อีกตั้งหลายคน

ดินนี่โคตรเด็กเลย   นี่ขนาดตัวเองก็นอนกับแม่เอกมาตั้งนานแล้วนะ

ยังจะมา.......พี่ชายเป็นอะไรก็รู้ๆอยู่

น่าจะพอใจแล้วนะ  ตัวเองได้เยอะมากกว่าใครเขาแล้ว

โล่งไปเปราะหนึ่ง    ขอบคุณมากค่ะ   

[j_world]

เบลอเลยค่ะ....อัศวพล  สเปียร์  ศิวา   อยู่ตอนไหน   จำไม่ได้เลย  จะไปอ่านทวนก่อน  เดี๋ยวเราจะไม่อินนนนนน

..แค่เอก 4 พี่น้อง ก็จำบทบาทแทบไม่หมดล่ะ  ที่ผ่านมาบทบาทคนในที่ทำงาน รู้สึกว่าเป็นตัวประกอบ เลยไม่สนใจจำชื่อ  ...ตัวละครเยอะดีเนอะคะ   

[boonpa]

คุณดินขี้เก๊กนิ เอกจะมีน้องสาวหรือเปล่านะ

[•♀NoM!_KunG♀•]

อ้อยยย!! แต่ละคู่ อิอิ

[วัวพันปี]

 

[เป็ดอนุบาล]

เอาจริงๆๆนะอยากได้หนังสือแล้ว......เตรียมชั้นวางหนังสือเป็นเอกละนะ
รีบๆนะคุณแบมคุณหมากับน้องหมา เด็กช่างรักจริง  หมอปิ้งกับปลาทูจะได้มีเพื่อนเพิ่มนะคับบบ

[Ryoooo]

เค้าว่าเป็นเอกเหมือนพ่อดินอยู่น่าาา
เต็งหนึ่งรู้ดีเลย 555
ตัวละครลับค่อยๆเปิดตัวสินะ

ชอบอาดินขึ้นมานิดนุงงงง

[bambooiihallo]

ขอบคุณทุกคอมเม้นค่ะ -...- ตอนหน้าเราจะมาเฉลยเรื่องไหน ติดตามกันได้ คึคึ

[kataiyai]

อาดินสายซึน

[PetitDragon]

ปากไม่ตรงกับใจ 555

[twinmonkey0311]

เป็นเอกจะมีน้องแล้ว

[A_Narciso]

   

เข้ามาอ่านรวดเดียวจบเลยค่าา... รอๆติดตามคลี่คลายปมตอนพิเศษ นะค๊าาา

[jejiiee]

เสียดายจังเลยนะคะที่ทุกอย่างรวมไปลงตอนพิเศษหมดเลย เรามีความรู้สึกถูกชะตากับตัวละครตั้งแต่เริ่มแรกๆ ไม่เป็นไรค่ะ เราจะพยายามทำความเข้าใจเนอะ เพราะเป็นเอกและเต็งหนึ่งได้ใจเราไปแล้ว

[Sorso]

มีตอนพิเศษอีกมั้ย อิอิ

[Yunatsu]

แปลว่า ดินรู้เรื่องทั้งหมดอยู่แล้วซินะ
แต่ว่าาาา
แบบนี้เอกได้อะไรอ่า
อ๋ออ ได้ของดินน ช่ายมะ

[minneemint]

 

[fuku]

ง่า เราอ่านแล้วคิดว่าคาร์แรคเตอร์มันหลุดไกลมาก

อย่างดินกับลัลนี่....เป็นเด็กวัยทีนเอจเรอะ. คุยกันโคตรแบ๊วๆ คือ มันไม่น่ารักอ่ะ อ่านแล้วปวดประสาทว่าวัย 30-40 แบบนี้มันดูต๊องมาก
อ่านแล้วได้อารมณ์โดนตีหัวว่า ตรูจะเขียนแบบนี้ใครจะทำไม

จริงๆ เราว่าบทมันหลุดตั้งแต่อยู่ๆ ให้พ่อแม่เป็นเอกไม่ตายแล้ว
ยัดเยียดบทสุดๆ พ่อแม่ที่ไหนฟระ แอ๊บตายห่าเป็นสิบปี ไปแร่ดแถดแถอยู่เมืองนอกกับปั๋วใหม่(ทั้งสองคนด้วย)
ส่วนลูกนี่ก้ำกึ่งบ้า ป่วยทางใจ ไม่มีคนดูแล

เป็นอะไรที่หอยหลอดมาก คนประเภทไหนที่ทำแบบนี้ได้
แล้วกลับมาถึงทำเป็นฟูมฟายลูกป่วย บีบน้ำตาสองแหมะ
ยิ่งคุณแม่นี่คือไร ลูกคนนึงนอนไม่ได้สติ (เนื้อเรื่องตอนพิเศษ) อินางคิกคักกับผัวใหม่ค่า ชั้นท้อง 4 เดือนนนนนนนนนนน

พอเหอะ รับไม่ไหวกับครอบครัวนี้จริงๆ

ทุกคนคิดว่าเป็นเอกเป็นอะไรอ่ะ เด็กที่บังเอิญเกิดมาเหรอ?
เชี่ยเหอะ ถ้าไม่มีเต็งหนึ่งซักคน เป็นเอกไม่มีใครจริงๆนะ

แล้วถ้าเป็นเอกไม่เอาใคร ถีบทิ้งออกจากบ้านเราจะสะใจมาก ทั้งพ่อที่เลี้ยง แม่ที่ให้กำเนิด พ่อที่ให้กำเนิด บัดซบกับหนึ่งขนาดนี้

เราอินมากอ่ะ อ่านแล้วโกรธโคตรๆ
ตั้งแต่ตอนแรกจนจบ เป็นเอกแม่งเจอแต่เรื่องบัดซบ T^T ในขณะที่คนอื่นลัลล้าเที่ยวเมืองนอก

[nutae or]

จบไวจังเลยย.......ขอบคุณค่ะ ^^

[Snimsoi]

อ้อ ปมเริ่มเคลียร์แล้วค่ะ มาเคลียร์ในตอนพิเศษ สรุปเอกไม่ได้สมบัติซะงั้น กลายเป็นว่าหนึ่งได้แทน เอกติงต๊องขนาดนั้นเชียว เอกไม่ได้วิกลจริตน้า เดี๋ยวก็หาย น่าจะให้เอกแล้วใส่ชื่อหนึ่งเป็นคนดูแลไปก่อนนะ ไม่ก็ให้ร่วมกันไปเลยสิ

แต่สมบัติบริษัทอย่างอื่นไม่ให้เอกก็ดีแล้วล่ะยุติธรรมกว่า พ่อดินมีลูกใหม่แล้วน้องจะได้ได้บ้าง เดี๋ยวพ่อดินก็ต้องยกให้เอกอยู่ดี เผลอๆพ่ออัครก็ยกให้เอก แต่ทำไมดินหึงอัครกับเมียอรุณด้วยล่ะ อันนี้งงนิดหน่อย

[nunda]

ขอบคุณค่าาาาา
จบแล้ว!!!! แค่จบแฮปปี้คนอ่านก็ดีใจแล้วจ้าาา ^^

เดี๋ยวตามอ่านตอนพิเศษก่อนนะ

[dekying kukkig]

ดินเอ้ยย ลูก 2 แล้วนะ คราวนี้ลดอาการลงได้บ้างแล้วซินะ

[bambooiihallo]

ตอนที่ 2 เอกสารที่หายไป



   ‘ถึงคุณดินจะทำเพื่อผลประโยชน์ของคุณเป็นเอก แต่ก็ต้องแก้ไขเรื่องยักยอกบริษัทให้ถูกต้องนะครับเพราะตอนนี้เป็นบริษัทคุณแล้ว เอกสารก็ต้องมาชี้แจงให้ครบเพื่อแสดงความบริสุทธิ์ใจ’



   หนึ่งในคณะกรรมการพูดขึ้น ซึ่งที่ประชุมทั้งหมดก็เห็นด้วยตามนั้น



   ‘คุณศิลป์ด้วยนะครับ ถึงพวกเราจะประทับใจที่คุณมาดูแลบริษัทแทนช่วงนฤนาฏมีปัญหา แต่…ช่วยทำให้ชัดเจนด้วยครับ’



   สเปียร์ที่ถูกธารธารากับทนายฉัตรชัยจับนักแท่นผู้บริหารชั่วคราวก็ได้แต่ยิ้มแหยๆแล้วพยักหน้า…ก็เล่นถูกดึงไปอยู่ฝ่ายเอกบดินทร์แต่แรกนี่หว่า



   จริงๆก็อยากจะเป็นพนักงานกินเงินเดือนธรรมดา ถึงจะรู้ว่ามีสายเลือดนฤนาฏแต่ก็ไม่ได้อยากได้สมบัติพ่อที่เพิ่งรู้จักเท่าไหร่ วันๆนั่งเล่นหุ้นก็มีเงินจนไม่รู้จะเอาไปทำอะไรแล้ว แต่ก็ยอมไปช่วยเอกบดินทร์เพราะศิวาเล่าแผนการณ์สืบสวนให้ฟัง พอมันมีพิรุจน์เลยโดดเข้าไปช่วยงานเพื่อสืบข่าวจากเอกบดินทร์



   เลยโกงไปด้วยกันเลย…



   หัวหน้าแผนกถูกยัดเงินชดเชยก้อนใหญ่ให้แลกกับการลาออกแบบไร้มลทิน แถมเอกบดินทร์ยักเขียนจดหมายแนะนำให้เข้าทำงานที่บริษัทอื่นในเงินเดือนที่สูงพอกัน



   แต่เขา..ไล่ออกไม่ได้เพราะมีหุ้นอยู่ ก็เข้ามารับตำแหน่งหัวหน้าแผนกบริหารธุรกิจแทน…นักเรียนเกียรตินิยมด้านบริหารก็ต้องบริหาร…นั่นคือสิ่งที่เอกบดินทร์พูดไว้



   แน่นอนว่าภารกิจแรกคือการหาเอกสารทั้งหมด…ซึ่ง…เขารู้ว่าเป็นเอกมันหยิบติดมือไปหนึ่งแฟ้ม



   ตอนนั้นน่ะคิดจริงๆนะว่าเป็นเอกหลานที่อายุห่างกันแค่เจ็ดปีมันระแคะระคายเรื่องกานฉ้อโกง ผลการสือสวนก็ยังสรุปไม่ได้ว่าใครดีใครร้ายถ้าให้คนในสงสัยกันเองจนหาข้อสรุปได้ก็น่าจะดีเลยปกป้องหลานหน้านิ่งของตัวเองโดยการทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น



   แต่…เขาประเมิณเป็นเอกสูงไป



   มันไม่รู้เรื่องงานอะไรเลย!!! แถมพอไปกดกริ่งหน้าห้องก็เป็นเต็งหนึ่งออกมาเปิด ส่วนหลานรักหน้ามึนของเขานอนอ่านการ์ตูนบนโซฟาสีขาว มีหมาลิ้นห้อยนอนอยู่ปลายเตียง



   “คุณสเปียร์มีธุระอะไรหรือเปล่าครับ”



   เจ้าของบ้านคิ้วเข้มหาน้ำหาขนมมาเสิร์ฟ ส่วนหลานผิวซีดแค่ลุกขึ้นนั่งแล้วอ่านการ์ตูนเหมือนเดิม



   “มาขอแฟ้มเอกสารคืน แฟ้มที่เอกเอามา”



   เอาจริงๆแฟ้มนี่ดันเป็นแฟ้มที่ตรวจเชคได้ดีที่สุดว่าส่อทุจรริตและยักยอก…แต่สเปียร์ได้แต่กลอกตาเพราะคนหยิบมามันไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย!!!



   ไอ้หลานซึน!



   “อ๋อ ได้ครับ”



   เต็งหนึ่งเดินไปหยิบแฟ้มที่วางค้างเติ้งอยู่บนหลังเปียโนจนทั้งเขาและเป็นเอกลืมไปแล้ว…



   “ได้อ่านหรือเปล่า”



   ถามเป็นเอก…



   ส่ายหัว



   จบ…อนาคตนฤนาฏ



   “เอกมันไม่ค่อยรู้เรื่องเอกสาร ตัวเลขหรอกครับ ผมก็ว่าจะสรุปให้มันฟังแต่ก็เกิดเรื่องซะก่อน ขอโทษนะครับ”



   “รู้เรื่องบริหารหรอเรา?”



   “ก็เข้าใจบ้าง ผมช่วยพี่ดูเอกสารบริษัทตั้งแต่เด็ก”



   “สอนเอกบ้าง…เรียกพี่สเปียร์ก็ได้ ห่างกันนิดเดียวเอง…นี่รู้มั้ยตอนเอกมันฝึกงาน แม่งโคตรโง่!”



   คับแค้นใจจนต้องระบายออกมา



   “พี่เป็นพี่เลี้ยงมันเอง แม่ง…สรุปก็ผิด บวกเลขก็ผิด เขียนก็ไม่รู้เรื่อง ซีรอคยังกลับหัวกลับหาง”



   คนฟังคิ้วเข้มได้แต่ยิ้มแหยๆ เพราะพอจะจินตนาการออกถึงความสามารถของเป็นเอก…นอกจากวิชาท่องจำแล้วแฟนตัวเองแม่งไม่ได้เรื่องสักอย่าง



   “…”



   คนโดนแฉวางหนังสือการ์ตูนลงอุ้มเจ้าหมาอ้วนมากอด



   “ก็มันยาก”



   “เออ ยากก็ต้องฝึก หายแล้วก็เข้าบริษัทด้วยล่ะพ่อนักศึกษาฝึกงาน”



   สเปียร์ลุกขึ้นยีหัวหลานผิวซีดตัวเองแรงๆ …มันฟีลเหมือนได้น้องชายมาเพิ่มอีกคน เป็นเอกก็ไม่ใช่เด็กมีปัญหาแต่ผู้ใหญ่น่ะไปทำให้เจ้าตัวมีปัญหา



   พอหายแล้วออกจะเข้าใจสถานการณ์ทุกอย่างได้ดีด้วยซ้ำ



   ขนาดรู้ว่าเอกบดินทร์เป็นพ่อแท้ๆแล้วทำอะไรไปบ้างยังตอบแค่



   ‘ครับ’



   แล้วก็นั่งกินเค้กต่อ…



   เอกอัคราออกกฎใหม่ของบ้านว่าพวกเราเป็นเหมือนครอบครัวใหม่ ควรจะไปนั่งกินข้าวพร้อมกันทุกวันอาทิตย์ที่บ้าน วันแรกก็กระอักกระอ่วนใช้ได้จนเขากินข้าวแทบไม่ลง



   เพราะเป็นเอกไม่มา…เต็งหนึ่งแค่โทรมาบอกวันไม่สบาย



   แต่…ความจริงก็คือความจริง ตั้งแต่อาการดีขึ้น ไม่โวยวายเมื่อรู้ความจริง ก็แค่...ปฏิเสธครอบครัวทั้งหมด



   “พี่สเปียร์เอาเค้กติดมือไปด้วยมั้ยครับ ร้านพึ่งส่งมา”



   “อ่า…ดีเลย”



   เค้กเลอบูอร่อยชิบหาย…



   เค้กที่ถูกตัดแบ่งในกล่องเล็กวางอยู่สามสี่ชิ้นในถุงสีขาววางลงบนโต๊ะกระจก แต่คนมองตาวาวกลายเป็นคนที่อุ้มหมาอยู่



   “ไม่ต้องเลยเอก เค้กนมสดในตู้ยังไม่หมดเลยมึงเล่นแดกแต่กระต่าย”



   “ขอบใจมาก งั้นพี่ไปละ ทำงานต่อ”



   “ครับพี่ เดี๋ยวผมพาเอกไปส่งวันอาทิตย์”



   เต็งหนึ่งเดินตามไปส่งที่ประตู



   “คราวนี้จะไปมั้ย …อาทิตย์ก่อนพี่ลัลร้องไห้กลางโต๊ะอาหารเลย”



   “พี่ก็ต้องให้เวลามันหน่อย… เรื่องบางเรื่องเราก็ต้องใช้เวลา”



   “พี่เข้าใจนะ การกระทำของผู้ใหญ่…เป็นกูก็โกรธ”



   ส่ายหัว..



   “ผมก็ช่วยพูดเรื่อยๆ”



   “เออฝากด้วย วันก่อนคุณอัครก็หน้าซึมไปเลยตอนมีคนเอาบิ๊กไบท์ไปส่ง แถมมีโน้ตจากลูกชายมาอีกว่า ‘ผมคืน’ เป็นเอกนี่แม่งก็ใจร้ายจริง”



   บิ๊กไบท์ที่พ่อซื้อให้ส่งคืนไปเรียบร้อย…



   ไม่อยากติดต่อ



   ไม่อยากพูดคุย



   “มันก็ทำตัวไม่ถูกล่ะพี่ พ่อปลอมๆตัวเองก็แกล้งตายหายไปจากโลก พ่อแท้ๆก็เอามันไปทำบ้าทำบออะไรไม่รู้ แม่ก็หนีไป อาก็จะฆ่า…มันดีขึ้นผมก็ดีใจแล้ว พ่อผมก็ด้วย”



   …..หมดคำพูด…สเปียร์ไม่ได้โดนดึงเข้าไปในกระแสแอนตี้ของเป็นเอกด้วยเหตุผลเดียว…ปากร้ายแต่ใจดี…



   เป็นเอกยังคงเห็นสเปียร์เป็นพี่ที่ช่วยฝึกงานที่มีน้ำใจ



   “เออ ไปละเจอกัน”



   “เจอกันพี่”



   สเปียร์เดินจากไป เต็งหนึ่งปิดประตูแล้วสาวเท้ามาที่โซฟาสีขาวที่คนนั่งกอดหมาทิ้งตัวลงนอนอ่านการ์ตูนเหมือนเดิม



   ร่างหนาทรุดนั่งลงกับพื้นข้างโซฟา มองใบหน้าเนียนซีดที่ยังสนใจหนังสือการ์ตูน จนต้องยกมือดึงออกจากมือให้หันมาสนใจกัน



   “จะอ่าน”



   “อยากคุยด้วย”



   “อะไร”



   “เย็นนี้กินไร”



   ก้มลงไปจุ้บปากบางเบาๆ



   “อยากกินอะไร”



   ขมวดคิ้วแต่ก็ยอมให้จุ้บอีกที



   “ไก่”



   “เคเอฟซี?”



   “อื้อ”



   “ได้”



   เต็งหนึ่งยิ้มกว้างก้มหน้าจุ้บปากบางซ้ำๆอีกหลายทีก่อนจะใช้มือรั้งต้นคออีกฝ่ายขึ้นแล้วแทรกตัวลงไปนั่งใช้ตักให้อีกฝ่ายหนุน ส่งการ์ตูนคืนแล้วหยิบรีโมทเปิดการ์ตูนดู



   เจ๋งเงยหน้าจากพื้นพรมมองป๊ากับมี้ที่อมยิ้มทั้งคู่ก็หาววอดๆแล้วนอนเคี้ยวกระดูกต่อ



   เจ๋งไม่เข้าใจทำไมป๊ากับมี้คุยกันนิดเดียวแต่ก็เข้าใจ…



   นั่น…ปะป๊าแอบจุ้บปากมะมี๊อีกแล้ว…



   เอ๊ะ ทำไมปะป๊าพลิกตัวนอนคว่ำทับหม่ามี๊



   ป๊าโยนเสื้อมี๊มาปิดหน้าเจ๋งทำไม!!!



   เจ๋งปัดเสื้อออกจากตัวก็แปลกใจกว่าเดิม เมื่อปะป๊าทำอะไรสักอย่างกับหม่ามี้ แต่หม่ามี๊ทำหน้าเหมือน…เหมือนทรมาณ แต่ก็ไม่ผลักปะป๊าออก



   “เอก… เอก…”



   ปะป๊าจับขาหม่ามี้พาดบ่าแล้ว…แล้วทำอะไรอ่ะ เจ๋งไม่เข้าใจ!!!



   “โอ๊ย…”



   หม่ามี๊ร้องลั่น! ปะป๊าจะแกล้งหม่ามี้!!!



   งั่ม!!!!!!!!!!!



   “โอ๊ย ไอ้เหี้ยเจ๋งงง กัดขาพ่อมึงทำไมมมมมมมมมมมม !!!!”



   ก็ปะป๊าจะแกล้งหม่ามี๊!!!



   “เจ๋ง ! มานี่”



   เต็งหนึ่งหน้าบึ้งเดินกระแทกเท้าขึ้นข้างบน เป็นเอกรีบอุ้มเจ๋งที่วิ่งเข้ามาหาไปวางไว้บนเบาะนอนประจำตัวของเจ้าอ้วน หยิบโซ่ที่ยึดไว้กับผนังขึ้นคล้องกับปลอกคอ



   “อยู่นี่”



   เป็นเอกถอนหายใจเดินตามคนโมโหขึ้นไปข้างบนทั้งสภาพเปล่าเปลือย…



   มาถึงห้องนอนก็เจอเต็งหนึ่งนั่งอยู่ปลายเตียงขยี้หัวตัวเองจนฟู คนตัวซีดนั่งลงกับพื้นกลางหว่างขาแข็งแรงแล้วก้มหน้าลงดูแผลที่ขา



   “ตรงไหน”



   “น่องซ้าย”



   ยกมือขึ้นลูบรอยกัด…ไม่ได้กัดแรงแค่พอให้ขึ้นรอยฟันนิดหน่อย



   “โอ๋..”



   ประทับจูบเบาๆที่รอยแผล ก่อนจะเริ่มไล้ลิ้นสลับจูบมาตามขา…ขึ้นมาที่ต้นขาแข็งแรง



   “อะ อา…”



   เต็งหนึ่งกัดฟันครางเบาๆ…มุมนี้…ไอ้คนพูดน้อยมันเซ็กซี่ชะมัด…



   “หนึ่ง…”



   ชันตัวลุกขึ้นนั่งคร่อมตัก…บดเบียดเรือนร่างตัวเองกับคนตัวหนากว่า สองแขนโอบรอบคอแกร่งก้มหน้าลงไปจูบ…แลกลิ้น…รู้ตัวอีกทีก็ถูกยกสะโพกขึ้นพร้อมกับเรือนกายอีกฝ่ายที่ผ่านเข้ามา



   “อ๊า….”



   “ซี้ด…เอก…”



   “อึก…”



   มือเรียวขยุ้มกลุ่มผมยาวของอีกคน กัดฟันแน่นเมื่อแก่นกายแข็งเครียดพยายามแทรกเข้ามาทีละนิด



   “อย่าเกร็ง…ไม่ได้ทำนานลืมแล้วหรอ?”



   เพราะไม่ได้ทำนาน…จึงยอมให้เจ๋งมาขัดไม่ได้ ..



   “ปาก…”



   ยกมือตีปากอีกฝ่ายเบาๆ …ซึ่งเต็งหนึ่งก็เอาคืนโดยการกระแทกครั้งสุดท้ายจนเข้ามาจนสุด



   ก่อนมือซีดจะยึดบ่ากว้างไว้เป็นหลักค่อยๆเริ่มขยับ…



   สองร่างรวมกันเป็นหนึ่ง…เปลี่ยนจากบนเป็นล่าง….แล้วคนข้างล่างก็ถูกอุ้มไปต่อในห้องน้ำ…



   สุดท้ายก็มานอนหายใจแผ่วๆด้วยความเหนื่อยบนเตียง…



   อ้อมแขนซีดโอบกอดร่างหนาที่หนุนอยู่บนแผ่นอกตัวเอง…ตาสวยหลุบมองกลุ่มผมยาวของคนคิ้วเข้มที่ยังพรมจูบกับแผ่นอกเขาไม่หยุด



   “บ้ากาม”



   “ก็มึงมันน่าเอา”



   “ก็เอาไปแล้ว”



   บ่นเบาๆ



   แต่คนถูกบ่นหัวเราะยอมหยุดซนทิ้งตัวลงกับแผ่นอกขาวซีด



“ไม่ได้กินไก่แล้วมั้ง”



“เพราะใคร”



“มึงยั่วกูทำไมล่ะเอก”



“หรอ”



“หึหึ…”



กลอกตาหนึ่งรอบให้กับความโมเม…



=============================================

-....- อิอิ

[DraCo_SLa13]

คุณดิน นี่มัน หนุ่มซึนชัดๆ
 

[nutty]

มาตามอ่าน หลังจากไม่ได้อ่านมาเดือนนึง
เป็นเรื่องที่ต้นเรื่องกับท้ายเรื่องคนละอารมณ์
แต่ดีที่happy ending เอกโชคดีที่คนข้างเคียงคือหนึ่ง

[A_Narciso]

 

ฮ่าๆๆ ขำตรงเจ๋ง  มาขัดจังหวะปะป๊ากะหม่ามี๊ทามมายยย >___<"

[anterosz]

เจ๋ง ตัวขัดความสุข 555

[himoru]

ขอบคุณนะคะ
สนุกๆมากๆ แต่ยังค้างเพราะยังไม่ได้อ่านตอนพิเศษใช่ไหมค่ะ
หุหุ

[B52]

ก็แต่ละคนเล่นกันถึงขนาดนี้ก็ต้องโกรธเป็นธรรมดา ให้เวลาเอกเขาหน่อย

[Ryoooo]

เจ๋ง!! ดีนะที่ไม่โดนอัดติดฝา
ป๋ากับมี้ปั้มน้องอยู่ อย่ากวนซิ

[mild-dy]

ให้เวลาเป็นเอกเค้าหน่อย
เป็นใครใครก็โกรธนะ
แต่อีกใจก็อยากให้เป็นเอกคืนดีกับคนในครอบครัวเร็วๆ