“หึๆ” ผมหัวเราะในลำคอเบาๆเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ตอนนั้น ไม่น่าเชื่อว่าเด็กตัวเท่าลูกหมาจะบ้าระห่ำขนาดนั้น
“กาแฟค่ะ คุณนิจ แล้วก็นี่หนังสือพิมพ์” ป้าแต๋ววางหนังสือพิมพ์ Bangkok Post ฉบับเช้าไว้ใกล้ๆกาแฟดำ
“ไม่มีเคสเหรอคะ เช้านี้”
“ยังเลยป้า แต่เดี๋ยวคงเข้าไปตอนบ่าย”
ป้าแต๋วเป็นพี่เลี้ยงที่ดูแลผมมาตั้งแต่เล็กจนถึงตอนนี้ก็ยังคงทำอยู่ และกลายเป็นญาติผู้ใหญ่ในบ้านไปแล้ว
ยามเช้าละแวกบ้านที่ผมอยู่นั้นเงียบเชียบ ไม่มีเสียงรถราให้ระคายหู อาจเป็นเพราะที่นี่อยู่ชานเมืองออกมา มลพิษทั้งทางเสียงและอากาศจึงยังมาไม่ถึง
ผมหยิบกาแฟขึ้นมาจิบ รสชาติที่คุ้นเคยนั้น แทบไม่ต้องเดาเลยว่าเป็นฝีมือใคร
“พี่ชอบผู้ชายไง พี่เป็นเกย์ไง” เสียงของปอในคืนนั้นกระชากความรู้สึกสุนทรีในยามเช้าจนขาดสะบั้น
น้ำเสียงแบบนั้น น้ำเสียงที่เขาไม่เคยใช้กับผมมาก่อน แต่คืนนั้นเขาระเบิดมันใส่หน้าผมจนแทบจะล้มทั้งยืน ปอคงเกลียดผม เกลียดที่ผมรู้สึกกับเขาต่างไปจากสิ่งที่เขาคาดหวัง
ปอเห็นผมเป็นพี่ชายตลอดมา ไม่ว่ายังไง เขาก็ยังอยากให้ผมเป็นพี่ชายที่ดีของเขา