ตอน : อีกคนที่เลวพอกันเจ็บก้นชะมัด.....แข้งขาก็อ่อนแรงจนแทบจะขยับไม่ไหวราเชนทร์ยังคงนอนนิ่งแข็งทื่อราวกับศพ แม้ว่าดวงตานั้นจะเปิดขึ้นนานอยู่หลายนาทีแล้ว แต่ครั้นที่จะขยับตัวลุกขึ้น ความเจ็บปวดทั้งหลายก็แผ่ซ่านไปทั่ว จนทำให้แขนขานั้นอ่อนแรงจนไม่อยากจะกระดิกแม้แต่ปลายนิ้วหัวแม่เท้า.....น้ำตานั้นไหลซึมออกมาโดยที่เจ้าตัวเองก็ไม่รู้สึกถึงการเกิดขึ้นของมัน
“ถ้าตื่นแล้วก็ช่วยลุกขึ้นแต่งตัว...แล้วก็รีบ ๆ ไสหัวออกไปจากห้องกูซะ”
น้ำเสียงคุ้นหูเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา....จนหนุ่มหน้ามึนต้องกดฟันด้วยความเจ็บแค้น
แค้นที่มาให้เค้าเชือดถึงที่....
แค้นที่ทำอย่างไรก็ไม่เคยเอาชนะคนอย่างกันต์อเนกได้เลยซักครั้ง....อย่างดีก็แค่เฉียด....แต่ดูตอนนี้เหอะ...กลับกลายเป็นว่ายังห่างไกลจากคำ ๆ นั้นโขอยู่.....กลับไปที่ศูนย์อีกครั้ง
เจ้ากี๋น้อยแสยะยิ้มอย่างเหยียด ๆ.....ให้ทั้งกับตัวเองและชายใจร้ายที่กำลังยืนค้ำร่างเค้าอยู่....
“กูไปแน่....ใครจะไปทนเห็นหน้าคนที่ตัวเองเกลียดได้ล่ะ หึ.....แล้วยิ่งต้องมานอนทับที่ของมึงด้วยแล้ว บอกตรง ๆ ว่ากูขยะแขยงดัวเองฉิบหาย.....เอ้อ....ดีใจด้วยนะ ที่มึงเจอเหยื่อรายใหม่....กูจะได้หลุดพ้นซะที หวังว่าคงจะสนุกกับการทรมานคนอื่นนะไอ้เหี้ย...อื่ออออ”
มือแกร่งบีบคางของคนปากกล้าเต็มแรง ก่อนจะกระชากใบหน้านั้นให้หันมา
“ปากก็บอกว่าเกลียด แต่ก็ร่านมาเสนอตัวให้กูถึงห้อง....ขอโทษที่กูเล่นกับมึงแค่เดี๋ยวเดียว....เพราะอะไรรู้มั้ย เพราะกูเบื่อมึงไงล่ะ....จริงของมึงที่ว่ากูเจอเหยื่อรายใหม่แล้ว...ไม่รู้สิ คนนี้อาจจะเป็นตัวจริงสำหรับกูก็ได้นะ”
“ฮึ....ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า....พูดเพ้อเจ้ออะไรของมึงวะ.....คนเหี้ย ๆ อย่างมึงจะรักใครเป็น แล้วใครเค้าจะรักมึงลง....มึงมันโรคจิต....ป่วย....เลยต้องบังคับคนอื่น เพื่อมาสนองความต้องการของมึง....เพื่อมาเติมเต็มให้มึงไง....มึงควรไปหาหมอนะ....มึงต้องการคนช่วย....คนที่เค้ามีประสบการณ์น่ะ”
ต่างฝ่าย....ต่างเฟ้นหาคำพูดเพื่อมาโต้ตอบกันอย่างเผ็ดร้อน....
ตรงกันข้ามกับข้างใน.....ที่เย็นยะเยือกไม่ต่างจากช่องแช่แข็ง
“คนที่ควรไปหาหมอ....น่าจะเป็นมึงมากกว่านะกี๋....ขนาดกับคนที่มึงเกลียด.....มึงยังแตกออกมาตั้งสองครั้ง....ขนาดกูทำส่ง ๆ ไปแบบนั้น....เอ.....หรือว่ามึงจะชอบความรุนแรง....ใช่มั้ย”
กันต์อเนกขึ้นคร่อมคนที่นอนอ่อนแรงไร้ซึ่งกำลังต่อสู้ขัดขืน ใบหน้าคมเคลื่อนเข้าไปใกล้จนใบหน้าของทั้งคู่ห่างกันเพียงแค่คืบ....ก่อนจะเบนเป้าหมายไปยังลำคอขาว
“โอ้ยยยยยยยยยย....มันเจ็บนะเว้ยยยย”
ร่างหนาขบกัดซอกคอขาวจนเลือดไหลซิบ....กันต์อเนกกำลังรู้สึกเกลียดคน ๆ นี้ ทั้ง ๆ ที่รักมาก....รู้สึกอยากจะฆ่าอีกฝ่ายให้ตาย....แม้ว่าจะทำให้ตัวเองต้องเจ็บปวด...
“กูจะไม่นอนกับมึง....ไม่ตลอดไป.....ถ้ามึงเงี่ยนนัก....กูพอจะแนะนำหาคนมาเอามึงได้....สนป่ะ...”
“ถุย.....ฝันไปเถอะ....กูจะกลับแล้ว”
“กลับไหวเหรอ....แค่ลุกขึ้นยังไม่ได้เลยนี่”
“เรื่องของกู....มึงไล่กูแล้ว กูคงต้องไป....ต่อให้คลานออกไปก็เหอะ”
แล้วหนุ่มหน้ามึนก็ทำเช่นนั้นจริง ๆ ทันทีที่เป็นอิสระจากการถูกคนตัวโตกดทับ ราเชนทร์ค่อย ๆ พลิกกายอย่างยากลำบาก....พลิกกลิ้งไปทีละนิด จนกระทั่ง....
ตุ่บ....
“กี๋.....”
ความเจ็บปวดแทบขาดใจแล่นขึ้นเมื่อร่างนั้นตกลงจากเตียงนอน ราเชนทร์ค่อย ๆคืบคลาน.....นั่นไง....กองเสื้อของกู ให้ตายเหอะ.....เจ็บไปหมดทั้งตัวแล้ว.....
กันต์เอนกมองภาพตรงหน้าอย่างเจ็บปวด....แม้ว่าอยากจะเข้าไปช่วยใจจะขาด....แต่ก็ไม่อาจทำได้....ทุกอย่างในตอนนี้ดูเหมือนจะมาไกลเกินไปเสียแล้ว....ความตั้งใจที่จะปั่นหัวอีกฝ่ายกลับบ้างเพื่อเป็นการสั่งสอน บัดนี้เรื่องที่น่ากลัวได้เกิดขึ้นมาเสียแล้ว....เมื่อกันต์เอนกรู้สึกเกลียดชังราเชนทร์ขึ้นมาจริง ๆ ทั้งที่เรื่องทั้งหมดมีตัวเองเป็นต้นเหตุแท้ ๆ
และอีกสิ่งที่คงต้องทำใจยอมรับ.....
กันต์เอนกชักรู้สึกชอบ....เจ้าหมาดำผู้ร้ายกาจขึ้นมาจริง ๆ เสียแล้ว.....
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“ตบมัน.....ตบม๊านนนนน.....นั่นแหละ....อ่าโจ๊ะ!!!!”
“ฮ๊าดดดดดดชิ่ว”
เป็นภาพที่ดูแล้วขัดหูขัดตาเจ้าบุ๊กบิ๊กอย่างแรง...เมื่อพ่อหนุ่มราสต้าคนเถื่อนกำลังนั่งตบเข่าฉาด ๆ ขณะที่ตาก็จ้องดูละครน้ำเน่าที่กำลังฉายภาพนางเอกถูกแม่สามี น้องสาว และตัวอิจฉารุมตบไม่ยั้งจนเลือดอาบหน้า แบบไม่กระพริบ
“แมร่งสะใจจ๊อด....โง่นักนิ....ถ้ารู้ว่าสนุกแบบนี้พี่ดูตั้งแต่อายุสิบขวบแล้ว....เป็นหวัดรึไงดำ....จามถี่เชี๊ยะ”
“เปล่า....จู่ ๆ มันก็คันจมูก.....เหม็นหัวพี่นั่นแหละ สระบ้างนะ....ก่อนจะไม่เหลือให้สระ”
“อ้าว....เหรอ....นึกว่าถูกใครบางคนบ่นถึง....ครึครึครึ”
“กวนตีนอีกแล้วนะหมา....ละครน่ะ อยากดูจนจบมั้ย....หรืออยากจะทำอย่างอื่น”
แล้วนายบู้ก็หุบปากฉับ!!!! เมื่อเจอกับไม้ตายของน้องชาย บิ๊กซึ่งสีหน้าหื่นกามสุด ๆ ยื่นหน้าตาอันหล่อเหลาเข้าไปเสียชิดเจ้าหมาน้อย
“บิ๊กแมร่ง....หื่น”
“ก็หมาน่ารักนิ....”
“ไม่ต้องมาชม.....น่ารัก.....แล้วเคยรักกันเปล่าล่ะ....พูดเรื่องนี้แล้วของมันขึ้นจ๊อด” ราสต้าเอาหน้าผากเหม่ง ๆโหม่งชนจมูกของอีกฝ่ายจนเจ้าหมาดำน้ำตาไหล...ส่งเสียงครางหงิง
ครืดดดด....ครืดดดดด
“หมาโทรศัพท์....ของหมาน่ะ....ใครวะ... SECRATERRY” บิ๊กมองดูชื่อที่แสดงอยู่บนหน้าจอมือถือของพี่ชายอย่างงง ๆ
“เลขาพี่ไง....เชนนี่น่ะ”
“เลขาบ้านป๊ะเอ็งเหรอ....สะกดแบบนี้ นี่ถ้ามันลำบากนัก ภาษาไทยก็ได้นะไอ้หมาเหม่ง...”
“บลาห์ บลาห์ บลาห์....ใครเค้าสนความคิดตัวล่ะ....รับโทรศัพท์ก่อนนะ...ฮัลหลิวววววว”
แล้วสีหน้าของน้องหมาก็ถอดสี
“นี่มันทำกับนายถึงขนาดนี้เลยเหรอ....เห็นทีพี่คงจะเอาไว้ไม่ได้แล้ว....”
“มีอะไรกันน่ะ”
คนตัวโตพยายามจะยื่นหน้าเข้าไปแจม แต่ก็ถูกมือเล็ก ๆ ผลักจนหน้าหันไปอีกทาง
“ได้....พี่จะไปรับนายเดี๋ยวนี้ อยู่ที่ไหน....ตรงไหน บอกมาเลย....เราต้องคุยกันยาว.....”
“เฮ้ย.....นั่นพี่จะไปไหน.....ใครอนุญาต....หมา....หยุดนะ”
บิ๊กปราดเข้าไปขวางพี่ชาย....แม้จะไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่อากัปกิริยาของพี่ชายที่เปลี่ยนไปเป็นคนละคนแบบนี้ ทำให้เดาได้ไม่ยากเลยว่า....มีเรื่องไม่ดีกำลังเกิดขึ้น....วูบหนึ่ง ชายหนุ่มผิวเข้มนึกไปถึงหนุ่มรุ่นน้องขนาดตัวไล่เลี่ยกัน....ไอ้เชี่ยกันต์ก่อเรื่องอะไรอีกรึเปล่า?
“จะตามมาก็เชิญ แต่อย่ามาขวางพี่....บุ๊กบิ๊ก เด็กพี่กำลังเดือดร้อน....เพราะแฟนนายนั่นแหละทำ”
“เออได้.....งั้นก็ไปมันด้วยกันนี่แหละ....แต่เดี๋ยวนะ”
“อะไร”
โป๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!
“บอกกี่ทีแล้วว่าเค้ากับไอ้กันต์ไม่ได้เป็นอะไรกัน”
หมาน้อยเจ็บ.....กะโหลกร้าวรึเปล่านิ
.
.
.
.
.
.
.
.
“บิ๊กไปหาอะไรอุ่น ๆ มาให้เชนนี่มันหน่อยสิ”
บู้ร้องสั่งร้องชายตัวโต ทันทีที่ประคองร่างกายที่บอบช้ำของเจ้าตี๋หน้าอึนลงนั่งบนโชฟาอย่างอยากลำบากด้วยตัวเอง โดยไม่ยอมให้น้องชายช่วย....โชว์แมนว่างั้นเหอะ
“พี่บู้ครับ.....ผมกลัว......ฮึก.....ผมกลัวจังเลย.....ผมเจ็บไปหมดทั้งตัวแล้ว”
ราเชนทร์ซบหน้าลงกับบ่าเล็ก หยดน้ำตานั้นไหลทะลักอย่างไม่ขาดสาย มือเล็กของพ่อหัวหน้าลูบเบา ๆ ราวกับจะปลอบโยนไปถึงขั้วหัวใจ บู้จุมพิตหน้าผากของอดีตลิ่วล้ออย่างแผ่วเบา เพียวเท่านี้ หัวใจของคนเจ็บก็พองโต....และลิงโลด ผิดกับอีกคนที่ดูจะไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมากเลยทีเดียว.....
“ไม่ต้องปลอบกันขนาดนั้นก็ได้มั้ง.....ไม่ใช่ครั้งแรกที่โดนไม่ใช่เหรอ....เลิกสำออยเหอะไอ้สิว” ถ้วยน้ำชากลิ่นมินท์ถูกวางกระแทกลงบนโต๊ะเตี้ยด้านหน้า ดำศรีกำลังงอนตุ๊บป่อง!!!!
“ไอ้บุ๊กบิ๊ก.....เงียบไปเลยนะ....เชนนี่ของพี่ไม่ใช่ตุ๊ดนะเว้ย....อย่าเหมารวมว่าคนอื่นเค้าจะเหมือนตัวดิ....บุ๊กบิ๊กไม่เข้าใจหัวอกของชายชาตรีที่โดนหยามศักดิ์ศรีหรอก....ชิส์”
บิ๊กคันปากอยากจะบอกใจจะขาด....ถึงสิ่งที่ได้รับฟังมาจากปากของกันต์เอนก.....แต่ท่าทางหวาดผวาดูสมจริงของราเชนทร์ กับท่าทางเหมือนแม่ที่ปกป้องลูกราวกับไข่ในหินของพี่ชายนั้น ทำให้ชายหนุ่มเปลี่ยนใจ....
“แจ้งตำรวจกันมั้ย...เชนนี่....ให้ตำรวจพานายไปตรวจหาคราบอสุจิ....จะได้เอาไอ้ชั่วนั่นเข้าตาราง ให้มันโดนเจ้าถิ่นในคุกจับอัดซะมั่ง จะได้สำนึก....”
คุณพี่ชายดูเป็นเดือดเป็นแค้นเสียยิ่งกว่าผู้ถูกกระทำเสียอีก ราเชนทร์ส่ายหน้าแรง ๆ ก่อนจะสะอึกสะอื้นหนักกว่าเดิม
“โอ๋.....นายคงจะอับอายสินะ.....ไม่ต้องกลัวนา...พี่จะเฉดหัวมันออกจากแก๊งค์ แล้วก็จะปกป้องนาย....ไม่ให้ใครมาทำอันตรายเด็กพี่ได้....มีพี่อยู่ทั้งคน”
“นั่นล่ะปัญหาใหญ่เลย” ดำศรีว่าจะไม่แล้วนะ แต่ก็อดหมั่นไส้ไม่ได้
“ไอ้บุ๊กบิ๊ก....หน็อยแน่....อยากตายรึไงวะ”
ราเชนทร์เองก็อดไม่ได้ที่จะระบายยิ้มออกมา....ทันทีที่คุณหัวหน้าเดินประคองมาส่งถึงห้องน้ำ แล้วค่อย ๆ งับประตูเบา ๆตามหลัง อย่างไม่สนิท....แง้มเอาไว้นิดหนึ่งด้วยความเป็นห่วง
“เสร็จแล้วออกมาเล่าให้พี่ฟังให้หมดนะเชนนี่ ว่าไอ้นมยักษ์มันทำอะไรนายบ้าง.....เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จะไปตั๊นหน้ามันให้เละเลยคอยดู”
เจ้าหน้าอึนกำลังยิ้มด้วยความสุข....ผสมกับความสาแก่ใจ....
คิดว่าตัวเองชั่วเป็นคนเดียวเหรอ.....ไอ้เหี้ยกันต์.....สำหรับคนอย่างมึงน่ะจงกลายเป็นคนเลวในสายตาของคนทั้งโลกซะเถอะ!!!!!..............................................................................
ตอนนี้มาม่าอีกแล้น......คู่นี้มันจะบรรจบกันได้มั้ยล่ะนี่ ยิ่งแต่งยิ่งเตลิดเปิดเปิง.....ถ้าจบเศร้า...ประมาณกี๋เข้าไปนอนในห้องขังเดี่ยวของโรงพยาบาลบ้า....ก็อย่าเคืองนังคนแต่งเลยนะเคอะ
ปล. ถึงจะเรียกร้องคอมเม้นท์.....แต่สิ่งที่คนแต่งนิยายต้องการจริง ๆ คือกำลังใจ....หาใช่ความสงสาร...ดังนั้น ถ้าเข้ามาเม้นท์นิยายเค้า.....ขอความกรุณาอ่านก่อนเม้นท์เน้อ.....อย่างน้อยถ้าสงสารกันจริง ๆ ก็ถือซะว่าทำเพื่อบี้นะทุกโค๊นนนนนนนนนนนนนนน เข้าใจบี้นิดนึง เพราะเรื่องนี้บี้ตั้งใจมากถึงมากที่สุด เป็นเรื่องที่เรตติ้งไม่ดี แต่ก็ไม่อยากให้ปิดตัวลง....เพราะรักแฟนเดนตาย....กับคาแรคเตอร์ของเพ่บู้
ถ้าใครเจอส่วนดีของฟิคเรื่องนี้วานบอก....โดยเฉพาะขาประจำทั้งหลาย บอกให้เค้าชื่นใจได้มั้ย....ว่าทำไมถึงรักฟิคเรื่องนี้....พลีสสสสสส
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
