รอยชัง ๑๗
"นายครับมาดื่มด้วยกันหน่อยสิ" น้อยส่งเสียงเรียกตอนที่เห็นอัศวินกับจอมขวัญเดินผ่านมาทางนี้ ใครจะเชื่อว่านายจะกล้าขึ้นชิงช้าสวรรค์ของเด็กเล่น ทุกปีที่นี่ก็มีชิงช้าสวรรค์มาลงตลอด ไม่เห็นนายเคยสนใจ แต่เพราะคราวนี้จอมขวัญมันอยากขึ้นสินะ นายถึงได้ยอมขึ้นด้วย ทำให้กันขนาดนี้ ยังไม่รู้ตัวอีกหรือไงว่าคิดกับมันเกินคำว่านางบำเรอไปแล้ว
"กูไม่ค่อยอยากว่ะ พวกมึงเอาเถอะ" อัศวินบอกลูกน้องที่นั่งอยู่กลุ่มใหญ่ เขาปฏิเสธก็เพราะหลายเหตุผล เหตุผลแรกเขาไม่อยากดื่มจริงๆ เหตุผลที่สองก็คงเป็นเพราะคนที่มาด้วยมันไม่ค่อยสบาย ที่พาออกมาก็แค่อยากให้มันเปิดหูเปิดตาบ้าง ถ้าต้องมานั่งรอเขาอีกมันคงได้ตายก่อน อีกอย่างไอ้พวกคนงานมันก็จ้องจอมขวัญกันไม่วางตา เขาไม่ชอบ กลัวจะต้องมีเรื่องกันเปล่าๆ
"เอางั้นเหรอครับ ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้เจอกันครับนาย" น้อยทำท่าตะเบ๊ะคนเป็นนายก่อนจะหันไปยักคิ้วกับจอมขวัญ วันนี้เด็กน้อยของเขาดูโทรมๆ จอมขวัญอยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงขายาวแต่มีเสื้อหนาวของนายคลุมไว้อีกที นายไม่รู้หรอกว่าสายตาหวงของมันแผ่ออกมามากจนลูกน้องกลัวหัวหดกันหมดแล้ว เป็นห่วงและหวงมันขนาดนี้ก็ไม่น่าต้องทำร้ายมันเลย การที่นายอยากจะมีเมียเป็นผู้ชาย เขาเองก็ไม่ได้คิดว่ามันแปลกอะไร ดีเสียอีก จอมขวัญจะได้มีครอบครัวกับเขาสักที
อัศวินพาจอมขวัญมาขึ้นรถกลับบ้าน คืนนี้ท้องฟ้าสว่างนวลเต็มไปด้วยหมู่ดาว ที่งานเลี้ยงฉลองมีการจุดพลุขึ้นฟ้าเป็นระยะ จอมขวัญชอบพลุ ระหว่างทางที่กำลังกลับบ้าน เขาเงยหน้ามองพลุสีสีนสดใสบนฟ้าใบหน้าเปื้อนยิ้ม เวลาที่เห็นพลุ ขวัญนึกถึงพ่อ ตอนเด็กๆขวัญเคยกลัวเสียงพลุที่ดังเหมือนเสียงฟ้าผ่า แต่พ่อคอยปลอบขวัญว่ามันไม่เหมือนกัน พ่อเปิดหน้าต่างแล้วจับขวัญมานั่งตักมองพลุหลากสีบนท้องฟ้าในยามค่ำคืน หลังจากนั้นจอมขวัญก็ไม่เคยกลัวเสียงพลุอีกเลย ถ้าหากได้ยินเสียงพลุเมื่อไหร่ เขาก็ชอบที่จะแหงนหน้ามองดูฟ้า
"กินยาให้เสร็จแล้วไปแปรงฟันนอนได้แล้ว" อัศวินเดินเข้ามาในห้องนอน เห็นมันยังนั่งเกาะขอบหน้าต่างมองฟ้าทั้งๆที่พลุหมดไปตั้งนานแล้วก็ส่ายหัว
จอมขวัญไม่ได้พูดอะไร เขาทำเพียงกินยา เข้าห้องน้ำล้างหน้าแปรงฟัน เช็ดตัวเล็กน้อยก่อนจะเข้ามาที่ห้อง พอได้กินยาตามันก็เหมือนจะหลับ ขึ้นเตียงได้เขาก็หลับตาเข้าสู่ห้วงแห่งความฝันทันที
อัศวินเข้าไปอาบน้ำต่อจากมัน เขาใช้สายน้ำขับไล่ความสับสนในหัวออกไป หลายวันนี้เขาเหมือนคนบ้า ไม่ว่าจะทำอะไรก็ดูไร้สติ ไร้เหตุผลไปเสียหมด ตั้งแต่มีมันเข้ามาในชีวิตเขาก็ไม่เป็นตัวของตัวเอง ความเกลียดชังมันถูกแทนที่ด้วยความสงสารตลอดเวลา ขัดแย้งกันจนคนที่เคยทำอะไรเด็ดขาดแบบเขาตอนนี้กลับทำอะไรครึ่งๆกลางๆ
สองปีที่ไม่เคยกอดใครอีกเลยนับตั้งแต่เคยนอนกับอิตัวแม้จะเรียกว่าชั้นดีแต่เขาก็สะอิดสะเอียน มันเป็นคนปลดล็อคความใคร่ของเขาอีกครั้ง ไม่อยากจะปฏิเสธ แต่เวลาที่เขาร่วมรักกับมัน ร่างกายมันที่ตอบสนองตอดรัดเขามันทำให้เขาเป็นสุข ผ่อนคลายและหลงใหลไร้ทางออก ใบหน้าหวานที่ติดจะซึมเศร้าดูน่าสงสารในสายตาเขา เพียงแต่เขาเลือกที่จะใช่ความเกลียดชังที่มีปิดบังมันเอาไว้ ไม่ให้ตัวเองถลำลึกไปมากกว่านี้
"พ่ .. อ .. จ๋าา" เสียงละเมอจากคนข้างๆทำให้อัศวินที่กำลังจะนอนต้องหันไปหา เหงื่อที่ผุดซึมบนใบหน้าเล็กทำให้เขารู้ว่ามันกำลังฝันร้าย
"ฮึ่ก .. อย่าทิ้งขวัญไป" มือเล็กพยายามไขว่คว้าความว่างเปล่าตรงหน้า อัศวินไม่รู้ว่าตัวเองต้องรู้สึกอย่างไร แต่พอรู้สึกตัวอีกทีเขาก็ดึงมันมาอยู่ในอ้อมกอดแล้ว
"พ่อจ๋า" จอมขวัญซุกตัวเข้าหาความอบอุ่น อัศวินชะงักไปครู่ที่เนื้อตัวนิ่มของมันเสียดสีกับแขนแกร่ง เขาก้มลงไปมองเปลือกตาบางที่สนิทแนบกัน ก่อนจะค่อยๆลูบแขนเล็กไม่ให้มันฝันร้ายอีก ที่เขาทำลงไปนั้น
.. ก็แค่เพราะเขาคงจะนอนไม่หลับหากมันยังละเมออยู่ข้างหูแบบนี้ ..
.. เพียงเพราะเขาแค่เวทนาลูกหมาตาดำๆที่พร่ำเพ้อเรียกหาพ่อที่จากไป ..
.. มันไม่ได้มีความสำคัญอะไรกับเขาขนาดนั้นหรอก ..
.. ทุกสิ่งที่เขาทำกับมัน เขาไม่ได้คิดอะไรเลยแม้แต่น้อย ..
.
สองอาทิตย์ผ่านมาตั้งแต่มีงานฉลองประจำปี อัศวินแม้จะยุ่งกับงานแต่เขาก็ต้องกลับบ้านมากินข้าวกับมันทุกวัน เขากับมันมีอะไรกันแทบจะทุกคืนอย่างขาดไม่ได้ เขาไม่ได้ทำร้ายหรือพูดจากระทบมันอีก ทุกอย่างของเขากับมันคือความว่างเปล่า เฉยชา และเขาเองก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรให้มันกลับมาด่าทอเขาได้เหมือนเดิม มันยอมเขาทุกอย่าง ว่าง่ายและไม่ค่อยพูดอะไรออกมา ยกเว้นวันไหนที่เขาปล่อยให้มันไปเล่นที่บ้านน้อยกับพร วันนั้นมันจะกลับมาด้วยใบหน้าที่แต้มยิ้ม ซึ่งนั่นจะทำให้เขารู้สึกหงุดหงิด ที่รู้สึกดีไปกับมันด้วย
"ผมอยากทำงาน" จอมขวัญเอ่ยตอนที่กำลังจะเข้านอน เขานั่งคิดเรื่องนี้มาทั้งวัน มันน่าเบื่อที่ต้องเอาแต่นั่งๆนอนๆ แม้จะมีงานบ้านให้ทำ แต่มันก็ไม่ใช่ความต้องการที่แท้จริง
"มึงทำงานบ้านให้กูก็พอ ออกไปเดี๋ยวก็เจอแบบตอนนั้นอีก" อัศวินเอ่ย ยังไม่เข็ดหรือไงที่เคยโดนรับน้องแบบครั้งก่อน
"แต่ผมเบื่อ ให้ผมไปแพ็คมุกก็ได้" จอมขวัญเบื่อมากจริงๆ มาอยู่นี่ก็เป็นเดือนแล้ว วันๆมีหน้าที่แค่คอยบำเรอร่างกายให้คนตรงหน้า ชีวิตช่างไร้ค่าไม่มีความหมายอะไรเลย
"อยากได้เงินหรือไง ถ้าอยากได้เงินก็ขอกูสิ" อัศวินถาม อยู่ด้วยกันมาขนาดนี้ก็ไม่เห็นว่ามันจะอยากได้อะไรสักอย่าง ข้าวก็มีให้กิน โทรศัพท์เขาก็ซื้อให้ เสื้อผ้าเขาก็ให้คนจัดการหามาให้ตลอด สบายขนาดนี้มันยังจะเอาอะไรอีก
"ผมอยากทำงานบ้าง ผมไม่ได้ต้องการเงินที่คุณให้ฟรีๆ" จอมขวัญอยากให้เงินที่ได้มาจากน้ำพักน้ำแรงของเขาจริงๆ
"กูก็ไม่ได้ให้มึงฟรีๆ ทุกคืนมึงก็ทำงานให้กูอยู่แล้ว อยากได้อะไรก็บอกสิ" อัศวินหัวเราะหึ
"ผมไม่ได้ขายตัวนะ!" จอมขวัญสบถออกมาเพราะคิดว่าคนตรงหน้ากำลังหยามศักดิ์ศรี
"ถึงแม้ผมจะยอมมีอะไรกับคุณ แต่ผมก็ไม่ได้ทำเพื่อเงิน ผมทำเพราะพี่น้อยกับครอบครัว ถ้าคุณไม่ขู่ผม ป่านนี้ผมคงหนีไปแล้ว" สุดท้ายเขาก็อดไม่ได้ที่จะพูดความในใจออกมา
อัศวินรู้สึกจุกกับคำพูดของมัน
"กูไม่มีทางให้มึงหนีไปจากกู ต่อให้ต้องล่ามโซ่มึงไว้กูก็จะทำ!" เขาจ้องหน้ามัน ทุกส่วนตารางนิ้วบนร่างกายนี้เป็นของเขา เขาเป็นเพียงคนเดียวที่จะได้ครอบครองมัน เขาคนเดียวที่มีสิทธิ์
"ถึงคุณไม่ทำ ผมก็ไม่หนีไปหรอก ไม่ต้องห่วง" จอมขวัญว่า "ฆ่าตัวตายไปเลยยังจะง่ายเสียกว่า"
"จอมขวัญ!" อัศวินตวาดลั่นก่อนจะบีบแขนเล็กสองข้างแน่น
"อย่าได้พูดว่าจะฆ่าตัวตายอีกถ้ามึงไม่อยากให้กูพกมึงติดตัวไปด้วยทุกที่" เขาจ้องหน้ามันที่ใช้ความตายมาขู่
"ชีวิตผมไม่มีค่า ตายไปคงไม่มีใครสนใจ" จอมขวัญไม่สนใจ เขาหลับตาลงไม่อยากมองหน้าคนตรงหน้า
.. คนที่ทำให้ชีวิตเขากลายเป็นแบบนี้ ..
อัศวินโกรธที่มันคิดจะฆ่าตัวตายไปง่ายๆ ทั้งๆที่เขาช่วยชีวิตมันมาถึงสองครั้ง
"มึงจะตายไม่ได้ กูเท่านั้นที่มีสิทธิ์ในตัวมึง จะอยู่หรือจะตาย ขึ้นอยู่กับกู" อัศวินบดขยี้ปากเล็กด้วยความโกรธ เขาทำโทษมันที่กล้าต่อรองกับเขา มือหนาฟอนเฟ้นไปทั่วร่างกายที่หลงใหล จอมขวัญค่อยๆหลับตาลงอีกคราปล่อยให้คนตรงหน้าย่ำยี
ใช่สินะ เขาไม่ได้เป็นเจ้าของชีวิตตัวเองนี่ เขามีหน้าที่แค่หายใจไปวันๆ และบำเรอความใคร่ให้คนชั่วตรงหน้าได้ปลดปล่อยออกมาก็เท่านั้น
...
"อ้าว ขวัญ"
"พี่น้อย!" จอมขวัญลืมตัวถลาเข้าไปกอดพี่ชาย เขาลืมไปว่าตอนนี้ภายในห้องไม่ได้มีกันแค่สองคน
"แฮ่ม เออๆ รู้ว่าดีใจ แต่อย่ามากอดสิวะ มึงดูหน้านายด้วย" น้อยดันเด็กตรงหน้าออกพลางกระซิบ อยากให้เขาตายหรือไงกัน รู้ทั้งรู้ว่านายก็นั่งมองอยู่ สายตานี่ถ้าฆ่ากันได้น้อยคงตายไปแล้ว
"ช่างเขาสิ พี่น้อยมาไวจัง" จอมขวัญไม่สนใจ เขาเดินไปนั่งบนโซฟาก่อนจะเอ่ยถาม
"ข้าก็มาปกติแบบนี้แหละ ว่าแต่เอ็งน่ะมาทำไม" น้อยหันไปถาม
"ก็ .."
"กูให้มันมาช่วยงาน เห็นบ่นว่าอยากทำงาน กูก็จัดให้" อัศวินตอบแทนอีกคนที่ยึกยัก
"ไม่ได้อยากมาทำกับเขาสักหน่อย" จอมขวัญหน้าบึ้ง ทีงานที่อยากจะทำดันไม่ให้ไป
น้อยเองก็ได้แต่ยกยิ้ม เขาจะปล่อยให้เอ็งไปไหนได้ ตัวติดกันอย่างกับอะไร
"นายจะให้มันทำอะไรหรือครับ" น้อยถาม เดินมานั่งบนโซฟารอเพราะเดี๋ยวต้องพานายไปท้ายเกาะ วันนี้เก็บรังนกงวดสุดท้าย นายจะเข้าไปตรวจตรา
"ก็จะให้มันไปช่วยจดจำนวนนั่นแหละ มึงรอกูอีกนิด ใกล้เสร็จแล้ว" อัศวินว่า เร่งตรวจงานตรงหน้าให้เรียบร้อย
ไม่นานพวกเขาก็ออกมากันที่ท้ายเกาะ ตอนนี้คนงานกำลังเร่งเก็บรังนกใส่กระสอบ ช่วงนี้จะเป็นช่วงสุดท้ายก่อนที่จะเริ่มเก็บกันอีกรอบ อัศวินและน้อยกำลังวุ่นวายอยู่กับการสั่งงาน เขาสั่งจอมขวัญให้นั่งรออยู่กับที่ อย่าได้ไปไหน จอมขวัญเองก็ทำตามอย่างว่าง่าย เพิ่งจะเคยมาดูงานที่นี่ ตรงนี้ไม่มีผู้หญิงแม้แต่คนเดียว ส่วนใหญ่จะเป็นผู้ชายตัวล่ำๆผิวสี เพราะงานแบบนี้ส่วนมากจะให้ผู้ชายทำ และในถ้ำก็มืด ขนาดกลางวันแสงแดดยังส่องเข้าไปไม่ถึงเลย
เมี้ยววว ~
เสียงแมวที่ดังขึ้นทำให้จอมขวัญหันไปสนใจรอบๆข้าง
เมี้ยว
ก็อยากจะทำตามอย่างที่บอกแหละนะ แต่ว่าเขาชอบแมว ได้ยินเสียงแมวแบบนี้ จะให้นั่งเฉยๆอยู่ได้อย่างไร
"น้องแมวจ๋า" จอมขวัญเดินไปยังทางที่คิดว่าน่าจะเป็นทางที่ได้ยินเสียงแมวร้อง ข้างๆเป็นป่าหนาทึบ แต่เขาไม่ได้จะเข้าไปไกลมาก แค่อยากจะลองหา ถ้าไม่เจอก็คงกลับ
"เจ้าเหมียว" จอมขวัญพยายามหา เสียงร้องของแมวเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆและถี่เกินกว่าจะเป็นการร้องแบบธรรมดา
มันคงกำลังได้รับอันตราย
"อยู่ไหนอ่ะ เมี้ยว" จอมขวัญพยายามหาเจ้าเหมียว แต่หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอสักที จนกระทั่ง
ฟ่ออออ
เสียงขู่ที่อยู่ตรงหน้าทำให้เขาชะงัก หน้าและปากเริ่มซีดเผือดไร้สีเลือด เหตุที่ทำให้เจ้าแมวร้องเสียงหลงก็เพราะว่าตอนนี้มันกำลังเผชิญหน้าอยู่กับงูเห่าตัวใหญ่ที่เริ่มแผ่แม่เบี้ยจ้องเจ้าแมวอยู่
แกรบ
เสียงเท้าเดินถอยหลังเหยียบกิ่งไม้หักทำให้เจ้างูหันมาสนใจเขาที่ยืนอยู่ด้านหลังแทน
'อย่าเข้ามานะ ฮืออ'
จอมขวัญกลัวงูมาก และไม่เคยคิดว่าชีวิตนี้จะต้องมาเจออะไรแบบนี้เลย
เขาค่อยๆก้มลงคิดจะหยิบไม้ข้างๆเผื่อไว้ ถ้าให้วิ่งหนีตอนนี้เขาก็คงไม่รอด
งูเลิกสนใจเขาก่อนจะหันไปขู่เจ้าเหมียวตรงหน้าต่อ เขาควรดีใจสินะ แต่อีกใจหนึ่งมันก็บอกว่า ถ้าเขาหนีไปโดยที่ไม่ช่วยน้องแมว เขาจะต้องรู้สึกผิดไปอีกนานแน่ๆ
.
"นาย! จอมขวัญหายไปไหนไม่รู้ครับ" น้อยที่เดินออกมา ว่าจะออกมาตามมันให้ไปนับจำนวนกระสอบ แต่ตอนนี้ปรากฎว่ามันไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้วรีบวิ่งเข้ามาหาคนเป็นนาย
"มันไปไหน!" อัศวินวิ่งออกมาดูที่นั่ง ตอนนี้มันไม่อยู่จริงๆ
"ผมไม่ทราบครับ เอาไงดีครับนาย" น้อยเองเป็นห่วงมันมากเช่นเดียวกัน ป่าลึกทึบขนาดนี้ ถ้าเข้าไปไม่หลง ก็ต้องโดนงูเงี้ยวเขี้ยวขอกัดเอาบ้างล่ะ
"โธ่เว้ย! กูสั่งให้อยู่ที่นี่ไงเล่า! ฝากมึงดูแลต่อ กูจะไปตามมันเอง"
"นาย! นาย!"
น้อยมองเจ้านายที่วิ่งลัดเข้าป่าไปอย่างไม่คิดชีวิต เขาเองอยากจะตามไปช่วยหามันแต่นายสั่งให้เขาดูแลที่นี่ เขาก็ต้องทำ
อัศวินไม่ได้สนใจอะไรทั้งนั้น เขาวิ่งเข้ามาในป่าโดยทันที ยอมรับจริงๆว่าแวบแรกเขาคิดว่ามันหนีเขาไปแล้ว แต่พอมาคิดอีกที ถ้ามันจะหนีมันคงหนีไปนาน
ตอนนี้เขารู้สึกกังวลมากกว่า เด็กตัวเล็กๆอย่างมัน ถ้าเจออันตรายจะทำอะไรได้
.
จอมขวัญคิดชั่งใจอยู่สักพักว่าจะเอาอย่างไรดี ถ้าเขาหนีเอาตัวรอด แมวก็คงตาย เผลอๆถึงเเม้เขาจะวิ่งหนีไป แต่ถ้างูมันตามมา เขาเองก็คงต้องตายไปด้วย
ในเมื่อไม่ว่าเลือกวิธีไหนก็ต้องตาย จอมขวัญเลือกที่จะสูดหายใจลึกๆก่อนจะปาไม้ในมือไปโดนงูเห่าที่กำลังแผ่แม่เบี้ย
ได้ผล
งูมันเลิกสนใจน้องแมวแล้ว
แต่ในความโชคดีมันก็แฝงไปด้วยความโชคร้าย
งูเห่ามันเลิกสนใจแมวแล้วจริงๆ เพราะตอนนี้มันกำลังพุ่งเข้ามาหาเขาแทน
จอมขวัญหันหลังวิ่งด้วยความกลัวว่ามันจะกัด
"ช่วยด้วยยยย!" เขาตะโกนร้องเหมือนกับว่าจะมีใครได้ยิน เขาหันหลังกลับไปก็ยิ่งต้องตกใจจนร้องไห้ออกมา อีกไม่กี่ก้าวมันก็จะมาถึงตัวเขาแล้ว
"โอ๊ย" จอมขวัญหันกลับมาอีกทีขาเขาก็สะดุดกับรากไม้ที่โผล่พ้นมาจากดิน จนล้มลงไปนั่งกับพื้น
เขาต้องไม่รอดแล้วแน่ๆ
.
ปังงงงง! เสียงปืนที่ดังขึ้นทำให้งูตัวนั้นล้มลงนอนแน่นิ่งต่อหน้าเขา จอมขวัญร้องไห้อย่างคนผวาตกใจ มือเล็กสั่นเทาจนบังคับควบคุมไม่ได้
"ไม่ต้องกลัว มันตายแล้ว"
"ฮืออออออ" จอมขวัญโผเข้าหาร่างสูงทันทีที่เข้ามาใกล้ อัศวินหลับตาลงก่อนจะกอดปลอบมันที่กำลังเสียขวัญอย่างหนัก งูเห่าถูกเขายิงจนส่วนหัวกระจุยไม่มีชิ้นดี ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าเขาวิ่งตามมาไม่ทัน มันจะเป็นอย่างไร
"ใครใช้ให้มึงเข้ามาในนี้ ห๊ะ!" อัศวินอยากจะด่ามัน
"ผมขอโทษ! จะไม่ทำแล้ว" แต่พอเห็นมันส่ายหน้าไปกับอกเขาแล้วร้องไห้ขอโทษออกมาจากใจจริง เขาก็ยอมแล้ว ยอมให้มันทุกอย่าง จากที่เคยคิดจะกล่าวว่า เขากลับลูบหลังเล็กไปเรื่อยๆ จนสงบ
"เดินกลับไหวไหม" อัศวินลูบหน้ามันเบาๆ ขี้แยไม่มีใครเกินจริงๆ
"อื้อ" จอมขวัญพยักหน้า กำลังจะลุกขึ้น แต่พอลุกแล้วก็ต้องล้มลงอีกครั้ง
"ผมสะดุดรากไม้ .. ฮึ่ก .. เจ็บ" จอมขวัญเพิ่งจะรู้สึกตัวว่าเจ็บที่ข้อเท้า เขาพยายามจะยืนแล้ว แต่พอกดแรงมันก็ปวดจี๊ดไปทั้งขา
"มึงนี่นะ! มา ขึ้นหลังกู" อัศวินย่อตัวพลางสบถ เขารอให้มันกอดคอเขา
"ม .. ไม่" จอมขวัญกำลังจะบอกว่าไม่เป็นไร
"อย่าเล่นตัวนัก ขึ้นมา! ทำกูเสียเวลาได้ตลอด ให้ตายเถอะ!" เขาสบถ ดึงร่างมันมาใกล้ ก่อนจะลุกขึ้นกระชับร่างเล็กให้แน่น แล้วออกเดิน จอมขวัญหน้าบึ้งกับคำว่ากล่าว แต่คราวนี้เขาผิดจริงๆที่ทำอะไรลงไปโดยไม่คิด จะโดนว่าก็สมควรแล้ว
"นาย! ไอ้ขวัญ!" น้อยเรียกทันทีที่เห็นร่างของคนเป็นนายเดินออกมาจากป่าพร้อมกับเด็กน้อยที่หน้าเปื้อนน้ำตาเกาะหลังนายเขาเป็นลูกลิง
"เข้าไปทำไมในป่าวะ" น้อยถามอย่างสงสัย มองมันที่ทำท่าเจ็บเท้าถูกปล่อยลงนั่งที่เก้าอี้
"ขวัญ .. ได้ยินเสียงแมว" จอมขวัญเบะปากอีกรอบ เพราะความอยากรู้อยากเห็นของตัวเองแท้ๆถึงได้เจ็บตัวแบบนี้
"เอ็งเดินเข้าไปตามเสียงแมวเรอะ" น้อยถาม และจอมขวัญก็ค่อยๆพยักหน้า "ข้าจะบ้าตาย เอ็งนะเอ็ง" อยากจะเขกกะโหลกสักทีให้หายเซ่อ
"ขวัญขอโทษ ฮืออ ก็ขวัญสงสารมันนี่ ถ้างูฉกมันตายขึ้นมา ขวัญคงรู้สึกผิดแย่" จอมขวัญน้ำตาไหลออกมาอีกรอบ อัศวินขี้เกียจจะคุยกับมัน จึงยืนสูบบุหรี่นิ่งๆ น่าจะปล่อยให้มันถูกฉกตายซะก็แล้ว ดื้อด้านไม่เปลี่ยน
"เออดี ต้องให้มันฉกเอ็งแทนสินะถึงจะพอใจ" น้อยส่ายหัวเลย เด็กอะไร ชอบคิดตรรกะแปลกประหลาดอยู่เรื่อย
"คราวนี้มึงนั่งรอนิ่งๆเฉยๆนะ ไปน้อย รีบนับ จะได้รีบกลับ" อัศวินทิ้งขี้บุหรี่ลงบนพื้นก่อนจะเดินกลับเข้าถ้ำ น้อยเองก็รีบตามไปแต่ก็ไม่วายหันมาชี้นิ้วสั่งมันว่าห้ามไปไหนทั้งนั้น
จอมขวัญไม่กล้าแล้ว ต่อให้ได้ยินเสียงแมวอีกสักสิบตัว เขาก็จะไม่เข้าไปอีกเด็ดขาด จอมขวัญนั่งบีบข้อเท้าตัวเองไปเรื่อยๆ เจ็บจนน้ำตาไหล ตรงส่วนที่เจ็บเริ่มจะบวมช้ำแล้วด้วย ไม่น่าเลยเรา
เมี้ยว ~
เสียงแมวที่ดังขึ้นทำให้จอมขวัญตกใจ แต่ก็พยายามคิดว่ามันคงเป็นแค่เสียงที่เขาคงแค่หลอนไปเอง
"ขวัญจะไม่เข้าไปอีกหรอกนะ อย่ามาร้องให้ยาก" จอมขวัญพูดกับตัวเองพลางก้มหน้าลงกับโต๊ะหินอ่อนอย่างทอดถอนใจ
เหมียว เหมียว
สัมผัสยุกยิกตรงเส้นผมทำให้เขารำคาญ จอมขวัญส่ายหน้ากับแขนก่อนจะผุดลุกนั่งอย่างหัวเสีย ก่อนจะต้องตกใจกับสิ่งที่ก่อกวนเขาตรงหน้า
"เจ้าแมวน้อย" จอมขวัญรีบคว้าเจ้าแมวสีเหลืองขนลีบมากอด ไม่เห็นรู้เลยว่าตามเขาออกมาถึงที่นี่
"มีเจ้าของหรือเปล่าเราน่ะ หืม" จอมขวัญมองรูปร่างเล็กแกรนแล้วคิดว่าไม่น่าจะมีเจ้าของ มันซูบผอมเหมือนไม่ได้กินอะไรมาหลายอาทิตย์
เมี้ยว
เจ้าแมวอ้อนเขา ใช้หัวเล็กๆมุดอกเขาให้เขาลูบ จอมขวัญยิ้มพลางลูบหัวเล็กอย่างเอ็นดู ตอนที่อยู่ลำปางก็เคยมีแมวมาขอข้าวกินอยู่บ่อยๆ แต่พ่อไม่อยากให้เลี้ยงเพราะกลัวเขาจะไม่สบาย
"หิวสินะ ตัวผอมขนาดนี้" เขาเริ่มอยากได้มันกลับไปเลี้ยงแล้ว ถ้ามีเพื่อน ต่อให้อยู่บ้านทั้งวัน เขาก็ไม่เบื่อ
"ทำอะไร" เสียงเข้มที่ดังขึ้นทำให้จอมขวัญสะดุ้งตกใจ เจ้าแมวน้อยเองก็กลัวคนตรงหน้า มันรีบมุดเข้าหา หนีสายตาของคนใจร้ายอย่างหวาดกลัว
"อยากจะเลี้ยงหรือไง ไม่มีทาง" อัศวินไม่ชอบแมว เขารำคาญเสียงมัน ไหนจะขนและอุจจาระมันอีก บ้านเขาไม่ใช่สวนสัตว์ อย่างไรก็ห้าม
"ทำไม!" จอมขวัญโกรธ เขาไม่เคยขออะไรเลย แค่แมวตัวเดียว คนใจร้ายยังจะไม่ยอมอีกหรือ
"กูไม่ให้มันมาอยู่ในบ้านด้วยแน่ๆ ไม่มีทาง" อัศวินว่า อย่างไรเขาก็ไม่ยอม
"ให้มันมานอนกับผมในห้องก็ได้ ไม่ได้ให้ไปยุ่งกับคุณสักหน่อย" จอมขวัญดื้อแพ่ง เจอกันขนาดนี้ ไม่เรียกว่าพรมลิขิตจะให้เรียกว่าอะไร
"ได้ไง! มึงต้องนอนกับกู ไม่ได้ ไม่มีทาง" อัศวินรีบปฏิเสธ ได้ไง ในเมื่อมันต้องนอนกับเขาทุกวัน จะให้มันกลับไปนอนอีกห้อง เขาคงไม่ชิน
"แต่ผมจะเลี้ยง" จอมขวัญเอ่ยอย่างไม่ยอมแพ้
อัศวินอยากจะกระชากมันมาฟาดแรงๆสักที ทำไมถึงกล้าดื้อกับเขาขนาดนี้นะ
"ทำไมมึงถึงดื้อขนาดนี้ กูน่าจะปล่อยให้งูฉกตายไปให้รู้แล้วรู้รอด" อัศวินเหนื่อยใจกับมัน อวดเก่งจนตัวเองเกือบตาย ขนาดเขาไปช่วยยังไม่มีขอบคุณเขาสักคำ
"ไม่รู้ล่ะ ผมอยากเลี้ยง" จอมขวัญว่า ไม่ยอมจริงๆด้วย ดูมันสิ น่าสงสารจะตาย จะให้ปล่อยไปอีก มันคงต้องตายแน่ๆ
"ไอ้ .."
"นายครับ ผมเสร็จแล้ว" น้อยเดินออกมาพอดี
"เอ้า แมวใครล่ะนั่น" น้อยถาม เห็นไอ้ขวัญมันอุ้มแมวแล้วนึกถึงเจ้าคุณลูกเขา รายนั้นก็เห็นแมวไม่ได้เลย คว้ามากอดตลอด แต่ลูกยังเล็กให้เล่นมากก็ไม่ดี
"แมวขวัญเอง ตัวนี้แหละที่ขวัญไปช่วยมันไว้" จอมขวัญกอดเจ้าแมวผู้น่าสงสารแน่น ในขณะที่อัศวินอยากจะฆ่าแมวตัวนั้นให้ตาย นายมึงนี่ดื้อสุดๆ
"ขี้จุ๊นะมึงเนี่ย แมวใครก็ไม่รู้ขี้ตู่เป็นของตัวเอง" น้อยว่าพลางหัวเราะ
"ไม่รู้ล่ะ ขวัญจะพามันไปด้วย" จอมขวัญไม่ให้ใครแตะแมวน้อยในอ้อมแขน อัศวินปลงกับความดื้อรั้นของมัน ถึงแม้จะไม่อยากให้มันเลี้ยงแต่เขาก็ขี้เกียจจะพูดแล้ว ไม่อย่างนั้นคือมีสองทาง คือฆ่าแมวมัน หรือ ฆ่าเจ้าของแมวซะให้สิ้นเรื่อง
...
จอมขวัญพาแมวน้อยกลับมาบ้านอย่างง่ายดายเพราะอัศวินเองก็รำคาญ อีกอย่างถ้ามันมีแมวมันคงจะไม่คิดอยากออกไปทำงานอีก ขามันก็เดี้ยงขนาดนั้น ให้มันนอนเล่นนั่งเล่นกับแมวมันอยู่ที่บ้านไปก็แล้วกัน
"นิ่งๆสักที เดี๋ยวกูก็หักให้เจ็บกว่าเดิมหรอก" อัศวินด่ามันที่เอาแต่สนใจแมวจนลืมว่าเขากำลังทำแผลให้อยู่
"ขอโทษครับ" จอมขวัญหันมาขอโทษ อัศวินนวดข้อเท้าให้มันเสร็จเขาก็พันผ้าให้เป็นอันเสร็จสิ้น
"อย่าเดินมากก็พอ เดี๋ยวกูจะกลับไปทำงานแล้ว อย่าให้แมวเข้าไปเล่นในห้อง ไว้ค่อยซื้อกรงให้มัน เข้าใจไหม" อัศวินว่าเก็บกล่องยาให้เรียบร้อย
"ครับ" จอมขวัญรับคำเบาๆ ก่อนจะต้องหลับตากับสัมผัสที่ได้รับ คนใจร้ายลูบหัวเขาอย่างนุ่มนวลก่อนจะเดินออกจากบ้านไป
.. คนคนนี้เป็นอะไร เดี๋ยวดี เดี๋ยวร้าย จนเขางงไปหมดแล้ว ..
.. บางทีก็ดูแค้นเขาจนเป็นคนบ้า พอมาตอนนี้ก็ปกป้องเขาไม่รู้รอบที่เท่าไหร่ ..
.. ถ้าหากว่าเขาไม่ได้เป็นคนสั่งฆ่าพ่อ ขวัญอาจจะให้อภัยเขาได้บ้างกับสิ่งที่เขาทำ ..
.. แต่นี่เขาทั้งฆ่าพ่อขวัญ ทั้งยังทำร้ายร่างกายและจิตใจหมดสิ้นไม่มีชิ้นดี ..
.. ต่อให้ทำความดีลบล้างอีกสักเท่าไหร่ มันก็ทดแทนอดีตที่เคยทำไม่ได้ ..
.. ไม่มีวัน ..
TBC.
Talk: คราวนี้มาเบาๆบ้าง เดี๋ยวจะประสาทกินกันเสียก่อนค่ะ 555
หัวข้อ: [mpreg] รอยชัง | #รอยชัง 'สองพี่น้อง' หน้า 84 27/2/59 (อ่าน 734441 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก