บทที่22
เศียรมังกร
ต้นกล้ากำหมัดแน่นเขายังยืนตัวสั่นเทิ้มอยู่ในร้านคาเฟ่ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่วะ ต้นกล้าไม่เข้าใจทำไมอยู่ๆ ฟอร์ดถึงได้ทำตัวแย่ๆ กับตนเองแบบนี้
ถูกไอ้ฟอร์ดทิ้ง คนอย่างต้นกล้านี่นะ รู้สึกรับไม่ได้ แต่มันก็กลายเป็นจริงขึ้นมาแล้ว รสชาติบัดซบอย่างนี้เขาไม่คิดมาก่อนเลยว่าจะมีวันได้มันมา เจ็บใจ เจ็บปวด
จนถึงตอนนี้ต้นกล้ายังไม่ทราบด้วยซ้ำว่าเพราะอะไรตนเองถึงรวดร้าวสาหัสไม่น้อยไปกว่าตอนที่ทราบความในในของเมษาเรื่องที่คนคนนั้นรักชอบนรินทร์จนโงหัวไม่ขึ้น
ต้นกล้าก็เป็นแบบนี้ มักจะพลาดสิ่งดีๆ ไปด้วยความหลงงมงาย เขาพลาดจากฟอร์ดเพราะมัวแต่หลงใหลในตัวเมษาทั้งยังมองไม่เห็นความดี เฝ้าแต่อิจฉาความมีอันจะกินรวมถึงไม่ชอบใจในนิสัยอันซื่อบริสุทธิ์ ทั้งๆ ที่มีเพชรเม็ดงามในมือแท้ๆ แต่ก็ยังขว้างมันทิ้งไปด้วยตัวเอง
ต้นกล้าเดินกลับบ้านด้วยความเคว้งคว้าง แค่คิดถึงคำปรามาสเหยียดหยามของฟอร์ดในใจก็ทั้งโกรธและปวดร้าวจนเกินทน มันไม่เคยพูดจาร้ายกาจกับเขาอย่างนี้ มึงกลายเป็นคนอย่างนี้เพราะไปคบหากับไอ้ชานมนั่น เป็นความผิดของไอ้นรินทร์นั่นแหละ มันคงตั้งใจใช้ไอ้ชานมมาแย่งฟอร์ดไปจากกู
ต้นกล้าผลักไสความผิดไปให้นรินทร์หรือmaddog01ทั้งที่รู้แก่ใจว่าอีกฝ่ายไม่น่ารู้ตัวจริงภายใจแอคเค้าท์ของตนเอง แต่ถ้าไม่ปักใจเชื่ออย่างนี้ อัตตาตลอด18ปีของตนเองคงพังทลาย คนอย่างต้นกล้าไม่มีวันล้มลงง่ายๆ
และถึงจะยืนโกรธในร้านคาเฟ่ก็ไม่ได้อะไร เขาจึงกลับบ้านในสภาพขุ่นเคืองเจ็บปวดรวมถึงสับสน อารมณ์ทั้งหมดนี้ล้วนมาจากฟอร์ดเป็นผู้ทำให้เกิด เมื่อถึงบ้านความรู้สึกอ้างว้างมันก็ประทุขึ้นมา ต้นกล้าหดหู่อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน จังหวะนั้นเสียงเรียกเข้าจากมือถือก็ดังขึ้น เป็นเมษานั่นเอง
< “ออกมาหาที่บ้านของฉัน มีเรื่องสำคัญ” >
“เข้าใจแล้วจะไปเดี๋ยวนี้แหละ รอก่อนนะเมษา” เพียงได้ยินเสียงของอีกฝ่าย ต้นกล้าก็ชุ่มชื้นขึ้นทันใด ถ้าหากไม่ติดว่าคนเป็นแม่มาได้ยินบทสนทนาของเขา
“จะไปเลียแข้งเลียขาลูกเมียหลวงอีกแล้วรึไอ้กล้า” บุพชาติเดินนุ่งผ้าขนหนูออกมาจากห้องน้ำ วันนี้มีไปสัมภาษณ์งานนอกสถานที่ดังนั้นเธอจึงเลิกงานเร็วกว่าปกติ
“เรื่องของผม” ต้นกล้าเดินไปคว้ากระเป๋าโน้ตบุ๊คของตัวเองที่วางเตรียมไว้แล้ว ทำท่าจะออกจากบ้าน แล้วก็ได้ยินคำพูดแทงใจของคนเป็นแม่ นั่นคือความจริงที่เขาไม่ต้องการนึกถึงมัน
“ไอ้กล้าแกยังไม่เลิกรักไอ้เมษามันอีกหรือไง แกกับมันเป็นลูกพ่อเดียวกับมันนะ”
เรื่องปวดหัวของบุพชาติคือการที่ต้นกล้าไม่เคยรู้เลยว่าใครเป็นพ่อตลอดหลายปี เกี่ยวกับเหตุผลข้อนี้คือ เธอจะได้รับผลประโยชน์มากกว่าถ้าเป็นเมียเก็บ จะได้รับเงินจำนวนมากโดยไม่ขาดถ้าไม่หาเรื่องเอาลูกที่ไม่อยากให้เกิดเดินหน้าแย่งมรดกกับลูกตามกฎหมายของคุณธันวา
ตามจริงก็ไม่ได้ตั้งใจให้ต้นกล้ามันเกิดมาแบบนี้หรอก แต่ทำไงได้ในเมื่อมันมีมาแล้วก็ต้องเลี้ยงดู แถมข้อแลกเปลี่ยนของคุณธันวายังทำให้เธอสุขสบายมีเงินเลี้ยงลูกเรียนต่อและไม่ผูกมัดมากนัก แถมเธอยังมั่นใจในลีลาของตัวเองรวมถึงมันสมอง
ไม่อย่างนั้นเธอจะเป็นคู่หูคนสำคัญบนเตียงและเป็นมือไม้ในการช่วยเหลือทางธุรกิจได้อย่างไร ข้อผิดพลาดเพียงเรื่องเดียวในชีวิตเธอคือการที่ต้นกล้าดันไปหลงรักเมษา ทันทีที่จับได้ถึงความคิดนั้น เธอก็ไม่รีรอบอกความจริงให้ลูกชายฟังแต่เนิ่นๆ
บุพชาติไม่คิดมาก่อนเลยว่าเด็กอายุแค่13จะรักใครจริงจังขนาดนี้ แถมยังก่อเรื่องก่อราวเพราะความหึงหวง เท่านั้นไม่พอเมื่อสารภาพรักออกไป บอกให้เมษารู้ว่าเพราะอะไรถึงต้องลงมือรังแกคนอื่น
ไอ้คนที่ชอบดันตอบกลับมาว่ารู้อยู่แล้วเรื่องที่เราเป็นพี่น้องกัน นี่เท่ากับคุณนายสูงอายุซึ่งเป็นเมียหลวงคนนั้นคงตามสืบเรื่องคาวๆ ของสามีมากพอดู แต่ก็จะทำอะไรเธอได้ ทุกวันนี้เจ็บออดๆ แอดๆ เลี้ยงลูกให้ได้อย่างใจยังทำไม่ได้เลย
น่าสมเพชเสียเหลือเกินคนเป็นเมียหลวงก็ใช่ว่าจะได้ดีมีสุขเหมือนอย่างเธอในตอนนี้นี่ สำหรับเธอขอแค่มีเงินมาให้ ไม่จำเป็นต้องยกย่องออกหน้าก็ยังได้ แค่มีเงินมาให้ตลอดก็พอแล้ว ถึงแม้จะรู้ตัวลึกๆ แล้วเธอมีใจให้ธันวามากทีเดียวไม่อย่างนั้นคงไม่ยอมเป็นสปายให้ต่อเนื่อง แล้วก็ใครจะไปอดใจกับเงินจำนวนมากที่ได้รับจากการทำงานในด้านต่างๆ ให้แบบนี้ล่ะ
มันทำให้เธอสบายแล้วต้นกล้าก็สบายไปด้วย มีอะไรไม่ดีตรงไหน “จริงสิ ตากับยายอยากให้แกไปเยี่ยมบ้าง แกรักพวกเขานี่ โทรไปหาแล้วหรือยัง”
“โทรไปแล้วไม่ต้องให้แม่มาสั่ง” ต้นกล้ากระแทกเท้าออกจากบ้าน สำหรับเขาตากับยายยังสมเป็นพ่อแม่มากกว่าบุพชาติกับธันวาเสียด้วยซ้ำ คนที่อบรมเลี้ยงดูเขามาส่วนใหญ่ก็คือคุณตาคุณยาย ก่อนที่แม่จะแย่งเขามาจากท่านสองคนจนเป็นแบบทุกวันนี้
ต้นกล้ารีบเดินทางไปยังคอนโดของเมษา เกือบปีได้แล้วที่อีกฝ่ายออกมาอาศัยอยู่ตามลำพัง ดังนั้นที่ห้องชุดแห่งนั้นจึงกลายเป็นฐานทัพให้คนระดับสูงของกิลDragonlessมารวมตัวกัน หนึ่งในนั้นคือคนที่ต้นกล้าเกลียดขี้หน้าเสียเต็มประดา
“หมอนี่มาด้วยหรือนี่” ต้นกล้าเบ้ปาก เมื่อเห็นเจ้าของแอคเค้าท์เศียรมังกร มือวางอันดับต้นๆ ในวงการเกมที่เก่งไม่แพ้ใคร แถมยังมีชื่อเสียงเทียบเคียงกับmaddog01 และ doghunter00มาตลอด ไม่คิดว่าเมษาจะดึงคนคนนี้มาเป็นพวกได้แล้ว หลังจากเที่ยวตามจีบอยู่นาน
“ไงสาวน้อย มาด้วยหรือจ๊ะ” อีกฝ่ายเป็นรุ่นพี่ปีสามของเมษา ต้นกล้ารู้นานแล้ว ที่ไม่ชอบขี้หน้าเพราะคนคนนี้ชอบพูดจาเกี้ยวพาเขาทุกครั้งที่พบหน้าอย่างไร้สาระ ถึงจะหน้าตาดูดีใช้ได้ก็เถอะ แต่ไม่ชอบขี้หน้าก็คือไม่ชอบอยู่ดี วันนี้ทำไมยอมมาที่นี่ด้วยนะ
“ไหงวันนี้รุ่นพี่หมอกถึงมาที่นี่ด้วยล่ะ” ต้นกล้าหมายถึง นายสายหมอก เจ้าของแอคเค้าท์ชื่อเศียรมังกรซึ่งยืนส่งยิ้มที่เดาความคิดไม่ได้มาให้นี่แหละ โคตรเกลียดรอยยิ้มแบบนี้เลย
“วันนี้นายจะไปรวมตี้กับพวกนรินทร์หรือเปล่า” เมษาเปิดประเด็นทันที ไม่สนใจคำถามก่อนหน้านั้นของต้นกล้า
“ขอโทษนะ ฟอร์ดมันเป็นบ้าอะไรไม่รู้ ป่านนี้มันคงเอาเรื่องที่เรากับมันเลิกคบกันไปโพนทะนาแล้ว”
เมษาขมวดคิ้วเข้าหากัน “ไม่หรอกมั้ง เอาเป็นว่าแค่พาฉันไปแนะนำให้คนที่ชื่อโกรธเกรี้ยวก็พอ รู้ที่เก็บเลเวลประจำของยัยนั่นดีสินะ”
“ก็รู้...แต่นายจะไปตีสนิทยัยนั่นทำไม”
“ฉันจะจีบยัยนั่นไง” เมษาเฉลยสิ่งที่คิดให้ต้นกล้าทราบ สีหน้าของคนฟังดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ นี่คิดจะแย่งของสำคัญของไอ้นรินทร์ ไม่ใช่เพราะอยากแกล้ง แต่แค่หึงเท่านั้น นายจะรู้ไหมว่าฉันเจ็บปวดนะเมษา
“เดี๋ยวนะ...นี่จะให้คนสวยเป็นนกต่อให้มึงหรือไงเมษา”
“พี่หมอก เรื่องนี้พี่อย่ายุ่งเลย พี่จะปวดหัวเปล่าๆ” เมษาพูดกับสายหมอกเสียงขรึม แปลกใจนิดหน่อยที่ปกติคนซึ่งไม่ก้าวก่ายเรื่องของใครวุ่นวายกับเรื่องนี้
“อ้าว...ก็กูอยากยุ่งนี่ มึงใช้ต้นกล้าเป็นนกต่อ มึงคิดบ้างไหมว่ามันจะโดนอะไรที่หลังบ้าง ต้นกล้าเป็นเพื่อนมึงนี่”
ต้นกล้าใช้สายตาเศร้าๆ มองดูเมษา เขาไม่คิดว่าคนอื่นอย่างสายหมอกจะคิดแทนเขาเสียนี่ ทว่าคนที่เฝ้าหลงรักมานานกลับไม่สนใจคำทัดทานของรุ่นพี่สายหมอกซักนิด
“ก็แค่ พาไปรู้จักเองนี่ครับ ไม่เห็นมากมายอะไร”
“ถ้ามีปัญหาไอ้ต้นกล้ามันจะโดนเล่นหนักเลยนะ” สายหมอกยืนกอดอก ท่าทางบอกชัดว่าไม่ชอบความคิดของเมษาเท่าไหร่
“เรื่องของกูครับพี่หมอก กูอยากทำพี่มึงไม่ต้องมาเสือก”
หลังจากพูดจาไม่ดีใส่สายหมอกต้นกล้าก็หยิบโน้ตบุ๊คจากกระเป๋ามาเปิด ไม่ได้รู้เลยว่ามีคนมองแผ่นหลังด้วยสายตาเป็นห่วงเป็นใย ต้นกล้ามักจะพลาดคนดีๆ ที่เข้ามาแบบนี้เสมอเพราะหลงงมงายกับตัวตนของเมษา
ความรักรวดร้าวที่ไม่มีทางสมหวังทั้งชีวิต เพราะความเป็นพี่น้องกัน มันทำให้ต้นกล้าเป๋และคลั่ง แต่คนอย่างต้นกล้าจะรู้ไหมว่าเรื่องราวการวิ่งไล่ตามเมษาด้วยความรักอย่างไม่ลดละ
สายหมอกเองก็ทราบดี เพราะรู้จักต้นกล้ามาได้เกือบสองปีแล้ว และเมษาเองก็เล่าถึงความไม่สบายใจที่ต้นกล้าไม่ยอมเลิกรักตนเองเสียทีให้รุ่นพี่คนนี้ฟัง
การที่สายหมอกยอมมาเข้าพวกกับเมษาทั้งที่ชอบทำตัวสันโดษในเกมมากกว่ารวมฝูง นั่นเป็นเพราะอยากเข้าใกล้ต้นกล้าให้มากกว่านี้ บางทีคิดว่าตนเองหลงชอบของแปลกเข้าให้แล้ว คงเป็นเพราะความชอบดูแลคนอื่นของเขาพอเห็นคนไม่ได้เรื่องได้ราวที่มีหลายอย่างโดนใจก็ทำให้นึกอยากเอาใจใส่ขึ้นมา
เขาเป็นคนชอบของที่มีตำหนิ เพราะคิดว่าถ้าได้มาอยู่ในมือ ของสิ่งนั้นจะไม่มีใครแย่งเอาไปอย่างแน่นอน อย่าว่าแต่ต้นกล้ามีสิ่งที่เขาชอบหลายอย่างรวมกันด้วยยิ่งแล้วใหญ่
สายหมอกชอบความไม่ได้เรื่องได้ราวของต้นกล้านี่แหละ
“พอดีว่าเราแอดเพื่อนกับยัยนั่นไว้” ต้นกล้าพูดกับเมษา ดังนั้นจึงดูสุภาพน่ารักเป็นพิเศษ
“เดี๋ยวส่งข้อความทักไปถามว่าอยู่ไหนก็น่าจะได้”
Sapling : พี่โกรธเกรี้ยว อยู่ไหนครับ
โกรธเกรี้ยว : มีอะไรหรือเปล่า
Sapling : พี่ช่วยมาหาผมที่แมพพื้นที่ล่าของอันเดบารันหน่อยสิครับ
โกรธเกรี้ยว : เข้าใจแล้วจะไปหานะ รอหน่อย
Sapling : พี่มาคนเดียวนะครับ เป็นธุระสำคัญที่ผมจะคุยกับพี่คนเดียว
ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะยอมมาไหม แต่เมื่อเห็นโกรธเกรี้ยวตอบตกลง ต้นกล้าก็หันมายิ้มให้เมษาจนตาหยี ไม่ได้รู้เลยว่าปฏิกิริยาน่ารักๆ ของตัวเองถูกจับตาดูโดยสายหมอกตลอด
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
สงสารต้นกล้านิดหน่อย55555 ไม่ได้ออกทะเลนะเอ้อ
แต่คู่2 คู่สามที่งอกมานี่มันกะเกี่ยวกับเนื้อเรื่องอยู่น้า5555
แสดงความคิดเห็นกันบ้างน้า